#καμία υπερβολή

[allo-frouto]

Θέλω να σε γλείψω από πάνω μέχρι κάτω

Εγώ στο παγωτό.

[psychotiko-epeisodio]

Θα σας πω μια ιστορία.

Εγω το γνώρισα το άλλο μου μισό.Και είμαι σίγουρη για αυτο.Το νιώθεις όταν ερχεται,και πολύ περισσότερο όταν φεύγει.

Έκανα τα πάντα για εκείνον.Ειναι ο μόνος άνθρωπος που πραγματικά θα πέθαινα για να είναι καλά.Το συναίσθημα δεν μπορώ να το περιγράψω,μπορει να το αντιληφθεί μόνο κάποιος που το έχει ζήσει.Ειναι σαν ξαφνικά να βρίσκεις λόγο ύπαρξης,δεν ξέρω πως να το πω αλλιώς.

Ήμουν παιδί ακόμη,έφηβη,γύρω στα 15.Και θα μου πεις" Τι μπορεί να ξέρει ένα 15χρονο για τον έρωτα;".Σαν 23χρονη πλέον μπορώ να σιγουρεψω,πως κάθε τι που ένιωσα τότε δεν ήταν υπερβολή,ήταν πραγματικό.

Ήταν τόσο δυνατό,που με σκότωνε.Τωρα το συνειδητοποιώ,θα ήταν αδύνατο να μπορέσουμε να συνηπαρξουμε μαζί για καιρό γιατί η αγάπη που είχαμε ο ένας για τον άλλον,με τον καιρό μετατρεπόταν σε τρελα.

Και εκείνος με αγαπούσε πολύ.Και είναι περίεργο αν σκεφτείς ότι κανείς από τους δυο μας δεν αγαπούσε τον ίδιο του τον εαυτό αρκετά.Και όμως,φροντίζαμε ότι μας έλειπε να το προσφέραμε ο ένας στον άλλον.

Και ημασταν οι δυο μας.Οι δυο μας εναντίον όλων.Ο κόσμος ήταν πολύ σκληρός και όμως εμείς πιστεύαμε πως μπορούμε να τον κάνουμε καλύτερο.Σαν αποτέλεσμα τελικά μας άλλαξε ο κόσμος και όχι εμείς αυτόν.

Τα φέρανε έτσι οι συγκυρίες της ζωής που αλλάξαμε πορεία.Οχι από επιλογή σε καμία περίπτωση,ποτέ δεν θα επέλεγα να τον αφήσω,όσο τοξικό και αν είχε καταλήξει όλο αυτό μεταξύ μας.Καλυτερα να πονούσα μαζί του παρά χωρίς αυτόν.Εκανε τον πόνο να φεύγει όταν ήταν κοντά.

Σταματήσαμε να μιλάμε,έπρεπε να αποστασιοποιηθούμε για καλό και των δύο.Μα εκεί καταλάβαινα ότι ήταν το άλλο μου μισό.Ενω πλέον μένουμε σε διαφορετικές πόλεις,κάθε φορά που δεν ήμουν καλα,κάθε φορά που τον θυμώμουν και μου έλειπε,και ήλπιζα μέσα μου να τον πετύχω κάπου,εμφανιζόταν από το πουθενά μπροστά μου.Σε κάποιον σταθμό λεωφορειου,σε κάποια γειτονια,στην καφετέρια που θα καθόμουν με την παρέα μου.

Έτσι είναι οι αδελφές ψυχές,επικοινωνούν χωρίς να χρειάζεται να μιλήσουν.Και πάντα έτσι ήταν με εκείνον.Ηξερα τι θέλει χωρίς να μου το πει.Ηξερε τι θέλω,χωρίς να του το ζητήσω.

Και όλα αυτά,ακόμη και σήμερα,8 χρόνια μετά.Φανταστειτε τι γινόταν τότε.

Και έτσι μετά από εκείνον,προσπάθησα να κάνω αρκετές σχέσεις.Καμια δεν λειτούργησε.Σε καμια δεν έγινα τόσο πρόθυμη ξανά να διαθέσω απλόχερα τα συναισθήματα μου.Και καθόμουν και αναρωτιωμουν τι έκανα λάθος.

Η απάντηση πλέον ξέρω ποια είναι:Τίποτα.Δεν έκανα τίποτα λάθος,απλώς ο άνθρωπος με τον οποίον ταίριαξα ολοκληρωτικά,δεν είναι εδώ.Και κανείς δεν είναι εκείνος και ούτε πρόκειται να γίνει.Ισως ξαναερωτευτω,ίσως αγαπήσω ξανά.Αλλα είμαι σίγουρη με όλη μου την ψυχή πως κανείς δεν θα μπορέσει να πάρει την θέση του.

Έτσι λοιπόν μερικές φορές,δεν καταλήγεις μαζί με τον άνθρωπο σου.Οταν είναι πολύ δυνατό,δεν κρατάει.Οπως είπα και παραπάνω η υπερβολική αγάπη καμιά φορά,έχει αντίθετα αποτελέσματα.

Συνεχίζω σήμερα να εύχομαι τα καλύτερα για εκείνον.Και ποιος ξέρει;

Ίσως κάπως,κάπου,κάποτε....

[diary-of-touli]

5/2/24

1:50

Φοβάμαι. Είμαι τόσο χαρούμενη που φοβάμαι. Τρέμω στην ιδέα να σε χάσω και νομίζω πως κάπως τρελαίνομαι. Είμαστε ένα μήνα και κάτι μαζί και ήδη σκέφτομαι ότι αν σε χάσω θα είναι το πιο δυστυχές και απαίσιο συμβάν των τελευταίων χρόνων της ζωής μου. Μου φαίνεται τρελό να σκέφτομαι ήδη έτσι. Δηλαδή είναι παράλογο. Αλλά ταυτόχρονα δεν είναι κιόλας. Ειλικρινά δε ξέρω τι έκανα τόσο καιρό, γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου; Έχασα τόσες στιγμές από 'σένα, που τις άξιζες όλες, για ποιον; Για τι; Κρατούσα κάποιον που ήταν μια τελειωμένη υπόθεση, χάνοντας εσένα. Σε έδιωχνα, ενώ σε ήθελα. Δε ξέρεις πόσο το ήθελα και πόσο πολύ το έπνιγα. Ώσπου τώρα έσκασαν όλα και όλα από γκρι είναι πολύχρωμα, τόσο πολύ που τρελαίνομαι με τόσο χρώμα. Ξέρεις έχω ήδη τρελές σκέψεις, όπως το πώς θα είναι όταν θα χωρίζουμε, ενώ ακόμη δε σου έχω πει σ' αγαπώ. Σκέφτομαι τον χωρισμό μας χωρί�� καν να σου έχω πει σ' αγαπώ. Και όχι γιατί πιστεύω πως δε θα κρατήσει, αλλά γιατί φοβάμαι τόσο πολύ μη χάσω κάτι τόσο πολύτιμο, που πρέπει ήδη να προετοιμάζω τον εαυτό μου για μια τέτοια ήττα. Θα είναι η πιο απαίσια ήττα. Το να σε χάσω. Δε θέλω. Αλλά γιατί πραγματικά μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία να βασανίζω τον εαυτό μου με αυτή τη σκέψη, ενώ δεν είμαι καθόλου κοντά στο να γίνει πράξη; Έτσι σκέφτονται όλοι οι απαισιόδοξοι; Ή έτσι σκέφτομαι μόνο εγώ; Αναρωτιέμαι συχνά γιατί το σκέφτομαι. Δε μπορώ να βρω απάντηση. Ώρες ώρες με πιάνει τρομερό άγχος όταν δεν σε βλέπω και έχω αυτή τη σκέψη. Ίσως να νιώθω πως δε μου αξίζεις, οπότε κάποια στιγμή θα με αφήσεις, γιατί θα ανακαλύψεις ότι θα υπάρχει κάποια καλύτερη. Πάντα θα υπάρχει καλύτερη, αλλά εγώ γιατί το σκέφτομαι τόσο; Μήπως πάλι το σκέφτομαι, επειδή σε θέλω τόσο πολύ; Δε ξέρω. Αλλά αυτή η σκέψη που και που με βασανίζει. Νομίζω πως θα είναι ο πιο δύσκολος και δακρύβρεχτος χωρισμός στη ζωή μου. Ξέρεις από αυτούς που σε αλλάζουν εντελώς. Που δεν είσαι πια το ίδιο άτομο. Πως κάτι μέσα σου πέθανε ή τελοσπάντων ένα κομμάτι σου έφυγε για πάντα μετά τον χωρισμό, που δε θα ξαναγεμίσει. Έτσι τον φαντάζομαι. Να με βρίσκει ευάλωτη και πληγωμένη. Να βιώνω τη ματαίωση ξανά και ξανά. Έτσι νιώθω πως θα είναι. Τα σκέφτομαι τώρα και έχω ήδη αγχωθεί. Κι αν δε σε κρατήσω όσο θέλω και μου φύγεις; Κι αν δε θέλω να φύγεις ποτέ; Ξέρω ότι όλα αυτά είναι τρελά και παράλογα να ειπωθούν στον γήινο κόσμο, αλλά στο μυαλό μου μπορούν να εμφανίζονται χωρίς καμία επίκριση, κανένα γέλιο, κανένα χλευασμό. Είναι αυθόρμητες σκέψεις που μπορεί να μην εκφράσω σύντομα ανάμεσα σε φίλους,γιατί θα με πουν υπερβολική και αναγνωρίζω την υπερβολή τους ακόμη κι εγώ η ίδια, όταν παίρνω απόσταση από αυτές, αλλά πόση απόσταση μπορείς να πάρεις από τον εαυτό σου και τις ίδιες του τις σκέψεις; Ξέρω πως μέχρι ένα σημείο είναι πέρα για πέρα αληθινές και υπαρκτές. Και υπάρχουν, γιατί υπάρχεις εσύ. Και χαίρομαι που υπάρχεις γενικότερα, αλλά και ειδικότερα. Σε ένα γενικότερο και ειδικότερο πλαίσιο. Η ύπαρξη τους μου υπενθυμίζει πως είσαι όντως εδώ, γιατί αν δεν υπήρχαν αυτές οι σκέψεις μάλλον δε θα ήμασταν και μαζί. Οπότε δε με νοιάζει που το κόστος για να είμαι μαζί σου είναι να έχω σκέψεις για το πώς θα είναι η ζωή χωρίς να είμαι μαζί σου. Ελπίζω να μην το μάθω σύντομα. Το να μην είμαι μαζί σου. Ξέρεις θέλω να είμαι. Νομίζω θα είναι όμορφα, δηλαδή ήδη είναι και απλά πιστεύω πως θα εξακολουθήσουν να είναι. Σε θέλω δίπλα μου. Θα μείνεις; Μείνε έστω για πολύ καιρό. Τι θα πει, βέβαια, "πολύς καιρός"; Το πολύ είναι αυθαίρετο. Όσο αυθαίρετος είναι και ο έρωτας. Κανείς δε ξέρει τι σημαίνει πολύ, μέχρι που να το προσδιορίσει. Αλλά δε θέλουν όλοι να τον προσδιορίζουν τον καιρό. Ούτε εγώ θέλω. Απλά μείνε πολύ. Εντάξει; Δε ξέρω πού θέλω να καταλήξω. Απλά σε θέλω εδώ.

[atzatzoukalia]

Χωρίς καμία υπερβολή εδώ και μια ωρα ακούω φωνητικά

[panagiwtouuu]

Για μια φορά στην ζωή μου μετα από χρόνια πίστεψα οτι κατι θα πάει επιτέλους καλα. Πίστεψα οτι βρήκα τον ανθρωπο μου, χωρίς καμία υπερβολή εκανα τόσα όνειρα για το μέλλον μαζι είχα σκεφτεί μέχρι κ την οικογένεια τοσο πίστη είχα. Πίστεψα τα σαγαπω της, το θα ειμαι δίπλα σου στα καλα και στα ασχημα αλλα όταν πήραν άλλη τροπή τα πράγματα μεταξύ μας τελικά έφυγε και παλι ειμαι αυτή που μένει ακόμα εδώ και ας με πλήγωσε επανειλλημένα και πολυ παρόλο που πονάει όλη μου η ψυχή και η καρδια μου ολόκληρη ακόμα περιμενω ένα μήνυμα λέγοντας "μου λείπεις" , ένα τηλεφώνημα μεθυσμένο η νηφάλιο να λεει οτι "μου λείπεις σε θέλω πίσω ελα να το δουλέψουμε". Θα έτρεχα χωρίς δεύτερη σκέψη γιατί την αγαπαω. Την αγάπησα περισσότερο και από εμένα και ας βάζω πρώτο τον εαυτό μου. Την αγάπησα με όλη μου την καρδια και την ψυχή την ερωτεύτηκα και όλα αυτα τωρα τελείωσαν. Δεν το πιστεύω, δεν μπορώ να πιστέψω οτι η πανέμορφη ιστορία μας τελείωσε έτσι. Οχι. Είναι πολυ νωρίς γι'αυτο. Δεν το πιστεύω. Και όμως δυστυχως πρέπει να το συνειδητοποιήσω. Πονάει τοσο πολυ ομως, τέτοιο πόνο δεν έχω ξανά βιώσει. Δεν το εύχομαι σε κανέναν. Ήταν η πρώτη κοπέλα που ερωτεύτηκα και αγάπησα με όλο μου το είναι. Δεν πειράζει ομως αγαπούλα μου ισως στο μέλλον να ξανά ιδωθούμε. Ισως να μην εχει τελειώσει η ιστορία μας εγω θα σε περιμενω γιατι οτι έδωσα σε εσένα ολο αυτό το καιρο μου είναι αδύνατο να το δώσω στην επόμενη. Δεν θέλω κιολας κάποια επόμενη. Δεν μπορει τίποτα να σε αναπληρώσει. Σε αγαπω πολυ μακαρι να μπορούσα να σου τα πω καπως όλα αυτα. Ισως στο μέλλον να ειμαι γραφτό για εμάς μέχρι τότε να περνάς καλα και χωρις εμενα κ ας με πονάει κ να προσεχείς τον εαυτό σου.

(η καρδια μ εχει σπάσει σε χίλια κομμάτια κ νιώθω κενή κ χαμένη)

[hlektronio]

10. Robocobra Quartet - Living Isn't Easy

Μπορεί να μην έχουν την χάρη της φωνής του Isaac Wood αλλά από την άλλη ούτε οι Black Country New Road την έχουν πια. Και ίσως είναι υπερβολή από τη μια- τιμή τους από την άλλη, να τους χαρακτηρίσω τον λόγο για τον οποίο οι πρώτοι δεν θα βρίσκονται σε καμία θέση αυτής εδώ της εικοσάδας, αποτέλεσαν ωστόσο την απόδειξη πως τα πράγματα μπορούν να είναι πολύ λιγότερο μελοδραματικά και επιτηδευμένα και να βγάζουν το ίδιο νόημα παρόλα αυτά. Τη δε πλέξη θα την εμπιστευόμουν μόνο σε μηχανή εκτός και αν ο πλέκτης ήταν κανένας βιρτουόζος της τζαζ (spoiler alert).

Περασμένα Μεγαλεία

11. Beach House - Once Twice Melody

12. Rip Room - Alight and Resound

13. MJ Lenderman - Boat Songs

14. King Hannah - I’m Not Sorry, I Was Just Being Me

15. Dry Cleaning - Stumpwork

16. The Intelligence - Lil’ Peril

17. Principles Of Geometry - ABCDEFGHIJKLMNOPQRSTUVWXYZ

18. Pinch Points - Process

19. The Lounge Society - Tired of Liberty

20. Ghost Woman - Ghost Woman

See more Blogovision here

[justforbooks]

Σε όλη του τη ζωή ο Κωνσταντίνος Τζούμας προσπάθησε να αποδείξει ότι η ελαφρότητα είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Ότι είναι σχεδόν φιλοσοφική στάση: Να μην παίρνεις πολύ στα σοβαρά τον εαυτό σου, να είσαι εξόχως πειραματικός, να μπαινοβγαίνεις άνετα από την Υψηλή Aesthetica στην ευφρόσυνη Vulgaria. Αυτό που συγκεφαλαιώνει τον ιδιοφυή (και κάπως πικρό) μετεωρισμό του είναι η καθημερινή εκπομπή του στον Εν Λευκώ. Στο τέλος μιας ακόμα πετυχημένης χρονιάς, ο M. Hulot τον συνάντησε ένα απόγευμα που έγινε βράδυ.

— Έχετε δηλώσει πρόσφατα ότι δεν κάνατε θέατρο ή σινεμά για τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Στο ραδιόφωνο ισχύει αυτό;

Δεν με τρελαίνει η ιδέα να απευθυνθώ στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Μου αρέσουν οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν μ��α ιδιαιτερότητα, έχουν μια αύρα ξεχωριστή. Μπορείς να μου πεις, μα και στη διπλανή πόρτα μπορείς να βρεις τέτοιους ανθρώπους, αλλά εγώ δεν μιλάω γι' αυτό. Υπήρξε μια επιδημία, μια περίοδος, που οι ήρωες στο σινεμά, στο θέατρο και κατά κόρον στην τηλεόραση ήταν ό,τι πιο άτεχνο, ό,τι πιο ανίκανο, ό,τι πιο αδιάφορο. Προσωπικά δεν με αφορά.

— Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που θεωρούν ότι το παρακάνετε αρκετές φορές στο ραδιόφωνο. Αν σας ακούσει κάποιος που δεν ξέρει τίποτα για σας, ίσως να σας παρεξηγήσει.

Αυτό όμως είναι ενδιαφέρον. Έχω παρατηρήσει ότι και με παλιές φιλίες, αν δεν τεντώσεις λίγο το σχοινί, αν δεν υπερβείς λίγο το όριο, δεν βγαίνει τίποτε.

— Είναι αυτή η υπερβολή συστατικό της επιτυχίας, δηλαδή;

Νομίζω ότι είναι απαραίτητο να κουρδίσεις λίγο, να ξύσεις λίγο για να προκύψει κάτι, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την τάση να βαριούνται και να αποκοιμιούνται. Είναι μια εγρήγορση αυτή δηλαδή. Το κάνω και για τον εαυτό μου. Όταν πάω κάπου να μουχλιάσω, να αράξω πάρα πολύ, είτε με συνήθειες είτε με γούστα είτε με γεύσεις ή με ένα μέρος, το αλλάζω. Το αλλάζω για να συνέλθω κι εγώ. Είναι όπως όταν μένεις σε μία πόλη και τη βαριέσαι και ξαφνικά έρχεται ένας ξένος φίλος σου και μέσα από τα μάτια τα δικά του την ξαναβλέπεις κι εσύ διαφορετικά. Είναι ωραίο αυτό.

— Αυτοσαρκάζεστε συχνά στο ραδιόφωνο. Ο αυτοσαρκασμός είναι προσόν θεωρείτε; Ή μήπως είναι ένας τρόπος προστασίας;

Είναι. Να προλάβω να το κάνω πριν προλάβει κάνας άλλος. Παίζει ρόλο κι αυτό. Νομίζω ότι το 'χω ανάγκη. Όταν αρχίζω να αισθάνομαι ότι τα πράγματα πάνε καλά, αρχίζω να ανησυχώ λιγάκι. Από πού κι ως πού τόσο προνομιούχος; Δεν μπορεί. Πρέπει να υπάρχει κάτι, δεν μπορεί όλα να είναι τόσο ιδανικά όσο φαίνονται. Κάτι δεν γίνεται σωστά, είναι λάθος εντύπωση αυτή που έχεις, αγόρι μου, και αρχίζει η υπονόμευση.

— Το να αρέσεις σε όλους επίσης, είναι λίγο ύποπτο.

Βέβαια. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Δεν γίνεται να αρέσεις σε όλους. Πώς; Γι' αυτό κι εγώ ξαφνιάζομαι καμιά φορά όταν συναντώ τελείως ετερόκλητους ανθρώπους μεταξύ τους που μου λένε, ακούω την εκπομπή σου. Λέω, αυτός τώρα δείχνει σαν μαφιόζος, η άλλη δείχνει πόρνη πολυτελείας, η τρίτη είναι μια μετανάστρια, ο τέταρτος είναι ένας νεαρός που εργάζεται στην αρχιεπισκοπή, τώρα πώς αρέσει όλων αυτών αυτή η εκπομπή; Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής; Ίσως να έχει να κάνει με το γεγονός ότι η εκπομπή -ερήμην σου ίσως- εκπέμπει έναν αέρα ελευθερίας που θα τον ήθελαν πάρα πολλοί άνθρωποι. Το να εκφράζουν ελεύθερα τη γνώμη τους. Ίσως να είναι αυτό, δεν ξέρω. Έχω ακούσει διάφορα: «Είσαι η Παρασκευή που υπόσχεται ένα καλό Σαββατοκύριακο» ή «το πορτοκαλί φως που εκπέμπει ετοιμότητα»! Δηλαδή μπορεί να περάσεις στα φανάρια. Οι συνειρμοί που γίνονται έχουν πιο μεγάλο ενδιαφέρον από το κοπλιμάν αυτό καθαυτό. Αυτό μου κάνει εντύπωση. Και φροντίζω από την αρχή να μην υπάρχει καμία δραματική αντιμετώπιση, να είμαστε προετοιμασμένοι ότι άλλο η δουλειά, άλλο είναι αυτή η ελευθερία που βγάζεις, αυτές οι ιδέες που μπορείς να προτείνεις, δεν είναι σίγουρο ότι τις κρατάς στην προσωπική σου ζωή.

— Δηλαδή είναι ένας ρόλος αυτός;

Ακριβώς, είναι ένας ρόλος. Για μένα που είμαι ηθοποιός και έχω μάθει να παίζω διάφορους ρόλους και δεν μπορώ πια να ξεχωρίσω αν είμαι και στη ζωή μου επαγγελματίας των αισθημάτων, ένας πραγματικός συνάνθρωπος που πονάει και συμπονάει, είναι ένας ρόλος.

— Τηλεόραση σας έχουν προτείνει ποτέ να κάνετε;

Πολλές φορές, αλλά δεν με ενδιαφέρει.

— Αυτή η δημοσιότητα που σας έχει χαρίσει το ραδιόφωνο πώς θα εξαργυρωθεί;

Φτάνει τόσο. Παραπάνω δεν χρειάζεται. Παραπάνω δεν θα μπορώ να ανταποκριθώ. Έχω προτάσεις να μεταφερθεί η εκπομπή στην τηλεόραση, αυτό που κάνω όμως δεν είναι εύκολο να γίνει με εικόνα. Άσε που μου ζητάνε εκπομπές πολύ συγκεκριμένες: για το bizarre, το μεταφυσικό και το αλλόκοτο. Ή σίριαλ. Τα βαριέμαι. Ούτε να βλέπω θέλω ούτε να παίζω, τα θεωρώ και πολύ αναχρονιστικά. Πολύ ξεπερασμένα.

— Δεν έχετε δίκιο. Υπάρχουν κάποια σίριαλ στην Αμερική που είναι εξαιρετικά.

It's not my cup of tea.

— Ακούμε πολύ συχνά τη φωνή σας σε διαφημιστικά, εκεί δεν είναι το ίδιο;

Όχι. Εκεί είναι η σχέση χρόνου-χρήματος. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα βγαίνει πολύ χρήμα. Δεν μπορείς να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Το να κάθεσαι μπροστά στο μικρόφωνο και να λες το όνομα ενός προϊόντος και αυτό να μεταφράζεται σε χρήμα δεν μπορείς να το αρνηθείς.

— Υπάρχει κάποιο φίλτρο με το οποίο επιλέγετε τις προτάσεις που έχετε;

Κοίταξε, γίνεται πια από μόνο του. Δεν με φωνάζουν να κάνω διαφημιστικά στα οποία κατά τη γνώμη τους δεν θα ανταποκριθώ, ή δεν θα ταιριάζει η φωνή ή το ύφος μου ή το στυλ μου, οπότε είναι σαν να έχω ατζέντηδες. Φροντίζουν από μόνοι τους να στείλουν ένα κείμενο της προκοπής, να έχει κι ένα χιούμορ, να ξέρουν ότι θα πατήσω εκεί πάνω και θα κάνω τα δικά μου. Κι αυτό είναι αρκετά συμπαθητικό. Μου έδωσε την ευκαιρία να λέω όχι σε προχειρότητες, σε αρπαχτές και βλακείες τηλεοπτικές, Δελφινάρια και τέτοια. Αλλιώς πώς θα επιβιώσουμε; Απ' αυτό ζούμε.

— Σινεμά θα θέλατε να κάνετε;

Όχι. Με τρομάζει η εικόνα. Κάπως σαν να μου τέλειωσε εδώ και πάρα πολύ καιρό το σινεμά, ό,τι έχει σχέση με εικόνα. Δεν ξέρω τι να κάνω απέναντι στην κάμερα, έχω την εντύπωση ότι είναι εκεί έτοιμη να με κατασκοπεύει και να πυροβολήσει. Δεν αισθάνομαι πολύ άνετα απέναντί της. Και με τις φωτογραφίσεις το έχω αυτό, δεν θέλω πολλά-πολλά με τις κάμερες. Έχω επιστρέψει σε μια παιδική αγάπη, τα βιβλία. Χώνομαι μέσα στα βιβλία και είναι πάρα πολύ ωραίο αυτό.

— Σας ενοχλεί η εικόνα σας;

Η εικόνα μου προσωπικά δεν ετέθη θέμα να με ενοχλεί, ούτε να με συνεπάρει. Είναι μία εικόνα, δεν ξέρω τι ακριβώς κάνει. Δεν μπορώ να τη δω. Είναι λίγο δύσκολο να πεις για τον εαυτό σου. Όλοι οι ηθοποιοί την πρώτη φορά που βλέπουμε την εικόνα μας στην οθόνη σοκαριζόμαστε. Ή την πρώτη φορά που ακούς τη φωνή σου ηχογραφημένη. Αυτό όμως το ξεπερνάς, δεν είναι τίποτα μετά από λίγο. Μετά είναι διάφορα πράγματα που συμβαίνουν, μια αίσθηση ματαιότητας. Ίσως το τι έχει σημασία για τον καθένα, το οποίο δεν είναι δυνατό να μπορεί κανείς να του δώσει όνομα, μπορεί να ξέρει τι δεν τον ενδιαφέρει, τι δεν του αρέσει και να πορεύεται με αυτό. Να αφαιρεί δηλαδή. Ξέρω ότι το καλοκαίρι με κουράζει πια, θέλω τα καλοκαίρια να πηγαίνω κάπου που να είναι δροσιά, είτε αυτό λέγεται Βερολίνο είτε λέγεται Δουβλίνο είτε λέγεται Κοπεγχάγη ή Εδιμβούργο. Υπάρχουν πόλεις που μου άρεσαν επειδή εκεί, στο συγκεκριμένο προαύλιο, έπινε κάποτε το τσάι του ο Όσκαρ Γουάιλντ ή διαδρομές που έκαναν ο Τζέιμς Τζόις ή ο Μπέκετ, επειδή αυτές οι πόλεις έχουν μνήμη, τα φυλάνε. Τα καλλιτεχνικά καφενεία της Ευρώπης, ας πούμε. Πας σε ένα καφενείο στο Βερολίνο και ξέρεις ότι καθόταν ο Μπρεχτ ή ο Τόμας Μαν. Σίγουρα, είναι σαφές, είναι εκεί η ατμόσφαιρα.

— Στην Αθήνα δεν σας συμβαίνει αυτό; Έχετε κάποια διαδρομή που σας κάνει να νιώθετε έτσι;

Στη μνήμη μου έχω φυσικά διαδρομές. Ξέρω ότι στο συγκεκριμένο σημείο πέρασα πολύ καλά με ένα φίλο ή ότι έγινε κάτι, αλλά δεν συντηρείται αυτό για κάποιο λόγο. Ευνοείται μία καινούργια οικονομική τάξη κάθε φορά από κομματικές τάσεις και οι άλλοι δεν έχουν μνήμη. Θέλουν να περάσουν καλά αυτοί και μόνο αυτοί, η δικιά τους τάξη, η οποία είναι κακόγουστη τάξη, δεν έχει δηλαδή από πίσω της κάποιο παρελθόν και φυσικά δεν έχει μέλλον. Η αισθητική τους είναι ανύπαρκτη και είναι αυτά τα εκτρώματα που βλέπεις. Μόνο μια γερή ομάδα πολιτών με κάποιο κύρος μπορούν ενδεχομένως να φρενάρουν και να πουν όχι, στη γειτονιά μου εγώ δεν θέλω να χτιστεί τέτοιο πράγμα. Να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, να πει ότι δεν μου αρέσει αυτό το μαγαζί, πώς είναι έτσι αυτή η μουσική; Δεν υπάρχουν δηλαδή κάποια μέτρα γενικά, κάποιας αισθητικής, που να κρατάνε το παιχνίδι σε ένα επίπεδο γούστου και καλαισθησίας. Είναι ξέφραγο αμπέλι, ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει. Αυτό για μερικούς είναι η γοητεία, τους αρέσει πάρα πολύ.

— Τι προσβάλλει την αισθητική σας;

Α, καλά τώρα. Σε αυτήν τη χώρα έχεις πάρα πολλές πιθανότητες να γίνεις μισάνθρωπος. Η ελληναρία κυρίως. Παρκάρει όπου να 'ναι προκειμένου να κάνει τη δουλειά της, δεν σέβεται τον διπλανό, πετάει πράγματα απ' τα μπαλκόνια, δηλαδή τέτοια πράγματα τα οποία εσύ τα θεωρείς αυτονόητα, αυτή η νεοπλουτίστικη νοοτροπία. Δεν μπορούν να περπατήσουν δύο άνθρωποι φίλοι σε ένα πεζοδρόμιο και να χαρούν μία βόλτα. Ο περιπτεράς έχει στήσει το μικρό του διαμέρισμα, η άλλη έχει βγάλει τα σκουπίδια, ο άλλος τραπέζια, ο άλλο�� δεν νοιάζεται καθόλου τι κάνει το σκυλί του, το θεωρεί δεδομένο ότι πρέπει να είσαι φιλόζωος, μια σειρά από τέτοια πράγματα. Υπάρχει μία διάθεση -δεν ξέρω από πού έχει προκύψει αυτή- για παραβατικότητα. Έχουνε μία μανία όλοι να πάνε κόντρα σε ένα δρόμο που απαγορεύεται προς αυτή την κατεύθυνση, πάνε όμως, είτε με τη μηχανή είτε με το αμάξι, έλα μωρέ, δεν τρέχει και τίποτα. Εν τω μεταξύ την ίδια στιγμή είναι μια χώρα με πάρα πολλά τροχαία. Με υπογεννητικότητα και τόσα πολλά τροχαία και με τέτοιο ρατσισμό απέναντι στους μετανάστες δεν νομίζω ότι σας παίρνει, κύριε... Δεν φτάνει που δεν σέβεστε τίποτα, έρχονται κι οι άνθρωποι εδώ να συμβάλλουν -εργατικά χέρια, οτιδήποτε- και πουλάτε και μούρη κι από πάνω; Δεν μπορώ να καταλάβω μερικές φορές. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη εξορία απ' το να μην καταλαβαίνεις την καθημερινότητα της πόλης που ζεις. Αναρωτιέσαι, τώρα αυτό τι σημαίνει; Τώρα αυτός γιατί συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο; Τι λέει τώρα ξαφνικά; Αυτό είναι μεγαλύτερη εξορία απ' το να ζεις σε μια ξένη χώρα που ξέρεις πού αρχίζουν και τελειώνουν τα όρια. Είναι μια χώρα που όλοι έχουν δίκιο. Αυτό είναι καταπληκτικό.

— Δεν υπάρχουν και ποινές. Κι αν υπάρχουν, δεν εφαρμόζονται.

Υπάρχει μία κρυφή χαρά κι ένας ενθουσιασμός για τις παραβάσεις κι επειδή δεν υπάρχουν οι ποινές, επειδή ο καθένας στην οικογένειά του, στο μικρό του κύκλο, είναι λίγο τρομοκράτης, θέλει να επιβάλλεται. Υπάρχει μία κρυφή λαγνεία για όλα αυτά τα πράγματα. Δεν πέφτω από τα σύννεφα λοιπόν όταν στα δελτία ειδήσεων μιλάνε για εγκληματικότητα. Είναι επειδή κατά βάθος γουστάρουμε αυτά τα πράγματα. Το γκαγκστεριλίκι. Τη δήθεν μαγκιά. Ο καθένας θεωρεί ότι γίνεται ήρωας αυτού του πράγματος όσο κρατάει το παιχνίδι. Δεν ξέρω τι φταίει, αν είναι η έλλειψη παιδείας, το γεγονός ότι δεν υπήρξε ποτέ μεγαλοαστική τάξη, το ότι δεν πέρασε η Ελλάδα αυτό που πέρασε η Δυτική Ευρώπη με την Αναγέννηση. Την ίδια στιγμή, επειδή κανένας μας δεν γεννήθηκε στις Βερσαλλίες, συναντώ ανθρώπους ευγενείς και με στυλ και με γούστο που σέβονται τον άλλον, παραμερίζουν για τους πιο βιαστικούς, άρα αυτοί πώς; Από πού; Έχω στήσει επανειλημμένα αυτί σε διαλόγους ανθρώπων. Αυτό μου αρέσει. Το θάρρος της γνώμης του άλλου να πει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Τελευταία γίνεται κι εδώ. Έχει βγει μια καινούργια γενιά η οποία έχει «φύγει» οριστικά και αμετάκλητα, κι αυτό είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι χωρίς επιστροφή.

— Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό άραγε, το ότι αυτή η νέα γενιά άλλαξε;

Μπορεί να είναι μελαγχολικά παιδιά της αφθονίας, μπορεί να κάνουν πράγματα από αντίδραση προς τους γονείς τους, οι οποίοι στα μάτια τους μπορεί να φαίνονται τρομερά λογικοί και εμπεριστατωμένοι... Ξέρω παιδιά, απ' την άλλη, που σε σχέση με τους χίπις και ροκ εν ρολ γονείς είναι πάρα πολύ συγκροτημένα και σκληρά. Συντηρητικά. Δεν τους αρέσει καθόλου το στυλάκι των γονιών. Ίσως τα παιδιά που κάθονται εκεί στα σκαλιά του Συντάγματος, τα Emo με το γκόθικ λουκ που κοιτάζουν το άπειρο χωρίς να κάνουν τίποτα, να αντιδρούν σε κάτι. Το να θέλεις να μπεις στην ψυχολογία της κούκλας βιτρίνας =αν υπάρχει τέτοια-, δηλαδή το να σε κοιτάζουν και να μην κάνεις τίποτε σαν να είσαι έκθεμα σε μουσείο μοντέρνας τέχνης, δεν είναι καινούργιο. Πάντα στις μητροπόλεις συμβαίνει, πάντα υπάρχει ένα κάζο που μπαίνει σε αυτήν τη διαδικασία. Μάλλον είναι ανθρώπινα όλα αυτά.

— Δεν μπορεί να μην κάνουν τίποτα όμως, κάτι κάνουν, απλά μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε όλοι οι άλλοι. Έχουν βρει διάφορα κανάλια μέσω ίντερνετ, προμοτάρουν τον εαυτό τους. Βάζουν τις φωτογραφίες τους σε διάφορα site και δέχονται μηνύματα.

Τα χρυσά μου, τι ωραία! Για να είμαι ειλικρινής τα χαζεύω με τρυφερότητα αυτά τα πλάσματα, μου αρέσουν. Δεν θέλω άλλες μουράκλες.

— Σας έχει εξοργίσει κάτι σε αυτό το χώρο που λέγεται media;

Κατά καιρούς διάφορα πράγματα. Αλλά ο χρόνος έρχεται και τα αλέθει όλα και τα ισοπεδώνει και σε κάνει να τα ξεχνάς. Το καλοκαίρι με τις πυρκαγιές μ' έπιασε απελπισία και πέταξα την τηλεόραση. Αμάν πια. Όλο το σύμπαν μύριζε τέφρα. Τι ανίκανοι άνθρωποι είστε όλοι σας. Δεν εννοούσα της κυβέρνησης, εννοούσα όλους μέσα. Κι αυτόν που δεν φρόντισε να έχει μια τάφρο με βρόχινο νερό, να έχει μαζέψει τα φρύγανα γύρω απ' το σπίτι, περιμένεις μετά να δραστηριοποιηθεί ο πυροσβέστης και το κράτος, ωχ καημένε και συ τώρα... Κάνε κι εσύ κάτι. Ανασκουμπώσου. Γιατί συνάντησα ανθρώπους που έσωσαν τα σπίτια τους επειδή είχαν αυτήν τη λογική.

— Με την πολιτική ασχολείστε πέρα από τα σχόλια της εκπομπής;

Όχι. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Δεν με ενδιέφερε παιδιόθεν. Δεν το θεώρησα ποτέ πεδίο δράσης. Δεν είχε κάτι το θελκτικό, εκτός ίσως απ' τον Γκάντι και τον Τριντό του Καναδά, ο οποίος υπήρξε άρα πολύ ευγενής, παρά το γεγονός ότι η σύζυγός του ανακατεύτηκε με τους Ρόλινγκ Στόουνς -ναρκωτικά κι όλα αυτά-, υπήρξε κύριος. Βοήθησε πάρα πολύ τον Τζον Λένον να πάρει χαρτιά, ενώ ο Νίξον τον ταλαιπώρησε πάρα πολύ. Σε ένα δημοσιογράφο είπε λοιπόν ο Νίξον ότι αυτός ο μαλάκας ο Τριντό τι παριστάνει, που εξυπηρετεί τη νεολαία και το φοιτητικό κίνημα κ.λπ. Ο δημοσιογράφος το μετέφερε αυτό στον Τριντό κι έδωσε μία εξαιρετική απάντηση: Δεν βαριέστε, καλύτεροι άνθρωποι μου έχουν προσάψει πολύ χειρότερους χαρακτηρισμούς! Στον Γκάντι μου άρεσε η παθητική αντίσταση, κάτι που θα το έκανα κι εγώ. Θα καθόμουν κάτω στην άσφαλτο και θα έλεγα, περάστε, κύριοι.

— Με τη θρησκεία τι σχέση έχετε;

Μικρός, ξέρεις, ήμουν παιδί του κατηχητικού. Πήγαινα σε κατασκηνώσεις χριστιανικών μαθητικών ομάδων στον Παρνασσό με ομαδάρχη τον Γιανναρά! Μας έπιασε ένα βράδυ ένας ομαδάρχης να ακούμε Πολ Άνκα και Νιλ Σεντάκα μες στο δάσος με ένα φίλο και να καπνίζουμε, και μας πήγε στον αρχηγό της κατασκήνωσης που ήταν ο Γιανναράς. Μας ρώτησε, τι ακούγατε; Του λέμε αυτά. Δεν είναι κακή μουσική μας λέει, ωραία μουσική είναι, δεν σας αρέσουν τα δικά μας; Τα δικά μας ποια ήταν; Κλασική μουσική (η Συμφωνία του Νέου Κόσμου του Μπετόβεν π.χ.) που πάνω είχαν βάλει στίχους ευαίσθητους. Στη σιγή της βραδιάς, Θεέ μου, Σε υμνώ, στην Πυρά... Είχε κάτι το κατανυκτικό. Αλλά μου τέλειωσε πολύ γρήγορα. Αυτό το έκανα μάλλον για να αρέσω στη μητέρα μου. Της έλεγα θέλω να γίνω ιεραπόστολος, να εκπολιτίζω ιθαγενείς.

— Αυτό μπορεί να το αισθανθεί καμιά φορά κανείς να βγαίνει από το λόγο σας στο ραδιόφωνο...

Θα είναι συμπτωματικό, δεν νομίζω ότι υπάρχει πρόθεση να χειραγωγήσω κανέναν. Εδώ και χρόνια ειλικρινά δεν μου έχει περάσει απ' το μυαλό να σώσω κανέναν. Το να αστειευτώ, ή με το χιούμορ μου να ελαφρύνω κάπως μια δύσκολη κατάσταση το έχω κάνει, έχω παίξει δηλαδή το ρόλο παυσίπονου. Και σε σχέσεις και σε παρέες, γενικά σε δύσκολες στιγμές, αλλά το να εκπολιτίσω κάποιον δεν το θέλω. Δεν σου κρύβω ότι μου αρέσει πολύ το απολίτιστο, γελάω όταν ακούω ακραίες δηλώσεις, ότι δηλαδή πηγαίνω τα καλοκαίρια μου σε νησί του Αιγαίου, κάθομαι στο μπαλκόνι μου και χαζεύω τον Ατλαντικό. Πέφτω απ' τα σύννεφα, αλλά μ' αρέσει πάρα πολύ. Θαυμάζω το θάρρος της γνώμης τους, λέω κοίταξε να δεις, κι εμείς για να πούμε μια φράση την πιλατεύουμε μέχρι να τη στρώσουμε στο μυαλό μας και να την εκφέρουμε. Είναι ωραίο να έχουν οι άνθρωποι την προσωπική εκφορά του λόγου τους, να έχει μια ποικιλία και να μη μιλάνε όλοι όπως κάνουν οι ηθοποιοί στην Ελλάδα. Όλοι το ίδιο, αλλάζουμε την προφορά και στον Κύπριο και στον Κρητικό και στον Σαλονικιό, αυτό το κάνει βαρετό. Η ντοπιολαλιά έχει μια γοητεία. Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η ισοπέδωση εδώ πέρα. Ο Πίτερ Σέλερς έχτισε ολόκληρη καριέρα πάνω σε αυτό.

— Είστε μοναχικός άνθρωπος;

Ναι. Και αυτό και πολύ κοινωνικός. Έχω μια ευκολία στο να είμαι κοινωνικός. Μπορώ να βγω μια βόλτα και να κάνω φίλους, να έχω προσκλήσεις για το πάρτι το βράδυ και την ίδια στιγμή in the middle of the celebration να αισθάνομαι απομονωμένος, a thousand years of light away from home. Όπως λέει και το τραγούδι των Stones. Είναι όπως σου αρέσει ο πλούτος αλλά και η περιφρόνησή του ταυτόχρονα, το ίδιο είναι κι αυτό. Και κοινωνική συναναστροφή και εσωστρέφεια. Αντιφατικά, αλλά πάρα πολύ ενδιαφέροντα. Με κάτι τέτοια έχω φτάσει υποθέτω μέχρι εδώ. Αυτός είμαι ως άνθρωπος. Είναι όπως στην ιστορία με το βάτραχο και το σκορπιό, που τον πέρασε απέναντι κι ο σκορπιός τον κέντρισε. Μα γιατί το έκανες, του λέει, θα πνιγούμε κι οι δύο. Μα είναι ο χαρακτήρας μου, του απάντησε ο σκορπιός.

— Ο πιο μεγάλος φόβος σας ποιος είναι;

Έχω κάποιους φόβους που δεν είναι συγκεκριμένοι και δεν ξέρω πού οφείλονται. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με φοβίες για το μέλλον του πλανήτη ή τις σχέσεις των δύο φύλων, γενικά τις σχέσεις των ανθρώπων, τη βαρβαρότητα κόντρα στα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας που καλπάζει. Βγαίνω στο δρόμο και αισθάνομαι τρομοκρατημένος, σαν να πρέπει να αισθανθώ μια ποσότητα φόβου και τρόμου, όπως και μια ποσότητα δακρύων ή γέλιου, λες και είναι προκαθορισμένο. Να έχω δηλαδή μια ποσότητα γέλιου, καγχασμού, οργής, δακρύων, φόβου και τρόμου. Δεν το πολυψάχνω όμως. Είναι όπως όταν έχεις την ευκαιρία να μάθεις το μέλλον σου. Δεν θέλω να ξέρω. Άσ' το να κυλάει.

— Τι θέλετε να πετάξετε από πάνω σας; Έχετε κάποιο βάρος;

Πετάω συνεχώς πράγματα. Είμαι σε διαδικασία αφαίρεσης εδώ και πάρα πολύ καιρό. Μου έχει κάνει εντύπωση η φράση της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, της ποιήτριας: «Στον ουρανό του τίποτε με ελάχιστα», δεν κάνω πια καμία προσπάθεια να προσθέσω, έχει αρχίσει μια διαδικασία αφαίρεσης. Απ' τα ρούχα, τα γούστα. Χαίρομαι κάθε φορά που εγκαταλείπω κάτι, παρουσιάζεται κάτι άλλο για να αναπληρώσει το κενό. Όταν εγκατέλειψα τα ξενύχτια, μου προέκυψε το γράψιμο. Ξαναγύρισα στο διάβασμα που είχα εγκαταλείψει από την εφηβική ηλικία, γιατί με είχαν αναλάβει η εικόνα και ο ήχος. Μου αρέσει που, ως εκ θαύματος, κάθε φορά μου γίνεται ένα δώρο. Μου λέει μη στενοχωριέσαι, εδώ είμαι, πάρε! Έχω καινούργια συντροφιά το γράψιμο και το διάβασμα.

— Τι γράφετε;

Ημερολόγια της Αθήνας. Για τα καλύτερα παιδιά που κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι, που δεν τους ενδιέφερε η πρωτιά, δεν πορευτήκανε με κλωτσιές και αγκωνιές. Ήταν παιδιά -κορίτσια κι αγόρια- των ερώτων, του ξενυχτιού, των ταξιδιών, των γεύσεων...

— Γράφετε για παιδιά των ερώτων. Ο έρωτας έχει παίξει μεγάλο ρόλο στη ζωή σας;

Δεν νομίζω. Με καταλάμβανε πάντα εξ απροόπτου. Δεν είμαι τύπος που ηγούμαι, πρέπει κάποιος να δράσει για να αντιδράσω. Είμαι συνοδηγός, παρά οδηγός, κάτι πρέπει να κάνεις για ν' ανταποκριθώ. Και μ' άρεσε η ιδέα ότι είχαν αναλάβει κάποιοι άνθρωποι να με διαφθείρουν, μου άρεσε αυτό. Έλεγα, τέλεια, δεν χρειάζεται να κάνω εγώ τη δουλειά. Δεν ήξερα και τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Είναι πολύ αστείο, είμαστε αδιάβαστοι για πάρα πολλά πράγματα. Μπορεί δηλαδή να αισθάνεσαι κάτι, αλλά πώς ακριβώς γίνεται; Και μ' άρεσε που η άλλη έπαιρνε την πρωτοβουλία, μου 'ρθαν βολικά από αυτή την άποψη. Θέλω να πω, έχω τραγουδήσει το «I'm lucky in love». Κατά κάποιον τρόπο υπήρξα τυχερός, με την έννοια ότι δεν χρειάστηκε να πηδήξω εμπόδια για ν' αποκτήσω τη γυναίκα-έπαθλο ή έναν ερωτικό σύντροφο. Δεν είναι τυχαίο το ότι δεν έχω κρατήσει μετά από χωρισμό μούτρα, δεν χρειάστηκε να αλλάξω πεζοδρόμιο, δεν έχω κακή σχέση με καμία και κανένα φίλο. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι μέσα από τον έρωτα απελευθερώνονται, αυτός που καταπιέζεται. Εγώ δεν θα το 'λεγα. Θα έλεγα ότι μάλλον με δυσκόλευε το να ανταποκριθώ παρά όλη η υπόλοιπη ζωή μου. Πιο εύκολη ήταν, πιο ελεύθερη. Δεν είμαι άνθρωπος που κάθεται με τις ώρες στο κρεβάτι. Θέλω να σηκωθώ, να πάμε για άλλα. Πιο πολύ μου αρέσει να βγαίνουμε βόλτα, παρά να χαϊδευόμαστε. Πιο πολύ μ' αρέσει η συντροφικότητα, παρά το ξεσάλωμα των σκελιών, για να είμαι πιο σαφής. Είναι και μια αντίδραση. Επειδή η προηγούμενη γενιά απ' τη δική μου ήταν συγκαμένη και με δυσκολία τους προέκυπτε το σεξ το επιούσιο, φτάσανε σε μία υπερβολή με εξαιρετικές ηδονιστικές επιδόσεις, χωρίς να λάβουν υπόψη τις συνέπειες. Το χαρακτήρα του άλλου, της άλλης, μόνο να περάσουμε καλά. Και μένα από αντίδραση δεν μου άρεσε αυτό. Ήθελα να μην έχω σχέση πολύ με αυτό. Τον κανιβαλισμό που προκύπτει από ακραία ηδονή. Γιατί εσύ μπορείς να καλπάζεις, να θεωρείς ότι είσαι γοητευτικός και χαριτωμένος και ο άλλος να καταπιέζεται δίπλα σου. Το έχω δει να γίνεται. Η ηδονιστική σου αφασία να είναι για τον άλλο καραμπινάτη καταπίεση. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να βρεθώ σε αυτήν τη θέση. Ανήκω στη φυλή των παιδιών που όταν οι άλλοι ξενυχτάνε, εγώ κοιμάμαι νωρίς, όταν είναι μαζεμένοι και συγκροτημένοι, έχω την τάση να είμαι κοντροσόλ στο χάος.

— Δεν αφοσιώνεστε δηλαδή σε κανέναν και τίποτα.

Δεν το θεωρώ αυτό προσόν. Θα ήθελα να μπορώ να αφοσιώνομαι. Να συνυπάρχω με έναν άνθρωπο για χρόνια μαζί, πρέπει να είναι καταπληκτικό αυτό το πράγμα... Δεν τα έχω καταφέρει.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[akomaa-se-agapaw]

Όλα όσα δεν θα μάθουμε ποτέ.

Γιατί; Γιατί όλα αυτά, αν όχι για να είμαστε μαζί; Γιατί η μοίρα μας έπαιξε τόσο άσχημα παιχνίδια, αν όχι για να μας ενώσει; Που οφείλεται η γνωριμία μας; Σε ποιον να απευθυνθώ για τις απαντήσεις, που απεγνωσμένα αναζητώ εδώ και μήνες και μου ταλανίζουν το μυαλό; Μήπως, τελικά, δεν ήταν παιχνίδια της μοίρας, αλλά του μυαλού μου; Άραγε ένιωσες και σύ, αυτό που ένιωσα εγώ την πρώτη φορά που κοιταχτήκαμε σε εκείνο το τυχαίο πάρτι; Αισθάνθηκα όλο μου το είναι να αναστατώνεται, χωρίς καμία υπερβολή, σαν κάτι να με διαπερνά, σαν να σε γνωρίζω από μια προηγούμενη ζωή.. ξέρω ότι ακούγονται παράλογα όλα αυτά, όμως ένιωσα να γίνεται αυτό το λεγόμενο «κλικ», και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Προσπάθησα να το αποφύγω, ειλικρινά προσπάθησα, όμως το σύμπαν, η μοίρα, κάποια άλλη ανώτερη δύναμη δεν με διευκόλυνε, ιδιαίτερα, με το να σε φέρνει συνεχώς μπροστά στον δρόμο μου. Ίσως αν σου είχα δώσει τότε εκείνη την ευκαιρία που μου ζητούσες τα πράγματα μεταξύ μας να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά, όμως έκανα το καλύτερο δυνατό την δεδομένη στιγμή. Πάνε δυο μήνες που έχω να σε δω και η τελευταία φορά που σε είδα, δε μας άφησε και με τα καλύτερα συναισθήματα. Τόση ζήλεια για το τίποτα, βρε παιδί μου. Αλλά κι αυτός ο εγωισμός, δε πάει πίσω.. Όμως όπως και να έληξε το μεταξύ μας, δεν σου κρατάω κακιά. Δεν μπορώ να σου κρατήσω κακιά. Βλέπεις, 9 μήνες μετά και πλέον μπορώ να παραδεχτώ πως σε ερωτεύτηκα. Σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε είδα και θα έπρεπε να το είχα καταλάβει από τη στιγμή που έπαψε να υπάρχει οποιοσδήποτε άλλος, πάνω σε αυτή τη γη, που δεν ήταν εσυ.

[solmeister13]

Σολ,

Επειδή έχω αρχίσει να χάνω τις ελπίδες μου πως μπορεί να σε δω κάποια στιγμή από κοντά, πήρα την απόφαση να σου γράψω. Ξέρω πως πολύ πιθανόν να μην το δεις αυτό και πως αυτά που θέλω να σου πω τα έχεις μάλλον ξανακούσει, αλλά δεν πειράζει. Σε ξέρω εδώ και 3-4 χρόνια περίπου (από τα 12 μου). Αυτή ήταν και η εποχή που άρχισα να πέφτω πολύ ψυχολογικά. Από εκεί τα πράγματα εξελίσσονταν προς το χειρότερο και έφτασα στο σημείο του αυτοτραυματισμού. Όμως, δεν ήμουν ποτέ μου μόνη. Ακόμα και αν δεν είχα άμεσα κάποιον δίπλα μου. Εσύ μέσω της μουσικής σου ήσουν πάντα δίπλα μου. Με έχεις βοηθήσει στα χειρότερα μου, με έχεις ωθήσει στο να καταλάβω πως δεν είμαι μόνη. Υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω που νιώθουν σαν εμένα. Οι στίχοι σου με εκφράζουν με κάθε λέξη και ο τρόπος που γράφεις είναι από τα πιο όμορφα πράγματα πιστεύω. Σε ευχαριστώ λοιπόν, που ήσουν πάντα εκεί, γιατί με έχεις σώσει, χωρίς καμία υπερβολή. Δεν μπορώ να φανταστώ που θα ήμουν και σε τι κατάσταση αν δεν υπήρχες εσύ και η τέχνη σου. Σε αγαπώ όσο δεν πάει και ας μην ξέρεις πως υπάρχω. Συνέχισε έτσι, και μην ξεχνάς ποτέ είμαστε πάντα δίπλα σου. Σε ευχαριστώ για όλα. Ελπίζω να μπορέσω μια μέρα να σε δω από κοντά, να σε αγκαλιάσω και να στα πω όλα αυτά face to face:3

- Μια έφηβη που της έχεις αλλάξει την ζωή<3

Ανυπομονώ για τη μέρα που θα τραγουδίσουμε παρέα, διότι είναι μηνύματα σαν αυτό που μου θυμίζουν πως ξεκίνησε αυτό το πράγμα και γιατί. Είναι τιμή μου να σας έχω εδώ μετά από όλα αυτά τα χρόνια και ακόμα και τώρα δίνω τον ίδιο αγώνα να μη σας απογοητεύσω ποτέ!

[allo-frouto]

Γνωμη για ποδολαγνια?

Την απεχθάνομαι όσο τίποτα...

[zafeiria-an]

Ηταν Λιγο

«Το ξες το εστιατόριο με Αραβική κουζίνα;»

«Όχι»

«Θα πάμε τα Χριστούγεννα»

«Θέλω να κάνω μια νέα αρχή»

«Ακολούθα το όνειρο σου και τη καρδιά σου, ο,τι και να λέει»

«Δε γίνεται να μη σκέφτεσαι και να μη θυμώνεις»

«Γίνεται και θα σου μάθω πως»

«Θυμός είναι ένα συναίσθημα χωρίς ιδιαίτερη αξία»

«Αυτό εδώ είναι η Αφροδίτη»

«Δεν υπάρχει περίπτωση να είναι»

«Μα αφού το λέει»

«Ναι αλλά δεν είναι»

«Ναι αλλά πως το ήξερες;»

«Η πρώτη απάντηση είναι η αληθινή»

«Δεν είμαι μεθυσμένος»

«Δεν είμαι μεθυσμένη»

«Είναι απλά μια γάτα»

«Έρχομαι τη Τρίτη»

«Με πήραν στις εστίες»

«Μπορεί να μη μιλάω αλλά είμαι καλά, είναι μια ισορροπία.»

«Είμαι το πρώτο σου φιλί?»

«Ναι»

«Απλά τα μάτια σου είναι υπέροχα»

«Όταν κάποιος μου προσφέρει έναν καλό διάλογο μ’αρέσει να τον ευχαριστώ»

«Κοίτα τον που ποζάρει κιόλας»

«Έχεις σπάνια ομορφιά, έντονο βλέμμα»

~

Αστείο ε;

Πως μια βρίσκεσαι στη κορυφή,

Και πόσο γρήγορα πιάνεις πάτο.

Κάπως υπερβολική, ξέρω.

Μα πως να κρατήσω μέσα μου τόσα πολλά.

Αμπίστευτο μα αληθινό.

 Τρεις βδομάδες ήταν αρκετές,

Όσο και μια στιγμή.

Δάση, πάρκα, τραίνα και μια μπλε πορτούλα,

Καταθέσεις ζωής και ατελείωτες σιωπηλές συζητήσεις.

              ‘Μέγα λάθος’ λένε όλοι

Διέγραψε, Προχώρα. Τοπ τέσσερις μέρες.

Μέθυσα μια,

Και μετά ξανά,

Μπερδεύοντας κακούς λογισμούς με τις δικές σου εξηγήσεις.

Σκέψεις κακόβουλες σε ένα κουβάρι μπερδεμένες με τις λέξεις σου και τα μάτια σου

Που ‘φέραν δάκρυα στα δικά μου.

Άγνωστη, πρωτόγνωρη κατάσταση για ‘μένα

Χαζή με λένε που ασχολούμαι

Φίλοι παλιοί και αυτοί του τελευταίου μήνα.

Σκέφτομαι, μιλώ και συζητώ μα τίποτα δε φεύγει.

Το ‘γιατί’ στο χάος του μυαλού μου μανιακώς ανικανοποίητο.

Οργιάζει, μαζί του και οι συλλογισμοί μου, μόνοι όπως και ‘γω.

Αυτό που έλεγα τις προάλλες: «Το κορόιδο πάντα εκεί, μα ποτέ αντίθετο»

Ακόμα και τώρα.

Σκληρά αυτά που λέω, βαριά αυτά που νιώθω.

~

   Μια σοκολάτα, ένα βιβλίο, ένα εισιτήριο και ένα τραγούδι στη κιθάρα.

Αυτό ερωτεύτηκα εγώ.

«Δε φταις εσύ»

Το ξέρω θα πω, σίγουρα δε θα το σκεφτώ.

Δυνατοί στοχασμοί, μα λέξη καμία.

Μόνο στο χαρτί μου βγαίνουν

μέσα στο αμφιθέατρο όπου οι σκέψεις μου ηχούν και επιστρέφουν σε εμένα.

«Ζήσε το δράμα σου και την υπερβολή σου»

Πες το και εσύ αν θες όπως όλοι οι άλλοι.

Αυτό εδώ είναι για μένα

Λέξεις στη σειρά που σου λένε το πως ένιωσα και νιώθω

Μέρος του μυαλού μου για να μη τρελαθώ.

~

Σκέφτηκα να ζωγραφίσω κάτι.

Τα μάτια σου, τα χείλη σου, τη στάση σε ‘κείνο το παγκάκι της πλατείας.

Κακό θα μου ‘κανε παρά καλό,

Κύκλους κάνω τόση ώρα.

Ήταν ψεύτικο;

Ήταν αληθινό;

Ο,τι και να απαντήσεις, γιατί να το πιστέψω;

Πως να βασιστώ;

Πάντα σε άκουγα…

Ο,τι είχες να μου πεις.

Ήταν λίγο, πολύ λίγο.

Μα είπα τόσα πολλά.

Για ‘υτό μου τη λένε, για το κολλημένο μου κεφάλι.

Φιλοσοφία και κιθάρα, λογοτεχνία, ζωγραφική.

Ακόμα δε καταλαβαίνω.

Μόνο εσύ έχεις απάντηση σε αυτό.

Κοροϊδία ήταν η γεύση που μου άφησες.

Και ας ξέρω ότι δεν ισχύει.

Όλα.

Στις κούνιες η συζήτηση

Στο δέντρο η αγκαλιά

Που βλέπαμε τα άστρα

Που δώσαμε φιλιά, έστω και αυτά τα λιγα.

«Σαγαπω» Είπες, ντίρλα μεν αλλά και πάλι.

Ήταν λίγο. Πολύ λίγο.

Σε νοιάστηκα όμως.

Και ανησυχώ ακόμα

Πληγώθηκα

Έκλαψα.

Με άκουσες γιαυτο που ήμουν, όπως άλλωστε κι εγώ.

~

Είμαι εδώ

Μα δε μου μίλησες

Δε το συζήτησες.

Απλά με έδιωξες, και εγώ έφυγα.

«Αυτοσεβασμός»  

«Μη ρίχνεις τα μούτρα σου»

«Επιλογή του»

Και δίκιο έχουν.

Δεν είναι εκβιασμός αυτό.

Λύτρωση είναι και έκφραση

«Ξεπέρασε το»

Πως ξεπερνάς αν δε ξεσπάσεις;

Πως προχωράς αν δε καταλάβεις;

«Λάθος υπολογισμός» για σένα ότι μου έφερε χαμόγελο

Πληγώθηκα.

Παράπονο είναι.

Επίλογος με επίγευση πικρή και δάκρυα.

Αμπίστευτο, μέσα σε τόσο λίγο.

Θα μεθύσει και απόψε το κορίτσι σου.

Παρέα με τη δική της ελπίδα.

Κορυφή!

[elpixs]

Μαρεσουν οι μεταμεσονύχτιες σκέψεις σου. I bet they keep you awake till late as well though.

Μέχρι τις 6 το πρωί σε συστηματική βάση, χωρίς καμία πλάκα ή υπερβολή.

[partoalliwsre]

Είμαι περίεργος άνθρωπος.

Είμαι απερίσκεπτη και πολλές φορές ονειροπολα.

Η πραγματικότητα με προσγειώνει τόσο άχαρα και βιαστικά που πολλές φορές φαντάζει βασανιστήριο.

"Να εισαι ρεαλίστρια"λέω στον εαυτό μου.

"Δες τα πράγματα όπως έχουν και όχι όπως θες εσυ."

Με φόβιζε το τέλος.Με τρόμαζε και τώρα με κοιμίζει τα βράδια.

Οι άνθρωποι είναι περίεργοι και αυτοί καμία φορά.Φευγουν,έρχονται,εξαφανίζονται και εσυ παρακολουθείς σε μια κατασταση στάσιμη.

Μέχρι που έγινα η πραγματικότητα.Μεχρι που έγινες και εσυ.Μεχρι που γίναν όλοι.

Αναθεώρησα την υπερβολή μου.

Μην θυμασαι ποσό υπερβολική και κτητική γινόμουν.

Κανε πραγματα που σε δεσμευουν στο ελάχιστο και μην κοιτάξεις πίσω.Μην κοιτάξεις πίσω σε κάτι που σε έκανε να ασφυκτιείς και να μην ξέρεις τι θες.

[atzatzoukalia]

ναι αλλά οντως χωρις καμία υπερβολή από χθες που ειδα τον πρώην μου μου πανε ολα στραβά ευχομαι μεσα από την καρδιά μου να μην του ξανά σηκωθεί ποτε <3

[adverbzine]

Ένα παράσημο για το καθίκι

γράφει η Ευδοκία Μωυσίδου | επιμελείται ο Κωνσταντίνος Καραΐσκος

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: ΕΝΑ ΠΡΟΧΕΙΡΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η αλήθεια, χωρίς πολλά πολλά, είναι ότι είμαι κενή από τη γέννα. Δε μου συνέβει κάτι που δε θα μπορούσε να συμβεί στο διπλανό μου, ώστε να είναι έστω και λίγο δικαιολογημένη η κατάστασή μου. Τέρμα οι δικαιολογίες. Από μικρή ένιωθα διεστραμμένη, οκνηρή, ψεύτικη μέχρι το κόκαλο, τίποτα παραπάνω από έναν απατεώνα με καλή ανατροφή, ένα μορφωμένο τσογλάνι. Με λίγα λόγια, ένα σωστό καθίκι. Με βασάνιζε τότε, με βασανίζει τώρα. Το παρακάτω κείμενο είναι απλά ένα από τα σενάρια του γεμάτου κηρύγματα νού μου, που μέχρι τώρα είχα μόνο εγώ το προνόμιο να ακούω, οπότε, αγαπητέ αναγνώστη, ήδη είμαι μαζί σου σε όλο αυτό και ελπίζω να είσαι και εσύ μαζί μου, γιατί με ενδιαφέρεις περισσότερο από την αρτιότητα του κειμένου, ή το όποιο νόημα / συναίσθημα μπορεί να έχει. Έχω την ανάγκη να επικοινωνήσω μόνο μαζί σου.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ : ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΧΙΟΝΟΝΥΦΑΔΑ

Νομίζω μου είναι περίεργη η ανθρώπινη εμπειρία. Τρομακτική μερικές φορές —όχι απαραίτητα δύσκολη— αλλά σίγουρα αλλόκοτη. Όποτε προσπαθώ να ενταχθώ, νιώθω ότι θέλω να κάνω εμετό, έχω τρομερό φόβο με τον κόσμο, όχι με την πεποίθηση ότι θα μου κάνουν κακό ή ότι δεν θα με συμπαθήσουν, τους φοβάμαι γιατί καταλαβαίνω πόσο τους χρειάζομαι. Ειδικά τώρα που σου αποκαλύπτω πράγματα που δεν έχω πει σε ψυχή νιώθω πιο γυμνή από ποτέ. Διαβάζοντας ξανά και ξανά αυτά που γράφω βγαίνω πολύ σνομπ τελικά στο χαρτί , μια γαμημένη χιονονιφάδα που πριν λιώσει απαιτεί να την δεις , να της πεις κι ένα μπράβο που απλά υπάρχει και μετά μπορεί να εξαφανιστεί.

Όση έπαρση και αν πιστεύεις ότι έχει αυτή η σελίδα, ξέχασέ το. Όλα τα συναισθήματα είναι έπαρση στην τελική. Εγωιστές και ψεύτες. Ξαφνικά υπάρχουν μόνο αυτά μέσα σου και σαν ιοί θέλουν να σε καταπιούν για να επιβιώσουν. Σε βασανίζουν, μέχρι να τους δώσεις σημασία, μπορεί να αντέξουν και μήνες χωρίς τροφή, ενώ σου υπόσχονται λύτρωση εάν ρίξεις έστω και μια ματιά , κι όταν το κάνεις, γιατί στη τελική είσαι αδύναμος, τότε είναι που σε παρατάνε και πάνε στον επόμενο, ή ακόμα χειρότερα βλέπουν ότι γουστάρεις την ταλαιπωρία και σε τυραννούν όποτε τους καπνίσει. Προσωπικά δεν έχω νιώσει ποτέ κανένα συναίσθημα σε άλλη μορφή πέραν αυτή της τρομοκρατικής επίθεσης.

Τι νόμιζες ότι θα διαβάσεις; Κάποιον πεφωτισμένο προφήτη που θα σου δώσει σανίδα σωτηρίας από την γεμάτη πληγές ζωή σου, με τα σ��ναισθήματα να βανδαλίζουν το σώμα σου και βιάζουν την καθημερινότητα σου, ξανά και ξανά, μέχρι να σταματήσει να έχει πλάκα.

Η θεοποίηση των συναισθημάτων από καλλιτέχνες και σοφά αποβράσματα δε μας πετάνε την αλήθεια στα μούτρα και για αρκετό καιρό το κατέβαζα αμάσητο γιατί είναι πιο εύκολο έτσι. 

Να πιστεύω ότι ο έρωτας μου για σένα είναι πηγαίος και όχι απλά ένας εκβιασμός, “Αν δεν είσαι μαζί του δε θα είσαι ποτέ ευτυχισμένη, πάντα κάτι θα σου λείπει, θα πονάς τα βράδια και θα σκέφτεσαι μόνο την εικόνα του, όπου κι αν γυρνάς, ό,τι κι αν κάνεις, όλα θα έχουν σχέση με εκείνον. Όλος ο κόσμος ό,τι και αν κάνει, πάντα, πάντα θα είναι φερέφωνο του έρωτα σου, θα ντύνεσαι, θα βγαίνεις, θα μιλάς, αλλά τίποτα δε θα έχει σημασία, γιατί δεν έχεις εκείνον, οπότε διάλεξε: ή θα κάνεις τα πάντα για να είσαι μαζί του σκλαβωμένη στην αέναη προσπάθεια, ή μίζερα θα κουβαλάς το τομάρι σου κάθε μέρα με την ίδια εσωτερική αιμορραγία να σου θυμίζει ότι αργοπεθαίνεις, γιατί δεν έχεις τα κότσια να κάνεις κάτι, σκλαβωμένη στη λύπη ” 

Μαλακίες στο τετράγωνο απαντάω εγώ. Τόσο απλά, βαρέθηκα να του αρέσω για τον οποιοδήποτε λόγο, αλήθεια κουράστηκα να σκέφτομαι τι θέλει, να πας στο διάολο κι εσύ, κι αυτός, και τα θέλω σας, και αν αυτό σημαίνει να είμαι σκλαβωμένη στη μοναξιά μου, τότε κοίτα με να αγοράζω chanel αλυσίδες, γιατί αν είναι να το κάνω, θα το κάνω με στυλ. Στο φινάλε, είναι νεφέλες και τα δικά σου αισθήματα, ένας άλλος μικρός δαίμονας σε κάνει ζάφτι —όπως κάνει και τους περισσότερους δηλαδή, μην στεναχωριέσαι. Δεν είναι κακό, πλέον, να παραδεχτούμε ότι δεν είναι δα και τόσο ποιητικά αυτά που λέμε, ζούμε, αναπνέουμε. Και μη μου πεις τώρα για την ολοκλήρωση της τέχνης και για την υπερβάλλουσα ευτυχία του έρωτα αν τελικά σου κάτσει το συναίσθημα και σε κρατήσει κάποιος σαν να σε έχει γεννήσει η ψυχή του και προσπαθεί να μη σε σπάσει, γιατί αυτά είναι δικαιολογίες και πιθανότητες στις οποίες βαρέθηκα να ποντάρω και να φεύγω με τις κάλτσες μου.

Η τέχνη, υπομονετικέ μου αναγνώστη, είναι η τσόντα των φιλοσόφων, τίποτα παραπάνω. Καυλώνεις, ασχολείσαι και βγάζεις τα εσώψυχά σου σαν ένα οργασμό, μόλις τελειώσεις δε σου κάνει καμία αίσθηση αυτό που βλέπεις, μη σου πω ότι το θέαμα σου φαίνεται ωμό, αστείο και ψεύτικο — διόλου δε σε ερεθίζει όπως πριν. Δεν είναι πλέον εσύ, γιατί πολύ απλά εξόρκισες αυτό το κομμάτι σου στον κόσμο και πια ψάχνεις το επόμενο και το επόμενο. Η τέχνη δεν είναι, δυστυχώς, η Θεά που πιστεύουμε, ή η μούσα που μας ψιθυρίζει στο αυτί μελωδίες και ιδέες. Είναι κυριολεκτικά ένα νεκροταφείο του εαυτού σου, με κομμάτια που εκσφενδόνισες στον υπόλοιπο κόσμο για να συνδεθείς μαζί του, να απελευθερωθείς από ό,τι σε βασανίζει και σε κάνει να στρέφεσαι στην τέχνη, πάντα θα είναι κομμάτι σου αλλά ποτέ ξανά βάσανό σου.

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ : ΑΝΑΓΚΑ ΚΑΙ ΘΕΟΙ ΠΕΙΘΟΝΤΑΙ

Την μοναδική μορφή τέχνης που απολαμβάνω και την οποία όντως θεωρώ Θεά και Μούσα είναι η διακριτική τέχνη της ανθρώπινης ανάγκης, όχι τα παράγωγα της. Δεν με καλύπτει ένας πίνακας ή η τόσο ξεχωριστή προσωπικότητα που κρύβεται από πίσω. Η ανακάλυψη της “αλήθειας” πίσω από τα χρώματα και τα σχέδια. Αυτά σημαίνουν γραπώνομαι από την φαντασίωση μιας ελεύθερης καλλιτεχνικής ζωής ως αντίδοτο στο πόσο μικρός και χαζός και ανέκφραστος νιώθω. Αν, και καλά, μάθω την συνταγή, θα μπορέσω και να την κάνω και να ξεφύγω από τον κόσμο που δε με αγαπάει και τόσο πολύ, ή ακόμα χειρότερα, να ζώ μια παρένθετη ζωή.

Η ανθρώπινη ανάγκη όμως φίλε μου, αυτή αξίζει. Αν κρυφογουστάρεις προφήτες (όπως και εγώ) δώσε μου ένα λεπτό να φορέσω το ράσο μου και να κάτσω σε στάση ανοιχτού λωτού, γιατί έχω ένα μάθημα να σου δώσω και είναι το εξής: η ανθρώπινη ανάγκη είναι ο κρυφός ήρωας της ζωής σου.

Όταν έχεις μια ανάγκη (αλλά πραγματική ανάγκη, όχι τρομερή επιθυμία ή αβάσταχτη λαχτάρα ή ριζωμένη εκπλήρωση, εννοώ ωμή, άγρια ανάγκη), από βιολογική έως πνευματική, τότε συμβαίνει κάτι το μαγικό. Για περιορισμένες παραστάσεις, ψυχή τε και σώματι είναι με το μέρος σου. Δουλεύουν για σένα, είναι σύμμαχοί σου. Είναι σαν τρία κράτη να είναι σε συνεχή πόλεμο, αλλά όταν εμφανίζεται ένα τέταρτο κράτος που τα απειλεί, τότε κάνουν γαργάρα τις διαφορές τους και πολεμάνε μαζί. Αν το προσέξεις, ξαφνικά το μυαλό σου σκέφτεται στρατηγικά, το συναίσθημα επιτέλους βοηθάει τον σκοπό και όχι την αφεντιά του, ή τουλάχιστον το κάνεις εσύ ζαφτι για πρώτη φορά. Για λίγο καιρό υπάρχουν πιο ξεκάθαρα και ρεαλιστικά πλάνα, χωρίς περιττά φανταστικά σενάρια, χωρίς άρρωστες αμφιβολίες και κρύος ιδρώτας, μόνο λογική και εκτέλεση σχεδίου. 

Η ματαιότητα που ίσως να νιώθεις (εγώ σίγουρα) πάει περίπατο, έχεις οριακά λόγο να πολεμάς πια, και στην υπερβολή, έχεις λόγο που ζεις. Έχεις μια υπερδύναμη. Την ανάγκη. Πόσο πιο ποιητικό να το κάνω , δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από το να ξεπερνάς, από το να κατακτάς την ανάγκη, κάτι πιο υπεράνθρωπο από το να επιλέγεις εσύ τις αλυσίδες σου και να τις χρησιμοποιείς σαν χαλινάρια στην εκστρατεία σου. Η τέχνη που βάζεις για να απαλύνεις τον εαυτό σου από τον βραχνά της ανάγκης είναι το ύψιστο και με διαφορά ευγενέστερο έργο της ζωής σου. Έχεις τον έλεγχο και οι αποφάσεις χρειάζονται την δική σου υπογραφή για να μπουν σε λειτουργία. Μεταμορφώνεσαι και χρησιμοποιείς ό,τι έχεις και δεν έχεις για να φτάσεις στον στόχο, κι αν δεν είναι η μεταμόρφωση, η απελευθέρωση και η εσωτερική γαλήνη βασικά συστατικά της τέχνης, τότε, φίλε μου, λυπάμαι, αλλά δεν έχω άλλες αποδείξεις να σου γράψω.

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ : ΕΝΑΣ ΘΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΗΠΙΟ.  

Όλοι προσπαθούν να αποφύγουν την ανάγκη για να μη δείξουν αδύναμοι. Όλοι “ερωτεύονται” αυτούς που φαίνεται ότι δεν τους έχουν ανάγκη. Όλοι γοητεύονται από ανθρώπους που έχουν φτάσει στο “τέλειο”, διότι το τέλειο δεν έχει τίποτα ανάγκη, εξού και η λαγνεία μας για τη μεγάλη τέχνη, ομορφιά, λεφτά ,νεότητα ,ιδέες, αυτά τα Ηλύσια Πεδία μας γυμνώνουν από ανάγκη. Αν υπάρχουμε χωρίς ανάγκη, αναπνέουμε σαν επίγειοι ημίθεοι, σκεπτόμενοι ότι δεν υπάρχουν πια άλλοι κόσμοι να κατακτήσουμε. Τότε το παιχνίδι έχει χαθεί. Το αντίτιμο που διαλέξαμε κάθεται στο κεφάλι μας σαν Ερινύα, η συνειδητοποίηση ότι το μοναδικό πράγμα που θα μας έχει μείνει να μην έχουμε ανάγκη, είναι ο ίδιος ο εαυτός μας. 

Σε λυπάμαι βαθιά αν τρέχεις μακριά από την ανάγκη, αλλά σε καταλαβαίνω. Σε λυπάμαι σιωπηλά εάν, όπως κι εγώ, έχεις μια μεγάλη λίστα από ανεκπλήρωτες ανάγκες που βάζεις στα κατά αντί στα υπέρ σου. Είμαι μαζί σου όπου κι αν κάθεσαι τώρα και αγνοώ την ανάγκη μου να σε γνωρίσω, κάτι μου λέει ότι ίσως να έκανες το ίδιο. Κρίμα κι άδικο, όμως, να μην δείχνουμε τις ουλές μας από την μάχη, κρίμα να αφήνουμε το πιο ερωτικό κομμάτι μας στην άκρη, το πιο ανθρώπινο και κοινό, κάτι που πολλές φορές η αφεντιά μου έχει καταχωνιάσει γιατι το συναίσθημα απαιτεί να είναι πάνω σε γελοίους θρόνους που μανιωδώς φτιάχνει μόνο του για να ημερέψει τη μεγαλομανία του, σαν γεννημένο χθες, με την έπαρση τυλιγμένη σαν γούνα γύρω του, χωρίς σώμα αν δεν του δώσω εγώ, ενώ η ανάγκη μου είναι καρφιτσωμένη σαν παράσημο από μένα, για εμένα, γιατί μου υπενθυμίζει ότι μόνο αυτή με κάνει περήφανη για τα δεινά που περνάω, κι όχι κακόμοιρη.

Η Ευδοκία Μωυσίδου έχει γράψει για εμάς μια τριλογία, αυτό είναι το πρώτο μέρος. Είναι φοιτήτρια στη Χίο, κατάγεται όμως από Θεσσαλονίκη. Γράφει, ζωγραφίζει, σχεδιάζει και βρίσκει τρόπους να επαναπροσδιορίζει συνεχώς τον εαυτό της.

Το artwork είναι δικό της. Όλα τα αποκόμματα είναι από περιοδικά μόδας (ειρωνεία γιατί μας λένε πως θα έπρεπε να είμαστε, τι έχουμε ανάγκη σε σχέση με όλους αυτούς που την ξεπέρασαν).  Οι γκέισες πάνω (τέλειες φιγούρες ομορφιάς , τέχνης και ερωτισμού) μας κοιτάνε και γελάνε, ενώ μπροστά μας έχουμε το αεικίνητο βλέμμα του Θεού που περιμένει το τέλειο και σε αντάλλαγμα μας δίνει τον παράδεισο. 

[metakseniavgeseksw]

Δήθεν

Σήμερα, μιλούσα σε μια ομαδική, με άτομα σχετικά άγνωστα.

Ένα από αυτά, είναι - χωρίς καμία υπερβολή- ο πιο ρατσιστής , εθνικιστής, προσβλητικός, χυδαίος, ομοφοβικός άνθρωπος που έχετε γνωρίσει.

Μερικά παραδείγματα, αν έκανες φύλλο μετάβαση είσαι trashgender, αν θελήσεις να κάνεις έκτρωση είσαι φόνισσα, και οποιαδήποτε άλλη πολιτική πεποίθηση δεν είναι αποδεκτή.

Λογομαχώ μαζί του αρκετά συχνά με ακριβώς το ίδιο μοτίβο. Πετάει κάτι απαίσιο, δεν απαντάω , ξαναπέταει κάτι απαίσιο, δεν απαντάω , μέχρι που σκέφτομαι 'δεν γίνεται να μην πάρεις θέση'. Με προσβάλλει - γιατί μόνο έτσι ξέρει να υποστηρίζει την γνώμη του - μετά σταματάω να απαντάω και συνεχίζει να μονολογεί μόνος του με διαφορά πρόστυχα επίθετα

Και έρχομαι σήμερα, να σας πω, ότι είμαι

Δήθεν

Σύμφωνα με τον κύριο, (αν είναι συνετό να χρησιμοποιήσω έναν τέτοιο όρο), επειδή υποστηρίζω την γνώμη μου, και οτι πρεπει 'να πάω στην γωνία μου να πιω σόγια και να κλαψω' επειδή δεν δέχθηκε το 'Σταματάω να τσακωνομαι μαζί σου, γιατί εκτός από βαρετός, είσαι και προβλέψιμος'

Συζητήσεις

Αυτός : 'Δεν ξες αλλά βασικά ρήματα'

Εγω: 'Ποια ;'

Αυτός : 'Αυτά 1-0'

Αυτός : 'Γιατί δεν πίνετε λίγο ξύδι;'

Απλά, αν είναι να έχετε ακραίες απόψεις, να τις υποστηρίζετε όμορφα , χωρίς να προσβάλλεται κάποιον άλλον.