#κοιτάω

[parapentelove]

Καλή χρονιά είπαμε;

[monaxikos-skantzoxoiros]

Ραδιοφωνική εκπομπή 6 τα χαράματα: καιγόμαστε, φωτιά, φωτιά στα μπατζάκια μας, καιγόμαστε ζωντανοί, θα πεθάνουμε μαρτυρικά *lounge μουσική*

[metwpikh]

Σε κοιτάω όπως τον ουρανό και χάνομαι .

[athhenaa]

ντειτ ιντεα: πάμε σε αγώνες τοπικού και όσο εσύ κοιτάς το ματς εγώ κοιτάω εσένα

[sweetbutphychx]

Εχθές έφτασα στην δουλειά μου λίγο νωρίτερα οπότε αποφάσισα να κάτσω σε κάποιο παγκάκι να ακούσω μουσική. Απέναντι στο πάρκινγκ ένα σταματημένο αυτοκίνητο και η πόρτα ανοιχτή. Μια κυρία γύρω στα 65-70 με κοιτούσε. Υπέθεσα ότι κάποιον περίμενε. Μετά από λίγη ώρα αποφασίζει να ανοίξει την πόρτα και να κατευθυνθεί προς το μέρος μου.

"Μπορώ να κάτσω εδώ κοπέλα μου; Περιμένω την κόρη μου που είναι μέσα εγώ βαρέθηκα" Μου λέει

"Φυσικά" της απαντάω.

Κάθεται και κοιτάει μπροστά. Νόμιζα πως δεν θα μιλήσει καθόλου καθώς έβλεπε ότι φοράω ακουστικά.

"Ο κόσμος άλλαξε. Και εσείς αλλάξατε. Εμείς δεν ήμασταν έτσι"

Βγάζω τα ακουστικά και την κοιτάω με απορία περιμένοντας να δω τι άλλο έχει να πει. Δεν συνέχισε την κουβέντα όμως. Μου είπε πόσο της άρεσαν κάποια πράγματα που βρήκε στο μαγαζί που δουλεύω. Μου είπε μπράβο που δουλεύω για να στηρίζω εμένα και να μην βασίζομαι στους γονείς μου. Μετά από αυτό το θέμα ξαφνικά σιωπή.

"Εσύ έχεις κανένα καλό παιδί;"

"Όχι" της απαντάω...

"Είσαι πολύ όμορφη γιατί έτσι;" Με ρώτησε

"Δεν έτυχε να είναι κανένα παιδί καλό όπως είπατε και εσείς. Σπουδάζω ακόμα ίσως είναι νωρίς. Όλα στη ώρα τους"

"Μην μείνεις μόνη σου κορίτσι μου η μοναξιά δεν είναι ωραία. Οι άντρες άλλαξαν τώρα. Κάποιος όμως θα είναι καλός θα δεις. Ψαξτον και θα τον βρεις. Στην εποχή μας δεν υπήρχαν οι έρωτες. Ήταν αθώα τα πράγματα. Φιλιά αγκαλιές. Μέχρι εκεί. Τώρα όλοι σκέφτονται τους έρωτες. Να προσέχεις τι δίνεις και σε ποιον. Όχι για να μην σου πουν κάτι. Αλλά γιατί δεν το αξίζουν. Θυμάμαι εγώ ήμουν κάπου στα 16-17 έβγαινα με έναν άνθρωπο έναν χρόνο. Ήρθε με ζήτησε γιατί του είχα πει ότι έχω ένα σπίτι. Με έδωσε ο πατέρας μου. Αλλά ο ίδιος ήρθε και μου ζήτησε να πουλήσω το σπίτι μου. Το σπιτάκι μου. Του είπα να φύγει. Μετά γνώρισα έναν άνθρωπο βγαίναμε πολύ λίγο καιρό. Μια μέρα μόλις το άφησα δεν πρόλαβα να πάω σπίτι, ήταν εκεί... Με ζήτησε και εγώ η πονηρή γύρισα και του είπα ότι δεν έχω προίκα ούτε λεφτά ούτε σπίτι. Η απάντηση του ήταν ότι με θέλει επειδή με αγαπάει. Όλα τα άλλα θα τα βρούμε. Θα τα φτιάξουμε. Του είπα ότι και εγώ τον θέλω. Ε και τον πήρα αυτόν τον άνθρωπο. Μείναμε μαζί χρόνια. Ζήσαμε στιγμές, αγαπηθήκαμε, πήγαμε ταξίδια, κάναμε τα παιδιά μας. Ωραία χρόνια. Τώρα έχω 22 χρόνια που τον έχω χάσει. Αλλά ακόμα εκείνα τα χρόνια παραμείνουν τα πιο όμορφα της ζωής μου. Τα σκέφτομαι συνέχεια. Πλέον δεν μπορώ να κάτσω μόνη μου. Μένω στη κόρη μου. Πάω στο σπίτι να καθαρίσω μια φορά την εβδομάδα. Πόσο να κάτσει ένας άνθρωπος στα 100 τμ μόνος του;"

Κοίταγε το κενό και που και πού έριχνε μια ματιά και σε μένα. Τα μάτια της βουρκωμένα. Λες και ήθελε να τα πει καιρό και κανένας να μην την άκουγε.

"Ακόμα μιλάτε με πολλή αγάπη με αυτόν τον άνθρωπο..." Της λέω η ανόητη λες και δεν το ήξερε...

"Τον αγαπάω και ας πέρασαν τόσα χρόνια. Δεν ξεχνιούνται. Μακάρι όλοι να ζήσουν κάτι τέτοιο"

Φαινόταν δεν ήθελε να μιλήσει πολύ για τα άσχημα που έζησε όπως η απώλεια... Δεν την διέκοψα ποτέ και συνέχισε..

"Τώρα οι άνδρες θέλουν το κομπλιμέντο τους. Πες του ότι είναι όμορφος αν στα μάτια σου είναι όμορφος. Μην του μαγειρεύεις δεν χρειάζεται. Δουλεύεις και εσύ. Σιδερωσε του μια μέρα, φτιαξτου το πρωινό του. Δώσε μια και θα σου γυρίσει 10 αν σε αγαπάει αληθινά. Δεν είναι νωρίς. Εγώ παντρεύτηκα πριν τα 18. Και όχι επειδή ήταν άλλες οι απόψεις αλλά ψάχναμε το αληθινό, δεν αλλάζαμε 10 ανθρώπους το μήνα. Όλοι θα βρουν τον άνθρωπο τους. Έτσι λέω και στις εγγονές μου. Ότι ηλικία και να είστε αν βρείτε αυτόν τον άνθρωπο κρατήστε τον. Εσείς οι γυναίκες πλέον κάνατε τα διπλάσια από ότι κάναμε εμείς. Οι άντρες χειροτερεύουν. Δεν προσέχουν τον εαυτό τους, δεν ψάχνουν κάτι να κρατήσει, αλλά έρωτες της μια βραδιάς. Κάπου θα πάνε και αυτοί στο τέλος."

Δεν ήξερα τι να της απαντήσω, μέχρι να σκεφτώ κάτι συνέχιζε.

"Έχασα πολλούς ανθρώπους, κέρδισα άλλους τόσους. Έτσι είναι η ζωή. Έχασα τον άντρα μου, τον γιο μου, γονείς, θείους. Ποτέ δεν το ξεπέρασα. Μην με βλέπεις έτσι. Που δεν το δείχνω. Δεν τους ξεπερναμε ποτέ τους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μας. Η ζωή συνεχίζεται όμως. Κοίτα να βρεις έναν άνθρωπο να μην την περάσεις μόνη την ζωή."

Της απαντάω ένα "δίκιο έχετε. Λυπάμαι..." προσπαθώντας να καταλάβω τι είπε. Πώς γίνεται ένας άγνωστος άνθρωπος να σου πει όλη του την ζωή μέσα σε 10 λεπτά; Και να σου μάθει και άλλα τόσα...

"Όμορφη είσαι γλυκιά με τους τρόπους σου ευγενική χαμογελαστή μια χαρά μπορείς να βρεις. Να κοιτάξεις να σε αγαπάει να σε έχει στα ώπα ώπα. Πες του ένα κομπλιμέντο τους αρέσουν αυτά."

"Τέτοια πείτε μου και θα τα πιστέψω" της απάντησα χαμογελώντας

"Να τα πιστέψεις. Τι καλύτερο έχουν οι άλλες; Μην ακούς κανέναν. Όλοι θα βρούμε τον άνθρωπο τους"

Κοιτάω την ώρα και χωρίς να το καταλάβω πέρασε η ώρα και έπρεπε να πάω για δουλειά.

Της είπα αντίο και μου είπε που μένει

"Άμα με δεις στον δρόμο ή κάπου έλα μίλα μου"

"Θα έρθω" της λέω έτοιμη να βάλω τα κλάματα

"Να προσέχεις" μου είπε

" Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ ούτε ότι είπαμε... σας ευχαριστώ"

Έφυγα με ένα χαμόγελο όμως μέσα μου η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Μη κατανοώντας εκείνη την ώρα πόσο χρειαζόμουν αυτήν την κουβέντα. Δεν ήξερα σε τι βαθμό έπρεπε να τα επεξεργαστώ όλα αυτά... Σαν σημάδι; Σαν μάθημα; Σαν προειδοποίηση; Το σίγουρο είναι ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ...

[li8argos]

γεια,

πήρα να δω τι κάνεις,

ελπίζω να είσαι καλά.

σου στέλνω αυτό χωρίς πρόλογο, προσφώνηση, δεύτερες σκέψεις, ενοχές,

απλώς ξεμπλέκω αυτό που υπάρχει στο στήθος μου.

δε θα σε κοιτάω με τον ίδιο τρόπο αλλά θα σε θυμάμαι ακριβώς όπως σε έβλεπα εγώ

και κάθε φορά που θα κλείνω τα μάτια μου θα είναι όλα εκεί,

όσα έχω κρατήσει.

το στενό στη Φειδίου εκείνο το βράδυ,

τα τελευταία τραγούδια που χορέψαμε,

τα μισοάδεια τζιν τόνικ που ξεχάσαμε στη μπάρα,

ο τσαλακωμένος σου καναπές,

τα χέρια σου στο πρόσωπό μου,

τα χέρια σου που δε θα υπάρξουν ξανά στο πρόσωπό μου,

η μυρωδιά από νεράντζια,

το παλιό σου ραδιοφωνάκι,

οι καρτ ποστάλ που δε σου έδωσα,

το φεγγάρι που κόψαμε στα δύο,

τα λεωφορεία που έχανες κι εγώ σε περίμενα με τις ώρες,

η αγαπημένη σου κούπα, σκέτο γαλλικό πάντα, θυμάσαι;

η Επίδαυρος μας;

δική μας ήταν,

δική μας κι αυτή,

δικοί μας οι καθρέφτες στο μπάνιο,

δικά μας τα παντζούρια που δεν ήθελες να ανοίγουμε,

δικός μας ο Αύγουστος που υποσχεθήκαμε,

η θάλασσα που φτιάξαμε στα δωμάτιά μας,

δικά μου τα μάτια σου,

τα μάτια σου δεν είναι δικά μου.

άλλωστε, είμαστε σαν ένα ζευγάρι διαφορετικές κάλτσες, έτσι μου έλεγες.

εγώ μια από αυτές τις πολύχρωμες με τρύπες και μπαλώματα κι εσύ μια άσπρη, βαμβακερή.

να προσέχεις το κομμάτι μου ε;

θα προσέχω το δικό σου

σ’ αγαπώ

δική σου.

(25 τετραγωνικά)

[loulouditouheimona]

Μερικές φορές κάθομαι μόνη μου και απλά κλαίω η κάθομαι και κοιτάω το ταβάνι γιατί η ζωή δεν έπρεπε να είναι έτσι.

[mon-petit-prince]

Έμενα η μαμά μου δεν είναι σαν τις άλλες.

Δεν ένιωσα ποτέ στοργή, ούτε τρυφερότητα. Μόνο πολύ σκληρή και επικριτική αγάπη. Δεν ένιωσα ποτέ χαλαρή δίπλα σου και άμα ποτέ ήμουν, το μετάνιωνα πικρά.

Έπρεπε να ήμουν το εύκολο παιδί, το υπάκουο, αυτό που τα ξέρει ήδη όλα. Στενά τα περιθώρια λάθους. Έλεγε πάντα σε όλους πόσο έξυπνη με θεωρεί και πώς μπορώ και τα βγάζω όλα πέρα, αλλά ό,τι έλεγε δεν έμοιαζαν με λόγια μητέρας. Λες και ήταν ένας απλός παρατηρητής, μια παρουσία στη ζωή μου, που έβλεπε από απόσταση.

Για όλες τις μαμάδες η πρώτη επαφή με το μωρό τους είναι μια τελετουργία, μια στιγμή που νιώθεις όλα τα συναισθήματα, αλλά για την δική μου ήταν μια απλή Τρίτη. Όλες εκθειάζουν το σπλάχνο τους, ενώ εκείνη με έβλεπε σαν τέρας.

Με βοήθησε να αποκτήσω και τις πιο τρελές ανασφάλειες, μόνο από την ηλικία των 10 ετών. Τότε αποφάσισ�� να με βάλει περισσότερο στην ζωή της.

Για πολλά πράγματα δεν φταίει εκείνη, το αναγνωρίζω και κοιτάω να είμαι επιεικής.

Αλλά γιατί ένα 12χρονό έπρεπε να γνωρίζει τι είναι η επιείκεια;

Από πολύ μικρή ξεκίνησα να ζηλεύω τις σχέσεις των φίλων μου με τις μαμάδες τους, αλλά ποτέ δεν αναζήτησα αυτού του είδους αγάπης αλλού. Για εμένα αυτό ήταν άγραφος νόμος.

Καταλαβαίνω περισσότερα από όσα μπορεί η ίδια να φανταστεί. Δεν την μισώ, δεν θα την μισήσω ποτέ. Απλά θα περιμένω και ας είναι μια αιωνιότητα. Θα περιμένω να με αγαπήσει όπως αγαπούν οι μαμάδες.

Θα περιμένω να μου πει να πάρω ένα ταπεράκι για τον δρόμο....

Θα περιμένω να με πάρει ένα τηλέφωνο ενώ λείπω ...

Θα περιμένω να με πει καμάρι της ενώ μου μιλάει ...

Θα περιμένω να με μαλώσει με αγάπη επειδή αρρώστησα...

Θα περιμένω να μου γκρινιάξει επειδή δεν την βλέπω πολύ...

Θα περιμένω να θέλει να με κάνει μια αγκαλιά που θα κρατήσει πάνω από 2 δευτερόλεπτα...

Μαμά Σ'αγαπώ.

[fegg4ropetra]

Ήθελα πάντα μια νύχτα να γίνω σκνίπα

Όσα ακούσεις να λέω να εννοώ και να είναι αυτά που θα ξέρω γιατί στα είπα

Να ψιθυρίζω στιχάκια χωρίς ιδιαίτερο νόημα

Να σε κοιτάω σαν την πρώτη φορά και να τρώω το ίδιο κόλλημα ❤️❤️❤️

[aliadouu]

Έτσι τον κοιτάω (παθαίνω αυχενικό κάθε φορά που τον κοιταω)

[gengars-world]

Κοιτάω στον βραδινό ουρανό και αντί να ψάχνω νέους αστερισμούς κολλάω σε αυτόν που μου έμαθες

[vasmous]

Θυμαμαι γυρνούσα στο καμπινγκ ( οχι κάνω μπάνιο) και δεν πίστευα ότι είχε γίνει κάτι μεταξύ μας, η αδρεναλίνη στα ύψη, δεν μπορούσα να κοιμηθώ για κανένα λόγο. Πήρα τα πράγματα και ξάπλωσα παραλία μόνος και σου έλεγα να έρθεις να μου κάνεις παρέα να σου πληρώσω ταξί οτιδήποτε θες για να έρθεις δίπλα μου, γελούσες ντρεποσουν αλλά η απάντηση ήταν οχι. Θυμάμαι να κοιτάω τα αστέρια τον ουρανό και τα σύννεφα και να σε σκέφτομαι, να έχω ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και να μην με νοιάζει τίποτα άλλο. Με εσένα στο μυαλό μου με πήρε ο ύπνος και ήταν ο πιο γλυκός.

[annarrchy]

αρχή: κάτι με ενοχλεί.

με ενοχλεί που δε μπορώ να εκφραστώ.

με ενοχλεί που κάθε φορά κάνω τη μεγαλύτερη δυνατή διαδρομή, απλά και μόνο για να αργήσω να γυρίσω σπίτι και να μη βουλιάξω στο κρεβάτι μου.

με ενοχλεί που ξέρω πως κινδυνεύω σε μια πόλη που θα έπρεπε να μου παρέχει ασφάλεια και σιγουριά.

με ενοχλεί που κρατάω τα κλειδιά μου στο χέρι κάθε φορά που είμαι έξω το βράδυ, που κατεβάζω τη φούστα μου και κουμπώνω ερμητικά το μπουφάν μου για να «μην προκαλώ».

με ενοχλεί που υπάρχω σε μια κοινωνία που στοχοποιείσαι αν είσαι ο εαυτός σου.

με ενοχλεί που παραγκωνίζεται η τέχνη.

με ενοχλεί ο φασισμός.

με ενοχλούν οι πόλεμοι.

με ενοχλεί που κάθε φορά που με κοιτάω στον καθρέφτη βλέπω και κάτι διαφορετικό και που δεν μπορώ να συνηθίσω την εικόνα μου.

με ενοχλεί που αλλάζω.

με ενοχλεί που καπνίζω, κι ας μην καπνίζω πολύ.

με ενοχλεί που πίνω, κι ας μην πίνω πολύ.

με ενοχλούν οι συνήθειες μου, κι ας μην προσπαθώ να τις αλλάξω.

με ενοχλεί η φωνή μου που ολοένα και χαλάει και δεν μπορώ να τραγουδήσω.

με ενοχλεί που δε γράφω όσο παλιά.

με ενοχλεί που δεν μπορώ να πω στους ανθρώπους μου ότι τους αγαπαώ επειδή φοβάμαι πως «είναι νωρίς» και πως το λέω «απερίσκεπτα».

με ενοχλεί που αγχώνομαι ακόμη και για τα πιο απλά.

με ενοχλεί που δεν μπορώ να νιώσω όμορφη αν δεν είμαι βαμμένη.

με ενοχλεί που δε φοράω πλέον το αγαπημένο μου τζιν, επειδή κάποιος επισήμανε πως φαινόταν η κοιλιά μου με αυτό.

με ενοχλεί που δεν αποδέχομαι το σώμα μου σε κάθε του εκδοχή.

με ενοχλεί που αφήνω σημάδια στο σώμα μου.

με ενοχλεί που έχω χάσει τον παππού και τη γιαγιά μου και που περιμένω τον καρτερικά τον θάνατο -και όσα υπάρχουν μετά από αυτον- με την ελπίδα ότι θα τους ξαναδώ.

με ενοχλεί που φοβάμαι το τέλος, αλλά ταυτόχρονα το περιμένω με πραότητα.

με ενοχλεί ο Θεός, που ενώ έβλεπε πόσο υπέφερα όταν με άγγιζαν χωρίς να το θέλω, δεν έκανε τίποτα.

με ενοχλεί που η μουσική δεν ακούγεται όπως παλιά.

με ενοχλεί που δεν έχω το θάρρος να πω στους γονείς μου, πως η κόρη που τόσο μόχθησαν για να μεγαλώσουν, δε θέλει τη ζωή της.

με ενοχλεί που οι φίλες μου φοβούνται.

με ενοχλεί που η μαμά μου δεν τρώει καλά πια.

με ενοχλεί που ο μπαμπάς μου κουράζεται.

με ενοχλεί που βρίσκω διαφυγή μόνο όταν είμαι μόνη μου, αλλά την ίδια στιγμή φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό.

με ενοχλεί που δε μπορώ να γράψω ποίηση.

με ενοχλεί που δυσκολεύομαι να πιστέψω τους ανθρώπους, αλλά και που έχω υπάρξει τόσο αφελής.

με ενοχλεί που τα σκίτσα μου είναι όλα ασπρόμαυρα και καταθλιπτικά.

με ενοχλεί που δεν ξέρω τι νιώθω.

με ενοχλεί που φοβάμαι να μιλήσω.

με ενοχλεί που δεν με αγαπάω.

με ενοχλεί που δεν με νοιάζομαι.

συμπέρασμα: κάτι με ενοχλεί.

[neyriasmenh]

Θέλω να ζωγραφίσω... θεέ μου πόσο καιρό έχω να πω αυτή την φράση. Πήρα έναν καμβά, τα πινέλα και τα όμορφα χρώματα που είχα στην άκρη του δωματίου μου. Δεν είχα στο μυαλό μου κάτι συγκεκριμένο να κάνω πάνω σε αυτόν τον καμβά ήθελα απλώς να ζωγραφίσω τίποτα άλλο. Κάτι θα βγει στο τέλος το ξέρω. Βούταγα το πινέλο σε διάφορα χρώματα από την παλέτα δίπλα μου. Μπλε, γαλάζιο, άσπρο, μαύρο, μωβ και πάλι από την αρχή. Ζωγράφιζα μετά από τρία χρόνια και ένιωθα τόσο όμορφα. Τι ωραίο συναίσθημα. Μου έλειψε. Στα χέρια μου χρώματα και πάνω στην ποδιά μου. Γέλασα με το θέαμα, τον εαυτό μου. Κοιτάζω τον τελειωμένο πίνακα μπροστά μου. Όντως κάτι βγήκε. Νυχτερινός ουρανός. Τι όμορφο. Ελπίζω σύντομα να ξανά έχω αυτή τι λαχτάρα να ζωγραφίσω. Θέλω να ξανά νιώσω αυτή την ηρεμία καθώς περνάω το πινέλο πάνω στον καμβά. Περνώ τον πίνακα και το κρεμάω στον τοίχο, το κοιτάω, χαμογελάω και σβήνω το φως.

[10kat01]

Οπότε βλέπω την ανατολή μου θυμίζει εσένα

Οπότε κοιτάω το φεγγάρι μου θυμίζει εσένα

Οπότε κοιτώ την θάλασσα μου θυμίζει εσένα

Οπότε βλέπω την βροχή μου θυμίζει εσένα

Υπάρχει κάτι στον κόσμο που να μην μ��υ θυμίζει εσένα?

[0cean--soul]

Εκείνο το βράδυ στο παγκάκι

Ήμουν στην αγκαλιά σου ένιωθα την ανάσα σου στον λαιμό μου. Ήσουν εκεί. Ήταν σκοτεινά, το φεγγάρι ήταν το μοναδικό μας φως. Όμως δεν φοβόμουν. Ήσουν εκεί. Εκείνο το βράδυ στο παγκάκι... Γελούσαμε, για μια στιγμή ήταν όλα τόσο μαγικά. Ήταν από τις στιγμές που δεν ήθελα να τελειώσουν, εκείνο το βράδυ στο παγκάκι που ήσουν εκεί. Πέρασε ένας χρόνος. Είμαι πάλι εκεί. Είναι βράδυ, κάθομαι στο παγκάκι. Βλέπω το φεγγάρι και σε σκέφτομαι. Κοιτάω δίπλα μου, μυρίζω το άρωμα σου. Δεν είσαι εκεί. Όλοι προχώρησαν, όλα άλλαξαν. Κι εγώ έμεινα εκεί, στο παγκάκι.

~ Ocean--soul