#μπάρα

[li8argos]

γεια,

πήρα να δω τι κάνεις,

ελπίζω να είσαι καλά.

σου στέλνω αυτό χωρίς πρόλογο, προσφώνηση, δεύτερες σκέψεις, ενοχές,

απλώς ξεμπλέκω αυτό που υπάρχει στο στήθος μου.

δε θα σε κοιτάω με τον ίδιο τρόπο αλλά θα σε θυμάμαι ακριβώς όπως σε έβλεπα εγώ

και κάθε φορά που θα κλείνω τα μάτια μου θα είναι όλα εκεί,

όσα έχω κρατήσει.

το στενό στη Φειδίου εκείνο το βράδυ,

τα τελευταία τραγούδια που χορέψαμε,

τα μισοάδεια τζιν τόνικ που ξεχάσαμε στη μπάρα,

ο τσαλακωμένος σου καναπές,

τα χέρια σου στο πρόσωπό μου,

τα χέρια σου που δε θα υπάρξουν ξανά στο πρόσωπό μου,

η μυρωδιά από νεράντζια,

το παλιό σου ραδιοφωνάκι,

οι καρτ ποστάλ που δε σου έδωσα,

το φεγγάρι που κόψαμε στα δύο,

τα λεωφορεία που έχανες κι εγώ σε περίμενα με τις ώρες,

η αγαπημένη σου κούπα, σκέτο γαλλικό πάντα, θυμάσαι;

η Επίδαυρος μας;

δική μας ήταν,

δική μας κι αυτή,

δικοί μας οι καθρέφτες στο μπάνιο,

δικά μας τα παντζούρια που δεν ήθελες να ανοίγουμε,

δικός μας ο Αύγουστος που υποσχεθήκαμε,

η θάλασσα που φτιάξαμε στα δωμάτιά μας,

δικά μου τα μάτια σου,

τα μάτια σου δεν είναι δικά μου.

άλλωστε, είμαστε σαν ένα ζευγάρι διαφορετικές κάλτσες, έτσι μου έλεγες.

εγώ μια από αυτές τις πολύχρωμες με τρύπες και μπαλώματα κι εσύ μια άσπρη, βαμβακερή.

να προσέχεις το κομμάτι μου ε;

θα προσέχω το δικό σου

σ’ αγαπώ

δική σου.

(25 τετραγωνικά)

[circe1]

Γεια

Πήρα να δω τι κάνεις

Ελπίζω να είσαι καλά

Σου στέλνω αυτό χωρίς πρόλογο, προσφώνηση, δεύτερες σκέψεις ενοχές

Απλώς ξεμπλέκω αυτό που υπάρχει στο στήθος μου

Δε θα σε κοιτάω με τον ίδιο τρόπο αλλά θα σε θυμάμαι όπως ακριβώς σε έβλεπα εγώ

Και κάθε φορά που θα κλείνω τα μάτια μου θα είναι όλα εκεί

Όσα έχω κρατήσει

Το στενό στη Φειδίου εκείνο το βράδυ

Τα τελευταία τραγούδια που χορέψαμε

Τα μισοάδεια τζιν τόνικ που ξεχάσαμε στη μπάρα

Ο τσαλακωμένος σου καναπές

Τα χέρια σου στο πρόσωπο μου

Τα χέρια σου που δε θα υπάρξουν ξανά στο πρόσωπο μου

Η μυρωδιά από νεράντζια

Το παλιό σου ραδιοφωνάκι

Οι καρτ ποστάλ που δε σου έδωσα

Το φεγγάρι που κόψαμε στα δύο

Τα λεωφορεία που έχανες και εγώ σε περίμενα με τις ώρες

Η αγαπημένη σου κούπα, σκέτο γαλλικό πάντα, θυμάσαι;

Η Επίδαυρος μας;

Δική μας ήταν

Δική μας κι αυτή

Δική μας και η ξύλινη οροφή σου

Δικοί μας οι καθρέφτες στο μπάνιο

Δικά μας τα παντζούρια που δεν ήθελες να ανοίγουμε

Δικός μας ο Αύγουστος που υποσχεθήκαμε

Η θάλασσα που φτιάξαμε στα δωμάτια μας

Δικά μου τα μάτια σου

Τα μάτια σου δεν είναι δικά μου

Άλλωστε είμαστε σαν ένα ζευγάρι διαφορετικές κάλτσες, έτσι μου έλεγες

Εγώ μια από αυτές τις πολύχρωμες με τρύπες και μπαλώματα κι εσύ μια άσπρη βαμβακερή

Να προσέχεις το κομμάτι μου ε;

Θα προσέχω το δικό σου

Σ'αγαπώ

Δική σου

[annarrchy]

ένα πρωί που ξεκινά σαν όλα τ’ άλλα πρωινά,

ένα τηλέφωνο χτυπά, κάτι έχει πάει στραβά·

μια ταραγμένη φωνή, ένα σβησμένο κερί

και μια ψυχή που φεύγει από τη γη κι εξατμίζεται.

μα είχε μάθει να παίζει, να χαίρεται τη στιγμή

και δε φοβόταν που γέρναγε, μόνο χαμογελούσε.

τώρα τρέχει στα σύννεφα με τη μηχανή,

είναι και πάλι το παιδί που να κοιμηθεί αργούσε.

είναι ειρωνία αν το σκεφτείς που έφυγε τόσο νωρίς,

αλλά κανείς δεν πρόκειται ποτέ να ξέρει, έτσι ειν’ η ζωή.

η μάνα του τις Κυριακές τον περιμένει να φανεί

και τα παιδιά του, έχουν στα μάτια τους τη χαρά του,

μα ο μεγάλος που και που, λαχταρά τον μπαμπά του.

ο μικρός, δε το κατάλαβε καλά, δεν είχε πάει καν σχολείο, όλα έγιναν ξαφνικά.

το σπάσιμο μιας σιωπής, στο ξέσπασμα της χαραυγής

αφού θα γίνουμε όλοι σύννεφα στου Άδη το βελούδινο σκοτάδι.

τα δάκρυα μιας προσευχής, να’σαι γαλήνιος κι ευτυχής να μας προσέχεις το βράδυ.

φύλακας άγγελος να’σαι και μη φοβάσαι,

γιατί εμείς σε θυμόμαστε και τώρα που κοιμάσαι.

κι αν από τον παράδεισο κοιτάζεις και χαμογελάς,

ρε μπαγάσα μας λείπεις, μη το ξεχνάς.

είναι μια φάλτσα καντάδα για τις ψυχές,

για όλες τις μικρές προσωπικές μας ουτοπίες,

γι’αυτούς που ζούνε ακόμα μεσ’τις καρδιές

και κρύβονται στις παλιές μας φωτογραφίες.

δε στα λέω αυτά απλά για να νιώσεις εντάξει,

πονάει το να χάνεις κάποιον που αγαπάς·

μα δεν πεθαίνει, τυλίγεται σε μαύρο μετάξι

και θα’ναι δίπλα σου όσο δεν τον ξεχνάς.

καμία προσευχή δεν είναι τόσο δυνατή,

που να φτάσει ως το σύμπαν που πήγες για να σου πει

όλα κείνα τα «σ’ αγαπώ» που δεν πρόλαβα να σου πω.

και είναι ανώφελο να εύχομαι να ήσουν εδώ.

ξέρεις ποιο είναι το ζήτημα; η ζωή μας είν’ ευτύχημα,

μαζί κι ατύχημα, απ’ την πρώτη ανάσα ως το ξεψύχημα·

είναι λιακάδα, καταιγίδα και μαντάρα,

είναι ο λόγος που γράφω κάθε μου μπάρα.

είναι αντάρα απ’ το ποτό, είναι σεκλέτι σκληρό,

είναι το πιο καλά κρυμμένο μυστικό·

τόσο σύνθετο, εκ πρώτης όψεως, μα είναι απλό

και το μαθαίνουν όσοι φεύγουνε και ζουν στον ουρανό.

τι ήχο κάνει η ψυχή απ' το σώμα όταν βγαίνει;

στη μνήμη περνά, στη δίνη που βαφτίσαμε μοναξιά.

ο άνθρωπος δεν το μπορεί ακίνητος να μένει,

μα η ζωή γρήγορα τρέχει και σε προλαβαίνει.

άμα τ’ αστέρια ειν’ αγάπες και τα σύννεφα ψυχές,

τα μυστικά θα ν’ αέρας κι οι στεναχώριες βροχές.

αν τα μεθύσια είναι ομίχλη και τα όνειρα πουλιά,

ίσως ανήκουμε ψηλά τελικά.

μα είναι το σώμα μας χώμα και τα λόγια λουλούδια,

που ανθίζουν και μαραίνονται και γράφουν τραγούδια.

οι αποστάσεις τσιμέντο κι επαφές δρόμοι κενοί

γι’ αυτό ο άνθρωπός ανήκει στη γη και καταλήγει σ’ αυτή.

[justforbooks]

“Η μεγάλη διαφορά μεταξύ Ιαπωνίας και Ελλάδας είναι ότι στην Ιαπωνία οι άνθρωποι αγαπιούνται. Εμείς μισιόμαστε”

Το 2005 πήγα στη σχολή μαγειρικής. Από τότε ξεκινάει επίσημα η καριέρα μου. Δούλευα παράλληλα σε ένα μαγαζί δύο φορές την εβδομάδα, σε άσχημο κλίμα, όμως έμαθα τη δουλειά του μάγειρα, έκανα πράγματα και ένιωσα ότι το 'χω, ότι μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο. Τελειώνοντας τη σχολή, άρχισα να βολοδέρνω σε διάφορα μαγαζιά. Δεν μπορώ να πω ότι υπήρξε κάποιο μαγαζί που με σημάδεψε. Ήμουν αυτό που λέμε line cook, έκανα αυτό που έπρεπε, έβγαζα δουλειά. Έγινα και sous chef, αλλά δεν έκανα τα πράγματα που ήθελα. Ταυτόχρονα, έβραζε μέσα μου αυτό, δηλαδή να κάνω αυτό που ήθελα. Το πρώτο ερέθισμα για το Sushimou δεν ήταν το sushi – όλα αυτά τα χρόνια ονειρευόμουν ένα εστιατόριο που να έχει τη μορφή του μπαρ. Δηλαδή να κάθεται ο πελάτης και να βλέπει τον μάγειρα, να μην υψώνεται ένα τείχος ανάμεσα στα πιο σημαντικά μέρη ενός εστιατορίου. Αυτό ήταν το πρώτο ερέθισμα. Στην πραγματικότητα, ήταν ο ορισμός του bar restaurant, ένα εστιατόριο στην μπάρα. Δουλεύοντας σε ένα ψαρομάγαζο στο Γκάζι, στη Ρεσπέντζα, αρκετά με ψάρια και μετά σε ένα ξενοδοχείο πάλι με ψάρια, όπου δούλευα σχάρα, αλλά και τα καθάριζα και τα φιλετάριζα και καμιά φορά κάναμε και κανένα sushi, σκέφτηκα ότι εάν μάθαινα τη γιαπωνέζικη τεχνική με τα ελληνικά υλικά, που είναι πολύ καλά, θα μπορούσα να κάνω το μαγαζί που είχα στο μυαλό μου. Ανέκαθεν ήθελα να κάνω ένα ελληνικό μαγαζί.

• Το ταξίδι στην Ιαπωνία το δούλευα δύο χρόνια. Γράφτηκα και σε ένα φροντιστήριο στη Νέα Σμύρνη και μάθαινα ιαπωνικά, βρήκα και μια σχολή μαγειρικής, την οποία για δύο χρόνια παρακολουθούσα φανατικά μέσα από το Ίντερνετ. Είχε πολύ λίγες πληροφορίες κι έψαχνα τα πάντα – βρήκα και κάνα δυο ανθρώπους που είχαν αποφοιτήσει και τους είπα ότι ήθελα να πάω και τελικά πείστηκα ότι ήταν καλή. Τις νύχτες που ξύπναγα έλεγα: «Τι πας να κάνεις, πας καλά;». Ο φόβος έβραζε μέσα μου. Πίστεψα ότι θα πάω πραγματικά, όταν έδωσα τα εννιά χιλιάρικα για τα δίδακτρα. • Στο ξενοδοχείο όπου δούλευα ήταν κακό το κλίμα, όλα ήταν χάλια, αλλά έπαιρνα έναν καλό μισθό και αυτό με κράταγε. Πήγαινα όμως με πολύ κακή διάθεση, κάθε βράδυ σκεφτόμουν: «Πω πω, ποιος πάει αύριο για δουλειά;». Κι αυτό ήθελα να το αλλάξω, να βάλω στόχους στη ζωή μου, ήθελα να πηγαίνω στη δουλειά με όρεξη και με άγχος δικό μου, που γουστάρω. Δεν ήθελα να ξαναπάω στη δουλειά και να σκέφτομαι «ποιον θα δω πάλι;», να έχω τον κάθε μαλάκα πάνω από το κεφάλι μου. Και τότε ακριβώς με απέλυσαν. Ήταν κάτι «θεόσταλτο», οπότε πάνω εκεί είπα: «Εντάξει, το 'χουμε». Πήρα αποζημίωση και τους μισθούς που μου χρωστάγανε και πλήρωσα τα δίδακτρα. Ήμουν και σε ωραία φάση στη ζωή μου, γιατί δεν είχα υποχρεώσεις κι έτσι μπορούσα να φύγω. Ταυτόχρονα, άνοιξα και ένα μπλογκ, το sushimou.gr, στο οποίο έγραψα: «Θα πάω να μάθω να κάνω sushi για να ανοίξω ένα εστιατόριο». Βοήθησε πάρα πολύ να πάρει δημοσιότητα το εστιατόριο. Ακόμα έρχεται κόσμος και λέει ότι διαβάζει το μπλογκ μου.

• Στην Ιαπωνία έκατσα περίπου τρεις μήνες. Έκλεισα αεροπορικά εισιτήρια και το πιο φτηνό Airbnb της Ιαπωνίας: 30 ευρώ την ημέρα σε ένα δωματιάκι ενός διαμερίσματος, αλλά έβλεπες κάθε μέρα καινούργιο κόσμο, κάτι που για μένα είχε πλάκα. Έφτασα Σάββατο και Κυριακή ήταν τα γενέθλιά μου. Μόνος στο Τόκιο, βόλταρα κι έτρωγα χαζομαρίτσες. Μετά ξεκίνησα τη σχολή. Την πρώτη μέρα μας είπαν τι θα έκανε ο καθένας μας τους επόμενους μήνες και τι ώρα. Η σχολή διαρκεί δύο μήνες, αλλά είναι σαν δύο ελληνικά χρόνια.

• Η μεγάλη διαφορά μεταξύ Ιαπωνίας και Ελλάδας είναι ότι στην Ιαπωνία οι άνθρωποι αγαπιούνται. Εμείς μισιόμαστε. Επειδή αυτοί οι άνθρωποι μεγάλωσαν ο ένας πάνω στον άλλο, σε 20 τετραγωνικά μέτρα –είναι και δύο εκατομμύρια–, θα γίνουν δύο πράγματα: ή θα σκοτωθούν μεταξύ τους ή θα είναι όλοι cool και θα τα βρίσκουν. Έμαθαν την ευγένεια, έμαθαν να μεγαλώνουν σε ένα μικρό σπίτι με χάρτινο τοίχο να τους χωρίζει απ' το διπλανό, οπότε έμαθαν να κάνουν ησυχία και να σέβονται. Βλέπεις εκατομμύρια ανθρώπους να περνάνε βιαστικοί και να μη χτυπάνε ο ένας πάνω στον άλλο. Δεν σκουντάει κανείς κανέναν, το μόνο σκούντημα που επιτρέπεται είναι το πρωί, μέσα στο τρένο, όταν πας στη δουλειά σου.

• Αν και στην Ελλάδα ήμουν τυχερός, γιατί στη σχολή έτυχα σε τμήμα με καλούς δασκάλους, που έλεγα ότι ήθελα να γίνω σαν κι αυτούς, στην Ιαπωνία αυτό ήταν δέκα φορές πιο δυνατό. Έβλεπες τον δάσκαλο κι αναρωτιόσουν «πόσο καλός είναι αυτός ο τύπος;». Δεν ήταν απλώς καλοί, οι κινήσεις τους ήταν μετρημένες, σου έδειχναν δέκα φορές πώς να κόψεις και ο τρόπος που δούλευαν είχε κάτι το θεατρικό, ήταν σαν να έκαναν ταυτόχρονα μια χορευτική πολεμική τέχνη.

• Είναι διαφορετική η αντίληψη που έχουν οι Γιαπωνέζοι για το φαγητό. Καταρχάς, είναι πιο κοντά στη φύση. Στο φαγητό τους έχουν κι ένα λουλουδάκι, το οποίο δεν είναι διακοσμητικό, αλλά εκείνο που ανθεί τη συγκεκριμένη περίοδο. Οπότε, έχουν συνδυάσει τα ψάρια με κάποια λουλούδια. Π.χ. το χρυσάνθεμο με το φαγκρί, το οποίο εκείνη την περίοδο είναι σε αφθονία, το πορτοκαλί φύλλο με τα όστρακα, κάποιο άλλο λουλούδι με τις γαρίδες. Αυτή η διαδικασία σε εκπαιδεύει ταυτόχρονα. Δεν κρύβονται στις γεύσεις, σου δείχνουν ένα-ένα τα υλικά, λίγα και όμορφα. Υπάρχουν μαγαζάκια που κάνουν ένα μόνο πράγμα. Ας πούμε, μπορεί ένας να κάνει μόνο χέλι, αλλά να το κάνει γαμάτα, άλλος να έχει μόνο σούπα, άλλος μόνο μοσχαράκι στη σχάρα. Από ένα κοτόπουλο βγάζουν 15 διαφορετικά σουβλάκια: από τον λαιμό, τον σβέρκο, την πέτσα, τις φτερούγες, το κωλαράκι, από κάποια κόκαλα που τρώγονται. Φαντάσου αυτό πόσο πολύ σε εκπαιδεύει. Εμείς έχουμε μόνο στήθος και μπούτι. Αυτοί δεν πετάνε τίποτα. Δεν βαριούνται να κάνουν το ίδιο, να παραδίδουν την τέχνη από τον πατέρα στον γιο: κάποιο μαγαζί φτιάχνει 200 χρόνια λουκουμάκι, άλλο κοτόπουλο σούπα, άλλο χέλι, άλλος φτιάχνει μαχαίρια. Και είναι όλα τα μαγαζιά σαν το δικό μου, 10-15 άτομα στην μπάρα, σε βλέπει ο άλλος, προσέχει τι θέλεις, συμμετέχεις κι εσύ, βλέπεις. Είναι έτσι ο τρόπος ζωής τους, τρώνε πιο συχνά μόνοι τους, ενώ εμείς δεν βγαίνουμε εύκολα να φάμε μόνοι μας. Μένουμε στο σπίτι μας να φάμε. Δεν υπάρχει περίπτωση να μπεις σε ένα μαγαζί και να μην ουρλιάξουν το «καλώς ήρθατε», δεν θα σου πουν ένα ξεψυχισμένο «καλησπέρα», είναι θέμα αρχής. Και είναι δύσκολο να φας άσχημα στην Ιαπωνία. Ακόμα και στα 24ωρα σούπερ μάρκετ έχουν έτοιμες σούπες, τηγανητά, κανονικά stands με φαγητά, έχουν και πολύ δυνατό street food. Στην Ελλάδα δεν έχουμε ποικιλία γιατί δεν υπάρχει το νομικό πλαίσιο για καντίνες και food trucks.

• Sushi σημαίνει «ξιδάτο ρύζι» και sashimi, «λεπτές φέτες από κάτι ωμό», συνήθως από ψάρι. Οι Έλληνες δεν το ξέρουν αυτό, λένε «πάμε να φάμε sushi» και τρώνε sashimi. Νομίζω ότι γενικά ο Έλληνας δεν ξέρει να φάει, αλλά θέλει να του λες ότι ξέρει. Βλέπεις κόσμο που πραγματικά ξέρει, κόσμο που ταξιδεύει, αλλά ταυτόχρονα βλέπεις κόσμο που επιβραβεύει μαγαζιά με τα ίδια και τα ίδια. Η αλήθεια είναι ότι και με μέτριο φαγητό, αν έχεις καλή παρέα, καλά θα περάσεις. Είμαστε τυχεροί πάντως, έχουμε πολύ καλά υλικά.

• Ο πετυχημένος σεφ είναι αυτός που κρατάει οικονομικά υγιές ένα εστιατόριο. Αν καταφέρει να μαγειρεύει και ωραία, μπράβο του, αλλά αυτός που μπορεί με τη δουλειά του να πληρώνει όλα τα έξοδα του μαγαζιού και μαγειρεύει και ωραία είναι για μένα, τουλάχιστον στην Ελλάδα, πετυχημένος σεφ. Γιατί βλέπω εδώ και πολύ καιρό δημιουργίες από σεφ, κυρίως μπάρμεν, που κάνουν ένα μαγαζί να κλείσει. Άμα μπορέσεις με τις δημιουργίες σου να στηρίξεις το μαγαζί, είσαι μάγκας. Όλοι κάνουμε ένα μικρό peak, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι η διάρκεια. Αυτό μπορείς να το κρατήσεις; Ο άλλος έχει ένα αστέρι Michelin δέκα χρόνια, ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ότι συνολικά επί 3.650 ημέρες δεν είπε μία φορά «σήμερα άσε να αράξουμε και λίγο». Έχω τρέξει αρκετούς μαραθώνιους στον κλασικό της Αθήνας, τα 42 χιλιόμετρα, και αυτό με έχει βοηθήσει στη ζωή μου και στη δουλειά μου, γιατί λέω «κάνε υπομονή, ηρέμησε, θα τα καταφέρεις», έχω μάθει να έχω επιμονή σε αυτό που μου αρέσει. Πολλές φορές βαριέμαι λίγο, αλλά λέω «σήμερα θα είναι μια μέρα δυνατή» και πιέζω τον εαυτό μου. Από την άλλη, έχω φάει μερικά φαγητά που θυμάμαι για χρόνια. Είχα φάει το 2009 στο Σαν Σεμπαστιάν, που είναι ο γαστρονομικός παράδεισος του πλανήτη, στο Βerasategui, ένα πιάτο που είχε αφρό λευκής σοκολάτας, ένα μπαρμπούνι τηγανισμένο με τα λέπια του και μια γουρουνοουρά σαν βαρύ λουκάνικο, εξαιρετικό. Το ένα σε έστελνε στο άλλο, έκανες έναν κύκλο. Αυτό το θυμάμαι ακόμα. Πέρσι είχα πάει στο Fragen και στο τραπέζι στο οποίο καθόμουν υπήρχε μια γυάλα όπου φούσκωνε ζυμάρι, που το έπαιρναν, το έψηναν και έφερναν μετά από λίγο το ψωμί. Δίπλα μου είχε κάποιος αυτό στο οποίο χτύπαγαν το γάλα στα χωριά για να το κάνουν βούτυρο και άρχισε και φτιάχνει μπροστά μας φρέσκο βούτυρο, το οποίο άλειψε πάνω στο ψωμί, και μετά πρόσθεσε χοντρό αλάτι. Υπέροχο! Ταυτόχρονα, με έχει επηρεάσει ο Βρετανός Heston Blumenthal, που είχε πει «it's all about the experience». Όταν είχαμε πάει εκεί, μας είχαν φέρει ένα πιάτο με δύο ζελεδάκια. Ένα ζελέ πορτοκάλι κι ένα παντζάρι, ένα πορτοκαλί κι ένα μοβ. Το μοβ ήταν το πορτοκάλι και το πορτοκαλί το παντζάρι και όλο αυτό γινόταν για να ξαφνιαστείς.

• Αγαπημένα μου υλικά είναι τρία ψάρια που μου αρέσουν πολύ: το σαφρίδι, το μπαρμπούνι και η παλαμίδα. Ό��ειρό μου είναι να βγάλω τελείως το λαβράκι, τον τόνο και τον σολομό, που είναι τα στάνταρ πιάτα, από το μενού και να έχουμε καθαρά ελληνικά υλικά. Πολλές φορές λέω ότι είμαστε ψαρομάγαζο, και το λέω ως κομπλιμέντο. Είμαστε μια ψαροταβέρνα που φτιάχνει τα ψάρια διαφορετικά. Το Sushimou έχει δώδεκα θέσεις και πολλές φορές με ρωτάνε αν θα το επεκτείνω, αν θα το μεγαλώσω ή αν θα κάνω κι άλλο μαγαζί. Η αλήθεια είναι ότι αν νιώσω πως κάνω καλύτερο sushi, θα ήθελα να έχω λιγότερα καθίσματα. Να κάνω ��ιο καλή την εμπειρία, να τους κρατάω λίγο περισσότερο, να κάνω το προϊόν μου καλύτερο. Πίστεψέ με, το μαγαζί μου το θεωρώ μεγάλο που έχει 12 θέσεις. Για καλό ψάρι το θεωρώ μεγάλο.

• Το πρωί ξυπνάω κάθε μέρα στις 8:30 με ένα τραγούδι του William Shatner που λέει ότι μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε. Πάει κάπως έτσι: «Live life like you're gonna die because you're gonna/ I hate to be the bearer of bad news/ but you're gonna die/ Maybe not today or even next year/ But before you know it you'll be saying/ "Is this all there was? What was all the fuss? Why did I bother?"». Αυτό είναι το ξυπνητήρι μου. Το έχω λίγο αυτό με τον θάνατο, λέω «ζήσε το σήμερα». Στις 10:30 φεύγω απ' το σπίτι, 11 είμαι στα ψάρια, στη μία είμαι στο μαγαζί, εξήμισι μπαίνουν οι πρώτοι πελάτες. Αν δεν γίνουν όλα ακριβώς στην ώρα τους, δεν χάλασε κι ο κόσμος, αλλά με πιάνει ένας κόμπος. Κι επειδή ακούω συνέχεια ραδιόφωνο, ξέρω πού με βρίσκει η κάθε εκπομπή. Είναι τα check points μου. Από τις 18:30 μέχρι τις 12:30-1:00 πρέπει να είμαι μπροστά στον πελάτη. Και πρέπει να είμαι εκεί 100%. Είναι σαν θεατρικό. Στο σπίτι πάω πολύ αργά, αλλά έχω στόχο να έχω κοιμηθεί μέχρι τις 3-3:30. Τον ύπνο που μου λείπει τον συμπληρώνω τα Σαββατοκύριακα. Το Sushimou είναι κλειστό τα Σαββατοκύριακα, γιατί έτσι έχω καλύτερη ζωή και φτιάχνω καλύτερο sushi.

• Συνέχεια παραμιλάω, κάνω διαλόγους με τον εαυτό μου και γελάω και μόνος μου. Μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο. Κρυφακούω τι λένε οι πελάτες, θέλοντας και μη. Μερικές φορές ντρέπομαι κιόλας γι' αυτά που ακούω, αλλά δεν μπορώ να πω «σταματήστε», συνεχίζω τη δουλειά μου. Δεν επεμβαίνω ποτέ για να πω «μιλήστε λίγο πιο σιγά», γιατί θα το κάνω χειρότερο. Όταν ξεκινάω τη δουλειά μου, κόβω το πρώτο ψάρι και βλέπω ότι έχω ακονίσει καλά το μαχαίρι μου, ή πιάνω το ρύζι και είναι ωραίο, λέω «εντάξει, το έχουμε». Πώς καμιά φορά ο τερματοφύλακας κάνει μια πρώτη καλή απόκρουση και παίρνει τα πάνω του, ε, αυτό, έχει φτιάξει η ψυχολογία μου.

• Στόχος μου είναι να ζήσω μια καλή ζωή, δεν έχω βλέψεις για παραπάνω, τώρα έχω τα βασικά και κάτι παραπάνω. Μπορώ να σου πω ότι είμαι πολύ ευχαριστημένος αυτήν τη στιγμή από τη ζωή μου. Το 2009 είχα περάσει ένα μεγάλο πρόβλημα υγείας. Κι από τότε λέω κάθε μέρα «όσο είμαι υγιής, δεν φοβάμαι τίποτα». Έχω πηδήξει τρεις φορές από αεροπλάνο με αλεξίπτωτο, το οποίο με έχει δυναμώσει πάρα πολύ. Όταν πέρασε μία πενταετία από την αρρώστια μου και ήμουν καλά, πήγα με έναν φίλο μου και πετάξαμε στην Κωπαΐδα με αλεξίπτωτα. Όχι αυτό που είσαι δεμένος με τον δάσκαλο, σε κρατάει μέχρι να ανοίξει το αλεξίπτωτο και μετά σε αφήνει.

• Είμαι λίγο κομπάρσος σε όλα αυτά και μοναχικός. Μιλάμε με συναδέλφους που έχω γνωρίσει τώρα και μου λένε για ονόματα που έκαναν το ένα και πήραν το άλλο και δεν ξέρω κανέναν. Όταν μου ανακοίνωσαν ότι ήμουν στους 100 καλύτερους σεφ, βρισκόμουν στην είσοδο και σφουγγάριζα τα νερά της βροχής. Δεν ήταν και τόσο γκλάμορους, ούτε ανοίξαμε σαμπάνιες. Το βραβείο είναι στην ουσία μια λίστα που έκανε ένα γαλλικό περιοδικό. Αυτό δεν είναι κάτι τρομερό, το τρομερό είναι ότι ψήφισαν μόνο δυάστεροι και τριάστεροι σεφ. Δεν έχω ιδέα πώς βρέθηκα εκεί και όταν μου το έστειλε ένας φίλος μου, νόμισα ότι με τρόλαρε. Και η φωτογραφία μου ήταν λίγο ό,τι να 'ναι. Το ευχαριστιέμαι – φαντάζομαι ότι κάποιοι που έχουν περάσει από μένα έφαγαν και τους άρεσε. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι αυτά είναι για να χαίρεται η μαμά σου...

ΙNFO

Ο Αντώνης Δρακουλαράκος είναι ιδιοκτήτης και head chef τoυ Sushimou, Σκούφου 6, 211 4078457

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[radium-thelastpath]

Δεν βλέπω μέλλον πουθενά

Και όλα πάνε κατά διαόλου

Ήρθε το χαρτί από στρατό

Και είμαι ακόμα δεκαοκτώ

Και δεν μου πάει το χακί καθόλου

Έχω μια σχολή δεκάδες μίλια μακριά

μια δουλειά για να σκοτώνω πρωινά

ένα παρελθόν που μου τρώει σωθικά

Και εμένα να με βρίσκω σε γραπτά

Μετά από ένα τσιγάρο . . .

Είμαστε καμένα χαρτιά

Στου μέλλοντος τα τείχη

Είμαστε οι φρουρά

Εμείς η στάχτη

Εμείς και η φωτιά

Δεν βλέπει μέλλον πουθενά

Και όλα του πάνε κατά διαόλου

Του έπεσαν πολλά σαν να μην είναι δεκαεννιά

Και τα βράδια μου λέει δεν τα μπορεί καθόλου

Πιο σκληρός από όσο νόμιζα

Στο λέω και να είσαι σίγουρος πως δάκρυσα μαλακά όταν το γραφα

Μεγαλωμένος σε ένα σπίτι με τόσα ψέματα

Μα να είσαι αληθινός μετράει αυτό από σένα το έμαθα

Με της υπομονής άπειρα αποθέματα

Δεν μίλαγε όμως βασταγε οικογένεια

Έχει μήνες να κοιμηθεί καλά

Ξυπνάει ιδρωμένος και κοιταει ψηλά

Βλέπει εφιάλτες από χρόνια παιδικά

Και άλλα που γι αυτα δεν λέει πολλά

Ο έρωτας είναι στο στήθος μαχαίρια

Που χτυπά σώμα μυαλό ψυχή καρδία

Και εσύ το έμαθες αργά . . .

ΥΓ1 : χθές το βράδυ μου ήρθε τυχαία στο μυαλό αυτό παλιό κομμάτι , έχουν περάσει πέντε χρόνια από όταν το έγραψα και ακόμα δεν ξέρω αν έχει αλλάξει έστω μια μπάρα με εξαίρεση το θέμα της σχολής , το ρεφρέν να είναι πιο επίκαιρο από τότε και αυτό δεν ξέρω αν καλό ή κακό...

ΥΓ2: άλλο ένα κομμάτι που δεν άκουσε κανείς αλλοι τόσοι στίχοι που απλα με ηρέμησαν

[ysterofhmia]

Ποια είναι αυτή που κοιμάται στο κρεβάτι

Σε ποια μπάρα είπα ψέματα στην καρδιά μου για αγάπη

Ποιος μπάρμαν μου τη σέρβιρε σε κοκτέιλ με χάπι

Και ποια γραμμή με έκανε να νιώσω πάλι κάτι..

[notonlymaths]

Μία Πρόσθεση χωρίς Τέλος

Πόσο καλά γνωρίζετε την πρόσθεση; Σίγουρα όχι όσο νομίζετε... #μαθηματικά #aftermathsgr

Είναι γνωστό ότι οι μαθηματικοί έχουν άπειρους φίλους – τουλάχιστον έτσι μου λένε. Ένας μαθηματικός, λοιπόν, μπαίνει σε ένα μπαρ. Κάθεται σε ένα σκαμπό στη μπάρα και βλέπει έναν άνθρωπο σκυμμένο πίσω από αυτή. Σκεπτόμενος ότι, του κερατά, θα δουλεύει εκεί, τον ενημερώνει ότι θα έρθει η άπειρη παρέα του σε λίγο να πιούνε μπύρες: Πόσες να φέρω; Κοίτα, δεν είμαστε για πολλά σήμερα. Μία σε μένα,…

[elle-viole]

Μίνι φούστα, μπάρα και ποτό

Η καλύτερη τριπλέτα της ζωής μου

Αποφάσισα να πνιγώ από το αλκοόλ

Γιατί αλλιώς θα πνιγώ απο το συναίσθημα

Το κεφάλι μου βράζει, λέω δε με νοιάζει

Ξέρω όμως τί φταίει

Τελικά δε με έπνιξε το ποτο,

αλλα το συναίσθημα

[boulevard-of-broken-dreams6]

Σήμερα το απόγευμα έφαγα μια μπάρα δημητριακών και ένα ακτινίδιο και νιώθω τόσο health guru

[awesomehappystudentmagazine-blog]

Εύβοια: Απίστευτη εικόνα μετά από τροχαίο - Νταλίκα κρέμεται σε γκρεμό - Τι έσωσε τον οδηγό

Τον χάρο με τα μάτια του είδε ένας οδηγός νταλίκας που έπεσε πάνω σε προστατευτικές μπάρες λόγω των ισχυρών ανέμων. Το σοκαριστικό τροχαίο σημειώθηκε χθες το βράδυ της Τρίτης στο δρόμο προς Κάρυστο, όταν οδηγός έχασε σύμφωνα με πληροφορίες του evia online τον έλεγχο από ριπές ισχυρού ανέμου με αποτέλεσμα να βγει εκτός του οδοστρώματος και να κρέμεται το βαρύ όχημα στην προστατευτική μπάρα. Ο…

[technationgr]

Nedis Διακοσμητικό Φωτιστικό με Φωτισμό RGB Μπάρα LED Μπαταρίας σε Μαύρο Χρώμα (GALDP110BK) (NEDGALDP110BK)

Nedis Διακοσμητικό Φωτιστικό με Φωτισμό RGB Μπάρα LED Μπαταρίας σε Μαύρο Χρώμα (GALDP110BK) (NEDGALDP110BK)

[eclecticstarlightblogger]

Δεχόμαστε τον Ερντογάν που εισβάλλει σε Κύπρο και Αιγαίο, χωρίς να απαιτήσουμε καμιά αναδίπλωση!

Σε μπάρα οθόνης μεγάλου τηλεοπτικού καναλ, υπήρχε σαν θύμηση, γραμμένο ένα σχόλιο Ερντογάν «Μητσοτάκης γιοκ» ειπωμένο ίδια ως θεός. Το σχόλιο αυτό του Τούρκου Προέδρου, είχε διατυπωθεί πολύ λίγες ημέρες μετά από την ολόχαρη συνάντηση που είχε με τον Έλληνα πρωθυπουργό ατενίζοντας τον Βόσπορο. Μεθαύριο αναμένεται επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα προς συνάντηση / συζήτηση, με […] Δεχόμαστε τον Ερντογάν…

[thoughtfullyblogger]

Δεχόμαστε τον Ερντογάν που εισβάλλει σε Κύπρο και Αιγαίο, χωρίς να απαιτήσουμε καμιά αναδίπλωση!

Σε μπάρα οθόνης μεγάλου τηλεοπτικού καναλ, υπήρχε σαν θύμηση, γραμμένο ένα σχόλιο Ερντογάν «Μητσοτάκης γιοκ» ειπωμένο ίδια ως θεός. Το σχόλιο αυτό του Τούρκου Προέδρου, είχε διατυπωθεί πολύ λίγες ημέρες μετά από την ολόχαρη συνάντηση που είχε με τον Έλληνα πρωθυπουργό ατενίζοντας τον Βόσπορο. Μεθαύριο αναμένεται επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα προς συνάντηση / συζήτηση, με […] Δεχόμαστε τον Ερντογάν…

[justforbooks]

Τι χρειάζεται για να γίνει κανείς influencer; Πώς μπορεί να με επηρεάσει μια κοπέλα, σχετικά αναγνωρίσιμη, που κρατά μια μπάρα δημητριακών και σκάει με χορηγούμενη διαφήμιση στο timeline μου σε Facebook και Instagram και με μία ευφάνταστη ή απολύτως βαρετή και κλισέ λεζάντα με παρακινεί να τη δοκιμάσω;

Πρέπει να είναι ήδη γνωστή για να το κάνει αυτό; Πρέπει απλώς να εμπλέκεται κάπως με το fitness για να με πείσει; Είμαι εγώ ως follower η δύναμη η δική της ή δύναμη της εταιρείας που της εμπιστεύθηκε το προϊόν για να το «διαφημίσει» και με όπλο τη φήμη, την αναγνωρισιμότητα ή την ιδιότητά της να του δώσει ώθηση στην αγορά; Και γιατί εδώ και καιρό –ας είμαστε ειλικρινείς- οι influencers έλκουν αρνητικά σχόλια ως αεριτζήδες, τεμπέληδες, τζαμπατζήδες;

Για να απαντήσει κανείς στα παραπάνω πρέπει πρώτα να αναρωτηθεί πού βρίσκεται: στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό; Στο εξωτερικό τα μηνύματα για τους influencers αυτή τη στιγμή δεν είναι ακριβώς θετικά. Όχι μόνο λόγω  διάφορων ατυχέστατων περιστατικών, αλλά γιατί η πρώτη περίοδος, της αθωότητας, του ενθουσιασμού, του αγνού celebrity marketing τελειώνει και όλοι οι επαγγελματίες αυτού του είδους marketing οφείλουν να σκεφτούν το επόμενο βήμα τους.

(Περιπτώσεις, όπως της Selena Gomez ή της Kim Kardashian, ας εξακολουθούν να θεωρούνται εξαιρέσεις, λόγω του όγκου των followers τους: με 107 εκ. η μία και 133 εκ. ακόλουθους η δεύτερη –όσο αμφιλεγόμενη κι αν θεωρείται- καλώς ή κακώς κρατούν τα κλειδιά αυτής της υπόθεσης από κάθε άποψη είτε πρόκειται για brands είτε για τα προϊόντα των δικών τους επιχειρήσεων).

Ο προβληματισμός για το ότι το influencers marketing τελειώνει, εδώ και μήνες διατυπώνεται ανοιχτά από μέσα όπως οι New York Times και αφορά το «ταβάνι», το περιεχόμενο και την ηθική αυτού του είδους των διαδικτυακών προωθήσεων.

«Η φούσκα των influencers θα σκάσει μέσα στο επόμενο 12μηνο αν ο κόσμος δεν γίνει εξαιρετικά προσεκτικός με τα χρήματα που πετάει δεξιά και αριστερά και ενώ κορυφαία brands προσπαθούν να αγοράσουν όλο και περισσότερη τοποθέτηση προϊόντων μέσω των influencers», εκτιμούσε πριν από λίγο καιρό η Caroline Issa, υπεύθυνη μόδας και εκτελεστική διευθύντρια του περιοδικού "Tank" (α, και influencer σε ό,τι αφορά το street style).

Σύμφωνα με την ίδια, το πρόβλημα πλέον εντοπίζεται στο λάθος matching, στην επιμονή κάποιων εταιρειών να επενδύουν σε ακατάλληλα πρόσωπα και στην επιθετική διείσδυση στον χώρο ανθρώπων που ουδεμία σχέση έχουν με το marketing, με το προϊόν ή την υπηρεσία που διαφημίζουν, και το σημαντικότερο κανένα φραγμό αναφορικά με τις πρακτικές τους.

Επίσης, η αγορά των influencers –στο εξωτερικό τουλάχιστον- έχει κηλιδωθεί από τις ανάρμοστες, παραπλανητικές, αήθεις ή αμφιλεγόμενες πρακτικές. Το παράδειγμα της Elle Darby εξηγεί ίσως την ανησυχία της αμερικανικής Ομοσπονδιακής Επιτροπής Εμπορίου που το 2017 τροποποίησε την κατευθυντήρια γραμμή της, με σχετικές οδηγίες προς τους καταναλωτές, συμπεριλαμβάνοντας σ' αυτές συγκεκριμένες αξιώσεις από τους influencers (συγκεκριμένο όγκο followers, ποιοτικό περιεχόμενο, αποφυγή παραπλανητικών τακτικών, κ.λπ).

Όταν η κουβέντα έρχεται στα ελληνικά δεδομένα (και μεγέθη) και σ' αυτό που ζούμε ειδικά το τελευταίο διάστημα με τους Έλληνες influencers, ο κ. Αϊβαλής είναι κατηγορηματικός, εξηγώντας βέβαια ότι στη χώρα μας βρισκόμαστε ακόμη στη φάση του hype και της ανακάλυψης και όχι του απολογισμού: «Στην Ελλάδα πρόσφατα ανακαλύψαμε τους λεγόμενους influencers και έχουμε ακόμη πολλές παιδικές αρρώστιες να περάσουμε. Συνήθως δεν τους αξιολογούμε σωστά πριν συνεργαστούμε μαζί τους, δεν διαλέγουμε τους σωστούς, αλλά τους πιο γνωστούς, δεν αξιολογούμε την απόδοσή τους μετά από κάποια συνεργασία».

«Σχετικά με το αν τα χέρια στα οποία θα βρεθεί ένα brand είναι τα σωστά, θα πω μόνο πως οτιδήποτε έχει να κάνει με το web είναι ρευστό, αλλάζει καθημερινά και διαφοροποιείται και λογικό καμιά φορά τα χέρια να γίνονται μαχαίρια... Το να γενικεύουμε, όπως και σε κάθε ανάλογη περίπτωση, είναι λάθος. Η σοβαρή δουλειά έχει να κάνει με το αποτέλεσμα μιας καμπάνιας που έχει βασιστεί σε Influencers και πώς αυτό μπορεί να αποτιμηθεί. Να μπορούμε δηλαδή να δούμε και να μετρήσουμε τι έχει φέρει πίσω. Υπάρχουν σωστές και λάθος επιλογές ανθρώπων.

Επειδή δεν αρκεί μόνο κάποιος να ξέρει να κάνει σωστά τη δουλειά του -και ναι, περί δουλειάς πρόκειται, εφόσον πληρώνεται-, αλλά πρέπει να είναι και το σωστό πρόσωπο, σχετικό με το brand το οποίο τον έχει επιλέξει, καθώς επίσης το ίδιο και το κοινό που τον ακολουθεί. Προσωπικά επιλέγω πρόσωπα βάσει του τρόπου που διαχειρίζονται τη διαδικτυακή τους εικόνα, αλλά και το χρόνο που το κάνουν αυτό».

Γιατί, όμως, στο ελληνικό περιβάλλον επιλέγουμε κυρίως τηλεοπτικά πρόσωπα;

«Ένα τηλεοπτικό πρόσωπο μπορεί να αποτελέσει μια εξαιρετική επιλογή, καθώς κουβαλάει και όλη αυτή την αναγνωρισιμότητα, αλλά μόνο εάν το περιεχόμενό του είναι αξιόλογο και σχετικό με το brand. Οπότε, αντιλαμβανόμαστε ότι το πιο σημαντικό είναι η επιλογή αυτών των ανθρώπων και οι λόγοι για τους οποίους γίνεται.

Ένα agency δεν θα σταθεί μόνο σε ποσοτικά αποτελέσματα, αλλά και στα ποιοτικά. Θα εξετάσει το είδος του περιεχομένου που παράγεται από τον συγκεκριμένο influencer και κατά πόσο είναι το κατάλληλο για το brand, θα ελέγξει τον τρόπο που αυτός συνεργάζεται και μετά θα τον επιλέξει για να τον προτείνει στον πελάτη του. Στη συνέχεια θα βοηθήσει τον influencer όχι μόνο να δημιουργήσει ένα αξιόλογο, υψηλής ποιότητας, περιεχόμενο αλλά θα το διαχειριστεί και θα το αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο».

Μέχρι πού φτάνει, ωστόσο, η δύναμη αυτών των ανθρώπων; Πότε ξεφεύγουν σοβαρά τα πράγματα είτε προς την κατρακύλα και τη φαιδρότητα είτε προς την απόλυτη κατακραυγή; Η περίπτωση της influencer που ζήτησε δωρεάν διαμονή από ξενοδόχο του Δουβλίνου με τη γνωστή κατάληξη και η αντίστοιχη του YouTuber, Logan Paul είναι χαρακτηριστικές. Και για τις δύο έχουν γραφτεί πολλά και οι δύο αξίζουν ψύχραιμου σχολιασμού από τους γνώστες αυτής της χαοτικής αγοράς.

«Το περιστατικό με τον ξενοδόχο και την Darby ήταν κατ' εμέ λάθος συμπεριφορά και από τις δύο πλευρές. Προφανώς δεν είναι όλοι οι influencers αεριτζήδες ούτε όλα τα brands τόσο απαιτητικά και έτοιμα να σε εκθέσουν. Αλλά θεωρώ ότι μέσα από αυτή την φασαρία βγήκε και κάτι ουσιαστικό: η αγορά επιτέλους άρχισε να συζητά πιο σοβαρά το πόσο σημαντικό είναι οι μεν influencers να διαλέγουν σωστά τα brands που θα προωθήσουν και από την άλλη τα brands να αξιολογούν πιο προσεκτικά την συνεργασία και την αποτελεσματικότητα της. Σε όλες τις ενέργειες marketing πρέπει να υπάρχει σωστή στόχευση και σωστή αξιολόγηση», λέει ο Αποστόλης Αϊβαλής.

Για την Κατερίνα Πόντη, πάλι, το πιο σημαντικό, πέρα από νούμερα, τους αγορασμένους followers ή μη (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι), είναι το είδος του περιεχομένου που παράγει ένας influencer και πόσο έξυπνα το επικοινωνεί, προσθέτοντας αξία στο brand που τον έχει επιλέξει.

«Το brand awareness είναι μεν το ζητούμενο, αλλά πιστεύω ότι κανένα σοβαρό brand δεν θα ήθελε να συνδεθεί με πρόσωπα που δεν είναι σχετικά, ασχέτως με το αν έχουν ή όχι πιστό κοινό. Και εξηγώ: πιθανώς μια διάσημη πορνοστάρ να κάνει διάσημο το brand μας μέσα από τον Instagram λογαριασμό της, πριν όμως προχωρήσουμε σε μια τέτοια πρόταση θα πρέπει να σκεφτούμε αν ο θόρυβος που θα προκληθεί από αυτή τη συνεργασία θα είναι τελικά θετικός ή αρνητικός.

Κι αν το παραπάνω μοιάζει απλώς φαιδρό, υπάρχει και το δραματικό παράδειγμα με πρωταγωνιστή τον Logan Paul, τον vlogger με τους 15 εκατομμύρια ακόλουθους στο YouTube και 4 εκατομμύρια στο Twitter, ο οποίος γκρέμισε την εικόνα του, συνδέοντας πιθανώς την αρνητική αυτή εικόνα με τα brand τα οποία συνεργαζόταν ή είχε συνεργαστεί στο παρελθόν».

Μιλώντας με αριθμούς πάντα, απαντά κανείς και στο κατά πόσο σοβαρή είναι αυτή η δουλειά, αφού σύμφωνα με το Forbes ένα 92% των καταναλωτών ακολουθεί πιστά κάποιον influencer και τον εμπιστεύεται κατά 94% περισσότερο από ένα τηλεοπτικό σποτ ή κάποια άλλη μορφή marketing...

Και, ναι, αυτό ισχύει και για τα ελληνικά μεγέθη, των Ελλήνων influencers, γυναικών στην πλειονότητά τους, με followers που κυμαίνονται στα 500.000 – 690.000 στις καλές περιπτώσεις, που ο λόγος γίνεται για influencers προϊόντων. Με τους άλλους, των ιδεών, των πολιτικών γραμμών και των χειρισμών, ανοίγει άλλο κεφάλαιο, καθόλου της παρούσης και καθ' όλα σκοτεινό...

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[greekblogs]

Δεχόμαστε τον Ερντογάν που εισβάλλει σε Κύπρο και Αιγαίο, χωρίς να απαιτήσουμε καμιά αναδίπλωση!

Σε μπάρα οθόνης μεγάλου τηλεοπτικού καναλ, υπήρχε σαν θύμηση, γραμμένο ένα σχόλιο Ερντογάν «Μητσοτάκης γιοκ» ειπωμένο ίδια ως θεός. Το σχόλιο αυτό του Τούρκου Προέδρου, είχε διατυπωθεί πολύ λίγες ημέρες μετά από την ολόχαρη συνάντηση που είχε με τον Έλληνα πρωθυπουργό ατενίζοντας τον Βόσπορο. Μεθαύριο αναμένεται επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα προς συνάντηση / συζήτηση, με […] Δεχόμαστε τον Ερντογάν…