#προσμονή

[prosmonh]

Ήρθες στο πλατό και συστήθηκες.

Η παρουσία σου, έντονη αίσθηση.

Όπως και η απουσία σου.

Και τώρα πια που λείπεις.

Έκλεισε το πλατό.

Τελείωσε η παράσταση.

-Προσμονή

[takatafera]

Και ζω επιτέλους τους έρωτες που φανταζόμουν.

Και είναι όλα ήρεμα.

Και ας μη ξαναένιωσα ποτέ εκείνη την ευτυχία που ένιωθα μαζί σου στα 17.

Έναν ενθουσιασμό κάθε λεπτό. Προσμονή. Χάθηκε.

Τώρα είναι όλα ήσυχα.

Και εγώ συνήθισα.

[psychotiko-epeisodio]

Και ο πόνος που θρέφει η μη αμοιβαιότητα,

Εκείνη η παύση όταν λες σ'αγαπω και περιμένεις να ακούσεις κάποιο και 'γω να την συνοδευσει,

Εκείνη η προσμονή καθώς απλώνεις τα χέρια σου,

Και θέλεις να ακουμπήσουν τις πλάτες τους,

Είναι η χειρότερη απώλεια.

Ο άνθρωπος για τον οποίο αισθάνεσαι τα πάντα,

Να αισθάνεται απλά κάτι για εσένα.

[dazednymph-w]

08/02/2024

Σήμερα μια προσμονή, μια σκέψη συνεχώς στο μυαλό μου, μια παρουσία, μια ανάγκη - μια μέρα έμεινε.

[meyvall]

Τα απογεύματα του Μαίου είναι αλλιωτικα από όλα τα άλλα.

Μυρίζει προσμονή ο αέρας.

Ξέρεις πως έρχονται οι νύχτες που το γιασεμί θα σφαλίζει την ψυχή σου και τα γέλια θα λυτρώνουν τους πόνους σου.

Όλα φαίνονται πιο απλά τέτοια απογεύματα.

Αγαπώ αυτά τα απογεύματα.

Σαν να κουβαλούν αναμνήσεις αλλά κάμοια συγκεκριμένη.

Σαν να έχεις ζήσει τις καλύτερες στιγμές σου ένα απόγευμα του Μάη.

Ένα απόγευμα του Μάη θα θέλες να ήταν η ζωή σου όλη.

Ένα τέτοιο απόγευμα θα ήθελες να είχες γεννηθεί και ένα τέτοιο απόγευμα παρακαλάς να πεθάνεις και σε ένα τέτοιο απόγευμα θα προσμένεις να ξαναγεννηθείς.

[clementine-kruczynski123]

Οι άνθρωποι είμαστε "μαγνητικα πεδια" και κολλάμε ο ένας στον άλλον - με προσμονή ή εντελώς τυχαία, αταίριαστα ή ταιριαστά, για λίγο ή για πάντα.

Μαγνητικά Πεδία, Γιώργος Γουσης

[chanse4u]

Δύσκολα

Μια λέξη που με συντροφεύει πολύ αυτό το διάστημα

Με παίρνει αγκαλιά

Μου λέει καλημέρα

Μου λέει πιες

Δύσκολα

Σε κάθε αναπνοή

Σε κάθε βήμα

Μια προσμονή

Αλλά ξέρω πως δύσκολα θα γυρίσεις

Και εγώ με δυσκολία ζω

_κανένας_

[h-xwra-twn-grammatwn]

Έτσι είναι η αγάπη χωρίς τον έρωτα? Μια ηρεμία, μια χαρά, μια προσμονή? Αυτό είναι το συναίσθημα που ζει στην αιωνιότητα? Έτσι επιβιώνει? "Το μεταξύ μας είναι διαφορετικό, πάντα θα είναι" και ξέρεις κάτι "ποτέ δε κατάλαβα γιατί νιώθω αυτή την έλξη δίπλα σου, θα φύγει ποτέ?" Να που γράφω πάλι για μας, αλλά αυτή τη φορά αλλιώς Χωρίς ταχυκαρδία, χωρίς κλάματα, χωρίς ερωτηματικά για εμάς -ειρωνεία- Ο άνθρωπος που πόθησα όσο κανέναν και τίποτα, τώρα στέκεται μπροστά μου χωρίς να υποφέρω Δε λιώνω για αυτόν, ούτε τον απεχθάνομαι Και είναι περίεργο αν σκεφτείς το τόσο παρελθόν "Πάντα πίσω γυρνούσα και πάντα εκεί σε έβρισκα" Αναρωτήθηκες ποτέ τι είμαστε? Μπα αφού δε βγαίνει κάπου είπες Το μόνο που διψούσα? Μια αγκαλιά 3 4 5 πήρα, αγνές σα τις πρώτες Και τόσο οικείες όπως όλες Αφού ήταν οι δικές μας Ίσως οι τελευταίες κοινές στιγμές μας "Πως νιώθεις..." ρώτησες "πως νιώθεις αν δε ξαναβρεθούμε" Είμαι ήρεμη,γεμάτη αγάπη και χαρά Είμαι εντάξει με αυτό, Είμαι εντάξει γιατί σου είπα όλα όσα είχα ανάγκη να πω Ένα φιλί δειλό στα μούσια Και ένα χάδι ποιητικό σα μούσα Απαλό, σίγουρο, γνώριμο και έντονο Στιγμές που γράφουν μέσα μας, πάντα μένουν για κάποιο λόγο Κάτι μας δίνουν -(πόνο) -κάτι μας παίρνουν μόνο Ευχαριστώ που με άκουσες Ευχαριστώ που απάντησες σε όσα ήθελα τόσο καιρό  Ευχαριστώ που με άγγιξες με σεβασμό Που με ένιωσες πάνω σου με δισταγμό και τόλμη Το χέρι σου στη μέση μου, λες για ένα χορό ακόμη Πόσοι οι δρόμοι που διασχίσαμε και πόσοι χρόνοι πέρασαν από πάνω μας ή και μέσα μας Εμείς εδώ μα όχι ίδιοι Και αυτή η μαγεία με διεγείρει Η τελευταία νύχτα ας είναι αυτή λοιπόν Με το τελευταίο μας τσιγάρο καθισμένοι πάνω στο παράθυρο Μια άτυπη συμφωνία Στη δουλειά γνωστοί άγνωστοι, μα χωρίς θυμό Μόνο θαυμασμό προς τη ψυχή σου πλέον Αυτή η λύτρωση που αποζητούσα σε κάθε τι νέο

[spermanenthoe01]

Βόλτες στις πιο επικίνδυνες λεωφόρους της ζωής κρατώντας σφιχτά το χέρι σου

Στο κίνδυνο ανάμεσα στο πολύ καί τό λίγο

Διαλέγεις να εισαι διαχυτικος

Με κοιτας με το βλέμμα του επικείμενου αποχωρισμού.

Τόσο γλυκός όταν συνοδεύεται από την προσμονή της επόμενης αντάμωσης.

Κουκάκι, Παγκράτι

Αθήνα να ρεει

Κι ο έρωτας μας μοναχα αλήθειες να λέει

[maryrosepoetry]

Τούτη τη μεταμεσονύχτια ώρα η φύση είχε πλέον σωπάσει μα η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Και κάπου εκεί, κάτω από το φως των κεριών μακριά από όλους και από όλα είχαμε επιτέλους βρει το ησυχαστήριό μας.

Και δεν είχε ποτέ υπάρξει για κανέναν από τους δύο μεγαλύτερη προσμονή απ’ τα λεπτά που μεσολάβησαν ανάμεσα στη στιγμή που από πίσω μου τύλιξε τα τρεμάμενα χέρια του απαλά γύρω από τη μέση μου σε μια τρυφερή αγκαλιά που έκλεισε όλον τον κόσμο απ’ έξω, μέχρι που γύρισα για να του χαρίσω εκείνο το πρώτο μας φιλί.

[axristes-styseis]

Θυμάμαι που ακόμα και μετά τα όσα είχαν συμβεί όταν έβλεπα τους φίλους μου είτε στο χωριό είτε αλλού χαμογελούσα αυθόρμητα διάπλατα απλά που τους έβλεπα , και τώρα δε θυμάμαι από πότε έχω να γελάσω έτσι αυθόρμητα στη θέα ενός ανθρώπου ή στη προσμονή κάποιου ραντεβού κτλ

@axristes-styseis

[diagnwsh-kardias]

Καμία πονηρή σκέψη

Καμία ανάγκη σωματική

Δεν μπορεί να αντικαταστήσει το μεγαλείο

Της αγάπης

Την τρυφερότητα που βρίσκεις στα μάτια δύο ερωτευμένων,

Το άγγιγμα που λησμονουν οι ψυχές των να αισθανθούν.

Αυτός ο έρωτας που στάζει από τα χείλη,

Που γίνεται δάκρυ στην προσμονή

Που γίνεται αγκαλιά στις δύσκολες και τις χαρούμενες ημέρες,

Φιλιά αμέτρητα σε κάθε μέρος του σώματος,φιλιά αμέτρητα στα χείλη σου

Ανάσα ζωής

[malvinaamelien]

όνειρο, μεσάνυχτα κυριακής

Οι πρωινές καμπάνες χτυπουν μέσα στο κεφάλι μου. αναμιγνυονται με τον ρυθμο της καρδιας. χοροπηδαει πανω στο κρεβατι το στηθος, θελει να βγει απο το σωμα.

ματια που σταζουν μελι, το κορμι υγρο. ανοιγω το παραθυρο. ο αερας του αυγουστου και η μυρωδια της προσμονής.

τι γευση εχει το δερμα σου;

φτανω με το ποδηλατο στο απεναντι βουνο. τρεμω.

το κρυμμένο πλακόστρωτο και ο ίσκιος των φύλλων. ξεκινώ να χορευω σαν να μην με βλεπει κανείς.

ο ήχος του δέρματος πάνω σε δέρμα. το τρεμουλιασμα της γλώσσας που ακολουθεί τις άκρες του κορμιού.

πώς γίνεται να βλέπω τα μάτια σου μέσα στο σκοτάδι;

κλαίω ξανά. τρέχω να πλύνω το πρόσωπο από την καταραμένη προσμονή. απλώνεται πάνω του σαν αναρριχητικό φυτό. ύστερα ξεκολλώ το δέρμα που μυρίζει επιθυμία. καίω την κάθε πέτσα που πέφτει στο έδαφος. κι όμως εκείνη ξανακυλαει πανω στα μαγουλα, σταζει απο τα χειλη.

πώς γινεται να βλεπω τα αστέρια, πώς γίνεται να πέφτουν μέσα μου, να καίγονται ; λιωνω πάνω στην υγρή οροφή.

γαμημένες ενοχές, γαμημένες προσδοκίες. γαμημένη επιθυμία.

Πού είναι τα χέρια σου; τα διψάω.

Τα εχω στην μνήμη. τη φυλάω προσεκτικά μέσα στο στομάχι μου, στα δάχτυλα, στο στέρνο μου. σαν ένα χάδι είναι.

εγκλωβίζω τον χρόνο σε συμπυκνωμένες στιγμές από ουρλιαχτά. 

ύστερα θυμαμαι να τρεχω σε ενα μονοπατι γεματο πετρες, να ακουω τα συρσιματα του ανεμου. ένας σκατζόχοιρος κοιμάται κοντά στην εκκλησία.

ξημερωματα. περσίδες πεφτουνε στον ουρανο, στροβιλίζονται σαν τρελές μέσα στο ημίφως.

πόσο ζυγίζει η καρδιά σου;

το πρωι ξυπνησα γυμνή σε ένα λιβάδι με σπαρμένους σπόρους. θυμαμαι να τρέχουνε ποτάμια από τα μάτια σου, νερό γάργαρο και δροσερό, να γίνονται θάλασσες και να κολυμπαω μέσα τους. καίω. είμαι λαχανιασμενη σαν να ετρεξα χιλιάδες χιλιόμετρα σε μια στιγμή, με μιαν ανάσα.

[retro-apomeinaria]

Ό,τι θα μπορούσε να λεχθεί πως γεννά και τροφοδοτεί την φλόγα της πάλης και της επαναστατικής διαμαρτυρίας, έχει από καιρό θεμελιωθεί σε μία άδοξη προκατάληψη μεσσιανιστικών διαστάσεων: την δουλική αναμονή πραγμάτωσης και κορύφωσης των ιστορικών συνθηκών, στο σημείο που να συνιστούν και να αναγνωριστούν από ελιτιστικούς κύκλους ως κοινωνικές αστικές αναγκαιότητες και να εκχωρούν στους εξεγερμένους και τις πλατιές μάζες, την νόμιμη δυνατότητα αντίδρασης και εναντίωσης στο υλικοκοινωνικό γίγνεσθαι. Αυτή η διαπίστωση που συνήθως ανακηρύσσεται ως το εναρκτήριο λάκτισμα πυροδότησης της επαναστατικής δράσης, με άλλα λόγια η εκλογικευμένη προσμονή υλοποίησης δυναστικών συμβάντων, που να δικαιολογεί την δρομολόγηση του δυϊσμού δράση-αντίδραση και εν τέλει να εγείρει ένα κύμα αστικής αναταραχής, ερείδεται σε μία συμπλεγματική και εξουσιαστική αξίωση που έχει διαμορφώσει το καπιταλιστικό οικοδόμημα, αυτή της καταστολής και της υποτακτικής εξάρτησης από τα δικαιικά στεγανά ενός αμιγώς κυριαρχικού κανονιστικού κώδικα ετερονομίας και μικροαστικής ηθικής. Είναι ολοφάνερο ότι τα σύγχρονα επαναστατικά κοινωνικά κινήματα έχουν λησμονήσει τον αυτο-υπονομευτικό χαρακτήρα και το καίριο βήμα του Κοινωνικού Συμβολαίου και έχουν αναπαραγάγει μία νέα εμφώλευση της πετυχημένα κεκαλυμένης ηθικής του σκλάβου, που εκπορεύεται από το (κε)φα(λ)λ(αι)οκεντρικό δίκαιο της πυγμής.  Μέσω αυτού, η άγραφη αστική σύμβαση κατασκευής των σχέσεων εξουσίας και συμπεριφοράς, που επιτελείται και επινοείται από την ολιγάριθμη αρχηγεσία, η οποία έχει παγιωθεί σε πόστα ελέγχου και πειθαρχικης συγκρότησης των πολιτών, σφυρηλατεί τις απαρχές μιας ενοχικής συνείδησης,η οποία διαχέεται μέσω των συντονιστικών δικτύων επιβολής στις ανήσυχες και ανευχάριστες συνειδήσεις των ανθρώπων και των λαϊκών στρωμάτων. Η ανεμπόδιστη κατανάλωση αυτού του ��θικού προπλάσματος και η ��ναγωγή του σε κατευθυντήρια δύναμη κοινωνικοπολιτικής δράσης, επιβεβαιώνει την ταξικά καθορισμένη- απο την πλευρά των καταπιεστών- προέλευση της ιστορικής εξέλιξης και ωθεί στην εξασθένηση μίας ιστορικης διαλεκτικής που αναλαμβάνει την συλλογική και επαναστατική αυτοδιεύθυνση της ιστορίας. Η κυοφορία μιας τέτοιας παθητικής συστολής, εγκυμονεί τον αόρατο κίνδυνο της πολιτικής έκπτωσης σε έναν μηχανοποιημένο εξορθολογισμό του σύγχρονου αστικού κράτους και της συνακόλουθης ιεραρχικής ανισότητας και καταπίεσης που παράγεται και ισοδυναμεί με τη διαιώνιση της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων που συμπορεύεται με την εγκαθίδρυση της πλάνης του καπιταλιστικού ρεαλισμού. Χρειάζεται να επισημανθεί ότι αυτή η δυσδιάκριτη απόκριση ανοχής και σιωπηλής συναίνεσης εκ μέρους των επαναστατικών κινημάτων και συνειδήσεων, στρατεύεται στην υπηρεσία του ισχύοντος αφηγήματος και ισχυροποιεί την κεφαλαιοκρατική κανονικοποίηση, διότι προσμένουν την κλιμάκωση των μεθόδων ενίσχυσης της πειθήνιας συμμόρφωσης ως κινητήρια δύναμη αντίστασης, χωρίς να εκριζώνουν τον κεντρικό διαχωριστικό πυρήνα της ιστορίας που κατευθύνεται από τους ισχυρούς ολιγάρχες. Όλη αυτή η στρατηγική αναδεικνύει περίτρανα,λοιπόν, την θέση κάποιων αριστεριστών ως μεσσιανιστών και ως εκτελεστικών οργάνων της μικροαστικής ηθικής που έχει εργαλειοποιηθεί από τους

ελιτιστές για να στερεώσουν την κυριαρχία τους. Το να προσμένεις την ωρίμανση των κατάλληλων συνθηκών ή να επιτρέπεις μία ακόμη περιστολή των ελευθεριών για να εξεγερθείς, σε έχει καταστήσει ήδη συνένοχο και πειθήνιο αποδέκτη μίας ακίνδυνης και ανεπιθύμητης παραλλαγής, αυτή της σεμνότυφης ικεσίας για νέες παραχωρήσεις απ' τους αφέντες.

[mauradusus]

Το τραγούδι της Χαρώς - Σταμάτης Σπανουδάκης, Ιροντίνα | Charo's song - ...

Είχα λησμονήσει πόσο όμορφο είναι αυτό το τραγούδι...Υπάρχει άραγε κανείς από εμάς που δεν έχει ρίζες ξεριζωμένες από κάπου; Κάποιος που να μη γεννήθηκε μέσα σε προσμονή και πόνο;

[hadnews-greece]

Γιατί σβήνουν τα φώτα κατά την απογείωση και την προσγείωση-Μπαίνουμε στο αεροπλάνο με την προσμονή του ταξιδιού, δένουμε τη ζώνη και παρακολουθούμε τις οδηγίες ασφαλείας. Κατά τη διάρκεια μιας πτήσης ενδέχεται να μας δημιουργηθούν διάφορες απορίες που ίσως να μην τις εκφράσουμε -και να τις λύσουμε- ποτέ. «Γιατί...