#σήμερα το απόγευμα

[darkside-cookies]

ΕΙΧΕ ΕΧΘΕΣ ΤΑΝΓΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΧΑΣΑ??

[alalumin]

πότε θα βγει ο τρίτος γύρος του greek sexywoman poll;; no pressure προφανώς απλά ανυπομονώ😳

Να σου πω ότι τον δούλευα αυτή τη στιγμή😶

[orgismenh]

Ιανουάριος 24/13

Σήμερα πέρασε ολόκληρη η μέρα σχεδόν και εγώ δεν έγραψα. Σήμερα ξύπνησα στις 10.30 μ.μ. εχθές το βράδυ αποκοιμήθηκα πάλι στον καναπέ κατά τις 03.30. Τα τελευταία βραδιά δεν κοιμάμαι στο κρεβάτι μου. Πάλι φοβάμαι. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Η πολυκατοικία είναι ασφαλής. Το διαμέρισμα μου βρίσκεται στον 4ο. Δεν κινδυνεύω. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Μάλλον ξέρω. Φοβάμαι τη μοναξιά. Στο σαλόνι δεν είμαι ποτέ μόνη. Ζω με σκιές και φωνές. Οι σκιές ανήκουν στη φαντασία μου. Τις πλάθει το μυαλό μου σε μια ακατανίκητη προσπάθεια να αντικαταστήσει τη συντροφιά του. Οι φωνές πάλι ανήκουν στο διπλανό διαμέρισμα. Το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία με την μικρή γκαρσονιέρα. Την έχω φανταστεί αυτή την γκαρσονιέρα άπειρα βραδιά καθώς ακούω τις φωνές. Είναι ένα δωμάτιο 30τ.μ. φωτεινό, χωρίς πολλά πολλά έπιπλα. Ένα κρεβάτι, ένα επί ένα με πάντα τσαλακωμένα σεντόνια και ένας καναπές ψιλοχαλασμένος λόγω χρήσης. Η τηλεόραση είναι κρεμασμένη στον τοίχο, είναι μεγάλη και πάντα ανοιχτή. Στο τραπεζάκι βρίσκονται τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα, κουτιά από μπύρες και κόκα κόλες, στα ντουλάπια της κουζίνας έχει μόνο μακαρόνια και τοστ, το ψυγείο είναι άδειο συνήθως και τα κουτιά απ'το delivery παρατημένα στον πάγκο. Το μπάνιο είναι μικροσκοπικό μα τα βράδια όταν η κοπέλα μπαίνει για ντουζ το αγόρι τρυπώνει μαζί της και κλείνουν την πόρτα στην Μίλι, τη γάτα τους. Δεν ξέρω αν συγκατοικούν στην γκαρσονιέρα, για λίγες μέρες χώρισαν κι οι φωνές έπαψαν, τα γέλια επίσης, μόνο κλάματα και τραγούδια χωρισμού ακούγονταν. Όταν γύρισα απ' τις διακοπές των Χριστουγέννων όμως τους βρήκα πάλι μαζί, στην γκαρσονιέρα. Κάθε βράδυ μέχρι τις 3 είναι πολλά άτομα μαζεμένα, μπαινοβγαίνουν φίλοι τους. Βάζουν μουσική, βλέπουν ταινίες, μιλάνε. Καμιά φορά με ενοχλεί η φασαρία τους. Βασικά να είμαι ειλικρινής τους ζηλεύω λίγο. Ο γείτονας έχει πάντα παρέα στο σπίτι, δεν νιώθει ποτέ μόνος, κι αν νιώθει δεν είναι. Τα βράδια ξαπλώνει αγκαλιά με εκείνη, το πρωί την αποχαιρετά με φιλιά, το απόγευμα το περνάνε ξεχωριστά, μα τα βράδια επιστρέφουν πάντα ο ένας στον άλλον. Θα απορείς τώρα που σου περιγράφω τη ζωή των γειτόνων μα σου είπα το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία κι οι ζωές μας παράλληλες. Και εκείνος ξέρει τι κάνω. Ξέρει τι ώρα χτυπά πρώτη φορά το ξυπνητήρι μου, ξέρει ότι αργώ να σηκωθώ πάντα δέκα λεπτά και περνάω άλλα δέκα στο μπάνιο. Ακούει τον ήχο της καφετιέρας και τα στορια που ανοίγω. Το σύρσιμο της καρέκλας στο μπαλκόνι. Ακούει τις playlists που ακούω κάθε πρωί. Και έπειτα κενό. Όλη μέρα λείπουμε κι οι δυο. Ξέρει ότι πάω σχολή, βόλτες. Ξέρει όμως ότι θα γυρίσω να διαβάσω. Με ακούει που καμιά φορά διαβάζω δυνατά προκειμένου να αποστηθίσω κάτι ή για να το καταλάβω καλύτερα. Ακούει τα τηλεφωνήματα μου με τη μαμά μου, τους φίλους μου όταν έρχονται στο σπίτι, μυρίζει το φαγητό όταν μαγειρεύω κι άλλοτε πάλι ξέρει ότι την βγάζω με τοστ όπως και εκείνος. Ξέρει επίσης ότι δεν θα παραγγείλω ποτέ όταν είμαι μόνη γιατί ντρέπομαι να ανοίξω. Ακούει το πλυντήριο μου κι όλα τα είδη μουσικής που ακούω, τις σειρές που βλέπω στο λάπτοπ και τα κλαματα μου στις 02.00 τα ξημερώματα. Με ακούει να κλαίω κάθε μέρα. Σου το είπα οι ζωές μας είναι παράλληλες, δεν συναντιούνται μα συμβαδίζουν. Μα το πιστεύω ότι κάποια στιγμή μπορεί ακόμη κι οι παράλληλες να γίνουν τέμνουσες. Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στον γείτονα, μα σε όσους ανθρώπους κατά καιρούς συμβαδίζουν, πάντα υπάρχει ένα σημείο τομής.

Σήμερα όλη μέρα διάβαζα. Προσπαθούσα να αναπληρώσω το κενό αυτών των ημερών που τεμπελιασα. Σήμερα πήγα μέχρι το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα πόσο μου αρέσει να περπατάω στην Αθήνα. Την ρομαντικοποιω αυτή την πόλη μέσα στην απόλυτη ασχήμια της. Σήμερα δεν μαγείρεψα. Έφαγα μια σαλάτα και τοστ. Δεν είχα χρόνο, παραδόξως ούτε πείνασα ιδιαίτερα. Ήπια πολλούς καφέδες πάλι. Τέσσερις κούπες γαλλικό και δύο στιγμαίους. Ήπια και έναν freddo. Δεν φταίω! Το παιδί που δουλεύει στο μαγαζί με χαιρέτησε όταν πέρασα για το σούπερ μάρκετ, θα ήταν αγένεια να μην πάρω ένα καφέ. Σήμερα σκέφτηκα ξανά ότι είμαι σε μια σχολή που δεν μου αρέσει. Με αγχώνει η σκέψη του πτυχίου. Να κάνω τι με ένα πτυχίο που δεν με ενδιαφέρει; μεταπτυχιακό; δεύτερο πτυχίο; να δώσω πανελλήνιες ή κατατακτήριες; μήπως να τα παρατήσω όλα και να δώσω για το εθνικό; απογοήτευση. Αυτό θα είμαι ο,τι κι αν κάνω μια κινούμενη απογοήτευση. Τώρα κανονικά αν με άκουγε θα με μάλωνε. Θα μου υπενθύμιζε να προσπαθώ να αγαπάω τον εαυτό μου. Δίκιο έχει είπαμε ότι πρέπει να προσπαθήσω. Προσπάθεια.

Σήμερα μίλησα με τη μητέρα μου. Τις τελευταίες μέρες δεν απαντούσα στις κλήσεις της. Ήταν λίγο ανήσυχη αλλά δεν μου γκρίνιαξε ιδιαίτερα. Πείστηκε ότι είμαι πιεσμένη με το διάβασμα της εξεταστικής. Σήμερα απάντησα στα μηνύματα των παιδιών, μιλήσαμε λίγο, είπαμε μερικές βλακείες και πέρασε κάπως η ώρα. Σήμερα μου έστειλε ένα παιδί απ' τη σχολή. Μου στέλνει κατά καιρούς όταν ανεβάζω κανένα στορυ. Είναι καλό παιδί αλλά μέχρι εκεί.

Αυτές τις μέρες που γράφω νιώθω περίεργα. Έχω χρόνια να κρατήσω ημερολόγιο. Πάντα έγραφα σκέψεις και συναισθήματα μα όχι τόσο συστηματικά ούτε με την μορφή ημερολογίου.

Αύριο θα πάω σινεμά. Έχω καιρό να δω ταινία στον κινηματογράφο και ανυπομονώ κάπως. Θα γράψω κι αύριο το υπόσχομαι. Σήμερα δεν έχω κάτι άλλο να πω, νιώθω εξαντλημένη. Θέλω μόνο να κοιμηθώ.

[ayto8ysia]

Στην ζωή μου τα πιο απλά από πάντα με γοήτευαν. Ένα κάπως μελαγχολικό απόγευμα στην Βιέννη, λίγο πριν το ξέσπασμα μιας ακόμη καταιγίδας. Ένα κρύο αεράκι του οποίου το άγγιγμα κάπως με ανατριχιάζει, γιατί δεν έβαλα καλσόν, μην τυχόν και χαλάσει το outfit. Οι περαστικοί που δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτονται και σε ποια γλώσσα τελικά, αλλά έχει πλάκα να προσπαθώ έστω και να μαντέψω. Οι μουσικοί του δρόμου που πίνουν μπύρες και τραγουδάνε μάλλον κάτι σε ροκ, αλλά μου είναι δύσκολο να είμαι σίγουρη, γιατί κάτι τέτοιες αναμνήσεις ξεθωριάζουν στον χρόνο κι έχει περάσει καιρός. Παρόλα αυτά παραμένω γοητευμένη μέχρι και σήμερα στην θύμηση αυτής της στιγμής, που κάπως ξαναζωντανεύει, μέσω της συγκεκριμένης λήψης.

[psychotiko-epeisodio]

Σήμερα,σκέφτηκα να τα παρατήσω.

Είναι από τις μέρες που σηκωθηκα με το ζόρι.Εχω τόσα να κάνω,και δεν θέλω να κάνω τίποτα.Τα συναισθήματα μου έχουν γίνει κόμπος στον λαιμό,βαριανασαινω και ξεφυσαω,έχω ατονία και σέρνομαι.Ηθελα πολύ να μην σηκωθώ από το κρεβάτι,να καθίσω εκεί να τρώω και να κλαίω καθώς βλέπω όλο το νετφλιξ.Ηθελα να παραιτηθώ από την δουλειά μου και να μην πατήσω στην σχολή μου το απόγευμα.

Έπειτα σκέφτηκα ότι για όσα έχω σήμερα,πάλεψα πολύ.Κουραστηκα πολύ,ξενυχτησα μοχθησα για να καταφέρω να φέρω την ζωή μου στα σχεδον-ισια της.

Έδωσα μάχη με την κατάθλιψη κάποτε και τα κατάφερα.Παλεψα πολυ για να μπορώ σήμερα να ειμαι λειτουργική,να έχω στόχους,όνειρα να μπορώ να πιστεύω λίγο περισσότερο στον εαυτό μου.

Σκέφτηκα πως δεν επιθυμώ ,να χάσω ξανά την μάχη με το μυαλό μου.Πως είμαι πολύ πιο δυνατή,από οποιοδήποτε συναίσθημα και πως ότι και αν συμβαίνει γύρω μου ,μου είμαι υποχρεωμένη να με φροντίζω.Δυστυχως είμαι η κηδεμόνας μου και αν δεν κάνω όλα αυτά που πρέπει ν�� κάνω εγώ για εμενα ,δεν θα τα κάνει κανείς.

Έτσι σηκωθηκα, ντύθηκα ,ετοιμαστικά και έφυγα από το σπίτι.Χωρις να το πολυσκεφτω,το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι θα περάσει και αυτή η μέρα και αύριο θα ξεκουραστώ.Και ότι νιώθω,είναι παροδικό, θα περάσει, όπως έχουν περάσει τόσα και τόσα.

Δεν είναι και τόσο τραγικά στην δουλειά τελικα.Ισα ίσα ,μιλάω με λίγο κόσμο,ξεχνιέμαι.Καπου κάπου ελαυραινω και μετά ξανά νιώθω βαριά.Αλλα δεν πειράζει,λίγο έμεινε.

Σήμερα,τα κατάφερα.

Σήμερα νίκησα αυτή τη μάχη,που κάποτε μου πήρε καιρό.

Εκανα κάτι που πίστευα ότι δεν μπορώ να κάνω και η αυτοεκτίμηση μου ανέβηκε ένα κλικ παραπάνω.

Σήμερα,επανορθωσα για όλες τις φορές που τα παράτησα στο παρελθόν,

και μου απέδειξα πως έχω περισσότερη δύναμη από όση πιστεύω.

[kavlorapano-stories]

Εξομολογήσεις ΙΙΙ

Εμείς, παιδί μου, τότε δεν τα είχαμε αυτά. Δηλαδή, τα είχαμε αλλά όχι όπως είναι σήμερα. Τότε ήσασταν όλοι σας δακτυλοδεικτούμενοι. Είχαμε έναν στη γειτονιά, τον Πανούλη. Έμενε σ' ένα χαμόσπιτο που μετά τη δικτατορία γκρεμίστηκε για να περνάει ο δρόμος, που τότε ήταν ποτάμι. Στη δική του όχθη, έμενε μόνο εκείνος και η κατάκοιτη μάνα του, δεν υπήρχαν άλλα σπίτια. Όλοι οι υπόλοιποι μέναμε απέναντι. Μπορούσες να περάσεις το ποτάμι, αλλά γινόσουν χάλια. Βρεχόσουν.

Να μη στα πολυλογώ, εγώ τότε με τον παππού σου μέναμε σε μια μονοκατοικία. Δεν είχαμε κάνει ακόμα τη μάνα σου. Ο παππούς σου δούλευε σε βυρσοδεψείο, κάθε μέρα πήγαινε στον Πειραιά με τα πόδια. Άσε, παιδάκι μου. Αυτό το παλικάρι το ψηλό, το λιανό, που όλες το ζήλευαν στη γειτονιά, το κατέτρωγε το μεροκάματο. Το τι είχε τραβήξει αυτός ο άνθρωπος στη ζωή του το ξέρεις. Για να χτίσουμε το σπίτι, για να μεγαλώσουμε τη μάνα σας, άσε. Γυρνούσε το βράδυ και ήταν κατάκοπος. Του έβγαζα να φάει στην αυλή μας και δεν μιλούσε. Έτρωγε και μετά καθόμουν και του τραγουδούσα μέχρι που γλάρωνε και πήγαινε να κοιμηθεί. Ε, καμιά φορά, με κατάφερνε κι εμένα, αλλά εγώ πού όρεξη; Να πηγαίνω τηλεφωνήτρια στο νοσοκομείο το πρωί, στο αναψυκτήριο το απόγευμα, να γυρνάω να κάνω τη λάτρα, όρεξη είχα για κρεβατώματα θε μου σχώραμε;

Αλλά ήταν και μέρες που, παρά την κούραση, γυρνούσε ανήσυχος. Το έβλεπα στο μάτι του, ήταν αλλιώς. Γυάλιζε, δεν έβλεπες κούραση, σα να έψαχνε διαρκώς κάτι που δεν έβλεπε αλλά ήξερε ότι ήταν εκεί, ότι υπήρχε. Στην αρχή, δεν είχα καταλάβει τίποτα, στ' ορκίζομαι. Αλλά μετά, άρχισε να ξεπορτίζει κάποιες φορές μέσα στη νύχτα. 8 το βράδυ ήταν νύχτα, τότε. Δεν βγαίναμε ποτέ. Είχαμε συνηθίσει κι από τον πόλεμο, βλέπεις. Κι εκείνος ντυνόταν με το καλό του παντελόνι, φορούσε και το καπέλο του το οποίο έβανε μόνο σε γιορτές και επισκέψεις και έβγαινε. Έκανα να δω για που τραβούσε, αλλά τότε το σκοτάδι ήταν πήχτρα, δεν έβλεπες τίποτα στο ένα μέτρο. Μόνο το ποτάμι που ακουγόταν καμιά φορά και οι βατράχοι.

Δεν αργούσε. Το πολύ καμιά ώρα. Κι ερχόταν πάντα αμίλητος και δεν με κοίταζε στα μάτια. Δεν ήθελε να με βλέπει. Το καταλάβαινα και κρυβόμουν στην κουζίνα, δήθεν ότι μαγειρεύω για αύριο. Κι όποτε γδυνόταν εκείνες τις μέρες, τα πατζάκια του ήταν μούσκεμα. Μου είχε κάνει εντύπωση αυτό, αλλά δεν το είχα συνδυάσει. Μα να μπαίνει στο ποτάμι βραδιάτικα; Γιατί; Δεν καταλάβαινα τίποτα, το όρνιο.

Έτσι πέρασαν κανα δυο χρόνια. Τίποτα δεν άλλαζε. Η γειτονιά όλο και ρήμαζε, οι άνθρωποι λιώναμε στη δουλειά, μόνο η μάνα του Πανούλη που πέθανε. Δεν μας το είπε κανείς, απλά είδαμε να την παίρνουν με φορείο πίσω απ' τις κουρτίνες μας. Δεν τους μιλούσαμε, βλέπεις. Δεν είχαμε σχέσεις μαζί τους. Ο Πανούλης δεν κρυβόταν, έκανε μπαμ. Και κουνιόταν και μιλούσε σα γυναίκα και έκανε όλες τις δουλειές του σπιτιού. Βέβαια, φρόντιζε τη μάνα του, αυτό του το αναγνωρίζαμε όλες, αλλά ρε παιδάκι μου, άντρας πράμα να φέρνει διάφορους μέσα στο σπίτι. Φοβόμασταν για φασαρίες, τότε. Δεν θέλαμε τέτοια δίπλα στα τίμια σπίτια μας.

Αλλά σου είπα ότι η μάνα του Πανούλη πέθανε. Κι εκείνος δεν είχε άλλο τρόπο να μείνει στη γειτονιά. Ζούσε από τη σύνταξη του πατέρα του, αλλά αφού πέθανε η μάνα πάει κι η σύνταξη. Γιατί να του την έδιναν; Ως άπορη θυγατέρα; Με συγχωρείς που μιλάω έτσι παιδάκι μου αλλά τότε τέτοια αστεία κάναμε μεταξύ μας οι νοικοκυρές. Οπότε, μάθαμε ότι ο Πανούλης θα άφηνε το σπίτι και θα πήγαινε να γηροκομήσει μια θειά του στο Γύθειο. Μέσα σε τρεις μέρες τα είχε μαζέψει όλα και έβαλε ενοικιαστήριο. Επίσης, μια μέρα σηκωθήκαμε και βρήκαμε από μια γλάσ��ρα του σε κάθε σπίτι στη γειτονιά. Δεν ήθελε να πεθάνουν τα φυτά του και μας τα μοίρασε έτσι, μυστικά. Εμάς μας έτυχε ένα γεράνι κόκκινο που το είχα μέχρι που ήσουν δέκα χρονώ, μετά το μάδησες και το' σπασες, ακούς τι ήσουν; Τέλος πάντων.

Και την επόμενη, εκεί κατά τη δύση, καθόμασταν με τον παππού σου στην αυλή και βλέπουμε κάτι να κινείται στο ποτάμι. Ήταν ο Πανούλης μ' ένα δισάκι στον ώμο. Περπατούσε για πρώτη φορά αγέρωχος, κοιτώντας κατα πάνω το σπίτι μας. Τι γύρευε να έρχεται προς εμάς; Προς το σπίτι το δικό μας; Κοιτάω τον παππού σου με ανησυχία. Εκείνος τον κοίταζε αμίλητος. Μετά από λίγο, καταλαβαίνει ότι έχω τρεμουλιάσει και σηκώνεται απ' την καρέκλα του, σωστό βουνό και πλησιάζει την εξώπορτα. Ο Πανούλης μόλις που είχε φτάσει απ' έξω. Και σταμάτησε.

Δεν είπαν τίποτα. Απλά κοιτάχτηκαν για λίγο και μετά ο Πανούλης κίνησε προς τα ΚΤΕΛ. Ο παππούς σου έμεινε εκεί για λίγο και κοιτούσε το ποτάμι και το χαμόσπιτο απέναντι. Μετά ήρθε μαζί μου και κάθισε.

Ε, μετά δεν άλλαξε τίποτα. Ο παππούς σου δεν ξαναξεπόρτισε. Μετά κάναμε και τη μάνα σας και τα λοιπά. Απλά, ο παππούς σου άρχισε να ασχολείται με τον κήπο και τον γέμισε με κόκκινα γεράνια. Τότε, να σου πω, κάτι κατάλαβα αλλά δεν ήμουν και σίγουρη. Και γενικά, παιδάκι μου, τότε δεν τα έλεγες αυτά τα πράματα και μάλιστα για τον άντρα σου. Αφού ήταν καλός μαζί μας, και δούλευε και μας τάιζε και μας αγαπούσε και δεν είχε καταλάβει η γειτονιά, εμένα τι με ένοιαζε τι έκανε ο παππούς σου;

Αλλά πες μου τώρα εσύ, παιδάκι μου, που είσαι από κείνους, μετά απ' αυτά που σου είπα, τι λες; Κατάλαβες κι εσύ αυτό που κατάλαβα;

[fegg4ropetra]

"Σήμερα αγάπησα τους ανθρώπους λίγο παραπάνω..."

Σήμερα ξύπνησα με μηδενική διάθεση για ζωή. Κανένας συγκεκριμένος λόγος ή γεγονός.

Δεν ήθελα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Δεν ήθελα να κουνηθώ. Δεν ήθελα να βγω απ' το σπίτι μου. Δεν ήθελα να πάω δουλειά. Δεν ήθελα να δω άνθρωπο μπροστά μου.

Όμως βρήκα μια μικρή υπολειπόμενη δόση κουράγιου και σηκώθηκα απ' το κρεβάτι μου. Σκέφτηκα αν κάνω ένα μπάνιο ίσως νιώσω καλύτερα. Έβγαλα τα ρούχα μου και τα πέταξα σε μια άκρη χωρίς καμία όρεξη να τα μαζέψω εκείνη τη στιγμή και μπήκα για ένα γρήγορο ντουζ πριν τη δουλειά. Καθόμουν κάτω απ' το νερό για αρκετή ώρα και σκέψεις ξεκίνησαν να κατακλύζουν το μυαλό μου. Χαοτικές σκέψεις αρνητικές. Ανασφάλειες και κόμπλεξ ξεκίνησαν να βγαίνουν στην επιφάνεια και άρχισα να νιώθω αυτη την αίσθηση πως θέλω να κλάψω. Δεν κυλούσε όμως ούτε δάκρυ. Δεν μπορούσα να εκτονωθω να τα βγάλω από μέσα μου να ηρεμήσω. Έτσι βγήκα απ' το μπάνιο. Πέρασα στιγμιαία απ' τον καθρέφτη προσπαθώντας να μη κοιτάξω ούτε το γυμνό μου σώμα ούτε και το αμακιγιαριστο πρόσωπο μου. Ξέρω πόσο θα απεχθανομουν κάθε ίχνος της αντανάκλασης τους εαυτού μου. Με μεγάλη προσπάθεια ντυθηκα και ξεκίνησα για δουλειά. Χιόνι έξω, πάγος παντού και όλοι οι άνθρωποι την ώρα που εγώ πήγαινα δουλειά ετοιμάζονταν να πάνε για σκι.

Μπαίνω μέσα στο ξενοδοχείο, σκαναρω το χέρι μου να δηλώσω παρόν, όσο απών κι αν ένιωθα μέσα μου, και προσχώρησα προς τον χώρο του προσωπικού. Έβαλα τη στολή μου και μπήκα στη κουζίνα με τη μόνη παρηγοριά ότι μου έχουν μείνει άλλες 9 μέρες δουλειάς. Ξεκινάνε οι καλημέρες και τα χαμόγελα από όλους τους συναδέλφους και φυσικά ανταπεδιδα πάντα με το ίδιο χαμόγελο σαν να μη συμβαίνει τίποτα μέσα μου.

Τότε μπήκε μέσα εμάς εργάτης του ξενοδοχείου. Τον είχα γνωρίσει την πρώτη μέρα όταν μου έκαναν ξενάγηση στο ξενοδοχείο και μου είχε πει πως ο παππούς του ήταν Έλληνας και έτσι κάθε φορά περνάει να μου πει ένα καλημέρα.

"Everytime I walk in the kitchen you're the only person that's greeting everyone with a big smile" μου είπε και όντως ήταν ο πρώτος άνθρωπος σήμερα που του χαμογέλασα αληθινά.

Πέρασε η ώρα ενώ καθόμουν και δούλευα με τον Μιστρι, έναν απ' τους συναδέλφους μου στο ζαχαροπλαστείο και εκεί που μου εξηγούσε τι ήθελε να κάνω μου λέει

"You'll decorate this, I know you decorate very well"

Η καρδιά μου λίγο σφίχτηκε και χάρηκε που κάποιος αναγνώρισε τη δουλειά μου. Γιατί όσο σίγουρη κι αν νιώθω για τις ικανότητες μου, όταν το ακούς από 3ο άτομο, και αβίαστα χωρίς να ρωτήσεις, είναι αλλιώς.

Κάποια στιγμή το μεσημέρι όταν οι περισσότεροι φεύγουν γιατί δουλεύουν σπαστό εγώ έμεινα μόνη μου στο ζαχαροπλαστείο ήρθαν 2 κύριοι απ' τη λάντζα της κουζίνας και συζητούσαν στη γλώσσα τους εκεί στο πόστο μου. Κάποια στιγμή παρατήρησα ότι με κοιταξαν και μίλησαν για μένα αναφέροντας με ως μίνι. Έπειτα από λίγο ο ένας μου μετέφρασε πως ο άλλος είπε

"This girl is mini but has a big heart"

Δεν ξέρω αν ήταν ή όχι αλήθεια αυτό που μου μετέφρασε, αν και είναι και οι δύο αρκετά αξιόλογοι άνθρωποι απ' όσο ξέρω, πάντως ήταν ένα ακόμα πράγμα που με έκανε να καταφέρω να βγάλω τη μέρα χωρίς να κατάρρευσω ψυχολογικά.

Εκεί κατά τις 5 το απόγευμα έρχεται πάντα μια κυρία όταν έρχεται η ώρα να ψήσω τα ψωμιά για το σέρβις για να ψήσει και αυτή τα δικά της μαζί. Η κυρία αυτή είναι απ' τη Βουλγαρία και δεν ξέρει αγγλικά οπότε η συνενόηση είναι λίγο δύσκολη αλλά πάντα βρίσκουμε τρόπο να τα βγάλουμε πέρα και είναι ένας απ' τους ευχάριστους ανθρώπους που μου μιλάει πάντα με χαμόγελο. Σήμερα λοιπόν ήρθε την κλασσική ώρα με τα ψωμιά της και μου λέει

"Big heart you" και μου δίνει μια αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο σαν να είμαι η εγγονή της. Αμέσως ένιωσα μια ζεστασιά.

Έπειτα το βράδυ όταν πέρασα από το ποστο της κρύας κουζίνας, στο οποίο δουλεύουν εκεί σχεδόν όλα τα άτομα που συμπαθώ και έχω πάρε δώσε, δούλευε η Αλεξάντρα, μια γυναίκα απ' τη Σλοβακία που ήρθε στην Αυστρία με τον άντρα της για ένα καλύτερο μέλλον και δουλεύουν μαζί στη κρύα κουζίνα. Πέρασα λοιπόν από εκεί, η Αλεξάντρα με κοίταξε, μου χαμογέλασε και ανταπέδωσα κι εγώ με ένα μεγάλο χαμόγελο και τότε ήταν που μου είπε

"You have a lovely social smile" . Την ευχαρίστησα και της χάρισα ένα ακόμη πλατύ χαμόγελο.

Έτσι λοιπόν η μέρα έφτασε στο τέλος της και όταν επιτέλους γύρισα πίσω στο σπίτι παρατήρησα πως ένιωθα χαρούμενη, ένιωθα καλά. Ξέρεις καλά πως είμαι άνθρωπος που δεν του πολύ αρέσουν τα κομπλιμέντα. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω, γίνομαι περίεργη και κοκκινιζω. Αυτού του είδους όμως τα κομπλιμέντα. Τα λίγο πιο προσωπικά. Τα αβίαστα. Χωρίς να χρειάζεται να αναφέρεις κάποια εξωτερική εμφάνιση ή χαρακτηριστικό, που σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ κακό να πως επίσης.

Αυτου του είδους τα κομπλιμέντα. Αυτοι οι όμορφοι χαρακτηρισμοί. Αυτές μικροπαρατηρησεις. Αυτά είναι που με έκαναν σήμερα να αγαπήσω τους ανθρώπους λίγο περισσότερο.

Ίσως να κατάφερα να αγαπήσω και τον εαυτό μου λίγο παραπάνω. Διότι παρόλα αυτά που με βασανίζουν μέσα μου, αραιά και που, καταφέρνω να κάνω τον κόσμο να χαμογελάσει και να χαίρεται με την παρουσία μου στον χώρο.

Ήταν μια ωραία μέρα τελικά.

Καληνύχτα.

[justforbooks]

Οι τέλειες πατάτες ογκρατέν από έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς φαγητού του 20ού αιώνα.

O Édouard Alexandre de Pomiane δεν ήταν επαγγελματίας μάγειρας. Ήταν γιατρός μικροβιολόγος και διαιτολόγος στο Ινστιτούτο Παστέρ, με λατρεία για το φαγητό. Ως ειδικός επιστήμονας μελέτησε τη θρεπτική αξία των υλικών, τη σημασία που έχει η διατροφή για την υγεία και την ιστορία του φαγητού, κάνοντας ολόκληρη διατριβή στη χημεία της μαγειρικής, και εξήγησε τους λόγους για τους οποίους μπορεί να πετύχει ή να αποτύχει μια συνταγή, βοηθώντας τους νέους μάγειρες να καταλάβουν τη συμπεριφορά των υλικών και να αποφεύγουν μαγειρικά λάθη. Εξήγησε επίσης με απλά λόγια, χωρίς επιστημονικούς όρους και βαρετές αναλύσεις, γιατί μερικές φορές, ό,τι και να κάνεις, κάτι θα πάει στραβά και κάποιο πιάτο θα αποτύχει. Η κουζίνα έχει πιο πολλές αποτυχίες από επιτυχίες, ακόμα κι αν μαγειρεύεις συνέχεια το ίδιο πιάτο. Δεν έχει να κάνει μόνο με την ποιότητα των υλικών και τον τρόπο που μαγειρεύεις, τη μέθοδο, αλλά και με τη διάθεση, τον λόγο που μαγειρεύεις και το χέρι, την προσοχή που θα δείξεις στο πιάτο και την αφοσίωση, γιατί μερικές φορές είναι ζήτημα μερικών λεπτών, ακόμα και δευτερολέπτων, το αν κάτι θα είναι θρίαμβος ή καταστροφή. Ο Pomiane ήταν και ένας σπουδαίος συγγραφέας, έγραψε βιβλία που σήμερα είναι κλασικά για τη γαλλική κουζίνα, όπως το Cooking in ten minutes και το Cooking with Pomiane, ένα πολύ σημαντικό βιβλίο, βίβλος για τη γαλλική κουζίνα για μια γενιά σεφ που τη θεωρούσαν υπερβολικά δύσκολη και περίπλοκη, το οποίο τον έβαλε στο πάνθεο των σημαντικότερων συγγραφέων φαγητού του 20ού αιώνα.

Πρωτοκυκλοφόρησε στα γαλλικά τη δεκαετία του 1930 (το 1962 στα αγγλικά), με οδηγίες απλές και χρήσιμες, και επεξηγήσεις για τον τρόπο που συμπεριφέρεται το φαγητό, κάνοντας για πρώτη φορά τη γαλλική κουζίνα προσιτή σε όλους. Το σημαντικότερο είναι ότι δεν ήταν απλώς ένα βιβλίο με συνταγές, παρότι περιέχει πάνω από 300. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει (και αντέγραψαν αργότερα όλες οι Αγγλίδες συγγραφείς φαγητού) είναι οι ιστορίες που τις συνοδεύουν, που είναι διασκεδαστικές και χαρακτηρίζουν μια ολόκληρη εποχή. Ο Pomiane ταξίδεψε πολύ και κατέγραψε συνταγές κυρίως μεσογειακές και μεσανατολίτικες, τις οποίες παρουσιάζει όσο πιο απλά γίνεται ανάμεσα στις γαλλικές, με μια εξαιρετική αρμονία. Όπως τη συνταγή για αγκινάρες και κουκιά (α λα γκρεκ) που κατέγραψε στην Αθήνα την εποχή του βασιλιά Γεωργίου, σε ένα κουτούκι της Πλάκας.

«Έμαθα να φτιάχνω αγκινάρες a la grecque πολλά χρόνια πριν, στην πορεία ενός παρατεταμένου ταξιδιού στη Μέση Ανατολή» γράφει. «Από την αποβάθρα του Πειραιά παρακολουθούσα το ατμόπλοιο που με είχε φέρει να σαλπάρει για τη Μαύρη Θάλασσα, ενώ παρέμενα, έστω και για λίγο, στη χώρα του Ομήρου.

Έπειτα γύρισα. Η Ακρόπολη ήταν μπροστά μου. Από απόσταση ο Παρθενώνας φαινόταν αρκετά καινούργιος, ολόλευκος, άσπιλος κάτω από τον γαλάζιο ουρανό. Ξαφνικά μεταφέρθηκα από τον κόσμο των βιβλίων και των θρύλων σε αυτόν της πραγματικότητας. Ολόκληρη η Αρχαία Ελλάδα απλωνόταν μπροστά μου.

Αν ήμουν ο Ρενάν ίσως να είχα απαγγείλει μια προσευχή που να είναι άξια της ομορφιάς της Ακρόπολης. Δεν ήμουν, έτσι μπορούσα μόνο να παραμείνω βουβός και, σαν πιστός προσκυνητής, ανέβηκα τον ιερό λόφο με τα πόδια, περιφρονώντας και τα άλογα και την άμαξα που μου προσφέρθηκαν.

Πέρασα ολόκληρο το απόγευμα ανάμεσα στις καυτές πέτρες περιεργαζόμενος το εγκαταλελειμμένο τοπίο μπροστά μου, αλλά το στομάχι μου με επανέφερε στην πραγματικότητα. Έπρεπε να επιστρέψω στην πόλη και έπρεπε να φάω.

Πάνω στην Ακρόπολη, όχι μακριά απ’ τον Παρθενώνα, υπήρχε ένα μικρό εστιατόριο, διάσημο για τις αγκινάρες του. Κάθε μέρα ένα μικρό γαϊδούρι κουβαλούσε πολλές απ’ αυτές στην πόλη και κάθε μέρα οι άνθρωποι συνωστίζονταν στο εστιατόριο για να τις απολαύσουν. Λένε ότι ακόμα και ο βασιλιάς Γεώργιος ήρθε ινκόγκνιτο μερικές φορές για να τις φάει στο γυμνό τραπέζι με τους λεκέδες από λάδι.

Έφτασα και κάθισα σε ένα ξύλινο παγκάκι. Αμέσως η ιδιοκτήτρια φώναξε τη γυναίκα που δούλευε εκεί ως μαγείρισσα αλλά και ως σερβιτόρα. «Αφροδίτη! Αφροδίτη!». Εμφανίστηκε – αλλά τι απογοήτευση. Η Αφροδίτη ήταν τυφλή απ’ το ένα μάτι και κουτσή. Ήταν πάνω από εξήντα. Η Αφροδίτη είχε γεράσει. Μου έφερε τρεις αγκινάρες και μερικά κουκιά, γυαλιστερά από το λάδι, και ένα ποτήρι ρετσίνα. Οι αγκινάρες ήταν απίθανες, ασύγκριτα καλύτερες από οτιδήποτε άλλο έφαγα στην Ελλάδα. Η ιδιοκτήτρια μού επέτρεψε να παρακολουθήσω την Αφροδίτη όσο μαγείρευε και θα σου πω ακριβώς τι έκανε. Για να την αντιγράψεις, θα χρειαστείς:

8 μικρές αγκινάρες, 300 γρ. κρεμμύδια, ένα ποτήρι ελαιόλαδο, 500 γρ. φρέσκα κουκιά καθαρισμένα, μόνο τους σπόρους, μαϊντανό και άνηθο.

Καθάρισε τις αγκινάρες. Βγάλε τα εξωτερικά φύλλα, κι όταν αρχίσουν να γίνονται μαλακά, κόψε τις αγκινάρες στη μέση. Καθάρισε προσεκτικά το χνούδι με ένα κοφτερό μαχαίρι, κι όταν σχηματιστεί κούπα, τρίψε το κοίλο με χυμό λεμονιού για να μη μαυρίσει. Γέμισε τα κοίλα με πολύ ψιλοκομμένο κρεμμύδι, μαϊντανό και άνηθο, βάλε τις αγκινάρες σε ένα πυρίμαχο σκεύος και σκέπασέ τες μόλις με κρύο νερό. Πρόσθεσε τα κουκιά και το υπόλοιπο ψιλοκομμένο κρεμμύδι, αλατοπιπέρωσε, ρίξε το λάδι και σκέπασε το σκεύος με καπάκι. Άσ' το να σιγοβράσει πάνω στην ξυλόσομπα μέχρι να μαλακώσουν τα κουκιά και να ξεκολλάνε εύκολα τα φύλλα της αγκινάρας – αυτό θα χρειαστεί τουλάχιστον μισή ώρα.

Βγάλε το καπάκι απ’ το σκεύος και άσ' το να βράσει σε δυνατή φωτιά μέχρι να εξατμιστεί όλο το νερό και το λάδι να αρχίσει να πιτσιλίζει. Τώρα βγαλ’ το απ’ τη φωτιά, άσ' το να κρυώσει για μια δυο ώρες και προσπάθησε να διατηρήσεις την υπομονή σου. Πολύ σύντομα θα μπορέσεις να απολαύσεις τις κρύες αγκινάρες σου και να ονειρευτείς. Εμένα μου φέρνουν στο νου ηλιοβασίλεμα και το σκληρό ξύλινο παγκάκι του μαγαζιού. Απλωμένα μπροστά μου βλέπω τον Πειραιά και τον Κόλπο της Σαλαμίνας, τον ναό του Θησέα και τον Υμηττό, καλυμμένα με ένα μοβ βέλο. Στο βάθος, αναδυόμενο μέσα στον ροζ ουρανό, το Πεντελικόν αρπάζει την τελευταία ρόδινη λάμψη του ήλιου που δύει».

Ο Pomiane γεννήθηκε στο Παρίσι το 1875 από γονείς μετανάστες πολωνικής καταγωγής, οι οποίοι άλλαξαν το όνομά τους από Pozerski σε Pomiane όταν πήραν γαλλική υπηκοότητα. Το κανονικό του όνομα ήταν Édouard Pozerski. Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Académie des Gastronomes (το 1928), και από τους πιο σημαντικούς επιστήμονες της εποχής του. Συνέχισε να δουλεύει και να ερευνά ακόμα και μετά τη συνταξιοδότησή του, σε ένα μικρό εργαστήριο που του έφτιαξαν στη σοφίτα. Δίδασκε στο Επιστημονικό Ινστιτούτο Υγιεινής του Φαγητού μέχρι το 1943. Εκτός από συγγραφέας ήταν και ραδιοφωνικός παραγωγός. Ένα πολύ σημαντικό βιβλίο του ήταν επίσης το The Jews of Poland: Recollections and Recipes, όπου κατέγραψε συνταγές των Εβραίων της Πολωνίας. Ήταν ο άνθρωπος που έδωσε την ευκαιρία στον Félix d'Herelle να βρει χώρο να αναπτύξει τη μελέτη του για τους βακτηριοφάγους. Πέθανε το 1964.

«Πολλοί συγγραφείς πριν τον δρ. Pomiane είχαν επιχειρήσει να εξηγήσουν την καθημερινή διαδικασία του μαγειρέματος με επιστημονικούς όρους» γράφει η Elizabeth David στον πρόλογο του βιβλίου Cooking With Pomiane, «κι είχαν καταφέρει μόνο να μετατρέψουν την επιστήμη και τη μαγειρική στις μεγαλύτερες βαρεμάρες. Ο Pomiane, σαν καλός δάσκαλος, δεν παίρνει στα σοβαρά αυτά που ξέρει και έτσι κάνει τη μάθηση εύκολη για τους αναγνώστες του. Βγάζει το πέπλο μυστηρίου απ’ τη διαδικασία του μαγειρέματος, καταφέρνοντας, όμως, να αφήσει τη μαγεία. Μία άλλη πλευρά της διδασκαλίας του, πιο επίκαιρη σήμερα από ποτέ, ήταν η επιμονή του για τη σύνθεση ενός λογικού και ισορροπημένου γεύματος. Επειδή δεν ενδιαφερόταν μόνο για τον κανόνα και το “κλασικό” γαλλικό μενού της εποχής του, ο Pomiane έλεγε στους ακροατές του στο ραδιόφωνο ότι τα γεύματά τους ήταν υπερβολικά βαριά και φτιαγμένα χωρίς λογική. Δεν τους έλεγε να μετράνε τις θερμίδες και να αξιολογούν τις βιταμίνες που περιέχονταν στο φαγητό τους, αλλά εντόπιζε τον παραλογισμό που έχει επιβληθεί στους Γάλλους της μεσαίας τάξης για τη σειρά με την οποία σερβίρονται τα γεύματα:

Όσο για το ψάρι, όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να σερβιριστεί ανάμεσα στη σούπα και το κρέας. Η ιερή θέση του ψαριού πριν το κρέας υποδεικνύει ότι κάποιος πρέπει να φάει και ψάρι και κρέας. Αυτήν τη στιγμή οποιονδήποτε διαιτολόγο κι αν ρωτήσεις θα σου πει ότι ένα τέτοιο γεύμα είναι υπερβολικά πλούσιο σε αζωτούχες ουσίες, αφού το ψάρι περιέχει τόση αλβουμίνη όση και το κρέας και περιέχει πολύ περισσότερο φώσφορο…

Τη δεκαετία του '30 αυτές οι λέξεις ήταν λυτρωτικές. Δεν έδωσαν και πολλοί άνθρωποι σημασία σ’ αυτά που έγραφε, αλλά ακόμα και σήμερα, σαράντα χρόνια αργότερα (σ.σ. ενενήντα το 2024), η ευημερούσα πλειοψηφία τρώει απερίσκεπτα και υπερβολικές ποσότητες φαγητού, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος πεινάει. Η αλληλουχία πιάτων από σούπα σε ψάρι, από ψάρι σε κρέας, ασύδοτα μαζί με σαλάτα, τυριά, κι ένα γλυκό, μους σοκολάτας ή παγωτό, ��ου είναι το στάνταρ μενού σε όλα τα ξενοδοχεία και επιχειρήσεις κέτερινγκ σε όλο τον κόσμο, που βασίζεται στο γαλλικό φαγητό, είναι σπατάλη πρώτων υλών, σπατάλη προσπάθειας, σπατάλη χρημάτων, και μια ανούσια προσήλωση σε μια παράδοση που έχει πλέον ξεπεραστεί.

O Pomiane είχε ιδιαίτερο χιούμορ και αντιμετώπιζε το φαγητό πάντα με ελαφρότητα, ανεμελιά και καλή διάθεση, μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ο τρόπους με τον οποίο απολάμβανε το φαγητό ήταν μεταδοτικός και ο τρόπος που μιλούσε γι’ αυτό ήταν ενθουσιώδης και γοητευτικός. «Ένα πιάτο μπορεί να είναι καταστροφικό για τη σιλουέτα, αλλά πάντα μπορεί κανείς να αρχίσει να αδυνατίζει αύριο!» είχε γράψει. Του άρεσε να μαγειρεύει μέχρι το τέλος της ζωής του για την οικογένεια και τους φίλους του και θεωρούσε το μαγείρεμα τη μόνη τέχνη με την οποία μπορεί κανείς να εκφράσει στοργή και καλοσύνη. Ήταν ένας ερασιτέχνης μάγειρας με περιορισμένο χρόνο και απαιτούσε το μαγείρεμα να παράγει νόστιμα πιάτα με ελάχιστη φασαρία, ελάχιστο προϋπολογισμό και απόλυτη καθαριότητα. 

Ένα από τα πιάτα για τα οποία τον μνημονεύουν πολλοί σεφ είναι οι πατάτες ογκρατέν, τις οποίες έφτιαχνε χωρίς ίχνος βουτύρου ή λαδιού, μόνο με γάλα και κρέμα γάλακτος, και είχε αναπτύξει και ολόκληρη θεωρία για την επιτυχία της συνταγής. Το μόνο μυρωδικό που επέτρεπε ήταν το σκόρδο. Θεωρούσε ότι το μοσχοκάρυδο είναι φάουλ στο ογκρατέν.

«Υπάρχουν συγκεκριμένα πιάτα που και μόνο το όνομά τους προκαλεί θύελλα. Για παράδειγμα, δεν έχω ούτε μια φορά μιλήσει για μπουγιαμπέσα σε μια διάλεξή μου και να μην πεταχτεί απ’ τη θέση του ένας θερμόαιμος Μαρσεγιανός για να δηλώσει ότι η συνταγή μου είναι αιρετική. Μετά ένας Τουλονέζος θα ισχυριστεί ότι η αυθεντική μπουγιαμπέσα προέρχεται από την πόλη του, και συνήθως τον στηρίζω, για να προκαλέσω ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση.

Πριν από λίγο καιρό παρευρέθηκα στο μηνιαίο δείπνο της Académie des Gastronomes, μια βαρετή συνάθροιση αποτελούμενη από σαράντα μέλη, που το καθένα είχε μια σοφιστικέ άποψη για τη μαγειρική. Μας σέρβιραν gratin dauphinois. Πρέπει να πω ότι ήταν φρικτό και δεν είχε καμία σχέση με το πιάτο που μπορεί να φάει κανείς στην περιοχή του Ντοφινέ. Όλοι φύγαμε απογοητευμένοι, με το ψευδο-ογκρατέν να μένει άθικτο στο πιάτο, αλλά η συζήτηση έγινε κανονικά.

Πρώτα απ’ όλα, τι είναι το gratin dauphinois; Αποτελείται από λεπτές φέτες πατάτας μαγειρεμένες στο φούρνο σε ένα κεραμικό σκεύος, μέσα σε κρέμα που σιγοβράζει, αρωματισμένη με σκόρδο. Το παρασκεύασμα που μας σέρβιραν δεν είχε γεύση σκόρδου και, αντί για κρέμα, ήταν καλυμμένο με κάτι σαν παραψημένη ομελέτα. Από τη στιγμή που το gratin χρειάζεται τουλάχιστον σαράντα πέντε λεπτά για να ψηθεί, είναι λογικό να μη χρησιμοποιήσεις αυγά όταν το φτιάχνεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην παραψηθούν.

Εντονότατα προσβεβλημένα, τρία μέλη της Académie des Gastronomes σηκώθηκαν και είπαν τη γνώμη τους για το πώς έπρεπε να είχε φτιαχτεί το gratin. Και οι τρεις ήταν απ’ την περιοχή του Ντοφινέ. Ο ένας ήταν γερουσιαστής, ο άλλος ήταν μέλος του Συμβουλίου της Επικρατείας και ο τρίτος μέλος του Γαλλικού Ινστιτούτου.

Επειδή δεν είμαι Ντοφινέζος, μπορούσα μόνο να τους ακούω σιωπηλός, αλλά κράτησα σημειώσεις και έχω υιοθετήσει μια μέθοδο την οποία θα σας δώσω αμέσως. Αργότερα θα σας εξηγήσω γιατί την προτιμώ από τις άλλες δύο.

750 γρ. baby πατάτες, 360 ml γάλα, 200 ml κρέμα γάλακτος, 4 σκελίδες σκόρδο, μισό κουταλάκι αλεύρι.

Ιδανικά αυτό το πιάτο πρέπει να γίνει σε ένα κεραμικό, στρογγυλό σκεύος – το χωριάτικο, τραχύ σκεύος που μπορείς να αγοράσεις φτηνά στις γαλλικές αγορές. Για κάποιον λόγο το ορθογώνιο σκεύος δεν θεωρείται αρκετά σωστό.

Κόψε το σκόρδο σε πολύ μικρά κομμάτια. Πλύνε τις πατάτες, καθάρισέ τες και στέγνωσέ τες προσεκτικά. Κόψ' τες σε πολύ λεπτές φέτες. Αν δεν έχεις μαντολίνο ή κόφτη, αυτή είναι μια πολύ κουραστική διαδικασία.

Κάλυψε τον πάτο του σκεύους με φέτες πατάτας. Ράντισε με αλάτι, πιπέρι και σκόρδο. Συνέχισε τη διαδικασία με δεύτερο στρώμα και κάνε τα ίδια μέχρι να χρησιμοποιήσεις όλες τις πατάτες. Στο μεταξύ ζέστανε το γάλα και όταν αρχίσει να βράζει, ρίξ' το μέσα στο σκεύος. Πρέπει μόλις που να φαίνεται ανάμεσα στις πατάτες.

Ρίξε την κρέμα σε ένα μπολ και ανακάτεψέ τη καλά με το μισό κουταλάκι αλεύρι. Ρίξ' τη πάνω από τις πατάτες και βάλε το σκεύος σε καυτό φούρνο, στους 200 ºC.

Μετά από 30 λεπτά τσέκαρε το gratin. Το γάλα βράζει απαλά. Δοκίμασε μια φέτα πατάτας. Δεν έχει γίνει ακόμα. Περίμενε άλλα 20 λεπτά και δοκίμασε ξανά. Η πατάτα είναι μαλακή. Ανέβασε τη θερμοκρασία και σέρβιρε το gratin όταν έχει πάρει ένα όμορφο χρυσαφί-καφέ χρώμα, φροντίζοντας να το ακουμπήσεις σε ένα παχύ σουπλά, διαφορετικά θα σου χαλάσει το τραπέζι.

Τώρα άσε με να σου εξηγήσω γιατί οι άλλες δύο μέθοδοι για να φτιάξεις gratin ποικίλουν από αυτή που έχω επιλέξει και γιατί δεν θα τις πρότεινα:

1. Οι πατάτες έχουν βράσει με τις φλούδες τους για δέκα λεπτά πριν τις κόψεις φέτες.

Δεν βρίσκω τον λόγο να τις βράσεις, απλώς χάνεις χρόνο.

2. Δεν προστίθεται αλεύρι στην κρέμα.

Το δοκίμασα κι αυτό, αλλά η κρέμα μετατρέπεται σε βούτυρο κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος. Η προσθήκη του αλευριού δεν επηρεάζει τη γεύση του gratin, και εμποδίζει την κρέμα να κόψει.

Ακολούθησε τις οδηγίες μου και θα περάσεις ένα αξέχαστο τέταρτο, απολαμβάνοντας το αποτέλεσμα».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[lostwhy]

Σήμερα σου 'γραψα ένα γράμμα και νομίζω είναι το τελευταίο που σου γράφω μετά από τόσα χρόνια. Με πονάει που είναι το τελευταίο, εμείς έλεγα δεν θα 'χαμε τέλος. Ελεγα πολλά.

Μακάρι να μπορούσες να παραλάβεις το γράμμα σου. Σου λέω επιτέλους αντίο. Ένα αντίο που δεν κρατάει δισταγμούς, ένα αντίο χωρίς τύψεις ούτε δεύτερες σκέψεις. Ένα αντίο που μοιάζει ρεαλιστικό, γιατί εκείνο που σου είπα εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα, δεν το εννοούσα ακριβώς. Ήταν από πρέπει. Έπρεπε να σου το πω. Αυτό που σου γραψα τώρα όμως είναι ειλικρινές. Είναι το αντίο που σου αρμόζει, το αντίο του μεταξύ μας που κάποτε είχαμε, είναι το αντίο μου για να μην υπάρχεις πλέον εντος μου.

Αντίο δεν σημαίνει σε ξεχνώ. Ποτέ δεν σε ξεχνώ. Σημαίνει σε θυμάμαι χωρίς να πονάω, επιτέλους.

[indianthi]

Σήμερα κάθισα σπίτι, είναι εντάξει να κάθεσαι σπίτι ειδικά αν έχεις μπαλκόνι . Βρήκα την ηρεμία και ήθελα να φροντίσω τον εαυτό μου γιατί νιώθω πως τον έχω ξεχάσει . Τον πότισα πολύ νερό το πρωί γιατί ήταν αφυδατωμένος και του έβαλα κρέμα προσώπου γιατί το χρειαζόταν . Υπολογιστή και σόσιαλ δεν άνοιξα , αντιθέτως , άνοιξα την μπαλκονόπορτα για να δω τον ήλιο . Χαμογέλασα. Πήρα έναν καφέ, τα τσιγάρα μου και πήγα στο φρούριο να κάτσω , με θέα την Θάλασσα . Για το μεσημέρι σκέφτηκα πως δεν θέλω να βαρύνω τον εαυτό μου και να φάω κάτι υγιεινό ( λίγο υγιεινό) . Τώρα πίνω σπράιτ αντί για μπύρα , πλέον θέλω να πίνω μόνο βράδυ . Είναι 4:42 , έχει μείνει λίγος καφές ακόμα για το απόγευμα, θα βγώ στο μπαλκόνι . Ίσως βγώ για να περπατήσω στην πόλη . Πάω να δω την ταινία '' ποίηση χωρίς τέλος'', την ξεκίνησα εχθές , αλλά την άφησα στην μέση γιατί με πήρε ο ύπνος . Δεν έφταιγε η ταινία, εγώ έφταιγα. Έχω διάθεση αυτή την στιγμή για να την τελειώσω όλη .

[fromgreecetoanarchy]

[Βίντεο] Εισβολή των ΜΑΤ στο ΑΠΘ - Έσπασαν τις πόρτες και συνέλαβαν 49 φοιτήτριες και φοιτητές

Θεσσαλονίκη, Σάββατο, 16 Μαρτίου 2024. Με δεκάδες διμοιρίες ΜΑΤ και τη συνδρομή ΕΚΑΜ πραγματοποιήθηκε σήμερα το μεσημέρι επιχείρηση στη Σχολή Θετικών Επιστημών (ΣΘΕ) στο ΑΠΘ. 49 άτομα συνελήφθησαν και κρατούνται στη ΓΑΔΘ.

Για μια ακόμα φορά ο Πρύτανης του ΑΠΘ κάλεσε την αστυνομία με πρόσχημα τη φθορά σε λαμαρίνες έξω από το πρώην Στέκι στο Βιολογικό. Από το μεσημέρι ο φοιτητικός σύλλογος Φυσικού μαζί με φοιτητές/ριες πραγματοποιούσε καφενείο και εικαστικές δράσεις επανοικιοποίησης του “Πλατάνου” έξω από τη σχολή Βιολογικού.

Λίγο μετά τις 15:30 διμοιρίες ΜΑΤ και ΕΚΑΜ έκαναν έφοδο στον χώρο που “Πλατάνου” με τον κόσμο να εγκλωβίζεται μέσα στη ΣΘΕ. ΜΑΤ απέκλεισαν και την είσοδο στον κόσμο που προσπαθούσε να προσεγγίσει για στήριξη, ενώ έδιωξαν και φωτορεπόρτερ (διαπιστευμένους και μη) από τον υπαίθριο χώρο με το ψευτοπρόσχημα της “αστυνομικής επιχείρησης”. Παράλληλα ΔΙΑΣ μαζί με διμοιρία επιτέθηκε με χτυπήματα με ασπίδες αλλά και γκλόπ σε φοιτήτριες/ες που διαμαρτύρονταν έξω από το πανεπιστήμιο.

Οι διμοιρίες ΜΑΤ και ΕΚΑΜ σπάζοντας τα τζάμια της κεντρικής εισόδου αλλά και πλαϊνής εισέβαλαν στη ΣΘΕ προσαγάγοντας 49 άτομα που βρισκόντουσαν εντός του κτηρίου. Συγκεντρωμένος κόσμος στην πλατεία Χημείου προσπάθησε να προσεγγίσει και φωνάζοντας συνθήματα απαιτούσε να αφεθούν ελεύθεροι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που προσήχθησαν. Με μεταγωγικά και περιπολικά μετέφεραν τα προσαχθέντα άτομα στη ΓΑΔΘ, όπου και κρατούνται. Αργά το απόγευμα έφτασε στο σημείο και η Σήμανση σαν κερασάκι στην τούρτα μιας ακραίας υπερπαραγωγής της ΕΛ.ΑΣ.

Φοιτητικοί σύλλογοι, σχήματα αλλά και οργανώσεις της αριστεράς και του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου κάλεσαν σε αντανακλαστική πορεία στο κέντρο της πόλης. Η πορεία κινήθηκε σε κεντρικούς δρόμους της πόλης, ενώ έληξε στη Ροτόντα, με τις αστυνομικές δυνάμεις να είναι προκλητικές πίσω από τον κόσμο.

Τα 49 άτομα έχουν συλληφθεί ως καταληψίες, με κατηγορία τη διατάραξη λειτουργίας υπηρεσίας. Σήμερα θα κρατηθούν και αύριο θα περάσουν από εισαγγελέα.

Ενημερωτικό κείμενο από Alerta.gr

[darkside-cookies]

μέρες σαν τη σημερινή είναι τρομακτικές μου θυμίζουν ότι άνθρωποι όντως πάνε στην εκκλησία

[mariexdiary]

Τετάρτη 3/5/2023, 4:25

Περίμενα πως και πως για να γράψω αυτό το ημερολόγιο. Όχι πως έγινε κάτι συναρπαστικό, αλλά με χαλαρώνει το γράψιμο. Είναι η στιγμή μου! Αυτή τη στιγμή γράψω από το εξοχικό μου. Μέσα στη βαλίτσα έβαλα όχι ένα αλλά, δυο μαγιό μήπως ξεκινούσα τα θαλάσσια μπάνια αλλά.. το σώμα μου και ο καιρός είχαν άλλα σχέδια. Ελπίζω να τα ξεκινήσω σε δυο εβδομάδες, μιας που θα ξανακατεβώ εδώ για τις εκλογές, μόνο που θα κάτσω παραπάνω από μια εβδομάδα για να απολαύσω τον ξάδερφό μου, τα μπάνια και τις ταινίες που βλέπω κάθε βράδυ.

Δε θα τα πάρω με τη σειρά τα γεγονότα. Θέλω να ξεκινήσω με τα λιγότερο καλά και να αφήσω το κερασάκι στην τούρτα για το τέλος.

Το πρώτο μου Πάσχα!

Συνήθως πήγαινα και έκανα Πάσχα σε φίλους μου στα χωρία τους. Μετά από 6 χρόνια αυτό άλλαξε. Πήγα και έκανα Πάσχα με την μητέρα μου. Πάλι καλά που γουστάρει τα ταξίδια σαν εμένα. Πήγαμε και μείναμε στο Πόρτο Χέλι. Τη Μεγάλη Παρασκευή πήγαμε μια βόλτα στο Ναύπλιο. Πρώτη φορά πήγαινα. Αυτό το Ιταλικό αεράκι που έχει, μου αρέσει. Μοιάζει με μικρό νησάκι. Την επόμενη μέρα κάναμε έκπληξη στην αδελφή μου στις Σπέτσες. Πήγαμε στο ξενοδοχείο που δουλεύει και τρόμαξε όταν είδε την μητέρα μου. Ήπιαμε καφέ και φάγαμε μεσημεριανό εκεί. Όλη η κοσμική αφρόκρεμα ήταν μαζεμένοι εκεί όπως ο Χατζηνικολάου, Βαφείας, Λέχου, Ναυπλιώτου και άλλοι.

Τη επομένη μέρα περάσαμε τη μέρα μας στο ξενοδοχείο μιας και είχε Πασχαλινό γλέντι. Είχα πάει αρκετά νωρίς για να πιάσω ένα κάλο τραπέζι δίπλα στην πισίνα. Μετά από κάποια ώρα έρχεται στο τραπέζι μια γυναίκα που γνώρισα στο γκρουπ. Ήταν ευγενική και χαμογελαστός άνθρωπος. Μου άρεσε η παρέα της και τα λεγόμενά της και για να την κάνω να αισθανθεί λίγο καλύτερα μαζί μου, την κέρασα έν�� καφεδάκι. Όμως.. μια καριόλα με ειρωνικό ύφος την πήρε από μένα και έτσι έμεινα πάλι μόνη μου. Όλο αυτό δεν ακούγετε σαν ένα παραμύθι κάπως; Το βλέπω σαν την Σταχτοπούτα. Θα σας πω γιατί. Στα δεξιά μου ήταν μια οικογένεια δέκα ατόμων. Όλο το σκηνικό που έζησα το είδε μια κυρία από το τραπέζι. Σηκώθηκε, μου έφερε μια μπύρα από το τραπέζι της και μου μίλησε «Μα γιατί κάθεσαι μόνη σου;» Της εξήγησα πως δεν ήμουν μόνη και περίμενα την μητέρα μου. Κάθισε και μου μιλούσε σχεδόν μια ώρα. Έμοιαζε πολύ με την Σόφη Ζαννίνου. The fairy godmother, έτσι την αποκαλούσα μέσα μου. Όλο αυτό το λες και κάρμα. 

Το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα ήμουν στο χωριό Ερμιόνη για να δω το κάψιμο του Ιούδα. Εκεί είδα τα πιο όμορφα πυροτεχνήματα που έχουν δει ποτέ τα μάτια μου! Δεν γίνομαι καθόλου υπερβολική. Το σώμα τα πυροτεχνήματα κράτησε πάνω από 20 λεπτά. Το ένα πιο όμορφο από το άλλο. Το ένα πιο φαντασμαγορικό από το άλλο!

Ένας μήνας όλο party και ποτό!

Disclaimer γιατί με έχετε κουράσει μερικοί εδώ και δεν σέβεστε την ιδιωτική ζωή του άλλου. Το ότι γράφω ημερολόγια δεν σημαίνει ότι μπορείτε να ρωτάτε τα πάντα για την προσωπική μου ζωή. Μόνο ΑΦΜ δεν μου έχετε ζητήσει ακόμη και δεν κάνω πλάκα με αυτό. Από το προηγούμενο ημερολόγιο μέχρι και σήμερα έχουν έρθει στο chat πάνω από 75 άτομα κυρίως άντρες και με ρωτάνε για τα party. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορώ να δώσω παραπάνω στοιχεία και πληροφορίες. Δεν μου το επιτρέπουν οι διοργανωτές και το ΣΕΒΟΜΑΙ αυτό. Παρακαλώ πολύ σταματήστε να με ρωτάτε, χάνετε το χρόνο σας.

Και ναι, ο Απρίλιος σίγουρα ήταν ένας μήνας όλο party και χαρά. Πήγα σε δύο πάρτι από τα τρία. Το πρώτο πάρτι ήταν στην περιοχή του Ψυρρή σε ένα dark bar. Όσο ξέρετε γενικά το κέντρο της Αθήνας μπορείτε να καταλάβετε για ποιο μαγαζί μιλώ. Είχε αρκετά drag shows και shibari. Γενικά το μαγαζί δεν μου άρεσε, ούτε η μουσική. Πέρασα σχετικά καλά, είδα γνωστούς από την κοινότητα. Μουσική για μένα παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και αν ένα μαγαζί δεν έχει το στυλ που ακούω δεν είμαι ο εαυτός μου. Κάθομαι σε μία γωνία και απλά κάνω πως διασκεδάζω αλλά στην πραγματικότητα δεν διασκεδάζω.

Το δεύτερο party ίσως είναι το πιο γνωστό στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στην Αθήνα και για αυτούς που ψάχνουν εναλλακτικά party ίσως τα γνωρίζουν. Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να πω ποιο είναι, γιατί το μαγαζί ήταν full και δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα. Και ιδιαίτερα στον δεύτερο όροφο που ήταν φτιαγμένος και ειδικά διαμορφωμένος για την κοινότητα. Υπήρχαν αγοράκια που δεν ήταν καν από την κοινότητα και έσπρωχναν όλον τον κόσμο για να δουν το play που γινόταν εκεί. Είχε τέκνο μουσική και χόρευα συνέχεια. Έβαλα την σέξι δερμάτινη φούστα μου και το αγαπημένο μου μαύρο see through, κορμάκι.

Είχε αρκετά ερωτικά shows αυτό το party. Όταν μπήκα μέσα στο μαγαζί ήταν πάνω στη σκηνή μία κοπέλα η οποία έκανε ακροβατικά με φωτιές. Αργότερα ήταν μία γυναίκα η οποία ήταν ντυμένη δασκάλα μαζί με δύο μαθητές, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Το αγόρι κρατούσε ένα πίνακα και τον έβαλε σε έναν σταυρό δεμένο και τον χτυπούσε στον κώλο. Μετά στήθηκε το κορίτσι και έφαγε και εκείνο μερικές ξυλιές πίσω. Ύστερα από ένα διάλειμμα, ανέβηκαν δύο γυναίκες σκηνή με ένα φίδι και κάνανε ερωτικό show. Στη συνέχεια ήταν μία γυναίκα η οποία είχε piercing στα μεγάλα χείλη του αιδοίου. Για να ανοίξουν τα χείλη της και για να μπει το στραπόν που φορούσε μία άλλη γυναίκα, είχε δεξιά και αριστερά από τις άκρες της σκηνής, αλυσίδες τις οποίες τραβούσαν. Μετέπειτα, η γυναίκα αυτή ξαναβγήκε με έναν υποτακτικό της. Του έβαλε σε όλο του το σώμα μανταλάκια τα οποία τα τραβούσε με ένα καμτσίκι για άλογα. Και στο τελευταίο show ήταν μία όμορφη ξανθιά κοπέλα, πού στη μέση της είχε ένα μεταλλικό σίδερο το οποίο όταν έβαζε πάνω της ένα ας το πούμε τρυπάνι, πετούσε σπίθες σε όλο το μαγαζί.

Εκεί γνώρισα και τον κολλητό της φίλης μου. Τον έλεγαν και αυτόν Αντώνη αλλά ευτυχώς δεν ήταν Αιγόκερως. Ήταν Τοξότης με ωροσκόπο ζυγό από ότι θυμάμαι. Ήταν φιλικός και μύριζε τόσο ωραία. Είχε έρθει Απλά ντυμένος με ένα τζινάκι και πουλοβεράκι. «Και τι κάνεις στη ζωή σου;», με ρώτησε εκείνος. «Παιχνίδι!», του απάντησα. «Είσαι παιχνιδιάρα όμως..», μου απάντησε. «Βρίσκεις;», του λέω. «Μα το κάνεις ήδη και με μεγάλη επιτυχία!», μου απάντησε και δεν ήξερα τι να του πω. Ήταν φυσικοθεραπευτής και του είχα πει ότι με θυμό έχω κάποιο πρόβλημα. Δεν έχασε την ευκαιρία με τράβηξε κοντά του και ξεκίνησε να μου κάνει μασάζ με δύναμη. Και όντως δεν είναι ερωτικό μασάζ, αλλά θεραπευτικό. Αργότερα ήρθε κοντά φίλη μου, και μας ρώτησε αν περνάμε καλά. Εκείνος με έσπρωξε κοντά της και την πήρα αγκαλιά. Της είπα στο αυτί πόσο cute είναι. Εκείνος μου σήκωσε λίγο τη φούστα, και είπα αμέσως στην φίλη μου «Μου βάζει τώρα χέρι ο δικός σου!», γαντζώθηκε από πίσω μου και ένιωσα τη στύση του. «Είναι καυλωμένος!», της είπα.

Το τρίτο party κοινότητας δεν έγινε ποτέ και θα ήταν το τελευταίο της σεζόν. Θα ήμουν η host για το κόκκινο δωμάτιο του πόνου. Ναι, έτσι το αποκαλώ εγώ κι' ας έχει δικό του όνομα. Είχα αγοράσει καινούργια see through ρούχα για αυτό το party οπότε θα περιμένω μέχρι τον Οκτώβριο, αλλά μέχρι τότε έχει ο Θεός..

Εσύ ξέρεις τι είναι το cbt;

Οι τελευταίες μέρες του Απριλίου κλείσανε με μία ώρα χαλαρή συγκέντρωση. Παλιοί και καινούργιοι συναντιούνται και λένε τα νέα τους. Εκεί γνώρισα κάποιον που με τρολάρε επικά. Επειδή μου συστήθηκε στα αγγλικά νόμιζα ότι ήταν ξένος και έτσι εγώ συνέχιζα να του μιλώ στα αγγλικά αλλά, κάποια στιγμή τον ρώτησα αν μιλάει καθόλου ελληνικά, και έτσι την πάτησα. Γιατί ήταν γνήσιος πατριώτης. Και η φίλη μου γνώρισε κάποιον, ο οποίος φαίνεται σοβαρός και μετρημένος. Και θα πω επιτέλους! Στο τέλος, είχαμε μείνει λίγα άτομα και χορέψαμε 80s και 90s. Αυτή συνά��τηση έκλεισε με πάρα πολλά σφηνάκια τεκίλας. Που οκ, δεν τρελαίνομαι για τη τεκίλα αλλά δεν έγινα και κουρούμπελο.

[westernpygmyblue]

Άκουσα αυτό το τραγούδι σήμερα

Και σκέφτηκα να το βάλω στο αμάξι να το ακούσει (ο μπαμπάς)

Θα του αρέσει σκέφτηκα αφού συνδιάζει ένα από τα αγαπημένα του είδη μουσικής και την ιστορία

Αλλά μετά θυμήθηκα ότι δεν ζω στο παιδικό μου σπίτι πλέον

Το καλό είναι πως θα τον δω σύντομα - το Σάββατο

Καλή ιδέα - θα το βάλω στο αμάξι το Σάββατο το απόγευμα που θα με κατεβάσει στο κέντρο για να βγω

Μετά συνειδητοποίησα κιόλας ότι δεν βγαίνω μαζί του πλέον τα Σάββατα

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μου ήρθε μια σκηνή από το μεσημέρι που ένα μικρό κοριτσάκι πήγε να περάσει το δρόμο ενώ ο μπαμπάς της της είχε πει να περιμένει

*ένα αμάξι φρενάρει με όλη του τη δύναμη*

Εκείνος άρχισε να της φωνάζει από τον τρόμο του

Πάντως εγώ ακόμη δεν περνάω με προσοχή το δρόμο

Αλλά έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι θα μπορούσε να με περιμένει ο μπαμπάς μου στην άλλη άκρη του δρόμου

*πράγματα που συνειδητοποιείς πως υπάρχουν αφού ενηλικιωθείς: η φωνή των γωνιών σου στο κεφάλι σου

Αν και καθυστερημένα, χαρούμενη ημέρα πατέρα

[atzatzoukalia]

είχα σκεφτεί από προχθές ότι θα κοιμηθώ σήμερα να ξυπνήσω νωρις με το πασο μου να διαβάσω,να φαω τις φράουλες μου γιατί πλεον δεν πατάω τόσο σπίτι και θα χαλάσουν και το απόγευμα να πάω για τρεξιμο ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΧΟΛΗ ΑΥΡΙΟ και δεν μου αρεσει καθόλου να μου χαλάνε το προγραμμα 🥱

[theofaluvsviolet]

Παρά Πέντε:Ανδρέας και Oc Fanfic / Πείτε μου εάν θέλετε να το συνεχίσω :3

💜Πασχαλιές και Καπνός🖤

Ανδρέας και Ερμιόνη

•Ένα πρωί•

Ο Ανδρέας όπως πάντοτε και κάθε μέρα μπαίνει στο γραφείο του αφεντικού του με σοβαρότητα και σεβασμό. Αυτή είναι άλλη μια μέρα βαρετή όπως όλες οι άλλες χωρίς καμία διαφορά. Μπαίνει μέσα και βλέπει τον Άρη όπως πάντα με το ουίσκι στο χέρι.

Ανδρέας:Καλημέρα σας. Με φωνάξατε;

Άρης:Μάλιστα. Έχουμε νέα δουλειά. Όχι ακόμα. Προς το παρόν εγώ θα την κάνω αλλά πολύ πιθανών να σε χρειαστώ μετά. Θα συνεργαστώ με κάποια για λίγο καιρό και θα με επισκέπτεται και αυτή και εγώ ανά καιρούς. Μια παλιά μου γνωστή, που τόσο καιρό ήταν στο εξωτερικό, την Άννα Καρρά.

Ανδρέας:Ακουστά την έχω… αλλά δεν θυμάμαι.

Άρης:Είναι σχεδιάστρια και αρχιτέκτονας μα έχει κάνει και άκρες στην πολιτική και στην Γαλλία.

Ανδρέας:Α ναι, μάλιστα! Την ξέρει η βοηθός μου και μάλλον από εκεί την άκουγα.

Άρης:Ε και τώρα θα την μάθεις μια και καλή. Θέλουμε να κάνουμε μια συμφωνία για κάποια κεφάλαια τα οποία έχουμε στην Γαλλία. Αύριο απόγευμα θα πάμε στο σπίτι της και θα μιλήσω μαζί της.

Ανδρέας:Εμένα θα με χρειαστείτε;

Άρης:Αυτή θα έχει και κάποιον βοηθό οπότε θα συνεννοηθείτε μόνοι σας για την υπόθεση που θα πιάσουμε.

Ανδρέας:Δεν θα είναι πρόβλημα.

Άρης:Το εύχομαι. Αυτή η συνεργασία είναι πολύ σημαντική. Δεν θέλω να υπάρξει κανένα εμπόδιο.

•Στο αμάξι•

Περνά αρκετή ώρα μέσα στο αμάξι στο οποίο ο Ανδρέας δεν έβγαλε άχνα και παρέμεινε σιωπηλός. Φυσικά συλλογιζόταν την βαρεμάρα που τον περίμενε όταν θα έφτανε στο σπίτι και θα περίμενε τον Άρη να κάνει την δουλειά του με την Άννα. Όπως πάντα δηλαδή στις δεξιώσεις που πρέπει να παρίσταται. Το αμάξι φτάνει σε μια τεράστια έπαυλη και βγαίνουν και οι δυο άντρες στον μεγάλο κήπο. Όταν καταφθάνουν και πλησιάζουν την εξώπορτα ανοίγει την πόρτα μια μεσήλικη γυναίκα, περιποιημένη, με ένα βελούδινο κόκκινο φόρεμα επίσημο και αυστηρό, χαμηλά τακούνια, καστανά μαλλιά σε σφιχτό κότσο, γαλάζια μάτια και μεγαλίστικα κοσμήματα. Είναι η Άννα, η πλούσια σχεδιάστρια η οποία καλωσορίζει τον Άρη μέσα με ανάστημα και υπερηφάνεια.

Άννα:Βρε καλώς τον!

Άρης:Ίδια όπως πάντα.

Η Άννα τους αφήνει να περάσουν μέσα και στο μεγάλο και πολυτελές σπίτι της, γεμάτο από βάζα και ακριβούς καναπέδες το οποίο ο Ανδρέας θαυμάζει.

Άννα:Μαύρα μάτια κάναμε! Δεν σε έχω δει για καιρό! Πριν την εκλογή σου! Βλέπω πως αυτό πήγε καλά.

Άρης:Πράγματι. Και εσύ έμαθα έκανες πολλά στο Παρίσι. Πιστεύω πως αυτό που σχεδιάζουμε τώρα θα βγει σε καλό.

Άννα:Το ελπίζω. Μόνο που ήρθες λίγο νωρίτερα και άφησα μια εκκρεμότητα στην μέση. Θα πρέπει να την τελειώσω και μετά να έρθουμε στο γραφείο μου και να μιλήσουμε. Ελπίζω να μην σε πειράζει να περιμένεις λίγο.

Άρης:Κάνε την δουλειά σου.

Άννα:Το παιδί;

Άρης:Εκτελεστικό μου όργανο. Με βοηθά σε όλες τις δουλειές.

Άννα:Χμ, μάλιστα. Ελπίζω να μην σε πειράζει να περιμένεις για πάνω από τρεις ώρες.

Ανδρέας:Όχι, αλίμονο. Το έχω συνηθίσει άλλωστε.

Άννα:Το φαντάστηκα. Μη φοβάσαι τουλάχιστον θα έχεις να μιλήσεις με κάποιον σήμερα, εάν συνεργαστεί εκείνη. Δεν θα παρίσταται αυτός έτσι;

Άρης:Οχι.

Άννα:Ωραία. Εσείς περιμένετε κάτω περίμενε στο καθιστικό μέσα μέχρι να τελειώσω.

Άρης:Σύστησε μας αρχικά στον βοηθό σου, να συνεννοηθεί με τον δικό μου για την συνεργασία.

Άννα:Όχι, μάλλον λάθος κατάλαβες. Θα σας συστήσω "στην" βοηθό μου. Προτιμώ να έχω στο πλάι μου προσωπικά μια γυναίκα. Ελάτε μαζί μου.

Τους οδηγεί προς το καθιστικό μαζί και ο Ανδρέας παραμένει αδιάφορος και βαρεμένος όσο ακολουθεί τα αφεντικά του.

Άννα:Λοιπόν, μήπως θα χρειαστεί να σε επισκέπτομαι;

Άρης:Πολύ πιθανών. Θα τηλεφωνιόμαστε συνεχώς για να συνεννοούμαστε. Όλα όσα πρέπει να κάνουμε πρακτικά θα τα κάνουν οι βοηθοί μας.

Άννα:Χμ, ναι. Όπως πάντα. Τέλος πάντων, πρέπει να τακτοποιήσω πρώτα την εκκρεμότητα μου. Εσείς περιμένετε για λίγο στο κάτω καθιστικό και εγώ έρχομαι αμέσως κάτω. Πρώτα όμως να σας συστήσω.

Η Άννα τότε ανοίγει την πόρτα του μεγάλου καθιστικού, με τα όμορφα ακριβά έπιπλα και τα υπέροχα αρωματικά που μέσα περίμενε τόση ώρα μια ψηλή γυναίκα, με μαύρα κυματιστά μαλλιά και ένα μαύρο λαμπερό φόρεμα προς το παρόν στεκόμενη πλάτη.

Άννα:Ερμιονη, έχουμε καλεσμένους.

Τότε η γυναίκα γυρνά από την άλλην και αποκαλύπτεται με μια γοητευτική κίνηση στα μαλλιά της. Ο Ανδρέας μόλις την βλέπει μένει με ανοιχτό το στόμα. Η κοπέλα είναι απίστευτα γοητευτική, τόσο ελκυστική και όσο περισσότερο την κοιτάζει δεν μπορεί να σταματήσει να σκέφτεται πως βλέπει μια φωτιά μπροστά του. Ο τρόπος με τον οποίο στέκεται, ο τρόπος με τον οποίο χαϊδεύει τις μπούκλες της και το σκούρο και ελκυστικό δέρμα της τραβά τα μάτια των ανδρών είναι απίστευτο. Μόλις την βλέπει αμέσως μένει με ανοιχτό το στόμα. Η κοπέλα είναι σαν μια αναμμένη φλόγα μες την νύχτα. Όσο περισσότερο την κοιτάζει και καρφώνει το βλέμμα του επάνω της τόσο περισσότερο δεν μπορεί να αντισταθεί. Εκείνη τον επεξεργάζεται από πάνω μέχρι κάτω χωρίς να δίνει σημασία στον πρωθυπουργό δίπλα του μα στον ίδιο τον Ανδρέα ο οποίος βγάζει την γοητεία της αμαρτίας και της αλητείας ταυτόχρονα. Εκ πρώτης όψεως δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο μα έχει διαφορετική επίδραση σε κάθε γυναίκα. Εκείνος με ανοιχτό το στόμα την κοιτάζει και την πλησιάζει έκπληκτος όσο εκείνη κάθεται απαθής όρθια.

Άννα:Από δω η Ερμιόνη. Η βοηθός μου. Ερμιόνη, πιστεύω πως οι συστάσεις με τον πρωθυπουργό είναι περιττές αλλά για την ώρα γνωριστείτε με τον βοηθό του. Επιστρέφω σε λίγο.

Η Άννα φεύγει από το δωμάτιο μα μόνο ο Άρης την προσέχει καθώς οι δυο βοηθοί τους περνούν τουλάχιστον ένα λεπτό από κοίταγμα. Κάποια στιγμή εκείνος σπάει τον πάγο μεταξύ τους.

Ανδρέας:Χαίρω πολύ… Ανδρέας. Βοηθός του κυρίου Παυρινού.

Ερμιόνη:Και ίσως και κάτι περισσότερο. Ήρθατε νωρίς.

Άρης:Εσύ είσαι η βοηθός της Αννας.

Ερμιόνη:Είμαι η Ερμιόνη. Είμαι στις υπηρεσίες μόνο της Άννας. Όμως εάν μου δείξετε την ανάλογη γενναιοδωρία και σεβασμό θα σας ανταποδώσω με οποιαδήποτε εξυπηρέτηση.

Άρης:Προς το παρόν θα τα κανονίσω όλα με την Άννα.

Ερμιόνη:Ελπίζω να μην ήρθες πιωμένος.

Ανδρέας:Όχι.

Ερμιόνη:Πάλι καλά.

Ανδρέας:Εσύ τώρα δηλαδή… δουλεύεις για την Άννα;

Ερμιόνη:Προφανώς. Τα βασικά μου καθήκοντα είναι το πρόγραμμα της, τα ρούχα της και κανένας καφές από το κέντρο. Μερικές φορές όμως καλή ώρα αλλάζουν. Εσύ είσαι να φανταστώ και… γκάνγκστερ;

Ανδρέας:Μπορείς να το πεις και έτσι.

Ερμιόνη:Περίμενα να είχες δερμάτινα, καδένα ή τατουάζ παντού.

Ανδρέας:Είναι όλα κάτω από το κοστούμι.

Εκείνη αφήνει ένα γοητευτικό χασκόγελο να της φύγει και χαμόγελα, κοιτάζοντας τον από τα νύχια ως την κορφή ενώ ο Άρης απλά συγκεντρώνεται στην Άννα και όχι στον βοηθό του

Ερμιονη:Πόση ώρα θα σας πάρει η ομιλία;

Ανδρέας:Πάνω από δυο ώρες πάντως. Τα αφεντικά μας θέλουν να μιλήσουν μόνα τους.

Ερμιονη:Μα φυσικά. Η μπίζνα γίνεται πάντα πίσω από τις κλειστές πόρτες. Βασικός κανόνας.

Ανδρέας:Αυτό είναι γνωστό. Χαίρομαι που το αναγνωρίζεις και εσύ.

Ερμιονη:Καλώς ήρθατε στο σπίτι της αφεντικίνας μου λοιπόν. Ξέρετε πως πάει από εδώ και πέρα. Εσείς λέτε, εμείς εκτελούμε και επιτέλους χαιρόμαστε τα λεφτά μας.

Ανδρέας:Είναι αλήθεια αυτό. Εσύ, τα χαίρεσαι τα λεφτά σου;

Ερμιόνη:Κανείς δεν τα διώχνει τα λεφτά. Όσο και εάν δεν θέλει να το παραδεχτεί.

Και οι δυο τότε κοιτιούνται γοητευτικά και πονηρά μα αυτήν τους την στιγμή διακόπτει ο Άρης, μιας και ήρθαν για άλλο σκοπό εδώ πέρα.

Άρης:Πόση ώρα θα κάνει η Άννα;

Ερμιόνη:Δεν ξέρω. Εσείς καθίστε μέσα όσο θέλετε, δεν σας ενοχλούμε. Λοιπόν… θα κάτσεις εδώ κάτω για ένα ποτό;

Ανδρέας:Μα φυσικά. Αυτό θα σου πρότεινα εξ’ αρχής.

Ερμιόνη:Δεν νομίζω να τους πάρει υπερβολικά πολλή ώρα. Αλλά είμαι σίγουρη πως θα βρούμε τον τρόπο να περάσουμε τον χρόνο μας. Τι πίνεις;

Ανδρέας:Οτιδήποτε δυνατό…

Άρης:Έχετε κανένα ουίσκι;

Ερμιόνη:Χμ… ναι. Μα θα σας σερβίρω εγώ η ίδια όταν η Άννα τελειώσει την δουλειά της. Τα αφεντικά πίνουν ξεχωριστά από εμάς.

Ανδρέας:Ναι αλλά μην φυλάξεις το καλύτερο μόνο για τα αφεντικά. Λέω να το μοιραστούμε όλοι μας.

Η Άννα κατεβαίνει κάτω λοιπόν με την ίδια διάθεση και πλησιάζει τον Άρη.

Άννα:Με συγχωρείς για την αναμονή. Τώρα τελείωσα. Λοιπόν, εμείς θα πάμε επάνω στο γραφείο μου. Θα έρθουν μαζί μας;

Άρης:Προτιμώ να είμαστε οι δυο μας εκεί μέσα.

Ερμιόνη:Ναι. Και εγώ το ίδιο…

Λέει και κοιτάζει τον Ανδρέα με ένα γοητευτικό βλέμμα και με μισόκλειστα μάτια που τα γατίσια μάτια της πάνε τέλεια με τα κατάμαυρα μαλλιά της τα οποία ο Ανδρέας κοιτάζει με θαυμασμό.

Άννα:Θα προτιμούσα να μείνετε στο επάνω σαλόνι, δίπλα στο γραφείο επειδή μπορεί να σας χρειαστούμε κάποια στιγμή. Ίσως να σας ενημερώσουμε για κάτι.

Ανδρέας:Όπως νομίζετε.

Ερμιόνη:Εσείς μπορείτε να ξεκινήσετε. Εγώ δεν θα ενοχλήσω καθόλου.

Ανδρέας:Που θα βρίσκεσαι;

Ερμιόνη:Στο σαλόνι. Γιατί;

Ανδρέας:Όχι απλώς, έκανα μια ερώτηση.

Ερμιόνη:Πολύ τυχαίες ερωτήσεις σε μια τόσο σημαντική συνάντηση των αφεντικών μας…

Ο Ανδρέας με αυτό αρχίζει να νιώθει λίγο άβολα χωρίς να ξέρει τι να απαντήσει στην κοπέλα. Η Άννα όταν το ακούει αυτό παίρνει ένα ύφος αγανάκτησης, ίσως και το ύφος που θυμίζει:«Όχι πάλι!». Οπότε αποφασίζει να τους διώξει και τους δυο έξω για να ξεκινήσει η σύσκεψη.

Άννα:Μπορούμε να ξεκινήσουμε τώρα. Μπορείτε να πηγαίνετε.

Ο Ανδρέας βγαίνει αμέσως πρώτος αλλά πριν η Ερμιόνη απομακρυνθεί η Άννα την σταματά και της λέει κάτι, αυστηρά και διακριτικά.

Άννα:Πρόσεχε. Ο βοηθός του δείχνει να ενδιαφέρεται. Μην κάνεις τις τρελές που κάνεις πάντα με τους άντρες που σε θέλουν. Αυτή η συνάντηση είναι πολύ σημαντική!

Ερμιόνη:Τι ακριβώς σχέση έχουν οι δικές μου τρέλες, όπως λες, με τον δικό σου μπίζνες θρίαμβο;

Άννα:Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σταματήσεις να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και να μην κάνεις σαν 15χρονο όταν δεν γίνεται το δικό σου.

Ερμιόνη:Καλά. Κάνε ο, τι εσύ ξέρεις τώρα.

Η Ερμιόνη αδιάφορη και άνετη, βγαίνει έξω από το δωμάτιο αφήνοντας μόνους τα αφεντικά. Πηγαίνει προς το δωμάτιο όπου περίμενε ο Ανδρέας. Τόση ώρα βρισκόταν μόνος και σκεπτικός μα μόλις μπήκε η κοπέλα ξαφνικά το δωμάτιο γέμισε με ένα ίχνος ομορφιάς και γοητείας.

Ανδρέας:Λοιπόν… τι πίνεις;

Ερμιόνη:Μ’ αρέσουν τα γλυκά. Βάλε μας ένα ουίσκι.

Ανδρέας:Που το έχετε;

Ερμιόνη:Γιατί να βάλεις εσύ ποτό; Εγώ είμαι η οικοδέσποινα.

Ο Ανδρέας με τον τρόπο που συνήθισε να την πέφτει στις γυναίκες τώρα την πέφτει και στην Ερμιόνη, χωρίς να ξέρει με ποια πραγματικά έχει να κάνει.

Ανδρέας:Ο άντρας πάντα σερβίρει την γυναίκα.

Ερμιόνη:Οι πρωτοτυπίες είναι βαρετές.

Η Ερμιόνη αφήνει ένα ειρωνικό γέλιο και βγάζει τα ποτήρια έξω για να πιουν.

Ανδρέας:Πόσο καιρό δουλεύεις για την Άννα;

Ερμιόνη:Αρκετό καιρό για να ξέρω τι ακριβώς τρώει, τι της αρέσει να φοράει, πότε περνάει κλιμακτήριο και γιατί έχει νεύρα κάποιες φορές.

Ανδρέας:Φαίνεται πως και αυτή σε ξέρει πολύ καλά, όμως.

Η Ερμιόνη βάζει ποτό στα ποτήρια, δίνει το ένα στον Ανδρέα και το άλλο το κρατά.

Ερμιόνη:Εσύ πόσο καιρό δουλεύεις για τον άρχοντα της βουλής;

Ανδρέας:Δεν θα ‘ναι περίπου 8 χρόνια; Δεν περίμενες να έρθει ο πρωθυπουργός εδώ πέρα, έτσι δεν είναι;

Ερμιόνη:Δεν το περίμενα. Αυτή η στιγμή ίσως γίνει και ταινία.

Ανδρέας:Ιστορική;

Ερμιόνη:Μάλλον κωμωδία.

Εκείνος ξανά γελά με το αστείο της και μαζί αρχίζουν να πίνουν γουλιά γουλιά του ποτού τους από τα ποτήρια.

Ερμιόνη:Πες μου κάτι, είναι όλοι οι γκάνγκστερ τόσο σκοτεινοί και μυστήριοι;

Ανδρέας:Ίσως. Δεν το δένω και κόμπο. Έχεις γνωρίσει κι άλλους;

Ερμιόνη:Ναι, αλλά κανέναν που να δουλεύει για τον άρχοντα της βουλής. Λοιπόν, θα είμαι ειλικρινής. Σε περίμενα περισσότερο… άτακτο και γενικότερα τσαλακωμένο. Αλλά ίσως αυτά είναι μόνο κάτω από το κοστούμι. Μήπως υπάρχει κάποια τέτοια πλευρά που δεν έχεις ακόμα αποκαλύψει στους άλλους;

Ω πόσο θέλει όμως να της εξομολογηθεί. Πόσο θέλει να της πει πόσο όμορφη είναι στα μάτια του, ειδικά αυτά τα πράσινα, ω αυτά τα υπέροχα γατίσια μεγάλα μάτια που τον καθηλώνουν. Αλλά ξέρει πως πρέπει να συγκρατηθεί και να μην της φανεί εντελώς σαλεμένος. Είχε τόσο καιρό να νιώσει έτσι για γυναίκα που του φαίνεται πως είναι απροετοίμαστος αλλά δεν θα το βάλει κάτω - θα προσπαθήσει.

Αφήνει κάτω το ποτήρι, την πλησιάζει και της μιλά διακριτικά και περισσότερο ήρεμα, με μια γοητεία του μυστηρίου γύρω του απέναντι στην νεαρή.

Ανδρέας:Εάν θέλεις να ανακαλύψεις αυτήν την πλευρά είσαι ελεύθερη, να το ξέρεις.

Η Ερμιόνη χαμογελάει πλατιά και πίνει ακόμα μια γουλιά, μεγαλύτερη, αυτή τη φορά και του απαντά.

Ερμιόνη:Νομίζω ότι θα περιμένω λίγο.

Ανδρέας:Λοιπόν, τι ενδιαφέρουσες ιστορίες έχεις να μου πεις;

Ερμιόνη:Εσύ πρώτος. Πες μου, ποια ήταν η μεγαλύτερη σου εμπειρία ως γκάνγκστερ;

Ο Ανδρέας φυσικά χωρίς να χάσει χρόνο αφήνει κάτω το ποτό και αρχίζει να της λέει για την πρώτη φορά που είχε μια τέτοια περιπέτεια…

Συνεχίζεται, κάντε λάικ εάν σας άρεσε και θα το συνεχίσω :)