#оди | Explore Tumblr Posts and Blogs

flemzpublishing · 2 years

Text

Генералот Гаврило и Козата од Сенегал - од Мартин Пашоски

Генерал Гаврило и козата од Сенегал (птичји канон) од Мартин Пашоски

1 Првиот ден започна со гласното викање на капетанот. Некако успеав да заспијам во авионот што не пренесуваше од Македонија до Сенегал. Се разбира тогаш уште беше млада Македонија, околу 10 години самостојност, војската уште ја градевме а како што изгледаше ќе почнуваше уште една војна кај и да е со албанската популација. Им требаа сите војници да си седат во Македонија, затоа на генералот не му беше погодно кога дојдоа Американци да ни ја проверат војската и да ни земат неколку војници на мисии. Мојот надлежен кога дојдоа Американците се уплаши и ме прати со нив, сметајќи ме како еден од по вештите кадети од сите во касарната. Само што јас имав тогаш само 2 години од вистински тренинг за војник, а ни требаа минимум 4 години за да сме пратени на било каква мисија, но не им беше гајле толку за мене, само сакаа да добијат буџет. Дали јас ќе умрев таму или не, не беше битно. Се што знаев за мисијата е дека ќе одиме да најдеме некои пирати сред пустина што земале заложници и нафта. Да ги земале само заложниците не верувам ќе се вмешуваше војската во ова воопшто ама тоа не беше муабетот. Да се вратам на дерењето на капетанот. „Каплар Гаврило Романов!“ „ДА ГОСПОДИНЕ МЕКРЕЈВЕН ГОСПОДИНЕ!“ „За каков пример се сметаш ако спиеш пред твоите војници Каплар Гаврило!?“ „За лош пример господине!“

„Токму така Каплар Гаврило! Тука си да ни покажеш какви војници прави твојата држава! ТИ си репрезентацијата тука Каплар Гаврило се надевам дека тоа го разбираш многу добро!“

„Да го разбирам тоа Господине Мек Рејвен Господине!“

„П.В.С. 20 Минути Дами!“

Тоа беше офицерот Мек Рејвен, луѓе како него од секогаш ми биле инспирација, бидејќи секогаш сакав да сум некој постар маж што се дере на војници и ги тера да одат да умрат за државата. За да можеш некој да натераш со зборови само да одат да умрат за тебе ти треба навистина некој дар, и јас го имав тој дар. Само го немав рангот од генерал. Ни офицерот го немаше ама се надевав порано ќе го достигнав тој ранг. Многу ми се брзаше. Затоа и ја земав оваа мисија. Ќе одевме само да пукаме неколку пирати што имаат стрели гарант како орудие против нас. Што настрана сигурно работеа и како рибари. На авионот бевме 6 души сосе мене и без пилотот, дека тој не доаѓаше на мисијата, а ние ќе требаше да скокаме со падобрани до привремената база што беше спремна доле во пустината со уште 5 души блиску градот Ноуре. Од таму ќе се качиме во два џипови и големо комбе и ќе извозевме до базата на пиратите да ги земеме заложниците и се разбира нафтата. Потоа од Сејнт Луи ќе не земеше брод и назад дома.

„П.В.С. 10 Минути Дами!“ Викна Мек Рејвен.

„Еј, Еј Гаврило.“ Се сврте еден од војниците кон мене.

„Да?“

„Како толку рано стана Каплар? Ко само на 23 Години имаш таков ранг.“ Имав само 19 години, мојот надлежен само излажа.

„Па, ам... книги читав. И секој ден тренирав.“

„И јас тоа го правам. Само не читам, мислиш треба да почнам? Од кај треба да почнам?“

„Можеш весници, види што се случува низ светот.“

„Вау, знаеш стварно ќе почнам со тоа, тоа е паметно, фала ви Господине.“

„Ах можеш само Гаврило, наши сме си.“

„Не не, инсистирам!“ Не ми сметаше тоа.

„ЕДНА МИНУТА ДАМИ! СПРЕМАЈТЕ СЕ!“

Нешто што не спомнав е дека ова ми беше првпат во авион, и како првпат во авион морав да искочам од него со тоа што ќе скокнам од него со падобран. Кога им го кажав ова на надлежните во Македонија додека ме пакуваа за мисијата ми мавнаа шамар и ми рекоа да не прашувам многу и да правам како ми е кажано, се разбира ги послушав, но тоа не ми го згасна стравот. Ама верував дека најдобрата војска во светот ќе има добри падобрани, и бев во право.

„АЈДЕ АЈДЕ АЈДЕ!!“ Извика Мек Рејвен додека не маваше по газовите и не фрлаше од авионот, најпосле и тој скокна. Осекјав како фацата ми оди наназад додека паѓав со бог знае колкава брзина, стравот наеднаш ми се згасна и почнав да уживам во слободното паѓање. Дури заборавив да го отворам падобранот ама ми текна на брзина.

2 Чизмите ми се наполнија со песок. Зошто носевме чизми во пустина наместо сандали? Не знам. Ама носевме. И Стигнавме за кратко кај базата. Двата офицери се сретнаа. Војниците се спремаа. Јас се спремав. Потоа повторно ми пријде Џероум да ми збори. „Господине Гаврило!“

„Повелете.“

„Сте пукале ли со ваква пушка предходно?“

„Сум пукал со полоши, во мојата земја, што мислам дека ме прави по вешт со вакви по силни пушки.“

„Сте убиле човек некогаш?“ Го праша ова прашање со повеќе возбуда од што треба да има човек кога прашува вакво прашање. Се разбира до сега се што сум убил било картонски мети и еднаш риба што уловив во Охрид.

„Да.“

„Какво е чувството?“

„Ам.. Лошо, но кога доаѓа до вашата татковина, мора.“

„Во војна некоја ли? Какви војни има вашата земја? Слушнав со Турција сте имале ептен.“

„Многу прашања поставувате војнику, тоа со Турција беше по одамна, плус повеќе беше еднострана ние само бевме како робови, не знам не бев роден тогаш.“

„Ропство? И моите луѓе биле под ропство порано во Америка.“

„Да знам, сум читал, а сега им помагаш да се бориш против твоја држава.“

„Сега Америка е моја држава господине.“ Гордо ми кажа.

„Во право си.“

Потоа Мек Рејвен се качи на еден од џиповите и почна да дава говор.

„Дами! Се надевам дека сте спремни и наспани! Знам дека Каплар Гаврило е!“ Потоа се насмеаа на мој рачун. „Како и да е! Оваа мисија се разбира ја почнуваме од 0800 часа кога има убаво сонце, бидејќи ако ја правевме касно навечер ќе не можевме да видиме ниту еден од пиратите.“ Сите се насмеаа и на оваа шега па дури и Џероум. “Затоа се надевам сите си ги изедовте вашите моркови и дека добро ќе центрирате. Овие луѓе се животни и не ви треба никаква морална интерна битка за дали да ги убиете или не, одгворот секогаш е да. Овие монструми сигурно и изеле некои од заложниците до сега, затоа пукате веднаш кога не држат заложник пред фаца. Дали е јасно тоа?“

„ДА ГОСПОДИНЕ!“ Извикаа сите војници, сосе мене.

„Мило ми е! Вашата мисија е проста! Сега се спремате и се качувате во вашите возила. Двата џипови ќе бидат за вас и едното комбе ќе биде користено за земените заложници, остатокот ќе биде земено подоцна што значи после мисијата неколку од вас ќе треба да останат кај базата на пиратите на неколку дена дур не дојде повеќе од нашата војска да ги земе потребните работи. Немаме премногу информација на пиратите ама и не ни треба! Знаеме дека имаат пушки со песок во нив, знаеме дека не се воопшто тренирани овие, и нивната муниција не е ништо во споредна со нашите панцири затоа најсилната повреда од оваа мисија ќе бидат неколку скршени коски. Ама верувам сте доволно паметни да не сте погодени од нивните куси куршуми! Сега ќе искочиме на автопатот Н3, право по патот кај Баркедји им е нивната база. Тие се околу 20тина души. 10 Заложници, и премногу нафта. Потоа тие што не остануваат, одиме право по автопатот до Сејнт Луи и од таму сите дома! ДАЛИ Е ЈАСНО!“

„ЈАСНО!“ Викнавме сите.

Сите влеговме во возилата. Јас бев во вториот џип со одредот на којшто јас бев надлежен. Седев на машинската пушка која беше ставена врз џипот. Под мене седеше Џероум. Кој сега беше тивок и концентриран. Возачот на радиото ја пушти “Rock the Casbah“. Мек Рејвен беше во Комбето за заложниците. Пол саат патувавме веќе и сите бевме препотени. И ако патот беше малце подолг сите ќе ја изгубевме концентрацијата. Почнавме да ја гледаме базата на право, но не видовме ниту еден пират за сега. Се беше толку тивко што ушите почнаа да ми зујат и зуењето стана погласно од музиката на радиото. Ми влезе малце песок во устата, и дур го исплукав, се случи неочекуваното. Комбето кое што беше позади нас со Мек Рејвен експлодира. Од мина. Сега ушите блокираа било каков звук што не беше зуење. Срцето почна да ми пумпа со бизарни брзини. Наеднаш застана возилото на околу 100 метри од базата. Бевме обиколени од пиратите што почнаа да ни трчаат од сите страни. Се криеле под кебиња иста боја со песокот. И имале многу време да постават мини и да ни фрлаат бомби. Беа многу повеќе опремени од што мислевме. Сите војници искочија од мојот џип, осетив како Џероум ми ја тресе ногата. „ПУКАЈ ПУКАЈ ПУКААЈЈ!!!!“ Ми се издра. Тогаш ми текна дека бев на машинската пушка. Почнав да пукам кон секој пират што го видов, но набрзо го експлодираа и џипот пред нас, и видов како еден војник летна којзнае колку метри далеку од неговите нозе. И една рака која што не знам чија беше ама летна во мојата фаца. Чадот од експлозијата блокира било што што можев да гледам и потоа почнав да пукам околу мене. „КАПЛАР ГАВРИЛО БЕГАЈТЕ ГОСПОДИНЕ!!“ Џероум го чув зад мене. Кога се свртев го видов Џероум позади мене како се спрема да ме фати. Ме фрли од Џипот. Јас уште бев во шок. Околу мене приметив дека само уште неколку беа останати и дека идеа уште повеќе од овие пирати со нивните пушки. Џероум ме довлечка до малце подалеку од џипот баш пред да експлодира. Бранот ме удри и се онесвестив. Се разбудив неколку секунди подоцна на дерењето на Џероум додека е заклан од сабја од еден од пиратите. Го извадив мојот пиштол и успеав да го спасам Џероум. Ама ако го спасив, зошто тогаш тој падна на земја? Плукајќи крв. „ИДАТ УШТЕ !! ПУКАЈТЕ!“ Тој ми ја фрли неговата пушка и јас успеав да ги убијам тие 5 мина кој идеа кон нас. Го земав Џероум и го скрив зад камен. Додека тој пополека губеше свест. „Господине Гаврило...“ Ме погледна тој, целиот крвав.

„Те молам не троши последни зборови викајки ме господин! Не сум ништо јас! Лаж сум Џероум! Едвај имам 2 години тренинг! Не сум каплар! НЕ СУМ ГОСПОДИН! НЕ СУМ НИШТО!“

„Само со две години...вау...не личите така. Браво... господине. Импресивно. Ве молам не умирајте...“

„Не можам да ти го ветам тоа Џероум.“

„Умирам, можеш да ми дадеш лажна надеж макар.“

„Извини.“

„Каплар Гаврило... Имам прашање.“

„Кажи.“ Му кажав дур ми ја држев главата.

„Дали сме ѓубре?“ Издиша.

„Како мислиш? Не не сме. Ние сме луѓе, ние сме војници, се бориме за подоброто! И твојата смрт нема да е за ништо Џероум! Нема да е за ништо! Ти ветувам!“

„Ама сега ќе умрам, и ќе останам тука, да ме изедат некакви животни што има тука, само храна ќе сум за нив, исто како и другиве наши војници, сите сме само ѓувре сега, нема да сме никогаш нешто повеќе од натпис на некоја плоча. Тука завршува се. Цел мој живот во натпис на плоча.“

„Ќе се осигурам дека не е ова само за натпис! Ќе ги спасам тие заложници војнику! И ќе те земам. Ти само држи се тука океј?“ Му подадов пиштол. „Повели мојот пиштол да се штитиш.“

„Може ли да останеш уште малку. Ладно ми е.“ Џероум личеше избањат во неговата пот.

„Морам да одам Џероум. Морам да ги спасам... Извини.“

„Ладно ми е.“

Не можев да го гледам веќе. Ја извадив мојата јакна и ја ставив врз него. Кога го оставив уште дишеше. Земав една од пушките на пиратите и тргнав кон базата. Тишина беше се повторно. Го поминав првиот џип. Земав една од вратите што летнаа од џипот се мене како штит. Ја поставив пред мене и ја ставив пушката на местото за прозор. И испукав кон портата. Чекајќи да ја отворат. И така направија, како што очекував. Искочија наеднаш 10 души низ портата сите распространети и трчаа кон мене, и јас успеав да ги упукам повеќето. Потоа двајцата кои останаа живи и само ранети се вратија назад во базата пред да успеам да ги дострелам. Од базата почнаа да се слушаат експлозии и дерење. И чад, што значи почнале некаков пожар. Одлучив да станам и да тргнам кон нив пред да е прекасно. Моментот кога станав слушнав нешто од моето лево. „Бее!“ Кажа козата што се удри во мене. Позади неа имаше пират кој почна да пука кон мене...Оваа коза, само што ми го спаси животот. Кој знае дали таа самата знаеше за тоа. Позади нејзе на 10 метри од мене беше еден пират со пиштол кој пукаше во мене. Не беше воопшто прецизен. Не можев да ја кренам пушката на време, па морав да се втрчам кон него со нож додека тој се обидуваше да стави куршуми во магазинот. Го убив и него. Сега не знаев колку души веќе убив. Сигурно и Џероум беше мртов до сега, а Мек Рејвен беше првиот. Дали беше воопшто свесен што се случува пред да го убие бомбата? И возачот. И сите други војници којшто не стигнав да им го научам името. Сега се што имав беше оваа чудна коза што ме спаси. Приметив дека беше ранета одзади во задникот. И брзо извадив газа и дезинфекција од мојот ранец. Успеав макар неа да ја спасам. „Фала ти, другар.“ Ја тапнав по задникот во знак дека може сега да си оди. „Бее“ Не се мрдаше.

„Треба да одиш сега. Имам уште работа јас а не е безбедно за тебе.“

Сепак како што тргнав кон базата на пиратите одлучив да ја оставам да ме следи. Макар нема да умрам сам си велев. Ја собрав цела храброст и откако ги поминав мртвите пирати кој ги убив. Ја отворив портата. Немаше никој жив останато. Освен еден пират што го ранив претходно викајќи по мене. И јас му пријдов. „Глуп Американец! Секогаш се мешате каде што не треба! Затоа го земавме Сејнт Луи и ви ги убивме другарите тука! Доаѓаат наваму уште! Немој да мислиш! Ќе се спасиш!“ Го кажа тоа со силен акцент. Кратко потоа испушти душа, пред да го прашам каде се заложниците. После кратко разгледување видов само нафтата што ја имаа како гори, и немаше никаде заложнници... Сите тие војници. Умреа мислејќи спасуваат некого. Но не спасивме никого, ни оваа глупа нафта. Единственото нешто што остана да се спаси бев јас. Се вратив над��ор од базата да ги проверам моите војници за некакво радио или воки токи. Пиратите го уништиле нивното, исто ги дупнале гумите на сите возила што ги имаат. За да не избегам. Немав време да им ја пребарам базата за храна и вода затоа што знаев идат повеќе. Беа многу подобро опремени од што мислевме. Успеав да најдам едно воки токи на еден од мртвите војници. И едно радио. Двете немаа никаков сигнал на ниту една фреквенција. Двете сепак ги ставив во мојот ранец. И што побрзо скршнав од Н3 автопатот и тргнав кон каде мислев дека е морето. И верував од таму...дека некако ќе успеам да избегам од оваа пуста земја, назад дома.

3 Со козата си одевме заедно веќе 3 часа. Сега беше околу 1100 часа. Малце искривено одеше таа, поради раната која ја имаше. Но сепак се тераше да оди понатаму, што исто така ме инспирираше и мене да не се откажувам. На неа ставив панцир кој успеав да земам од еден од војниците. За секој случај. Ранецот почнав да го влечкам по земјата од што ми беше тешко да одам. Наеднаш козата застана, да пасе од жбуновите, некако имаше многу зеленило за пустина иако повеќето беше жбунови и дрва. Ретко гледав трева. Само земја. Макар козата имаше за јадење. Одлучив да седнам до неа и да јадам што и да имав во ранецот. Имав сендвич од мојата мајка. Колку беше загрижена а јас колку и викав дека ќе е проста мисија. Сигурно се грижи сега. Затоа морам да се вратам. Сендвичот беше одличен, но многу солен, што ме направи погрешка да испијам повеќе вода од што треба. Ја погледнав козата колку безгрижно си пасе од листовите. И таа ме погледна назад, како да ми нуди и јас да земам. „Не фала.“ „Бее.“ Одевме потоа уште еден саат кога почна да се бутка во мене и да прави чудни звуци. Претпоставив дека беше жедна и и дадов малце од шишето, се разбира ќе треба да штедам бидејќи сеуште не знаев каде би имало езеро или река тука, географската карта што ја имав не покажуваше дотолку информации. Исто така се надевав дека козата ќе намириса вода или нешто. Сега беше 2100 часа. Одевме скоро без престан, со мали паузи. Кога козата ќе застанеше да паси. Проценив дека имавме уште околу 250 километри за одење. Што во надеж да ги скратам одлучив сабајлето да земам ризик и да појдеме низ некое село Кадиел што ми се покажуваше на мапата. Си легнавме со козата. Јас пробав да најдам удобна позиција за мојата глава, кога дојде таа и ми легна под глава, како перница. И откако се напивме вода и двајцата заспавме.

Вториот ден започна со гласното викање на козата. Беше пред мојата фаца и го лижеше песокот од мојата фаца. Бидејќи се разбудив од сон каде што бев назад во Македонија и дома само што ја донесов таа една убава кадетка што беше од академијата, се чувствував толку мизерно кога се сетив каде сум. Со опасност на секаде, пирати кој и да не ме убијат, природата беше тука да ја заврши работата за нив. Одма се расонив и се потсетив на планот. Устата ми беше сува, и ако не бев заспан под дрво до сега ќе бев спржен. Песокот се чувствував како да ќе ми ги стопеше чизмите што и така имаа песок во нив и едвај одев. На почетокот секои 10 минути ги чистев ама до денес се навикнав. И ја сменив газата на козата, ме клоцна во носот додека го правев тоа, што ми пушти крв но сепак сакав да и помогнам. Во ноќта и влегло малце прашина на раната но успеав да ја дезинфицирам и да продолжиме да одиме. Кога ќе стигнеме до Дакар ќе најдам повеќе работи што ќе ми помогнат да ја средам раната, но се сега моравме да одиме брзо. Беше 0600 Часа што значи сум спиел многу повеќе од што треба. Селото беше на околу еден саат од тука. Во 0700 часа почнав да го гледам местото. Имаше една градба и мали кукички , градбата изгледаше на училиште, и се што гледав беше напуштено и пусто. Никаде немаше човек. Училиштето сепак ми личеше сомнително, затоа козата ја заврзав надвор и одлучив да влезам сам со мојата пушка. Која беше полна со песок и многу ризична. Беше толку морничаво чувство, училниците беа празни и уништени, клупите и столиците беа за никаде, азбуки стоеја врз таблите, сосе таблици за множење. Најстрашното беше што не знаев што се случило на овие деца. На цело ова село или гратче. Бев оставен со мислите мои сам, што не сакав. Немав музика да ме придружува и морав сам да се сп��авувам со овие работи. Кога се качив на вториот кат, видов една од училните, цела уништена, без кров и ѕид кон надвор, а тие ѕидови кој беа останати беа обоени со црвено, не сакав да продолжам да гледам затоа што не сакав да откријам повеќе, само сакав да најдам нешто од помош и да избегам. Во ходникот додека одев приметив жица, и точно знаев каква жица беше ова, поврзана со бомба, и бев сантим од да ја активиран и да сум разнесен. Сиротата коза, што ќе си мислеше ми се случило. Дали ќе можеше да ми прости? „ВААА!!!“ Наеднаш зад мене од една училница која беше заклучена искочи маж со нож што беше затрчан кон мене, јас испаничив и паднав наназад едвај прескокнувајќи ја жицата, станав и ја вперив пушката кон него. Човекот беше преплашен, можеби повеќе и од мене, но не личеше на војник, само на уплашен маж, се дереше некои работи на сенегалски што се разбира не ги разбирав. „СТОЈТЕ! СТОЈТЕ ВЕ МОЛАМ НЕ САКАМ ДА ПУКАМ!“ Му извикав на англиски но тој беше одлучен да ме убие. Толку одлучен што не ја примети жицата што сигурно тој сам ја поставил. Тој експлодира во милиони парчиња и неговата крв ме обои црвен, гледав црвено. Униформата ми беше уништена и слухот уште повеќе ми се влоши како што осетив крв течејќи од моите уши. Паднав на земја дерејќи се во болка. Сфатив тоа нема да ми помогне и тргнав надолу по скалите. Во подрумот од школото. Не слушав дали козата викаше, сепак пробав да у брзам. Кога стигнав во подрумот слушнав како целата градба врз мене колабира. Сега бев заробен во подрумот. Барав насекаде некаков излез но залудно беше, но во подрумот имаше една соба која беше заклучена. Ја отпукав бравата и внатре најдов... униформа на некој Генерал? Не пишуваше никакво име, и униформата личеше нова. До неа имаше прекрасен пиштол кој го земав. Потоа си реков што по ѓаволите, ако умрам барем да умрам во униформа на Генерал. Генерал Гаврило! Така ми беше името. Ја облеков на мене со најголемата насмевка што сум ја имал. Седнав на бирото што беше, и земав едно од пенкалата, почнав ја цртам козата, во случај некој да ме најде, и да знае дека била моја, потоа слушнав од некаде кршење на прозор во подрумот и веднаш пробав да видам од каде дошло. Тоа беше козата! Од еден скриен прозор нашла влез и го скршила, што значи сега ќе можев да излезам. Иако беше мал прозорот успеав да ја протнам првин козата, па потоа себеси, што ме остави многу исечен од сите страни поради стаклото, ама исекотини беа подобри од смрт во подрум закопан под школо. „Ти си добра коза.“ И се насмевнав. „Фала ти.“ ми кажа таа. „Знаеш да зборуваш?“ „Се разбира другар, ајде дојди најдов вода.“ Тргна таа. „Ама чекај како знаеш да збориш??“ „Како знаеш ТИ да збориш?“ „Имам гласни жици.“ „Епа и јас, ајде не одолговлекувај сега, дојди да се напиеме вода.“ Се уморив од прашувајќи се себеси од зошто ова животно ми збори, и одлучив да го прифатам фактот дека тоа е така, и така ќе си биде, и ако треба да е вака или онака ќе беше вака или онака, ама ова е така и така ќе си биде, макар имам пријател, навистина ме донесе до пумпа за вода. Никогаш не сум пиел толку сочна вода, како луд трчав низ селото барајќи што повеќе шишиња и успеав да најдам околу 5 и ги наполнив сите, што значеше до крајот на ова немаше да морам да си пијам моја урина, и ќе немаше да морам да ја чувам мојата урина. „Што ако останевме тука додека не дојде помош?“ Ја прашав козата. „Нема помош, сами сме, а и нема храна.“ Го осетив стомакот како ми прави разни звуци што ме потсети дека требаше да мрдаме, и дека имав останато уште еден хамбургер што земав од некој од мртвите војници, но го чував за кога ќе бев ЕПТЕН гладен. За сега уште имав енергија за да одам. „Точак! Точак!“ извика козата. Навистина имаше точак, од среќа ја бакнав козата по чело, и по кратка проверка на компасот и картата се качивме двајцата на точакот и тргнавме повторно на пат. 4

Теренот беше премногу лош за точак, секоја секунда чекав да слушнам како ми се дупнува гума, но успеавме да поминеме добри километри, со неколку паузи. Видов дека се приближуваме до вистински пат што водеше кон еден од градовите, што не уплаши ептен и мојата цел беше само да го преминам првиот дел од патот и потоа да стигнеме некако и после другиот, кој исто така имаше голема шанса за пирати да бидат на него, ама беше ризик што моравме да го земеме. По патот видов некои убави животни и природа, и ги гледав овие животни што само сум ги видел во зоолошка, им се восхитував, колку беа слободни тука, за разлика од колку беа исушени во зоолошките назад дома. Ми ставија насмевка на лицето што ми помогна да продолжам со патот. Природата исто така беше толку восхитувачка, толку сино небо имаше секогаш, сино небо е толку убаво кога имаш вода за пиење, но претпоставував дека тука беше нешто на кое не се радуваа луѓето. Сега ми текна дека не сретнав воопшто луѓе, не војници или пирати, туку луѓе. Обични луѓе кој се наоѓаат меѓу сите овие витки. Освен мажот назад кај школото. „Еј, какви се луѓето тука? Во Сенегал?“ Ја прашав козата.

„Не знам.“

„Не ли си од тука?“

„Сум, само цел живот го поминав со пиратите и други кози.“

„Какви беа пиратите?“

„Лоши.“

„Толку?“

„Да.“

„За што те користеа?“

„Млеко.“

„Вкусно ли е козјо млеко?“

„Вкусно ли е човечко млеко?“

Потоа се закјутев, не знам зошто но се чувствував како козата да стануваше малце не стрплива со мене.

„Извини.“

„Нема зошто, само те интересира. Само не сакам да зборам толку за животот со пиратите.“

Се приближувавме до патот сега, немаше ништо на вид, ни кола, ни човек, ни пирати, ништо, и многу лесно го поминавме, одма бевме назад на пуста пустелија. Доколку одевме по тој пат накај југ ќе можевме да се поврземе со Н-3 автопатот и за кратко ќе бевме кај градот, но тоа значеше поминување низ градот Тоуба, што е помал град од Дакар, што значеше е окупиран сигурно од пирати, а Дакар е голем град полн со бродови и луѓе, и иако кожата ми беше бела и секаде истакнував во оваа земја, потешко ќе ме најдат во голем град. „За полуден човек личиш како многу да мислиш, Гаврило.“

„Што? Како ми го знаеш името? Зар си господ?“

„Не Гаврило, јас сум коза.“

„Како знаеш како се викам?“

„Добро ти стои таа униформа на Генерал, зарем тоа сакаш да си?“

„Би сакал.“

„На 19 години Каплар чим си, тогаш верувам имаш ептен напредок во иднината.“

„Не сум навистина Каплар.“

„Знам. Не си ни навистина Генерал, ама тоа не те спречува од да ја носиш таа униформа, зар не?“

„Искрено не знам дали треба да сум Генерал, секогаш ли ќе има оволку смрт околу мене?“

„Секогаш.“ Климна Козата.

„Па тогаш што е поентата?“

„Не знам, јас сум коза само. Не разбирам многу работи и јас. Работи како војна, и како зошто не се збогува со другар ти?“

Срцето ми запре. Ми се појави слика од Џероум во главата, крвав и потпрен на камен. Што ме направи да се удрам директно во камен, летајќи сосе козата две три метри напред.

„Тоа не ми го одговори прашањето Гаврило.“

„Те молам не поставувај такви прашања, ме деконцентрираат од целта.“

„Која е целта? Да се вратиш, дома, па да се вратиш на некое друго поле каде што ќе оставиш уште повеќе другари да умрат сами?“

„ТЕ МОЛАМ ПРЕСТАНИ!!“ Пот ми влезе в очите додека се дерев.

„Можеш да ме убиеш ако не сакаш ова што слушаш, коза е многу полесно да се убие од човек. Зар не?“ Зошто беше ли волку настроена кон мене пак сега?

„Не знам зошто го оставив, само не знаев што да му кажам, и нема да те убијам.“

„А зошто не? И двајцата знаеме дека си гладен. Ако ме убиеш ќе имаш месо што ќе те држи со денови, што ќе ти помогне убаво да смислиш план за надвор од тука. Плус и така веќе сум ранета. Нема да ти е нешто лошо на психата.“ Оваа глупа коза полудела!

„Се разбира нема да те убијам! Ми требаш жива! Мојата психа е многу подобра со тебе.“

„Хах! Ајде се вратиме на точакот само, имаме долг пат и малку време чим не сакаш да ме убиеш.“

Точакот се дупнал, и немаше никаква шанса да тргне пак. Мислев што да правиме, топлината почна да ми влегува во глава дури преку капата генералска, одлучив да ги скинам ракавите од униформата и од панталоните, правејќи ги шорцеви. Што откако ги скинав ми текна дека беше ужасна идеа, поради комарци, ама не си дадов да се жалам. Козата ме убеди, ме убеди да почнам да ја јавам, дур не најдеме возило повторно. „Зошто ми ги држиш роговите?“ Ме праша.

„О извини, навика.“

Жал ми паѓаше за козата, иако едвај одеше таа самата, одлучи да ме носи мене, за да ми е полесно. „Навистина мислиш дека си вреден за Генерал, Гаврило?“

„Би рекол да, ќе се осигурам дека Македонија никој нема да ја повреди.“

„Затоа избега од неа?“

„Не избегав! Знаеш и самата дека ме пратија тука, а и ова е единствен начин да станам Генерал.“

„Не знам и самата, мислев своја вола дојде тука.“

„Беше своја вола, тука ќе станам посилен, за Македонија, ќе видиш ти самата, кога ќе те однесам.“

„Ме зимаш со тебе ли?“ Праша зачудено.

„Се разбира другар, едвај чекам да те запознам со моите другари, колку ќе споулават кога ќе видат коза што збори! Хаха!“

„Пусти Гаврило, па никој нема да ти верува, дека си зборел со коза. Тоа е просто не видено.“

„Па ти ќе им збориш! Тогаш ќе мора да веруваат.“

...

Тишина беше.

„Нели? ...Нели?“

Таа не ми одговараше, и само продолжуваше да оди. Се напивме и двајцата вода за да имаме енергија. Конечно одлучив и да го изедам бургерот. Беше одличен. Пополека стигнавме до Дару Мусти патот. Овој исто така беше пуст, но за наша среќа овој пат имаше неколку џипови којшто одлучив да ги пробам. Еден од нив проработе. И со козата до мене, тргнавме конечно кон оазата.

Оазата беше прекрасна! Веднаш го паркирав џипот до езерото. И се урнав да пливам. Водата беше одлична за пливање. И преубаво ми дојде. „Зар не пливаш со мене?“

„Уморна сум, ќе задрема малку.“

Ја оставив да дреме. Земав една екстра гума што џипот имаше позади за резерва, ја извадив внатрешната гума и ја ставив во водата. Си залегнав на нејзе и пополека самиот задремував. После кратко лежење врз мене видов како прелетуваат хеликоптери и авиони, личеа амерички, но не бев спремен на време за да им сигнализирам за помош, и веднаш си отидоа. Идеа кон дирекцијата на Дакар. Што ме исполни со надеж. Уште еден ден и ќе бев дома! Додека лежев здогледав кокоси. Неколку паднати од земја. Искочив од водата, и земав неколку. Ги отворив со мојот нож и почнав да јадам како првпат да гледам кокос, потоа ми текна дека навистина првпат гледам кокос. Сокот од кокосот исто така беше убава промена од водата која имаше вкус на челик. Ја разбудив козата да и дадам да се напие од сокот и да јаде и таа. Да смени малку од листовите. „Фала ти.“

„Нема на што.“

„Дали ми даде име?“

„Сеуште не сум смислил. Можеби Маврило, тоа римува со моето име.“

„Тоа е глупаво име. Нека ти текне подобро.“

Но не ми текна.

„Еј Маврило.“

„Тоа не ми е име.“

„Што значи ‘Бее’?“

„Не значи ништо. Само звук што правиме дека ни е смешен.“

Набргу се стемни и двајцата одлучивме да го завршиме овој напорен ден со една убава дремка. Ја променив газата на Маврило пред да легне под мојата глава. И заспавме.

Третиот ден започна со гласното викање на мене. Не дека имав ноќа мора, напротив, повторно имавме прекрасен сон за како сум назад дома, но кога се сетив каде сум, и се вратив во реалност, не можев да си помогнам ама да не викам. Искрено многу повеќе сакам ноќни мори отколку убави сонови, ноќните мори ме прават среќен што сум жив, добрите ме прават мизерен. Рано станавме со Маврило. Се качивме во џипот, не зборевме дотолку но тоа беше океј, возев по пат. Немав толку страв за пиратите веќе бидејќи и така идам кон град, ако ме најдат по пат ќе ме најдат и таму. Вака така сум мртов. Се разбира џипот немаше уште многу бензин, а и неговите светла не работеа многу добро, иако беше 0500 часа мене ми требаше светло затоа што сеуште беше мрак. Некако се снајдовме. И успеавме да стигнеме скоро до Дакар, со само 20 километри останато. Го земав Маврило на грб и тргнав кон градот. „Што правиш?“ Ме праша.

„Те носам на грб, да се отплатам за тоа што ти ме носеше мене.“

„Те молам зачувај си ја енергијата. Не гледаш ли колку си болен.“

„Болен? Се чувствувам фантастично! Скоро стигнавме!“

„Гаврило, допри си го челото.“

Кога си го допрев, приметив колку имав голема температура. Не знам од што беше, но имав сфатив колку само сум болен, и не знам што ме носеше до тој момент, и зошто не приметував, но навистина бев болен, но морав да издржам, за мене и за Маврило. Продолжуваше да треска глупости за да го спуштам но не слушав. Имавме уште малку и немаше да го оставам мојот другар. „Гаврило те молам пуштиме. Побрзо ќе стигнеш без мене, вака им даваш на пиратите да те најдат.“ За малце ќе се согласев за тоа со пиратите но како што влегувавме во градот приметував дека има се повеќе амерички возила на војската, и летаа насекаде хеликоптери. Полека влегувавме во Дакар. Го гледав пристаништето. И војници имаше на секаде. „Гледаш ли! Гледаш! Ќе одиме дома!“

„Ти ќе одиш дома Гаврило, јас ќе одам далеку.“

„Тоа ќе биде и твој дом!“

Се доближи до моите уши, за други луѓе да не приметат дека збори, бидејќи многу луѓе сега почнуваа да ме гледаат. Еден од нив почна да трча кон војниците.

„Гаврило немам долго, го знаеш и ти тоа, прифати го...“

„Не прифаќам! Сите ќе дознаат за мојот другар коза што зборува!“

Козата здивнуваше. Осетив на мојот врат многу крв како ме полива. Веднаш ја ставив на земја и извадив газа. И ја извадив старата и-

„ГОСПОДИНЕ РАЦЕ ВО ВИС!“ Слушнав глас зад мене. Тоа беа околу 5 војници кој идеа кон мене со вперени пушки.

„Не! Ве молам да му помогнам на другар ми! Ќе му се инфицира раната ако не ставам газа веднаш!“

„Треска глупости! Провери му ги очите!“

Тие светнаа со силна сијалица во моите очи.

„Целиот е покриен во крв, температурата му е ненормална, и носи некаква униформа.“ Се сврте еден кон другиот. „Мислам дека доживува некаква епизода, или сонцето му влегло во глава.“

„Епизода! Какви глупости зборите! Оставете ме да ја сменам газата!“ Но тие продолжуваа да ме држат. Ме претресуваа.

„Овој човек не треба да има вакви оружја! Најдете му идентификација веднаш!“

„Имам идентификација! Проверете на вашите компјутери! Гаврило Романов! Гаврило Романов! Пребарајте побрзо немам време!“

„Господине смирете се! Брзо дај му смирувач!“

Извадија некои апчиња кој што сакаат да ме направат да ги земам. Главниот појде да пребара за моето име на компјутерот додека они ме држеа и ми ги одземаа оружјата. „Земи ги апчињата Гаврило...те молам. И стани најдобриот Генерал што светот го имал! Ти ми беше најдобриот другар низ цел мој живот, мило ми е што можев да го трампам мојот живот со генерал. Збогум.“

„НЕ ЗБОРИ ТАКА! ТЕ МОЛАМ! ЌЕ ДОЈДЕШ СО МЕНЕ!“

Моите поплаки станаа залудни, ме удрија со инјекција и почнав да губам снага.

„Каплар Гаврило ве зимаме со нас. Ќе ве излечиме по патот. Идете дома господине!“ Ми кажаа двата војници додека ме влечеа далеку од мојот пријател. Видов ми беше сега заматен од глупите солзи кој не престануваа да течат.

„Збогум пријателче.“

„Што беше тоа господине?“

„Ништо...само однесиме каде што треба.“

Ме одведоа до брод кој се спремаше да тргне. Полн со војници кој ми даваа војнички поздрав додека ме тркалаа на болнички кревет низ бродот.

Четвртиот ден започна со гласното викањето на една убава птица која застанала на мојата фаца. Таа птица ме расони. Помина цел ден откако го загубив другар ми. Тогаш еден војник видов како трча кон мене. Во мојот ранец нашле пресечен рог. Некако успеал сам да си го исече рогот, за да ми остави спомен. Потсетување, дека имам назад дома, ветување за исполнување.

#macedonia #short story

5 notes · View notes