#поезија

[cringelordofchaos]

Poleti, divlje dete moje

Poleti

Prati svoje Sunce žarko

I prati svoj Mesec u mraku

Poleti i dalje

I trči, i raširi krila tvoja

Nek ti vetar bude vodič

Nek ti zvezde budu mapa

I nek ti oblaci budu pomagali na svom putu

ka slobodi.

Leti i dalje i dalje

I napokon posle dugog puta

Bićeš ujedinjen

Sa svojom zemljom; sa svojim nebom

Bićeš jedan sa prirodom

I jedan sa divljinom

I nikad nećeš gledati iza sebe

I samo ćeš gledati put ka napred

Jer si napokon našao smisao

Divlje dete moje

Jer si napokon našao slobodu

[mywordsandphrases]

Невреме

На крајот од океанскиот брег гледам

натопени алишта како

воспитуваат груб песок.

Бегаат подалеку од градовите —

им пречи да ја покриваат човечката кожа

без да нанесат неколку лузни.

Сега ниту ветрот не ги дува

зрнцата песок кон луѓето.

Тој ден го одбележа природна катастрофа.

[a-posse-ad-esse]

ДЕВОЈКАТА ШТО ПОЅВОНИ НА НАШАТА ВРАТА

Постој, поседи во нашиот двор,

проговори нешто

помогни им на овошките

да расцветаат.

Анте Поповски

[between-shadow-and-soul]

Споделена тишина - D🦋S

Това, което ни сближава.

Това, което ни дели.

Това, което ни спасява,

когато най-боли.

Това, което ни усмихва.

Това, което ни тежи.

Това, което в нас притихва,

докоснем ли се с души.

Това, което ще се случи.

Това, което е за нас.

Това, което ще научим,

ако говорим, но без глас.

Това, от което се нуждаем,

за да осъзнаем, колко много се желаем.

Какво ли повече ни трябва,

освен с теб да помълчим?

И в тишината любовта си да споделим.

[lovelypleasantcoffee]

Во сон ми дојде сношти,

по толку години како векови долги,

катанец во срце се отклучи.

Како стадо овци спомени излеаја,

пакосно душата во неред ми ја ставија.

Немилосрдно ме потсети какво е непрежаленото

и како до коски боли секој неостварен сон.

Ненасетно усни затрепереа по твоите

И дури по толку време

Срцево го протресе.

Не те знам каде си, ни со кого

Не знам кому лице милуваш

Не знам кого од прегратки не испушташ

Не знам кого чуваш како капка на твојата дланка

Не знам на кого усни гризеш,

ниту со кого сништа делиш

Не е ни важно

Мина толку време

Се живеело и без тебе еве

Не сум ни свесна кога бев престанала да те чекам но,

одамна ќе да е.

Не морав да се присетам на тебе вака

Затоа што сега се е залудно

Без важност.

А тука си

Во едно ќоше од срцево

Сега сфатив.

Кого милуваш?

Кому даваш живот со сјајот што в очи го носиш?

Чии дланки се преплетуваат со твоите?

Од чии усни си зависен?

Чие постоење ти предизвикува среќа?

А ти, чиј си?

Твоето срце на која и припаѓа?

А реков не ми е важно.

Самата се лажев.

Недостасуваш.

А најважно, мислам дека сум веќе одамна преболена и заборавена.

Самата помисла ме парчи.

;

Три часот по полноќ

Сонот никако да ме услужи

Мисли лутаат насекаде

Таа до мене

Ја слушам како дише

Слатка е

Косата со боја на мед ја распослала на перница

Нејзините очи светкаат како ѕвездите на небо

Не се ни слични на твоите

Но сјајот во нив секогаш ме навраќа

Како трепереле очи твои

Кога мене ќе ме погледнат

Добра е

Ми ја затоплува душата мрачна.

Но, не е ти

Неможе да биде.

Тешко после тебе некој да го освои срцево мое

А толку време има поминато

Замисли

Сеуште го имаш ова срце како на тацна

Штом на тебе во ноќите се сети душа моја

Плаче по тебе како ранета срна

Па пуштам рака по цигара

Болка да ублажи

И тогаш се запрашувам по илјадници прашања

Каде ли си?

Кого ли како сонце со насмевката твоја го грееш?

Кој ли сега на памет ги знае бемките на твоето тело?

Кому дни разубавуваш?

Среќник е тој

Што те има

Што усни твои, по ѓаволите, љуби

Што ти се радува

Но,

Можам да се заколнам дека никој никогаш ниту некој некогаш ќе ти се радува како мене

Во тоа сум сигурен.

Недостасуваш.

-а.и.

[ciribiribela-03]

кап мастила / бранко миљковић

шта све може да стане у капи мастила

једно ненаписано сунце

једна непотписана птица

један ненацртани цвет

и још ће остати толико да се напише епитаф:

две су звезде заноћиле

у чијем срцу у чијој ноћи

затим су два цвета никла

из чије крви из чије крви

и две су птице полетеле

из чије главе у чију ноћ

две звезде два цвета две птице

нико не зна чије су

нико не зна одакле су

[readingphotos]

>> На трошном чуну без крма и наде

Умени вера губи се и мре,

Ја ништа више не верујем ништа,

Ил боље рећи, ја верујем све. <<

[webohrid]

Свечено отворени 61. „Струшки вечери на поезијата“

Свечено отворени 61. „Струшки вечери на поезијата“

Со музичко-поетски перформанс на „Т’га за југ“ во изведба на бендот „Пијан Славеј“ и традиционалното палење на поетскиот оган вечерва свечено се отвори 61. издание на фестивалот „Струшки вечери на поезија“. Манифестацијата се отвори на летната тераса на хотелот „Дрим“ во присуство на голем број поети од земјава и од странство, како и на владини претставници и љубители на пишаниот збор. Вечерта ја…

[mywordsandphrases]

Албум - Вислава Шимборска ♥️

(2.7.1923–1.2.2012)

Никој во семејството не умрел од љубов.

Како било, било, но ништо за мит.

Ромеи на туберкулозата? Јулии на дифтеријата?

Некои дури доживеале длабока старост.

Никакви жртви на неодговарање

на писмо оросено со солзи!

На крајот секогаш се појавувале соседите

со ружите и биноклите.

Никаков недостиг на воздух во стилскиот орман

кога нагло би се вратил мажот на љубовницата!

Никого тие жипони, пелерини, волани, врвци

не спречиле да влезе на фотографијата.

И никогаш во душата на пеколниот Бош!

И никогаш со пиштол во градина!

(Умирале со куршум во черепот, но од други причини,

и на полски носилки.)

Дури и оваа, со екстатичната пунѓа

и со очите поднадуени како по бал,

отплови низ големиот крвоток,

но не кон тебе, танчеру, и не од тага.

Можеби некој, одамна, пред дагеротипиите -

но од овие во албумов, колку што знам, никој.

Се ругале над тагите, летале деновите,

а тие, помирени, умирале од грип.

(На денешен ден, пред точно сто години е родена Вислава Шимборска)

[a-posse-ad-esse]

АКО ТИ НЕДОСТАСУВА СВЕТЛИНА

Ако ти недостасува светлина

земај ме.

Ноќ да сум ноќ ќе изгорам

ќе те разденам.

Ако и љубов ти недостасува

земај ме.

Црнките на ноќта ќе ги ископам

ѕвезда да се огледаш, да огрееш.

Ако ти недостасува омраза

и тогаш земај ме.

Пекол ми вие под срце

пекол вековиште.

Ако ти недостасува светлина

земај ме.

Ако пак јас ти недостасувам

што сум ти!

Без да те гледам во недоглед

без да изгорам.

Ацо Шопов, Гледач во пепелта, 1970

[between-shadow-and-soul]

Нещо, някога, някъде - D🦋S

Може би някъде,

някога,

в някого

пак ще се влюбим,

нали?

Нещо ще искаме,

нещо ще чакаме,

нещо пак ще боли?

Може би някога,

някъде,

в някого

пак ще открием любовта?

Това, което ни усмихва.

Това, което ще се случи

Това, което в нас притихва,

докоснем ли се с души.

[lovelypleasantcoffee]

Ах барем едно здраво да си речеме.

Некогаш кога ќе се сретнеме.

Не верувам во тоа.

Но би сакала.

Да не сме лути еден на друг.

Да не ме имаш за душман.

Затоа што тоа никогаш не би ти била.

Ти го мислам најдоброто.

Да си добар. Да си среќен.

Секогаш да се смееш.

Да ти се оцртуваат твоите медени дупченца на образите.

Очите да ти сјаат со бескраен сјај.

И среќа да те следи.

Чувај се.

Жити се, чувај се.

- a.

[comonblancechance]

25/04/2024 О, да си пазио на заповести моје! Мир би твој био као река, и правда твоја као валиви морски; Исаија 48:18 Један веран хришћанин је причао о своме животу:,, У раној младости сам једне недеље отишао у заједницу верних хришћана. Садржај проповеди сам брзо заборавио, али текст из Библије који је проповедан до данас је остао урезан у моје памћење. Управо су то биле ове речи из Исаије 48:18. Овај стих се напросто уцепио у моје срце. И после, када сам напустио родитељски дом, Дух Божији ме увек подсећао на ове речи из пророка Исаије. Али, овај опомињући глас Светога духа нисам озбиљно прихватао, него сам га одбацивао и живео по своме. Није никакво чудо, што се мој животни бродић ускоро са поцепаним једрима насукао на клисуру светских уживања. У срцу и души сам се осећао преварен. Уметност и наука, филозофија и поезија, нису ме могле извести из унутрашње кризе која ме је обузела. Једино ми је као звезда у мрачној ноћи, светлила реч пророка Исаије у 48:18, коју сам чуо на проповеди у мом селу. Она ме је и довела до тога да сам пронашао мир са Богом, кроз Господа Исуса Христа, који ,,примири све са собом, умиривши крвљу крста његова’’ Колошанима 1:20 И сада огрнут хаљином Божије правде, коју је Христ на Голготи за мене извојевао, могу радосно ићи својим путем, уздајући се у Исусову снажну руку, из које ме нико и никада не може отети.’’ Нека ове речи из Исаије 48:18:,,О, да си пазио на заповести моје!’’ и тебе, драги читаоче обузму и не напусте, све док се у твоје срце не усели Божији мир, и уместо твоје хаљине самоправедности те наш Господ не обуче у хаљину спасења његовог.

[ljiljaknjiga]

МОЈА НАЈНОВИЈА ПОЕЗИЈА НА ИТАЛИЈАНСКОМ.

[napisanozatebe]

Блог на вљубеничка во пишаниот збор, наменет за креативно изразување преку пишаниот збор, текстови, колумни, новели, поезија, проза #напишанозатебе

[webohrid]

Синот на Таникава и поранешниот лауреат Амир Ор засадија дрва во „Паркот на поезијата“

Синот на Таникава и поранешниот лауреат Амир Ор засадија дрва во „Паркот на поезијата“

Со традиционалното садење дрво во „Паркот на поезијата“ неофицијално се означи почетокот на „Струшките вечери на поезијата“. Во паркот дрва засадија јапонскиот композитор и пијанист Кенсаку Таникава, син на годинешниот лауреат на „Златниот венец“, јапонскиот поет Шунтаро Таникава, како и специјалниот гостин, лауреатот на СВП во 2020 година, израелскиот поет Амир Ор. – На мојот татко многу му беше…