#Is dit nu later

[slechterick]

Holy shit. Hoooooooly fucking shit. Een zorgverzekeraar die claimt dat de martkwerking in de nederlandse zorg een gefaald experiment is?! It's about fucking time maar H O L Y S H I T.

(bron: NOS)

[rudyboxman57]

In ons land worden momenteel massaal houten kozijnen vervangen voor kunststof kozijnen ! Dit wordt later onze nieuwe PFAS Afval-berg. Wat vindt ons Europees Parlement in Brussel daar nu van ! Ik zeg meteen stoppen, nu het nog kan ! #Nederland

#EuropeesParlement #EuropeanUnion 10

[trouwbanners1]

Welkomstbord bruiloft maken

[ferretburger]

Crazy motherfucker named Joost Klein

Ik werd gepest op het schoolplein, nu heb ikke hoofdpijn (au)

Ik was 13 maar geen 13 in een dozijn

Paar jaar geleden en m'n bril die was gestroomlijnd

Ik had een dicht gordijn bij mijn kozijn

Ik zou ook boos zijn zonder mijn co-sign

En ze vragen mij: "Joost Klein

Hoe de fuck kan jij zo groot zijn?"

Ben in Oost-Berlijn, ik drink mijn rode wijn

M'n psychiater zei mij: "Jij hebt borderline"

Die woorden deden pijn

Net als stekels van een porcupine

Maar toch ben ik fris, net Robijn

Jij bent een pestkop, nee, je kan niet zo zijn

Check m'n website, dit is mijn domein

Maar na 20 jaar online, ben ik liever offline

Ik ben liever offline, ik ben liever offline (yes)

Ik, ik ben liever offline, ik ben liever offline

Ik, ik ben liever offline, ik ben liever offline

Ik ben liever offline, ik ben liever offline

Werd geschopt, werd geslagen

Maar de pestkop noemde het plagen, dus ikke mocht niet klagen (wat?)

Mijn docent zei: "Je mag me alles vragen, er zijn geen domme vragen"

Dus ik vroeg: "Waar is mijn vader?"

Tien jaar later, ik drip zonder lekkage

M'n strafblad is wit, net wc-papier van Page

Ik ging door allemaal fases, ik luister André Hazes

Ik passeer de revue en ik passeer de passage

Mijn brein is een gekke salade

M'n leven is een quiz, je kan het antwoord niet raden

Net Kud, ik heb die groene en die paarse

Ze noemde me pappie, maar ikke ben geen Kraantje

Ik wacht al jaren en maanden

Maar ik blijf net als mijn ovaties staande

Ik teken graag op beslagen ramen

Ze wil m'n C-O-C-K net Baantjer, whut

Ik ben liever offline, ik ben liever offline

Ik, ik ben liever offline, ik ben liever offline (ah, yeah)

Ik ben liever offline, ik ben liever offline

Ik, ik ben liever offline, ik ben liever offline

Ik voel me Kooten en de Bie

Bitch, ik wil wat noten bij m'n brie

Joost Klein en de Tantu van de Beats

Da's een hele mooie symfonie

Ik voel me Kooten en de Bie

Bitch, ik wil wat noten bij m'n brie

Joost Klein en de Tantu van de Beats

Da's een hele mooie symfonie

joost are you invading my ask box now

[tripodtor]

...en zo leidt je je hond af als hij het warm heeft en hoogstwaarschijnlijk wat pijn ervaart. Vandaag was de eerste dag zonder pijnstiller. Hij krijg nu enkel nog CBD olie en maagzuurremmers (3 x 1 pil per dag) Ik hield zijn dosis CBD hetzelfde om te zien hoe hij zich zou voelen. Hij ging hartstikke goed, tot we terugkwamen van een heel klein wandelingetje (ik denk zo'n 30 meter..misschien net iets meer? Eind van de straat en terug).

Toen we eenmaal thuis waren en Tor uitgehijgd was piepte hij een beetje en likte erg veel aan zijn wond, voor zover zijn shirtje dat toelaat. Ik heb de wond gecheckt, de bovenste hechtingen zijn heel mooi plat, de onderkant van de incisie is veel dikker. Dit was echter sinds het begin al zo, er zat daar veel meer wondvocht door de zwaartekracht en de huid is daar meer gaan lubberen omdat daar natuurlijk eerst een poot zat. Geen tekenen van wondvocht of erge roodheid. Ietwat roze maar niks geks met dat gelik van hem. Ik heb er wat bepanthen op gesmeerd.

Ietsje later was hij meer geagiteerd aan het likken dus heb ik een koelelementje tegen de wond gelegd en hem twee ieniemienie waterijsjes gegeven om aan te likken. Verder heb ik hem een halve paracetamol gegeven en 3 extra druppels CBD. Zo'n 20 minuten later, slaapt hij als een blok. Fijn, nu kan ik ook met een gerust hart naar bed.

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De Galmende Kinkhoorns

We vinden Johan weer op de wegen van West-Ierland...

Ik moest even nadenken. Weer? Weer in West-Ierland? Bagdad, Japan, Brabant, Rijnland, Noorwegen,... ja, dat herinner ik me nog, maar West-Ierland?

Ik heb het allemaal nagekeken en tenzij De Gouden Sikkel in de tussentijd werd ge-retconned naar West-Ierland, is De Roder Ridder pas voor de eerste keer in Ierland. Later in de serie zal hij er nog vertoeven, maar bij mijn weten is dit de eerste keer.

Enfin, zelfs dit weerhoudt me er niet van om te klagen dat Johan wéér van schild veranderde. Het leek er de laatste keer op dat hij nu wel een standaard schild had (de schuine balk met drie... eikels?), maar dat is dus weer overboord gegooid.

[joostjongepier]

Wat?   Voorwerpen uit de schat van Sacoşu Mare (1200-900 v. Chjr.), Ringetjes uit de schat van Braşov en de schat van Apoldul de Sus (1000-900 v. Chr.), Helm van Coƫofeneşti met detail (ca. 450 v. Chr.), Zilveren draken uit de Schat van Soloneƫu Nou (ca. 100 v. Chr.) en Zilveren armband van Lupşa (ca. 50 v. Chr.)

Waar?   Tentoonstelling Dacia – Rijk van goud en zilver in Drents Museum, Assen

Wanneer?   7 september 2024

Ik had hun naam wel eens gehoord: de Daciërs. Als je me echter had gevraagd waar dit volk ooit leefde, had ik je het antwoord schuldig moeten blijven. Dankzij een, als altijd fraai vormgegeven, archeologische tentoonstelling in het Drents Museum weet ik dat nu wel. De Daciërs leefden vanaf de tweede eeuw voor Christus in wat nu Roemenië is. Hoogtepunt van het Dacische rijk was onder koning Boerebista, die regeerde van 82 tot 44 voor Christus. In 106 na Christus, na twee felle oorlogen, werd Dacië door keizer Trajanus ingfelijfd in het Romeinse Rijk.

De Daciërs beschikten over veel goud en zilver dat door kundige edelsmeden tot fraaie objecten werd gevormd. De voorouders van de Daciërs maakten al sinds 4500 voor Christus gouden objecten, zoals sieraden en kommen. Ook produceerden ze veel gouden ringetjes, waarvan de functie onbekend is. Wellicht werden ze gebruikt als betaalmiddel.

Door de geschiedenis heen veranderden Dacische symbolen. In de bronstijd (2100-850 v. Chr.) zijn veel spiraalvormen te zien als verwijzing naar de zonnecultus. In de vroege ijzertijd (850-450 v. Chr.) worden invloeden van andere culturen zichtbaar. Dieren, en met name het paard, spelen dan een belangrijke rol. In de late ijzertijd (450 v. Chr. – 106 n. Chr.) ontwikkelen de Daciërs een eigen symboliek. De ‘Dacische Draco’ is een kruising tussen een wolf en een slang.

Aanvankelijk werden de objecten vooral gemaakt om te offeren aan de goden en om mee te geven aan overledenen in hun graf. Opmerkelijk daarbij is dat de voorwerpen soms met opzet werden beschadigd. Later veranderde het gebruik van goud en werden voorwerpen gemaakt om mee te pronken of als versiering van bijvoorbeeld paardentuigen.

Een fraai voorbeeld van een pronkstuk is de Helm van Coƫofeneşti. Spelende kinderen ontdekten de helm in 1927 na een zware regenbui waarbij de grond die hem bedekte was weggespoeld. Ze namen de helm mee naar huis, waar hij een tijdlang als drinkbak voor de dieren werd gebruikt. Inmiddels is duidelijk dat het om een pronkhelm gaat met afbeeldingen uit de Getische mythologie. De versieringen laten invloeden zien uit verschillende culturen.

In de 1e eeuw voor Christus werd goud voorbestemd voor offers en de koninklijke schatkist. Het gebruik van zilver voor persoonlijke voorwerpen nam toe. Ook de versieringen veranderden. Geometrische vormen en plantenmotieven namen de plaats in van dieren.

Menselijke afbeeldingen zijn schaars in de Dacische kunst. Een voorbeeld is de versiering op de uiteinden van een zilveren armband. Aan de einden is een mensenhoofdje met een plat hoedje te zien.

[fransopdefiets]

6-9 Vrist

Hanstholm is the place to be als je wat wil eten en op de Put and takecamping van Ræhr staat. Hanstholm is weliswaar een wat grotere plaats, maar dat betekent nog niet dat je er ook fatsoenlijk kunt eten. Het is een echt vissersdorp, dat wil zeggen dat de haven bestaat uit vrieshuizen en visverwerkingsbedrijven en het dorpje bestaat uit kleine en wat haveloze huisjes. Het is hier pizza of fish and chips, dan maar pizza. Om het een beetje gezond te houden, nam ik de vegetarische pizza.

Vanmorgen ben ik niet zo heel vroeg weg, omdat het later licht wordt, slaap ik ook langer door. Maar om kwart over acht ben ik vertrokken. De route lijkt veel op die van gisteren, bos en open duinvlaktes wisselen elkaar af. Er is koffie onderweg, in het dorpje Klitmøller krijg ik voor 12 euro een cappuccino en een stukje appeltaart. Dat Klitmøller bestaat uit 10 vissershuisjes, minstens evenveel ijssalons, een camping, een vakantiepark en een paar antiek- en kledingwinkels. En om half elf ‘s morgens zitten de Denen hier al achter het bier naar de zee te koekeloeren.

In Nørre Lyngholm staat een mooi oud kerkje met een opvallende afbeelding achter het altaar. Christus verrijst uit zijn graf en draagt daarbij de Deense vlag over zijn schouder. Ik wil best geloven dat de Denen een streepje voor hebben in de hemelse hiërarchie, maar dit lijkt me toch apocrief.

Het begint steeds harder te waaien, maar gelukkig heb ik de wind meestentijds schuin achter. Om twee uur heb ik het pontje naar Thyborøn, een van de laatste pontjes op deze tocht. Op de camping vlak voor Vrist hebben ze een aanbieding, slapen in een minihut. Wel ja, waarom niet, maar de hut blijkt een groot uitgevallen regenton. Ik pas er met bagage precies in, maar je kunt er niet koken en je hebt ook geen tafeltje om aan te eten. Nou ja, de pizzeria is hier niet ver vandaan. En het is mooi weer, dus je hoeft niet binnen te zitten.

Ik kom nu trouwens wel griezelig dicht bij huis. Nog een paar dagen fietsen en ik ben al weer in Duitsland, dan is het nog maar een week naar huis. Gelukkig spreken ze hier nog een onverstaanbare taal en betaal je met kronen, daardoor hou ik nog even dat gevoel dat ik ver van huis ben. Maar straks komen de euro’s en komt het verstaan van de medemens zonder dat je eerst I am sorry, but could you speak english hoeft te zeggen.

Gefietste afstand: 82 km

Gefietste tijd: 5:50

[devosopmaandag]

Een tweede boog

Twee jaar terug las ik in Frankrijk 'Papyrus – Een geschiedenis van de wereld in boeken' van Irene Valejo*. Ik vond het een fantastisch boek. Toen we twee vriendinnen in Zuid Frankrijk bezochten, bleken ze een ander boek dat ik als cadeau had meegenomen al te hebben. Ik besloot mijn exemplaar van Valejo te geven, maar daarvoor moest ik wel mijn potloodstrepen uitgummen. Mijn meest belezen vriend noemde dat 'huiveringwekkend'. Om mijn gevoel van spijt te verzachten, maakte ik met mijn telefoon foto's van de betreffende pagina's.

Afgelopen week vond ik tot mijn vreugde een exemplaar bij de Terre des Hommes-boekhandel. De man die mij hielp wees mij met zachte en verontschuldigende stem op de talrijke potloodstrepen van de vorige eigenaar. Des te meer reden om het boek aan te schaffen, legde ik hem uit. Ik zou mijn strepen terugplaatsen en die van lezer A (nonymus) behouden. Het is een beetje magisch denken, om zo dat eerdere uitgummen van mij teniet te doen - wel een beetje alsof je een tweedehands jasje koopt en besluit het aan te trekken zonder het eerst te wassen. Maar dat is het lichaam. Als de geest al iets bevuilt doet hij dat geurloos.

Bij doorbladeren stelde ik vast dat het boek A buitengewoon geboeid en geraakt moet hebben. Soms zijn zelfs hele pagina door een verticale potloodlijn gemarkeerd, tekens in de kantlijn geplaatst, woorden omcirkeld. Hoewel het boek diepe indruk op mij maakte, was ik heel wat minder kwistig met het potlood. Op pagina 87 onderstrepen we beiden het zelfde fragment: “”Het rechthoekige kleitablet was een vondst. Onze blik ervaart een vreemd soort genot bij het zien van een rechthoek. Het is een evenwichtige, concrete, overzichtelijke afbakening van de ruimte.” Pagina 117:“Het ritme is niet alleen een bondgenoot van het geheugen, het is ook een katalysator van onze geneugten....”. Pagina 187: “Opsommingen hebben te maken met de orde als angstreductie, dat wil zeggen: met ons defensieve systeem om oprukkende chaos te beteugelen”. Ik las ook een aantal door A gemarkeerde passages, en genoot opnieuw.

Hoe heeft A toch afstand kunnen doen van dit 'stuk' gelezen boek? Zou A zijn overleden of is A al oud en moet materiële ballast zoveel mogelijk overboord gegooid worden: boek uit – weggeven? Zoals ik altijd pleeg te zeggen is de kracht van een boek dat ergens alleen in een kamer iemand een boek schrijft en dat veel later ergens anders iemand alleen in een kamer leest wat de ander heeft geschreven. Een boog wordt gespannen tussen twee mensen door het ding dat boek heet. En dat dat duizenden, honderdduizenden keren met het zelfde ding gebeurt. Nu wordt een andere boog gespannen: de vingers van A en van mij slaan de zelfde bladzijden om, onze potloodstrepen vloeien samen.

* Papyrus – Een geschiedenis van de wereld in boeken | Irene Valejo | vertaling Adri Boon | uitgeverij Meulenhoff 2021

[parvasilvi]

Papierwerk

Mijn moeder is aan het opruimen Rapporten, knutselwerk, oude foto's Alles moet het huis uit.

Het is gezellig. We delen herinneringen, Wijzen elkaar op vergeten momenten. En ruimen op.

Elk object beland op één van drie stapels: Weggeven Weggooien Bewaren. Het voelt bevrijdend om zo veel weg te gooien. En vertrouwd om in het verleden te graven.

Ik kom mijn oude agenda tegen En m'n klassenfoto van toen ik vijftien was, En ik voel ineens zo'n golf van liefde, Voor de ongemakkelijke tiener die ik was. Het was geen makkelijke leeftijd, Maar ze heeft me gebracht naar het hier en nu.

Ik hecht niet snel aan spullen. Op vijftien had ik in negen verschillende huizen gewoond, In zeven verschillende steden, in drie landen. Ik heb al vroeg geleerd om niet aan mijn spullen te hechten Neem mee wat in een verhuisdoos past En wees niet verbaasd als er iets kwijtraakt bij de reis Het zijn maar spullen. Alles is vervangbaar. "De agenda mag weg," zeg ik. De foto bewaar ik.

Mijn moeder is aan het opruimen Vorige maand heeft ze haar vader's huis leeg moeten ruimen. Vijf kratten fotoalbums met wazige foto's van verre vage familie En nog drie kratten met ander papierwerk. Brieven. Schriften. Agenda's. Eindeloos.

Ze heeft het niet hardop gezegd, Ik weet niet eens of ze het zelf weet, maar Ze wil me behoeden. Dus zitten we op de vloer van mijn oude kamer voor de boekenkast "Kijk nou toch," zegt mijn moeder. "Piep de muis!" En het kan niet, dat ik dit boekje uit m'n kleutertijd nog herken, En toch zijn de plaatjes zo vertrouwd Piep krijgt een rode ballon Piep krijgt een gele ballon De bladzijdes plakken aan elkaar. Er is een hoekje van een bladzij afgescheurd. Ik ben allang geen kleuter meer. Er is geen enkele reden om dit nog in huis te hebben. Ik leg het boekje op de stapel: "weg".

Ik heb al vroeg geleerd om niet aan mijn spullen te hechten En toch staat mijn huis, mijn eigen huis, nu vol met hebbedingetjes Goedkope, kitscherige, vervangbare spullen. Maar toch.

Twee weken later zal ik nog eens aan dat kleuterboek denken. En beneemt het me de adem Hoe graag ik er nog een keer in wil bladeren. Dat tastbare bewijs van dat ik ooit een mollige kleuter was Een herinnering in primaire kleuren.

"Zo, dat levert een hoop ruimte op," chirpt mijn moeder. En met een voldaan gevoel kieperen we het verleden in de kliko. Opgeruimd staat netjes.

[brilmans]

Mangaandendrieten

Mijn eerste dendriet

Ergens in mijn jeugd, ik moet een jaar of 10 zijn geweest, vond ik tijdens een vakantie ergens in het zuiden van Duitsland een platte steen met daarop een bijzonder patroon. Net alsof er twijgen van een varen op waren gedrukt. Omdat ik in de omgeving reeds diverse fossielen schelpen had gevonden, ging ik er vanuit dat het fossiel van iets plantaardigs betrof. Bijgevolg belandde de steen in de fossielenverzameling. Abusievelijk!

Ondertussen weet ik dat het patroon op de steen niet fossiel is en ook niets plantaardigs. Het patroon op de steen is een anorganisch gevormde,vertakte afzettingen van mangaanoxyde. Het zijn zogenaamde mangaandendrieten.

Als ik toen ter tijd de mogelijkheid had gehad bovenstaande met u te delen, had ik het direct gedaan. Om u voor deze beginnersfout te behoeden, maar ook gewoon om u op de schoonheid ervan te wijzen.

Een nieuwe vondst

Gisteren, 20 juli 2024, op de tweede dag van mijn vakantie op Ithaki, een Grieks eiland in de Ionische zee, vond ik opnieuw een steen met mangaandendrieten. Omdat ik nu wel de mogelijkheid én de tijd heb, het is tenslotte vakantie, leek die vondst mij een mooie aanleiding dit verhaal alsnog te schrijven.

Een steen met duidelijk langs de diaklazen gevormde dendrieten.

Over mangaandendrieten

Mangaandendrieten vormen zich langs niet openstaande spleten (diaklazen) en op laagvlakken (de scheidslijn tussen twee opeenvolgende lagen gesteente) in gesteente. bij voorkeur, maar zeker niet uitsluitend, in kalken en dolomiet. Ze kenmerken zich door een veelvuldig en systematisch

vertakte vorm. De meest karakteristieke verschijningsvorm is die van het ‘boompjes’-type. Vandaar ook de naam. Dendriet komt van het Griekse woord dendron, dat boom betekent.

Wie mangaandendrieten, het boompjes-type, goed bekijkt zal zich behalve over het feit dat hun fractale bouw bijna altijd symmetrisch is, verwonderen over het gegeven dat de uiteinden van dendrieten elkaar nooit kruizen of raken en dat er aan weerszijden van de diaklaas een symmetrie ontstaat. Dit alles bij elkaar maakt een steen met dendrieten tot een kunstwerk van de natuur; de moeite waard te verzamelen.

De steen die ik tegenkwam, was te groot om mee naar huis te nemen, die heb ik daarom maar op de foto gezet. Een dag later vond ik op een van de vele kiezelstranden van het eiland een paar mooie kiezels met dendrieten erin. Een in een kiezel zat naast dendrieten van het boompjes-type een tweetal van het zogenaamde ster-type. Ik heb ze allemaal maar meegenomen. Leek me een prima souvenirs.

Een kiezel met dendrieten.

Een kiezel met dendriet van zowel ‘boompjes’ als ‘ster’-type.

Meer over dendrieten leest u hier:

[geschiedenisish]

#cancel Koos Speenhoff

Dit moet ik misschien even uitleggen.

Koos Speenhoff (1869-1945) was een van de allereerste Nederlandse kleinkunstartiesten/cabaretiers. Als we spreken over bekende Nederlandse comedians is het rijtje basically; Koos Speenhoff, Louis Davids, Wim Sonneveld.

De liederen van Koos Speenhoff zijn in sommige gevallen een paar van de oudste Nederlandse opnames die we hebben!

Anyway, als je op het internet naar deze man zoekt krijg je te horen dat hij razend populair was in zijn tijd (1900-1920 ongeveer) op dezelfde hoogte als Louis Davids een paar decennia later (1920-1940). Hij lijkt gewoon een lieve, schattige voorloper van Daniëls te zijn.

DIT IS NIET WAAR!!!!!!!!! Daniëls is ge-wel-dig, maar Koos Speenhoff hadden we TOEN moeten cancelen én nu! Beide zijn nog niet gebeurd, maar ik ga daar voor zorgen. (Ondanks dat de man al 79 jaar dood is, maar toch.)

Ik kwam de bewuste man op het spoor in mijn zoektocht naar de Nederlandse reactie op de eerste feministische golf. Ik kwam toen uit bij "Spotlied op de vrij vrouwen" uit 1903. We zien hier vrij snel wat voor soort 'feminist' Speenhoff is (ingekort);

"Wat men voor een eeuw niet kende waar men toen nog niet aan dacht 't Is de vrije vrouwenbende 't Is de derde soort geslacht 't Zijn geen mannen, 't zijn geen vrouwen 't Is geen vlees en 't is geen vis Wie met zo'n model gaat trouwen [trouwt met zijn begrafenis (2x)] Een vrije vrouw draagt korte rokken dat je haast haar knieën ziet [.....] Nergens is ze fris en mollig Alles knokig vlees en been Welke man gevoelt zich lollig [Naast zo'n lopend stuk rookvlees 2x] Vrije vrouwen vinden vrijen ouwerwetse flauwigheid Voor verliefde zoenpartijen heeft de vrije vrouw geen tijd [....] Stakkers zijn die vrije vrouwen Waar een man geen steek aan vindt Kijk ze met pakkies boeken sjouwen Liever dan een wollig kind Als men hoort wat zij zich wensen Wat zo'n meubelhout zo zeid' Vragen alle nuchtere mensen [Is 't een bokkie of een geit] 2x[....] Weg met al die houten lijven Waar een man geen greep aan heid Al die halve vrije wijven Zijn de kanker van de tijd Want een vrouw is hier op aarde Het mooiste wat men denken kan Zij geeft aan ons leven waarde [Zij is alles voor een man 2x]"

De overige teksten, ook voor de andere liedjes, moet je online opzoeken want anders wordt deze post wel heel lang. Maar de liederen zijn makkelijk te vinden!

Maar ja, Speenhoff is dus vooral bezig met hoe dom vrije vrouwen zijn in hun absurde wensen voor vrouwenrechten. Daarnaast vindt hij het VOOR MANNEN enorm jammer dat deze vrouwen geen goede/geschikte partners zijn. Dat de vrouwen niet willen trouwen vindt hij maar dom en raar.....

In dat jaar schreef hij trouwens ook nog twee Spotliederen op de vegetariërs, die nog meer bad faith kritiek zijn dan een "Atheist debunks feminist with facts and logic" video uit 2015. "Ja maar als we geen leer meer mogen gebruiken, moeten we dan maar zonder schoenen gaan rondlopen????????" Shut up, loser met het brein van een 15-jarige puberjongen.

MAAR HET KAN NOG ERGER. Als je namelijk dacht dat het bovenstaande vrouwonvriendelijk was, moet je eens horen wat Speenhoff tegen de gewone vrouw te zeggen heeft. Ik citeer "de zeven plichten van de vrouw" uit 1916. Die, voor de duidelijkheid, geen mannelijke tegenhanger kent voor zover ik weet. Mannen hebben volgens Koos geen plichten, maar dit zijn de zeven plichten van een vrouw. (Zoek het lied op, dit is een verkorte, iet wat gestrawmanned versie. Dus zoek het origineel op!)

1 "De eerste plicht van elke vrouw is nooit geleerd te doen." 2 De tweede plicht van elke vrouw is houden van haar man." 3 "De derde plicht van elke vrouw is goed gekleed te zijn." 4 "De vierde plicht van elke vrouw is steeds gehoorzaam zijn." 5 "De vijfde plicht van elke vrouw is manlief toe te staan om zonder haar van tijd tot tijd alleen eens uit te gaan." 6 "De zesde plicht van elke vrouw is zwijgen op haar tijd omdat ze juist ‘t meeste zegt met haar stilzwijgendheid" 7 "De zevende en mooiste plicht is dat ze koken kan."

Ik kan me goed voorstellen dat het lied in die tijd aangeslagen heeft, zo zit er de zin in "Omdat een man die ouwer wordt en jaren is getrouwd, toch veel meer dan zijn eigen buik dan van een oma houdt." Wat grappig hoort te zijn, maar nog steeds de schuld voor een slecht huwelijk bij de vrouw neerlegt, en niet bij de man. Dit narratief van "men are stupid, am I right ladies? now be submissive!" kom je tegenwoordig nog maar op één plek tegen. Namelijk bij conservatieve (Amerikaanse) christenen die vinden dat er maar een recht voor vrouwen moet zijn; namelijk het aanrecht.

MAAR HET KAN NOG VEEEEEEL ERGER!!!!!!!!!

In 1915 schreef Speenhoff "loflied op Professor Bolland". De Nederlandse Jordan Peterson van die tijd, in de zin dat hij een populair professor was die volgens Speenhoff zelfs populair was buiten de collegezalen bij het gehele volk!

Weet je waar Bolland ook om bekend staat...... De teekenen des tijds, zijn laatste college uit 1921 (voor zijn overlijden in 1922). Ik quote voor het gemak even Wikipedia;

"Bolland kan tevens als grondlegger van de fascistische beweging in Nederland worden beschouwd. In zijn laatste academische les De teekenen des tijds (1921) hield hij een fel betoog tegen de democratie (de "gepeupelregeering", p. 12), tegen het jodendom[3], tegen de "tot heerschappij gekomen goddelooze arbeidersklasse" (p. 9), tegen democratisch onderwijs: "de liberaal bedoelde, maar democratisch ontwikkelde, dat is ontaarde, volksschool" (p. 34) en tegen vrouwenemancipatie."

Voor context, in 1914 was het algemeen stemrecht voor mannen ingevoerd in Nederland en in 1918 voor vrouwen! Bolland wilde terug naar de tijd voor 1914 toen alleen rijke mannen in Nederland stemrecht hadden! In 1915 was Bolland misschien nog niet zoooo radicaal als in 1921, maar ik vraag me af waarom Speenhoff het nodig vond om SPECIFIEK voor deze man een loflied te schrijven!

Ik wil deze rant eindigen met een positief voorbeeld; Louis Davids. Toen Speenhoff in de vergetelheid raakte, kwam Louis Davids juist net op. Daniëls was ook niet de meest progressieve man, maar hij gaf de vrouwen in zijn liedjes veeeeeel meer agency (zoals de vrouw in De Voetbalmatch uit 1932 die de gehele voetbalsport belachelijk maakt en de mannen die ernaar gaat kijken als vermaak! of de moeder in "Moeder is dansen" waarin moeder belachelijk wordt gemaakt, maar vader haar drang naar jazz ook heel goed begrijpt in een enge interbellum-wereld). Hij was uitdrukkelijk kritisch op het kapitalisme en de regering (zoals in zijn bekende "De Kleine Man" uit 1929 en natuurlijk "Als je voor een dubbeltje geboren bent" uit 1935 wat nog steeds veel door antikapitalisten als logan wordt gebruikt, verwijzend naar Louis), ook de "welfare queen" helaas komt bij Louis negatief ter sprake (ook in De Kleine Man).

Maar waar Louis Davids vooral goed in was, vooral in vergelijking met Speenhoff, was dat bij Speenhoff de grap altijd was "Kijk naar deze domme nieuwe mensen" terwijl bij Davids de grap altijd was "Lach om hoe WIJ, arme lieden, allemaal proberen te integreren in een snel veranderde wereld." Er werd gelachen met het publiek, niet met een soort derde vreemde groep die wij met z'n alleen kunnen gaan lopen uitlachen....

Davids liedjes zijn dan ook alleen politiek wanneer ze zeer menselijke gevoelens uitten; het idee dat iemand er met jouw belastingcenten vandoor gaat zonder te werken, dat de rijken heer met alles wegkomen en jij niet. Dat soort sentimenten zullen er altijd blijven. Als je naar Davids luistert, merk je ook dat dat maakt waarom zijn liedjes nog steeds bekend zijn en die van Speenhoff niet. Davids is universeel, Speenhoff niet.

DAAROM vind ik dat we Speenhoff moeten cancelen! Ik ben nog enkel negatief artikel over deze man tegengekomen. Alleen maar hoe hij "een pionier was in de Nederlandse kleinkunst" maar NIKS over hoe hij de vrouw weer terug het huis in wilde hebben of het stemrecht weer achter een paywall wilde neerzetten!

Dus. Cancel. Koos. Speenhoff. !.

[remidavs]

De beleving van de partner

Hoi allemaal

Net als Joke, Remi en Ida maak ik als partner, echtgenoot en vader momenteel een proces door.

Mijn beleving is niet dezelfde als die van Joke, ik ben immers niet ziek. Wel ben ik de eerste persoon op wie Joke kan en zal steunen, net als ik de eerste persoon zal zijn op wie de kindjes en ons huishouden moet steunen.

Dit alles is veel om dragen maar gelukkig ben ik niet alleen. Deze laatste weken waren heel erg heftig en bijna onwerkelijk maar wat me echt wel bijblijft is de warmte en liefde die ik mocht voelen van: familie, vrienden, collega's (deze toonden me nota bene dat ze hetzelfde zijn als vrienden). Jullie oprechte medeleven geeft me bijzonder veel kracht en moed, dus dankjewel voor de berichtjes, telefoons, kaartjes, gesprekken, knuffels en zoveel meer...

Jullie zagen gisteren het bericht van Joke, wat een dagje hadden we daar! Dit was voor mij een eerste neus op de feiten moment. De onverwachte wendingen en heftige medische toestanden die ons te wachten staan werden me plotsklaps duidelijk. Een anafelactische reactie op de contravloeistof van de CT.

Ik bracht Joke die ochtend binnen voor het plaatsen van de poortcatheter maar eerst zou er nog een routine CT volgen. Ze gingen me opbellen wanneer ik Joke mocht halen.

Plots, veel vroeger dan verwacht rinkelde de telefoon, het UZ. Terwijl ik me haaste om op te nemen begon de gedachtenmolen te draaien. Dit is toch veel te vroeg, wat is er aan de hand? Ik nam op, de standaardvragen begonnen 'bent u de echtgenoot van Joke Snick?, 'Ja?! Is er iets?!', hart aan 100 per uur! 'u spreekt hier met de spoedienst van het UZ Gent...', hart aan 200 per uur en moed in de schoenen, er liep iets mis met de operatie was de eerste gedachte... 'je echtgenote deed een zware allergische reactie op de contravloeistof van de CT... kan je zo vlug mogelijk komen, ze heeft het mentaal heel zwaar nu...'

Bam! Daar is die man met de hamer en deze keer niet op de voor mij zo geliefde fiets... Ik gaf de boodschap door aan de ouders van Joke, die er waren om de kinderen op te vangen. Ook hun hart zag ik een slagje overslaan bij het brengen van de boodschap, ook hun wereld zag ik even stilstaan. Verscheurend om mensen om wie je geeft te zien afzien maar ook ergens een troost om samen deze heftige emoties te delen.

Mijn schoonpapa reed met me mee naar het ziekenhuis, niet alleen zijn deed zoveel deugd op dat moment. We probeerden onze gedachten te verzetten op weg naar de spoeddienst, ondertussen dat knagende gevoel op de achtergrond, 'hoe zal ik Joke daar aantreffen?!'.

Na het aanmelden mochten we naar Joke toe. Ik zag ze daar liggen, lijkbleek, vrij uitgeput en kwetsbaar. Dit sloeg in, waar was de sterke Joke die ik zo goed ken? Mijn eerste emoties braken mijn hart. Dit staat ons dus te wachten, hier zullen we tegen moeten vechten, dit monster moeten we dus verslaan!

Een dikke lange knuffel en wat tranen later vervaagde dit gevoel. Joke kreeg terug kracht, je zag haar veranderen van mentaal kwetsbaar naar terug die sterke, moedige en veerkrachtige vrouw. Ja, dit is dus mijn rol, er zijn, de partner die met een knuffel Joke's en zijn eigen veerkracht weer de hoogte injaagt.

Af en toe zal ik op deze manier eens van me laten horen. Het schrijven doet deugd maar vooral jullie steun en liefde geven me energie die ik op mijn beurt aan Joke kan geven!

Tot hoors

Jan

[zoueriemandzijnopmars]

Het is Kinderboekenweek! En nu ben ik benieuwd:

Pin me hier niet op vast, maar volgens mij zijn dit ze allemaal

Keesje Kruimel, Hans Dijkhuis

Viermaal J en Janus, Hans Andreus

De blauwe boekanier, Tonke Dragt

Het kleinste sprookjesboek , Annie M. G. Schmidt, Mies Bouhuys, Eleanor Farjeon, Pieter de Zeeuw, Hans Christian Andersen en de Gebroeders Grimm[12]

Arthur en de lettervreter, Henk van Kerkwijk

2 is te veel, Henk Barnard

Ogen op steeltjes, Jan Wartena van Staatsbosbeheer

Het verdwenen plakboek,?Het Schrijverscollectief, bestaanden uit: Jan Riem, Ries Moonen, Arie Rampen, Fetze Pijlman, Hans Dorrestijn, Karel Eykman en Willem Wilmink

Wie je droomt ben je zelf, Paul Biegel

De tram is geel het gras is groen, Gertie Evenhuis

De klepel of de klok, Mies Bouhuys

Spook tussen spoken, Willem Wilmink (1980)

Je eigen tijd, Hans Dorrestijn, Alet Schouten en Willem Wilmink

Retourtje ver weg

Mijnheer van Dale en juffrouw Scholten, Kees Fens

Een tijdje later, Willem Wilmink en Paul Biegel

Houden beren echt van honing?, Midas Dekkers

De zaak Jan Steen, Karel Eykman

Die van hiernaast en van de overkant. Kinderen en boeken in Europa, Marja Baeten en Paul Arnoldussen

Duizend dingen achter deuren, Joke van Leeuwen

Het eiland daarginds, Paul Biegel

Jorrie en Snorrie, Annie M. G. Schmidt

Het wonder van Frieswijck, Thea Beckman

Het raadsel van de Regenboog, Jacques Vriens

Het weer en de tijd, Joke van Leeuwen

Fausto Koppie, Anke de Vries

Bombaaj!, Els Pelgrom

De huiveringwekkende mythe van Perseus, Imme Dros

LYC-DROP, Paul van Loon

Mijn avonturen door V. Swchwrm, Toon Tellegen

Bikkels, Carry Slee

Eiber!, Sjoerd Kuyper (2000)

Ik ben Polleke hoor!, Guus Kuijer

Boris en het woeste water, Rindert Kromhout

Het Zwanenmeer (maar dan anders), Francine Oomen

Swing, Paul Biegel

Wat rijmt er op puree?, Edward van de Vendel

Laika tussen de sterren , Bibi Dumon Tak

Kaloeha Dzong, Lydia Rood

Vlammen, Hans Hagen

De wraak van het spruitje, Jan Paul Schutten

Mees Kees - In de Gloria, Mirjam Oldenhave

Bert en Bart redden de wereld, Tjibbe Veldkamp

Het Akropolis Genootschap & De slag om bladzijde 37, Tosca Menten

Je bent super... Jan!, Harmen van Straaten

Zestig spiegels, Harm de Jonge

Per ongelukt!, Simon van der Geest

Oorlog en vriendschap, Dolf Verroen

Kattensoep, Janneke Schotveld

De eilandenruzie, Jozua Douglas

Haaientanden, Anna Woltz

De diamant van Banjarmasin, Arend van Dam (2020)

Tiril en de Toverdrank, Bette Westera

Waanzinnige boomhut verhalen, Andy Griffiths

Ravi en de Laatste Magie, Sanne Rooseboom

[degenezijde]

Hey! Voor nieuwjaar hebben ik & men vrouw als goed voornemen om een nieuwe taal te leren, en ik bedacht me dat jij vlaamse gebarentaal kent/doet! Kan ik vragen waar je dat geleerd hebt? Of je een goedem opleidingscentrum kent ofzo? Ik ben in Oost Vlaanderen als dat helpt...

Ik heb de tolkopleiding gedaan aan een CVO, wat nu niet meer bestaat :( nu kan je het enkel als master doen. daarvoor heb ik een cursus gedaan bij Doof Vlaanderen, toen het nog Fevlado was, en die zijn er ook niet meer. Wat er nu nog is:

Online cursus (privé-initiatief) :

Ik heb deze zelf niet gevolgd, maar ik volg wel de Facebookpagina en de videokwaliteit is top. Veel beter dan wat ik kreeg lol. Dus ik heb er wel vertrouwen in als het op woordenschat aankomt. Grammatica komt toch later dus dit kan een goede manier zijn om te zien of je het überhaupt wat in de vingers krijgt (haha).

Echte cursussen, gegeven in diverse centra door Vlaanderen door Dove lesgevers, zijn er ook, maar deze zijn snel volzet, dus niet te lang twijfelen als de inschrijvingen open gaan in juli. Grote probleem hier is het tweede jaar. Veel mensen haken af en dan wordt er geen jaar 2 georganiseerd. Maar sowieso gezellig om te doen!

https://www.vgtc.be/cursussen-vlaamse-gebarentaal/cursusplaatsen/

De website van het vgtc hierboven host ook het woordenboek :)

Eens je de basis hebt en verder wil gaan:

De gebarenkring in Gent ligt op zijn gat op dit moment aangezien de tolkopleiding nu enkel nog in Mechelen zit :( maar misschien maken ze ooit nog een doorstart. Gebarenkringen zijn zeer leuk maar draaien dus op vrijwilligers, en corona heeft ze geen goed gedaan...

In september is het elk jaar werelddovendag, ook hier in Vlaanderen. Ik weet nog niet waar het in 2024 zal zijn, maar op WDD zijn er ook telkens workshops Vgt. Als je tot in september kan wachten voor je goede voornemen 😉

Visualbox is een organisatie die video's maakt in VGT. Onlangs maakten ze een reality show waarin een groep Doven een cursus Visual Vernacular krijgt en de slechtste student valt telkens af - ik moet nog kijken, MAAR ze doen ook 'nieuws in vgt'. De video staat op hun Facebook en het artikel op de site, dus eens je wat voc hebt kan je gaan vergelijken.

Hopelijk helpt dit!

O ja, laatste tips:

Durven!

Smijt je hele lijf en ga met die mimiek

[salernoah]

Zaterdag | 18-05-2024 | 21°C | Positano | Dag 5

8:25 ‘s Ochtends. Mijn wekker ging vandaag al om 7:00. Valeria en ik gaan vandaag naar Positano met de veerpond, die om 8:40 vertrekt vanuit de haven van Salerno. Ik heb niet heel lang geslapen vannacht, want Italianen eten laat en gaan dus ook laat slapen.

Ik ben gisteren met de groene Vespa netjes thuisgebracht. Ik had om 20:00 afgesproken met de Italiaan bij Bar Rosa, een makkelijke ontmoetingsplek. We zijn als eerst naar een park gegaan, dat iets buiten het centrum lag. Het Italiaanse verkeer is verwarrend en chaotisch. Hier halen scooters auto’s van rechts gewoon in. Alles gaat hier op z’n Italiaans.

We hebben een rondje in het park gelopen. Ondertussen werd ik onderwezen in het Italiaans. De Italiaan had gereserveerd om 21:15 bij een Italiaans restaurant. Hij had me de beste pasta ter wereld beloofd. Op de groene Vespa reden we erheen. Bij binnenkomst had ik al gelijk door dat ik de enige niet-Italiaanse was. Dat is een goed teken, maar ook voelde ik me erg zelfbewust. Alsof ik een indringer was en niet zou mogen afweten van het bestaan van dit restaurant. [Edit om 19:01: Ik kom er nu achter dat ik het restaurant al had opgeslagen in mijn Google Maps. Niks ernstigs dus.]

Helaas weet ik niet meer welk voorgerecht we aten, maar wel weet ik dat het werkelijkwaar verrukkelijk/heerlijk/zalig/délicieux/deliciozo en vegetarisch was. Echt waar, het was onbeschrijfelijk lekker. Daarnaast is het fijn als er voor je besteld wordt en je het zelf niet hakkelend hoeft te doen. Mozzarella met basilicum en plakjes tomaat (hoe heet dat ook alweer?) en daarna nog beiden een portie spaghetti met zeevruchten (ik maakte hier een uitzondering op mijn vegabeleid, want eenmaal in Italië dient men ook een beetje te genieten, nietwaar?) Uiteraard kon ik zo veel eten niet op. Geen idee hoe de Italianen zoveel kunnen eten: een aperitivo, een voorgerecht, een hoofdgerecht, een nagerecht én koffie? En er dan ook nog zó bijlopen?

Na het diner zijn we naar een van de havens van Salerno gereden, bij Piazza della Liberta, en hebben we daar langs de kade gezeten. Vanaf deze haven konden we de rest van de verlichte stad zien. Uiteindelijk ben ik netjes thuis afgezet en naar bed gegaan.

19:30 | Ik eet nu een heel saaie pasta (zelfs voor mijn doen) met tomaat en kikkererwten. Dit omdat ik niks anders in huis heb en omdat ik amenooitniet nu boodschappen ga doen. Niet eens omdat het regent, maar omdat ik best moe ben na onze dag in Positano. Op de terugweg ben ik in de boot in slaap gevallen en nu nog voel ik het schommelen.

Het was eigenlijk helemaal niet de bedoeling om zo vroeg weer terug in Salerno te zijn, maar het weer sloeg ineens om. Er was wel enigszins regen voorspeld, maar niet veel. Eenmaal aangekomen in Positano begon het te onweren. Valeria kocht bij de eerste de beste winkel een paraplu voor vijftien piek. Het werd ons toen duidelijk dat Positano zó toeristisch is dat de plaatselijke ondernemers niet schromen om de toeristen uit te buiten (snap ik wel; toeristen zijn vreselijk irritant). Zo bleek later dat – zelfs voor Nederlandse standaard erg duur – je al gauw €30 voor een club sandwich of Cesar salade  betaalt en minimaal €18 voor een pasta. Een glaasje huiswijn is €9 en een glaasje sjampie kost je €30. Let op: ik verzin dit niet. Ik vraag me af hoe de zaken op Capri gaan…

Uiteraard had ik domweg niks te vreten meegenomen, en Valeria alleen een pakje Tucs en een proteïnereep (wisten wij veel!?), dus was ik genoodzaakt ergens pasta te consumeren. Alle restaurants waren duur. Peperduur, alsof je van een gouden bordje at (was echter niet het geval, maar dat terzijde). We bestelden ravioli, die erg smaakvol was. Ondertussen regende het steeds harder en harder en knalde het boven onze hoofden. Stof en dennennaalden (of iets dat daarop leek) waaiden in ons eten. Een hele dag doorbrengen in zulk rotweer? De beslissing was al snel genomen: de eerstvolgende boot terug naar huis proberen te nemen. We hadden immers tickets gekocht voor de terugweg. Zonder enig probleem drongen we ons als verstekelingen met de rest van de natte masse op de boot. In de rij raakten we aan de praat met een groepje Amerikanen uit Alabama met vuilniszakken op hun hoofd en maakten een foto met hen voor ons plakboek.

Nu begon onze ochtend in Positano echter beter dan het verhaal doet vermoeden, want nadat de eerste regenbui voorbij was brak een zuinig zonnetje door. Het was aangenaam genoeg om een zonnebril op te zetten en rond te scharrelen in het overvolle centrum. Kronkelstraatjes met hordes toeristen en schattige boetiekjes met vanallesennogwat. Overal waar men keek kon men citroenen zien. De Amalfikust staat bekend om haar citroenen. Nu weet ik zeker dat ik in een vorig leven een Italiaanse was, want mijn obsessie met citrusvruchten werd hierdoor alleen maar aangewakkerd. Citroenkaarsen, citroenzeepjes, citroensnoepjes, citroen huisparfum, limoncello, schorten met citroenmotief, sieraden met citroenen bedeltjes, bikini’s met citroenen, citroenen bij de groenteboer die groter dan mijn hand waren, keramiek met citroenen. Alles in Positano was geelgekleurd. Alles in Positano was in feite indrukwekkend mooi en beeldschoon, heel pittoresk. Alleen jammer van de vele toeristen die rond krioelden als mieren. Goed voor de economie, dat wel.

Bij een winkeltje kocht ik parfum uit Positano. Bij een ander winkeltje kocht ik een keramieken schaaltje in de vorm van een – je raad het al – citroen. Bij nog een ander winkeltje kocht ik zes prachtige aquarel ansichtkaarten. Als het allemaal niet zo duur was, had ik zowat heel Positano leeggekocht. Gelukkig beschik ik over enige zelfbeheersing, maar voor keramiek heb ik een zwak.

Valeria en ik hebben ook nog wat cultuur gesnoven. In de kerk. De Chiesa di Santa Maria Asunta, niet te missen in het kleine stadje. Toegang was gratis, dat dan weer wel. De kerk had mooie gouden details; vooral de gouden sterren op het plafond vond ik mooi. Verder dacht ik vooral dat het heel vreemd moet zijn voor de bewoners in Positano dat al die toeristen alleen maar de kerk bezoeken om een leuk kiekje te maken voor op Instagram. Wat zouden de mensen uit de achttiende eeuw wel niet van ons denken als ze ons nu zo zouden zien? Nog raarder is het feit dat je een recensie over de kerk op Google Maps kunt achterlaten. Eigenlijk heel raar toch? “De mis was erg saai vandaag, maar de pastoor is wel vriendelijk. Ik sla de volgende mis wel even over. Het is hier wel altijd gezellig met Kerst, maar houd rekening met drukte.” Of zoiets.

De kerk is inderdaad een uitermate geschikte plek voor contemplatie, dacht ik zo.