#Koffietent

[world-around-tess]

Geweldige tijd bij De Camping, koffietent

Nu, zo’n anderhalf jaar dat ik vrijwilligerswerk bij deze leuke koffietent doe. Ik geniet er nog elke week van. Want De Camping is een bijzondere plek met bijzondere vrijwilligers! De Camping koffietent is een sociaal initiatief in Den Bosch. Imke van Dillen zag een aantal brugwachtershuisjes leeg staan. Ze raakten steeds meer in verval, aangezien de meeste bruggen niet meer open kunnen. Via de…

[fransopdefiets]

18-6 Lillehammer

Anton en ik deden gisteren boodschappen, maakten iets met bleke waterige kipfilet, bloemkool en aardappels en aten dat in de tuin op. Het tiny house hoort hij een groter huis en samen blijkt het eigendom te zijn van een groep mensen. Het grote huis wordt verhuurd voor bijeenkomsten en als praktijkruimte. Waar ik naar toe wil, is dat het deze avond werkavond van het collectief was en dat het gras gemaaid moest worden met zo’n ouderwetse tweetakt motormaaier die je voor je uit moet duwen. Na tien minuten van vruchteloze startpogingen, volgens ons omdat die jongen niet zijn hele lijf in de ruk aan het startkoord wierp, kwam het ding tot ons verdriet toch tot leven. We aten ons toetje toen maar binnen op, want een gesprek was buiten niet meer mogelijk.

Om iets over achten stap ik op en rij in de zon naar Brumunddal achteropgekomen door een loodgrijze lucht. Uit ervaring weet ik dat je die niet voorblijft, en zeker niet als je telkens moet klimmen en dalen op gravelwegen, maar het lukt me om droog een sjieke koffietent in het centrum te bereiken. Daar bereid ik me mentaal voor op de komende regenuurtjes, met koffie en gebak. Dan begint het inderdaad enorm te hozen, dus ik blijf nog even zitten om, want dat keiharde hozen is m, naar mijn theorie, alleen aan het begin van de bui, waarna het hozen vanzelf overgaat in plenzen en daarna gieten. En verdomd, na een minuut of tien kun je al weer lichtgrijze plekken zien in de grijszwarte lucht. Volgens de weerapp duurt de regen ongeveer anderhalf uur, maar na drie kwartier is het al weer droog. Anton is inmiddels weer thuis aangekomen met een korte break in Arvika, hij sliep, als echte reiziger, op een matras achterin zijn auto.

Het blijven pittige steile klimmetjes tot Moelv. Vlak voor Moelv staat een beroemde kerk, de Ringsåker kerk, maar daar kun je niet in vanwege een verbouwing van het orgel die de hele zomer duurt. Dan fotografeer ik naar een opvallend detail aan de buitenzijde, een heel smal met ijzer beslagen deurtje.

Na Moelv moet ik nog een paar keer 100 meter stijgen en dalen, maar de hellingpercentages zijn veel gunstiger en ik fiets nu op asfalt. Ik krijg zowaar een beetje plezier in dat golvende landschap.

De camping van Lillehammer is enorm groot en net zo duur als die van Langset. Ik heb een heel mooi plekje aan het meer, met als enige nadeel dat je het verkeer op de E6 die aan de overkant ligt, goed kunt horen.

Gefietste afstand: 66,7 km

Gefietste tijd: 5,5 uur

Afstand tot de Noordkaap zoals een vogel vliegt: 1.303 km

[alleenniks]

Villa Orloff

Nou, here I am, again! Surprise! Dit keer met niet alleen een koffietent review, het is ook een ontbijt/lunch/diner/borreltent waar dus ook koffie geserveerd wordt. Dat zou echt apart zijn, als ze alles zouden serveren, behalve koffie... 

Goed, ik had gisteren met een vriendinnetje, Simone (met wie ik ook in de leesclub zit), afgesproken om in elkaars gezelschap een boekie te lezen. Het leek ons leuk om dit ergens in een tentje te doen.

Ik maakte me eerlijk gezegd eerst zorgen hierover, zo in het openbaar met z’n tweeën een boek gaan lezen in zo’n tentje. Ik dacht straks ziet het er zo uit van: oh ze gaan gezellig met z’n tweeën ergens lunchen/koffie drinken, maar nee, ze pakken er beide een boek bij en praten voor de rest niet met elkaar. Ik had zelfs oortjes in tijdens het lezen, want ik heb echt m’n eigen muziek nodig tijdens het lezen. Uiteindelijk bedacht ik me: fack it, het zou toch zomaar kunnen zijn dat we aan het studeren zijn en we moeten toevallig allebei een boek lezen voor een onderzoek ofzo. En nog meer later dacht ik: überhaupt fack it wat andere mensen van ons denken. Het viel uiteindelijk ook allemaal mee, niemand keek ons raar aan ofzo lol. 

We gingen eerst bij Cupp (zie eerdere review) zitten om daar te lezen. Had weer eens die karamel macchiato en later ook weer hun filterkoffie. Het personeel vond het heel fijn dat ik telkens onze lege koffiebekers terug kwam brengen naar hun counter en of ik het de volgende keer ook meteen in de vaat wilde doen. Ik lachte maar en ze bedoelden het ook als grap, maar ze klonken ook weer zo serieus dat ik er een beetje stond van: 😀. But still a 9/10.

Cupp sluit helaas wel om vijf, maar we wilden tot zes blijven lezen, want Simone zou hierna nog naar een concert gaan en naar huis is ook niet echt meer een optie. Dus we gingen naar een tentje erg dichtbij in de buurt, jullie raden het al: Villa Orloff. Ik ben daar al eens 2x eerder geweest: 1x buiten op terras voor een alcoholische versnapering en 1x voor een alcoholische versnapering maar voor on the go (gluhwein tijdens een wandeling) hehe! 

Villa Orloff is denk ik my new favorite... Dus shit, nu moet ik het een nog hoger cijfer geven: een 9,5/10. Gewoon omdat het niet ALLEEN een koffietent is, kun je er echt ALLES halen. Nou ja alles wat ZIJ hebben dan natuurlijk. Als ik plotseling toch liever een wijntje wil, ja, dan kan dat zomaar. In een koffietent -> niet zo snel is mijn guess. 

Simone was er nog nooit geweest en ik dus nog nooit binnen en ook niet overdag. Dus we kwamen binnen en het ziet er erg mooi en knus uit! Ik zou willen dat ik foto’s aan dit bericht kon toevoegen, maar dat kan niet 😠. Dan maar zelf handen uit de mouwen steken en googlen hè. Je mag, zonder te reserveren, aan tafel zitten. Pluspunt is dat je er met een laptop mag zitten. Wij zaten ook lekker op een groene velvet bank, yeahhhh that was the shit, lekker bij het raam ook. Gezellige lichtsfeer ook binnen, als in: niet te licht, niet te donker. Ik had een lekkere Syrah uit Chili gedronken, want in Middernachtbibliotheek dronken ze dat ook (ik was dat op dat moment aan het lezen) alhoewel hadden zij wel een Californische, maar whatever. Simone had een Port. 

Het personeel was erg behulpzaam en aardig, maar wel echt awkward soms hahahaha. Terwijl wij diep in ons boek zaten, stonden ze soms plots ineens aan onze tafel en keken ze ons aan, maar zeiden niks. Waarop wij ze ineens opmerkten en ons ook al afvroegen hoe lang ze al naar ons aan het kijken waren. Dan zeiden ze ineens: ‘’willen jullie nog wat drinken?’’ Ze hadden ons best mogen storen om dat te vragen 😂.

Ik vroeg trouwens ook om een menukaart voor het eten. Een ober/bediende (... hoe moet ik het noemen wat respectvol klinkt?) vertelde dat het ‘’een ongemakkelijke tijd is, want het is net tussen lunch en diner en het personeel is net op het punt om te eten, maar we konden wel dit, dit, dat, zus en zo bestellen.’’ Ik snapte het allemaal niet, maar ik had uiteindelijk maar gekozen voor olijven... Dat was eigenlijk het enige rare. Voor de rest: TOPPIE.

Oke, aanradertje dus! 

Doei.

[ninelicks]

Erika de Casier brengt je de nineties vibe die je zocht.

Ze liepen langs de lange Leidsevaart in Haarlem. De hond was op een missie zoveel mogelijk te snoeten te boopen onderweg naar de trimsalon, al wist hij nog niet dat dit de eindhalte van de wandeling was. De man liet zich de zonnestralen welgevallen en genoot zichtbaar van de vrolijke onschuld van diens hond. Waar was de tijd gebleven dat hijzelf snoeten boopte? Laat staan van boobs snoepte. Niet tijdens zijn Havo-carrière overigens, toen was hij te bleu en kende hij het concept van kriebeldebiebeltjes slechts van Hugh Grant-films. Was dat het voorland van sullen zoals hemzelf? Dan zou hem vast ooit liefde ten deel vallen.

Ondertussen ging de hond door zijn hurken op het grasveld voor de kathedraal teneinde zijn gevoeg te doen, onderwijl zijn baasje aankijkend in een fraai staaltje alfaheerschappij als wilde hij zeggen: 'Jij deed de Havo? Ik doe de Bavo, pik.' Nadat de man de hond had gedropt bij de trimsalon, zocht hij op Google Maps naar een geschikte koffietent om de laatste honderd pagina's van Jonathan Franzens Crossroads te lezen. Het werd Frankie Local, waar de koffie goed te pruimen bleek en het clientèle uit geschikte peren bestond. Edoch, de procrastinerende zelfstandigen babbelden over hun screensaver tonende beeldschermen heen alsof het een lieve lust was. Over de Olympische Spelen, over kinderen hebben tijdens corona, over pottenbakken.

De man pakte zijn biezen en zocht een andere koffietent, op een kwartier lopen vond hij Cup & Cake. Temidden van een kabbelend sfeertje stond een trotse en charmante uitbaatster wier oogopslag hem haast de hele vitrine deed leeg kopen, maar hij hield het bij een zwarte koffie - de laatste, heus! - en een cupcake met appeltaartsmaak. De andere gasten waren stuk voor stuk in melkkoffie roerende moeders met kakelende kinderen, maar prima omstandigheden om te lezen. Ronan Keating zong op volume 6 You say it best when you say nothing at all. Zoals het een nineties niemendalletje betaamt.

Hieronder vind je het tweede album van de Portugees-Deense Erika de Casier. Niets dan zalige 90s-r&b-slaapkamerbangers. Echt iets voor jou als je houdt van Sade, Brandy, Jennifer Lopez en euh, Romy van The xx.

[fjetspad]

Delighted to inform everyone that it's even more complicated:

Koffiewinkel ('coffee shop') - they sell coffee beans/ground coffee and coffee-making accessories Koffietent/koffiezaak/koffiebar ('coffee place/joint/bar') - they serve coffee and tea, possibly some pastries or breakfast items Koffiehuis ('coffee house') - sometimes like koffietent but also Turkish/Arab establishments for smoking shisha Café (French for coffee) - very broad term, any kind of bar or pub Coffeeshop (in English, but written as one word) - THEY sell weed. Confusingly, some of them also serve coffee.

I know. I know coffee shop in english means something else. that it's an establishment for drinks. but I STILL do a double take every single time I see the word used with mentions of drinks or stuff like that. dutch curse.

[anoniemus]

To do: wanneer je ergens in een koffietent ofzo een leuk persoon ziet, loop naar diegene toe en geef een complimentje. Mijn hartje zou smelten, niet eens op een seksuele manier, maar dat is zo lief.

[muisjee]

06′03′2019, 09:10 uur 

Voor het eerst sinds een hele lange tijd zit ik weer in de meest basic koffietent met een filterkoffie, zwart, die eigenlijk veel te duur is voor wat je krijgt. Zo lekker is het namelijk niet. Maar goed, je moet iets om de tijd te doden. 

Ik had stiekem gehoopt dat ik jou hier zou treffen. Dat je me gedag zou zeggen. Dat waar ik jou een paar maanden geleden nog wel eens spontaan tegenkwam, lijk je nu echt weer een complete vreemde. Ik zie je nooit meer of je bent hier nooit meer. Dat laatste lijkt me het meest waarschijnlijk. Ik herken jou uit duizenden. 

Er stond een klein meisje bij de counter en ze mocht alles kiezen wat ze wilde. 

Ik had je een berichtje gestuurd. Stom misschien. Misschien ook niet. Maar ik miste je gewoon, denk ik. Nog nooit had ik zo erg iemand gemist. Nee, dat is bullshit. 

Ik had nog iemand een berichtje gestuurd. En zo maakte ik binnen een half uur al drie enorm stomme keuzes. 

[albania-2019]

Donderdag 9 mei

Suf en Saai

Gisterenavond tot laat genoten van Ajax op de nu.nl-blog bij het kampvuur. De teleurstelling kwam keihard binnen in de laatste minuut van de verlenging….. Wat een drama.

Het was vannacht tegen het vriespunt: de Nutella kunnen we vanochtend alleen nog in plakjes snijden. Maar in ons goede tentje, met de superslaapzakken hebben we het niet koud gehad. Voor overdag hadden we best een muts en handschoenen kunnen meenemen. Het weer is naast koud ook dicht bewolkt en grauw. Voor de foto’s is een strakblauwe lucht misschien saai, egaal grijs is ook niet alles.

We kiezen voor het eerste stuk van de route voor de kortste weg (in afstand), en de langste weg (in tijd). Het weggetje is mooi, maar we vorderen langzaam, door de kronkels. Als we later bij de doorgaande weg komen, blijft de weg mooi, en vorderen we nog steeds langzaam. Dit keer vanwege de vrachtwagens die deze route ook gebruiken. We geven een mevrouw met autopech een lift naar het volgende dorp, en doen daar direct inkopen en speuren naar een koffietent. Moeilijk kiezen want er zijn twee hippe koffietentjes tegenover elkaar. Echt waar: de ene draait ‘here comes the sun’ en bij de ander staat ‘I’am only happy when it rains’ op. We kiezen voor de laatste. Binnen is het warm en het zit vol. Wel gek: het staat hier blauw van de sigarettenrook, dat zijn we niet meer gewend.

Tegen lunchtijd arriveren we in Podgorica, door ons boekje beschreven als ‘de saaiste hoofdstad van Europa’. Het advies is om hier te gaan winkelen, dansen of een wijnproeverij te doen: de stad bekijken heeft geen zin. Wij werpen ons op lunchen en op het terug wisselen van onze overgebleven Leki’s. Het eerste is geen probleem, maar het blijkt dat Leki’s buiten Albanië niet gewisseld kunnen worden. Suf, dat hadden we even eerder moeten lezen. We hebben omgerekend nog rond 275 euro aan Leki’s. Albanië was goedkoper dan gedacht, we hebben veel wild gekampeerd, en we waren het land vrij plots uit. Wat te doen….? We zijn zo’n 40 km van de grens, en zo’n 80 km Skhodër. Terugrijden is suf en saai, maar past wel goed bij het thema van deze troosteloze dag.

We zetten een vrolijk muziekje op en rijden terug. Nu maar duimen dat er bij de grens een wisselkantoor is, en we niet helemaal terug hoeven naar Skhodër. En als dat wel moet, dat we er dan voor banksluitingstijd zijn. Onze eta is nu 16:49 uur, dat wordt krap. Er is geen wisselkantoor bij de grens. Maar we vinden wel een mannetje die voor een schappelijke wisselkoers onze leki’s om wil zetten in 260 euro. Goede deal!!

En zo staan we 4x binnen één uur in de rij voor de grens: Montenegro uit, Albanië in, Albanië uit, Montenegro weer in. Iedere douanebeambte haalt braaf alle paspoorten door de scanner, en noteert de invoer van Brutus. Ze trekken geen wenkbrauw op over deze malle uit- en inrij actie, die op de computer toch zichtbaar zou moeten zijn....

Ondertussen gaat het nog wat harder regenen. We koersen op een camping met een ‘fraai uitzicht’. Er is helemaal niemand, en het grasje is een sopveld. Wel staat er bij de parkeerplaats een kiosk, met een overdekte eettafel. Dat lijkt ons zeer geschikt. We zetten Brutus er middenvoor. Ondertussen komt het mannetje dat bij de kiosk hoort thuis. Hij is reuze aardig, natuurlijk mogen we onder het afdak zitten, we mogen ook bij hem binnen koken! Willen we geen raki? Bier dan? In ieder geval honing van één van zijn veertig volken. Wat een verschil met de Nederlandse kleine campingeigenaar eerder deze vakantie.

We koken een heerlijke garnalencurry, met warme thee en gaan met de kippen op stok. Gelukkig houden we van lezen! De voorspellingen zijn voor deze week bar en boos. Dus het kan alleen maar meevallen.

[giresthoughts]

Foto's van Erik Gigengack bij koffietent Meisje in Enschede.

[haarlemupdates]

De prijs van het Haarlemse woonbeleid: wie kan er nog wonen in de stad?

De prijs van het Haarlemse woonbeleid: wie kan er nog wonen in de stad?

Voor wie is er in Haarlem nog plek om te wonen? Wie kan het betalen? Wordt Haarlem steeds meer stad voor de rijken, met op elke hoek een koffietent? Of kunnen we het tij nog keren? Voor wie wordt er in Haarlem bijgebouwd en wiens huis wordt juist gesloopt of tot kleiner of duurder appartement omgebouwd? En stellen we onszelf wel voldoende de vraag: wat is nu eigenlijk betaalbaar en hoe duur zou…

[fransopdefiets]

15-8 Börgsjö

Het werd een diepvriesmaaltijd gisterenavond. Dat zat zo. Bij de camping hoort een restaurant, de Bistro Bla Bla, vermaard om haar Belgische bierspecialiteiten. Dus toen ik in Gällö de klim naar de supermarkt gemaakt had, kocht ik er ewl een ontbijt, maar liet de rest voor wat het was, want ik ging dineren. Heuvel af, camping op, nee haha, lachte de receptioniste, nee vandaag niet hoor, het restaurant gaat donderdag pas weer open. Van donderdag tot en met zondag bent u welkom. Maar u kunt hier bij het benzinestation eten. Ja denk ik, dat ken ik, slappe worsten met spek en hamburgers met patat. Dus na het douchen weer die heuvel op en avondeten gekocht. Omdat de diepvriesmaaltijden hier vrij klein zijn, kocht ik er een biertje en een zak chips bij. Toen ik eenmaal gegeten had, was het al weer acht uur en viel ik om van de slaap.

Midden in de nacht word ik wakker van zachte regendruppeltjes op de tent, o nee, denk ik, de was hangt nog aan de lijn, die is gelukkig bijna droog, maar moet morgen maar verder drogen in het hutje dat ik met één oog op het weerbericht alvast gereserveerd heb

Als ik opsta komen er steeds kleine buitjes over, dus er zit niks anders op dan een batte tent in te pakken. De motregen gaat als ik onderweg ben, over in harde regen en de wind trekt aan dus ik trek ook alle regenkleding aan. Maar na een uurtje wordt het droog en klaart het langzaam op.

In Bräcke drink ik koffie met een kaneelbulle in een enorm grote maar uitgestorven lunchroom, met het interieur van een condoleanceruimte en de bijbehorende grafstemming van de bediening. Maar ja, een gegeven paard etc.

Mijn eerste koffiepoging deze ochtend in Stavre strandde vanwege semester van de broodboetiek. Terwijl juist nu de vraag groot is! Dat is gewoon niet zakelijk gedacht. Ik zou het trouwens sowieso een goed idee vinden om pakweg elke tien kilometer langs de route een koffieautomaat te plaatsen. Die scant je pelgrimspas en bij voldoende stempels heb je recht op een kopje koffie.

En dan is er in Bräcke 200 meter verderop een tweede koffietent tegenover het station. Ja!, tijd voor vergelijkend warenonderzoek. Daar staat de muziek aan, rock en roll uit de jaren vijftig, het is er licht en je krijgt koffie in een kannetje dat uit de kringloop komt. Ik neem er een kletsnatte punt zelfgemaakte chocoladetaart bij, heel lekker! Deze wint! Zo nu nog iets van 40 kilometer naar mijn hutje in Börgsjö. Dat staat op een camping met restaurant, ik verheug me al de hele dag op een luxe maaltijd.

Het is weer een prachtige tocht vandaag door de bossen en over gravelpaden, die soms meer op beekbeddingen dan een rijweg lijken. Ik lunch bij een schuilhut die speciaal voor pelgrims is neergezet bij een meertje.. binnen staan een paar stoelen en eerdere bezoekers hebben spullen achtergelaten zoals thee.

Eenmaal op de camping aangekomen is alles potdicht en in het restaurant staan de stoelen op tafel. Op het nummer van de camping dat ik in de bevestigingsmail vond, wordt geen gehoor gegeven. Wat nu? Via de naastgelegen toeristeninformatie hoor ik dat het tankstation dezelfde eigenaar heeft. Dus ik daarheen. Na enig aandringen willen ze de baas wel bellen, ik krijg duizend excuses, ze waren vergeten om mijn hutnummer en de code van het sleutelkluisje te mailen. Die krijg ik alsnog. Nieuwe verrassing, er zit geen sleutel in het kluisje. Dus ik weer terug naar het tankstation, telefoonnummer gevraagd en zelf gebeld. Sorry, sorry, er komt iemand om u te helpen over ongeveer tien minuten. Als dat geregeld is, kan ik eindelijk gaan douchen. Rest alleen nog het vraagstuk, wat eten we vanavond? Eens kijken wat het tankstation te bieden heeft.

Gefietste afstand: 67 km

Gefietste tijd: 6 uur

[fool-on-the-moon]

19-08-2021, wederom bij pa op de kamer

Ik moet echt stoppen met deze blog gebruiken alleen maar om te klagen. Vandaag probeerde ik weer the Secret History te herlezen. Het voelde weer als thuiskomen, de karakters waar ik vroeger ook al naar opkeek. Het was echter ook confronterend. Ik besefte me dat dit was wat ik altijd al had gewild, een coole groep vrienden op de universiteit om pretentieuze dingen mee te bespreken. En eerlijk: grotendeels heb ik dat en niks te klagen met mijn vrienden. Het enige wat ik mis, zijn de herinneringen die ik in Leiden zou hebben gemaakt, de klassendiscussies bij vakken zoals migratiegeschiedenis. De druilerige dagen daar in een koffietent of in de UB om te leren. De zomerdagen op het terras, wat ik daar letterlijk nog nooit heb gedaan.

Het is niet dat de lockdowns enkele voordelen hadden: zo kon ik meer werken en tentamens waren makkelijker. Maar het at ook breincapaciteit weg. Ik heb zoveel lichtzinnige films gekeken en amper echt gelezen, dat het soms voelde alsof ik dommer werd en me niet juist ontwikkelde nu het nog kan. Ik weet niet waarom ik zo panisch word van het idee dat ik op mijn 25e ben ontwikkeld en nu alles tegelijk wil doen. Het feit dat die anderhalf jaar achteruitgang een belangrijke impact op me gaat hebben, beangstigd me.

Deze zomer was niet waar ik op had gehoopt. Het weer is somber, herfstachtig. Mijn bankrekening zo goed als leeg. Thuis zitten maakt me rusteloos. 

Het laat me ook schuldig voelen, omdat ik heus ook wel leuke dingen dóe. Met Merel naar Parijs gaan was oprecht heel erg gezellig, we zijn nu twee keer bij Isabella geweest voor een filmavond, ik heb superveel gelezen en films gekeken deze maand. Toch voelt het alsof 2021 - meer dan vorig jaar - een jaar van stilstaan was. Het enige wat het nog kan redden, zijn de laatste drie maanden school. 

Jezus, het besef dat een semester maar ongeveer 3/4 maanden is en het nog sneller gaat kwam binnen. Het is dat ik studievertraging niet als optie zie en ook écht geld wil verdienen om eindelijk uit huis te gaan, maar ik ben er gewoon nog niet klaar voor om mijn studie achter me te laten.

In het vooruitzicht: zaterdag Dnd en housewarming bij Romée, volgende week voor het eerst werken voor Eindsprint. Ben benieuwd.

Algemene dingen die zijn gebeurd: het huis is verkocht. Letterlijk een dag later sprong de leiding en kregen we waterschade. Soms doet de stroom het niet. Cayt verhuist naar de moeder van haar ex. Ondanks ik soms op d’r mopperde, ga ik d’r wel missen.

[saulsplace]

Effectieve virusbestrijder of nutteloze muilkorf: wat heeft acht maanden mondkapjes opgeleverd?

De beste maatregel tegen corona volgens de een, een benauwende muilkorf volgens de ander. Vanaf zaterdag hoeven de mondmaskers in de meeste binnenruimten niet meer op. Maar wat heeft het acht maanden lang dragen ervan eigenlijk opgeleverd?

Maarten Keulemans

25 juni 2021, 5:00

1| Als epidemieremmer

Van alles had men in de Amerikaanse staat Massachusetts al geprobeerd om het coronavirus te keren: schoolsluitingen, thuiswerken, een noodtoestand, oproepen om minder op pad te gaan. Maar uiteindelijk was er maar één ding dat echt hielp, volgens een analyse in het medische vakblad JAMA. Dat was: wegwerpmondkapjes verplicht stellen. Na een week begon het aantal positief getesten in de ziekenhuizen die men onderzocht prompt te dalen.

Mondkapjes golden lang als on-westers, een curieuze gewoonte van smetzieke toeristen uit Azië. Totdat het coronavirus toesloeg: misschien was het gebruik toch zo gek nog niet, opperden sommige wetenschappelijke commentaren voorzichtig. Volkomen logisch immers dat mondkapjes virussen die wegwaaien uit besmette kelen tegenhouden. En dat de drager ervan minder virus inademt: ook dat snapt iedereen.

Maar terwijl men in landen uiteenlopend van Italië tot Duitsland mondneusmaskers ging dragen in winkels en andere openbare ruimten, leek in Nederland vooral OMT-voorzitter Jaap van Dissel er een persoonlijke missie van te hebben gemaakt de mondmaskers te ontraden. Geen twijfel dat ze werken in het ziekenhuis, tussen de patiënten, mits volgens strikte regels gedragen, benadrukte het OMT. Maar om nu zomaar in het wilde weg kleurige lapjes voor te gaan binden, dat wilde er bij de medici slecht in.

En eerlijk is eerlijk: met goede wetenschappelijke redenen. Bij eerdere, systematische studies naar het gebruik van niet-medische mondmaskers tegen luchtwegvirussen – bijvoorbeeld bij pelgrims of in studentenhuizen – komt steevast naar voren dat mondkapjes niet of nauwelijks beschermen.

‘Plus dat bekend is dat de problemen vooral ontstaan op plekken waar mensen intensief met elkaar in aanraking komen. Thuis, op feestjes, of bij het uitgaan’, zegt hoogleraar klinische microbiologie Heiman Wertheim (Radboud UMC), zelf geen OMT-lid. ‘En dat zijn nou net momenten waarop mensen toch al geen mondkapjes dragen.’

MINDER VAAK EEN MONDKAPJE OP

Winkelen in een rustige zaak zonder mondkapje? Dat kan binnenkort weer. Vanaf zaterdag is een mondkapje alleen verplicht in binnenruimtes waar anderhalve meter afstand houden niet kan, zoals in de trein of in de bus. Een mondkapje blijft ook verplicht op luchthavens en op middelbare scholen.

Vandaar de lijn van het OMT, overigens in navolging van de Wereldgezondheidsorganisatie WHO en de Europese gezondheidsdienst ECDC. Zet liever in op ‘bronbescherming’: handen wassen, thuisblijven en testen bij klachten, afstand houden, thuiswerken als dat kan. En pas op dat ze die mondkapjes niet gaan gebruiken als excuus om zich niet meer aan de basisregels te houden.

Wat een academische kamergeleerdenlogica, brachten (en brengen) critici daar tegenin. Sinds de eerste massa-uitbraken in de après-skibars van Oostenrijk is immers bekend dat het virus soms kan gaan rondwolken en zich verspreiden voorbij de anderhalve meter. En er is zoiets als ‘gemeenschapsoverdracht’, besmettingen waarvan de herkomst onbekend is. Die zouden best eens kunnen plaatsvinden in het voorbijgaan, in de supermarkt of op straat – en te vermijden met een mondkapje.

‘Wat deze epidemie zo ingewikkeld maakt’, zegt Wertheim, ‘is de asymptomatische of presymptomatische overdracht, door mensen die druppeltjes met virus verspreiden maar het niet doorhebben. Dat is te lang niet goed genoeg onderkend.’

Toen het virus na de zomer weer oplaaide, bleek het strikt medische standpunt niet meer verdedigbaar. ‘Ik ben uiteindelijk overstag gegaan omdat ik van de discussie af wilde zijn’, zegt OMT-lid en hoogleraar moleculaire epidemiologie Marc Bonten (UMC Utrecht) achteraf. ‘Niet omdat er zoveel bewijs was dat het fantastisch zou werken.’

Zijn Bredase collega Jan Kluytmans (Amphia Ziekenhuis): ‘Op een gegeven moment moet je toch een beetje meegaan met de publieke opinie. Maar dat was niet omdat ik dacht: die dingen gaan een heel belangrijke bijdrage leveren.’ Van een officieel OMT-advies vóór mondkapjes in openbare gebouwen is het overigens nooit gekomen.

Inmiddels weten we: de cijfers geven Van Dissel en zijn OMT voorzichtig gelijk. In Denemarken bestudeerde men wat mondkapjes uithaalden boven op de andere basisregels: maskerdragers bleken net zo vaak besmet te worden als ieder ander. En in Duitsland meldden wetenschappers trots dat het aantal besmettingen in Jena afvlakte nadat mondkapjes er verplicht waren gesteld. In vier andere regio’s vonden onderzoekers echter geen enkel effect – en in één gebied trok de epidemie na verplichting van de mondkapjes juist meer aan. ‘Mondkapjes zullen heus iets hebben gedaan. Maar het heeft de pandemie niet voorkomen’, zegt Wertheim.

In Massachusetts is dat niet anders. Na de afname schoot het aantal besmettingen in de staat weer omhoog, en na de zomer kwam daar een enorme tweede golf overheen. Wertheim: ‘Het mondkapje is niet de grote gamechanger geweest. Dat is het vaccin.’

2| Als virusstopper

Het gebeurde in Springfield, in de Amerikaanse staat Missouri, en is gaan gelden als een van de wonderverhalen van de mondkapjeskunde. Twee kappers, mét mondkapje, hielpen er in totaal 139 klanten, terwijl ze zich al niet zo lekker voelden. Corona, zo bleek. Thuis infecteerden de kappers meerdere gezinsleden. Maar op het werk: geen klant was besmet geraakt.

Dat kan toeval zijn, benadrukt hoogleraar moleculaire epidemiologie Bonten. ‘Studies die het effect van mondkapjes zo mooi aantonen, krijgen nu eenmaal meer aandacht dan studies die dat niet doen.’ Maar veelzeggend is het wel: ‘Het laat in elk geval zien dat dit soort dingen kunnen gebeuren.’

Op landelijk niveau mag het mondkapjeseffect dan nogal ongrijpbaar zijn, in afzonderlijke gevallen kunnen ze wel degelijk nut hebben, constateert ook een Duits-Chinees onderzoeksteam in een recente analyse in vakblad Science. Het punt is dat het coronavirus zich op zeer verschillende manieren kan manifesteren, alleen al omdat de een veel meer virusdeeltjes aanmaakt dan de ander, en het virus zich op de ene plek gretiger verspreidt dan op de andere. Af en toe leidt dat tot de ���perfecte storm’, waarbij het mondkapje net het verschil kan betekenen tussen wel of niet besmet raken, aldus de groep. Neem die keer dat een Zuid-Koreaanse vrouw een superverspreiding veroorzaakte in de Starbucks: de halve koffietent raakte besmet, behalve de medewerkers die een mondkapje droegen.

De pest is alleen: leg er maar eens de vinger op. ‘Ik werk veel met Duitse collega’s’, geeft arts-microbioloog Kluytmans als voorbeeld. ‘Die dragen trouw maskers. Maar ze doen ook allerlei andere dingen veel trouwer. Ze zitten bijvoorbeeld altijd ruim op afstand.’

‘Het is onmogelijk om de bijdrage van het mondkapje alleen vast te stellen, los van de rest’, vreest ook Bonten. ‘Je komt telkens uit op losse waarnemingen, of onderzoeken waar verbanden gezien worden. En ik denk ook niet dat je veel verder kunt komen dan dat.’

Nog een mogelijke zegening van het mondkapje: dat het de ernst van de ziekte dempt. Bij een geïnspireerd experiment spanden wetenschappers van de Universiteit van Hongkong doeken over kooien van goudhamsters, alsof ze een reuzenmondkapje op hadden, en bliezen coronavirus de kooien in. De dieren mét ‘mondkapje’ op werden minder ziek.

Wie minder virus binnenkrijgt, zou dus weleens minder ziek kunnen worden. Alleen: dat zijn hamsters, zegt viroloog Bart Haagmans (Erasmus MC). ‘Er kan een kern van waarheid in zitten dat er zoiets bestaat als een dosis-effectrelatie. Maar we zullen dat toch eerst moeten bevestigen bij de mens.’

3| Als signaalvlag

Vreemd blijft het. Hoewel ze hinderlijk zijn en medici vraagtekens hebben bij hun nut, blijkt in ons land liefst 83 procent mondkapjes in de publieke ruimte te steunen, volgens onderzoek van de RIVM Gedragsunit. Volgens een peiling van het EenVandaag-opiniepanel is een kwart tot een derde van de ondervraagden zelfs voornemens het kapje straks gewoon te blijven dragen. Vaccins en afschaffing van de draagplicht of niet.

Rond het mondkapje speelt dan ook veel meer dan kille medische afwegingen alleen, weten sociaal-wetenschappers. Voor de een is zo’n kapje de reddingsboei waaraan men zich vastklampt of een symbool waarmee men betrokkenheid en onderlinge verbondenheid uitstraalt; voor de ander juist een verfoeilijke ‘muilkorf’ die bemoeizucht van de staat symboliseert.

Zou dat doorwerken in hoe mensen met een mondkapje op zich gedragen? Nemen mensen met een mondkapje op bijvoorbeeld meer risico’s, vanwege een vals gevoel van veiligheid, of ‘schijnveiligheid’, zoals dat kwam te heten?

Inmiddels is het antwoord wel zo ongeveer duidelijk: nee. Op veiligheidscamera’s in Amsterdam en Rotterdam zagen wetenschappers onder leiding van Marie Rosenkrantz Lindegaard van het Nederlands Studiecentrum Criminaliteit en Rechtshandhaving dat mensen niet opeens dichter op elkaar gingen lopen na invoering van de (toen tijdelijke) mondkapjesplicht op straat. Niet mondkapjes, maar hoe druk het is, bepaalt de onderlinge afstand, ontdekte het team.

Als het mondkapje al iets doet, is dat het mensen juist wat voorzichtiger maakt – meer bewust van het virus. Zo gaan personen met een mondkapje op méér de handen wassen, en in Duitsland zagen onderzoekers hoe mensen in de wachtrij wat extra afstand hielden tot dragers van een mondkapje. Het argument dat veiligheidsmaatregelen tot meer onvoorzichtigheid zou leiden, is dan ook een klassiek staaltje psychologie van de koude grond, aldus een Britse analyse in vakblad The BMJ. Bewust in het leven geroepen door de auto-industrie, die het graag als argument aanvoert tegen allerlei dure veiligheidseisen: als we de kooiconstructie steviger maken, krijg je alleen maar meer ongelukken.

Goed nieuws, vindt Bonten. ‘Als het effect van deze maatregel is geweest dat mensen zeggen: ik blijf een beetje uit je buurt, dan is dat mooi meegenomen. Misschien is dat wel de belangrijkste werking van niet-medische mondkapjes.’

Intussen is de stemming danig omgeslagen. Zo gretig als we ze destijds omarmden, zo graag wil een meerderheid nu weer van de kapjes af. Want al blijft een minderheid ze gewoon dragen, de meeste mensen vinden het allang best dat de kapjes af mogen, blijkt ook uit de EenVandaag-peiling. ‘Je merkt het om je heen’, zegt Kluytmans. ‘Veel mensen balen ervan.’

Misschien zal het mondmasker ons nog het meeste bijblijven als loden last – voor het milieu, welteverstaan. Zo klagen biologen en dierenambulances over de vogels en andere dieren die verstrikt zijn geraakt in een mondkapje, en slaan zee- en kustbeschermers alarm om de vele maskers die inmiddels als kwallen in zee dobberen.

Naar schatting een verpletterende 3 miljoen maskertjes per minuut, draaien we er wereldwijd doorheen, waarvan de meeste wegwerpmaskers vol plastic vezels. En dat is een heel nieuw milieuprobleem, aldus een pas verschenen overzichtsstudie.

[alleenniks]

Cupp

Nu weer een koffietent review. 

Ik was gisteren naar een nieuw koffietentje in Utrecht gegaan, of ja, het is niet nieuw, maar nieuw voor mij|!

Het was echt amazing. Personeel (twee mensen, een jonge vrouw en een ietsje oudere man, als in misschien 35) was echt suuuuper aardig. Ik heb ze bij elkaar 4 euro fooi gegeven, het is niet veel, maar voor mij wel haha. 

Ik had een caramel macchiato met havermelk en dat was echt suuuuperlekker, echt een aanrader, mocht je daar ooit komen. Trouwens confessiontime: ik houd eigenlijk helemaal niet zo van koffie, maar ik vind dat als ik koffietentjes uit ga proberen en ze helemaal gespecialiseerd zijn in koffie dat ik wel hun koffie hoor te drinken. 

Ik ging daar een boekje lezen. Ik was daar rond 9 uur en het was lekker rustig, er waren maar 4 andere mensen geloof ik. Ik kon op de bank, knus in het hoekje zitten, met lekker veel kussens en mijn dikke hoefjas naast mij en een klein tafeltje, zo naast het raam: heeeeeerlijk! Er was ook lekker geroezemoes, maar niet te luid, zelfs toen er later veel meer mensen bij waren gekomen. Het is trouwens best een kleine plek, maar wel leuk ingericht. Beetje industrial woonkamer vibe, met veel planten, so I loved it. Het was ook niet te koud binnen, maar ook niet te warm, dus dat was ook lekker. 

Wat chill is, is dat het personeel ook telkens naar je toe komt om te vragen of je nog wat wilt, dat vind ik chiller dan zelf naar de counter te moeten komen. Als tweede had ik een filter koffie van hun zelf en het was ook echt heel lekker! 

Als laatste had ik een iced ginger espresso. Die chick was wel redelijk van: oh oke, are you sure (dat zei ze niet, maar zo’n vibe kreeg ik van d’r) dat ik dacht... ‘’uh wordt dit niet vaak besteld of vind je het zelf niet zo’n lekkere koffie?’’ het is koffie dat met gember is gefilterd ofzoiets? Nou ja ik vond het wel lekker, but ya know, ya girl loves her gember. 

Natuurlijk, moest ik bij de derde koffie weer eens heel nodig poepen. Ik kreeg weer buikkrampen en alles, dus ik heb gehaaaaaast. Vlug afgerekend, m’n fiets opgestapt en naar huis geracet, vlug naar boven rennen, op de wc en yeaaaahhhh baby. Ik heb mijn boek gewoon al bijna uit, ik ben er pas vier dagen geleden aan begonnen, maar het is zo’n interessant boek. Ik vertel er morgen waarschijnlijk meer over. Of misschien overmorgen. Ik moet morgen heel de dag werken en na werk komt Marinka langs. Ik kijk wel. 

Qua eten op de menu kaart zag het er ook lekker uit, maar ik moet eerlijk zeggen, niet amazing ofzo. Bij ‘t Koffieboontje was ik iets meer impressed over het eten. Also, je mag bij Cupp gewoon met laptop zitten, dus dat is ook een pluspunt! Want trouwens ook hilarisch was, was dat er een soort wielrenmeeting gaande was. Steeds meer wielrenners kwamen binnen, stelden zich aan elkaar voor om vervolgens te praten over hun reis. Sommigen eten en dronken wat, de ander hielden het bij hun eigen water. Het was cute. Er waren soms ook gewoon vrienden die met elkaar gingen kletsen. Twee collega’s die met een laptop het over werkdingen had. Een familie die met hun twee kleine kinderen ook even wilden komen chillen. En then there was me, just there for some coffee and to read a book. 

Ik ga zeker nog vaker langs bij Cupp, ik kreeg gewoon een hele goede vibe daar, echt een plek voor mij. Het krijgt een 9/10 (ik zal nooit een tien geven denk ik, want wanneer is iets nou echt perfect?). 

Doei.

[gzkoffie]

Best ideas start with #coffee .. #espresso #cortado #cappuccino #coffeeplace #coffeecorner #bergen #bergennh #koffie #koffiebar #koffietent #cafe #gonzalezcoffee #gonzalezcafe #lamarzocco (at González | Café & Té) https://www.instagram.com/p/BrHqU3njaaS/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=iureor8eo1z1

[plaschek]

10-4-2020

Even een frisse neus Meryem Genc (29) is even de deur uit voor een frisse neus. Daarnaast haalt ze een kop koffie bij haar favoriete koffietent Bonnie. ,,Zo kan ik ze toch nog een beetje steunen. Ik ben echt een koffiemeisje. Normaal zou ik hier gewoon gaan zitten, maar zo kan het ook.'' Ze overleeft haar verdere isolatie goed, ze leest en kijkt naar buitenlandse films. Thuis werken blijft wel een vreemde gewaarwording. ,,Ik werk met mensen met gedragsproblemen, soms ook met mensen die herstellen van een psychose.'' Het is echt raar om dat vanuit huis te doen met Skype, vindt ze. ,,Voor hen is het ook vreemd. Je mist toch een fysieke aanwezigheid. Iemands lichaamstaal aflezen gaat nu best moeilijk.'' Alleen de bijzondere gevallen mag ze bezoeken.