#Met het Mes op Tafel

[atevegter]

2813 Met het Mes op Tafel

Om elf uur gaan we naar Hilversum, waar we ruim op tijd aankomen en eindeloos moeten wachten. We kijken met andere kandidaten naar de opnamen op drie tv’s die niet synchroon lopen en veel te hard staan, waardoor het een enorme teringherrie is. Er komen broodjes en dan mogen we naar de make-up. Even later komen mijn supporters binnen en wordt de sfeer hartelijk en gezellig. We mogen naar de studio…

[vliegendevis]

iemand heeft dit vast al eens gedaan

van alle kleine hondjes whatsappstickers gemaakt

haar vingers in je oren geduwd om het geluid van de hagel op het plastic dak te dempen

roze tulpen van de albert heijn naar je gebracht op oudjaarsdag

het heeft eerder zo geonweerd

toen je hier aan deze tafel in deze bar zat

en precies hetzelfde spel met deze mensen,

je vrienden van de middelbare school, speelde

en je bent al heel

lang zo lang

als je nu bent

maar toen kende ik je nog niet

ik ben vaak zo bang geweest als vandaag

wakker geworden met een onderbuik van gonzende magma

en een hart van puimsteen

ik heb vaker een hand vastgehouden

die me niet gerust kon stellen

maar het was niet jouw hand

want ik kende je nog niet

[jurjenkvanderhoek]

HOE COMPLEET TE VERDWIJNEN IN DE KUNST VAN EDWIN SMET

De kunst van Edwin Smet duiden is een hachelijke zaak. De abstracte composities geven niet meteen oorzaak en gevolg prijs. Het blijft vaag wat de reden is dat het er is. Toch doe ik een poging. Ik neem de moeite om de beelden in de zorgvuldig afgewerkte uitgave tot me te nemen en er iets in te zoeken, van te vinden. Het boekje is handmatig gebonden in een oplage van slechts 60 genummerde exemplaren. Het touwtje dat de bladen bijeen houdt is met aandacht geknoopt. Met net zoveel concentratie gevlochten als dat het werk erin opgenomen is vervaardigd. Het boekje geeft een klein inzicht in de portfolio van de kunstenaar. Dat inzicht verhaalt in beeld over de thema's precariteit en solidariteit. Onzekerheid en saamhorigheid.

Schildertape is het handelsmerk van Edwin Smet. Niet als grossier in verfmaterialen, maar in de hoedanigheid van kunstenaar. Hij gebruikt het plakband gemaakt van houtpulp en kleefstof niet waar deze oorspronkelijk voor bedoeld is. Hij plakt het niet langs de rand van een venster om het glas te behoeden voor spatten en streken wanneer het kozijn geverfd wordt. Smet is geen huisschilder, hij is kunstschilder. Met de tape beplakt hij zijn werk om het in principe waardeloze materiaal onderdeel te laten zijn van de compositie, het waardevol te maken. In zijn visie heeft het onbelangrijke materiaal betekenis. Voor de huis-, tuin- en keukenschilder is de tape afgerold enkel van waarde bij het verven, zolang maar daarna niet meer en wordt het onbruikbaar weggegooid. Zo niet bij Smet. Het overleeft de kliko nadat het geplakt is, het behoudt een functie. In onder meer het mij voorliggende boekje laat Smet zien hoe de tape door zijn handen geconserveerd is.

In coronatijd bleek het volk solidair. Stond men als homogene groep massaal op tegen het virus. Een klein aantal evenwel sloten zich heterogeen daarvoor uit en af. Want blijken er niet altijd uitzonderingen op de regel te zijn? Terwijl veel deuren gesloten bleven en er weinige nog opengingen, trok men zich schijnbaar gehoorzaam en gedwee terug in de huizen. Op enkele dwarsliggers na. Maar zonder dwarsliggers ontspoort een samenleving, zij houden de maatschappij bij de les ondanks dat ze meestal uit hun nek kletsen. Zonder bielzen onder de rails ontspoort de trein. 

Het is niet die solidariteit welke Smet voor ogen heeft in zijn werk, veronderstel ik. Hij werd geïnspireerd door gestapelde tafels en stoelen in het café om de hoek. Werkloos werden deze in de pandemie aan de kant gezet, wachtend op betere openingstijden. Niemand kon er aanschuiven, niets mocht er zijn, geen activiteit, geen plezier. Niets, deuren op slot en lichten uit. Die metafoor van saamhorigheid in de gestapelde meubelstukken was voor Smet reden deze in min of meer abstracte composities te verwerken. De tafel is inspiratie, in het beeld van Smet heeft het nog de functie van dragen en schragen. Evengoed kan ik langs de poten kijken, en als door een poort ziende ontvouwt zich het landschap daar achterliggend. Geen landschap zoals dat zich normaal gesproken voor mijn ogen uitstrekt, maar een onherbergzame omgeving waarin een onheilspellende toekomst opdoemt. Helemaal in stijl van de huidige toestand in de wereld. 

Het is zo, zoals het is. De kunstenaar schouwt zijn wereld. Overziet en overdenkt. Geeft commentaar in beelden. Niet meteen wordt het zo opgevat als dat het zich openbaart, maar wie anders kijkt en doorziet zal de boodschap ofwel het verhaal herkennen. In de achterliggende periode van covid bleek de bevolking opeens het Nederlandse volk. Kende de Nederlander geen verschil meer onderling en werden hindernissen geslecht, want het virus overkwam ons allemaal. Maar na die crisis viel alles weer weg en trokken de muren opnieuw op. Werden de oude gewoonten en manieren haastig opgepakt en nagelopen. Edwin Smet zag dit allemaal aan, bezag zijn omgeving en zette daarbij kanttekeningen en voetnoten. Verbeelden zijn schilderijen eerst het samenwerken, het ondersteunen van zwakkeren, dat hij inspireerde op dus de gestapelde tafels in de horeca. Verticale poten die een horizontale dwarsligger ondersteunen. Daarna beeldt hij de onzekere toekomst uit. Een zwart gat zuigt de omgeving naar zich toe. Want de toekomst is onzeker.

De kunstenaar heeft een voorkeur voor de boom als onderwerp in zijn schilderijen. Nadat de tafel uitgebreid is doorgezaagd, zet Smet gedreven een boom op. De tape in het beeld vormt het bos, zetten de stammen en maken de takken. Het is een lawaaiig woud, het hout staat niet netjes in het gelid. Op rijen zoals de Nederlandse bossen zijn aangeplant. Het is in de geest van Smet een wirwar aan laag houtgewas, een sprokkelbos. En veelal verzamelen de dunne stammen zich rond een open plek of een kleine plas. Zag ik tussen de tafelpoten in schemer de morgen gloren, de komende tijd opdoemen, in het bos is de dageraad ongewis. Er ligt een onheilspellende sfeer op de loer tussen de bomen. Spiegelt het hout zich in water, op andere plekken ligt het voor dood aan de voeten van stammen. Hoewel het beeld klaar en helder is, is de sfeer duister en dreigend. 

Smet weet die onzekere toekomst, het wankele kompas waarop de wereld koerst, in schimmige composities te duiden. In het acryl en de vernis op doek vergeet ik dat tape is gebruikt voor de afbeelding. Het is de zetting van de schildering, het gebruik van kleurcombinaties, die de sfeer bepalen. Daarover strekken rechte lijnen zich uit. Krommen inkt en houtskool zich in speelse strepen. In het essentiële surrealisme is een werkelijk gevoel weergegeven. De sfeerbeelden drukken onmiskenbaar de actualiteit af en uit. Het is minder een abstracte vormgeving, en meer een gelaagd opgebouwde en schematisch beschouwde realiteit. Waarin een kwetsbaar wegwerpproduct een belangrijk element is geworden. Ik kan beschutting zoeken onder de tafel, veilig beschermd door het blad wanneer de hemel naar beneden komt. Of ik kan me terugtrekken tussen het hout en me concentreren in stilte. Mij beraden op de neergang van de aarde. Filosoferen over opbouw en afbraak, over de afgrond waarnaar wij met zijn allen onderweg zijn. De kunst van Edwin Smet houdt mij dan nog even op de been. In zijn composities kan ik mentaal beschutting vinden. Het werpt een nieuw licht op de zaak wanneer hij voor mij een wereld inricht: een plek om te landen en naar de hemel te reiken. “How to disappear completely”, voor het moment van de beschouwing verdwenen in de tijd van Edwin Smet. Volkomen volledig. Dat is mijn duidng.

Precariteit / Solidariteit. Recent werk 2022-2024. Edwin Smet. Publicatie in eigen beheer uitgegeven. Gelimiteerde editie bij solo-expositie in CaroArtGallery Deventer, februari-maart 2024.

[grijsblauwebloemen]

Laten we verdrinken in het vet van onze door vet bedekte kapsalon

Kijk me aan met je diepe door drank aangetaste ogen

Er staan een aantal gasten over onze tafel gebogen

Vragen over het leven, de stad en het uur vliegen over de tafel

We weten van het leven niet al te veel

Praat jij maar even voor mij

Ik heb nog een vette hap in mijn keel

Wil jij dat ik nog een liedje voor je speel?

Ik waarschuw je het zal niet veel beter als wonderwall zijn

Nu thuis op de bank snak ik naar de leugens van de nacht en wellicht ook een glas rode wijn

Ik vindt het fijn dat wij ook samen gebroken kunnen zijn

[magheteenonsjeminderzijn]

Vandaag is het weer meet dag. Spannend! Ik mag meteen op de weegschaal gaan staan. Er is nu een kilo af in een week, maar in totaal 1,2 kg vet dus dat is goed. Spiermassa en vocht ook goed. Coach Natascha heel tevreden, dus ik ook. Natuurlijk had ik op meer gehoopt, maar te snel is ook niet goed en met elke week 1 kilo eraf kom ik er ook 😉 In totaal ben ik nu 4,3 kg afgevallen. We hebben even geteld over hoeveel maanden ons feest is. Ik denk dat 2: kg kwijt zijn moeilijk wordt maar Natascha zegt ‘we gaan er voor’ en een dikke high five.

Vanochtend gestart met zuivel. Na het wegen meteen door naar mam voor een gesprek met een mevrouw van de gemeente vanwege haar PGB.

Daaarna snel door naar TICA en thuis een gekookt eitje en even later mijn soeppie gegeten. Smaakte prima.

Ik had niet heel veel tijd want om 14.15 moest ik weer bij school staan om Ivy op te halen. Ivy besloot met een vriendinnetje te gaan spelen bij vriendin thuis. Dus toen door om de boodschappen te doen, snel de boodschappen ingeruimd en door naar Aalsmeer om Ryan om 15.15 uur op te halen van schooltje. Ryan is altijd enthousiast als hij me ziet, zo lief!

Ryan gaat lekker op de bank zitten met een zakje chips en oma neemt 50 gr sojaboontjes 😅

Linda komt ook al vroeg aanwaaien. Om 16.30 haal ik Ivy op. Die kwebbelt er ook lekker op los.

Rond 17.15 kwamen Mike en Natas binnenwaaien. Ik ben blij dat ik gisteravond al heb gekookt want al met al toch wel weer een drukke dag zo. Marcel komt pas rond 18 uur thuis, vrij laat voor zijn doen. De spinazieschotel komt op tafel en voor mij 400 gr wokgroenten en een gekookt ei. Cappuccino toe en klaar. We bekijken nog wat vakanties voor ons weekje all inclusive eind juni maar we zijn er nog niet uit. Mike en Natas komen zaterdag onze kant op en dan gaan we beslissen. Om 19.30 gaat het hele spul weer naar huis.

Tussen de bedrijven door ook nog wasjes gedraaid. Ik verzet het wasrek en mijn pink komt er tussen: %^#*+$ dat doet zeer. Resultaat: een grote bloedblaar en een pijnlijke pink.

Nog even wat nieuwe artikelen in de webshop gezet en een bestelling klaargemaakt. Nog even mijn blog bijwerken en dan kan ik nu om 22 uur nog even een uurtje tv kijken.

[devosopmaandag]

Esoterische en gegronde dingen

Daar zaten we dan rond A's tafel, haar dochter C, haar zus K uit Frankrijk, haar bevriende oud-collega V, zij en ik. Tussen ons in lagen de boeken van Annie Ernaux en Didier Eribon, in Franse en Nederlandse edities. We zouden elkaar passages voorlezen en erover praten. Ik stelde vast hoe onwaarschijnlijk dit gezelschap toch was. Dat een vrouw met haar dochter en zus zoiets doet! Praten over boeken is toch iets dat alleen met vrienden mogelijk is?

In 'Het vonnis van de samenleving' van Didier Eribon, het vervolg op zijn 'Terug naar Reims', analyseert hij nog diepgaander de mechanismen die de oude maatschappelijke klassen in stand houden. Annie Ernaux ging hem voor, Edouard Louis is de jongste telg van schrijvende klasse-migranten in Frankrijk. Gedrieën vormen zij de elite van een heel specifiek literair-sociologisch-filosofisch gebied. Hoe ironisch!

Die ochtend vielen de inhoud van de boeken en het leven zelf simpelweg samen. Om de dingen even helder te maken, en zonder dat uit te spelen, zei ik dat ik in ons gezelschap de zuivere klasse-migrant was. Ha! Daar is dat oude gevoelige kinderverlangen weer me te willen onderscheiden. Al vroeg wilde ik anders worden. Dat anders-worden was iets groots en opwindends – en geen sinecure.

Als de jonge Didier op de middelbare school voor het eerst een glimp opvangt van de namen die horen bij een verre wereld van denken en literatuur vormen ze voor hem een soort 'esoterische symbolen', die hem riepen. Hij wilde niets liever dan die ruimte binnendringen. Eenmaal op weg daarheen spreekt hij zelfs van 'ambivalente roesgevoelens'. Hoe pijnlijk die ambivalentie zou worden, werd pas later duidelijk. Bijna niemand van ons gezelschap had alle boeken gelezen, en er was misschien niet één boek dat we allemaal gelezen hadden, maar de werelden van Ernaux en Eribon bezitten zo'n inhoudelijke samenhang dat het vooral hun ideeën waren die de echte gespreksstof vormden.

En toen gebeurde er iets moois. C was de dag ervoor uit Italië thuisgekomen. Daar zet zij na het conservatorium in Den Haag haar cello-studie voort. Ambivalentie mag dan een van de grote thema's zijn in de boeken van Ernaux en Eribon, toch dringt zich het idee op dat de wereld van cultuur en wetenschap hoe dan ook superieur is. C zei dat het moeilijk was om werkelijk contact te krijgen met 'gegronde dingen' en dat ze bijvoorbeeld de vader van een vriend zo bewondert om zijn praktische vaardigheden. Ze zei ook dat iemand die een bed kan maken, dat dat toch iets essentieels is in het leven, veel meer dan bijvoorbeeld praten over boeken. V zei lachend dat het ook best absurd is wat we aan die tafel deden. Ik hield C voor dat zijzelf een ambacht beheerst: het bespelen van haar instrument. Dat zou haar moeten kunnen gronden. Ik ben de dochter van een bankwerker die een conceptueel kunstenaar werd, maar die eindelijk haar ambacht vond: het schrijven.

[shallowbreaths]

Mom, I can talk to you for a moment because life is not going well for me for a while

Mama kan ik even met je praten want het leven zit me eventjes niet mee

I have everything I love but I don't feel love anymore

Ik heb alles wat me lief is maar ik voel geen liefde meer

I really need you right now, it hurts me too much

Ik heb je nu echt nodig het doet me teveel zeer

Mama tell me how to live

Mama zeg me hoe ik leven moet

Tell me how you do that

Zeg me hoe jij dat doet

I'm just missing it

Ik ben het even zoek

Oh mom why don't I look like you

Oh mama waarom lijk ik niet op jou

The strongest example

Het allersterkste voorbeeld

Of a mother and a wife

Van een moeder en een vrouw

Mama where have I lost myself

Mama waar heb ik mezelf verloren

You taught me everything at this table

Aan deze tafel heb je me alles toch geleerd

Can't eat can't talk can't dance can't sleep can't laugh can't resist

Kan niet eten kan niet praten kan niet dansen kan niet slapen kan niet lachen het niet laten

To drown in my tears ohhh

Om te verdrinken in mijn tranen ohhh

Mama tell me how to live

Mama zeg me hoe ik leven moet

Tell me how you do that

Zeg me hoe jij dat doet

I'm just missing it

Ik ben het even zoek

Oh mom why don't I look like you

Oh mama waarom lijk ik niet op jou

The strongest example

Het allersterkste voorbeeld

Of a mother and a wife

Van een moeder en een vrouw

Oh mama tell me how to live

Oh mama zeg me hoe ik leven moet

Tell me how you do that

Zeg me hoe jij dat doet

I'm really missing it now

Ik ben het nu echt zoek

Oh mom why don't I look like you

Oh mama waarom lijk ik niet op jou

The strongest example

Het allersterkste voorbeeld

Of a mother and a wife

Van een moeder en een vrouw

[bokkerijder]

(this post is gonna be in Dutch cause I'm exhausted. if you want to know what's being said, just... google translate it. idk. everything hurts.)

de afspraak met de revalidatiearts was:

- er achter komen dat ik al 10 jaar bij de verkeerde arts word behandeld en nu pas doorgestuurd ga worden naar een arts die gespecialiseerd is in neuromusculaire beperkingen

- ik ga er in januari of februari heen en word weer helemaal door de molen gehaald. moet voor de zoveelste keer in m'n leven mijn hele geschiedenis op tafel gooien en word misschien ook weer medisch opnieuw onderzocht

- vroeg de simpele vraag "hoe moet ik dit formulier invullen op deze website zodat mijn moeder als begeleider gratis met mij mee mag reizen met de trein".

"dus jouw vraag is: is er een mogelijkheid om de kosten van reizen met het openbaar vervoer te verlagen."

- had het over de aanvraag van een nieuwe rolstoel en het met de gemeente willen bespreken wat daar de opties in zijn met betrekking tot meer zelfstandig weg te kunnen. werd onderbroken en ze deed alsof dit allemaal iets nieuws voor me is en we nooit eerder hulpmiddelen bij de gemeente hebben aangevraagd ("daar kunnen ze je op de nieuwe locatie mee helpen") (nee vrouw, wij moeten het WMO bellen en die maken dan een afspraak met ons om een nieuwe rolstoel aan te meten, en dan kan ik direct met hun overleggen over hoe en wat. ik ga niet twee maanden wachten totdat er mogelijk een nieuwe aanvraag gedaan kan worden door derden.)

- dacht de afspraak te hebben overleefd. toen begon ze over mijn gewicht. ik probeerde uit te leggen dat het een genetisch hormonaal iets is.

ik: de enige keer dat ik ben afgevallen was toen ik zwaar overspannen, suïcidaal en gestrest was dat mijn moeder me niet langer dan 5 minuten alleen thuis durfde te laten. en nu gaat het goed met me en zit het gewicht er weer aan. ik kan er gewoon niks aan doen.

zij: jawel. want nu ben je volwassen.

heb daarna maar mezelf zitten knijpen en een beetje "hmhm" gedaan en ja en nee op de juiste momenten geschud, want daarna kwam ze met allemaal bullshit "gezondheid waarschuwingen" waarvan ze in de jaren 60 al wisten dat dat niet waar is, en hoe ik in een "gezellig groepje met andere mensen kan komen bij een gezond leven coaching".

dus. dat dus.

[bramsnor]

Hallo hier ben ik weer, Kato dus. Je weet wel dat hondje met een (vervolg) verhaal. Vandaag weer nieuwe ervaringen opgedaan, eerst even langs m’n oude huis gewandeld, fijn maar ik heb daar niets behalve m’n buren Cora en Peter(leuk stel maar ze hebben al een hond)😉.

Toen langs een drukke weg met van rijdende tenten. Langs een ijzerfabriek en allemaal van die gekke prikkarretjes, heftrucks noemt mijn baas ze. Toen weer over die grasdijk langs die lange plas water.

Beetje jammer maar ik met m’n kortere pootjes loop achter een betonnen muur, zie dus geen flikker wat er achter gebeurd. Klojo! Komen we eindelijk bij een soort brug, kan ik van alles zien, word ik naar beneden geleid.

Wat denk je? Word ik in “ de boot genomen” letterlijk. Gelukkig was die ouwe zak met die rode jurk niet aanwezig, maar wel de vriendelijke hulppiet die de machinist is. Maar wat trilt die ijzeren boot zeg, niet normaal. Gelukkig mocht ik op de houten vloer staan bij de verwarming.

Aardig ventje trouwens die kapitein, de baas kreeg een “ bakkie”. Ik dus mee varen, kreeg er wel het heen en weer van, maar was toch wel leuk. Hierna weer naar huis gelukkig, had het wel weer even gehad, als zeven ben moet je af en toe even tukken.

Na het eten(van de baas) kwamen er ineens twee hele grote donker geklede mensachtige binnen, schrok me de kolere, heb ze ook even flink gewaarschuwd al hielp dat geen zier. Toen van ellende maar op de bank gesprongen dicht bij de baas. Maar dat mag dan weer niet, moest terug op mijn nivo.

Ze probeerde mij te kalmeren maar vertrouwde het niet. Gelukkig gingen ze al snel weer weg, eindelijk rust………..dacht ik. Mooi niet, gingen we weer naar boven. Teringherrie maken met een of andere jankmachine. Geeft niet, ik vertrouw er op dat het veilig is, wil stoer worden, ben lekker niet gevlucht. Gewoon onder de tafel blijven liggen.

Uiteindelijk werd het tijd voor onze wandeling en na een tijdje kwam het vrouwtje ook weer thuis. Die was moe want ze was wezen feesten en wij mochten niet eens mee. Rotstreek, een week geleden had ik dat niet gedurfd, maar met de Snor aan de lijn durf ik steeds meer.

Ga nu nog even plassen buiten en schrijven we morgen weer verder. Ben benieuwd wat er morgen weer gaat gebeuren. Slaap lekker.

Kato🐕

[walhella]

210123

Zoals we als twee oude bekenden een weg door de avond flirten, lijkt er bijna niks veranderd. Weet je nog hoe ik die allereerste dagen naar je lonkte vanachter tafels bij vrienden, tegels in cafés, met bezwerende puberblikken je aandacht voltrok en me schaamteloos aan je voeten wierp, en zo jou aan de mijne dwong? Ik herinner me het gemak waarmee je te betoveren viel en hoe ik ervan genoot jouw achilleshiel te zijn. Ik herinner me het oneindige rijhuis middenin de drukke stad waar we elkaar terloops op één van de verdiepingen troffen. Gehuld in de schemerlicht dat zo soepel door het donkere gangpad scheen, en we als in een film rond elkaar heen kronkelden van verbazing en verboden pret. Ik herinner me de spanning die door me gierde, de !!!! bij de aanblik van je lippen en hoe ik niet mocht- en uiteindelijk met al mijn macht kon vermijden wat al veel te vaak geëscaleerd was.

Maar nu zit je hier, weer tegenover me achter een donkerhouten tafel, die te groot is voor slechts vier ogen. Je wilt je trui uittrekken maar je T-shirt kruipt mee zo hoog dat je je linkertepel ontbloot en in een fractie valt de zwaartekracht recht naar beneden en duizelt het van begeerte in mijn al zo rusteloze brein. Zonder enige moeite kan ik je zachte, soepele huid onder mijn vingertoppen voelen, je weke tepels in mijn mond proeven en me de aanraking van je zwarte, kroezelige borsthaar verbeelden. Na wat een eeuwigheid lijkt, daalt je T-shirt uiteindelijk op je bovenlijf neer, maar dan verschuift mijn aandacht naar je nu ontblote armen, en de duizeling dwaalt door. Ik volg de baan tot aan je handen, die zich volstrekken in vlezige vingers, je legt ze nu gespreid op tafel, en ik stel me die langwerpige tentakels voor in mij, hoe je ze langzaam, daarna plots krachtig in me laat glijden, ze krult zodat ze me helemaal vervullen, die zalige plek in mijn warme holte vinden en ik kreun- en kreun- en- Shit. Ik moet me herpakken. Je verwijst naar je woning, hier niet ver vandaan, en hoe graag ik ook wil- ik kan me niet overleveren aan deze emotionele geest en het impuls van een onverstandig dierlijk instinct. Ik red me er nooit meer uit, en ik moet wijzer zijn. Meer integer zijn. 

Bij het afscheid nemen druk je je tegen me aan en ik volg, waardoor je geur als een raket bij me naar binnen schiet en alles opnieuw begint. Je greep verslapt maar ik kan mijn vingers die nu om je buik geklemd zijn nog niet loslaten. Ik snuif nog enkele keren diep je aroma in mijn zenuwbaan, als een verslaafde die onrustig zijn lijnen bij elkaar schaaft en naar binnen trekt met het ongeduld van een kleuter. Ik weet dat ik altijd bezeten door je zal blijven zolang je ruikt zoals je ruikt. Hoe moet dit verder?

[roscrosa]

In een dansvoorstelling

ik houd van je huid

als je daar opgekruld in

het haardvuur ligt

je was blij

en wikkelde haar om je pols

tot het ging onsteken

de lucht werd oranje

en op tafel lagen de dennentakken

hoewel we daar niet van eten konden

is het toch maar mooi

als ik dat vinden mag

in de plooien van je blouse

in de geverfde avond

en wat je verspilde met een handgebaar

het doet me zoveel

dat je hier hoort te zijn

zodat ik met mijn handen

je hoofd kan vasthouden

om je te zeggen

dat je echt bent

[atevegter]

2809 Met het Mes op Tafel

Om elf uur gaan we naar Hilversum, waar we ruim op tijd aankomen en eindeloos moeten wachten. We kijken met andere kandidaten naar de opnamen op drie tv’s die niet synchroon lopen en veel te hard staan, waardoor het een enorme teringherrie is. Er komen broodjes en dan mogen we naar de make-up. Even later komen mijn supporters binnen en wordt de sfeer hartelijk en gezellig. We mogen naar de studio…

[fransopdefiets]

9-7 Market Rasen

In het dorpje Newtown vond ik al snel een pub met in grote letters restaurant op de gevel. Binnen was het een heksenketel, getatoeëerde mannen en vrouwen die in een haveloze uitgewoonde ruimte met pints in hun handen door elkaar stonden te schreeuwen en te lachen. Achter een soort gefortificeerde bar met een loket waar je kon bestellen, stond een frêle blond meisje. Ik loei door het gat: do you do meals? Ontkennend hoofdgeschud. Een met inkt bewerkt hoofd naast me, riep iets over fish and chips en Indians. Hij riep nog meer maar door zijn accent en de herrie om me heen, ontging me de strekking. Kijk, een Indiaas restaurant leek me wel wat. Ik stak mijn hand op als bedankje en groet en ging op zoek naar de Indiër.

Dat werd een grote fles Kingfisher bier, shaslicks vooraf en lamscurry. Daarna terug naar de tent voor een diepe slaap. Om half twaalf werd ik wakker, het hoosde werkelijk.

Ik heb natuurlijk geen enkele haast, maar toch ben ik om 6 uur echt wel wakker. Ik fiets terug naar de Humber, naar Faxfleet en vandaar uit naar de brug bij Hull. Als ik me ergens sta te oriënteren, komt er een hond blaffend op me af. Ja sorry, zegt een vrouw, hij kan niet tegen wielen. Nou lijn hem dan aan, denk ik, net als al die andere baasjes doen. Ik fiets stapvoets weg en de hond zet woest blaffend de achtervolging in, achterna gezeten zijn baasje die aldoor roept, come here now, what is this. Een andere vrouw levert er vanuit haar scootmobiel weer commentaar bij. Haha, such a small dog chasing a big bicycle!

Het laatste stuk naar de brug gaat langs het water, dat begint bij het Riverside Café in North Ferriby, dat tot mijn verrassing om half tien op de zondagochtend al open is. Twee cappuccino's en een fruit scone.

De brug zelf is een makkie, met aan twee zijden een breed fiets- en voetpad en prachtig uitzicht over de Humber.

Het weer is best fijn voor zo’n zongevoelig typje als ik, het is bewolkt met af en toe een flauw zonnetje. Boven zee hangen de buien en verderop landinwaarts is de henel blauw.

In het tuincentrum Deepdale, dat zichzelf cyclists cafe noemt, stap ik af om wat te eten. Bij binnenkomst is er net als op Schiphol een afzetting van paaltjes met lint. Na even wachten komt er een meisje dat me doorlaat. Verbaasd kijk ik om me heen in een ruimte met wel 20 tafels, waarvan er twee bezet zijn. Ik bestel op hoed geluk een sausage and bacon bap. Dat is dus een plat wit broodje met het genoemde beleg.

Daarna begint tot mijn verdriet de zon steeds feller te schijnen en de onweersvliegjes verschijnen ook weer. Ik heb van die fietshandschoentjes met open bovenkanten en mijn handen worden daar steeds roder, ondanks de dikke lagen factor 50, die ik er op smeer.

Het wordt zwaar weken deze middag, de klimmen worden steeds langer en steiler en het wordt steeds heter. Er is zelfs een paar kilometer nauwelijks waarneembaar pad, ik begin enorm te twijfelen, maar mijn tsjechische app projecteert me toch echt bovenop de route. Aan het eind van al dat klimmen, als ik nog tien kilometer te gaan heb, wordt ik beloond. Ik sta aan de rand van een plateau en voor mij strekt zich tientallen kilometers laagland uit. De laatste kilometers sjees ik naar beneden.

Als ik tegen half vijf bij de camping aankom, blijk ik verkeerd te zitten. Er is een enorm terrein waar honderden auto’s en paardentrailers geparkeerd staan. Er is ook een kampeerterrein, maar er is niemand bij de receptie en ook geen briefje met een telefoonnummer. Dus ik bel het nummer van de website. Alleen de verbinding is zo waardeloos dat ik niet kan verstaan wat die man zegt. Na eindeloos heen en weer bellen, lukt het wel. Ik zit verkeerd zegt hij, zijn camping is 500 meter verderop. En inderdaad, daar is de camping die ik verwachtte. En als ik dan gedoucht heb en de natte spullen uitgehangen, begint het te regenen.

Afstand: moet ik nog narekenen, ik denk circa 80 kilometer

Tijd: 8 uur

[detweedeochtend]

Dialogue intérieur

“Zo, beste vriendjes van de Nederlandse taal! Laten we eens aan deze nieuwe week beginnen. Het weekend hangt ongetwijfeld nog in jullie lijf en toch gaan we al wat nadenken. Jarno, steek jij je gsm even weg? Dan kunnen we erin vliegen.” Maandag. Het eerste lesuur. Iedereen heeft zich er ooit doorgesleurd. Niemand heeft er essentiële levenservaringen aan overgehouden. Behalve dan de vervelende referentie-ervaring dat er weinig pijnlijkers bestaat dan maandagochtendlessen. En wat stinkt hier toch zo?

Er zit nog een mandarijn in mijn rugzak. Al bijna twee maanden, denk ik. Dat realiseer ik me vlak nadat de leerkracht mij heeft aangemaand om mijn gsm weg te stoppen. De geur die opstijgt uit mijn tas doet me even kokhalzen. Het is een geur die ik al een paar dagen in een mildere vorm heb opgepikt, maar die ik steeds aan andere bronnen toeschreef. Had Hasan zich weer niet gewassen? Was dit de mondgeur van Mira, het meisje dat er verder onberispelijk uitzag? Die lijfgeur van Aziaten, waar ik weleens over had horen spreken, rook die zo? Nu schaam ik me voor mijn enigszins racistische vooronderstelling, bij de ontdekking dat ik met een stomme mandarijn zelf de oorzaak van de geurhinder blijk te zijn.

“We hebben ondertussen al best wat taalbeschouwing besproken. Ik hoop dat jullie tegen het mondelinge examen nog voldoende weten op te rakelen over onze lessen rond argumentatieleer, Griekse en Latijnse woorddelen en de verschillende tekststructuren. Literatuur kan er altijd nog wel bij, lijkt mij. Daarom heb ik vandaag een les voorzien over twee interessante fenomenen uit de internationale literatuurgeschiedenis. Ik wil het vandaag met jullie namelijk hebben over de stream of consciousness aan de ene kant en over de écriture automatique aan de andere kant. Is er iemand die al een van deze beide begrippen kent?” Natuurlijk niet. ‘t Is Nederlands, zot. Dat is al moeilijk genoeg. Wat komt gij nu met Engelse en Franse termen doen? Vertel gewoon nog wat over die gezellige Guido, die gij en uw collega’s van Nederlands altijd noemen. Dan kan ik nog slapen.

Mijn zusje Halime heeft niet geslapen. Ik dus ook niet. Mijn vader ook niet en eigenlijk is dat waarom Halime en ik niet geslapen hebben. Mijn zusje is drie, dus het kan ook gewoon een slechte nacht geweest zijn, maar mijn vader was weer boos op alles en iedereen. Hij sloeg op de tafel, was luid naar de televisie en stampte veel en hard met zijn voeten op de grond. De slaapkamer van mijn zusje en mij is direct boven de televisie. Papa is boos omdat de mannen op tv niet doen wat hij wil. Zo krijgt hij geen geld. Er was wel geld, want papa en mama hebben alletwee een job, maar omdat papa niet alleen zijn eigen geld aan de televisie geeft, maar ook het geld van mama gebruikte, is mama naar een ander appartement verhuisd. Volgende week slaap ik weer bij mama. Daar slaap ik beter. Ik weet nu al dat ik dan weer goede toetsen zal maken.

“Deze manier van schrijven kan je altijd en overal. Je hebt alleen een potlood of een balpen en een stuk papier nodig. Dan zet je de punt op het blad en begin je te noteren. Of je zet je vingers op een toetsenbord, dat kan natuurlijk ook. En hier komt het leukste van alles: je mag alles schrijven! Niets is verkeerd! Alles wat in je opkomt mag op het witte vlak terechtkomen, er zijn geen foute woorden of zinnen. Spring je in het midden van een zin naar een ander idee? Geen probleem! Wil je ineens in het Turks beginnen te schrijven? Doe gerust … AYSE. - Wakker worden, meid, we gaan gewoon door, hé! - Of heb je geen zin om een woord af te maken? Dan begin je toch gewoon met een ander woord! Alles mag in de écriture automatique! Weet iemand trouwens waar Noor uithangt? Is die onderweg of blijft ze weer thuis?” Zou die van Nederlands al doorhebben dat ik er niet ben? Of geeft hij zoals altijd gewoon zijn les, zonder aan de afwezigen te denken? Zou er zelfs iemand mijn afwezigheid opmerken? Denkt er wel iemand aan mij, op dit moment?

Daar rijdt de trein van 8.39u. Ik heb hem net gemist. Op een dag lig ik tussen spoor en wiel. Het klinkt dramatisch en zo bedoel ik het ook. Op dat moment zal mijn grootste wens ingewilligd worden: er niet meer zijn. Niet zijn. Geen pijn. Mijn hoofd is zo vol. En ik ben bang. Van alles. Van iedereen. En als ik dat aan iemand wil uitleggen, dan stop ik al, nog voordat ik ben begonnen. Ik wéét gewoon dat niemand mij zal begrijpen. Ik heb ze trouwens allemaal al gezien: de knikkende hoofden, de wegdromende ogen, de opgehaalde schouders, de van medelijden omlaag krullende mondhoeken. Nooit ben ik al klaar met mijn verhaal en altijd zijn zij toch al klaar met hun oordeel. Ik heb er schijt aan. Nochtans heb ik vorige week tegen die gast van Nederlands gezegd dat ik geen tof weekend zou hebben. Ik vind het wel spijtig dat ik net zijn les mis. Hij heeft een paar maanden verteld dat hij ook heeft geworsteld, dat hij ook diep heeft gezeten. Als hij tijd zou hebben, dan zou ik graag eens wat langer met hem spreken. Maar hij is altijd direct weg en dan nog: hij blijft een leerkracht. Daar kan je …

“Kan iemand eens een bericht naar Noor sturen? Jarno? Neem die gsm er maar weer even bij. Stuur dat die van Nederlands vraagt of ze het weekend heeft overleefd. En zeg maar dat ze mij er zelf over mag vertellen als ze hier voor tien uur is. Is ’t verzonden? Wilt ge dan maken dat die gsm weer weg is? Nee, mopje, Jarno. Bedankt om te sturen. Geef de factuur maar aan ‘t secretariaat. Bon, waar waren we? Ah juist! Stream of consciousness!”

Fuck, een bericht. Van Jarno. Al een geluk dat hij stuurt en niet tegen me spreekt: die gast stinkt! Huh? Die van Nederlands vraagt naar mij. Hm. Goed dan, vandaag krijgt hij nog. Maar morgen spring ik. Tenzij hij me be

[midlifeinla]

0scardag 12 maart 2023

In de straten een bizarre mix van zwervers en dagjestoeristen achter een hek waar continu geblindeerde SUV´s langs passeren. Ik merk een verloren gereden acteur op die vast staat met zijn chauffeur voor een hek. "But I´m nominated tonight", zegt hij met licht teleurgestelde stem tegen de politieagent. Een half uur later zie ik hem dan toch uitstappen, al zwaaiend, aan de andere kant van het hek. Maar niemand anders herkent hem. #danielbruhl

Die avond staat hij nog op het podium om mee de Oscar te ontvangen voor beste Foreign Language Film.

Na deze petite histoire beweeg ik me richting WeHo, West-Hollywood, de gaybuurt van L.A., om de Oscars mee te volgen.

Ik passeer eerst nog even bij Amoeba Music op Hollywood & Vine, een platenwalhalla, om enkele vinylplaten te zoeken die een vriendin van me graag wou. Maar de buit valt tegen. Enkel hiphop en pop in de zaak.

In het park achter de Roxy is er ook een kijkparty, van Elton John, die me een beetje te duur leek. Om aan te schuiven bij dat feestje moet je 6000 euro op tafel leggen.

Het gejuich bij elke belangrijke winst doet me denken aan een wereldkampioenschap van de Rode Duivels. De Oscars zijn zowat het Eurovisiesongfestival van de States.

Later die avond beweegt een colonne geblindeerde SUV´s zich over Santa Monica Boulevard, naar WeHo, waar ondertussen Go-go-dansers halfnaakt op platformen aan het dansen zijn, om eerst bij Elton langs te springen en daarna verder door naar de Vanity Fair-party in Beverly Hills voor een uitgebreid fotomoment.

Ik zie Billie Eilish, Lady Gaga, Rihanna en Lenny Kravitz passeren en ook een resem acteurs die opeens niet zo belangrijk meer lijken. Ook Justin Bieber loopt hier ergens rond, gehuld in een tapijtje om zijn ex te vermijden. Ik ben wat verzadigd in het sterrenspotten. Zelfs een verloren gelopen Nobelprijs-winnares boeit me nog amper.

Zoals Hugh Grant het die avond nog in een interview zei: "It´s all a bit Vanity Fair", doelend op het boek van Thackeray, niet op het feestje. Een verwijzing waarbij hij merkte dat die interviewster het niet door had. Op haar volgende vraag over wat hij die avond aan had van kledij reageerde hij heel laconiek "My suit".

Bij Vanity Fair zie ik nog een plethora van ontplofte jurken en glimmende smokings met een edgy twist passeren. Geen hemdloze herenkostuums deze keer. Wellicht omdat het best fris was in mistig L.A. De etiquette in restaurants en hotels is ook wel wat strikter. Of misschien is Californië wat preutser of gevoeliger op dat vlak.

In de befaamde Larry Edmunds cinemaboekhandel op Hollywood Boulevard hangt er dan ook een bordje, no shoes, no shirt, no entry.

Ik begeef me nog even naar Carney´s. Het hotdog restaurant in een afgedankte treinwagon op Sunset. Er is een wachtrij van mensen in galakostuum die na drie uur vastzitten in een zaal wel een klein hongertje gekregen hebben. Ze mengen zich in de treinwagon tussen twintigers die van een RPG-party komen en enkele verdwaalde zwervers die laat op de avond met hun verzameld bedelgeld snel nog een goedkope maaltijd komen halen.

Ik zou zo een Martin Parr-achtige foto kunnen nemen.

[gedichtenoverdingen]

21, 2-2-2023

Ik heb me in tijden niet zo ongeloofelijk zwaarmoedig gevoeld, dat ik spontaan het schrijven terug vind. Ik zeg de verkeerde dingen en sla de verkeerde toon aan om vervolgens dat alles te ontkennen maar wel bang ben dat m’n huisgenoten me nu nog minder mogen. Ik ben nog altijd te impulsief in conversatie, waardoor ik mijn vader machteloos zie proberen om te gaan met de dingen die hij ook niet begrijpen kan of oplossen. Je zou maar een dochter hebben. Ik geef geld uit alsof ik niet van plan ben een toekomst te gaan hebben. Ik wil een grap maken over hoe ik niet weet of ik het eind van deze maand ga halen, en dan niet zo zeer financieel - maar dat zijn geen leuke grappen om te maken, en de waarheid is, ik red me wel. Ik red mezelf altijd. Ik weet inmiddels best dat door middel van samenwerken en verbinden en je open stellen je meer bereikt, dat dat is waar het leven begint. Maar ik weet ook dat te veel misplaatste liefde, hoop, verwachtingen, vertrouwen, geduld en vergiffenis ertoe hebben geleid dat er enkel bedden geen levens werden gedeeld en misschien verklaart dat waarom ik al kankerend vannochtend in m’n eentje een hele tafel inclusief tafelblad (in 2 keer lopen) vanuit de woonkamer de schuur in heb gesleurd omdat m’n huisgenoten dat nog altijd niet hadden gedaan en ik dat blijkbaar niet op een normale manier kon vragen. Dan deed ik het zelf maar. 

Ik weet niet zo goed wat ik later wil worden maar dat komt ook omdat ik weet dat het niets uit maakt. Misschien is het gewoon goed om door the motions te gaan, gewoon die studie af maken. Wat ik en de rest van de wereld daarvan vind of daarvan gaat maken is even niet belangrijk. Elk. Moment. Van. Reflectie. Leidt. Tot. Stilstand. En ik wil eigenlijk vooral verder, niet meer te horen krijgen dat ik te jong ben om mee te zijn, om het te begrijpen, om serieus genomen te worden. Ik wil weten dat het kan, liefde, de blik van je eigen kind als het niet durft. Ik denk dat ik het daarvoor doe, the motions. En voor de versie van mezelf die ik dan ben.

Ik verbaas me soms over hoe diep trauma kan gaan zitten en dat je dat pas beseft als het na vijf jaar ineens terug komt. Maar vervormd, het zijn de ideeën die je bang maken, niet de letterlijke gebeurtenis. Ik heb nog altijd irrationele angst bij hele normale dingen. Ik weet niet of de praatafspraak van volgende week daarin iets kan veranderen, maar wel dat daarheen gaan valt onder het proberen.

“Proberen”, misschien is dat wel mijn favoriete woord. Een ondergewaardeerd woord. Sommige vinden proberen niet goed genoeg, te ondermijnend, voorzichtig, veilig. Ik vind het dapper. Ik vind het mooi dat we het als mensen altijd nog kunnen proberen, iets. Ondanks dat we het spannend vinden, niet weten hoe of er geen fuck meer van geloven, proberen.

Soms denk ik aan hoe lang ik vind dat het leven al duurt en derhalve nog zal duren. Ik ben een maand te vroeg geboren en mijn moeder grapte dat ik altijd ongeduldig ben gebleven. Misschien is dat anders voor mensen die weinig last hebben van zichzelf, fysiek dan wel mentaal - maar als we de boedhisten moeten geloven hoort leiden nou eenmaal bij het leven. 

Nu dat ik filosofie als tweede studie ben gaan doen, drie vakken daarin heb gevolgd, besef ik me eigenlijk vooral wat de Westerse filosofie niet kan en de Oosterse wel. Niet dat ik je alles kan vertellen over Daoïsme, maar wel dat het analyseren van interpretaties van interpretaties van woorden in specifieke contexten weinig concrete antwoorden zal bieden. En misschien heeft het als we het over ethiek hebben, dan meer zin om aan je vrienden te vragen wat zij zouden doen, of is ethiek wel het besef dat wat je ook doet, zij je niet zullen afschrijven.