#Mijalis Ganás

[ochoislas]

Mujer tan alta a la sombra que arrojas me atardezco.

Cierra los ojos que vuelva a ver el mundo yo con los míos.

Mijalis Ganás

di-versión©ochoislas

*

Ψηλή γυναίκα μου ρίχνεις τον ίσκιο σου και σουρουπώνω.

Κλείσε τα μάτια να ξαναδώ τον κόσμο με τα δικά μου.

Μιχάλης Γκανάς

[ochoislas]

EL MIRLO     a la compaña de aquel miércoles 18 de mayo de 1988

Frailuco cenceño es el mirlo con su ronca salmodia y sus rezos torpes todo el año, mas que en primavera oficia en los lustrosos plátanos, en los mismos lugares y consabidos árboles de cuando llovía, venteaba y hacía frío, de cuando nevaba, y él se agarraba a los negros granos de la yedra para nutrir su parvo cuerpezuelo, y luego se quedaba en una rama, negra flámula en la nieve, esperando,           hasta que en primavera llega algo que le suelta el nudo que tenía en la garganta, y surte una voz que lo sobresalta, cebada de silencio y de carencia, y el mirlo se torna ministro de una oscura religión, y de una diosa que sólo lo atormenta, produciendo cazadores y gatos y comadrejas para asustarlo y que cante,             mientras pueda, hasta que caiga otra vez de plano en el invernal letargo de su voz.

Mijalis Ganás

di-versión©ochoislas

*

ΤΟ ΚΟΤΣΥΦΙ       στή συντροφιά ἐκείνης τῆς Τετάρτης, 18.5.88

Λιγνό καλογεράκι τό κοτσύφι μέ τεριρέμ βραχνά καί προσευχές ἀδέξιες ὅλο τό χρόνο, ἀλλά τήν ἄνοιξη μές στά λαμπρά πλατάνια λειτουργεῖ σέ τόπους γνώριμους καί δέντρα εἰπωμένα, τότε πού ἔβρεχε, πού φύσαγε κι ἔκανε κρύο, τότε πού χιόνιζε κι αὐτό κρεμότανε στά μαῦρα σπόρια τοῦ κισσοῦ γιά νά ταΐσει λιγοστό κορμάκι κι ὕστερα σ’ ἕνα κλαδί ἀφηνόταν, μιά μαύρη φλόγα μές στό χιόνι περιμένοντας,              ὥσπου τήν ἄνοιξη ἔρχεται κάτι καί τοῦ λύνει τόν κόμπο πού ’χει στό λαιμό κι ἀναπηδάει φωνή πού τό ξαφνιάζει, θρεμμένη ἀπό σιωπή καί στέρηση, καί γίνεται ἐφημέριος μιᾶς σκοτεινῆς θρησκείας καί μιᾶς θεᾶς πού ὅλο τό παιδεύει, βάζοντας κυνηγούς καί γάτες καί νυφίτσες νά τό φοβερίζουν γιά νά τραγουδάει,                   ὅσο προλάβει, μέχρι νά πέσει μπρούμυτα καί πάλι στή χειμερία νάρκη τῆς φωνῆς του.

Μιχάλης Γκανάς