#literatura neogriega

[ochoislas]

Lúcidas aguas al tumbo de las olas crines azules

Luna menguante el monje y el grillo nos repartimos

Una y otra vez se prosternan las olas memoria eterna

Dejando el sueño se adentró en el invierno la mariposa

Rútila estrella oculto ruiseñor de mi entretela

Yo no conozco —ola rota en la arena— otro que tú

Reverendo Padre Fr. Simeón

di-versión©ochoislas

*

Λαμπερά νερά θάλασσα κύματα κυανά μαλλιά

Ημισέληνο μοναχός και τριζόνι μοιραζόμαστε

Αλλεπάλληλα προσπίπτουν τα κύματα εις μνήμην αεί

Από τ'όνειρο μπήκε η πεταλούδα μες στο χειμώνα

Λαμπρό αστέρι στα φυλλοκάρδια μεσα αηδόνι κρυφό

Κύμα στην άμμο κανένα δεν γνορίζω μόνο εσένα

Ἱερομόναχος Συμεών

[ochoislas]

La tan ansiada… la recóndita flor… ¿estoy soñando?

Afuera sólo un hábito tendido que agita el viento

Montón de ramas que dejaron de lado con todo espera

Tiemblan las hojas y al extremo tú luces único membrillo

Cuarenta y siete florecillas amadas aún vivaces

En una lata dulcemente suplica un pechirrojo

Cabeza gacha ciclamen silencioso sólo tú eres

Reverendo Padre Fr. Simeón

di-versión©ochoislas

*

Περιπόθητο λουλούδι απόκρυφο ονειρεύομαι;

Μονάχα έξω απλωμένο ένδυμα και ο άνεμος

Σωρός κλαράκια εγκαταλελειμμένος αλλ'αναμένει

Τρέμουν τα φύλλα κι εσύ λάμπεις ακρινό κυδώνι μόνο

Κρημνός σκιερός κείται κάτωθι κίσσος μελαγγχολικός

Σαρανταεπτά άνθη αγαπημένα έτη έντονα

Κονσερβοκούτι εκεί ικέτης γλυκύς κοκκινολαίμης

Βλέποντας κάτω κυκλάμινο εν σιγή μόνο υπράχεις

Ἱερομόναχος Συμεών

[ochoislas]

Brisa de paso sólo yo percibiendo silbo pausado

Mira en el agua el véspero espléndido mora en silencio

No tengo vaso… lentamente en mis manos bebo silencio

Único aroma anega la memoria: el del jazmín

Ya soy silencio con el silencio que viste mi soledad

Platico solo sólo con negra tinta cubro mi cuerpo

Reverendo Padre Fr. Simeón

di-versión©ochoislas

*

Αύρα που φεύγεις μόνος αφουγκράζομαι αβρό θρόισμα

Κοίτα σε νερό λαμπερός αυγερινός ζει σιωπηλά

Χωρίς ποτήρι σκυμμένος πίνω σιγά σιγή στο χέρι

Κύμα στη μνήμη μόνο μένει το μύρο από γιασεμί

Γίνομαι σιγή με τη σιγή μοναχός που με τυλίγει

Μοναχός μιλώ με το μελάνι μόνος είμαι ντυμένος

Ἱερομόναχος Συμεών

[ochoislas]

Celda desierta otoño lluvioso no pasa nadie

Hojas caídas embalsama aquí cerca leño quemado

Único amigo la luna taciturna y se reboza

Un amor yermo jazminero florido mi mero amor

Partieron todos se quedaron la estufa y la tetera

Reverendo Padre Fr. Simeón

di-versión©ochoislas

*

Έρημο κελλί βροχερό φθινόπωρο κανέις δεν περνά

Πεσμένα φύλλα γύρο ευωδιάζει καμένο ξύλο

Έχω για φίλο αμίλητο φενγγάρι κι όλο κρύβεται

Έρως έρημος ίασμος ανθισμένος έρως ο εμός

Έφυγαν όλοι έμειναν η θερμάστρα και η τσαγιέρα

Ἱερομόναχος Συμεών

[ochoislas]

¿No te abrasas —cigarra— en la pasión que desenfrenas?

Vino nupcial bajo luz a raudales goza cigarra

Del tiempo espuma con deleite contemplo flor delicada

Reverendo Padre Fr. Simeón

di-versión©ochoislas

*

Πως δεν καίγεσαι τζιτζίκι τόσο πάθος πως αναβλύζεις;

Οίνο νυμφικό τζιτζίκι στο φως σφοδρό απολαμβάνει

Αφρός του χρόνου απαλώς αναπολώ απαλό άνθος

Ἱερομόναχος Συμεών

[ochoislas]

Noche de estío en la cocina solas tres berenjenas

Esplendor mudo lavo en la Vía Láctea profunda llaga

Sola en el mundo vela amorosa luna sólo en el mundo

Luz la montaña como luz el cielo y luz el mar

Reverendo Padre Fr. Simeón

di-versión©ochoislas

*

Νύχτα του θέρους μοναχές στην κουζίνα τρεις μελιτζάνες

Σιγή τηλαυγής πλένω στον Γαλαξία βαθιά πληγή

Μόνο στον κόσμο φιλάγρυπνο φενγγάρι στον κόσμο μόνος

Όρος όλο φως καθώς φως ο ουρανός και η θάλασσα

Ἱερομόναχος Συμεών

[ochoislas]

Las amapolas asintiendo: sí, sí… y también pasan.

En la garita por mi infancia ando errante toda la noche.

Vasilis Laliotis di-versión©ochoislas

*

Οι παπαρούνες ναι, ναι, κατανέυοντας κι αυτό θα περάσει.

Νύχτα στη σκοπιά— στα παιδικά μου χρόνια περιπλάνηση.

βασίλης Λαλιώτης

[ochoislas]

Mujer tan alta a la sombra que arrojas me atardezco.

Cierra los ojos que vuelva a ver el mundo yo con los míos.

Mijalis Ganás

di-versión©ochoislas

*

Ψηλή γυναίκα μου ρίχνεις τον ίσκιο σου και σουρουπώνω.

Κλείσε τα μάτια να ξαναδώ τον κόσμο με τα δικά μου.

Μιχάλης Γκανάς

[ochoislas]

Cola de pavo en el culo de un mono: tal es el mundo.

Flores de almendro van cayendo en mi sueño… ¿si sentí un beso?

Un pobre hueso en la arena del yermo ¡con tantos aires!

Todos cabemos —los vivos y los muertos— en un poema.

Yoryis Pavlópulos

di-versión©ochoislas

*

Ουρά παγωνιού σε πισινό μαϊμούς τούτος ο κόσμος.

Άνθη μυγδαλιάς πέφτουνε στον ύπνο μου. Ποια με φίλησε;

Φτωχό κόκαλο στην άμμο της ερήμου με τόσο ύφος.

Όλοι χωράμε οι ζωντανοί κι οι νεκροί σ’ ένα ποίημα.

Γιώργης Παυλόπουλος

[ochoislas]

Remos oía sin ver ninguna barca entre la bruma.

Mar demudada. Y con su cola muerta juegan los niños.

Rodadas hondas se han hincado en el barro con la seroja.

Tras las montañas ¿quiénes salen de noche para mirarnos?

Se ríe el lobo. ¿Qué le dijo al oído el corderito?

Yoryis Pavlópulos

di-versión©ochoislas

*

Άκουγα κουπιά χωρίς να βλέπω βάρκα μέσα στο πούσι.

Θάλασσα χλωμή. Με την ψόφια ουρά της παίζουν τα παιδιά.

Βαθιά στη λάσπη αυλακιές από ρόδες και φύλλα ξερά.

Πίσω απ’ τα βουνά κάποιοι βγαίνουν τα βράδια και μας κοιτάζουν.

Γελάει ο λύκος. Κάτι τού ψιθύρισε στ’ αυτί το αρνάκι.

Γιώργης Παυλόπουλος

[ochoislas]

Jarro de miel, y no se harta el mirlo… pico de cera.

Si mira al fondo del pozo ¡ve al buco!

¡Mira en la espita de la bomba dos bichos… apareados!

Gorrión asesino matando a la cigarra… ¡y ésta cantando!

Yoryis Pavlópulos

di-versión©ochoislas

*

Κούμαρο μέλι κι ο κότσυφας άπληστος ο κερομύτης.

Όταν κοιτάζει στου πηγαδιού το βάθος βλέπει τον τράγο.

Δες! Δυο κουνούπια στο καψούλι της βόμπας κάνουν έρωτα.

Σπουργίτης φονιάς σκοτώνει τον τζίτζιρα κι αυτός τραγουδάει.

Γιώργης Παυλόπουλος

[ochoislas]

Tras la ventana mira otra vez desnuda hacia la calle.

Potrillo mío, en sueños relinchabas… cuándo no sé.

Las tres serían: se llevó el camarero nuestros dos vasos.

Yoryis Pavlópulos

di-versión©ochoislas

*

Πάλι το δρόμο γυμνή στο παράθυρο κρυφοκοιτάζει.

Κάπου στ’ όνειρο σ’ άκουγα πουλάρι μου να χλιμιντρίζεις.

Στις τρεις τη νύχτα το γκαρσόνι μάς πήρε τα δυο ποτήρια.

Γιώργης Παυλόπουλος

[ochoislas]

Platos dorados bailan sobre las olas, miles de lunas.

Ponto que bebe de nuestra alma la gota, el universo.

De lejos vine y al irme me llevo mi distancia.

Su canto mudo oyen sólo los ojos: viejo sochantre.

Canta esta noche la cigarra embriagada de mediodía.

A tu presente me devuelven extraño cosas pasadas.

Dimitrios Andoníu

di-versión©ochoislas

*

Χορεύουν πιάτα χρυσά στο κύμα πάνω, χίλια φεγγάρια.

Στέρνα και πίνει την ψηχή μας σταγόνα τούτος ο κόσμος.

Ηρθα από μακριά φεύγοντας επήρα την αποστασή μου.

Βουβός τραγουδά, μόνο βλεπόντας ακούς το γέρο ψάλτη.

Αυτή τη νύχτα τζιτζίκια μεθυσμένα σαν μεσήμερι…

Μ'έφεραν ξένο στα καθημερινά σου τα περασμένα.

Δημήτριος Αντωνίου

[ochoislas]

Ropa de lana, calentaste mi vida menesterosa.

Cómo librarme de esta vergüenza: siempre logré mi antojo.

Escucho llantos: ¿nació una criatura o pasa un duelo?

Ruinas del Ágora de Tesalónica

Tanto derroche de vida… ¡y que queden sólo estas piedras!

Instrucciones para leer poesía

No rompas nunca la cáscara del verbo… y te arrepientas.

Anestis Evanguelu

di-versión©ochoislas

*

Μάλλινο ρούχο, ζέστανες τη ζωή μου τη στερημένη.

��ώς θα γλιτώω απ’ την ντροπή: πάντα είχα τη βόλεψή μου.

Κλάματα ακούω. Βρέφος γεννήθη ή μήπως ξόδι περνάει;

Ερείπια. Αρχαία Αγορά Θεσσαλονίκης.

Τόση σπατάλη ζωής, για ν’ απομείνουν τούτες οι πέτρες;

Οδηγίες για να διαβάζουμε την ποίηση

Ποτέ μη σπάνει το κέλυφος των λέξεων — θα μετανιώσεις.

Ανέστης Ευαγγέλου

[ochoislas]

EL MIRLO     a la compaña de aquel miércoles 18 de mayo de 1988

Frailuco cenceño es el mirlo con su ronca salmodia y sus rezos torpes todo el año, mas que en primavera oficia en los lustrosos plátanos, en los mismos lugares y consabidos árboles de cuando llovía, venteaba y hacía frío, de cuando nevaba, y él se agarraba a los negros granos de la yedra para nutrir su parvo cuerpezuelo, y luego se quedaba en una rama, negra flámula en la nieve, esperando,           hasta que en primavera llega algo que le suelta el nudo que tenía en la garganta, y surte una voz que lo sobresalta, cebada de silencio y de carencia, y el mirlo se torna ministro de una oscura religión, y de una diosa que sólo lo atormenta, produciendo cazadores y gatos y comadrejas para asustarlo y que cante,             mientras pueda, hasta que caiga otra vez de plano en el invernal letargo de su voz.

Mijalis Ganás

di-versión©ochoislas

*

ΤΟ ΚΟΤΣΥΦΙ       στή συντροφιά ἐκείνης τῆς Τετάρτης, 18.5.88

Λιγνό καλογεράκι τό κοτσύφι μέ τεριρέμ βραχνά καί προσευχές ἀδέξιες ὅλο τό χρόνο, ἀλλά τήν ἄνοιξη μές στά λαμπρά πλατάνια λειτουργεῖ σέ τόπους γνώριμους καί δέντρα εἰπωμένα, τότε πού ἔβρεχε, πού φύσαγε κι ἔκανε κρύο, τότε πού χιόνιζε κι αὐτό κρεμότανε στά μαῦρα σπόρια τοῦ κισσοῦ γιά νά ταΐσει λιγοστό κορμάκι κι ὕστερα σ’ ἕνα κλαδί ἀφηνόταν, μιά μαύρη φλόγα μές στό χιόνι περιμένοντας,              ὥσπου τήν ἄνοιξη ἔρχεται κάτι καί τοῦ λύνει τόν κόμπο πού ’χει στό λαιμό κι ἀναπηδάει φωνή πού τό ξαφνιάζει, θρεμμένη ἀπό σιωπή καί στέρηση, καί γίνεται ἐφημέριος μιᾶς σκοτεινῆς θρησκείας καί μιᾶς θεᾶς πού ὅλο τό παιδεύει, βάζοντας κυνηγούς καί γάτες καί νυφίτσες νά τό φοβερίζουν γιά νά τραγουδάει,                   ὅσο προλάβει, μέχρι νά πέσει μπρούμυτα καί πάλι στή χειμερία νάρκη τῆς φωνῆς του.

Μιχάλης Γκανάς

[ochoislas]

Nuestro solar es cerrado, todo montañas que tienen por techo día y noche el cielo bajo. No tenemos ríos no tenemos pozos no tenemos fuentes, unos pocos aljibes, y ésos vacíos, que resuenan y veneramos. Un sonido estancado y vano, igual que nuestra soledad igual que nuestro amor, igual que nuestros cuerpos. Nos extraña que una vez pudiéramos levantar nuestras casas, chozos y apriscos. Y nuestros casamientos, frescas coronas y dedos tórnanse enigmas inexplicables a nuestro espíritu. ¿Cómo nacieron y medraron nuestros hijos?

Nuestro solar es cerrado. Lo cierran las dos negras Simplégadas. En los puertos cuando bajamos los domingos a tomar aire vemos relumbrar en el poniente maderos rotos de viajes inacabados cuerpos que ya no saben cómo amar.

Yorgos Seferis

di-versión©ochoislas

*

Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα. Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες, ��δειες κι αυτές, που ηχούν και που τις προσκυνούμε. Ήχος στεκάμενος κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας. Μας φαίνεται παράξενο που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε τα σπίτια τα καλύβια και τις στάνες μας. Κι οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας. Πώς γεννηθήκαν πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;

Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν οι δυο μαύρες Συμπληγάδες. Στα λιμάνια την Κυριακή σαν κατεβούμε ν’ ανασάνουμε βλέπουμε να φωτίζουνται στο ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν’ αγαπήσουν.

Γιώργος Σεφέρης