#Nieuwe wegen

[madeliefkrans]

i'm doing it, ben fruits basket voor de eerste keer aan het kijken

[arnhemshart]

Even tieren en dan heerlijk je weg kunnen vervolgen.

Wegwerkzaamheden zijn er dagelijks wel in Arnhem. Van nieuwe kabels/leidingen zoals glasvezel, gas en waterleidingen tot het onderhouden en vernieuwen van wegen, straten en stoepen. Met allemaal één doel; het verbeteren van Arnhem. En dat gaat helaas vaak gepaard met omleidingen, afzettingen en andere overlast. Grote wegwerkzaamheden worden zoveel mogelijk in een vakantie gepland. Maar omdat men…

[hildeshongarije]

Februari 2024

Ja hoor hier ben ik weer. Man wat doet tumblr raar!!!! Maar ok, hier zijn we weer!. Intussen is er alweer weer nieuws! Dochter Els en Kleinzoon Fenno kwamen een weekje op bezoek. Enkele dagen was het prettig lenteweer, we gingen naar het thermaalbad en speelden lekker buiten.

En natuurlijk ook ons nieuw huisgenootje Luna. We kregen bericht op Marktplaats.hu. Er was bij een NL koppel een hondje komen aanlopen. Maar wegens zelf al te veel eigen dieren kon ze daar niet blijven. We gingen haar halen en ja hoor ... Dat klikte hier meteen

[magheteenonsjeminderzijn]

Vandaag is het weer meet dag. Spannend! Ik mag meteen op de weegschaal gaan staan. Er is nu een kilo af in een week, maar in totaal 1,2 kg vet dus dat is goed. Spiermassa en vocht ook goed. Coach Natascha heel tevreden, dus ik ook. Natuurlijk had ik op meer gehoopt, maar te snel is ook niet goed en met elke week 1 kilo eraf kom ik er ook 😉 In totaal ben ik nu 4,3 kg afgevallen. We hebben even geteld over hoeveel maanden ons feest is. Ik denk dat 2: kg kwijt zijn moeilijk wordt maar Natascha zegt ‘we gaan er voor’ en een dikke high five.

Vanochtend gestart met zuivel. Na het wegen meteen door naar mam voor een gesprek met een mevrouw van de gemeente vanwege haar PGB.

Daaarna snel door naar TICA en thuis een gekookt eitje en even later mijn soeppie gegeten. Smaakte prima.

Ik had niet heel veel tijd want om 14.15 moest ik weer bij school staan om Ivy op te halen. Ivy besloot met een vriendinnetje te gaan spelen bij vriendin thuis. Dus toen door om de boodschappen te doen, snel de boodschappen ingeruimd en door naar Aalsmeer om Ryan om 15.15 uur op te halen van schooltje. Ryan is altijd enthousiast als hij me ziet, zo lief!

Ryan gaat lekker op de bank zitten met een zakje chips en oma neemt 50 gr sojaboontjes 😅

Linda komt ook al vroeg aanwaaien. Om 16.30 haal ik Ivy op. Die kwebbelt er ook lekker op los.

Rond 17.15 kwamen Mike en Natas binnenwaaien. Ik ben blij dat ik gisteravond al heb gekookt want al met al toch wel weer een drukke dag zo. Marcel komt pas rond 18 uur thuis, vrij laat voor zijn doen. De spinazieschotel komt op tafel en voor mij 400 gr wokgroenten en een gekookt ei. Cappuccino toe en klaar. We bekijken nog wat vakanties voor ons weekje all inclusive eind juni maar we zijn er nog niet uit. Mike en Natas komen zaterdag onze kant op en dan gaan we beslissen. Om 19.30 gaat het hele spul weer naar huis.

Tussen de bedrijven door ook nog wasjes gedraaid. Ik verzet het wasrek en mijn pink komt er tussen: %^#*+$ dat doet zeer. Resultaat: een grote bloedblaar en een pijnlijke pink.

Nog even wat nieuwe artikelen in de webshop gezet en een bestelling klaargemaakt. Nog even mijn blog bijwerken en dan kan ik nu om 22 uur nog even een uurtje tv kijken.

[medewerkers]

Post+ verdwijnt in januari 2024

We hebben Post+ oorspronkelijk geïntroduceerd om de grote hoeveelheid ongelooflijke makers hier op Tumblr te ondersteunen. Het was bedoeld als een manier voor makers om hun volgers content in de vorm van een betaald abonnement aan te bieden.

Helaas liep dit niet zoals we hadden gehoopt. We hebben jullie feedback gehoord en het gebruik in de gaten gehouden, en na veel wikken en wegen hebben we besloten Post+ van Tumblr te verwijderen.

Dit is de planning:

Vanaf 1 december 2023 kun je Post+ niet meer op je blogs inschakelen.

Bestaande Post+ content blijft tot het einde van dit jaar toegankelijk.

Begin 2024 verwijderen we de mogelijkheid om nieuwe Post+ content te maken en wordt bestaande Post+ content gemarkeerd als privé. Vanaf dat moment is het aan elke maker zelf om te bepalen of ze deze berichten openbaar willen maken.

Je kunt hier meer lezen over deze wijziging.

Post+ verdwijnt, maar Fooien geven blijft wel bestaan. Je kunt Fooien geven via je Bloginstellingen op het web inschakelen (Accountinstellingen op mobiel). Zodra het geven van fooien op een blog is ingeschakeld, kan elk origineel bericht een fooi ontvangen, waarbij het geld direct aan de maker ten goede komt. 

[inktvlekken]

betekent minder over de zee schrijven loslaten eindelijk de plaats verlaten die het verleden is, het dorp waar ik leerde lopen fietsen zwijgen en verdwijnen

is het een kwijtraken of een terugvinden van wie ik tussen golfen verloor tussen het schreeuwen van de meeuwen elke storm, alle duinen waar we verstoppertje speelden

is het nieuwe woorden vinden of vormen mijn gedachten zich naar de steden waarin ik sindsdien woonde, de treinen waarin ik mijn boeken lees de plekken waar ik mensen ontmoet. is het leren autorijden en de wegen op een andere manier zien

is het mezelf voorstellen en minder bang zijn voor wat ik bij me draag geleerd hebben dat het zout niet van mijn lippen komt en dat er mensen  zijn die dit niet van me zullen vragen.

mijn vader bestaat uit voicemailberichten, mijn moeder is een geest mijn zusje een afwezigheid met scherpe randen ze zijn een dorp dat ‘s winters leeg en zomers Duits was

en ik ben nog hier, ik adem, zal de windkracht raden weigeren om weg te waaien.

[joostjongepier]

Wat?   Ambroise Vollard (1899) door Paul Cézanne, Hommage to Cézanne (1900) door Maurice Denis, Landscape with Ploughman (1889) door Vincent van Gogh, Vision of the Sermon (Jacob Wrestling with the Angel) (1888) door Paul Gauguin, The Pardon, Breton Women in a Meadow (1888) door Emile Bernard, Gustave Coquiot (19010 door Pablo Picasso, Interior with a Young Gill (Girl Reading) (1905-06) door Henri Matisse en Wilhelm Uhde (1910) door Pablo Picasso

Waar?   Tentoonstelling After Impressionism: Inventing Modern Art in National Gallery, Londen

Wanneer?    9 augustus 2023

De tentoonstelling After Impressionism heeft een brede doelstelling. Het wil laten zien hoe, na het impressionisme, kunstenaars braken met alle vaste tradities en de basis legden voor de kunst van de 20e en 21e eeuw. Het toont hoe in verschillende steden (Parijs, Barcelona, Wenen, Berlijn, Brussel) nieuwe wegen werden ingeslagen. En het toont de geboorte van nieuwe bewegingen als fauvisme, kubisme, Nabis, expressionisme en abstractie.

Parijs was bij uitstek de stad waar het gebeurde. Een sleutelspeler in het netwerk van kunstenaars was Abroise Vollard. Deze kunsthandelaar was er voor verantwoordelijk dat het werk van Cézanne, Van Gogh, Gauguin en Picasso onder de aandacht werden gebracht van een internationaal publiek. Paul Cézanne schilderde een portret van deze spin in het culturele web. Zelf had Cézanne ook een belangrijke positie, als beïnvloeder van een nieuwe generatie kunstenaars. Zijn pogingen om een realistische weergave van voorwerpen te geven en tegelijkertijd naturalisme los te laten, had grote invloed op veel schilders na hem. Maurice Denis schilderde een groep kunstenaars, de Nabis (de Profeten), staand om een stilleven van hun inspirator. De bijeenkomst vindt plaats in de Parijse studio van Vollard. Aan de wand hangen schilderijen van Paul Gauguin (die eigenaar was van het stilleven van Cézanne) en van Auguste Renoir. Vollard staat rechts naast het schilderij. Grappig is de kat van Vollard die ons van onder de ezel met een achterdochtige blik aankijkt.

Vincent van Gogh ontwikkelde een heel eigen visuele taal. Hij schilderde Landscape with Ploughman vanuit het raam van de inrichting in St. Rémy. De scène is gebaseerd op directe observatie, maar was tevens geladen met persoonlijke betekenis. Het schilderij heeft een uitdrukkingskracht die onafhankelijk is van de afgebeelde objecten.

Van Paul Gauguin hangt hier een werk dat ik al lang bewonder, maar nog nooit in het echt had gezien: Vision of the Sermon. De achtergrond van het schilderij is effen rood. Een boomstam deelt het werk diagonaal in tweeën. De onderste helft toont een groep Bretonse vrouwen in traditionele kostuums die hun hoofd buigen in gebed. Rechts zien we het hoofd van de priester die zojuist een preek heeft gehouden over Jacob worstelend met de engel. En in het deel rechts boven zien we hoe Jacob in gevecht is met de engel. Het werk is allesbehalve naturalistisch. We zien een visioen, een droom. Gauguin geloofde dat kunstenaars, net als priesters, in staat waren om grote ideeën fysiek vorm te geven.

The Pardon van Emile Bernard toont Bretonse vrouwen die een ‘Pardon’, een soort religieuze bedevaart, bijwonen. De achtergrond van het werk is effen groen. Het werk roept een sterk déjà vú-gevoel op. De overeenkomsten met Gauguins Vision of the Sermon zijn groot. Stijl en idee komen dermate overeen dat het geen toeval kan zijn. Dat is het dan ook niet. Gauguin en Bernard schilderden beide werken tijdens een gezamenlijke trip naar Pont-Aven. Later ruzieden de twee erover wie als eerste deze radicale niet-naturalistische manier van schilderen had bedacht.

Pablo Picasso schilderde schrijver en criticus Gustave Coquiot in avondkleding en met een maskerachtig gezicht voor zijn eerste Parijse tentoonstelling, georganiseerd door Vollard. Coquiot stond als kunstcriticus welwillend tegenover avant-garde-kunstenaars. Hij schreef het voorwoord voor die eerste Parijse expositie van Picasso.

Matisse schilderde zijn dochter Marguerite in een interieur met tal van decoratieve objecten. Het geheel is een en al kleur. Het werk vormt een overgang naar het fauvistische werk waar hij bekend mee zou worden. Kunstdealer, verzamelaar en kunstcriticus Wilhelm Uhde werd door Picasso in kubistische stijl weergegeven. Gezicht en achtergrond worden opgebroken in een grote hoeveelheid monochrome facetten.

Zo staan twee belangrijke kunststromingen die de twintigste-eeuwse kunst zouden gaan bepalen, tegenover elkaar: het fauvisme, waarin kleur centraal staat en het kubisme waarin de lijn de overhand heeft.

[havenpoort]

Ontstaan zandsteenfabriek De Arnoud

In 1904 werd de Kunstzandsteenfabriek Arnoud opgericht. De duinen werden verder afgegraven ten behoeve van de zich uitbreidende bollenteelt. In deze fabriek werden stenen  gemaakt voor bouw van woningen in de groeiende steden.

Het bedrijf ging later Van Herwaarden heten, maar hierover meer in een volgende aflevering van mijn blog.

De kalkzandsteenfabriek tussen Hillegom en Lisse, Arnoud, is wellicht de bekendste fabriek in de Bollenstreek. Het was een complex met een fabriek, arbeiderswoningen en een directiewoning gelegen aan het Elsbroekkanaal.

De ambitieuze Baron van Hardenbroek had grote plannen. Er was een nieuwe techniek om stenen te produceren. In 1881 werd in Berlijn patent verleend “op een werkwijze ter vervaardiging van kalkzandsteen door inwerking van hogedruk stoom op een mengsel van kalkhydraat en zand….”. Zand in overvloed, en kalk kon uit België aangevoerd worden.

Er moest nog wel een fabriek ontwikkeld worden. Men liet er geen gras over groeien: Op 24 sept. 1903 werd bij de kamer van Koophandel ingeschreven ‘Kunstzandsteenfabriek Arnoud’.

De fabriek komt bij het af te graven gebied tussen Hillegom en Lisse, dicht bij de Ringvaart. Het Veenenburg-Elsbroek kanaal wordt gegraven. Zand kon nu afgevoerd worden. In die tijd is praktisch alle transport over water. Transport met vrachtwagens kwam pas veel later. Dus materiaal voor de fabriek, kolen, kalk uit België, olie enz. werd aangevoerd met zeilschepen.

De productie van stenen begint in augustus 1904. De geproduceerde stenen werden ook per schip afgevoerd. We kunnen het ons bijna niet meer voorstellen, maar toen De Arnoud begon was er geen waterleidingnet of elektriciteitsnet. Voor de fabricage van de stenen was stoom nodig en dus was er een eigen stoommachine en werd een generator aangedreven die voor verlichting en kracht zorgde.

De productie van stenen was meteen een succes en kwam in 1904 al op 7 ½ miljoen uit.

Wat zal het een bedrijvigheid geweest zijn bij de afgravingen, in en om de fabriek en bij de fabriekshaven. Veel handwerk, dus inderdaad was het goed voor de werkgelegenheid. Bedenk dat de holle wegen waar ds. Craandijk over rept nu meters boven het niveau van de bollenvelden liggen (Loosterweg, Veenenburgerlaan).

We kunnen ons dan voorstellen hoeveel zand met het handje is afgegraven en afgevoerd. De graaf Van Lynden op Keukenhof bleef onvermurwbaar. Zijn goed wordt niet afgezand. Denkelijk was de sfeer tussen de beide adellijke heren er niet beter op geworden.

Baron van Hardenbroek kan in 1904 worde benoemd tot voorzitter van de harddraverijvereniging in Lisse, maar hij bedankt voor de eer. Hij schrijft: ‘dat hem gebleken is dat er in deze gemeente een partij bestaat zoo kortzichtig en ondankbaar betreffende algemene diensten verricht in het belang der inwoners dat ik mij niet geroepen voel in andere opzichten het publiek aangenaam te zijn’. Bovendien bedankt hij voor de vereniging.

De afgravingen De productie van stenen stijgt in 1914 naar 22 ½ miljoen. De afgravingen vorderen gestaag richting landgoed Veenenburg. De familie Van Hardenbroek laat zich uitschrijven uit Lisse. Het gezin vertrekt naar de nieuwgebouwde villa “Uyt den Bosch” aan de rand van de Haarlemmerhout (later werd dit de kraamkliniek).

De afgravingen hebben dan Veenenburg bereikt en de villa wordt gesloopt. De afgravingen gingen blijkbaar vanaf het fabrieksterrein in noordelijke en zuidelijke richting. Omstreeks 1927 is het hele bos- en duingebied tussen Hillegom en Lisse afgegraven en omgevormd tot bollenland. Bollengrond was nog steeds schaars en de kopers en pachters waren er als de kippen bij. In 1924 was aan de Loosterweg grond voor ƒ11.000 per ha verkocht en aan de Leidschestraat voor ƒ12.000 per ha.

Wat namen van bedrijven die er gronden gingen bewerken: Veldhuijzen van Zanten, Nieuwenhuis, Driehuizen, De Graaff. Niet alles werd verkocht als bollengrond. Aannemer Janssen kocht in 1927 voor ƒ3975,- een stuk grond in de punt van de Veenenburgerlaan en de Leidsestraat van ruim 13 are.

Tussen Lisse en Hillegom is de afgraving compleet. De fabriek gaat door met afgraven en witte stenen produceren, het zand komt nu van Noordwijkerhout. Dat had weer gevolgen voor het landschap, grotere vaarten moesten gegraven tussen afgravingsgebied en fabriek.

Vaarten en bruggen werden bekostigd door de fabriek. Namen (bijv. Veenenburgbrug, Baron van Hardenbroekbrug, Veenenburg- Elsbroekkanaal) verwijzen nog naar deze afgravingstijd. Twee brugnamen verwijzen naar vroegere bewoners van de Wildernisse, nl. de Rammelaars (mannetjeskonijn) brug en de Hippelaars (vrouwtjeskonijn) brug.

Het prachtige golvende, ruige landschap werd vlak gemaakt. “De streek hier is er niet mooier door geworden”, moet ook de heer Van Herwaarden in een interview bij het 75-jarige bestaan van het bedrijf toegeven.

Maar in de strijd om het bestaan boden de bloembol­len een aantrekkelijk perspectief. De mensen van ‘Aernoud’ trokken er op uit om grote terreinen te egaliseren. Dat gebeurde grondig waarbij onder anderen de ,omzuigmethode’ werd toegepast. Van soms 5 a 6 meter diepte werd een mengsel van water en prima zand opgepompt. De gronden wer­den afgevoerd naar de fabriek in de Leidsestraat om als grondstof te die­nen bij de fabricage van kalkzandsteen.

Sinds de negentiende eeuw zijn de meest landinwaarts gelegen duinen afgegraven. Het zand was nodig voor de stedenbouw in de randstad.

De steenfabriek vóór en in de oorlog

In zijn algemeen­heid gold destijds dat Van Hardenbroek (de baron), mede vanwege de ver­dere technische ontwikkeling van het kalkzandsteencomplex, al ver vóór de oorlog nauwe banden onderhield met zijn collega’s in Duitsland.

Hij was daar ook meerdere keren op bezoek en er waren in Hillegom ook tegenbezoeken van Duitse kalkzandsteenspecialisten, met wie vooral veel werd gediscussieerd over de verbetering van bet productieproces. Van Hardenbroek was duidelijk onder de indruk van de Duitse ‘Gründlichkeit’ en slagvaardigheid en toen Nederland in de jaren dertig in de crisis werd ondergedompeld, ontstond bij de baron meer en meer een afkeer tegen het economische beleid in ons land en hij stak dat niet onder stoelen of banken.

Zo correspondeerde hij uitgebreid met zijn in Zeist wonende neef, jonk­heer mr. Huydecoper, die zich ook graag afzette tegen ‘de ellendige staats­bemoeiing in het industriële bedrijf’. Zij schreven uitgebreid met elkaar over dit onderwerp. Een paar passages.

“De tijden zijn anders geworden ofwel veel slechter dan destijds mocht worden verwacht. Het was beginjaren twintig ondenkbaar dat het rood-roomsche regime, dat ons nationaal vermogen door verpolitiekheid opsoupeerde, zoo lang zoude aanhouden en zelfs thans nog niet van de baan is. (…)Ik zie in Den Haag veel achter de schermen en ik ben wel ged­wongen van alle wetten kennis te nemen en veelal er tegen op te trekken. Mijn conclusie is dat Colijn wel goed wil, maar tegen de rest niet op kan. In een andere brief- gedateerd 3 april 1939- schreef hij: De rede van Romme heb ik ook aangehoord en mij geërgerd aan toon en stem en het zoo duidelijke gebazel voor de balie. Natuurlijk ben ik al lang bezig bij den Premier over mijn geval, doch de premier kan zeer weinig doen om zich niet zelf politiek helemaal onmogelijk te maken. Hij zit geheel onder (de plak van) zijn roomsche ministers. En wat deze willen?

Onder de clique van de Socialisten den volke duidelijk maken, dat men bij hen kan krijgen wat men bij de nazi’s krijgt. Inmiddels doen zij met het afvlakken naar het mindere alles beroerder dan de nazi ‘s, die – met al hun fouten – toch in elk geval het beste laten werken en de efficiency hoog houden” .

Als blijkt dat hij in de Tweede Wereldoorlog fout is geweest, wordt Arnoud graag en snel vergeten. Hij wordt berecht en veroordeeld en ver­dwijnt in de gevangenis. Zijn fabriek wordt hem ontnomen. De oprichter van de kalkzandsteenfa­briek, baron Arnoud Hendrik van Hardenbroek van Ammerstol, was namelijk fout in de oorlog. Omdat hij in de oorlogsjaren stenen leverde aan de Duitsers, die daarmee natuurlijk geen vakantiehuisjes bouwden, werd hij na de bevrijding gearresteerd en vervolgd wegens hulp aan de vijand in oorlogstijd. In oktober 1946 diende zijn zaak voor het Bijzonder Gerechtshof in Amsterdam. Hij werd veroordeeld tot één jaar gevangenis­straf met aftrek van voorarrest.

Uit dat vonnis kan men concluderen dat hij niet werd beschouwd als een grote vis. Niettemin is zijn met de Duitsers sympathiserende houding geen reden om trots te zijn op deze Hillegommer. Merkwaardig is wel dat zijn zoon Gijsbert (1903), die ook in de directie van de fabriek zat, ongemoeid werd gelaten.

Alleen de sloot naast de steenfabriek draagt in de volksmond nog zijn naam: de Arnoudsloot. 

En dan nog dit. Van Hardenbroek was weliswaar pro-Duits, maar toch ook wel zo zakelijk dat hij in de tijd van de mobilisatie in de omgeving van Noordwijkerhout land verhuurde waarop Nederlandse troepen hun oefeningen konden houden.

Baron Arnoud was geen vriend van de Britten, die rond 1900 de door de Boeren bewoonde Zuid Afrikaanse provincies Transvaal en Oranje Vrijstaat met de vele, grote goudvelden probeerden in te lijven. Hij stond aan de kant van de Boeren (landbouwers uit vele Europese landen waaronder Nederland), die voor hun vrijheid vochten.

Baron van Hardenbroek is in Haarlem gestorven op l juli 1947, dus ruim een halfjaar na zijn veroordeling. Verdriet was hem niet bespaard geble­ven. Hij verloor zijn eerste vrouw, Cecilia Leembruggen, bij wie hij twee kinderen had. Hij hertrouwde met haar jongste zus die hem nog drie kinde­ren schonk. De oudste, Alfer Arnoud, kwam in februari 1945 in Duitsland om bij een bombardement. De jongste, Aleid Ingeborg, die in het Nederlandse verzet zat, stierf in april 1945 in een Duits concentratiekamp. (Hans Smulders/met dank aan Arie den Hoed)

25-7-2023

[rotterdamvanalles]

Zwemmers in het Oostelijk Zwembad aan de Gerdesiaweg, januari 1972.

Het Oostelijk Zwembad is het oudste zwembad in de Nederlandse stad Rotterdam. Het is opgericht in 1932 en is sinds 1996 een rijksmonument. Het bad is gelegen aan de Gerdesiaweg in Kralingen-Crooswijk.

Het zwembad beschikt over een L-vormige zwemhal. De lange zijde bestaat uit een diep 25 × 12 meter bad. De korte zijde is een aansluitend ondiep bad van 15 × 10,5 meter. Op de begane grond en de eerste verdieping is een omgaande galerij. De galerij op de eerste verdieping kijkt uit over het zwembad, en biedt plaats aan de kleedhokjes. De trap die van de eerste verdieping het zwembad inleidt heeft een monumentale status.

Het bad is in 1932 opgericht op initiatief van enkele Rotterdamse notabelen, naar ontwerp van de architect Foeke Kuipers. Het oorspronkelijke interieur in art deco-stijl is grotendeels behouden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog is het gebouw door het Bombardement op Rotterdam getroffen. In 1952 is een nieuwe ingangsvleugel met kantoor toegevoegd naar ontwerp van Michiel Lockhorst. In 1962 is het aangrenzende Beatrixbad toegevoegd aan het complex. De galerij aan de begane grond was ingericht als koffiegalerij met aangrenzend een dames- en herenkapsalon.

Het Beatrixbad is (sinds 1962) deel van het Oostelijk zwembadcomplex. Het is een extra verwarmd bad dat naast als regulier zwembad ook gebruikt wordt als therapeutisch bad en revalidatiebad.

Het zwembad ging juli 2012 dicht vanwege renovatie. De verwachting was tegen het einde van de zomer in 2013 de deuren weer te kunnen openen, echter wegens de hoeveelheid asbest die in het gebouw werd aangetroffen, werd dat uitgesteld tot 24 februari 2014. In het zelfde restauratieplan wordt daarna het eveneens monumentale Van Maanenbad onder handen genomen.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[fransopdefiets]

4-7 Whitby

Ik kreeg gisterenochtend een tip in Danby. Naast de ruïne van de abdij zit een kleine brouwerij. Daar ging ik naar toe voor een pint IPA en een pizza. Ik zat even te denken of ik die bestelling nog een keer zou herhalen, want die

pizza was wel erg dun, maar ik vond dat het zo genoeg moest zijn. En anders zijn er altijd nog brood, yoghurt, appels en mueslirepen.

Die gedachte bleef ongeveer tien minuten hangen, terwijl ik nog een beetje rondkeek in een oud straatje en toen stapte ik een restaurantje binnen om een zeebaars naar binnen te werken met vooraf een pint pale ale. En toe een panna cotta met vers fruit, curd van citroen en rozemarijn en lemongelly geserveerd in een citroenschil. Heel bevredigend allemaal.

Het was overigens echte touristenchique waar ik at, met speciale aanbiedingen als zes oesters met drie soorten prosecco. Maar dat kon mij niet zoveel schelen.

Ik eet natuurlijk altijd alleen op vakantie en dan zit ik ook nog vaak te lezen op mijn ereader of te schrijven op mijn telefoon. En nooit iemand die zegt, leg die telefoon toch eens weg. Ik moet opeens denken aan die geweldige film van Peter Greenaway: The cook, the thief, his wife and her lover. De lover zit ook altijd alleen lezend in het restaurant waar zij ook komt met haar man, the thief. Voor wie het verhaal niet kent, the wife raakt geïntrigeerd door die lezende man en begint een affaire met hem, the thief komt er achter en laat the lover vermoorden, waarna the wife wraak neemt door the cook het lijk te laten bereiden en door the thief te laten opeten.

Dus nu weet je hoe ik de andere eters in een restaurant inschat, zie ik de hoofdpersonen van deze film om mij heen? Dan is het oppassen geblazen! Deze avond was de kust veilig trouwens, veel mannen op leeftijd met wilde t-shirts en sikjes in het gezelschap van vrouwen die minstens twee keer zoveel wegen als ik, geen kans op stille romances dus.

Het was overigens uitstekend eten, maar vanuit economisch oogpunt beschouwd, had ik beter een tweede pizza in de brouwerij kunnen nemen.

Na een beetje uitslapen, lees ik, totdat de abdij opengaat, wat in de nieuwe essaybundel over het Nederlands slavernijverleden, zo ben ik in augustus voorbereid op mijn aandeel in het onderzoek naar het Zaanse slavernijverleden. Of nou ja, abdij, wat er van overgebleven is dan, want het is een grote ruïne. Tot mijn schrik krijg ik bejaardenkorting en van de weeromstuit koop ik de bezoekersgids erbij. Daar heb ik vijf minuten later al weer spijt van, want dat is extra gewicht op de fiets. Het is maar goed dat ik vroeg in de abdij ben, want Whitby blijkt een groot toeristenfeest. Je struikelt er over de echte bejaarden met Nordic walking sticks, bejaarden met poedeltjes in kinderwagentjes, bejaarden die zo weggelopen lijken uit Britse televisieseries van vijftig jaar geleden. Heel bijzonder allemaal. Naast de abdij is ook een krankzinnige kerk met binnen een groot doolhof van kerkbanken, die in groepjes om en om door elkaar staan. Langs alle wanden staan geschilderde borden met stichtelijke teksten, duidelijk 19e eeuws.

Rondom de kerk liggen natuurlijk honderden graven met verweerde onleesbare stenen. Op de deur van de kerk een briefje met het vriendelijk verzoek niet te vragen waar Dracula begraven ligt. Dat doet een beetje denken aan Bakerstreet 224, waar nog altijd post voor Sherlock Holmes naar toe gestuurd wordt.

Onderaan de trappen (199 steps) naar de abdij lunch ik met soup en sandwiches met harde sixties en seventies muziek. Dat past dan ook wel weer in het hele concept.

Daarna naar het lokale museum, opgericht in de 19e eeuw met grote vitrines vol met curiosa. Vlinders en opgezette meeuwen, harpoenen, een gepatenteerd kraaiennest, experimentele kompasnaalden, een strijdbroek van kokosvezels van een eiland in de Stille Zuidzee en van datzelfde eiland prachtige strijdknotsen. Die zijn gesneden uit één stuk hardhout met een gebogen uiteinde waarop een puntige bol met een lange punt in het verlengde van de buiging. De kunst is, zo vertelt het bijschrift, om een mooi rond gat in iemands schedel te slaan zonder die schedel met de bol te verbrijzelen. Dat was alleen weggelegd voor de geoefende strijder, dat begrijp je wel. Ik denk dat je er na een man of tien wel handigheid in hebt gekregen. Verder hebben ze behalve veel 19e eeuwse foto’s van de strandbadende elite en vissersvrouwen op blote voeten ook een paar foto’s van in puin geschoten huizen.

Dat verhaal zit zo. In de eerste wereldoorlog voeren een paar Duitse kruisers naar de Engelse kust en beschoten een aantal dorpen, waaronder Whitby. De bewoonster van het betreffende huis kwam om en haar zoon schonk een door granaatscherven beschadigd schilderij aan het museum, op voorwaarde dat het nooit gerestaureerd zou worden, maar voor altijd zou getuigen van deze aanval.

Nou, genoeg verhalen verteld voor vandaag.

Gefietst: nee, alles gewandeld

[windcycleworks-nl]

WiND84: Bart's Special Allroader - GCX (gravelcrosser)

(English summary below)

Dit is een vervangend frame voor mijn eigen gravelcrosser. Het oude frame was weliswaar nog lang niet versleten, maar niet meer helemaal up-to-date wat betreft de technische details. Daarnaast had ik weer wat ideeën die nodig in de praktijk moesten worden uitgeprobeerd en getest. Dus tijd voor een nieuw frame met voorvork!

Dit is een Special Allroader frame net als WiND77. Maar waar WiND77 is getuned en opgebouwd als (Allroad-)racer voor het snellere werk op de weg is dit frame getuned voor gebruik als gravelcrosser. Gravelcross betekent in mijn geval in de winter een paar noppige gravelbanden voor een combinatie van asfalt, onverharde wegen en cyclocross / MTB paden en -routes en in de zomer wat snellere gravelbanden voor een combinatie van verharde wegen en gravel, inclusief gebruik tijdens vakanties (aangezien de gemonteerde verzetten wat meer geschikt zijn om mijn 90kg bergop te slepen dan de polderverzetten op WiND77 :) ).

Het frame heeft de standaardspecificaties van de Special Allroader met o.a. custom mix van Columbus ZONA en LIFE buizen, non-oversized balhoofdbuis, Paragon RVS dropouts voor flatmount remmen en 12x142mm steekas, en ruimte voor banden tot 40-45mm plus modder (ruim voldoende voor het beoogde gebruik). Verder is frame qua details redelijk 'kaal' (geen spatborden, dragers, etc. want niet nodig) en dus mooi clean.

Daarnaast heb ik een ook paar nieuwe (experimentele) elementen toegepast:

Seatstays: 'single-bend' met custom bend rond de band. Dit voornamelijk voor iets andere looks dan de voorgebogen S-bend seatstays. De single-bends vind ik persoonlijk net wat mooier. Voor nieuwe frames zijn beide opties mogelijk.

Voorvork: Ik had al langer het idee om een stalen voorvork te bouwen met wat meer 'optische body' dan de standaard Allroader voorvork zodat deze wat meer in proportie is met de buizen van het frame, maar zonder dat het meteen een hele zware vork wordt. Dit heb ik gedaan door de nieuwe extra dikke (maar niet al te dikwandige) vorkpoten van Columbus zelf te ovaliseren voor extra breedte in zijaanzicht (en juist smaller in vooraanzicht). De poten zijn verbonden met de vorkbuis d.m.v. een 'segmented' constructie aangezien de gebruikelijke constructie met een gelugde kroonhier niet bruikbaar is.

Interne kabelgeleiding door chainstays en vorkpoot: Interne geleiding van rem- en schakelkabels door de onderbuis is al langer een populaire 'extra' op WiND-frames (mooi en clean met soepele kabelloop rond balhoofdbuis en makkelijk doorvoeren van volledige buitenkabel). Op dit frame heb ik de kabels ook intern door de chainstays en vorkpoot laten lopen. Dat geeft flink wat extra werk, maar blijkt goed te doen en het resultaat is er ook naar (past goed bij het frame (extra clean en organisch zonder externe kabelgeleiders) en geeft een mooie loop van de kabels). Dus vanaf nu beschikbaar als extra voor nieuwe projecten!

Frame en vork zijn gepoedercoat in Ultramarijnblauw (heb ik al gezegd dat ik alle kleuren mooi vind, zolang het maar blauw is ? :) ) en voorlopig opgebouwd met voornamelijk onderdelen van zijn voorganger en uit voorraad. Dat is momenteel nogal een bonte mix van onderdelen op basis van een mechanische 10-speed Shimano aandrijflijn (Ultegra en Deore) met SRAM Rival cranks en mechanische schijfremmen (TRP Spyre). Daarbij heb ik nog een MTB cassette achter de hand voor uitstapjes richting de bergen. Verder o.a. een paar stevige wielen met HOPE RS4 naven en een headset en bottom bracket van Chris King. Ondertussen zoek ik verder naar een nieuwe groep die voldoet aan (zoveel mogelijk van) mijn eisen (o.a. goede kwaliteit en ergonomie, i.c.m. mechanisch schakelen en remmen), maar dat valt nog niet mee ...

Hier staan nog wat foto's van de verse frameset voordat deze werd opgebouwd en bedekt door een laagje gravelstof ...

========================

English summary: My new gravelcross frameset. A Special Allroader with some new features that I wanted to try out (single-bend seatstays, oversized fork legs for nicer visual balance with frame, internal cable routing through chainstays and fork leg). Powdercoated in ultramarine blue and temporarily built up with components from it's predecessor

========================

[saulsplace]

Woke is het hoogste stadium van kapitalisme

De term woke zou aanduiden dat iemand zich bewust is van sociale en politieke kwesties, zoals ongelijkheid en onrechtvaardigheid, en zich actief engageert om deze ongelijkheid te bestrijden. Het probleem is dat dit engagement geen eindpunt heeft. Woke wil in elke interactie sociale onrechtvaardigheid ontdekken. Deze obsessieve, wantrouwende en moreel verontwaardigde houding heeft tot gevolg dat iedere (vermeende) ongelijkheid gevoelens van verongelijktheid aanwakkert. Al worden we in absolute zin meer gelijk gemaakt, dan nóg nemen afgunst en onverdraagzaamheid toe omdat de kleine verschillen worden uitvergroot om het activisme te voeden. Bij een nadere analyse van deze ideologie, blijkt bovendien dat woke een marketingstrategie is, die juist aanwakkert wat het claimt te bestrijden.

De paradox is dat ‘woke’ pretendeert tegenstand te bieden aan de ongelijkheid die wordt veroorzaakt door de kapitalistische productiewijze, maar tegelijk de ultieme belichaming en voortzetting is van deze productiewijze. Want nu het individu is losgetrokken uit alle hechtende banden (het economisch gilde is ontbonden, vandaag volgen de kerk en het vaderland – zelfs het familieverband staat onder druk) worden nieuwe identiteiten aangedragen en gecommercialiseerd om deze leegte te vullen. De maatschappelijke betrokkenheid wordt uit de gemeenschap weggezogen en overgeheveld naar identitaire consumptieproducten. Een mens met een ‘dunne’ identiteit hunkert naar consumeerbare symbolen om een eigen identiteit mee uit te drukken.

In Nederland heeft onlangs Laurens Buijs, docent aan de Universiteit van Amsterdam, dit fenomeen op de kaart gezet. Sinds hij werd gecanceld wegens zijn kritiek op ‘non-binariteit’, eist hij veel aandacht op. Buijs profileert zich als een grote klokkenluider, wat helaas het werk van anderen overschaduwt. Mensen als Paul Cliteur werkten decennia in stilte, onder aanhoudende tegenwerking en dagelijkse laster in de wandelgangen. Rechtse academici en cultuurmakers kampen al véél langer met linkse intolerantie. Zij betalen er een grote persoonlijke prijs voor om de toorts van de Westerse cultuurcanon brandende te houden, doch krijgen – omdat zij geen linkse achtergrond hebben zoals Laurens Buijs – van media geen kans om hierop de aandacht te vestigen.

Naast het negatieve effect van deze overschaduwing, is de impact van woke ook catastrofaal op het niveau van de individuele identiteit. Woke zet namelijk aan tot identificatie met outsiders als een ‘way out’ ten aanzien van persoonlijke tekortkomingen en maatschappelijk falen. In plaats van te onderzoeken wat je kunt verbeteren op een persoonlijk niveau, worden mensen verleid om te verzinken in: “Ik kom niet aan de bak omdat ik een andere huidskleur heb, een andere seksuele geaardheid heb” – vul het verder maar in. Woke conditioneert mensen om de wereld door de lens van minderheidskenmerken te ervaren: daarmee wordt iedere tegenslag in het leven een bewijs van discriminatie. Die slachtofferidentiteit wordt vervolgens aangemoedigd in subculturen die sterk worden vermarket. 

Een ander voorbeeld zijn de ‘digitale nomades’. Dikwijls profileren zij zich als progressieve kosmopolieten die de wereld ontdekken en de corporate bureaucratieën in de Westerse wereld ontvluchten. Vaak belanden zij in landen waar het leven aanzienlijk goedkoper is, wat weer nieuwe vormen van economische afhankelijkheid schept. In Zuid-Afrika zitten er veel wereldburgers en globetrotters in goed beveiligde laptopcafé’s. Ondanks alle progressieve voornemens verwezenlijkt dit nieuwe vormen van segregatie.

Ook transseksualiteit is een voorbeeld. Iemand zou kunnen denken dat geslachtsveranderingen een uitweg bieden aan burgerlijke normstellende kaders, die zouden bepalen wat ‘mannelijkheid’ en ‘vrouwelijkheid’ zijn. De praktijk is echter dat transseksualiteit het lichaam als een winstobject onderwerpt aan de medische en farmaceutische industrie. Die industrie heeft er een financieel belang bij om verwarring en onzekerheid te zaaien over aangeboren geslachtelijke identiteiten. Hiernaast speelt het fenomeen ‘drag queens’, wat een commercialisering is van vrouwelijkheid. Die tonnen aan glitters, make-up en dramatische outfits zijn een hypercommerciële overdrijving van de vrouwelijke identiteit. 

Het maskeren van persoonlijke tekortkomingen door ze te verbinden aan de woke-ideologie, gaat een perverse symbiose aan met het kapitalisme waar woke zogezegd tegen rebelleert. Want het mediakapitaal bombardeert ons 24/7 met YouTubers die in villa’s wonen omdat zij rijk werden met bijvoorbeeld nagellak opdoen voor een webcam. De onuitgesproken vraag die met dit impulsenbombardement voortdurend meekomt, luidt: “Als zij rijk kan worden met malle filmpjes, waarom woon jij dan niet in een villa? Je hebt toch gestudeerd?” Hier zien we een perverse symbiose van kapitalistische prestatiedrang en identitaire onzekerheden. Het kapitalisme wekt een existentiële twijfel op het meritocratische vlak, die daarna een tribale uiting krijgt via de woke identiteitspolitiek. Daarin voorziet het kapitalisme ook weer. Enter de Che Guevara shirts, de Palestijnse sjaals, regenboogvlaggen en regenboog polspandjes. 

Door zichzelf ‘woke’ te noemen en zich te profileren als een onderneming die strijdt voor sociale rechtvaardigheid en gelijkheid, hopen bedrijven meer klanten te lokken en hun imago te verbeteren. Dit heet ‘woke-washing’. Bedrijven en merken profileren zichzelf graag als woke om uit te venten dat ze zich inzetten voor maatschappelijke kwesties zoals sociale rechtvaardigheid en gelijkheid. Dit varieert van het steunen van bepaalde goede doelen tot het aanbieden van producten die ‘duurzaam’ of ‘ethisch verantwoord’ zouden zijn. 

Hopelijk is de keerzijde van deze insteek nu duidelijk. Want het is een paradox dat de woke beweging – die zogenaamd opkwam om te strijden tegen de excessen van het kapitalisme en andere vormen van onderdrukking – gelijktijdig wordt gebruikt als een marketingtrend om winsten te maximaliseren en de consumptie te bevorderen. Het benoemen van de problematische aspecten van deze trend, wijst erop dat woke inderdaad hét hoogtepunt van kapitalisme is, aangezien woke bijdraagt aan de commercialisering van sociale rechtvaardigheid.

Als u het graafwerk en de visievorming van Sid Lukkassen waardeert, steun hem dan structureel via zijn persoonlijke BackMe-pagina, en om up to date te blijven, abonneer u op zijn Telegram-kanaal. Sid is u hartelijk dankbaar!

[pedaalridder]

8 juni Via die Lange

Het was een wirwar aan wegen toen ik Wernigerode uitfietste bij de eerste rit van een lang weekend. In het lagere deel van het stadje ging het langs flats bestaande uit zogenaamde 'Plattenbau' nog uit de DDR-tijd, maar wel mooi opgeknapt en al stijgende langs de villa's uit 'Kaiserzeiten'. Hoe hoger ik kwam hoe rustiger het werd. Asfalt ging over in gruis. Zachtjes regende het voor even bij een berg met de mooie naam: Armeleuteberg. Na een lange tijd hoorde ik opeens weer het geluid van gemotoriseerd verkeer, het was een vreemde ervaring. Al snel was het weer gravelen geblazen, af en toe kwam ik nog een fietser tegen en wandelaars, maar naar een tijd niemand meer. Het gravelweggetje blijkt 'Die Lange‘ te heten, en was al in de 10de eeuw de doorgangsroute van koningen en keizers door de Harz. Als ik in het plaatsje Benneckenstein kom is er net een rally van Nederlandse Opel Kadett bestuurders gaande. Ééntje heeft de leeftijd van ver na de laatste productiedatum van de Kadett. Van Friedrichsbrunn naar Thale heb ik bij een behoorlijke afdaling een prachtig uitzicht op de omgeving. Zo'n decor waarbij je je afvraagt of je er echt fietst. Zo mooi!

In het dal kom ik door Heimburg door de Wilhelm-Pieck-Straße…tegenwoordig een zeldzaamheid, ten tijde van de arbeiders- en boerenstaat was dit wel anders. Wilhelm Pieck was de eerste en enige president die de DDR gehad heeft. Een Stalinist van het eerste uur. En net zoals de rechtsextremitisten waar de Nazi's uit voortkwamen, was hij als lid van de communisten in de jaren '20 tegen de Weimarrepublik, want hoe dan ook ze waren tegen de democratie. Op één dag word ik weer getuige van de onderhoudende Duitse geschiedenis, want eerder op de dag kwam ik langs de Walther-Rathenau-Straße, de beroemde joodse minister van Buitenlandse zaken van de Weimarrepublik die vermoord werd. Wiens vader oprichter was van AEG. Een man die zich ingezet heeft voor de democratie. De laatste km‘s gaan gepaard met zwarte wolken, enig onweer en regen, hetgeen de pret niet mocht drukken bij deze prachtige rit.

9 juni Rondom Halberstadt

Verleden jaar vertrok ik vandaag naar Parijs, dat was geweldig, maar bij thuiskomst moest ik echt afkicken. Toen maakte ik meteen aanstalten om naar Rome te fietsen, alleen al om zoiets te plannen is een genoegen. Je bent zwerver of je bent het niet. Vandaag zworf ik door stadjes en dorpjes die lijken het wel lang in een doornroosjeslaap waren en nu eindelijk wakker zijn geschud. De dom van Halberstadt is van verre uit de heuvels tussen de klaprozen al te zien, dan daarna kom ik in Harsleben zowaar door een Strasse des DSF, straat van de Duits Sowjetische Freund/Vriendschap! In Ballenstedt bevindt zich een mooi slot met een park. Het is gesticht door vorst Friedrich von Anstalt. Wonen in een voormalig residentiestadje bleek begin vorige eeuw een aantrekkingskracht te hebben op pensionado‘s en goede burgerij, waardoor er heden ten dage nog veel villa‘s aan te treffen zijn. Het is bovendien de wieg van deze deelstaat Sachsen-ANHALT.

10 juni Graveltour in de Harz

Na eerst een DHL pakket met (vuile) was weggebracht te hebben kon ik starten met een nieuwe onderneming. Bij de begraafplaats verliet ik Wernigerode en de straat die daarbij langzaam omhoog ging heet opmerkelijk genoeg Himmelpforte, maar dat bleek toch op het klooster te slaan dat daar ooit stond. Een paar km verder is een monnikenhut, ooit een trefpunt van passerende geestelijken in de Harz. Hoe verder ik klim, uiteindelijk tot 721 meter hoe minder fraai de omgeving er uitziet, als figurant in een griezelfilm waan ik me, alleen maar kale bomen, het is een verschrikking om te zien. Bij een koel boshuis rust ik lekker uit, het is zaterdag dus ook drukker met vele waaghalzen op de fiets, ik met één tibiaplateaufractuur (in 2010) teveel kijk wel uit en ga lopen als de weg naar beneden alleen maar keien kent. Aan de andere kant is de verscheidenheid aan soorten gravel hier dan ook wel weer mooi. Dicht bij de Eckertalsperre zag ik ze opeens de Streifen…(dikke betonplaten) daar waar ooit het ijzeren gordijn stond en Europa verdeelde. Je kon tot 1990 hier absoluut niet komen, daar het zwaar bewaakt militair gebied was. Het stuwmeer is trouwens aangelegd door krijgsgevangenen in de Tweede Wereldoorlog. Het was vooral van belang voor de drinkwatervoorziening omdat door de komst van de Volkswagenfabrieken in Wolfsburg de bevolking direct ten noorden van de Harz enorm was toegenomen. Voorbij het meer is het heerlijk dalen naar Ilsenburg. Daar tracteer ik mezelf bij een Italiaan op de pasta della cassa, en na zo‘n rit ging het er wel in. Tot aan Wernigerode is het nog een klein stukje. Goed mogelijk dat ik er opweg van Enschede naar Berlijn in juni 2012 ook gefietst heb.

11 juni Van Seesen naar Stadtoldendorf in Niedersachsen

In het voorland van de Harz fiets ik graag, dus dat stond vandaag als slot van dit fietsweekend uiteraard op het programma. Het werd een warme finish met volop zon en een graad of 30. Toch anders dan in mijn planning. Regelmatig had ik gevoel als een slak te rijden. In Wenzen ging ik eens uitblazen en dat deden anderen hier ook tenminste op de Egerländer Musik af te gaan dat een eindje verderop klonk.

Nog een paar flinke klimmen en ik arriveerde in Stadtoldendorf. Het stadje lag op apegapen alleen bij de 'Italiaan' heerste iets bedrijvigheid, ik bestelde er een ijs. De andere gasten, allen aan het accent te horen van Italiaanse orgine waren aan het roddelen over een dorpsgek die iedereen die hem passeerde altijd drie Zwiebeln (uien) aanbood, schijnbaar neemt niemand ze aan als het altijd drie zijn.

[manonfontaine]

Hoofdstuk 1

In het eerste hoofdstuk ontmoeten we verschillende personages. Het belangrijkste van allemaal is Herman Bracke, een getrouwde slager en vader van een zoon genaamd Wesley die vegetariër is (ja ik vind dit ook heel vreemd). Herman is een slager die in heel Blaashoek bekend is omdat hij gewoon de beste is. Zijn vlees is ongelooflijk en vooral zijn paté waar al zijn klanten razend over zijn. Hij heeft deze paté zelfs hernoemd tot "Brackes Blaashoekpate". Het eerste hoofdstuk speelt zich af op een maandag en in de nacht van zondag tot maandag kan Herman helaas niet slapen vanwege het lawaai van de nieuwe molens in Blaashoek. Het initiatief om de windmolens te plaatsen werd genomen door de burgemeester van Blaashoek, die wilde dat de stad bekend zou zijn als een ecologische stad.

De volgende dag gaat Herman naar zijn werk, maar hij is doodmoe. Veel klanten begrijpen niet wat er met hem aan de hand is en sommigen zeggen zelfs dat hij onder invloed van alcohol is. Herman ziet dat sommige mensen over hem beginnen te praten, dus vraagt hij een van zijn klanten of hij vindt dat de molens ook veel lawaai maken. Het probleem is dat de klant zegt dat hij niets hoort. Herman denkt dat hij hallucineert. Hij vraagt het zelfs aan zijn vrouw Claire, maar zij vertelt hem dat zij ook niets hoort. Is hij gek aan het worden of is er echt een geluid die afkomstig is van de molens?

We ontmoeten dan de postbode genaamd Walter de Gryse. Walter is een zeer behulpzame en aardige man die in 25 jaar nooit afwezig is geweest wegens ziekte (fascinerend, nee?). Hij heeft een vrouw, Magda, en twee dochters, Laura en Lisa.

Dan hebben we Siskia Maes, een jong meisje dat vanwege financiële problemen in een sociale woning woont. Ze heeft ook een hond genaamd Zeppos die haar door alle moeilijke tijden helpt.

Daarna hebben we de dierenarts Jan Lietaer. Jan is een wanhopige dierenarts, want helaas hebben in Blaashoek maar weinig mensen huisdieren, dus zijn dagen worden samengevat door in zijn tuin te zitten en niets te doen, maar de komst van Siskia en Zeppos zal hem opvrolijken.

Als laatste personage ontmoeten we Ivan Camerlynck, de apotheker. Ivan is een zeer onaangename man vanwege zijn werk. In werkelijkheid is hij graag apotheker, maar hij schrijft liever medicijnen voor en maakt ze dan dat hij zonnecrème en pleisters verkoopt aan de ouderen van Blaashoek. Ivan lijkt een zekere haat te hebben voor Herman Bracke, maar waarom?

[geldtussenindividuen]

Hoe u een lening kunt krijgen zonder bankafschriften: tips en alternatieven

Het navigeren door de wereld van leningen kan lastig zijn, vooral wanneer traditionele vereisten buiten bereik lijken. Stel je voor dat je in een benarde positie zit, geld nodig hebt, maar geen bankafschriften hebt om je financiële geschiedenis te bewijzen. Het is een veelvoorkomende uitdaging voor veel mensen en kan overweldigend aanvoelen. Of je nu zelfstandig ondernemer bent met een wisselend inkomen of gewoon iemand die de voorkeur geeft aan contante transacties, het verkrijgen van financiering zonder die cruciale documenten lijkt misschien onmogelijk.

Maar vrees niet! Er zijn paden beschikbaar die niet de standaarddocumentatie vereisen die de meeste kredietverstrekkers eisen. In deze gids onderzoeken we waarom sommige personen mogelijk geen bankafschriften bij de hand hebben en duiken we in alternatieve opties om een ​​lening te krijgen zonder deze. Bovendien wegen we de voor- en nadelen af, zodat je een weloverwogen beslissing kunt nemen over je financiële toekomst. Laten we beginnen met het ontsluiten van kansen waarvan je niet wist dat ze bestonden!

Redenen waarom iemand mogelijk geen bankafschriften beschikbaar heeft

Veel factoren dragen bij aan het ontbreken van bankafschriften. Een belangrijke reden is zelfstandigheid. Freelancers en gig-werkers hebben vaak een wisselend inkomen, waardoor het moeilijk is om een ​​traditionele bankroutine te behouden.

Sommige mensen vertrouwen op contant geld voor dagelijkse transacties. Deze praktijk kan leiden tot minimaal gebruik van banken, wat resulteert in geen formele documentatie van financiële activiteiten.

Mensen die met financiële problemen kampen, kunnen hun rekeningen sluiten of vaak van bank wisselen. Elke verandering kan de continuïteit verstoren en gaten in de beschikbare gegevens achterlaten.

Bovendien kunnen sommige mensen door persoonlijke keuzes of wantrouwen jegens financiële instellingen geen bankrekening meer hebben. Anderen zijn misschien nieuwe immigranten die helemaal niet bekend zijn met het banksysteem.

Verloren documenten kunnen aanzienlijke obstakels vormen. Of ze nu kwijtraken tijdens een verhuizing of onherstelbaar beschadigd zijn, deze situatie laat potentiële leners achter zonder essentieel bewijs van hun financiën.

Alternatieven voor traditionele leningen waarvoor geen bankafschriften nodig zijn

Als u op zoek bent naar een lening zonder bankafschriften, overweeg dan peer-to-peer-leningen. Deze methode verbindt leners rechtstreeks met individuele kredietverstrekkers. Het proces is vaak flexibeler in vergelijking met traditionele banken.

Credit unions kunnen ook een haalbare optie zijn. Ze hebben doorgaans minder strenge vereisten en bieden mogelijk leningen aan op basis van uw kredietwaardigheid in plaats van gedetailleerde financiële documentatie.

Een ander alternatief is om activa als onderpand te gebruiken. Met gedekte leningen kunt u lenen tegen iets waardevols, zoals een auto of onroerend goed, waardoor de noodzaak van uitgebreid papierwerk wordt verminderd.

Online kredietverstrekkers bieden vaak ook snelle oplossingen. Sommige zijn gespecialiseerd in het aanbieden van persoonlijke leningen zonder dat er bankafschriften nodig zijn.

Ontdek maatschappelijke organisaties die noodfondsen of microkredieten met een lage rente aanbieden die zijn ontworpen voor mensen die onmiddellijk geld nodig hebben. Deze middelen kunnen helpen om gaten te dichten zonder de rompslomp van standaard bankprocedures.

Voor- en nadelen van het verkrijgen van een lening zonder bankafschriften

Het verkrijgen van een lening zonder bankafschriften heeft zijn eigen unieke voor- en nadelen. Aan de positieve kant biedt het flexibiliteit voor degenen die mogelijk geen traditioneel bewijs van inkomen of bankgeschiedenis hebben. Dit kan freelancers, gig-werkers en personen met niet-traditionele financiële situaties ten goede komen.

Een ander voordeel is de snellere verwerkingstijd. Veel kredietverstrekkers die geen bankafschriften vereisen, stroomlijnen vaak hun aanvraagprocessen. Dit betekent dat u veel sneller geld kunt ontvangen in vergelijking met conventionele leningen.

Er zijn echter ook nadelen om te overwegen. Leningen zonder bankafschriften gaan vaak gepaard met hogere rentetarieven of kosten vanwege het verhoogde risico voor kredietverstrekkers. Bovendien kunt u te maken krijgen met strengere toelatingseisen, afhankelijk van het beleid van de kredietverstrekker.

Voor meer informatie:

Lening Zonder Bankafschrift

Makkelijk Geld Lenen

Geld Lenen Online Snel

Geld Lenen Zonder Bankafschriften

[defietssite]

Knooppuntenroute lekker fietsen en genieten van de natuur

Knooppuntenroute lekker fietsen en genieten van de natuur Fietsen door het Nederlandse landschap is voor velen een geliefde bezigheid. Of je nu door de bossen, langs de kust of door pittoreske dorpjes rijdt. Nederland biedt voor elke fietsliefhebber een geschikte route. Eén van de meest populaire manieren om een fietsroute te plannen en te volgen, is door het knooppuntensysteem. Met dit systeem stel je eenvoudig je eigen route samen, waarbij je op elk gewenst moment kunt kiezen om je tocht uit te breiden of in te korten. Dit maakt het niet alleen praktisch, maar ook ontzettend leuk. Met de knooppuntenroute kun je zorgeloos fietsen en optimaal genieten van de natuur. Wat is een Knooppuntenroute? Het knooppuntensysteem is een netwerk van fietspaden dat door heel Nederland loopt. Op elke kruising van fietspaden vind je genummerde borden, de zogenaamde knooppunten. Deze nummers verwijzen naar de volgende knooppunten op de route. Dit maakt het plannen van een route heel flexibel en eenvoudig. Je kunt bijvoorbeeld een route uitstippelen met een bepaald aantal kilometers, of gewoon onderweg beslissen welk pad je wilt volgen. Door simpelweg de nummers te volgen, kun je op een ontspannen manier door verschillende landschappen fietsen zonder je zorgen te maken over verdwalen. Een van de grootste voordelen van fietsen via een knooppunten route is dat je de vrijheid hebt om te kiezen hoeveel tijd je wilt besteden aan je tocht. Je kunt ervoor kiezen om kortere ritten te maken voor een snelle ontsnapping in de natuur, of juist langere afstanden af te leggen en nieuwe plekken te ontdekken. De variatie aan routes maakt het knooppuntensysteem geschikt voor zowel recreatieve fietsers als fanatieke wielrenners. Genieten van de Natuur op de Knooppunten route Een knooppunten route brengt je niet alleen langs de mooiste fietspaden van Nederland, maar ook door diverse natuurgebieden. De routes zijn vaak zorgvuldig samengesteld om fietsers langs groene bossen, kleurrijke heidevelden, uitgestrekte weilanden en schilderachtige waterpartijen te leiden. Dit maakt elke fietstocht een rustgevende ervaring waarin je volop kunt genieten van de natuurlijke omgeving. De natuur speelt een centrale rol tijdens je fietstocht. Door te fietsen in een rustig tempo heb je alle tijd om je omgeving in je op te nemen. Misschien hoor je het gezang van vogels, ruik je de geur van dennenbomen, of zie je dieren zoals reeën of konijnen voorbij schieten. Dit maakt het fietsen via de knooppunten niet alleen een fysieke activiteit, maar ook een manier om tot rust te komen en te ontsnappen aan de drukte van het dagelijks leven. Als je meer van waterlandschappen houdt, zijn er tal van routes langs rivieren, meren en kanalen. Veel knooppuntenroutes voeren langs iconische plekken zoals de Biesbosch, de Veluwe, of het Nationaal Park De Maasduinen. Dit soort routes geven je het gevoel dat je echt even weg bent van alles, omgeven door de sereniteit van de natuur. Of je nu op zoek bent naar een intensieve fietstocht of juist een ontspannen dag in het groen, de knooppuntenroutes bieden voor ieder wat wils. Flexibel Fietsen met de Knooppunten route Het mooie van het knooppuntensysteem is dat het ontzettend flexibel is. Je kunt je route van tevoren uitstippelen door de nummers te noteren die je wilt volgen, maar je kunt ook onderweg besluiten om je route te veranderen. Het maakt niet uit of je een route van 20 kilometer of 80 kilometer wilt fietsen; met de knooppunten bepaal je zelf hoe je tocht eruitziet. Naast het gemak en de flexibiliteit, biedt het knooppuntensysteem ook veiligheid. De fietspaden zijn goed onderhouden en de borden duidelijk aangegeven, waardoor je zonder zorgen kunt genieten van je tocht. Dit maakt het een ideaal systeem voor zowel solo fietsers als voor groepen, gezinnen of fietsers met kinderen. De routes zijn zo uitgezet dat ze vaak langs rustige wegen en door verkeersluwe gebieden lopen, wat zorgt voor een ontspannen en veilige fietsbeleving. Met de komst van verschillende apps en websites wordt het plannen van je knooppuntenroute nog eenvoudiger. Je kunt digitale kaarten bekijken, routes samenstellen, en zelfs je vorderingen tijdens de tocht volgen. Dit maakt het mogelijk om altijd het beste uit je fietstocht te halen, ongeacht je locatie of de lengte van je rit. Tips voor het Fietsen van een Knooppunten route - Plan vooruit: Hoewel het knooppuntensysteem flexibiliteit biedt, is het handig om van tevoren een globale route uit te stippelen. Zo weet je ongeveer hoeveel tijd je kwijt bent en waar je eventueel kunt pauzeren. - Neem voldoende water en snacks mee: Afhankelijk van de lengte van je route en de plekken waar je langs komt, kan het handig zijn om wat eten en drinken mee te nemen. Sommige knooppuntenroutes voeren door afgelegen natuurgebieden waar voorzieningen beperkt zijn. - Gebruik een fietskaart of app: Hoewel de knooppunten duidelijk zijn aangegeven, kan het handig zijn om een fietskaart of app bij de hand te hebben voor extra zekerheid. Zo voorkom je dat je onnodig omrijdt of verdwaalt. - Controleer de weersomstandigheden: Het weer kan een grote invloed hebben op je fietservaring. Zorg ervoor dat je je goed kleedt en dat je weet wat je kunt verwachten qua temperatuur en neerslag. - Houd rekening met andere weggebruikers: Op de meeste knooppunten routes kom je andere fietsers en wandelaars tegen. Zorg ervoor dat je altijd veilig fietst en rekening houdt met de snelheid van anderen, vooral op smalle paden. Fietsen langs de knooppunten route is de perfecte manier om op een ontspannen manier van de natuur te genieten. Of je nu op zoek bent naar een korte rit door het bos of een lange tocht langs rivieren en meren, het knooppuntensysteem biedt eindeloze mogelijkheden. Het is flexibel, gemakkelijk te volgen en geschikt voor fietsers van alle niveaus. Met elke route die je fietst, ontdek je nieuwe landschappen en geniet je van alles wat de Nederlandse natuur te bieden heeft.   Read the full article