#Vahiy

[yakazakalb]

bal arısına vahyetti Allah..

Denize …

Sınırlarını aşmadan coşasın dedi…

Yoksa nasıl tahammül ederdi ki deniz, öylece taşmadan durabilmeye… Çoşup coşup kabarırken, kaynarken köpürürken sınırında durabilmeyi, haddini bilmeyi nasıl becerirdi. Ondaki bu aşk değil mi? İlahi kudreti tanıtıp, haşyeti ile boyun eğiş değil mi?

Sular yutmaz mıydı insanoğlunu aksi halde, dünya savurmaz mıydı… Gezmeye çıkmak istemez miydi güneş…

İlahi kudreti tanıyıp, bile isteye itaatti iman… Dinde zorlama yoktu…

İlahi kudreti tanıyan ise sağa sola yalpalamaladan, yanımda kim var diye bakmadan itaat ederdi. Yalnız başına da kalsa hakkı izhar ederdi…

Kanı deli gibi aksa da, köpürüp coşsa da sınırını bilip “bu çizgiden ötesine geçersem yanarım” derdi…

Denizin tam önüne gelip, sınırını aşmayacağını bilerek emniyetle duran insan misali; mü'minin, takvalı bir kulun yanında da öyle emniyetle dururdu herkes… Canına, malına, duygularına, namusuna halel gelmeyeceğini bilerek güvenirdi…

Mü'min emniyet verendi. Benden sana hiçbir şekil ve surette zarar gelmez diyendi…

İnsan vahiy olmasa, Rabbi ile konuşmasa, onu tanımasa nasıl becerirdi ki taşıp ızdırap olmamayı, sükuneti bulmayı nasıl becerirdi…

.

[bitkigibiyetistirdi]

[ehligubur]

[belkidebirharfimben]

Allah konuşmak zorunda mı?

“Kâinatın envâı insanı tanıyor değil. Belki insanı bilen ve tanıyan, merhamet eden bir Zâtın tanımasının ve bilmesinin delilleridir.” Sözler’den.

Elhamdülillah. Müslümanın Allah’ı tutarsızlıktan münezzehtir. Deistlerin tanrısındaysa bir dizi tutarsızlık vardır. İlk tutarsızlığı ‘ilgi’ eşiğinden kendisini gösterir. Fakat, bir saniye, hızlı gidiyoruz. Bu mevzua dalmadan önce birşeyi itiraf etmeliyim: Bediüzzaman’ın bazı ifadelerini ilk okumalarımın üzerinden yirmi yıl kadar geçtikten sonra anlayabiliyorum. Evet. Sanki, daha önce hiç okumamışım, sadece yanlarından geçmişim gibi. “Kimbilir anlamadan yanından geçtiğim daha neler neler var?” diye kederleniyorum böyle anlarda. Eh, ne yapalım, kabımız bu kadarcık. Rabb-i Rahîmimiz azımızı çoğa saysın. Bahsi açtık. Misali de geliyor. İşte onlardan birisi: “Madem yapan bilir, elbette bilen konuşur.”

Ben bu cümleyi her okuduğumda ‘yapmak ile bilmek’ arasındaki zarureti kavrar fakat ‘bilmek ile konuşmak’ arasındaki lüzumu kavrayamazdım. Nihayetinde her bilen konuşmak zorunda değildi. En azından beşerî düzlemde bu zarureti kavramamı sağlayacak kıyaslamalar bulamıyordum. Susmak da insanlığın bir parçasıydı. Ve bazen insanlar bile bile susarlardı. Peki Bediüzzaman bu zarurete nasıl intikal etmişti? Aradaki boşluğa(!) dair düşünmeye başladım. O düşünmek mesaisi epey bir sürdü.

‘Yapmak ile bilmek’ arasında ise aynı güçlüğü çekmediğimi belirtmiştim. Zira bilmesiz yapmak ancak yıkmak türünden ‘vücudî görünen ademîlikler’ için mümkündü. (Yokuş aşağı yuvarlanan bir kaya ne yaptığını bilemezdi, ama birşey de yapmış olmazdı zaten, yıkardı sadece.) Sistemli herşeyin inşasıysa bilgi isterdi. Kasıt isterdi. Dikkat isterdi. Israr isterdi. Bütüncül bakış isterdi. Çay yapmasını bilmeyenler çay yapamazdı. Bina yapmasını bilmeyenler inşaata girişemezdi. İlim, irade, kudret üçlüsü her eserin arkasında zaruret olarak kendisini gösteriyordu. Kader de, daha büyük resimde, kainatı varlığa çıkaran (ve onu varlıkta tutan) bilişin/ilmin adıydı. Evet. Kadere iman edilmeden iman tamam olamazdı. Çünkü Allah’ın yarattıklarını önceden (aslında, zamandan aşkın bir şekilde, ezelden) bilmeden yarattığını söylemek olurdu bu. Dolaylı olarak da, ne yaptığını bilmeden yaratan Allah gibi, hâşâ, imkansız birşeyin tasavvuruna giderdiniz. Kainatı binbir harikalıkla yaratan Allah, ilminin izleri her eserinde okunan Allah, nasıl böyle birşeyle itham edilebilirdi? Düpedüz iftira olmaz mıydı denilen?

Buraya kadar tamam. Fakat bilen neden konuşmak zorundaydı? İşte şu eşikten sonra deistlerin ilah tasavvurundaki tutarsızlık kendisini ele vermeye başladı arkadaşım. Deistler bize diyorlardı ki: “Kainatla ‘yaratacak’ kadar ilgilenen Allah insanlarla ‘konuşacak’ kadar ilgilenmedi.” Halbuki yaratmak ilgilerin en şiddetlisiydi. Cenab-ı Hak, daha varlık sahnesinde yokken, sadece ilm-i İlahî’de mevcutken, o kadar ilgilendi ki bizle, o kadar teveccüh etti ki keremiyle, varlık sahnesine çıkardı bizi. Sadece bizi değil cümle mahlukatını. Cenab-ı Hakkın ilgisi en çok rahmetiyle görünür. Bediüzzaman’ın ifadesiyle “Rahmetiyle bildiğini bildirir.” Kainatta rahmet olarak okuduğumuz aslında Cenab-ı Hakkın, bize, bizi bildiğini bildirme şeklidir. Kusurlu bir ifade olsa da, kendi aramızda bunu, ‘ilgi’ olarak isimlendiriyoruz.

Zaten ilgi dediğimiz şey de genelde belirli seviyelerde ‘muhabbet’ ve ‘merhamet’ tecellileriyle kendisini gösterir. Sözgelimi: Ben yeğenimle ilgileniyorum. Nereden belli? Çünkü onunla oynuyorum. Çünkü onunla geziyorum. Çünkü ona dondurma alıyorum. Çünkü, çünkü, çünkü… Daha birçok şeyi sayabilirim. Bunlar hep belirli düzeylerde ‘yeğenimin varlığına düşkünlüğüm’ ile belli olmuştur. Evet. Ben yeğenimi severim. Ben yeğenime şefkat ederim. Eğer bu iddialarda yalancı değilsem hayatta tezahürleri olur illa ki. “Ben yeğenimi çok severim ama hiç yüzüne bakmam!” gibi bir ‘inkılab-ı hakaik’ (hakikatlerin tersyüz olması) yahut da ‘cem-i zıddeyn’ (zıtların birlikteliği) hakikatte varolamaz.

Tezat bir kusurdur. Nihayetsiz kemalde olan Allahımız kusurlardan münezzehtir. Madem ki, yoku vara çıkaracak kadar ilgilidir, o halde konuşacak kadar da ilgilidir. Esasında yaratması zaten bir tür konuşmasıdır. Konuşmasının dolaylı bir biçimidir. Yüzünüze güldürdüğü her bebek, uçarken gösterdiği her kelebek, açarken bulduğunuz her çiçek, Onun kendisini size bildirmesinin yollarıdır.

Yeğenime gösterdiğim ilginin ederi nedir? Çok cüzî şekillerde varlığına katkılar sunabilirim. Hak Teala ise bizimle yokluktan varlığa çıkaracak kadar ilgilenmiştir. Bize bütün kainatı kitap kılacak kadar ilgilenmiştir. Herşeye herşeyden kendisini bildirecek kadar ilgilenmiştir. Herşeyi yüzbin dilli bir mektub-u Samedanî kılacak kadar ilgilenmiştir. Kainattaki bu ilmî doluluk, bu iletişim zenginliği, bu daldıkça dibi görünmeyen marifet, ancak Cenab-ı Hakkın ‘konuşmaktaki arzusu’ ile açıklanabilir. Yani zaten Onun yaratmasında konuşmak/bildirmek arzusunun (Bu ifadenin de kusurlu olduğunu biliyorum. Fehminize yaklaştırmak için bir araç olarak görün lütfen. Münezzeh manalarla tefekkür edin.) tezahürleri okunmaktadır. Varlığa çıkışımız Onun eserleri üzerinden konuşmasıdır.

O halde, bizi yoktan vara çıkaracak, herşey üzerinden kendisini bildirecek kadar bizimle ilgili bir Allah; ağzımıza attığımız her lokmanın nereye/ne kadar dağılacağına kadar ilgilenen bir Allah; âlemin başından sonuna vücuda lazım yasalarını devam ettirecek dikkatte bir Allah; bu kadar detaylı bir kuşatıcılıkla iradesi üzerimizde bir Allah; nasıl olur da en çok ‘acaba’ya düştüğümüz yerlerde kalbimizi ‘konuşmasız’ bırakır? Nasıl dolaylı bir şekilde kendisini bu kadar çok anlatır da doğrudan mesajı ihmal eder? Halbuki dolaylı mesajın kavranması da çoğu zaman doğrudan mesajın varlığına bağlıdır.

Yine bir misale müracaat edelim: Diyelim ki bir mecliste konuşma yapıyorsunuz. Boynunuza da nereden geldiği bilinmez bir akrep çıktı. Seyirciler içindeki arkadaşınız durumu farketti. Size kaş-göz işaretleriyle durumu anlatmaya çalışıyor. Anlayamıyorsunuz. (Zaten işaret diliyle birşeyi anlatmak doğrudan anlatıştan her zaman daha zordur. Böylesi oyunlar oynayanlar bilirler. İşaret dili dolaylı bir dildir. İkincil bir dildir. Semboller insanların dünyasında her zaman aynı anlamlara karşılık gelmezler. Kelimelerse genelde yakın anlamları bulurlar.) Nihayetinde akrep de sizi sokuyor. O zaman arkadaşınıza sitem etmez misiniz: “Birader niye ağzını açıp söylemedin? İmâlarını anlamadım ki.”

Cenab-ı Hak da bize kainat üzerinden sonsuz akıbetimizi etkileyecek olan bilgiyi sürekli aktarıyor. Zaten yaratılış bu bilgi aktarımı ile anlamlı oluyor. (Belki, daha ileri bir hayalgücüyle, yaratılışın da ‘çok boyutlu bir bilgi aktarım şekli’ olduğunu söyleyebiliriz.) Böyle bir ilmin katman katman varolduğunu bilimdallarının herbiri bize, hatta en sekülerlerimize bile, gösteriyor. Daldıkça bilgi çıkıyor. Kazdıkça bilgi fışkırıyor. Kurcaladıkça bilgi kaynıyor. Kendisini bu denli şiddetli bir şekilde, böylesine yoğun bir ilgiyle, ama dolaylı olarak anlatan bir Alîm-i Hakîm, o dolaylı mesaj karşısında ‘acaba’ya düşmüş kullarına, yine sonsuz rahmetinin bir gereği olarak, göz açıcı doğrudan mesajlar da iletmez mi? Doğrudanı dolaylı ile birleştirerek hikmetini tamam etmez mi? Âlem kitabını, Resul kitabıyla ve vahy-i Furkanıyla ‘Ya Rabbi anlayamadım!’ bahanesi kalmayacak şekilde okunulur kılmaz mı? Bence “Madem yapan bilir, elbette bilen konuşur…” böyle de okununca daha bir anlaşılır oluyor: Madem bildiğini bu kadar yapmakla (dolaylı biçimde) gösterir, elbette, konuşmakla da (doğrudan biçimde) bizzat gösterir. Çünkü yapması zaten bilmesindendir. Bu kadar eser üzerinden konuşmak arzusunu gösteren bilmek, elbette aciz değildir ki, bizzat kelamullahıyla da konuşmasın.

“Şu kâinatın Sahip ve Mutasarrıfı, elbette bilerek yapıyor ve hikmetle tasarruf ediyor ve her tarafı görerek tedvir ediyor ve herşeyi bilerek, görerek terbiye ediyor ve herşeyde görünen hikmetleri, gayeleri, faideleri irade ederek tedvir ediyor. Madem yapan bilir, elbette bilen konuşur. Madem konuşacak; elbette zîşuur ve zîfikir ve konuşmasını bilenlerle konuşacak. Madem zîfikirle konuşacak; elbette zîşuurun içinde en cemiyetli ve şuuru küllî olan insan nev'iyle konuşacaktır. Madem insan nev'iyle konuşacak; elbette insanlar içinde kàbil-i hitap ve mükemmel insan olanlarla konuşacak. Madem en mükemmel ve istidadı en yüksek ve ahlâkı ulvî ve nev-i beşere muktedâ olacak olanlarla konuşacaktır. Elbette, dost ve düşmanın ittifakıyla, en yüksek istidatta ve en âli ahlâkta ve nev-i beşerin humsu ona iktidâ etmiş ve nısf-ı arz onun hükm-ü mânevîsi altına girmiş ve istikbal onun getirdiği nurun ziyasıyla bin üç yüz sene ışıklanmış ve beşerin nuranî kısmı ve ehl-i imanı mütemadiyen günde beş defa onunla tecdid-i biat edip ona dua-yı rahmet ve saadet edip ona medih ve muhabbet etmiş olan Muhammed aleyhissalâtü vesselâm ile konuşacak ve konuşmuş; ve resul yapacak ve yapmış; ve sair nev-i beşere rehber yapacak ve yapmıştır.”

Bir de meselenin şu boyutu var arkadaşım: Dolaylı anlatım imtihanlıdır. Yukarıda da altını çizmeye çalıştım. İşaretler aynı karşılıkları bulmayabilir. Yine Bediüzzaman’ın “Küçük âlemde, yani insanda ene, büyük insanda, yani kâinatta tabiata benziyor. İkisi de tâğutlardandır…” demesini hatırlayalım. Allah’ın yarattığı ‘ene’ veya ‘tabiat’ neden ‘tağut’ oluveriyor? Çünkü dolaylılığına takılınıyor. Mana-i harfî ile işaretleşmesi gereken mana-i ismî ile bütün nazarı kendisine hapsediyor.

“Ene, haddizatında bir hava, bir buhar gibi iken, verilen ehemmiyete göre mâyi haline gelir. Sonra ülfetle kalınlaşır. Sonra gaflet ve isyan ile öyle kalınlaşır ki, sahibini yutar. Halkı, esbabı da kendisine kıyas ederek Hâlıkın evâmirine mübarezeye başlar. Küçük âlemde, yani insanda ene, büyük insanda, yani kâinatta tabiata benziyor. İkisi de tâğutlardandır.”

Esere baktığınızda müessiri görmek ikincil bir dikkate muhtaçtır. Eğer esere aşkınsız dikkat ederseniz, onda boğulursanız yani, göstermek için yaratılan şey görmenin engeli olmaya başlar. Mürşidimin ‘ene’ ve ‘tabiat’ta hissettiği tuzak budur. Cenab-ı Hak sırr-ı imtihan gereği varlığı bu şekilde halketmiştir. Ötesini görmeye çalışan öteyi bulur. Gördüğünden ibaret sayansa onda boğulur. Ancak, ötenin varlığından haberdar edilmemişlerse, nasıl öteden sorumlu tutulabilirler? İşte, Cenab-ı Hakkın peygamberleri göndermesi, bu hikmetin eda edilmesi için de gerekiyor. Mektubu vermeden önce okumayı öğretmek lazım. Yazıyı ‘okunacak’ bilmeyenin elinde mektup sırf resimden ibaret kalır. Ne diyelim? Cenab-ı Hak, bizi, huzurunda gözü başkalarına kayanlardan eylemesin arkadaşım. Âmin.

[muslumanincenneti]

1381. Hz.Abdullah ibni Amr ibni As’dan (R.A.) bildirildiğine göre Rasûlullah (S.A.V.) şöyle buyurdular: "Benim vasıtamla size ulaştırılan Kur'an'dan bir ayet bile olsa insanlara ulaştırınız. Sizden önce yaşayan toplumlardan olan İsrailoğullarının ibretli kıssalarından bahsetmenizde de bir sakınca yoktur. Kim bile bile bana yalan uydurarak hadis isnad ederse cehennemdeki yerine hazırlansın." (Buhari, Enbiya, 50) #islam #hadis #hzmuhammed #hzmuhammedsav #buhari #muslim #peygamber #peygamberefendimiz #peygamberimiz #resullah #kuran #vahiy #ayet #insan #emribilmaruf #cihad #paylaşım #kıssa #hikaye #ibret #hikaye #yalan #uydurma #ceza #cehennem #isnad https://www.instagram.com/p/Cg0w2UejXoW/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[ismailaganet]

KISSA: Şeytanı Şeytan Yapan Aklını Vahyin Önüne Geçirmesidir - Hüsameddin Vanlıoğlu Hoca Efendi

KISSA: Şeytanı Şeytan Yapan Aklını Vahyin Önüne Geçirmesidir – Hüsameddin Vanlıoğlu Hoca Efendi

Mahmud Efendi Hazretlerimizin talebelerinden, İsmailağa Fıkıh Heyeti Başkanı Hüsameddin Vanlıoğlu Hoca Efendi, şeytanın aklını vahyin önüne geçirmesi sebebiyle şeytan olduğunu anlatmaktadır. İslâmî ilimler alanında dersleri, soru-cevap videolarını, câmiamızın güzide hoca efendilerinden sohbetleri ve müfid kısa kesitleri istifadelerinize sunan İsmailağa NET, Mahmud Efendi Hazretleriyle ilgili…

[ichthystr]

[merhim71]

Yıldızlarla felek menem

Vahiy ile melek menem

Çek dilini dilsiz kesil

Ben bu lisana sığmazam

Zerre menem, güneş menem. Çarpın cüşeş sırlar menem

Her şey açık ve meydanda, ben bu meydana sığmazam

[mcanylm34]

Kur'ân-ı Kerim;

Okunmadığında: Mushaf

Okunduğunda: Kur'an

Anıldığında: Zikir

Anlatıldığında: Beyan

Anlaşıldığında: Furkan

Hayata inince: Tenzil

Amel edilince: Büşra

Kalbe nakşedilince: Vahiy olur.

Yaşanıldığında ise İnsan olunur...

[hacegah]

Kendim tek başına, ben idim! Uçsuz bucaksız bir boşluk, vahşi, karanlık ve derin, Hiçbir şeyin olmadığı, olamadığı!

Vahiy Kitapları W.Blake

[bitkigibiyetistirdi]

[yakazakalb]

Rasûlullah ﷺ şöyle buyurdu:

“Kur’an’ı gereği gibi güzel okuyan kimse, vahiy getiren şerefli ve itaatkâr meleklerle beraberdir.”

(Buhârî, Tefsîr 80)

[hayrulvarisin]

"Kendi kendine konuşmak, bilişsel performans artışından gelişmiş duygu kontrolüne kadar önemli gerçek faydalar sağlıyor." Çocuklukta başlayıp yetişkinlikte devam eden ve yaygın bir eğilim olan 'kendi kendine konuşma'nın, bilişsel alanda fayda sağladığı, bilhassa düşünce ve eylemi birleştirmeyi arttırarak eğitimi güçlendirdiği düşünülüyor. Birçok kültürde bu davranış şekli, sıradışı bir alışkanlık olarak görülse de, Bangor Üniversitesi psikoloji akademisyeni Mari-Beffa'ya göre; “kendi kendine konuşma" uygun bağlamda kullanıldığında, mental fonksiyonlarda yeni düzenleme sağlayarak daha iyi performans göstermesine yardımcı olabilir. Acta Psychologica'da yayınlanan çalışmada, bazı katılımcılardan talimatları okumaları ve ardından ilgili görevi yerine getirmeleri istendi. Talimatları yüksek sesle okuyanlar, sessizce okuyanlara göre daha yüksek performans gösterdiler. “Kendi kendine yüksek sesle konuşan bilimadamı klişesi; belki de elindeki tüm araçları beyin gücünü artırmak için kullanan bir dehanın gerçekliğini yansıtıyor olabilir.” https://bigthink.com/neuropsych/talking-to-yourself/ #neurophysiology #talkingyourself #ilham #vahiy #delilik #brain #mental #mentalfunction #kendikendinekonuşmak (Taksim Meydan Cami) https://www.instagram.com/p/CkDoYfqojQ7/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[yazan-kalem-siyah06]

Yaşanmış En Güzel Aşk Hikayesi-Hz.Muhammed s.a.v Hz.Hatice r.a hikayesi öyküleri ve masalları

Ne Leyla .ne . Mecnun, ne Ferhat, ne Romeo vs. vs.

En güzel aşk hikayesi

Efendimiz s.a.v. ile

Hatice Validemiz’in hikayesidir..

Sanır mısınız ki Leyla ile Mecnun evlenseydi,

ya da digerleri. .

Aşklar dillere destan olur, günümüze kadar ulaşırdı?

Hayır tabii ki! Belki bir kaç sene sonra bitecekti..

Yaşanmadığından, kavuşulmadığından hep bunlar

Ama siz bir bakın efendimizle,

Hatice Validemiz’in aşkına ALLAH .için!

Bu, yaşanmış hem de uzun yıllar boyu yaşanmış bir aşk..

Şimdi gönül penceresinden, Efendimizden sonra insanlığın en yücesi, mübarek annemizi seyretmeye çalışalım:

Efendimiz 24 yaşında idi.

Hatice annemiz ise, 39 yaşında dul, nâzenin bir hanımefendi idi.

Aynı zamanda Efendimizin akrabası idi. Merhamet dolu kalbi kadar derin bir güzelliğe sahipti. Fizik çizgileri ardında bakışlarındaki mânâ dolu güzellik hemen fark edilirdi. Yüzlerce evlenme teklifini:

— Evlenmeyi kesinlikle düşünmüyorum, beyanı ile reddediyordu.

Herkes ona hayrandı.

Fakat kimse onun gönül kalesi önünde hayranlıktan öte geçemiyordu.

Efendimiz, kısa bir sürede Hatice annemizin itimad ve takdirini kazandı.

Hatice annemizin tüm dünya güzelliklerine kapalı olan gönlünü Efendimizin aşkı ile dolduruverdi.

Fahr-i Kâinat Efendimiz, Şam’a kervanları götürünce,

Hatice annemiz dama çıkar, o gelene kadar hasret şarkıları okurdu.

Mânâ ilimlerinde Allah’ın çok sevdiği üç beste nakledilir.

Bunlardan biri, Şeyma annemizin Efendimize bestelediği

Muhammed kasidesi, ikincisi Hicret’te Efendimiz beklenirken, Medineliler’in söylediği ünlü Hicret şarkısıdır.

Bu besteler, yüzyıllar sonra mânâ ehlinin zaman perdesinden yakalayıp bize naklettiği ve öğrettiği şarkılardır.

Üçüncü beste ise, Hatice annemizin Efendimize sunduğu hasret şarkısıdır ki, Allah’ın gayp âleminde gözlenmiş, Efendimizden başkası onu dinleyip duymamıştır.

Ve birgün Hatice annemizin yüreği bu sevdaya dayanamadı. Efendimizi, Hz. Ebû Talib’den istemeye karar verdi. Hz. Hatice annemiz, arkadaşı Münye kızı Nefise’ye durumu açınca, Nefise:

— Aman ya Hatice, bu tarz bir evlenme teklifi ne Arap âleminde, ne de dünyada görülmüş olay değildir, elâlem bize ne der? diye mani olmak istedi.

Fakat güzeller güzeli, nazlılar nazlısı Hatice annemiz:

— Herkes ne derse desin, benim bu aşka tahammülüm kalmadı, buyurdu.

Tüm mânâ ilmine altın çivilerle bir yeni mânevi yasa böylece yazılmış oldu. Mânâ ilimlerinin temeline geçen bu kural aynen şöyle ifade edilmektedir:

«Allah ve O’nun sevgilisi Fahr-i Kâinat adına yapılacak fedakârlıklarda sınır yoktur. Hele çevrenin yargılarından çekinmek kesinlikle yasaktır.

Formül: elâlem ne derse desin, yasasıdır.»

Allah, Hz. Hatice’nin sevgisine uygun bu davranışını öyle sevdi ki, yeryüzünün en mutlu ve muhteşem yuvasını takdir edip kurdu. Böylece Kâinatın Fahr-i Ebedîsi, Hatice annemizle evlendi.

Bu olay İslâm Dîni’nin temel dayanaklarının en önemli temelini teşkil etti. Yeryüzünün en şerefli siyasi ve sosyal hareketi olan İslâmiyet böylece bir yandan büyük bir maddi dayanağa sahip olurken, daha önemlisi Hatice annemizin

Efendimiz üzerindeki akıl almaz ihtimam ve şefkati ile güçlendi.

Hatice annemiz Efendimize karşı öylesine sevda dolu bir duygu beslerdi ki: Fahr-i Kâinat Efendimiz dîni telkin için Mekke sokaklarına çıktığı zaman, Hatice annemiz de:

— O güneşte dolaşırken ben gölgede oturamam, diyerek evin avlusuna çıkardı.

Efendimizin her soluduğu nefesi izleyerek âdeta

o nefeste var olmak isterdi.

Eliyle hazırladığı yemeklerde büyük îtina gösterir,

her şeyin en güzelini ona sunmak için çırpınır dururdu.

Fakat daha önemlisi Efendimizin kalbi ile olan âhengi idi.

Hatice annemiz,

Fahr-i Kâinat Efendimizin en ufak bir üzüntüsünü anında hisseder,

bir yandan onu gidermek için çaba sarf ederken, bir yandan da

gönül güzelliği ile o üzüntüyü yok ederdi. ..

Yine ilk vahiy geldiğinde

O’na nasıl destek olduğuna, yüreğini,malını,canını nasıl

serdiğine bakın..

Ve Efendimiz’in yüreğindeki Hatice Validemizin yerini düşünün,

cok hadislerde geçer

Fahr-i Kâinat Efendimiz, Kur’ân’ın gelişine mukaddem günlerde

Nur Mağarası’nda murakabeye çekildiği zaman;

Hatice Validemiz’e bakın; Her gün O en sevgili’ye yiyecek taşıyor!

Her gün gidiyor ve O’nunla biraz oturuyor..

sonra dönüp gidiyormuş gibi uzaklaşırdı.

Kısa bir süre sonra dönüp bir taşın ardına gizlenerek saatlerce Efendimizi beklerdi. Buradaki incelik,

Efendimizi, hiç rahatsız etmeden, onun muhteşem

huzurunu bozmadan Efendimizi koruma zevki idi.

Ve Yaşı 55 civarı idi

Hira Magarasını bilir misiniz siz?

Ne kadar yüksektir çıkması ne kadar zordur?

heleki o zamanın şartlarında

Bugün gençler bile çıkarken ter içinde kalırlar, çok yorulurlar..

Mekkefethinin ilk günü, o karışıklık, o heyecan esnasında

Efendimiz yaslı bir hanımla karşılasıyor,

O’nun yanına gelmesini önlemek isteyenlere

“Bırakın” diyor gelsin..

Sırtından abayasını çıkarıp, hanımın altına seriyor ve birlikte oturup

1 saat kadar sohbet ediyorlar.

Aise Validemiz merak ediyor ve sonrasında;

“Kimdi o? Neler konuştunuz?” soruyor

Cevaba bakar mısınız;

” O, Hatice’nin arkadaşı idi, eski günleri yad ettik”

Hatice Validemiz vefat etmiş, aradan yıllar geçmiş,

vefayı, sevgiyi, özlemi görüyor musunuz?

Ve o hengamede. Yine bakınız ki o asil hanıma,

Efendimiz’den daha yaşlı oldugu için

O’na üstüne evlenmesini teklif ediyor!

Düşünebiliyor musunuz?

O’nu öylesine seviyor ki, sadece

O’nu mutlu edeceğini düşündüğü için

“Evlen” diyor!Ama O, reddediyor, asla O’nu incitmek istemiyor.Hanım’a bakın!

Vesevgisine..

Yine Validemiz’in vefatından çok uzun yıllar sonra

kız kardesi Hale Efendimiz’in evine gelir ve kapıyı çalar..

Öylesine heyecanlanır ki O, kapıya koşar, eli ayağı dolaşır

“Neden” derler..“Hatice’nin calışı bu” buyururlar.

.Ve “Sanırım Hale’dir gelen”derler..

Hz. Hatice annemizden söze başladıktan sonra

satırların sınırına bağlı kalmak gerçekten çok zor .

Ne çare ki,

Hatice annemizin Efendimiz üzerindeki şefkat ve ihtim***** örnekler vermemize sayfamız sınırlı

kelimeler kifayetsiz kaldı

inşallah sizlerinde bu konuda araştırma yapmanıza vesile olur En güzel Aşk hikayesi

budur!

Yasanmış ama eskimemis,

yepyenidir..

Bizlerin muhterem Validemiz’den alacağı cok dersler var..

O’na, ve Onlar’a benzeyenlere selam olsun..

[notadelisii]

Ne istediginiz bana vahiy yoluyla gelmiyo soyleyebilirsiniz

[theqalbofnight]

urdu poet's obsession with the smell of their lovers has made their poetry fragrantive which every person who read it can smell., and Jaun Saheb never stepped back from mentioning it though.,

As Jaun Elia says -

tere jaane ke ba.ad bhii mai.n ne terii KHushbuu se guftuguu kii hai'

us din pahlii baar hu.aa thaa mujh ko rifaaqat kaa ehsaas jab us ke malbuus kii KHushbuu ghar pahu.nchaane aa.ii hai

JAUN ELIYA

ghar me.n hai aaj tak vahii KHushbuu basii hu.ii lagtaa hai yuu.n ki jaise vo aa kar nahii.n gayaa

SHAHZAD AHMAD

tuu hai pahluu me.n phir tirii KHushbuu ho ke baasii kahaa.n se aatii hai

JAUN ELIYA

aaj bahut din ba.ad mai.n apne kamre tak aa niklaa thaa juu.n hii darvaaza kholaa hai us kii KHushbuu aa.ii hai

JAUN ELIYA

ye tere KHat tirii KHushbuu ye tere KHvaab-o-KHayaal mataa-e-jaa.n hai.n tire qaul aur qasam kii tarah

JAUN ELIYA

ye na sochā thā zer-e-sāya-e-zulf

Ki bichhaḌ jā.egī ye ḳhush-bū bhī

JAUN ELIA

aaj ki shab to kisi taur guzar jaegi

terii aavaaz kaa jaaduu hai abhii mere liye tere malbuus kii KHushbuu hai abhii mere liye

PARVEEN SHAKIR

ik aur safhe pe phir usī raat kā bayāñ hai:

''tum ek takiye meñ giile bāloñ kī bhar ke ḳhushbū,

jo aaj bhejo

to niiñd aa jaa.e, so hī jā.ūñ''

GULZAR

terī chāhat ke zā.iqoñ kī tamām ḳhushbū

mirī ragoñ meñ uñDel dī hai

MOHSIN NAQVI