#Venetië kunst

[toosvanholstein]

Campo, Ponte, Riva en Donna Leon, een ReisKunst-Verhaal

Een ReisKunst-Verhaal van Toos van Holstein in haar TOOS&ART over de inspiratie die Venetië haar elke keer weer oplevert en haar Venetië-schilderijen als gevolg daarvan. Met op de achtergrond de boeken van Donna Leon, spelend in La Serenissima. #art#expo

Toos van Holstein, Campo (olieverfschilderij, 90-100 cm) “Verrek, daar loopt Donna Leon”, hoor ik levensgezel naast me ineens zeggen. We zaten aan een heerlijk koud pilsje op de Campo Santa Maria Formosa, vlakbij het appartement waar we al jaren verblijven als we weer eens in Venetië zijn. Ik zit wat te tekenen, hij is verdiept in zijn ‘Donna Leon’. Want richting Venetië betekent ook altijd de…

[joostjongepier]

Wat?   Yayoi Kusama, Naked Body Festival, Schiedam November 1967, Stedelijk Museum Schiedam (1967) door Ton den Haan, Voedselobsessie (Macaroni-broek) (1965), Fallisch meisje (1967), Voedselobsessie (Dienblad) (1965), Narcissus Garden (1966) en Infinity love room (1967) door Yayoi Kusama

Waar?   Tentoonstelling Yayoi Kusama – De Nederlandse jaren in Stedelijk Museum Schiedam, Schiedam

Wanneer?   28 december 2023

Yayoi Kusama is terug in het Stedelijk Museum Schiedam. Niet in persoon, maar in de vorm van een expositie gewijd aan de periode dat ze in Nederland verbleef. In 1967 zorgde een performance van de Japanse kunstenares in dit zelfde museum voor  een heuse rel. Tijdens een ‘happening’ beschilderde ze het lichaam van haar collega-kunstenaar Jan Schoonhoven. Het gebeuren leidde tot een brief van 59 verontruste burgers die vonden dat het museum zich moest richten op moderne kunst en niet op ‘dergelijk vertoon’. De VVD-fractieleider in de gemeenteraad stelde vragen en voor museumdirecteur Hans Paalman dreigde ontslag.

De in Japan geboren en opgegroeide Yayoi Kusama verhuisde in 1957 naar Amerika. In New York ontmoet ze de Nederlandse kunstenaar Hans Peeters, een van de oprichters van de Nul-groep. Ze komt in 1965 naar Nederland, waar Peeters haar in contact brengt met de directeuren van Internationale Galerij Orez, waar ze haar eerste solopresentatie in Europa krijgt. Het is het begin van een jarenlange samenwerking. In 1967 presenteert Kusama haar werk in het Stedelijk Museum Schiedam.

Kusama sluit met haar werk aan op de seksuele revolutie, maar haar beelden komen voort uit een meer persoonlijke bron: haar eigen jeugd. Ze heeft een obsessie voor eten, bloemen en fallussen die onlosmakelijk verbonden is met een (seksueel) trauma uit haar jeugd. Al van jongs af aan heeft ze te kampen met waanbeelden en visioenen die haar hele leven en haar werk sterk beïnvloeden. Kusama’s obsessies komen voort uit haar grootste angsten. Door motieven eindeloos te herhalen bedwingt ze die angsten. “Ik ben doodsbang voor het idee dat iets langs en lelijks als een penis bij mij naar binnenkomt, en daarom maak ik er zoveel van. Ik maak er zoveel dat ik mezelf begraaf in het proces van het maken. Dit noem ik ‘obliteration’.”

Speciaal voor de tentoonstelling in Schiedam maakt Kusama een gouden en een zilveren Phallic Girl, etalagepoppen bedekt met katoenen fallussen en bespoten met goud- en zilververf.

Yayoi Kusama wordt beroemd met haar ‘polka dots’: eindeloos herhaalde stippen. Rond het midden van de jaren zestig begint ze haar fallusobjecten op deze manier te decoreren. Op de vraag wat de polka dots betekenen, antwoordde Kusama in 1967: “Ik wil de mensen gelukkig maken met mijn polka dots. Zij moeten een doorlopende lijn vormen en eenheid brengen. Eigenlijk zou ik overal polka dots willen aanbrengen, op straat, op de gevels van huizen.”

Een bijzonder werk op de huidige tentoonstelling in Schiedam is Narcissus Garden. Op de Biënnale van Venetië in 1966 presenteert de kunstenares, buiten het officiële programma, in een park Narcissus Garden: honderden spiegelende bollen. De kunstenares biedt de bollen voor twee dollar per stuk te koop aan, maar de organisatie van de biënnale verbiedt haar de bollen voor zo weinig geld te verkopen. Met de bollen houdt de kunstenares het biënnalepubliek een spiegel voor. Het is een stevige kritiek op het marktgerichte kunstsysteem.

Najaar 1967 opent Galerie Orez de tweede solotentoonstelling van Yayoi Kusama: Infinity love room. De obsessieve herhaling van stippen beperkt zich niet langer tot  haar schilderijen en objecten. Ze bedekken nu ook de galerie en uiteindelijk de bezoekers. Tijdens de opening beschildert Kusama mensen en nodigt ze de aanwezigen uit dat ook te doen.

[regioonlineofficial]

‘Sinking Cities on tour: Gouda, Jakarta, Venetië’: dit multimediale project van Cynthia Boll en Stephanie Bakker over ‘zinkende steden’ laat de impact zien van bodemdaling en klimaatverandering. Het is 1 van de 16 (nieuwe) culturele projecten die voor subsidies van de gemeente Gouda zijn geselecteerd. De expositie van Cynthia Boll en Stephanie Bakker zal in 2025 te zien zijn in Cultuurhuis Garenspinnerij. projecten Voor deze tweede ronde van de subsidieregeling ‘Cultuur: Innovatie & Ontwikkeling’ beoordeelde de adviescommissie (3 deskundigen uit de culturele wereld met een professionele en/of persoonlijke link met Gouda) 41 aanvragen. De 16 gehonoreerde aanvragen op het gebied van film, muziek en beeldende kunst werden ingediend door zowel individuele makers als professionele culturele instellingen en amateurkunstorganisaties. De gemeente geeft met deze toekenningen een impuls aan de vernieuwing en ontwikkeling van de lokale culturele sector. Het subsidiebedrag van 240.000 euro wordt hiermee in z’n geheel besteed. Voor de eerste ronde in 2023 waren eerder al 21 projecten geselecteerd. “Cultuur beroert en ontroert, daagt mensen uit verder te denken en draagt bij aan begrip. Cultuur is dan ook een belangrijk middel voor het stimuleren van verbinding”, zegt cultuurwethouder Thierry van Vugt. “Ik ben dan ook ontzettend trots op het niveau van de door de adviescommissie geselecteerde projecten. Ze dragen bij aan een bruisende stad en aan de culturele vernieuwing van Gouda”. Waarde voor de stad Een aantal projecten sprong er extra uit dankzij het vernieuwende karakter en de waarde voor de stad; zoals ‘Sinking Cities on tour’, als ook het filmproject OEDI van de jonge filmmaker Iris Kroes en de Goudse schrijver en regisseur Sam Bulk. De film vertelt het cultuur-overstijgende verhaal van een jongetje op zoek naar het ‘thuisgevoel’. Bijzonder is ook het vervolg van het Goudse Pianofestival. De eerste editie vond afgelopen januari plaats en werd toen door initiatiefnemer Mieke Verduijn op eigen kracht georganiseerd. Nu wordt met subsidie van de gemeente het programma uitgebreid met onder meer educatieve concerten voor basisschoolklassen en mini-masterclasses. Ook trekt het project de wijken in en worden er op nieuwe locaties, waaronder winkelcentrum Bloemendaal, activiteiten georganiseerd. Het festival staat gepland voor 12 tot en met 15 februari 2025. Volgens de adviescommissie onderscheiden de geselecteerde aanvragen zich vooral in cultureel/artistieke vernieuwing en aanpak. Zo laten zij ten opzichte van bestaande initiatieven en/of eerdere edities in de stad een duidelijke groei en ontwikkeling zien. Ook speelde de samenwerking met andere partijen een belangrijke rol bij de beoordeling. Meer informatie, ook over toekomstige subsidieaanvragen, op www.gouda.nl/subsidiecultuur

[peterpijls1965]

Tajiri: een Limburgse samoerai uit Los Angeles

Op 22 november 2014 nam ik in Venray met mijn zoon de bus naar Venlo om daar de vier Wachter-beelden van Shinkichi Tajiri op de Maasbrug te bezoeken. Ik maakte die tocht ook omdat Elmer Yuuki een Japanse moeder heeft. Ik was benieuwd wat hij zou vinden van de Venlose bewakers van Tajiri, zelf nooit een echte Japanner.

Tajiri werd in Los Angeles geboren als kind van Japanse immigranten. Zijn vader was de laatste telg uit een samoeraifamilie. De beelden op de Maasbrug stellen ronin voor; samoerai zonder meester; negen meter hoog en alle slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog herdenkend, maar ook waarschuwend tegen geweld en agressie.

Dat wilde ik mijn zoon laten meemaken, en ik meen dat hij de beelden begreep, zonder dat ik in de bus naar Venlo veel toelichting had gegeven. Het had geloof ik nog heel wat voeten in aarde voordat Venlo de wereldberoemde kunstenaar uit Baarlo kon betalen. Koningin Beatrix onthulde de Wachters uiteindelijk in 2007. De brug zag zwart van de mensen. De kleine Tajiri werd gezien, hij kreeg applaus, en dat moet hem goed hebben gedaan.

In Los Angeles kreeg de jonge Shinkichi met racisme te maken. Hij was een Jap. Amerikaanse Japanners werden in de Tweede Wereldoorlog geïnterneerd omdat ze als een vijfde colonne van mogelijke verraders werden gezien, zo ook Tajiri en zijn familie. Hij nam dienst in het leger om te ontsnappen, werd in Italië in zijn been geraakt door een Duitse sluipschutter, en kon weer thuis in Amerika niet meer aarden. Hij was nog steeds die Jap. Zijn droom om vliegtuigingenieur te worden gaf hij op. Hij besloot dat het de kunsten gingen worden. Alleen zo zou hij kunnen ontsnappen aan raciale vooroordelen, meende hij.

Hij deed een jaar het Art Institute in Chicago, vertrok in 1948 naar Parijs om daar les te nemen bij beeldhouwer Ossip Zadkine. Hij ontmoette prominente Nederlandse Cobrakunstenaars en vooral zijn latere vrouw Ferdine Jansen, zelf kunstenaar, maar ook avonturier en feministe. Zij leerde de stille Tajiri lassen. Daar zou hij later uitgebreid zijn voordeel mee doen, en niet alleen om de 9 meter hoge Wachters in Venlo te maken van gietijzer.

Hij kreeg 2 dochters met ´Ferdi Tajiri´, Ryu en Giotta, en kwam via Amsterdam in 1962 in kasteel Scheres in Baarlo terecht, waar hij zijn hele leven zou blijven werken aan een wereldberoemd geworden oeuvre van beelden, maar ook van foto´s, schilderijen en films. In Parijs maakte hij in 1955 een film over blowen, wat hij zelf graag deed. The Vipers kreeg een legendarische status en is nog steeds online te bekijken.

Met zoon Elmer hing ik een half uur rond op de brug in Venlo om de roestige beelden te fotograferen. Daarna gingen we shoppen in een skatezaak, en vlaai eten op een terras. Op weg terug naar Venray, in de bus, las ik op Elmers mobieltje wat Tajiri bedoelde met de ronin-beelden op de Maasbrug: `Zij drukten mijn behoefte uit om mij te zuiveren van de gruwelen van de oorlog.´

Tajiri moet zich thuis hebben gevoeld in Limburg, tot zijn dood op 85-jarige leeftijd in 2009 – hij was toen koud een jaar Nederlands staatsburger. In Baarlo alleen al zijn 6 beelden van hem te vinden, raadselachtige knopen, en ooit hoorde ik het mogelijk apocriefe verhaal dat hij wel grafmonumentjes ontwierp voor gewone mensen, begraven op het plaatselijke kerkhof. Verder ging hij nooit voor 5 uur ´s ochtends slapen en keek hij in een torenkamer van het kasteel op de televisie veel naar baseballwedstrijden, terwijl hij wiet zat te roken.

Zijn productie en successen mochten er zijn. Tajiri vertegenwoordigde Nederland tijdens de Documenta´s van 1959 en 1965, en tijdens de Biënnale van Venetië, in 1962. Zijn beelden staan op Schiphol, bij Paleis Noordeinde, in het Utrechtse Hoog Catharijne en in de beeldentuin van het Kroller-Muller. In Berlijn werd hij in 1969 docent aan de Hochschule der Kunste. Daar begon hij met fotograferen, waarvan ik het resultaat ooit zag in het Maastrichtse Bonnefantenmuseum.

Enigszins tot mijn verbazing wordt Shinkichi Tajiri wel gezien als Cobrakunstenaar. Zijn zentuin bij het Cobramuseum mag er wezen, maar ik denk dat Tajiri op de eerste plaats een ontwortelde oorlogsveteraan was die als een ronin zonder meester moest gaan zwerven om in kasteel Scheres in Baarlo de rust en de ruimte vinden om te excelleren als de stateloze archeoloog van de ziel die hij was.

Over zijn tijd als Amerikaans soldaat, vechtend in Italië, zei hij ooit: ´Wij moesten vechten tegen de beste mannen: de SS´ers.´ Dat was bijna een ironische speling van het lot, want Japan kon het destijds nogal goed vinden met nazi-Duitsland. Het kon de Duitse sniper kennelijk niet deren. Tajiri genas een half jaar in een ziekenhuis in Rome van de schotwond.

In het Japans betekent Shinkichi onder meer ´verandering´ en ´nieuw maken´. Mogelijk koos zijn vader, de laatste telg uit een samoerai-geslacht, voor die naam, bijna als een opdracht. Kort voor zijn dood, op zijn sterfbed in het ziekenhuis van Venlo, kreeg de geslaagde zoon uit Los Angeles bezoek van een Limburgse journalist die hem voor de laatste keer kwam interviewen. Ik herinner me dat ik het artikel in de plaatselijke krant destijds met belangstelling las. Ik bewaarde het niet, maar de journalist vroeg de Baarlose kunstenaar, die aan alvleesklierkanker leed, ongeveer of hij iets tekort was gekomen in zijn leven. ´Ik had graag wat langer willen zijn´, antwoordde Shinkichi Tajiri. Hij stierf uiteindelijk thuis als kasteelheer en poortwachter van Baarlo.

Foto: Elmer Pijls.

[franciscovanjole]

Dekolonisatie: schenk het Rietveld-paviljoen op de Biënnale aan Indonesië

Dekolonisatie: schenk het Rietveld-paviljoen op de Biënnale aan Indonesië

In het Nederlandse paviljoen op de Biënnale van Venetië is een wonderlijke tentoonstelling te zien die de grote vraagstukken van feminisme en imperialisme openbaart aan de hand van een kleine geschiedenis. Het is voor het eerst in de zes of zeven keer dat ik de Biënnale bezocht dat ik geraakt ben door wat er in het Rietveld paviljoen te zien is. Het is ook voor het eerst dat het geen Nederlandse…

[horatiuswillneverdie]

Vogels, vissen

Zet de radio uit. Je hoort niets nieuws. De stilte wacht geduldig af. Vouw de krant dicht. Hij was oud voordat hij werd gedrukt. Zoek niet, deel niet, duim niet tot je vierkant ziet. Zet eindelijk het scherm op zwart.

Ik ben net zo bang als jij, net zo bezorgd voor iedereen die ik niet missen kan. Ik had ook gespaard voor andere dingen: verre reizen, eerste hulp bij een gebroken hart, een auto die wat vaker start.

Maar: in Wuhan hoor je vogels zingen. Boven China was de lucht nog nooit zo blauw. In Venetië zien ze vissen in het helderste water sinds tijden.

De kunst van leven was altijd dezelfde: ongevraagd komen, ongewild gaan, intussen doen wat je het liefste doet, vrede sluiten met je lot.

Sluit de voordeur. Zet de tuindeur open, voel de zon op je gezicht. Denk voor je uit wat niemand hardop durft te zeggen: wij zijn een virus dat een virus heeft gekregen.

Ingmar Heytze (1970)

[offtoljubljana]

17. Ugh

20/02/2020

HAPPY BIRTHDAY MOM!!

1001 Cvent Chamonille tea:  ⭐ ⭐ ⭐  / ⭐ ⭐ ⭐ ⭐ ⭐

Niet echt een verschil tussen thee met suiker of zonder suiker. Het gaf ook een slechte nasmaak, dus vandaar maar 3 sterren.

Full disclosure: ik zit nu in de les. Ik heb gewoon oprecht afleiding nodig, want ik houd anders de aandacht er niet bij. De lerares is nu alle oude sociologische theorieën aan het ontleden en toe aan het passen op kunst.

Het is interessant, maar ik moet dit nog twee uur aanhoren. Ik ben ook al 2 uur bezig. Morgen heb ik weer 4 uur lezing. Dit moet verboden worden. We hebben wel één keer 15 minuten pauze, maar ik mis de Radboud formule van 15 minuten pauzes na elke 45 minuten.

Al mijn ideeën om misschien ooit nog een master Sociologie te doen worden wel vermoord. Ja, ik ben wezen kijken bij de introductie voor de master Sociologie. 

Ik maak wel nog notities, dus ik zit hier niet niets te doen, maar het constant luisteren naar dit is tedious. Ik voel me ook best slecht voor de lerares, want zij kan ook wel zien dat de meeste mensen niet eens meer opletten. Mensen zitten constant op hun telefoon en ze praten met elkaar. 

Symmetry this. Rationalisation that. Symbolism this. Bla, bla, bla. Alsnog, het is niet oninteressant, maar het duurt heel lang. Nu gaan we even een korte documentaire kijken.

Oké nu hebben we het over meer communicatiewetenschappelijke dingen, heck yeah. Maar ja, dit gaat nog maximaal anderhalf uur door. Hopelijk zijn we weer eerder klaar. We hebben gelukkig dit vak niet elke week, maar om de paar weken, dus een paar weken heb ik heftige lessen. 3 x 4 uur. Om eerlijk te zijn had ik liever elke week minder uren, want ik kijk nu al zo erg op tegen de les van morgen. 

Dat is best jammer, want het is wel interessant. Het is niet mijn favoriete onderwerp en het is ook wel een “zweverig” onderwerp over de reconstructie van de werkelijkheid, maar het is interessant genoeg.

Vanochtend was raar. Ik werd wakker om 6:30 voor geen reden, dus ik ben al een beetje moe. Ik had de wekker rond 9:00 gezet. Ook kwam mijn gordijn weer los, dus rond 7:00 heb ik dat ding maar terug gehangen.

Ik vraag me af of Sloveense leerlingen ook in het weekend naar huis gaan, want heel veel mensen lopen rond met koffertjes. 

**

Nog steeds in de les. Ik heb wel even kunnen praten over narrativiteit en Six the Musical, maar nu ben ik alweer terug naar mijn “state of boredom”. Ik kan gewoon niet de rode draad uit dit verhaal halen. Wat is nu kern en wat is nu bijzaak? Zijn deze voorbeelden ook belangrijk? 

Ook zit ik niet fijn. Het andere lokaal had krappe draaistoelen, en nu zijn er klapstoelen. Handiger, maar nu zijn de tafels zo ver weg.

**

Inmiddels is het 17:52 en ik heb net gegeten. De Glee guilty pleasures songs playlist is ook terug. (Ik weet niet of Call Me Maybe onbekend is, maar het is zeker niet goed.) Ik ga dadelijk andere vakken bekijken, zodat ik mogelijk nog een extra vak kan doen. Ik denk dat ik morgen ook even langs ga bij International Office. Aangezien het Chinese vak van een andere faculteit is, weet ik niet of het ook wordt doorgegeven aan Danila. Zij moet uiteindelijk mijn Learning Agreement aanpassen.

Vandaag was eigenlijk best... onspeciaal. Ik heb de Animal Crossing Direct gekeken. Dat is het. 

(Copacobana is niet per se slecht, maar mensen waarderen deze idioterie niet genoeg.)

Dit is wat ik bedoelde in het begin. Ooit gaat het hele dagelijkse blogpost gedoe ophouden, want de fase van alles ontdekken begint weg te trekken. Ik ben nog niet klaar, dus dit is overduidelijk niet het einde van dit blog, maar zoals ik al zei, jullie lezen dit niet voor “uni vandaag” “dagje uni” “was op de uni” enz. 

Ik wil wel nog naar BTC, een groot winkelcentrum, voor mijn zoektocht voor een videogame winkel, maar ik denk toch dat ik Animal Crossing misschien wel digitaal koop. Toch wil ik BTC zien, want Sanne raadde het aan.

Zou ik gaan reizen? Veel Erasmusstudenten hebben Ljubljana gekozen voor de relatief goede ligging in Europa, maar zoals ze zeggen in mijn favoriete musical: “Travel exhausts me.”

(Don’t Stand So Close To Me/Young Girl was goed, maar het had een rare stoyline.)

Oh jongens, wat ben ik aan het doen? Het is donderdag, dus het is tijd voor een nieuwe aflevering van Showmance: The Ultimate Glee Recap Edition with Kevin McHale and Jenna Ushkowitz en ik zie nu dat Jessalyn Gilsing te gast is. Bye glee guilty pleasures!

Maar ja, mensen hebben het over Lake Bled en over steden zoals Maribor. Ook zijn buitenlandse steden zoals Wenen, Venetië en Zagreb dichtbij. Ik zie wel. Ik heb nu eenmaal nog 5 maanden. Ik heb geen haast.

[fassanda]

Anna’s Eindejaarslijstje

Naam: Anna Drijver

Leeftijd: 36

Beroep: Actrice en podcast host

Meest memorabel moment van euforie onder invloed in 2019?:  Een zoon eruit persen in een ochtendje, vier dagen high AF van geweest. Beste gevoel ooit.

Meest aangename verrassing in 2019?: Dat mensen over de hele wereld enthousiast werden van Undercover, over onze Brabantse XTC-handel.

Ik heb voor het eerst ....... In 2019?: Een podcast opgenomen voor 100 man publiek, erg gezellig.

Beste reis(spot) in 2019?: De kunstbiënnale in Venetië. Efteling voor volwassenen.

Beste collabo(s) in 2019?: Noah Baumbach en Adam Driver

Beste aankoop in 2019?: M’n droomhuis.

Meest hinderlijke social mediapersonality in 2019?: Alle verantwoorde mama’s die hun kinderen en baby’s spullen laten aanprijzen.

Top social mediapersonality in 2019?: Jameela Jamil, Maradonnie en Vjeze Fur

Beste televisie/YouTube programma uit 2019?: Tussen kunst en kitsch, zoveel ingehouden emoties en onderliggende familiespanningen.

Beste influencercampagne uit 2019?: Vjeze met z’n boek

Domste influencercampagne uit 2019?: McDonalds met een doos met iets van kip waar iedereen opeens blij over ging doen?

Domste Vice artikel uit 2019?: Bezoek aan de slechtste spray tan salon, maar dat het eigenlijk helemaal niet slecht was. En dat de interviewer heel gek ging doen tegen de eigenaresse die gewoon chill was.

Beste meme uit 2019?: 

Beste klantenservice in 2019?: T-mobile, maar ik zit daar m’n halve leven dus ik vermoed dat ze een poster van me hebben daar met ‘be nice to this person’ omdat ik zoveel geld aan ze kwijt ben.

Nepste klantenservice in 2019?: Belastingdienst

Beste podcast uit 2019?: No Such Thing as a fish, twee keer bij een live show geweest dit jaar. Genieten. Laura H. en natuurlijk Camera Loopt, de afleveringen met publiek erbij.

Beste Instagram(profiel, post) uit 2019?: Jameela Jamil, Tim den Besten en Ward Hair

Gemiste kans in 2019?: Ajax-Tottenham Hotspur, pijn pijn pijn.

Beste artikel in 2019?: Over hoe iemand van de AIVD een USB stick installeert in Iran, door Huib Modderkolk in de Volkskrant. Polderspionage.

Beste expositie in 2019?: Te weinig gezien, het Belgische paviljoen op de biënnale in Venetië was tof, erg melig wel.

Grootse deceptie in 2019?: Trump, als je denkt dat het niet erger kan zinkt hij tóch nog dieper.

Het meest hoopvolle in 2019?: AOC Alexandra Occasio Cortez

Persoonlijke overwinning in 2019?: Verbouwing aangepakt.

Gezelligste feestje in 2019?: Toen ik 10 jaar samen was met m’n vriend Benja

Gezelligste festival in 2019?: Geen festivals gepakt met m’n zwangere buik, maar ik miste Appelsap het meest.

Beste concert in 2019?: Janne Schra

Tofste clips uit 2019?: Anouk New Day, dat inrijden steeds, magisch.

Beste film(s) uit 2019?: Midsommar, niet gedacht dat zoveel naars zo louterend zou werken. Ik liep de bios uit en voelde me gereinigd. A Marriage Story

Beste documentaire uit 2019?: Wild Wild Country, dat waren nog eens tijden.

Beste boek uit 2019?: Laura H.

Muzikale hoogtepunten uit 2019?: Sevn Alias - Herres en de Ajax liefde

Muzikale dieptepunten uit 2019?: Kanye West

Nepste bitch in 2019?: Klaas Dijkhoff, door die giletten lijkt hij constant in een ontgroeningscommissie van het corps te zitten.

Beste bitch in 2019?: Greta Thumberg

Doelstellingen voor 2020?: Focus houden, geen energie verspillen aan mensen en dingen die pointless en negatief zijn.

Uitkijken voor ....... in 2020?: De Russen.

[toosvanholstein]

Venice by Night en andere Kunstzinnige Zaken

La Biennale di Venezia roept, en ik antwoord! Venetië inspireert me elke keer opnieuw met haar kunst, cultuur en magie. Lees mijn nieuwste blog over mijn ervaringen daar en nieuwe kunstprojecten.

Eigenlijk gaf ik het vorige week al aan, dit blog schrijf ik in Venetië. Want La Biennale di Venezia riep me met haar tweejaarlijkse lokroep. Zoals de Sirenen de zeelieden lang geleden de val inlokten, zo doet La Serenissima dat elke keer weer bij mij. En als, zoals dit keer, die Biënnale weer eens vooral gebakken kunstlucht blijkt met maar enkele hoogtepunten (maar dat worden andere verhalen…

[joostjongepier]

Wat?   Venetian Boy Catching a Crab (1892-1893) door Henrietta Skerrett Montalba, Helen of Troy, (na 1812), Theseus and the Minotaur (1782) en The Three Graces (1814-17) door Antonio Canova, The Fallen Angel (1895-1900) en The Age of Bronze (gemodelleerd 1876-77, voor het eerst gegoten in brons 1880) door Auguste Rodin en Thetis Dipping Achilles in the River Styx door Thomas Banks (1790)

Waar?   Victoria & Albert Museum, Londen

Wanneer?   10 januari 2023

Het is decennia geleden dat ik het Victoria and Albert Museum (meestal V&A genoemd) bezocht. Wat me er nog van bijstaat is een grote verzameling mode en een afdeling met heel veel muziekinstrumenten. Van kunst is me van dat bezoek weinig bijgebleven. Op de laatste middag van mijn bezoek aan Londen besluit ik het V&A opnieuw te bezoeken. Vanaf het metrostation leidt een lange tunnel naar een ingang van het museum die direct uitkomt op de afdeling sculptuur. Ik heb het hele museum bekeken. Nou ja, bekijken is natuurlijk een te groot woord voor zo’n immens museum volgepakt met duizenden voorwerpen. Ik zag fraaie schilderijen van Constable en Turner, kartons van Rafaël en Tippoo’s Tijger. Maar omdat je nu eenmaal niet alles goed kunt bekijken, besloot ik me te concentreren op de afdeling beeldhouwkunst. Deze bevat een zeer fraaie verzameling werken met grote namen.

Centraal in de hal staat een werk dat ik herken, maar waarvan de kunstenares mij volledig onbekend is. Het gaat om Venetian Boy Catching a Crab van Henrietta Skerrett Montalba (1848-1893). Ze studeerde aan de National Art Training School (nu: Royal College of Art) en aan de Accademia de Belle Arti in Venetië. Ze specialiseerde zich in portretbustes van terracotta, waarmee ze talloze prijzen won. Het fraaie beeld van de Venetiaanse vissersjongen werd in 1893 tentoongesteld in de Royal Academy en op de World’s Columbian Exposition in Chicago.

Hoewel zijn werken erg gladjes zijn, ben ik toch een immens bewonderaar van Antonio Canova. Zijn Amor en Psyche in het Louvre behoort (met werken van Bernini) tot de allermooiste beeldhouwwerken die ik ken. Hier in de V&A staan een aantal werken van zijn hand. Naast een buste van Helena van Troje, is dat Teseus and the Minotaur. De held uit de Griekse mythe heeft de Minotaurus (een monter, half-mens, half-stier) gedood. Op de rots liggen de spoelen met draad die Theseus moeten helpen uit het labyrint te komen. Canova was in de twintig toen hij dit indrukwekkende beeld maakte. En dan is er als derde The Three Graces. Zij representeren vrolijkheid, elegantie en jeugd en schoonheid. De hertog van Bedford gaf opdracht voor dit beeld toen hij Rome bezocht. Hij plaatste het in een speciaal ontworpen ‘tempel’ in zijn huis.

Van de geïdealiseerde beelden van Canova naar de veel ruwere en modernere beelden van Rodin. The Fallen Angel toont een geveugelde figuur die op de grond is gevallen en vastgehouden wordt door een naakte vrouw. Het beeld is bijna een zoekplaatje. Waar houdt het ene lichaam op en begint het andere? The Age of Bronze was Rodin’s eerste levensgrote beeld. Hij gebruikte een soldaat als model omdat hij de houdingen van professionele modellen te conventioneel vond. Toen het werk voor het eerst werd tentoongesteld, vond men het zo levensecht dat critici de kunstenaar ervan beschuldigden dat het een afgietsel was. Rodin moest bewijzen dat de kwaliteit van het beeld te danken was aan zijn zorgvuldige observatie.

Een paar dagen gelden schreef ik dat het altijd leuk is om een werk tegen te komen dat je herkent, omdat je het eerder in een totaal andere context hebt gezien. Dat is ook vandaag weer het geval. In januari 2020 bezocht ik de tentoonstelling Troy, myth and reality in het British Museum. Daar zag ik een beeld, dat blijkbaar thuis is in het Victoria & Albert Museum, namelijk Thetis Dipping Achilles in the River Styx. Uit mijn kunstdagboek van toen: “Thetis, de moeder van Achilles, doopt hem in de rivier de Styx om hem zo onkwetsbaar te maken. Omdat ze de baby vasthoudt bij zijn hiel, vormt dat, inmiddels spreekwoordelijke, lichaamsdeel later zijn enige kwetsbare plek. De hiel zal hem uiteindelijk fataal worden.”

[regioonlineofficial]

Vanaf vandaag presenteert Into Nature zeventien kunstwerken van vijftien internationale kunstenaars in het Drentse landschap rondom Borger-Odoorn, op de Hondsrug. De meeste werken zijn speciaal voor deze plek gemaakt. 'Tijd' vormt in dit Unesco Global Geopark het verbindende onderwerp. De tweedelige kunstroute, die zowel gewandeld als gefietst kan worden, loopt door zeer uiteenlopende landschappen en voert behalve langs de kunstwerken ook langs allerlei landschappelijke en cultuurhistorische bijzonderheden, zoals het eerste aardkundig monument van de provincie, duizenden jaren oude grafmonumenten en de grootste radiotelescoop ter wereld.  Artistiek leider Hilde De Bruijn koos voor dit gebied vanwege de vele sporen die de tijd in dit landschap heeft getrokken, sporen die tot heel diep in de tijd teruggaan. De titel van deze tentoonstelling is dan ook Into Nature: Time Horizons. De Bruijn: "In de omgeving Borger-Odoorn, een gebied in UNESCO Geopark de Hondsrug, staat het verhaal van de aarde duidelijk in het landschap geschreven. Drouwenerzand Het is te zien in de vorm van de heuvels die voor Europa op unieke wijze ontstaan zijn tijdens de voorlaatste ijstijd en valt onder meer af te lezen aan de zoutkoepels onder het Drouwenerzand, waar lang geleden de zee kwam. Je ziet het ook aan de vormen en de kleuren van de veldkeien en plantengroei op verrassende plekken. De bodem is een levend klimaatarchief. Als je dit landschap, doorspekt met duizenden jaren oude grafheuvels, hunebedden en de ruïnes van ijskoepels tot je door laat dringen, besef je dat alles tijdelijk is, als je maar diep genoeg in de tijd kijkt." LOFAR De aanwezigheid van LOFAR, de grootste radiotelescoop ter wereld vlakbij Exloo, waarmee wetenschappers de oorsprong van het heelal proberen te bestuderen, benadrukt dit nog eens. "Into Nature wil de verbeeldingskracht, de inzet van metaforen en de zintuiglijke ervaringen die de beeldende kunst ons bieden, inzetten om stil te staan bij de oude sporen in het landschap en bezoekers uitnodigen om na te denken over tijd, onze tijdsbeleving en niet in de laatste plaats, om de korte tijdspannes waarin wij gewend zijn te denken, op te rekken." Een breed publiek kan kennismaken met het werk van kunstenaars die afkomstig zijn uit alle mogelijke windstreken, die samen een brede waaier aan artistieke posities vertegenwoordigen. Een heel aantal van hen nam eerder deel aan internationaal gerenommeerde tentoonstellingen als de Documenta in Kassel en de Biënnale van Venetië. Into Nature Meer informatie over Into Nature: Time Horizons, de deelnemende kunstenaars en praktische informatie over de routes is te vinden op www.intonature.net.

[mischafaalhaas]

17 maart: dag 2.

Dinsdag, de dag na de historische toespraak van Rutte. Om negen uur sta ik naast m'n bed, m'n vriendin rommelt wat in huis. Als ik naar buiten kijk lijkt het wel vakantie. De zon schijnt er op los en een buurman strompelt voorbij met z'n hondje. Het virus lijkt heel even niet te bestaan.

Als m'n vriendin zich klaar aan het maken is voor een fietstocht van bijna twee uur om het OV te omzeilen zet ik thee en begin ik mijn 'corona-uurtje' (zoals m'n vriendin het noemt). Nieuws kijken, regionale nieuwswebsites doorspitten en google'en. Waar ik normaal het nieuws weer alsof het een vlooienplaag is zit ik er nu bovenop, als een nutteloze poging controle te houden op wat er gebeurt. Ik weet ook wel dat het geen zin heeft, maar buiten dat ben ik er van overtuigd dat een geïnformeerd mens betere keuzes maakt. In de nieuwsuitzending zie ik een item over de bloemenindustrie, uiteraard hebben zij ook een flinke klap gekregen. Natuurlijk, daar had ik nog helemaal niet bij nagedacht...

Op de fiets onderweg naar m'n werk lijkt het opnieuw wel zondag of vakantie. Het is rustig en alle auto's staan gewoon voor de deur, ik zie meerdere mensen rustig in hun voortuin spitten. Er heerst een rust die ik eigenlijk alleen maar ken van de zomer, en ergens bevalt me dat wel. Helen door trager leven, Dottie Dansi schreef er een heel mooi tekstje over:

En de mensen bleven thuis. 

En ze lazen boeken, en luisterden, en ontspanden. En deden oefeningen, en maakten kunst, en speelden spelletjes. En leerden nieuwe manieren van zijn, en waren stil. En ze luisterden met meer aandacht. Sommigen mediteerden, sommigen baden, sommigen dansten. Sommigen kwamen hun schaduwen tegen. En de mensen begonnen anders te denken.

En de mensen genazen. 

En, in de afwezigheid van mensen die onwetend, gevaarlijk, en harteloos leefden, begon de Aarde te helen.

En toen het gevaar geweken was, en de mensen weer samenkwamen, rouwden ze om hun verlies. 

En maakten ze nieuwe keuzes, en droomden ze nieuwe dromen. 

En creëerden ze nieuwe manieren om de Aarde volledig te helen, 

omdat ze zelf geheeld waren. -Dotti Dansi

Het thuis blijven dwingt onze bevolking tot rust en geeft de aarde de tijd om daadwerkelijk te helen. Het internet van vandaag liet me prachtige beelden zien. Eendjes in de fonteinen van Rome, heldere kanalen en dolfijnen in Venetië, felblauwe lucht in China en niet te vergeten de t-rex met de afvalzak op straat in Spanje. En werkelijk ongelofelijk, alle initiatieven en creatieve manieren die mensen verzinnen om anderen te helpen. Stiekem, heel stiekem zijn we allemaal goed van binnen en dat komt naar buiten wanneer de nood het hoogst is.

Vandaag had ik het gesprek met de dame van mijn zorginstelling waarin we zouden bespreken wat ik zou kunnen gaan betekenen nu ik geen leerling meer zou zijn. Dat gesprek was eigenlijk wel met enkele zinnen klaar, als het niet kan zoals het moet dan moet het maar zoals het kan. Eerlijk is eerlijk, ik zie ook mijn agenda steeds leger worden, en als workaholic is dat natuurlijk ellende van de bovenste plank. Na een tijdje is je was ook wel bijgewerkt, je huis brandschoon, de tuin gesnoeid, de administratie bijgewerkt en, gewend aan het dag in dag uit kneiterdruk hebben, kan het zo maar eens zijn dat je niet meer weet wat je kan gaan doen wanneer al je buitenshuise ontspanning verder keihard gecanceld is.

Deze ochtend vertelde de Gelderlander mij dat het virus dichterbij komt, en er in een verpleeghuis in het stadscentrum van Nijmegen besmettingen zijn geconstateerd. Ik vermoed dat het slechts een kwestie van tijd is voor het virus zich manifesteert in onze kant van Nijmegen, maar nu is daar gelukkig nog niets van te merken. De bewoners worden uit bed gehaald, lezen hun krantje, ontbijten, gaan een beetje rommelen en kaarten. De een gaat naar de geheugentraining, de ander gaat een sigaretje roken, en de aardappels voor het avondeten worden geschild. Voor nu lijkt er in de buurtkamer van de bewoners vrij weinig anders dan normaal, en dat is wel prettig. Niet te veel in één keer.

Als ik naar m'n fiets loop stopt er ineens een grote truck voor ons verpleeghuis. Het portier gaat open, er springen twee mannen uit. Er gaat een deur in de truck open en er worden bossen, bossen en nog eens bossen met bloemen het verpleeghuis ingesjouwd; de teler kreeg het niet verkocht en wilde de zorg blijmaken met de bloemen. Ik glimlach en denk; "Daaaaaaaaaaank vur die blooeeeme".

[majoriedeboer]

Reflectie Venetië

Ik heb ervoor gekozen om deze reis vast te leggen in een dummy, de dummy van mijn beeldend afstuderen. Ik heb hier vooral gefocust op hedendaagse kunst, omdat ik nu eigenlijk zelf een hedendaagse beeldende kunstenaar ben en hedendaags werk maak. Hier documenteerde ik en kunstenaars en werken in waarvan de vorm mij aansprak of het concept. Dit waren uiteindelijk vooral ruimtelijke werken, met veel verschillende materialen. Als een concept mij aansprak dan ging het vooral over thematieken als (onder)bewustzijn, science fiction onderwerpen, werkelijkheid en droom/trip, fictie en non-fictie, herinnering en gedachte, organisch en synthetisch, AI en organische levensvormen.

 Punten waar ik op heb gelet deze reis zijn:

- Wanneer is iets high-art en wanneer is iets low-art? Waar ligt dit aan? Plaatsing in de ruimte/materiaal/hoeveelheid?

- In hoeverre kan een werk interessant of prikkelend zijn en gewoon ‘zijn’ wanneer je conceptloos werkt?

- Hoe worden installaties bestaand uit meerdere aparte kunstwerken gevormd? Hoe verhouden de werken zich met elkaar? Waar zit het hem in dat er een balans te voelen is?  

 Uitgelicht 3 werken waardoor ik voor mijzelf antwoord kon geven op deze vragen:

Handiwirman Saputra – No Roots, No Shoots: Ik vond ten eerste het materiaalgebruik van Saputra heel interessant; de verschillende materialen van epoxy tot stof tot hout. Allemaal door elkaar, het waren voorwerpen uit zijn dagelijks leven. Realisatiemoment: als je groot wilt gaan kan je ook de hoogte in gaan en werk ophangen. Toen ik zijn concept ontdekte was ik nog meer in de wolken. Hij is getriggerd door associaties die de toeschouwer geeft aan zijn werk. Het gaat over de dialoog tussen de toeschouwer en de objecten. Onze perceptie geeft betekenis aan zijn vormen. De titels zijn er om te misleiden. Hier hou ik mij mee bezig met mijn scriptie en mijn beeldend afstuderen. Een nieuw lid voor mijn kunstenaarsfamilie dus.

Denemarken Paviljoen – Heilroom: De combinatie van een filmvertoning en een beeldend object die met elkaar in dialoog gingen. Een prachtige sferische film over een post-apocalyptische wereld waarin de herinnering en het omarmen of afstoten hiervan centraal staat.

Frankrijk Paviljoen – Deep see blue surrounding you: Wederom de combinatie van film, geluid en muziek, wind, beweging, materialen en sculpturen, licht enzovoort die als een Gesamtkunstwerk samen komen. Met een hele ervaring rijker verlaat je het pand. Een ervaring die heel erg inspeelt op je persoonlijke gevoel en herinneringen/associaties. Ik kreeg er een rebels/fuck the world gevoel van. Een reflectie op wie je bent, waar je vandaan komt en waar je heen wilt. Vragen waar ik mij de afgelopen 2 jaar behoorlijk mee bezig heb gehouden persoonlijk. Dit werk voelde als een soort oplossing op mijn/een existentiële crisis om gewoon te gaan met de flow en door te gaan, voor jezelf te kiezen en te blijven creëren.  

Ik heb deze reis ervaren als een schat aan nieuw inspiratie en met veel ‘Oh ja dit is wat ik wil’ momenten. Het gevoel dat je weer weet waarom je kunst maakt. Om iets toe te voegen aan de wereld en gewoon lekker te spelen. Het serieuze los te laten en gewoon te doen.

[museumvanloon]

Turkish Tulips

Op uitnodiging van Philippa van Loon en ondersteund door het Amsterdams Fonds voor de Kunst heeft de Engelse beeldend kunstenaar Gavin Turk (1967) de tentoonstelling Turkish Tulips in Museum Van Loon mogen cureren. De tentoonstelling presenteert een transhistorische dialoog tussen hedendaagse kunstwerken en de historie van de familie Van Loon en is nog tot en met 29 mei te zien. Kunstadviseur Nina van Heuveln schreef hierover een tekst op de blog van Museum Van Loon.

Gavin Turk & Nina van Heuveln voor ‘Tulip Box’ tijdens de opening van Turkish Tulips

Gavin Turk is al op jonge leeftijd bekend geworden door zijn eindexamententoonstelling in The Royal College of Art in Londen. Daar had hij op de wit geschilderde muren van zijn atelier een rond blauw keramieken bordje geplaatst.
Dit bordje lijkt een kopie van het Engelse erfgoed bordje dat in Engeland te zien is bij belangrijke historische huizen. Turks’ bord meldde: ‘Gavin Turk worked here 1989-91’. Een editie van dit werk wordt aan het begin van de Turkish Tulips tentoonstelling getoond, vlak na het bordje op de buitenmuur van  Museum van Loon, waarop staat dat Ferdinand Bol in het huis heeft gewoond (zie foto). De eindexamenopdracht - de unieke keramieken plaat van Turk - werd afgekeurd, maar hij kreeg wel veel aandacht van de pers én van de grote collectioneur Charles Saatchi. Saatchi organiseerde in 1992 de groepstentoonstelling Young British Artists (YBAs) waarbij Turk ook betrokken was. Door deze tentoonstelling hebben de YBAs veel internationale bekendheid verworven. Turk heeft inmiddels in vele landen en grote musea geëxposeerd, zoals in de Tate Britain in Londen, de Biënnale in Venetië en het GEM in Den Haag. Met Turkish Tulips presenteert Turk zijn werk voor de eerste keer in Amsterdam. De originaliteit van de tentoonstelling is een vernieuwde bijdrage aan het Amsterdamse kunstaanbod.

Historische plakkaat buiten Huis Van Loon & ‘Cave’ (editie) van Gavin Turk

Turks oeuvre pakt thema’s als authenticiteit en identiteit aan. Hij is nauw betrokken bij modernistische en avant-gardistische debatten rond de mythe van het kunstenaarschap en het auteurschap van een kunstwerk. Hij heeft een groot aantal werken geproduceerd die de waarde en integriteit van de hermetische kunstenaarsidentiteit betwisten. Het meest bekend zijn de levensgrote wassen beelden van zichzelf en de beschilderde bronzen beelden van alledaagse objecten als vuilniszakken en kartonnen dozen, zoals ook in Museum Van Loon te zien is. Turk staat bekend om zijn impertinente blik op alledaagse beelden of situaties en speelt met de betekenis daarvan. Tijdens de tentoonstelling toont hij een aantal iconische werken die met de tulp en de overzeese handel daarvan te maken hebben. Een voorbeeld is  het portret van zeeman Gentleman Jim dat is afgeleid van het portret van Joseph Roullin van Vincent van Gogh (zie foto).  

 ‘Portret van Sailorman Gentleman Jim’, Gavin Turk, 2009 (links) & ‘Portret van Joseph Roulin’, Vincent van Gogh, 1888 (rechts)

De familie Van Loon speelde een belangrijke rol in de vroege handel met overzeese gebieden zoals Constantinopel. Vandaar dat het thema van de Turkse tulp mooi aansluit op het museum. In het Liber Amicorum (vriendenboek) van het echtpaar Van Loon-Ruchaver uit 1597 staan de namen van vrienden, bekenden en zakenrelaties geschreven. De keuze om bevriende kunstenaars van Turk bij Turkish Tulips te betrekken sluit goed aan bij de gedachte van zo’n gastenboek: Turk presenteert met de tentoonstelling zijn persoonlijke Liber Amicorum. Turk heeft in totaal 25 kunstenaars gevraagd nieuw werken te maken of iconische werken te lenen. Bekende kunstenaars als Fiona Banner, Rob & Nick Carter, Damien Hirst en Wim T Schippers worden getoond op de eerste verdieping van het museum. Hiermee wordt in de Drakensteyn kamer als eerste een video gepresenteerd over de tentoonstelling en is daarnaast het zilveren vriendenboekje en de gedoopte tulp van Philippa van Loon te zien. In de Schaapjeskamer zien we tulpenwerken gebonden aan economische thema’s, als de waarde en de tulpengekte uit de zeventiende-eeuw. De iconische, bestaande tulpenwerken worden in de rode slaapkamer getoond, de nieuwe werken in editie zijn tenslotte te zien in de Vogelkamer. 

Liber Amicorum van de familie Van Loon uit 1597

Het is met Turkish Tulips de eerste keer dat Philippa van Loon kunst heeft gemaakt voor Museum Van Loon. Philippa maakte ‘Coiffin’ (een glazen dodenkistje met gedroogde tulpen) en ‘Gilt and Wilted’ (een vergulde tulp - zie foto). Philippa van Loon ging samen met Gavin Turk naar de kunstacademie (Chelsea College of Art) in Londen en zijn toen bevriend geraakt. Sinds Philippa voorzitter is van de Stichting Van Loon combineert zij haar inzet voor het beheer en het behoud van het huis en de collectie met haar passie voor hedendaagse kunst. Ze nodigt kunstenaars uit werk te maken en te tonen in de historische interieurs van het huis. Ze wil hiermee vooral ook de continuïteit benadrukken. Sinds 1996 organiseert Museum Van loon met regelmaat tentoonstellingen met hedendaagse kunst. Dit is voor de bezoekers van het museum in eerste instantie geen voor de hand liggende keuze. Veel bezoekers zijn immers vooral op zoek naar een authentiek grachtenpand dat laat zien hoe de familie Van Loon vroeger woonde aan de gracht. Door een link te leggen met het heden krijgen de bezoekers echter een vernieuwde blik op oude thema’s.

‘Gilt and Wilted’ van Philippa van Loon op een mooie chinoiserie tafel van het museum

De titel van de tentoonstelling slaat uiteraard op de tulp en de overzeese routes die voor de handel daarvan werden afgelegd, maar tegelijkertijd ook op de achternaam van de kunstenaar en curator: Gavin Turk. Turk heeft samen met zijn partner Deborah Curtis een stichting – genaamd House of Fairytales – opgericht die zich inzet voor de educatie van kunst aan kinderen. Hun werk is gebaseerd op het idee dat kinderen een kunstwerk of tentoonstelling beter begrijpen als het op een spannende of speelse manier verteld of uitgelegd wordt. Dit geeft kinderen de kans om hun eigen ervaringen en persoonlijke ontwikkelingen te vergroten en om complexe wereld thema’s te helpen begrijpen. De stichting heeft samen met het museum een mooi tentoonstellingskrantje gemaakt waarin op een kind vriendelijke manier alles over de tentoonstelling wordt uitgelegd. Daarnaast is er aan een aantal klassen van internationale scholen in Amsterdam langs geweest, die rondleidingen hebben gekregen door enthousiastelingen van het museum. Nadat de kinderen een rondleiding hebben gekregen langs de bestaande werken van Gavin op de begane grond en op de eerste verdieping de tulpen werken van bevriende kunstenaars op de eerste verdieping, kunnen ze zelf een mooie tulptekening maken van de prachtige tulpen die te zien waren in de tuin van het museum.

Turkish Tulips is tot en met 29 mei te zien in Museum Van Loon en reist hierna door naar het Bowes Museum in Durham, Engeland.

De tuin was tot voor kort ook helemaal in thema!

  Nina van Heuveln

Met dank aan:

Gavin Turk (kunst, curator)

The House of Fairytales (kunst, krant)

Amsterdamse Fonds voor de Kunst (presentatie)

[onlinekunstenaars]

Mascarade

Venetiaans Carnaval, Olieverf op doek, gebruik: paletmes afm: 80/80

Henny Lok

[toosvanholstein]

De Magie van La Serenissima, een ReisKunst-Verhaal

De magie van Venetië. Een nieuw ReisKunst-Verhaal in mijn blog TOOS&ART. Van drukte tot rustige, betoverende avondschemering en 's nachts aangelichte paleizen aan het Canal Grande – Altijd weer volop inspiratie voor mijn Venetië-schilderijen #Venice #art

Toos van Holstein, Venezia (olieverfschilderij 130-100 cm) Lang, lang geleden was ik er voor ‘t eerst. Nog met m’n ex. Lang, lang geleden dus. Toen bewoog ik me, zoals bijna al die dagjestoeristen dan altijd doen, door een drukke, lange en ingewikkeld kronkelende soort Kalverstraat. Lopend vanaf het station richting Piazza San Marco. Om nou te stellen dat die dag een diepe indruk maakte. Nee,…