#Yahia Gouasmi | Explore Tumblr Posts and Blogs

organisationskoval · 1 year

Photo

590) Narodowe Odrodzenie Polski (NOP), National Rebirth of Poland – polska narodowo-radykalna i nacjonalistyczna partia polityczna. Liderem NOP jest Adam Gmurczyk. Oficjalnym organem prasowym jest pismo „Szczerbiec”. NOP firmuje także narodowo-radykalny magazyn „17. Cywilizacja Czasów Próby”. Jako symbolu NOP używa „Falangi” – stylizowanego rysunku ręki trzymającej miecz (nawiązującego do symbolu używanego przez przedwojennych narodowych radykałów) oraz dwukolorowego, biało-czerwonego „Płomienia” przypominającego logo takich formacji, jak francuskie Zjednoczenie Narodowe (Front national) czy włoski Trójkolorowy Płomień (Fiamma Tricolore). Ugrupowanie istnieje od 10 listopada 1981. Wśród jego założycieli znaleźli się: Bogdan Byrzykowski, Adam Gmurczyk, Artur Szablak, Jacek Cezary Kamiński oraz Piotr Kolanowski. Od momentu wprowadzenia stanu wojennego, NOP rozpoczęło działalność antykomunistyczną. W 1983 rozpoczęto wydawanie podziemnego pisma „Jestem Polakiem”, a w 1985 uruchomiono nielegalne wydawnictwo pod tą samą nazwą. Potem krótko współpracowało ze Zjednoczeniem Chrześcijańsko-Narodowym, jednak zerwało współpracę z powodu krytycznej postawy ZChN wobec rządu Tadeusza Mazowieckiego. 22 kwietnia 1992 zostało zarejestrowane jako partia. W latach 90. XX w. NOP było aktywne, jednak nie zajęło znaczącego miejsca na scenie politycznej. W wyborach prezydenckich w 2000 NOP poparło Jana Łopuszańskiego z Porozumienia Polskiego. W 2001 kandydaci NOP startowali do Sejmu z list Alternatywy Ruch Społeczny, która uzyskała 0,42% poparcia. NOP samodzielnie brało udział w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004 oraz w wyborach do Sejmu w 2005, uzyskując odpowiednio 0,04% i 0,06% głosów. W wyborach samorządowych w 2006 NOP otrzymało 0,30% głosów, czyli ponad 41 tys. W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 kandydaci NOP zdobyli łącznie 42 407 głosów w 4 z 40 okręgów, w których startowali do Senatu. Prawie wszyscy kandydaci partii zajęli ostatnie miejsca w swoich okręgach wyborczych. W 2010 NOP wystawiło w wyborach samorządowych kandydatów do sejmików w województwach: małopolskim, mazowieckim, lubelskim, małopolskim, zachodniopomorskim, śląskim i dolnośląskim. Najlepszy wynik kandydaci NOP uzyskali w województwie zachodniopomorskim (1,02%). W skali kraju NOP uzyskało w wyborach do sejmików 0,24% głosów (20. wynik spośród wszystkich komitetów). W 2011 w wyborach do Senatu jedyna kandydatka NOP w okręgu nr 1 zdobyła 2934 głosy (3,10%), zajmując ostatnie miejsce spośród 6 kandydatów. 11 listopada 2011 Narodowe Odrodzenie Polski obchodziło 30-lecie istnienia. Na kongresie pojawili się działacze nacjonalistyczni, m.in. skazany za działalność terrorystyczną Roberto Fiore (Forza Nuova), Stefan Jacobsson ze Svenskarnas parti (założona przez członków Nationalsocialistisk front), José Luis Vázquez (Movimiento Social Republicano), Kris Roman (Nieuw-Solidaristisch Alternatif) i Robert Lane (Thought and Action). Swoje gratulacje i słowa solidarności z uczestnikami Kongresu NOP przesłali także przewodniczący francuskiej Parti Anti Sioniste Yahia Gouasmi, były szef Ku Klux Klanu dr David Duke ze Stanów Zjednoczonych, kierownictwo Ethniko Laiko Metopo (E.LA.M) z Cypru oraz Grecy z Chrisi Awgi (Złoty Świt). W wyborach samorządowych w 2014 NOP ponownie wystawiło samodzielne listy do sejmików województw, otrzymując w skali kraju 0,15% głosów (podobnie jak przed czterema laty, był to 20. wynik spośród wszystkich komitetów). Listy NOP także zarejestrowane były w sześciu województwach (w porównaniu do wyborów z 2010 zabrakło ich w zachodniopomorskim i małopolskim, za to pojawiły się w wielkopolskim i podkarpackim). W kolejnych wyborach samorządowych NOP nie wystartowało. W wyborach parlamentarnych w 2015 NOP wystawiło kandydatów do Senatu w 7 ze 100 okręgów. Zajęli oni ostatnie i przedostatnie miejsca. Łącznie otrzymali 57 012 głosów. Cztery lata później NOP wystawiło do Senatu jednego kandydata, który w okręgu leszczyńskim zajął ostatnie (3.) miejsce z wynikiem 13 859 (9,24%) głosów. Ugrupowanie wypowiada się przeciwko członkostwu Polski w Unii Europejskiej (argumentując, że prowadzi ono do utraty przez Polskę niepodległości i suwerenności gospodarczo-politycznej), a także NATO (jako uzależnieniu militarnemu, jednocześnie będąc zobowiązanym do uczestnictwa w obcych nam konfliktach). NOP prowadzi także kampanię „Zakaz pedałowania”. NOP opowiada się przeciwko aborcji i eutanazji oraz za przywróceniem kary śmierci (za czyny takie, jak morderstwa, gwałty, handel narkotykami, udział w przestępczości zorganizowanej czy „działanie na rzecz likwidacji państwa polskiego”) i wysokich wyroków za korupcje. Ugrupowanie postuluje również radykalną politykę ekologiczną (przeciwko dewastacji środowiska naturalnego) oraz „odbudowę wspólnot lokalnych”. W sferze gospodarczej postuluje korporacjonizm przeciwko kapitalizmowi i komunizmowi, a także nacjonalizację strategicznych sektorów gospodarki przy poszanowaniu „pro-narodowej”, prywatnej działalności gospodarczej. Ugrupowanie głosi poglądy antysyjonistyczne (lub, jak twierdzą jej przeciwnicy, antysemickie), sprzeciwiając się m.in. obecnej polityce Izraela i USA wobec Bliskiego Wschodu. NOP wchodzi w skład Międzynarodowej Trzeciej Pozycji (ITP), federacji ugrupowań nacjonalistycznych założonej przez Roberto Fiore w Wielkiej Brytanii, a także współpracuje na arenie międzynarodowej z innymi organizacjami o profilu nacjonalistycznym, m.in. hiszpańskim MSR, brytyjską BNP, francuskim RN, rumuńską ND czy włoską FN. W lipcu 2011 przedstawiciele Narodowego Odrodzenia Polski uczestniczyli w Warszawie w spotkaniu z działaczami Ogólnoukraińskiego Zjednoczenia „Swoboda”, którzy „potwierdzili swoje dążenie do realizowania wytycznych, prezentowanych przez Narodowe Odrodzenie Polski”. W listopadzie 1997 rozpoczął się proces czterech członków łódzkiego oddziału Narodowego Odrodzenia Polski, których oskarżono o pobicie i usiłowanie zabójstwa 15-letniego Wojciecha K. 27 maja sąd skazał na łączną karę 8 lat pozbawienia wolności Damiana O., członka NOP oraz Roberta S. na 1,5 roku, a Piotra W. na rok w zawieszeniu. Natomiast lidera NOP w Łodzi, Roberta M. – również uczestnika zajścia oskarżonego o pomoc w pobiciu – sąd uniewinnił. 21 marca 2007 NOP i Stowarzyszenie Nacjonalistyczne „Zadruga” zorganizowali wiec, na którym wznoszone były “rasistowskie hasła”. Po tej manifestacji prokuratura wszczęła śledztwo i postawiła zarzuty sześciu osobom. W czerwcu 2010 Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia uznał nacjonalistów za winnych “propagowania faszystowskiego ustroju państwa oraz nawoływania do nienawiści na tle różnic rasowych i narodowościowych“. Dawid Gaszyński (szef dolnośląskiego NOP) skazany został na karę 7 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnie 20 godzin miesięcznie prac społecznych przez 7 miesięcy, a także 1000 zł nawiązki na rzecz Stowarzyszenia na Rzecz Pomocy Potrzebującym i Zapobiegania Patologiom Społecznym „POMOCNA DŁOŃ”. Sąd ustalił, że “treść haseł głoszonych przez oskarżonych podczas zgromadzenia, prezentowane transparenty, treść ulotki rozdawanej przez uczestników manifestacji oraz treść wygłoszonego przez Dawida G. przemówienia kończącego manifestację stanowią podstawę do stwierdzenia, iż zamiarem oskarżonych była próba wywołania u odbiorców nienawiści do osób o odmiennych cechach fizycznych od przedstawicieli ich rodzimej rasy, w tym do osób o czarnym kolorze skóry”. Po apelacji, 15 grudnia 2010 Sąd Okręgowy we Wrocławiu uchylił wyroki uniewinniając skazanych. Po złożeniu kasacji przez prokuraturę Sąd Najwyższy utrzymał 1 września 2011 wyrok uniewinniający. Po uniewinnieniu przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu, nacjonaliści z NOP zarzucili dziennikarzowi „Gazety Wyborczej” Jackowi Harłukowiczowi, iż w swoim artykule Uniewinnienie aktywistów NOP usankcjonowało rasizm (z 10 stycznia 2011) dopuścił się świadomego „publicznego fałszowania wypowiedzi sędziów z uzasadnienia uniewinniającego wyroku”. Według NOP dziennikarz przeinaczył słowa sędziego, jednocześnie oskarżając nacjonalistów o używanie sformułowania „żeby asfalt leżał na swoim miejscu”, które według NOP nigdy nie padło na manifestacji ani podczas orzekania wyroku. W dniu 25 października 2011 sąd rejestrowy wpisał do ewidencji kolejne symbole Narodowego Odrodzenia Polski – m.in. krzyż celtycki, Rózgi Liktorskie (będące symbolem idei republikańskiej, które w tym charakterze znajdują się m.in. w godle Francji) oraz logo kampanii „Zakaz pedałowania”. Sąd oparł się wtedy o decyzję biegłych, którzy stwierdzili, że logo „zakaz pedałowania” jest obsceniczne, ale bez wątków szerzących nienawiść. Zgodnie z ustawą o partiach politycznych symbol zgłoszony w sposób określony w art. 11 otrzymuje, poza autorską, także ochronę przewidzianą dla dóbr osobistych. Sprawa ta wzbudziła wątpliwości RPO, prokuratury i Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. Sąd Apelacyjny w Warszawie uwzględnił apelację prokuratury i odmówił ich zarejestrowania po tym, jak w kwietniu 2012 Sąd Okręgowy w Warszawie uznał, że partia polityczna nie może mieć zarejestrowanych więcej niż jeden symbol graficzny. Przedstawiciele NOP oświadczyli, iż zaskarżą postanowienie sądu, jednocześnie udostępniając licencję na wykorzystanie logo osobom sprzeciwiającym się promocji homoseksualizmu. Sąd pierwszej instancji, według orzeczenia Sądu Apelacyjnego, oparł się wtedy o decyzję biegłych, którzy stwierdzili, że logo „zakaz pedałowania” jest obsceniczne, ale bez wątków szerzących nienawiść, jednak Sąd Apelacyjny wyraził następujące stanowisko:

“Sąd Okręgowy zlecając opinię, nie ustalił, czy osoby powołane przez niego posiadają wystarczające kompetencje do jej wydania. W sytuacji, gdy były to osoby spoza listy biegłych sądowych, obowiązkiem Sądu było ustalenie, czy ich wykształcenie i dorobek zawodowy pozwalają uznać te osoby za kompetentne do wydania rzetelnej, merytorycznej opinii. Nie zostało ustalone, czy autorzy opinii posiadają dostateczną wiedzę na temat symboliki faszyzmu i ruchów neofaszystowskich, sposobu kształtowania przez takie formacje nowych symboli, a także wiedzę pozwalającą odpowiedzieć, czy obecnie w społeczeństwie polskim symbole zgłoszone do rejestracji przez wnioskodawcę są odbierane jako propagujące faszyzm. Dodatkowym uchybieniem Sądu było nieodebranie od biegłych przyrzeczenia. Sąd Okręgowy nie zachował krytycyzmu przy ocenie złożonej opinii, która zawiera pobieżną tylko analizę zagadnienia, a w wielu miejscach przywołuje jedynie przypuszczenia, domysły i poglądy jej autorów. Rzetelną analizę tematu, opartą na stosownej wiedzy naukowej, biegli zastąpili opiniami, iż nazizm nie byłby mniej okrutny, gdyby naziści witali się trzykrotnym mrugnięciem oka lub stuknięciem się środkowym palcem w czoło (sic!) i przypuszczeniem, że wnioskodawca nie miałby nic przeciwko umieszczeniu w jednym z symboli pary heteroseksualnej. Sąd oczekiwał od biegłych rzetelnej, naukowej oceny symboli zgłoszonych do rejestracji, czemu autorzy opinii nie sprostali” - Sygn. akt I ACa 1387/11, 13 stycznia 2012.

Sąd ten uchylił decyzję Sądu Okręgowego w Warszawie o rejestracji symboli. Przedstawiciele NOP oświadczyli, iż zaskarżą postanowienie sądu, jednocześnie udostępniając licencję na wykorzystanie logo osobom „sprzeciwiającym się promocji homoseksualizmu”. 17 marca 2014 odbył się pierwszy proces w sprawie zakłócenia wykładu prof. Zygmunta Baumana na Uniwersytecie Wrocławskim w dniu 22 czerwca 2013. Podczas wykładu wznoszone były okrzyki z hasłami niecenzuralnymi, a także „Norymberga dla komuny!” oraz „Raz sierpem, raz młotem w czerwoną hołotę”. Wśród oskarżonych znajdują się m.in. działacze oraz sympatycy NOP. Akcję miał zorganizować szef dolnośląskiego oddziału NOP. 19 maja 2014 sąd pierwszej instancji skazał Dawida Gaszyńskiego, szefa wrocławskiego NOP, na karę 20 dni aresztu. Cztery z 23 osób zostały uniewinnione. Sąd nie podzielił argumentacji oskarżonych, którzy twierdzili, że występowali w obronie patriotyzmu, i potępił agresywne zachowanie oskarżonych. Skazani zapowiedzieli apelację. Władysław Frasyniuk pochwalił „odwagę sędziego” i stwierdził, że „orzeczenie jest surowe, ale to dobrze, gdyż powinno się odstraszać zwłaszcza osoby politycznie odpowiedzialne za przemoc”.

0 notes

lignes2frappe · 6 years

Text

DIEUDONNÉ, PAS D’EXCUSES

Dix ans maintenant qu’il mène sa barque du côté obscur...

Dix ans que son succès est indéniable : salles pleines, vidéos virales, expressions qui envahissent le quotidien… Un tour de force d’autant plus remarquable qu’il était voué à la marginalité. Mieux, il fédère différents publics autour de sa personne. Un public voit en lui une sorte de haut-parleur en sédition avec l’ordre établi. Mais comment celui que ses détracteurs décrivent comme la figure de l’antisémitisme/fascisme/conspirationnisme 2.0 en est-il arrivé là ?

Premier constat, Dieudonné est drôle. Ses confères le concèdent d’ailleurs sans équivoque – de Ramzy, à Alexandre Astier en passant par Élie Semoun, et même Patrick Timsit. Deuxième constat, il est productif. Qui peut se targuer de produire un spectacle par an ? Qui plus est, un spectacle drôle ? En France personne. Troisième constat, son public est éclectique. Du rasta blanc en deuxième année de fac au barbu qui te regarde comme si tu allais faire un bukkake avec sa sœur, du négationniste pur-sucre à l’ancien fan des petites annonces c’est toute une France « black-blanc-beur » qui se retrouve dans son théâtre de la Main d’Or. Ceci affirmé, passons directement à ce qui pose problème chez le personnage : son antisémitisme supposé.

« Mais Dieudo, il déteste vraiment les juifs ? »

La réponse coule pourtant de source : on s’en fout. Sonder les cœurs n’a que peu d’importance, sur ce terrain, seuls les actes comptent. En vertu du bon vieil adage « dis-moi qui tu fréquentes je te dirais qui tu es », on s’aperçoit très vite que toute la galaxie Dieudonné, aussi éparse et diverse soit-elle, trouve un point de ralliement bien précis : une extra-sensibilité sur tout ce qui touche au judaïsme. Car pour le reste cette mouvance protéiforme résiste à toute grille d’analyse. Pour citer son comparse et principal pourvoyeur de concepts, Alain Soral, « l’idéologie dominante c’est Auschwitz, tout part de là et tout y ramène ». Bonjour la finesse de l’analyse et la monomanie aiguë. Et le reste des troupes est à l’avenant.

Aux premiers rangs de la « Dieudosphère », on retrouve ainsi toute une galerie de personnages truculents tels Carlos, courageux meurtrier de masse ; Robert Faurisson, négationniste farfelu ; Serge Ayoub, ancien chef de file des skinheads parisiens ; Jean Marie Le Pen, l’homme qui n’a «pas vu » les chambres à gaz ; Yahia Gouasmi, président du Parti Anti Sioniste (sic) ; Kémi Seba, l’afro-racialiste ; Salim Laïbi, un dentiste qui pourfend le « satanisme » de Skyrock ; Thierry Meyssan, complotiste décomplexé, etc. (2). Gloire à Dieudonné d’avoir réussi le tour de force de réunir sous sa bannière cette assemblée hétéroclite, vitrine de l’antisémitisme du 21ème siècle.

Alors pour répondre à la question posée en amont, si Dieudonné n’est pas anti-juif, il le cache sacrément bien car tout dans ses relations indiquent le contraire – inutile de faire mention du rabbin-alibi présent sur sa liste aux européennes, on trouvait aussi des juifs au NSDA.

« Mais Dieudo, il n’est pas antisémite, il est antisioniste. »

Bien évidement quasiment tous se défendent d’être antisémites, préférant invoquer l’ô combien pratique antisionisme. Cet antisionisme qui sert de marqueur dans le cheminement de l’antisémitisme post 1945.

Si tous les antisionistes ne sont pas antisémites, tous les antisémites se réclament de l’antisionisme. Une position ambiguë donc, mais le sionisme étant une doctrine politique, il est tout fait acceptable (et c’est même un droit), de la critiquer en long, en large et en travers. Même chose pour la politique israélienne. L’ambiguïté de toute cette clique c’est de prétendre critiquer le sionisme en assimilant tous juifs au sionisme. Le masque de la cause palestinienne, très clivant dans certains milieux, tombe bien vite pour faire place à une critique lourdingue du juif et des clichés qui lui collent à la peau (avare (3), prédateur, pleurnichard…).

Les termes « juifs » et « sioniste » peuvent d’ailleurs être inter-changés à volonté dans les sketchs de Dieudonné, cela n’en modifie guère leurs sens. Le plus inquiétant dans tout cela, c’est qu’une partie de son public s’accommode plutôt bien de cet antisémitisme ricanant, le considérant comme une opinion comme une autre.

Il pas anti-juif Dieudo, la preuve il se met une kippa.

Faire des juifs l’alpha et l’oméga de tous les sujets (du mariage gay à la Syrie) n’est pas sans charmes pour les partisans de ce déterminisme a posteriori. Entre réseaux occultes, fantasmes historiques et croyances parallèles, les théories du complot (4) flattent cet instinct inné de l’homme qui le pousse à « rechercher la main invisible, la source cachée, la poignée de main secrète derrière l’histoire » – Ron Rosenbaum, The Secret Parts of Fortune. Une manière de réenchanter le monde en quelque sorte. Pour reprendre Pierre-André Taguieff (qui a décortiqué les mécanismes complotistes et ésotériques dans La foire aux Illuminés) : « La force de la pensée conspirationniste réside dans son explication simpliste du sens des événements, dans la jouissance à démasquer (5) dans le sentiment agréable de se trouver du côté des justes, et dans la légitimation de l’agression contre le soi-disant ennemi. Le recours au diable rassure en inquiétant ».

Si le scepticisme de Pyrrhon présente bien de vertus face au pourvoir dominant, ces tenants du complot permanent (le 11 septembre, mais aussi les attentats de Boston, l’affaire Merah…) feraient bien d’en appliquer les principes premiers au lieu de crier au loup dès la première vidéo amateur postée sur YouTube.

« Mais Dieudo, il est marrant rien de plus… »

L’arme principale de Dieudonné pour fédérer son auditoire reste son sens de la dérision à géométrie variable. En équilibre constant entre sa posture d’amuseur publique et celle de leader d’opinion, Dieudo joue de cette ambiguïté pour justifier ces frasques et dérapages. Quand Jean Marie Le Pen parraine sa fille, il s’agit d’un canular – alors qu’une partie de ses proches soutiennent allègrement le FN (Soral en tête). Quand il invite sur scène Faurisson pour lui faire remettre par son larbin déguisé en déporté le « prix de l’infréquentabilité », il s’agit d’une provocation – mais désormais celui qu’on appelle affectueusement « Robert » est invité dans ses sketchs.

Et tout est à l’avenant : depuis son coup d’éclat chez Fogiel déguisé en sioniste nazi, en passant par l’appel à la libération de Fofana (ce « présumé innocent »), ou dernièrement avec le geste de la quenelle et la chanson Shoah Nanas écrite avec Carlos (le terroriste hein, pas l’autre) dont il soutient ensuite devant les juges qu’elle fait en réalité référence à des « Chauds ananas ». En se positionnant sur tous les fronts, la mouvance Dieudonné vampirise, amalgame l’idée de contestation, l’homme devient, au delà de son discours, le symbole du « nous contre eux ». Un défi de taille à surmonter pour ses adversaires.

Avec Yahia Légitimus et Élie Ahmadinejad

Dieudonné cultive habilement le flou et laisse le soin à son public de choisir. C’est ainsi que l’on peut scinder ce dernier en deux, avec d’un côté, les encartés, pour qui toute personne non farouchement anti-judéo-sioniste n’est qu’un infâme valet du système ; et de l’autre ceux qui, équipés de leurs œillères, ne veulent s’en tenir qu’à ses qualités comiques. Les deuxièmes offrent à Dieudonné et ses apôtres de la religion de la quenelle un confortable matelas de protection, jouant ainsi à merveille les idiots utiles. Au mieux concèdent-ils que l’humoriste possède le mérite de mettre les pieds dans le plat et de poser « vraies questions ».

Il est vrai que le CRIF peut donner dans le lobbyisme bas de plafond (sans parler de la LDJ), que dans le monde du PAF on tombe sur des patronymes différent de ceux du BTP, ou que des passages de la Torah donnent froid dans le dos…

Et c’est là que se situe la grande victoire de Dieudonné : mettre sur la place publique ce genre de débats qui ne méritent au mieux qu’une note en bas de page. Aussi ampoulé/sophistiqué/drôle que soit ce discours, il alimente et contamine les cerveaux malades en quête d’explications simplistes, du gang des barbares au twitter de Sazamyzy (6).Chapeau « l’artiste »…

BONUS : QUELQUES CITATIONS MARRANTES…

Yahia Gouasmi – « À chaque divorce, moi je vous le dis, il y a un sioniste (…) C’est ce que nous croyons. » – Reférence

Robert Faurisson – « Hitler n’a jamais ordonné ni admis que quiconque fût tué en raison de sa race ou de sa religion. » – Référence

Alain Soral à propos de Jean-François Copé – « Un juif. » – Référence

Dieudonnée M’Bala M’Bala – « Moi je viens d’un milieu modeste, mes parents sont pas morts à Auschwitz. » – Référence « T’es en train de me faire passer comme quoi je t’aurais volé de l’argent. Ce sont tes origines qui remontent à la surface Élie ? » – Référence

NOTES

(1). P.193 dans son dernier livre Dialogues Désaccordés

(2). Chacun de ces hurluberlus mériteraient un paragraphe entier…

(3). Pour info, Dieudo c’est cet ancien vendeur de voitures qui demandait de l’argent à Arthur pour venir faire sa promotion dans ses émissions…

(4). Entendons-nous bien, les thèses complotistes ne sont pas à discréditer intégralement. De Jules César à Kennedy, les complots ça existent.

(5). C’est toujours assez incroyables de constater combien de tenants de la falsification des attentats du 11 septembre s’intronisent experts en ingénierie civile ou en fusion des métaux

(6). Point Godwin atteint.

A LIRE AUSSI

Sur Dieudonnée :

– La dieudonnisation des esprits, une (grosse) quenelle qui vient d’en bas – Slate

– Foxtrot : critique et interrogations – Captcha Magazine

– Les étranges amitiés de Dieudonné – Égalité & Réconciliation

– Au spectacle de Dieudonné : « Au fond de moi, je pense que ce n’est pas une ordure » – Rue89

– Dans le public de Dieudonné, « le seul qui nous fasse rire » – Rue89

Sur les thèses conspirationnistes :

– La foire aux illuminés. Ésotérisme, théorie du complot, extrémisme – Pierre-André Taguieff

– Conspirationnisme : la paille et la poutre – Le Monde Diplomatique

– Le très bon site Pratique de l’histoire et dévoiements négationnistes

Rire des feujs sans tomber dans le nawak, c’est possible :

– La semaine mythomane de Nicolas Bedos #09

– OSS 117 contre le complot juif

– Quel genre de biopic pour Youssouf Fofana ? – Captcha Mag

Publications postérieures :

– Spectacle de Dieudonné: rires non-stop, obsession des juifs – Libération

– Une quenelle et Nabil perd son emploi. Sans comprendre pourquoi – Rue89

– La France partagée entre dieudophobes et dieudolâtres… – Boulevard Voltaire

– Tariq Ramadan à propos de Dieudonné et de la quenelle

– Pourquoi il ne faut pas faire taire Dieudonné (mais il ne faut pas l’écouter non plus) – Maître Éolas

– Manuel Valls et Dieudonné font un tabac – Éric Zemmour sur RTL

– Derrière le symptôme Dieudonné, la maladie – Atlantico.fr

– Entretien entre Frédéric Taddeï et Marc Édouard Nabe sur Dieudonné – Ce Soir Ou Jamais

– J’ai assisté à la manifestation contre l’antisémitisme et Dieudonné – VICE France

– Quand les professeurs peinent à enseigner la Shoah – Le Figaro.fr

– Affaires(s) Dieudonné : il est temps de changer de paradigme – Au Milieu du Monde

– Alain Soral Gaming – Une vidéo parodique de ganesh2levrai

– Internet ou les nouveaux intellectuels – You Will Never Hate Alone

Article initialement publié le 24 novembre 2013.

0 notes