#besefte me dit gisteren | Explore Tumblr Posts and Blogs

stefselfslagh · 9 months

Text

Papis Dia: "Sanda was slimmer dan ik. Ik heb veel van hem geleerd."

Dit stuk verscheen op 23 december in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

"Een klap in mijn gezicht", noemde Papis Dia het arrest in het proces-Sanda Dia. Een half jaar en een louterende reis naar Senegal later blikt hij terug. Op het proces, op #justiceforsanda, maar vooral: op het leven van zijn enige kind. "Ik hoor nog overal zijn lach."

Papis Dia doet bedeesd glimlachend de deur open. Hij draagt een blauwe jeansbroek, een grijze hoodie en een zwarte sjaal. Kleren die, zo zal hij later fluisteren, stuk voor stuk toebehoorden aan zijn zoon. "Ik draag nog elke dag spullen van Sanda. Het is mijn manier om hem dicht bij me te houden. Om zijn energie te blijven voelen." Ook troost kan op dertig graden gewassen worden.

Op de gang zie ik de Nike-sneakers staan die hij op de trappen van het Antwerpse gerechtsgebouw in de lucht stak. Hij diepte ze op uit een linnen tasje, een tote-bag vol verstild verdriet. 'Dit is het enige wat mij van Sanda rest', zei hij tegen de aanwezige journalisten, meer vader dan burgerlijke partij. Wie niet ter plekke verschrompelde, had geen hart.

Een hoeksalon met zachte zitbanken, een salontafel met twee koppen koffie en een wand vol foto's van een veel te vroeg gestorven zoon: dat zijn de decorstukken van wat een lang en intens gesprek zal worden. Papis Dia zal nu en dan huilend uit elkaar vallen. Waarna hij, in een poging om zichzelf weer te assembleren, zal vertellen dat Sanda over hem waakt. Hij zal nu en dan messcherp uit de hoek komen. Waarna hij, in een poging om zichzelf weer te verzachten, zal benadrukken dat hij tegen niemand haat koestert. Gelukkig zal hij nu en dan ook gloeien van genegenheid. Telkens wanneer hij herinneringen aan Sanda ophaalt, blinken zijn ogen en gaat zijn stem in galop. Vaderliefde is sterker dan visolie.

Voor wie de intreurige feiten heeft verdrongen: Sanda Dia overleed tijdens een studentendoop van de Leuvense club Reuzegom. Twee dagen lang moest hij van de Reuze-gommers waanzinnige, vernederende opdrachten uitvoeren. Een bidon visolie leegdrinken bijvoorbeeld, wat de hoeveelheid zout in zijn bloed levensgevaarlijke proporties deed aannemen. In een ziekenhuisbed in Edegem bezweek hij aan wat de wetsdokter 'een acute zwelling van de hersenen, veroorzaakt door een overdosis zout' noemde. Vervang in die zin de woorden 'overdosis zout' door 'mishandeling' en de diagnose blijft kloppen.

Gisteren was het vijf jaar geleden dat Sanda Dia stierf. Een dag die zijn vader "emotioneel erg zwaar" vond, "maar ook niet zwaarder dan alle andere dagen sinds 7 december 2018." In De Morgen verscheen een herdenkingstekst waarin KU Leuven-rector Luc Sels grote woorden van stal haalde. "Sanda Dia heeft de beweging naar een aange-houden aandacht voor inclusie, respect en sociale veiligheid versneld", schreef hij. Ik vraag Papis Dia of hij de tekst van de rector gelezen heeft.

"Men heeft mij op dat stuk gewezen. Maar ik heb het niet gelezen, nee. Waarom zou ik? Luc Sels heeft het niet geschreven om mijn pijn te verzachten, maar om zijn geweten te sussen. Daar hoef ik hem niet bij te helpen. Ik hoop vooral dat hij op een dag eens in míj́n schoenen gaat staan. Hij heeft zelf toch ook kinderen?"

Dan, genadiger: "Toch zal je me niks slechts horen zeggen over Luc Sels. Ik ben lang kwaad op hem geweest: in mijn ogen heeft hij Sanda verloochend. Maar mijn boosheid is verleden tijd. Ik heb de voorbije maanden hard aan mezelf gewerkt: ik wil niet langer gebukt gaan onder wrok. Anders ga ik helemáál kopje onder."

Zichzelf in de spiegel kijken, dat deed hij in het Senegalese Thiès, op 42 kilometer van Dakar. Ver weg van de hoofdstedelijke drukte. Maar vooral: ver weg van de Belgische rechtbanken. "Ik wilde na het proces even op adem komen. Mijn hoofd tolde, ik was als een boot zonder kapitein. In mijn geboorteland ben ik teruggekeerd in mezelf. Ik heb er opnieuw beseft dat ik nietig ben. Dat er in het leven dingen gebeuren die groter zijn dan ik. Die perspectiefwissel heeft me een klein beetje geholpen om te aanvaarden wat er gebeurd is."

Papis Dia werd geboren in Rosso, daar waar de rivier de Sénégal een streep trekt tussen Senegal en Mauritanië. In Thiès herontdekte hij de helende kracht van de Senegalese natuur. "Ik logeerde in een huisje op een weide, waar ik niks anders hoorde dan kraaiende hanen. De zee was vlakbij. Urenlang heb ik in mijn eentje op het strand gekuierd. Als ik bij hoge uitzondering eens iemand kruiste, was het iemand die me niet kende. Die me geen 'ocharme'-blik toewierp. Die niet over het verleden of de toekomst praatte, maar enkel over het nu. Dat deed deugd."

"Ik ben ook teruggekeerd naar de stukjes Senegal die ik vijftien jaar geleden met Sanda bezocht heb. Ik had die trips down memory lane hard nodig. Herinneringen aan zorgeloze momenten zijn een welkom tegengewicht voor de nachtmerries waarin ik zie wat Sanda tijdens zijn laatste uren heeft moeten meemaken."

Klassenjustitie

Het proces-Sanda Dia ging de geschiedenis in als het proces dat de misdrijven 'onopzettelijke doodslag' en 'mensonterende behandeling' compenseerde met werkstraffen tot 300 uur en geldboetes tot 400 euro. Over het opmerkelijk milde vonnis van de rechtbank, en de ongemakkelijke vermoedens van klassenjustitie die eruit voortvloeiden, is al veel gezegd en geschreven. Toch vindt Papis Dia nog de woorden voor een epiloog.

"Ook een half jaar na het vonnis blijf ik pal achter de term 'klassenjustitie' staan. Het leven van Sanda woog voor het hof niet zwaar genoeg. Het waren de levens van de Reuzegommers die onder geen beding gehypothekeerd mochten worden. Dat blijft voor mij een hartverscheurende vaststelling."

"Ik heb nooit gevraagd dat de Reuzegom-jongens naar de gevangenis gestuurd zouden worden. Maar ik had wel gehoopt dat ze hun verantwoordelijkheid zouden nemen en de waarheid zouden vertellen. Dat hebben ze helaas niet gedaan."

"Niémand heeft in dit dossier de waarheid willen achterhalen: de Reuzegom-ouders niet, Luc Sels niet, de rechter niet. Zelfs professor D., de dokter die op een parking in Leuven gezien heeft in welke vreselijke toestand Sanda zich bevond en de Reuzegommers aanmaande om de doop te beëindigen, heeft in alle talen gezwegen. Ik heb geprobeerd om met haar in contact te komen. Ze antwoordde dat ze pas na het proces met me kon praten en nam prompt een advocaat onder de arm. Mag ik veronderstellen dat haar zwijgzaamheid, die er toe heeft bijgedragen dat de Reuzegommers niet veroordeeld werden voor schuldig verzuim, iets te maken heeft met het feit dat ze deeltijds bij de KU Leuven werkt?"

"Ach." Hij laat het woord vergezeld gaan van een bodemloze zucht. Misschien is lucht in je woorden blazen de enige manier om er niet onder te bezwijken. Misschien moeten woorden kunnen ademen om machteloosheid te vertolken.

Ik vraag Papis Dia of de maatschappelijke verontwaardiging die op de uitspraak van de rechtbank volgde balsem op zijn gekwelde ziel was. "De vele acties en steunbetuigingen waren een hart onder de riem, ja. Omdat ze bewezen dat er in onze samenleving nog altijd menselijkheid is. Dat degenen die voor rechtvaardigheid strijden in de meerderheid zijn en degenen die zich boven anderen verheven voelen in de minderheid. Ik ben de mensen heel dankbaar voor hun steun."

Twee mannen, één appartement

We schuiven de postprocesbedenkingen terzijde, laten ons nog wat dieper in de zetel zakken en beginnen aan de opdracht die we onszelf gegeven hebben: Sanda Dia loskoppelen van de Reuzegomdoop die hem fataal is geworden. Niemand verdient het om gereduceerd te worden tot een een hashtag die postume gerechtigheid eist of sneakers die existentiële wanhoop uitbeelden. En dus vraag ik Papis Dia of hij zijn zoon met woorden weer tot leven wil wekken. Of hij me wil rondleiden in de hartkamer waar hij zijn herinneringen aan Sanda bewaart. Of hij het beeld dat we van zijn zoon hebben wil detailleren, retoucheren of desnoods overschilderen.

Ik moet het geen twee keer vragen.

"Sanda was mijn beste vriend, mijn alles. Al toen hij klein was, nam ik hem mee naar het park van Edegem, waar ik samen met mijn vrienden ging voetballen. Sanda hoorde er meteen bij. Al na één wedstrijdje was hij one of the guys."

"Sommige mensen dachten dat ik zijn grote broer was. Omdat we elkaar zo vaak plaagden. Op het voetbalveld lachtte ik hem uit met zijn o-benen. Hij probeerde dan weer de bal tussen mijn benen te spelen. 'Panna!', riep hij wanneer het lukte."

"Hij voelde me ontzettend goed aan. Alleen al aan mijn intonatie kon hij horen hoe het met me ging. Als hij merkte dat ik een mindere dag had, zei hij: 'Kom papa, laten we samen koken.'"

"Het was onmogelijk om niét te houden van Sanda. Ik heb te doen met mensen die hem nooit gekend hebben, zo vriendelijk was hij. Als kind werd hij voor elk verjaardags-feestje uitgenodigd. Wat na een tijd best een dure aangelegenheid werd, want er moest natuurlijk telkens een cadeau gekocht worden." (glimlacht)

"Op de begrafenis van Sanda vertelde Lucas, één van zijn beste vrienden, een anecdote die mijn zoon perfect typeerde. Lucas was met Sanda naar een fuif in Antwerpen gegaan. Ze zouden 's nachts met de fiets terug naar Edegem rijden. Maar het was barkoud en Lucas had zijn handschoenen verloren. Sanda heeft hem toen één van zijn eigen handschoenen gegeven. 'Steek je andere hand in je jaszak', zei hij. 'Ik zal hetzelfde doen.' Dat was Sanda ten voeten uit. Hij was een gever: altijd bereid om te delen, ook al had hij zelf niet zo veel."

"Mijn ultieme Sanda-foto? Dat is de foto die ik op mijn Facebook-pagina als profiel-foto gebruik: Sanda is een jaar of drie en kijkt glimlachend in de camera, één en al zachtheid, één en al onschuld. Op dat beeld zie ik de zoon die Sanda altijd voor mij zal blijven. Ik hoef er maar naar te kijken en ik vloei over van liefde. De onschuld die hij op die foto uitstraalt, heeft hij altijd behouden. Hij zag nergens kwaad in, zelfs niet toen hij al twintig was. Vandaar dat hij met die Reuzegommers optrok: hij zag hun slechte bedoelingen niet."

Hij valt even stil. Schraapt zijn keel. Snuit zijn neus. Drinkt een slok koffie, ook al is die al even koud. Daarna neemt hij zijn mandaat als chroniquer van Sanda's leven weer op.

"Nadat ik van mijn eerste vrouw gescheiden was, woonde Sanda een tijdje bij zijn moeder in Wilrijk. Daar had ik op aangedrongen. Ik wilde op dat moment in Westerlo gaan wonen, dichter bij mijn werk. Maar Sanda vroeg me om dicht bij hem te blijven. Op een dag belde hij me na zijn voetbaltraining: hij had in de Prins Boudewijnlaan een appartement te huur zien staan. We hebben het nog dezelfde dag samen bezichtigd, ik heb het meteen gehuurd. Een paar maanden later is Sanda bij mij ingetrokken. Twee jaar hebben we in dat appartement gewoond. We deden alles samen: de kook, de was, de plas. Hij kwam vaak al op donderdag naar huis, om pas op maandag weer naar zijn kot in Leuven te vertrekken. Het waren de mooiste jaren van mijn leven."

Hij deelt nog een andere flard verleden: een gesprek waarin Sanda hem de oren waste omwille van een ondoordachte aankoop. "Ik heb me lang vanalles ontzegd opdat het Sanda aan niets zou ontbreken. Ik kocht altijd tweedehandskleren, nooit nieuwe. Maar toen ik eens een prul uit China had laten overkomen, wees Sanda me terecht: 'Ik weet dat je geld wilt besparen, papa, maar ecologisch betaal je hier een hoge prijs voor. Je kan beter iets meer geld uitgeven aan een product van bij ons en zo het milieu sparen.' Mijn zoon was slimmer dan ik. Ik heb veel van hem geleerd."

Een vallei in Sri Lanka

Zijn telefoon gaat over. Het is Julie, vijf jaar geleden nog de vriendin van Sanda. Ze wil iets vragen over de herdenkingsdag die morgen in Edegem plaatsvindt. Nadat Papis haar beloofd heeft dat hij haar later zal terugbellen, geeft hij duiding bij het herdenkings-evenement. "Alle vrienden, familieleden en sympathisanten van Sanda hebben afgesproken om elkaar nog eens buiten de rechtszaal te ontmoeten. In de rechtbank was er te veel pijn en te weinig tijd om te praten. Maar morgen pakken we elkaar goed vast en halen we Sanda in gedachten terug."

Zijn ogen haken zich vast aan de foto's van Sanda die ingekaderd aan de muur hangen. Sommige beelden zijn in het collectieve geheugen gebrand. Zoals de foto die tijdens de uitvaartplechtigheid naast het spreekgestoelte stond: Sanda, piekfijn uitgedost in een wit t-shirt, een grijs colbertjasje en een beige Burberry-sjaal, kijkt onverschrokken in de camera en zegt - zonder woorden, maar overtuigender dan Novastar het ooit gezongen heeft - dat het beste nog moet komen.

"Mijn zoon was gelukkig ", mijmert Papis Dia. "Hij zat goed in zijn vel, studeerde hard, had mooie perspectieven. Hij droomde ervan om later zijn eigen automerk uit de grond te stampen. Hij zag de dingen groot, veel groter dan ik. 'Maak je geen zorgen, papa', zei hij vaak. 'De toekomst lacht ons toe.' Zo zie je maar: je kan wel plannen hebben in het leven, maar het leven heeft ook plannen met jou. En die laatste krijgen altijd voorrang."

"Wat voor vader ik was? Een strenge, zeker in het begin. Ik stond erop dat hij mensen correct behandelde. In de hoop dat de maatschappij - die niet altijd zo lief is voor mensen van kleur - hem óók correct zou behandelen. Sanda heeft mijn verwachtingen ingelost, de maatschappij helaas niet."

"Anderhalf jaar voor de dood van Sanda ben ik een tijdlang ernstig ziek geweest. Ik had het syndroom van Guillain-Barré: een auto-immuunziekte, waarbij het lichaam antistoffen aanmaakt die het zenuwstelsel aanvallen. Ik was gedeeltelijk verlamd, mijn ruggegraat voelde als een dode tak, ik dacht dat ik ging sterven. In mijn ziekenhuisbed heb ik God gevraagd om me te sparen. Ik wilde niet dat Sanda - die net aan de universiteit begonnen was - alleen achter zou blijven. God heeft toen mijn gebeden verhoord. Maar hij heeft nadien wel Sanda meegenomen."

Het gebeurde op 7 december 2018, op de dienst Intensieve Zorg van het UZA. Sanda Dia werd in leven gehouden met een kunstlong en een kunsthart. Maar de dokters waren formeel: hij had onherstelbare hersenschade opgelopen, de coma waarin hij lag was niks anders dan de wachtkamer van de dood. Papis Dia kon zijn zoon nog kussen en strelen, maar woorden uitwisselen - laat staan elkaar nog een laatste keer plagen - was onmogelijk. Ik vraag wat hij Sanda nog gezegd zou hebben, had die hem vijf jaar geleden wél kunnen horen. Zijn antwoord is van een pijnlijke vanzelfsprekendheid: "Dat hij niet dood mocht gaan. (Huilend:) Maar hij was al onderweg, ik kon hem niet meer terug halen."

Vijf jaar al probeert Papis Dia zich in te beelden waar zijn zoon nu is. Vijf jaar al houdt hij zich voor dat er niet alleen afwezigheid, maar ook aanwezigheid is. "Ik geloof niet dat het leven stopt wanneer je sterft. Volgens mij blijf je verder bestaan, maar dan in een andere dimensie. De eerste nacht na de dood van Sanda had ik een visioen: ik was hem aan het zoeken in Sri Lanka, een land waar we nochtans nooit geweest zijn. In een prachtige vallei met rijstvelden ontmoette ik een oude man. Hij zei: 'Je gaat je zoon niet vinden, maar hij is wel degelijk hier. En hij stelt het goed.' Sindsdien weet ik dat Sanda verder leeft, zij het in een andere hoedanigheid. Zijn materie is er niet meer, maar zijn ziel nog wel. Die gedachte troost me. Ze helpt me om overeind te blijven."

Voluit leven doet Papis Dia tot nader order niet meer. Overleven is het hoogst haalbare. "Soms, zoals vandaag, functioneer ik min of meer normaal. Maar op andere momenten ben ik zo goed als onleefbaar. Heb ik over alles en iedereen donkere gedachten. Ik ben soms bang dat ik mezelf iets ga aandoen. Tot nu toe heb ik telkens de kracht gevonden om uit het dal te klauteren en verder te doen. Ik weet dat Sanda het niet anders gewild zou hebben. Maar ik moet diep in mezelf graven om het leven vol te houden. Ik weet niet wat ik zou doen als Makemu, mijn vrouw, er niet zou zijn."

Papis en Makemu kennen elkaar al lang. Maar ze werden pas zeven jaar geleden, toen ze allebei in echtscheidingsperikelen verwikkeld waren, een koppel. Gedurende twee jaar was Makemu de plusmama van Sanda. Lang genoeg om duurzame liefde te doen ontluiken. "Sanda en Makemu waren ongelooflijk close", vertelt Papis. "Ze mocht zelfs zijn haar knippen. Daar moest ík niet eens aan denken."

Voorzichtig vraag ik of hij ook steun vindt bij zijn ex-vrouw, de moeder van Sanda. Hij schudt zijn hoofd. "Wij kunnen elkaar niet helpen bij het rouwen. Daarvoor is er tussen ons te veel gebeurd. Maar ik bid vaak voor Annemie. Want het is ook voor haar ongelooflijk zwaar. En ze is een goed iemand, dat weet ik."

Vuilniszakken op de achterbank

Binnen twee maanden verschijnt bij uitgeverij EPO Ze Hebben Mijn Zoon Vermoord, het boek waarmee Papis Dia het narratief over de gebeurtenissen van vijf jaar geleden wil terugvorderen. "Sinds Sanda gestorven is, is er veel over hem geschreven. Zijn verhaal is het verhaal van anderen geworden. Met het boek wil ik ervoor zorgen dat het opnieuw zijn - en mijn - verhaal wordt."

Ik merk op dat de titel van zijn boek niet luidt: Mijn Zoon Is Het Slachtoffer Geworden Van Onopzettelijke Doodslag. Is het woord 'moord', wat het hof van beroep in Antwerpen ook moge beweren, een juistere kwalificatie van de feiten?

"Het is het woord dat voor mij het best beschrijft wat er gebeurd is. Als je iemand vergif toedient, kan je achteraf zeggen: ik wist niet dat het vergif was. Maar als je iemand voor je ogen ziet sterven, en je doet niet het nodige om hem te redden, wat ben je dan aan het doen? Hem aan het vermoorden toch? Wist je dat de Reuzegommers, voor ze eindelijk met Sanda naar het ziekenhuis reden, nog de tijd genomen hebben om vuilniszakken op de achterbank te leggen? Kwestie van hun auto niet vuil te maken? Als je de properheid van je wagen belangrijker vindt dan het leven van je studiegenoot, waar ben je dan in godsnaam mee bezig?"

"Alles was anders geweest als de Reuzegommers samen met hun ouders naar mij toe waren gekomen en eerlijk hadden gezegd: 'Wij hebben een enorme stommiteit begaan, en die heeft helaas het leven van uw zoon gekost." Dan zou er nooit een proces geweest zijn. Dan zou mijn boek een andere titel gekregen hebben. Als er al een boek geweest zou zijn. Maar de Reuzegommers zíj́n niet naar mij toe gekomen. Ze hebben gezwegen. Ze hebben sporen uitgewist. Ze hebben geweigerd de waarheid te vertellen. Ze zijn blijven denken dat sommige levens meer waard zijn dan andere en dat sommige mensen zich alles kunnen permitteren. En zo hebben ze de titel van mijn boek keer op keer bevestigd."

Hij verzinkt in een lange stilte. Ik zie hoe hij de woorden die hij zonet heeft uitgesproken op zijn innerlijke weegschaal legt. Als hij opnieuw begint te praten, corrigeert hij zichzelf niet, maar vervolledigt hij zijn betoog wel.

"Ook al heb ik recht op rancune: ik voel geen haat tegen de Reuzegommers. Ik bid zelfs voor hen. Zij zijn in zekere zin ook slachtoffers. Van de mensen die hen hebben doen geloven dat ze superieur zijn. Die hen niet, of toch onvoldoende, hebben gewezen op het kwaad dat ze hebben aangericht. Ik denk echt dat ze tot op de dag van vandaag niet beseffen wat ze gedaan hebben."

"Maar als ik morgen een Reuzegommer tegenkom, zal ik hem recht in de ogen kijken en met hem praten. Zonder vijandigheid, zonder mijn stem te verheffen. Ik wil geen wraak. Echt niet. Ik hoop alleen dat de Reuzegommers zich herpakken. Dat ze goeie mensen worden. Uiteindelijk is dat de enige hoop die me nog rest: dat Sanda niet voor niks is gestorven. Dat zijn dood het moreel kompas van een aantal mensen heeft hersteld. Dat hij vanuit het hiernamaals ouders heeft doen nadenken over de manier waarop ze hun kinderen opvoeden. Dat zijn lot ertoe heeft bijgedragen dat de samenleving niet enkel de belangen van de elite dient. (Na een stilte:) Maar ik denk dat we nog een lange weg te gaan hebben."

Er is veel gezegd en nog meer gevoeld, we besluiten de donkere decemberdag op te rollen en in te pakken. Terwijl Papis Dia de deur van zijn appartement voor me openhoudt, leg ik heel even mijn hand op zijn schouder. Geen gebaar was ooit ontoereikender.

0 notes

euroadventure · 1 year

Text

Borger - Kamp Westerbork - Lheederzand (Nationaal Park Dwingelderveld)

Dinsdag 15 augustus

Gisteren heb ik heerlijk gefietst, vandaag wil ik lekker gaan wandelen. Allereerst pak ik mijn spullen in voor vertrek. Ik parkeer de auto net buiten het kampeerterrein om van daaruit richting het bezoekerscentrum te wandelen. Hiervandaan starten diverse wandelroutes.

Ik kies ervoor om eerst de heide en vennen route te gaan wandelen. Het is een korte route van 5,5 kilometer. Mij lijkt deze route vanwege de afwisseling erg leuk.

Ik word langs kleine vennetjes geleid, enkele heidevelden en door het bos. Na ruim een uur, want ik maak weer teveel foto's 😉, ben ik terug bij het beginpunt.

Bij het bezoekerscentrum is ook een horecagelegenheid dus tijd voor een latte! Na de stop besluit ik om ook de route 'Beleef het bos' te gaan lopen. Deze route is iets korter, 4,5 kilometer, en loopt...voornamelijk door het bos 🙃.

Ook deze route is leuk. In een folder staat informatie over wat ik onderweg te zien krijg. Zo maakt het de route leuker om te beleven, want je beseft dan pas echt waar je wandelt en hoe sommige gebieden zijn ontstaan.

Onderweg zijn er diverse mossen en paddenstoelen te zien.

Het is nog maar rond 13 uur wanneer ik weer terug ben en tegen half twee zit ik al in de auto. Ik zag gisteren op de kaart dat Kamp Westerbork hier niet heel ver vandaan ligt. Ik ben hier nog nooit geweest en vind het daardoor wel interessant om hier een bezoek aan te brengen. Het is tenslotte een belangrijk onderdeel van onze geschiedenis.

In twintig minuten ben ik er en ik kan nadat ik een ticket heb gekocht voor het museum, direct mee met de pendelbus naar het kampterrein.

Veel van de oude barakken is niet meer aanwezig, alles is in de jaren zeventig gesloopt, maar een aantal onderdelen zijn deels gereconstrueerd of met foto's in beeld gebracht.

De gids vertelt een indrukwekkend verhaal, zeker wanneer ik uiteindelijk de aantallen rode steentjes zie, een per overledene, die op het plein zijn weergegeven. 102.000 mensen zijn overleden die hier in het kamp hebben gezeten.

Na het bezoek aan het kamp ga ik terug naar het museum. Ook hier zijn de beelden en verhalen die je hoort en ziet indrukwekkend.

Na dit bezoek rij ik verder naar het natuurkampeerterrein Lheenderzand. Ook dit is een kampeerterrein van Staatsbosbeheer. Iets primitiever dan de vorige wat betreft douches, eentje voor de hele camping, maar de plekken zijn prachtig. Ik heb een beetje een plek enigzins wat afgelegen en daardoor heel mooi en rustig.

Ik ga me vanavond eens verdiepen in wat hier te doen is. Eerst eens uitgebreid koken.

Na het eten loop ik even een kort rondje rond het terrein door de bossen. Het is al wat schemerig en opeens vrees ik dat ik oog in oog met de wolf kom te staan die hier natuurlijk aanwezig is 🙈🙃...ik loop toch maar snel weer terug 😂!

0 notes

girlfrangipane · 2 years

Text

Figaro’s dood

november.

gisteravond bespraken we wanneer we het kleine hondje laten inslapen.

papa wil er niet bij zijn, hij vindt het akelig

ik vraag me af of genetische eigenschappen naar boven drijven bij confrontaties met rauwe emoties

ik legde uit dat ik erbij wil zijn, niet omdat ik het echt wil

maar om een objectieve houding aan te nemen, uit interesse

te zien hoe zoiets nou gaat

het leven kunstmatig wegnemen

ik neem mijn camera mee

ik stel me een grauwe kille hal voor met groene wachtstoeltjes op ijzeren stangen tegen de muur

een beetje zoals de wachtruimte bij het station

ik hoop dat er bomen zijn, dat er een soort moment is om het diertje de natuur in te wensen

later.

ik heb nog niet beseft dat het gaat gebeuren

ik heb wel overwogen om het vast te leggen, er iets over te schrijven, er een filmpje van te maken of zo

met het idee het te delen

waarom weet ik niet: het idee intrigeert me

later.

het is een gek fenomeen

het is niet zo dat de “functie” van het diertje niet meer werkt en ze daarom moet stoppen met leven,

het is niet zo dat mijn ouders “moe” zijn van de intense verzorging -

het is misschien omdat we het diertje voelen lijden

wat is lijden?

mam zei gisteren dat ze die vraag met pap heeft besproken

hoe bepaal je wat lijden is voor een ander?

voor een dier?

dat niet kan praten

het deed me denken aan het tehuis waar ik tien jaar geleden drie keer heb gewerkt.

het leek wel een baantje op de kinderboerderij

mensen zaten erbij als bejaarde huisdieren: werden verzorgd

kregen te eten, werden verschoond, naar bed gebracht

ik begon te kokhalzen toen ik de nagels van een chique oude dame moest knippen

de dagverantwoordelijke zei: dit is echt geen baan voor jou.

ze konden niet meer op een verstandelijke manier communiceren

een vrouw zat in de hoek van de kamer zazaza te roepen

een man blokkeerde de deuren met stoelen uit de eetkamer

een vrouw pakte mijn arm hard vast en huilde zo tussen de afwas en de legpuzzel in

soms lachten de medewerkers de bewoners uit

maar vaker spraken ze ze streng toe, zoals ik wel met figaro deed toen ze een puppy was

Joop, laat die stoelen staan!

Els, niet weglopen!

Marie, eten! Nu.

de familieleden van deze mensen waren druk

kwamen om de beurt eens per week langs

een keer zat ik in een dossier te kijken van de patiënt die mij het meest intrigeerde, de zaza-vrouw

want ze was nog maar in de vijftig, en zat bij de rest van het stelletje bejaarden, bijna alsof ze een grap uithaalde, hun satirisch imiteerde

maar ze was het minst beweeglijk van al

haar leven bevond zich tussen bed, eettafel en zitstoel in de hoek bij het raam.

ze moest begeleid worden bij het lopen

we smeerden haar brood met margarine en ‘stof’ (dat was het enige betekenisvolle woord dat ze kende en het betekende: gestampte muisjes), sneden dat in stukjes, en stopten het tussen haar lippen. Soms, als ze niet kauwde, moesten we haar onderkaak een zetje geven.

zaza leek niet per se gelukkig, ze was altijd neutraal. Heel af en toe glimlachte ze uit het niets, maar ze zei geen woord.

ik vond een papier in haar dossier dat ze zelf had geschreven, toen ze nog een mevrouw bij zinnen was

ze wist dat ze de ziekte van Pique had, en dat ze binnen korte tijd de weg kwijt zou zijn.

ik werd koud toen ik het einde van de brief las.

Op zakelijke toon deelde ze de lezer mee dat ze een euthanasietraject wilde ingaan vanaf het moment dat ze zelf haar brood niet meer kon smeren.

Dat was voor haar het teken dat ze zichzelf niet meer in leven kon houden, en het meest natuurlijke signaal om het levenseinde in te luiden.

Het document was plechtig ondertekend door haarzelf, nog helder van geest, en door haar kinderen opgestuurd naar het tehuis, aan het voorblad van het dossier te zien.

Maar dit was de vrouw die wij stof voerden, wiens kaken wij indrukten als de reset-knop van een computer.

Voordat ik dit verder kon onderzoeken, kwam de verantwoordelijke binnen.

Wat ben jij aan het doen? Dat mag jij helemaal niet lezen!

Ik kroop gauw terug naar mijn mand.

wat is lijden?

Figarootje slaapt of staat op. Als ze opstaat, wil ze plassen en moeten we haar gauw wegtillen uit de keuken, de gang door, naar buiten.

we stoppen kleine hapjes eten in haar bekkie, duwen het snuitje in de waterbak zodat ze drinkt.

als ze zelf wat loopt, zijn dat oneindige rondjes op het grasveld of langzame stapjes in de keuken, gevolgd door kopstootjes tegen de keukenkasten en stoelpoten.

Ze ziet niks, ze hoort niks.

gisteravond zat ik bij d’r en iedereen was weg uit de keuken

ze sliep zo rustig, zo vredig

en ik dacht, ik kan nu mijn hand voor het snuitje houden

haar adem wegnemen

dan hoeft ze niet in de handen van een anonieme dokter weg te kwijnen

zo’n onschuldig klein diertje

diep te ademen

we hebben gebeld.

maandag gaat het gebeuren.

Nog drie dagen met dit kleintje

ze zal in de kliniek blijven achteraf, ze hebben er een koelkast zei pap

ik dacht even: hoe koud zal ze het hebben in een koelkast

maar dat voelt ze dan natuurlijk niet meer

een keer per week halen ze alle kadavers op

mijn kleine fikkie wordt een kadavertje

het is gek dat we het verdriet van huisdierverlies op onszelf projecteren

ik was 13 toen ik het diertje kreeg

en ik zette altijd die muziek op toen ze een puppy was

zodat ze klassieke muziek zou meemaken, ergens zou dat goed voor d’r zijn wist ik

ik vertelde haar verhaaltjes

ik heb haar gezworen dat ze de enige was die mij begreep

gewoon door haar koppie tegen mijn arm en borst te duwen

door mijn aandacht te vragen

ik heb altijd het gevoel gehad dat de dieren mij niet zo leuk vonden als dat ze mijn zus of papa vonden.

ze leefden altijd op bij hen; minder bij mij.

Niet dat ik het kwetsend of zielig vond voor mezelf, maar ik vroeg me wel vaak af waarom.

misschien was ik te serieus, kwam mijn zorgzame energie meer over als storend dan de speelse aandacht van mijn zus of de kalme aanwezigheid van papa.

Het is gek dat we het gedrag van dieren op onszelf projecteren

we hebben het uitgesteld.

Fikkie leefde weer zo op omdat ze ons had gezien, kwispelde zelfs

we konden haar in alle vrolijkheid niet zomaar.. het leven ontnemen

ik vertrek morgen, heb afscheid genomen voor de zekerheid..

december.

Vandaag gaat het echt gebeuren.

Raar.

De laatste weken waren rustig, emotioneel, ik was druk op werk en met mijn film.

Vorige week donderdag belde mam om te zeggen dat ze de kliniek toch gebeld hadden, want het hondje weet niet meer waar ze is, plast nu gemiddeld 4x per uur.

Ik kan niet naar Nederland als het gebeurt.

Dit weekend zocht ik afleiding: surfskaten, raclette, spelletjes. Veel slaap.

Soms dacht ik er even aan maar dan vond ik weer een andere activiteit.

Gisteren werd het sterker, kreeg ik af en toe hartzeer en hoopte ik dat dinsdag nog heel lang zou duren.

Gisteravond had ik nergens zin in.

T nam me mee naar Wolf, een food market. Toen we ernaartoe liepen zei ik dat als ikzelf in mijn bed plas en niet meer weet als wie en waar ik me bevind, misschien gelukkiger ben dan ik ooit zal zijn.

Misschien is bewustzijn niet alles.

Als je je leven leefde zonder bewustzijn, is het dan minder waard?

En als iemand voor mij bepaalt of ik het waard ben om in leven te zijn of niet… Dat het game over is terwijl ik misschien middenin het spelletje zit.

Is dat lullig genoeg om te zeggen dat die beslissing ethisch onverantwoord is?

Maar ze zal vrij zijn van het lijden, zei T. Dat zegt hij vaker.

Ik denk: wie zegt dat ze lijdt?

De mevrouw die mijn arm pakte en huilde: zou zij opeens een moment van besef, van lijden hebben gehad? Betekent bewustzijn dan niet juist lijden?

Figaro heeft geen fysieke pijn. Ze is misschien in de war. Constant. Ze loopt tegen kastjes, benen en muren. Maar heeft ze mentale, emotionele of geestelijke pijn?

Wie kan het zeggen?

Misschien is de vraag dus niet of ze lijdt of niet - de vraag is meer: waarom nu.

Nu wel en niet over twee jaar, bijvoorbeeld.

De vraag is altijd, waarom nu. Of waarom nu niet. Nu is altijd de optie die je hebt. En van daaruit bouw je voort: wat heb ik wel, wat heb ik niet, om deze “nu” mee te vullen?

(Nu is eigenlijk een leuk woord. Het klinkt bijna universeel, Japans of Fins of Spaans. Nu is naakt. (Frans.))

Waarom nu Figaro de dood inspuiten en niet over twee jaar?

Omdat ‘nu’ misschien nog een soort van fijn moment voor haar is en we een erger ‘lijden’ kunnen voorkomen?

Omdat het steeds ongezelliger gaat worden: eerst de koude winter in de schuur, steeds meer fysieke ongemakkelijkheden.

Maar we leven allemaal naar onze dood toe. Elke dag is ouder worden en ongemakkelijkheden proberen verslaan.

Is er dan op een gegeven moment een breekpunt? Dat je denkt: het werd allemaal sterker en beter en gaver en ik was altijd veerkrachtig, maar vanaf nu wordt het zwakker en slechter en duffer en ga ik een keer opgeven.

Ik was elf en had genoeg van jaren celloles.

Mama gaf me Méditation van Mischa Maisky, een CD met cellomuziek, zodat ik zou doorgaan met spelen.

Ze zei: geef het zes weken, dan mag je stoppen. En hier heb je een CD.

Ik luisterde elke avond op mijn CD-spelertje om haar een plezier te doen.

Na een tijdje was ik weer vergeten dat ik had willen stoppen. Nu, achttien jaar later, heb ik eelt op mijn vingers van liefde voor dat instrument.

er is zo’n filosoof, een nederlander, die zegt dat geluk ons leidt. dat alles wat we doen draait om geluk te (her)vinden. ik zou zijn werk moeten lezen voordat ik oordeel, maar het klinkt zo saai, zo gemakkelijk

betekent het dat agressie, pijn en geweld slechts middelen zijn om ons naar het geluk te brengen?

ik vraag me af of een vrouwelijke filosoof dezelfde conclusie zou trekken. is ons oordeel, met onze maandelijkse fysieke ongemakken, niet representatiever dan dat van meneer geluk -

zouden alle vrouwen aan het begin van hun cyclus denken ‘o laat dit gauw over zijn’ of zijn er ook een paar als ik, die gelukkig zijn met buikkramp en duizeligheid: omdat het systeem functioneert?

is het de transformatie zelf die doet leven, die bonheur en malheur maken wat ze zijn

kunnen we daarom blij zijn met negativiteit, met aftakeling, met oud-zijn

ik was bij de plastisch chirurg om een plekje weg te halen op het aangezicht.

hij zei: ik zou ook een botoxje doen, dat haalt net even die twee voorhoofdrimpels weg.

ik was 29 jaar en wel benieuwd.

niet naar de botox, maar naar het mensbeeld door de ogen van deze man.

zijn jonge vrouwelijke collega had nauwelijks expressie in het gezicht.

misschien wordt zij het liefst statisch en onbeweeglijk als een foto, dacht ik, en niet dynamisch als een film

wat dat betreft leidt botox je sneller naar de dodelijke stille toekomst dan naar het jonge actieve verleden:

wij verworden immers allemaal een foto op iemands nachtkastje, een momentopname, een herinnering, een vlaagje geur, een blik. een zweempje persoon, niet meer, en mettertijd nog minder.

figaro staat in een lijstje op mijn oude slaapkamer. ze zit guitig op het gras en kijkt nieuwsgierig naar de persoon achter de camera.

een vastgelegde expressie, die ik plaats naast de nog levendige herinnering van een warrig mager scharminkeltje dat blind en doof door de keuken strompelt, en van wie ik net zoveel hield.

ze leeft tot ze met mij de vergetelheid intuimelt.

0 notes

dagboekliesa3d · 2 years

Text

05/12/2018

- Gisterennamiddag had ik een eerste intake-gesprek in de zoektocht naar een geschikte psychologe, sinds het afsluiten van mijn therapie bij Valerie. De psychologe was Liesbeth J., een Hollandse met specialisatie in Jungiaanse psychotherapie. Met haar antwoord op mijn mail en wat ik erover had opgezocht, leek het betrouwbaar, maar het was uiteindelijk een slechte ervaring. Ik voelde me niet op mijn gemak om meerdere redenen: heel kleine ongezellige wachtzaal (benauwend), ik verstond haar Hollands accent niet altijd, voelde alsof ik AN moest spreken zodat ze me verstond, ze gaf geen feedback (zelfs niet in lichaamstaal), ze toonde geen empathie of interesse, ze dronk koffie tijdens de sessie (lijkt mij vreemd), ze lijkt een heel andere leefwereld te hebben (kende de Martelarenlaan niet ondanks 2 straten verderop), en was bovenal heel opdringerig om te graven in mijn emoties - wat me niet gepast lijkt als er nog geen veilige hechting plaatsgevonden heeft.  Halverwege de sessie miste ik Valerie al, en wou ik naar haar toe kunnen gaan. Sinds enkele uren na het gesprek gisteren maakt het gemis van de validerende therapie bij Valerie me echt verdrietig, als een kind dat terug naar zijn moeder wilt na een slechte ervaring, omdat zij zijn/haar veilige basis is door een veilige hechting tussen moeder en kind.  Met mama heb ik dit nooit ervaren, wat me extra triest maakt.  De meest veilige hechting die ik ooit heb gehad was wellicht met Valerie. Met Flor is er een intieme veilige hechting, maar niet helemaal op emotioneel vlak, daarvoor ontbreek ik de begeleiding en diepe interesse vanwege hem.  - In het gesprek gisteren had ik het over de angst om beoordeeld te worden. Ik legde uit dat dit voor mij de basis was van de emotionele verwaarlozing door mama en Myra: geen eigen identiteit mogen hebben en afgestraft worden als ik een mening had. Ze zei iets in de aard van dat ik zou moeten om kunnen gaan met een oordeel, dat ik dit niet voorgoed uit de weg zal kunnen gaan.  Op een rationeel niveau geloofde ik dit ook, en reageerde ik dat ik dat besefte: ik kan niet eeuwig iedereen uit de weg gaan, op een bepaald moment zou ik in staat moeten zijn om een oordeel te accepteren en dit te verwerpen (Valerie zag dit als iets simpel, Liesbeth J. zag wel in dat omgaan met dieperliggende problemen niet zo makkelijk is)  Toch zijn die woorden erg blijven handen, omdat ze voor mij in de trigger-categorie vielen van “een onbetrouwbare persoon (in een autoritaire positie) bepaalt dat ik moet veranderen om te passen in de maatschappij”. Daardoor ben ik weer beginnen twijfelen aan mijn keuzes, aan mijn gevoel en intuÏtie, en voelt het alsof ik mijn tot nu opgebouwde zelfvertrouwen opnieuw moet opbouwen met validatie en bevestigingen van mijn gevoel. In plaats van dat therapie me hogerop helpt, heeft het me deze keer afgebroken door 1 uitspraak die erg gevoelig voor me lag.  Ik zou terug een gesprek bij Valerie willen, om de gedane schade te herstellen dmv bevestiging en door me weer op het juiste pad te zetten, maar misschien zakt het gevoel nog af de komende dagen, of vind ik mijn heil in validering uit boeken en het C-PTSD forum op Reddit. Hopelijk vind ik mijn standvastigheid in mijn zelf snel weer terug.   DROOM: ik bezoek mama die intussen in een kamer woont van 10m2. De kamer leek op mijn studentenkot in de Bogaardenstraat. Links stond een bureau met een PC en prullaria, rechts haar bed. Buiten was het donker, er brandden wat neon-sfeerlichten binnen.  Mama was veranderd qua persoonlijkheid en had nieuwe dingen uitgeprobeerd om mensen te ontmoeten. Ze was rebels geworden, alsof ze een tweede jeugd beleefde. Ik voelde me schuldig dat ik het contact had verbroken, anders was ze misschien niet deze weg ingeslagen.   - Vandaag scrolde ik door het Twitter-account van Evelien C. om eventuele hulpbronnen te bekomen over mentale gezondheid. Daarbij ben ik op tweets en reacties gestoten met discussies over maatschappelijke oorzaken - de reden waarom ik mijn Twitter-account verwijderde.  Ik zag ook een tweet met invalidatie van depressie en de reacties hierop: ik voelde mijn lichaam opspannen van woede en verdriet. Het was eigenaardig om die Twitter-frustraties weer te voelen, nu weet ik waarom ik er van wegbleef. Ik zie nu ook in hoe toxisch Twitter kan zijn waar er geen controle is door admins of regels zoals op Reddit: de subreddits ‘unpopularopinion’ en ‘depression’ zijn daar één van. Daarom voelt Reddit meer als een veilig, ondersteunend platform met respect voor iedereen.  Ik blijf nog even weg van Twitter (of weet ik er net mee leren omgaan, met de gevoelens die het oproept?)  - Ik voel nog steeds een grote nood om eerlijk te zijn over mezelf, om mijn verhaal, mijn levensstijl te delen met anderen, zonder angst voor de vooroordelen.  Gisterennacht lag ik wakker door een energieboost van motivatie om een post te maken op Reddit (inmiddels ben ik het onderwerp vergeten) in de C-PTSD groep, of om een social media account over mentale gezondheid te beginnen. Ik heb alleen nog niet beslist hoe ik het ga aanpakken en op welk platform. Ik wil ook nog wat privacy houden, en ik heb nog niet bepaald wat mijn grenzen zijn. Moet de buitenwereld überhaupt weten wat me bezighoudt? Houd ik het bij quotes, of deel ik persoonlijke ervaringen? Hoeveel deel ik?  - Ik twijfel of ik nog een psychologe zou contacteren om een intake-gesprek te plannen, of ik besluit het voorlopig zo te laten, gezien mijn vragen erg specifiek zijn en mogelijk een erg lang proces zal moeten doorlopen alvorens daar antwoorden op te krijgen.  Daarbij, gisteren realiseerde ik me dat ik het niet zag zitten om mijn hele levensverhaal te vertellen met alle nodige elementen, aan een nieuwe psychologe, in de hoop er iets uit te halen. 

0 notes

inktvlekken · 3 years

Text

we zijn bijna twee jaar samen en soms denk ik dat ik nog verliefder ben dan ik was die eerste oud en nieuw waarop hij me om middernacht zoende en mijn huisgenoten begonnen te joelen en ik zoveel geluk voelde dat ik niet wist waar ik het moest laten.

gisteren kochten we een kerstboom samen. nu maakt hij vilten figuurtjes om erin te hangen. sinds kort is zijn haar lang genoeg voor een heel klein staartje dat hij alleen draagt als hij thuis is. hij heeft twee truien over elkaar omdat de verwarming in zijn kamer het slecht doet.

tegen de kou houdt hij de ramen dicht zodat die hele kamer ruikt naar de sigaretten die hij heeft ingeslagen toen we in berlijn waren.

het was vreemd om daar met hem te zijn. het was alsof twee versies van mezelf botsten; alsof ik weer tegenkwam wie ik was toen ik daar woonde en dat was niet iemand die ik aan hem wilde voorstellen.

hij was gefrustreerd omdat ik zo weinig zei en die avond maakten we ruzie en later liep ik door vertrouwde/onvertrouwde straten en besefte dat ik geen enkel moment had gedacht dat dit nu stuk was tussen ons. dat ik aannam dat we het uit zouden praten als ik terug was en hij afgekoeld en ik tijd had gehad om woorden voor mijn gedachten te vinden.

ik weet niet wanneer hij zich zo zelfverzekerd in zoveel hoeken van mijn leven heeft verstopt maar ik wil niet meer dat hij weggaat.

ik wil volgend jaar weer een kerstboom met hem kopen en dan daar de mislukte rendier inhangen die hij net weg probeerde te gooien.

ik wil nu hier zijn en al dit geluk voelen waarvan ik nog steeds niet weet waar ik het moet laten.

#de laatste tijd schrijf ik twee dingen:#notities voor een essay (die ik niet durf te delen)#en zoete liefdesbrieven die ik hem (nog) niet durf te sturen #sorry not sorry #schrijfsel

6 notes · View notes

anoniemus · 4 years

Note

Het is vreemd, ik besef nu echt dat ik ouder aan het worden ben. Ben nu 23 en gisteren besefte ik dat mijn papa, zus en ik zelf amper nog samen eten en het doet ergens wel pijn. Ondertussen ook al bijna 4 jaar zonder mama, opa die eigenlijk mijn beste vriend was en zoveel mogelijk tijd mee doorbracht in het rusthuis en hem zien achteruit gaan tot het moment dat hij mij niet meer herkende. En nu 2 maand geleden is mijn oma overleden, met haar kon ik echt praten en voelde in me op mijn gemak. Dit doet zo’n pijn, ik wil niet meer ouder worden en proberen met al deze bullshit te leven want wat heb ik nog? Zo goed als niets, vrienden hebben hun ware aard getoond en zo ben ik nu eenzaam geëindigd en ik heb totaal geen idee hoe ik zelf zal eindigen.

#anoniem #anoniemus

2 notes · View notes

yolbeer · 4 years

Text

Corona-pauze...

Als ik nachts soms wakker lig, bedenk ik de mooiste blogs over dit virus. Geen oplossingen, helaas, was ik maar zo’n genie. Maar wat het met me doet, met ons als gezin doet, en wat het met de hele samenleving doet . Dat ik zo opgelucht ben dat mijn gezin (nog) gezond is, maar dat ik verder ook de andere kant zie, bij een vriendin , die ligt te vechten voor haar leven in een ziekenhuis. Ik hoor berichtgeving. Lees SOMS wat artikelen, kijk SOMS tv. Maar verder heb ik even een “corona-pauze” . Begrijp me niet verkeerd. Ik weet echt dat dit afschuwelijk is. Ik neem dit ook heel serieus. Maar mezelf bang laten maken, nee dat wil ik even nog niet toelaten.

Gisteren stond ik buiten in de rij, te wachten tot ik naar binnen mocht bij de Appie. Ik realiseerde me ineens, jeeeeeeeeee....wat is dit voor een rare situatie. Als ik dan door de supermarkt loop , met mijn ontsmette karretje en de mensen (gelukkig) toch wel netjes op elkaar wachten om de 1,5 meter ruimte in acht te nemen , vraag ik me af....wanneer en hoe gaat dit stoppen? Kunnen we elkaar nog ooit een hand geven, een knuffel geven of onze kleine kinderen met elkaar in de zandbak laten spelen, ik weet dat mijn kinderen vroeger een gedeelte zandbak opaten en soms leuningen aflikten. De gekste dingen in hun mond stopten. Dat lachten we een beetje weg, onder het mom van, is goed voor de weerstand. Maar als ik nu, in deze corona-tijd, kleine kinderen zou hebben , weet ik niet of ik daar zo blij mee zou zijn. Dan zou ik ze misschien wel elke avond in een ontsmettend badje doen (grote knipoog),of ze misschien wel vol proppen met extra vitamientjes, de handjes na elke speelbeurt afdoen met zo’n dettol doekje.....zoiets... Ach, de situatie is niet zo, mijn kindjes hoef ik allang niet meer in bad te doen (en daarbij, hebben wij sinds twee weken niet eens een bad meer ) en ik mag hopen dat ze zelf verstandig genoeg zijn.

Maar mijn leven is redelijk rustig op het moment . Ik slaap wat langer, en wordt in de ochtend gewekt door de “werkers “ , ze zijn bij ons namelijk een nieuwe badkamer aan het zetten, zeer handig in deze tijd. Dacht ik namelijk gewoon lekker te gaan sporten, daar te douchen en de douchebeurt in het weekend bij mijn moeder, mijn zus, of mijn schoonvader te doen, tegelijkertijd daar even bij te babbelen en zo zou alles makkelijk te ondervangen zijn. NIET DUS .... In werkelijkheid sport ik bijna elke avond lekker in de huiskamer met , en onder supervisie van mijn dochter, die me stimuleert om toch nog die ene burpee extra te doen en niet af te gaan haken. wat overigens mega goed is voor mijn conditie, maar mijn kracht stiekem wel een beetje achteruit gaat,vrees ik. Verder werk ik op mijn werkdagen, niet de 9,75 uur, maar een uurtje of twee om daarna (en tussendoor) de tandarts praktijk weer “steriel en kuis “ maken. Op zich best relaxed hoor. In de ochtend lange wandelingen maken met de hond . Werk maken van de lunch , en werk maken van het avond eten. Bergen groenten schoonmaken, voor de vitamientjes die onze afweer promoten, met het gezin eten(wat normaliter alleen in het weekend gebeurde , als we geluk hadden). Ik heb gezonde pannenkoeken gebakken, koekjes gemaakt van havermout en dadels. De ui-knoflook-courgette en paprika teelt draait overuren ,door alle groenteschotels, sauzen en andere baksels die we ervan gemaakt hebben. Gelukkig is daar dan ook Pasen... en eet ik ei na ei (van chocolade natuurlijk) en daardoor zorg ik ervoor ,dat datgene wat eigenlijk een wasbordje had kunnen zijn, gewoon nog omgeven wordt door een lekker zacht laagje . Maar aangezien , op vakantie gaan in 2020 een “no-go” is, heb ik alle tijd om dat het doel van 2021 te gaan maken.

Ik zal heel blij zijn als ik mijn vrienden weer kan omhelzen. Mijn ouders weer kan zien, aanraken en bezoeken. Het terras weer opkan en dat ik daar dan weer veel te dure gin-tonicjes met bitterballen kan eten. Maar het heeft allemaal tijd nodig en iedereen beseft nu ook wat een waarde die gezondheid heeft. Dat dat merk horloge leuk is, maar dat je daar toch niets aan hebt, als je aan de beademing op de IC ligt. Dus mensen, nogmaals, ben lief voor elkaar en voor de ander, toon begrip, help waar je kan, gebruik je (gezond ) verstand. Alleen zo kunnen we met elkaar zorgen dat al die luxe die we hadden en waar we zo aan gewend waren geraakt dat het “normaal “ werd, weer een beetje terugkomt in ons leven. En als dat zo is, hoop ik dat we allemaal wat meer gaan waarderen wat we hebben .

#houvol #staysafe #stayhealthy

Dikke elleboogtik van Yol

#stayhome #stayhealthy #corona #corinavirus #benliefvoorelkaar

4 notes · View notes

marthe15 · 3 years

Text

boekopdracht: het hoofdpersonage, Maria, is verdwaald

Eenmaal boven zette ik het weer op een lopen. Dwars door rozenbottelstruiken en distels, richting de hoge dennenbomen. Mijn mond was zo droog en het bloed bulderde door mijn lichaam, zó hevig, dat ik even bang was dat mijn hoofd uit elkaar zou spatten. Buiten adem bereikte ik het bos, waar het aardedonker was. Ik hoorde Victor niet meer.

Ok, wat nu? Ik kan hier moeilijk blijven, ik moet iemand bellen. Ik haalde mijn mobiel tevoorschijn. Er kwam een melding op het scherm. Opgelet! U heeft nog maar 10% batterij! Shit, en het was nog koud ook, hij kon elk moment uitvallen. De enige persoon die ik op dit moment kan vertrouwen in Harry, en normaal heb ik zijn nummer opgeslagen. Met beverige vingers drukte ik op zijn naam. Het rinkelde niet, ik had geen bereik. De moed begon me in de schoenen te zakken. Ik liep een beetje verder in de hoop wat signaal te kunnen ontvangen. Na een paar honderd meter lopen keek ik weer op mijn telefoon. Geen gemiste oproep, wel weer bereik. Ik ontgrendelde hem, maar dan… zwart. De telefoon had het begeven. Het was zo donker, ik kon niets zien. Ik had geen flauw benul van waar ik was. Ik moest gewoon verder lopen, tot ik ergens een licht zag. Ik was doodmoe, ik was machteloos en hopeloos en alles deed pijn, maar ik moest doorzetten. Mijn ogen begonnen te wennen aan het donker. Ik zag dat ik in een soort eindeloze weide was terechtgekomen. Hoe lang was ik al aan het lopen? 20 minuten? Een half uur? Ik wist het niet te zeggen. Het zag er ook niet naar uit dat ik snel een levende ziel zou tegenkomen, dus ik besloot even te gaan zitten. Probeer helder na te denken, zij ik tot mezelf. Ik voelde een stekende pijn in mijn onderbeen. De grond voelde vochtig aan en het was ijskoud. Ik moest denken aan Merel en Wolf, die morgen wakker zouden worden zonder te weten wat er met hun mama was gebeurd. Het brak mijn hart.

Ik werd wakker door een zachte bries die over mijn gezicht streek. Waar was ik? Ik keek voorzichtig om me heen en besefte dat ik me nog steeds in de eindeloze bosweide bevond. Ik moest in slaap gevallen zijn, en het was een wonder dat ik nog leefde en niet onderkoeld was door die bijtende kou. Een paar zonnestralen kwamen tevoorschijn van achter de wolken. Ik probeerde recht te komen, maar alles deed pijn. De wonde op mijn been was gezwollen en ontstoken. Ik moest iemand zien te vinden. Ik besloot maar op mijn gevoel af te gaan, en gewoon een bepaalde richting op te lopen. Na een aantal pogingen lukte het me om recht te gaan staan. Ik begon te manken richting de horizon.

Na een tiental minuten wandelen zag ik in de verte beweging. Het leek wel op een dorp, zo’n klein dorp met maar een paar honderd inwoners. Ik was opgelucht, maar hopeloos. Wat moest ik nu doen? Ik ben gisteren weggelopen zonder plan, en nu kreeg ik er spijt van. Ik besloot gewoon verder te lopen richting het dorp.

Mijn voorspelling was juist. Het was inderdaad een dorp. Ik zag een marktje met daarop een paar standjes en lokale bewoners die hun boodschappen deden. Ik kwam dichterbij en voelde dat mensen me raar aanstaarden. Rond de markt stonden er een paar huizen. Ik begaf me richting een huis en belde aan. Een vrouw met een vriendelijk kijkend gezicht deed open. Ik aarzelde. Hakkelend vertelde ik dat ik verdwaald was en dat ik iemand moest bellen en of ik toevallig haar telefoon zou mogen gebruiken. Het was enkele tellen stil maar toen zei ze “ach, arm kind. Kom binnen, je ziet er moe en verhongerd uit.” Dankbaar ging ik binnen. Ze overhandigde me een telefoon waarmee ik kon bellen. Aarzelend toetste ik het nummer van Geert in. Hij nam niet op.

“eh, mag ik vragen waar ik precies ben?” vroeg ik. “Nou, dit dorpje heet Nisse. We zijn in Zeeland.” Zeeland, gelukkig. Een gevoel van opluchting ging door me heen. Ik zou Geert opnieuw bellen, maar wat dan? Ik kon toch moeilijk opeens bij hem intrekken? En vandaag had ik een afspraak met Harry, om naar Martins bureau te gaan. Ok, ik zou meegaan met Geert, ik zou weigeren te vertellen wat er aan de hand was, mijn telefoon opladen en Harry bellen. Ik zou hem vragen om mij op te pikken en vragen of ik bij hem in mocht trekken, voor een paar nachtjes. We konden dan samen naar het bureau van Martin om iets van informatie over zijn verdwijning te vinden.

De telefoon rinkelde. Het was Geert. Ik hoorde mijn hart kloppen in mijn keel. “Maria? Hallo? Gaat het?”

0 notes

til-in-sf · 6 years

Photo

NEW YORK CITY DAG 5 (?)

Wat raar om te bedenken dat ik alweer 5 dagen hier in de stad ben. Ik kon geen genoeg krijgen van die prachtige Highline, dus vanochtend ben ik samen met Katharina nog een keer gaan lopen. We begonnen rond een uur of half tien, mooi voor de drukte en de hitte uit. Daarna stopten we bij de Chelsea Market, praktisch bij mij om de hoek. Dit was enorm leuk! Een soort van de Hallen in Amsterdam: lekker eten, koffie tentjes, kunst, kleren, spullen, sieraden, zeepjes en van alles bij elkaar in een prachtige loft-achtig industrieel complex. Heel erg vet! Katharina moest op een gegeven moment weg wegens een afspraak en toen ben ik nog even terug gegaan naar de markt.

Daarna via le pain quotidien (waar ze 16,99$ vragen voor een avocado toast dat letterlijk een bruine boterham was met avocado????????) naar het Rockefeller Center en de Radio City Music Hall. Enorm leuk om daar in de NBC winkel naar binnen te gaan want veel shows die ik/wij thuis kijken komen van NBC. Ik was erg geneigd om t-shirts van bijvoorbeeld The Office of Saturday Night Live te kopen, maar het geld groeit me uiteraard niet op de rug (en dat moet wel als je hier spullen wilt kopen...). Even met Joost gefacetimed, die uiteraard ook erg kan genieten van een winkel van zo’n zender.

Via het echte Rockefeller Center ben ik even wezen winkelen, en na een tijdje ben ik doorgelopen naar het MoMa: het Museum Of Modern Art. Een prachtig museum met veel moderne kunst en een paar bijzondere klassiekers, zoals de originele Starry Night van Van Gogh! Toen ik met pap, mam en Joost in het MoMa was zo’n 5 jaar geleden, heb ik de Starry Night niet gezien. Dat vond ik echt enorm jammer, en daarom stond het MoMa boven aan m’n lijstje voor NY deze keer. Want kom op, een van Gogh fan zoals ik kan toch niet de Starry Night voorbij lopen?!

Omdat het vrijdag avond was (had ik niet helemaal door- de tijd gaat hier zó snel!) kon je gratis naar binnen in het MoMa. Met heel New York. Holy shit, ik heb nog NOOIT een museum zo vol gezien. Je kon letterlijk niet normaal lopen, het ging in rijen van de ene zaal naar de andere. Je kon serieus niet uit de rij stappen want je kon nergens heen. Je kon dus ook niet bepalen hoe lang je ergens wilde kijken, want je werd gewoon mee gesleurd door de massa. Echt verschrikkelijk. Ik had nog veel liever gewoon betaald dan dit, maar ja. Na met heeeeeel veel moeite (serieus) een plekje te bemachtigen voor de Starry Night heb ik hem dan toch eindelijk in het echt gezien! Wauwie! Ben er nog steeds van onder de indruk. Enorm gaaf.

Het was niet te doen om ook maar iets anders van het museum te zien, dus na de Van Gogh ben ik snel naar buiten gevlucht, op zoek naar iets anders om me druk over te maken. Uiteraard: de Trump Tower die om de hoek zit. Ik had gisteren al een geweldige button gekocht op de Highline, en dit was uiteraard hét moment om die trots te dragen. Toen ik naar binnen liep besefte ik me ineens even dat ik écht in de States ben, en dat Trump hier écht aan de macht is. What the fuck. Heel bizar. Er stonden mensen te demonstreren voor de toren waar ik heel interessant mee heb gepraat. De Gucci store die onder de Trump Toren zit heeft nu een campagne waar er dus groot “Liberté! Égalité! Sexualité!” in de etalage staat. Dat zette mij aan het denken: zou het een statement zijn? Helaas waren de mensen in de Gucci store druk bezig en voelde ik me highly uncomfortable en underdressed om er lang binnen te staan wachten, dus ben ik maar naar de winkels rondom de Trump Tower gegaan om te vragen of zij nog iets doen met een campagne, sinds zij natuurlijk de winkelruiten hebben recht vóór de Trump Tower. Helaas niet, maar ik merkte dat de mensen die ik vroeg het ook een hele ongemakkelijke vraag vonden. Nou ja, ik vond het toch interessant om er een dialoog over te hebben met de amerikanen die daar werken (voornamelijk donkere jongeren).

Daarna naar China Town gegaan en heeeerlijk gegeten met Nina en Katharina in een chinees veganistisch (!) restaurant. Ze hadden zelfs veganistische sushi! Echt bijzonder. Nina is vegan en ze had de tijd van haar leven: ze had veganistische garnalen besteld en ze waren (serieus!) lekker. Heel grappig! Toen ik een biertje wilde bestellen bij het eten werd ik 18 (???????????) geschat en moest ik mijn ID laten zien waar natuurlijk uit bleek dat ik nog geen 21 was. Eerste keer dat mij alcohol is geweigerd in een heeeeele lange tijd. Voorbode voor de rest van het jaar...?

Uitgeput van weer een drukke dag zijn we met z’n allen naar huis gegaan en heb ik al een kleine inpakronde gedaan van mijn baggage zodat ik morgen nog alles uit de dag kan halen, want zondag moet ik voor dag en dauw opstaan om naar het vliegveld te gaan.

Joe!

3 notes · View notes

diakenrob · 3 years

Text

Een luie herder

Gisteren zagen mijn zoon en ik een arme herder over de muur heen zijn schaapjes tellen. Met spontaan geworpen lammetjes erbij, en af en toe een te oud schaap eraf, steeds zo'n 100 stuks.

De herder met gezin woont waar niemand het hoeft te zien, weg van de winkelstraat. We hadden het nog over die schamele omstandigheden toen we een poos verderop in onze buurt een eenzaam schaap aantroffen. Het leek best in haar nopjes. Toch besefte ik dat wie goed tellen kan, weer op pad moest om dit exemplaar op te sporen. Een goede herder heeft immers niet genoeg aan 99 schaapjes.

De volgende dag ging ik aan het mediteren maar de natuur gaf lichte hints dat er iets moest worden verholpen. Een knakkende twijg. Tussen de bladeren een schuddende schapenkop. En een luie herder, vulde ik aan.

Eerst toch maar mediteren, want geduldig is de schepping. Bovendien was er kans dat herder en gezin voorbij kwamen om het verloren pakketje op te halen.

Zoon en ik gingen net zoals de dag voorheen voor een aantal duizend stappen; voorbij de muur, langs het arme huis en met schroom trok ik de aandacht van de herdersvrouw die zich liever niet liet zien in de context van hun schamele woonst. De Portugese dame begreep me niet, maar ontving genoeg onrustige signalen om later iets te bedenken.

Zoon en ik vonden dat een lange wandeling wel een drankje in de schaduw verdiende, in volle zicht, aan de kant van de winkelstraat. Geen wolkje aan de hemel.

Het was al weer wat later en op de terugweg verschenen plots herdersvrouw en kinderen. Het was niet hun schaap. Dat zouden ze al lang gemerkt hebben.

Het bleek een schaap van een andere herder te zijn. Kijk maar naar de verf op de rug en het teken in het oor van het beest. Vader-herder was toch niet lui en tellen kan hij als de beste.

De andere herder werd gebeld. Die stuurde zijn vrouw en zonen. Ze trokken het arme schaap van de grond. Zelf kon het niet meer. "Zal het nu sterven?" "Ja, hoor", antwoordde de vrouw. En weg waren ze, met schaap op de schouders, wel zeker 5.000 stappen te gaan.

0 notes

mono-multi · 3 years

Text

een brief voor casper

Omdat ik gisteren zoveel aan het nadenken was en zo veel tegen jou wil zeggen heb ik een paar dingen voor de zekerheid opgeschreven.

Ik heb gisteren heel lang en diep nagedacht over alles, dus over gisteren maar ook meer algemeen, en heb geprobeerd naar mezelf en onze relatie te kijken vanuit jouw perspectief. Ik heb beseft dat veel van de negatieve energie tussen ons de laatste tijd van mijn kant komt en ik wil mij daar voor verontschuldigen.

Ik heb gereflecteerd over mezelf en mijn houding tegenover jou de laatste weken en zelfs maanden en ik heb ingezien dat die vaak onterecht, onredelijk en soms egoïstisch is geweest. Dat is echt niet hoe ik wil zijn en zeker niet wat jij verdient, want jij bent zo een mooie positieve persoon waar ik zo veel waardering en appreciatie voor heb. Dat toon en zeg ik veel te weinig en daar heb ik spijt van. Tegelijk ben ik ook bang van deze vaststelling over mezelf omdat ik merk dat ik dat soms niet door heb of onbewust doe en dat herken ik ook bij mijn ouders. Al van jongs af aan zeg ik tegen mezelf dat ik nooit zou worden hoe dat mijn ouders op sommige vlakken zijn. En het maakt mij heel verdrietig dat ik niet aan die verwachtingen heb kunnen voldoen, en al zeker niet tegenover jou. Ik vind dat heel erg van mezelf en dat maakt mij echt heel triest. Ik hoop dat je mij daarvoor kan vergeven.

Moest ik de negatieve opmerkingen of onnodig gedrag kunnen vervangen door lieve woorden en knuffels zou ik er geen seconde over twijfelen. Zelf denk ik vaak terug aan leuke, warme en liefdevolle herinneringen en momenten die wij samen al hebben gemaakt. Die momenten brengen mij zoveel geluk en ik vraag me dan af hoe het tot dit punt is kunnen komen want ik wou dit niet, en ik denk jij ook niet.

Ik heb mij op momenten wel gekwetst en eenzaam gevoeld in onze relatie maar ik zie ook in dat de bron van veel frictie tussen ons bij mij ligt. En dat jij inderdaad altijd moeite hebt willen doen voor onze relatie. Zoals ik al eerder zei vind ik het heel pijnlijk om te horen dat jij het gevoel hebt dat je nooit genoeg bent en ik vind het daarom ook niet onlogisch dat je daardoor anders bent beginnen kijken naar mij en onze relatie en niet meer weet hoe je je moet voelen of wat je moet denken. Ik zou het begrijpen dat je niet meer zeker weet of je deze relatie met mij nog verder wilt zetten. Ik wil wel graag dat je weet dat jou kwetsen of jou van mij afstoten echt op geen enkel moment mijn intentie is geweest.

#casper

0 notes

dagboekliesa3d · 2 years

Text

13/02/2018

- Laatste 2 weken verliepen redelijk goed en normaal, geen emotionele gebeurtenissen, tenzij enkele gespannen dagen door werflawaai waardoor ik aan zelfzorg vergat te doen (nagelbijten, adem inhouden, sensaties negeren..) Geen woede of verdriet getriggerd.  - Vanochtend wakker geworden door lawaai buiten: voor de 4e keer werden steken fietsstrook opnieuw afgebroken: het wordt bijna ironisch, precies een grap. Ik ben opgestaan om 8u20, slapen met oordoppen ging niet eens meer door harde geluiden van steen tegen metaal. Flor moest ook nog opstaan om naar zijn werk te vertrekken. Zodra meeste lawaai buiten gedaan was, begon men weer te boren in het appartementsgebouw. Voorlopig gedaan door middagpauze. Ik twijfel of ik andere locatie opzoek als het weer begint..  - Sinds vorig weekend zijn Olympische winterspelen begonnen, ideaal om te kijken als achtergrondruis: ik hoef me er niet op te focussen, maar toch iets om mijn dagen mee te vullen als afleiding + ik haal er rust uit (ga er ook wel in op)  Wel erg teleurgesteld door het niveau van de snowboarders: ik had er meer van verwacht bij slopestyle en halfpipe (vooral bij vrouwen). Zou komen door slechte weersomstandigheden. Door dat besef voelde ik een leegte omdat ik geen zin meer had om naar Spelen te zien. Gelukkig zijn er toch nog andere interessante sporten.  - Flor bergde gisteren boek op in tas voor vrouwelijke collega die er interesse in had (maar niet bepaald om had gevraagd) Daardoor voelde ik me jaloers dat hij attent was voor een andere vrouw door iets te onthouden als tip. Hij is ook attent voor mij en zij heeft een partner, maar het knaagde toch dat hij in de plaats niet meer attent was met mij (typisch vrouwelijk! Betekende niets voor hem, ik weet dit ook rationeel gezien)  Gisteren deed Flor heel affectief, maar was toch regelmatig met werk bezig, daardoor leek affectie dat hij deed alsof hij met mij bezig was maar zat met zijn gedachten eigenlijk bij zijn werk. Hij reageerde dat het wel oprecht was.  - Paar nachten geleden over (oud-)juf E. gedroomd, waarin ik heel close met haar was > overdag een bummer dat dit niet echt was en ik leek haar te missen. Ik wou haar gegevens opzoeken maar een foto zien nu zou het mentale beeld verpesten, dus heb ik het niet gedaan  - 9 februari voelde ik me heel futloos en zonder energie. Ik zou meegaan naar Tielen met Flor maar zag dit echt niet meer zitten. Oorzaak was waarschijnlijk stress ivm verjaardag mama dag nadien.  Met afleiding ’s avonds begon het te beteren.  - Stardew Valley begin ik ook beu te geraken, omdat ik het beste er uit gehaald lijkt te hebben. Doordat ik gisteren besefte dat ik daar geen zin meer in had of in Olympische Spelen, leek ik terug in een leegte te zitten omdat ik geen tijdelijke zingeving meer had  - Volgende afspraak bij psychologe is 19/02, maar behalve voor mijn vragen waar ik al een maand mee zit, heb ik er voorlopig niet veel nood aan  - Van het zelfzorg-voornemen blijft niet veel meer over, maar ik probeer me er af en toe bewust van te worden, bv door mijn sensaties na te gaan.  - Door Stardew Valley heb ik wel meer zin gekregen om een balkon moestuin te beginnen, maar is pas mogelijk als vorst gedaan is dus maart-april (+ waar benodigdheden kopen?)  - Verjaardag mama is goed gepasseerd. Ze had ons uitgenodigd om mee te gaan eten maar we hebben gepast. Op de dag zelf heb ik sms gestuurd met gelukwensen en daarvoor een bedanking gekregen.  ’s Avonds toen etentje doorging knaagde het schuldgevoel wat maar al bij al is het vlotter gepasseerd dan verwacht. Ik zal blij zijn als ik vraag ivm mentaliseren bij mama aan psychologe kan stellen.  - Door Spelen heb ik al van veel sporten opgezocht wat mijn mogelijkheden zijn maar clubs zijn te veraf, feit dat ik niet aan competitiesport mag doen: ik wil graag leren snowboarden maar ik heb het er niet voor over om hiervoor 2 weken lang naar Peer te reizen voor lessen. Misschien ooit?  - Wanneer ik voor mezelf probeer te zorgen door mezelf lief toe te spreken in de spiegel en mezelf een compliment te geven, voel ik me vies, zo spreken tegen mezelf voelt erg egocentrisch en narcistisch terwijl het puur zelfliefde is. Dit komt volgens mij omdat mama en Myra me heel erg deden schamen als ik opkwam voor mijn noden en wensen. In plaats van hier minstens naar te luisteren reageerden ze hierop alsof dit ongehoord was en ik net een misdrijf had gepleegd. Ook werd mij nooit complimenten gegeven en mama was ook hard voor haarzelf ipv compassie te hebben.  Daardoor is mezelf op de 1e plaats zetten al iets dat wringt, maar mezelf complimenten geven (“ophemelen”) eens te meer. Mama zei zelfs ooit dat ze bewust kritisch met mij was omdat ik dan alleen maar kon verbeteren (en een beter mens worden)  - Ik weet dat mijn passie bij creativiteit ligt en ik wou dat ik daar volop voor kon gaan, maar bv in comics wil ik niet bekend worden voor kwantiteit of beste connecties, wat momenteel de norm is.  - Ik denk vaak “als dit, dan kan mijn leven beginnen” maar er komt telkens iets tussen. Ik heb ook wel wat ideeën en wil bv beter worden in borduren en knuffels maken, maar ik heb nood aan ondersteuning en feedback van iemand met kennis van zaken. Dit volledig zelf leren is moeilijk 

0 notes