#constructief | Explore Tumblr Posts and Blogs

peecee-columns · 2 years

Text

We lijden aan een beoordelingsobsessie

Het prettige van een citytrip is dat je online van alle bars en restaurants een beoordeling kan opzoeken via Tripadvisor. Ongeacht waar je je bevindt en wat de status van je hongergevoel is, kun je op deze handige site van alle horecagelegenheden te weten komen hoe vorige bezoekers over de entourage en het eten dachten. Door middel van een korte beschrijving kan iedereen laten weten wat er goed of minder goed was en kun je je een totaalbeeld vormen van het etablissement. De recensie wordt vervolgens altijd gecompleteerd door het geven van een beoordeling in sterren. Deze kan variëren van één ster (‘vreselijk’) tot vijf sterren (‘uitstekend’) en alles daartussenin.

Deze sterrenbeoordeling staat de laatste tijd steeds meer ter discussie. Het beoordelen van zo’n restaurant, de bijbehorende service en de genuttigde gerechten is immers een nogal subjectieve aangelegenheid, die naast geliefd (bij prachtig mooie recensies) ook gehaat is bij slechte beoordelingen en zodoende een negatieve stempel kan drukken op een zaak. Deze willekeur aan meningen moet tevens online ook met een korreltje zout worden genomen. Het geeft sommige culinaire amateurrecensenten namelijk een goed gevoel om als anoniempje een zaak onvoldoende te waarderen. Daarnaast zien de online bezoekers vaak enkel het gemiddelde aantal sterren dat een zaak heeft ontvangen van eerdere klanten. Dit kan een vertekend beeld geven.

Een zogeheten sterrenbeoordeling komt ook voor in kranten en tijdschriften, bijvoorbeeld bij recensies van boeken, films of nieuwe muziek. Door de weerstand die dit vaak oproept, is Het Parool in 2018 gestopt met het uitdelen van sterren. De redactie was van mening dat het aantal gegeven sterren boven een stuk zwaarder woog dan het geschreven oordeel van de recensent. De sterren zijn vervolgens verdwenen en de recensies zijn compacter geworden. ‘De recensenten plaatsen nieuwe kunstwerken in een context, informeren de lezer over de betekenis ervan en houden rekening met het feit dat de maker een belofte is of een ervaren kracht’, aldus de redactie. Tevens is het voor een schrijver, regisseur of musicus ook weinig motiverend om een beoordeling van slechts een of twee sterren te krijgen, voor een product waar je jarenlang met hart aan ziel aan hebt gesleuteld en waar je zelf achter staat.

Een en ander heeft rechts- of linksom te maken met onze prestatiecultuur. We willen alles obsessief ordenen en rangschikken, prestaties in hokjes onderverdelen, overzicht bewaren en op deze manier zogenaamde effectiviteit garanderen en kwaliteit waarborgen. Een beoordeling kan zelfs, tot op zekere hoogte, iemands toekomst bepalen. En het kan zorgen voor onzekerheid en minder strijdlust. Ik sta dan ook achter het afschaffen van sterrenbeoordelingen en ook achter het doordacht, eerlijk en zo constructief mogelijk onderbouwen van een mening, om iemand erkenning te geven die in plaats van demotivatie juist stimulatie opwekt. Op die manier verschaf je iemand een waardevolle terugkoppeling en geef je diegene kansen tot mogelijke verbetering.

Tegelijkertijd stel ik me voor hoe het onderwijs met geen of minder beoordelingen eruit zou kunnen zien: leerlingen die gemotiveerd(er) en minder gespannen zijn en tevens meer tijd krijgen om te leren en zich te ontwikkelen doordat ze minder toetsen hoeven te maken. Dat ze de tijd en de mogelijkheden krijgen om hun leerstof op een meer intrinsieke wijze te beleven en tot zich te nemen. En dat ze niet meer worden afgerekend met een kil cijfer, dat bepaalt of iemand op dat ene moment iets wel of niet voldoende beheerst en dat vervolgens aan het einde bepaalt of iemand wel of niet wordt bevorderd of zelfs slaagt. Laten we al het bovenstaande dan ook vooral overkoepelend bekijken en proberen te streven naar een maatschappij waarin formatief handelen steeds meer wordt ingezet en waar we elkaar opbouwende recensies kunnen geven over onze werkzaamheden en vorderingen, in plaats van onpersoonlijke en weinigzeggende sterrenbeoordelingen.

#onderwijs beoordelingen cijfers recensie citytrip

3 notes · View notes

thenexalyn · 16 days

Text

Nexalyn Nederland Ingrediënten - Veilig Of Gevaarlijk?

✅ Lees meer: Nexalyn Nederland

Nexalyn Nederland Male Upgrade is hier om normaal aan uw tentoonstelling in de kamer te werken met vrijwel geen nawerkingen. Bent u het zat om uw medeplichtige te frustreren? Gaat het niet lang genoeg door? Of test u niet genoeg, of helemaal niet? Dus deze progressieve gelicentieerde vergelijking zal u helpen om op talloze verschillende manieren betere seks te krijgen. Het geeft u bijvoorbeeld meer uithoudingsvermogen, meer energie, hogere drive en een aanzienlijk grotere erectie. Vertrouw ons bovendien; uw medeplichtige zal het koesteren, hoeveel u ook wilt. Het item kan de erectie ook groter en sterker maken, maar het kan een beperkt verschil maken als de erectiestoornis ernstig is. U vindt alle aanvullende informatie op de site van het item!

Wat zijn Nexalyn Nederland Testosteron Promoter Pillen?

Nexalyn Nederland tabletten zijn een 100 procent normale vergelijking voor iedereen met erectiestoornis. Nexalyn werkt door de bloedsomloop uit te breiden en u energie te geven om in bed te actueren, herstel, kracht en aandrijving, gebieden van kracht voor toename van lange erectie zullen komen. Het contrast tussen de vergelijking en verschillende medicijnen op het web zit in de bevestigingen. Het item consolideert zonder twijfel de beste natuurlijke bevestigingen. Ook bevordert hun activiteit dwingende ontwikkeling, uitgebreide kracht, erectie en charisma.

➢➢➢ Klik hier om Nexalyn Nederland te kopen op de officiële website ➢➢➢

Hoe werkt deze regelmatige vergelijking?

Nexalyn Nederland Male Improvement biedt een betoverende dubbele activiteitsbenadering. Het eerste segment van Nexalyn Nederland helpt bij het vergroten van testosteronspiegels. Verder ontwikkelde testosteronspiegels verhogen uw seksuele drang en moxie en ondersteunen uw seksuele drang. Door deze pillen te gebruiken, kunt u ook meer kracht krijgen voor uw voorbereiding. Dit gebeurt door de bloedbaan in het lichaam verder te ontwikkelen. De beste resultaten achter deze pillen zijn het resultaat van het regelmatige deel dat ze bevatten. Op het moment dat u de pillen inneemt, ontwikkelen Nexalyn Nederland Pillen de bloedstroomniveaus verder, wat het lichaam meer doorzettingsvermogen geeft voor oefening en seksuele oefeningen.

Nexalyn Nederland Fixings

We moeten de creatie van Nexalyn Nederland onderzoeken om erachter te komen welke geheime fixaties het biedt. Deze vergelijking bevat een paar waardevolle onderdelen om erectie en kracht te vergroten en verder te ontwikkelen. Ze zijn als volgt:

Tongkat Ali - Tongkat Ali Root Part door Nexalyn Nederland Deze wortel wordt al heel lang gebruikt als een aanpak om normaal gesproken aan seksuele capaciteit te werken, maar het gebruik ervan als een kenmerkend onderdeel van testosteron is niet uitgebreid.

Saw Palmetto - Saw Palmetto (Bantam Palm) is belangrijk voor Nexalyn Nederland Saw Palmetto wordt ook gebruikt om testosteronspiegels te verhogen, maar het geeft de hoge energie waar klanten van houden.

Vex Root - Vex - een onderdeel van het Nexalyn Nederland-recept Bother is de vermeende "aromatase-remmer" die is geaccepteerd om testosteronspiegels verder te ontwikkelen en oestrogeen te breken.

➣ ➣ Koop nu met een grote korting ⥤⥤ Bezoek nu de officiële website

Hoe Nexalyn Nederland-gevallen in te nemen?

Het voorgestelde deel van Nexalyn Nederland Male Improvement is twee gevallen per dag. De producent van Nexalyn Nederland Male Improvement benadrukt dat u de twee pillen tegelijkertijd moet innemen. In ieder geval, ervan uitgaande dat u medische aandoeningen heeft en hiervoor therapie volgt, is het ideaal om uw huisarts te raadplegen over de vraag of het goed is om Nexalyn Nederland Male Upgrade met andere pillen in te nemen of niet. Gebruik ze alleen wanneer uw huisarts het toestaat.

Nexalyn Nederland nawerkingen

Het Nexalyn Nederland Male Upgrade-item heeft invloed op het welzijn, maar is slechts een constructief resultaat bij normaal gebruik. De basis en duidelijke remedie is om betere en duurzame seksuele plaatsen te krijgen die de cliënt volledig bevredigen. Ook is er meer innerlijke zekerheid dan het item dat is gecertificeerd om meer energie en werkelijke energie te leveren. Dus nu kunt u ervoor zorgen dat de bijwerkingen van Nexalyn Nederland nul zijn en u het met de meeste zekerheid kunt innemen.

✅ Officiële website: - https://scvpost.com/go-nexalyn/

✅ Klik hier om te kopen op de officiële website: https://scvpost.com/go-nexalyn/

#Nexalyn Nederland

1 note · View note

regioonlineofficial · 1 month

Text

Voor het prestigieuze project Strand Residence is de omgevingsvergunning onherroepelijk geworden. Initiatiefnemer Tom Stroomer is zeer opgetogen: “Maandenlang constructief overleg was er nodig, maar met verschillende omwonenden is uiteindelijk overeenstemming bereikt en zijn alle ingediende beroepschriften ingetrokken. Vanaf 1911 is de familie Stroomer actief op deze locatie in Bergen aan Zee; we kunnen niet wachten om van start te gaan!” Wethouder Yvonne Roos-Bakker (Ruimtelijke ordening) reageert: "De gemeente is blij dat na goed overleg met omwonenden het project Strand Residence nu van start kan gaan. Dit project draagt niet alleen bij aan een aantrekkelijker aanzicht van Bergen aan Zee, maar belooft ook een positieve impuls te geven aan de lokale economie. De plannen voor een circulaire sloop en duurzame nieuwbouw sluiten goed aan bij de doelen die gemeente heeft voor een toekomstgerichte gemeente." Planning Dat betekent dat er op korte termijn gestart zal worden met de circulaire sloop van de huidige bebouwing. Circulaire sloop houdt in dat zoveel mogelijk materialen hergebruikt worden, de hardhouten planken uit de bebouwing zullen bijvoorbeeld naar het mountainbike-parcours in Schoorl gaan. Saneren en slopen met zo weinig mogelijke overlast Om overlast in de buurt zoveel mogelijk te voorkomen wordt met sloopwerkzaamheden gestart na het hoogseizoen. Eerst zal het asbest gesaneerd worden, daarna volgt een intern sloopproces om bruikbare materialen te recyclen, vervolgens vindt het grovere sloopwerk plaats. Als de sloop gereed is zal gestart worden met het bouwproces wat circa 1,5 tot 2 jaar in beslag zal nemen. Afgelopen jaren hebben veel geïnteresseerden een reservering geplaatst voor één van de recreatie-appartementen en is het grootste deel verkocht. “Later dit jaar zullen de laatste appartementen verkocht worden, we verwachten dat dit snel zal gaan, maar hoe dan ook zal er direct gestart worden met de sloop en nieuwbouw.”, aldus de initiatiefnemer. Over het project Strand Residence De 70 appartementen van Strand Residence bieden ruimte voor twee tot acht personen en hebben een oppervlakte van 50 m2 tot en 230 m2. Enkele appartementen zijn voorzien van wellnessfaciliteiten als jacuzzi en sauna. Ze liggen allemaal op het zuiden of hebben de ochtendzon te gast. De appartementen zullen bedrijfsmatig geëxploiteerd worden en verhuurd worden aan toeristen. Op de begane grond van het appartementengebouw aan de Zeeweg zal een ontbijt- en lunchroom komen, een fietsenverhuur en een verhuurkantoor ten behoeve van de toeristische verhuur van de appartementen. Parkeren Parkeren kan men in de ondergrondse parkeergarage(s). Deze parkeergarage wordt, indien er beschikbaarheid is, bij zeer warme zomerse dagen onder voorwaarden opengesteld, waardoor er extra parkeermogelijkheden ontstaan voor overig recreatief publiek. De huidige verouderde bebouwing wordt vervangen door nieuwbouw waardoor deze locatie in Bergen aan Zee een aantrekkelijk aanzicht krijgt en economisch een impuls met zich meebrengt. Uit berekeningen blijkt dat er door de gasten van Strand Residence Bergen aan Zee jaarlijks voor circa € 6,5 miljoen uitgegeven zal worden aan de middenstand in Bergen en Bergen aan Zee.

0 notes

keynewssuriname · 3 months

Text

Arubaanse minister brengt beleefdheidsbezoek aan president Santokhi

De Arubaanse minister van Economische Zaken, Communicatie en Duurzame Ontwikkeling, Geoffrey Wever, heeft samen met een handelsdelegatie een beleefdheidsbezoek gebracht aan president Chandrikapersad Santokhi. Het bezoek vond plaats op het Kabinet van de President in aanwezigheid van minister Rishma Kuldipsingh van Economische Zaken, Ondernemerschap en Technologische Innovatie (EZOTI) en haar directieteam. De ontmoeting die dinsdag 25 juni 2024 plaatsvond, was gericht op het versterken van de bilaterale banden en samenwerking tussen Aruba en Suriname op het gebied van economie, handelsbetrekkingen en duurzame ontwikkeling. Minister Wever vertoeft met een ondernemersdelegatie in Suriname om te kijken naar mogelijkheden voor investeringen en versteviging van de samenwerking op verschillende gebieden. Tijdens het overleg werden diverse onderwerpen besproken van wederzijds belang, zoals handel van producten, stimulering van productie en ondernemerschap, het delen van financiële kennis en bevordering van toerisme. Zowel president Santokhi als minister Wever erkenden het potentieel voor groei en samenwerking op deze terreinen en benadrukten het belang van nauwere banden om de economieën van beide landen te versterken en duurzame ontwikkeling te bevorderen. President Santokhi legde de nadruk op het belang van de samenwerking tussen Aruba en Suriname om economische groei te bevorderen en kansen te creëren voor beide landen. Hij onderstreepte de waarde van wederzijds begrip en samenwerking om gemeenschappelijke doelen te bereiken. Minister Wever en president Santokhi kijken optimistisch naar de toekomstige samenwerking en zijn vastbesloten om gezamenlijk te werken aan het versterken van de economische banden tussen de landen. Minister Kuldipsingh blikt terug op een heel constructief overleg met haar Arubaanse counterpart. “We hebben goede gesprekken gehad, succesvolle afspraken gemaakt en de samenwerking wordt nu voortgezet. We gaan dan ook voor resultaten”, stelde de bewindsvrouw. Volgens haar is voedselveiligheid een van de prioriteiten in de verstevigde samenwerking. Daarnaast wil Suriname verschillende Surinaamse producten op de Arubaanse markt brengen. “Wij kijken ook naar hun specialiteiten in renewable energy, en naar hun special economic zone waarmee zij heel veel ervaring hebben. En we kijken natuurlijk ook naar het toerisme. Onze toerismesector en hun toerismesector zijn verschillend en natuurlijk divers”, aldus minister Kuldipsingh. Read the full article

1 note · View note

saulsplace · 3 months

Text

Multipolaire wereldorde vraagt om polytheïstische geopolitiek

Links is gefixeerd op gender, ras en klimaatdoembeelden – drijfzand waarin het onmogelijk is om constructief te zijn. In de VS drijft Jan met de pet steeds verder weg van linkse politiek, en wordt met open armen ontvangen door de America First!-ideologie. Voor het Israël-Palestina conflict geldt hetzelfde – ook dit is een toxische bom voor elke niet-islamitische partij. Het beste wat rechts kan doen, is dit conflict links laten liggen en afkoersen op eigen binnenlandse doelen.

Ga je in op Israël contra Palestina, dan gaat het gesprek meteen over joden: hoe goed en hoe fout die groep is geweest door de geschiedenis heen, in hoeverre zij onze sympathie verdienen. De discussie gaat over zionisme en antisemitisme, en niet over onze eigen problemen in Nederland en West-Europa. Zoals: de woningmarkt, de massa-immigratie, de vernietiging van de boerenstand, energieprijzen en energiezekerheid. We staan het toe dat onze universiteiten worden ontregeld door activistische NGO’s die ongetwijfeld ook vanuit het Midden-Oosten worden gefinancierd.

We moeten vaststellen dat moslims en joden elkaar zullen blijven bestrijden op grond van de religieuze lading van de omstreden heilige plekken. Het beste wat wij in Europa kunnen doen, is de grote moralistische narratieven loslaten, zoals het spreken in termen van ‘genocide’. Alle aandacht moet worden teruggeleid naar de hoofdvraag: Hoe kunnen wij ons in Nederland zó besturen, dat wat er gebeurt in het Midden-Oosten, ons helemaal niet raakt?

Moderniteit en liberalisme

Feit is dus dat Israëliërs en islamitische actiegroepen elkaar zullen bevechten. Het is aan ons om onze samenleving zó te organiseren, dat wij ons daarvan afzonderen. Hiervoor moeten we onze Grieks-Romeins-Germaanse grondbeginselen naar de voorgrond halen. Het vergt een analyse van het succes en de ondergang van het Romeinse Rijk. We onderzoeken hoe de Romeinen omgingen met godsdienstvrijheid en religieuze conflicten.

Inspiratie hiervoor vinden we in een artikel van de Duitse filosoof Odo Marquard (1928–2015). In ‘Aufgeklärter Polytheismus’ suggereert hij dat de moderniteit – waaronder bijvoorbeeld de rechtstaat en de representatieve democratie – niet neutraal zijn van karakter, zoals de aanhangers van de Verlichting dikwijls verkondigen. Marquard oppert dat de moderniteit zijn pluraliteit dankt aan een anti-monomythische polythëistische theologie.

Over mythes schreef ik reeds dat elke inrichting van de samenleving een mythe kent. Denk aan de Amerikaanse ‘self made man’, de communistische ‘klasseloze heilstaat’, of het offer van Jezus in het christendom. Vaak zijn mythes intolerant: ze eisen dat je maar één god aanbidt, één keizer gehoorzaamt, één kerk erkent, enzovoorts. Zoemen we uit, dan zien we dat in het Westen er meestal sprake is van velddiversiteit: dus van verschillende clans, beroepsgenootschappen en religies die allemaal een eigen hiërarchie hebben en een autonoom bestuur. Dit Westerse model van ‘pluriformiteit’ staat tegenover het Euraziatische model, waarin de nadruk ligt op de eenheid van de natie, staat, volk en religie.

Marquard stelt dat monotheïsme – dus het geloof in één ware, alwetende, almachtige God – in zichzelf onverdraagzamer is dan polytheïsme. Een polytheïstisch pantheon is immers poreus en er kunnen nieuwe goden in worden opgenomen, zoals een Hindoe een Jezusbeeldje naast zijn andere godenbeeldjes kan toelaten. Pluriformiteit betekent dat er ruimte is voor rivaliserende geloofsgroepen onder één rechtstaat, naar gelijkenis van de concurrerende goden binnen één polytheïstisch pantheon. En dus zou een pluriforme liberale rechtstaat – waarin er verschillende geloofsgroeperingen naast elkaar kunnen bestaan – schatplichtig zijn aan polytheïsme en niet alleen aan de Verlichtingsmythos.

Alles wat zojuist is benoemd, is nodig om tot het volgende inzicht te komen. De absolute onverdraagzaamheid van de ene God die zichzelf verheft boven al het andere, is dezelfde absoluutheid waarmee de moslims en de joden verwikkeld zijn in een strijd over de heilige plaatsen waar zich het einde van de geschiedenis zou aankondigen. En als je – zoals Nederland – een mogendheid wil zijn die kan schipperen, handel kan drijven, zich niet wil laten vastklemmen in verstrekkende geopolitieke conflicten; kortom een mogendheid die neutraal wil kunnen blijven als dat het eigen belang dient, dan moet je zo ver mogelijk verwijderd blijven van dat type moralistische, eschatologische en apocalyptische mythes. En dús moeten we leren van de Romeinen.

Liberalisme zou oorspronkelijk bedacht zijn om verschillede morele universa in vrede met elkaar te laten leven. Intussen wordt liberalisme steeds vaker benut om militaire ingrepen in soevereine landen te rechtvaardigen. Ook bínnen natiestaten kan liberalisme problematisch zijn. Een seculiere staat moet zijn eigen seculiere karakter waarborgen en dit vergt een hiërarchische afstand tot stromingen die vanuit een religieus wereldbeeld de samenleving willen inrichten. Liberalisme blijft een aanwezigheid veronderstellen van christelijk geïnspireerde normen en waarden. Zónder die christelijke mores ontbreekt ook “geef de keizer wat des keizers is, geef God wat aan God toebehoort”. Dan vervalt de scheiding tussen kerk en staat en staan we voor die monomythische maatschappijinrichting die Marquard bekritiseerde.

Secularisme en orthodoxie

In de orthodoxe kerk droeg de theoloog Father Seraphim Rose (1934–1982) het concept van Symphonia uit. Dit is een leer waarin kerk en staat elkaar aanvullen zonder inmenging in elkaars werkgebied. Het symbool hiervoor is de tweekoppige adelaar. Deze orthodoxe leer staat tegenover de praktijk van de katholieke kerk, die zich opwierp als een eigen macht met een eigen staatsdomein. Dit gaf het katholicisme een meer werelds karakter en leidde onder meer tot een machtstrijd tussen paus en keizer.

Deze geschiedenis brengt ons op de Tweezwaardenleer en het conflict tussen de Welfen en Ghibellijnen. Het is óók waarom Dante Alighieri schrijft in De monarchia (1313): “Oh Constantijn, was u maar nooit geboren” – hij wist namelijk niet dat de Donatio Constantini, een oorkonde waarmee de paus zijn aanspraak op wereldlijke macht rechtvaardigde, vervalst was. Nu is het de vraag of liberaal Nederland zich niet beter kan bekeren tot het orthodoxe geloof: de scheiding tussen kerk en staat kan dan in stand blijven, en tegelijk wordt het mogelijk om de eigen beschaving te herijken en het culturele zelfvertrouwen uit te dragen met een meer weerbare, martiale mentaliteit.

Toch is het beter om zelf iets te stichten, dan om te proberen iets te geloven – of te doen alsof je iets gelooft – wat je in feite niet kúnt geloven, omdat je nu eenmaal een rationeel mens bent. Zoveel van de hoogontwikkelde Grieken en Romeinen konden niets met het christendom, maar werden er uiteindelijk uitgefokt door de lagere klassen, bij wie het christendom zeer populair was. Het brengt ons op een wijsheid die Andrew Tate onlangs opperde in een gesprek met Thierry Baudet: “Als je een grote groep mensen in je maatschappij toelaat die dogmatisch geloven dat één plus één drie is – en ze zijn bereid daarvoor te strijden – dan ga je vroeg of laat rekening met hen houden, jezelf op hen aanpassen. Zelfs al weet je dat het onzin is.”

De val van het Romeinse Rijk

Vanuit de opkomst en val van het Romeinse Rijk – en de overgang van polytheïsme op monotheïsme – komen we op de vraag of het Romeinse Rijk is gevallen door het christendom. We vinden illustere auteurs aan onze zijde: Friedrich Nietzsche, Edward Gibbon, Oswald Spengler en James George Frazer. Hun analyse is dat het redden van de individuele ziel, voor velen belangrijker werd dan het redden van het keizerrijk.

Er zijn christelijke keizers die significante militaire successen boekten. Het verval van het intellectuele erfgoed hangt samen met het waarderen van geloof boven ratio; met fatalistische overgave aan het lot boven het streven om de natuur en de omstandigheden, te plooien naar de eigen wil. Voor wie écht meent dat er spoedig een apocalyptische tijd aanbreekt waarin mensen worden gered of verdoemd op grond van innerlijk geloof, zijn militaire dienst en wetenschappelijke ontdekkingen onbelangrijk.

Toch gaat het waarschijnlijk te ver om de totale val van het Romeinse Rijk toe te schrijven aan het christendom. Het Rijk was al in de problemen was tijdens het leven van Cicero en Marcus Antonius: de bestuursvorm knelde en er was sprake van imperial overstretch. Tekenend was het beleid van keizer Diolectianus, die in 293 de tetrarchie invoerde: nu werd de macht in het Rijk verdeeld over vier hoofdsteden, met naast de keizer een medekeizer en twee Caesars.

Het Oost-Romeinse Rijk, oftewel Byzantium, hield het nog 1.000 jaar langer vol, maar dit was een totaal andere situatie. De infrastructuur die nodig was om het West-Romeinse Rijk te behouden, verschilde compleet van die in het Oost-Romeinse Rijk. Byzantium heerste over steden die al eeuwen sterk waren verstedelijkt en waren gewend aan bureaucratische regimes. Het West-Romeinse Rijk heerste over de uitgestrekte wildernis, inclusief nomadische volksverhuizingen. Het leger dat in Brittannië was gestationeerd, was al groot genoeg om een burgeroorlog over Rome mee te winnen. In Real Time Strategy termen gezegd: het onderhouden van het West-Romeinse Rijk kostte veel meer upkeep. In Rome: Total War – Barbarian Invasion, valt de Oost-Romeinse campagne onder de moeilijkheidsgraad ‘Hard’; de West-Romeinse valt onder ‘Very Hard’.

Zonder al te verstrekkende uitspraken te doen, stellen we vast dat het orthodoxe christendom fungeerde als religie om diverse volkeren eeuwenlang effectief te verenigen onder Byzantium. Ook hier met de nuance dat deze orthodoxe christenen elkaar de hersens in sloegen in discussies over het monofysitisme – de leer die de goddelijkheid van Jezus benadrukt boven zijn menselijke natuur, en over het iconoclasme – in hoeverre heiligenbeelden een rol mochten hebben in de religieuze beleving.

Geopolitiek en hypermoralisme

Nu komen we op de vraag, of een polytheïstisch godsdienst beter in staat is om een wereldrijk – met voortdurend wisselende allianties die vragen om morele flexibiliteit – bijeen te houden, dan een eschatologische Abrahamreligie. De kwestie Israël suggereert dat dit zo is. Hierbij verwijst eschatologie naar een binaire ‘eindtijd’ en een ‘eindstrijd’ – een ultieme confrontatie tussen goed en kwaad. Ook het marxisme is een loot aan de stam van de Hebreeuws-christelijke eschatologie. Het is immers gebaseerd op apocalyptische doembeelden van een ultieme strijd tegen het kapitalisme. De geschiedenis wordt voorgesteld als verdeeld tussen ‘kinderen van het licht’ versus ‘kinderen van de duisternis’, de overheersten versus overheersers. Deze tweedeling leidt tot hypermoralisme.

Abrahamreligies (jodendom, christendom, islam), plus het marxisme, leiden tot het moraliseren van geopolitieke conflicten, en dit gaat ten koste van een wereldrijk. Machiavelli zag dit scherp in – hierom putte hij inspiratie uit de werken van de Romeinse historicus Titus Livius. Moeten we de heidense Romeinen zien als proto-liberalen? Waarschijnlijk niet – wie de geschiedenis duidt in termen van ‘wie een voorloper was van liberalisme’, loopt het risico om de geschiedenis eschatologisch te gaan opvatten, als een heilsgeschiedenis met liberalisme als einddoel.

Het oude heidendom kent géén scheiding tussen kerk en staat en geen universele mensenrechten. Deze beginselen komen uit het christendom, met ieder persoon als kind van God en een inperking van de wereldlijke machten. De Japanners, bijvoorbeeld, maakten alle christelijke bekeringen ongedaan – de feodale krijgsheren begrepen dat een systeem waarin de keizer tegelijk God is, zo’n religie niet kan verdragen.

Het spreekt voor het christendom dat de bijbel geen argumenten biedt voor een totalitaire staat: het kerkelijke-spirituele en het wereldlijk-politieke domein worden als gescheiden sferen neergezet. Tegelijk is het ook geen amoreel systeem, waarin alles maar moet kunnen en mogen. In de moderniteit filosofeert René Descartes over de goddelijke almacht: God is goed én God is almachtig. Dit leidt dan tot het probleem ‘wie of wat bepaalt dat God goed moet zijn?’ – een morele categorie die vaststelt dat goedheid een noodzakelijke eigenschap is van een almachtige God, beperkt die almacht. God besluit iets en daarmee is dat besluit goed, puur en alleen omdat de almachtige God in zichzelf de bron én de rechtvaardiging is van dat besluit.

Via deze weg komt het totalitarisme alsnóg binnen in de moderniteit. We zien dat de moderne staten absolutistische pretenties hebben – denk aan koning Lodewijk XIV die zichzelf als ‘Zonnekoning’ uitriep. Onder zijn bewind betekende verzet tegen de koning hetzelfde als zondigen tegen God. Thomas Hobbes en Carl Schmitt beschreven de absolute machtspretenties van de moderne staatsmacht, die geen rechtvaardigheid meer zoekt buiten de eigen soevereine beslissing. Joseph de Maistre en kardinaal de Richelieu hadden aanverwante ideeën over een onbegrensde staatsmacht.

Kosmologie en theologie

Een polytheïstisch universum met vele goden die elkaar indammen en complotjes maken tegen elkaar, zoals in de Oudgriekse mythen, beperkt het valideren van die almacht. De klassieke Oudheid bouwde het denken over macht en gezag op andere kosmische grondveronderstellingen. De antieke filosoof Plato en de dichter Hesiodus beschreven een oneindige cyclus van opkomst, bloei en verval. In de Griekse mythologie heersten eerst de titanen en zij werden verdreven door de goden van Olympus. De boodschap is: hoogmoed komt voor de val en niemand heerst eeuwig.

De Abrahamreligies kennen een tegenstelling tussen de geschapen wereld en het toekomstige paradijs. De geschapen wereld is op zichzelf niet goed en behoeft verlossing via een redder, een Messiasfiguur. Deze theologische grondveronderstelling opent de weg voor de politieke maakbaarheidsgedachte: de almachtige staat die als redder optreedt en de wrede, chaotische wereld eindelijk goed en volmaakt zal maken. Het polytheïsme van de Oudheid berust op andere kosmische grondveronderstellingen: omdat die cyclisch zijn en niet messianistisch, en omdat de goden ieder hun eigen ‘domein’ hebben en zo velddiversiteit garanderen, zijn ze minder een voedingsbodem voor totalitarisme.

Dit alles ondersteunt Marquards pleidooi voor het polytheïsme als basis voor een politieke ordening van de maatschappij. De heidense veelvoud aan goden kan een ondergrond bieden voor een aristocratische verdraagzaamheid in het omgaan met rafelrandjes en het erkennen van de niet-maakbaarheid van het bestaan. De geesteshouding die dit oplevert is ietwat autoritair doch betrekkelijk verdraagzaam: “Prima dat jij jezelf als ‘queer’ ziet, maar we gaan dat niet verheffen tot maatschappelijke identiteit. We gaan het al zéker niet tot publiekelijk schouwspel maken. Dus nu terug naar de akkers en weilanden om voor het vee te zorgen.”

Deze geesteshouding berust erbij dat er altijd mensen zullen zijn die afwijken van de natuurlijke norm, en dat is okay, zolang die afwijking maar niet op de plaats wil komen van de natuurlijke norm. Behandel in gelijke gevallen, wat gelijk is. Een polytheïstische kosmos kent veel gradaties – tussenlagen tussen wat menselijk, mythisch en goddelijk is – dus er zijn maar weinig dingen écht gelijk, en in het Romeinse aristocratische samenlevingsmodel, heeft iedereen daar vrede mee. In het christendom ligt echter de nadruk op de morele gerechtvaardigheid van de vertrapten – de afwijking van de norm wordt vroeg of laat de norm. Dat ligt besloten in de christelijke eschatologie! De eersten zullen de laatsten zijn en de laatsten de eersten.

De Romein valideert zijn normen door te kijken naar de natuurlijke orde. Het christendom verwijst naar zielen en morele codes die abstract zijn en zelfs tegennatuurlijk, zoals ‘de andere wang toekeren’ en ‘de tweede mijl gaan’ – leeuwen zullen naast lammeren slapen. Het Westen, en in het bijzonder de protestantse landen, zijn in de ban geraakt van het uitroepen van steeds nieuwe slachtofferklasses. Juist de christelijke protestanten staan dichtbij Jezus’ oorspronkelijke leer van verbroedering organiseren tussen maatschappelijke verschoppelingen. Dichter in ieder geval dan de katholieke kerk, dat als instituut toch altijd half heidens is gebleven, en minder met innerlijke spiritualiteit bezig is dan met machtsuitoefening.

Polytheïstische aristocratie: een reëel alternatief?

Aristocratische, autocratische verdraagzaamheid is als theoretisch concept begeesterend, maar zal zonder dragende en levende ideeën snel afglijden naar het recht van de sterkste of rijkste. Maar juist het Romeinse polytheïsme, waarbij de politieke orde ligt ingebed in de spirituele ervaring van de wereld, biedt uitkomst. Want de scheiding tussen kerk en staat geeft ruimte voor een seculiere sfeer waarin dat nihilistische morele vacuüm ontstaat dat nu door het cultuurmarxisme is opgevuld. Het polytheïsme van de Grieken en Romeinen ging uit van krachten in de natuur, halfgoden, bezielde bronnen en wouden. Hun kosmische hiërarchie kent vele treden en lagen. Zij dachten niet in termen van een wereld waarin er geen verlossing te vinden is buiten het offer van Jezus, en een verre God die zich achter de sterren verstopt.

Op religieus vlak bleken de Romeinen bereid tot compromissen. In het joodse geloof mag uitsluitend Jaweh worden aanbeden, terwijl de Romeinen het belangrijk vonden dat ook hun keizer aanbeden werd. Het compromis behelsde dat de joden voor de keizer zouden binnen, in plaats van tot de keizer. Heerlijk pragmatisch en oplossingsgericht!

Besef wel dat aanbidding van de keizer voor de Romeinen een fundamentele kwestie was – een kwestie van gezag, van ‘rule of law’. Aanbidding van de keizer kwam neer op Leitkultur, weigeren hem te aanbidden kwam neer op het moreel verwerpen van het systeem waarop het keizerrijk gebaseerd is. Met het eisen van de keizerverering zeiden de Romeinen: het staat u als onderhorig volk vrij om uw eigen godsdienst te onderhouden, maar erken dat onze cultuur de cultuur is van het hoogste gezag. Zoals we vandaag zouden opleggen: verplicht varkensvlees verkopen bij McDonalds en verplicht Sinterklaas en Zwarte Piet op scholen en bij de NPO.

Voor ons zou het aanbidden van een keizer onnodig zijn: mensen blijven immers feilbaar, corrumpeerbaar, vatbaar voor irrationaliteit en bevliegingen... Zie Koning Willem Alexander en Maxima, die zich inzetten voor Central Bank Digital Currency en voor het vervangen van dierenvlees in voeding door verpulverde insecten. Ten beste zou het keizerschap binnen deze alternatieve kosmologie, symbolisch en ceremonieel worden ingevuld. Toen ik tegen nationaalconservatieve Japanners zei: “Pas op met het verheerlijken van jullie keizer. Voor je het weet komen WEF-lobbyisten langs en wappert ook op jullie keizerlijke paleis de regenboogvlag”, konden ze domweg niet begrijpen wat ik zei. Het was makkelijker om een vierkant blokje door een ronde opening te persen, dan om deze gedachte bij hen te laten landen. Tragisch…

Conclusie

We moeten in realistische, niet in moralistische termen kijken naar geopolitiek, het strijdveld van botsende beschavingen. Want praten in grote moraliserende verhalen ontneemt praktische handelingsvrijheid en verlamt jezelf. Het praten over buitenlandse conflicten in termen van ‘genocide’, moraliseert vooral en zal een groot conflict, zoals dat tussen joden en moslims, toch niet stoppen.

Laten we ons hier niet aan conformeren en alle politieke partijen oproepen om hetzelfde te doen! We moeten naar geopolitiek kijken vanuit een polytheïstisch denkraam: er zijn meerdere concurrerende machten, meerdere goden, bij allegorie. Wie vandaag je vriend is, kan morgen je vijand zijn. Dus wees pragmatisch en flexibel.

Sid heeft jullie steun nodig! De politiek gaat het land niet redden, schrijvers en filosofen zullen het licht brandende moeten houden met ideeën en analyses. Steun Sid via BackMe – draag bij aan deze belangrijke missie voor Nederland. Volg ook zijn Telegram-kanaal en/of schrijf u in voor zijn nieuwsbrief.

#gender #ras #klimaat #links #rechts #column #sid lukkassen #filosofie #politiek #amerikanist #trump #theologie #liberalisme #orthodoxie #geopolitiek #kosmologie

0 notes

jurjenkvanderhoek · 6 months

Text

AANWEZIG BIJ PETER VAN LIER VOEL IK MIJ AANGESPROKEN

Het is mijn gewoonte om tijdens het lezen van een boek alinea's van belang aan te strepen. Fragmenten in de tekst die ik belangrijk acht om achteraf nog eens over en door te lezen. Om op die manier mijn bespreking van het boek inhoud te geven. De uitgave “Geachte afwezigen, Het verweer van de poëzie” door Peter van Lier ziet er na lezing nogal gestreept uit. Vrijwel elke alinea is steekhoudend om nog eens te lezen. Daarom las ik het boek tweemaal voordat ik me ertoe kon zetten er een eigen tekst tegenaan te schrijven. Eenmaal om de woorden te lezen, andermaal om de tekst te doorzien en toen was ik verkocht. Om de aanwezigheid van de werkelijkheid van twee kanten te bezien las ik het boek eens en nog een keer. Door opnieuw en weer te lezen namelijk zie je details, merk je meer of zelfs andere werkelijkheden op dan dat je eerst zag.

Het verweer van de poëzie. Dat is op diverse manieren uit te leggen. Is het oppositie of juist defensief. Moet de poëzie verdedigt worden, en tegen wie dan. Of komt het in opstand, geeft het weerstand. Kan het zich persoonlijk verdedigen, met woorden betekenissen om zichzelf slaan. De vitters en de hekelaars, de muggenzifters en de mierenneukers, ofwel de critici een hak zetten. Van Lier hijst zich op de spreekkist, gaat op de praatstoel zitten en richt het woord tot mij de lezer. “Geachte afwezigen,” heft hij aan. Ik kijk om en inderdaad ik ben alleen in de ruimte, mijn kamer. Hij spreekt mij dus niet aan, maar de mensen die er niet zijn; de afwezigen. Ik voel me niet aangesproken daarom en ben een en al oor, zeker nadat ik tot tweemaal toe de aanwezige was. Maar ik zal beter moeten weten, want ik was afwezig en raak door de schrijver bij de les. Ik dagdroom niet langer uit het vensterraam van de taal, maar wordt wakker geschud door Van Liers’ filosofische intuïties en poëtische bevindingen.

Het verweer is niet de individuele verdediging van Peter van Lier om de poëzie terug binnen de werkelijkheid te plaatsen. Het zijn de wapens van anderen die hij in de strijd gooit. Door de gedichten van een voorgaande generatie dichters en van dichtende generatiegenoten voor mij door te lichten en uit te leggen scherpt Van Lier mijn geest. Pas in het laatste essay besef ik zijn reden dit boek geschreven te hebben. Dan is hij niet meer de onderwijzer, de onderzoeker die zijn eigen poëtische fascinaties in een ruimere context plaatst, de leegte bestrijdt. Hierin blijft hij bij zichzelf en plaatst zich terug in de opvoeding. Komt in verweer tegen zijn constructief aangelegde vader, of maakt paradoxaal een buiging voor ‘ons’ pap. Toch achteraf. “…mijn vader het had over de vele jaren die het licht van verre sterren erover doet om ons te bereiken en dat een ziel dus ook wel heel lang onderweg zal zijn om de hemel te bereiken.”

Aldus is de hele bundel in 24 korte verhalen geen verweer. Van Lier hoeft zich als dichter niet te verdedigen voor het dichtwerk. Het is veeleer een eerbetoon aan het vrije vers, de moderne poëzie. Deze dichtkunst heeft een grond, een groei en een bloei. Peter van Lier is de tuinman die mij wijst op prachtige bloemen, geurend en kleurend in de ochtendzon. Hij geeft aanwijzingen hoe de tere planten te determineren, deze met zachtheid te behandelen om een bloeiend en voor mij boeiend resultaat te creëren. Niet filosofisch onderlegd leest het boek van Peter van Lier voor mij toch niet onbekend. Ik kan een lange wandeling met de schrijver ervan meedenken, maar soms slaat hij een pad in dat mij welhaast doet verdwalen. Ik raak hem kwijt, tast in het niets buiten de werkelijkheid, maar hij vindt mij terug binnen woorden die zijn zinnen vormen. Waar ik de richting kwijt ben en telkens op een doodlopende weg stuit, neemt hij mij in zijn tekst weer bij de hand en leidt mij bijdehand terug op het juiste pad.

Het ‘Geachte afwezigen,’ is verre van een droog boek, niet ‘geen doorkomen aan’, geen harde noot die gekraakt moet worden. Hoewel de taal gangbaar is zweeft het gevoel nog weleens boven mijn werkelijkheid weg. Geen vaktaal, maar wel filosofische redes. Van Lier is een boeiend verteller, geen docerend uitlegger. Ik lees bij hem niet de les, maar hij geeft mij wel uitleg over zijn visie. Leest de dichter en bespreekt het werk. Probeert de woorden voor mij duidelijk te maken. Zijn filosofische achtergrond staat hem daarbij terzijde. Maar het is en blijft zijn visie en uitleg, hoewel hij wel andere uitleggers citeert om zijn standpunt te waarborgen. Soms in wat wollige uitspraken, een diep denker eigen. Maar niet vanaf een ivoren toren uitgesproken. Hij komt naast mij staan en wijst me op de elementen die zijn wereld kleuren en duiden. Op welke manier ik volgens hem de omgeving geschetst in poëzie kan benaderen en bewonderen. Dat is niet die van de rijmelarij, maar van de poëzie met een grote P. De dichter die de werkelijkheid buiten de realiteit beziet en in eigen ervaringstaal omschrijft. Daar kan ik op eigen houtje een weg in vinden, echter Van Lier reikt mij een gids aan zodat ik niet zal verdwalen in taal en betekenis.

Hij haalt het werk van dichters aan die voor zijn werk van belang zijn. Waarop hij zijn werk kan gronden. En tussen neus en lippen door verklaart hij dat werk van deze dichters. In zijn bewoordingen, zoals hij hun teksten opvat en van betekenis acht. Geen recensie maar een uitleg. Hij zit niet op de stoel van de criticus maar veeleer op de zitplaats van de leraar die niet belerend wil zijn. Hij geeft uitleg aan en legt lijntjes neer, knoopt combinaties en relaties aan elkaar. Zodat ik met andere ogen naar de woorden kijk, met rode oortjes de zinnen lees. Wist ik niet wat ik las. Was ik afwezig in mijn gedachten omdat andere zaken mijn aandacht afleiden van de moeilijkheidsgraad van deze door Van Lier aangehaalde poëzie.

Foto: "De Zwartewaaldam bij Spijkenisse, met rechts het Hartelkanaal", Jannes Linders, 1990.

Gaat de magie ervan niet verloren wanneer het gedicht wordt uitgeplozen en op de zin en het woord wordt verduidelijkt. Peter van Lier lijkt dit nodig te vinden om de poëzie te verdedigen. Om het te kunnen plaatsen in en wapenen tegen de proza. In de eerste plaats dat van anderen en in het bijzonder zijn eigen dichtkunst. Het is schrijvers uitleg, ik kan het daarentegen anders interpreteren. Maar na lezing wordt mijn gedachte wel die kant op gestuurd. Ik kan het gedicht niet meer objectief en onbevangen tegemoet treden: het leest zoals Peter de uitleg eraan gegeven heeft. Eigenlijk zal ik eerst de geciteerde gedichten moeten lezen voordat er de uitleg van Van Lier op los gaat. Nu weet ik soms de strekking niet en begeef mij koud in de kennis van de schrijver. Hij weet mijn onkunde te omzeilen door op een leesbare manier te schrijven. Hij verlaagt voor mij drempels, opent deuren. Ik krijg een inkijk in de filosofisch getinte poëzie. Maar het is slechts een glimp van waarde, de echte parels blijven in de schelpen. Ik zal mij de albums aanschaffen, mij inlezen in de overgenomen en toegewijd uitgeweide poëzie. Om zo de hogere dichtkunst mij enigszins eigen te maken. In het verweer schoot Peter van Lier met scherp en raakte wat mij betreft doel.

Geachte afwezigen, Het verweer van de poëzie. Peter van Lier. Poëziecentrum, 2017.

#Peter van Lier #poëzie #essays #filosofie #boekbespreking

0 notes