#cowboy!stel

[neverendingparable]

Also to clarify - Cowboy!Stellan de Grammont doesn't age.

The others do, as much as the Office lets them.

[honey-makes-mogai]

{ID PENDING}

Cowboystelic -

A constelic term for those who stel cowboys!

[PT: Cowboystelic -]

{ID PENDING}

[quirkycritters]

Rabbits? We have it!

Me, managing to give myself art style whiplash: not again-

[aschlindartroom]

Here to yell about a blorbo(s)!

Gabe and Stel, these guys:

They aren't together yet but in the scene I'm writing they're hiking through the woods and come to a meadow full of stickers/foxtails (those things that get stuck in your socks). Importan info: Gabe is wearing cowboy boots and Stel is wearing sneakers with laces.

So it's piggyback time 🥺 they're just being really cute I'm so proud of them 🥺

D'AWWWW LOOK AT THOSE BLORBOS. Being cute. <3 Precious.

Also, I DEFINITELY know what stickers are (though, around here we call them goat heads). I feel you, Stel. I'd ride on Gabe's back too.

[stefselfslagh]

Arnon Grunberg: ‘Ik ontspoor alleen nog met gelijkgestemden.’

De stuk verscheen in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Arnon Grunberg schreef een aangrijpende liefdesroman (De Dood In Taormina) en werd vader van een bijzondere jongen (Alyosha). Twee kanjers van mijlpalen, in een leven dat toch al niet rustig voort kabbelde. "Hoe dichter bij het paradijs, hoe dichter bij het onheil."

"Ik probeer je link opnieuw. Houd moed." Het is in Manhattan nog maar half tien 's ochtends en Arnon Grunberg moet al een stressaanvalletje afweren. Een vroeg bezoek aan de mondhygiënist eindigde later dan gepland, in het New Yorkse stadsverkeer zat evenveel beweging als in het wereldbeeld van Filip Dewinter en de Zoom-link die beloofd had om de oceaan tussen ons te overbruggen, toonde zich pas na een hele tijd inschikkelijk. Video-interviews: ze brengen je geen stap dichter bij Boeddha. 

Arnon Grunberg heeft New York nog maar een paar dagen geleden heroverd. De reünie met zijn flat vlakbij Grand Central Station zorgde voor een acute opstoot van adrenaline. Thuis is waar je hart ligt. Ook al verdeel je dat hart al een kwarteeuw over twee continenten. "Het is fijn om na drie maanden Nederland weer hier te zijn. New York heeft zich duidelijk prima hersteld van de pandemie. Al had ik ook niks anders verwacht. Deze stad heeft al vaker getoond dat ze veerkrachtig is." 

De aanleiding voor ons gesprek is De Dood In Taormina: de mooie nieuwe roman van Grunberg. Het verhaal, in een zowel resumerende als reducerende notendop: een jonge regie-assistente (Zelda) knoopt amoureuze relaties aan met een ouder wordende acteur (Jona) en een ongekreukte Zweed (Per). Nadat Zelda haar mannen een tijdlang apart heeft gesavoureerd, brengt ze hen op de hoogte van elkaars bestaan en reizen ze met z'n drieën naar Taormina om met ingehouden adem de grenzen van een driehoeksverhouding af te tasten. Al doende trakteren ze elkaar op bespiegelingen over 'liefde en rechtvaardigheid', 'vergiffenis en pragmatisme' en 'acteren en oprechtheid'.

De Dood In Taormina had geenszins De Dood In Beveren-Waas kunnen heten: Zelda, Jona en Per verwachten veel van hun menage à trois en een Italiaanse kuststad is nu eenmaal 'een beter decor voor geluk' dan een Oost-Vlaamse fusiegemeente. "Taormina staat voor de schijn van paradijselijkheid", zegt Arnon Grunberg. "De Middellandse Zee en de Siciliaanse sinaasappelbomen doen dromen over ongecompliceerde gelukzaligheid. Maar vaak geldt: hoe dichter je bij het paradijs komt, hoe meer je ook het onheil nadert. Dat is in deze roman niet anders."

Nog voor ik Grunberg met gespeelde schroomvalligheid kan vragen of het polyamoureuze thema van zijn boek autobiografische wortels heeft, heeft hij de vraag al voor me beantwoord. "Ik ben in het gezelschap van mijn vorige vriendin, Roos, en een minnaar van haar ooit zelf naar Taormina gereisd. Dat was zo'n ingrijpende belevenis dat ik ter plaatse al tegen Roos zei: 'Dit wordt een roman. Dit wordt De Dood In Taormina.'"

Met je geliefde en haar ontuchtige sidekick op reis gaan: is dat wel een goed idee? "Ik ben als schrijver misschien meer dan andere mensen geneigd om het avontuur op te zoeken. Om te denken: 'Waarom niet?' Ook al besef ik dat ik misschien een pijnlijke ervaring tegemoet ga."

Is het dat ook geworden? In De Dood in Taormina gaat de driehoeksrelatie alvast met de nodige strubbelingen gepaard. "Een seksuoloog heeft me ooit gezegd dat een driehoeksverhouding enkel kans op slagen heeft onder homoseksuele mannen. Omdat zij beter in staat zouden zijn om liefde en seksualiteit van elkaar te scheiden. Ik weet niet of dat klopt. Maar ik begrijp wel waarom de meeste mensen kiezen voor een meer conventionele relatievorm. In een driehoeks-verhouding bestaat altijd het gevaar dat je het derde wiel aan de wagen bent. Een monogame relatie verschaft je minstens de illusie van geborgenheid. Ook Zelda, Jona en Per snakken naar een zekere vastigheid, maar zoals alle mensen hebben ze tegenstrijdige verlangens. Ze willen niet enkel veiligheid, maar ook spanning. En dat is precies wat ze in Taormina vinden. Het machtsevenwicht tussen hen verandert voortdurend: ze bespelen elkaar met overgave, niemand heeft permanent de bovenhand. Die instabiliteit maakt hun driehoeksverhouding boeiend en aantrekkelijk."

Zelda staat erop dat Jona toekijkt wanneer ze met Per vrijt. Ze wil dat hij alles ziet en meemaakt, dat hij 'geen deserteur is van zijn eigen verlangen'. Maar is het soms niet verstandiger om wél weg te lopen van je verlangens? "Dat denk ik niet. Als je je verlangens te vaak onderdrukt, doe je jezelf tekort. Je kan je verlangens, ook de obscure, beter proberen te aanvaarden. Of dat lukt, hangt af van hoe je jezelf ziet. Als je denkt dat je een heilige bent, is het accepteren van je duistere begeertes moeilijk. Maar als je er vrede mee hebt dat je niet uitsluitend goed bent, lijkt het me perfect mogelijk om je bij je verlangens neer te leggen. Zelfs al zijn ze ontoelaatbaar. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat er mensen zijn die géén ontoelaatbare verlangens hebben. En als ze wel bestaan, vrees ik dat het ontzettend saaie mensen zijn."

De kunst bestaat er natuurlijk in om je ontoelaatbare verlangens niet te doen uitmonden in ontoelaatbare daden. "Uiteraard. Maar dat je bepaalde verlangens hebt, betekent niet dat je er automatisch ook naar handelt. Noem mij naÏef, maar ik denk dat kunst een uitweg kan bieden om op een toelaatbare manier met ontoelaatbare verlangens om te gaan. Neem nu de religieuze schilderijen van vroeger. De maagd Maria werd daarin vaak afgebeeld als een aantrekkelijke vrouw met verleidelijke borsten. Dat gaf mannen de mogelijkheid om te denken: 'Ik mag eigenlijk niet naar andere vrouwen kijken, maar het is de maagd Maria, dus het is goed.' (lacht) Daarom vind ik ook niet dat er een verbod moet komen op getekende pedoporno. Zolang er in pedoporno geen echte modellen gebruikt worden, zie ik niet in wat er verkeerd aan is. Verantwoorde pedoporno helpt wellicht om te voorkomen dat pedofielen tot pedoseksuele daden overgaan."

Terug naar uw boek. Voor Per zijn intrede doet, weigeren Zelda en Jona hun relatie liefde te noemen. 'We werden een stel door te doen alsof we het niet waren. We stonden in brand, maar we zeiden tegen elkaar: 'Ik zie niets, ik ruik niets. Is er ergens rook?' Waarom doen ze zo nadrukkelijk afstand van het concept liefde? Omdat er in een relatie die niet als liefde bestempeld wordt meer zuurstof zit? "Dat denken ze toch. Ze zijn bang dat ze zichzelf in een romantisch harnas opsluiten als ze hun relatie als liefde erkennen. Maar al gauw blijkt dat ze daar sowieso in terechtkomen. Zodra ze bang worden om elkaar te verliezen, beginnen ze elkaar te wantrouwen en te beteugelen. In plaats van bastions te zijn voor elkaar worden ze elkaars concurrenten."

De onrust neemt nog toe wanneer Zelda ook een relatie begint met Per, 'de jonge cowboy uit het Noorden'. Per confronteert de oudere Jona met zijn eigen verval. "Zo is dat. Maar ook de jonge Zweedse God is niet immuun tegen aftakeling: het is een jonge Zweedse God met erectieproblemen. Het verval begint soms vroeger dan je denkt." (glimlacht)

De trip naar Taormina eindigt voor alle betrokkenen totaal anders dan ze hadden voorzien. Na een noodlottige Siciliaanse nacht duikt in uw boek de vraag op: kan je ontsnappen aan je eigen verleden? Is de waarheid per definitie 'sneller dan alle grote en kleine leugens'? "Dat onderwerp fascineert me al lang. Films en romans zijn doordrongen van de idee dat - als je iets vreselijks hebt gedaan - je verleden je altijd wel inhaalt. Dat vroeg of laat gerechtigheid geschiedt. Maar wat als dat een romantische illusie blijkt te zijn? Wat als 'onvermijdelijke rechtvaardigheid' helemaal niet bestaat? Dat vond ik een intrigerende vraag."

En hoe luidt uw antwoord? "Het heeft er alle schijn van dat je je verleden wel degelijk onder leugens kan verbergen. Er hangt een prijs aan vast, maar het kan."

De prijs die je ervoor betaalt, is dat je voor altijd verder moet met je eigen leugens. En dat je bij gebrek aan een publieke veroordeling van je daden ook niet zo makkelijk met een schone lei kan beginnen. Je staat voorgoed in het debet. "Je kan natuurlijk altijd verlossing vinden in de biecht: de religieuze confessie of de seculiere variant ervan, bij een therapeut. Maar ik vermoed dat de meeste mensen zo'n schuldbelijdenis niet eens nodig hebben. Eén van onze grootste talenten is om onze eigen daden - ook al zijn ze gruwelijk - voor onszelf te rechtvaardigen. Zelden kom je iemand tegen die zegt: 'Ik heb geen enkel begrip voor wat ik gedaan heb.' Een paar jaar geleden gaf ik een schrijfles in een gevangenis. Mijn publiek bestond uit mensen die nog lange tijd in de cel moesten blijven en waarvan je bijgevolg kon aannemen dat ze een moord of een ander geweldsdelict hadden gepleegd. Wel, elk van hen beschouwde zichzelf als een slachtoffer. Er zaten geen daders in die gevangenis, alleen maar slachtoffers. (lacht) Dat zegt iets over ons vermogen om onze fouten voor onszelf te vergoelijken."

Naar goede gewoonte zet de realiteit het in de nieuwe Grunberg weer op een stevig ontsporen: de vader van Zelda gebruikt een eierwekker om de huilbuien van zijn dochter te timen, Jona blijkt jarenlang de minnaar van zijn eigen moeder te zijn geweest en Per neukt principieel enkel na de middag. Ik vraag Arnon Grunberg waarom hij er op staat om de werkelijkheid in zijn boeken keer op keer te laten derailleren. "Omdat ik denk dat in de ontspoorde realiteit de waarheid te vinden is", antwoordt hij. "De wereld om ons heen is voortdurend aan het ontsporen. Maar omdat we daar niet mee kunnen omgaan, hebben we geleerd dat te verdoezelen. Als schrijver wil ik de absurditeiten van het leven blootleggen. En er de waarheid in herkennen. Mij lijkt het heel aannemelijk dat een zoon seksuele gevoelens heeft voor zijn moeder. Niet dat ik mijn eigen moeder lichamelijk begeerde, maar het was wel de eerste vrouw op wie ik verliefd werd. En wat Per betreft: als je erectieproblemen hebt, is het ergens wel logisch dat je zegt: 'Sorry, ik neuk enkel 's middags.' Die ongerijmde gedragsregel is voor hem gewoon een manier om met zijn schaamte om te gaan. "

Dreigt het absurdisme in uw boeken soms geen rem te zetten op het inlevingsvermogen van uw lezers? Maakt u het hen soms niet moeilijk om zich met uw personages te identificeren? "Je moet natuurlijk wel bereid zijn om de absurditeiten in jezelf en je omgeving te zien. Er wordt mij weleens half verweten dat de ontsporingen in mijn boeken enkel het product zijn van mijn verbeelding. Dat ze in de werkelijkheid niet voorkomen. Maar dat laatste klopt niet. Eén van de redenen waarom ik literaire reportages ben gaan schrijven (o.m. over de Amerikaanse soldaten in Irak, red.), is dat ik wilde aantonen dat de ontsporing overal zit. Het volstaat om de beelden te bekijken van de Afghanen die zich aan de wielen van een opstijgend Amerikaans vliegtuig vastklampen om te begrijpen wat ik bedoel."

Zoekt u ook in uw persoonlijke leven de ontsporing op? Moet u zich op tijd en stond kunnen laven aan ongewone, uitzonderlijke ervaringen? "Ik ben daar wat voorzichtiger in geworden dan vroeger. Maar het verlangen naar roekeloosheid is nooit helemaal weg. Met Roos en haar minnaar naar Taormina gaan, was een roekeloze daad. En toch ben ik in dat avontuur meegegaan: ik hou nu eenmaal van spelen. Wat ik echter niet meer doe, is mensen in naam van de literatuur misleiden. Ik speel alleen nog met mensen die zich bewust zijn van het spel. Noem het: ontsporen met gelijkgestemden." (glimlacht)

Wie ook graag speelt, is Jona. De wereld is zijn podium en hij verlaat het nooit. Voelt u zich aan hem verwant? "Niet echt. Tegen Jona zou zelfs ik regelmatig zeggen: 'Vanavond even niet, jongen.' Maar dat neemt niet weg dat ik de energie die hij uitstraalt erg aantrekkelijk vind. Als iemand zoals Jona de kamer binnenkomt, denk je meteen: 'Er gaat iets gebeuren.' Dat vind ik spannend."

Wilt u dat mensen ook over u zeggen: 'Ik ga met Arnon mee, want dan gaat er iets gebeuren'? "Ik wil dat mensen zeggen: 'Ik ga met Arnon mee, want dan weet ik nooit wát er gaat gebeuren. Misschien gebeurt er niks, maar evengoed kan het volledig uit de hand lopen.'" (lacht)

In De Dood In Taormina staat de mooie zin: 'Het leven is geen plicht, geen geschenk, geen test, het leven is een avontuur.' Hebben we de literatuur in het algemeen en de boeken van Arnon Grunberg in het bijzonder nodig om ons daar af en toe aan te herinneren? "Ik moet mezelf daar ook weleens aan herinneren. Het is niet zo dat mijn leven één ononderbroken avontuur is. Maar ik vind inderdaad niet dat we onszelf voortdurend moeten straffen voor het loutere feit dat we bestaan. De vader van Zelda doet dat in zekere zin wél. Hij ziet het leven als een plicht, hij is altijd maar aan het werken. En toch vraagt hij zich op een gegeven moment af: 'Waarom heb ik nooit met mijn dochter gespeeld?' Dat is voor hem een bijzonder pijnlijk moment."

U bent onlangs zelf vader geworden. Gaat u de zin voor avontuur in uw zoon aanwakkeren? "Het is hoogmoedig om te denken dat je je kind kan kneden. Maar ik hoop wel een vader te zijn die zijn kind een brede kijk op het leven meegeeft. Ik wil Alyosha laten zien dat er heel veel levens geleefd kunnen worden. Dat je van het ene leven naar het andere kan fladderen. Dat je niet altijd en overal dezelfde persoon hoeft te zijn. Misschien zijn dat wel de essentiële kenmerken van een avontuurlijk leven. Eigenlijk wens ik mijn zoon toe dat hij zijn verstand verliest zonder dat hij in de gevangenis of het gekkenhuis belandt." (lacht)

Alyosha Inigo Ayal Grunberg werd na een pijnlijke bevalling van ruim dertig uur geboren in een Amsterdams ziekenhuis. Een dag later schreef zijn vader hem al een brief: 'Als het leven begint met zoveel pijn, ben ik in mijn boeken misschien te mild geweest. In het ziekenhuis zei ik tegen je moeder, die op dat moment kermend onder de douche stond: 'Als je ziet hoe het leven begint, begrijp je een hoop.''

De moeder van Alyosha is de drieëndertigjarige Nederlandse schrijfster Niña Weijers, die luttele dagen voor haar existentiële martelgang nog in Humo liet optekenen: "We houden het voorlopig bij één kind, dat is overzichtelijk.” Moeder en kind bevinden zich momenteel in Amsterdam: zelfs dubbel gevaccineerde partners van greencardhouders geraken zonder trouwboekje niet voorbij de Amerikaanse coviddouane. En trouwen om aan die onrechtvaardigheid te ontkomen, willen Grunberg en Weijers niet. Er zijn grenzen aan wat een mens wil doen om de administratie te behagen. 

Toen ik Arnon Grunberg drie jaar geleden in Brussel sprak, hadden noch Niña noch Alyosha zich al in zijn leven aangemeld. Toch zei hij: 'Falen als vader is het ergste wat je als man kan overkomen.' Heeft hij als prille vader last van faalangst? "Nee, helemaal niet. Ik voel veeleer een zelfvertrouwen dat niet echt op de werkelijkheid gebaseerd is. Maar dat is goed: je moét jezelf overschatten om een kind te maken. Als je er niet van uitgaat dat het allemaal goed komt, hoef je aan het opvoeden van een kind niet eens te beginnen."

Drie jaar geleden was u bang dat het vaderschap op gespannen voet zou staan met uw schrijverschap. Zijn de vier eerste maanden sinds de geboorte van Alyosha in dat opzicht bemoedigend geweest? "Zeker. Toen ik een paar dagen geleden naar New York vertrok, zei Niña tegen me: 'Ik vind dat we het tot nu toe heel goed hebben gedaan.' En dat was behalve een mooi compliment een vaststelling die ik alleen maar kon onderschrijven. Ik maakte me vóór de geboorte van Alyosha meer zorgen over het vaderschap dan vandaag."

Een week na de geboorte van Alyosha werd u geïnterviewd. Toen de journaliste u vroeg hoe uw zoon heette, antwoorde u: 'Nikolajevitsj.' Zullen we dat uit naam van uw imago maar het gevolg van een grotesk gebrek aan slaap noemen? (lacht) "De waarheid is dat ik de naam van mijn kind écht even was vergeten. 'Hoe héét die zoon van me ook weer?', dacht ik. 'We hadden hem toch naar een tsaar genoemd?' En toen rolde de naam Nikolajevitsj over mijn lippen. Ik ben benieuwd naar wat een psycho-analiticus daarvan zou maken. (lacht) De enige verzachtende omstandigheid die ik kan inroepen, is dat je altijd even moet wennen aan een naam. En aangezien Niña en ik niet op voorhand wisten of we een jongen of een meisje zouden krijgen, had ik nog niet de tijd gehad om me de naam van Alyosha eigen te maken."

Alyosha is een Russische naam. Hij betekent zoveel als 'beschermer'. "Het is een naam die opduikt in de boeken van Dostojewski. Maar ook J.M. Coetzee gebruikt hem in zijn Jezustrilogie. En aangezien Niña en ik allebei Coetzeefans zijn, moesten we weinig moeite doen om Alyosha een mooie naam te vinden. Dat Alyosha 'beschermer' betekent, was meegenomen. Ik vind het een mooie gedachte dat je een kind op de wereld zet dat andere mensen wil beschermen."

Uw eigen vader stierf dertig jaar geleden. Is hij voor u nog een voorbeeld? In positieve dan wel negatieve zin? "Ik heb in de aanloop naar de geboorte van Alyosha heel vaak aan mijn vader gedacht. En dat bracht meer herinneringen aan hem naar boven dan ik voor mogelijk had gehouden. In die zin kan mijn vader, ook al is hij al erg lang dood, wel degelijk nog als een rolmodel fungeren. Al lijkt het me vanzelfsprekend dat je als debuterend ouder vooral je eigen accenten legt. Dat je zegt: 'Ik ga niet doen wat mijn ouders gedaan hebben. Zulke goeie ouders waren ze nu ook niet.'" (lacht)

In een podcast zei u: 'Ik ga al vijftig jaar improviserend door het leven en dat wil ik ook de komende vijftig jaar blijven doen.' Zou het kunnen dat Niña dat geïmproviseerde leven van u met een bang hart tegemoet ziet? In een interview met deze krant voorspelde ze 'emancipatoire conflicten'. 'Straks zit ik met alle huishoudelijke shit', zei ze. "Ik had met Niña nooit een kind gemaakt als ik had gedacht: 'Dit wordt een vreselijke strijd.' Maar ik dacht precies het tegenovergestelde: 'Niña en ik gaan dit al improviserend heel goed doen.' En dat vertrouwen heb ik nog steeds. Ik denk niet dat onze huishoudelijke ideologieën zo ver uit elkaar liggen dat we ze niet met elkaar kunnen verzoenen."

Voor De Standaard schreef Niña een essay over de koerswijzigingen in haar leven: 'Je ruilt het één in voor het ander. Jezelf vermenigvuldigen, jezelf halveren.' Ervaart u het ook zo? Dat u zich sinds de geboorte van Alyosha zowel vermenigvuldigd als gehalveerd hebt? "Ik voel me zeker niet gehalveerd. Maar ik heb dan ook niet negen maanden lang een bolle buik gehad die plots weer weg was. Tegelijk heb ik ook niet het gevoel dat ik mezelf vermenigvuldigd heb. Als ik naar Alyosha kijk, zie ik een jongetje dat me ontroert en aan het lachen maakt. Ik denk niet: 'Ziedaar mijn vlees.'" (lacht)

Ik dacht na de geboorte van mijn zoon: mijn hart is nu dubbel zo groot. "Dat begrijp ik heel goed. En ik herken het ook: ik voel ontzettend veel liefde voor Alyosha. Maar evengoed kan ik hem tijdens het schrijven ook tijdelijk vergeten."

In De Dood In Taormina moet Zelda haar vader op een gegeven moment beloven om 'niet roekeloos door het leven te gaan', om 'er alles aan te doen om niet vóór hem te sterven.' Een mooiere belofte kan je je ouders nauwelijks doen. "Dat vind ik ook. Ik ken een vrouw die de belofte van Zelda écht aan haar vader heeft gedaan. Dat vond ik heel aangrijpend. Zeker omdat ze die belofte op puberleeftijd deed. Wat bewijst dat ze al vroeg besefte dat een mens geen eiland is. Dat je niet alleen voor jezelf leeft."

Tot slot: in uw boek zegt de vader van Zelda goedbedoelend tegen zijn dochter: 'Als je wat op de opvoeding hebt aan te merken, moet je het zeggen.' Zal Alyosha zijn ouders ook tussentijds mogen evalueren? "Ik kan me voorstellen dat ik ooit al grappend iets gelijkaardigs tegen hem zal zeggen, ja. Zoals ik mijn petekind ook al vaak heb bezworen: 'Als je het echt niet uithoudt met me, moet je maar de Kindertelefoon bellen.' (lacht) Humor maakt veel draaglijk. Je kan de zwaarte van het leven niet altijd vermijden. Maar je kan wel vluchtroutes creëren. En ik denk dat ik daar redelijk goed in ben."

We nemen afscheid: er moet van de onwillige ochtend nog wat tijd worden teruggevorderd. Bij wijze van taalkundige after party duik ik na ons gesprek nog even in de brief aan Alyosha die Grunberg vlak na de geboorte schreef. 'Tegenwoordig noemt je moeder jou 'lieve pruttelaar'. Wat mij meteen aan het werk van Charlotte Delbo herinnerde, die na haar verblijf in Auschwitz de mens een lijk noemde waarin diarree pruttelt. Lieve Alyosha, wij maken ons weinig illusies over de mens, toch ben en blijf jij ons licht. En hopelijk dat van vele andere mensen.' In mijn ooghoek welt een traan op. Ik weet niet zeker of het er één van ontroering of één van het lachen is. Dat zijn altijd de beste. 

[minjin]

rules: answer 21 questions then tag 21 people u want to get to know better

tagged by: @dykesypha ILY LEE!!! <3

nickname: i don’t rly have one ppl use a lot but one of my friends calls me stel belz... very cute (and Sometimes ppl say stellz or stell)

zodiac: sag! 

height: 5′7 hehe

last movie i saw: into the spiderverse I THINK... idk my memorys bad

last thing i googled: tabroom (its a debate website lol)

favourite musician: i can’t choose but i LUV mitski! i also rly luv marina + the front bottoms + mother mother + COIN + saint motel + the bleachers

song stuck in my head: none rn but yesterday hannah by COIN was stuck all day

other blogs: @spidermansexual and uh do my zine tumblrs count

do i get asks: not a lot! but when i do i go 💖💖💖💖💖

following: 663 lol

followers: 211!

amount of sleep: AUGHGU every since winter break my sleep schedule has been all over the place but i try to get 7+ hours of sleep on weekdays and w/e i feel like for weekends (unless i got a debate tournament oof)

lucky number: 15

what i’m wearing: pjs... my friend made a shirt for me it says “nerf this!” cuz overwatch lol 

dream job: IDK... animator sounds fun but if u’d humor my wilder dreams actor

dream trip: mongolia + taiwan! i’d visit my brother in taiwan then go to mongolia. i’ve never actually been to mongolia b4 ;_;

favourite food: sushi 😜

play any instruments?: i used to play the violin n i know VERY basic piano

languages: SIGH only english

favourite song(s): HM

malibu 1992 by COIN  |  talk too much by COIN  |  i wanna get better by the bleachers  |  i don’t wanna dance by COIN  |  uso by SID (yes anime songs r on my fav song list)  |  again by yui  |  99 by mob choir HEHE  |  everything in be the cowboy

[this list changes All The Time]

random fact: my prescription is -5.25. this post was made by the bad eyesight gang

describe urself as aesthetic things: bro i have no idea

tag 21 ppl

that’s way too many ppl 4 me so i’ll only tag a lil bit (sorry if u were already tagged/already did this!)

@mobchoir99 @kqcore @mo-bu @kepler296 @ritchu @cephu @wlwelrics @fmabscar @lunadial @onlinestats

[kjerstnilsen]

Ik wil alleen maar zwemmen

Een bloedhete zomer en een tien uur durende autorit maakt dat we bij aankomst ruiken naar zweet, liefde en instant noodles. Jij en ik zijn naakt aan de voet van Dune Du Pilat, een duin hoger dan de hoogste bomen in Zuid-Frankrijk en even wonderlijk als wijzelf. Het water, een teder bad, kust onze lichamen welkom. Ik spring als eerste de zee in vanavond. Jij stribbelt wat tegen. Ik wrijf blonde lokken uit mijn ogen, ik haal je, neem je bij de pols en sleur je mee in de azuurblauwe diepte.

Niet de laatste keer.

Nadien schrijf je onze namen in het zachte zand dat ons eigengemaakte plekje op aarde bestendigt, het suikerspinnen hemelgewelf versmelt met ons tot het donkerder wordt en we dalen de duin terug af naar de kampeerplek. Met natte haren spelen we bij kaarslicht Rummikub en drinken we met grote teugen warme rode wijn tot onze lippen verkleuren. Je lacht paarse tanden, ik vind je mooi zo. We zoenen, we zoenen tot we vergeten wie het meeste gedronken heeft.

‘s Nachts word ik wakker door het geluid van de wind, jij zegt: ‘het is de Mistral’.

‘De Mistral? In volle zomer?’ Als een mini-klimop verstrengel ik mezelf rond jou: op zoek naar meer beschutting dan de wiebelende tent met stokken die - zo was ik ervan overtuigd - zouden breken als twijgjes.

Alles wat wij waren reflecteert zich daar in dat naakte bij elkaar zijn, voelen en erin geloven dat we bestonden. Dat het echt was.

Toch, kan iets té echt zijn? Kan de suikerspin te zoet zijn? De zee te wild en de nacht te lang? De liefde te intens en de vragen teveel?

Zonder dat er ooit een antwoord komt. Zonder dat we echt weten waar dit alles naartoe moet of naartoe gaat.

‘Ik ben de Mistral en ik kom je halen!’, grinnik je. Ik wil dat je ophoudt, ik wil dat je me omarmt, de nacht aan ons voorbij gaat. Je ziet de vertwijfeling in mijn ogen die nu groter en zwarter zijn dan ooit door het maanlicht.

In een poging me te kalmeren zing je fluisterend liedjes met een accent waardoor je klinkt als een cowboy: ‘‘Ride until the sun comes up and down, around me, about two or three times, feed the pigeons some clay, turn the night into day’. Mijn hand plaats je op je borstkas, zodat ik je hartslag kan voelen. Naar het schijnt synct je ademhaling en dus ook je hartslag met de persoon waar je naast slaapt. Vielen we toen maar in slaap. Na een tijd kan ik, door het tempo van de wind heen, je hartslag zelfs horen. Ik stel me voor hoe we in onze tent in een schild zitten met melodische superkrachten, een tijdloze bubbel bestand tegen al het kwade van het universum.

Er schuilt een arrogantie in die eerste liefde. Was je ergens meer in het moment dan tijdens het samenzijn met die allereerste? Dit zijn toch de momenten in een mensenleven die blijven plakken? Onoverwinnelijk jong en mooi en alles. De bittere realiteit van afscheid en tranen en verdriet is nog niet binnengesijpeld.

onze tent

licht

flikkerde

volle maan

Na grondig onderzoek kwam mijn professor Kunstgeschiedenis - ik noem hem gemakshalve Bob - tot de conclusie dat er tijdens de Middeleeuwen momenten waren waarop theaters gesloten bleven. Hij leidde dit af a.d.h.v. boekregisters van theaterhuizen waarbij er bepaalde dagen een immense opkomst was en andere dagen niets geregistreerd werd. ‘Een logisch gevolg’, reciteerde Bob, ‘van het gebrek aan kunstlicht’. ‘Het was het natuurlijke licht van de maan die het nachtleven mogelijk maakte’. Geen artificieel licht maar wel het ritme van de zon, de maan, de sterren, de seizoenen en de dagen. Slimme man die Bob.

‘Zo moet het geweest zijn’, dacht ik, ‘klaarwakker om 3 uur ‘s nachts en zin om een duik te nemen’. En dat kon, de zee riep, de volle maan verlichtte het pad. Bob vertelde ook dat mensen toen vroeger op de avond gingen slapen en tijdens de nacht even opstonden. Opstaan om een boek te lezen, te vrijen, tijd maakten voor eigen reflecties tijdens het rustig worden van de wereld. Inmiddels hebben we de natuur proberen te overmeesteren maar de Mistral waait, hoe dan ook. De natuur zal altijd sterker zijn dan jij en ik tesamen.

‘GRRRR, GRRRRRRRR’ raast de wind verder. ‘Wat denk je?, vraag je. Mijn hoofd is net zoals altijd een ontrafelbare bol wol aan gedachten die wild om zich heen schieten als een pistool waarvan de beveiliging er permanent is afgehaald. BAM BAM BOL WOL BLOB ONONTWARBARE DRADEN. Het tempo van de wind versterkt de chaos in mijn hoofd. Ik kijk naar je, mijn hand nog steeds op je borstkas en ik zeg niets. Wat zie ik je graag. Wat wou ik nu dat ik dat toen had gezegd. DAT IK JE GRAAG ZIE.  ‘Zullen we de Mistral trotseren? Zullen we dansen onder het oog van de maan?’ Het was geen vraag, je opent de tent al, onze bubbel doorprikt. Terwijl mijn lichaam zich een weg baant naar buiten ontrafelen zich nog een paar gedachten: ‘Wat als we hier en nu zouden veranderen in een muziekstuk? Wat als onze lichamen oplossen en we voor altijd kunnen voortleven als een klank? Zoals de ruisende wind van de Mistral? Wat als alle dode en alle verloren zielen uiteindelijk verder leven in een idee dat getransporteerd wordt naar iets wat je kan horen? Dat je verder draagt? Of is het omgekeerd, is de muziek die je koppelt aan een geliefde eigenlijk het eeuwige leven? Zolang het lied klinkt, zo lang blijf jij bestaan.’

Het eeuwige leven is zoet wanneer je één gelukzalig gevoel voor eeuwig kan beleven. Het eeuwige leven smaakt bitter omdat het nooit is wat je ervan verwacht.

Rob, een vriend die ook ingenieur is, vertelde me ooit dat bij elke keuze die we maken er een nieuwe versie van onszelf voortleeft in een andere parallelle werkelijkheid. Slimme man die Rob. Dat zijn dus heel veel jijen en heel veel ikken die besloten hebben om samen keuzes te maken. In het nu en in het ergens anders.

Samen met de auto naar Frankrijk.

Samen luisteren naar Fleetwood Mac.

Samen een pitstop in de bosjes voor een sekssessie waardoor onze rit vertraging opliep.

Maar wat als we gestopt waren en kampeerden net voorbij Lyon? Wat als we die dag veel eerder waren toegekomen? Wat als de maan die dag niet scheen? Zouden we dan ook uit ons schild gekropen zijn?

Je leest het, al die parallelle keuzes maken dat onze jijenenikken wel ergens moeten blijven voortbestaan. En dat brengt ergens wel rust.

Misschien spelen we nog steeds Rummikub op ons knalrode plooitafeltje.

Misschien drinken we nog steeds stroperige wijn.

Misschien zijn we inmiddels al verder gereisd naar Spanje.

We bezochten Madrid, proefde sangria en trotseerden het gebergte van Sierra Degredos aan de grens met Spanje en Portugal. Eenmaal aangekomen in Sesimbra een andere kuststad, bestelden we tapas en werd de vrouw van de bediening kwaad omdat tapas iets Spaans is en ze het godverdomme gehad had met toeristen die tapas wilden bestellen. We lachen welwillend en bestelden een portie frietjes in de plaats. Frietjes waren er in werkelijkheid nacho’s met gesmolten kaas.

Dan reden we nadien misschien verkeerd met de auto en hadden we moeten overnachten op de te kleine zetels van onze rode Citroën Saxo - rood was een rode draad - en waren we ‘s ochtends wakker geworden in een fantastisch berglandschap met vergezichten die we nooit of te nimmer zouden vergeten.

Maar niets van dit alles in deze realiteit.

Als een bezetene sleurde ik je arm mee over de hoge duin het water in. De azuurblauwe diepte was nu donker en onvoorspelbaar geworden. De wind nam ons mee, op het ritme van onze hartslagen ging ze als muziek door ons heen. ‘Welke muziek zijn wij?’, vroeg ik.

Het is daar dat je kopje onder ging.

Universum van de ideeën, ontrafelbare wol, mag ik dan iets vragen?

Als dat niet teveel is?

Mag ik dan alsjeblieft iets vragen?

Ja?

Doe ik?

Dan nu?

Dat er op zijn minst een volledig album gewijd wordt aan jouw groene ogen?

Een hele opera aan je brede lach?

Aria’s gezongen over je speelse krullen?

Een festival enkel en alleen voor de drie zwarte haren op je grote teen?

Dat er een muziekstuk klinkt net zoals jouw stem, net zoals jij kon zingen, net zoals je me in slaap suste, net zoals je me opwond, net zoals je me vastnam, net zoals je hield, in deze parallelle wereld hield, je hield zoveel van zwemmen.

Ik voelde je, ik riep je, ik raakte je kwijt. DAT IK JE GRAAG ZIE. Dat ik in het maanlicht je krullen zag verdwijnen in een zee die woest en meedogenloos om zich heen sloeg. Jijen en ikken verdwenen in deze realiteit. Het water kuste je vaarwel.

[willemrichterreisverhalen]

Amerika 2018

Hoe een klein puntje een groot verschil kan maken (of: breakfast with a view)

De afstanden in National Park Canyonlands zijn behoorlijk. Het park is in drie delen verdeeld. Vlak in de buurt van het noordelijke deel heb je bovendien het uitgestrekte State Park Dead Horse Point. We hadden ons voorgenomen daar vanochtend te ontbijten. Er is daar een prachtige overlook over de canyon waar de Colorado-rivier in een prachtige bocht (een horse shoe) doorheen slingert. Bij de toegangsweg richting dat park bleek dat nog ruim 20 mijl om te rijden. Toen we daarna bij de ingang van het park arriveerden dachten we in eerste instantie te zien dat het vervolgens nog eens 34 mijl rijden zou zijn. Pooh, wat een afstanden. Maar goed, dat bleek dus 3,4 mijl te zijn. Gelukkig maar.

Wat een prachtig uitzicht. Hoewel het wel wat rokerig was; er was gisteren een flinke brand in de buurt van Provo (richting Salt Lake City). Al die rook kwam vandaag dus deze kant op. Desondanks een view die je niet dagelijks hebt. We hebben een mooie wandeling over de rand van de canyon gemaakt. Eerst met een stel uit Texas gezellig staan kletsen, later nog met een Nederlands koppel.

Dan nog even over de legende van de Dead Horse Point. Want waarom heet het hier nu zo? Het verhaal gaat dat cowboys in de omliggende velden wilde paarden vingen en deze gevangen hielden op het hogere plateau. Hier hadden ze een afgesloten ruimte van gemaakt. Vervolgens kozen ze er de paarden uit die ze konden temmen; de rest lieten ze er achter op de beperkte ruimte waar geen water was. En waar de dieren geen kant op konden. De dieren stierven daar van de dorst. Niet echt een fijn verhaal.

Het andere punt van vandaag is het hoogtepunt van de reis tot nu toe: de wandeling naar de Delicate Arch in National Park The Arches. Na het bezoek aan het Dead Horse Point zijn we hierheen gereden. Om The Arches te bereiken ga je vanuit Moab direct flink omhoog. Op de hogere vlakte ligt daar een prachtig, ongeëvenaard landschap. Grote keien, majestueuze rotsformaties en prachtige stenen bogen. Nu hadden we daar vier jaar gelden al wat van gezien, maar de tijd was toen wel erg kort. We deden toen The Arches en Canyonlands in één dag: zeg maar de Japanse methode. Bovendien was in The Arches toen het pad naar de grootste/mooiste boog vanwege slecht weer niet toegankelijk. Maar vandaag wel: dus hebben we de wandeling (ongeveer 3 kilometer one way) vandaag gedaan. Je kunt die wandeling hier bekijken. Het was een flinke klim, maar het was de inspanning meer dan waard: WAT EEN PRACHT VAN EEN DING. Echt het hoogtepunt van onze reis tot nu toe.

[neverendingparable]

Every year I dig through my posts to check how old Stellan is and every year I remember he doesn't age right now thanks to Neil's potions so it doesn't really matter.

That being said, happy birthday to Stellan Sommers, those who age and those who don't.

[antonieniessen]

Kort&Krachtig #57

Nederland werd de afgelopen dagen in een wurggreep gehouden en 17 miljoen mensen hielden gisteravond laat hun adem in. Het land lag dagen plat, want de hele bevolking hield zich met nog maar één ding bezig : wie wordt de 4e Topper ? Bij onze Lachende Gulden Humberto Tan, nep nepper nepst, kwam het hoge woord eruit : Jan Smit wordt Topper 4. Nou zal het mij een rotzorg wezen, want ik heb niks met verkleedpartijen en meezingfeesten. Al dat TROS Muziekfeest op het plein gedoe zou wat mij betreft bij wet verboden moeten worden. Daarbij weiger ik principieel om ook maar 1 dubbeltje uit te geven aan iets waar René Froger aan verbonden is. Misschien een aardige gozer voor de mensen om hem heen, maar ik vind het A een waardeloze zanger en B een verschrikkelijke komediant.

De man profileert zich op een manier waar ik dwars doorheen kijk. Gisteren speelde René ook weer een rol : de geïnteresseerde bij een verhaal over een natuurverschijnsel. Persoonlijk ben ik ervan overtuigd ik dat hij bij een aflevering van National Geographic binnen 10 minuten steevast in slaap valt. Toen hij gisteravond bloedserieus en aandachtig zat te kijken naar een warrig verhaal over een nieuw continent aan de hand van het pletten van een Snickers werd hij door zijn collega Toppers Jeroen en Gerard midden in zijn gezicht uitgelachen. Je zag Gerard Joling denken “Doe een keer normaal en sloof je niet zo uit, Froger”. Als klap op de vuurpijl onthulde René ook nog eens dat hij een fervent duiker is en toen rolde ik van de bank van het lachen. Niet zozeer om het feit dat hij duiker is, maar wel om het feit dat ik hem ineens voor me zag in een duikpak. Gelukkig hebben we de foto’s nog.

De Toppers is een geweldig zakelijk concept. In 2 dagen passeren 120.000 mensen de kassa’s van de Arena en dit jaar zullen die mensen zich uitdossen als cowboys en indianen. Zo'n 99% van de bezoekers is stemgerechtigd en dat stemt mij dan weer droevig. Hiervan acte. Het hele circus draait natuurlijk maar om één ding : het spekken van de zak van een zanger die niet meer kan zingen. De kaartjes kosten tussen de € 64 en € 109 per persoon en dan heb je nog niets te drinken. Een avondje Toppers kost een stel dus minimaal € 130 entree en ik heb me laten influisteren dat de consumptieprijzen gelijk liggen aan Saint-Tropez. Voor de oudere mensen onder ons zal ik een avondje rolmops in clownspak even omrekenen. Dat kost jullie zo'n 200 gulden per persoon en dan ben je nog niet naar het toilet geweest. Proost.

[peper-en-zout-blog]

Cowboy en paard

Peper en zout stel : Cowboy en paard

Bekijk meer peper en zout stellen in de categorie [maxbutton id=”36″ ]

Materiaal : Keramiek , Categorie : Western , Fabrikant / Merk : Japan , Land : Japan , Jaartal : ± 1930-1940 , Overige kenmerken : Heeft u nog informatie over dit peper en zout stel? Laat het ons weten via het contactformulier. Bij ons is verder geen informatie bekend.

Verzameling

Dit…

[surliniosocial]

Google Adwords uitbesteden?  5 goede redenen om dit te doen!

Wij vinden dat je voor een goede Google Adwords campagne altijd een specialist moet inschakelen. Hier lees je zes redenen waarom en hoe je deze investering weer snel terugverdient. 

1 - een fout is snel gemaakt  Stel dat je een modezaak hebt, gericht op een ouder publiek, en je wilt goed gevonden worden op Google. Dan klinkt het logisch om als zoekwoord ‘kleding’ te kiezen. Maar dan blijkt dat je geadverteerde euro’s niet het gewenste aantal aankopen oplevert. Je wordt namelijk nu ook gevonden op ‘kinderkleding’, ‘kleding bedrukken’ en ‘cowboy kleding’. Dit is slecht nieuws, want een kleine fout kan ervoor zorgen dat de advertentie minder wordt getoond voor al je zoekwoorden!

De advertentie loopt beter als deze woorden als uitsluitingszoekwoorden worden toegevoegd of als een ander matchtype wordt gekozen, waarmee wordt aangepast in welke mate het zoekwoord en de search van de klant overeen moeten komen. Een AdWords specialist weet als geen ander welke (uitsluitings)zoekwoorden moeten worden ingezet om de best mogelijke campagne te draaien. 

2 - de perfecte advertentietekst Een goede advertentietekst valt op, je moet je immers onderscheiden van je concurrenten. Een Adwords advertentie bestaat meestal uit twee delen: de titel en de omschrijving. Zoekt iemand een nieuwe iPad, dan is de titel ‘iPad Pro kopen met 20% korting’ een zeer aantrekkelijk keuze. Maar ook de beschrijving kan leiden tot een klik naar de website. De omschrijving ‘vandaag besteld, morgen in huis’ werkt beter dan ‘wij hebben de iPad Pro in ons assortiment’. Een Adwords specialist zal de teksten van concurrenten blijven monitoren en waar nodig de eigen tekst aanpassen, zodat jouw aanbod de beste blijft . Hierdoor worden meer potentiële klanten naar jouw website geleid; een echte win-win situatie dus!

3 - data analyseren Daar zijn Adwords specialisten dol op: data! Het bijhouden van data, data doorspitten om advertenties aan te passen en ga zo maar door. Ze bekijken welke zoekwoorden vaker worden gezocht, hoeveel concurrentie er is en welke doelgroepen worden bereikt. Alles voor dè perfecte advertentie tegen de laagste kosten.

4 -  adverteren is het begin

Beginnen of het professioneel uitbesteden van Google Adwords is nog maar het begin. Wat gebeurd er na de klik bij Google? Hoe lang blijven mensen op jouw website? Ook dit wordt bijgehouden door een Adwords specialist en hij kan advies geven om de website aan te passen of teksten te herschrijven. Zo sluiten  advertentie en website goed op elkaar aan en wordt de advertentie vaker getoond.

5 - remarketing Door een code op de website van de klant te plaatsen, kunnen wij een bezoeker die de website of een bepaalde pagina van de website bezoekt, advertenties sturen. Handig als een klant wegklikt voordat hij een bestelling plaatst. Zo kun je makkelijk de perfecte klant bereiken; remarketing is één van de opties hiervoor. Bijkomend voordeel is dat het ook mogelijk is te adverteren op websites waarmee Google een deal heeft. Die websites variëren van Youtube en nieuwssites tot sites over specifieke hobby's. Verder zijn er doelgroepen in te stellen op locatie, leeftijd, soort apparaat en interesses.

Wil je gaan beginnen met Google Adwords? Komen dan eens lang bij ons om met onze Adwords specialist te praten over alle mogelijkheden! De koffie staat klaar!

[louiseeklund]

5 April 2017 Onsdsg

08:57 Jag måste flytta till Los Angeles. Bo där och leva i lyx. 12:13 Jag skrev till honom igår att jag troligtvis kommer att vara stel på grund av att han åker med en annan. Det resulterar i att han inte har några förväntningar och det resulterade till att jag köpte rosor, sushi och en falafelwrap till honom, dessutom har jag med min högtalare så om jag får för mig att spela musik och dansa när LA-gruppen anländer finns det nu redskap. 12:17 Åh herre min skapare! Bra att jag åkte i tid. Beräknad ankomst är nu 27minuter före den planerade. 12:24 Den här bussschauffören var långt från lika mysig som den föregående. Jag är underligt glad över att jag åkte dit fel dag. 12:30 Hoppas han är hungrig. 12:35 Åh min skapare. Det slog mig precis att han kommer hit. Om en halvtimma har han landat. Fyfan. Fjärilar. Vad är planen? Alla undrar. Ingen vet. 12:36 Geniet kom på en idé. Jag borde återskapa vårat första möte. Dra fram ett par 3D glasögon och sätta på Kraftwerk och dansa med folk som inte dansar. 12:38 Tänk om jag inte känner igen honom. Om han inte känner igen mig. Om han ångrar att han åkte hit när han ser mig. Att allt som skulle bli, inte blir. Det lär inte ske dock. Vi båda är perfekt konstiga för varandra. Men vad ska vi prata om? Hos mig finns ingen dialog, ingen monolog. Han står för snacket, jag står för dansen. Musiken. Blommorna. Maten. 12:42 "Hello!" *stel kram* "I got you flowers" *lämnar fram Ica-blommor" "I got you food" *Tappar maten* "Oh sorry" *trycker på play och helt fel låt spelas*. 12:46 Jag är framme nu och han kommer om en kvart plus några minuter plus kötid i tullen. 12:47 En affärsidé jag har är att öppna en floristbutik här. 12:51 Jag kan inte ställa upp en scen, det blir för stelt. 12:58 Jag ser ut som ett troll. 13:02 Koop Island Blues är ändå perfekt på vissa vis. 13:03 Jag har med mig högtalaren så vad fan. Men jag trycker nog play när jag ser honom. Han skulle älska det och dessutom borde jag kasta rosblad på honom. 13:04 Om han ändå hade sin cowboyhatt. "Hey Cowboy". 13:18 De har landat! 14:15 Skippade han flyget eller vad är det som försegår? 14:17 Är han fast i säkerhetskontrollen? 14:19 Har jag missat honom? 13:22 Mitt liv är en komedi. Ingen jävla drama romance här inte. 14:25 Han kom. Han såg mig sitta på marken och lukta på blommorna. Jag satte på musiken. Vi kramade och vaggade i takt. Jag kände hans hjärta genom allt. 15:26 Hemma.

[neverendingparable]

"Go ahead, try torturing folks." Stellan pulls out a large, menacing looking water gun. It's filled to the brim with ice cold water. "See how well that works out for you. That includes you too, Stanley and Anastasia."

[neverendingparable]

"Adam and Adam S is going to get confusing. We need nicknames. Maybe call that one Smithson?"

[neverendingparable]

Cowboy Stellan! x/x