#egocentrisch

[rikwintein]

Ondelibereerbaar

Laatst zette een motoruitstap de piot aan het denken. Het is geen geheim. Als het even kan trekken Mijn Groote Liefde en de piot er op uit met de Milwaukee Vibrators. Soms rijden ze ergens heen om een doel te hebben: een lekkere lunch, een koffie met uitzicht op natuurpracht (in de breedste betekenis van het woord) of een zalige plek om een tentje op te zetten. Uiteindelijk is het onderweg zijn…

[mitsi-be]

Verdieping 3: Ann Veronica Janssens en de fountainhead.

Ann Veronica Janssens legt spiegels om wat er al is langs andere kanten te beschijnen. Van de (kerk)toren maakt ze een kunstwerk door langs een andere kant te tonen wat er al is. Maar kan je licht vangen zonder te vervormen? Kan je belichten en toch de fundamenten van dingen veranderen die er al zijn? De vorm die nooit juist zal zijn, of de zoektocht in woorden die het doel niet kunnen weerspiegelen, of in de weerspiegeling weer iets anders zijn. 

In de  ‘fountainhead’ bouwt m’n torens alsof het mogelijk is vormen te bouwen die niet geconstrueerd zijn met bouwstenen die er al zijn en reeds bestonden. Beeldverbragende kunst is zoals het eindeloos doorverwijzen van het deconstructivisme van Heidegger en Blanchot. En gaat het mij uiteindelijk over het ethische van de vorm of over het ontkennen van de ander/ de zoektocht/de mening. De vorm die nooit juist zal zijn, of de zoektocht naar woorden die het doel niet kunnen vertalen, of in de vertaling weer iets anders zijn. Kan enkel oneindig insinueren nieuwe dingen brengen (film) en conservatief verslaan? Of kan je zonder totale destructie nooit de fundamenten verliezen en laat je anders toch de fundamenten die alles vormen bestaan. Enkel contextualiseren of historisch plaatsen zal niet genoeg ontleden. En de geschiedenis van de toren wijst ons ook op de leegheid ervan. Een lege vorm die zijn betekenis oneindig kan veranderen in functie van machtige mannen. Architectuur is een vaste vorm die niet makkelijk in vervorming kan zijn, of in vraag kan worden gesteld. Geef me tafels op wielen en constructies die enkel door hun eeuwig veranderen bestaan. 

Mevrouw Janssens bouwt weinig en belicht veel. Iets dat van haar ook een eeuwig naar achter leunende persoon maakt. Er is iemand die tegenover de machtige mannen moet staan en volgzaamheid is uiteraard heel makkelijk. Dan ben je niet egocentrisch en kan je je verwachten aan weinig kritiek. Word je een boos, tegendraads en woke meisje of ga ik voor een makkelijker pad waar ik me neerleg bij een voorafbepaalde macht. 

Voor totale verandering van voorgaande structuren zal het spiegelen echter weinig nieuws brengen, en veel dat zijn functie al lang verloren heeft toch nog laten bestaan. 

De contemplatie in een kerk kan ook zonder de paus bestaan. 

[commetombeunarbre]

De uren tussen middernacht en de ochtend waren lang en donker. Soms dacht dat het me zou opluchten om te huilen. Maar ik wist niet waarom ik zou huilen. Ik wist niet om wie ik zou huilen. Ik was te egocentrisch om te huilen om een ander en ik was te oud om te huilen om mezelf.

[d-i-x-i-t]

Er is niks zo erg als "een halve schilder". Er is niks zo erg als "nen halve" te zijn. En dat vraagt veel opoffering, maar de ergste opoffering is "nen halve" te zijn. Maar veel mensen kiezen voor dien "halve", ze sluiten compromissen. Het leven zit vol compromissen, maar de kunst kent geen compromissen. Ge moet eigenlijk permanent in studie zijn naar uzelf. Uzelf in vraag stellen, zonder egocentrisch te worden. Op ontdekking gaan, naar het innerlijke. Zonder psychedelica, zonder filosofieën daarrond. In alle mogelijkheden die we hebben, is er nog zelden iemand die aan de rand van de weg naar een boom kijkt en zegt: "Ah, dien boom, prachtig!". Ge moet niet mee zijn met de tijd, ge moet mee zijn met de poëzie. Ge moet mee zijn met alles dat boven de tijd staat. Dan hebt ge kans om dichter bij dat Goddelijke te komen.

- Sam Dillemans (Documentaire Canvas, minuut 5)

[megakarina66things-blog]

VOOR DE J.P.V,D.BENT HAALDEREN,DE BEWINDVOERDER EN DE CURATOR,DIE NIET WENSEN TE VERANDEREN.!!

[inge-universe]

David Persons - Wiel van Fortuin @auteurdavidpersons #davidpersons #wielvanfortuin Wie heeft hem nog meer gelezen? Wat vond je er van? .......... Mijn mening: #mijnmening #recensie #review Daan stapt na een bevlogen tijd op het vliegtuig naar Vegas. Hij wil weg uit de rompslomp en wil tijd voor zichzelf. Weg van alles. De situatie rondom de ziekte van zijn vader en de financiele ouderenmishandeling van de laatste vriendin van zijn vader Bianca (in een lange rij van vriendinnen en surogaatmoeders) en weg van zijn eigen vriendin Laura. In Vegas leert hij verschillende soorten mensen kennen en komt hij regelmatig dezelfde personen tegen. Je leert Daan best goed kennen tijdens zijn verblijf in Vegas. De relatie vader-zoon wordt goed uitgediept. Ik heb sympathie opgebouwd voor Daan. Hij komt er uiteindelijk achter dat hij en zijn pa meer op elkaar lijken als hij dacht. Bianca is iemand waar ik geen sympathie voor had, want denk ik logisch is, na wat zij de vader aan doet. Daan zijn vriendin Laura is denk ik een complex persoon. Een beetje egocentrisch en staat ineens voor zijn neus in Vegas. Veel aandacht nodig binnen de relatie. En vooral met zichzelf bezig. Dus een mooi debuut. Goed beschreven familie roman met verschillende hedendaagse thema's die een ieder zou kunnen overkomen. Benieuwd naar de volgende boeken van de schrijver David Persons. 4⭐ https://www.hebban.nl/recensie/inge-over-wiel-van-fortuin .......... Ik heb dit boek eerder gelezen met de Hebban #leesclub @hebbannl #hebbanleesclub .......... #bookstagram #bookstagrammer #bookstagrammers #bookstagramnl #dutchbookstagram #dutchbookstagrammer #dutchbookstagrammers #instabook #sfbook #scifibooks #instaboek #lezenisleuk📚 #samenlezenisleuker #debuut #debuutroman #roman #familie #familiedrama #familieroman https://www.instagram.com/p/Clbtkbvrwj_/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[tistje]

‘In welke mate is ons samenlevingsmodel (niet) aangepast aan mensen met autisme?’ … autisme en samenleving Onlangs kreeg ik de vraag van een persoon met autisme met de vraag in welke mate onze samenleving aangepast is aan mensen met autisme.

[nouckieme]

Als ge de zon zijt hebt ge geen sterren nodig.

Alex Agnew

[rikwintein]

Contrair

Laatst vervulden de uitlatingen van een smoelenboek-kennis de piot met plaatsvervangende schaamte. De zogenaamde FB-vriendenlijst van de piot leest min of meer als de verticale doorsnede van de maatschappij en daar is hij behoorlijk trots op. Daar hoort evenwel één kanttekening bij: nationalisten, reactionairen en andere para-criminelen zijn fors ondervertegenwoordigd. Dat is een bewust keuze.…

[stormvanwoorden]

Mensen zeggen vaak tegen mij dat ik erg volwassen ben in mijn denken, doen en laten. En op sommige vlakken zal dat ook effectief zo zijn (anders zouden ze de behoefte niet voelen om zoiets te zeggen), maar op minstens evenveel vlakken ben ik nog een klein kind. Want bij het minste van tegenslag heb ik altijd de neiging om te vluchten. Dan zie ik een oplossing in mijn biezen pakken en nooit meer terug te komen. Ergens een nieuw leven te starten; herbeginnen. Maar het geluk dat ik daarin zou vinden, zou nooit van lange duur kunnen zijn. Want ge pakt uw eigen ook mee naar dat nieuw begin. Weet ge, als individu zijt ge met zoveel zaken verweven, maar toch is het zo gemakkelijk om vanuit een egocentrisch standpunt te handelen. Om vanuit het "ik-perspectief" naar uw omgeving te kijken, “Ik wil dit, ik voel dat”, en te vergeten dat het in feite om een "wij" draait. Het maakt niet waar ge u bevindt: op uw werk, op uw school, op de lijnbus, of op uw fiets in een veldbaan. Ge oefent altijd een invloed uit terwijl ge beïnvloed wordt. Wat ge doet en zegt is afhankelijk van wat er zich in de ruimte rondom u bevindt, en ook van alles wat ge ooit al ervaren hebt; van de ruimtes die ge hiervoor al hebt betreden. Maar wat er in de ruimte rondom u afspeelt is ook afhankelijk van u als persoon en wat ge (ermee) doet. Het is in feite een vicieuze cirkel. Maar wat ik dus wou zeggen is: ge kunt uzelf niet uitwissen. Hetgeen wat u van de ene plek wegdrijft zal u dan misschien niet wegdrijven van de andere, maar het zal dan wel iets anders zijn dat niet klikt met die omgeving. En daardoor zult ge weer moeten vluchten naar een nieuw begin, enkel en alleen om opnieuw ingehaald te worden door uzelf. Om te blijven moeten er aanpassingen gebeuren, dat staat buiten kijf. Daarvoor zijn we te verschillend. En ik stel mij dan dikwijls de vraag wie zich aan wie moet aanpassen en wanneer zo'n aanpassing echt verantwoord is. Maar hier is het ding, ge moet eigenlijk in wisselwerking treden met uw omgeving als ge tot een goede samenwerking wilt komen. (En “samenwerking" bedoel ik dan ook in de breedste zin van het woord, gaande van een groepsproject tot een gezellige sfeer en de orde bewaren in een treinwagon). Het is een kwestie van geven en nemen. Van vragen en (be)antwoorden.

[ochtendstorm]

Van A tot Z

Aanvallende angst

Baanbrekende pijn.

Communicatieve ramp.

Daadloze energie.

Egocentrisch perspectief.

Foetaal klein.

Genegeerde ontdekkingen.

Heersende herinneringen.

Indirecte gevolgen.

Jagende gedachten.

Kantelbaar vertrouwen.

Lusteloos lijf.

Misselijkmakend gevoel.

Noodzakelijke geruststelling.

Onaanraakbare vooruitgang.

Pijnstillende afleiding.

Quasi-haalbaar.

Roekeloze beslissingen.

Schokkende veiligheid.

Tegendraads gedrag.

Uitdagend moment.

Verbitterde erkenning.

Wakende hulp.

Zelfzorgend toestaan.

[anoniemus]

Ik ben een verschrikkelijke vriendin, een egocentrisch rotpersoon en gewoon niet oké

[mijngedachtenzee]

What a time to be alive!

Schrikken we er nog van? Nee, misschien minder zelfs dan nodig. Maar het went ook zeker niet.  Jeetje, wie had er nu ooit kunnen bedenken dat we toch eens een PANDEMIE mee zouden maken, zeg? Ellende was alleen weg gelegd voor ver van hier, dat zou ons niet overkomen. Ja toch? Ik ontsteek een kaars naast me, wat betekent dat ik binnen zit, wat betekent dat ik thuis ben. Ik had me deze zomervakantie zo anders voorgesteld toen ik ‘m aan het begin van het jaar inplande. Moest helemaal ingepland worden joh, nódig was het. Het beloofde vast voor iedereen een druk jaar te worden.  Je kon aan het begin van deze periode, naast janken om de situatie, de boel haast romantiseren. Jeetje, ik heb een saamhorigheid gevoeld en gezien onder de mensen die ik nooit eerder ervaren heb. Het leek erop dat een crisis ons dichter bij elkaar zou brengen, onze neuzen dezelfde kant op zou doen staan. Er werd van alles georganiseerd en bedacht om elkaar zo goed mogelijk deze tijd door te helpen. De helpende hand kwam uit hoeken waar je die nooit uit verwacht had. Werkelijk prachtig, ontroerend.  We leven nu al een zekere 6 maanden met de ongenodigde gast ‘corona’ in ons midden. Iedereen heeft het logischerwijs helemaal gehad met deze onzichtbare sluipmoordenaar. Tegelijkertijd zie ik een grote verschuiving plaatsvinden van mensen die zich als gevolg ook niet meer aan de ons opgelegde maatregelen houden. Er kunnen zoveel redenen zijn, maar mensen trekken het niet meer, lijkt. En dit is waar deze dagen de onenigheid ontstaat, op kleine en grote schaal. Ruzies, discussies.. Fysiek geweld, zelfs. Er is steeds meer verscheidenheid in mening onder de mensen over wat we nu wel en niet moeten en kunnen doen.  “Geef jij alweer knuffels?” “Jij bent nog wel voorzichtig in verband met Corona, toch?” Inmiddels begin ik me een uitzondering te voelen op de voor ons gestelde regel. Als de persoon die een speciale behandeling moet krijgen. Degene die door specifieke dieetwensen veroorzaakt dat je niet naar je favoriete restaurant kunt gaan.  Tegelijkertijd kijk ik haast met jaloezie naar zij die hun (sociale) leven weer behandelen alsof Corona van de aardbodem is verdwenen. Alsof zij iets mogen wat ik niet mag. Onzin, uiteraard.  Ik zie het gedrag met lede ogen aan. Vind het opvallend hoe mensen zichzelf zo moeilijk dingen kunnen ontzeggen. Ik wil me eigenlijk niet negatief uitlaten en me daarmee mengen in de ontstane verscheidenheid, maar dan toch: het weerspiegelt de egocentrische samenleving die we denk ik best wel hebben. "Oh maar mij maakt het niet uit" en: "Ik ben niet bang aangelegd". Het gaat niet om jou. Het gaat een keertje niet om jou, denk ik dan. Daarbij is Corona blijkbaar voor niemand bang, dus met een onoverwinnelijke houding schiet je ook niks op, blijkt. Jammer continu geconfronteerd te worden met mensen die hun eigen belangen niet opzij kunnen zetten voor het belang van een groter geheel. Ik heb me nog nooit zo vaak nerveus en claustrofobisch gevoeld op mijn werk als in de afgelopen maanden. Bedreigd in mijn eigen habitat. Wat dat betreft is het fijn dat ik vakantie heb. Ik staar nog even naar het flakkerende kaarslicht naast me, dat zal me vast ontspannen. 

[raadzaam]

tiny essay

Ik heb me voorgenomen Tumblr weer actiever te gebruiken, dit maal voor teksten, teksten hier schrijven, en het gevoel hebben dat het openbaar is, is toch anders dan een google doc dat met niemand gedeeld is. Ook al zal het hier ook maar door wellicht 3 mensen gelezen worden. Er is een grote twijfel over wat er komt na afstuderen. Ik studeer fashion, een 4 jarig hbo, waarschijnlijk een master, na een korte pauze (jaartje, zoiets). Omdat ik geen idee heb wat mijn plek kan worden in een werkveld waar al te veel mensen zijn. Zoals zo veel creatieve sectoren.  De mode industrie lijkt op dit moment te bestaan uit freelancers, mensen die bereid zijn tot samenwerken. Fotograven en ontwerpers die alleen kunnen bestaan door stagiaires. Die een pretentieuze elitaire houding aannemen waardoor ze heel wat lijken en men vreselijk graag hun stagiair/ onbetaalde assistent wilt zijn. Om een deel van het creatief proces van dichtbij waar de nemen.  Hoe overleef je in een wereld waar kleine net beginnende merken geen geld hebben om al hun werknemers te betalen en waar grote wereldwijde massa bedrijven al het geld lijken te hebben. Gratis werk aannemen tot je een baan krijgt bij een van deze Franse mode huizen? Is dit dan de definitie van succes? Deze positie zal geen creatieve vrijheid hebben, het is een bedrijf, iedereen zijn eigen taak/functie/ budget/ loonstrook. Wat zal welk seizoen verkopen, en natuurlijk veel seizoenen, 4 tot 6 shows, elk jaar weer. Een functie/ project waar je creatieve vrijheid bewaard kan worden, maar deze zijn onderbetaald. Het zou een voorrecht zijn om creatieve vrijheid te hebben in plaats van voor iemand te werken. Omdat deze vrijheid bewaard word hoef je niet betaald te worden? toch? Hoe vaak moet je assistent of stagiaire zijn voor je het vertrouwen hebt gewonennen van een galerie of tijdschrift om je te betalen voor je werkzaamheden? Ik denk dat alle kunststudenten een afkeer hebben voor het vooruitzicht op een 9 tot 5 baan, een angst voor deze sleur ver voordat hij begonnen is. Dit is deel van de rede dat ze voor deze studie gekozen hebben. Een afkeer voor een systeem. Ik vraag me nu af wat het alternatief is.  Ik hou van mode, niet van het systeem. Wat is het doel voor de recente toekomst? Welke lessen/studies/ stage plekken zijn nodig om hier te komen? Ik wil een creatief collectief beginnen, met vrienden in een antikraakpand/ atelier zitten. Werk maken, ruimte voor alles. Dit samen brengen en een poging doen het op een fashionweek te presenteren. Maar hoe is hier geld voor, wie heeft hier behoefte aan? er zit een charme in zelfstandig zijn, een zelfstandige kunstenaar, een solo expositie, een ontwerper die zijn eigen show kan hebben etc. etc. een subsidie cultuur die de Nederlandse kunst sector beïnvloed accepteert beeldend kunstenaars zelfstandig te zijn, maar designers in een collectief te werken. Oké, oké, werkt voor mij. Er zijn subsidies, een manier om aan geld te komen om dit alles te realiseren. Subsidies geven de misvatting dat kunst functioneel en verheffend moet zijn. Want dat is wat je cultuurfondsen moet vertellen om in aanmerking te kommen voor het geld. Op welke manier jou werk verheffend is, waarom mensen die nodig hebben. Maar, kern van het verhaal, dat is het niet. Men heeft het niet nodig. Een kunstenaar is egocentrisch en maakt altijd voor zichzelf. Het is aan de mensheid hem/haar te vertrouwen. Al het werk is een opening van de ziel van de maker. De toeschouwer kan zich hier misschien wel/ misschien niet toe verhouding, zichzelf in herkennen en geraakt worden. Dit zou nooit het doel moeten zijn, dat is niet hoe kunst werkt. kunst ontstaat in een impuls niet volgens een plan en structuur. Impulsen die dichtbij pure emoties zitten. Bij de aanvraag voor een subsidie word alles omgedraaid. Ik vind mezelf in een kleine existentielekrisis over wat kunst nu eigenlijk is. Wat mijn werk waard is in een groter geheel en wat daarmee het doel is. (dat terwijl ik nog niet eens mijn eerste subsidie aanvraag heb ingediend voor eigen werk). Dit zijn de dingen waar ik aan denk ik een stage periode tijdens een lockdown. Ik loop geen stage, ik bevind me niet in het werkveld waar ik mezelf kapot zou moeten rennen op de set van een mode fotograaf of in het atelier van een frans mode huis dat me wilde hebben, ondanks de grote aantallen aanmeldingen. Nee, ik zit thuis, werk vanaf mijn huiskamer aan een eigen project en de styling voor een kleine film. afwachtend of deze filmmaker een subsidie krijgt, want dan weet ik mijn budget voor de styling. kortom, te veel tijd om na te denken. Ik overweeg dit geratel over mijn toekomst plannen in mijn stage formulier te zetten. Helaas is dat niet wat ze verwachten te lezen in zo’n document. wat ze willen weten is wat mijn stage bedrijf maakt, voor welke doelgroep, waarom ik bij hun stage wilde lopen en welke skills ik verbeterd heb. Ik weet dit allemaal niet, maar ik denk ook niet dat ze het zelf weten.

[scarfissh]

Ik heb het gevoel dat mijn hele innerlijk ook rotting is en ik gewoon een heel egocentrisch persoon ben geworden en mijn onzekerheden alles laat bepalen wat ook weer resulteert in een slecht persoon zijn

[theostepper]

Relaxed

Waarom zou het me dan kunnen schelen wat een ander van me vindt?

Een verhaal uit de serie Ultrakort – Een ultrakort verhaal bevat maximaal 99 woorden (exclusief titel). Minder mag, meer niet.

Mensen vinden mij soms een beetje raar. Ik zou opgaan in mijn eigen wereld en geen oog hebben voor anderen. Ook vinden ze me star. Niet in staat om mij aan te passen aan de omstandigheden. Ik laat ze. Uiteindelijk ken ik mezelf het beste. Waarom zou het me dan kunnen…