#familieopstelling

[paardencoach]

Mini familieopstelling

Dit keer gaat het over een mini familieopstelling voor mijzelf. Weer eens wat anders! 

Ik heb een verloren tweelingzus. Ik heb het al eens eerder over haar gehad: ik ben me onbewust wel altijd bewust geweest dat zij er is, maar nooit echt tijd en energie in ons gestoken. En toen ik er bewust van was, heb ik dat ook nooit echt gedaan. Zelfs niet toen een paar jaar geleden zij via een goede vriendin liet weten dat ze graag wilde dat ik haar een naam gaf. En ik wist precies wat ze bedoelde: die naam had ik haar al gegeven, maar daarmee nog niet de echte ‘erkenning’ van haar bestaan.

Heel recent werd ik erop gewezen dat mijn bindingsangst gekoppeld is aan mijn verlatingsangst. Ik wist niet eens dat ik verlatingsangst had, maar het kwartje was gevallen: In die eerste weken van ons bestaan, is mijn tweelingzus ‘verdwenen’ en ik heb dat ervaren als dat ik in de steek ben gelaten. De afspraak was dat we dit leven samen zouden doen, en toen was ze ineens weg! Ik wilde dit leven niet doen, zeker niet alleen! het maakte me onzeker en onrustig.

Toen ik vrij recent een goede vriendin dit vertelde en ze aanbood om me hiermee te helpen, had ik meteen het gevoel dat een opstelling mij (en mijn tweelingzus) zou kunnen helpen. Een mini familieopstelling, want ik had alleen twee representanten nodig, één voor mezelf en één voor mijn zus. Ik wist meteen wie ik wilde vragen. En natuurlijk de paarden. En zo geschiedde: datum geprikt, paarden gevraagd, contact met mijn spirituele team: mijn overleden bff/soulmate, mijn overleden vader en Tinky. Ze zouden er allemaal zijn.

En iedereen was er ook! Een bijzondere gewaarwording om mijn representant te horen vertellen wat ik voel en denk, hoe ik in het leven sta en hoe ik de relatie met mijn zus ervaar. De angst voor afwijzing, en waarschijnlijk daarom ook niet per se de behoefte om contact te hebben met mijn zus. En een zus die zo graag dat contact wel wilde. 

En de paarden: Ik wist meteen: Mo is mijn bff, Pascal is mijn vader. En dan was Faluka de hond er ook. Bij hem moest ik even zoeken/voelen, maar hij stond voor de belemmering om het contact echt aan te gaan met mijn zus. Van hem heb ik misschien nog wel de belangrijkste inzichten gekregen: mijn belemmering is ‘taai’, hardnekkig. Hij kon soms ineens heel aanwezig zijn. En als hij te dichtbij kwam, werd hij weggejaagd door Mo. En dan was hij ook echt weg! Maar ikzelf zocht hem dan toch en voelde me een soort opgelucht als hij weer terugkwam. Dat patroon herhaalde zich een paar keer. Nu, achteraf, realiseer ik me dat voor mij die belemmering niet echt weg hoeft. Net zoals mijn representant aangaf de verbinding met mijn zus best aan te willen gaan, maar dat dat vooral voor háár is en niet voor mij. 

De afgelopen dagen heb ik er veel over nagedacht: is het nodig dat mijn belemmering echt weg gaat? Als ja, hoe dan? Als nee, waarom niet? Wat zegt dat over mij en hoe ik in het leven sta? In hoeverre belemmert het mij om relaties aan te gaan en verhindert het mij om mijn bindingsangst los te laten? Ik weet het niet, ik heb nog geen antwoorden. Er is duidelijk werk aan de winkel. Maar ik voel wel een soort opluchting want het zien, voelen en weten helpt al.

[erikvelema]

Verantwoordelijkheid nemen is een belangrijke keuze.

Soms kom je in een situatie waar je als het ware in geperst wordt. Ken je dat?  Ik zal een voorbeeldje geven: er is iemand die totaal vastloopt in zijn leven en hierdoor dakloos wordt. Via een kennis wordt jou gevraagd of deze vrouw bij jou kan overnachten.  Je weet niet voor hoe lang, je kent deze vrouw niet en ook zie je niet een oplossing. De vraag is: wat doe je? Neem je haar in je huis? …

[muisjee]

Sessie zes, 30 juni 2022

Ik was vijf minuten te vroeg. Om de vorige keer te compenseren, grapte ik. Het zou de laatste zijn vandaag en vandaag was ik daar meer klaar voor dan op de oorspronkelijke datum zo’n twee weken geleden. Laatsten zijn niet mijn ding, maar daar word ik vast nog wel beter in.

Ze vroeg hoe het ging en ik kon nu volmondig én in volle overtuiging zeggen dat ik echt wel heel gelukkig was. De redenen zorgden ervoor dat ik helemaal ging stralen. Ondertussen nam ik een slok van mijn espresso wat eigenlijk een lungo had moeten zijn.

Het ging over familie en over waar ze stonden in verhouding tot mij. Niet veel later lag er een rozenkwarts op tafel, twee houten poppetjes, een gelukspoppetje en er stond ook nog ergens een soldaat.

De rozenkwarts was ik. Een hoop liefde met een veerkracht waar je u tegen zegt. En weet je wat nog het meest bijzondere was aan dit hele traject? Mijn vader kreeg een plekje op de tafel (weliswaar als die soldaat, maar toch). Niet omdat hij een goede man was, laat staan een goede vader, maar omdat hij er mede voor heeft gezorgd dat ik dat hoopje liefde ben geworden. Ik voelde nu pas was alle gesprekken met mij hadden gedaan. Ik was eindelijk op de plek waar dingen de juiste plek begonnen te krijgen.

Ik vroeg aan haar of een familieopstelling helpend zou zijn. Of het mij de laatste inzichten en rust zou kunnen geven. Dat zou het en ik was al aan het nadenken of ik die investering in mezelf wilde doen.

Ze schoof de rozenkwarts over de tafel mijn kant op met de woorden; ‘Deze wil ik aan je geven, jij bent deze rozenkwarts. Hij past bij je.’

Met de rozenkwarts in mij hand geklemd liep ik voor de laatste keer bij haar de deur uit. Ze gunde mij het allerbeste en al het geluk. Toen ik de steeg uit wandelde viel ik huilend in armen waar ik al een aantal weken mijn thuis in vind.

[hetluchtigeleven]

Zojuist mijzelf getrakteerd op een softijsje na een prachtige familie opstelling workshop vandaag! Zo dankbaar dat ik er deel van mocht uitmaken Astrid Lassche MA en dat ik zelf ook een opstelling kon begeleiden. Fijn om weer bezig te zijn! En dankbaar dat ik aan het eind een bewustzijnsmeditatie kon begeleiden, geleerd door Elmer Hendrix 🙏. Hoe we worden bewogen in dit leven. Prachtig werk! Na de zomer organiseert Astrid weer een familieopstelling workshop. En in deze zomervakantie zal ik zelf aan de slag gaan met familie- en organisatieopstellingen, op fijne binnen locaties maar ook buiten in de natuur. Wil je meer weten òf een berichtje ontvangen van mij als er data beschikbaar zijn, laat het hieronder in de comments weten of stuur een PM. Je bent van harte welkom 🙏 #moeiteloos #leven #stromen #hierennu #inzicht #wijzijndenatuur (bij Weesp) https://www.instagram.com/p/Cetl4gLjpGs/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[coachsander]

Vandaag familieopstelling met @wouter_a_bosch.... Benieuwd! :-) #myview #opstellingen #persoonlijkeontwikkeling #CreativeHealth #gezondheid

[nanda2501-blog]

Familieopstellingen

Peggy schrijft over haar ervaring en inzichten bij mij met een sessie familieopstelling

“Op naar voluit leven”

Er zijn vragen die onbeantwoord blijven. De kern van mijn probleem: geen antwoord krijgen of te worden genegeerd is daar ontstaan. Het patroon wat daaruit voortkomt laat zich zien in mijn gebroken zelfbeeld. En om dat patroon te veranderen moest ik terug naar mijn kern, basis en…

[confluencemedia]

Familieopstelling met thema Schaamte #BigCityEvents https://t.co/f9WoplbZM7 https://t.co/oHziDg9gWf — Big City Events (@BigCity_Events) January 6, 2019 Source: Twitter @BigCity_Events January 06, 2019 at 04:21PM via Your Website/Page An…

Familieopstelling met thema Schaamte #events #BigCityEvents https://t.co/f9WoplbZM7 pic.twitter.com/oHziDg9gWf — Big City Events (@BigCity_Events) January 6, 2019 Source: Twitter @BigCity_Events January 06, 2019 at 04:21PM via Your Website/Page An…

— Big City Events (@BigCity_Events) January 6, 2019

Source: @BigCity_Events January 06, 2019 at 05:01PM More info Your Website/Page Anchor Text Here

[steph1506]

* Familieopstelling *

Ik las dit artikel op de blog van Stephanie en wilde dit graag delen met jullie. Ik heb zelf al eens deelgenomen aan een familieopstelling en het is toch iets magisch dat gebeurt als je je eigen familie door andere laat representeren en ziet en hoort wat deze voelen in hun personage. Het kan zeker verhelderend zijn als er bepaalde zaken als jaren in een familiesysteem spelen en je er niet echt de…

[ikjesvanmoon]

Het Sylvia Millecam Effect

Man maakt zich boos als hij hoort dat ik na mijn FamilieOpstelling een aanvullende acupunctuurbehandeling heb laten doen. Man, een typische 'Evidence Based Guy', is al dat alternatieve gedoe spuugzat. Hij is bang dat ik niet opgewassen ben tegen types die - in zijn ogen - erop uit zijn om misbruik te maken van mijn angst voor de dood.

Voor mij is damage control langs de alternatieve weg de enige manier om  het medische traject fysiek, mentaal én emotioneel te doorstaan. Het pleit niet voor me dat het met Sylvia Millecam fout is afgelopen.

[hersenspinselsvanmij-blog]

Etensstrijd

Constant in gevecht met mezelf door/om/tijdens eten. Zo jammer, iets waar je zo van zou kunnen genieten als het geen issue was. Maar ongecompliceerd genieten van eten is voor mij al zo lang niet aan de orde.

Het eten blijft een enorm groot thema spelen. Het is feitelijk een verslaving. Ik weet dat het slecht is, ik voel me er slecht door, maar toch geeft het me iets waardoor ik er steeds voor zwicht.

Moedeloos word ik soms van het gevecht, het niet goed weten wat ik er zo hardnekkig mee weg probeer te stoppen.

Vrijdag ga ik familieopstellingen doen. Weet niet goed wat te verwachten. Ben nieuwsgierig en hoewel het allemaal aardig abracadabra en zweverig aandoet, sta ik er toch open voor. Ik zal het allemaal over me heen laten komen en hoop dat ik met bepaalde issues, zoals ook het eetprobleem, weer iets verder kom.

[paardencoach]

Eigenwijs mens

Mijn coachee wilde graag naar haar moederlijn kijken. We overlegden of en hoe ik haar kon helpen om inzicht te krijgen in haar situatie. We zouden een generatie-opstelling doen. Gewoonlijk krijg ik een paar dagen voor een sessie energetisch al de nodige informatie en inzichten die me helpen om de sessie te begeleiden. 

Omdat ik de afgelopen dagen behoorlijk verkouden was, merkte ik dat ik het aan de ene kant moeilijk vond om in te voelen, maar aan de andere kant, als ik in voelde, ik meteen overweldigd werd door alle informatie die ik kreeg. Wat deze sessie betrof, realiseerde ik me een paar dagen ervoor, dat ik nog helemaal niets had gevoeld. Ik was verbaasd, maar dit was niet de eerste keer dat me dit overkwam, dus ik weet dat ik me geen zorgen hoef te maken. Het komt als het komt … en ja hoor! 

De dag voor de sessie, toen ik nog even contact had met mijn coachee over wat we de representanten wilden vertellen, kon ik ook vertellen dat ik een variatie op de open opstelling wilde doen (dat had ik die avond ervoor ‘bedacht’). Ik was vol vertrouwen: het zou goed gaan. 

De volgende ochtend, een uurtje voor ik naar mijn coachlocatie zou vertrekken, ging ik rustig zitten voor mijn meditatie. Ik ben gewend om dan een meditatie te doen, waarin ik dank voor de hulp van het universum en ik vraag om mijn coachee, representanten, de paarden en mijzelf te begeleiden en beschermen. Na afloop zat ik nog even rustig en visualiseerde ik de start van de sessie, zoals ik de afgelopen dagen al vaker had gedaan. En ineens realiseerde ik me dat ik de sessie al die tijd in de paddock aan de achterkant zag, terwijl ik de laatste tijd eigenlijk altijd in de paddock aan de voorkant coach! Ik probeerde de sessie in de paddock voor te situeren, maar ik voelde dat dit niet de bedoeling was. Ik vroeg het universum of de paddock voor of achter moest plaatsvinden. En ik zag weer de paddock achter. Maar ik vroeg toch nog even of het echt niet voor mocht? Antwoord dat ik hoorde: “eigenwijs mens!” Nou, dat was wel duidelijk!

Omdat we de sessie inderdaad aan de achterkant deden, waren Dora en Manno de coachpaarden die ons hielpen. En de sessie was prachtig! De paarden beschermden, schermden af, leidden, stuurden en steunden. Ze hadden een duidelijke rol, die ze met verve vervulden. Mijn coachee kreeg haar antwoord en er werd veel verdriet en pijn verlicht en opgelost. Ik dank het universum, de paarden en representanten voor hun hulp en liefde en mijn coachee voor haar vertrouwen.

[paardencoach]

Tekortschieten in de herhaling

Mijn coachee wil graag kijken naar de relaties in de vrouwelijke lijn van haar familie. Daar is veel verdriet en boosheid en ze heeft er behoorlijke last van, vertelt ze aan ons (coach en representanten). We gaan haarzelf (dochter), haar moeder en oma opstellen. Ik vraag de representanten om zich open te stellen voor de aanwezige energieën en als ze contact voelen hun plek in de paddock te zoeken. 

Als iedereen haar plekje heeft gevonden, valt me op dat niemand elkaar aankijkt. Ik ga mijn eerste rondje maken en vraag aan dochter hoe het met haar gaat. Ze voelt druk, verdriet, verantwoordelijkheid voor de anderen en ‘dat er nog iemand is’. Moeder voelt boosheid naar oma, maar ook dat ze gefaald heeft naar haar dochter. Oma voelt een golf van emoties: boosheid, verdriet, schaamte… En ineens lijkt de dam te breken! Ze heeft het gevoel te moeten spugen, ze huilt, schreeuwt, laat zich op de grond vallen. De tranen zijn niet te stelpen. Af en toe zegt ze wat, zoals dat ze zich schaamt, dat ze het gevoel heeft tekortgeschoten te zijn naar haar dochter toe, ze heeft troost en liefde nodig maar durft het niet te vragen, ze voelt zich gevangen … Ik moedig haar aan om alles eruit te gooien. Als ze eindelijk rustig wordt, omhelzen we elkaar. Dat kan nu! 

Als ik rondkijk, zie ik dat moeder is weggelopen. Als ik vraag hoe het met haar gaat, is ze nog steeds boos. Ze herkent het gedrag van oma: manipulatief noemt ze het. Ze wil er niets mee te maken hebben. Ze wil het liefste naar haar dochter, maar dat durft ze niet omdat ze vindt dat ze tekortgeschoten is tegenover haar dochter. Daar voelt ze verdriet.

Als ik dochter vraag hoe het met haar gaat, zegt ze dat de druk weg is maar dat er nog wel pijn aan haar rechterschouder is. Als ik dit verifieer bij coachee, bevestigt zij dat ze inderdaad bijna altijd een druk of pijn voelt aan haar rechterschouder. Ik denk dat ik weet wat die pijn is en wil dat onderzoeken.

Ik loop naar dochter, leg mijn hand op haar rechterschouder en zeg: “Ik ben er altijd om je te helpen, je bent niet alleen, als je me nodig hebt, hoef je het alleen maar te vragen. Ik ben je tweelingzus.Wil je mij alsjeblieft erkennen en de band met mij aangaan?” Dochter ontspant en bevestigt dat ze het herkent en graag de band met haar tweelingzus wil aangaan: De pijn is weg. Als ik het vertel aan coachee, zie ik opluchting bij haar: Nee, ze wist niet dat ze een ongeboren tweelingzus heeft, maar het verklaart veel, zoals een aantal aanwezige druk en het gevoel dat ze voor twee moet leven. En ze vindt het een fijn idee. Ik zie haar lachen.

Ik loop nu naar moeder en leg mijn arm om haar schouder. Ik vraag of ze de band met haar dochter wil aangaan? Moeder wil dat wel, maar ik voel dat ze het spannend vindt. Langzaam lopen we samen in de richting van haar dochter. Als we op een paar passen afstand van haar zijn, steek ik mijn hand uit. Dochter zegt dat ze de hand graag aanneemt, maar eerst wat wil zeggen: ‘Ik geef de verantwoordelijkheid die bij jou hoort, weer aan jou terug.’ Moeder knikt. We pakken elkaars handen vast, ik trek me terug en moeder en dochter omhelzen elkaar.

Ik zie dat oma intussen is gaan zitten en naar het tafereeltje heeft gekeken. Ik voeg me bij haar en vraag hoe ze het ervaart: ‘Het is goed,’ zegt ze. Ik voel dat ze rustig is. Ze zegt nog dat de drukte in haar hoofd en lichaam weg is, er heeft een groot loslaten plaatsgevonden. Waar het over ging, kan ze niet delen. Maar dat hoeft ook niet. 

Het was een heftige sessie en er is veel gebeurd op verschillende fronten. Ik vraag de representanten en coachee nog even te genieten van het mooie moment, de energie die bij hen hoort los te laten en terug te geven aan het veld en coachee. We danken alle energieën voor hun hulp en steun en ik sluit de sessie af.

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zo veel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van het verhaal aan te tasten.

[paardencoach]

Generaties doorbroken

Onderstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van de sessie aan te tasten.

Mijn coachee heeft een moeizame relatie met haar vader. De laatste jaren is ze zich daar steeds bewuster van geworden en dat zorgde in toenemende mate voor spanning. Ze is nu zo ver dat ze haar relatie met haar vader wil onderzoeken.

We gaan een familieopstelling doen met vijf representanten en we werken in het weiland met Tinky’s kudde, bestaande uit tien merries. Coachee en ik zoeken samen een goede plek waar we aan de opstelling gaan werken. Als we hem hebben gevonden, is er één paard dat zich er meteen mee bemoeit. Ze snuffelt, loopt overal tussendoor, wijst representanten aan, schermt ze af en heeft zo een actieve rol in het opstellen van de representanten: coachee zelf, haar vader, moeder, oma (van vaders kant) en dochter.

Het is meteen duidelijk dat er spanning hangt tussen coachee en haar vader. Haar vader vertelt dat het om macht en controle gaat. Hij moet zich laten gelden, waarom weet hij niet, maar zo hoort het, en iedereen moet zich daarbij neerleggen. Hij meldt dit ook met overtuiging: er is geen ontkomen aan! Coachee voelt spanning in haar buik, druk op de borst en veel verdriet. (Vraagsteller meldt mij later dat bij haarzelf het woord ‘verkrampt’ boven kwam.) Haar moeder en dochter willen zich er het liefste van distantiëren. Oma voelt zich verdrietig, ze heeft hier altijd voor gewaarschuwd en voelt grote behoefte om haar kleindochter te beschermen. We werken aan een andere opstelling waarin iedereen voelt dat het goed is. Dat is nog niet zo eenvoudig, omdat er verschillende andere issues doorheen blijken te spelen. Na een paar bewegingen, bereiken we tenslotte een opstelling waarin dochter en vader tegenover elkaar staan op kortere afstand dan in het begin, waarbij coachee omringd is door haar oma, moeder en dochter.

Ik sta naast vader en voel dat het tijd is: Ik ga tegenover vader staan en zeg dat hij de controle en macht los mag laten, omdat het niet nodig is. Hij ontspant zichtbaar en we voelen beiden dat de druk en de spanning die tijdens de hele opstelling in de lucht hebben gehangen, zich oplossen. En dan bemoeien acht van de tien paarden zich allemaal tegelijkertijd met de opstelling. Ze komen in draf naar ons toe, lopen overal tussendoor, duwen en snuffelen aan iedereen en elkaar en zijn zeer aanwezig! Ik voel meteen dat dit het moment is waar we naartoe gewerkt hebben: generaties van vader op vader op vader ... melden zich. Als één van de paarden zich nadrukkelijk bij vader meldt, weet ik dat dit zijn eigen vader is. Ook vader herkent hem!  We draaien ons naar coachee, ik sla mijn arm om vader heen en samen kijken we naar haar en de anderen en ook daar is wat veranderd: meer rust en ontspanning. Nova (één van mijn coachpaarden) regelt dat er meer ruimte komt tussen de representanten en iedereen ervaart dat als een opluchting. De andere paarden zijn intussen wat rustiger geworden en staan om ons heen te grazen, maar nog wel voelbaar in verbinding met ons. Als ik tenslotte van mijn plek weg stap, stapt het paard dat zich al had gemeld, in mijn voetstappen en houdt contact met vader.

Ik geef iedereen een paar momenten om de nieuwe situatie goed te doorvoelen en stel dan voor om de opstelling hier te stoppen: Meer kunnen we op dit moment niet doen. De lucht is geklaard en de vrijgekomen energie heeft tijd en ruimte nodig om haar werk te doen.

Voor degenen die zich afvragen wat de andere twee paarden deden? Die twee waren Tinky en Dora. Zij hebben tijdens de hele sessie “op wacht” gestaan. Dit betekent voor mij vanaf afstand begeleid en beschermd worden, een taak die bij een dergelijke sessie als vanzelfsprekend wordt vervuld door minimaal één paard en mij als begeleider heel erg helpt. Ik dank alle paarden en speciaal Tinky en Dora voor hun steun en hulp bij deze sessie.

Als ik enige tijd later coachee spreek, vertelt ze mij dat ze zich na de sessie ervan bewust is geworden, dat ‘macht’ en ‘controle’ beide een issue zijn in haar leven, waar, door deze sessie, nu ruimte is gecreëerd.

[paardencoach]

Mijn zoon heeft ADD ...

Mijn coachee heeft een zoon die ADD heeft en zijn buien en gedrag beheersen steeds meer het gezinsleven en dat veroorzaakt de nodige problemen. De spanningen lopen af en toe zo hoog op dat er iets aan gedaan moet worden, vindt ze. Omdat coachee paarden behoorlijk eng vindt, heb ik voorgesteld om een familieopstelling te doen met speelgoed paardjes - ook effectief!

Het gezin van coachee bestaat uit haarzelf, haar man en twee tienerzonen. Ze wil weten wat er moet gebeuren om weer een fijn gezinsleven te hebben waarbij men niet alleen bezig is met de buien van haar jongste en de onderlinge relaties weer ontspannen en gezellig zijn. Ze vertelt over de moeilijkheden, strubbelingen, ruzies. Ik zie en hoor hoe het haar aangrijpt. Ik vraag haar om 4 paardjes uit te zoeken, die haar gezinsleden representeren en ze op te stellen. 

Als ze klaar is, kijken we er samen naar. Ik zie aan de ene kant coachee met haar oudste en aan de andere kant haar man met de jongste zoon met ADD. Het valt me op dat haar man hem lijkt af te schermen van de anderen. Als ik daarnaar vraag, zie ik dat ze daar even over moet nadenken, maar het klopt wel, beaamt ze dan. En ze vertelt weer, nu ook wat het gedrag van haar jongste zoon haar doet; hoe het de onderlinge relaties bepaalt; hoe de manier waarop hij de wereld ziet en ervaart de sfeer in huis beïnvloedt; hoe iedereen rekening houdt met zijn wensen, ideeën en behoeften om zo veel mogelijk boosheid en ruzies te voorkomen. Op mijn vraag waarom hij dan zo boos is, valt ze even stil. Die vraag heeft ze hem eigenlijk nog nooit gesteld, komt ze tot de conclusie. Als we door filosoferen, denkt ze dat het met een gevoel van onmacht te maken kan hebben. Maar in ieder geval wel iets om wat langer bij stil te staan en misschien ook iets mee te doen.

Ik vraag wat ze zou willen veranderen in de opstelling. Onmiddellijk zet ze beide zonen naast elkaar en flankeren zij en haar man hen. Ze zegt dat het haar meteen rust brengt. Al pratend trekken we nog wat conclusies, zoals dat het belangrijk is om samen met haar man meer één lijn te trekken, dat haar oudste ook recht en behoefte aan aandacht heeft en dat hij nu regelmatig een beetje wordt ‘vergeten’ omdat de jongste zoveel tijd en aandacht opeist.

Tenslotte vraag ik wat haar en haar gezin verder nog zou kunnen helpen om beter om te gaan met de ADD. Ze weet het even niet. Ik pak een vijfde paardje en zet die achter het gezin: de hulp zonder die meteen te benoemen. Hoe voelt dat? En ik zie een voorzichtige glimlach doorbreken. Opluchting, zegt ze en ze zet de paardjes die haar zonen representeren nog wat dichter bij elkaar. Eigenlijk vindt ze dat het paardje dat haar oudste representeert nu te klein. Ik vervang hem door een groter exemplaar. Ja, zo is het goed!

Over dat wat dat vijfde paardje representeert, houden we nog even contact spreken we af. Voor nu heeft ze voldoende input om met meer moed en goede hoop aan de slag te kunnen.

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van de sessie aan te tasten.

Geïnteresseerd in een sessie? Neem contact met me op! E astrid@loriaux-efficiency.nl 

[paardencoach]

Wat is er nu belangrijk?

Mijn coachee is een jonge vrouw en ze heeft haar hond meegenomen. De informatie die ik heb gekregen is heel summier. Coachee heeft alleen uitdrukkelijk gemeld dat het een familieopstelling moet worden. Het gezin waar het om gaat, bestaat uit vader en moeder (gescheiden), dochter (mijn coachee) en twee zonen. Tinky helpt ons. Ook de hond doet mee, maar als hij niets te melden heeft, is hij duidelijk niet zo gediend van Tinky. Zodra hij echter wat bij te dragen heeft, doet hij dat met overgave en is er geen plaats voor het wel of niet leuk vinden van paarden.

Ik vraag coachee om zichzelf en haar gezinsleden hun plekje te geven in de wei. En ik zie meteen haar emoties naar boven komen. Ik benadruk dat het hier gaat om ‘voelen’ en niet om ‘denken’. Alles wat ze ‘voelt’ mag eruit, we zijn hier met elkaar in een veilige omgeving. 

Ik houd intussen een extra matje achter de hand. Het veld heeft me nl. verteld dat er nog iemand belangrijk is. Als ik coachee ernaar vraag, heeft ze echter geen idee. De kern voor haar is haar moeder, zij zelf en één van haar broers. Haar vader en andere broer bevinden zich op afstand, met de rug naar de kern gekeerd. Tinky loopt met coachee mee als ze de plekken voor broer en vader zoekt. Tinky staat regelmatig af te kauwen.

Als coachee klaar is, vraag ik wat ze voelt. Als ze begint met ‘ik denk’, vraag ik haar om nu vooral te voelen. Ze lacht. De eerste keer dat ze lacht, realiseer ik mij. Ze vertelt dat de band met moeder en ene broer erg belangrijk is. Als ze verbinding heeft gemaakt met zichzelf, vertelt ze wat ze voelt. Ik ga de verbinding met resp. vader en andere broer aan. Tinky komt bij mij en duwt me weg: Ik hoef hier (voor nu) niet te zijn - niet belangrijk. De focus ligt ergens anders.

Ik vraag coachee of ze de behoefte voelt om te bewegen. Ja! Ze wil naar haar hond. Hij is rustig. Ze voegt zich bij hem en ik voel de behoefte om mijn extra matje te pakken. Ik zoek een beetje naar mijn plek en die blijkt dicht bij coachee te zijn. En ik weet meteen wie ik ben. Ik vraag haar: “Kan ik je vriend zijn?” Ik zie blijdschap in haar gezicht. Ja! Ik vertel wat ik voel: rust, kracht, dat ik haar buffer ben tussen haar en ‘de rest van de wereld’. Ze herkent het meteen. 

We overleggen over verbinden met moeder. Als ik dat doe, word ik acuut duizelig, licht in mijn hoofd. Ik vind het moeilijk om overeind te blijven staan. “Vol!” is het woord dat bij me opkomt. Ik voel ook een dringende behoefte om bij mijn dochter te zijn, maar om de een of andere reden kan dat niet. Ik loop onzeker rond, draai rondjes, voel me duizelig, wil me naar de zon keren, maar verdraag dat niet. Dan valt mijn oog op Tinky: ze staat een paar meter bij mij vandaan. Ze heeft zich groot gemaakt, kijkt me aan, kauwt af. Hier gebeurt iets. Ik weet niet wat, maar het maakt mij rustig. Ik probeer te begrijpen/voelen wie Tinky representeert, maar ik mag het blijkbaar niet weten. Het resultaat is in ieder geval dat ik me sterker, zekerder en rustiger voel. Ik heb voor nu mijn plekje gevonden: een eindje bij coachee vandaan. Ik verbreek de verbinding.

Als ik me verbind met de ene broer, zingt het in mijn hoofd: “Hoe kan ik helpen? Hoe kan ik helpen? Hoe kan ik helpen?” Ik voel me licht, vrij, blij. Ik heb duidelijk niet of nauwelijks last van wat coachee en moeder bezig houdt. Ik wandel tamelijk relaxed richting mijn zus en haar vriend. Die vriend voelt ok, ik mag hem. Ik ga in zijn buurt staan, dicht bij mijn zus. Het komt goed, ik weet het zeker. Als ik coachee vertel over mijn ervaringen met moeder en broer, herkent ze het. We wisselen ervaringen uit en ik zie dat ze een beetje ontspant. Als ik daarnaar vraag, beaamt ze dat ook.

Ik vraag wat ze anders zou willen: moeder wat dichterbij is haar eerste opmerking. Het is een beetje zoeken, want dichtbij kan ook te dichtbij zijn! Vervolgens vraagt ze wat er mogelijk is met vader. Als ik verbinding met hem maak, raak ik in een soort discussie met mezelf verwikkeld: “Wil ik wel helpen? Ik voel niet echt connectie, maar ze is wel mijn dochter. Dus ik wil best helpen, …” Ik draai me om en loop wat in haar richting. Ik kom zo wat dichterbij, maar toch nog wel ver. Maar ik vind het wel ok zo. Als ik dit met coachee deel, herkent ze het. Aan de ene kant vindt ze het kwetsend dat hij zo reageert, anderzijds mag hij wat haar betreft, zich wel weer omkeren. Als ik zijn matje omgekeerd heb, voelt dat een stuk rustiger. 

Ik voel dat het voor nu genoeg is, laat het nog even duren, en stel dan voor om het voor nu zo te laten. Er is veel gebeurd, meer dan meteen doorvoeld en hier besproken is. Processen zijn gestart en hebben hun tijd nodig om door te werken bij coachee, haar ouders en broers. Ik vraag haar om alles en vooral zichzelf de tijd te gunnen. We spreken af over een paar weken even te kijken of ze behoefte heeft aan contact. Voor nu, bedankt coachee Tinky voor haar hulp.

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van de sessie aan te tasten.

[paardencoach]

Vergeving geven & ontvangen - de cirkel rond

Ditmaal een zeer persoonlijk verhaal. Nog niet zo lang geleden leidde ik een familieopstelling. Tijdens deze opstelling bleken we een representant te kort te komen - en niet zonder reden, bleek al snel! Ik heb net in recente blogs uitgebreid zitten vertellen dat ik altijd van tevoren weet hoeveel representanten nodig zijn, maar ook als het niet ‘klopt’, ‘klopt’ het toch: Ik nam op enig moment zelf de plek voor deze representant in en het werd duidelijk dat het in deze opstelling ging om vergeving. (zie blog 5 generaties …) Mijn energie en de energie van mijn dochter in de opstelling hadden oud zeer op te lossen: dochter moest moeder vergeven. Hierdoor vonden beiden rust, konden loslaten en alle moeizame relaties die in alle volgende generaties tussen moeders en dochters bestonden, konden beginnen aan hun helingsproces. 

Ik wist meteen waarom juist uitgerekend ikzelf deze representant mocht zijn: ook in mijn eigen leven speelt vergeven een belangrijke rol. Een paar maanden eerder had tijdens een opstelling voor mij, die helemaal niks te maken had met familierelaties, mijn vader zich totaal onverwacht gemeld. Vele jaren eerder hebben mijn vader en ik een zeer ernstig conflict gehad, waardoor we een tijd lang geen contact hebben gehad. Dat is allemaal goed gekomen en onze relatie is hersteld, maar uit deze opstelling kwam duidelijk naar voren dat het toch nog niet volledig was opgelost. 

Toen zich tijdens mijn opstelling een man meldde, wist ik meteen dat het mijn vader was. Ik werd er volledig door overvallen en al het verdriet kwam er onverwacht in alle hevigheid uit. Het enige dat mijn vader tegen mij zei, was: “Vergeef mij, vergeef mij.” Dezelfde woorden die ik overigens (onbewust) zei in de latere familieopstelling. Ik kon niet anders dan tegen hem zeggen: “Er valt niets te vergeven, ik hou van je!” En het voelde zo goed! Alsof er 100 kg van mijn schouders viel! Ik voelde een lichtheid en rust, zoals ik me niet kan herinneren ooit gevoeld te hebben. Ik heb nog dagen met dat gevoel rondgelopen en blijkbaar was het niet alleen een innerlijk gevoel, maar iets dat ik ook uitstraalde, want anderen maakten opmerkingen in de trant van: “Wat straal je!” of “Wat zie je er goed uit!”.

Ik heb mogen of moeten ervaren wat het betekent om te vergeven en om vergeven te worden. Ik ben me ervan bewust geworden dat beide kanten van het proces belangrijk zijn en zelfs nodig om verder te kunnen met je leven, om groeiprocessen af te ronden, om een stap in je eigen ontwikkeling te zetten, fasen in je leven af te sluiten - of hoe je het ook wilt noemen. Ik merk dat in de dingen die ik erover lees, vooral de nadruk wordt gelegd op het geven van vergeving. Inderdaad heel belangrijk, maar ook het ontvangen van vergeving is belangrijk. Een lastiger concept, maar als het kan in de context van een opstelling, zo ontzettend mooi en waardevol.

Nog een extra opmerking: Zoals ik al eens eerder heb verteld, heeft mijn vader dementie en woont hij sinds een tijdje in een verpleeghuis, waar hij liefdevol wordt verzorgd. Gelukkig herkent hij mijn moeder, mijn zussen en mij nog. Uitgerekend de dag dat ik na mijn eigen opstelling bij hem op bezoek ging, wist hij (tot nu toe de eerste en enige keer) niet meer wie ik was. Dit zou mij verdrietig moeten maken, en dat was ik ook wel, maar op een bepaalde manier was ik ook blij: ook mijn vader heeft op de een of andere manier ervaren dat alles tussen ons nu echt is opgelost. Hij kon loslaten ...

E astrid@loriaux-efficiency.nl W loriaux-efficiency.nl