#verlatingsangst

[paardencoach]

Mini familieopstelling

Dit keer gaat het over een mini familieopstelling voor mijzelf. Weer eens wat anders! 

Ik heb een verloren tweelingzus. Ik heb het al eens eerder over haar gehad: ik ben me onbewust wel altijd bewust geweest dat zij er is, maar nooit echt tijd en energie in ons gestoken. En toen ik er bewust van was, heb ik dat ook nooit echt gedaan. Zelfs niet toen een paar jaar geleden zij via een goede vriendin liet weten dat ze graag wilde dat ik haar een naam gaf. En ik wist precies wat ze bedoelde: die naam had ik haar al gegeven, maar daarmee nog niet de echte ‘erkenning’ van haar bestaan.

Heel recent werd ik erop gewezen dat mijn bindingsangst gekoppeld is aan mijn verlatingsangst. Ik wist niet eens dat ik verlatingsangst had, maar het kwartje was gevallen: In die eerste weken van ons bestaan, is mijn tweelingzus ‘verdwenen’ en ik heb dat ervaren als dat ik in de steek ben gelaten. De afspraak was dat we dit leven samen zouden doen, en toen was ze ineens weg! Ik wilde dit leven niet doen, zeker niet alleen! het maakte me onzeker en onrustig.

Toen ik vrij recent een goede vriendin dit vertelde en ze aanbood om me hiermee te helpen, had ik meteen het gevoel dat een opstelling mij (en mijn tweelingzus) zou kunnen helpen. Een mini familieopstelling, want ik had alleen twee representanten nodig, één voor mezelf en één voor mijn zus. Ik wist meteen wie ik wilde vragen. En natuurlijk de paarden. En zo geschiedde: datum geprikt, paarden gevraagd, contact met mijn spirituele team: mijn overleden bff/soulmate, mijn overleden vader en Tinky. Ze zouden er allemaal zijn.

En iedereen was er ook! Een bijzondere gewaarwording om mijn representant te horen vertellen wat ik voel en denk, hoe ik in het leven sta en hoe ik de relatie met mijn zus ervaar. De angst voor afwijzing, en waarschijnlijk daarom ook niet per se de behoefte om contact te hebben met mijn zus. En een zus die zo graag dat contact wel wilde. 

En de paarden: Ik wist meteen: Mo is mijn bff, Pascal is mijn vader. En dan was Faluka de hond er ook. Bij hem moest ik even zoeken/voelen, maar hij stond voor de belemmering om het contact echt aan te gaan met mijn zus. Van hem heb ik misschien nog wel de belangrijkste inzichten gekregen: mijn belemmering is ‘taai’, hardnekkig. Hij kon soms ineens heel aanwezig zijn. En als hij te dichtbij kwam, werd hij weggejaagd door Mo. En dan was hij ook echt weg! Maar ikzelf zocht hem dan toch en voelde me een soort opgelucht als hij weer terugkwam. Dat patroon herhaalde zich een paar keer. Nu, achteraf, realiseer ik me dat voor mij die belemmering niet echt weg hoeft. Net zoals mijn representant aangaf de verbinding met mijn zus best aan te willen gaan, maar dat dat vooral voor háár is en niet voor mij. 

De afgelopen dagen heb ik er veel over nagedacht: is het nodig dat mijn belemmering echt weg gaat? Als ja, hoe dan? Als nee, waarom niet? Wat zegt dat over mij en hoe ik in het leven sta? In hoeverre belemmert het mij om relaties aan te gaan en verhindert het mij om mijn bindingsangst los te laten? Ik weet het niet, ik heb nog geen antwoorden. Er is duidelijk werk aan de winkel. Maar ik voel wel een soort opluchting want het zien, voelen en weten helpt al.

[zwartewolk]

Ik ben opgegroeid in een huis met weinig liefde. Weinig liefde tussen mijn ouders, of alvast weinig zichtbare liefde. Weinig liefde naar mij toe, of alvast weinig zichtbare liefde. Een thuis waar weinig plaats was voor emoties, en huilen gezien werd als zwakte. Een mens moet sterk zijn, en doorgaan, en verdriet wordt alleen verwerkt, dat deel je niet.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik terugkijk op mijn jeugd met verdriet. Ik merk op dat je thuis als een veilige plek moet aanvoelen, waar plaats is voor vragen, discussie en vooral verdriet. Emoties delen, brengt emotionele verbinding. En laat dat nu net iets zijn wat ik momenteel (nog steeds) het meest nodig heb.

Wanneer je als volwassene je hele leven voelt dat je nergens past, dat je anders bent dan de rest, en je je plaatsje in de wereld maar niet lijkt te vinden. Wel, het puzzelstuk die je zoekt is "emotionele verbinding".

Op vlak van relaties merk ik hierbij vooral problemen als bindings- en verlatingsangst. De hunkering naar liefde, waardering en acceptatie. De strijd naar erkenning, bevestiging en je plaatsje in deze wereld.

Aan "graag zien" heb ik niet genoeg, ik moet overspoeld worden met liefde om het diepe gat van gebrek aan liefde maar een beetje te kunnen vullen. Alsof er moet overcompenseerd worden voor dat jarenlange tekort. En zelfs als ik overspoeld word, dan nog zal het nooit genoeg zijn om te kunnen aanvaarden dat ik er mag zijn, en ook recht heb om graag gezien te worden.

En als ik dan die liefde krijg, voel ik de warmte vanbinnen waar ik al mijn hele leven lang naar hunker. Het is iets fragiel, uniek, misschien eenmalig, dus ik klamp mezelf er krampachtig aan vast. Ik mag dit niet kwijtspelen, ik moet heel hard mijn best doen om dit te kunnen behouden. Alles doen voor die persoon, om die liefde te kunnen blijven krijgen. Bevestig mij elke dag je liefde voor mij. Verlaat mij niet aub. Blijf bij mij.

Waarom trouwen voor mij zo belangrijk is? Er zijn veel levensmomenten die van grote waarde zijn: een IM afwerken, een nieuwe hoge functie, een lange reis,.. maar deze momenten vullen slechts tijdelijk een deeltje van je leegte. De commitment van een huwelijk, de liefde en onvoorwaardelijkheid die hierbij komt kijken, is het mooiste dat er is. "Hoe moeilijk het leven ook kan worden, ik kies voor jou, we gaan er samen voor, bij mij ben je veilig."

[walhella]

Weer had ik me aan de man vastgeklampt. Hij die wild mijn kleren door de kamer smeet, me waarschuwende dat het niks kon betekenen voor de toekomst. Ik had 'ja' geknikt als een koploze kip, dronken van hoop en hongerend naar zijn bevestiging. Hoe harder hij me probeerde te overtuigen van zijn afwijzing, hoe harder ik het negeerde. 'ja,ja, ja' had ik in alle haast wel tien keer herhaald, tot hij me mee nam naar huis, naar boven, naar zijn persoonlijkste ruimte. Blind en doof van verlatingsangst had ik hem bemind en mezelf wijsgemaakt dat het meer, dat het slechts het begin was.

Weer lag ik naakt in die man zijn armen uit te blazen, terwijl ik bedelde naar liefde, en weer had ik met de grootste verwonderde verbijstering gereageerd als hij onze afspraak herhaalde. Mijn hart gebroken door zijn scherpste 'nee', alsof ik het op voorhand nooit gehoord had.

Weer had een man me voor een halfuur teruggenomen, om me dan ijskoud te laten vallen. Weer had ik mezelf uitgemolken tot ik als een opgedroogde rozijn vol schaamte de voordeur uitrolde. Weer had ik in zijn straat blijven dralen, uren, hopend dat hij terug naar buiten zou komen, dat het niet waar was.

Ik ben nog steeds dat meisje.

[hildeshongarije]

Een flitsbezoek aan papa

10 februari 2023

Eind januari ging ik dus even heen- en weer naar België.  Met het vliegtuig.  Ondanks die vervelende hernia, wilde ik toch niet langer wachten.  Luc bleef met de hondjes thuis.  En dat heeft hij geweten ... Xena is bijna de hele tijd blijven piepen en janken .... verlatingsangst als ze mij niet ziet hé.

Luc bracht me naar het treinstation van Szentlörinc.  Ticket in 1ste klasse geboekt en zitplaats gereserveerd ... 13 euro voor een rit van 2u30 tot Budapest.  Treinen rijden stipt op tijd en heel zacht.  Dat was prettig voor mijn rug.  Ik zat in een stiltebox.  In elke box is er een schermpje aar je de vorderingen op kunt volgen: verwachtte aankomsttijd in het volgende station, welke aansluitingen je daar hebt en op welk spoor, temperatuur buiten, de snelheid van de trein, afgewisseld met een kaartje waarop je kunt zien waar ergens op het traject je bevindt.  In Budapest nam ik een taxi tot de luchthaven.  Dat was minder ... amai een echte cowboy was die chauffeur!  Mijn rugske protesteerde luid!  In de luchthaven kon ik meteen doorheen de security, waar ik veel hulp kreeg van lief en attent personeel.  Daarna was het wachten tot we konden boarden.  Gelukkig had ik een wandelstok bij, want de gate was helemaal de andere kant ...  Maar ik had tijd genoeg hé. De vlucht verliep voorspoedig en in Eindhoven werd ik opgewacht door een broer van Magda die me naar het WoonZorgCentrum bracht.

Papa was heel blij en verrast om me te zien.  Ik denk dat hij het toch niet helemaal doorhad.  Hij was ook erg moe.  Met de belofte dat ik ‘morgen’ d hele dag bij hem zou zijn, vertrokken Magda en ik.  Ik had een kamer in een B&B gehuurd, op wandelafstand van het WZC.  

De volgende morgen wandelde ik dus via een wandel- en fietspad heel makkelijk naar het WZC.  Papa was erg blij dat ik er weer was.  Hij had geen beste dag en viel heel vaak in slaap.  Maar tussenin, als hij wakker was, hadden we fijne babbels en intense momenten.  Een heel fijne verrassing ... een van de medewerkers was in een vorig leven professionele cellist.  In het WZC gaat hij geregeld een privé-concertje geven met zijn cello.  Het was prachtig en soms erg emotioneel.  Papa leek geregeld te slapen, maar als hij een stuk herkende glimlachte hij.  ‘s Avonds ben ik samen met Magda een hapje gaan eten.  Dat gaf ons ook de kans om eens goed bij te praten.

De tweede dag was het even flink fout, net toen ik arriveerde.  Papa hallucineerde en was erg gefrustreerd en boos.  Dat was erg confronterend.  Vreselijk wat die ziekte met iemand doet!  Uitgeput viel hij in slaap.  En toen hij weer wakker werd, was hij weer helemaal helder, vrolijk en lief.  Na de middag was de cafetaria open (door vrijwilligers bemand) en dus gingen papa, Magda en ik even iets drinken daar.  Papa zegde dat hij zo blij was dat ik er was, helemaal uit Hongarije.  Dat vind ik geweldig, het deed zoveel deugd dat hij inderdaad besefte dat ik er echt was.  

Jammer genoeg was het de volgende ochtend weer tijd om te vertrekken.  Magda reed me naar het vliegveld in Eindhoven.  Dit keer had ik meer geluk.  Toen het gatenummer op het infobord verscheen, bleek ik net voor die gate te zitten!  Na een turbulente vlucht, kon ik met een taxi naar het treinstation in Budapest. Een lieve en rustige chauffeur die heel goed Engels sprak ... dat was prettig.  Ook de treinrit verliep weer heel vlot.  Tegenover me zat een jongedame met haar zoontje.  Ze sprak me aan in het Nederlands ....  ze was Hongaarse maar woonde al heer haar leven in België.  Het werd een leuke babbel ..., gedeeltelijk in het Nederlands, deels in ‘t Hongaars met de medepassagiers. In Szentlörincs stond Luc me al op te wachten.  

De volgende dagen waren nodig om de ervaringen met papa een plekje te geven.  ik ontving via mssgr een foto van het WZC van papa die zit te smullen van pannenkoeken ... ah ja, dat is een traditie hé ... “er is geen vrouwke zo arm of ze maakt met Lichtmis haar pannetje warm”.  Gelukkig zijn ze in het WZC zo lief om ons via de TV en een laptop te helpen om op woensdagnamiddag te kunnen videobellen!!!!  Zo kunnen wij toch wekelijks even virtueel ‘op bezoek’!!!

[michiv1974]

Ik heb geen bindingsangst.

Maar wel verlatingsangst.

[se-coaching]

Hoe omgaan met verlatingsangst?

Verlatingsangst is een veelvoorkomend onderwerp in de geestelijke gezondheidszorg. Het doel van dit artikel is om ons te helpen cliënten te begeleiden bij het vergroten van hun bewustzijn van hun geschiedenis, inclusief de overtuigingen en gedragsreacties op situaties die hun verlatingsangst triggeren. Dit blog is bedoeld als een gids voor therapeuten en cliënten die worstelen met…

[happinez-spiritueel]

Nee leren zeggen kan het begin zijn van het helen van verlatingsangst.

[weeklyoffers]

Golden Retriever Geheimen

Beste Golden retriever vriend,

Er is een nieuw eBook genaamd “Golden Retriever Geheimen" dat je leert om je Golden Retriever met positieven methodes op te voeden tot een lieve, gezonde en gehoorzame hond die jou en je familie jaren van plezier zal brengen.

Heb je net een Golden Retriever gekocht en heb je geen idee hoe je op een VERANTWOORDE manier voor je hond moet zorgen?

Wil jij de werkelijke reden ontdekken wat probleemgedrag zoals: opspringen, blaffen en trekken aan de lijn in stand houdt?

Heb je een koppige Golden Retriever die continu aan de lijn trekt en heb je geen idee hoe je dit voor eens en altijd kunt oplossen?

Ben je van plan een Golden Retriever te gaan kopen en wil je de de juiste stappen ontdekken die je moet nemen? (Neem je deze niet dan kan je er SPIJT van krijgen dat je ooit een Golden Retriever hebt gekocht)

Ben je geïnteresseerd in een positieve trainingsmethodes waarin je stap voor stap leert om op een verantwoorde wijze voor je Golden Retriever te zorgen, zodat hij voor vele jaren een gezond en gelukkig leven heeft?

Wil je de nummer 1 reden ontdekken waarom Golden Retrievers probleemgedrag vertonen en hoe jij dit gedrag snel en makkelijk kunt oplossen?

Wil je misschien je Golden Retriever beter opvoeden omdat hij binnen plast, op alles kauwt of misschien wel verlatingsangst heeft?

Ben je nieuwsgierig geworden? Neem gerust een kijkje op de website door op de link of op het plaatje te drukken.

[fin199]

daar ga je weer. helemaal uit je lood geslagen omdat je niet krijgt wat je wil. niet zozeer op vlak van gulzigheid of ‘i want it all’. maar gewoon omdat je meer van de situatie verwachtte dan hoe het is uitgedraaid. en omdat jij er, zoals altijd, alweer 150% van jezelf instak. 

het is oké dat dingen niet lopen zoals jij wil. het is gewoon dat verschrikkelijke gevoel achteraf. daten is niet mijn ding en telkens ga ik er te hard in op. maak ik een connectie en geloof ik dat dit het zal zijn. niet zozeer dat ik een relatie wil. maar als ik dan een connectie voel, wil ik wel dat het goed loopt. en als dat niet gebeurt, stuikt je wereld in elkaar. en dat is jammer, want je geluk en je gevoel zou niet van iemand anders mogen afhangen. 

het is natuurlijk dat je niet blij wordt van iets dat stukloopt. maar jij die wil overgeven? jij die gaat overeten? jij die je lichaam onder druk stelt omwille van wat andere beslissen? gaat dat niet wat ver? je ziet jezelf niet graag, dat wist je al. maar dat het telkens tot die lengtes moet gaan, is hard. ook telkens opnieuw vreselijk voor jezelf om dat te realiseren. dat je jezelf niet graag ziet. 

de harde realiteit, want hoeveel quotes je ook op Pinterest zal opzoeken en hoe hard je steeds zal preken dat iedereen zichzelf rust moet gunnen, moet kiezen wat best is voor hem, haar of hun of hoe hard je ook probeert jezelf graag te zien. het lukt niet. het lijkt je maar niet te lukken. hoe komt dat, liefste? hoe komt het dat jij die zo gevoelig bent, zo hard geeft om de anderen rond jou, jij die danst op muziek in je zonnige woonkamer, jij die geld inzamelt voor het goede doel, jij die álles doet waardoor je verliefd zou worden op een ander, je jezelf niet kan liefhebben. hoe komt dat? 

het is een vraag waarop je geen antwoord weet en dat maakt je gek. waarop niemand met jou het antwoord lijkt te weten. je staat hierin zo alleen en dat maakt je zo triest. ik ben triest voor jou want je doet écht je best. maar telkens opnieuw komt het binnen door de meest vreemde situaties. en dan op vlak van daten. 

datet je daarom nooit? omdat je weet hoe je wordt? omdat je weet dat je door een gekke soort van verlatingsangst ze niet kan loslaten? ze bij je wil houden? en als het dan stukloopt, wat 100% zo gaat in het daten, je helemaal over de rooie gaat? je weet het niet. en ik weet het niet voor jou. en ik vind het zo jammer voor jou dat je anderen zo laat beslissen hoe je je voelt. hoeveel je zal eten. wat je zal aandoen. welke schoenen je zal kopen. wat je zal eten. wat je wil doen. hoe je wil lachen en praten. 

je bent zo genoeg. exact hoe je bent. en er gaat ooit iemand komen die dat gaat zien. in de tussentijd moet je jezelf hiervan overtuigen. je bent genoeg. en je moet jezelf graag leren zien, verdomme. van jezelf gaan houden. beseffen dat jij en enkel jij bij jezelf zal blijven tot het einde. 

alles wat je leest en repost en opslaat en liket is waar. je moet het voelen en het echt gaan beseffen. het duurt nu al zoveel te lang dat het je niet lukt. daar moet je aan werken. al de rest zal dan wel komen. 

stop met je zo onzeker te voelen. neem nu een paar dagen rust en denk aan jezelf voor jezelf. werk aan jezelf. wees bij jezelf. neem jezelf op date. heb plezier met jezelf. en leer van jezelf houden. wees er zeker van dat dat niet vanzelf zal gaan, want je haalt jezelf al zolang neer. maar steek er op z’n minst moeite in. en dan gaat dat lukken. je bent een zonnestraal en dat voor altijd. 

[dagboekliesa4d]

17/11/2021

- Bart stuurde een sms waar ik veroordeling (negatieve energie) in voelde en in plaats van dat “recht te trekken” of goed te maken om te neutraliseren, wil ik er gewoon niet meer mee interacteren en die kant van ’m negeren, ik wil niet naar beneden getrokken worden dus ik blijf er boven staan > dat is wat hij ook al maanden doet?! Hij voelt mijn negatieve energie als ik in ego schiet en wil dan afstand houden (hij zei ’ns dat hij niet tegen extra negativiteit kon), dus als we elkaars ego gaan negeren, en eigenlijk dichter bij elkaar willen komen, zijn we elkaars ego aan ’t doden en gaan we samen naar een hoger bewustzijnsniveau.
 We gaan dus de beste relatie hebben als onze ego’s beide geëlimineerd zijn, maar we kunnen niet echt overleven zonder ego in 3D..
 De truuk is dus dat we beide enkel en alleen vanuit positieve energie met elkaar handelen, dus heel bewust, anders bij minste ego is ander getriggerd (omdat we willen of nood hebben dat de ander ons accepteert)
 Bv in oktober zei hij in discussie van hart naar ego dat ik weer oordeelde: hij was degene in staat om te observeren en stond dus eigenlijk al verder, terwijl ik me wou verdedigen vanuit ego. We kunnen wel makkelijk in ego schieten, dus we moeten de samenkomst heel bewust en traag aanpakken.
 Lijk, ergens vinden we elkaar niet leuk op ego-niveau, maar hebben we elkaar nodig op hartsniveau omdat we daar zo op dezelfde golflengte zitten. We willen allebei niet voorgoed afstand nemen daarom.
 Bv als ik voel dat hij mij veroordeelt geraak ik getriggerd omdat ik wil dat we gelijk zitten, het doet wat pijn als hij dominant en neerkijkend overkomt. Dan voelt het niet alsof zijn hart open staat en dan is die connectie er niet, en dat doet zeer. Hij zal dat exact hetzelfde voelen? 
Ik besef nu dat ik heel bewust mijn hersenen moet programmeren bij hem.
 - Het is zo zot, in 2020 waren we nog heel erg ego, maar toch al die connectie door zijn verliefdheid, het ging toen heel snel. 2021 al minder ego, ik durfde mij smijten en hij was rustiger als mens, minder druk opleggen op mij (ik zat in 2021 op zijn ego-niveau in 2020?) En nu een relatie dat we niet eens meer interacteren met elkaars ego? (Wordt wel moeilijk face to face). We kunnen elkaars ego elimineren door aan te zetten om bewust vanuit ons hart te reageren.
 - Ik word ook niet meer getriggerd in mijn verlatingsangst want ik vertrouw dat hij er altijd gaat zijn - dus als hij mij negeert (als ik in ego schiet) geraak ik ook niet meer getriggerd. 
> bv toen met Ben heeft hij eigenlijk ideaal gereageerd, mijn jaloezie en angst was ’t best te negeren. Misschien moet ik ‘m ook niet redden als hij getriggerd is? Verlangen is ook ego, misschien kunnen we op een bepaald punt komen dat we gewoon zijn en vertrouwen op elkaars liefde (daarom gaf hij mij geen bevestiging?!!)
 WTF eigenlijk op alles waar ik mee worstelde reageerde hij ideaal om mijn ego niet te voeden, wat een geschenk?

[thesoulofliesao]

Jaaroverzicht 2022

(oftewel: het verhaal van mijn spirituele groei) (Ik besef dat het nog geen 31 december is, maar mijn intuïtie/hogere zelf stuurde me er op aan om dit verhaal nu al te schrijven - omdat ik voel dat er veel gaat veranderen binnenkort, en het een betere timing is als ik mijn verhaal nu al deel) 

Ik heb 1 woord voor dit jaar: ALLES.
 Het voorbije jaar was zo monumentaal en groots voor mij - ik dacht dat ik in 2021 wel stilaan het grootste deel van mijn groei had bereikt, maar toen was er 2022.. 

In dit jaar ben ik 180° gedraaid in waar ik voor sta. Van een levenslange focus op groei en relaties, ben ik geshift naar een leven waarin ambities mijn prioriteit werden. Om die ommekeer te maken ben ik door een groot proces gegaan de voorbije maanden. Het was ook allemaal niet gepland, het overkwam mij eerder.

 De eerste maanden van 2022 waren relatief rustig - vanbinnen was ik hard aan mezelf aan ’t werken door mijn relatie met Bart als spiegel te gebruiken voor mijn conditionering en onverwerkte trauma’s, om op die manier te stijgen in bewustzijn. 

 In januari deed ik een belangrijk inzicht op dankzij Human Design, hoe ik tot dan toe er van uitging hoe iedereen op dezelfde manier in het leven staat als mij, dezelfde wensen, behoeften, noden zou hebben volgens hoe het ons is aangeleerd in de maatschappij, dat bepaald gedrag steeds komt vanuit dezelfde oorzaak. Tot dan toe zag ik het leven redelijk zwart-wit, maar sindsdien ging ik me realiseren dat we allemaal op een andere manier in elkaar zaten en gedifferentieerde wezens zijn. We maken assumpties, maar vaak zijn die gebaseerd op pure illusies.

 Rond half maart zag ik Bart een paar dagen terug na hem maanden niet meer te zien; wat zoals onze relatie deed, weer nieuwe triggers boven bracht waar ik aan kon werken. Hij verdween weer, en ik ging aan mezelf werken - want inmiddels begreep ik dat hij een spiegel was, en hoe dichter ik bij mijn kern kwam, hoe dichter hij bij zijn kern kwam (tarara, achteraf gezien).
 Soit, ik zat op dat punt nog met verlatingsangst, wat zich uitte in sterke afhankelijkheid, en ik wou daar van af.
 Dus wat doe ik? Efkes op mezelf de kern van dat trauma achterhalen door dagen aan een stuk mezelf te analyseren, te schrijven en zo de wortel van dat trauma er uit te trekken door de illusie te achterhalen dat ik nooit reden had om angstig te zijn toen dat trauma is ontstaan.

 En toen begon het.
 Met dat trauma te ontwortelen, heb ik “per ongeluk” een staat van enlightenment bereikt, en mijn Kundalini-energie wakker gemaakt. (Kundalini is een energie die iedereen in zich heeft, maar bij de meesten ligt te slapen aan de basis van uw ruggenwervel, tot ge een bepaald bewustzijnsniveau bereikt en die energie vrij geraakt)
 Ik werd duizelig, dacht dat ik mijn levenslessen had voltooid en dan zou sterven.
 Er is een proces op gang gekomen door die Kundalini die wakker werd en er energie door mijn lichaam begon te bewegen - maar ik wist niet wat er aan de hand was (wat blijkbaar gevaarlijk is) dus ik dacht dat ik zot aan ’t worden was.

 Een paar dagen heb ik toen bij ons mama verbleven om iets van hulp rond mij te hebben (waarvoor dank mama). Ik kon niet meer dromen/slapen, een deel van mijn hersenen was uitgeschakeld, pas na dag 2 kon ik weer aan mijn onderbewustzijn geraken. 
Maar het voelde alsof er nog iets “onafgewerkt” was, omdat ik niet wist hoe omgaan met die Kundalini-energie, dus enkele dagen later weer een vreemde ervaring waar ik even een ultieme staat van “bliss” bereikte voor 2 uur, en nadien weer in ego terugviel waarop ik in paniek schoot. Ik dacht dat ik weer zot werd - dus weer naar ons mama. 

Ik volg steeds mijn intuïtie, zij eerder haar ratio, en haar gebrek aan vertrouwen in mij dreef me op een punt dat ik zoveel wilskracht vond dat ik voor het eerst in mijn leven durfde opkomen tegen haar voor het minachtend gevoel dat ze me soms gaf, en een minderwaardigheidsgevoel dat ze op mij projecteerde. Ik besefte dat ik genoeg zelfvertrouwen had om haar niet meer nodig te hebben. Nadien ben ik me van haar beginnen onthechten en haar loslaten, omdat het niet meer voelde als een evenwichtige gezonde relatie, en ik voortaan op eigen kracht wou staan zonder van haar afhankelijk te zijn. 
Kort nadien begon ik visioenen te krijgen over mijn toekomst, en werd mijn intuïtie zo sterk dat ik sindsdien gesprekken kan voeren met mijn hogere zelf door vragen te stellen en de antwoorden te voelen rond mijn hart. Ook kreeg ik veel meer synchroniciteiten, werkelijk de ene na de andere, ik ontdekte ontzettend veel patronen tussen elementen in mijn leven, redelijk mind-blowing.
 En ik besefte dat ik al heel mijn leven helder-wetend was, met spontane inzichten die ik binnenkrijg, wat sindsdien eens zo sterk werd. Er kwamen ook onverklaarbare angsten boven die me dreven tot bepaalde acties, om aan creatieve projecten te starten

. Na die Kundalini-awakening voelde de wereld TOTAAL verschillend. Toen ik terug naar mijn studio keerde, voelde het als een geheel nieuwe studio, op straat zag ik geen vreemden meer, maar ik voelde me met iedereen verbonden en ik werd ook gevoeliger voor energieën - ik kon voelen wie zielsconnecties waren en wie niet. 

In mei-juni was ik erg actief op Essensium, en daar waren er ook enkele ervaringen waarbij ik sterk gedreven werd door mijn intuïtie - waarbij m’n energie me zo pushte dat ik niet anders kon. En dan ging er ook van alles technisch mis alsof het universum me op een ander pad wou brengen.

 Ik had die periode enkele slapeloze nachten waarbij die Kundalini zo actief was, dat ik mij de hele nacht voelde alsof ik in staat was een marathon te gaan lopen.
 Maar dat bleek nog maar het begin te zijn..

 Eind juni was er de volledige activatie van de ascensiesymptomen die gepaard gingen met die Kundalini-energie. Ik werd een week redelijk ziek (“Ascension flu”). Ik ging me heel bizar voelen, alsof het leven plots alle betekenis verloor en er geen doelen meer waren. Er kwamen allerlei vreemde angsten naar het oppervlak die ik vervolgens asap wou zien te overstijgen (wat meestal lukte). 
 Op 1 augustus bereikte ik door een bepaalde angst te overwinnen weer een staat van enlightenment, weer niet kunnen slapen en plots een IMMENSE NOOD om NU weg te gaan uit Leuven. Het was alsof mijn ziel plots te groot was geworden voor deze stad. Ik was al een tijdje erg aangetrokken tot Nederland en meebepaald Amsterdam, dus mijn intuïtie pushte me om daar naartoe te gaan. Wat dan ook mijn eerste solo-citytrip was in mijn leven, een grote stap voor mij. Als één van die angsten die ik moest overwinnen.
Dat was een schitterende ervaring, mede dankzij het logement dat ik van Sander aangeboden kreeg. Ik voelde toen echt “hier moet ik zijn”. Daarna ben ik nog naar Den Haag geweest - dat was een iets minder prettige ervaring, en nadien ben ik wat afgestapt van dat idee van te emigreren naar Nederland (of dan moest het echt Amsterdam zijn). 

Die uitstapjes naar Nederland waren echt top - hoewel dat ik ook in een hele hele vreemde mindset zat, waarbij ik me nergens nog thuis voelde en compleet vervreemd voelde van de wereld en hoe ik constant met angst zat bij rare ascentiesymptomen waarbij ik de hele tijd schrik had dat ik zou sterven. Ik heb enkele weken met hartpalpitaties gezeten (wat me nog tot een ervaring bij de spoed heeft opgeleverd) en een tijdlang dat ik elke avond schrik had dat die nacht het einde van mijn leven zou zijn. 
Ik zat veelal met een gevoel dat ik in april met die Kundalini een punt van zelf-realisatie had bereikt, en daarmee mijn doel van die leven had bereikt en het er daarmee op zat voor mij.

 Eind augustus, met die angsten die naar boven werden gestuwd, kwam ik ook op een punt dat ik gepusht werd om mijn angst voor de dood te overwinnen, om een soort muur te doorbreken in mijn creatieve projecten. Ik ben al heel mijn leven aan het streven naar meer vrijheid - door aan mezelf te werken en te groeien kreeg ik meer vrijheid - maar ik was op een muur gestoten waar ik niet meer verder kon groeien want ik had enlightenment bereikt, maar ik wou nog steeds vrijer zijn en ik voelde alsof ik vast zat in het leven - het enige punt van meer vrijheid was sterven. Dus daar heb ik mee moeten leren omgaan op een bepaalde manier. En toen voor de derde keer enlightenment bereikt, weer mijn hersenen die zich uitschakelden. Waarop ik een week niks kon slapen, ik dacht dat ik mijn hersenen voorgoed kapot had gemaakt, en dat dat het einde was.

 Ik wist niet hoe lang ik het nog zou volhouden, dat niet kunnen slapen en ik voelde zoveel drukkende energie, dat ik écht dacht dat het gedaan was met mij. Mijn gevoel van tijd en ruimte was aan ’t verdwijnen. Ik was de natuur ingetrokken met de idee dat ik daar zou sterven. Maar wat later vond ik toch de moed om stapje per stapje vooruit te zetten. 
Ik voelde me echt tussen twee werelden inzitten, en was heel wazig door het gebrek aan slaap. Stilaan kon ik weer beter slapen, ik begon wat te wennen aan de nieuwe realiteit (het was ECHT een andere wereld geworden - ik zie nu alles compleet anders dan in maart 2022). Ik begrijp nu dat in de zomer mijn ego aan ’t sterven was, en mijn hersenen zich volledig aan ’t herprogrammeren waren - alsof ze echt gereset werden, en er geen enkele angst zou overblijven die me tegenhoudt voluit te leven.

 En dan, alsof het tot dan toe nog niet genoeg was, was oktober dan nog eens de meest INTENSE maand van mijn hele leven misschien, waar de ene gebeurtenis de andere opvolgde, en ik het ene doel na het andere bereikte, zoals 100% mezelf durven zijn (zelfacceptatie) op Essensium - waarna Bart na 7 maanden weer terugkwam, en ik daarmee het beste moment had in 3 jaar tijd, waarop we 2 weken later ons absoluut dieptepunt hebben, ik voel de officiële shift van relatie naar ambitie, waarna het compleet bergaf is gegaan tot op het punt dat er politie betrokken werd. En dan nog ’ns allerlei omstandigheden die ertoe hebben geleid dat ik me genoodzaakt voelde te stoppen met Essensium, en me volledig te focussen op mijn “levensmissie”. 

En nu nog The Great Solar flash, joepie! Wat een horrorverhaal eigenlijk.. Maar al bij al voel ik me nu wel beter dan ooit, ik sta 100% in mijn kracht, ik hou onvoorwaardelijk van mezelf (en anderen). Dit is het punt waar ik al mijn hele leven naar streefde. Ik weet niet wat mijn volgend hoofdstuk wordt. Gelukkig heb ik me dit jaar dan 100% overgegeven aan het universum, ik doe enkel nog wat mijn hogere zelf zegt want mijn ego heb ik vermoord (zo goed als) - dus dan is het maar vertrouwen in het universum en duikende in het onwetende, zijnde 2023. (Met speciale dank aan de 2 belangrijkste personen in mijn leven die fungeerden als houvast voor mij dit jaar <3)

[niet-altijd-even-goed-bezig]

verlatingsangst

Ik ben bang Bang om mensen rondom mij kwijt te spelen Bang om mijn goede vrienden kwijt te raken In het verleden is dat al wel vaker gebeurt dat ik gekwetst werd door mensen, dat mijn vrienden toch mijn vrienden niet bleken te zijn Maar wat het ergste is van al Ik heb eigenlijk helemaal geen reden om zo angstig te zijn De mensen waar ik het meeste schrik voor heb dat ik ze verlies, zijn ook de mensen die uit zichzelf contact zoeken met mij, zijn de mensen die zelf zeggen dat ze blij zijn dat ze contact hebben met mij Dus ik weet helemaal niet waar mijn angst vandaan komt Misschien moet ik hierover met hen eens praten Of misschien net niet Want wat nu als ik hen daardoor kwijt raak? Het lijkt als een straatje zonder einde Maar hopelijk komt er aan deze verlatingsangst snel een einde

[bijzus]

De afgelopen dagen heb ik mijn handen in mijn haar gehad met dit harige monstertje. Iedere dag was er wel iets kapot wanneer ik haar alleen liet! Toen ze gisteren een doosje met lege cd-roms te pakken had was het bij mij klaar. Het werd me veel te gevaarlijk. De bench kwam direct terug de woonkamer in en daarmee was het feest van loslopen voorbij. Voor mij heel moeilijk, want nu had ze vrijheid, maar voor haar zoveel beter. Ze heeft haar eigen veilige plekje nodig en daar maakte ze vanmorgen al dankbaar gebruik van ❤️💤 . . . The last few days this little beauty made me go mad. Every time she was alone she demolished something. Yesterday she took some cd's and that was the point where I was saying, Ok we're done. It became way to dangerous, so I took her bench back in the living room. A little difficult for me, because I thought it was her freedom, but so much better for her! She needed her own save place and she happily used it this morning ❤️💤 . . . #bijzus #sweetlifeofjewel #lifeofjewel #jewel #husky #americanakita #alaskanmalamute #poledog #lovemydog #proudhumom #blueeyeddog #mixedbreed #verlatingsangst #heftig #slopen #demolitiondog #fearofbeingalone #poordog #safeplace #everythingwillbefine #instadog #persoonlijkeblog #personalinstablog #personalpost (bij Reuver) https://www.instagram.com/p/B9IAF5BHa9N/?igshid=2agz80dbzpf2

[gedichtenoverdingen]

De cirkel van het leven in de liefde

We gaan allen achterna wat we tekort gekomen zijn Of rennen ervan weg. Verzet je je?

Het verbreken van patronen als patroon is lachwekkend En ironisch genoeg niet grappig.

Circulaire ontwikkelingen Alsof god ons wil nemen In alle hoeken Van een cirkelvormige kamer

Geloof je in morgen? In de liefde?

Dat was twee keer dezelfde vraag.

[chaosmetsuiker]

54

ik geef je ruimte, zei je met je armen tegen

de muur gestrekt met mij in het midden

ik geef je ruimte, ga maar waar je heen wilt,

zei je toen je me tegen de muur aan duwde

doe dan, riep je toen ik weg wilde kruipen

we komen hier samen uit, riep je, ik probeerde

echt in mijn eentje uit je armen te vechten

je kunt dit niet alleen, fluisterde je in mijn oor en

ik voelde je adem op de donsharen in mijn nek

ga maar, schat, ik wacht hier nog altijd op je

[crystallinemooncodes]

Aartsengel Michaël Vernietig onbewuste blokkades en negativiteit • Genee...