#groot huis

[polldermodel]

Waar zouden jullie liever wonen? In de biblebelt maar wel in een groot huis, of een klein appartement in de randstad!

[fransopdefiets]

6-9 Vrist

Hanstholm is the place to be als je wat wil eten en op de Put and takecamping van Ræhr staat. Hanstholm is weliswaar een wat grotere plaats, maar dat betekent nog niet dat je er ook fatsoenlijk kunt eten. Het is een echt vissersdorp, dat wil zeggen dat de haven bestaat uit vrieshuizen en visverwerkingsbedrijven en het dorpje bestaat uit kleine en wat haveloze huisjes. Het is hier pizza of fish and chips, dan maar pizza. Om het een beetje gezond te houden, nam ik de vegetarische pizza.

Vanmorgen ben ik niet zo heel vroeg weg, omdat het later licht wordt, slaap ik ook langer door. Maar om kwart over acht ben ik vertrokken. De route lijkt veel op die van gisteren, bos en open duinvlaktes wisselen elkaar af. Er is koffie onderweg, in het dorpje Klitmøller krijg ik voor 12 euro een cappuccino en een stukje appeltaart. Dat Klitmøller bestaat uit 10 vissershuisjes, minstens evenveel ijssalons, een camping, een vakantiepark en een paar antiek- en kledingwinkels. En om half elf ‘s morgens zitten de Denen hier al achter het bier naar de zee te koekeloeren.

In Nørre Lyngholm staat een mooi oud kerkje met een opvallende afbeelding achter het altaar. Christus verrijst uit zijn graf en draagt daarbij de Deense vlag over zijn schouder. Ik wil best geloven dat de Denen een streepje voor hebben in de hemelse hiërarchie, maar dit lijkt me toch apocrief.

Het begint steeds harder te waaien, maar gelukkig heb ik de wind meestentijds schuin achter. Om twee uur heb ik het pontje naar Thyborøn, een van de laatste pontjes op deze tocht. Op de camping vlak voor Vrist hebben ze een aanbieding, slapen in een minihut. Wel ja, waarom niet, maar de hut blijkt een groot uitgevallen regenton. Ik pas er met bagage precies in, maar je kunt er niet koken en je hebt ook geen tafeltje om aan te eten. Nou ja, de pizzeria is hier niet ver vandaan. En het is mooi weer, dus je hoeft niet binnen te zitten.

Ik kom nu trouwens wel griezelig dicht bij huis. Nog een paar dagen fietsen en ik ben al weer in Duitsland, dan is het nog maar een week naar huis. Gelukkig spreken ze hier nog een onverstaanbare taal en betaal je met kronen, daardoor hou ik nog even dat gevoel dat ik ver van huis ben. Maar straks komen de euro’s en komt het verstaan van de medemens zonder dat je eerst I am sorry, but could you speak english hoeft te zeggen.

Gefietste afstand: 82 km

Gefietste tijd: 5:50

[remidavs]

Een uitgebreid verslag van een groot event…

We waren allemaal klaar voor de grote stap. Of toch zo klaar als je kunt zijn voor het afscheren van je lokken… Martine van NewHair ontving ons met veel warmte en omkadering. En ze betrok de kinderen zodat het voor ons een mooi moment van verbinding kon worden.

De eerste helft was pittig, vooral voor Remi en mezelf. In het filmpje is dat zeer duidelijk en ook dat Ida een fantastische kapster is en ervan genoot om mee te helpen. Na de eerste helft viel er een last van mijn schouders… ik heb een mooie egale schedel en dat was precies een grote opluchting. 😂

De laatste foto’s tonen dat ook. Jan en Remi keurden goed en waren positief verrast met het resultaat.

Als afsluiter kregen we allemaal nog een armbandje van think pink van Martine en kregen de kindjes elk nog een mooie balpen. Beter konden we dus niet omringd worden om met een warm gevoel terug naar huis te gaan…

Remi koos als eerste turband voor kleur met goud, een fantastische keuze waar ik me ook heerlijk bij voel. We zijn klaar voor de rest…

Ik mocht net nog genieten van een schedel massage met olie van mijn kleine schatjes wat vanaf nu een dagelijks ritueel gaat worden… oja, ze vinden het fantastisch om over mijn bolletje te aaien.

En gaan slapen doe ik vanavond onder een mutsje met schattige katten 🥰

[brilmans]

Mangaandendrieten

Mijn eerste dendriet

Ergens in mijn jeugd, ik moet een jaar of 10 zijn geweest, vond ik tijdens een vakantie ergens in het zuiden van Duitsland een platte steen met daarop een bijzonder patroon. Net alsof er twijgen van een varen op waren gedrukt. Omdat ik in de omgeving reeds diverse fossielen schelpen had gevonden, ging ik er vanuit dat het fossiel van iets plantaardigs betrof. Bijgevolg belandde de steen in de fossielenverzameling. Abusievelijk!

Ondertussen weet ik dat het patroon op de steen niet fossiel is en ook niets plantaardigs. Het patroon op de steen is een anorganisch gevormde,vertakte afzettingen van mangaanoxyde. Het zijn zogenaamde mangaandendrieten.

Als ik toen ter tijd de mogelijkheid had gehad bovenstaande met u te delen, had ik het direct gedaan. Om u voor deze beginnersfout te behoeden, maar ook gewoon om u op de schoonheid ervan te wijzen.

Een nieuwe vondst

Gisteren, 20 juli 2024, op de tweede dag van mijn vakantie op Ithaki, een Grieks eiland in de Ionische zee, vond ik opnieuw een steen met mangaandendrieten. Omdat ik nu wel de mogelijkheid én de tijd heb, het is tenslotte vakantie, leek die vondst mij een mooie aanleiding dit verhaal alsnog te schrijven.

Een steen met duidelijk langs de diaklazen gevormde dendrieten.

Over mangaandendrieten

Mangaandendrieten vormen zich langs niet openstaande spleten (diaklazen) en op laagvlakken (de scheidslijn tussen twee opeenvolgende lagen gesteente) in gesteente. bij voorkeur, maar zeker niet uitsluitend, in kalken en dolomiet. Ze kenmerken zich door een veelvuldig en systematisch

vertakte vorm. De meest karakteristieke verschijningsvorm is die van het ‘boompjes’-type. Vandaar ook de naam. Dendriet komt van het Griekse woord dendron, dat boom betekent.

Wie mangaandendrieten, het boompjes-type, goed bekijkt zal zich behalve over het feit dat hun fractale bouw bijna altijd symmetrisch is, verwonderen over het gegeven dat de uiteinden van dendrieten elkaar nooit kruizen of raken en dat er aan weerszijden van de diaklaas een symmetrie ontstaat. Dit alles bij elkaar maakt een steen met dendrieten tot een kunstwerk van de natuur; de moeite waard te verzamelen.

De steen die ik tegenkwam, was te groot om mee naar huis te nemen, die heb ik daarom maar op de foto gezet. Een dag later vond ik op een van de vele kiezelstranden van het eiland een paar mooie kiezels met dendrieten erin. Een in een kiezel zat naast dendrieten van het boompjes-type een tweetal van het zogenaamde ster-type. Ik heb ze allemaal maar meegenomen. Leek me een prima souvenirs.

Een kiezel met dendrieten.

Een kiezel met dendriet van zowel ‘boompjes’ als ‘ster’-type.

Meer over dendrieten leest u hier:

[salernoah]

Vrijdag | 24-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 11

Waar moet ik beginnen..?

Sommige dingen moeten nu eenmaal zo zijn, maar klopt dat wel? Ik schijn een neus voor drama te hebben. Alsof ik het op mezelf afroep – soms wel. Vandaag was het echter niet mijn schuld. En omdat ik mijn verhalen toch nooit in de chronologische volgorde vertel, zal ik nu ook geen uitzondering maken.

In de tussentijd is er al zoveel gebeurd. In slechts drie dagen tijd. Dat terwijl ik (en met mij de rest van mijn leeftijdsgenoten) elke keer loop te mekkeren dat Salerno best wel saai is (wat tevens wel zo is). In deze drie dagen tijd heeft het een plaatsgemaakt voor het ander, net zo wisselvallig als het weer hier aan de kust; het heeft werkelijk waar geen nut om de weersvoorspelling te bekijken, want het weer verandert om de haverklap.

Vanavond voelde ik me namelijk vreselijk ongemakkelijk. Ik kon – en wilde bovendien – wel door de grond zakken. Hoe groot is de kans, dacht ik nog, en hoeveel restaurants zijn er wel niet in Salerno? Hoewel ik het antwoord schuldig moet blijven, weet ik zeker dat er behoorlijk veel restaurants zijn in Salerno. Hoe kan het dan dat ik vanavond met de meiden (Laura, Nadine en Louise) uiteten ben gegaan in het restaurant waar de Italiaanse man nummer 1 werkte, zonder te weten dat hij daar werkte, en nadat ik hem vanochtend doodleuk in een bericht heb laten weten dat ik hem niet meer wilde zien? Wist ik veel dat hij uiteraard in dat restaurant werkte? Neen, zeker niet. Nu denk je misschien: Maar wat bazelt ze toch nou allemaal? Nou, ik kan jullie verzekeren dat ik me enorm ongemakkelijk voelde, want ik had, ten eerste: helemaal niet verwacht de Italiaanse nummer 1 in kwestie te zien (ooit nog, bedoel ik dan), en ten tweede: had ik hem dan mogen tegenkomen, dan zeker niet op zijn thuisbasis, op deze dag nota bene. Maar snap je nu nog steeds niet wat het probleem is? Goh, neem van mij maar aan dat je niet gelijk de persoon in kwestie tegen het lijf wilt lopen nadat je hebt gezegd dat je hem/haar/hen niet meer bliefde te zien. En mocht je dat wel overkomen, hoe klein de kans dan ook, dan kan ik je met zekerheid zeggen: pijnlijker kan haast niet.

Het koste me enige moeite om mezelf bijeen te rapen, maar gelukkig was er geen plek meer in het restaurant (‘Al dente’) zelf, en werden we vriendelijk verzocht om naar de bar aan de overkant te gaan (hoorde bij het restaurant) om daar te eten. De meisjes bestelden pasta. Ik snakte naar een wijntje. Aangezien ik kort daarvoor al gesnackt had, bestelde ik geen pasta. Ik was enkel meegegaan voor de gezelligheid en ik had er al bijna spijt van. De pasta’s waren heerlijk (ik heb van iedereen een klein beetje geproefd) en werden geserveerd in een soort koekenpan (volgens mij wordt dit tonnarello genoemd). Na het eten ben ik gelijk naar huis gegaan. Ik had mezelf voorgenomen om op tijd te gaan slapen, maar morgen kan ik ook nog de hele dag slapen. Ik was erg moe.

Nu ik eenmaal aan het schrijven ben, merk ik dat ik me minder moe voel dan eerst. Ik heb vannacht hooguit vijf uur geslapen en heb daarom besloten vandaag niet naar de les te gaan. Ik was niet de enige die niet naar school is gegaan: Ilaria was zo dronken vannacht dat ze niet eens meer naar huis kon lopen en ze bij Carol is blijven slapen. Dat vertelde Ilaria zelf vandaag. Gisteravond ben ik met Valeria, Laura, Nadine en Louise naar een speakeasy geweest, The Black Monday Speakeasy, waar het décor een Franse bistro imiteerde. De cocktails waren goed en voor het eerst heb ik iemand een Blue Blazer zien maken, met de blauwe vlammen van de in de fik gezette alcohol. We hadden ons allemaal chic aangekleed en ons opgemaakt. Ik sprak met de meisjes af bij Louise thuis, waarna we Valeria in de bar ontmoetten. Onderweg naar de bar kwamen we Ilaria, Yves, Julien en Thijs tegen, die naar een feest gingen.

Rond elven zei ik de meiden gedag om met een nieuwe gedaagde af te spreken. Een andere Italiaanse man van bijna-negenentwintig (volgende weer dinsdag is zijn verjaardag) die net klaar was met zijn dienst. Ik had hem uitgenodigd in de bar, maar na een poosje touwtje trekken moest ik toch water bij de wijn doen en zodoende stapte ik in de auto bij een wildvreemde die ik diezelfde dag nog voor het eerst via Tinder had gesproken. Zo doet men dat als je jong en onverschrokken en tamelijk impulsief bent. Niks aan het handje, want ik leef nog. Gelukkig waren mijn vriendinnen wel bezorgd en dwongen ze me mijn livelocatie met hen te delen.

Wat doet men in de auto met een wildvreemde? Italiaans praten, natuurlijk. Ik oefende mijn Italiaans terwijl we richting Vietri sul Mare reden. De avond was sereen en er was weinig verkeer. ’s Avonds rondrijden is veel fijner dan overdag. ’s Avonds is de atmosfeer anders. Ook ’s avonds over straat fietsen vind ik heerlijk, maar dat terzijde. Ik werd thuis voor mijn deur afgezet (goddank, want ik had die dag al zo veel gelopen). Over de rest zullen we het maar niet hebben.

Ja, ik had die dag veel gelopen. Ik was die dag naar school gegaan (en weer terug naar huis), om vervolgens diezelfde middag weer naar school te lopen, omdat ik de meisjes (Laura, Louise en Nadine) zou ontmoeten om naar Vietri te gaan. De meisjes wilden naar het strand en ik was meegevraagd. Met de bus vertrokken we naar Vietri, in de hoop op het strand te kunnen genieten van de zon. Eenmaal aangekomen op het strand bleek het flink te waaien en deels bewolkt te zijn. De wolken dreven boven onze hoofden voorbij en erg genieten deden we niet. Die beloofde 28°C was een leugen. Er zat niets anders op dan aan de klim naar het centrumpje van Vietri te beginnen en dan maar terug naar Salerno te gaan. Hop, terug naar huis en omkleden en daarna weer naar het centrum om naar Louise’s huis te gaan voor de make-up. En zo kwam het dat ik op en neer bleef lopen. Onderweg naar Louise begon mijn been zelfs te zeuren en pijn te doen. Een fiets is zoveel makkelijker, maar al had ik hier een fiets, zou ik hier niet eens durven fietsen.

Eergisteren, woensdag, was daarentegen een vrij rustige en saaie dag. Na school had ik niks te doen. Nu kan ik me amper herinneren wat ik die dag heb gedaan behalve met Valeria en Ilaria op een terrasje te hebben gezeten en daarna met Ilaria souvenirs te hebben gekocht. Ik zag er tegenop om naar huis te gaan (wat moest ik daar immers doen?), dus besloot ik mezelf zo lang mogelijk bezig te houden in de stad. Beetje ronddwalen, beetje shoppen. Geld uitgeven is het enige wat ik doe, lijkt wel. Uiteindelijk ben ik na het kopen van een paar hebbedingetjes maar naar huis gelopen.

Ook vandaag heb ik weer geld uitgegeven; dit keer aan een ketting en een Italiaans non-fictief boek over Salerno. De kaft van het boek vind ik prachtig en de hoofdstukken zijn kort, wat het ideaal maakt om te lezen. Laura en Nadine waren met me meegegaan en hebben De kleine prins maar dan het Italiaans voor €3,90 gekocht. Ik wil die ook nog kopen, want het verhaal heb ik nooit gelezen.

Een kleine tip tussendoor: Geef nooit je blog door aan de mannen over wie je schrijft. Niet dat het uitmaakt wat ze van je vinden of over je denken, maar om verdere ongemakkelijke en/of pijnlijke situaties te voorkomen. (Misschien moet ik toch maar eens zorgvuldiger te werk gaan).

Het is nu 23:15 en laat zat. Zondag staat er een strandfeest op de planning, maar morgen zal het voor mij een rustdag zijn.

Oh ja, ik ben er deze week pas achtergekomen dat je hier gewoon uit de kraan kunt drinken. Ik had tot voorheen heel zuinig aan gedaan met water uit plastic flessen en bovendien water gekookt en laten afkoelen. Omdat Roni en ik in Napels niet zo goed reageerden op kraanwater, durfde ik het niet aan, maar zo blijkt het water toch te zuipen te zijn.

[bramsnor]

Hoi hier Kato.

Ik ben volgens die Snor de laatste weken veranderd, niet ten goede want ik vindt geen enkele hond leuk en bijt van me af. Ook mag ik niet meer los want vanmiddag wilde ik naar huis rennen toen ik werd losgemaakt.

Bram hier,

Kato is de weg een beetje kwijt, luistert slecht en is aanvallend naar andere honden groot en klein. Niet leuk dus, ik snap nog niet wat er mis gaat. We gaan haar kort houden en niet meer los voorlopig.

Tot zo ver de update.

Gr. Bramsnor

[werkplaatsinhuis]

Reparatie - CNC Frezen - Computerbouw

Heeft u er zelf geen tijd voor? Heeft u er geen verstand van? Laat WerkplaatsinHuis het doen!

WerkplaatsinHuis in Maarssen richt zich vooral op de Techniek zoals: - Kabels maken (Krimpen, Solderen) - Klein CNC freeswerk zoals kunststof Prototypes, Onderdelen uit plaatmateriaal - Klein draaiwerk conventioneel - Klein boorwerk conventioneel - Solderen van kabels en printplaten - Reparaties aan klein huishoudelijk apparatuur - Reparaties aan computers - Computerproblemen oplossen - Computerbouw - Installeren van Linux en Windows systemen - Assembleren van elektrische en mechanische Onderdelen, Besturingen mits niet te groot - Staat het er niet bij! JUST ASK

Hoofdzakelijk zullen deze werkzaamheden plaatsvinden in ons Huis in Maarssen.

#werkplaats #solderen #ondernemend #ondernemerschap #ondernemers #kabelsmaken #prototypes #utrecht #zzper #zzp #linux #windows #maarssen #maarssenbroek #vleuten #leidscherijn

[280507]

Ik wil niet ergens zijn. Behalve hier, misschien. Waar de eenzaamheid me zonder moeite weet te bevatten. Waar de nacht me niet per se kapot wil. Waar de herinneringen voor vergetelheid zorgen. Zoals gewoonlijk zal ik er niks mee inzitten om de sleur niet te doorbreken. Ik ben gespecialiseerd in het zittend gebrek aan beweging. Ik heb gedachten als: "Kandelaars, je kunt niet met hen leven maar ook niet zonder hen.", "Een blinde vlo heeft de hond niet voor het uitkiezen" en "Alleen zijn is het lot van de vele personen in mij." Als je met gedachten niks opschiet moet je niet bang voor ze zijn. De schaduw van de liefde is met geen licht te vangen. Tenzij je het licht eerst uit de duisternis snijdt. De vorm is belangrijker dan de inhoud, op voorwaarde dat je in staat bent ze met elkaar te verwarren. Met z'n tweeën liep ik over de kasseien van mijn eigen stad, en zonder iemand naast mij belandde ik in een steenloze andere stad, die louter bestond uit het drijfzand in m'n kop. Het verlies is groot, het verdriet is groter, het pijnlijke verlangen naar onverschilligheid is het grootst van al. Ik wil niet voor mezelf leven, ik wil voor een ander leven en daarmee maak ik de ander dood. Met een sms of een mail of een kort telefoongesprek maak ik die ander weer levend, maar zoals vroeger wordt het nooit meer. De weg naar m'n huis wordt steeds moeizamer gevonden terwijl ik toch uit mijn raam hang en schreeuw "Hier moet je zijn! Hier!" M'n stem wordt natuurlijk niet gehoord. Dat is typisch voor een stem die aaneen is geregen met gefluister, onbegrijpelijke kreten en adem die vergeefs naar woorden zoekt. Wil ik terug in de tijd? Dat zou kunnen maar het verleden wil niet meewerken.

- H. Brusselmans

[gewoonkarin]

Afgelopen maandag zat ik net in de auto om naar huis te gaan van het werk toen grote zus belde. Ze weet dat ik op die dag werk dus als ze dan belt is er iets. Ik nam meteen op. Ze vertelde dat Han zijn leven had verloren. Han, voor mij jaren van Han & vriendin van grote zus en na hun scheiding Han van vriendin van grote zus. Ik ken twee Hannen. Helaas leven ze nu allebei niet meer al schelen ze bijna dertig jaar in leeftijd.

Ik kreeg er kippenvel van. Bijna op dezelfde manier zijn leven verloren als Paul maar dan alleen thuis op dat moment en net thuis uit het ziekenhuis na hartproblemen.

Twee meiden die hun vader veel te vroeg moeten missen. Het bracht me even terug naar toen. Weer kippenvel.

Ik merk dat ik er last van heb, weer wat angstig ben. Bang om te verliezen. Dat ebt wel weg.

Ze zitten samen aan een pilsje denk ik, Han en Paul. Geen praat tekort.

Grote zus wil nog afscheid van hem nemen. Nog iets tegen hem zeggen. Ze zei het buiten bij de supermarkt en ik kreeg er rode ogen van. Ik denk dat ik weet wat ze nog wil zeggen.

Doe Paul een goeiedag, Han en vertel hem dat hij gemist wordt. Dat zou ik zeggen. Ik denk dat ik niet ver van de woorden van grote zus vandaan zit. Ik zag haar rode ogen toen ze weg ging. We volgden allebei onze eigen weg om niet te huilen. Allebei groter gegroeid dan het verdriet maar het is er nog, net zo groot als toen. Groter groeien maakt het verdriet niet kleiner namelijk.

Ik hoop dat vriendin van grote zus en haar meiden goed afscheid kunnen nemen van hem. Een half leven met iemand gedeeld hebben betekent ook verdriet, rouwen. Je hebt lief gehad. Uiteindelijk draait het om liefde.

[ochtendstorm]

In dit huis bewaren we geheimen zoals we de vergeten rommel in de kelder bewaren

In dit huis lachten we, in dit huis liepen ooit vrolijke, huppelende kleuters rond

(in dit huis brak mijn hart)

In dit huis werd ik groot. In dat huis blijf ik voor eeuwig klein.

In dat huis leerde ik stil zijn, maar in dit huis brak mijn hart

[joostjongepier]

Wat?   Ringwood, a Brocklesby Foxhound (1792) door George Stubbs, A Dog lying on a Ledge (midden 17e eeuw) door onbekende kunstenaar, Laying down the Law or Trial by Jury (ca. 1840) door Edwin Landseer, Dog of the Havana Breed (1768) door Jean-Jacqes Bachelier, Portrait of Fanny, a favourite dog (1822) door James Ward, Hector, Nero, and Dash with the Parrot, Lory (1838) door Edwin Landseer, Podge (1850) door Koningin Victoria, Head of a Dachshund (1840) door Prins Albert, Pluto (1988) en Pluto’s grave (2003) door Lucian Freud en Dog Painting 30 (1995) door David Hockney

Waar?   Tentoonstelling Faithful and Fearless – Portraits of Dogs in de Walllace Collection, Londen

Wanneer?   8 augustus 2023

Vandaag bezoek ik een portrettententoonstelling in de Wallace Collection. Het is niet de eerste keer dat ik een expositie met portretten bezoek, maar deze keer is tóch anders: dit zijn namelijk allemaal portretten van honden.

Het schilderen van hondenportretten werd in Groot-Brittannië populair in de achttiende eeuw. Aristocraten kregen door de jacht een nauwe band met hun honden en ze waren rijk genoeg om hun viervoeters op canvas te laten vereeuwigen. De grootmeester op dit gebied was George Stubbs. Het Mauritshuis wijdde in 2020 een tentoonstelling aan de paardenportretten van deze schilder. Stubbs bestudeerde de anatomie van de door hem geschilderde dieren nauwkeurig en gaf hen weer met individuele kenmerken. Er zijn van deze kunstenaar vijftien hondenportretten bekend. Ringwood was een Brocklesby Foxhound in bezit van de eerste Baron Yarborough. Het was een top fokhond. Het gewas rechts is vingerhoedskruid. De Engelse naam Foxhood verwijst naar de naam van het ras.

Niet alleen aristocratische honden werden vereeuwigd. A Dog lying on a Ledge is een anoniem werk uit het midden van de zeventiende eeuw. Het toont een doodgewone straathond, maar wel uitstekend geschilderd. De belichting laat het dier prachtig uitkomen tegen de donkere achtergrond.

In de negentiende eeuw schilderde Edwin Landseer allegorische voorstellingen van honden. Een fraai voorbeeld is Laying down the Law or Trial by Jury. Een poedel als rechter spot met de pruiken en gewaden die rechters droegen. Het schilderij is een satire op de ouderwetse juridische procedures in de negentiende eeuw.

Ook van schoothondjes werden schilderijen vervaardigd, Zoals Bachelier’s Dog of the Havana Breed. Het beestje vertoont antropomorfe trekken. Hij kijkt schuldig uit zijn ogen, wetend dat hij ondeugend is geweest.

Bij de schoothondjes kom ik ook een bekende tegen. Afgelopen zondag was ik in Soane’s Museum en zag daar een portret van zijn vrouw Eliza met een hondje op haar schoot. Van datzelfde hondje, Fanny, hangt hier een portret door James Ward. Toen Eliza was overleden ontstond er een sterke band tussen Soane  en Fanny. Na haar dood bouwde hij een grafmonument voor haar en gaf de schilder Ward opdracht tot het maken van dit portret.

De band van het Britse koninklijk huis met honden is bekend. Vooral koningin Victoria was een fervent hondenliefhebster. De schilder Edwin Landseer, met wie zij een uitstekende relatie had, schilderde haar favoriete huisdieren: Dash, Hector en Nero samen met de papegaai Lory. Victoria en Albert waren zelf ook actief als kunstenaar en maakten waterverfschilderijen en etsen van hun honden, zoals Podge (potlood en waterverf door Victoria) en Head of a Dachshund  (ets door Albert).

Lucien Freud schilderde de geadopteerde hond Pluto meerdere keren en na diens dood schilderde hij zelfs zijn graf. En ook David Hockney schilderde zijn honden Stanley en Boodgie veelvuldig.

[tjenkehpala]

“Het leven is een groot feest alleen moet je zelf de slingers ophangen.”

Ik heet Richard Tan, mijn vader heet Ron Tan en moeder Edith Latumahina, beide eerste generatie en mijn moeder eerste generatie Molukse. Ik ben in Amsterdam geboren in 1975 en op 1-jarige leeftijd zijn we met het gezin naar Alphen aan de Rijn verhuisd. Ik denk dat ze een rustig dorp verkozen hebben dan een drukke stad zoals Amsterdam. Ik heb één zusje, Bianca genaamd. Ik ben in Alphen opgegroeid en in het begin ben ik weinig met Molukkers omgegaan maar werd dit later anders. Ik ging naar een kerk waar veel Molukkers kwamen en woonde ook in de buurt bij bangsa Maluku. Tijdens dit proces ben ik meer te weten gekomen wat mijn afkomst is en kwamen (h)erkenning en oorsprong naar boven. Mijn hart is hierdoor sterk beïnvloed geraakt omdat ik de warmte en saamhorigheid in onze cultuur heb mogen ervaren. Gaandeweg in de omgang ben ik meer van mezelf te weten gekomen zoals over “gandung” en “pelaschap” en is ook de taal niet achtergebleven. Ik ben van huis uit een administratieve man en heb de MEAO gedaan. Later ben ik de switch gaan maken van de administratie naar de zorg. Vanaf mijn 25e ben ik begeleider in de zorg en heb ik veel plezier in mijn werk en werk ik in Leiden bij een instituut. Op mijn 12e wist ik dat ik jongens leuker vond dan meisjes en pas jaren later op mijn 19e, kreeg ik een serieus relatie. Jarenlang heb ik dit stuk voor ieder, maar ook voor mezelf, verzwegen. Ik wilde aan het standaard Maluku formaat voldoen. Ik heb wel wat met meisjes gehad althans dat probeerde ik maar werd in dit proces steeds maar weer bevestigd dat mijn gevoel toch anders was en ik meer voor een man voelde. Mijn coming-out ging samen met mijn eerste vriendje. Mijn moeder was in acceptie wat makkelijker ging dan mijn vader. In 2000 ben ik pas naar Amsterdam gegaan omdat ik daar mijn sociale netwerk had. De anonimiteit sprak mij ook erg aan. Heb nog een uitstapje naar Leiden gedaan maar was Amsterdam toch mijn honk. Daar verblijf ik nu 22 jaar en woon ik in Buitenveldert (Nieuw Zuid). Ben overigens nog wel op mijn eerste levensjaar naar de Molukken gegaan. In ben jarenlang erg goed bevriend geweest met een usi die mij veel geleerd heeft met betrekking tot onze cultuur. Ze was een strijdster in hart en nieren. Aan Nontje Souhowat heb ik veel te danken en is dat altijd ook wederzijds geweest. Zij is onlosmakelijk verbonden met mijn gevoelswereld en ben ik haar eeuwig dankbaar voor. Het Molukszijn is een gevoelskwestie en doe je met je hart. De verbinding, het thuiskomen, en de herkenbaarheid tussen elkaar. Daarnaast heb je natuurlijk ook je eigen identiteit maar is het Molukerszijn mijn basis. Mijn huidige generatie zou ik adviseren te blijven onderzoeken wat je basis en bestaan is. Stel vragen, ga op onderzoek uit en verzamel de informatie om later te kunnen doorvertellen aan de nieuwe generaties. De nieuwe generatie moet veel bij zichzelf blijven zodat de eigen identiteit ontwikkeld kan worden met een eigen mening, karakter en stijl. Creëer je eigen persoonlijkheid. Aansluiting met anderen is leuk maar ligt de waarheid bij jezelf wie of wat je wilt zijn. De andere kant is dat je sterk moet zijn omdat je, wanneer je anders bent, je snel wordt neergehaald dus probeer dit altijd in te calculeren en op je hoede te zijn. Je eigen zijn is naast het Molukszijn essentieel. Dit kan goed samengaan. Geloof hierin.

[fransopdefiets]

18-6 Lillehammer

Anton en ik deden gisteren boodschappen, maakten iets met bleke waterige kipfilet, bloemkool en aardappels en aten dat in de tuin op. Het tiny house hoort hij een groter huis en samen blijkt het eigendom te zijn van een groep mensen. Het grote huis wordt verhuurd voor bijeenkomsten en als praktijkruimte. Waar ik naar toe wil, is dat het deze avond werkavond van het collectief was en dat het gras gemaaid moest worden met zo’n ouderwetse tweetakt motormaaier die je voor je uit moet duwen. Na tien minuten van vruchteloze startpogingen, volgens ons omdat die jongen niet zijn hele lijf in de ruk aan het startkoord wierp, kwam het ding tot ons verdriet toch tot leven. We aten ons toetje toen maar binnen op, want een gesprek was buiten niet meer mogelijk.

Om iets over achten stap ik op en rij in de zon naar Brumunddal achteropgekomen door een loodgrijze lucht. Uit ervaring weet ik dat je die niet voorblijft, en zeker niet als je telkens moet klimmen en dalen op gravelwegen, maar het lukt me om droog een sjieke koffietent in het centrum te bereiken. Daar bereid ik me mentaal voor op de komende regenuurtjes, met koffie en gebak. Dan begint het inderdaad enorm te hozen, dus ik blijf nog even zitten om, want dat keiharde hozen is m, naar mijn theorie, alleen aan het begin van de bui, waarna het hozen vanzelf overgaat in plenzen en daarna gieten. En verdomd, na een minuut of tien kun je al weer lichtgrijze plekken zien in de grijszwarte lucht. Volgens de weerapp duurt de regen ongeveer anderhalf uur, maar na drie kwartier is het al weer droog. Anton is inmiddels weer thuis aangekomen met een korte break in Arvika, hij sliep, als echte reiziger, op een matras achterin zijn auto.

Het blijven pittige steile klimmetjes tot Moelv. Vlak voor Moelv staat een beroemde kerk, de Ringsåker kerk, maar daar kun je niet in vanwege een verbouwing van het orgel die de hele zomer duurt. Dan fotografeer ik naar een opvallend detail aan de buitenzijde, een heel smal met ijzer beslagen deurtje.

Na Moelv moet ik nog een paar keer 100 meter stijgen en dalen, maar de hellingpercentages zijn veel gunstiger en ik fiets nu op asfalt. Ik krijg zowaar een beetje plezier in dat golvende landschap.

De camping van Lillehammer is enorm groot en net zo duur als die van Langset. Ik heb een heel mooi plekje aan het meer, met als enige nadeel dat je het verkeer op de E6 die aan de overkant ligt, goed kunt horen.

Gefietste afstand: 66,7 km

Gefietste tijd: 5,5 uur

Afstand tot de Noordkaap zoals een vogel vliegt: 1.303 km

[annineamalfi]

Minori se Villa Romana

Die villa is omtrent 500m van die strand af in n systraatjie op, in die middel van die dorp. Daar word gereken dat dit tussen 30 en 60 nC gebou was, ook dat dit toe baie naby aan die strand was.

Die villa is in 1932 ontdek toe daar herstelwerk gedoen is aan n huis, 'n vloer meegegee het en hulle 'n ondergrondse kamer ontek het.

Oor die jare het ontdekkers baie struikelblokke teëgekom, nie die minste van al die mense wat bo-op die villa gebly het nie. Vandag lewe inwoners voort op die half-uitgegrawe kamers van die villa. Koepels is toegepleister omdat hulle om veiligheidsredes nie verder mag verken nie.

Hier is n voorstelling van nou en toe:

Die villa was blykbaar n ongelooflike pragtige, groot kompleks. Daar was mosaïek patrone op vloere, geverfde en beskilderde mure (let weer op die dik pleister), Roomse baddens, groot gekoepelde gange en trap-gange na ander dele van die villa, kleipotte, glasware, naalde, muntstukke, versierde potstukke, mooi gevormde tuitbekers en meer opgegrawe.

[zezienmerollen]

Dit is je lichaam! Oh nee, toch niet.

Stel je voor: je hebt een lichaam (best een herkenbare start, toch?). Dat lichaam ken je al je hele leven. Misschien had je er een deel van die tijd niet zo'n heel goede band mee. Dat herkennen veel van ons wel. Maar inmiddels zijn jullie wel vriendjes, dat lichaam en jij. Je weet hoe je lijf werkt, hoe het voelt, hoeveel ruimte het ongeveer inneemt. Net alsof je lijf een auto is en de wereld een wat smal aangelegd straatje met geparkeerde auto's. Je weet welke straatjes wel kunnen en welke niet. Het is een lichaam waar je op durft te vertrouwen.

En dan ineens, verrassing!, niet meer. Want ineens ben je gehandicapt. Wat nu?

Dat is dus mijn situatie. Ik was een vrij gemiddelde adolescent met een vrij gemiddeld leven. Ook weer niet helemáál, want ik ben niet hetero en niet monogaam, wat me met een ferme ruk buiten het gemiddelde parkeert. Maar ik was goed onderweg de boel op te bouwen. Net klaar met een opleiding voor een baan die ik ontzettend tof vond, samenwonend met één van mijn fijne geliefden, kat geadopteerd, dat soort leven.

Ja, en toen. Toen kreeg ik een ziekte die mijn zenuwstelsel nogal molde. Ken je al die processen die je lichaam helemaal zelf regelt, dat je niet omvalt als je gaat staan enzo? Dat soort processen doet mijn lijf dus niet meer, of niet altijd meer, goed. Dus ik ben ziek. En een beetje kapot. En ineens stond mijn wereld op zijn kop.

Want dat leven van mij, dat was niet zo ingesteld op een lijf dat niet werkt. Die ontzettend toffe baan was er eentje waarbij je veel moet staan en lopen. Gaat niet meer. Gaat zo ontzettend niet meer dat ik de deur niet uit kan zonder mijn stok of mijn rolstoel. Dus streep door de baan.

De geliefden zijn er nog wel, maar ik kan niet meer de partner zijn die ik was of wil wezen. Kan niet veel meer doen in huis. Kan niet meer spontaan iets leuks doen. Kan sowieso weinig leuks doen zonder dat ik zes jaar moet bijkomen (kan ook geen maat meer houden in tijdsaanduidingen. Alles duurt tegenwoordig zes jaar of drie seconden. Maar dat komt denk ik niet door mijn ziekte, maar gewoon omdat ik een beetje dramatisch ben.)

Alleen de kat is er wel content mee. Vooral omdat er nu bijna altijd iemand thuis is die terugpraat als ze 'mieuw' zegt.

Ieder aspect van mijn leven, groot en klein, is geraakt en veranderd door mijn ziekte en mijn handicap. En dat is al heel wat. Maar tegelijk ervaar ik óók hoe anders de wereld is als je wielen hebt. Soms in goede zin, vaker in minder goede zin. Dus daar ga ik maar eens over schrijven. Want schrijven is wat ik doe. En tijd heb ik genoeg.

[salernoah]

Maandag | 13-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 1

Vandaag had ik mijn eerste schooldag. Ik moest om 8:30 aanwezig zijn in het gebouw van Accademia Italiana, Via Roma. Vanaf mijn appartement is het zo’n zeventien minuten lopen, een route die bergafwaarts voert. Bij aankomst moest ik een schriftelijke toets maken, een dubbelzijdig A4’tje. De reisorganisatie in Nederland had laten weten dat er ook een mondeling examen zou worden afgenomen, maar dit is uiteindelijk niet gebeurd.

Na het maken van mijn toetsje, wachtte ik in het klaslokaal tot de andere studenten binnendruppelden. Het lokaal was voorzien van een digitaal schoolbord (hypermodern) en een tafel waaraan we met z’n allen moesten zitten, waardoor we weinig werkruimte hadden (enigszins pover, vond ik). De les begon om 9:00 en duurde tot 13:00. Mijn klasgenoten waren – helaas – allemaal niet mijn soort mensen: een handjevol senioren, waarvan een Nederlandse vrouw genaamd José (wat Jose, maar dan op z’n Spaans, werd), een paar Duitsers en een Braziliaanse vrouw; drie Japanners, waarvan een die amper iets begreep van de les en waarvan een ander (die tevens naast me zat) last had (en daardoor ik dus ook) van een zeer slechte adem; en als laatst een oerdegelijke (Germaanse?) meid van rond mijn leeftijd. Al met al zeer teleurstellend. Nog teleurstellender was het tempo waarop we door de les sukkelden. Ik ben blij dat ik thuis in Den Haag een privécursus Italiaans heb gevolgd, want die basiskennis helpt me toch wel veel op weg. Daardoor lag het tempo vandaag in de klas te laag voor mij. Niet dat ik alles foutloos maakte, maar ik had geen tien minuten nodig voor het bedenken van twee zinnen, in tegenstelling tot mijn klasgenoten. De lerares heeft me echter verteld dat ze tijdens de pauze overleg zou plegen om te bepalen of ik wellicht naar een hogere klas mag.

Tijdens de pauze ben ik het schoolgebouw ontsnapt en heb ik voor €1 een vierkanten focaccia bij een bakkertje gekocht. Het was superzonnig weer vandaag en aangenaam warm. Achter onze school ligt de zee, met aan de rechterzijde bergen op de achtergrond en aan de linkerzijde de haven van Salerno.

Na school heb ik een beetje door de straten geslenterd, niet goed wetende wat te doen. Ik ben daarom maar door het centrum gelopen, wat erg klein bleek te zijn. In gedachten begon ik mijn brief aan Cypress te schrijven, met daarin mijn bevindingen van Salerno. Hieruit is het idee voor een blog ontstaan. Zo ben ik erachter gekomen dat Salerno me erg aan Spanje doet denken, al lopen de mensen hier gelukkig niet zo sloom als de Spanjolen (groot irritatiepuntje van mij); Salerno is helemaal niet zo toeristisch en ik ben pas een winkeltje met ansichtkaarten tegengekomen, en pas een McDonalds en een Burger King. Daarnaast is het verkeer in Salerno chaotisch, maar minder eng dan in Napels; je moet gewoon een gaatje vinden en oversteken, de mensen hier stoppen wel.

Bij een barretje heb ik voor €1,80 een caffè con latte gedronken. Het barretje bevond zich naast een groenteboer bij wie de knoflookbollen aan een sliert naar beneden hingen. Daarna ben ik terug naar huis gelopen.

Mijn weg terug is makkelijk te vinden. Ik hoef alleen maar omhoog te lopen en het grote Stadio Donato Vestuti te vinden en vanaf daar weet ik de weg. Mijn flat ligt in een rustige wijk met veel omringende, armetierige flats. Het is geen bijzonder gezellige wijk, maar het is er wel veilig. Ik heb me tot nu toe nergens onveilig gevoeld op straat, overal is veel straatverlichting.

Mijn kamer is werkelijk luxueuzer dan ik ooit had gedacht, het heeft meer weg van een hotelkamer dan van een studentencomplex. Ik heb een ruime kamer met een tweepersoonsbed, een tv waarop ik al mijn favoriete series in het Italiaans heb kunnen kijken (I Simpson, CSI en Criminal Minds), een bureau en een eigen badkamer met een fijne douche. Ik heb een superruim balkon met twee deuren die naar mijn kamer leiden. De keuken deel ik momenteel met een vrouw uit Tsjechië die amper thuis is en wier naam ik steeds vergeet.

Vanmiddag heb ik huiswerk gemaakt en een beetje gestudeerd. Omdat ik weinig werkwoorden ken, kan ik me nog niet goed uitdrukken in het Italiaans. Daar moet gauw verandering in komen, wil ik meer kunnen oefenen met spreken. Ook heb ik mijn ticket voor de ferry naar Positano gekocht voor aankomende zaterdag. Vorige zomer las ik het boek An Italian Summer gelezen, dat zich afspeelde in Positano en aan de Amalfi kust. Prachtige gekleurde huisjes en mooie stranden. Ik kijk ernaar uit. Mijn bezoek aan Amalfi bewaar ik voor volgend weekend.

De taalschool biedt ook culturele uitstapjes aan. Vandaag ontving ik het programma voor deze maand en zag ik al een aantal activiteiten die me aanspraken, zoals een rondleiding in Vietri sul Mare (steenworp afstand), een rondleiding door Salerno (elke maandag; ik doe volgende week mee), een seminario waarbij we de Italiaanse handgebaren uitgelegd krijgen, een bezoek aan een limoncellobedrijf (inclusief degustazione), en zo is er nog veel meer. Genoeg te doen dus. Als ik sportiever was geweest en de juiste schoenen had gehad, was ik ook nog mee gegaan op trektocht in de natuur.

’s Avonds heb ik pasta pesto gekookt (lees: spaghetti gekookt en een potje pesto gekocht) en ben ik na mijn avondmaal eropuit gegaan. Ik ben naar de lungomare (waterkant) gegaan en heb foto’s genomen van de bergen en de feeërieke lucht. Buiten was het aangenaam lauw, niet te warm, maar ook zeker niet te koud. In de korte tijd dat ik in stilte het uitzicht bewonderde, werd ik zeker driemaal geprikt door een mug. Toen besloot ik dat het wel welletjes was en heb ik een andere route terug naar huis genomen.

●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●

En dan nog even over mijn reis gisteren: ik was ruim op tijd op Schiphol aangekomen. Eigenlijk onnodig vroeg, want ik vloog door de check-in en de douane heen. Nog nooit zo snel ben ik door het poortje gelopen, waarna ik erachter kwam dat er geen weg terug was en ik voorbij de Appie To Go was gelopen en nu alleen nog maar keuze had uit zielige dure salades, een bruine boterham met kaas voor maar liefst €6,50 of Italiaans eten (maar ja, dat kon ik beter in Italië eten, of niet soms?). Ik zat vast in de Departures 3 hal/hel en vertikte het om zulk duur eten te moeten kopen. Ik had slechts vier proteïnerepen op zak. Na lang wachten vertrokken we. Ik kon niet wachten totdat we stabiel waren, zodat ik mijn slaap kon inhalen. Ik was die dag veel te vroeg wakker geworden en had niet meer in slaap kunnen vallen. Gelukkig kon ik slapen tijdens de vlucht, al werd ik zo nu en dan toch wakker (wat me normaal nooit overkomt).

Om 18:00 landden we in Napels. Het voelde alsof ik al een hele week achter de rug had, maar op het vliegveld in Napels verliep alles snel en vertrok ik al gauw. Ik moest de bus vanaf het vliegveld naar het treinstation nemen, waar ik een treinkaartje naar Salerno zou kopen. Het treinstation in Napels was heel druk en chaotisch. Veel automaten deden het niet en overal stonden rijen. Net zoals in Spanje koop je hier een kaartje met een aangewezen zitplaats. De trein was best luxe. Ik kon even op adem komen.

Het treinstation in Salerno was net zo zielig als het station in Alcala de Henares in Spanje. Vanaf het station moest ik nog twintig minuten naar het appartement lopen. Mijn rugzak was zwaar (zeventien kilo) en mijn tote bag met daarin mijn laptop en zware analoge camera was superonhandig om te tillen. Ik heb gelijk gedoucht toen ik aankwam en daarna boodschappen gedaan (dan merk je pas hoe zuinig je bent). ’s Avonds at ik, met nog steeds niet veel meer in mijn maag dan mijn ontbijt en twee mueslirepen, uit pure trek – en bij gebrek aan vegetarische gerechten – een teleurstellend stukje zalm in een bijzonder typisch restaurantje waar er om 22:00 nog een familie met twee jongen kinderen doodleuk ging eten.

Ik heb zeer goed geslapen die nacht.