#korte verhalen

[petermot]

Lettres de mon moulin, door Alphonse Daudet

Bespreker: Peter Motte, 460 woorden Het boek is nooit in zijn geheel verfilmd. Dat ligt wat moeilijk, want elke brief is een verhaal. Er zijn wel al op z’n minst drie verhalen verfilmd.Er is trouwens ook een stripversie van gemaakt, met prachtige, gedetailleerde tekeningen in een soort Franquin-stijl, maar realistischer dan Franquin zelf tekende. De teksten in de strip geven goed de atmosfeer…

[twafordizzy]

Wam de Moor over Carmiggelt: 'Melancholicus die twijfelde'

bron beeld: nrc.nl In Wilt u mij maar volgen? schreef criticus W.A.M. de Moor (1936-2015) over de boeken en schrijvers uit de jaren zeventig, vorige eeuw. Daarbij richtte hij de blik op Simon Carmiggelt (1913-1987) en diens werk. Dat werk bestond vooral uit de kleine korte verhalen, portretten van mensen die door de schrijver werden geobserveerd. Praktisch alle figuren die Carmiggelt ten tonele…

[romireads]

Strepen aan de hemel, G.L. Durlacher

Strepen aan de hemel, G.L. Durlacher

Titel: Strepen aan de hemelAuteur(s): G.L. DurlacherUitgeverij: QueridoAantal pagina’s: 330Gelezen als: Papieren boekGenre: Korte verhalen, Nederlandse literatuur *Recensie-exemplaar gekregen van Querido ⭐⭐⭐⭐⭐ Rating: 4.5 out of 5. (more…)

[madeliefkrans]

dus. over een paar dagen zie ik degene weer die ik bijna twee jaar geleden uit mijn leven zette. ik wil eigenlijk van tevoren contact met hem opnemen om te kijken waar we staan, hoe hij nu op ons terugkijkt, of het oké is als we straks met een paar gezamenlijke (oude) vrienden afspreken, hoe hij zich daarbij voelt. maar ik stel het uit, want ik twijfel. hij gaat mij niet contacteren, want ik vroeg twee jaar geleden aan hem of we geen contact konden hebben, en hij komt altijd zijn beloftes na.

[thedontheduke]

1. De Prime

Het was twee jaar geleden alweer dat De Prime overleed. Zomaar… ineens was het er niet meer. Weggerukt volgens sommigen. Degene die wel konden zien hadden een aftakeling van jaren opgemerkt. De energie raakte op. De rekenkracht trouwens ook. Het was vreemd dat je pas weet wat je mist, wat de waarde is van een object of situatie als het er niet meer is. Niet alleen ik merkte het, maar ook anderen die vanaf het begin door de aantrekkingskracht van De Prime op moleculair niveau bij elkaar gehouden werden. De Prime was als de zon, een kosmische kracht die het zonnestelsel bijeen hield. Had ik dit maar eerder geweten, dan was ik er waarschijnlijk zuiniger op geweest. Zonder de mysterieuze aantrekkingskracht verwijderde mensen zich van elkaar zonder te weten waarom. Ook begonnen zij uit elkaar te vallen, van buiten en van binnen, zo langzaam dat ze het zelf niet doorhadden. 

En zonder het licht van De Prime zagen ze niets in het donker. Hoe kon ik toen iets weten over de grote veranderingen die eraan zouden komen? De wereld zou verduisteren zonder de kracht van de zon en mensen zouden ten onder gaan. Alles dat De Prime had gecreëerd werd door toedoen van de mens zelf weer vernietigd. En ik? Ik stond erbij en keek ernaar en irriteerde me. Wat moest ik doen? Wat kon ik doen? Totdat ik op een dag de stem hoorde die alleen ik verstond. 

En hij zeide: ‘Is het werkelijk waar dat alles wat De Prime gecreëerd heeft nu vernietigd wordt? Of wordt alles wat het gecreëerd heeft door zijn afwezigheid slechts getransformeerd tot iets nieuws? Sommige dingen worden beter, anderen worden slechter naargelang mijn oordeel.’

Zo plots als het gekomen was verdween de stem weer, zoals gebruikelijk en had ik weer iets om over na te denken.

[dickvanas]

Joost Klein wint de Popprijs 2023

De 26-jarige Klein maakte het afgelopen jaar volgens de jury impact „met liedjes waarin op unieke wijze de tijdsgeest wordt gevangen.” Ook boekte hij internationaal succes in de hitlijsten en triomfeerde hij op talloze podia. In het juryrapport staat dat Klein een artiest is „die als geen ander de tijdsgeest aanvoelt en vertaalt in zijn werk, zowel qua vorm als wat betreft inhoud. Zijn liedjes verhalen over ernstig persoonlijk leed, zijn geestelijke problemen en de chaos van jong zijn anno 2024, maar zijn nooit gespeend van humor en bieden zijn luisteraars naast relativering en herkenning ook hoop. Muzikaal heeft Joost een eigen signatuur, waarin de constante stroom van prikkels, een korte aandachtsspanne en zelfspot verklankt worden in aansprekende liedjes.”

Wachttijden

Joost Klein heeft na het winnen van de Popprijs op Eurosonic Noorderslag een kleine sneer uitgedeeld naar de politiek. De zanger en artiest, van wie bekend is dat hij kampt met geestelijke problemen, vindt dat de wachttijden in de zorg veel te lang zijn. „Een middelvinger in de lucht, fuck wachten!”, zei hij. „De zorg moet sneller!”

Klein deed zijn oproep nadat hij zijn eerste nummer gespeeld had. „Ik kan het niet geloven, ik ben echt heel dankbaar”, zei hij over het winnen van de Popprijs. „Het voelt gewoon allemaal niet zo echt, maar daar weet m’n therapeut vast een antwoord op.”

Nadat Klein als winnaar werd uitgeroepen zei hij in eerste instantie dat hij vooral „heel erg dankbaar” is dat hij „eindelijk op een Wikipedia-pagina mag staan met Spinvis en De Jeugd Van Tegenwoordig”, verwijzend naar de winnaars van de Popprijs uit respectievelijk 2006 en 2011. Daarna riep hij de aanwezigen op om vaker naar elkaar om te kijken.

Bespreekbaar

„Ik wil dit moment ook gebruiken om hier te vertellen dat je niet alleen bent. Jarenlang spookten er hele nare dingen door m’n hoofd en ik heb gelukkig m’n muziek gevonden.” De artiest, die in mei Nederland vertegenwoordigt op het Eurovisie Songfestival, hoopt met zijn liedjes „wat meer dingen bespreekbaar te maken.” „Ik hoop dat jullie soms je omgeving en je vrienden een simpele ’hoe gaat het’ geven. Ik denk dat dat soms een heel groot verschil kan maken. Dankjewel Nederland.”

Klein maakte aanvankelijk YouTube-video’s onder de naam EenhoornJoost maar richtte zich in 2016 volop op een muziekcarrière. De afgelopen jaren bracht hij onder meer de albums Albino, 1983 en Fryslân uit. Sinds vorig jaar is hij ook in de Duitstalige landen bekend. Hij scoorde er met het nummer Friesenjung, een samenwerking met de Berlijnse rapper Ski Aggu, een enorme hit. Het lied is een bewerking van Englishman in New York van Sting. In december werd bekend dat Klein komend jaar voor Nederland naar het songfestival gaat.

Kanshebbers

Het is de 37e keer dat de Popprijs, een van de meest prestigieuze Nederlandse muziekprijzen, is uitgereikt. De prijs gaat jaarlijks naar de band of artiest die het afgelopen jaar de belangrijkste bijdrage heeft geleverd aan de Nederlandse popmuziek. Dit jaar werden naast Joost de namen van onder anderen Froukje, Suzan & Freek, Acda en de Munnik en Wende genoemd als mogelijke kanshebbers. De prijs, een beeld van kunstenaar Theo Mackaay, gaat gepaard met een cheque van 10.000 euro.

De Popprijs 2022 ging afgelopen jaar naar de Haagse band Goldband. Het jaar daarvoor ging de muziekprijs naar DI-RECT. Ook onder anderen Ronnie Flex (2018), The Opposites (2013), BLØF (2003), Anouk (2001) en Herman Brood (1989) staan in het rijtje van eerdere winnaars.

Bron: Telegraaf, Door Dick van As

[devosopmaandag]

Hoe mijn overleden stille broer even twee keer tot leven kwam

Vier broers heb ik, en halfbroers zijn broers. Twee zijn dood, een heeft met mij gebroken. Er is lang betreurde grote broer, die niet deed wat het leven een klein meisje belooft: dat hij er altijd zal zijn. Er is middelbroer in wie zich een man schuil houdt die niemand meer herkent, er is stille broer, die steeds stiller en kleiner werd en op een dag er niet meer was. Jongste broer en ik delen als laatsten de herinneringen aan het dagelijkse leven tussen de muren van ons huis. Hij is heel belangrijk voor mij.

In dat zich voltrekkende leven van elk van ons, gelijk op met het dagelijkse opkomen en ondergaan van de zon, zijn herinneringen de specie van ons innerlijk leven. Ook al zouden we met dat verleden niets te maken willen hebben, zonder verleden vallen we uit elkaar. Na onze dood worden we een beetje specie voor anderen. Stille broer kwam op zondag 3 september even tot leven en op zaterdag 23 september voor de tweede keer.

Ik weet niet meer waarom ik de blauwe schoenendoos met de oudste foto's weer tevoorschijn haalde. Bovenop ligt een cellofaanzakje met de foto's uit Indië, die van de reis en die van het eerste jaar in Nederland. Wij mensen zijn in zo ongeveer twee eeuwen tijd voorgoed veranderd van verhalen-wezens in beeld-wezens. Wat beeld is, dwingt boven alles. Ik liet al die foto's, die ik zo ongeveer uit mijn hoofd ken, weer door mijn vingers gaan. Een foto lag verkeerd om en bleek volgeschreven te zijn door stille broer op zijn zeventiende, met vulpen en in een kinderlijk handschrift. Nooit eerder zag ik zijn handschrift. “In de mark. Ech op z'n Hollands gekleed met een sjaal en een mantel bekleed met wol. Ziet u die boom die kaal is het is herfst die 2 vrienden zitten samen met mij in 't hotel er zijn nog veel Mijn handen in mijn zak dat betekent ik heb koud. Er zijn kouwe dagen. Groeten van Willy”. Vol ongeloof en ontroerd las ik het voor aan G. Is dit stille broer, die slechts in korte zinnen sprak en vooral een beetje lachte? Zeventien is hij, en het leven wacht op hem.

Eergisteren dacht ik aan de vos van vandaag. Weer haalde ik de blauwe doos tevoorschijn. Nu keerde ik elke foto zorgvuldig om. Ik vond een tweede beschreven foto van stille broer, die altijd alleen bleef. “Voor de Hotel. Papie en loeloe staan hier niet op Papie is aan het werken en loeloe naar school. Dat meisje naast tante an met die schort en de middenste die geomarm wordt door die twee meisjes zijn dienstmeisjes van de hotel En dat meisje dat met haar duim naar mij wijs met die zwarte blous heeft mij leren schrijven Een aardig meisje groeten van Willy”.

[letizialeest]

persoonlijke appreciatie

Mijn lieve lezers,

Na mijn laatste post over mijn boek waar ik een korte inhoud over hebt geschreven, heb ik een persoonlijke appreciatie van het boek geschreven. Dit boek is geschreven door Petra Doom en ik wou jullie aantonen wat ik leuk vond in dit boek.

-----

Dit boek was spannend en vlot om te lezen. Ik vind niet dat het de beste fantasieboek is dat ik ooit hebt gelezen maar het was best wel goed. In het begin was het moeilijk te begrijpen wat er aan het gebeuren was, maar dat denk ik dat het bij de meeste fantasieboeken zo is. Het idee was best wel goed gevonden en het feit dat men een beetje Griekse mythologie verhalen weten te komen is ook best wel interessant. Je kan goed voelen hoeveel werk dat het auteur heeft gehad om zoveel informatie en details te kunnen vinden. Wanneer ze bijvoorbeeld het verhaal van Orpheus zo goed uitlegt en dat ze die gebruikt tijdens het hele boek. Ze heeft het verhaal van Orpheus een beetje kunnen omvormen om daarna die te gebruiken in haar boek.

Ik vond dat de karakters hun lied (superkracht) altijd bij hun personaliteit goed passeerden.Bijvoorbeeld met het karakter die Elena heet is zij een schreeuwer (soort superkracht) en zij gaf Elena als personaliteit dat ze altijd haar menig  geeft, dat ze niet bang is om actie te nemen, dat ze het niet leuk vind om te wachten en dat mensen altijd een beetje bang van haar zijn.

Wat ook best wel leuk is, is dat ze het tijdens de hele boek over muziek heeft. Je kon goed voelen hoe muziek belangrijk was voor de personages, hoe ze ook verschillend waren met hoe ze zich met muziek voelden en hoe ze met muziek hun gevoelens kon laten voelen. Toen bijvoorbeeld Lorcan zijn lied speelde en Ariane zijn gevoelens kon luisteren want haar superkracht is luisteraar en zij kan met haar lied de gevoelens van andere mensen voelen. En in die passage was het heel intiem dat Lorcan aan Ariane zijn gevoelens liet horen.

Wat ook best wel emotief in het boek was vond ik het broederschap tussen Lorcan en Colin. We konden goed zien hoe slecht Lorcan zich voelde toen Colin in coma was. In het boek zijn er bijna nooit tweelingen geboren omdat ze zich van elkaars lied voeden wanneer zij in het buik van de moeder zijn en dan overleeft één van de twee niet. Maar dat wanneer ze geboren zijn dat ze een speciaal bond hebben en dat die bond ook best wel mooi is.

[revolutietv]

Het grote niet te vermijden blokkenschema van festival Noorderdicht bij de Bar, editie 2, dat zondag 11 december 2022 plaats vindt. Meer dan 50 artiesten treden kort op bij 15 bars, de barbier, brouwer, koffietenten, ateliers en andere mooie zaken in het Oude Noorden van Rotterdam. Toegang gratis.

Hoogtepunt, onder meer, wordt zeker de Ode aan Jan Rot (woonde op de Bergweg) door Marjolein Meijers op vier locaties met een speciale om 17.30 in Faas.

Er is ook een poëtische verhalen wandelroute van een uurtje met Rotterdambassadeur Willem van Wijk door het Oude Noorden van Café Tarantella (Zwart Janstraat) naar Proeflokaal Faas (Zwaanshals). Bestel hier een gratis ticket

Een kadegedicht komt er in het Oude Noorden, langs de Rotte deze lente. Misschien wel die van jou. Tijdens en na het festival kan er een kort gedicht gemaakt en ingestuurd worden (op een speciaal bierviltje) of mail je dichtregel naar kadegedicht@dezoeknaarschittering.nl

Rotterdam Revoluties maakt dingen mooi samen. Het Noorderdicht

[euroadventure]

Oberlauch (Duitsland) - Zoutelande- Middelburg (Nederland)

Woensdag 24 augustus

Mijn laatste nacht wildkamperen was een heerlijke rustige nacht. Wanneer ik wakker word schuif ik de deur van mijn campertje open en kijk ik vanuit mijn bed over het veld en de heuvels die in de zon langzaam ontwaken.

Het is best raar dat er nu een eind komt aan mijn lange roadtrip door Europa. Om het einde zo lang mogelijk uit te stellen besluit ik nog een mooie wandeling te maken van tien kilometer die hier op een informatiebord wordt weergegeven. Ik kom erachter dat ik mij in het natuurgebied Duits-Belgische Naturpark Hohes Venn Eifel bevindt 😊. Gisteren had ik hier niet opgelet, maar het triggert mij wel om meer van dit natuurpark te weten te komen 😉.

Uiteraard eet ik eerst rustig mijn ontbijtje op en maal ik mijn koffieboontjes voor een goede bak koffie terwijl ik geniet van het zonnetje. Mijn Franse 'vrienden' liggen nog op één oor.

Wanneer ik mijn veters van mijn wandelschoenen strik, mijn rugzak heb gevuld met wat eten voor onderweg en mijn inmiddels gedeukte metalen bidon gevuld heb met water, zijn François en Nathalie ontwaakt. We maken nog een kort praatje voor we elkaar gedag zeggen en elkaar verder een goed leven wensen. Dat klinkt misschien wat raar, maar zoals eerder tijdens deze reis heb ik veel aardige mensen ontmoet maar de meesten zie ik (helaas) nooit meer.

Maar goed, het is nu tijd om echt te starten met de wandeling 💪🏻. Ik volg de bordjes 0.1 die vaak op verscholen plekjes zijn geplaatst, hierdoor loop ik af en toe een beetje verkeerd, maar uiteindelijk vind ik toch mijn weg.

Het eerste gedeelte van deze wandeling loop ik door een mooi naaldbos. De zonnestralen schijnen her en der tussen de bomen door waardoor er weer een magisch effect ontstaat 🤩.

Ik kom geen enkele andere wandelaar tegen vanmorgen. Wat een rust!

Ik loop ongeveer drie kilometer voor het eindpunt een stukje over een onverharde weg waarbij een auto mij passeert. De auto stopt en een oudere man draait zijn raampje open. Hij vraagt vriendelijk of ik verdwaald ben. Ik vertel hem over mijn zoektocht naar de bordjes, maar dat ik mijn route inmiddels gevonden heb.

We raken nog uitgebreid aan de praat en hij vertelt over de enorme en extreme droogte waar ook dit natuurpark mee te maken heeft. Het is mooi om te horen en te zien hoe trots iemand is op het gebied waar hij woont, maar ook droevig om de toch wel minder fijne verhalen te horen over de aanhoudende droogte en de impact hiervan op de natuur. Na tien minuten zeg ik hem gedag en loop ik weer verder.

Na ongeveer twee uur ben ik weer terug bij mijn campertje. Ik geniet nog even van het uitzicht om mij heen voor ik instap en terug naar Nederland rijd.

Via België navigeer ik in ongeveer drie en een half uur terug naar huis. Nou ja, nog niet mijn eigen huis want ik heb nog niet mijn sleutel terug. Vanavond blijf ik nog bij mijn moeder logeren in Zoutelande, die dit net als ik maar al te gezellig vindt 😉. Het is weer een warm welkom en we kletsen uitgebreid bij. Mijn nichtje blijft vanavond ook eten, dus ook haar zie ik alvast. Wat gezellig!

Na het eten wil ik graag nog even de duinen over om het strand en de zee weer te zien. De zon gaat bijna onder waardoor de mooie oranje gloed nog de kers op de taart van mijn reis is.

Wat was het mooi, wat heb ik genoten en zooooveel mogen zien! En alle mensen die ik heb ontmoet waren stuk voor stuk bijzonder, aardig en vaak vrijgevig.

Ik deel binnenkort nog hoe ik mijn laatste vrije dagen van mijn roadtrip thuis weer heb volbracht en hoe het voelt om weer thuis te zijn.

Om het gevoel van mijn roadtrip nog wat langer vast te houden deel ik ook nog graag mijn persoonlijke hoogtepunten van mijn roadtrip met jullie op mijn blog 😊. Tot snel!

[zielsvlucht]

17/05/22

Eventjes de gedachten over het papier laten vloeien, want het is al lang geleden.

Ik wil wel meer schrijven maar de meeste ideeën die ik krijg, duiken enkel op wanneer er geen toetsenbord in de buurt is. En mijn lompe vingers typen zo ellendig op deze goedkope GSM.

Het zijn rare tijden maar ik heb veel overwinningen te vieren. Of waren het eerder nederlagen die ik overleefd heb? Is er een verschil? Ik hoop van niet. Ik zou graag gewoon eventjes tevreden zijn met het feit dat ik overleefd heb.

Waarom sta ik nog overeind? Er waren zoveel momenten waarop ik dacht dat het voorbij ging zijn. Maar nu ben ik er toch nog steeds, in dat rare post-depressie vagevuur. Met mij gaat het goed. Met de wereld gaat het iets slechter. Met mijn vrienden weet ik niet echt want ik praat niet meer veel tegen ze. Maar zij waarmee ik wel nog praat voelen zich verschrikkelijk, slechter dan ooit.

Ze voelen zich waardeloos en beklagen hun leven. Allemaal om begrijpbare redenen. Ik probeer ze mee overeind te houden maar ik ben daar niet zo goed in. Een deel van me is zelfs triest omdat ik niemand me terug voel steunen. Maar dat ligt aan mij. Altijd verwachtingsvol naar anderen aan het opkijken terwijl ze me me niets schuldig zijn, en ik niets te kort kom.

Ik staar nog steeds te veel. Naar de interessante mensen die ik zie op de trein. Naar de meisjes vooral. Ik probeer het niet te doen maar helaas; Ik ben nog steeds even hetero, ook al wil ik er eigenlijk niets meer mee te maken hebben. Als ik ooit dan toch een vriendin zou hebben zou ik niet eens weten wat ik er mee moet aanvangen. Zou zij dan over mijn schouder willen mee turen terwijl ik het achtendertigste onafgewerkte boek probeer te herwerken? Zou ze mee met mij naar Lilo & Stitch willen kijken om 3 uur 's nachts? Zou zij het een even redelijk idee vinden als ik om toch maar in apparte bedden te slapen? Nee zij zou haar eigen ding willen doen, net als ik. En als we elk ons eigen ding willen doen, waarom zouden we dan samen zijn? En toch... Ik kan er niets aan doen. Ik werd zo geprogrammeerd. Er zijn gewoon te veel interessante mensen op de trein.

Op het werk is mijn masker eindelijk volledig losgekomen. Nu ben ik ook daar selectief sociaal. Soms denk ik dat iemand het me misschien kwalijk neemt dat ik niet meer met ze praat. Maar omdat ik niet meer met ze praat zal ik het nooit weten. Negen kansen op tien kan het dan niemand iets schelen en zijn het maar de spoken van mijn eigen brein. Ik herinner mezelf er aan: in de echte wereld denkt niemand na over jou. Toch al zeker niet zo lang of zo diep als jij over hen denkt.

De vorige keer dat ik een toetsenbord voor me had, schreef ik weer over mieren. Dat zou ik niet moeten doen want ik heb betere dingen om te schrijven. Al die insecten, het is een boeiende wereld maar een saai verhaal. Ik heb mezelf voorgenomen om nooit meer aan lege verhalen te beginnen. Die verhalen waar al het decor klaar staat, maar er maar geen personages het podium op komen. Waar de verteller halverwege het stuk beseft dat na de wereldgeschiedenis van godweetwaar te vertellen, zijn script plots beëindigd is en er niets meer te vertellen valt.

Nee ik heb een ander verhaal om te schrijven. Eentje met een saaie wereld maar een boeiend verhaal. Eentje waarbij de verteller halverwege het stuk beseft dat dit eigenlijk wel goed is. Jammer dat de helft van het publiek tegen dan de zaal al verlaten heeft maar toch; wie is blijven zitten is nu aan het bleiten. Maar waarschijnlijk niet echt. Ik heb maar zelden mensen zien huilen vanwege iets dat ik schreef. Zeker wanneer ik schrijf wat ik echt wil schrijven, is verwarring meestal de overheersende emotie.

Logische sprongen van de ene allinea naar de andere? Nee dat doen we hier niet. Wie denk je dat ik ben? Shakespeare of zo? Soit, ik hoop dat mijn vrienden zich binnenkort weer beter voelen. Ik ben zo gewend om de enigste depressieve mislukking te zijn. Deze omgekeerde wereld voelt fout aan op een spirituele schaal. Zo hoort het niet te zijn.

"Ik ben zo jaloers dat jij dat gewoon kan. Elke dag van negen tot vijf werken." Zei mijn beste vriend tegen me. Ja, raar hè? Ik kan het maar nauwelijks, maar toch. Waarom sta ik nog overeind? Van alle mensen, ik. Ik had het helemaal anders verwacht. Ik ga er elke dag van uit dat ze me morgen gaan ontslaan, maar ondertussen blijf ik nieuwe opdrachten krijgen dus als ze me binnenkort willen ontslaan dan pakken ze het toch niet strategisch aan.

Begrijp me niet verkeerd; ik lever goed werk op. Maar ik heb zo lang geloofd dat dat niet uitmaakte. Dat mijn best doen alleen niet goed genoeg was. Dat ik te afstotend was. Te vreemd. Dat ik altijd onder de strenge oordelende blik van de zogenaamde normale mensen zou moeten leven en dat ik zou afgekeurd worden op vanalles en nog wat, desondanks het goede werk dat ik deed. Dat de IQ testen die ik kreeg toegeschoven op sollicitatiegesprekken, en bij de psychiaters als kind, belangrijk waren. Mijn lage score een doodzonde, net als mijn punten op school en de gedegouteerde blikken van mijn medestudenten.

Maar blijkbaar was mijn best dan toch genoeg. Kijk eens aan universum, je hebt me voor niets een minderwaardigheidscomplex gegeven. Ik heb huilend Gattaca opnieuw en opnieuw en opnieuw bekeken, voor niets. Er bestond een plek waar ik mocht leven. Het is enkel het schrijven dat er moeilijk mee te combineren valt, maar ik mag wel leven.

Mijn vrienden daarentegen, daarvan vindt het universum dat ze de grond in geduwd mogen worden. Daarvoor alleen al: fuck you universum, ik vergeef je niets en ik vergeef het je nooit. Ik sta nog overeind ja. Omdat zij mij toen overeind hielden toen ze het nog konden. Alles dat ik ooit gedaan heb was onmogelijk zonder hen. Ik ben de enigste persoon die ik graag had zien neergaan. Laat mijn vrienden gerust man. Laat alle kwetsbare mensen gerust. Laat mensen toch gewoon leven, in plaats van ze te verstikken met de normen van idioten.

En kijk jij nu maar radeloos toe terwijl ik alles dat ik bereikt heb weer weg smijt, die domme job verwaarloos zodat ik terug kan samen zijn met mijn depressieve werkloze vrienden en hen overeind kan houden zoals zij bij mij deden.

Fuck werk, laten we criminelen worden. Super criminelen. Laten we de stekker uittrekken van de hele wereldeconomie. Laten wij eens wat kernbommen stelen van de wereldmachten, want ze hebben er toch te veel, en dan dreigen we de maan op te blazen als ze ons durven tegen te houden. Laten we vluchten naar een eiland in de oceaan dat iemand met veel te veel geld gekocht had, maar ze hadden er geen landmacht bij gekocht dus nu is het van ons. Fuck you. Daar gaan we dan een grote doodskop kerven in de wand van een vulkaan. Dat wordt onze HQ van Geniepige Shit. Waar we heel de dag samen chillen en snode plannen bedenken. Als James Bond langs komt gooien we hem in de tank vol robot haaien. Of de vloeiende lava gracht. Of als het een rustige dag is schiet ik hem door zijn kop. Als hij ontsnapt pak ik zijn DNA van één van onze designer schedelvormige deurklinken, en maak ik een kwaadaardige clone van hem die zonder ooit te rusten hem zal achtervolgen tot de verste uithoeken van de aarde. Rot op James! En blijf van de vrouwen af.

Dat allemaal. Dat gaan we allemaal samen doen en ik ga er niet eens verlof voor aanvragen.

En na de hele dag lang de wereld te verzieken gaan we chillen op het tropische strand onder onze vulkaan. Kijken we naar de zon die zakt in de zee. Ik zal gegarandeerd dat ene liedje zingen over hoe ik de zon heb zien zakken in de zee, en tevens de zak heb zien zeeën in de zon. En wanneer ik dat beu ben zal ik je vertellen dat ik veel jaloerser ben op jou. Ik was nooit zo sterk. Ik was nooit sterk genoeg om tegelijkertijd me zo slecht te voelen en tegelijkertijd een goede vriend te zijn. Ik was altijd maar één van beiden en jij bent constant allebei.

En dan als de zon weg is, haal ik de hendel over en kijken we samen naar de maan die ontploft. Ondertussen struikelt Putin ergens over een borduur; valt en breekt zijn nek. België geeft op en wordt met tegenzin verdeeld onder de buurlanden. De nieuwe jurassic world film blijkt realistische dinosaurussen te hebben. Kanker wordt genezen. Animorphs krijgt een deftige verfilming. De IQ test wordt eindelijk officieel erkent als pseudowetenschap, en in een poging om kandidaten beter in te schatten vragen de bedrijven nu om je sterrenbeeld bij het soliciteren. Ik zelf-publiceer een young adult fantasy boek over pratende sprinkhanen of zoiets. De fossiele brandstof industrie besluit om al haar geld te gebruiken om de klimaat crisis op te lossen. Firefly krijgt een tweede seizoen. Alle bots op facebook die seks met mij wouden hebben blijken echt te zijn, maar hadden zich serieus mistypt en wouden eigenlijk vooral samen Lilo & Stitch kijken op een onredelijk uur. De apocalypse komt en de hemel blijkt één zotte gay bar te zijn waar de katholieken niet binnen mogen. En ten slotte, door een administratieve fout en wat vreemde details in wat gisteren nog de Belgische wet was, ontslaat mijn job per ongeluk zichzelf in plaats van mij.

[rotterdamvanalles]

Bergwegziekenhuis rond 1910

Het Bergwegziekenhuis lag aan de rand van de wijk Liskwartier in Rotterdam en werd in 1908 gesticht als aanvulling op het inmiddels te kleine Coolsingelziekenhuis als gevolg van de snelle bevolkingsgroei van Rotterdam na 1850. De

Door een fusie met het Eudokia ziekenhuis ontstond het IJsselland Ziekenhuis dat werd gebouwd in Capelle aan den IJssel. Aan het eind van de 20e eeuw werd het Bergwegziekenhuis afgebroken en vervangen door sociale woningbouw.

Er zijn vele verhalen te vinden op het internet over het Bergwegziekenhuis. Onder andere werd hier in 1940 de Duitse bevelvoerder van de luchtlandingstroepen Kurt Student geopereerd, nadat hij, kort na de capitulatie, ernstig aan het hoofd gewond was geraakt door een Duitse kogel.

De prent briefkaart komt uit de collectie van het @stadsarchief010 en Informatie komt van Wikipedia

[twafordizzy]

Cees Nooteboom herinnert zich een hoogtepunt

bron beeld: welt.de In de verhalenbundel ‘s Nachts komen de vossen herinnert schrijver en dichter Cees Nooteboom (1933) zich Paula, een vrouw waarmee hij (in het verhaal) een intense verhouding heeft. Zij stapt zijn leven achteloos in en daarna achteloos uit. Wat betekende die ontmoeting? Dat vertelt Nooteboom in dit korte verhaal. Wat fragmenten: Die reis langs de rand van de Sahara was een van…

[gedachtesvanvandaag]

Aan mijn Redder en Dromer

Jullie werken beiden hard. Redder, Jij bent zo onwijs krachtig in je loyaliteit. De mate waarin jij je energie kan steken in de toewijding naar de ander is bewonderbaar. Tegelijk creëer je afhankelijkheid. Een afhankelijkheid die mij te kort doet en leed brengt. Je bent al langere tijd een pad aan het bewandelen om te leren je anders te verhouden in je relaties tot de ander. Meer bij jezelf, bewuster van wat je weggeeft en met meer alertheid naar autonome gevoelens en alarmsignalen. Leren omgaan met de wetenschap dat sterke gevoelens niet altijd de beste raadgever zijn om te volgen. We hebben namelijk een imprint waarin we liefde willen creëren door voor de ander te zorgen. Dit geeft zoveel kracht weg, en soms ook aan mensen die daar geen vraag naar hebben. Sommige mensen willen namelijk niet dat je ze nu komt helpen transformeren. Daarbij maak je ons erg afhankelijk van het ''geven'' als voorwaarde om lief gehad te worden. De echte liefde vraagt mij niet om zorg. De echte liefde vraagt niks en is er gewoon. Niemand hoeft eerst gered te worden. Het loslaten van de verwachtingen die komen met deze afhankelijkheid is ook lastig. De wereld is namelijk een plek vol verwachtingen, of in ieder geval ik die verwachtingen in mijn projecties ervaar. Gewoon zijn is mij nog niet machtig. Dromer, Jij bent ooit de reden geweest achter mijn kracht om het leven te kunnen overleven. Jij was er voor mij om vol te houden, richting te hebben. In de grootste wanhoop was jij mijn laatste hoop op betere tijden en uitzicht op een uitweg. Uitweg van grote pijn in een leven waarin ik niet goed veilig kon bestaan. Een leven waarin niets zeker was en alles eng. Een leven met onzekerheid en grote spanningen. Jij liet me zien dat alles zou veranderen, transformeren. Ik ben je dankbaar voor deze aspecten. Zonder jou had ik het niet overleefd. Ik zou de dood opgezocht hebben of mij op andere manieren proberen te verdoven. De uitzichtloosheid zou me te veel geweest zijn.

Toch breng je ook veel uitdagingen nu voor mij. Ik verlies mezelf veel in fantasieën. In deze verhalen beeld ik mij veel een ander leven in dan ik nu leef. Mijn leven nu is leuk maar ik kan dat niet altijd voelen. Ik ervaar plezier en genot maar ik kan niet altijd present blijven en de fantasie stoppen. Ik vind jou erg lastig daarom. Ik zou graag willen dat je meer zou kunnen verbinden met mijn autonome kern. Een manier vinden om samen te gaan werken, om zo je krachtige kwaliteiten in te zetten. Ik zou je graag willen reguleren, je niet boven mijn autonome verstand en gevoel plaatsen. Ik moet dan beginnen met je niet af te wijzen. Je zien voor wat je bent en je leren plek in te laten nemen waar ik ook grip bij heb. Ik wil hier mee gaan oefenen om zo minder te gaan vluchten en meer heel te zijn en te worden. Lieve dromer en redder, Wij gaan de komende tijd proberen meer met elkaar te verbinden en meer samen te gaan werken. We mogen er allemaal zijn maar moeten hier mee gaan oefenen. Elkaar met respect naast elkaar te laten bestaan en de gevoelens te reguleren. Bedankt voor alles tot nu toe.

[jurjenkvanderhoek]

AANWEZIG BIJ PETER VAN LIER VOEL IK MIJ AANGESPROKEN

Het is mijn gewoonte om tijdens het lezen van een boek alinea's van belang aan te strepen. Fragmenten in de tekst die ik belangrijk acht om achteraf nog eens over en door te lezen. Om op die manier mijn bespreking van het boek inhoud te geven. De uitgave “Geachte afwezigen, Het verweer van de poëzie” door Peter van Lier ziet er na lezing nogal gestreept uit. Vrijwel elke alinea is steekhoudend om nog eens te lezen. Daarom las ik het boek tweemaal voordat ik me ertoe kon zetten er een eigen tekst tegenaan te schrijven. Eenmaal om de woorden te lezen, andermaal om de tekst te doorzien en toen was ik verkocht. Om de aanwezigheid van de werkelijkheid van twee kanten te bezien las ik het boek eens en nog een keer. Door opnieuw en weer te lezen namelijk zie je details, merk je meer of zelfs andere werkelijkheden op dan dat je eerst zag.

Het verweer van de poëzie. Dat is op diverse manieren uit te leggen. Is het oppositie of juist defensief. Moet de poëzie verdedigt worden, en tegen wie dan. Of komt het in opstand, geeft het weerstand. Kan het zich persoonlijk verdedigen, met woorden betekenissen om zichzelf slaan. De vitters en de hekelaars, de muggenzifters en de mierenneukers, ofwel de critici een hak zetten. Van Lier hijst zich op de spreekkist, gaat op de praatstoel zitten en richt het woord tot mij de lezer. “Geachte afwezigen,” heft hij aan. Ik kijk om en inderdaad ik ben alleen in de ruimte, mijn kamer. Hij spreekt mij dus niet aan, maar de mensen die er niet zijn; de afwezigen. Ik voel me niet aangesproken daarom en ben een en al oor, zeker nadat ik tot tweemaal toe de aanwezige was. Maar ik zal beter moeten weten, want ik was afwezig en raak door de schrijver bij de les. Ik dagdroom niet langer uit het vensterraam van de taal, maar wordt wakker geschud door Van Liers’ filosofische intuïties en poëtische bevindingen.

Het verweer is niet de individuele verdediging van Peter van Lier om de poëzie terug binnen de werkelijkheid te plaatsen. Het zijn de wapens van anderen die hij in de strijd gooit. Door de gedichten van een voorgaande generatie dichters en van dichtende generatiegenoten voor mij door te lichten en uit te leggen scherpt Van Lier mijn geest. Pas in het laatste essay besef ik zijn reden dit boek geschreven te hebben. Dan is hij niet meer de onderwijzer, de onderzoeker die zijn eigen poëtische fascinaties in een ruimere context plaatst, de leegte bestrijdt. Hierin blijft hij bij zichzelf en plaatst zich terug in de opvoeding. Komt in verweer tegen zijn constructief aangelegde vader, of maakt paradoxaal een buiging voor ‘ons’ pap. Toch achteraf. “…mijn vader het had over de vele jaren die het licht van verre sterren erover doet om ons te bereiken en dat een ziel dus ook wel heel lang onderweg zal zijn om de hemel te bereiken.”

Aldus is de hele bundel in 24 korte verhalen geen verweer. Van Lier hoeft zich als dichter niet te verdedigen voor het dichtwerk. Het is veeleer een eerbetoon aan het vrije vers, de moderne poëzie. Deze dichtkunst heeft een grond, een groei en een bloei. Peter van Lier is de tuinman die mij wijst op prachtige bloemen, geurend en kleurend in de ochtendzon. Hij geeft aanwijzingen hoe de tere planten te determineren, deze met zachtheid te behandelen om een bloeiend en voor mij boeiend resultaat te creëren. Niet filosofisch onderlegd leest het boek van Peter van Lier voor mij toch niet onbekend. Ik kan een lange wandeling met de schrijver ervan meedenken, maar soms slaat hij een pad in dat mij welhaast doet verdwalen. Ik raak hem kwijt, tast in het niets buiten de werkelijkheid, maar hij vindt mij terug binnen woorden die zijn zinnen vormen. Waar ik de richting kwijt ben en telkens op een doodlopende weg stuit, neemt hij mij in zijn tekst weer bij de hand en leidt mij bijdehand terug op het juiste pad.

Het ‘Geachte afwezigen,’ is verre van een droog boek, niet ‘geen doorkomen aan’, geen harde noot die gekraakt moet worden. Hoewel de taal gangbaar is zweeft het gevoel nog weleens boven mijn werkelijkheid weg. Geen vaktaal, maar wel filosofische redes. Van Lier is een boeiend verteller, geen docerend uitlegger. Ik lees bij hem niet de les, maar hij geeft mij wel uitleg over zijn visie. Leest de dichter en bespreekt het werk. Probeert de woorden voor mij duidelijk te maken. Zijn filosofische achtergrond staat hem daarbij terzijde. Maar het is en blijft zijn visie en uitleg, hoewel hij wel andere uitleggers citeert om zijn standpunt te waarborgen. Soms in wat wollige uitspraken, een diep denker eigen. Maar niet vanaf een ivoren toren uitgesproken. Hij komt naast mij staan en wijst me op de elementen die zijn wereld kleuren en duiden. Op welke manier ik volgens hem de omgeving geschetst in poëzie kan benaderen en bewonderen. Dat is niet die van de rijmelarij, maar van de poëzie met een grote P. De dichter die de werkelijkheid buiten de realiteit beziet en in eigen ervaringstaal omschrijft. Daar kan ik op eigen houtje een weg in vinden, echter Van Lier reikt mij een gids aan zodat ik niet zal verdwalen in taal en betekenis.

Hij haalt het werk van dichters aan die voor zijn werk van belang zijn. Waarop hij zijn werk kan gronden. En tussen neus en lippen door verklaart hij dat werk van deze dichters. In zijn bewoordingen, zoals hij hun teksten opvat en van betekenis acht. Geen recensie maar een uitleg. Hij zit niet op de stoel van de criticus maar veeleer op de zitplaats van de leraar die niet belerend wil zijn. Hij geeft uitleg aan en legt lijntjes neer, knoopt combinaties en relaties aan elkaar. Zodat ik met andere ogen naar de woorden kijk, met rode oortjes de zinnen lees. Wist ik niet wat ik las. Was ik afwezig in mijn gedachten omdat andere zaken mijn aandacht afleiden van de moeilijkheidsgraad van deze door Van Lier aangehaalde poëzie.

Foto: "De Zwartewaaldam bij Spijkenisse, met rechts het Hartelkanaal", Jannes Linders, 1990.

Gaat de magie ervan niet verloren wanneer het gedicht wordt uitgeplozen en op de zin en het woord wordt verduidelijkt. Peter van Lier lijkt dit nodig te vinden om de poëzie te verdedigen. Om het te kunnen plaatsen in en wapenen tegen de proza. In de eerste plaats dat van anderen en in het bijzonder zijn eigen dichtkunst. Het is schrijvers uitleg, ik kan het daarentegen anders interpreteren. Maar na lezing wordt mijn gedachte wel die kant op gestuurd. Ik kan het gedicht niet meer objectief en onbevangen tegemoet treden: het leest zoals Peter de uitleg eraan gegeven heeft. Eigenlijk zal ik eerst de geciteerde gedichten moeten lezen voordat er de uitleg van Van Lier op los gaat. Nu weet ik soms de strekking niet en begeef mij koud in de kennis van de schrijver. Hij weet mijn onkunde te omzeilen door op een leesbare manier te schrijven. Hij verlaagt voor mij drempels, opent deuren. Ik krijg een inkijk in de filosofisch getinte poëzie. Maar het is slechts een glimp van waarde, de echte parels blijven in de schelpen. Ik zal mij de albums aanschaffen, mij inlezen in de overgenomen en toegewijd uitgeweide poëzie. Om zo de hogere dichtkunst mij enigszins eigen te maken. In het verweer schoot Peter van Lier met scherp en raakte wat mij betreft doel.

Geachte afwezigen, Het verweer van de poëzie. Peter van Lier. Poëziecentrum, 2017.

[christiaankok]

Sinds 2019 schrijf ik met veel plezier fictie.

Er is er een aantal van mijn verhalen gepubliceerd, zowel in het Nederlands als in het Engels. Veel van deze zijn online te lezen.

In 2022, twee jaar na mijn eerste publicatie, tekende ik bij literair agentschap Sebes & Bisseling.

In 2023 startte ik een podcast genaamd Hangen en wurgen, met door mij geschreven en voorgelezen korte verhalen.

Momenteel ben ik mijn eerste roman aan het schrijven.

Gebpubliceerde verhalen:

ENGELSThe Source of the WindFlash Fiction Magazine, juni 2020The Finish LineFabula Argentea, augustus 2020The Title (audio)Manawaker Flash Fiction Podcast, oktober 2020The TitleExistere Literary Journal Vol. 40 Issue 1, februari 2021QuirksFlash Fiction Magazine, april 2021The Exorcism of Sally Stein by Father Blatty and Bob, Who's Also ThereThe Mobile Library, Vol 1, Issue 4, juni 2021The King's BandThe Mobile Library, Vol 1, Issue 4, juni 2021Gary the GreatFabula Argentea, juli 2021SundaysPif Magazine, augustus 2021What I'll DoWriter Shed Stories Vol. III, oktober 2021An Abandoned ManTales From the Moonlit Path, oktober 2021The BootAnansi Archives Anthology Vol. I, januari 2022The Water SlideTwenty-two Twenty-eight, maart 2022Songs of the CityWorkers Write, april 2022

NEDERLANDSHet zwarte eiDe Optimist, februari 2021Grote gele graafmachineSchrijven Magazine / Alice, juni 2021WaterlooTijdschrift Ei, augustus 2021Stem gevondenSchrijvenonline.nl / Alice, december 2021Stuk voor stukOp Ruwe Planken, december 2021En hij zag dat het goed wasDe Optimist, april 2022CeldelingTijdschrift Ei, augustus 2022Dromen van vliegenSintel, oktober 2022Rust roestWinnaar, Editio Debutantenschrijfwedstrijd 2022OnbelangrijkBallustrada, november 2022Rust roestHard//Hoofd, maart, 2023\ \