#moja babcia be like

[enfinizatics]

lowkey krzyczę

[clotpolesonly]

Let Your Heart Be Light

for @sapphireginger and the Stiles Shipping Central monthly ficlet exchange!! apparently all of my Stallison fics are just going to be unrelentingly sappy and there’s nothing i can do to stop it, hope you don’t mind XD

| Stallison | Gen | 1.5k | Established Relationship | Polish Stiles | Christmas | Fluff | Family Feels |

(also on AO3)

.

It was snowing like crazy, but Allison hesitated on the stoop of Dobroniega Gajos’s home. Stiles turned back to frown at her; she had told him over and over again that she was built for warmer climates and would spend no unnecessary time in the open air if she could help it. Her nose and cheeks were bright pink, where her scarf wasn’t pulled up to cover them and the silly earflaps of her hat didn’t reach low enough, but still, she hesitated.

“You okay, alley-cat?” Stiles asked.

She dragged her eyes away from the door. “Yeah! Yeah, I’m fine. I’m just…”

Stiles took her mittened hand in his. “She won’t bite, I promise. She’s had me talking her ear off about you for the last month and she can’t wait to meet you.”

“No pressure.”

“She will love you.” He brought her hand up to his mouth to kiss it, getting yarn fuzz in his mouth and not even caring. “Almost as much as I do.”

Allison’s concerned moue melted into a soft smile and she let him push the door open. Warmth billowed out to meet them, carrying with it the smell of cloves and beetroot. The small house was filled with people, only a handful of whom Stiles was actually familiar with. It had been years since he’d last visited his grandmother instead of her coming to the States. These were his cousins, he thought, or second-cousins. There was an aunt or two here somewhere and some niblings once- or twice-removed. They were all related somehow.

They all seemed to know him better than he knew them, at least, because everyone in sight swarmed in to greet him and hug him and kiss him on both cheeks. He let them, laughing and pretending he remembered any of their names, and it brought back a rush of memories. They used to come every year for Christmas back when he was a kid, when his mom was still alive. Those visits were a blur of coziness and cheer and the overwhelming feeling of family.

It took some doing to make it back to Allison’s side. She was smiling at a pair of maybe-cousins, letting them chat her ear off even though she probably could only understand every other word through their strong accents, but Stiles knew her well enough to see that it wasn’t an easy smile. She brightened up a bit when he wrapped his arm around her waist, and brightened even more when he proved more successful at understanding and participating in the conversation.

Stiles only had a minute to wonder what was wrong before a booming voice called out, “Tygrysek! Mój skarb!”

Stiles grimaced but turned to accept an all-encompassing hug from his grandmother. “Babciu, that name is so embarrassing.”

“Which one?” Allison asked, mouth quirking up already. “Embarrassing how?”

“Tygryseki,” Stiles grumbled. “It means—”

“Baby tiger,” his babcia finished, reaching up to pinch his cheeks with absolutely no remorse. “My ferocious little one, always sneaking, ready to pounce on someone unsuspecting.”

Allison covered her mouth with her hand, trying and failing to hide a snorting laugh. She sobered up when Babcia turned to her, but she didn’t have time to be nervous. Without hesitation, Babcia was hugging her too. Fiercely. For such a small woman—she barely came up to Stiles’ shoulder—Dobroniega Gajos was a force to be reckoned with.

She pulled back to hold Allison’s face in her hands. “Welcome to the family, moja droga.”

Allison looked a little dazed. “Happy to be here,” she said helplessly. She received a kiss on both cheeks before Babcia was off, making the rounds of all her guests like the matriarch that she was. Allison watched her go.

Stiles nudged her. “Are you?” he asked quietly. “Happy to be here? You look a little—”

“She’s really nice,” Allison cut in, another one of those tight smiles on her face but her hand tight on his arm.

“Allison.”

Her smile dimmed, but she didn’t say anything. Her eyes darted around the festive crowd, almost two dozen people all talking and laughing and making merry.

Stiles took her by the hand. He tugged her through the crowd until he found a guest bedroom—there was a suitcase open on the bed, but the room was empty currently, so he didn’t see the harm in borrowing it from its occupant for a minute or two—and she didn’t resist as he pulled her inside. She accepted a soft kiss.

“Now, what’s wrong?”

Allison looked like she might deny it one more time. Then, eyes glassy, she laughed.

“It’s so stupid,” she said. “Nothing’s wrong, I swear, it’s just— It’s really lovely here. Such a big happy family full of holiday cheer. It’s straight off a postcard, honestly.”

“But?”

“But…” She sniffed. “I don’t know, I guess it just hit me that I never had this. Anything like this, really. My family was just me and my parents, and sometimes…” She swallowed around the two names she never said anymore. Stiles let her. “And we were always moving around, lots of rental homes and stock furniture. And my mom wasn’t exactly the warm and cheery kind, you know?”

A stricken look passed over her face, just for a moment, and Stiles knew what she was thinking. That it was an insult to her mother’s memory to acknowledge the strictness of her, the utilitarian way she had operated, as if that made her less of a mother or meant that Allison had loved her less. He kissed the look off her face before she could get caught in that spiral.

“Loving the people you’re with doesn’t automatically make holidays great,” he said, thinking of the years after he’d lost his mom. Just him and his dad and a plastic table-top tree, store-bought turkey and football on the television. He’d loved his dad, but it hadn’t been fun, and it hadn’t been what he’d wanted.

Allison let out a shuddering sigh that she tried to turn into a laugh. “I guess I just watched too many Hallmark movies as a kid. Set my expectations way too high. I knew I was never going to have that big, loving family. I was always going to be disappointed.”

Stiles brushed Allison’s hair behind her ear. “But you do.”

She looked up at him, confusion on her face. “Do what?”

“You have that. The big, loving family,” he said. “Because you’re my family, and that means that mine is yours. Every single person in this house is your family now. Whether you want them or not, honestly, because my grandmother is not gonna let you walk out of here without some kind of homemade knitwear and a personalized cross-stitch. She asked me for your favorite colors weeks ago. I told her tangerine.”

A laugh burst out of Allison, startled and incredulous. It shook a tear loose. Stiles’ wiped it away. She grabbed his hand before he could take it away.

“I hate orange,” she said through a helpless smile.

“I know.”

“You’re the absolute worst. I hate you so much.”

Stiles stole another kiss, grinning against her lips. “I love you too, serduszko.”

Allison wrapped her arms around his waist. “What’s that one mean?”

���Old hag, but, like, fondly.”

“Shut up, it does not.”

“Would I lie to you?”

She buried her face in his chest, giggles overtaking her. Stiles was more than happy to let her laugh, pressing his nose into her sweet-smelling hair. His heart was so full he worried it might explode all over the lacy tchotchkes on the bedside table. He hoped whichever aunt was sleeping here wouldn’t mind him getting happiness goo all up in her open suitcase.

They were quiet for a minute, just settling into the embrace. Through the closed door, the chatter of a houseful of people washed over them. Somebody had decided to start caroling early. They weren’t very good at it, but they sounded like they were having a great time anyway. Allison’s thumb rubbed circles on Stiles’ side, shirt rucked up just a little so she could feel the warmth of his skin.

“Did your grandma really make me a cross-stitch?” she asked eventually, sounding small.

Stiles smiled. “Yeah,” he said. “She makes them for all her grandkids. Mine is, unsurprisingly, a tiger.”

He could practically feel Allison’s dimple against his shoulder. “What’s mine, do you know?”

“It’s a quiver full of flowers. And, no, I did not actually tell her to make it tangerine. It is in lovely shades of your actual favorite color, which is purple. You’re welcome.”

Allison pulled back to beam at him, all traces of sadness gone from her face. She was radiant in her happiness, exactly how Stiles liked her best. He kissed her until somebody knocked on the door to announce that they’d seen the first star and dinner was served.

Stiles took Allison’s hand once more. “Come on, then” he said. “Let’s go make you some new memories.”

.

the polish bits defined:

tygrysek = baby tiger mój skarb = my treasure, darling babcia = grandmother babciu = grandmother, affectionate address moja droga (to a female) = my dear serduszko = sweetheart

[bivampir]

☮ and ✌ for the language day asks <3

✌ : favourite proverb/saying from your language

moja babcia zawsze mówiła "adwokat niech ma głowę, koń niech ma nogi" — czyli rób co masz robić i nie przesadzaj<3 drugi klasyk chociaż nie wiem czy to przysłowie to "elektryka prąd nie tyka" uwielbiam to mówić jak mi się nie chce w robocie sprawdzić jak coś sie powinno dobrze zrobić<33 kocham być wkurwiający

☮ : translate the first lines of your favourite song in your language

okay to nie jest moja ulubiona piosenka ale wciąż bardzo ją lubię więc

wczasy - dzisiaj jeszcze tańczę: im still dancing today, im still singing today, but tomorrow all of it will end

1. my grandma used to say "a lawyer should have a head, a horse should have legs" — do what you have to, and don't overdo it<3 another classic is "electricians don't get zapped" [if you're good at something you'll always do it right] which i love saying when im too lazy to check how to do something at work<33 i love being annoying

2. okay it's not my favourite song but I still like it a lot so. [the name of the band is summer holiday and the title is im still dancing today]

[disgruntled-foreign-patriarch]

Babci? The Polish word for grandma is babcia, only "babci" if you are conjugating it in a sentence like "przynieś to do babci". You would say my babcia (moja babcia not moja babci)

I know this. We all called her Babci tho. Don't know when it started.

[automatismoateo]

That time my religious grandparents used my private hairs as a memorial. via /r/atheism

That time my religious grandparents used my private hairs as a memorial.

I'm 19 now but back when I was 15 my dad died. I had to live with my babcia i dziadek (we live in Poland, basically my grandparents) and anyway, a few months after my dad died, i decided it was time to trim.. down there. Anyway I was 15 so I used scissors (was too scared to use a razor near that area. Anyway I was doing it at like 2 in the morning by our kitchen sink (It was a tiny little commie block apartment with only 3 rooms so only 2 sinks) and when I finished, all the hairs were over the counter and I went to get some water, after I drank the water I completely forgot about the lump of hair on the counter, and went to bed. Now before this next part you must understand that my hair *down there* is the same color as my dad's head hair was. The next morning I come downstairs and see my grandparents kissing it and bagging up, saying "It's your dad's hair, god has sent angels to give us a part of him!" Obviously I wasn't going to tell them it was my ball hair, not my dad's head hair. I was extremely embarrassed and never ever told them. Anyway mój dziadek died 3 years ago to fall down our apartment stairs and moja babcie died yesterday, telling me she hopes god will send me some of her hair too. They were both great people who were made to kiss ball hair because of they thought god sent it.

Submitted August 25, 2022 at 12:50AM by GreekRootWord (From Reddit https://ift.tt/JH1AMCn)

[ohbullets3]

Polish-Irish culture is waiting for ur Babcia to come visit after like 5 years <3333

Moja Babcia>>>>

[jedynaprawdziwa]

27.12.2019

Święta minęły. Opiszę te kilka dni, moje myśli, co się dzieje, będzie działo i jak sobie radzę lub nie radzę. Ciężko mi ocenić ale nie chcę się zabić ;)

Chłopak miał przyjechać 26 na obiad poznać dziadków. Wysłałam babci smsa w sobotę "odwołuję obiad 26 grudnia". Zadzwoniła do domu, mama odebrała, sprzątałam u siebie na piętrze, telefon jest na dole. Babcia zaczęła się śmiać. Poważnie. Ona jest suką. Nie zdziwiło mnie jej zachowanie. "Wiedziałam, że tak będzie" i się śmiała. Miałam z nią kontakt w wigilię, nic nie mówiła, cieszyło mnie to. Nic nie komentowała, nic o byłym chłopaku, nic.

24 grudnia o 4 nad ranem obudziłam się z mdłościami. Pobiegłam do toalety. Grypa jelitowa na święta. Cudownie. O 9:30 się obudziłam, powiedziałam mamie co mi jest, jak się czuję. Złapało mnie to samo co ją. Zaraziła się w Warszawie, trzymało ją 2 tygodnie, okres inkubacji ok. tydzień. Teraz dostałam ja, pomyślałam, że będą cudowne święta. O 12 mama powiedziała, że mam się iść położyć. Spałam/leżałam do 16:30, poczułam się lepiej. Na chwilę. Ale mama dała mi luz, pomagałam ale w lekkich rzeczach. Moja kolacja wigilijna była bardzo symboliczna. Trochę tego, trochę tamtego. 25 było ze mną już dobrze, normalnie jadłam. Także choroba dopadła mnie szybko i intensywnie. Teraz jest ze mną okej.

Dostałam w wigilię od byłego gif z życzeniami, odpisałam "nope". Zmieniłam emotke z buziaka na like.

25 obijałam się w domu. Telewizja, jakieś sprzątanie lekkie bo psy i ludzie jednak brudzą.

26 2h na lodowisku z mamą i bratem. Mama spotkała kolegę z francuskiego, uczył się w szkole brytyjskiej. Chce mnie zeswatać. Powiedziałam, że sobie tego nie życzę. Facet trochę wyższy ode mnie, wygląda na 20 lat, długie tłustawe włosy, niezadbana twarz. I wada wymowy. Nienawidzę u ludzi wad wymowy.

Wczoraj, nie wiem, czy mi się śniło, czy nieświadomie sobie to wyobrażałam ale jakby śniło mi się/miałam wizję/uczucie.... Leżałam w łóżku na lewym boku, P. był za mną, jego broda była w mojej szyi, prawą ręką otulał mnie, dłoń była splecona z moją.... Cholera, nie wiem czy sobie to wyobrażałam czy śniłam... Eh.....

Dzisiaj jadę z mamą na shopping. Cóż, nie muszę mieć pieniędzy na wspólne wyjazdy z chłopakiem, wyjścia, pociąg do niego i podobne więc wydam koło 400 zł. I postaram się nie mieć wyrzutów sumienia. Potrzebuję sweter (w stylu D., milutki i wełniany), jeansy (bo moje są albo z mody dla powodzian albo totalnie zniszczone, miałam nowe ale na rowerze zrobiłam dziurę na kolanie, nie mogę nigdzie kupić ładnych przyprasowanek, wszędzie dla małych dzieci), białą marynarkę, spódnicę za kolano (rozkloszowaną, nie ołówkową), sukienkę (najlepiej taką, jaka mi się zniszczyła i oddałam na reklamację i dostałam 40 zł - też z promocji) i drugie leginsy na siłkę, żeby były na zmianę (ale to w Lidlu, hihi, ładne, tańsze i jedne mam i się sprawdzają). Jeszcze coś ładnego z pewnością się trafi. Jak nie będzie fajnych promocji to nie kupię, wiadomo. Ale może coś będzie :)

W styczniu pojadę do D., zawiozę byłemu okulary, boję się wysłać je pocztą. Ona mu je przekaże. W marcu jest świetny koncert mojego ulubionego zespołu w Wawie, może D. ze mną pójdzie.

Ahh, jeszcze jedna kwestia, od 2 lat jeden koleś chce mnie bardziej poznać, umówić się. Ja nie chcę ale jak tak się upiera, co mi szkodzi? Iść do kina czy teatru mogę, skuma, że żył w bańce i nie jestem dla niego i tyle. Szukając plusów - wyjdę z domu.

Plan na wakacje: dobra robota jako wychowawca, 250/doba, 6 turnusów, tj. 10 500 jeśli się uda. Pojechać na Woodstock, a we wrześniu trip autostopem. D. chce na Woodstock, autostop to jej marzenie. Może jeszcze DJ się wyrwie na Woodstock. Fajnie byłoby się razem wytaplać w Woodstockowym błotku.

Pisałam, że byłam raz na siłowni i mi się podobało? Chcę kupić karnet i chodzić, poprawię swoje ciało, wysiłek fizyczny dobrze wpływa na organizm. 39/msc to nie tragedia. #studentslife ❤️

Ale póki co jest prawie 10 i czas wychodzić z łóżka :)

PS. Chciałbyś, żeby taka osoba jak ja uczyła Twoje dzieci? Jestem nauczycielem i jestem w tym dobra.

[ixqver]

⛄ ♥ ♿☕

❪⠀ source ;  send me a symbol and i will answer ooc & accepting. ❫

♥ - besides fictional characters, is there someone you love?

//. oczywiście moi rodzice, nie wyobrażam sobie bez nich życia. mój brachol, mimo, że młodszy to też jest moim bliskim przyjacielem. moja babcia  i  ta niewielka grupa przyjaciół z którymi trzymam się od gimnazjum mimo, że już nie mieszkam w polsce. i seunggu. i love cho seunggu.

♿ - is there anything about your body you’d like to change if given the chance?

//. w z r o s t. jestem istnym gnomem ogrodowym, dla zobrazowania: youn jest ode mnie wyższy o ponad 30 centymetrów :-). ewentualnie jeszcze waga, bo zawsze miałam problem z utrzymaniem jej na odpowiednim poziomie, przez co ważę tyle co małe dziecko. i tak wyglądam. łapka w dół. 

☕  - do you prefer coffee or tea? perhaps neither, or both? 

//. jestem człowiekiem, który bez kawy nie przeżyje zbyt długo, a herbaty nie tknie kijem. 

⛄ - do you have a favourite holiday?

//. największa fanka zimy, so do bożego narodzenia odliczam na palcach.

[kulinarnenawigacje]

Smaki dzieciństwa to dla mnie truskawki i porzeczki zrywane prosto z grządki. To drożdżowe bułeczki cynamonowe, które piekła babcia. To smażone pączki z domowym dżemem. Ale to również placki ziemniaczane z twarogiem i śmietaną w prawie co każdą sobotę. . Wspomnienia są jak kotwice. Pozwalają nam na powrót w nasze rodzinne strony. Dzięki nim wiemy, skąd pochodzimy, dlaczego jesteśmy tacy a nie inni. . Wydaje nam się, że jesteśmy całkowicie niezależni. Aż nagle pojawia się jakiś zapach, smak i uświadamiamy sobie silną tęsknotę za tym co poznaliśmy. Potrzebujemy w życiu kotwic, tego co nas określa w otaczającym świecie, co nadaje nam odrębność i tożsamość. Okazuje się, że wspomnienia z dzieciństwa pomagają w w dorosłym zyciu na nowo odkryć siebie. . Taka będzie moja książka. Znajdziesz w niej kotwice, dzięki którym wrócisz do swoich korzeni na nowo. Link to zapisów w oczekiwaniu na książkę znajdziesz w BIO @kulinarnenawigacje 📖 . Co jest Twoim smakiem z dzieciństwa? _____ For me, the flavors of childhood are strawberries and currants. These are cinnamon rolls, which grandma baked. These are fried donuts with homemade jam. But it's also potato pancakes with cottage cheese and cream almost every Saturday. . Memories are like anchors. They allow us to return to our hometown. Thanks to them we know where we come from, why we are like that or different. . We think we are completely independent. Suddenly there is a smell, taste and we realize a strong longing for what we have met. We need anchors in life, what defines us in the surrounding world, which gives us separateness and identity. It turns out that childhood memories help rediscover yourself in adult life. . What is your childhood taste? ______ #smakidziecinstwa #childhoodtaste #truskawki #strawberrys #fotografiakulinarna #poptarts #książkakucharska #selfpublishing #cookbook #kulinarnenawigacje #jedzenie #zdroweprzepisy #przepisykulinarne #recipes https://www.instagram.com/p/CB45NOkFY3t/?igshid=18yf3h5mg6xoy

[meganutriland]

- Babciu, czy Ty musisz isc do pracy? Tak sie o Ciebie boje. - A dlaczego mam nie isc? Jesli ja nie pojde a takze inne pielegniarki to kto sie zajmie pacjentami, Kto im poda leki i kroplowki? To nie jest takie proste, to moja praca kochanie. - Wiem babciu ale to jest grozne i Ty jestes narazona Jak ciocia. Tak sie boje. - Nie ma czego sie bac, ludzie codziennie choruja i Niestety tez umieraja... taka kolej rzeczy. Ty nie mozesz sie takimi rzeczami zajmowac. Powinnas dziecinstwo traktowac Jak mega frajde. - Tak, Ciocia tez tak mowi. I stara sie mnie trzymac z daleka o tych spraw. Za pewnie nam rozrywke. - To jest najwazniejsze. **** - Grandma, do you have to go to work? I'm so scared that something may happen to you. Especially these times.   - Why should I not to go? If I don't go, and also other nurses, who will look after of patients. Who will give them medicines and cannula. It's not that simple, it's my job, honey.   - I know, grandma, but it's dangerous and you're exposed. Like Auntie. I am so afraid.   - There is nothing to fear, people get sick every day and Unfortunately they also die ... this is the way of things, how life goes. You can't take care of things. You should treat childhood as mega great fun.   - Yes I know, Aunt says that too. And she tries to keep me away from these matters. She provides for us so many entertainments.   - This is the most important. #worries #matters #childhood #thoughts #issues #feelings #relation #beingafraid #fighting #nurses #nhsstaff #supporters #coronavirus #life #życiowo #babcia #granny #mygrannyisanurse #lovemygranny #kochammojababcie #pielęgniarki #jestesmyzwami #walczymy #działamy #dzieciecechwile #obawy #miłość #troska #uczucia #służbazdrowia https://www.instagram.com/p/B9zeOtkFVxb/?igshid=rnfm5q1rt0l5

[joabart]

bio

Joa Bart / Joanna Bartosik (1990) jest ilustratorką i graficzką. Ukończyła Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu. Projektuje i ilustruje książki, bierze udział w wystawach i konkursach oraz organizuje warsztaty dla dzieci i młodzieży. Należy do kolektywu ilustratorskiego Ilu Nas Jest. Uwielbia też tańczyć.

Joa Bart / Joanna Bartosik (1990) is an illustrator and graphic designer. She graduated from the University of Arts in Poznań. She designs and illustrates books, participates in exhibitions and competitions, and organizes workshops for children and teenagers. She belongs to the Ilu Nas Jest illustrator group. She also loves to dance.

Facebook: https://www.facebook.com/joa.bart.ilustruje

Instagram: https://www.instagram.com/joabart/

Mail: joa.bartosik@gmail.com

__________________

Publikacje/publications:

• Karty Lulu!, wyd. Oculino, 2014

• Co widzi Nana?, wyd. Oculino, 2014

• Co robi Fifi?, wyd. Oculino, 2014

• Gdzie jest Koko?, wyd. Oculino, 2014

• Bajki/Fables, La Fontaine, Wydawnictwo Widnokrąg, 2015

• O Mikołaju, który zgubił prezenty, Danuta Parlak, Wydawnictwo Widnokrąg, 2015

• RAZ, dwa, trzy – patrzymy, Wydawnictwo Widnokrąg, 2016

• Raz, DWA, trzy – słyszymy, Wydawnictwo Widnokrąg, 2016

• Raz, dwa, TRZY – mówimy, Wydawnictwo Widnokrąg, 2016

• Motyl cytrynek latolistek - bajka edukacyjna kamishibai, ODN, 2016

• Żaba moczarowa - bajka edukacyjna kamishibai, ODN, 2016

• Pory roku - bajka edukacyjna kamishibai, ODN, 2016

• Legenda o Królu Kruków (bajka kamishibai), Stowarzyszenie Zielona Grupa, 2017

• Red like an apple, Yoons English School, 2017

• ABC Animals, Yoons English School, 2017

• O Misiu, który szukał przyjaciela, Danuta Parlak, Wydawnictwo Kinderkulka, 2017

• Koziołki, rury i czarcie ogony, Małgorzata Swędrowska, Wydawca: Centrum Turystyki Kulturowej TRAKT, 2018

• O założeniu Poznania - teatr kamishibai, Urszula Ziober, CTK TRAKT, 2018

• O tym, jak diabły chciały zatopić Poznań - teatr kamishibai, Urszula Ziober, CTK TRAKT, 2018

• Dwa, trzy, cztery – wspólne spacery, Wydawnictwo Widnokrąg, 2018

• Dwa, trzy, cztery – cyfry i numery, Wydawnictwo Widnokrąg, 2018

• Dwa, trzy, cztery – słowa i litery, Wydawnictwo Widnokrąg, 2018

• Moja mama, mój tata, Małgorzata Swędrowska, Wydawnictwo WYtwórnia, 2018

• Idę do Filharmonii, Aleksandra Grzesiek, Filharmonia im. Mieczysława Karłowicza w Szczecinie, 2019

• Papa, maman, quel talent!, Małgorzata Swędrowska, Éditions Thierry Magnier, 2019

• Moja babcia, mój dziadek, Małgorzata Swędrowska, Wydawnictwo WYtwórnia, 2020

• Trzy życzenia, Anna Paszkiewicz, Wydawnictwo Widnokrąg, 2020

• Franek, Frania & Felix. Ciało, Dorota Lipińska, Monika Ufel, Wydawnictwo Widnokrąg, 2020

• Franek, Frania & Felix. Zwierzęta domowe, Dorota Lipińska, Monika Ufel, Wydawnictwo Widnokrąg, 2020

• Moja siostra, mój brat, Małgorzata Swędrowska, Wydawnictwo WYtwórnia, 2021

•  Franek, Frania & Felix. Dzień i noc, Dorota Lipińska, Monika Ufel, Wydawnictwo Widnokrąg, 2021

• Franek, Frania & Felix. Pojazdy, Dorota Lipińska, Monika Ufel, Wydawnictwo Widnokrąg, 2021

• Wierszyki paluszkowe, Katarzyna Huzar-Czub, Wydawnictwo Natuli, 2021

• Tilda i Kurzołek, Andrus Kivirähk, przekład Anna Michalczuk-Podlecki, Wydawnictwo Widnokrąg, 2021

• Wierszyki bliskościowe, Katarzyna Huzar-Czub, Wydawnictwo Natuli, 2021

• Wierszyki na dobranoc, Katarzyna Huzar-Czub, Wydawnictwo Natuli, 2022

• Wierszyki logopedyczne, Katarzyna Huzar-Czub, Wydawnictwo Natuli, 2022

• Dzień dobry, maluszku!, Natalia Usenko, Wydawnictwo Słowne, 2022

• Wierszyki świąteczne, Katarzyna Huzar-Czub, Wydawnictwo Natuli, 2022

_____________________

Osiągnięcia/achievements:

III miejsce w konkursie Wydawnictwa Widnokrąg na ilustracje do polsko-francuskiej książki „Bajki” La Fontaine'a (publikacja ilustracji w książce) oraz udział w wystawie pokonkursowej podczas 6. Warszawskich Targów Książki w Warszawie (2015)

I miejsce w konkursie „Ulica Themersonów” organizowanym przez Płocką Galerię Sztuki + udział w wystawie pokonkursowej w Galerii Kreski w Płocku (2015)

Wyróżnienie w konkursie „Trzy/Mam/Książki” organizowanym przez Instytut Książki (2015)

Nominacja graficzna w konkursie Polskiej Sekcji IBBY Książka Roku 2015 za książkę „Bajki” (Fables, La Fontaine, Wydawnictwo Widnokrąg)

Salon Ilustratorów w Centrum Kultury Zamek w Poznaniu oraz na terenie Międzynarodowych Targów Poznańskich podczas Targów Książki dla Dzieci i Młodzieży (2016)

Wystawa TRZY/MAM/KSIĄŻKI organizowana w ramach pasma dziecięcego na Festiwalu Conrada (2016)

Nominacja graficzna w konkursie Polskiej Sekcji IBBY Książka Roku 2016 za autorską książkę obrazkową „Raz, DWA, trzy - słyszymy" (Wyd. Widnokrąg)

Udział w międzynarodowym konkursie na projekt ilustrowanej książki dla dzieci JASNOWIDZE 2016. Projekt książki “Dwie Siostry” zakwalifikował się do wystawy pokonkursowej.

Salon Ilustratorów na terenie Międzynarodowych Targów Poznańskich podczas Targów Książki dla Dzieci i Młodzieży (2017)

Nominacja do Nagrody im. Ferdynanda Wspaniałego dla Najlepszej Polskiej Książki dla Dzieci 2016 dla książki “Raz, dwa, TRZY - mówimy” (Wydawnictwo Widnokrąg)

Wystawa „Niedostrzegane" w Muzeum Narodowym w Poznaniu - Książka ilustrowana w zbiorach Galerii Plakatu i Designu Muzeum Narodowego w Poznaniu w przestrzeniach ekspozycji stałych (2017)

Wystawa „Cross the b/order. Ilustracja bez granic" w BWA Zielona Góra (2017)

Wystawa indywidualna „Wesoła Gromadka” w Galerii Rotunda w Poznaniu (2017)

Nagroda dla serii „Raz, dwa, trzy" w IX Konkursie Literatury Dziecięcej im. Haliny Skrobiszewskiej i wpisanie książek na Listę Skarbów Muzeum Książki Dziecięcej! (2017)

Wystawa ilustracji polskich twórców organizowana w Isfahanie przez Irańską Sekcję IBBY (International Board of Books For Young People) z okazji uroczystości upamiętniającej 75. rocznicę przyjęcia przez Iran polskich uchodźców w czasie II wojny światowej (2017)

Wystawa „Ulica Themersonów 4” w Płockiej Galerii Sztuki (2017)

Wystawa Salon Ilustratorów w Centrum Kultury ZAMEK w Poznaniu (2018)

Wystawa „Pół żartem, pół serio" w Atrium UAP (2018)

Wystawa „Cross the b/order. Ilustracja bez granic" w Gdyńskim Centrum Filmowym w ramach Gdynia Design Days (2018)

Książka „Moja mama, mój tata” trafiła na pokonkursową listę BIS Książka Roku 2018 PS IBBY w kategorii graficznej (2019)

Nominacja w Plebiscycie blogerów książkowych LOKOMOTYWA 2018 w kategorii książka totalna dla książki Moja mama, mój tata (2019)

Wystawa Kolektywu Ilu Nas Jest „Śmieję się, aż zasnę”, Kolonia Artystów, Gdańsk, 2019

Udział w panelu dyskusyjnym TODDLERS. The Very First Books for Absolute Beginners podczas Targów Książki dla Dzieci w Bolonii (2019)

Wystawa Toddlers Books w Bilbioteca dei Bambini S.E.T. towarzysząca Targom Książki dla Dzieci w Bolonii (2019)

Wystawa Kolektywu Ilu Nas Jest „Śmieję się, aż zasnę”, Galeria Zacnie, Poznań, 2019

Wystawa Kolektywu Ilu Nas Jest „Śmieję się, aż zasnę”, Pop’n’art, Łódź, 2019

Wystawa 100 Outstanding Picturebooks towarzysząca Frankfurt Book Fair, 2019

Udział w konferencji The Language of Images in Children’s Literature, Litwa, 2019

Udział w panelu dyskusyjnym o picturebookach w Bibliotece Narodowej w Wilnie, 2019

Wystawa Kolektywu Ilu Nas Jest „Śmieję się, aż zasnę”, Dom Środowisk Twórczych, Kielce, 2019

Wystawa Kolektywu Ilu Nas Jest „Śmieję się, aż zasnę”, Galeria Poziom 4., Filharmonia im. Mieczysława Karłowicza w Szczecinie, 2020

2021 Illustrators Exhibition Finalist in Bologna Children’s Book Fair

Nominacja w konkursie Przecinek i Kropka 2020 na Najlepszą Książkę Dziecięcą dla książki „Moja babcia, mój dziadek”

Książka „Moja babcia, mój dziadek” trafiła na pokonkursową listę BIS Książka Roku 2018 PS IBBY w kategorii graficznej (2020)

Książka „Trzy życzenia” trafiła na pokonkursową listę BIS Książka Roku 2018 PS IBBY w kategorii graficznej (2020)

[nietopesz]

fun story: byłam na wycieczce ze szkołą gdzie musieliśmy wybrać aktywność sportową (?) i wybrałam jazde konną (?) i prawie się popłakałam bo inne konie się przestraszyły i zaczeły wariować i myślałam że mnie koń zrzuci, ale nic się nie stało, żyje jeszcze ✌😔 (i like to believe i had potential in horse riding, my friend said i was quite good) jealous of taes hprse riding skills

cieszę się, że przeżyłaś dkfja ♥ nigdy nie jeździłam konno, ale też mam kilka perypetii z nimi związanych, gdyż moja babcia miała kiedyś konie

najwyraźniej pamiętam jak źrebak wydostał się ze stajni jakimś cudem i zaczął biec wprost na mnie.. życie mi przed oczami przeleciało 😓 ale zdążyłam się schować się do kurnika i też przeżyłam jdkf ✌

[lifewithkasia]

Rafał nie będzie spał

Za każdym razem, kiedy w ciągu dnia czuję się jak zwłoki, myślę, że jest to zemsta mojego ciała za przedszkolne leżakowanie. Zawsze sprytnie omijane, dzięki jedynym w moim życiu znajomościom (babcia była dyrektorką sąsiedniego przedszkola) i faktycznej alergii na pierze. W czasach, kiedy syntetyczna pościel była jeszcze wymysłem Zachodu, a dla bardziej otwartych, nowinką rodem z Mango TV (kliknij i czytaj), i o której w publicznej placówce miasta do 25 tysięcy mieszkańców można było pomarzyć.

Oddając się wspomnieniom, na dźwięk słowa leżakowanie, niczym odruch psa Pawłowa pod czaszką odbija mi się jedno zdanie:

„Rafał nie będzie spał”.

Nadejście Rafała do przedszkola było rytuałem, który niczym głos szefa w windzie sygnalizował rozpoczęcie kolejnego rozdziału codziennej rutyny. Założę się, że jest wspominany przez wszystkie dzieci z mojej grupy, które tak jak ja miały pracujących rodziców i lądowały w przedszkolu o nieludzkiej porze. A tym samym, przed Rafałem.

Mniej więcej w tym wieku poznałam Rafała. Lalka, którą trzymam na zdjęciu, zawsze leżała w pudełku na najwyższej, reprezentacyjnej półce w sali i nie można było się nią bawić, bo została wyznaczona tylko do zdjęć. Prawdopodobnie dlatego zgodziłam się na tę fotografię, choć z persepktywy czasu rude dziecko z czarną kitą w stylu Dżina z Alladyna wzbudza we mnie bardzej niepokój, niż chęć zabawy.

***

Zanim przejdziemy do głównego bohatera, zacznijmy od mamy Rafała, która mogła być prototypem Cruelli DeMon ze „101 Dalmatyńczyków”, gdyby bajka powstała kilka lat wcześniej i została osadzona w stylistyce i rzeczywistości trochę bardziej na wschód od Los Angeles. Białe, sztuczne futro, czarne pierzaste włosy, ostre czerwone usta i paznokcie, których długości nie powstydziłaby się sama Kylie Jenner i które w nieznany dla mnie sposób nigdy nie skrzywdziły Rafała.

A miały okazję! Gdy Rafał w ataku porannej histerii w przedszkolnym korytarzu rzucał się na swoją rodzicielkę, a te próbowały odczepić syna właścicielki od nogi, od ręki, czy zastopować konwulsyjne ruchy na linoleum przed salą.

Czas trwania rytuału był różny, w zależności od tego, w jaki sposób mama Rafała próbowała go zakończyć oraz zewnętrzne bodźce – dezorientację znajdujących się w polu rażenia dzieci, czy stopień natężenia próśb i gróźb Pań przedszkolanek, które ruszały na pomoc kobiecie. Najczęściej jednak działała ostateczność, czyli magiczne zdanie: „Rafał nie będzie spał”.

Nie ukrywam, że nasza relacja zacieśniła się dzięki „legalnemu” zwolnieniu z leżakowania stawiającego szczęściarzy w grupowej hierarchii nieco wyżej, niż inne dzieci. Mówię oczywiście o tych, którzy nie zasypiali w 5 sekund, jak przyjaciółka K., czy odwieczny wróg M., ale tych świadomych naszego przywileju. Sapiąc z wyraźnym fochem, tuż przed obróceniem się na drugi bok i teatralnym przykryciem kocem, zawsze zdołali posłać nam nienawistne spojrzenie.

Cała ekipa w jednym obrazku.

***

Sam Rafał był eleganckim chłopcem. Grzeczna fryzura od linijki, koszulka polo wystająca spod welurowej bluzy. Wszystko to, co koneserka męskiego piękna i trendsetterka w wieku przedszkolnym, urodzona na przełomie lat 80. i 90., mogła sobie wymarzyć.

Nie pamiętam, by kiedykolwiek uczestniczył w naszych dionizyjskich zabawach zakrapianych kisielem i kawą zbożową z kożuchem. Należało do nich, między innymi, okładanie się zabawkami, np. drewnianym klockiem, po którym do tej pory mam pamiątkę na czole. Rafał był ponad to. Kilka ładnych razy zostaliśmy jednak upomnieni za hałaśliwe posiadówki na drewnianej ławce z sali gimnastycznej. I to by było na tyle, bo Rafałowi większość czasu w przedszkolu zajmowało siedzenie na krzesełku z rękami na kolanach i skrupulatne odliczanie czasu do momentu, w którym znów będzie mógł rzucić się mamie w ramiona i z miną zwycięzcy oznajmić, że „nie, nie musiał spać”.

Jak to jednak na Lubelszczyźnie bywa, wraz z wiekiem, elegancki przedszkolny uniform kolegi zamienił się w prawilną, ortalionową zbroję. Fryzura straciła na objętości, nie wykraczając poza 5 milimetrów dookoła głowy, a polówka, zakładana tylko przy największych z okazjach, zabarwiła się na majtkowy róż i usztywniła w okolicy kołnierzyka, który od tej pory stał na sztorc i idealnie okalał pokaźny kark. Wiem to jednak tylko z relacji mojej znajomej z sąsiedniego miasta, bo zanim we wrześniu 96’ na szkołach wywieszono listy pierwszoklasistów, wiadomo już było, że Rafała na niej nie zobaczymy, bo się wyprowadził.

Myślę, że zmiana miejsca zamieszkania Rafała była słuszną taktyczną zagrywką niewątpliwie utalentowanego stratega – jego mamy. Na pewno zdawała sobie sprawę, że po zakończeniu 6-letniej wojny w przedszkolu, jej syn trafiłby do jednej klasy z dawnym kolegą lub koleżanką ze starszaków. A wtedy przedszkolna legenda o Rafale, który nie będzie spał, stałaby się wieczna.

Widzicie to? Późne lata dwutysięczne, piątkowy wieczór, gruba impreza na placu zabaw na osiedlu Samsonowicza. Rafała nie ma, bo ma szlaban za kolejną banię z matmy, omijają go więc wspomnienia dawnych czasów przy jeszcze nielegalnym piwie z nowo otwartej Biedronki, które były, a teraz ich nie ma. W pewnym momencie jeden kolega o dobrym sercu przypomina sobie brakującego ziomka, więc postanawia podejść pod jego balkon, by przez kilka minut zagadać i połączyć się w cierpieniu. W drodze i na skutek upojenia, doznaje jednak olśnienia i cel jego wizyty nieznacznie się zmienia. Stając więc pod balkonem woła:

- Rafaaał, Rafaaał!

- Co drzesz japę Seba?!

- Pytanie mam, Mordo.

- Szybko, bo mi stara szaleje, szlaban mam przecież.

- Dobra ziomek, jedno pytanie mam. A będziesz dzisiaj spał? Huehuehuehue.

Dobrze, że moja koleżanka spotkała się z nim w tej samej lubelskiej szkole. Dzięki temu, przynajmniej w mojej głowie, legenda ta żyje do dziś.

Rafał will not sleep

Every time I feel like a corpse during the day, I think it is my body's revenge for pre-school times. Thanks to my only connections in my life (grandmother was the head of the neighboring kindergarten) and actual feather allergy, I was always cleverly avoiding a nap time. It was the time when synthetic bedding was still a Western invention, and, for more open-minded, a thing taken straight straight from Mango TV, and about which you could have just dreamt of in a public facility of the city up to 25,000 inhabitants. Diving into memories, at the sound of the word nap time, there is one sentence which is reflecting in my head like the Pavlovian response: "Rafał will not sleep." Rafał's arrival in a kindergarten was a ritual that, like the voice of the boss in the elevator, signaled the beginning of the next chapter of the daily routine. I bet he is remembered by all the children in my group who, like me, had working parents and were ending up in kindergarten at an inhuman time. And thus, before Rafał.

I met Rafał around this age. The doll that I carry in the picture always laid in a box on the highest, representative shelf in the classroom and we could not play with it, because it was designated only for photos. This is probably why I agreed to take this picture, although from the time perspective a redhead child with a black kit in the style of Genie from Aladdin arouses anxiety in me rather than the desire to play. Before we get to the main character, let's start with Rafał’s mother, who could have been the prototype of Cruella DeVil from "101 Dalmatians", if the fairy tale had been created a few years earlier and set in the style and reality a bit further east from Los Angeles. White, fake fur, black feathery hair, sharp red lips and nails, whose length would make Kylie Jenner ashamed Kylie Jenner, and which in an unknown way to me, never hurt Rafał.

But they had the opportunity! When Rafał, in an attack of morning hysteria in the kindergarten corridor, run to his parent, they tried to detach the son of the owner from the leg or arm, or stop convulsive movements on the linoleum in front of the classroom.

The duration of the ritual varied, depending on how Rafał's mother tried to end it and external stimulti - disorientation of children in the field of destruction, or the intensity of the requests and threats of the kindergarten ladies who went to help poor woman. However, most often the last option worked, which was the magical sentence: "Rafał will not sleep."

I must admit that our relationship strengthened thanks to the "legal" exemption from naps and was placing slightly higher in the group hierarchy than other children. Of course, I am talking about those who did not fall asleep in 5 seconds, like my friend K. or eternal enemy M., but those aware of our privilege. Puffing with a clear focus on our face, just before turning over and covering with blanket in a dramatic way, they always managed to give us a hateful look.

The team in one pic.

Rafał himself was an elegant boy. Nice hairstyle cut from a line, a polo shirt sticking out from a velour blouse. Everything that a connoisseur of a male beauty and a trendsetter in preschool age, born at the turn of the 1980s and 1990s, could have dreamt of.

I don't remember if Rafał has ever been participating in our Dionysian games sprinkled with jelly and cereal coffee with skin. These included, among other things, fights with toys, e.g. a wooden blocks, after which I still have a souvenir on my forehead. Rafał was over it. A few nice times, however, we were reprimanded for noisy discussionz while sitting on a wooden bench from the gym and waiting for a nap time to be finished. And that would be all, because Rafał spent most of his time in kindergarten sitting on a chair with his hands on his knees and scrupulously counting down time to the point where he would be able to run in his mother’s arms again and say with the winner’s simle that "no, he did not have to sleep ".

However, as it happens in the Lublin voivodeship, with age, the elegant preschool uniform turned into a right orthalionic armour. The hairstyle lost in volume, not exceeding more than 5 millimeters around the head, and the polo, worn only on the largest of occasions, became dyed pink and stiffened around the collar, which from that time stood still and perfectly surrounded the substantial neck. However, I only know this from the stories of my friend from a neighboring city, because before September 96 'lists of schools were pinned in the doors, it was already known that we would not see Rafał on it. He moved out.

I think that the change of Rafał's place of residence was the right tactical move of an undoubtedly talented strategist - his mother. She certainly knew that after the end of the 6-year-long war in kindergarten, her son would go to the class with one of a former friends from kindergarten. And then the preschool legend about Rafał, who will not sleep, would become eternal.

Can you see it? Late ‘00, Friday evening, a hard party at the playground at the Samsonowicz district. Rafał is not there, because he has a ban for another bad grade in math, so he bypasses the memories of the old times with the still illegal beer from the newly opened Biedronka, which were, and now are not there. At one point, a friend with a good heart remembers the missing homie, so he decides to go to his block and talk for a few minutes in front of the balcony to unite in pain. On the way and as a result of intoxication, however, he experiences glare and the purpose of his visit changes slightly. So, standing under the balcony he shouts:

- Rafaał, Rafaaał! - What are you doing Seba ?! - I have a question, Dude. - Quick, because my mother is getting crazy here, you know I have a ban. - No worries man, I have just one question. Will you sleep today? Huehuehuehue.

It's good that my friend met him at the same school in Lublin area. Thanks to that, at least in my head, this legend lives to this day.

[nvmpheal]

contemplation, midnight, reflection, earth

contemplation:  ⋆

midnight: are you a different person late at night than in the early morning?

absolutely... mam o wiele więcej energii z rana, plus w nocy strasznie się rozluźniam, bo z rana mi jeszcze głowa pracuje i myślę sobie co ludzie pomyślą :/

reflection: have you ever changed something you liked about yourself to satisfy someone else?

STARAŁAM SIĘ, dla rodziców, ale zawsze jednak chciałam też przy okazji się zmienić? nie pamiętam czy kiedykolwiek zrobiłam coś takiego TYLKO dla kogoś innego.

earth: where do you feel most at home?

muszę przyznać, że w kanadzie. szczególnie w moim pierwszym domu, gdzie teraz mieszka moja babcia, jednak dawno tam nie byłam :[ (a drugim domem są łapki mojego skrzata do pary)

⋆ @seguoia  /  source  （not accepting）

[zapisyznaszejklasy]

▬▬▬▬▬▬▬ « ~ * ♛ * ~ » ▬▬▬▬▬▬▬▬        „Jestem twoim początkiem i końcem, twoim jebanym antystwórcą.” ── eM.  ● ──   ٠ Autorskie ٠ Luźne ٠ Kreatywne. Jak kto woli. Jednak przed napisaniem czegokolwiek określ się jak chcesz rozmawiać bo później nie wiem czy mam się swoim imieniem przedstawiać czy postaci. (;   ٠ Ps. wbrew pozorom nie gryzę, nie połykam w całości ani nie jestem aż tak wymagająca jak może się wydawać. Liczy się miła atmosfera i co najważniejsze wzajemny szacunek. Ps. Uczulona jestem na rozmowy typu: aha, nom itd. więc jeśli dla kogoś to jest inteligentna wymiana zdań to niech taka osoba mnie nie zaprasza. Do innych nie mam jakichkolwiek zastrzeżeń. (:  ─────────── « ~ * ♛ * ~ » ───────────   ٠   Informacje odnośnie postaci ── Mirabelle S.  ٠   ٠ Imiona ~ ── Elena jet Mirabelle Katerina.   ٠ Nazwisko Rodowe ~ ── Rievaulx von Schwarzild.   ٠ Wiek ~ ── Trudno określić.   ٠ Pochodzenie i obywatelstwo ~ ── Amerykanka.   ٠ Imiona rodziców ~ ── Batholomäus i Miranda.   ٠ Stan cywilny ~ ── Skomplikowany.   ٠ Rasa ~ ── Angel with Demon and Witch.            ── « ٠ A D R E S ٠ » ──                          ٠ Miejscowość ~ ── Fall’s Church/Mystic Fall’s   ٠ Ulica ~ ── Clark St. Covington   ٠ Numer mieszkania ~ ── 2101, GA 30014            ── « ٠ I N N E ٠ » ──            ٠ Wizerunku użyczyła ~ ── Nina Dobrev.   ٠ Konto założone dnia ~ ── ok. 27.07.2013  ─────────── « ~ * ♛ * ~ » ───────────     Kącik ♛  Serialomaniaków i kinomaniaków ─── The vampire diaries. ─── Supernatural ─── Arrow ─── The orginals ─── The secret circle ─── Dexter. ─── La tempestad ─── Game of thrones ─── Hannibal ─── Amor bravio ─── Cuidado con el angel ─── Titanic ─── Once upon a time ─── Supernatural ─── 2012 ─── Once upon a time in wonderland ─── Reign ─── Da vinci’s demons ─── Pretty little liars ─── Vampire Academy ─── Twilight Saga ─── La fuerza del destino ─── Abismo de pasión ─── Mi pecado ─── Sortilegio ─── The secret circle ─── Harry Potter ─── The Hunger Games ─── Inception ─── Letters To Juliet ─── In Time ─── Need for speed ─── Jennifer’s Body ─── El fantasma de Elena.   ٠ Jak coś mi się przypomni to dopiszę później.   (♧)   Wracam  ♛  do tych nazw  (♧) ─── „Nσscє tє ípsum” ─── „Whσ needs rυles?” ─── „Shє’s íncαpαblє σf lσvє” ─── My dad is killer ─── Emocjonalna daltonistka ─── Liga morderców ─── My life is like a never ending funeral ─── Maskarada uczuć ─── A fallen angel in the darkness ─── Cαn’t yσu see it’s killing me? ─── Mυñєcα Brανα ─── „Sєcσnd thσughts” ─── „єgσízm w czystєj pσstαcí” ─── „Dєstrukcyjny σrgαzm szynszylí” ─── Vovazil'vova ─── „Cuєstíón dє egσísmσ” ── „Elσkwєntny αntystwórcα” ─── „Jє nє suís qu'un єtrє sαns ímpσrtαncє” ─── „Vσír lα lumíèrє єntrє lєs bαrrєαux” ─── „Sєє yσu ín evєrythíng ” ─── Mílєjdí ─── „Instαntєs dє ◈ єtєrnídαd” ─── „Rєígn σf ◈ tєrrσr” ─── „Mi corazón ◈ estaba ciego”   ٠ Masz wątpliwość odnośnie nazwy Mυñєcα Brανα? Proszę. Data jednak mówi sama za siebie. Miałam ją pierwsza. Daj dowód potem się głupia pizdo kłóć. To tak nawiasem gdyby były wonty. Ps. Jeśli chodzi o resztę nazw to dodam je jak znajdę na laptopie.  ٠ http://meluskaa.blogspot.com/201

1/08/moje-nazwy-na-ps.html  ─────────── « ~ * ♛ * ~ » ───────────    Mirabele jest inteligentną i przebiegłą manipulantką. Uwielbia wykorzystywać swoje atuty wśród mężczyzn, tylko z tego względu, że ich szczerze nienawidzi. Może przez traumatyczne przeżycia z dalekiej przeszłości pragnie wykorzystać swój czas i robi wszystko, byleby utrzymać za wszelką cenę przy życiu swoją hordę posłusznych kościotrupów. Nie ma żadnych oporów przed zabijaniem z premedytacją nawet patrząc ofierze prosto w oczy jak powoli kona, tracąc całą esencję życiową tylko dla jej wewnętrznego kaprysu. Jest świadoma swojej urody i wie, jak ją wykorzystać, tak aby złapać ofiarę w swoje sidła, owinąć wokół paluszka by ostatecznie zadać kulminacyjny cios. Zapamiętaj. Ta dziewczyna zawsze osiąga swoje cele bez względu na cenę i choćbyś doszukiwał się w niej dobra to za nic w świecie go nie znajdziesz, a ona bez problemu wykorzysta twoje słabości i ostatecznie cię zmiażdży nie pozostawiając na tobie suchej nitki. Z rozkoszą będzie spoglądać spod burzy ciemnych rzęs jak toniesz w własnej krwi krztusząc się swoimi wymionami. Tak to jest ona. Nieprzewidywalna bogini bólu, płaczu i krzywdy.                  ~ * .♧. * ~ Spotkałeś kiedyś anioła? Zapewne twoja odpowiedź brzmi nie, ale czekaj, czekaj mam kolejne. Sądzisz, że istnieją? I tutaj odpowiedzi będą różne w zależności od wiary danego człowieka. Teraz postaram się ci przybliżyć historię tych niebiańskich istot. Zamieniaj się w słuch (…) Anioły pozornie są postrzegane jako istoty nieskazitelnie czyste. Problem tkwi w tym, że wszystkie te bajki o nich daleko odbiegają od normy. Tak naprawdę nie istnieje nikt taki jak anioł stróż choć w tejże kwestii moglibyśmy ze sobą polemizować. Nie mogę jednak zaprzeczyć, że owe istoty nie istniały ponieważ pewne wydarzenia jednak miały swoje miejsce choć nie trwały one nie wiadomo jak długo jednak dzięki temu ludzie zdążyli już wyrobić sobie zdanie na ten temat, które ostatecznie ewoluowało w legendę. Dlaczego tak się wydarzyło? Przyznam, że sama tego nie wiem, ale byłam jednym z nich i w połowie nadal jestem. Upadłam. Stoczyłam się na dno tylko dlatego, że uwierzyłam w swoje możliwości ruszając na przód nie bacząc na konsekwencje. I właśnie wtedy popełniłam swój pierwszy w poważnych skutkach błąd. Mój przełożony zawsze powtarzał, że mądrym jest ten kto zawsze słucha i wiernie przestrzega bożego słowa. Nie wzięłam sobie jego słów do serca tylko zrobiłam jak zwykle na przekór. Odeszłam od łaski najwyższego skazując się na jawne potępienie. W swojej nader wielkiej miłości ulitował się i pozwolił mi dzięki temu odkupić swoje błędy zsyłając mnie na ziemię po to abym w każdym kolejnym wcieleniu doświadczyła co to jest trud, cierpienie i poświęcenie, a także strata najbliższych. Musiałam tego doświadczyć na własnej skórze choć pomimo tych wszystkich doświadczeń moje zachowanie nie uległo zmianie dlatego, że nadal byłam krnąbnym uczniem i uciekałam mu spod kontroli. Nie potrafił nade mną zapanować i w tym tkwił cały problem. Zawsze robiłam wszystkim na złość nie licząc się z zdaniem i opinią innych. Od dnia moich narodzin było we mnie coś mrocznego na co sama nie miałam wpływu. To coś we mnie tkwiło i z każdą porażką kiełkowało jak wylęgające się robactwo, zaraza. Byłam sama w sobie zła, ale nie mogę też zaprzeczyć, że nie mam drugiej twarzy. Tej w, której tak naprawdę nie wyróżniam się spośród tysiąca czarujących, czułych i kochających bezbronnych istot na krzywdę tego świata. Nie raz rozczulałam się nad niemożnością wpłynięcia na pewne sytuacje. To wszystko wbrew pozorom zaczęło się ode mnie. Byłam zaledwie początkiem anielskiej rewolucji, w której upatrzyli sobie mnie za wzór inni członkowie niebiańskiego orszaku. Bunt przez dekady i stulecia poszerzał się do takiego stopnia, że spośród tylu aniołów stróży pozostała na dzień dzisiejszy zaledwie wytrwała wierna garstka, ale jeśli tak dalej pójdzie to nie pozostanie nikt. A owej rasy dobiegnie koniec. Wszyscy tak jak ja i wielu innych staną się upadłymi aniołami ciemności, których mrok pochłania nieodwracalnie. Czy zdołasz mnie uratować przed moją rychłą zagładą? Czy może poprzesz me samobójcze zapędy?                  ~ * .♧. * ~    Świat jest niezbadany. Tak zawsze powtarzała moja babcia, za którą kiedyś tęskniłam. Niestety są to stare dzieje okryte bólem i wspomnieniami po osobie, którą niegdyś kochałam, ufałam i byłam gotowa za nią oddać własną duszę. To był błąd największy jaki popełniłam w swoim jakże krótkim życiorysie.. To głównie dzięki niej stałam się nieufna i nieczuła na ludzki ból. Nie umiem już spojrzeć komuś prosto w oczy mówiąc szczerze kocham cię, choć stop! Jest taka osoba, ale niejestem w stanie teraz określić jakie ma dla mnie znaczenie. Wiem jedynie, że to jedyny człowiek, któremu ufam, a nawet zdarza się, że zrobię to co chce pomimo tego, że nie liczę się z zdaniem nikogo. Zaprzeczyłam teraz sama sobie. Jeśli chodzi o zaufanie to moim zdaniem jest ulotne jak każda pora roku wstępująca na miejsce drugiej. Co chwila się zmienia w zależności od naszych słów, wyborów i decyzji podjętych czasami pod naporem presji. Wybieramy drogę, którą na trzeźwo uznalibyśmy za najgorszą z możliwych opcji. Ścieżka ta nie jest usłana płatkami róż, wręcz przeciwnie. Napotkasz na niej mnóstwo przeszkód. Ciernie, kolce, granaty i inne bronie różnego kalibru. Czy przetrwasz ją, aż do ostatniego zjazdu prowadząceg ku bram twojego domu? Musisz przekonać się o tym sam, ale ja przetrwałam każdy upadek, potyczkę, która niestety była lekcją życia. Lekcją, która ostatecznie zmieniła mnie i postrzeżenie na otaczający świat. Nawet w najgorszych koszmarach człowiek jest w stanie się podnieść tylko cena może być ostetcznie zbyt wyskona. Zmarłam. Może nie, aż tak dosłownie, ale nie jestem już tą samą słodką Charlotte, która z uwagą i posłuszeństwem wypełniała każde polecenie Margarett. Nie jestem już wzorową wnuczką, która była na każde zawołanie swojej ukochanej opiekunki. Mama? Nie znam tego słowa. Nigdy nie istniało w moim słowniku. Rodzicielka już w pierwszych dniach porzuciła mnie zostawiając pod opieką swojej ukochanej matki. Porzuciła nas obie, a bynajmniej wierzyłam w tą bajkę przez wszystkie lata swojego życia do dnia kiedy mój świat przekręcił się o 180 stopni. Margarett na kartkach pewnej księgi opisującej mojej życie zapisywała tam wszystko nie pomijając żadnego szczegółu. Ktoś kiedyś powiedział mi, że każdy zbrodniarz zostanie przyłapany na złym uczynku, ale nie zdawałam sobie sprawy, że owym łotrem okaże się osoba, którą tak mocno kochałam. Owa księga o, której mowa w dekalogu otwierała się dzięki mechanizmowi polegającemu na przyłożeniu mojej dłoni lub Margarett by księga się otworzyła. Marg była wiedźmą o czym od samego początku nie wiedziałam. Ukrywała przede mną nie tylko prawdę o moim pochodzeniu, ale także o tym, że nie byłyśmy spokrewnione, a ja? Byłam aniołem. Miałam białe skrzydła. Już od dziecka podejrzewałam, że nie jestem zwyczajna, ale zawsze tłumaczyłam sobie, że naoglądałam się za dużo seriali i bajek dla dzieci razem z Dexterem moim najlepszym przyjacielem później pierwszym chłopakiem. Nie był miłością mojego życia, ale pierwszym młodzieńczym zauroczeniem mogłabym rzecz, że owszem.. Jednak po odkryciu tej prawdy musiałam opuścić miasto w, którym się wykochowałam, które kochałam. Fall’s Church zawsze było schornieniem dla mnie i moich bliscy, którzy okazali się farsą. Wszystko było pokryte pościelą zaścieloną na kłamstwie. Reszta moich wyborów była uzasadniona impulsem doprowadzającym mnie do śmierci. Moje ciało. Nie chciałam go tracić, ale dzięki temu, że znałam pewne zaklęcie dzięki, któremu przejęłam ciało siostry bliźniaczki Mirabelle mogłam zacząć od nowa. Ona w odróżnieniu ode mnie wychowała się w normalnym domu. Margarett uznała ją za niepotrzebną dlatego podrzuciła jakiemuś wieśniakowi i wmówiła mężczyźnie za pomocą czaru perswazji, że jest ona jego wnuczką mimo, że facet nie miał dzieci. Stworzyła mu scenariusz życia, którego tak naprawdę nie było. Gdy spotkałam po raz pierwszy siostrę on już nie żył. Wyciągnęłam z niej wszelkie informacje, a ponieważ czas mnie naglił musiałam podjąć kroki w natychmiastowym obrocie. Dlatego teraz nazywam się tak, a nie inaczej. Nie działałam w pojedynkę. Pomagał mi w owym planie Jeffrey. Demon, którego znałam w poprzednim życiu pod imieniem, które nosiła moja siostra. Zbieg okoliczności? Nie wiem, ale widocznie tak musiało być, a może Margarett specjalnie nadała jej te imię dla zmyłki. Możliwe. Jednak pamiętałam każdy moment z każdego mojego życia choć w między czasie po jej śmierci odkryłam coś jeszcze. Każdy sobowtór jest połączony ze sobą cienką nicią. Sama osobiście nazywam to rozdzieleniem duszy, która w dniu powstania świata podzieliła się na części jak puzzle i aby złożyć cały obrazek w całość potrzeba do tego jest interwencja stworzyciela. W chwili śmierci Amary wróciły do mnie wspomnienia zarówno Tatii jak i innych sobowtórów, które zmarły przed nią, później w następstwie była Katerina Petrova i Elena Gilbert, którą zabiliśmy razem z Jeffreyem. Demonem o, którym wcześniej wspominałam. Osobą dla, której jestem gotowa poświęcić nawet swoje życie tylko po to aby jemu nic się nie stało.. Może dużo czasu minęło od mojej konfrotacji z Margarett, którą też zabiliśmy, ale jeśli istnieje ktoś taki kogo mogłabym darzyć jakimkolwiek pozytywnym uczuciem to bez dwóch zdań jest nią Jeff. Nadal jestem aniołem, ale zdecydowanie upadłym. Moje skrzydła nie są już białe. W momencie kiedy odnalazłam swoją rodzinę i przygarnęłam pod swoje skrzydła najmłodszą przyrodnią siostrzyczkę Neytiri nie wiedziałam, że posunę się pod wpływem desperacji do czynu, który mnie zniszczy. Zabiłam ją dlatego, że nie mogłam znieść myśli, że już go nie odzyskam. Jeffrey zmarł. Zostawił mnie na 10 lat samą z wszystkimi problemami i wspomnieniami po nim. Tak. Zdecydowanie kochałam go na swój dziwny chory sposób. Byłam zdolna poświęcić wszystko nawet miłość do siostry byleby by go odzyskać. Byleby z nim być nawet za cenę własnego zatracenia. Siostrę? Odzyskałam, ale nie na długo. Jeff ją wskrzesił zaraz po tym jak wrócił do świata żywych. Potrafił. Co to takiego dla demona? Nic.. Odzyskałam ją, ale coś się zmieniło. Pewien psychopata imieniem Dexter stwierdził, że zniszczy mi życie tylko dlatego, że go zostawiłam. Tylko dlatego, że odeszłam z Fall’s Church. Tylko dlatego, że coś mu się poprzestawiało w główce, a może z innego powodu? Tego nie wiem. Wiem jedno, że muszę uciekać. Uciekać aby przetrwać i pomścić śmierć siostry i ukochanego psa łobuza. Bez dwóch zdań mogę powiedzieć bez ogródek, że moje życie to niekończący się pogrzeb w każdym możliwym życiu, wcieleniu… To stworzyło ze mnie potwora. Zabijanie przynosi mi przyjemność. Odzyskałam nawet władzę nad moją hordą posłusznych kościotrupów. Jest coś jeszcze. Nie jestem tylko aniołem. Wszystko na świecie ma swoje źródło. Ja też nim jestem, ale nie będę zdradzać czego. Sam zgadnij, albo napisz. Przekonaj się ile tajemnic kryje taka drobna istotka imieniem Mirabelle. Postaram się cię nie zawieść jeśli będziemy razem współpracować…  ▬▬▬▬▬▬▬ « ~ * ♛ * ~ » ▬▬▬▬▬▬▬▬

[januszcebula]

Znajdź więcej Coffee Grinders informacji o 2016 New Hot Sprzedaż Cafetera Coffee Mill Drewniane I Metalowe projekt Retro Mini Instrukcja Kawy Bean Grinder Ręczna Handmade Stożkowy zadziorów, wysokiej jakości szlifierka narzędzie, Chiński szlifierka na mokro dostawca, tanie młynki rur od SJ IFine Sto... Ręczny młynek do kawy - moja babcia taki miała, bardzo lubiłem się nim bawić, tzn. mieliłem babci kawę :) https://goo.gl/RRYz7K #AliExpress https://goo.gl/73WTSH #GearBest https://goo.gl/YJFYQE #TanioNaAli https://goo.gl/7Ciq80 https://external.xx.fbcdn.net/safe_image.php?d=AQBAZ2UbDX4C1W5m&w=130&h=130&url=https%3A%2F%2Fae01.alicdn.com%2Fkf%2FHTB12FFBKVXXXXaUXpXXq6xXFXXXD%2F2016-New-Hot-Sprzeda%C5%BC-Cafetera-Coffee-Mill-Drewniane-I-Metalowe-projekt-Retro-Mini-Instrukcja-Kawy-Bean.jpg&cfs=1&_nc_hash=AQDStKzcD0DfYfjL https://goo.gl/RRYz7K X-man Czyli Pan X link: https://www.facebook.com/1596939190324920/posts/1610086329010206 name: Comment link: https://www.facebook.com/1596939190324920/posts/1610086329010206 name: Like link: https://www.facebook.com/1596939190324920/posts/1610086329010206 name: Share