#natuur in de stad

[irisgardenecology]

Naamkaartjes voor stoepplantjes en aanwaaiers ('onkruid') [download]

Vaak is wat wij onkruid vinden, eigenlijk heel nuttig! Zo heb ik enkele soorten in mijn voortuin van naamkaartje voorzien. Kijk, voorbijganger, deze staat hier bewust! Hopelijk groeit zo het bewustzijn van die voorbijganger ook. En omdat er zo veel enthousiaste internetreacties op kwamen, deel ik hier mijn kaartjes als download! (more…) “”

[njoypicturesfotografie]

𝗛𝗲𝘁 𝘃𝗲𝗿𝗹𝗶𝗰𝗵𝘁𝗲 𝘁𝗲𝗻𝘁𝗼𝗼𝗻𝘀𝘁𝗲𝗹𝗹𝗶𝗻𝗴𝘀𝘁𝗲𝗿𝗿𝗲𝗶𝗻 𝘃𝗮𝗻 𝗱𝗲 𝗽𝗿𝗮𝗮𝗹𝘄𝗮𝗴𝗲𝗻𝘀 𝘃𝗮𝗻 𝗵𝗲𝘁 𝗕𝗹𝗼𝗲𝗺𝗲𝗻𝗰𝗼𝗿𝘀𝗼 𝟮𝟬𝟮𝟰 𝗶𝗻 𝗟𝗶𝗰𝗵𝘁𝗲𝗻𝘃𝗼𝗼𝗿𝗱𝗲!

Deze bloemenpracht is een waar spektakel! Wil je meer zien? Bekijk snel de foto's op mijn website en laat je betoveren door deze kleurrijke creaties!

[seizoenenblog]

7 dingen om te doen bij de boer in de zomer

7 dingen om te doen bij de boer: De zomer is de perfecte tijd om de stad te ontvluchten en het platteland te verkennen. Een bezoek aan de boerderij biedt een unieke kans om te ontspannen, te leren en te genieten van de natuur.

7 dingen om te doen bij de boer: De zomer is de perfecte tijd om de stad te ontvluchten en het platteland te verkennen. Een bezoek aan de boerderij biedt een unieke kans om te ontspannen, te leren en te genieten van de natuur. Of je nu met je gezin, vrienden of alleen gaat, er is altijd iets leuks en leerzaams te doen. In deze blog ontdek je de leukste activiteiten die je kunt ondernemen bij de…

[salernoah]

Woensdag | 15-05-2024 | 24°C | Vietri sul Mare | Dag 3

Ik ben in de zevende hemel en

weet precies waar ik thuis hoor. Of wellicht dat ik in een vorig leven een Italiaanse uit Vietri sul Mare was. In ieder geval is dit nu mijn nieuwe favoriete plek op aarde, denk ik dan (ik heb Sicilië immers nog niet gezien).

Ik kan niet omschrijven hoe mooi Vietri is, dus heb ik gelukkig een heleboel foto’s voor jullie zodat jullie het zelf kunnen aanschouwen. Nu moet ik alleen papa overhalen om een extra rugzak mee te nemen zodat ik daar al mijn aankopen in kwijt kan. Zoals ik al zei, staat Vietri bekend om haar keramiek. Prachtig gekleurde keramiek, waarbij de kleuren symbool staan voor de stad en de Amalfikust. Zo staat geel voor de citroenen, blauw voor de zee en de lucht, en groen voor de natuur en de bergen. Romantischer kan haast niet.

Momenteel zit ik op een prachtige bank, ook van keramiek, in de kleuren saffraangeel en turquoise. Ik wacht op de bus terug naar Salerno. De rest van de deelnemers zijn al teruggegaan.

21:20 | Vietri is zo'n tien tot vijftien minuten met de bus vanaf Salerno. Op de terugweg zat ik naast een oudere vrouw en heb ik kort met haar gesproken. Nog altijd ben ik zenuwachtig en neurotisch als ik met het openbaar vervoer reis, maar ik ben zonder problemen terug in Salerno beland, nu een paar prachtige souvenirs rijker. Zodra papa langskomt (in de laatste week van mijn taalcursus) kan hij alvast een aantal souvenirs mee naar huis nemen. Zo veel mooie spullen die ik absoluut niet achter kan laten in Vietri.

We waren met een klein groepje in Vietri. Een van de docenten begeleidde ons en vertelde veel over het stadje. Vietri kent een bijzondere geschiedenis, die wordt afgebeeld op de muren in de stad. Overal in de stad zie je de symboliek van Vietri terug. De ezel is de mascotte van de stad, omdat ezels vroeger in Vietri een transportmiddel waren. Elk nummerbordje is daarom ook het blauwgroene ezeltje. Zo schattig!

We aten schaafijs gemaakt met citroenen uit Vietri en liepen daarna naar een park dat veel weg had van het Parque Güell in Barcelona. Er was zelfs een klein amfitheater met donkerblauwen keramieken zitvlakken!

Vanochtend heb ik ook al souvenirs gekocht bij een keramiekwinkeltje op de route naar school. De eigenaar was ook de maker van de keramieken spulletjes en zei dat zijn werkplaats in Vietri ligt. Al die vrolijk gekleurde spulletjes wil toch iedereen hebben?!

Oké, dan nog even over het kennismaken met mensen van mijn leeftijd. Weet je nog dat ik zei dat het best lastig is om mensen uit de buurt te leren kennen? Ik had het mis. Het is vrij makkelijk: je hoeft alleen maar nietsvermoedend naar de plaatselijke groente- en fruitmarkt te gaan en je wordt zomaar aangesproken door een Italiaan die op de markt werkt en je vraagt of je een keertje koffie met hem wilt drinken. Op dat moment zeg je gewoon ja, omdat je spontaniteit leuk vindt en je zo overrompeld bent dat je denkt waarom ook niet? Dus geef je de Italiaan in kwestie, die Cristian blijkt te heten, je nummer en twijfelt bij thuiskomt of je wel de goede cijfers hebt ingevoerd. (Achteraf blijkt van wel). Oh, zó gaat dat dus.

Intussen ben ik enigszins afgeleid door de film die op tv wordt uitgezonden Il principe cerca moglie (Coming to America). Als je de film kent, weet je waarom ik afgeleid ben...

Oké, de film is heel bizar. Excuses. Ik vervolg mijn verslag...

Tijdens de pauze ben ik met Valeria koffie gaan drinken bij Bar Rosa. Ik was er nog niet heen gewest, maar veel studenten van de taalacademie drinken hier hun koffie. Ik snap inmiddels heel goed waarom: de koffie is spotgoedkoop. Ik was €1,50 kwijt voor een cappuccino met sojamelk. De bar is tevens een bakkerij waar je van alles kunt krijgen. Ik kocht ook een mini pizza en een mini baba (eveneens goedkoop en zeer smakelijk). Een baba is typisch Napolitaans cakeje doordrenkt in rum (zie foto rechts). Roni en ik aten dit voor het eerst tijdens onze vakantie in Napels een aantal jaar terug.

Het is heel verleidelijk om hier nu elke dag naartoe te gaan. Ik zal me een beetje moeten inhouden, maar genieten moet kunnen.

Vanavond ga ik op tijd naar bed. Ik was vannacht te laat gaan slapen en moest weer te vroeg wakker worden. Ik was gisteravond laat nog bezig met huiswerk. Ik had me voorgenomen om vandaag de werkwoorden te oefenen, maar een dag niet geschreven en je loopt gelijk achter de feiten aan. Een dagboek bijhouden doe ik nu daarom ook niet: er gebeurt veel te veel op een dag om dat allemaal te kunnen opschrijven. Ik zal het daarom nu maar afronden, want dan kunnen jullie van de foto's genieten en kan ik een poging wagen tot het leren van mijn Italiaanse werkwoorden. (Update om 22:16: het is niet gelukt).

[bucklemonster2]

4.28 Contradiction Life

4.28 Contradiction Life Poem by Emilia Sameyn 16/11/2023 (NEDERLANDS BENEDEN)

Warning: Slacking, Joblessness, Depression?

He has a Master's Degree, Yet no Work Nothing must be Done, yet He has no Time

Awake during Day, yet can't Sleep at Night He's a NonConformist, yet Doesn't Party All Night and Day

He's Open-Minded, yet Never took Drgs. He wants Love, but not a Relation He's NonMonogamous, yet Never had Sx

He has Friends, yet feels Lonely He goes Outside, but never meets People He loves Nature but gets Lost in the City

There has Never been so much Food Yet he never Eats He wants to be Useful but Unable to Do It

Surviving has Never been this Easy Yet he Struggles to Survive

He Wishes to Live yet Longs for Death He Lives a Simple Life, yet He's so Complex Neither Man nor Woman

He likes Kids, but Doesn't want Any Loves his Family and Friends But never visits Them

Never been so Connected, Never been so Lonely

They Promised it would Stay there Forever Only to take it Away

He says he is Normal, yet this Crazy World Calls him Utterly Insane

Normal people Turn Out to be Weirdos And Weirdo's Turn Out to be Squares

Life is so Little, Yet so Big They promised it Would be Easy and Simple But all is Hard and Complex It's a Contradiction, A Contradiction Life

---------------------------

---------------------------

4.28 Contradictie Leven Gedicht van Emilia Sameyn 16/11/2023

Waarschuwing: Slacking, Werkloosheid, Depressie?

Hij heeft een MasterDiploma, maar Geen Werk Er Moet niets Gedaan zijn, maar hij heeft Geen Tijd

Overdag Wakker, maar 's Nachts niet kunnen Slapen Hij is een Non-Conformist, maar Feest niet De hele Nacht en Dag

Hij is Ruimdenkend, maar heeft nooit Drgs gebruikt Hij wil Liefde, maar geen Relatie Hij is Niet Monogaam, maar heeft nooit Sks gehad

Hij heeft Vrienden, maar voelt zich Eenzaam Hij gaat naar Buiten, maar ontmoet nooit Mensen Hij houdt van de Natuur, maar verdwaalt in de Stad

Er is nog nooit zoveel Eten geweest Toch Eet hij nooit Hij wil Nuttig zijn, maar kan niets Doen

Overleven was nog Nooit zo Eenvoudig Toch Worstelt hij te Leven

Hij wil Bestaan, maar Verlangt naar Dood Hij leidt een Simpel Leven, maar toch is hij Complex Noch Man noch Vrouw

Hij ziet graag Kinderen, maar Wil er Geen Houdt van Familie en Vrienden Maar Bezoekt ze Nooit

Nog nooit zo Verbonden, Nog nooit zo Eenzaam

Ze beloofden dat Het daar voor Altijd zou blijven Alleen maar om het Weg te halen

Hij zegt dat hij Normaal is, maar toch noemt deze Zotte Wereld Hem Volkomen Krankzinnig

Normale mensen blijken Weirdos te zijn En Weirdo's blijken Saai en Normaal te zijn

Het leven is zo Klein en toch zo Groot Ze beloofden dat het Simpel en Eenvoudig zou zijn Maar alles is Moeilijk en Complex Het is Tegenstrijdig, Een Tegenstrijdig Leven

[branomi]

Fundação de Serralves

Net buiten de stad, in het westen van Porto, vind je een must-visit museum: Fundação de Serralves. Buiten het museum, waar je moderne en hedendaagse kunst a volonté vindt, heb je nog andere prachtige bezienswaardigheden. Een prachtig roze paviljoen en een wandeling door de bomen. Serralves heeft het allemaal!

Het paviljoen

Naast het museum vind je een prachtig paviljoen ontworpen door José Marques da Silva. Het roze gebouw is werkelijk een architecturale parel dat je aandacht zal vasthouden. In het paviljoen vind je de tijdelijke exposities. Net naast het paviljoen vind je een klein kappelletje, wat werkelijk de rust zelve is. Momenteel loopt er een expositie over Alexander Calder, dé master in kinetische kunst. Met zijn imposante mobielen en kunst dompel je jezelf helemaal in zijn wereld.

Het park

Naast het museum en het paviljoen, vind je een prachtig en eindeloos park met een nog mooier middenplein. Een perfecte plek om even de stad te ontwijken, maar ook om verdwaald te geraken in de natuur. Wil je even de hoogte in? Dat kan! Je kan namelijk een wandeling maken tussen de bomen via het houten pad. Wij raden je aan om dit pad in de avond te doen. Tijdens de avond is het pad namelijk verlicht, wat jouw ervaring nog leuker zal maken.

Heb je zin om er even op uit te gaan? Neem zeker een kijkje op de website van het museum. Je kan de expositie van Alexander Calder nog tot 19 mei 2024 ontdekken, samen met de permanente en tijdelijke collecties in het hoofdpaviljoen.

[jurjenkvanderhoek]

DE CAMINO VAN ANTÓN HURTADO HEEFT GEEN STIPOP DE HORIZON

Hij vindt zijn inspiratie al wandelend langs ’s Heeren wegen. Dolend en dwalend door de landschappen van Navarra en Baskenland. Zijn thuishaven is Bilbao, zijn geboortegrond Pamplona. Door die stad loopt een pad naar Santiago de Compostella in Galicië. Het einde van de voettocht naar de relieken van de beschermheilige van Spanje, apostel Jacobus de Meerdere. De oude Keltische weg naar het verre westen, het einde van de wereld – finis terrae. Deze wordt nu schoorvoetend, stapvoets maar met opgeheven hoofd aangevangen. Als is het een pelgrimage, als doet men boete. Of als is de reiziger op kalme zoektocht naar God en komt zichzelf tegen langs berg en dal.

Antón Hurtado echter loopt om zijn kunst te laven. Caminar para disfrutar del arte. Zijn wandeling is de voedingsbodem voor zijn scheppen, en camino a crear. Hij is over dat Jacobspad gegaan, hij heeft heuvels bewandeld en bergen beklommen. Op zoek naar de essentie van het landschap. Onderweg details registrerend. Schetst deze in een realistische stijl om het gevoel en de idee bij die plek vast te houden. Maakt aquarellen van het landschap en werkt deze thuis in het atelier uit in abstracte composities. Daar in de werkruimte vindt hij uiteindelijk het wezenlijke van de omgeving, de kern van de realiteit.

De Spaanse kunstenaar laat op dit moment zijn werk zien bij Kunstlokaal No.8 in Jubbega. Naast de zichtbaarheid van het landschap is het surreële daarvan geplaatst. Om het verhaal duidelijk te maken verduidelijkt galeriehouder Marcel Prins. Surrealisme als in bovennatuurlijk, het onzichtbare zijn. De lijnen en vlakken die in de natuur te herkennen zijn wanneer ik er oog voor heb. Meestal zijn deze landmerken overwoekerd door mijn gedachten. Door aannames op welke manier ik zal kijken. Vooroordelen hoe de wereld erbij hoort te liggen. De vertaling van Hurtado overzie ik niet, in eerste instantie. Deze ligt evenwel voor het oprapen, aan mijn voeten zo gezegd. In de lappendeken kan ik de voetstappen van de kunstenaar volgen. Met hem oplopen. Want in zijn werk gaat het om het op weg zijn, om het kijken, de beweging en het maken.

Hij is letterlijk op weg door de landschappen van zijn geboortestreek. En figuurlijk op reis door zijn leven, door het oeuvre. Hij gaat almaar door, loopt volhardend voort. Maar niet recht op zijn doel af. Dat zou zijn eindpunt betekenen. Daar is de kunstenaar niet aan toe, nog. Hij wil onderzoeken, experimenteren. Het landschap onderwijst hem, hij is de leerling en leert doorlopend. De vormen en kleuren, de ruimte en het licht, neemt hij tijdens de voettochten mee in zijn schetsboek. Op de wandelingen legt hij zijn waarnemingen vast. Deze geschetste herinneringen werkt hij uit tot de idee zichtbaar wordt, het ondervonden gevoel op die plek.

Het is zijn emotie die in hoekige vlakken op doek en papier staan. Deze vertaling van de veelvormige realiteit tot enkelvoudige abstractie laat mij het tweeluik “zuurkoolpakhuis” van Willem van Althuis in gedachten komen. Willem deed toen in al zijn ongekunstelde oprechtheid wat Antón overdacht en weloverwogen nu doet. Onbekend als Hurtado is met dat werk blijkt de geest dezelfde. Wandelen er twee zielen langs de historie met éénzelfde gedachte. Lijkt Willems’ idee gereïncarneerd in Antóns’ denken. De laatste heeft deze aanzet sterk en tot in finesse uitgewerkt. Maar de geest van de kunst waart door alle landen. De kunst kent geen grenzen. Friesland is een provincie van Spanje. Kunst is niet taaleigen. Iedereen kan het spreken en elke verstaander kan het beluisteren. Soms alleen moet je de toespraak vaker horen om de uitspraak te doorzien.

Antón Hurtado verstaat het landschap dat hij bewandelt. Hij doorziet de omgeving op zijn voettocht. Registreert de zichtbaarheid. Legt zijn ervaring vast in transparant geschilderde horizontalen en verticalen. Net als de flora en de fauna in dat landschap ontmoeten deze wiskundige eenheden op doek elkaar. Daardoor en daarmee worden nieuwe vormen gemaakt. De creatie neemt niet altijd duidelijk de oorsprong in herinnering. De horizon die het landschap tekent is veelal ver te zoeken of helemaal niet aanwezig. Want de kunstenaar graaft dieper dan de zichtbare werkelijkheid. Het is zijn realiteit die is ervaren en ondergaan bij het kijken. Het is een herschepping van de veelheid aan indrukken. Die verscheidenheid wordt gereduceerd tot een enkelvoudige uitdrukking. De essentie van zijn reflectie op het landschap.

Is voor de pelgrim Santiago de Compostella het einddoel, of Mekka, of Trondheim, of de Sint Pietersberg, of waar dan ook om zich te bezinnen. Voor Hurtado is het wandelen naar en aankomen op een bepaalde plek niet het eindpunt. Eigenlijk begint dan pas zijn tocht, zijn reis naar de verdere grens om deze vervolgens over te steken. De doelstelling wordt voortdurend gewijzigd. Hij tekent zijn eigen plattegrond uit, maakt zijn persoonlijke navigatie. De stip op de horizon wil hij niet bereiken, nog niet. Het oeuvre breidt daarom almaar uit. Wordt breder en verdiept zich gaandeweg. Want iedere keer en na elk volgend schilderij kan de vormgeving met nog minder beeld toe. Om de bodem te bereiken, het hart sneller te laten kloppen. De kern te halen, te komen tot het wezen. Iedere volgende creatie is het doel, de bestemming die bij leven nooit zal worden bereikt.

CAMINAR. Tekeningen en schilderijen van Antón Hurtado bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega-Schurega. 7 tot en met 29 oktober 2023.

[keesdp]

Faroer eilanden.

Na 30 uur op de boot zijn we blij land te zien. Het is al 23:30 uur, maar het is hier nog licht genoeg om de eilanden te zien als we allemaal op het dek staan te kouwkleumen. Eindelijk weer land. We gaan de trapjes af van dek 9 tot waar onze auto staat op cardeck 3. Net als alle passagiers trouwens wat een enorme drukte geeft in de stalen trappenhuizen. Als we eindelijk onze auto betreden zien we de campers om ons heen al gaan rijden. Snel starten en later de spullen opruimen dus. Het is verboden om niet op campings te overnachten, zegt de lokale overheid. Maar de camping in Tórshavn is alleen toegankelijk als je gereserveerd hebt zegt de man met de kabouterbaard bij de ingang. 50 km verderop in Vestmanna is altijd plaats zegt hij. Wij hebben geen zin om zo ver te rijden in de nacht, al is het best nog licht, en vinden een plekje bij het atletiekveld, waar mensen een wandelingetje maken op de mooie rode baan, om zo met elkaar te praten of om gezellig te keuvelen naast elkaar. 3 ronden op de baan is toch 3 x 400m vlakke weg. Zelfs mannen met een rollator doen het, alleen niet snachts. Een prima plekje zo aan de rand van de stad. We zullen hier nog 3 overnachtingen maken in deze 10 dagen. Vlak bij ons is het Nordichús, een cultureel centrum waar iedereen welkom is. Er is ook een park in Tórshavn met een mooi kunstmuseum. We genieten van beiden. We zijn van plan om alle eilanden te bezoeken die niet alleen met boot of helikopter te bereiken zijn, maar wel met tunnel of brug. Prachtige natuur vinden we op de stille wegen en weggetjes, waar altijd schapen lopen. Overal hebben we zicht op de zee en kunnen we kilometers ver kijken. De dorpjes liggen zonder uitzondering in een baai aan de zee en zijn via een weggetje langs de kust te bereiken. Meestal moet je dan hetzelfde weggetje weer terug om naar de volgende nederzetting of eiland te gaan. Er zijn een paar uitzonderingen, waar een tunnel door de berg een verbinding maakt met de andere kant van het eiland. 1 uitzondering is Eidi (waar het kunstgras voetbalveld een camping is, Wij staan in de 16), daar kan je een weggetje over de bergen nemen naar de andere kant van het eiland. Door alle wegen te nemen die er zijn, zien we heel veel van Faroer. We hebben 10 dagen, dus rijden we ze allemaal af. In Hvannasund vinden we een plekje in de haven naast de sleephelling. We gaan wat wandelen en zien een boot met mensen de trossen los gooien. Yvonne roept naar de schipper of we meekunnen. De man knikt en Yvonne zegt: maar dan moet ik eerst m'n jas halen. No, zegt de man, NOW. De treeplank is al weg en een bemanningslid wijst ons naar de achterkant van de boot waar hij een railinghek open maakt zodat wij aan boord kunnen komen. Benedendeks zit een man die kaartjes verkoopt. Je kan er ook koffie krijgen uit de automaat die ook creditcards accepteerd. Ik vraag aan de schipper waar we heen gaan. Hij noemt de eilanden die in het Noorden liggen. En gaat u daarna dan ook weer terug? Ja hoor na 2,5 uur zijn we terug. Wat een mazzel, voor het zelfde geld moesten we overnachten op één van die eilanden. Het zijn vriendelijke mensen. Als we de volgende dag de boot weer zien varen, zwaaien we naar de bemanning. Zij herkennen ons en zwaaien terug. De stuurman komt zelfs even naar buiten om te zwaaien. Het land ziet er vanaf zee heel anders uit. We besluiten meer eilanden te bezoeken die ook per ferrie te bereiken zijn, zoals Sandur in het zuiden. De ferrie gaat om de 1,5 uur en zit meestal stampvol. Op de terugweg moest er zelfs 1 auto op de kade achterblijven en konden wij als laatste mee. Het is een prachtig eiland en binnenkort per tunnel te bereiken. Het enige eiland met zandstrand, vandaar de naam. We zijn 10 dagen hier geweest en dat was prachtig. Langer hoeft echt niet, we hebben volgens mij alles gezien wat de moeite waard is. Alleen de Faroers vinden dat we ook de slachting van de grienden hadden moeten zien, Wij zijn blij deze gemist te hebben. Over cultuurshock gesproken.

[mollidays]

POSADAS (07.03-11.03)

Na duizenden kilometers dor landschap arriveren we in tropisch Posadas. Een aangename stad die onterecht door de buitenlandse toeristen wordt overgeslagen. Het is de hoofdstad van de provincie Missiones, genoemd naar de jezuïten missies uit de 17e eeuw.

We beginnen ons bezoek bij twee kleinere sites waar we het rijk voor ons alleen hebben. De ruïnes zijn overgenomen door de natuur en we wanen ons even in jungle book. ‘S avonds bezoeken we de ruïne van San Ignacio, deels heropgebouwd en wat toeristischer. We sluiten de dag af met een geprojecteerd lichtspektakel over de guaraní, de oorspronkelijke bewoners die via muziek werden bekeerd door de jezuïten.

Na een dagje cultuur en geschiedenis trekken we per 4x4 doorheen de wetlands van Iberá. De ironie wil dat dit drasland nog nooit zo droog heeft gestaan. Gelukkig pompen lokale boeren grondwater op waar de lokale fauna zich verzamelt. Wij chillen tussen de grazende capibaras die vervolgens pootjebaden tussen de vele kaaimannen.

Ook wij kunnen wel wat verkoeling gebruiken in dit tropische klimaat en varen per zodiac langs de Moconá watervallen, een kilometerslange natuurlijke grens met Brazilië. Wanneer de boot onder het kletterende water vaart, gieren we het uit en genieten van de verfrissende douche. Het ideale aperitief voor de volgende halte: de machtige Iguazu watervallen!

[slechterick]

What's your beef with Enschede lmao?

Het heeft enkel de nadelen van een stad en geen van de charmes van een dorp. Net te groot en sprawled out dat je een auto nodig hebt voor veel dingen, niet groot genoeg om alles binnen de stad te hebben; niet klein genoeg voor noaberschap, niet groot genoeg voor privacy-in-numbers; groot genoeg voor koopjes/dagjestoeristen, niet groot genoeg (of aantrekkelijk genoeg – alle historische gebouwen zijn platgebombardeerd in WWII) om de straten gezellig vol te krijgen; plattelands genoeg dat er veel natuur in de buurt is, maar desondanks te stedelijk om ooit echt het gevoel te hebben dat je in the middle of nowhere bent; etc etc

Het is gewoon een hele hoop 'meh' waar ik 18 jaar gewoond heb

[mamaplaneet]

In het zuidoosten van België, Franssprekend Wallonië, en het centrum van de Belgische Ardennen vind je een klein idyllisch dorpje genaamd Han-Sur-Lesse. Dit ruim 9 vierkante kilometer grote deelgemeente van de stad Rochefort ligt, zoals de naam het al zegt, aan de rivier de Lesse. Een plaats bekend om een van de Europees allermooiste wonderen van de natuur: De Grotten van Han. Maar ook het 250 hectare grote Wildpark met de Big 5 van Europa. Aan de hoofdweg en op steenworp van de ingang van het park staat het Mercure 4-sterren hotel Han-Sur-Lesse. Een fantastische locatie voor bijvoorbeeld herfstvakantie met kinderen. Meer over de accommodatie en leuke bezienswaardigheden in de omgeving lees je in dit artikel.

[stefselfslagh]

Jeroen Olyslaegers: “Ik heb mijn goeroe-ambities opgeborgen.”

Dit stuk verscheen op 1 oktober in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Volgende week verschijnt Willem En Mijn Wellust, een novelle waarin Jeroen Olyslaegers opnieuw het verleden aan het heden rijgt. En waaraan een liefdevol, maar genadeloos zelfonderzoek voorafging. "Ik besef heel goed dat ik soms een lafaard ben."

Jeroen Olyslaegers mag dan bekend staan als een Antwerpenaar van het zuiverste Scheldewater, sinds twee jaar woont hij in een dorpje in de Franse Ardennen. Hij leeft er samen met zijn vrouw Nikkie Van Lierop: thans schrijfster, maar in een vorig leven zangeres, co-producer en prettier half van Praga Kahn. Ook de vaste researcher van Olyslaegers, de net als de schrijver bovenmatig bebaarde Stef Franck, is inmiddels aan de Franse oevers van de Maas neergestreken. De glooiende heuvels van les Ardennes hebben duidelijk niet alleen op landschapsschilders een aanzuigeffect.

'Nergens heb ik meer rust gevonden dan in bossen en boeken' lees ik op een kunstwerk in de schrijfkamer van Olyslaegers. Het zijn woorden van de middeleeuwse theoloog Thomas a Kempis, die tot een plaatje gepromoveerd werden door zijn vader, kaligraaf Joris Olyslaegers. Beschrijft het citaat de gemoedstoestand van de ontwordelde stedeling die Olyslaegers geworden is?

"Absoluut. Als ik in Antwerpen een aanval van melancholie voelde opkomen, kon ik die bui meteen bezweren: ik trok de stad in, liep naar de dichtstbijzijnde kroeg en ging op in het eindeloze getater. Maar hier, in de natuur, kan ik niet aan mezelf ontsnappen. Ik word gedwongen tot reflectie, moet mijn melancholie recht in het gezicht kijken. En vreemd genoeg geeft mij dat rust. Al wandelend in de bossen zijn er al een heleboel lagen van mij weggeschraapt."

"Ik merk zelfs dat ik steeds meer met het Ardense landschap samenval. In februari, wanneer alles hier koud en doods is, vraag ik me vaak af of ik zélf nog wel een hartslag heb. En een paar maanden later bloei ik samen met de natuur weer helemaal open."

Luidt zijn verblijf in de Franse Ardennen ook een thematische ommekeer in zijn oeuvre in? Of blijft hij ook vanuit zijn nieuwe domicilie de officieuze geschiedschrijver van Antwerpen? "Ik sluit niet uit dat mijn boeken zich beetje bij beetje van Antwerpen zullen losweken. Willem en mijn wellust speelt zich af in Edegem: dat is al acht kilometer buiten de stad. (lacht) Maar uiteraard blijft Antwerpen belangrijk voor mij. Ik ga er nog regelmatig op café, om te doen alsof ik een boek lees en de mensen om mij heen te beloeren. Die observaties voeden mijn geest, ik heb ze nodig. Alleen: als ik een week in Antwerpen ben geweest, wil ik zo snel mogelijk terug naar hier. Dan verlang ik weer naar de rust, de boeken en de bossen."

Jeroen Olyslaegers werd schrijver in de jaren negentig: op vijf jaar tijd verschenen achtereenvolgens Navel (1994), Il Faut Manger (1996) en Open Gelijk Een Mond (1999). Geen van die titels veroorzaakte echter literaire opwinding en dus legde Olyslaegers zich een tijdlang toe op het componeren van theaterteksten, onder meer voor de Koninklijke Vlaamse Schouwburg en Het Toneelhuis. 

Pas in de tweede helft van de jaren 2000 kuste hij de romancier in zichzelf opnieuw wakker. In iets meer dan een decennium publiceerde hij Wij (2009), Winst (2012), Wil (2016) en Wildevrouw (2020). Vooral met Wil, een verhaal over schuld en boete in het door WOII verscheurde Antwerpen, vond Olyslaegers zijn stem als schrijver en beukte hij de poorten naar het grote lezerspubliek open.  

"In de jaren negentig was ik nog zoekend. Ik ergerde me kapot aan de ernst die in de letteren heerste. Om mijn afkeer van literatuur met een grote L kracht bij te zetten, verkondigde ik aan iedereen die het horen wilde dat ik alles behalve een (spuwt het woord uit) oeuvre wilde uitbouwen. Dat mijn boeken gezien moesten worden als volledig op zichzelf staande blijken van genialiteit." (lacht) 

"Na mijn theaterperiode, ik was inmiddels de veertig voorbij, was ik een stuk matuurder. Ik voelde me klaar om de romans te schrijven die ik altijd al had willen schrijven. Om niet langer in de marge te rommelen, maar me tot een zo groot mogelijk publiek te richten. 'Nu ga ik wél aan een repertoire timmeren', dacht ik. Vandaar al die W-titels: ze geven aan dat mijn boeken met elkaar samenhangen. Dat ze wel degelijk een oeuvre vormen."

Maakt vanaf volgende week integraal deel uit van dat oeuvre: Willem En Mijn Wellust, een novelle die tussen de zestiende en de negentiende eeuw pendelt en rake dingen zegt over liefde en bezit, en het soms wazige onderscheid tussen beide. Het verhaal, vraagt u? In 1885 steelt Hippolyte van Damme, feuilletonschrijver bij een krant, in een opwelling een verzameling oude brieven. De epistels zijn van de hand van Willem Silvius, een Antwerpse drukker uit de zestiende eeuw, en zijn gericht aan diens echtgenote. Aanvankelijk is Hippolyte blij met de brieven: hij denkt er inspiratie uit te kunnen putten voor zijn krantenfeuilleton. Maar al gauw blijkt dat zijn kleine diefstal grote gevolgen heeft. Vooral wanneer hij zijn jatwerk opbiecht aan Amandine, de vrouw waar hij buitenechtelijk op verlekkerd is, maakt zijn oorspronkelijke euforie plaats voor wanhoop.

Vorig jaar heette Willem En Mijn Wellust nog gewoon Willem en was het een cadeautje voor de klanten van onafhankelijke boekhandels. Waarom heeft u het boek voor zijn heruitgave van titel veranderd? "Omdat het een heel ander boek is geworden. Toen de Bezige Bij me liet weten dat ze Willem wilden heruitgeven, heb ik de kans gegrepen om het boek te herwerken. Om er een veel ambitieuzer verhaal van te maken. Willem gaat over diefstal, Willem En Mijn Wellust over het bezit ná de diefstal. Het gebeurt in de literatuur niet vaak dat je eenzelfde verhaal op verschillende manieren kan uitwerken. Ik ben blij dat ik dat voor één keer wél heb kunnen doen."

Het hoofdpersonage in Willem En Mijn Wellust, Hippolyte van Damme, steelt uit lust: hij ontvreemdt de brieven van Willem Stivius omdat hij verzot is op 'heerlijkheden op papier'. Ik herkende zijn honger naar diefstal. Ik ben ooit vijf minuten alleen geweest in het atelier van Sam Dillemans, waar prachtige tekeningen en schilderijen aan de muren hingen. 'Sam zal er vast eentje kunnen missen', dramde een stemmetje een moment lang in mijn hoofd. "Zoiets heb ik zelf ook al meegemaakt. Een paar jaar geleden logeerde ik met de familie van Nikkie een week in een huis op het Engelse platteland. Op de eerste verdieping van dat huis was er een bibliotheek. En die was ronduit adembenemend: de eigenaar had zelfs twee exemplaren van de eerste druk van The Devils of Loudon van Aldous Huxley. De hele week heb ik in die bibliotheek moeten vechten tegen mijn neiging tot diefstal. Elke avond zat ik mij af te vragen welke boeken ik zou meenemen. Echt rustig was die vakantie niet." (lacht)

Hippolyte van Damme verkeert regelmatig in gewetensnood over zijn diefstal. Maar, zegt hij: 'We hebben niet alleen een geweten, maar ook het vermogen om daar met onszelf over te onderhandelen.' Hoeveel rek mag er op de onderhandelingen met ons geweten zitten? Wat valt te vergoelijken en wat niet? "Je kan niet over álles onderhandelen. Neem nu de jonge Russische soldaten die in Oekraïne vrouwen verkrachten. Die jongens zijn zonder twijfel zwaar geïndoctrineerd en moeten om te overleven wellicht doen wat de brulapen in hun eenheid hen opdragen. Je zou dus een relatief genuanceerd oordeel over hen kunnen vellen. Maar: ze verkrachten wel Oekraïense vrouwen. En dus zijn het, alle nuances ten spijt, klootzakken. Dat moet je blijven zeggen. Want als je dat niét doet, spuw je in het gezicht van die Oekraïense vrouwen. Je kan wel empathie opbrengen voor mensen die ontsporen, of onderhandelen met je eigen geweten, maar op het einde van de rit moet je toch liefdevol ongenadig zijn. Anders kan je de begrippen goed en kwaad maar beter afschaffen."

In Willem En Mijn Wellust buigt u zich ook over de ongemakkelijke vraag of liefde - iemand willen bezitten - alles welbeschouwd ook geen vorm van diefstal is. "Zodra je in een relatie exclusiviteit eist, is de notie van diefstal niet ver weg: willen dat iemand 'van jou' is, betekent onvermijdelijk dat je die persoon van anderen steelt. Ik ben zelf zo monogaam als een bever, maar ik vraag me oprecht af wat een exclusiviteitscontract met liefde te maken heeft. Iemand willen bezitten is toch een vorm van geweld. "

Iedereen polyamorist dan maar? "Dat zou je denken, maar ook in polyamoreuze relaties gaat het vroeg of laat over bezit. (op een klagerig toontje:) 'Hoezo, je komt niet vrijdag? We hadden toch afgesproken dat je wél zou komen?' Lijkt me erg vermoeiend. (lacht) Vergeet ook niet dat mannen die er vrolijk op los vogelen vaak niet kunnen verdragen dat hun vrouw hetzelfde doet. Ze duiken met mannelijke overmoed van het ene bed in het andere, maar als ze op de gsm van hun vrouw een bericht lezen waaruit blijkt dat ook zij zich niet onbetuigd laat, denken ze: 'Maar godverdomme, die slet.' (lacht) De meervoudige liefde heeft nog een hele weg te gaan, vrees ik."

Zelf gelooft u in liefde van de symbiotische, allesomvattende soort. Maar is symbiose ook geen vorm van diefstal? Wie de totale samensmelting verlangt, ontneemt de ander toch het recht om zichzelf te zijn? "Als je definitie van symbiotische liefde 'de totale samensmelting' is, is het inderdaad een vorm van diefstal. Maar voor mij hoeven geliefden elkaar helemaal niet te overlappen. Een symbiotische relatie nastreven, betekent vooral: zorg dragen voor elkaar. Veel mensen hebben de neiging om vanalles te eisen van hun partner. Ze vragen zich voortdurend af of ze wel voldoende aandacht en genegenheid krijgen. Maar in de liefde gaat het niet over jou, maar over de ander. Daarmee bedoel ik niet dat je jezelf moet wegcijferen. Maar wel dat je moet beseffen dat je in een relatie niet alleen bent. Dat je bereid moet zijn je over je geliefde te ontfermen."

Hippolyte van Damme omringt de vrouwen in zijn leven niét met zorg: ten opzichte van zijn wettige echtgenote is hij een hufter, ten opzichte van Amandine, zijn minnares, een poseur. "Hippolyte wil Amandine vereren. Dat zie je wel vaker bij mannen die met een mooie vrouw samen zijn. Ofwel zetten ze haar op een piedestal en zeggen ze 'Ik ben zo blij dat ik naast haar mag lopen!', ofwel beschouwen ze haar als hun bezit en zeggen ze: 'Kijk eens wie er van mij is.' In het eerste geval maken ze zich klein, in het tweede geval verwarren ze hun vrouw met een vaas. (lacht) Maar in beide gevallen is de mooie vrouw eraan voor de moeite: je wil noch met een dweper, noch met een bullebak samen zijn."

Kan u zich voorstellen dat onze denkbeelden over de liefde ooit fundamenteel zullen veranderen? Dat we over dertig jaar eens goed gaan lachen met wat we vandaag als het summum van de romantische liefde beschouwen? "Ja. Misschien komt er ooit een dag waarop we seksuele orgieën niet langer zullen zien als heimelijke, zweterige swingersfeesten, maar als manifestaties van naastenliefde en vrijheid. Wij beschouwen onszelf als een geëvolueerde soort en hebben de neiging om te denken dat onze levensstijl de beste is. Maar dat is hilarisch, want de geschiedenis bewijst dat we al eeuwenlang tegen dezelfde problemen aanlopen. En dat we die meestal ook op dezelfde, domme manier proberen op te lossen. Onze historische kennis zou ons niet hoogmoedig, maar nederig moeten maken."

In de catacomben van het verleden tijdloze inzichten gaan opdelven: het is Jeroen Olyslaegers' letterkundige specialiteit geworden. Wil speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar stelt actuele vragen over de schimmige grens tussen neutraliteit en lafheid. Wildevrouw situeert zich in de zestiende eeuw, maar reflecteert op een eigentijdse manier over onze weerbarstige omgang met andersdenken. En Willem En Mijn Wellust reist naar de negentiende eeuw maar bevat ongedateerde inzichten over de illusie van bezit. 'Een goeie historische roman is ook een hedendaagse roman', luidt de literaire wapenkreet van Olyslaegers. Omdat het verleden beter geschikt is om iets over het het heden te zeggen dat het heden zelf? 

"Het bestuderen van het verleden is zowel emanciperend als relativerend. Emanciperend omdat het je oogkleppen doet afvallen en je bevrijdt van een al te beperkte kijk op je bestaan. En relativerend omdat het je doet inzien dat we keer op keer dezelfde dingen meemaken. Als je een minimum aan historisch besef hebt, denk je niet zo gauw: 'Wat ons nu overkomt, is het ergste wat een mens kan meemaken.' Je voorouders hebben het namelijk ook al eens meegemaakt."

U trekt zich steeds meer terug in de niche van de historische roman. Is dat een kwestie van literaire positionering? Denkt u: 'Mijn historische romans hebben succes, dus laat ik dat soort romans maar blíj́ven schrijven'? "Ja. Ten eerste is de historische roman helemaal mijn genre: ik tracht er echt in uit te blinken. En ten tweede zijn mijn lezers mij erg dierbaar. Niet alleen omdat ze mijn boeken kopen, maar ook omdat ik met hen een mooie band heb opgebouwd. Er gaat geen week voorbij of ik ga met mijn lezers in interactie. Dat is voor mij heel waardevol. Ik heb lange tijd gedacht dat ik als einzelgänger door het leven zou moeten gaan. Dat ik er niet bij hoorde. Mijn lezers hebben mij van dat gevoel verlost."

Waarom dacht u dat u er niet bij hoorde? "Als kind was ik een buitenbeentje: ik stond vaak alleen op de speelplaats en werd net niet gepest. Taal werd mijn afweermechanisme: ik gebruikte woorden om mijn belagers op afstand te houden. Maar ik ben in dat opkomen voor mezelf een beetje doorgeslagen. Ik ging van 'Shit, ik hoor er niet bij' naar 'Fuck it, jullie kunnen allemaal mijn gat kussen.' Toen ik tot de literaire wereld toetrad, was dat met een air van: 'Ik hoef geen deel uit te maken van jullie zielige clubje.' Ik opereerde in de buitenbaan en maakte mezelf wijs dat het zo hoorde. Tot ik vele jaren later besefte dat ik mezelf op die manier saboteerde. Dat ik moest ophouden met verbitterd te zijn en een genereus schrijver moest worden. Want ook voor een auteur geldt: hoe meer je geeft, hoe meer je terugkrijgt. Zodra ik besloot dat ik voortaan een groot publiek wilde bereiken, is mijn schrijverscarrière in zijn plooi gevallen. Vandaag schrijf ik de boeken die ik wil schrijven en heb ik niet langer het gevoel dat ik er niet bij hoor."

Alleen is er nu het angstbeeld dat uw publiek u op een dag de rug zal toekeren. In het studentenblad Veto zei u: 'Als ik geen succes meer zou hebben, moet ik naar de therapeut.' (knikt) "Ik wil niet opnieuw boeken schrijven waar niemand van wakker ligt. Het geeft weinig voldoening om twee jaar aan een boek te werken, het na amper drie weken uit de winkels te zien verdwijnen en vervolgens met een klein stemmetje te moeten zeggen: 'Ik zal dan maar aan een nieuw boek beginnen, zeker?' Ik weet hoe het voelt om te flirten met de onzichtbaarheid. En ik wil het niet opnieuw meemaken."

Toen u op uw achttiende aan uw vader vertelde dat u schrijver wilde worden, vroeg hij u: 'Heb je al iets te vertellen?' Dat bleek niet het geval te zijn, want u debuteerde pas negen jaar later. "Ik heb lang moeten wachten, ja. Ik ben struikelend en prutsend volwassen moeten worden voor ik het gevoel had dat ik iets te melden had."

Als je een begenadigd stilist bent, moét je dan wel iets te vertellen hebben? Vorm kan toch ook inhoud zijn? "Sommige schrijvers zijn vormtechnisch zo superieur dat ze inderdaad interessanter zijn dan schrijvers die een belangrijke boodschap menen te verkondigen. Ik heb lang bezwaar aangetekend tegen stilistiek die een gebrek aan inhoud moet verdoezelen. Maar daar ben ik van teruggekomen. Vorm kan, zoals je zegt, wel degelijk inhoud worden."

Kan u leven met de adjectieven waarmee uw eigen schrijfstijl doorgaans omschreven wordt? Bruegeliaans, weelderig, barok? "Mensen zijn nogal lui in het beschrijven van literaire stijlen. Ze noemen het taalgebruik van schrijvers ofwel zuinig ofwel weelderig. Alsof er tussen die twee uitersten geen tientallen schakeringen zijn. Zelf vind ik de satire in mijn boeken veel belangrijker dan mijn zogenaamd weelderige schrijfstijl. De lach is de hartslag van mijn werk."

'Mijn ambitie wordt met de jaren alleen maar groter', liet u onlangs optekenen. Tot waar reiken uw schrijversaspiraties? "Ik droom stiekem van dat ene, allesomvattende boek. Het boek dat verklaart wie we zijn en wat we hier doen. Maar ik vrees dat het schrijven van zo'n boek een onmogelijke onderneming is. Hoe langer ik leef, hoe minder ik lijk te weten. En hoe meer ik me daarbij neerleg. Vroeger was ik een echte Faust: in ruil voor ongebreidelde kennis zou ik een pact met de duivel gesloten hebben. Vandaag heb ik die kennishonger niet meer. Ik denk al gauw: words, words, words. Het gevolg is dat ik mijn goeroe-ambities heb opgeborgen. Ik weet nu dat ik altijd weinig zal weten. Dat ik geen leraar ben, maar een prutser."

Een getalenteerd prutser dan toch. "Ik kan mensen hypnotiseren met een verhaal, ja. In mijn familie was je pas belangrijk als je iets kon vertellen. Je werd afgemaakt als je een verhaal vertelde dat nergens op sloeg. Vandaar ook mijn schrijversmotto: never be boring."

Zou u te porren zijn om een reeks voor een streamingdienst à la Netflix te schrijven? "Zeker. Al is zo'n klus niet zonder gevaren: voor je het weet ben je onder druk van producenten allerlei compromissen aan het sluiten en ben je medeverantwoordelijk voor een draak. In mijn theaterperiode heb ik af en toe puur voor het geld teksten geschreven. Uit wanhoop, om te overleven. Telkens was de vernedering die ik ervaarde veel groter dan de som geld die ik ontving. (lachje) Maar hoedanook moet ik kunnen schrijven. Anders is het gedaan met mij. Als ik een paar dagen niet schrijf, ben ik één rillende brok ellende. Voor mij is het heel eenvoudig: schrijven is leven, leven is schrijven."

Een half jaar geleden werd Jeroen Olyslaegers De Morgen-columnist. Twee keer per week verschijnen op de voorpagina van deze krant honderdzeventig woorden waarmee hij hetzij de actualiteit hetzij een flard privéleven herkadreert. Ik vraag of het schrijven van columns hem koortsig maakt. Of hij soms nagelbijtend denkt: 'Shit, ik heb deze week nog niks meegemaakt waarover ik kan schrijven, ik zal zélf maar wat columnwaardig drama veroorzaken'? 

"Nee, ik creëer geen situaties om er kunst uit te kunnen puren. Er zijn artiesten die dat wél doen. Ik ken muzikanten die hun relatie bëeindigen omdat ze een break-up-plaat willen maken, niet omdat ze hun partner beu zijn. (lacht) Maar zelf bezondig ik me niet aan dat soort praktijken. Als je intens leeft, en dat doe ik, neemt je leven uit zichzelf een heleboel wendingen." 

Zeventien jaar geleden kwam er een einde aan de amoureuze vennootschap met zijn eerste vrouw. De zoon die ze samen hadden was nog klein, de band tussen vader en kind nog broos. Hoewel hij zijn vaderschap ooit 'één van de portalen tot een dieper begrip' noemde, is het nog altijd een bron van twijfel en onzekerheid. Wanneer ik pols naar wat hij als vader geleerd heeft, bots ik op een bescheiden muur. 

"Ik vind het heel moeilijk om in interviews over mijn vaderschap te praten. Ik heb het gevoel dat ik mijn zoon zou bedriegen als ik daar met jou over zou reflecteren. Omdat hij zelf niet bij dit gesprek aanwezig is, begrijp je? (denkt na) Er is tussen mij en mijn zoon veel onuitgesproken gebleven. Af en toe voelt het alsof we met z'n tweeën in een moeras zitten en tegen elkaar zeggen: 'Niet teveel bewegen, anders zinken we nog dieper weg.' (na een nieuwe stilte) Hoe hard je als ouder ook je best doet, elke opvoeding veroorzaakt wonden. Ouders zijn gedoemd om prutsers te zijn."

U noemt zichzelf vaak en graag een prutser. Uit een existentieel soort masochisme? Of omdat u de stumperd in uzelf als een integraal onderdeel van uw identiteit beschouwt? "Het tweede. Ik besef heel goed dat ik, net zoals Hippolyte van Damme, een bangerik en een opportunist kan zijn. Maar die vaststelling duwt me niet in een depressie. Ik kijk met veel liefde naar mijn gebreken. Falen hoort bij het leven. Maar dat durven we nauwelijks te erkennen. We willen succesverhalen horen. Over mensen die moeilijkheden overwinnen en triomferen. Mensen die falen, daar hebben we het nog altijd moeilijk mee. En dus beschouw ik het als mijn taak om het met een zekere hardnekkigheid over dat falen te hebben."

Moeten we niet vooral de dualiteit in onszelf leren aanvaarden? Het feit dat we zowel engel als demon zijn, zowel held als lafaard? "Natuurlijk. In het leven is alles momentaan. De ene dag ben je klaar om de wereld te veroveren, de andere zou je jezelf iets aandoen. Het ene moment ben je aan het huilen, het andere aan het schateren. Dat is volstrekt normaal en er zit zelfs iets troostends in. Maar we horen liever niét hoe fragiel we zijn. Hoe alles van contextjes en momentjes afhangt. We willen alleen het consequente gedrag zien, de rechte lijn."

Terwijl het leven een stuk leuker is als we af en toe inconsequent durven te zijn. "Absoluut. Zelfs in maatschappelijk opzicht is inconsequent zijn soms de beste optie. Stel: je bent een rechts politicus. Wellicht ben je dan voor een slanke overheid en vind je dat iedereen voor zichzelf moet leren zorgen. Maar wat als je voor de mensen die vandaag hun energiefactuur niet meer kunnen betalen toch een vorm van solidariteit zou willen organiseren? Waarschijnlijk ga je dan het verwijt krijgen dat je niet consequent bent. Durf je in dat geval door te zetten of hou je je in? Ik zou doorduwen. Soms is het verstandiger om je levensbeschouwelijke axioma's even los te laten. Altijd maar consequent moeten zijn: het is in zekere zin zelfs ontmenselijkend."  

We verklaren ons gesprek voor voltooid, Sofie van de uitgeverij moet nog gebeld worden. Voor ik weer verdwijn, stopt hij me nog snel een anecdote toe. "Een vriend van mij heeft mijn stamboom gereconstrueerd tot in 1290. Zo ben ik te weten gekomen dat ik genetisch verwant ben aan Quinten Matsijs, de schilder die beschouwd wordt als de laatste belangrijke vertegenwoordiger van de Vlaamse primitieven. 'So what?', denk je misschien, 'er zijn zoveel mensen die een genetische verwantschap met Quinten Matsijs kunnen claimen.' Maar Matsijs is nog op een andere manier mijn leven binnen gedwarreld: toen ik in het Vleeshuis in Antwerpen Wildevrouw aan het schrijven was, stond zijn originele wildevrouwbeeldje in mijn werkkamer. Toeval? Misschien. Maar voor mij brengt zoiets mysterie in het leven."

Nog meer mysterieus toeval: op weg naar huis rij ik een tijdje achter een auto met een gepersonaliseerde nummerplaat waarop WILLEM staat. WELLUST was natuurlijk nog mooier geweest.

[fandomsinabookshelf]

Touw Armband Zwart

Touw Armband Zwart Omarm stijl met onze veelzijdige heren koord armband! Met zijn eigentijdse design is dit accessoire een perfecte mix van stoer en chic. Laat je pols opvallen met deze unieke toevoeging aan je look. Deze nautische heren armband is een combinatie van stijvolle glamour en masculien design. Hij staat net zo goed bij een T-Shirt als onder een wit overhemd. Of je nu erop uit gaat voor een avondje in de stad of de natuur gaat verkennen, deze nautische armband is de perfecte finishing touch voor elke outfit. De armband is heel gemakkelijk om en af te doen en past perfect bij de pragmatische man die houdt van een verfijnde look. De armband bestaat volledig uit gerecycled materiaal en is daarom bijzonder millieuvriendelijk.  Totale lengte van de armband (inclusief sluiting): 23 cm Materiaal: koord (zwart); mat zwart

[treinkaartjes]

Duitsland is een prachtig land met veel te bieden, van historische steden tot adembenemende natuur. En wat is een betere manier om dit alles te ontdekken dan met de trein? Boek nu je voordelige treinkaartjes en reis comfortabel naar de mooiste bestemmingen in Duitsland. Of je nu Berlijn, München, Hamburg of een andere stad wilt bezoeken, de trein brengt je er snel en gemakkelijk naartoe.

Wacht niet te lang met boeken, want er is een beperkt aantal zitplaatsen en voordelige treinkaartjes beschikbaar. Boek tot 1 maand voor vertrek en profiteer van de beste deals. Mis deze kans niet om Duitsland te ontdekken!

[blogger-theo-herbots]

Theo-Herbots Unieke Perspectief Fotografie: Verhalen Vertellen door de Lens ||Unique Perspective Photography: Storytelling Through the Lens

Verhalen Vertellen door de Lens Verhalen Vertellen door de Lens Met mijn scherpe oog voor detail en passie voor verhalen, weet ik elke foto en blogpost tot leven te brengen. Mijn unieke perspectief legt niet alleen prachtige beelden vast, maar vertel ook diepgaande verhalen die lezers en kijkers raken. Of ik nu door de natuur wandel, een bruisende stad verken, of een intiem portret schiet, ik…

[regioonlineofficial]

Dit najaar is het in Enschede weer Die Tolle Woche. Een periode vol feestelijke activiteiten in een Duits jasje. De gemeente Enschede wil met Die Tolle Woche met laagdrempelige initiatieven inwoners van beide kanten van de grens samenbrengen. Om zo meer over elkaar en elkaars cultuur te leren. De activiteiten van Die Tolle Woche zijn dit jaar verspreid over meerdere weken. Die Tolle Woche draagt bij aan de Duitslandstrategie van de gemeente Enschede. Waarbij we de landsgrens niet meer als belemmering zien, maar juist als kans om nieuwe mogelijkheden te ontdekken. We verleggen de grens en vieren het goede noaberschap tijdens Dei Tolle Woche Als grootste grensstad van Nederland werkt Enschede intensief samen met diverse Duitse gemeenten, onder andere met de buurgemeente Gronau, partnerstad Münster en met stad Osnabrück. Burgemeester Roelof Bleker: "Enschede is de meest Duitse stad van Nederland. Op vele terreinen werken we grensoverschrijdend samen met Duitse organisaties en instanties. Hierdoor creëren we meer kansen voor iedereen in de regio. Jaarlijkse organiseren  we Die Tolle Woche, een evenement dat mensen van beide kanten van de grens samenbrengt en hen aanmoedigt om nieuwe wegen te verkennen. Of je nu van cultuur, sport of muziek houdt, er is voor ieder wat wils. We verleggen de grens en vieren met elkaar het goede noaberschap." Het programma van Die Tolle Woche 2024: 1. Fietstocht omgeving Münster, 14 september [VOLGEBOEKT]: Stap op de fiets en verken de prachtige omgeving van Münster tijdens een grensoverschrijdende fietstocht. Deze activiteit biedt een ontspannen manier om de natuur en cultuur aan de andere kant van de grens te ontdekken, met volop gelegenheid voor ontmoetingen en uitwisselingen. Wanneer: 14 september Waar: Omgeving Münster Voor wie: Iedereen Kosten: Gratis 2. ONAIR Optreden in Grote Kerk, 27 september: Laat je betoveren door de vocale magie van de Berlijnse vocal group ONAIR, die optreedt in de Grote Kerk in het Wilmink Theater. Met als voorprogramma de Enschedese vocal group Half past Nine, belooft het een avond vol muzikale verrassingen te worden. Wanneer: 27 september, 20:00 uur Waar: Grote Kerk, Wilmink Theater, Enschede Voor wie: Muziekliefhebbers Kosten: €22,50, studenten €15,- Meer info en tickets 3. Oktoberfest op het Van Heekplein, 29 september: Het Van Heekplein wordt wederom omgetoverd tot een gezellige 'Biergarten'. Geniet van de muziek van de Stadsharmonie Enschede, Die Neue Oberkrainer uit Bad Bentheim en het dweilorkest De Braandheultjes uit Markelo. Een dag vol gezelligheid, waarbij je kunt genieten van Duitse lekkernijen en traditionele muziek. Wanneer: 29 september, 12:00 – 17:00 uur Waar: Van Heekplein, Enschede Voor wie: Iedereen Kosten: Gratis 4. Debat vanuit het project Euregionale Doorlopende Leerlijn, 2 oktober Op woensdag 2 oktober debatteren eindexamenleerlingen van vier scholen in de Euregio in het Duits en in het Nederlands. Zo leren zij van én met elkaar de buurtaal! Ze starten de dag bij het Saxion en verkennen daarna samen Enschede. In de middag bediscussiëren ze actuele thema's. Deze activiteit is mede mogelijk gemaakt door de Taalunie. 5. Shantykoor Sing-Off op het Van Heekplein, 6 oktober: Het Van Heekplein staat in het teken van zeemansliederen tijdens de shantykoor sing-off. Shantykoor Wrakhout uit Enschede neemt het op tegen het Marine Shanty Chor Münster en de Grensvaarders uit Doetinchem. Een feestelijke middag vol zang en zeemansverhalen die het publiek meevoeren op de golven van de muziek. Wanneer: 6 oktober, 12:30 – 16:30 uur Waar: Van Heekplein, Enschede Voor wie: Iedereen Kosten: Gratis 6. Derde Internationale Poëziewedstrijd, prijsuitreiking op 19 oktober: In Concordia worden op 19 oktober de winnaars van de derde internationale poëziewedstrijd bekendgemaakt. Het thema dit jaar is 'Grenzeloze (Stads)dromen'. Gedichten in het Nederlands, Duits en Nedersaksisch/Platduits komen samen in een viering van taal en cultuur zonder grenzen.

Wanneer: U kunt een gedicht inzenden tot 5 oktober. De prijsuitreiking is op 19 oktober Waar: Concordia, Enschede Voor wie: Poëzieliefhebbers en schrijvers Kosten: Gratis 7. Internationale Skatewedstrijd Nederland-Duitsland, 16 november: Skatepark De Fabriek wordt het strijdtoneel voor de internationale skatewedstrijd tussen Nederlandse en Duitse skaters. Kom kijken naar spectaculaire tricks en ondersteun je favoriete team terwijl ze strijden om de eer en de prijzenpot. Wanneer: 16 november, vanaf 13:30 uur Waar: Skatepark De Fabriek, Hoge Bothofstraat 49, Enschede Voor wie: Iedereen Kosten: Gratis