Teksti:
Një vorbull, një ciklon në gropën
Ku dikur kisha zemrën, është zgjuar.
Bën terr, me mikroskop duke e afruar
Nuk jam shumë e sigurt,
Duket si forma e syve t’tu,
Ndoshta edhe e kam gabuar.
Kam imazhe të vagullta dhe mjegulluara,
Ndërsa zëri yt jehon në veshin tim,
Çdo natë, e nga kjo ndjenjë
Nuk gjejë çlirim.
Herë duket si perëndim, në rrënjët e mija
Duke rrjedhë uji si n’pranverë;
Herë m’duket si stuhi
E pandalshme, me kaq fuqi
Sa t’më marroj, e tek ti t’më drejtoj.
O, çdo sekond.
Çdo sekond, jam në siklet,
Emrin tënd me përmend,
Mantra e dytë pas frymëmarrjes.
- Turpnisë i vjen fundi.
6 notes
·
View notes
Po du me pas fat n’jet ty me t’pas fat.
Poem, Mc Kresha
7 notes
·
View notes
Të gjithë e duan diçka! -Unë kurrë se kam dashur ti shijoja lotet e tu, Në faqe kur të kam puthë.
Për Hënën!
11 notes
·
View notes
e çuditshme si i komplikojme gjerat, vetem e vetem per te mos treguar ndjenjat tona te verteta...
21 notes
·
View notes
Ca histori u shkruan për tu përsërit!!
33 notes
·
View notes
Mbaje jeten tënde private, njerëzit nuk mund te prishin diçka për te cilën nuk janë në dijeni.
5 notes
·
View notes