#politiek: dit komt door vluchtelingen | Explore Tumblr Posts and Blogs

kunsthalextracity · 6 years

Text

“Ik hoop met mijn beelden het blikveld van mensen te verruimen”

De Iraans-Belgische fotografe Mashid Mohadjerin (41) presenteert verschillende beelden in de tentoonstelling ‘Eating Each Other’ in Kunsthal Extra City. De foto’s tonen onder meer twee maskers die werden gebruikt tijdens de Egyptische Revolutie. “Ik ben gefascineerd door de rol die het lichaam speelt in een context van revolutie en protest.”

Tekst: Janine Meijer Foto’s: Tomas Uyttendaele

Hoog aan de muur in de centrale ruimte van Kunsthal Extra City hangt een grote foto van een zwart geschilderd masker. Recht daar tegenover een tweede foto van een goudkleurig masker. Het zijn sterke beelden waar een stille dreiging van uitgaat. Alsof de maskers elkaar uitdagen, hun plaats opeisen. Elkaar woordeloos toeschreeuwen: “Dit is mijn plek. Mijn huis, mijn land. Ik wijk niet.”

De foto’s maken deel uit van de tentoonstelling ‘Eating Each Other’ die sinds 23 maart te zien is in Kunsthal Extra City. De beelden zijn gemaakt door fotografe Mashid Mohadjerin. Zij reisde de afgelopen jaren verschillende keren naar Caïro om de Egyptische Revolutie die begon in 2011, te documenteren. Ze ging onder andere op zoek naar voorwerpen die werden gebruikt tijdens de protesten. “Ik was ervan overtuigd dat mensen de voorwerpen hadden bijgehouden als artefacten. En wilde de voorwerpen fotograferen, vanwege hun symbolische waarde.”

Het zwart geschilderde masker is een replica van het anonymous masker dat tegenstanders van het Egyptische regime droegen tijdens de protesten in de zomer van 2014. De tekst op het voorhoofd roept op tot het omverwerpen van de religieus politieke partij Moslimbroederschap.

Het goudkleurig masker is een beeltenis van het gezicht van Abdul Fatah al-Sisi, de huidige president van Egypte. Het is niet duidelijk wie het masker van al-Sisi heeft gemaakt en ook niet hoeveel exemplaren er zijn. “Tijdens de protesten in 2014 heeft iemand het opgeraapt en bewaard en daarna aan mij gegeven. De middelen die werden gebruikt tijdens de protesten in Egypte zijn vaak erg creatief, divers en individueel. Daarom vond ik het zo interessant om er een reeks van te maken.”

De ruimte tussen de twee foto’s zou een plein in Caïro kunnen zijn. Een plaats waar de demonstranten verzamelden. Sommigen met hun gezicht verborgen achter een masker. Zo stil als in Kunsthal Extra City zal het in Caïro niet zijn geweest. Bij de protesten van de Egyptische Revolutie werden bommen gegooid, traangas afgevuurd en schoten gelost. Duizenden mensen raakten gewond en honderden lieten het leven.

Ogen van de revolutie

“Ik ben gefascineerd door het lichaam en de manier waarop het lichaam en meer bepaald het gezicht wordt gebruikt in een context van revolutie en protest,” zegt Mashid in haar appartement en werkruimte in Antwerpen Noord. “De replica van het anonymous masker toont het gezicht van Guy Fawkes. Hij was een Engelse militair uit de zeventiende eeuw die zich verzette tegen de kerkelijke overheersing. Het anonymous masker is uitgegroeid tot hét symbool van de gewone man die in opstand komt tegen armoede, uitbuiting en corruptie.”

Behalve de kleur en de vorm hebben de twee maskers nog een verschil. Het anonymous masker heeft twee openingen op de plek waar de ogen zitten. Bij het masker van de medestanders van president al-Sisi zijn de ogen dicht.

Behalve de foto’s van de twee maskers zijn er nog twee beelden van Mohadjerin te zien in de tentoonstelling. Opnieuw spelen ogen daarin een bijzondere rol. Het grootste beeld is een foto van een muurschildering in Caïro. De beeltenis toont drie activisten van de revolutie die elk een eigen visie hadden en op een verschillende plek in de stad om die visie zijn vermoord. De ogen van de drie martelaren zijn overschilderd. “Iedereen in Caïro weet om wie het gaat. Het is geen toeval dat juist de ogen met zwarte verf werden overschilderd en uitgevaagd. Het was bedoeld om de mannen te diskwalificeren en te ontkennen.”

Het vierde beeld is dat van een veiligheidsbrilletje dat demonstranten tijdens de protesten droegen om hun ogen te beschermen. “Het is bekend dat de politie en de militairen op de ogen van de demonstranten mikten. Veel tegenstanders van het Egyptische regime verloren hun zicht of liepen ernstige beschadigingen aan hun ogen op.”

“Ik ben drie jaar bezig geweest met dit project,” vertelt Mashid. “De Egyptische Revolutie boeit mij enorm. Egypte is een belangrijk land in de regio. Van alle protesten hebben die in Egypte het langst geduurd. Er was zoveel hoop en enthousiasme. Mensen geloofden dat er een nieuwe tijd was aangebroken. Vandaag zijn de internationale schijnwerpers van Egypte afgehaald en praat vrijwel niemand nog over het land. Het tragische is dat er weinig is veranderd. Onlangs is er nog een fotojournalist gearresteerd. De huidige president al-Sisi staat voor een even repressief en corrupt regime als president Moebarak die aan de macht was toen de protesten uitbraken. Misschien is de situatie zelfs nog verslechterd. Toch voel ik als buitenstaander dat er één ding wél blijvend is veranderd: mensen zijn bewuster en zelfverzekerder. Het systeem is hetzelfde. Maar de harten van de inwoners kloppen anders.”

Meer aandacht voor de achterblijvers

De tentoonstelling ‘Eating Each Other’ gaat over migratie en stedelijke diversiteit. Antwerpen bestaat niet langer uit één dominante cultuur, maar is een lappendeken van groepen mensen die elk een andere religie, cultuur en herkomst hebben. Wie eet wie op? Wie wordt gegeten? En hoe zullen de nieuwe vormen van cultuur, religie en burgerschap eruit zien?, vraagt de curator van de tentoonstelling zich af.

Mashid heeft veel gereisd in landen als Haïti, Tajikistan, Afghanistan en Togo. Al in 2008 maakte ze fotoreportages op de kusten van Libya en Lampedusa. Voor de tentoonstelling had Mashid makkelijk kunnen putten uit haar rijke archief van beelden van migranten die opeen gepropt op een boot op de Middellandse Zee dobberen in de hoop Italië of Griekenland te bereiken. Toch sloeg ze bewust een heel andere weg in. “Ik zoek nieuwe presentatievormen en richt me vandaag veel meer op trage beelden die voor verschillende interpretaties vatbaar zijn. Foto’s van vluchtelingen op een boot verrassen ons niet meer. Niemand kijkt er meer van op. Eigenlijk zeggen die beelden ook weinig. Het lijkt alsof er veel mensen deze kant opkomen. Maar het verhaal wordt niet in zijn context geplaatst. Hoe groot is de groep die vertrekt tegenover de groep die achterblijft? Die informatie is cruciaal. Ik voel behoefte om naar de bron te gaan. Wat is hier aan de hand? Wat doen de achterblijvers? Ik stel vast dat veel mensen er niet voor kiezen om te migreren. Zij proberen de situatie in hun land van herkomst te verbeteren. Deze mensen verdienen meer aandacht.”

Fotografe Mashid vluchtte op haar zevende samen met haar familie uit Iran naar België. Ze studeerde aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen, woonde in Amsterdam en verhuisde in 2006 naar New York waar ze zes jaar bleef voor ze terug naar de Scheldestad keerde.

Waar voel jij je thuis?

“Ik denk dat ik overal wel een thuis kan creëren. Mijn thuisgevoel is niet gelinkt aan een geografische plek. Het heeft veel meer met mensen te maken; familie en vrienden. In Antwerpen woon ik dicht bij mensen die mij dierbaar zijn.”

Hoe was het om vanuit New York naar Antwerpen te verhuizen? Op het vlak van diversiteit is Antwerpen moeilijk te vergelijken met New York.

“Toen ik in 2006 vertrok, was Antwerpen gekleurd, maar niet super divers. In 2012 keerden we terug en vond ik een totaal andere stad. Overal op straat zag je kleur en diversiteit. Ook de sfeer was anders. Ik was echt opgelucht, want ik had me veel zorgen gemaakt. Wat als mijn zoontje die in de Verenigde Staten was geboren hier niet welkom zou zijn? Zijn vader komt oorspronkelijk uit Rusland. Ik heb wortels in Iran. Hij is een kind van verschillende culturen.

Maar in die zes jaar was er veel veranderd. Niet alleen op straat, maar ook in de scholen. Mijn zoon is hier allesbehalve een uitzondering. Op zijn school komen kinderen van over de hele wereld samen. Veel van zijn vriendjes hebben een migratie-achtergrond.”

Je klinkt erg hoopvol over de toekomst van Antwerpen.

“Ik ben ook hoopvol. Natuurlijk is er nog een lange weg af te leggen. Het kan nog generaties duren voor de angst voor iemand met een andere afkomst bij iedereen is veranderd in enthousiaste nieuwsgierigheid.

In New York is de diversiteit misschien groter en ook meer geaccepteerd dan in Antwerpen. Maar dat betekent niet dat er geen problemen zijn in New York. Mensen worden daar beoordeeld op hun sociale klasse. De kloof tussen rijk en arm is enorm en allesbepalend. Ik weet niet wat erger is. Ik zal dus niet zeggen dat New York het beter doet dan Antwerpen. Er bestaan veel grijze zones.

Het is tijd dat mensen elkaar als mensen bekijken en niet beoordelen op kleur, ras, religie of sociale klasse.”

Kan kunst mensen van diverse komaf dichterbij elkaar brengen?

“Kunst is er om mensen tot nadenken aan te zetten. Kunstenaars reflecteren over de tijd en de problemen die zich stellen op maatschappelijk en persoonlijk vlak. Maar kunstenaars zijn geen NGO’s die tot doel hebben om de wereld te verbeteren. Ik hoop met mijn beelden kleine veranderingen teweeg te brengen: het blikveld van iemand verruimen of een vastgeroest idee in vraag stellen.”

Wat is je volgend project?

“Het plan is om mij op meer abstracte beelden te richten. De foto’s die ik in Egypte maakte, heb ik gebundeld in het boekje ‘Lipstick and gasmask. Women and resistance in Egypt and Tunesia’. In het boek ben ik op zoek gegaan naar vrouwen die een specifieke rol hebben gespeeld tijdens de revolutie in Egypte en Tunesië. In de toekomst wil ik op een meer abstracte manier naar het vrouwenlichaam in de context van revolutie en verzet kijken. Daarvoor ga ik bestaande beelden gebruiken die ikzelf of anderen hebben gemaakt. In deze fase van mijn werk is het fotograferen ondergeschikt aan het werken met beelden.”

Lees meer over het werk van Mashid Mohadjerin op:

http://www.mashid.com/

1 note · View note

dorpsgenoten · 4 years

Text

Verzetsspray voor 9 miljoen Europese verkrachtingsslachtoffers?

Oh, nu dachten jullie natuurlijk dat het weer over vluchtelingen ging? Dit keer niet.

Ik was benieuwd waar onze bloedeigen ‘Europese man’ zelf eigenlijk goed voor is, dus voordat de huidige vluchtelingenstroom op gang kwam. Wat scoort hij zelf nu als het gaat om verkrachten, aanranden en seksuele intimidatie?

Ik stuitte na een klein beetje googelen al op een grootschalig onderzoek, uitgevoerd door het EU-agentschap voor grondrechten, onder 42000 vrouwen in alle 28 EU staten, waarvan de uitslag in mei 2014 bekend werd. Perfect dus als graadmeter. En ik was geschokt.

1 op de 20 vrouwen in Europa is verkracht.

En dan die seksuele intimidatie waar het nu zo om te doen is, de ongewenste aanrakingen, 55 procent van alle Europese vrouwen kan hier over meepraten. Meer dan de helft van onze vrouwen! En nog schokkender: in 1/3 van die gevallen was het de baas een collega of een klant. Een bekende, ook nog. Vrouwen in hogere managementfuncties blijken het zelfs nog zwaarder te hebben: 75 % van hen wordt wel eens seksueel geïntimideerd.

En dan in Nederland…

De Nederlandse man overtreft zelfs nog de Europese buurman: 33 % van de Nederlandse vrouwen is het slachtoffer geweest van lichamelijk of seksueel geweld. Misschien komt dat omdat Nederlandse vrouwen vaker aangifte doen, maar toch, het geeft te denken.

Trieste conclusie van dit onderzoek: geen enkel EU-land scoorde goed. Vluchten kan niet meer, dames. Doe ons maar een paar vrachtwagens vol van die verzetsspray, we hebben het nodig, tegen onze eigen blonde helden.

Bron: http://fra.europa.eu/en/event/2014/fra-present-findings-its-eu-wide-survey-violence-against-women

http://www.nu.nl/buitenland/3717911/twintig-vrouwen-in-europa-verkracht.html

http://www.nu.nl/politiek/4197825/pvv-deelt-verzetsspray-vrouwen.html

0 notes

eindtijd-eu · 4 years

Text

Kan een christen op rechts stemmen?

De verkiezing van Trump maakt na vier jaar nog steeds veel los. Europese christenen verbazen zich over de keuze van hun Amerikaanse geloofsgenoten en vragen zich af hoe dit kan. Tijs van den Brink ging naar Amerika om het uit te zoeken voor de Evangelische Omroep, maar kwam daar nou wat uit, of... Kan een christen op rechts stemmen? Als voorbereiding op dit artikel heb ik de serie gezien en er met meerdere mensen over gesproken. De reactie van velen was dat Tijs toch wel erg vooringenomen de serie in ging, waarmee de objectiviteit bij voorbaat al geweld was aangedaan. Jammer, een gemiste kans! Nu wordt de E.O. wel vaker beschuldigd van politiek correct zijn, maar in deze serie deed Tijs toch wel een paar uitspraken die mij persoonlijk schokten. Het is ook opvallend hoeveel aandacht de E.O. voor Trump heeft. Na vier jaar Trump levert een zoektoch op de EO-site op zijn naam, net zoveel hits op als na 8 jaar (en meer) Obama: 96. Het kwam er op neer dat het de taak van de overheid is om voor mensen te zorgen en niet de taak van de kerk. De Amerikaanse voorganger waar hij mee sprak deed een naar mijn mening meer Bijbelgetrouwe uitspraak. Het is de taak van de kerk om om te zien naar zwakkeren en weduwen en wezen, niet van de overheid. Wij moeten bepalen wie hulp nodig heeft en wie te lui is om te werken, en dus geen hulp nodig heeft. Een hard overkomende, politiek incorrecte, uitspraak. Echter kan ik daar meer Bijbelse aanknopingspunten voor vinden dan voor de stelling van Tijs van den Brink. Sociaal beleid De overheid heeft de rol van de kerk zo overgenomen dat bij veel kerken de diakonie al decennia geleden op is geheven, en veel jongere kerken hebben er nooit één gehad. De overheid staat echter zo ver van de gemeenschap af, dat dit een voor haar feitelijk onmogelijke taak is. De gevolgen worden keer op keer benadrukt en steeds opnieuw lezen we over fraude met uitkeringen. Bijstandsgerechtigden die de boel flessen door twee adressen aan te houden, maar feitelijk samen te wonen. Toeslagen waar mee gerommeld wordt. We lezen steeds opnieuw dat het huidige systeem te fraudegevoelig is. Zet daar de uitspraak van de Amerikaanse pastor tegenover. Als kerk staan zij midden in de samenleving. Zij kennen hun pappenheimers. Nu heb ik het even niet over de megakerken met tienduizenden bezoekers, maar als daar een goed functionerend systeem op wijkniveau is, dan is dit ook nog wel te doen. De kerk staat gewoon dichter bij de mensen en dus veel beter in staat om deze taak op te nemen. Dus wat dat betreft slaat Tijs van den Brink met zijn linkse stelling de plank volledig mis. Wapenbezit Een ander stokpaardje van links is het wapenbezit. Uiteraard is linkse Tijs daar ook fel op tegen maar, zoals de pastor ook uitlegde, zijn de afstanden in de VS zo groot dat als er een calamiteit is, en ze moeten de politie bellen, die nooit op tijd ter plekke kan zijn, dus zelfverdediging is gewoon een noodzaak. Een ander punt wat naar voren kwam is dat veel mensen in de VS gewoon zelf jagen en hun wild schieten. Puur natuur, zonder ongewenste medicatie, zonder antibiotica, en verser dan dat kun je het niet krijgen. Dan lijken wij het met ons pakjesvlees uit de supermarkt allemaal wel zo goed voor elkaar te hebben, maar dit brengt ontstellend veel dierenleed met zich mee, en een goed jager voorkomt juist dierenleed. Trump Maar de stem op Trump wil er bij linkse Tijs nog steeds niet in. Jammer om te zien dat Tijs ogenschijnlijk meer waarde hecht aan politiek dan aan de Bijbel. Daarnaast mogen we niet vergeten dat de VS feitelijk een twee-partijen-stelsel kent. Het is OF Republikein OF Democrat. Meer keuze is er niet, dus het is vaak een keuze tussen twee kwaden. Tijs heeft de bekende argumenten tegen Trump. Hij zou liegen, zijn houding ten opzichte van vrouwen (op basis van een uitspraak van 40 jaar geleden!!), hij doet gekke uitspraken, maar geen enkele kritische blik wordt er geworpen op zijn tegenstandster, Hillary Clinton. Zij liegt ook en is daar meerdere keren op aangesproken. Er heeft een onderzoek tegen haar gelopen voor het misbruiken van een onbeveiligde thuiscomputer voor het verzenden van emails met staatsgeheimen en gevoelige informatie. Zij ontkende, maar onderzoek wees uit dat zij duizenden emails op deze gevaarlijke manier heeft verstuurd. Israël Trump is pro-Israël, iets waar iedere christen toch achter zou moeten staan. Clinton is anti-Israël en heeft bovendien miljoenen aan illegale donaties uit moslimlanden gekregen om haar campagne te financieren. Trump heeft zijn eigen campagne betaald. Abortus Trump is anti-abortus en heeft de financiering van Planned Parenthood beëindigd. Clinton is voorstander van abortus tot en met de laatste dag. Gezondheidszorg Een moeilijk punt in de VS. Obama heeft zijn gedrocht "Obamacare" doorgedrukt, maar dat was voor veel gemiddelde Amerikanen dramatisch. Premies schoten omhoog van $ 300,= per maand naar $ 1500,= per maand waardoor veel mensen zich genoodzaakt zagen om hun verzekering te beëindigen omdat die niet meer te betalen was. Dat werd vervolgens afgestraft met een boete van 25%, waardoor ze $ 1875,= moesten gaan betalen. Een niet op te brengen bedrag. Zelfs linkse Jinek moest in haar serie "Jinek in Amerika" erkennen dat Obamacare geen oplossing was, toen zij mensen interviewde in een mijnstreek. Alle 8000 inwoners van de streek waren sinds de invoering van Obamacare onverzekerd vanwege de torenhoge premies. Gezondheidszorg is duur in de VS, en daar zouden kerken wat mij betreft meer in moeten gaan doen. Moorddadig Op het moment dat ik dit artikel schrijf legt het Coronavirus de wereld half lam. En ook nu weer zien we de moorddadige instelling van links. Trump wil potentiële medicijnen zo snel mogelijk op de markt brengen om zoveel mogelijk mensenlevens te redden, maar de Democrats vinden dat de volledige testprocedure, die circa twee jaar duurt, doorlopen moet worden. Dat klinkt natuurlijk "zorgvuldig", maar ze vergeten dat er in het verleden wel vaker versnelde procedures zijn gevolgd en er vaker medicijnen veel sneller toegelaten zijn op de markt om menslevens te redden. En Nederland dan? We moeten binnenkort weer stemmen, dus de vraag wordt ook voor Nederland actueel. De situatie tussen links en rechts komt in grote lijnen wel overeen. Groenlinks wil elke cent die we verdienen, wat momenteel dus erg tegenvalt, in "het milieu" steken, zonder oog te hebben voor de menselijke kant van de zaak. D66 heeft de donorwet er al doorgedramd, en is nu bezig om stemmen te winnen om de euthanasiewet te verruimen. Zowel Groenlinks als D66 hebben verklaard dat we maar eens moeten kijken of het nog wel zinvol is om mensen boven de 70 te opereren. Er is totaal geen respect voor het leven bij links. De Christenunie gaat helaas mee in het hele verhaal. Ze nemen geen stelling tegen de huidige abortuswetgeving. Carola Schouten berooft boeren van hun bestaansrecht op basis van niet-kloppende stikstofberekeningen. Een staatssecretaris pleit voor een, volgens medici onnodige, 22 weken test die abortus in de hand zal werken. De Christenunie is mede verantwoordelijk voor de afbraak van de gezonheidszorg, waardoor we nu bijna een beddentekort hebben in de ziekenhuizen. 8 ziekenhuizen staan leeg in Nederland, en we hebben het minste aantal bedden per hoofd van de bevolking van de beschaafde wereld. Hoofdverantwoordelijke in deze is de VVD. We dachten altijd dat de VS het laagste aantal bedden had, maar zij hebben 2,8 ziekenhuisbedden per 1000 inwoners, wij blijken er 2,2 te hebben. Zet dat eens af tegen Duitsland, waar ze 8,1 bedden per 1000 inwoners hebben... Op social media wordt veel gedeeld hoe politieke partijen op allerlei vraagstukken stemmen in de praktijk. Dat levert soms heel opmerkelijke resultaten op en politieke partijen vallen nogal eens door de mand. Sociaal vangnet Het sociale vangnet in Nederland is redelijk. Niet meer dan dat. Maar nogmaals: Is dat wel een taak van de overheid? Of wordt er daarmee te afstandelijk en daarmee te fraudegevoelig? Probleem wat in Nederland met name speelt is dat nog maar 17% van de bevolking zich op de een of andere manier bij de christelijke kerk betrokken voelt. Mijns inziens komt dat mede doordat de overheid het hele sociale verhaal naar zich toe heeft getrokken. Mensen zijn dus ook niet meer afhankelijk van de kerk, dus dat maakte de verbanden losser en losser. In de houding van Tijs zie ik het zoeken naar het comfortabele christendom van de laatste dagen. Het is eigenlijk wel lekker makkelijk dat de overheid dat doet, dan hoeven wij ons als kerk daar niet druk over te maken en kunnen lekker achterover leunen. Immigratie Diezelfde lakse houding zie ik bij immigratie. De Bijbel laat op diverse plaatsen duidelijk zien dat de Here de grenzen heeft bepaald (Hnd. 17:26) en in het Oude Testament wordt ook meerdere keren duidelijk gesteld dat de vermenging van volkeren geen goede zaak is. De "christelijke" houding dat we onze grenzen dus wagenwijd open moeten zetten, is niet half zo christelijk als dat wel lijkt! Dan wordt vervolgens het argument gebruikt dat we dan kunnen evangeliseren onder deze mensen. Maar de Bijbel leert duidelijk dat we de Heer van de oogst moeten bidden of Hij arbeiders uit wil zenden om te oogsten. Er staat nergens dat wij moeten bidden om de velden op onze stoep te leggen! De omgekeerde wereld! Als de mensen die nu roepen werkelijk een roeping of "hart" voor deze mensen zouden hebben, dan zouden ze zelf wel naar die landen toe zijn gegaan. Dan was er sprake geweest van een echte roeping. Nu is het het "feel good" christendom van de laatste dagen wat we in actie zien! Moeten wij dan geen vluchtelingen opvangen? Ja! Wij moeten vluchtelingen opvangen, maar geen gelukszoekers! Mensen die echt moeten vluchten voor oorlog en geweld. En daarbij geldt ook nog steeds het eeuwenoude principe "vrouwen en kinderen eerst!". We zien nu AZC's vol met jonge, strijdbare mannen zitten. Syrische vrouwen plaatsen oproepen op internet om hun mannen terug te sturen omdat er een land opgebouwd moet worden, maar hun luie mannen hangen hier liever aan de tiet van de overheid en misdragen zich uit verveling. En ja, natuurlijk praten ze lief en vriendelijk met die naïeve christenen die hun naastenliefde komen betonen om vooral zichzelf goed te doen voelen. Maar wees eens eerlijk. Hoeveel asielzoekers komen er werkelijk tot geloof? Een andere groep vluchtelingen zijn de christenen. Zij komen vaak uit landen waar zij vanwege hun geloof vervolgd worden. En uitgerekend zij worden vaak weer terug gestuurd. Ook hierin kan diaconie van de kerken een oplossing zijn. Zij kennen de mensen, zij zijn in staat om de echte christenen van de leugenaars te onderscheiden. Niet een of andere ambtenaar die op grote afstand van de mensen staat. Kan een christen "links" stemmen? Dus kan een christen "links" stemmen? Wat mij betreft niet! Rechts staat voor minder overheidsinvloed en lagere belastingen. De kerken krijgen dan juist weer de kans om een grotere rol te gaan spelen, tenzij al die christenen hun extra geld toch uit gaan geven aan luxe en vakanties, en dat is in deze tijd van egoïsme niet ondenkbaar, en dan plakken ze er ook nog het label "Zegen van God!" op... Links stemmen staat voor "milieu boven mens". Ja, milieu is belangrijk, maar Jezus leerde keer op keer dat de mens het belangrijkst is en dus, na God, op de tweede plaats staat! We zijn dus als rentmeesters wel verantwoordelijk voor het milieu, maar dat mag nooit ten koste gaan van de mens! Links stemmen staat voor dood. Euthanasie, abortus, organenoogst, het zijn allemaal linkse idealen, die lijnrecht tegen de Bijbel in gaan. Links stemmen staat voor afhankelijkheid, rechts voor vrijheid. Links wil graag alle touwtjes van mensenlevens in handen hebben. Van geboorte tot dood, en zelfs daarna. Rechts staat veel meer voor individuele vrijheid. Links stemmen staat voor staatsverantwoordelijkheid. Maar de Bijbel leert dat ieder mens een persoonlijke verantwoordelijkheid heeft en dat we niet teveel van de menselijke overheden moeten verwachten, maar des te meer van Hem. Links stemmen staat voor Europa. Het "herstelde Romeinse Rijk", zoals letterlijk gezegd werd bij de ondertekening. En door een verdrag met de Noord-Afrikaanse landen, werd dir rijk compleet gemaakt. Engeland zat er in Jezus' tijd niet bij, dus de Brexit lag voor de hand. Maar het Romeinse Rijk, de voeten van leem en ijzer (het eerste gedrag wat gelosten werd in de aanloop naar de EU zoals wij die nu kennen), is vijandig tegenover Israël en christenen. Stemmen op een pro-Europapartij is dus een stem tegen uzelf als christen! Natuurlijk is dit artikel allesbehalve volledig. Er zijn zoveel punten waarover zowel links als rechts een on-Bijbels standpunt innemen, maar over het algemeen zijn de Bijbelse normen en waarden op dit moment bij rechts in betere handen. Read the full article

0 notes

4d-leesdossier-marley · 7 years

Text

Column Politiek

Politiek is saai?

Mij werd vroeger altijd verteld dat je ergens het beste van moet maken. Maar dat is niet altijd zo simpel. Neem nou bijvoorbeeld politiek. Politiek is als chloroform: het maakt je slaperig en wordt gebruikt door mensen met slechte bedoelingen. Vraag het aan de gemiddelde Nederlander: 'Is politiek saai?', en vaak krijg je het antwoord 'ja'.

Maar niet altijd is politiek saai. Laatst keek ik naar mijn tv en ik dacht: ‘’ik wist niet dat het een Philips was.’’ Toen zette ik de tv aan en zag ik nieuws van het NOS-journaal. De formatie is klaar. Dan denk je: Waar hebben we die formatie voor nodig? We gaan toch niet naar het WK? Dat klopt. Maar ik bedoel de politieke formatie, een regering die bestaat uit VVD, D66, CU en het CDA. Na 208 dagen snapten ze uiteindelijk wat ze van elkaar wilden. vier verschillende partijen, waarvan de een zegt dat ze belasting willen verlagen maar ze verhogen het, een ander eigenlijk een partij in het midden is maar onlangs links is geworden om stemmen te vergaren, en weer een andere partij zit vol met patriottische christelijke volksliedenthousiastelingen. En het meest bekende van de CU is dat Gert Jan Seegers zeven jaar in Egypte heeft gewoond, zo'n onbeduidende partij is het.

Maar ik dwaal af. Omdat er dus vier partijen in de regering zitten, is het regeerakkoord best interessant. Het moet namelijk rekening houden met de belangen van al die verschillende meningen, hoe vreemd die ook zijn. Het regeringsakkoord werd daarom live op het NOS-journaal gepresenteerd door politiek journalist Ron Fresen. Of tenminste, Ron heeft het akkoord laten zien, voordat hij het snel moest doornemen. Maar voor zijn baan hoeft hij niet te vrezen, deze blunder kwam namelijk vooral door het feit dat hij midden in de uitzending het akkoord pas in handen kreeg. Uiteindelijk wist hij een goede analyse te geven van de hoeveelheid tekst en het kleine lettertype. Gelukkig kwam het al snel volledig publiekelijk uit.

Een van de dingen die in het regeerakkoord staan, is dat er speciale aandacht moet zijn voor ons buurland Venezuela. Ik moest dat even terugspoelen, want Venezuela, hoe kan dat ons buurland zijn? Nou, blijkbaar hebben we rond de zeventiende eeuw wat tropische eilandjes veroverd, en die blijken dus voor de kust van Venezuela te liggen. Daardoor hebben Aruba, Bonaire en Curaçao veel last van Venezolaanse vluchtelingen. Hoe komt het dat mensen uit Venezuela willen vluchten? Daarvoor moeten we kijken naar de politieke situatie in dat land. De president van Venezuela is Nicolas Maduro, die erg impopulair is geworden bij het volk omdat hij (samen met de vorige president) de economie om zeep heeft geholpen. Korte tijd geleden werd het papier waar het geld van gemaakt is meer waard dan het geld zelf. Er is weinig eten en de mensen hebben honger. Maduro lacht letterlijk om deze problemen, maar hierdoor vlucht zijn eigen volk naar Colombia en de ABC-eilanden. Vandaar dus die extra aandacht voor een totaal willekeurig olieland, waarvan NAVO het niet erg zou vinden als er een regimeverandering zou zijn, en waarmee veel landen wel zaken zouden willen doen. Want het is te doen om die vluchtelingen, geloof mij nou maar.

Na het zien van dit nieuws zette ik de tv uit en dacht bij mezelf: 'Wat zou er gebeuren als ik een LG zou kopen? Zou dat politiek minder saai maken?'. En het antwoord is nee. Politiek is soms gewoon saai. De langdradigheid van die ideologische discussies maken politiek vaak slaapverwekkend. Maar je kan er wel het beste van maken.

Bronnen: Zondag Met Lubach, 14-10-2017 (S7).

1 note · View note

hetrodevaandel · 5 years

Text

AFPERSER ERDOGAN OP HET OORLOGSPAD

Wie ooit met een afperser te maken heeft gehad, weet dat de eerste betaling nooit de laatste zal zijn. Steeds opnieuw zal de afperser terugkeren, met meer eisen, meer bedreigingen en meer druk. Hij weet dat iemand die eens heeft toegegeven en betaald, dit steeds opnieuw zal doen. Zo lang de angst maar groot genoeg is. Dit alles geldt voor alle afpersers, van groot tot klein, en van hoog tot laag. In de afgelopen week hebben we een afperser aan het werk gezien, die zijn vak kent en gebruik maakt van de zwakheden van anderen. We spreken dan over de Turkse dictator Erdogan, ook wel de bloedsultan van Ankara genoemd. Opnieuw heeft deze groene fascist met een waarschuwende vinger naar Europa gezwaaid. Laten we kijken wat er precies aan de hand is, en wat er gedaan kan worden om toekomstige afpersingspogingen te voorkomen.

Een paar jaar geleden sloot de Europese Unie een overeenkomst met Turkije om te voorkomen dat er meer “vluchtelingen’ naar Europa zouden komen. Nou ja, eigenlijk sloot Merkel de overeenkomst, op de hielen gezeten door de gebruikelijke poedel Frankrijk. Onder de overeenkomst zou Turkije de “vluchtelingenstroom” blokkeren, terwijl er een soort uitruil zou plaatsvinden. Migranten die onterecht in Europa waren terechtgekomen zouden terug gaan naar Turkije, en “vluchtelingen” in Turkije die recht op asiel in Europa zouden hebben, konden aan de reis beginnen. Dit laatste is zeker gebeurd, maar van het terugsturen is niets terechtgekomen. Als tegenprestatie zou Turkije 6 miljard Euro van de EU krijgen in betalingen van 3 miljard Euro per keer. Ondanks veel kritiek en geknoei is de overeenkomst de laatste jaren wel overeind gebleven.

Maar dat zal waarschijnlijk niet lang meer duren. Erdogan heeft nu gezegd dat Turkije meer geld wil, en dat ook niet alle betalingen zijn gedaan. Als er geen extra geld op tafel komt zal hij de stroom “vluchtelingen’ weer op gang brengen. Chantage op grote schaal dus. Op dit moment zijn er nog 3.5 miljoen Syriers in Turkije en dat aantal zal volgens de Turken snel toenemen. Op zich is dat onzin, want de oorlog in Syrië is praktisch voorbij, en de heropbouw is beginnen. Maar er is nog iets anders aan de hand. Op dit moment wordt er alleen nog gevochten in de provincie Idlib. Idlib is het enige gebied dat nog in handen is van de IS en andere islamistische terroristen. Rusland en de Syrische regering zijn bezig om dit laatste wespennest uit te roken. Dit tegen de zin van Amerika en Turkije, die de IS terroristen nog steeds zien als bruikbare bondgenoten.

Turkije wil voorkomen dat de terroristen totaal verslagen worden, en komt daarom met paniek verhalen dat er tussen de 500.000 en een miljoen vluchtelingen uit Idlib zullen wegtrekken. Deze vluchtelingen zullen dan naar Turkije afreizen, en de Turken willen deze stroom doorsturen naar Europa. Alleen als er meer geld komt zal dit niet gebeuren, zegt Ankara. Als reactie heeft de EU gezegd dat bijna alle overeengekomen betalingen zijn gedaan, en dat het kleine restbedrag binnenkort zal worden overgemaakt. Van verdere betalingen zal geen sprake zijn. Of dit het laatste woord is valt te betwijfelen. Europa heeft steeds opnieuw aan Erdogan toegegeven, en daar profiteert deze despoot natuurlijk enorm van. Hij zal het spel dus nog wel een poosje verder willen spelen.

Voordat er weer allerlei jammerverhalen van start gaan, moeten we een paar dingen vasthouden. Idlib is zonder meer een terroristenprovincie, en figuren die daar vandaan komen hebben in Europa niets te zoeken. Zij zijn immers een garantie voor meer terroristische aanslagen. Turkije kan veel Syriers die nu nog op Turks grondgebied leven, gewoon terug sturen naar eigen land. Zoals gezegd is in de meeste plaatsen de oorlog voorbij, en deze Syriers zijn hard nodig om hun land weer op te bouwen. Ze leven in Turkije onder primitieve omstandigheden, omdat het geld van de EU niet is gebruikt voor hun opvang. De meeste zouden dus in eigen land beter af zijn. Daar komt nog bij dat veel Turken de Syriers een beetje zat zijn na een aantal incidenten, die overeenkomen met wat we ook in Europa de laatste jaren hebben gezien.

Met de huidige poging tot chantage wil Turkije twee dingen bereiken; ten eerste wil men dus meer geld van de EU, ondanks het feit dat er nauwelijks een tegenprestatie is geleverd. Verder wil de Turkse regering de druk op Idlib verminderen. Het is al jaren bekend dat Turkije islamistische terroristen sponsort, zowel militair als ook voor financieel gewin. Men heeft veel geld verdiend aan de gesmokkelde olie uit het kalifaat. Ankara ziet het daarom dan ook niet graag dat de terroristen in Idlib dicht voor hun laatste nederlaag staan. Rusland heeft Turkije nog deze week laten weten dat Moskou niet zal accepteren dat Turkije de terroristen verder beschermd. Om deze positie kracht bij te zetten, en de oorlog zo snel mogelijk volledig te beeindigen, is aan Europa om de Turkse eisen af te wijzen, en iedere poging tot chantage de grond in te boren.

Wat kan Europa doen om verdere chantage en afperspogingen te voorkomen?

Op zich is dat heel eenvoudig; als de buitengrenzen van de EU eindelijk goed beschermd worden, kan geen enkele land meer grote stromen migranten naar Europa sturen. De wetten bestaan, de overeenkomsten, zoals het Verdrag van Dublin, zijn al jaren geleden ondertekend. Het is gewoon niet waar dat het aan gereedschap ontbreekt. Waar het wel aan ontbreekt, is de politieke wil om echt door te zetten. Sterker nog, Merkel heeft persoonlijk een deel van deze wetten gewoon uitgeschakeld. Iedere dag dat deze situatie voortduurt, breekt ze de wet. Dat is intussen bewezen. Er is dus een simpele maar gelijk ook effectieve oplossing. Ga terug naar de situatie van voor 2015. Laat alleen echte politieke en oorlogsvluchtelingen binnen, waarvan de identiteit bekend is. Sluit de deur voor alle gelukzoekers, bedriegers, terroristen en anderen, die onder de huidige wetten geen enkel recht op asiel hebben.

Alleen met effectieve grenscontroles kunnen afpersers zoals Erdogan, en mensenhandelaren zoals de NGO’s met hun zogenaamde “reddingsschepen”, voorgoed gestopt worden. Precies dat was de bedoeling toen de EU binnengrenzen open gingen. De buitengrenzen zouden beveiligd worden, zodat de veiligheid in Europa gewaarborgd zou zijn. Dit is echter nooit gebeurd. De globalisten willen dat alle grenzen open blijven, en de volkeren worden het slachtoffers van deze leugenachtige politiek. In de discussie over deze problematiek, wordt er altijd geschermd met Frontex, de organisatie die over grensbeveiliging zou gaan. Maar ook dit is een globalistenleugen. Frontex beschermd de grenzen niet, en heeft hier ook geen opdracht toe. Men observeert en registreert alleen, meer niet. Daar komt nog bij dat Frontex chronisch onderbezet is. Dus blijven de grenzen open, en kan de illegale massamigratie gewoon door gaan. We hebben al vaak geschreven over de grote bevolkingsuitwisseling, waarvan dit een onderdeel is. De globalisten zullen dit plan niet loslaten, dus hebben figuren als Erdogan vrij spel. Alleen een echte politieke verandering in Europa, kan hier een einde aan maken. Daar moet we ons dus voor inzetten.

Overigens kunnen Syriers die op dit moment nog in Europa zijn, ook terug naar huis. Zoals eerder gezegd; de oorlog is praktisch voorbij en dat betekend dat ook het gevaar nauwelijks meer bestaat. Asiel kan geen eeuwig durende toestand zijn. Als de crisis voorbij is, vervalt ook de reden om nog te blijven hangen. Diegenen die zich tegen het systeem daar keren en iets anders willen, kunnen vanaf eigen bodem politieke strijd voeren voor verbeteringen. In Europa hebben ze dan niets meer te zoeken. Dit betekend dat we naast beschermde grenzen ook een remigratiebeleid nodig hebben. Misschien zal dan de rust in Europa terugkeren. Natuurlijk moeten we dan wel eerst de globalisten elite uitschakelen. Praktisch bekeken vraag je je dan af waar we nog op wachten. Vanzelf zal niets beteren worden, tijd dus om aan te pakken, en de strijd te versterken.

Links:

Internet: www.volkskracht.blogspot.com

Twitter: Volkskracht Vooruit! @VolkskrachtV

Telegram: t.me/volkskrachtvooruit (abonneren na installeren Telegram App)

VK: https://vk.com/id484133031

Artikel uitgebracht door: VOLKSKRACHT VOORUIT! @ 2019

0 notes

thedreamlifeofbalsosnell · 5 years

Text

‘het leven van sterren’ van marwin vos: een meerstemmig leesboek over seksueel geweld

Hoe kan poëzie politiek zijn? In haar nieuwe dichtbundel het leven van sterren spant marwin vos draden tussen directe en indirecte expressies over (seksueel) geweld. Maar niet alleen door zijn thema is deze bundel zeer de moeite waard.

Wanneer we afscheid nemen na een intens gesprek van anderhalf uur, zegt dichter marwin vos (1962) op een manier die me doet denken aan de verstrooide tv-inspecteur Colombo: ‘Oh ja, nog één ding. Mijn naam is met kleine letters.’ Haar voorliefde voor de onderkast mag blijken uit de typografie van het leven van sterren, haar derde bundel inmiddels, waar geen enkele hoofdletter in voorkomt.

De ondertitel — ‘een leesboek over geweld’ — bakent meteen het thema af: de effecten van (seksueel) geweld en hoe we daar als samenleving mee omgaan. Ook in haar vorige bundel Oorlogspaarden tot in de buitenwijken (2015) adresseerde vos al op prangende wijze maatschappelijke vraagstukken als klimaat, vluchtelingen of belastingparadijzen, in een poging de politieke structuren die onze wereld bepalen, in kaart te brengen.

Sindsdien staat ze te boek als een geëngageerd dichter, iemand die zegt waar het op staat en onomwonden ons geweten wil aanspreken. ‘Ik ben niet uit op polemiek. Maar het leven van sterren is wel een politiek boek, daar kan je niet omheen.’

Ziet ze zichzelf dan ook als een politiek dichter? ‘Op het moment dat ik de deur achter mij dicht trek en op straat sta, begint voor mij politiek. Als vrouw, als zwarte mens, als queer, als persoon met een beperking, weet je waarover ik het heb wanneer je ook maar een beetje in de maatschappij staat. Maar eigenlijk begint het geweld voor veel mensen al in huis, een groot deel van seksueel geweld gebeurt binnen het gezin. Dat is allemaal politiek. Geweld is politiek.’

Meer dan in politieke partijen gelooft vos in politieke bewegingen, zoals die voor het klimaat, tegen racisme en voor gelijkheid. Dergelijke bewegingen zou ze duidelijker willen terugzien in de politiek: ‘Ik zou een structuur willen waarin meer wordt geluisterd naar de bewegingen die er zijn. Politieke partijen zijn geen afspiegeling van wat er maatschappelijk leeft. Zelf ga ik wel de straat op, maar ik sluit me niet aan bij vaste groepen.’

Mokerslagen en witte pagina’s

vos heeft de poëzie om haar stem te laten horen. Direct na de titelpagina van het leven van sterren volgt een trigger warning, opdat niemand onverhoeds en zonder voorafgaande waarschuwing zou beginnen lezen: ‘dit boek gaat over de effecten van seksueel geweld en hoe er in de samenleving vaak met ongeloof op wordt gereageerd.’

Met het leven van sterren heeft vos een welbepaald doel voor ogen: ‘Het niet geloofd worden, het negeren en het minimaliseren, daar kan ik ontzettend kwaad over worden. Ik wil de slachtoffers van geweld een hart onder de riem steken, de problematiek onder de aandacht brengen. Dat bereik je volgens mij het best door onverbloemd over geweld te schrijven. Niet op een manier waarin ervaringen worden gedeeld, maar op een kunstzinnige en poëtische manier, ook omdat dat nu eenmaal is wat ik doe. Ik ben me aan de andere kant wel bewust dat ik met poëzie geen groot publiek zal bereiken, maar goed, dit is hoe ik kan en wil bijdragen.’

Omwille van het zware thema is het leven van sterren geen licht verteerbare lectuur. De woede en verontwaardiging die vos omschrijft, is intens voelbaar: ‘hoe kan het dat dit geweld blijft voortbestaan?’, vraagt de dichter zich af. Hoe verwerk je het trauma van seksueel geweld, als individu, als maatschappij? De pijn, de ontering, de beschadiging gaan immers nooit meer weg: ‘je zoekt iets dat altijd blijft’. De dichter ‘activeert woorden legt scherven uit’. Sommige verzen zijn heuse mokerslagen, duwen de lezer onverbiddelijk met de neus op de feiten:

p. 8 […] ik wens ze toe dat ze lijden zoals ik deed en dan sterven en laat anderen maar een toren bouwen de namen op de verticale schacht in nette rijen tekenen en foto’s ophangen

p. 8 […] ook de jongens wilden weg toen ik aan ze voorbij wilde lopen pakten ze me en verkrachtten me

de nachten zijn het ergst

p. 9 […] de pleziertjes waren erg schaars

p.37 […] sommige trauma’s spreken voortdurend met elkaar

p.54 […] we geloven je pas wanneer documenten vrijkomen die aantonen dat soldaten ongestraft burgers mogen verkrachten en dat hiertoe overvloedig opium en alcohol worden aangevoerd

In haar debuut Zij is niet vast, zij is veranderbaar (2016) verwerkte vos, die ook beeldend kunstenaar is, nog eigen grafisch werk: ‘Sommige van mijn gedichten beginnen tijdens het werkproces met beelden. Gedichten schrijven is voor mij een zoekproces en beelden helpen mij daarbij.’

Tot op het laatste moment was het de bedoeling om ook in het leven van sterren beelden op te nemen, maar dat ging niet door. Samen met de uitgever kwam vos tot een compromis: tussen de gedichten door plaatste ze op specifieke plaatsen een witte pagina. Een oplossing waar de dichter vrede mee heeft: ‘Wie weet zet ik de beelden uit het oorspronkelijk manuscript ooit nog eens op mijn website.’

De witte pagina’s fungeren als adempauzes, maar zetten ook aan tot een meer geconcentreerde, diepere en tragere lezing, laten de lezer even stil staan of zetten je misschien ook op het verkeerde been. ‘Ik wilde een lezing op automatische piloot koste wat het kost vermijden’, zegt vos.

Gefaseerde compositie

het leven van sterren bestaat uit 13 hoofdstukken — of zijn het cycli? — die elk kleine groepen van gedichten verzamelen. De compositie van het leven van sterren was geen sinecure en kende meerdere fases. Aanvankelijk wilde vos bestaande verhalen over geweld uit allerlei documenten halen en die verhalen koppelen aan namen van ‘sterren’, in de zin van celebrities, bekende mensen. Het idee komt niet alleen terug in de titel, maar ook in een gedicht uit het deel ‘start with a string’, waarin vos haar intentie bijna letterlijk uit de doeken doet:

je besluit om zinnen uit bestaande verhalen over geweld in de mond van sterren te leggen je zou niets hoeven te verzinnen iedereen zou luisteren en iedereen zou het geloven je gebruikt de namen van sterren om iets meer los te maken maar op een of andere manier kwam het plan niet van de grond

Wat is er nodig om mensen te geloven? We geloven wat de media ons voorschotelt, want sterren liegen zogenaamd niet:

in het begin kun je de verhalen bijna niet geloven je vindt het onvoorstelbaar dat de ene mens de andere zoiets aan kan doen en wanneer tijdens een college de feiten en cijfers van mishandeling worden genoemd komt dat niet echt bij je binnen maar als je hoort dat de bekende actrice door het geweld doof is geworden ben je onthutst

vos begon met de uitwerking van het idee van de sterren — het verzamelen van materiaal, het schrijven van gedichten — ongeveer een jaar voor #metoo: ‘Toen de getuigenissen van #metoo werden gedeeld, was dat bijna een verwerkelijking van mijn idee: verhalen van sterren.’ Maar uiteindelijk werkte vos het plan met de sterren niet verder uit, zelfs al had ze een lijst met namen.

Seksueel geweld is een structureel probleem dat zich overal manifesteert en in alle tijden voorkomt, niet alleen in de wereld van sterren en niet alleen vandaag. Het is essentieel er massaal ruchtbaarheid aan te geven, om het ongeloof waarmee slachtoffers te kampen krijgen, te bestrijden:

en de verhalen die je zou koppelen aan sterren dan? daarmee doe je twee dingen

je maakt ze los van de persoon en geeft daarmee in overweging dat de gebeurtenissen structureel zijn

je koppelt ze aan de naam van een bekend persoon tilt ze op uit het donker waardoor ze zichtbaar worden

Gedichtensnoer

In het allerlaatste, bijna programmatische gedicht in het leven van sterren stelt vos dat haar bundel ‘geen discussiestuk’ is, maar een geheel van samengebrachte delen waar de lezer mee aan de slag kan: ‘hier zijn de stukjes los aan elkaar geknoopt / het is nu aan jou’, klinkt het. ‘Ik ben niet uit op polemiek’, verzekert vos mij, ‘ik wil mensen aan het denken zetten over geweld en vooral de gevolgen ervan.’

Stukjes los aan elkaar geknoopt? De aanlokkelijke idee dat de bundel een betekenisvol snoer is dat enkel functioneert wanneer de segmenten met elkaar verbonden zijn, duikt in diverse vormen en gestalten op (‘things strings songs’, ‘vlechtmethodes’, ‘believe me / i’m here to connect things.’). Een aantal lijnen komen elkaar tegen, verspreid over de bundel, en doen dienst als een soort leitmotieven, creëren structuur en houvast. Het niet-uitgewerkte idee van de sterren bijvoorbeeld, maar ook de figuur Pandora en het begrip ‘Lentereis’, als contrapunt voor Schuberts ‘Winterreise’, zorgen voor een geraffineerd weefsel van verwijzingen, associaties en referenties.

Het belangrijkste beeld van de versnoering, aaneenschakeling of aansluiting is evenwel de mutanga, het ‘spreekwoordenkoord’ van de Congolese Lega-gemeenschap, zoals in het knappe deel ‘we beloofden elkaar een mutanga’. In het voorlaatste gedicht wil het leven van sterren zelfs expliciet een ‘mutanga zijn een houvast iets dat je in je handpalm houdt bijna niets’.

Het materiaal dat het lyrisch ik verzamelde om ‘de opgave die je je gesteld had’ uit te voeren, is ‘een steeds opnieuw aanbrengen van haakjes’ en ‘draden ertussen spannen’. Die verbindingen verworden tot een stuk touw dat blinden en verstotenen tot leidraad dient:

het is niet de reis het is wie reist wie verder trekt wie wordt verstoten de sterren staan voor ons geloof in hen maar wie onze wreedheid kent

weet dat zij ook verstotenen zijn ze staan ons tot gebruik want we verzinnen ze zelf de sterren metamorfoseren zichzelf en stappen uit hun kennislijf

om dit te bereiken houden ze zichzelf en elkaar vast aan het touw om hun middel

Code en wederkerigheid

De zelfreflexieve passages (‘dit is geen discussiestuk’, ‘een lang lied��, ‘de opgave die je je gesteld had’), waarin het leven van sterren het schromeloos over zichzelf heeft, lijken uitnodigingen tot interpretatie, maar niets is minder waar: ‘Het gaat niet zozeer over interpreteren dan wel over samenbrengen en met elkaar in verband brengen’, zegt vos.

Fragmentering is een methodiek die in alle bundels van vos voorkomt, net als in haar grafisch werk overigens, waarin ze vaak gebruik maakt van collagetechnieken. Door de fragmentering en het losse gebruik van citaten uit boeken, films of songs komt haar taal soms analytisch of zakelijk over. Ook het feit dat er geen leestekens zijn, op vraagtekens na, en dat er hier en daar woorden in cursief zijn geplaatst, duiden op een afslanking van de taal, een kaler en koeler maken van het discours, een soort codering bijna.

Ik wijs vos erop dat het woord ‘code’ tot vier keer toe voorkomt in de bundel, een woord dat me deed denken aan haar tekst die in 2015 werd gepubliceerd op het online tijdschrift SKUT, ‘de achterkant van beelden is code’, een titel die ze daarenboven overneemt in het tweede gedicht:

cordelia zegt de achterkant van beelden is code zoals iconen en porno zijn het instrumenten die je naar een andere wereld brengen

Ziet vos poëzie als gecodeerde taal? Brengt een eventuele decodering de lezer effectief naar een andere wereld? ‘Ik vind dat je altijd moet lezen wat er staat. Ik bedoel dat er geen sleutel is om mijn gedichten te begrijpen of aan te voelen. Er is een verschil tussen hoe ik iets schrijf en hoe de lezer dat ervaart. Daarnaast weet ik heel vaak niet wat ik doe (lacht). Ik neem zinnetjes mee, of zij nemen mij mee.’

Met de achterkant van de beelden is code bedoelt vos naar eigen zeggen dat ze ruimte wil inbouwen voor iets dat er nog niet is: ‘Het is een beetje een plagerig spel: dit is niet wat je leest, zoiets. Niet dat ik wil dat de lezer dieper gaat graven, neen, liever wil ik dat hij of zij iets ziet dat ze voordien nooit hebben gezien. Je mag de dingen nooit op face value aannemen, vind ik. Dat mag ik als schrijver zelf ook niet.’

Lyriek en intertekstualiteit

Opvallend in het leven van sterren zijn de krachtige gevoelens die vos oproept: niet alleen woede, verdriet, angst en wrok, maar ook vreugde, verwondering en liefde. Laurens Ham en Piet Gerbrandy spraken in het verleden over de ‘lyriek’ van vos, een term die ze zelf linkt met de gevoelsmatige intensiteit van haar poëzie: ‘Misschien vinden ze dat mijn gedichten ook een belangrijke, emotionele waarde hebben? Dat er ondanks het analytische toch veel gevoel en hartstocht in zit? In deze bundel benadruk ik ook het lichamelijke en het gutturale. Het is poëzie die je iets wil doen voelen in je lijf, omdat dat is wat trauma doet.’

Er komen ook veel citaten voor in het leven van sterren, maar nergens voelen die aan als gekunsteld, overheersend of aanmatigend. Met wat je een gracieuze intertekstualiteit (of intertekstuele gratie) zou kunnen noemen, lijken de tekstfragmenten een onlosmakelijk onderdeel van de gedichten, alsof ze daar altijd al geweest zijn en enkel daar kunnen staan.

In principe kan voor vos alles dienen als citaat. Haar keuze is eclectisch, maar enkele citaten wilde ze er vanaf het begin beslist in. Zoals het fragment uit Trauma en herstel van Judith Herman, omdat dit boek zo belangrijk is voor het hoofdthema van het leven van sterren. Andere beelden komen uit boeken die vos zijn bijgebleven: Dzjan van Andrej Platonov bijvoorbeeld, of Het licht van Torgny Lindgren en Wij doden Stella van Marlen Haushofer.

De beknopte aantekeningen achterin zorgen dat de lezer de oorsprong van de citaten makkelijk kan achterhalen. Maar net als voor Oorlogspaarden tot in de buitenwijken gebruikt vos haar website om bronnen te delen en achtergrondinformatie aan te bieden: ‘Voor dit boek had ik dat echt nodig, want het was helemaal niet eenvoudig om samen te stellen. Soms ga ik dan in de contramine met de oorspronkelijke tekst en verander ik zaken, zoals namen. Ivan Illich die het over Pandora en kapitalisme heeft is Ivana geworden, en Dante werd Danta.’

Dankzij een vloeiende afwisseling van meer analytische, ‘gecodeerde’ en emotioneel geladen of ‘lyrische’ taal, bespeelt vos moeiteloos een heleboel registers: ‘Ik gebruik citaten of fragmenten uit alles wat mij boeit, verwart of aangrijpt. Wanneer ik sommige citaten in een heel andere context plaats, zoals een gedicht, ontstaan er vaak nieuwe mogelijkheden. Ook een beeld kan hierdoor plots gewelddadig, bevreemdend of choquerend worden.’

Een krantenfoto van het basketbalnet waaraan tijdens de schoolgijzeling in 2004 in het Noord-Ossetische Beslan de bedrading van de bommen was bevestigd, inspireert bijvoorbeeld tot:

beslan is een net zonder bodem het vangnet dat ze knoopten is onderaan losgekomen

Of neem het ijzingwekkende beeld van het op een draagbaar ronddragen van slachtoffers van verkrachting in het deel ‘je stelt voor (second line)’. Dat is gebaseerd op een fragment van David Wojnarowicz uit An Archive of Feelings van Ann Cvetkovich, waarin de lijken van overleden aidspatiënten in een fantasmagorie door nabestaanden op de treden van het Witte Huis worden geworpen:

je stelt voor om telkens wanneer een geliefde of vriend of vreemde verkracht wordt jij en je geliefden vrienden en buren het verkrachte lichaam opnemen en haar dragen over de straten van steden en dorpen velden we dragen de verkrachte lichamen om wat onzichtbaar blijft zichtbaar te maken een mars een processie een parade die toont wat anders geen vorm heeft – kun je het zien?

Meerstemmigheid

Er duiken veel namen op in het leven van sterren. Meer dan eens krijg je het gevoel dat je in een menigte terechtkomt, met fluisterstemmen uit alle richtingen die allemaal je onvoorwaardelijke aandacht opeisen. Het maakt van de bundel een polyfonisch hoogstandje. Die meerstemmigheid valt vanzelfsprekend ook te linken met het wijdverspreid zijn van seksueel geweld: ‘Je zou al die stemmen kunnen zien als een soort koor, een derde, een wetende getuige. Die getuige is erg belangrijk, net omdat slachtoffers vaak niet geloofd worden.’

In die context is een van de motto’s, gekozen uit een essay van de Oostenrijkse filosoof Jean Améry over foltering, bijzonder veelzeggend: ‘het gaat niet om het bijleggen van het conflict maar om het openbaar maken ervan’.

Ook het andere motto is een uitstekende keuze: ‘what are the conditions that produced a situation that demanded a song like that’. Het is een verzuchting van jazzlegende Nina Simone, die tijdens het brengen van ‘Feelings’ op het jazzfestival in Montreux in 1976 meerdere keren ophoudt met zingen en het woord richt tot haar publiek. Schrijnend detail: Simone was zelf het slachtoffer van geweld door haar manager en echtgenoot.

Toen vos dat optreden voor het eerst hoorde, was ze meteen geboeid door de tussenteksten: ‘Ik vond dit fragment zo schokkend. Ik heb er tientallen keren naar geluisterd, om me ervan te vergewissen dat ik haar wel goed begreep. Simone trad op voor een grotendeels wit publiek. Racisme en seksisme hebben veel met elkaar te maken, daarom vond ik het belangrijk om net een citaat van haar te gebruiken als motto. Het motto is natuurlijk breder toepasbaar dan alleen op haar situatie.’

het leven van sterren is ‘a song like that’, waarin vos peilt naar de condities die geweld in stand houden. Hoe is het mogelijk dat we hier niet meer verontwaardigd over zijn, bijt de dichter van zich af:

[…] er waren tallozen die spraken zongen kunstwerken maakten maar het duurde een buitenmijntijd voor een effectief en eenvoudig instrument of methode werd uitgevonden voor je erin geloofde dat dit een weg was om de condities te tonen die dit geweld laten voortduren […]

Zoals aangekondigd in het dankwoord van het leven van sterren werkt vos momenteel samen met redacteur en dichter Nguyễn Thị Mai aan een speciale editie van het literair magazine nY met als titel ‘rape enters the scene’. Het is een voortzetting van vos’ strijd, want het thema is ook hier seksueel geweld.

De voorlaatste cyclus in het leven van sterren draagt bovendien dezelfde titel. Een van de bronnen van deze naar de keel grijpende reeks gedichten is Schandüng, een verzameling dagboeknotities opgetekend door een anonieme Duitse journaliste van april tot juni 1945, de periode dat het Rode Leger Berlijn binnenviel en massaal Duitse vrouwen verkrachtte. Toen vos de opmerking kreeg dat het gedicht herhaling van de voorafgaande gedichten was, hield ze het been stijf: ‘Die harde toon zat nog niet in de bundel. Ik wilde dit gedicht er absoluut in, al was het maar als eerbetoon aan deze moedige, anonieme vrouw.’

In een van de laatste cycli in de bundel, ‘ben ik op tijd voor de bloei van de synapsen in maart?’, schrijft vos:

je ging weg om de schrijvers te verzoeken aandacht te besteden aan wat maar steeds niet werd beschreven

Koppel dit aan het citaat van Améry over het belang van de openbaarmaking van beleefde trauma’s en je begrijpt meteen de urgentie van het leven van sterren: we kunnen niet langer de andere kant opkijken. Het probleem negeren of minimaliseren werkt het alleen maar in de hand. Er moet ruchtbaarheid worden gegeven aan ‘wat maar steeds niet werd beschreven’.

De strijd is met andere woorden verre van gestreden: ‘ook voor degenen die dit al weten kan het interessant zijn verder te lezen’, staat er ergens in de tweede cyclus ‘start with a string’. De bewustmaking van de grote reikwijdte en de immense impact van de geweldproblematiek aan de hand van teksten, documenten, kunstwerken — zoals het leven van sterren — is een eerste stap in de goede richting, maar het is slechts een begin.

De directe taal (‘pak de schaar en loop de trap op naar boven begin in je lichaam te steken’, ‘trauma organiseren’), de doordachte intertekstualiteit en de rijke beeldspraak geven vos’ gedichten een ongeziene intensiteit: vragen in de zin van ‘als je het zag waarom heb je dan niets gedaan?’ sorteren een maximum aan effect en zetten onverwijld aan het denken.

Door een anonieme massa een stem te geven, is het leven van sterren een poëtisch indringende wake-upcall, de manifeste kennisgeving van een diepgeworteld, wijdverbreid en verwerpelijk maatschappelijk fenomeen. Deze knap gecomponeerde en niet minder dan noodzakelijke bundel maakt duidelijk hoezeer seksueel geweld gaat over macht, verlies van vrijheid, ontering en ontkenning van het individu:

het gaat niet om lust het is bedoeld om meisjes op hun plaats te houden

Verschenen op: rekto:verso, 19 juli 2019

het leven van sterren van marwin vos, het balanseer 2019, ISBN 9789079202584, 112 pp.

#het leven van sterren #marwin vos #het balanseer #rekto:verso

0 notes

maximvandaele · 5 years

Text

Twee zijden van dezelfde medaille

Nu de mediastorm rondom het electorale succes van Vlaams Belang bijna overgewaaid is, vind ik het toch nog interessant om een artikel te schrijven over waarom Vlaams Belang nu zo'n grote 18% behaalde in Vlaanderen. En volgens mij ligt dit aan een factor die de talloze politieke analyses van de voorbije weken over het hoofd zagen. Een blinde vlek, zeg maar.

Ook ik heb regelmatig zitten nadenken over waarom het Vlaams Belang plots zo'n wederopstanding maakt. Het is verleidelijk om het bijvoorbeeld te wijten aan de secularisering van de samenleving en - daarmee samenhangend - het verdwijnen van CD&V als centrumpartij. Toch kan radicaalrechts duidelijk ook gedijen in sterk christelijke samenlevingen (bv. Spanje onder Franco of Italië onder Mussolini - die laatste zag de Kerk trouwens als bondgenoot in zijn politieke project, zie: verdrag van Lateranen).

De samenleving polariseert?

Vaak wordt ook gewezen op de zogenaamde toenemende radicalisering en polarisering van de maatschappij: mensen zouden uiteen groeien en steeds extremer worden in hun meningen. Daarnaast zouden er steeds meer onverdraagzaamheid, racisme, homofobie en andere vormen van haat in de samenleving zijn. Ook dit valt enigszins te nuanceren. Polarisering heeft altijd al bestaan en was vroeger waarschijnlijk juist sterker aanwezig dan nu: werd je in een katholiek gezin geboren, dan ging je naar een (echt) katholieke school, wekelijks naar de kerk, zat je bij de CM, praatte je niet met liberalen en zeker niet met socialisten, en stemde je braafjes op de CVP. Abortus en euthanasie waren voor de katholiek onbespreekbaar.

Tegenwoordig is zo'n situatie oonvoorstelbaar. Nu is de samenleving juist verbrokkelder: met de ontzuiling is de maatschappij juist minder gepolariseerd geworden, in de zin dat je nu niet langer een grot blok katholieken, liberalen en socialisten hebt, die lijnrecht tegenover elkaar staan, maar eerder een veelheid aan meningen en overtuigingen die vaak in elkaar overlopen (wat geen slechte zaak is). Bekijk nu eens deze propaganda-affiches rondom de Koningskwestie (1945) ('dirty propaganda' volgens mijn geschiedenisleerkracht).

Dan zijn de hedendaagse campagnes maar braafjes. En wie denkt dat de media steeds extremer en ongenuanceerder worden, en dat dit bijdraagt aan het succes van VB, zit er ook naast. Ter illustratie dit fragment (met dank aan voorgenoemde geschiedenisleerkracht), uit een uitgave van 'De Werkman', de krant van P. Daens (broer van-), een katholieke krant uit die tijd. Datum: 15 juli 1892. (bron: http://aalst.courant.nu/issue/DWM/1892-07-15/edition/0/page/1?query=) Het artikel gaat over Ravachol, een Franse, anarchistische terrorist.

De wreede, verstokte Moordenar - De Grafschender ! De Aanvoerder der Dinamitards, die valsche deugenieten: huizen doen vingen waarin 70 menschen wonen, vrouwen, kinderen, grijsaards; Menschen, hij is onthoofd, Maandag morgend op een klein Driesken van Montbrisson [...] De tijd daar zijnde, is Ravachol naar de strafplaats gebracht; Zijn wezen was zoo wit als krijt ; [...] Hij wilde roepen : Leve de Anarchie ; Maar de woorden verstierven in zijne keel ; [...]

RAVACHOL, tot zijn 20 à 22 jaren braaf geweest, eerlijk; eenige dagen voor zijne dood, hij zegde het nog : braaf, eerlijk, geloovig ; << ik was alsdan zoo gelukkig! >> Ravachol begon slechte boeken te lezen, gelijk de romans van Vooruit, en slechte gazetten, gelijk 't Laatste Nieuws ; hij liet zijn gebeden en zijn Christelijke oefeningen achter (dat is altijd de eerste stap naar d'Ondeugd;) tegen zijn Ouders op te staan; weldra wierd zijn ziel zoo vuil als een kiekenkot en hij viel altijd dieper, van afgrond tot afgrond, bij zooverre dat hij eindelijk uitriep: gelijk Vooruit schrijft: Er is geen ander genoet dan zinnelijk genot! Ik loochen God, Ziel en Eeuwigheid! Ik wordt dief en moordenaar!

Als een journalist tegenwoordig met zo'n artikel komt aandraven, dan vinden we hem gestoord. Maar blijkbaar was zoiets in de late 19de eeuw perfect sociaal aanvaardbaar. Oké, misschien is het wat extreem om de huidige situatie met een krant van meer dan 100 jaar geleden te vergelijken. Maar je hoeft zo ver niet terug te gaan.

Ook in vergelijking met een krant van pakweg twintig jaar terug is de situatie verbeterd: dat komt ook door de komst van het internet - tegenwoordig is het dankzij allerlei factcheckers (een begrip dat ook nog maar ~20 jaar oud is), en met de nog recentere introductie van het begrip 'fake news' vrijwel onmogelijk om nog echt onjuiste zaken te schrijven. Natuurlijk is het nog niet perfect, maar je kan onmogelijk zeggen dat de situatie verslechterd is. Helaas vergeet de mens vlug en zal men te vlug geneigd zijn om onjuiste historische vergelijkingen te trekken.

Vlaanderen racistenland?

Als het niet aan de toenemende maatschappelijke polarisering ligt, of aan de media, ligt het dan misschien aan allerlei vormen van haat (racisme, xenofobie, homofobie, etc.)? Dat zou mogelijk zijn, maar wij-groepfavoritisme heeft altijd al bestaan - Vlaams Belang heeft dat niet uitgevonden. Bovendien was de situatie - net zoals bij de media - vroeger sowieso veel erger. Homohuwelijk was ondenkbaar, zwarte mensen waren negers, stereotypen werden niet kwalijk genomen. Natuurlijk is er nog altijd xenofobie - en zijn er veel vooroordelen over vluchtelingen - maar dit is niet zozeer dé oorzaak van het succes van VB. Het is eerder een neveneffect van een andere tendens die VB zo sterk maakt, maar het is níet de hoofdoorzaak van het succes van VB.

Twee zijden van dezelfde medaille

Wat is die andere tendens dan wel? In hoofdzaak is dit het neoliberalisme. Onder het neoliberalisme verstaan we hier: de toenemende invloed van een kapitalistische vrije markt op alle domeinen van het leven: school, werk (arbeidsethos), opvoeding, gezondheid en het lichaam, seksualiteit, relaties, kunst, zingeving en entertainment. Twee belangrijke historische inspiratoren van het neoliberalisme waren Friedrich Hayek en Milton Friedman. Ook Ayn Rands beruchte boek "Atlas in Staking" kun je zien als een kenschets van een neoliberale utopie. We kunnen de grondslagen van de geneoliberaliseerde maatschappij als volgt opsommen:

Je bent voor je eigen succes verantwoordelijk, maar evenzeer voor je eigen falen.

Het is ieder voor zich en je staat er alleen voor. Pak alles wat je kan, want je leeft maar één keer!

Wie niet werkt, bestaat niet. Beter totaal zinloos en onbevredigend werk, dan géén werk in het Neoliberale Systeem.

Extension du domaine de la lutte (Houellebecq): ook als het gaat om relaties en seks is de wereld één grote markt, waarin je altijd zo sexy, jong en aantrekkelijk mogelijk moet voorkomen. Zingeving: de Kerk is weg, maar in de plaats hebben we nu zaken zoals het 'Spiritual Lifestyle Event' (Brugge, 2019). Gebruik maar psychotherapie, yoga, mindfulness, meditatie, homeopathie, chakra's, ayurvedische medicijnen zo veel je wilt: zolang je maar in afzienbare tijd weer mee kan draaien, knikt het Systeem goedkeurend ja.

Alles wat geen geld opbrengt, is onnuttig en verdient geen steun van het Neoliberale Systeem. Geld is de alfa en de omega. Het kan als argument voor of tegen werkelijk alles ingezet worden. 'Dat zou ons zo veel geld besparen' 'Dat kost de samenleving jaarlijks X euro' 'Met die opleiding zit je goed in de arbeidsmarkt'.

Geld IS een doel op zich. Er is geen hoger doel (bv. wegwerken van armoede, schoon drinkwater voor iedereen, universeel gratis onderwijs, uitroeien van ziektes als malaria en cholera, universeel basisinkomen... zie ook de Sustainable Development Goals van de VN). Geld dient alleen tot meer geld, dient alleen tot meer, geld, dient alleen tot meer geld, ...

Mijn stelling is dus dat radicaalrechts en neoliberalisme twee zijden van dezelfde medaille zijn. Het ene versterkt het andere. Het ene kan niet zonder het andere. Als geld belangrijker is dan mensen, en als je slechts als volwaardig mens gezien wordt als je werk hebt, en dit combineert met een situatie van algehele doelloosheid (waar gaat dit allemaal naartoe? waartoe dient dit allemaal) KAN HET BIJNA NIET ANDERS dan dat een partij als Vlaams Belang enorm succes boekt.

Vlaams Belang belooft namelijk succes en werk voor iedereen (punt 1-3) gecombineerd met een nieuwe vorm van Groot Verhaal die de leegte (punt 5-6) opvult: het zijn wij, Dappere Vlamingen, tegen de luie Walen, sossen en buitenlanders: zij moeten het zelf maar uitzoeken, maar Wij, dit Dappere Volk, wij zijn Samenhorig en kunnen alles aan! Ook bij punt 4 sluit Vlaams Belang goed aan: ze willen bv. de openbare omroepen privatiseren en willen opleidingen uitsluitend nog financieren op basis van de ‘doelmatigheid’ (lees: of het geld opbrengt of niet, p. 75 van het partijprogramma). Het is geen toeval dat VB sterk inzet op het ‘promoten’ van technische opleidingen, dit zijn in het neoliberale systeem de opleidingen die geld opbrengen en daarom zijn het de goeie. Ik toonde al eerder het verborgen neoliberale karakter van VB aan.

Het wordt dus hoog tijd dat journalisten en academici het vergeten verband tussen neoliberalisme en radicaalrechts opnieuw onderzoeken!

#vlaams belang #vlaamse politiek #politiek #neoliberalisme #kapitalisme

0 notes

stefselfslagh · 5 years

Text

“De mens, empathischer geworden? Narcistischer ja.”

Dit stuk verscheen op zaterdag 30 maart in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

We willen dieren niet langer onverdoofd slachten en beloven onze kinderen een properder planeet. We volgen workshops 'dialogerend leiderschap' en kijken schuldbewust in de #metoo-spiegel. Wordt de westerse mens steeds empathischer? De wetenschap is niet echt eensgezind.

Ooit mepten we onze overtollige katjes tegen de dichtstbijzijnde muur. Vandaag richten we politieke partijen op die strijden voor dierenwelzijn. Ooit was ontbossing de laatste van onze maatschappelijke zorgen. Vandaag overwegen we om bomen een rechtspersoonlijkheid te geven. Ooit noemden we vrouwelijke mannen jeanetten. Vandaag houden we lezingen over de juridische besognes van transgenders.

De westerse mens lijkt er niet bepaald hardvochtiger op te worden. We herscholen ons van carnivoor tot veganist en bekeren ons massaal tot het feminisme. We volgen workshops 'dialogerend leiderschap' en kijken schuldbewust in de #MeToo-spiegel. We noemen kleine mensen 'vertically challenged' en vervangen het ouderlijk pak rammel door een goed gesprek.

Worden we met de jaren steeds empathischer? Eist ons inlevingsvermogen in ons brein een almaar grotere plaats op? En zo ja: gedragen we ons in moreel opzicht dan steeds voorbeeldiger? Of heeft empathie vervelende maatschappelijke neveneffecten?

Omdat de waarheid zich zelden in één persoon schuilhoudt, legden we onze vragen voor aan een psycholoog, een neuroloog, een bioloog, een filosoof en een antropoloog. Dat leverde een behoorlijk diffuus beeld op. De neuroloog zegt dat we ons steeds beter in anderen verplaatsen, de psycholoog dat we ons meer en meer op onszelf richten. De filosoof beweert dat empathie in de Westerse samenleving geïnstitutionaliseerd is, de antropoloog dat vreemde culturen ons qua meevoelendheid naar huis spelen.

Over twee dingen is echter iedereen het eens. Eén: het bereik van onze empathie is de voorbije eeuw exponentieel toegenomen. Was ons medeleven vroeger gereserveerd voor familieleden en de occasionele dorpsgek, dan hebben de media ons inlevingsvermogen talloze nieuwe afzetmarkten bezorgd. En twee: empathie is geen universeel medicijn dat alle maatschappelijke kwalen geneest. Sterker nog: zonder assistentie van onze ratio is ons empathisch vermogen een beetje zoals Winnie de Poeh: sympathiek, maar weinig performant.

De wetenschap achter empathie: een verhelderende, zij het lichtjes turbulente tour d'horizon.

De neuroloog: Frank Van Overwalle.

"De mens is de laatste tweehonderdduizend jaar steeds empathischer geworden", zegt Frank Van Overwalle, neurowetenschapper aan de VUB. "Dat komt omdat empathie evolutionair beloond wordt. Als we er in slagen om onze soortgenoten te begrijpen en op hun gedragingen en emoties in te spelen, kunnen we beter met hen samenwerken en vergroten we onze overlevingskansen."

"Volgens de Engelse evolutiebioloog Robin Dunbar is het zeer waarschijnlijk dat onze mediale prefrontale cortex - het deel van onze hersenen waar onze empathie gefabriceerd wordt - door de eeuwen heen steeds groter is geworden. Dunbar is één van de grondleggers van de 'sociale brein hypothese'. Volgens die theorie wordt het volume van ons brein groter naarmate er meer soortgenoten in onze groep zijn. Om in een grotere groep succesvol te zijn, moeten we immers meer en complexere relaties aangaan. En daarvoor hebben we extra hersencapaciteit nodig."

"We kunnen ons brein niet vergelijken met dat van onze voorgangers: de homo erectus en de neanderthaler zijn al veel te lang geleden uitgestorven, hun hersenen zijn nooit bewaard. Maar we weten wel dat onze mediale prefrontale cortex veel groter is dan die van de aap. En we weten ook dat het deel van de hersenen dat zich bezig-houdt met sociale oordelen bij autisten minder goed functioneert dan bij niet-autisten, en zelfs kleiner is bij psychopaten. Dat geeft aan dat de grootte van onze hersenen wel degelijk mee bepaald wordt door onze sociale vermogens."

Heeft ook ons gestegen welvaartspeil ons empathischer gemaakt? Zijn we ontvankelijker voor de behoeften van anderen als we zelf niet in 'survival of the fittest'-modus staan? "Nee. Ook mensen die het niet breed hebben, leven mee met de andere leden van hun groep. Wat je wél ziet, is dat empathie in een welvaartsmaatschappij geïnstitutionaliseerd wordt. Onze sociale zekerheid is in zekere zin een maatschappelijk verankerde vorm van empathie: iedereen helpt iedereen. In ontwikkelingslanden ontbreekt dat sociale vangnet. Daar blijft familiale empathie het belangrijkst."

Waarom is ons inlevingsvermogen voor de wetenschap zo'n geliefd onderzoeksterrein geworden? Hopen we te ontdekken hoe we als soort méér empathie kunnen produceren? "We hopen vooral te achterhalen hoe we iets kunnen doen aan onze sociale breindefecten. Aandoeningen zoals autisme en schizofrenie zijn het gevolg van storingen in ons sociale brein. Door dat deel van ons brein te onderzoeken, proberen we die storingen beter te begrijpen en te behandelen."

De bioloog: Mark Nelissen.

Mark Nelissen, emeritus professor gedragsbiologie aan de Universiteit Antwerpen, is formeel: ons empathisch vermogen wordt noch groter, noch kleiner. "Empathie is een oeroud biologisch mechanisme", zegt hij. "Het krimpt niet, het zet niet uit, het verandert nooit."

"Empathie wordt vaak verward met medeleven. Maar wetenschappelijk gesproken, betekent empathisch zijn: de emotie van een ander ervaren, zonder dat je weet waar die emotie vandaan komt."

"Stel: wij zijn samen aan het jagen. Op een gegeven moment word ik bang omdat er een leeuw aankomt. Dankzij jouw empathisch vermogen zal jij mijn angstgevoelens overnemen nog vóór je weet wat mijn paniek veroorzaakt. Dat zal jou namelijk toelaten om sneller op het nakende gevaar te reageren."

"Ons empathisch vermogen is door de eeuwen heen altijd hetzelfde gebleven: honderd jaar geleden waren we precies even empathisch als vandaag. Maar wat wél veranderd is, is het bereik van onze empathie. Vroeger voelden we enkel mee met de mensen in onze directe omgeving. De hongerende kinderen in Afrika zagen we immers niet. In onze huidige informatiemaatschappij worden we echter wel geconfronteerd met verre hulpbehoevenden. En dus richt ons empathisch vermogen zich ook op hen. Maar we hebben niet méér empathie, het blikveld van onze empathie is gewoon ruimer geworden."

Over de maatschappelijke bruikbaarheid van empathie lopen de meningen uiteen. Volgens de Amerikaan Jeremy Rifkin, auteur van The Empathic Civilization, is empathie de motor van maatschappelijke vooruitgang. Maar volgens Yale-professor Paul Bloom, auteur van The Case Against Empathy, nemen we vaak 'wrede en irrationele beslissingen' als we voortgaan op onze empathie. "In India verminken sommige ouders hun kinderen om er efficiëntere bedelaars van te maken", schrijft hij. "Laat je je leiden door je empathie, dan geef je die kinderen geld. Maar zo hou je ook dat gruwelijke verminkingsgebruik in stand. Niet slim, dus."

Ook Mark Nelissen vindt dat een samenleving maar beter zuinig kan zijn op empathische oprispingen. "Empathie volstaat niet om morele beslissingen te nemen", zegt hij. "Ik verkies rationeel medeleven."

"Toen het lijkje van de driejarige Aylan Kurdi op het strand van Bodrum aanspoelde, werd dat beeld gebruikt om onze compassie voor vluchtelingen aan te wakkeren. Maar compassie - een emotioneel bijproduct van empathie - is zelden een goeie raadgever. Een complex onderwerp als de vluchtelingenproblematiek smeekt om een rationele analyse: 'Wat is er precies aan de hand, wie moeten we prioritair helpen en wat is de beste manier om dat te doen?' Emoties staan zo'n zorgvuldig denkproces in de weg."

"In Japan leren steeds meer ouders hun kinderen dat ze hun empathische reacties moeten onderdrukken. Dat ze rationeel op gebeurtenissen moeten reageren. Ik vind dat niet per se een slechte zaak. We hebben er vaak alle baat bij om ons wat minder door onze emoties en wat meer door ons verstand te laten leiden. Kijk maar naar de Brexit. Het lijkt erop dat het 'Leave'-kamp geen doordachte, maar een impulsieve keuze heeft gemaakt. Alleen zitten de Britten er nu wel mee."

De psycholoog: Jan Derksen.

"De mens? Empathischer geworden? Ik denk niet dat die hypothese gestut kan worden door historisch-wetenschappelijk onderzoek", zegt de Nederlander Jan Derksen,emeritus hoogleraar klinische psychologie aan de VUB. "Wat we wél met empirische zekerheid kunnen zeggen, is dat we de laatste veertig jaar narcistischer zijn geworden. Onze emotionele intelligentie - en daar maakt empathie toch deel van uit - is flink gedaald. Eén van de redenen daarvoor is dat we steeds vaker via sociale media communiceren. Dat heeft als nadeel dat we niet meer zien hoe anderen op onze communicatie reageren. En uitgerekend de feedback van anderen - zowel verbaal als non-verbaal - is essentieel voor het ontwikkelen van empathie."

"Ik durf dus te betwijfelen of we vandaag zoveel empathischer zijn dan vroeger. Ik ben al veertig jaar actief in de geestelijke gezondheidszorg. En ik zie de laatste tijd veel mensen die net hunkeren naar empathie. Naar aandacht, een luisterend oor, iemand die zich verdiept in wat er in hen omgaat. Alleen stellen ze vast dat hun naasten veel te druk met zichzelf bezig zijn om nog met anderen te kunnen meevoelen."

We komen toch op voor de vluchtelingen in het Maximiliaanpark? We bevrijden mishandelde varkens toch uit slachthuizen? "Onze maatschappij is zeker gevoeliger geworden voor bepaalde thema's", zegt Derksen. "Maar dat is vaker een uiting van een ideologische overtuiging dan van oprecht gevoelde empathie. De mensen die in Nederland de Partij Voor De Dieren (PVDD) hebben opgericht, hebben dat welllicht gedaan vanuit een ongeveinsd medeleven met dieren. Maar veel mensen die op de PVDD stemmen, doen dat met heel andere motieven dan het vergroten van het dierenwelzijn. Een stem op de PVDD is dus niet noodzakelijk een empathische stem."

"Volgens het Sociaal en Cultureel Planbureau in Nederland, omschrijft veertig procent van de Nederlanders zich als angstig. Dat cijfer geeft aan dat het menselijke inlevingsvermogen in Nederland wellicht geen overuren draait: waar het angstniveau hoog is, is het empathiepeil doorgaans laag. Zie ook: de recente verkiezingsoverwinning van het rechts-radicale Forum voor Democratie, een alles behalve empathische partij."

"Let wel: een samenleving heeft ook een dosis narcisme nodig. Een maatschappij die enkel bestaat uit mensen die overlopen van empathie is kwetsbaar. In Indonesië, bijvoorbeeld, zijn de mensen heel meevoelend: ze leven om het anderen naar de zin te maken. Dat is mooi, maar eigenlijk heeft Indonesië meer narcisten nodig. Mensen die ijdel genoeg zijn om bedrijven op te starten. Om te denken dat ze de nieuwe Steve Jobs kunnen worden. Vandaag ontbreekt het Indonesië aan dat soort mensen. Resultaat: het land heeft geen middenklasse, de Indonesiërs hinken economisch gezien achterop."

De antropoloog: Rik Pinxten.

Ook Rik Pinxten, cultureel antropoloog aan de Universiteit Gent, bestrijdt het idee dat de Westerse mens anno 2019 een empathische modelburger is. Hij hoeft maar de krant open te slaan om nogal wat indicaties te zien van het tegendeel, zegt hij. "Onze sociale zekerheid wordt door sommige politici voortdurend aangevallen. De overtuiging dat de conventie van Genève herzien moet worden 'omdat die vluchtelingen anders veel te veel noten op hun zang hebben' wint nog steeds terrein. En na elke klimaatbetoging worden de manifestanten nog altijd met een zeker fanatisme verdacht gemaakt. Exemplarische uitingen van empathie kan je dat moeilijk noemen."

"En als we ons wél eens meelevend tonen, is het omdat we er door de entertainmentindustrie toe aangepord worden. We zetten ons in voor Kom Op Tegen Kanker omdat het een mediashow is geworden. Een evenement waaraan we haast moéten meedoen. Maar net zoals je vroeger nog geen modelkatholiek was omdat je één uur per week in de kerk zat, ben je vandaag nog geen toonbeeld van empathie omdat je één keer per jaar kankerpatiënten helpt."

"Wij hebben de neiging om onze Westerse cultuur te zien als het summum van beschaving en fijngevoeligheid. Maar andere culturen scoren vaak een stuk hoger op de empathieschaal. In Algerije huldigen de Berbers het principe van 'de vanzelfsprekende gastvrijheid': ze zullen een mens in nood altijd helpen. Zonder dat die zichzelf moet verklaren of een tegenprestatie moet leveren. Dat is een vorm van empathie die in het Westen nauwelijks nog bestaat. Bij ons is competitie troef. Zelfs in de zorg. Hulpverleners klagen dat ze niet langer de tijd hebben om met hun cliënten te praten. De reden: ze moeten koste wat het kost hun targets halen."

De filosoof: Ignaas Devisch.

"Honderd jaar geleden spraken we niet over vrouwen- of dierenrechten", zegt Ignaas Devisch, filosoof aan de Universiteit Gent en auteur van Het Empathisch Teveel. "Ons empathisch vermogen is de voorbije decennia dus wel degelijk toegenomen. Alleen mogen we niet denken dat dat empathische surplus een verworvenheid is. Als er morgen een oorlog uitbreekt, zal het rap gedaan zijn met onze bekommernis om het welzijn van de dieren. Dan zijn we enkel nog bezig met zelf te overleven. De maatschappelijke context waarin we ons bevinden, bepaalt in belangrijke mate of, wanneer en ten opzichte van wie we empathisch zijn."

Floreert de menselijke empathie vooral in samenlevingen die we als democratisch kunnen bestempelen? "Het democratisch debat helpt ons om ons empathisch vermogen steeds fijner af te stellen. In de nasleep van de #metoo-getuigenissen hebben we met z'n allen besloten dat een bepaald soort gedrag ten opzichte van vrouwen niet langer toelaatbaar is. Er is geen enkele politicus die ons daartoe verplicht heeft."

"Maar dat wil nog niet zeggen dat elk maatschappelijk probleem verdwijnt zodra we het in empathie dompelen. Empathie is vooral nuttig in interpersoonlijke relaties. Het zorgt ervoor dat we elkaars gevoeligheden kennen en respecteren. En dat is goed: zo kunnen we veel relationele issues oplossen. Maar op maatschappelijk niveau is ons inlevingsvermogen minder performant: we kunnen ons onmogelijk ten opzichte van iedereen empathisch opstellen. Vandaar ook het belang van principes als solidariteit en rechtvaardigheid. Die zorgen ervoor dat ook mensen die we van haar noch pluim kennen van onze gezondheidszorg kunnen genieten. Enkel op basis van empathie zouden we nooit met miljoenen mensen kunnen samenleven."

Volgens Devisch wordt onze empathie in deze gemediatiseerde tijden overbevraagd. "Als er honderd jaar geleden een overstroming was in Bangladesh wisten we dat pas een half jaar later. Als er vandaag een walvis in ademnood komt, wordt dat op drie kanalen gelivestreamd en kunnen we meteen geld doneren. Dat er zo vaak een beroep gedaan wordt op onze empathie is voor goedmenende mensen best lastig. We kunnen ons nu eenmaal niet voor élk goed doel inzetten."

Hoe bepalen we dan wie een deel van onze felbegeerde empathie in ontvangst mag nemen? "We leefden heel hard mee met de slachtoffers van de aanslagen van 22 maart 2016. Dat komt omdat die aanslagen zo uitzonderlijk waren. Als er om de twee dagen een bomaanslag zou plaatsvinden, zouden we er op den duur nauwelijks nog van opkijken. Gewenning doet ons empathisch vermogen afnemen."

"En verder reageren we veel empathischer op concrete dan op veeleer abstracte gebeurtenissen. De eenmalige aanslag in de moskee in Nieuw-Zeeland heeft ons meer getroffen dan de landurige oorlog in Syrië. Van die moskee kan ons verstand zich een duidelijke voorstelling maken. De oorlog in Syrië is veel minder afgelijnd en bijgevolg ook moeilijker te vatten."

0 notes

antonieniessen · 7 years

Photo

Respectloos

Onze doden herdenken we op 4 mei. Dat doen we nationaal op de Dam in Amsterdam om 20.00. Of op de Waalsdorpervlakte. Dan zijn en staan we 2 minuten stil. Dat is een traditie en van sommige tradities blijf je met je activistische linkse smoezelige vingers af. Tenminste dat zou je denken. Niet in het volledig kapot-gedemocratiseerde en suf-gesocialiseerde Nederland. Daar wonen namelijk ook mensen die van deugen een way of life gemaakt hebben. Deugers zijn mensen die er een satanisch genoegen in scheppen om alles wat heilig is binnen onze landsgrenzen aan te vallen. Alles ten faveure van een andere kleur, vreemde cultuur of een ander geloof. Sinterklaas, Kerst, Pasen, noem maar op. Overal waar de gewone burger, Jan met de pet en Henk en Ingrid waarde aan hechten wordt onder het vergrootglas gelegd en niet meer van deze tijd bevonden. Regressief links en het politiek correctivisme hebben de handen ineen geslagen om Nederland volledig te multiculturaliseren en de Nederlandse identiteit definitief te begraven. Vandaag de dag is het in die kringen de normaalste zaak dat je de genocide en het uitmoorden van meer dan 6 miljoen Europese joden vergelijkt met mensen die nog steeds vrijwillig op een gammel bootje richting het beloofde land Europa stappen. Alsof de joden een keus hadden.

Na de oorlogsverklaring aan Zwarte Piet, het verwijderen van de kerstboom uit het publieke domein en het op allerlei manieren proberen om het Paasfeest om te dopen in Lentefeest is het nu de beurt aan de Dodenherdenking. Het zal niemand verbazen dat ook deze actie uit de koker komt van een opper-deuger. Zijn naam : Rikko Voorberg. De man presenteert zichzelf als pop-up dominee van een pop-up kerk en staat pal voor en achter onze toekomstige apothekers en hartchirurgen. Zijn motto “Een dag niet besteed aan de vluchteling is een dag niet geleefd”. De mede-oprichter van de stichting We gaan ze halen (vluchtelingen uit Griekenland ) wil op exact hetzelfde tijdstip van onze nationale dodenherdenking de overleden vluchtelingen herdenken op het Rembrandtplein. Dat plein ligt hemelsbreed een paar 100 meter verwijderd van de plek waar nadenkend Nederland stilstaat. Ik zeg expres nadenkend, omdat ik die alternatieve herdenking rangschik onder de noemer provocatie. Dat toneelstukje wordt georganiseerd door mensen die geen greintje respect voor hun eigen geschiedenis, de slachtoffers en hun nabestaanden hebben. Reli Rikko wil bovendien ons een schuldcomplex aanpraten, want ‘’wij zijn bedoeld of onbedoeld medeverantwoordelijk voor de dode vluchtelingen tijdens hun oversteek’’. Vroeger hadden we de Ku Klux Klan, maar vandaag de dag hebben we de Koe Koeks Klan.

Rikko Voorberg kunnen we moeiteloos rangschikken in het rijtje Anja Meulenbelt, Anne Fleur Dekker, Sylvana Simons, Sunny Bergman, Jeffrey Afriyie, Frank vd Linde, Adriaan Stoop en kunstenares Tinkebell. Stuk voor stuk mensen aan het infuus van gemeenschapsgeld. Ze noemen zichzelf dominee, kunstenaar of tv maker, maar het zijn in feite staatsruif plunderaars. De heer Rikko Voorberg is in het verleden zelfs opgekomen voor smeerpijp Benno L. Dat was die olijke lieve empatische zwemleraar met een seksuele voorliefde voor gehandicapte kinderen. Ik heb niets met mensen als Rikko. Rikko is een links-activistische aandachtsjunk. Een jaar heeft 365 dagen. In Nederland gaat het 364 dagen over Syrië en de verschrikkingen van de oorlog in dat land. Dagelijks zien we beelden van doden en dagelijks worden we met onze neus op die feiten gedrukt. Eén dag in het jaar staan we stil bij de grootste ramp uit onze eigen geschiedenis : de Holocaust en de Tweede Wereldoorlog. Dat is op 4 mei. Het gaat maar om 2 minuten. Meer niet. Zelfs die twee minuten wil mijnheer Rikko Voorberg kapen om zijn eigen agenda een extra boost te geven. Het gaat bij dit soort mensen maar om één ding : tegen alles aanschoppen dat heilig is. Walgelijk volk. Ze deugen niet.

42 notes · View notes

antifainternational · 5 years

Photo

April 21, Amsterdam - Demonstratie: laat vluchtelingen niet verdrinken

De EU heeft recent besloten te stoppen met het redden van vluchtelingen op de Middellandse Zee. Tegelijkertijd investeert de EU wel in het uitbreiden van het aantal grenssoldaten. In 2027 moeten er 10.000 grenssoldaten paraat staan om vluchtelingen te weren van het Europese continent. Het komt er dus op neer dat de EU geen geld over heeft om verdrinkende vluchtelingen te helpen, maar er is wel geld om vluchtelingen die het vasteland halen op te laten wachten door grenssoldaten met wapens, hen op te sluiten en vervolgens terug te sturen naar de ellende waar zij voor op de vlucht zijn geslagen. Vrijwilligers die hun best doen om vluchtelingen op de Middellandse Zee te helpen worden op verschillende manieren gecriminaliseerd. Er zijn inmiddels al meerdere vrijwilligers in verschillende landen gearresteerd omdat zij het lef hadden om vluchtelingen in nood een helpende hand te bieden. Het is inmiddels zelfs zo triest gesteld dat het enige schip dat nog op pad ging om mensenlevens te redden in de Middellandse Zee, de Sea-Watch 3, niet meer mag uitvaren. Het schip vaart onder Nederlandse vlag en het kabinet stelt dat de ‘bemannings- en veiligheidseisen’ niet streng genoeg zijn. Volgens Sea-Watch betreft een politieke truc gericht op het stilleggen van de activiteiten van Sea-Watch. De Nederlandse overheid en de EU moeten zich schamen voor dit mensonterende beleid. Dit kan en moet anders. Mensen die op de vlucht zijn voor oorlog, geweld, armoede en klimaatchaos laat je niet verdrinken, die bied je een veilige plek waar zij een nieuw bestaan op kunnen bouwen. Met deze demonstratie roepen wij de Nederlandse overheid op om: • De Sea-Watch 3 haar werk te laten doen; • Een veilige route te creëren voor vluchtelingen zodat er geen onnodige doden meer vallen; • Te stoppen met het verkopen van wapens.

#antifa #antifascism #antifascist action #antifascistische actie #nederland #netherlands #refugees welcome #amsterdam

18 notes · View notes

robin-portfolio · 6 years

Text

Opdracht 2: Recensies

Get Out

Get Out gaat over de jongvolwassen zwarte man genaamd Chris. Hij bezoekt het het huis van zijn schoonouders met zijn witte vriendin, waar de schimmige en kwaadaardige perceptie van haar familie overslaat naar een ware nachtmerrie voor een Afrikaanse-Amerikaan als Chris.

Regisseur Jordan Peele is geïnspireerd door de makers van de films Rosemary’s Baby (1968) en Stepford Wives (1975). Get Out is meer dan een horrorfilm. Waar films Stephord en Rosemary’s vrouwenproblematiek adresseren, doet Get Out dat met ras. Met de bediendes Georgina en Walter is er een update gedaan aan de vrouwelijke bediendes in Stephord Wifes. In plaats van robotachtige schoonmaaksters zijn het robotachtige bediendes; in plaats van zich te kenmerken als pop, kenmerken ze als slaaf. De hoofdpersonage Chris komt erg overeen met het hoofdpersonage Joanna uit Stephord Wives. Beiden sympathiek en hoogopgeleide karakters die bewust zijn van maatschappelijke problematiek. In Stephord en Rosemary lukt het de verraders de ontsnapping tegen te werken van de protagonisten. Rosemary’s protagonist komt meer over als naïef en kinderachtig, maar zij legt ook een zelfde soort pad af. Echter komt zij te laat achter dat ze gruwelijk verraden is.

De scene met de familiereünie van de Armitages fascineert mij in het bijzonder: De witte rijke familieleden zijn geobsedeerd met het zwarte lichaam van Chris en iedereen die zijn lichaam wil. Op diezelfde reünie is er ook een andere zwarte jongeman. Hij komt heel afstandelijk over naar Chris toe en totaal niet als een ‘zwart’ persoon zou zijn. Wanneer Chris een foto met flits maakt van hem stormt de man woedend op hem af en zegt,“Get Out!”. Dit staat symbool voor het systeem waarin we leven. De man is gehersenspoeld door de het witte heteroseksuele patriarchaat en kwam door de flits even bij bewustzijn. Zijn onderbewustzijn zegt angstig tegen Chris dat hij hier weg van moet blijven. Chris representeert een heel grote groep zwarte mensen.

Bronnen Get Out:

https://www.filmtotaal.nl/recensie/12652

IMDB Rosemary’s Baby (1968)

IMDB Stepford Wifes (1975)

VAN DIJK, M. (2015). STATE OF MIND: HET POSTMODERNISME IN DE HEDENDAAGSE KUNSTTHEORIE. Nederland.

Van de Kamp, M.T.A. (MSc). (2014). KERNCONCEPTEN IN DE KUNST VAN DE 20e EEUW: MODERNISME, POSTMODERNISME. Nederland.

https://www.filmvandaag.nl/recensies/519-get-out

_______________________________________________________________________

Guess who's coming to dinner too?

De installatie ‘Guess who's coming to dinner too?’ uit 2017 is gemaakt door performance artist en beeldend kunstenaar Patricia Kaersenhout. Als kunstenares vindt zij het belangrijk dat we leren om te gaan met onze geschiedenis als het aankomt op de 400 jaar kolonisatie en 300 jaar slavernij door Nederland. Patricia Kaersenhout is bezig belevingswerelden van niet-witte mensen toe te voegen aan de westerse cultuur, haar werk maakt deel uit van de Hedendaagse Filosofie, omdat ze een paradigma toevoegt aan een veelal eenzijdig belichte kant van de geschiedenis.

Het kunstwerk ‘Guess who's coming to dinner too?’ is gebaseerd op een kunstwerk uit 1979 door Judy Chicago. Zij is een Joods-Amerikaanse kunstenares. Haar kunstwerk heet The Dinner Party, het is een herdenkingstafel waarin ze 39 vrouwen uit de westerse mythologie, kunst en literatuur eert. Het werk is permanent opgesteld in het Brooklyn museum in New York. Ze heeft er 5 jaar aan gewerkt met vrijwilligers. Het enige wat Judy Chicago over het hoofd heeft gezien is dat er ook vrouwen van donkere kleur in de geschiedenis zijn geweest die hele belangrijke daden hebben verricht, daarom is Patricia Kaersenhout nu ook een tafel aan het ontwikkelen. In tegenstelling tot Judy Chicago heeft Patricia Kaersenhout 36 vrouwen gekozen, omdat 12 een heel belangrijk getal is in de Ubuntu filosofie. Er zijn dus ook drie tafelzijdes met 12 vrouwen. Judy Chicago heeft 13 vrouwen gekozen en dat refereert naar het laatste avondmaal, dus vanuit de christelijke traditie heeft zij 3 zijdes met 13 vrouwen vereert. Het is een prachtig kunstwerk en zeer van belang, het maakt ook deel uit van het begin van het populair feminisme. Alleen heeft Judy Chicago er dus bewust voor gekozen slechts witte vrouwen te vertonen. Patricia Kaersenhout is een kunstenares die radicaal wil breken met de ideologie van de klassieke kunst door een modernistische en postmodernistische werkwijze te hanteren. Patricia is met vrouwen uit Bos en Lommer bezig geweest om die tafel te bewerkstelligen. Het werk staat in WOW, een kunstenaarsplek en multicultureel centrum waar plaats is voor kunstenaars vanuit de hele wereld. Er worden ook activiteiten gedaan met mensen uit de buurt. Wat Patricia toepasselijk vind aan WOW is dat het geen “White Cube” is, maar dat het echt “in The Hood en lekker bij de mensen” is. Patricia werkt samen met de buurtvrouwen die haar helpen tafelkleden borduren. De tafel wordt door twee vrouwen ontworpen en gemaakt. In tegenstelling tot Judy Chicago maakt Patricia Kaersenhout ook mannen deel van het project. Judy Chicago was bezig om vrouwen een podium te geven en onder de aandacht te brengen dat de geschiedenis over het algemeen over witte mannen gaat, dus in de kunst en politiek zien we tot op de dag van vandaag dat de dominantie van witte mannen oververtegenwoordigd is. En dat vrouwen, alle vrouwen, daaraan ondergeschikt zijn. Chicago wilde onder de aandacht brengen dat er in de wereldgeschiedenis heel veel vrouwen belangrijk zijn geweest.

Ze vindt het belangrijk om mannen in het feminisme te betrekken, omdat vrouwen wel kunnen knokken voor gelijke rechten, maar dat kunnen ze niet alleen, daar hebben vrouwen ook mannen bij nodig. Patricia Kaersenhout heeft samen met een modeontwerpster 36 kostuums ontworpen voor mannen, op de voering heeft Patricia Kaersenhout de geschiedenis van deze vrouwen ontworpen, de mannen dragen dus letterlijk de geschiedenis van deze vrouwen op hun lichaam. En tijdens de opening gaan zij een performance doen voor vrouwen in deze kostuums. Een van de vrouwen die gerepresenteerd is aan tafel is Carlotte Locummi, zij was een vrijheidsstrijdster een Marronvrouw die in Cuba heel veel tot slaaf gemaakte mensen heeft weten te bevrijden. Ze is uiteindelijk gepakt door de kolonisator en vastgebonden aan vier paarden die ze elk een richting op hebben gestuurd. Kenmerkend hieraan is dat de meeste zwarte vrouwelijke vrijheidsstrijders uit de geschiedenis voor honderden jaren letterlijk weggevaagd zijn, omdat ze (in tegenstelling tot zwarte mannen) niet als mens werden gezien, maar als inferieur aan een dier. Hun lichamen zijn dus letterlijk vernietigd, omdat ze geen legende mochten worden, zij en hun verhaal moesten verdwijnen en dat is tot op zekere hoogte ook gelukt, maar gelukkig niet met allemaal, ze heeft er een hoop terug kunnen vinden, meer dan ze had durven dromen. Ze heeft er nu 36 maar ze had er net zo goed 500 honderd willen en kunnen terug vinden. Patricia Kaersenhout denkt erover na om door te gaan met het onderzoek en steeds meer zwarte vrouwen naar boven te halen, ze denkt ook na over een idee om er een permanente installatie van te maken, waarin alle vrouwen die ze vindt geëerd zullen worden, weliswaar niet op dezelfde manier.

VAN DIJK, M. (2015). STATE OF MIND: HET POSTMODERNISME IN DE HEDENDAAGSE KUNSTTHEORIE. Nederland.

Van de Kamp, M.T.A. (MSc). (2014). KERNCONCEPTEN IN DE KUNST VAN DE 20e EEUW: MODERNISME, POSTMODERNISME. Nederland.

_______________________________________________________________________

The Soul of Salt

De Ziel van Zout was voor het eerst geïnstalleerd op 1 juli tijdens Keti Koti als een publieke performance in Amsterdam. De datum waarop Keti Koti plaats vind is de dag dat de officiële afschaffing van de slavernij was gevierd wordt. Een grote berg van zout, gemaakt van zeewater, vormt voor korte duur een sculptuur in het midden van het park en werd het middelpunt van een ritueel dat gehouden werd. Ongedocumenteerde mensen - voornamelijk vluchtelingen uit Syrië en laden uit Africa - zongen het 18e eeuwse lied Many Thousand, vervolgens werd het zee zout gezegend door de Winti Priesteres Marjan Markelo. Tot slot kon het publiek het ritueel compleet maken door een portie van het gezegende zout mee naar huis te nemen en het daar te oplossen in water.

Voor de participanten functioneert het zout als een troost in het herdenken van hun voorouders of kennissen als een symbool of compassie met de mensen die nog steeds lijden of sterven als een resultaat van slavernij, oppressie en armoede. Tijdens Manifesta 12 in Palermo in het jaar 2018 werd de ceremonie herhaalt tijdens de opening op 17 juni 2018.

Deze keer gingen jonge vrouwen van vluchtelingen centra in Sicilië een ceremonie starten waarbij ze liederen zongen en het zout werdt gezegend door Dwight Fransman. Palermo is een van de aankomst bestemmingen samen met de kunst van Zuid-Italië waar veel migranten aan wal komen. Tijden de opening in Manifesta kwam een nieuw beleid in stand doordat de nieuwe Italiaanse regering de bootjes met migranten weigerden toe te laten. Honderden mensen verdronken in de Mediterraanse zee in een paar weken tijd gevolgd door de opening ceremonie die plaats vond. “Het zee zout refereert aan het zout die tot slaaf gemaakten weigerden te eten zodat ze terug konden vliegen naar Afrika, maar het staat ook voor symbool voor mentale en fysieke bevrijding. Het refereert aan tot slaaf gemaakten die de Atlantische Ocean overstaken op weg naar plantages. Het is het zout van alle gelaten tranen tijdens slavernij en kolonialisme. Het zoutberg van 7500 kilo beeldt het lijden, maar ook de hoop van de tot slaaf gemaakten. Met dit werk wide ik het verleden herdenken, maar ook reclaimen. Inheemse mensen geloven dat de geschiedenis voor ons ligt omdat we het verleden kunnen visualiseren. Het publiek is gevraagd in de zoutberg te scheppen gedurende de dag en het mee naar huis te nemen. Samen met familieleden, kunnen zij het zout in water oplossen, als een symbool voor het oplossen van de pijn van het verleden en om rust te geven aan de zielen van hun eigen voorouders. Met het scheppen van de zoutberg graven we een pad uit naar de toekomst die achter ons ligt omdat we haar niet kunnen zien. Gezamelijk scheppen creëert een connectie en hopelijk kunnen we de gedeelde wonden van het pijnlijke verleden achter ons laten zonder de zwaarte ervan te vergeten.” - Patricia Kearsenhout.

Bronnen The Soul Of Salt:

https://wilfriedlentz.com/work/the-soul-of-salt-2016-2018/

http://m12.manifesta.org/the-soul-of-salt-2016/

http://fucinacontemporanea.it/2018/09/06/the-soul-of-salt-patricia-kaersenhout/

_______________________________________________________________________

The Revenant ( 2015 ) geregisseerd door Alejandro G. Iñárritu

Alhoewel ik niet een lief hebber ben van films met veel geweld, was ik toch wel heel erg geintresseerd. In het kijken van de film " The Revenant " . Ik heb zeker geen spijt van deze keuze. Deze film past super goed bij het thema familie. De film lijkt hier in eerste instantie niet perse over te gaan, het lijkt meer te gaan over een man die moet overleven nadat hij is aangevallen en aan zijn lot over wordt gelaten. Toch komt de symboliek van familie telkens terug in de film.

Er zijn meerdere verwijzingen naar familie, zo is de reden dat hij wordt aan gevallen door een Grizzley mama beer omdat zij met haar kinderen op stap was. Een beer valt alleen aan als zij het gevoel heeft dat haar kinderen in gevaar kunnen zijn. Na dit ongeluk draagt Glass de hoofdpersoon gedurende hele film het vacht van de beer. En omdat zijn zoon is vermoord door een van zijn mannen. Zal hij er nu alles aan doen om hem te straffen voor wat hij heeft gedaan met zijn zoon. Hij is nu zelf veranderd in de beer. Hiernaast is heet niet alleen zijn zoon die als familie van de hoofdpersonage terug komt ook de moeder van zijn zoon komt als een flashback steeds terug.

Zo zitten er meer van dit soort mooie metaforen in deze film. Het kijken van deze film heeft me weer bewust gemaakt, hoe je op niet al te letterlijke wijze, toch veel kan vertellen doormiddel van beeldtaal. Zo is het gevoel van familie, en er alles aan doen, zodat je toch voor je familielid kan opkomen goed overgekomen.

Bronnen

http://www.archcitystudio.com/movies/god-is-a-squirrel-the-symbolism-of-the-revenant-explained/

https://www.creativecontentwire.com/authenticity-and-symbolism-in-the-revenant/

https://www.theodysseyonline.com/theme-and-symbolism-in-the-revenant

_______________________________________________________________________

COCO ( 2017 ) geregisseerd door Adrian Molina en Lee Unkrich

Tijdens de kerstvakantie, spoorde mijn kleine zusje me aan om samen met haar de film “ Coco” te kijken. Na het zien van deze film was ik aangenaam verast. Coco is een animatie die zich afspeelt in Mexico. Elk jaar wordt er in Mexico “ Día De Los Muertos “ gevierd, waarbij ze alle overledenen familie leden herdenken. Miguel is de Hoofdpersoon en houdt van muziek maken, dit wordt alleen niet gewaardeerd in zijn familie, hij mag namelijk geen muziek maken omdat zijn overgroot vader een muzikant was en op een willekeurige dag weg ging en niet meer terug kwam. Toch houdt dit Miguel niet tegen om toch muziek te maken. Hij gaat op pad en komt doormiddel van een magisch gitaar in de wereld van de doden. Daar ontmoet hij al zijn overleden familie leden. Ook komt het echte verhaal over zijn grootvader aan het licht.

Dit is een mooie animatie die een eeuwenoude Mexicaanse traditie uitlegt, maar ook een familie band laat zien van de familie op aarde maar ook in de wereld van de doodden. Een belangrijke boodschap die deze film probeert over te brengen is dat je, je overleden van familie leden niet moet vergeten, maar eigenlijk ook nooit zal vergeten. Dit hebben ze op een hele bijzondere manier over gebracht, doormiddel van de overgrootmoeder ( mama Coco ) van Miguel die lijdt aan dementie. Miguel weet na zijn avontuur in het land van de doodden dat het belangrijk is dat je niemand vergeet. Doormiddel van een liedje weet hij ervoor te zorgen dat ondanks mama coco haar dementie zij haar vader niet vergeet.

Ik had nooit verwacht dat ik nog zo emotioneel geraakt zou kunnen worden bij een kindertekenfilm, maar deze film is dat wel gelukt, samen met mijn zusje heb ik bij de laatste paar scenes een traantje gelaten.

Bronnen:

https://www.nytimes.com/2017/11/19/movies/coco-pixar-politics.html

http://www.orderofthegooddeath.com/guide-world-coco

https://autisticglobetrotting.com/12-things-pixars-coco-will-teach-your-kids.html

_______________________________________________________________________

Lion ( 2016 ) geregisseerd door Gart Davis

Lion is een speelfilm die mij heel erg heeft geraakt het verhaal gaat over een 5 jarig jongetje dat door zijn nieuwsgierigheid duizenden kilometers van huis terecht komt. Hij is weg bij zijn familie, hij weet niet waar ze zijn en zijn familie weet ook niet waar hij is. Doordat hij nog zo jong is spreekt hij het stadje waar hij vandaan komt niet goed uit waardoor niemand hem kan helpen met het terug gaan naar zijn huis. Door de jaren heen vlucht hij van plak naar plek. Ook komt hij terecht bij een vrouw die hem lijkt te willen helpen, maar dit is schijn de vrouw wilt hem alleen gebruiken, weer gaat hij op de vlucht. Hij komt terecht in een kindertehuis waarna hij daarna wordt geadopteerd door en Australisch gezin. Weer moet hij nieuwe mensen toelaten en leren kennen in zijn leven en accepteren als familie. Jaren later heeft hij deze nieuwe mensen geaccepteerd en ziet hij ze echt als familie. Maar toch blijft het aan hem vreten, hij wilt weer terug naar India om opzoek te gaan naar zijn familie. Deze beslissing zorgde ook weer voor en bepaalde onrust bij zijn Australische ouders, deden ze iets fout, kwamen ze hem te kort? Al deze vragen spookte door hun hoofd. Uiteindelijk gaat hij terug en na een lange zoektocht komt ook daadwerkelijk terecht in zijn ouder dorp. Hij ontmoet zijn moeder weer, helaas krijgt hij wel te horen dat zijn grote broer is overleden.

Wat mij zo aanspreekt aan dit verhaal is de zoektocht die deze jongen heeft moeten afleggen om jaren later toch nog opzoek te gaan naar zijn oude dorp, zonder dat hij ook maar weet hoe het heet. daarnaast is het ook echt een verhaal waarin je je kan inleven. Je voelt door de beeldtaal van deze film ook welke emoties en gevoelens de jongen ervaart. Ik denk dat dit gevoel ook heel erg op de kijker werkt omdat dit een waargebeurd verhaal is. Door dat je dit weet kan je je extra goed inleven, in hoe het zou zijn als je, je familie op de een op andere dag kwijt raakt.

De allerlaatste scene van de film is documentair. Het is de echte ontmoeting van de man en zijn moeder na al die jaren dat hij vermist is geraakt. Het is zo sterk dat dit in de film is verwerkt, ook hier moest ik een traantje meepikken.

Bronnen:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Lion_(2016)

https://www.intofilm.org/news-and-views/articles/lion-feature

https://www.forbes.com/sites/markhughes/2016/12/30/review-lion-is-a-powerful-true-story-of-loss-and-hope/\

0 notes

mhluyten2 · 6 years

Text

2/ Wachten op dat ene bericht

“This is the most important message you can get. When we send you these words, no matter what time it is, you reply with one number from 1 to 5: that’s in how many minutes you’ll be here. No more than a number. And no more than 5.” Dat is Farshad, de veldcoördinator. Terwijl hij me uitlegt hoe Lighthouse Relief werkt en hoe de shiften in elkaar zitten, scan ik zijn gezicht. Een paar uur daarvoor, tijdens mijn eerste nacht hier, is een boot vluchtelingen geland. Ondanks zijn knappe trekken verraadt zijn blik het chronische slaapgebrek. Zijn blik is wazig, uitgemergeld, alsof hij geen focus meer kent, maar slechts kan dobberen op de golven van de tijd.

“Time tends to get blurry around here,” is één van de eerste dingen die een vrijwilliger me vertelt. “It’s one long stretch of getting woken up at night for a landing, sleeping the next day, spotting the next night, sitting at the beach, spotting again, sleeping again.” Er is iets vreemds dat deze vrijwilligers bindt. Hoewel ze op het eerste gezicht exact ogen zoals elke andere toerist, kan je hun meteen onderscheiden. Er hangt een uniek aura rond hun wezen. Het laat hun gloeien, verschaft hun zelfvertrouwen, en verbindt hun. Alsof hun lichamen elkaars aanwezigheid in de luchtdruk voelen, staat hun energie voortdurend naar elkaar gericht.

Sommige vrijwilligers komen hier al sinds 2015. Allemaal hebben ze wel iets achter de kiezen. Ze hebben in Sudan gewerkt en in Kenya. In Bangladesh, Birma, Lybië, Afghanistan, ga maar door. Stuk voor stuk zijn ze nauw betrokken bij wat er op dit eiland gebeurt. Ze kennen elke NGO en elke vrijwilligerscoördinator. Ze zijn op de hoogte van de politieke situatie en alle laatste ontwikkelingen. Ze weten hoe smokkelaars te werk gaan en ze weten hoe echte van valse reddingsvesten te onderscheiden. En ze weten dat Afghanen bijna altijd valse reddingsvesten meekrijgen. En in hun slaap dromen ze slechts twee zinnen:

“Landing team to Gojis.”

“Landing team to HQ.”

Tegenwoordig komt het bericht nog maar om de paar dagen. Het wordt uitgestuurd door het team bootspotters. In twee dagshiften en één nachtshift staan de vrijwilligers afwisselend op de uitkijk, steeds in ploegen van drie man. Overdag vanaf Lepetimnos in de vlakke zon. ’s Nachts vanaf de vuurtoren van Korakas. De rest van de vrijwilligers staat de hele dag stand-by. Bij het bericht “Landing team to Gojis” of “Landing team to HQ”, verzamelen twee teams ofwel in het hoofdkwartier hogerop het dorp, ofwel bij Café Goji. Eén team trekt naar de vermoedelijke landingsplaats, een tweede team opent het transitkamp “Stage 2.” Daar worden de vluchtelingen één nacht opgevangen, tot ze op de bus naar Moria stappen, het detentiekamp waar ze met duizenden op elkaars lip leven.

Wanneer ze aankomen, mogen we hun niet vertellen dat ze het vasteland niet bereikt hebben en dat ze op een eiland zitten. We mogen hun niet vertellen dat ze hier mogelijk nog jaren zullen zitten, dat ze niet zeker zullen zijn van slaapplaats, dat ze niet genoeg eten zullen hebben, dat ze geen schoenen in hun maat zullen vinden, dat ze veel diarree zullen hebben en dat er te weinig geneesmiddelen zijn. We mogen hun niet vertellen dat Moria eigenlijk een gevangenis is. We mogen hun niet vertellen dat ze niet vrij zijn. “They just went through hell for their freedom. Let them have those few hours of happiness.”

Na de uitleg van Farshad en een briefing over de landing van de vorige nacht met het hele team, leer ik de andere vrijwilligers kennen. Ze hebben iets van een kuierende troep leeuwen in de zon. De hele dag hangen ze losjes in hun stoelen in Café Goji, wachtend op dat ene bericht waarmee ze allemaal, als één lichaam, in actie schieten. Hun blik scant de omgeving, schijnbaar verveeld, zonder wezenlijk iets in zich op te nemen. Ze spelen een partijtje dammen, ze delen uitgelaten ervaringen, ze lachen met elkaar. En steeds baadt hun omgang in zorgzaamheid, tederheid, vertrouwen en wederzijdse ondersteuning. Wat hun bindt, is het soort zelfvertrouwen dat enkel gesmeed kan worden in de vuurdoop; door het werk te leren op het veld zelf, aan de frontlinie.

Ze wachten. Hoog op hun rots in de dorre Savanne. Hun manen in de wind. Ze rijden afwisselend in kleine ploegen de berg op en de berg af. Ze houden de wacht aan Korakas, ze houden de wacht aan Lepetimnos. Ze slapen wanneer ze de kans krijgen. En ze wachten. Ze wachten in Goji. Ze wachten op hun kamers. Ze wachten aan de kapel. Ze wachten op het strand.

De eerste dagen na mijn aankomst komen er geen boten meer toe.

Dus we wachten, klauwen ingetrokken, in die vreemde vereniging van ontspanning en aangehouden alertheid, tot het moment waarop we in één keer met volle kracht kunnen uithalen.

0 notes