#rolee umali

[kimhortons]

work stuff related rant ulit.

so ayun, continuation ng kwento ko sa recent post, ang dami na naman kasing ganap after nung swimming at yung simula ng week na 'to haha. ngayon, si jc at zha naman ang di okay. with the things that's been going on sa account namin, and zha being the tl na parang biglang nawalan ng power at naging normal employee like us nalang ulit na may dagdag tasks lang. feeling ko tuloy hindi na naman kami okay. i dunno di ko na alam. lol.

not sure kung yun yung nafeel niya kasi bigla kami nagkaron ng bagong manager na parang nag aact as tl daw since hawak parin naman daw kami ng om namin, parang kung ako yung tl, medyo sampal 'to sakin kasi parang hindi mo nagawa yung trabaho mo ng maayos to the point na kinailangan na may ibang taong mag step up kasi parang hindi mo kaya isalba yung team mo. i dunno, pero if yun yung reason why she's acting the way she acts right now, magegets ko naman.

pero it all comes back tuloy dun sa reason ng om ko noon na kaya daw hindi ako pinili niya dahil emotional ako. pwedeng yes, hindi nga ako fit sa role pero hindi niya ba naisip na pwedeng hindi rin pala fit si zha? emotions niya narin kasi yung pinapa iral niya ngayon, lalo ngayon parang bigla siya nawalan ng pake ulit sa "team niya"

nag usap nga kami ni jc last night, napansin niya narin daw na tama yung mga sinasabi ko noon about kay zha (sinabi ko mismo din sakanya) na nag bago na siya simula nung napromote siya, para siyang kinain ng sistema. hindi ko narin alam kung babalik pa ba kaming lahat sa dati na magkakaibigan parin pagkatapos ng trabaho. pero ngayon parang baliktan na, kaibigan/katrabaho sa loob, katrabaho sa labas. well ganon naman talaga dapat. hehe

pero ayaw ko talaga dun sa nag hahandle samin ngayon. sobrang micro manager, di naman daw halata pero same sentiments kami ng mga kateam ko. nasusuffocate kami, lahat ng galaw binabantayan. very typical bpo. natotoxican na nga ako sa mga ugali ng mga empleyado dun, toxic pa ng namamalakad. huehue, gets naman kasi critical nga daw yung account, pero sa nangyayari ngayon, possible na mag stay nga yung client, pero kami naman yung umalis haha.

ewan, balik nalang siguro ako ulit sa dati kong work, makipag bardagulan nalang ulit ako sa mga customer baka nga mas forte ko yun haha. charot. bahala na.

[nice2meetyouu]

Ganda ng view sa office, kaso ang lamesa ko nasa looban naman. Syempre may view lang 'yung mga nasa gilid tulad ng mga board room. Pag nauumay ka nang tumingin sa screen, may makikita kang bundok at greenery. Sa ibang side, mga building naman ang view.

Anyway, nag-meeting kami at na-shock ako nang sobra na andaming magreresign! Kau-kausap ko lang sila, kachikahan, kasamang mag-lunch, kasama sa napakaraming meetings. Binibigyan pa nga ako ng tips at kinukwentuhan ng buhay nila noong nasa training pa. Tapos, malalaman ko ngayon na aalis na sila, in two weeks?!

Iniisip ko na bibigat 'yung trabaho pag may nawala, kasi mga beterano na 'yun eh. Kahit pa mag-hire sila ng bago, ite-train pa rin sila. By the way, may mga kasama na ako sa newly formed team. Kaya lang, hindi naman sila totoong new hire! Na-reassign lang 'yung isa galing sa ibang department, tapos 'yung isa, ex-employee na umalis tapos nagbalik. Kumbaga, subok na sila, mag-iiba lang nang kaunti ang role.

Oh well, eh ano naman. Kailangan talaga galingan para ma-promote. Pag hindi na-promote, lilipat na. Hahaha life is good.

[dustylogs]

RFS 03 | Help

Sa isang iglap, third week ko na sa Integrated Academy of Aluche. Natapos ang paghahanda namin sa presentation. Tuwing sumasali si Clive, ramdam ang tensyon at awkwardness, pero anong magagawa namin? At least tumulong pa rin siya.

Habang nagpe-present kami sa second section, hindi ko magawang tuluyang kabahan dahil nakikita ko ang motivating smile ni Isa. Maliban sa aming teammates ay kasama rin namin ang Mather kaya pampalubag-loob. Natapos kami nang walang problema at nasagot namin ang lahat ng duda.

Satisfied kaming lumipat sa grade 11 para sa presentation ni Candy, kaso sa klaseng 'to, may lalaking hindi nauubusan ng tanong. Hindi ko alam kung interesado siya sa topic o pinagti-tripan niya kami.

Nakatayo kami sa harap ng mahigit kumulang benteng estudyante. Nangangatog ang tuhod ko pero hindi ito gaanong malala.

Nagtaas ulit ng kamay ang lalaking nakilala namin bilang Maru Owen.

May pagkakapal ang kaniyang tuwid na mga kilay. Maputi siya, iyong tipong kahit umaga hanggang gabing bilad sa araw, hindi siya iitim. Sa kaniyang hooded eyes at aquiline nose, nasiguro kong hindi siya purong Pilipino. Kahit pa pang-pinoy ang kulay ng buhok at mga mata niya.

Side parted ang kaniyang buhok na naka-crew cut—kung tama ang naalala kong tawag sa gupit niya. Maayos na naka-tuck in ang uniform niya, parang role model ng students na mababait. Kita ang leather belt na kaniyang soot nang tumayo.

"It might be boring for some of us; may we know its essence so we'd know what it is for?" may accent niyang tanong.

Ipinapaliwanag namin ang fundamental theorem of calculus, na siyang topic ni Candy at malapit sa content na tinuro namin sa grade 10. Hindi importante ang subject sa Arts and Design track ng grade 11 section na 'to, pero may General Mathematics sila at wala silang magagawa dahil ito ang napiling topic ni Candy.

Nakita ko ang pagngisi ni Candy. Dahil sa project na 'to, nalaman namin kung gaano niya kagusto si Newton. Sobra niya itong nirerespeto, kaya hinayaan namin siyang sumagot. Baka masampal pa kami kapag hindi niya nasabi ang saloobin.

Pasikretong ngumiti iyong kuya Maru pagkatapos magsalita ni Candy. Kinagat niya ang pang-ibabang labi pero hindi pa rin matanggal ang kaniyang ngiti.

Tinutop ko ang bibig na umaambang tumaas. Nanggigigil kong kinurot ang katabing si Ulan pero tahimik lang siyang tumawa. Siguro napansin niya rin 'yong nakita ko.

Nagpatuloy kami sa sali-salitang pagpapaliwanag. Nakapagtanong pa si kuya Maru bago kami makaalis. Nagmadali kami dahil malapit na ang next period ni Claude, kaso masyadong natutuwa si Mr. Owen para mapansin iyon.

Sasagutin ko na siya nang dagdagan niya ang sinaad. "I want Miss Navallo to answer." mataman niyang sinabi.

Mabilis kong tinikom ang aking bibig, nangingiti. Kinikilig kong binalingan si Candy para makita ang pagsagot niya. Mukha siyang na-stress nang konti dahil naghahandang umalis tapos naantala pa. Tinulungan ko siya sa pag-aayos ng gamit, 'di bale at sa upper floor lang naman ng same wing ang rooms namin.

Kasama naming lumabas sa classroom si Mr. Owen dahil may naghahanap sa kaniya. Natigil siya sa tapat ng kanilang pinto habang kami ay dumiretso sa stairs pataas. Lumingon ako sa parte niya noong pinaghintay kami sa labas ng silid, saka nakita ang kausap niyang babae.

Kahawig niya ito kahit na maputi siya habang ang babae ay morena, na heart-shaped ang mukha at halata ang girly vibes. Mataas ang kaniyang kilay, pareho ang mata at ilong kay kuya Maru. Tuwing nagsasalita ay lumilitaw ang dimple niya sa kaliwang pisngi. Malayo na kami pero tingin ko ay halos kasingtangkad niya si Ulan; obvious na mas maliit kay kuya Maru.

Mayroon siyang soot na violet velvet choker, naka-half ponytail ang buhok at may nakita akong pulseras sa kaliwang kamay niya.

Bumaling ako sa mga kasama nang nagsimula silang umakyat.

Nagpasalamat kami sa clubmates namin sa lahat ng kanilang naitulong. Hindi kami nakontento ni Cajay kaya inaya namin ang mga babae sa Mather na sumama sa recess. Hindi kasama si Clive dahil may tension sa kanila ni Cajay, at hindi kasama si Claude dahil baka ma-awkward siyang hindi kasama ang classmate niya.

Ipinakilala namin si Isa habang si Candy ay may sinama rin. "This is my best friend, Zowie Adelaide Fulgencio. You can call her Zowie or Zow for short."

Pinagmasdan ko ang tinukoy. Hindi man fit ang kaniyang uniform pero pansing sexy. In short, attractive. Napapa-second look ako dahil captivating ang almond eyes at s-shaped brows niya, tapos mataas ang ilong at hindi makapal ang labi. Maputi at maganda.

Sakto para sa akin ang kaniyang tangkad. Mahaba ang tuwid niyang buhok na natali nang mataas, may nakadisenyong hair clips.

Mayroon siyang white gold slider bracelet na pareho ang style sa kay Candy. May nail polish na tila bamboo sa kaniyang kuko. Familiar siya sa akin, hindi ko lang alam kung saan ko siya nakita.

"Kilala ba kita?" nakakagagong tanong ni Ulan. Halos takpan ko ang mukha sa madramang pagpikit. Nagkamot siya ng pisngi nang nakita ang reaksyon ko.

Hindi kumakalabog ang puso ko ngayong pinapakilala sa isang tao, bagay na bihirang mangyari. Dahil ba sa marami kaming magkakasama? Wala ni katiting ng pagkataranta sa sistema ko, nagawa ko pang paikutin ang mata.

Ngumiti si Zowie kaya nakita ang dimples niya sa magkabilang pisngi. "Nag-report kayo kanina, hindi ba? Nasa Arts and Design ako," aniya.

Tinanguan siya ni Ulan na sinundan ko. Kaklase pala ni Mr. Maru Owen, so ate siya.

Bumili kami ng pagkain, masyadong natagalan sa pagpapakilala kaya rumami ang tao sa cafeteria, wala kaming makitang bakante. Narating namin ang harap ng cafeteria malapit sa stage, kung saan may tables pero medyo maiinit dahil walang roof cover.

'Di nagtagal, may nahanap na table si Isa malapit sa tree shade, may kalakihan ang mesa kaso may dalawang taong nakaupo, parehong babae na may mahabang buhok. Sobrang kulot ang isa habang ang isa ay tuwid na tuwid. Ngumingiti sa amin ang kulot pero hindi man lang tumingin ang isa.

"Hi, cuties! Can we sit with you?" ani Isa na laging natutuwa kapag nakikipag-usap sa hindi kakilala.

Pinayagan kaming sumali sa kanila. Magkakatabi sina Ulan, ate Zowie, at Candy habang kami nina Isa at Cajay ay umupo sa harap nila, katabi ng dalawa.

Nagpakilala ang babaeng curly haired. "Summer Angelica Quinto po. Lyka na lang. Sa grade 8 ako, second section."

Sa bawat pagkurap niya ay pansin na pansin ang mahahabang pilikmata, lalo't katabi ko siya. May blue stone ang kaniyang silver drop earrings. Hindi siya kaitiman at 'di masyadong matangos ang ilong, pero maganda siya. Naka-half up pigtails ang buhok niyang nagmumukhang fluffy dahil sa kulot nito. Maayos ang eyebrows niya na tila kinilayan. Pataas ang kaniyang chinitang mga mata at manipis ang labing nakaangat. Sa bait ng awra niya, tingin ko hindi siya marunong pumeke ng ngiti.

Bumaling kami sa kaniyang kaharap na tulala sa kung saan. Nalingon niya kami pero hindi kumibo. Nang natauhan siya, imbes na kami ang pansinin ay ang hawak niyang burger ang kinagatan.

Natigil ako noong nagtama ang aming mga mata. Kinilabutan ako sa lamig ng tingin niya, wala akong nakitang emosyon.

"Ah..." panis ang tawa ni Lyka. "Riana Lei Montenegro po. Galing siya sa last section ng grade 8." Siya ang nagsalita para dito.

Ang kulay ng balat niya ang ang inaasam-asam kong shade, iyong tipo ng morena na hindi sobrang itim. Mayroon siyang nunal sa gilid ng kanang kilay. Maganda ang tangos ng kaniyang ilong, mapapansin ang taas kahit saang anggulo. Natural na pumupula ang labi niya tuwing nababasa. Bagsak ang buhok niyang mukha ring likas ang pagka-straight.

Magulo ang kaniyang necktie, at imbes na lace ang gamit ay naka-clip ang ID niya sa collar ng uniform. Matangkad siyang tingnan kahit nakaupo. Siya siguro ang pinakamatangkad sa aming lahat sa mesa. Nakakainggit, pero pakiramdam ko wala akong karapatang mainggit sa kaniya.

Ang ganda niya pero wala siyang kabuhay-buhay. Kahit lungkot o pagod, hindi ko nakikita sa kaniya. Para bang sawa na siyang makaramdam kaya wala na siyang emosyong nailalabas.

Bumungisngis si Lyka kaya nawala ang mga naisip ko. "Riana o Ria ata ang palayaw niya."

"Ata?" tanong ni ate Zowie.

Sinulyapan ko siya. Pati ang katabi niyang si Candy ay nakatingin kay Lyka. Tahimik sa gilid ang problemadong si Cajay habang pinipilit siyang pangitiin ni Isa. Patuloy sa pagkain si Ulan, hindi ko mawari kung napapansin bang tahimik ang kaharap niya. Paano, hanggang ngayon hindi niya alam kung paano kausapin si Clive.

"Hindi kayo mag-best friend?" dagdag ni ate Zowie.

Ngumiti ang kausap. "Hindi po. Nagkataon lang na magkasama kami rito."

Tumaas ang dalawang kilay ko sa gulat. Noong una, akala ko magkaibigan sila at may napag-awayan kaya tahimik ang isa, pero hindi pala. Kung ganoon, bakit walang imik si Riana?

"That's amazing!" natutuwang tili ni Candy.

Nangiti ako sa reaction niya. Hindi siya naniniwala sa coincidence. Para sa kaniya, lahat ng nangyayari sa mundo ay may dahilan. Ewan ko lang kung anong theory ang pumapasok sa utak niya ngayon dahil sa narinig.

Nang-intriga si ate Zowie nang nagsimula kaming kumain. "Kumusta naman si Sweet bilang president?" Nagpunas siya ng bibig saka uminom ng juice, nasa akin ang mga mata.

Bahagyang kumunot ang aking noo. "Sweet who?"

Sandali siyang natigilan. Pati si Ulan na nakikinig pala ay napatingin sa katabi. "I meant Candy." tawa niya. "Alam mo na... sweet ang mga candy."

Tumango-tango ako. Sinagot ko ang tanong niya at nakisali si Ulan, habang nakinig sa amin si Lyka. Si Cajay ay hindi pa rin nagsasalita, at si Isa na nasa gitna namin ay parang nadamay sa kalungkutan dahil hindi niya ma-cheer up ang kaniyang Dove.

Ilang sandali pa, hindi ko napigilang tanungin si Lyka. "Bakit siya gano'n?" Sabay pasimpleng turo kay Riana.

Hindi pa niya nakakalahati ang hawak na burger, tulala na naman. Kumusta kaya siya sa klase? Hindi ba siya pinagbubuntungan ng classmates kapag na-trip-an? Hindi ba siya tinutulungan ng teachers? Naalala ko ang guro na nagdala sa akin noon sa classroom, si Ms. Monica Diaz. Sinabi niyang puntahan ko lang siya kapag may problema.

Lumapit sa akin si Lyka para bumulong. "Ang sabi po, may problema sa bahay. Last year pa 'yon nagsimula pero ngayon... lumala na ata talaga. Saka lang siya nagkaganiyan. Buti nga nakakapasok pa." Sabay naming pinagmasdan si Riana. "Actually, tingin ko po nagbago siya ng apelyido. Hindi naman Montenegro ang alam kong apelyido niya noon?"

Sa una, tingin ko ang saya ng buhay niya dahil sa ganda ng mukha. Ang babaw pala ng mga kaisipan ko.

Bago pa kami tumayo dahil sa bell ay narinig ko ang pang-aasar ni ate Zowie kay Candy tungkol sa kilig o kung ano. Hindi ko nasundan dahil sa paglapit kay Cajay na problemado pa rin. Maingay habang paakyat kami pero narinig ko ang kaniyang buntong-hininga, kaya inipit ko ang kaniyang braso para maalala niyang hindi siya nag-iisa.

Nasabi ko kay Isa ang problema niya pero hindi siguro niya alam kung paano makatutulong dahil hindi niya kilala si Clive. Wala siya roon n'ong galit ito. Hindi niya nakita ang poot sa mga mata ni Clive. 

Si Cajay ang nag-order ng pagkain noon, sa same fast food restaurant kung saan kami unang nagkita. Hinihintay namin siya nang napag-usapan namin ni Isa ang pagiging OA niya kapag si Cajay ang usapan.

"Dove is born a princess. Her family is rich and she was born rich so she hasn't really been through tough shit yet." paliwanag niya. Tinigil niya ang ginagawang assignment at tinitigan ako sa mata. "She's fragile; she can't really handle small problems, so I'm doing my best to distance her from pain."

Bumuntong hininga ako. "Pero hindi ba dapat mo siyang isanay para kapag may mangyari mang sobrang sakit, makayanan niya?"

Si Cajay rin ang mahihirapan kung wala siyang nararanasang hirap ngayon. Kapag may biglaang mabigat na pangyayari, hindi siya makakalaban nang maayos. Wala siyang lakas. Wala siyang laban dahil hindi siya natuto.

Ngumiti nang malungkot si Isa at bumuntong hininga bago hinaplos ang braso ko. "I love her so I'm protecting her."

Kumunot ang noo ko. Mas makakabuting masanay si Cajay. Siguro nga ayaw ni Isa na nakikita siyang nasasaktan, pero mas titindi 'yon kapag wala siyang alam. 

"Paano ako hihingi ng tawad?" tanong ni Cajay nang nasa third floor na kami.

Pinauna namin ang mga kaklase sa pagpasok. Patagilid akong sumandal sa pader sa gilid ng bintana, nakahalukipkip sa harap ng hindi mapakaling si Cajay.

"Ceann, help me…" Desperada ang boses niya.

Nagpakawala ako ng hininga. Gusto kong tumulong, hindi lang ako makapag-isip kung ano ang magagawa para sa kanila. Nakakatakot harapin si Clive, pero alam kong mas natatakot si Cajay.

"Hindi ako nakakatulog nang maayos 'pag alam kong may galit sa akin," dagdag niya.

Nag-aalala ang mata niyang nakadirekta sa akin. Hindi na niya kailangang lumuhod para ipakitang nagmamakaawa siya. Magkakasama at magkakasama ulit kami sa club kaya mas mabuting maayos nila 'to habang maaga pa.

Unti-unti akong tumango, at halos tumalon siya sa tuwa sa ginawa ko. Mahina akong natawa.

Nagplano kami sa lunch kung ano ang gagawin, kaya nang dismissal sa hapon ay agad kong hinanap si Clive. Pumunta ako sa rooftop ng left wing at mabilis ang mga mata ko sa paghanap sa kaniya sa baba. Maraming tao kaya nahihirapan ako, pero sinabihan ko si Cajay na mauna sa labas dahil baka kung ano pa ang mangyari 'pag magkita sila kaagad.

Nangatog ang binti ko kahit sa paghahanap pa lang. Gusto kong umatras pero nangako akong gagawin ko ito. Natatakot man, hindi ko bibiguin si Cajay.

Ilang sandali pa bago ko natagpuan si Clive na mag-isang nakatayo sa dulo ng right wing, sa harap ng emergency stairs. Nasa shade siya ng puno pero naaarawan ang kaniyang kwintas kaya kuminang. Blangko ang mukha niyang nakaangat ang tingin sa taas. Ewan ko kung ano ang ginagawa o hinihintay niya pero wala ako rito para doon.

Humugot ako ng malalim na hininga bago bumaba para lapitan siya. Para kay Cajay, Cee. Kaya mo 'yan.

"Uy!" tawag ko nang makalapit, bumibilis ang paghinga.

Napakurap siya, binababa ang ulo. Luminga-linga siya bago ako napansin. Kumabog ang puso ko sa susunod na mga sasabihin. Ngumiti siya nang ilang segundo bilang bati. Gumaan konti ang loob ko dahil at least, hindi siya nang-snob.

Tahimik kong kinalma ang sarili saka maingat na nagtanong. "Pwede mo bang kausapin si Cara?" Dineretso ko na dahil aatras ako at mawawalan ng silbi ang paglapit kapag hindi. Malakas ang ingay sa dibdib ko pero sana naman naitago ko iyon sa maliit na ngiti.

Bumalik ang mga mata niya sa kalangitan. Akala ko magkukunwari siyang hindi ako narinig, pero hindi. "Bakit? Pinadala ka niya rito?" kalmado niyang tanong.

Oo, pero gagawin ko pa rin 'to sooner or later kahit hindi niya sabihin dahil gusto kong tumulong; hindi nga lang ganito kaaga. Hindi niya sinadya ang pang-iinis kay Clive kaya nababagabag. Hindi ko matitiis na hindi lapitan si Clive.

Bumaba sa akin ang kaniyang mga mata. Para bang sinusubukan niyang basahin doon ang sagot dahil hindi ako nagsalita.

Lumunok ako, kinalma ang sarili. Sa mga oras na 'to, ang pinakamagandang kakampi ay katotohanan. "Oo na hindi," pinili kong magpakatotoo. Ngumiti ako nang mapait. "Baka itaboy mo siya… Masasaktan lang ulit."

Tumango siya. Nagpakawala ako ng hininga at natahimik kami. Kahit anong ingay ng students na naglalakad palibot sa amin, nabibingi pa rin ako sa katahimikan. Mukhang pinag-iisipan niya kung ano ang gagawin.

Naalala ko ang dahilan ng lahat ng ito. Ang pangalan niya. Galit na galit siya nang tinawag na Joshua. Hindi lahat ng tao ay rerespetuhin ang damdamin niya. Mayroong darating na tatawag at tatawag sa kaniya n'on. Hindi maiiwasan. Kung matutulungan namin siyang tanggapin ang Joshua, gagawin namin. Kahit mainis siya, gagawin ko.

"Nga pala, mas bagay talaga sa'yo ang Joshua." Matapang ang boses ko kahit na ang totoo ay halos mahimatay na ako. Umiwas ako ng tingin sabay ng pagtikom ng bibig. "Ang ibig kong sabihin… m-mas magandang pakinggan. Mas bagay sa'yo." pagdagdag ko. Mabagal akong nagpakawala ng hininga. Baka nakalagpas ako sa linya? Pero hindi ko na pwedeng bawiin 'yon!

Kinakabahan man, binalik ko ang tingin sa kaniya para panindigan ang sinabi. Nasa akin pa rin ang titig niya na siyang sumalubong sa mata ko. Natigil ako sa paghinga, takot sa magiging reaction niya at naaalala ang nangyari last week sa club room.

"Sa ayaw o sa hindi mo gusto, tatawagin ka naming Joshua." Kahit na parang umuurong ang sikmura ko dahil pakiramdam ko ang kapal-kapal ko ngayon para sabihan siya ng gano'n.

Tumawa siya, at hindi ko nakontrol ang panlalaki ng mga mata. Tumawa… siya? Magandang bagay 'yon, hindi ba? Tingin niya ba nakakatawa 'yon? Anong nakakatawa sa sinabi ko? O naiirita na kaya siya? Ngayon ko lang napagdesisyunang tawagin siyang Joshua dahil sa mga naunang naisip, pero tama ba ang desisyon ko?

Tumikhim ako. "Kakausapin mo ba?" Po?, gusto kong idugtong dahil sa kakapalan ng mukha ko sa mga sinabi kanina.

Lumapat sa akin ang tingin niyang nabaling sa taas dahil sa pagtawa. Hindi ko mabasa ang kaniyang mukha. Kahit kailan talaga, misteryoso siya, mahirap tantyahin pati ang kaniyang nararamdaman. "Nasaan siya?" tanong niyang ulit ay ikinagulat ko.

Sinuri ko siya, pero walang halong biro sa mukha niya. Marahang tumaas ang magkabilang gilid ng labi ko. Ngumiti rin siya nang makita iyon. Sandali lang ay nag-iwas siya ng tingin para tumingala ulit sa langit.

Mabigat ang loob ko at ninenerbyos kaninang hinahanap siya, pero ngayon ay magaan na sa pakiramdam. Kontento ang puso kong nakatingin sa kaniya.

Hinayaan ko silang mag-usap nang sila lang. Gaya ng usapan, hindi ko na hinintay si Cajay hanggang sa matapos sila. Sa sumunod na araw, kasama ko ulit sina Isa, ate Zowie, at Mather girls sa recess.

Nakalinya kami at nagtatanungan kung ano ang bibilhing pagkain nang umalis ang lalaking nasa harap namin. Paghakbang sa pila, nanlaki ang mata ko nang nakitang si Lyka ang kasunod. Mabilis kong kinalabit si Cajay para ituro siya.

"Lyka!" Agad siyang niyakap ni Isa.

"She was there?" rinig kong bulong-bulong ni Sweet. "This is amazing."

Wala kaming nakitang kasama niya kaya walang pag-aatubiling inanyayahan namin siyang sumama sa amin. Dahil hindi siya mahiyain na tulad ko, pumayag siya.

Punuhan kaya mahirap maghanap ng mesa na kasya kaming pito. Naisip naming puntahan ang mesa kahapon at hindi nabigo. Nakakalungkot tingnan ang kalakihan nito dahil sa mag-isang Riana na nakaupo roon. Nando'n lang siya sa pwesto kahapon kaya umupo kami kagaya rin kahapon.

Maingay kaming nagsimulang kumain. Parang ang close naming lahat, hanggang sa tumigil ang mga mata ko kay Riana. Natatakot akong makipag-usap sa hindi kakilala pero tuwing may nakikitang mag-isa ay may nagtutulak sa aking lapitan iyong tao. Gusto kong lapitan ang mga taong nag-iisa na pakiramdam ay hindi sila belong, dahil madalas pakiramdam ko hindi rin ako belong. Hindi ko lang alam kung paano sila kakausapin.

Bumuntong hininga ako.

Sa likod ng tinititigan ko ay may nakita akong pamilyar na mukha, morena na heart-shaped ang mukha at nakatali ang itaas na kalahati ng buhok. Lumilinga-linga siya, naghahanap ng upuan.

Tumingin ako sa mesa namin. Bench ang upuan, iyong tipong walang sandalan at pwedeng magsiksikan. Sa tantiya ko, kasya bilang maximum ang twelve people.

Lumapat ang tingin niya sa kung nasaan ako. Kinawayan ko siya bago umurong ang lakas ng loob. Kunot ang noo niya habang lumalapit, pero nagawa ko siyang ngitian gamit ang nanginginig na labi. Lagot kung mali ang taong inakala ko.

"Ikaw ang kausap ni Mr. Owen pagkatapos ng presentation namin, hindi ba?" Kumakabog nang malakas ang puso ko habang nag-iisip siya. Gusto ko lang namang makatulong para may maupuan siya! Mukha naman siyang mabait! Bakit ang hirap!?

Marahan siyang tumango kaya unti-unti akong nakalma. "Sister niya ako," klaro niya.

Kaya pala. Halos parehas sila ng hugis ng mata, mas inosente lang tingnan ang kanya. Iyong kay kuya Maru ay parang napakaraming tinatago. Isa pang pinagkaiba nila ang kutis: morena siya pero maputi ang kuya. Clasp bracelet ang nasa left hand niya. Nahagip ng mata ko ang kanyang violet velvet choker na may design palang nakasabit na maliit na metal mic, hindi ko napansin noon dahil sa layo.

Madrama ang pagpakawala ng hininga ni Ulan. Nilingon ko siya at nakita siyang inaalayan ng malaking ngisi si Sweet. Ngumisi rin ako, alam kung ano ang gagawin niya. Kasama ko siyang kiligin noong presentation kaya may hula ako.

"Madam pres, inbayt mo pyuchor hipag mo, oh," panunuya niya.

Namumula ang pisngi ni Sweet na tumingin sa babae, baka takot na isumbong niya sa kuya ang mga narinig, kaya lihim akong natawa. Ito na ba ang simula ng high school crushes arc ng Mather girls? 

[akichi0409]

Sa totoo lang, I no longer hold grudges against you,I just don't care. May sarili ka nang buhay and I have my own too. Indifferent na ko halos eh.. konting konti nalang, di na ko magsstalk lol. Siguro routine nalang talaga siya na nakasanayan pero wala na talaga akong pakealam.

Siguro tinanggap ko nalang din na kahit gano ko kamahal ang tao, kahit gano ko isipin, kahit gano ako mag long sa presensya at atensyon, wala naman magbabago. Tanggap ko na. So wala na lang talaga akong pake.

Ano magagawa ko? Malungkot pa lalo tungkol dun? Di ko pa ba ginawa for the past 1 and a half year? Edi sinayang ko lang energy ko knowing na ikaw nga walang pake o balak alamin kung ano pinagdadaanan ko.

Wala din naman magagawa yung mga paragraph na isend ko dahil either iwan sa seen o wala ka lang talagang pake. So bakit ako manghihinayang pa?

Kung kayo nga kaya niyo, ano pa ko?

Either way, matatapos lang din naman sa mga katagang: wala namang magbabago kahit magmakaawa pa ko sa Diyos na bumalik pa. Walang magbabago sa pangangatwiran na wala ka namang babaguhin sa status mo, masaya ka siguro o kontento ka na kaya ganun, either way, wala na kong pake.

Ginawa ko na role ko, nagmakaawa, naglupasay, naging desperado, nagsend ng drunk text na di ko na matandaan, nagpapansin.. lahat lahat para lang maramdaman na andito padin ako nagaantay pero nakakasawa na.

Di ko pwede ibaon nalang sarili ko lalo sa lungkot at multo na iniwan mo habang kayo nagpapakasaya at bumubuo ng mga memorya sa iba.

Pag dumating yung araw na napansin mo na bakit wala na ko o kamusta na kaya ako, sana maintindihan mong, ako yung huling sumuko. Kahit naman dati pa. Ikaw yung unang nagkaron ng bago.. ikaw yung unang umalis.. tingin ko dapat ako naman unahin ko. Di ko nadin naman sinasabi to para magsumbat kasi wala na talaga akong pake kahit ano pa isipin mo, nilalahad ko nalang kung ano side ko at naramdaman ko

Pagod na ko magantay, pagod na ko maging kawawa para sa sarili ko at umasa na may babalikan pa kaya kung mababasa mo man to, sana alam mong kahit nagkaron ako ng iba, hindi ka nawala sa isip ko, ang gago, oo at pinagbayaran ko yon dahil alam kong hindi pa ko handa.

Sa kadesisyunan na gusto kitang kalimutan at gayahin ka, nagkaron ako pagtapos mo pero wala na kong dapat explain pa dahil tapos na. Napatunayan kong di ko lang din talaga kaya gawin yung ginawa mo at lesson saken yon para kilalanin pa sarili ko.

Either way, etong mga natitirang salita na to ay ramdam kong pakonti konti nang nawawala, uubusin ko na to dito sa page na to hanggang makahilom.

[bdsrsated]

Ma'am Maria Isadora Bianca Soler Umali #idol @bianxa Thank you @gmanetwork @phtoycon @gmadrama @gmanews Very Happy To See you Ma'am Thank you For Signing My Merch Best Role Terra From Encantadia Chronicles: Sang'gre 2024 @gmaencantadia @noellayonflores This is Cool Awards FAMAS Awards 2019 German Moreno Memorial Youth Achievement Award Won FAMAS Awards 2015 German Moreno Youth Achievement Award Won Box Office Entertainment Awards 2019 Most Popular Love Team for Television Won Box Office Entertainment Awards 2020 Most Popular Love Team for Television Won

[tem-per-ance]

Hello April 👋

Sabi ko I will start this month with good things. So ayun nag work-out ako and second day ko na today. 1 hour workout lang every 6PM, ang problema ko lang eh sobrang init talaga. Hoping na ma-continue ko siya everyday.

I also met my former workmate na local ng Hong-Kong. Well he insinuated na VIP ako so he did not plan anything for 3 days para lang daw ma-cater availability ko. Dapat kasama namin magdinner mama ko kaso ayaw niya umalis sa hotel hahahaha. Anyways, kumain kami sa nirecommend niya na restaurant and damn ang mahal ng bill like 5k pag cinonvert eh ang simple lang nung food? Para siyang deconstructed siopao😭. Masarap naman but I don’t think okay yung price niya for that food?? Hahaha

Also, na-anxiety ako kasi I applied for this certain role and parang buong month ng March on-going application ko. Remote work siya and new industry for me. Naka 5 na interview na ako 😅 every week ininnterview ako ng ibat-ibang tao (hr initial interview - hr director - supposed workmate - manager - COO) sabi namin nung HR na initial nag interview sakin good feedback yung first four interviews kaya nga naendorsed for next steps. But yung COO interview kasi maundy Thursday, and I don’t think he liked me for the role as he was looking for legal graduates hays. I think I could do the role naman. Wait ko nalang until end of this week and I’ll ask the HR if I did not get it. I always pray naman na if things are for me ibibigay yon sakin, if hindi may mas better talaga na darating haha. Pero wanted to try this, company looks promising pa naman.

[benefits1986]

YE 2023 Countdown: Black Sheep

When the lost sheep comes back home, it's something so vividly painful and pleasurable, all at once.

"'Di ba ate, may time na 'di ka umuuwi sa bahay ni ina? Alam mo ba, lagi ka niyang hinahanap noong mga years na wala ka. Buti umuwi ka ulit."

This is one of the "uncut" revelations of my 4th anak-anakan as we're downing some snaps and selfies in Muni Coffee yesterday. Of course, I tried a wicked comeback.

"Hindi naman ako napa-one on one at napagalitan. Plus, 'di naman din ako visible na apo e, unlike you and some others na obviously, favorite. 'Di ko rin naman need mag-explain because, I knew what I did and what I didn't do." "Namiss ka ni ina, ate. Pero buti talaga bumalik ka. Babalik ka rin naman talaga e. Ikaw pa ba?"

My 4th anak-anakan seems to sharpen her saw way faster than me in a more grounded sense and style. I'm not offended or intruded as she tried to chart undiscovered terrains called the valleys and peaks of my feelings.

"'Wag ka na aalis ulit ha. Alam mo naman ang role mo dito, ate."

I laughed out so loudly as I said, utusan levels sa mga sunog ng buhay pamilya namin because I'm the ultimate wapakels na overthinker. She laughed out so loudly, too. We kinda teared up in between bad coffee and basic pasta, cookie and cheesecake.

Muni Coffee is not an A-list spot, however, a good number of my most vulnerable conversations took place here. Mag-convert na ba ako sa INC para rekta samba na ako after Muni sesh? CHOZ.

"Alam mo, first time ko 'tong sasabihin after 11 going 12 years. Umalis ako kasi masyadong masakit 'yung pakiramdam ko noon. 'Di ako nagalit ever kay ina or kung kanino man sa angkan natin. Nagalit ako ng malala sa sarili ko at sa tatay ko. Pero mas galit ako sa sarili ko kasi I failed miserably at something I've been working my ass off for 8 fucking years. Binigay ko na lahat ng kaya ko pati 'di ko kaya, pero iniwan pa rin ako. So saan ako pupulitin? Kahit sa kangkungan, 'di ko dasurb. Okay na? Aligned na tayo? Ayoko lang talagang magmukhang kawawa or api because ego over heartbreak po tayo as my default setting."

My 4th anak-anakan was taken aback. "Nagmakaawa pa ako kay dad noong mamatay si mom. Ano ba naman 'yung 1 or 2 years na bumawi kami sa bonding sesh na walang worry about going home hurriedly for mom. I don't beg; but super sakit lang talaga na 'di ko inakala. Pero, immature ako noon kaya I didn't get why dad said na bahala na raw kami sa buhay naming magkapatid."

4th anak-anakan looked at me while sipping her matcha latte.

"Ayokong mukha akong kawawa kasi kawawa talaga ako as an ulila sa nanay na ang meron lang tabula rasa. Pero again, gets ko why dad went to his mom. Wala akong pake kung nagsumbong siya kasi nanay niya 'yun. Siya bida sa kwento niya. Pero alam ko rin na, dad has a very small support group, unlike me na may options na family outside my angkan, this angkan. So, in a way, mas kawawa tatay ko kasi alam din naman niyang napagalitan din siya ng nanay niya because... alam mo na."

"Sorry, sobrang tagal bago ko na-share 'tong part na 'to ng kwento ko. 'Di ko kasi kayang aminin na masakit mawalaan ng nanay. Ganito kasi workflow ko noon: Bday ko, condolence + hug + happy bday then last night niya on earth + libing + no bereavement leave + pasok agad + shoot agad + spiral silently + CTRL + ALT + DEL feelings kasi gusto ko agad mag-move on, mag-move forward. Tapos. And the rest is bloody hell history... which I don't you to repeat in any form, nakshie. Theme is: How to be unlike me: Extravanganza."

My 4th nakshie told me something that choked me back. Choking hazard talaga 'pag kami magkasama neto. As in. Juno baby girl rin kasi tapos Gemini pa. CHOZ.

"Ate, next time, sabihan mo naman ako 'pag may shit ka. 'Di 'yung mawawala ka na lang bigla na akala mo kung anong naganap. Gets ko naman gala ka talaga saka ayaw mo ng drama at mag-voice out ng feelings mo, pero paano naman ako, kami? Ikaw ang concern ko 'pag nawawala ka. 'Di ko alam kung anong naggawa ko, 'di ko naggawa or anong dapat gawin para magparamdam ka. Okay lang naman mag-gala ka, basta magpasabi ka naman. Magpaalaga ka naman kasi. Try mo."

Tacca, 4th nakshie. Gen Z vibin' bugbog right there. Ganyan ang Gen Z. I feel like I was born on a wrong era. Back then kasi, taboo ang gender preference, mental health, speaking your mind and spirit out loud, body positivity, gender fairness, breaking the dress code, atbp. I felt like I'm too much for my angkan pero wala akong pake. Hahahahaha. Hence, I labelled myself as the OG black sheep.

"Hindi ka black sheep, ate."

I didn't fight back because my nakshie is really trying her best to comfort me na hindi ko naman feel na kawawa ako or may ego bruise or heartbreak. Also, andaming magagandang bike kahapon na lumapag sa Muni. Road bikes, gravel bikes, bakal camping bikes, fat bikes... so, andun ako nakatingin. Wala akong namataang B kasi hello, umuulan.

Dapat kasi biking ako e since naglambing 4th nakshie ko at nasita ako dahil naulan baka magka-walking pneumonia raw ako. Hahahaha. Syempre, sumegunda naman tatay kong magaling. Baliw daw ako bakit mag-B na, umuulan pa. HAYYYYY. Sarap kaya mag-bike ng medyo balmy weather basta 'wag malakas hangin at ulan masyado tapos derecho ligo sa ilog or dagat. Tapos inom at kain until sunset then camp. HAY. Some people will never get this kasi in fairness, nakakalasapag siya. 'Yung chances mo of getting sick, mga x4. Hahahahaha. Pero so far, 'di naman ako nagkakasakit sa ganitong set up except for the camp part because bobo tayo sa pag-pitch ng tent. HAHAHAHAHA. Saka nakakastress 'yung mga eerie sounds sa kapaligiran plus chances of insect bites na sobrang lala for me most of the time. Fave ata nila suck blood ko to the point na akala mo kung anong emergency na 'yung mga kagat nila sa akin. SIGH. Pero, 'di aayaw to master this lifeskill since may tent na akong weather proof-ish.

Nakakabother pa rin talaga mga official biker attires for women and men. UGH. So, focus na lang ako sa bikes mismo kesa sa mga bikers. I really can't help it e. 'Yung gets ko naman 'yung ergonomics niya and all, pero, it deserves a super major overhaul. Kaya ayokong mag-bike content kasi eto pa lang, cancel culture level 99999999999 na tayo, mamser.

Anyway, skip ko na lang muna 'yung mala-Vivamax bits ng kwentuhan namin kasi, bata pa siya. CHOZ. Hahahaha. Mhie, medyo mahirap talagang kausap ang Gen Z dahil napaka specific nilang magtanong at ayaw bumitaw. Basta, sabi ko: Make better choices than mine, paki usap lang. LOL. Again, 'di ako super wild, sakto lang talaga kasi nga takot ako sa nanay kong dragon. Pero, 'di ako proud about a number of choices I made but not naman to the point na "mortal sin" demerits na ako sa langit. Medyo pabebe pa rin siya for me, to be honest. :p Let's keep it at that bilang ayoko ring ma-expose ang mga NKKLK na sharings ng aking nakshie na gusto ko na siyang ibalik sa sinapupunan ng nanay niya at times. Hahahahaha. Hassle talaga magkaroon ng mini version ko tapos proud pa siya na mine me siya. TACCA.

Syempre, usap kami ng Japan dreams semi-twinning edition namin na shemayyyy, dapat walang bakas. Honestly, okay sa kanya may bakas, ako lang may ayaw. Pero gets kong safe naman din kasi 'yung pegs namin, however... tacca, nakshie no. 4. Uuntog kita.

HAHAHAHAHAHAHA. Baka mapagalitan ako ng magulang neto at mabartolina pa ako. Actually, trick question ko sa kanya 'yan para ma-gauge ko paano ko siya mas magagabayan sa mga susunod na kabanata ng buhay niya as a newbie adult. Baka sunduin ko 'to sa med school in the guise of checking on her circle of friends and circle of distrust. LUH. Hahahaha. Mukha naman daw akong Gen Z so, keriii. Bring it on, bitch! LUH.

Today is another "go with the flow" day which means luluwas kami to run super important errands. UGH. Ayokong mag-Manila ngayon pero OKAYYYYYYY. Sakto naman sleep ko which is around about 6 hours na. HUHUHUHU. Two nights in a row na more than 4 hours solid sleep ko, finally. Isa 'to sa mga wish ko sa Pasko kahit scrooge ako e.

[roleeumali]

PLDT ACC 2017 | Valeen Montenegro

[dyosangmakulit]

Scared to be alone.

I was diagnosed with “Adjustment disorder with mixed anxiety and depressed mood.” it somehow rooted out when I was a kid. When my parents over nourished me. (Hindi talaga healthy ang “sobra”)

I was only child for the longest time (13 yrs to be exact). Yep, since only child lang ako I can get what I want. instantly. So when I wanted to play with someone (which is not that rare because I got cousins) I somehow tried my best to go with their terms. Typical kiddo lol. I mean I have the lutu-lutuan set, I allow them to be the tindera and I’ll just be the boring taga bili ng food and gumastos kuno ng play money. why? simple lang. as a kid they would normally play with me if they had the chance to play the role they want. and as a person na sabik sa kalaro I always agree. Kasi takot ako maging mag isa ulit. 

Everytime I’m with people I love and everything feels perfect I’m scared that it will not happen again. It will not go back the way I see it. 

I stayed with 8 fvcking yrs with someone that I thought I’m scared to not be with. Im scared to let him go because I feel like no one would make me happy the way he did. (spoiler alert. I got better off without him. I made myself happier). I did agree with all his terms in life why? because mas takot ako sa idea na mawala siya. Takot ako sa change na yon. Tinanggap ko lahat ng kababuyan niya (which resulted to TRAUMA hays) para lang mag stay siya. But ending.. nawala din. and it sucks because I feel like I’m always the problem. I did something that’s why nawala siya/sila.

I hate it when someone ghosting me. I thought marupok ako kasi baka attached na ako agad sa kanila. pero yung totoo I’m not. Im just comfortable with their presence tas biglang mawawala ng walang warning (WHICH IS NOT GOOD FOR ME CAUSE BITCH SLOW BURN NGA AKO SA AJUSTMENTS DIBA) so I always think na WHAT THE FUUURK IS WRONG WITH ME as if I did something bad to them. It was draining to the point I feel the exact pain when I broke up with my ex. It was so frustrating as fuck (but mas mabilis mag recover). Nakakarecover ako agad kasi nga SLOW BURN yung pag adjust ko, kaya ko naman ng wala sila pero mas mabagal lang ako mag process. 

When my friedns treat me differently napapansin ko yon even on the smallest changes. It frustrates me. Ayaw na niya sakin? may mas tropa na siya? ah ganon. HAHAHA see? I’m that needy and it annoys me for the longest time lalo na nung di ko pa alam yung diagnosis sakin. I remember when I was in HS lilibre ko talaga aports ko just to be with me. (kuripot nako ngayon eh) Alam mo yun parang lahat ng pabor willing ako iadjust kasi nga takot ako mawala sila sa buhay ko and may instances na masakit sa part kong Im not that special to them (PERO YUN NGA DI NAMAN PALA. IBA LANG TALAGA KO MAG ISIP).

It was hard to deal with it kasi even on the smallest detail ramdam ko o alam ko na may nag bago. And it sucks beh kasi lagi akong takot. Takot maramdaman ng paulit ulit yung pain (anxious yarn) na may mawawala sakin. and most of the time nangyayare naman yun (which im not in control dun). I have to adapt na oo mahirap pero that how life works. People come and go. Make you happy now but disappear whenever they want. I should stop focusing on the things that I cannot control. I should also not really give everything para wag lang sila umalis sa buhay ko. I should also give my own terms. Yep I should stop adjusting for others.

For the longest time ang salitang ginagamit ko is “TAKOT” that leads to feeling of hopelessness while I can use the work MAHIHIRAPAN that helps you feel na you’ll struggle but it will be worth it in the end. You’ll finish it strong. :) 

[kimhortons]

now i feel bad na nangialam ako ng di ko naman dapat pinapakialaman. balak ko sana magtanong sa gf niya talaga, kaso naka deactivate nga lahat ng socmed ko, ayaw ko naman mag reactivate para lang magtanong. pero bakit kasi may paki ako, e sila nga never naman nagkaron ng paki sakin. alam niyo yung parang gusto ko naman maging bigger person at magpatalo sa pride ko para sa ikabubuti ng pamilyang 'to. hindi na nga ako nagrereklamo na ako lahat gumagawa ng mga gawaing bahay dito kahit na i strongly believe na it's not at f*cking gender role. haha tangina. ilang beses ko ginugusto na umalis ng maayos dito, i could've leave ulit nung recent away palang sana namin ng tatay ko, pero nag tiis pa ako sa sama ng loob ko kasi gusto ko panindigan na makaalis ng maayos as J and I planned. di ko rin kasi alam bakit umaasa pa ko na magiging maayos kami sa future kapag lumayo ako ngayon e. worth it ba 'to rold?

[brooklynmuseum]

Join us for a virtual tour of “When Fire is Applied to a Stone it Cracks,” an exhibition organized by artist Jeffrey Gibson which makes the case that Native American art, including his own, has always been modern, innovative and global – a living culture reflected in vibrant communities across the continent.

Created by Eugenie Tsai, John and Barbara Vogelstein Senior Curator, Contemporary Art, and Erika Umali, Assistant Curator, Collections.

For centuries, museums have collected art and recounted the stories of communities and cultures without their direct input. In a break with this practice, the Brooklyn Museum invited Gibson to tell his own story as an artist of Native American descent, through his work and investigation of the museum’s holdings.  

In keeping with his multidisciplinary practice, Gibson selected works from the museum’s holdings of Native American Art, American art, and photography, as well as from the Brooklyn Museum Library Special Collections and Archives.

In the entrance gallery, set against a vibrant wall mural of his own design, Gibson highlights Charles Cary Rumsey’s bronze sculpture “ Dying Indian,” (circa1904) alongside other representations of Native Americans by non-Native artists. 

The sculpture embodies a widely held view by Anglo-Americans in the early twentieth century that Native Americans were doomed to extinction as they were pushed ever west by settlers.

Gibson counters this view, asserting the continued vitality of Native American culture by adding a pair of commissioned beaded moccasins to the sculpture. Made by John Murie, they’re decorated with the phrase “I’m gonna run with every minute I can borrow,” which is also spelled out in the colorful wall mural behind the sculpture. 

Taken from a song by Roberta Flack, the lyrics show how Gibson often includes language and references to pop culture into his work.  

An arrangement of moccasins from the museum’s collection faces the sculpture, allowing us to imagine the absent bodies of the men, women, and children who once wore them.

In the adjacent gallery, also with wall murals designed by the artist, Gibson’s paintings on hide and on canvas with beadwork frames, sculptures, garments, and headpieces mingle with parfleche bags, beaded whimsies, and patchwork dresses by other Native artists. 

Gibson often employs materials and techniques that have historically been used by Native American makers, including beadwork, jingles, and ribbons, which he sometimes combines with contemporary forms such as punching bags. One of his beaded punching bag sculptures hangs from the ceiling.

Geometric letters spell out “WHEN FIRE IS APPLIED TO A STONE IT CRACKS,” an Irish proverb Gibson chose as the title of the exhibition. The image of fire applied to stone suggests transformation, whether this pertains to Indigenous makers using new materials and techniques or institutions rethinking the power dynamic in writing of historical narratives. 

This painting refers to many artistic traditions, including European oil painting on canvas, text-based conceptual art, psychedelia, and Native American beadwork.

Gibson also paints on rawhide, a material used by Native Americans to make bags decorated with painted designs. This abstract work is composed of panels that fit together like a puzzle. Nearby are examples of beaded hats and bags from the collection. Many of these were made for the tourist market.

Nearby is a selection of painted parfleche bags drawn from the collection.  Not so dissimilar from Gibson’s painted hide drums seen in the distance.

The third gallery largely focuses on photographs and material from the Museum’s Library Special Collections and Archives. Gibson worked with curatorial advisor Dr. Christian Crouch to select photos, paintings, and drawings from the papers of Stuart Culin, the curator who formed the collection of Native American Art at the Brooklyn Museum in the early 1900s. 

Gibson and Crouch decided to highlight images of Native men, women, and children, showing spontaneous representations of daily life as a form of resistance to the colonial gaze.  Although they acknowledge Culin’s role in the foundations of the collection, the material on view centers Indigeneity, rejecting the exclusion and erasure of Indigenous histories that Museums have historically promoted.

Many of the European explorers who journeyed to what we today call North America, recorded their travels and published them upon their return to Europe.  Many of the European explorers who journeyed to Engravers like Theodor de Bry were hired to illustrate these manuscripts based on second hand accounts.

Since he could only imagine what they had seen, de Bry’s depictions were skewed to fit the Western world, creating some of the first inaccurate depictions of Indigenous Peoples--the reverberations of which are still felt today.

This tipi liner by Húŋkpapȟa Lakota leader Rain-In-The-Face is a visual representation of his life’s deeds.  Made by his own hand, it is a first person account as well as a self portrait and a self representation in contrast to the photographic portraits of Native American people from the same period in this gallery.

Visually striking and intellectually provocative,”When Fire Is Applied to a Stone It Cracks” is an original and innovative project: inviting a more expansive narrative that includes and integrates the histories of Indigenous people and challenging visitors to reconsider their assumptions of what Native American art can be.

Shout out to Nancy Rosoff, Andrew W. Mellon Senior Curator, Molly Seegers, Museum Archivist, Margarita Karasoulis, Assistant Curator of American Art, and Drew Sawyer, Phillip Leonian and Edith Rosenbaum Leonian Curator of Photography for their incredible work on this exhibition as well.

Thank you for joining us on our tour of Jeffrey Gibson: When Fire Is Applied to a Stone It Cracks Join next Sunday for another virtual tour of our galleries!

Installation view of Jeffrey Gibson: When Fire Is Applied to a Stone It Cracks, February 14, 2020–January 10, 2021. (Photo: Jonathon Dorado)

(Source: brooklynmuseum.org)

[tiangge]

grabe sisimulan ko pa lang tong isulat naiiyak na agad ako hahahahaha kapag december kasi wala ka sobrang inggit na inggit pa naman ako noon sa iba kasi may inaanak sila twing panuluyan, nakakabond nila sa rehearsal and play tas ngayon? diko naman hiniling pero binigay. nakakasama kita sa shoot/film hanggang matapos minsan sa pagsimba. sa loob ng 1 year nakilala na kita. height, buhok, mata, weight, mukha, favorites, hates, hobbies, weaknesses, strength and etc. masaya akong andyan ka pa rin nagsstay kahit minsan nilalayo na kita saken kasi ayokong masanay kasi aalis din ako, iiwan kita ng napakatagal na panahon. nakikita ko pa lang na may bagong mag aalaga sayo naiinsecure na ako haha djoke lang! bilis ng panahon no? september 15, 2019 nung binigay ka saken tas ngayon? december 25, 2020 na. thank you kasi naging part ka ng 2019 & 2020 ko, di man kita naalagaan ng ayos this year, i know may mas better pang mag aalaga sayo lalo na kung wala na ako. sobrang proud ako sayo kasi nakaya mo ang role na Maria ng panuluyan sabe ko naman kasi kaya mo at lagi mong kakayanin <333

noon at hanggang ngayon lagi kong dasal maging okay ka at ng family mo at noon din sabi ko sa blog ko maging healthy relationship nyo ni kenzo, ngayon gusto kong hilingin kay Lord yung peace & love na deserve mo. hindi rin ako against sa inyo ni Amhir kaya hindi ko sya sinama sa wish ko ang gusto ko lang ibigay mo yung tamang pagmamahal na deserve ng isang tao lalo na sa sarili mo at maging handa ka sa mga desisyon na dumadating sa'yo. masaya naman ako ngayon para sayo, siguro dimo lang talaga nakikita yung support sa lovelife mo ngayon unlike dati na super support ako, kilala kita eh. sometimes hehe i admit i'm jealous & a lil bit of tampo kasi parang may kaagaw ako sa oras, nakakalimutan mo'ko, minsan nagsisinungaling ka at hindi ka na rin nagsasabi pero habang patagal ng patagal 'yon, nasasanay na lang ako. pero alam ko yung ibabato mo sakin e, na hindi ko naaappreciate yung small or big things na nagagawa mo, na iba yung pinaparamdam ko, isusumbat mo saken lahat e kaya nananahimik na lang ako, kaya pinalalabas ko rin yung totoo mong nararamdaman para malaman ko hindi yung ako na lang ng ako.

ako kasi yung kasama mo sa lahat e, siguro nasanay lang talaga ako na, ako yung kasama mo sa pagpapaadjust, ako kasama mo sa pagwiwithdraw, ako yung last na kasama nyo ni kenzo na magsimba bago ka umalis, ako yung kasama mo sa birthday mo ng saglit, ako yung kasama mo sa rehearsal, ako yung kasama mo sa hospital, ako yung kasama mo sa pagkain sa eno, na ako yung kasama sa mga problema mo... ang hirap maattached, kasi pakiramdam ko napapaltan na ako sa lahat ng ako ang kasama mo, pero lagi kong iniisip na normal lang yun, na trauma ang kalaban ko kasi nangyare to sakin noon. na di ko kelangan mag overthink kasi masaya ka naman. lagi ko ring iniisip na mas mahalaga ang nararamdaman mo kesa sakin kasi mas matanda ako kelangan kong intindihin.

gusto ko rin magsorry for everything, na minsan hindi ko nagagawa kasi mataas ang pride ko. sorry kasi pinagtatabuyan kita, kinacut off kita sa buhay ko, sorry kung lagi kitang binubully, sorry for making you feel na kelangan may responsibility ka saken na dapat ay wala, sorry kung minsan nasasabihan kita ng masasakit kong words. sorry sa mga naramdaman mong dapat hindi mo maramdaman sakin. pasensya ka na kasi hindi ako naging good na ninang & ate for you.

i hope na kasama pa rin kita sa lahat ng dadaan na taon, kasama kitang bumuo ng pangarap natin, na baka isang araw makasalubong kita sa eroplano at ikaw ang magseserve sakin, na makapunta sa iceland or alaska para makakita ng aurora borealis, na makapatravel sa iba't ibang lugar atsaka makabuo ng negosyo natin, sa ngayon kasi kaya lang kitang samahan sa laban mo, sa pagkanta mo, sa pagsiswimming mo, sa acads mo at sa paglilingkod kay Lord. thank you kasi hindi ka sumuko at nawala sa tabi ko kahit hirap na hirap na akong magtiwala, pinatunayan mo pa rin na karapat dapat ka at enough na yon para sa lahat ng sakit na binigay ko sayo. thank you sa pagpaparamdam sakin na kelangan kong magbago lalo na sa pagiging harsh ko andaming nabago sa sarili ko alamoyan, na nagiging gentle ako pagdating sayo, na kaya kitang antayin, na kaya kong magsabi ng i love you, na kaya ko ng manlambing at lahat ng yon natutunan ko sayo. super forever thankful & grateful ako kasi meron akong ikaw. thank you Lord. <3 Merry Christmas & Happy New Year!!!

i love you always & so much my future FA! ✈

you're always be my baby bunso & favorite ✨

-babe

[theraspberry-girl]

I don't share that much about my sister here in social media...

As much as possible, gusto ko kasi private pagdating sa family ko...

But I'll make time to share about my sister to pay tribute to her... 

Meet my sister, Ma. Rafaela R. Flores or mostly called as “Mara”. As you can see she’s a special child (down syndrome), she looks different pero katulad din natin siya na normal na may damdamin at may isip. 

As a sister.... 

Mukha siyang mas bata sa akin pero mas matanda siya sa akin at nagagawa niya yung role niya as my older sister. Naalala ko dati pag nakakalimutan ko uminom ng gamot lalapitan niya ako and bibigay niya sa akin yung gamot ko na may kasamang glass of water. Pag pinapagalitan ako ng parents ko lalapit sa akin yan tapos magagalit sa parents ko then aakapin niya ako. Alam ko sa self ko na hindi niya naiintindihan yung situation kung bakit ako pinapagalitan pero andyan parin siya to comfort me kasi nakikita niya na umiiyak ako.

Pag dating ko ng bahay galing school nung bata pa ako until na dumating yung time na nagkaroon ako ng work, siya yung nagbubukas ng pintuan para sa akin. Kaso minsan pag wala sa mood di niya talaga bubuksan yung pintuan kahit nakatayo ka ng sobrang tagal sa harap ng pintuan. Pero magaling yan kasi lately pag tinatamad siya magbukas ng pinto tatawagin niya yung mom ko para siya magbukas ng pintuan. Hahahaha!

Di kami madalas magbonding niyan dati nung student pa ako, kasi busy ako sa mga school works. Pero every weekend nag bobonding kami niyan. Pag nag bonding kami ng ate ko lagi ko siya inaasar or minsan kinikiliti ko siya sa paa tapos sisipain niya ako. Hahaha! Lambing ko kasi talaga yung mangiliti sa ate ko tapos pag nasobrahan ako ng kiliti, kikilitiin din niya ako. Nung may family day pa kami sa itaas ng bahay namin, we always sing. Syempre siya dapat kakanta din na sarili niyang kanta. Favorite niyang kanta yung mga songs ni Willie Revillame. Usually nga sa kalagitnaan ng kanta niya bigla nalang siya iiyak kasi feel na feel niya yung song. 

Nung nagbreak kami nung ex ko binigay ko yung time ko sa ate ko. I had a chance to spoil her with food that she wants. Pag nakita niya na may dala akong plastic bag alam na niya na may pasalubong ako for her tapos pag binigay ko na sa kanya yung pasalubong ko sisigaw na yun tapos sasabihin sa parents ko na may binigay ako for her. Meron pa nga yung last na binilhan ko siya ng coloring book nung nasa hospital siya tuwang tuwa siya tapos paulit-ulit niya sinasabi na thank you, hindi ko naman alam na hindi na niya makukulayan yung bagong coloring book na binigay ko sa kanya. But I am still happy because I was able to make time for her even for a short time. Siya rin yung nagpapasaya sa family namin. She do everything just to make us happy. She loves to be on spotlight, she wants na lagi siyang bida. She loves to sing and dance. Yun yung way niya to entertain us. May mga napapanuod siya sa TV or sa iPad niya then gagayahin niya to entertain us. I wonder what she’s doing in heaven, for sure he is entertaining all of the people there and bringing up smiles.

When I became an adult, I am happy that I was given a chance to give time and effort to my sister. I know that time was not enough because I have a lot of plans for her. I even told my parents that when I have enough money I’ll hire a nurse or caregiver for my sister so that they will not get worried of taking care of my sister when they get older. 

So I’ll share the last few moments with my sister...

Last January 2019, my sister was hospitalized kasi hindi parin gumagaling yung ubo at sipon niya. Alam ko naman na sandali lang kami dun kasi ubo at sipon lang ang meron siya pero based sa mga lab tests niya meron na siya pneumonia. I was given a chance to observe her inside the hospital kasi nung bata ako hindi naman ako pumupunta to visit my sister sa hospital kasi bawal ang bata. In 10 days sa hospital, wala ako nakikitang progress sa ate ko. Nakikita ko lang na habang tumatagal pahina siya ng pahina. Tsaka mapapansin mo sa kanya na she’s not cooperating, pagod narin kasi siya sa mga pinapagawa sa kanya. Imagine dalawang swero ang nasa kamay niya, ganun ang struggle niya. Hindi ko siya kayang makita na matagal na ganun kasi hirap na hirap na siya.

I am having doubts nung nagkakaroon na ng mga signs na hindi na okay yung ate ko. Kasi naffeel ko na she will die soon but I don’t know when. Lately nalang namin nalaman na may infection sa heart niya kasi nung last night ni ate dun lang nakita ang condition ng heart niya. Before that kasi dapat mag ECG siya but since my sister is not cooperating, hindi naagapan agad. I don’t want to blame anyone dahil sa nangyari sa kanya. Kasi kung oras mo na, oras mo na talaga. Everyone (my relatives including me) wants to intubate her, but my parents don’t want kasi they don’t want to see my sister na nahihirapan. At first hindi ko maintindihan kasi dati na-intubate naman and nakasurvive siya. I leave it to my parents to decide what they want kasi ayaw ko na makisali or makidagdag sa burden when it comes to decision making for my sister. My dad explained everything to me and he told me that we need to set her free. I have no choice but to accept it. Me and my dad were both crying… We were also looking at my sister tapos nakita namin lumuha siya. Nakita namin na nag respond siya and siguro narinig kami na nag-uusap. Gagi, ang sakit sa dibdib nung nakita ko yung ate ko na hindi na gumagalaw pero umiyak.

I left the hospital nung critical condition na yung ate ko. I am sorry but I can’t stay for long kasi feel ko pag nakita ko yung ate ko na wala na mahimatay pa ako at ayaw ko makisali sa kanila. At exactly 1:20 AM, my sister died. Pero sinabi na sa akin ng pinsan ko ng 2:00 AM kasi hindi nila alam paano sasabihin sa akin na wala na si ate. Kahit di naman nila sabihin sa akin pagbaba palang nila ng bahay alam ko na wala na yung ate ko kasi kung iisipin niyo sinong baba ng bahay ng ganun oras. 

After nun hindi na ako natulog, nag-umpisa na yung duties ko sa funeral service ng ate ko. Walang pahinga, pero okay lang kasi para sa ate ko naman yun. Worth it lahat ng pagod and effort para sa ate ko. Kahit sa sa huling sandali man lang nagawa ko yung duties ko bilang kapatid niya. 

It seems like everything was planned before my sister died...

- Remember my story na nagresign ako sa work? After a week of being unemployed, dinala namin sa hospital yung sister ko. Kasama ako ng mom ko magbantay and umalalay. Naisip ko lang na right timing kasi I was able to give time and attention to her.

- Umalis na yung tita ko na tumutulong lagi sa bahay namin at isa rin siya sa nag-aalaga sa sister ko. Feel ko kaya ganun kasi parang it’s time na yung mom ko na ang mag-alaga for her before siya mamamatay.

- It was Christmas last year, I made a video because I want to create a video about Christmas but I was checking my videos na ang background ay puro nasa sementeryo and it was all about her. I was about to edit the videos but while I was checking the videos… I realized it’s not appropriate for a Christmas special video (kasi duh pasko tapos yung background ng videos ko puro nasa sementeryo). When my sister died, I was checking her videos on my dad’s phone… There was a video of her waving and sending flying kisses. Guess what? Her video that time was at the cemetery, so it was like a sign that she’s saying goodbye to us.

- My ex broke up with me few months ago… Nung single na ako I am starting to spoil my sister with the things that she wants. I always bring pasalubong every payday for her. Favorite pa nga niya yung nagdadala ako ng milktea pag galing na ako sa work. Nung naconfine siya, pumunta ako ng mall naghanap ako ng mga pwedeng ibigay sa kanya para lang maging happy siya or mabawasan yung sakit na nararamdaman niya. I gave her coloring book since she loves to color. Sad to say, hindi na niya nakulayan yung coloring book na yun. Ginawa nalang namin pinabaon nalang namin sa kanya nung ililibing na siya. So anong connect nun sa nag break kami ng ex ko? Eh kasi I was able to give my time for her kasi nung may boyfriend ako wala talaga akong time sa family ko lagi akong nafocus sa ex ko nun. It was a sign na siguro time for my sister naman kasi malapit na siya mawala.

Madami akong regrets na sana she lived longer. Kung alam ko lang na mangyayari sa kanya yun, sana ginawa ko na lahat para sa kanya. Sayang… Madami pa akong plans para sa kanya pero wala hanggang dun nalang talaga siya. Sana masaya na siya ngayon kung asan man siya. Alam ko naman na di siya papabayaan ni Lord. Sana i-guide rin ako ng Ate Mara ko sa lahat ng mga gagawin ko kasi alam ko hindi niya ako papabayaan sa lahat ng life decisions ko.

If life has taught me anything, it is that my sister will always be there for me. Kahit sobrang opposite natin pagdating sa mga interests natin and minsan nag-aaway tayo, sa dulo andyan ka parin para sa akin. I’ll never forget yung pinagalitan ako ni tatay kasi may ginawa akong kalokohan pero kinampihan mo pa ako by hugging me and wiping my tears tapos sinigawan mo pa si tatay kasi pinaiyak ako. Salamat din for being supportive kasi sa lahat ng special events ko andyan ka lagi to clap your hands and ramdam ko yung support from you kasi proud ka sa akin. Iba ka man sa paningin ng ibang tao pero ako... You’ll always be special in my heart and I will forever treasure our memories.

I can’t wait to see you again, Ate Mara. Gusto na ulit kita makita. Gusto na ulit kita mayakap at mahawakan yung mga kamay mo katulad ng dati.

[readwithjoy]

so can we know who left now?

The cast list is updated with departures and changes, but not the additions.  We will add those as soon as they have performed a role (which we hear about or see) and we know how to spell their name. 

So that you don’t have to search for the moved names….

Colin Buckingham, Molly Griffin, Kacie Boblitt, Krista Morgenson, Quinn Dixon, Austin Dale Tyson, and Isabel Umali have left.  Adam Griffith moved to occasional cast, and Parker Murphy has moved back to regular. 

FYI – this list is not exhaustive.  It’s just what I am reasonably confident is accurate.  For good reason, I don’t trust the photo gallery.  The cast list will be more accurate in a week or two. 

[nothin---g]

Hindi ko alam kung magkakaroon ba ako pero sobrang daming ganap ngayong araw na nakakairita. Nga pala, kung hindi ko pa nababanggit Psychology po ang course na tinake ko at ito na nga yung mga kwento:

Yung prof kasi namin sa isang major kinuha na yung loob ng halos lahat sa'min so alam niya yung mga kwento ganon. Eh meron kaming mas matanda sa'ming kaklase (gay) na may gusto sa isa sa amin at yung isang yon ay masasabi kong wala talagang pakealam pero clingy and all. Ngayon eto na nga sa klase inoopen ni ma'am yon kahit hindi naman dapat kasi in the first place pinagkatiwalaan siya tapos gagawin niyang example yung situation na yon in front of the class? Paano na lang yung dalawang taong involved? I mean?????????????

Eto pa ha. May 4th year don na parang sit-in ata tapos after niyang marinig yung pananaw/honest answers nung nagustuhan ni momsh (yung mas matanda naming kaklase) about sa mga bagay-bagay SABI BA NAMAN "ma'am hindi ba kailangan na ng counselling niyan? may saltik na eh" BITCH???!!! SALTIK ANG TAWAG MO SA TAONG SA TINGIN MO MAY DISORDER???? Kung magiging ganyan ako after 3 years ohmy alis na lang ako sa course ko (jk lang 'to pero ayaw ko siya as a role model)

Nagopen up sa'kin yung nagustuhan ni momsh at nakakatuwa na isa ako sa mga pinagkakatiwalaan niya kasi 'ba naman nagkakaplastikan na lang talaga sa room. Hindi na pakikisama eh. Totoo naman kasi na bakit ba siya pinagtutulungan at nilalayuan eh wala naman siyang ginawa sa kanila at aminado na siya na may ginawa siyang mali kay momsh at naayos na nila yon so bakit ganun pa rin umasta mga kaklase ko? Omg hanggang kailan ko kaya iintindihin ang behavior nila?

Sa bus naman omg!!! Nakasakay na ako non tapos may biglaang umalis na babae at alam niyo kung ano mga pinagsasasabi ng mga pasahero na nasa scene? "Nag-away ata sila ng boypren, yan kasi mag-aral muna bago mag boypren" yung mga ganyan. ANO BA ILANG MINUTES NIYO PA LANG NAKASAMA SA BUS ANG DAMI AGAD ASSUMPTIONS NA NAGANAP. HINDI KO KINAYA! Pagkabalik niya pa, pinapastay pa siya kasi maganda eh AT NAKAKAGIGIL NANAMAN NA PARA BANG HINDI NIYO SIYA SINIRAAN HABANG WALA SIYA ANO. Uulitin ko, hanggang saan kaya aabot ang pasensya ko?

Pagkauwi ko na ng bahay aaaaaahhhhhh ako talaga outlet ng family ko. Ang dami nilang kwento about sa school, sa work at mga ganap sa bahay. Masasabi ko na salamat naman at "I'm home" na.

[lyntherighteousleftist]

#MindfulMonday

HAPPY BIRTHDAY PARA SA PINAKAMAMAHAL NATING MATINEE IDOL, RICO YAN 😍

He would have turned 47 years old this day. But his life was cut short 20 years ago. Had things turned out differently, he would have carried on living his life as an actor, a friend, and a good role model to all youths.

10 days ago, you visited me through my dreams (panaginip), I cried a lot because I became anxious and feeling down to my acads recently, so you just show up my dreams and you said to me "Huwag kang susuko, kaya mo yan, magiging CPA ka pa" and I was too stunned to speak when you said it in a few minutes. I also response to him "Yes, Corrics noted po" and then umalis ka na naka smile with matching dimples pa.

When my panaginip ended and suddenly I woked up from sleeping, I realized that your birthday is fast-approaching. Today, this is my chance to greet you, I know the fact that you already gone. Anyways, this song that I can dedicate to you entitled "A smile in your heart by Ariel Rivera"

Citing these lyrics from the chorus:

"You brighten my day

Showing me my direction

You're coming to me

And giving me inspiration

How can I ask for more

From you, my dear?

Maybe just a smile in your heart..."

Yes Corrics, you made me inspired everyday kahit na hirap na hirap na ako sa Financial Accounting at Auditing at sa pagiging college student charrrzz 😂. We dearly miss you RY, guide mo kaming lahat pati na rin si Klaw-klaw ha. Ingat ka dyan sa itaas lodicakes 😇🙏🎂

©️ Cinema One