#sorry voor het slecht nederlands

[killerboyratzmp3]

just found out im not allowed to vote in general elections. i hate this fucking country

[hetbuitengenieten]

Natuur in onze tuin

… iets anders kan ik niet bedenken als kopje voor deze post. Sinds Eric en ik imker geworden zijn is er een wereld voor ons opengegaan. De wereld van de wilde bij. Dat klinkt misschien heel gek. Dat is het niet.

Een bijenvolk is een landbouwdier. Het houden van honingbijen valt daarom ook onder landbouw. Vroeger werden bijenvolken gehouden om de professionele landbouw van bestuivingsdiensten te voorzien. Imkers reisden met hun volken door de regio, of door het land, om boomgaarden te bestuiven. Professionele imkers zijn er steeds minder. Het aantal hobby-imkers is echter wel toegenomen, maar nog steeds daalt het aantal bijenvolken in Nederland ieder jaar. 

Als je hoort dat het ‘slecht gaat met de honingbij’ dan wordt vaak gedacht dat het plaatsen van een bijenkast in je tuin de oplossing is. Dat is het echter niet. Wat er al decennialang gebeurt, is dat er steeds minder onbeheerde ‘natuur’ (bermen, sloten, dijken… en dergelijke) te vinden zijn, waar inheemse wilde bloemen en kruiden ongestoord kunnen groeien. Dat is het voedsel van de wilde bij, een net zo belangrijke bestuiver als de honingbij.

Waar honingbijen afgaan op grote velden met één soort bloem en daarvoor makkelijk drie kilometer voor kunnen vliegen, heeft de wilde bij het lastiger qua voedsel. Zij vliegen korte afstanden, soms maar 500 meter. Als het om voedsel voor inheemse wilde bijen gaat, dan is de honingbij een bedreiging. Een honingbij vliegt namelijk op bijna alle bloemen. Bloeien de sneeuwklokjes, dan gaan ze daar massaal op af, evenzo op bloeiende wilgenkatjes. Terwijl de wilde bij juist afhankelijk is van een bepaalde soort bloem of kruid.

Van de 360 soorten wilde bijen staat de helft op de rode lijst en 46 is zelfs verdwenen.  Door monocultuur, gebruik van landbouwgif, intensief maaibeheer van bermen, slootkanten en dijken en opruimwoede van burgers verdwijnen de inheemse wilde bloemen en kruiden (aka onkruid) uit ons landschap. 

Maar waarom ben ik dit verhaal nou ook alweer begonnen? Ik heb soms de neiging om af te dwalen. (Sorry daarvoor). Oh ja... om de biodiversiteit te helpen is niet het plaatsen van bijenkasten de oplossing, maar het planten van voedsel voor de wilde bijen. En dan voornamelijk inheemse soorten. (Die krijg je vanzelf krijgt door minder te maaien en als je maait het maaisel af te voeren.).

We hebben drie bijenvolken in onze tuin staan. Dat is meer dan genoeg. Er vliegt ook een grote verscheidenheid aan wilde bijen, wespen en andere insecten rond. Omdat we onze tuin flink rommelig houden en er allerlei wilde plantjes in te vinden zijn. Als ik iets zie opkomen dat ik niet ken, dan laat ik het staan en wacht tot ik het kan determineren. Zolang een plant niet de pan uit woekert, is het welkom bij ons. Er is ook genoeg bloeiends te vinden, van het vroege voorjaar tot laat in het najaar (van sneeuwklokjes tot klimop). 

Zo ontzettend veel te ontdekken… hoe mooi is die natuur… hoe mooi en eenvoudig kan de natuur zijn in je directe woonomgeving (hoe groot je tuin ook is.). 

Dat dus. 

Het Buitengenieten | 22 april 2023

[feliksvg]

Ik ben Nederlands aan het leren. Weet je sommige muziek of sommige interessant media kan je recommend alstublieft? Dank je en sorry voor mijn slechte grammatica 🙏

Heyy wat leuk dat je me hierover een ask stuurt! Maak je aub niet druk over je grammatica, ziet er prima uit :)

Ik luister zelf niet heel veel naar nederlandse muziek, maar als ik iets aan moest bevelen was dat sowieso Spinvis, Froukje en Doe Maar! Anders kun je altijd nog Lucky Fonz III of MEROL opzoeken.

En qua media, #BOOS op youtube is altijd aan te bevelen, Zondag met Lubach en Draadstaal zijn ook wel ok. Meer weet ik helaas ook nie :(

Veel succes met nederlands leren, fijne dag nog 💚

[it-is-the-female-federal]

Ik zag dat jij nederlandse was, en ik kan niet perfect nederlands schrijven (so sorry beforehand, and sorry for any spelling mistakes) maar ik wilde vraagen wat, voor jou, is een groot feministische vraag in nederland? Of, hebben jullie vraagen in nederland die heel verschillend zijn van anderen landen? Jij hoeft niet te antworden als je niet wil btw en sorrie voor eventueele spelling mistakes, ik ben allenmaar halv-hollandse haha

Ik zal nooit oordelen over fouten, want vind het al knap dat je dit in het Nederlands stuurt.

Ik denk dat het in Nederland nu voornamelijk gaat over racisme en seksisme is een beetje op de achtergrond gekomen. Maar het probleem dat ik tussendoor hoor terugkomen is seksueel misbruik/aanranding/verkrachting en dat we er als maatschappij en bij de politie slecht mee om gaan. Ik zou "sekswerk" ook willen noemen, maar te veel mensen zien dat als een goed ding in plaats van de horrors die het teweeg brengt. Toch blijft feminisme erg op de achtergrond en vinden veel mensen dat het al super goed is hier, want veel meiden steken hun hoofd in het zand en negeren wat er gebeurt.

[offtoljubljana]

117. Pech, fiets weg

16/06/2020

Oké, laten we eerste de goede dingen doen voordat we naar het slechte deel gaan. Dan is het ook meteen een chronologische volgorde. Luister ondertussen mee naar mijn nieuwe glee playlist Klaine? In MY 2020?

Zoals de playlist beschrijving al zegt: klainer 12 in 2020 here we go lads.

En misschien dachten jullie dat jullie eronder uit kwamen, maar nee, vandaag weer Animal Crossing! GOED ANIMAL CROSSING NIEUWS, BOYS!!! 

Achtergrond: de dieren in je eiland komen of willekeurig op je eiland wonen, of je kan gaan zoeken naar een bepaald personage als je een lege kavel heb. Dit doe je via mystery islands. Een reis naar zo’n eiland kost 1 Nook Miles Ticket (2.000 Nook Miles) en het is een heel gedoe. Mensen spenderen soms 100 van die NMT en uren om een bepaald beestje te vinden.

Dat vind ik te veel werk, maar ik besloot vandaag om eens te gokken op Merengue, mijn favoriete personage. Met een max. van 20 NMT ging ik!

En na 4 van die dingen kwam in de clown Pietro tegen.

Ik had hem bijna genomen, want hij is de meme hemzelf. Maar nee, ik bleef door gaan voor Merengue. Na 6 NMT had ik het bijna opgegeven, want ik was al een uur bezig, maar toen dacht ik: oké, nog 1 en dan sluit ik af.

GUESS WHO?

IK HEB MERENGUE!!!! YEEEEEEEET!!!!!! JA, DIT VRAAGT VOOR EEN YEET!

Oké, inmiddels was het 20:00 en om 21:00 wilde ik weer in de stad zijn. Ik had namelijk dat festival opgezocht en om 21:00 zou een balletvoorstelling met gratis toegang beginnen.

Waarom ook niet?

Ik at mijn restjes burek en om 20:30 stapte ik op de fiets. Rond 20:50 kwam ik aan op het universiteitsplein (oftewel Kongresni Trg) en het was druk. Als je een kaartje had, dan kon je zitten, maar dat had ik niet. Aangezien het gratis was, was het niet erg dat je vanuit buiten de hekken kon kijken. Dat stond ook vol. Er hing weer een goede sfeer. Er was een zeer drukke pomeranian en heel veel mensen hadden ijsjes.

Goed idee. Ik bedacht: nu kan ik na de voorstelling alsnog een ijsje halen, aangezien ik in de middag vol zat.

Normaal staan er meer stoelen, maar wegens Corona waren er minder plekken zodat er meer afstand kon komen. Zoals je ziet, besloten groepen om toch samen te gaan zitten, maar ja, dat zijn mensen die bij elkaar horen.

Er zat ook een “flaw in the plan” in mijn ijsjesplan: op de flyer stond dat de show 70 minuten zou duren. Dan zou de VIGÒ al dicht zijn. IJs dan maar een andere keer.

Het was een mooie show. Het was gewoon dans. Dansliefhebbers kunnen waarschijnlijk een meer diepgaande recensie geven dan “mooi”, maar dat is het enige wat ik kan zeggen. Quote van de dag: “We love it when we see proper choreography with two boys”. Het had wel een onnodig lange curtain call.

Een curtain call na 30 minuten. De show was dus maar 30 minuten? Ik was een beetje door de war, maar ze waren overduidelijk aan het buigen en toen de lichten uitgingen, stonden mensen ook op. De bewaking hield mensen niet tegen, dus de show was 40 minuten korter dan gedacht.

Toch nog tijd voor ijs! Ik liep naar VIGÒ en de Vigò smaak was er nog, dus die kon ik eindelijk proberen. Ik nam er ook aardbeien bij. Het was heel lekker. Ik liep terug naar het park, maar ik zag dat het kunstwerk van een paar dagen geleden nu verlicht was.

Helaas is het moeilijk om verlichting te fotograferen in het donker. De kleuren zijn eigenlijk blauw, paars en groen, maar op de foto lijkt alles blauw.

Oh en het kasteel was ook verlicht. Dat is altijd zo, maar ik had er nog geen (slechte) foto van gemaakt.

Terug in het park. De show was dus echt voorbij. Ik dacht even dat het gewoon een pauze zou zijn, maar nee.

Dingen die je ziet in het park:

De hyperactieve pomeranian was er nog steeds.

Een man die een seksclub adverteert. Hoe? Zo:

Een kind dat spontaan begint de dabben.

Dronken mannen.

De paraplu’s worden dus ook verlicht.

Alweer, de foto is niet geweldig. Eigenlijk was het blauw en geel. Ik heb er ook een video van gemaakt. De verlichting ziet er niet beter uit, maar de verlichting had een patroon.

En nu naar het nadelige gedoe. Ik at mijn ijsje op en ik besloot om naar huis te gaan. Ik liep richting het plein, want ik had mijn fiets geparkeerd in de straat tussen het plein en het parkje, en ik zag mijn fiets niet. Huh?

Ik wist zeker dat ik het hier had gezet.

Ineens zag ik iets hangen aan een leeg fietsrek: mijn kabelslot (sorry pa, ik zei dat het een kettingslot was, maar ik bedoelde een kabelslot). Ik pakte mijn sleutel om te checken of dit slot bij mijn sleutel paste en yup, dit was mijn slot.

En waar was mijn fiets?

Weg.

Bram, Jasper, oren dicht. 

WHAT THE FUCKITY FUCK FUCK IS THIS SHIT?? WHICH PIECE OF UTTER HORSESHIT NICKED MY FUCKING BIKE??? YOU FUCKING CUNT!!!!

Oké, het is veilig. Maar ja, fiets weg. Ik keek voor de zekerheid nog even rond, maar hey, mijn slot hing aan dat fietsrek, dus het is zeker dat daar mijn fiets geparkeerd stond. 

Mijn eerste gedachte was: “oké, buskaart kopen!”

En toen: “... ik kom uit Nederland en daar is dit me nog nooit gebeurd en nu wordt mijn fiets gestolen in Slovenië???”. Er was iets ironisch aan de situatie, maar op dat moment kon ik er de humor niet van inzien.

En toen: “ach, de krau is dus echt terug op straat.”

Ik hoopte dat ik mijn fiets nog kon zien, want één keer in Nijmegen werd iemands fiets gestolen en toen zag ze de dader erop fietsen. Zo kreeg ze haar fiets terug, want ze riep keihard: “Yo, dat is mijn fiets!”, maar ik had niet dat geluk.

Waarom hier? Sanne schreef dit al:

Dan maar de bus. Gelukkig hoefde ik niet mega lang te wachten. Lijn 14 was gelukkig best leeg. Blijkbaar kunnen we ook weer op alle plaatsen gaan zitten. Zo kwam ik dus thuis met gebogen schoudertjes, want mijn fiets is weg en ik ben verdrietig, en nu zit ik aan de thee. Wat een einde van een mooie dag. 

Ach, ik denk gewoon aan hoe blij ik was om Merengue te zien en alles is weer goed. 

[dutch-class]

Hallootjes! Ik ben zelf super mega nederlands, ik kom uit noord holland en spreek daarom ook Nederlands ‘zonder’ accent of dialect ofzo. Mijn opa komt uit Drenthe en kan dat ook spreken. Hij heeft dat alleen aan niemand anders uit mijn Noord-Hollandse familie geleerd en hij is te oud en slecht horend om het mij nog te leren. Weet je misschien waar en hoe ik het wel nog zou kunnen leren, een beetje als eerbetoon aan hem? Vriendelijke groetjes!

Hoi hoi,

Ik dacht dat iemand al gereageerd had, dus sorry voor het late antwoord!

Ik heb een beetje rondgezocht, maar heb niet echt veel leermiddelen kunnen vinden. Het enige wat ik zou kunnen adviseren is naar een dorpshuis of iets dergelijks te gaan, zodat je daar wellicht contact kunt leggen met iemand die je kan helpen.

Iets grappigs wat ik ook gevonden heb is een wandelroute om Drents te leren haha. Je kunt hier een filmpje vinden.

[wieisdemol2022]

Kandidatenroddel seizoen 20!

Zo wij hebben er zin in om weer lekker te gaan speculeren over het nieuwe seizoen! De afgelopen week hebben we ons even verdiept in alle kandidatenroddels en geven we in deze post een lijstje met interessante namen. We beginnen met een rijtje namen waar veel verdenking op staat en dan nog wat overige namen die op het internet rondzwerven.

 Lucas van de Meerendonk Lucas is 34 jaar en je zou hem kunnen kennen het NOS Jeugdjournaal. Lucas wordt genoemd vanwege zijn stilte op social media, vooral gekeken naar zijn Instagram activiteit. Zo heeft hij op 5 mei een foto met Lieke Martens gepost en vervolgens pas weer op 20 juni. Ook heeft Rick van der Westerlaken op een van zijn foto's gereageerd, heeft hij in 2017 al aangegeven graag mee te doen en past Lucas perfect in het plaatje van een (mogelijke) WIDM kandidaat.

Leonie ter Braak Leonie ter Braak is 39 jaar en model, actrice en presentatrice van beroep. Je zou haar kunnen kennen van Keuringsdienst van Waarde en Goedemorgen Nederland op SBS6. Leonie post bijna elke twee dagen wel iets op Instagram maar was van 12 mei tot 11 Juni offline. Haar collega Albert Verlinde vond haar afwezigheid ook verdacht en vroeg het haar op de man af, ze reageerde met "Ik zat inderdaad in het buitenland. Het was geen vakantie, het ging om privézaken (...) Maar als dit een sollicitatie is om mee te doen, dan ga ik daar graag op in!".

Dione de Graaff Dione de Graaf is 50 jaar en een tv-presentatrice van beroep. Je kan haar kennen van NOS Studio Sport waar ze bij de Olympische Spelen en vooral het wielrennen heel actief is, zo presenteert ze ook de Tour de France. Dione heeft pas sinds Juli Instagram dus helaas kunnen we niet op haar social media gebruik afgaan. Maar, vanwege haar voorliefde voor wielrennen is het heel toevallig dat ze niet aanwezig was bij de Giro D'Italia. Ze gaf zelf aan zich voor te bereiden op de Tour en op vakantie te zijn geweest in Frankrijk, maar dat zeggen ze allemaal natuurlijk. Daarnaast staat ze ook op deze foto met Leonie ter Braak en oud WIDM-deelneemster Jennifer Hoffman, ziet er in ieder geval gezellig uit.

Nathan Rutjes Nathan Rutjes is 35 jaar en wellicht een rare eend in de bijt want hij is ex-prof voetballer. Hij is vooral bekend van zijn jaren bij Roda JC Kerkrade (en zijn matje) en veel maatschappelijk betrokken nu hij bij RKSV Groene Ster speelt. Op Insta is hij niet heel lang afwezig geweest, van 10 mei tot 16 Juni, maar dit valt natuurlijk gewoon rond de opname periode. Vooral opvallend is dat Nathan niet bij de kampioenswedstrijd en promotie van Groene Ster aanwezig was. Lijkt me een toffe kandidaat overigens.

 Carmen Verheul Carmen Verheul is 47 jaar en is nieuwslezeres en redacteur bij NOS op NPO Radio 2. Ze was een goeie tijd niet op de radio te horen met de verklaring dat ze in Nederland op vakantie was. Ze werd echter gebeld door haar collega's en toen hoorde ze een "in gesprek" of "niet bereikbaar" beltoon die niet Nederlands klonk. De roddel gaat dus dat ze helemaal niet in Nederland was, maar in het buitenland. Ze heeft overigens eerder aangegeven graag mee te doen.

Toprak Yalçiner Toprak Yalçiner is 32 jaar en een actrice die vooral bekend is van haar rol als Nuran in GTST. Ze heeft in 2016 al meegedaan aan een promo van WIDM toen de kandidaten werden bekendgemaakt op de dam. Ze is niet een hele lange tijd afwezig geweest op Instagram, van 2 mei tot 31 mei, maar wel aangegeven enorm leuk vinden mee te doen. Dus wellicht dit seizoen wel. 

Jaike Belfor Jaike Belfor is een actrice, vooral bekend van Celblok H, maar ook van De Slimste Mens. Jaike heeft een social media stilte gehad van 12 mei tot 9 augustus en lijkt daarmee een prima kandidaat, ook volgt ze sinds kort Toprak, Rik en (volgende mogelijk-kandidaat) Tina de Bruin.

Tina de Bruin  Tina de Bruin is 43 jaar en is een actrice en cabaretière die in Gooise Vrouwen gespeeld heeft en ook bekend is als verslaggeefster van De Nieuwste Show. Ze is van 18 mei tot 11 juni afwezig geweest op Instagram. Ook volgt en wordt ze gevolgd door veel oud-deelnemers van WIDM en huidige speculaties. 

Anna Gimbrère Anna Gimbrère is een volgende leuke mogelijke kandidaat, ze is 33 jaar en wetenschapsjournaliste. Je kan haar kennen van haar optredens bij DWDD. Overigens net als Diederik Jekel in het seizoen van Thomas. Anna heeft een media-stilte gehad van 14 mei tot 13 juni. 

Liliana de Vries Liliana de Vries is 31 jaar en is model en actrice, voor mij vooral bekend van Het Huis Anubis, maar recenter ook van de Bon Bini Holland films. Ze heeft een Instagram stilte gehad van 17 mei tot 8 Juni. 

Nadia Moussaid Nadia Moussaid is 35 jaar en presentator en programmamaker die je zou kunnen kennen van Nieuws en Co en Laat op Eén. Belangrijkste aanwijzing is dat ze wordt gevolgd door enkele WIDM-prominenten. Echter, ze is niet erg actief op sociale media, en heeft op Instagram slechts een gat van 25 mei tot 1 juni.

Marije de Roode Marije de Roode zal voornamelijk onder de jongeren bekend zijn, ze is namelijk de redacteur en producer van het YouTube kanaal #BOOS met Tim Hofman. Ze wordt vooral veel op Twitter genoemd en heeft een stilte gehad van 23 april tot 1 september, hoewel ze niet heel veel post. 

Ron Boszhard, Jennifer Hoffman en Kalvijn Drie namen die ook genoemd worden, maar weinig water dragen zijn die van Ron Boszhard, Jennifer Hoffman en Kalvijn. Natuurlijk gun ik het Ron van harte, hij werd enorm koud op straat gezet in zijn seizoen, dus vandaar de speculatie dat hij mee zou doen, helaas is hij op tv gespot in de opname periode. Ook heeft de regiseur van WIDM ooit aangegeven geen oud-kandidaten terug in het spel te willen hebben. Zelfde geldt dus voor Jennifer Hoffman, meegedaan in het seizoen van Susan Visser, verdacht geworden omdat ze op de foto staat met Leonie ter Braak en Dione de Graaff (die vrijwel zeker meedoen). Kalvijn dan nog, het succes van YouTuber Nikki is natuurlijk niet ongezien gegaan en een nieuwe YouTuber zou dus niet gek zijn. Ook is Kalvijn niet vies van een spelletje, hij heeft ook meegedaan aan het programma met de escape rooms (naam ben ik kwijt sorry) en recentelijk in Expeditie Robinson. Vooral deze laatste is mijn reden dat hij niet ook aan WIDM meegedaan zou kunnen hebben.  

Locatie Rest ons nog te speculeren over de locatie. Kijk maar eens naar deze selfie die Rik gepost heeft. Kunnen we hier een land uit halen? Zoals op de foto te zien is herkent iemand hier Madagaskar in. Iemand anders tipt Beijing, de provincie Henan om precies te zijn, zonder te vermelden hoe hij/zij aan deze info komt. Maar kijk ook eens naar deze foto van de regisseur Rick, molloten hebben gezocht naar de electriciteitspalen op de achtergrond en kwamen bijvoorbeeld uit bij Tasmanië (wel raar dat het stuur dan aan de andere kant zit maar goed). Omdat het een jubileumseizoen is zou het niet gek zijn richting Australië te denken, aangezien hier ook het eerste seizoen is opgenomen. 

 Een andere goede tip kwam uit het Wie is de Mol 2020 filmpje van YouTuber Felix, deze laat een foto zien van een groepje onbekende mannen die uit eten is in een restaurant in Nepal, en Rik van der Westerlaken is daar op een of andere manier in getagd. Is dit een manier om te locatie bekend te maken?

 Dan even terugkomend op de beltoon die bij mogelijk kandidaat Carmen Verheul te horen was. Deze klonk dus buitenlands volgens haar collega Jan-Willem Roodbeen en nu hebben molloten dat natuurlijk uitgezocht en het schijnt dus een beltoon te zijn die niet heel vaak voorkomt maar bijvoorbeeld wel in Nieuw-Zeeland. Dit heb ik gelezen, maar ik kan de bron even niet meer vinden, wanneer ik deze wel weer bovengronds heb gehaald deel ik het met jullie!

Kunnen we dus concluderen dat de kans op een Oost-Aziatisch land groot is? Wellicht Oceanië? Wellicht weer een seizoen met meerdere landen. Weten jullie toevallig welk land het kan zijn? En welke kandidaten verwachten jullie nog meer, of hopen jullie te zien in dit seizoen? We horen het graag!

[zielsvlucht]

Soms schrijf ik over autisme

Op eigen beweging zocht ik mezelf een therapeut. Het was een beweging die drie jaar duurde, maar uiteindelijk ben ik er dan toch geraakt. Bijna wekelijks mag ik een uur lang met een vrouw praten, in de hoop dat dit ene uur iets zal doen aan de chaos die heerst in de overige 167 uren van de week. Naar mijn inschatten, is de therapeut er van overtuigd dat we elkaar vaak genoeg zien. Ik niet. Ik zie nog niet hoe één oase van zelfhulp midden in een woestijn van kwelling effectief kan zijn. Maar ik ben niet pessimistisch. Er is maar een beperkt aantal uren in een week en er valt niets aan te doen, dus klagen is contraproductief. Het is immers mijn eigen planning die de tijd zo heeft beperkt.

Ik ben een volwassen man. Ik ben echter nog niet zo lang volwassen. Ik heb ook autismespectrumstoornis maar helaas tijdens mijn jeugd was niemand er in geslaagd om me goed uit te leggen wat dat wilde zeggen. Daarom ga ik nu pas naar de therapeut, wanneer ik me op het einde van mijn krachten voel. Mijn moeder relativeerde mijn diagnose altijd. Ze zei dat ik gewoon mezelf was en dat ze geen nood voelde om een heel circus rond mij te bouwen zoals andere inferieure moeders in de omgeving deden met hun kinderen. Hierdoor werden vaak mijn autisme-gerelateerde problemen genegeerd in plaats van aangepakt. Maar ik bekritiseerde mijn moeder hier nooit voor. In mijn ogen had ze heel veel begrip voor mij. Mijn vader noemde me een “rand-debiel”, dus mijn moeder’s aanpak was niet al te slecht. Ik ben aan het afwijken; mijn therapeut-

Mijn therapeut probeert dus in te halen wat ik gemist heb over het onderwerp van autisme. Zij neemt het op zich om me uit te leggen wat ik ben. Wat ik ben. Ikzelf ben van de overtuiging dat autistisch iets is dat mensen zijn, in plaats van dat ze autisme hebben. Iets dat men heeft, kan men namelijk afstand van doen. Men zou het kunnen verliezen. Autisme kan men echter niet verliezen en ik zie ook geen enkele reden om een onderscheid te maken tussen de ziel en de eigenschappen van een mens. Sommige mensen zijn egoïstisch. Ze hebben niet egoïsme. Ze zijn het. Als een man zou beweren dat hij lijdt aan een zwaar geval van racisme, zou het haast klinken als een excuus om gebrekkig te zijn. Als een soort van mislukte verbloeming. Een slechte eigenschap die niet deel van hem is, hoewel hij het toch altijd met zich meedraagt. Alsof een mens niet geheel verantwoordelijk zou zijn voor de dingen die in zijn eigen schedel gebeuren. Maar als de mens zijn eigen schedel niet beheert, wie doet het dan wel?

Excuseer, ik wijk graag af. Van onderwerpen in gesprekken, maar werkelijk van alles.

Mijn therapeut is gewend om met kinderen te werken, of althans jongere mensen. Ik vroeg haar wanneer ik te oud zou zijn om door haar geholpen te worden. Zij zei dat ik naar een therapeut voor volwassenen zou moeten, zodra dat ik volwassene-problemen had. Ik was nieuwsgierig naar het onderscheid tussen volwassene-problemen en kinder-problemen. Ze gaf me als voorbeeld van volwassene-problemen, “problemen met drank of relaties”. Interessant toch? In mijn volwassen bestaan ben ik verstandig genoeg om van beiden onderwerpen weg te blijven. Misschien had ik dan langs een therapeut voor volwassenen kunnen gaan toen ik nog tiener was?

De therapeut is erg geïnteresseerd in autisme. Ze zegt me dat ik veel interessante dingen zeg. Het is niet verwonderlijk, autisme moet haar indertijd zodanig geïntrigeerd hebben dat ze besloot zich er in te specialiseren. Nu is alles dat ik zeg, doe of beschrijf uiterst merkwaardig voor haar. Alsof ik leerrijk ben, of entertainend. Ik heb gemerkt dat telkens als ze me iets uitlegt over autisme, dat ze verwacht dat ik dit speciaal of interessant zou vinden. Misschien verwoord ik dat verkeerd; Maar ze gelooft dat de informatie die ze met me deelt iets merkwaardig heeft, en dat ik de merkwaardigheid er van zou erkennen. Maar ik erken het helaas niet. Is het tonen van typisch autistische dingen aan een autist, dan niet het zelfde als saaie banale dingen tonen aan een niet-autist? Is het dan niet te verwachten dat het me niet echt beweegt? Is dat een strikt Engelse expressie of mag ik dat zo schrijven? Geen idee. Er werd mij ook verteld dat ik geen puntkomma mag gebruiken in schrijfwerken, door een dikke leerkracht Nederlands uit het laatste jaar van een ASO richting (niet bepaald een voorbeeldig persoon waar ik veel respect voor had). Dat advies heb ik volkomen genegeerd. De mens maakt de taal, niet andersom. Ik gebruik puntkomma’s op elk moment dat ik en de Nederlandse taal een ruzie hebben. Het is bijna magisch, ik wring mezelf door zoveel zinnen met dat ding en ik begrijp zelf ook niet hoe, wanneer of waarom ik het gebruik.

Terug ter zaken; (puntkomma joepie!) de therapeut gaf me een boek over autisme mee naar huis om te lezen. Ze was daar erg enthousiast over, want ze had het zelf gelezen en het interesseerde haar natuurlijk enorm. Ze liet vallen dat ik ook over mijn gedachten een boek zou kunnen schrijven, tenzij als dat een droom van mij was. In dat geval heeft ze dat niet laten vallen, maar klonk het gewoon ergens in mijn waanzinnige hoofd. Ze had toch wel zeker gezegd dat mijn kijk op de wereld interessant zou zijn om er over te… lezen? Mijn geheugen is zijn ware zelf met deze anekdote. Misschien fantaseerde ik het allemaal. Hoe dan ook, misschien is voor iemand niet-autistisch mijn kijk op de wereld inderdaad interessant maar wat de therapeut hier niet goed begrepen heeft, is hoe zelden ik feitelijk naar de wereld kijk. De wereld interesseert me niet. 99% van de dingen die gebeuren op deze wereld, zijn dingen waarvan ik niet eens besef dat ze bestaan. En als ik te horen krijg dat ze bestaan dan val ik compleet uit de lucht maar tegelijkertijd kan het me nog steeds niets schelen. Als deze tekst lang genoeg zou door drammen, dan eindigt het ooit in een sprookjeswereld beschreven in een boek dat in een bibliotheek staat midden in een andere sprookjeswereld, twaalfhonderdduizend lichtjaren van de planeet aarde vandaan. Want planeet aarde is niet waar mijn hersenen op letten, vandaar de concentratieproblemen. Er zijn ruim genoeg dingen die me dagelijks bezighouden die niets te maken hebben met de realiteit waarin andere mensen (met technisch gezien ikzelf inbegrepen) leven.

Focus! Ze gaf me een boek. Het laatste boek dat ze me gegeven had, kon gelezen worden door een zesjarige en had prenten met dieren. Ik geef dat boek een tien op tien. Dit boek daarentegen heeft verrassend veel woorden. En dat is jammer want ik lees echt niet graag. Ik ben vaak geïnteresseerd in de verhalen dus ik zoek wel veel boekbesprekingen op online, maar voor het lezen zelf heb ik niet de concentratie en ik doe het ook zo traag. Het boek noemt “Mafkezen en het Asperger-syndroom” in het Nederlands en is uit goed hart geschreven door Luke Jackson uit Engeland(denk ik), wie op het moment van het schrijven een kind was met autisme. Het is nu al een week nadat ik het boek gekregen heb en ik heb het ondertussen al gelezen tot pagina negentien. Ik begon met lezen op pagina vijftien. Het lijkt leuk maar zoals gewoonlijk zet dit me enkel aan om zelf te beginnen schrijven in plaats van verder te lezen. Vandaar het bestaan van deze tekst.

Neem me mijn afkeer voor het lezen niet te kwalijk. Mensen vinden het vaak verwarrend dat ik niet graag lees, omdat ik altijd zeg dat ik een schrijver wil zijn. Maar ik begrijp dan weer niet wat lezen en schrijven met elkaar te maken hebben. Het zijn twee compleet verschillende, zelfs tegenovergestelde, activiteiten. Ik meen het; In deze tijden begrijp ik echt niet waarom mensen nog willen lezen. Of waarom mensen nog willen televisie kijken. Of met elkaar praten. Het is 2017 – het jaar van de ondergang (want elk huidig jaar is het jaar van de ondergang) - en als ik dan toch eens durf naar de wereld te kijken zie ik niets anders dan een overdreven overvloed aan informatie. Overal is er informatie. Overal is er iets om te lezen, overal is er iets om te leren, waar je ook maar kijkt. De mensen houden maar niet op met informatie naar je te slingeren, en ik hoef het niet te hebben. Reclame voor films, dat zinkend schip van een industrie, en andere rottige producten. Sociale media, om mij weg te jagen van het internet. Zielloze muziek waar iedereen tegelijkertijd naar luistert alsof ze geen individuele smaken hebben. De wereld schreeuwt naar ons de hele dag door. Als ik dan te weten kom dat ik er een schepje bovenop kan doen, door een goed boek te lezen dan zeg ik nee. Sorry interessant boek, de andere media hebben het luchtruim al in beslag genomen en hebben het voor jou verpest. Ik wil niet dat de wereld nog meer dingen naar me roept. Eigenlijk zou ik liefst van al willen dat de hele wereld eens stopt met roepen. Dat de wereld zwijgt en in plaats daarvan mij ook eens een keertje laat praten. Ondertussen zou ik al even luid kunnen terugschreeuwen. Dat is wat schrijven is:  Stoppen met luisteren en begrijpen dat je hersenen de onzin van de buitenwereld niet nodig hebben. Beseffen dat er buiten je schedel niets hoeft te bestaan. Lezen is informatie opnemen, of soms geforceerd naar binnen moeten slikken. Schrijven daarentegen is informatie uitstoten, en nieuwe dingen creëren. Lezen is vast zitten in de houdgreep van de wereld. Schrijven is opstijgen en het allemaal achterlaten.

Ik ben weer eens enorm afgeweken, maar zo hoort het. De tekst gaat toch nergens naartoe, en het eindigt ook zo abrupt.

. . .

Deze tekst kwam ik ergens op mijn kladblad tegen. Ik herinnerde me al niet meer dat ik het geschreven had. Het zou ongeveer een jaar oud moeten zijn. Het was duidelijk niet echt voor een publiek bedoeld, maar ik vond het zelf wel amusant om het opnieuw te lezen dus ik denk dat het wel goed staat op deze blog. 

Zoals de tekst zelf zegt, laat ik meestal de realiteit links liggen. Ironisch genoeg is deze tekst misschien wel één van de enigste keren dat ik de realiteit echt aan het beschrijven was in één van mijn schrijfsels. Leukst van al vind ik hoe de tekst inderdaad nergens heen gaat, en hoe incoherent het verhaal is. Het is exact zo rommelig geschreven zoals mijn gedachten denken.

Goed gedaan, ik uit het verleden!

[petervdrijt]

Ajax  op weg naar triomfen,de tafel van Kees opdoeken.

Het is niet te verklaren dat een programma als de Tafel van Kees niet onmiddellijk  stopt met bestaan. Een oude man die zeer tevreden over zichzelf is en een halve garen Hans Kraaij jr zitten niveauloos te praten met gasten die zo geil waren om  op de invitatie in te gaan louter om later aan hun kleinkinderen te vertellen dat men op de TV is geweest.Dit programma is mij een gruwel Kees Jansma zo heet die mastodont is zo vol van zichzelf dat hij bijna uit elkaar barst van eigendunk.Kraaij junior is een naar ventje zonder het begin van enige kennis van zaken.Had hij Pieterse Junior gegeten dan was hij niet eens vakkenvuller bij de Aldi geworden.Weg met mensen die geld krijgen voor niets kunnen. U weet ik ben anti Ajax en zelfs heel erg anti Aax. De oorzaak ligt in de zogenaamde fluwelen revolutie waar Johan Cruyff de macht greep en men Voorzitter Uri Coronel op schandalige en onacceptabele wijze heeft behandeld.Toen kwam ook een rat boven om op de stoel van Uri te gaan zitten Een totaal onbenullige Hennie Hendrichs..Uri je bent er niet meer maar  sorry ze weten niet beter.Maar deze week heb ik genoten van het superieure spel van Ajax, de macht die men uitstraalde en het geweldige resultaat als beloning.Ik ben geen helder ziende, mijn prognoses zijn vaak ver af van de realiteit.Toch durf ik de stelling aan dat Ajax de finale kan halen met al die talenten Ik heb de resterende teams allemaal gezien.Een slechte loting zou Porto zijn, vreselijke ploeg en Nederlanders tegen Portugal is nimmer een succes.De rest is te kloppen over 2 wedstrijden.En nog een prognose, de glans is er helemaal af bij PSV en mevrouw Halsema kan zich voorbereiden om in het spelersbad te duiken met Erik Ten Hag  brrrrrrrrrrrr.

[hangryhugs]

Ik geef Nederlands aan volwassenen en tis waanzinnig. Ik moet hun in ‘attitudes’ trainen. Ik dacht eerst pfffrt het zijn volwassen mensen, dit wordt gemakkelijk. Niet dus. Hier een greep uit mijn ervaringen tot nu toe: 

Twee mannen hebben al op mij geroepen omdat ik hen zei dat het belangrijk is altijd op tijd te zijn, één van hen wou woedend naar buiten stormen.

Ik heb verschillende mensen moeten aanleren waarom je een balpen of potlood meebrengt naar de les en wat een agenda is (niet hoe je een agenda bijhoudt, wat het is. Als in dat boekje met een kalender in. Dat. Hadden ze nog gezien).

Een leerling heeft geprobeerd feedback te vervalsen (door ‘is goede cursist’ te schrijven, in mijn geschrift).

Een vrouw zei me doodleuk dat ze geen tijd had om huiswerk te maken omdat ze het hele weekend had gefeest.

Gisteren zat een vrouw te zuchten omdat ik haar niet als ‘gewettigd afwezig’ kan zetten wanneer ze geen doktersbriefje heeft.

Ik heb al verschillende keren de vraag gekregen of ik de aanwezigheidslijsten kan vervalsen. Nee? wtf?

Vandaag heb ik een man in de 50 rustig moeten uitleggen waarom het belangrijk is om ‘sorry’ te zeggen als je op iemand hebt staan roepen en dat hij dat nooit tegen een baas kan doen.

Ik ben al uitgescholden voor een ‘slechte’ vrouw, heb kwade blikken gekregen voor belachelijke redenen. Om nog maar te zwijgen over het schokkende sexisme dat ik uit hun monden hoor (de hele klas barstte in lachen uit toen ze in een luisteroefening een vrouwelijke heftruckchauffeur hoorden. Wat? Hoe is dat zelfs grappig????)

Schokkend gebrek aan respect: op de gsm candy crush spelen, slapen, opdrachten negeren... Je kan het zo gek niet bedenken

Ze kunnen absoluut geen verantwoordelijkheid nemen. Tis altijd de schuld van een ander.

Ik voel me bedrogen. Dit is geen volwassenonderwijs, het is de middelbare school. tl, dr: Ik haat mijn job

[killerboyratzmp3]

jezus mijn saxofoon leraar heeft me vandaag vertelde dat hij ooit in nl was, en iemand heeft geprobeerd om tegen hem in het Nederlands te praten. daarna raakte hij in paniek en zei "engels! engels!" en deed zo met zijn handen: 👐🏻

ik moest bijna huilen

[enthusiasticfreesoul]

De liefde & veranderingen

Lieve allemaal,

Oeps.. al bijna 3 maanden niet geschreven! Wat vliegt de tijd toch. Inmiddels zitten we alweer midden in de zomer en zit ik hier bijna weg te drijven in mijn kamer.. het is zoooo heet hier. Nu mag ik natuurlijk niet klagen, maar ik ben wel bepaalde trucjes aan het bedenken om zoveel mogelijk afkoeling te kunnen krijgen. En dat lukt gelukkig aardig! 

Ik heb echt geen idee waar ik moet beginnen, de laatste keer schreef ik dat het tijd was om weer helemaal voor mezelf te kiezen, ik had mezelf zo enorm gemist! Opeens ging de knop om en kwam ik uit mijn overlevingsmodus.. dat was een hele opluchting. En natuurlijk was het helemaal niet erg dat ik de weg een beetje kwijt was, logisch ook na alles wat er gebeurt is. Ik besloot dat het echt tijd was om me weer volledig op zelf liefde te focussen. Ook besloot ik om in gedachten de jongen/man waar ik over schreef even helemaal los te laten.  Wat gebeurde er vlak daarna? TE bizar. Ik voelde me enorm goed.. gelukkig met mezelf, vrolijk.. en plotseling, dat weekend.. voelde ik dat ik hem ging tegenkomen. Ik was onderweg naar een restaurant met een vriendin en ineens voelde ik het zó sterk, maar ik dacht echt dat dat niet kon, ik was hem nog nooit tegengekomen en Valencia is groot.  En ja hoor... ik loop een straatje in en wie staat daar? HIJ! Hij stond met z’n bek vol tanden en z’n armen wijd open..helemaal blij en verbaasd. Ik kom echt haast nooit op die plek. We gaven elkaar een dikke knuffel en raakte uiteraard aan de praat, we vergaten allebei even dat er ook nog andere mensen waren en na een kwartier zei ik: “Oh shit, sorry... we moeten echt gaan!” Haha. Als we bij elkaar zijn dan vervaagt de hele wereld en kunnen we echt uren lullen, dus dat was gevaarlijk. Ik had hem toen dus al bijna 4 maanden niet gezien..  Het was echt super fijn om elkaar weer te zien en ik geloofde echt dat het universum dit expres deed. Sowieso krijg ik al vanaf het moment dat ik hem heb ontmoet (inmiddels alweer een jaar geleden!) allerlei tekens en dat geeft steeds vaker een gevoel van vertrouwen. En vooral: het komt echt goed. Maar ook: ik ben op het juiste pad. Voor MEZELF. Het grappige was dat mijn vriendin meteen onze connectie zag en ze zag hoe gek hij op me is. Ook wel weer eens fijn om van een ander te horen, ook al is dat niet nodig. Ik weet het zelf allang. 

Anyway, daarna hebben we nog wat geappt maar ik wist dat het voor mij nog geen tijd was om af te spreken. Juist omdat ik net had besloten dat ik echt volledig voor mezelf moest kiezen en dat alleen maar kon doen als ik nog even afstand hield, omdat de connectie zo intens is. Na het moment dat we elkaar zijn tegengekomen trok hij opeens meer naar me toe. Hij begon me af en toe te appen en steeds maar te hinten dat hij veel meer tijd had enz enz. Ik ging daar niet op in.. natuurlijk wilde ik dat suuuper graag maar ik wist gewoon : als ik dit nu doe, is dat niet goed voor mezelf. Dat heeft niks met hem als persoon te maken, maar alles met mij.. ik wil eerst weer mezelf zijn en me gegrond voelen.  We hadden af en toe even een gesprekje en dat was zoals altijd fijn en leuk. Maar ik nam nog steeds heel weinig contact op.  Toen ging ik eind mei naar Nederland en vertelde ik hem niks. Dat was ik écht niet gewend want we vertelden het elkaar altijd als we in het vliegtuig zaten, wanneer we geland waren enzovoorts. Ik had toen inmiddels 2 weken geen contact met hem gehad en ja hoor, precies die dag kreeg ik een appje. Hoe het met me ging. Ik vertelde dat ik in Nederland zat en waarom enz. Hij schrok daarvan, dat ik hem niks had verteld.. ik dacht dat hij het wist.. hij was enorm lief en we hadden weer wat meer contact.  Verder weet ik even niet meer zo heel goed hoe het gelopen is, maar in ieder geval merkte ik dat het contact weer aan het herstellen was..  Gewoon heel langzaam, en dat is voor mij ook heel goed geweest.. want het voelde heel goed om echt voor mezelf te kiezen.  Uiteindelijk voelde het 3 weken geleden heel goed om hem uit te vragen. Hij wilde heel erg graag en 2 dagen later spraken we af. Het was zooo ontzettend fijn zoals altijd, maar deze keer was het echt de leukste date die we tot nu toe hebben gehad! En dat klinkt misschien heel raar. Maar ik merkte dat we allebei zo enorm gegroeid zijn in die maanden dat we elkaar niet gezien hebben. Dat heeft gewoon zo moeten lopen. We konden nog wel uren kletsen, maar het was inmiddels al 3 uur ‘s nachts op een maandag, dus helaas moesten we wel afscheid nemen. Hij gaf toe dat het allemaal veel te lang geduurd had en dat hij me heel graag snel weer wilde zien. Dat vond ik heel fijn, ik zei er zelf namelijk niks over. Sindsdien voelt het allemaal veel lichter en fijner. Alhoewel ik hem nu nog niet gezien heb, dat geeft niet. Waarschijnlijk gaan we maandag gezellig lunchen. Het gaat zo heel langzaam steeds beter en ik leer nu ook nog steeds dankzij hem heel veel over mezelf. Ik vind de balans vinden nog wel lastig, maar ook dat is een les. Zo zie je maar, het universum heeft altijd leuke verrassingen voor ons in petto! Alhoewel ik eigenlijk altijd al voel dat dit goed zit. Het maakt niet uit hoe lang we elkaar niet zien of spreken, de connectie is er áltijd. Nou, dit werd een heel lang verhaal alleen maar over hem. Oeps! Nu komt de rest.. hahaha.  Het gaat dus vrij goed met me! Ik heb hele goede dagen, steeds meer goede dan slechte. Maar ik heb ook hele slechte dagen. Vooral de laatste week voel ik me opeens weer een beetje blehhhh. Maar dat hoort erbij. Ik begin mama gewoon steeds meer te missen. Soms voel ik me dan een paar dagen helemaal ff niet goed en snap ik niet wat er met me aan de hand is.. en dan opeens: PATS BOEM.. komt die realisatie en besef ik me dat ik mama gewoon heel erg mis. Vooral juist dit soort verhalen wil ik zoooo graag met haar delen, maar eigenlijk weet ik al wat ze gezegd zou hebben. Ik ben wel enorm blij dat ik eindelijk uit die overlevingsmodus ben gekomen en het hele zelf liefde proces weer opnieuw ben aangegaan. Het is echt lang niet altijd makkelijk en soms heel zwaar zelfs, maar het is het zo waard. Het gaat steeds beter met me, en als het niet gaat is dat ook niet erg. Maar dat moet ik soms nog even accepteren. Het weekendje in Nederland was heftig. Op de eerste 2 dagen voelde ik me prima, maar die 2 dagen daarna, nog in NL,  voelde ik toch wel dat het heel erg heftig was geweest. Het begraven van de urn van mama, het crematorium weer zien, heftige gesprekken.. weer in Castricum zijn.. dat was toch wel confronterend. Maar dat is ook heel goed geweest. Ik was wel echt helemaal gesloopt daarna en kon gelukkig toen ik hier weer thuis was in Valencia even bijtanken. Maar dat duurde langer dan ik dacht, helaas. Ik was weer helemaal uit m’n goede flow.. en nog steeds ben ik m’n flow een beetje terug aan het vinden.  Ik ben wel heel blij dat ik gegaan ben en dat ik mijn lieve familie en vrienden weer heb kunnen zien. Maar dat afscheid, pff.. ik geloof dat dat m’n hele leven wel moeilijk zal blijven, om afscheid van vrienden en familie te moeten nemen. 

Verder gaat het met mijn lessen super goed! Ik kan nog niet volledig m’n brood verdienen maar mijn netwerk is echt nog veel groter geworden! Vanaf september wordt het waarschijnlijk nog beter zelfs, dus ik ben daar echt super blij mee.. het gaat lekker zo! Nu is het natuurlijk hartje zomer en in augustus gaat iedereen weg en is alles gesloten hier, dus dan heb ik geen werk. Dat is wel echt even balen maar dat weet ik voor volgend jaar dan weer! Ik ben van plan om het nieuwe schooljaar lekker in te gaan plannen en aan al mijn andere plannetjes te gaan werken. Lekker op het strand chillen, helemaal prima :-) Mijn Nederlandse huisgenootje woont hier sinds half mei, dat klikt supergoed. Binnen no time waren we eigenlijk al goede vriendinnen en hadden we het gevoel dat we elkaar al jaren kenden. Zij heeft ook 2 Nederlandse vrienden hier wonen en we gingen al snel afspreken met hen. Dat klikte ook meteen en sindsdien doen we af en toe wat gezelligs met z’n 4en! Het bleek ook dat we allemaal bizarre toevalligheden hadden (synchroniciteiten zeg ik liever), maar dat wordt dan ook weer een veel te lang verhaal.. haha! Met mijn andere huisgenootje klikte het ook heel erg goed dus het was een hele goede combinatie, wij 3tjes! (Nee, 4tjes.. want mijn Nederlandse huisgenootje heeft ook een heeeel lief hondje: Mali!) Helaas vertelde mijn Hongaarse huisgenoot dat zij wegens familie omstandigheden moest verhuizen naar een ander deel van de stad. Dat vonden we echt heel erg jammer, maar meteen besloten we: dan blijven we met z’n 2en. Ik heb sinds ik hier woon al 2 keer een nieuw huisgenootje gehad en ik geloof niet dat we nog zo’n goede combi kunnen vinden. Daarnaast is het ook fijn om een extra kamertje te hebben, die gaan we nu als kantoortje gebruiken en/of logeerkamer. 

Veel verandering alweer, maar zo is het gewoon! Ik probeer heel erg mee te gaan met de flow, ik vind het niet altijd makkelijk... maar het is wel echt mijn levensmotto. En het lukt steeds een beetje beter :-) Stapje voor stapje... 

Een dikke kus van mij!  Liefs,

Stephanie

[antongecensureerd]

Mea maxima culpa

Begrijpen jullie er nog iets van ? Een Marokkaan die eist dat Nederland zijn excuses aan gaat bieden voor het slavernij verleden. Schiet mij maar lek. Koekoek. Who the fuck is Ahmed Aboutaleb ? Mijnheer Aboutaleb is een in Marokko geboren Marokkaan. Zoon van een imam. Need I say more ? Een man die zijn zorgvuldig opgebouwde imago te allen tijde zal beschermen. Naar buiten de liberale moslim, maar privé conservatief en zeer religieus. Niets is wat het lijkt. In een artikel in het Parool van 30 december 2015 valt te lezen ''Voor de fans is het even slikken: Aboutaleb blijkt een man met hele lange tenen. Een autoritaire bestuurder, niet behept met een al te groot gevoel voor humor, laat staan voor zelfspot. Een stijfkop die slecht tegen kritiek kan en snel in de ontkenning schiet. Het bewijst maar weer: hoedt u voor de zaligverklaring van willekeurig welke politicus''. Het kan toch niet zo zijn dat deze Marokkaanse mijnheer ons de les gaat lezen. De man die zijn dochters thuis wil zien komen met een moslim. Ik heb Ahmed Aboutaleb een keer stoer horen roepen dat radicaliserende moslimjongeren moeten oprotten. Datzelfde zeg ik nu tegen hem : rot op met je excuses. Wat verbeeld je jezelf wel niet. Zullen we het Marokkaanse slavernijverleden er eens bijhalen ? 

Toch ga ik mijn verontschuldigingen aanbieden. Iemand moet het per slot van rekening doen en ik voel me daar niet te groot voor. Eerst even iets duidelijk maken. Ik zeg absoluut géén sorry tegen de jankerdjes en de notoire zeurpieten (lees : allochtonen) met hun deugende mee-huilers. Die krijgen een dikke vette middelvinger van me. Ik zeg sorry tegen de autochtone roomblanke Nederlander. Sorry voor het feit dat jouw land volledig naar de kloten is geholpen door het multiculturalisme. Dat jouw land nu bestaat uit ondankbare mensen die alleen maar willen nemen. Mensen die graaien tot kunst hebben verheven. Pakken pakken pakken. Mensen die niets met jouw cultuur hebben en die jou hun cultuur door de strot willen duwen. Tegen jou zeg ik sorry. Ik zeg sorry voor de mensen die jou hun tradities willen opleggen en mensen die jouw tradities per direct willen afschaffen. Want jij stelt in jouw eigen land niets meer voor. Jij moet je mond houden en jij moet je aanpassen aan jouw nieuwe landgenoten. Aangezien er niemand is die jou daarvoor zijn excuses aanbiedt doe ik het maar. Ik zie dat als mijn plicht. Mijn burgerplicht. Mensen als Frans Timmermans, Mark Rutte, Alexander Pechtold, Jesse Klaver, Lodewijk Asscher, Sybrand Buma, Gert-Jan Segers en Kajsa Ollongren gaan dat namelijk nooit doen. Die steken jou liever een mes in je rug. Sorry, roomblanke autochtone Nederlander. Sorry voor het feit dat jij er niet meer toe doet.

(Bron : https://www.parool.nl/recensies/documentaire-over-ahmed-aboutaleb-is-voor-de-fans-even-slikken)

[saulsplace]

Waarom ik volledig achter onze poster blijf staan

Door Thierry Baudet · 07 mei 2021

De afgelopen dagen ontstond grote commotie in ons land over een op social mediageplaatste afbeelding waar Forum voor Democratie (samen met nog een handvol andere organisaties) mede-ondertekenaar van was. De afbeelding toonde het logo van Bevrijdingsdag - de bekende hand met fakkel - maar in plaats van het woordje “viering” stond er ditmaal “herdenking”. Immers, zo verklaarde een subtiel kruisje bij het jaartal 2020 onder het plaatje: het afgelopen jaar is die vrijheid die we vieren op 5 mei zwaar onder druk komen te staan. Door lockdowns, vaccinatiedwang, tests, 1.5 meter, enz., zijn we veel van onze rechten verloren. Wat ooit vanzelfsprekend leek, is nu verdwenen. En veel daarvan komt waarschijnlijk ook nooit meer terug.

Onderaan de afbeelding stond vervolgens een oproep om over vrijheid “in gesprek” te gaan met elkaar, en ten slotte was daar de URL van een website waarop dat gesprek kon plaatsvinden.

Tot mijn grote verbazing ontploften de media. Wat ik zag als een vanzelfsprekende, volstrekt logische stellingname - geheel in lijn met onze overtuigingen en campagne - werd opgedist als een nationale obsessie met navenante  lynchpartij. Politici eisten “afstand nemen”, excuses, erkenning van fouten; kranten en TV-programma’s buitelden over elkaar heen - in NRC Handelsblad betoogde een columnist zelfs dat ik “gebroken” moest worden. Zó ontzettend erg was het wat ik had gedaan! Zó erg! Een ‘brug te ver’!

Maar waarom eigenlijk? Waar kwam deze woede nou precies vandaan? Vanwaar nu die ophef? Het is van belang om dat te begrijpen. Want zulke “ophef” hoeft niet altijd eng of slecht te zijn - het biedt ook een kans om te begrijpen hoe de samenleving werkelijk in elkaar steekt. Zoals het een psycholoog ook een kans biedt wanneer zijn patiënt ineens overstuur raakt...omdat je dan de gelegenheid hebt om tot wérkelijk inzicht te komen.

Dus laten we eerst eens de afbeelding zélf beschouwen. Geen mens zou, denk ik, in ernst kunnen volhouden dat dit ingetogen plaatje (dat bovendien niets zegt over 4 mei - dodenherdenking - maar uitsluitend over 5 mei - bevrijdingsdag) op zichzelf beschouwd mensen zou kunnen “kwetsen”. Dat nabestaanden van soldaten, verzetsmensen, burgers of anderen die hebben geleden in de Oorlog hun leed hierdoor bespot zouden zien. Of dat het een grove of botte provocatie zou zijn: een indirect pleidooi voor massamoord, een verhulde steunbetuiging aan Hitler: nee, dat is het evident allemaal niet.

Niemand van onze partij - en ikzelf al helemaal niet - heeft ooit de twee minuten stilte op 4 mei gebagatelliseerd; we hebben allemaal onze eigen verhalen en verliezen waaraan we terugdenken, onze eigen pijn, onze eigen helden die we eren en slachtoffers die we koesteren. Zowel mijn eigen familie als die van mijn verloofde zit vol schurende herinneringen die worden doorverteld of juist nadrukkelijk worden verzwegen: gebeurtenissen die voeren langs beladen plaatsen als ‘Hotel Oranje’ (de beruchte gevangenis in Scheveningen), Westerbork, Auschwitz, Yad Vashem.

Zó anti-Duits was zelfs mijn opvoeding, dat ik met scheve ogen werd aangekeken toen ik Duits als eindexamenvak koos (gelukkig focuste ik me op de Duits-joodse auteurs Kafka, Heine, Zweig en Thomas Mann). Zó geraakt door de Oorlog waren wij, dat het ondenkbaar was om ooit een Duitse auto te rijden of om ooit in Duitsland op vakantie te gaan.

Maar over al dit soort zaken ging dit plaatje dus helemaal niet. Het ging over 5 mei, niet over 4 mei. Het zei niets over de Tweede Wereldoorlog, niets over fascisme, Von Paulus en het beleg van Moskou, concentratiekampen, NSB-ers, Hiroshima, Dresden...het ging over de vrijheid die we zo ontzettend graag weer zouden willen vieren. Juist omdat we weten dat ervoor gestreden is.

Maar was het dan misschien de wijze waarop dit plaatje werd opgedrongen aan de mensen? Hing ineens heel Nederland vol met deze politieke kleuring van die dagen van herdenking en viering? In het geheel niet. Er zijn geen fysieke posters gedrukt van het plaatje, de afbeelding is niet massaal door het land verspreid - het was gewoon een statement op social media van een aantal organisaties die daarmee simpelweg wilden zeggen: jongens, die vrijheid van ons, die we dezer dagen vieren - wanneer krijgen we die nu eigenlijk weer eens terug!?

Dus waarom dan toch die ophef? Is het misschien omdat het de eerste keer zou zijn dat de herdenking van 4 mei of de viering van 5 mei in hedendaags of actueel perspectief werd geplaatst? Ook dat kan het niet zijn. Want al sinds 1981 is het expliciete doel van het Comité 4 en 5 mei om de plechtigheden óók te gebruiken om “onverdraagzaamheid” in algemene zin te bestrijden. Om “racisme” aan te kaarten - en daarmee dus een heel brede maatschappelijke discussie over talloze thema’s te entameren. De herinnering aan de Tweede Wereldoorlog is daarmee al sinds vele jaren politiek - en de overtuigingen en programmapunten van de gevestigde macht worden al decennia verdedigd met een beroep op (of een bepaalde lezing van) de jaren ‘40-‘45.  

Bijvoorbeeld: Europese eenmaking (met “nationalisme” als zogenaamde boosdoener), immigratie (met moslims als quasi-nieuwe Joden), moderne kunst (want wie daartegen is doet schijnbaar net zoals de nazi’s met hun veroordeling van “entartete Kunst”), enz.

Vorig jaar nog hield Arnon Grunberg een bejubelde toespraak op de Dam waarin hij Joden met Marokkanen vergeleek en het actuele debat over integratie dus direct koppelde aan de Tweede Wereldoorlog. Een paar jaar daarvoor had Thom de Graaf een vergelijkbaar punt gemaakt bij het Anne Frankhuis in relatie tot Pim Fortuyn. Inderdaad: niemand zal nog opkijken van dergelijke vergelijkingen, gemaakt door “gezaghebbende stemmen” in het publiek debat. “We weten waar dat eindigt”, de “jaren ‘30”, de “bruine lucht”, de “treinen gaan weer rijden”... In elk schoolboek, in ieder jeugdjournaal - continu worden vermeende “lessen” getrokken uit de Oorlog en worden de eigen politieke ideeën geënt op de veronderstelde betekenis van die strijd van toen. Het is letterlijk aan de orde van de dag.

Dus ook dát kan het niet zijn: FVD heeft niet iets dat sinds jaar en dag “apolitiek” was ineens, geheel onverwachts en tegen iedere traditie in, “politiek” gemaakt. Ook Angela Merkel vergeleek in een speech enkele dagen terug nog de coronasituatie met de onvrijheid van een oorlog - en zelfs het kabinet besprak de avondklok in de context van WO2.

Dus waarom werd de gevestigde macht nou zo boos? Er blijft maar één verklaring over: de herinnering aan de Tweede Wereldoorlog, de interpretatie ervan, de “lessen” die we ervan zouden moeten leren: het is in bezit genomen door de heersende groep. De machthebbers schrijven en interpreteren de geschiedenis. Zij bepalen de moraal, zij claimen eigenaarschap van wat “goed” en wat “kwaad” zou zijn - wie er even over nadenkt ziet hoe evident het is. De macht wil de moraal kunnen bepalen.

Dus wij moeten “sorry” zeggen. “Afstand” nemen. Het boetekleed aantrekken. Niet omdat iemand daadwerkelijk is beledigd of gekwetst. Niet omdat ons standpunt veranderd zou zijn en we op onze schreden zijn teruggekomen. Maar omdat wij het hebben gewaagd de moraalmacht ter discussie te stellen. Het alleenrecht op het aanhalen van de Tweede Wereldoorlog - het ethische ijkpunt van onze tijd. En precies daarom neem ik geen millimeter afstand van deze poster. Precies daarom blijf ik er volledig achter staan.

Want de Oorlog is niet van “links”. De moraalmacht ligt niet meer bij de huidige elites die onze samenleving hebben gekaapt en krampachtig aan hun positie proberen vast te houden. Wij erkennen hun gezag niet meer. We gaan hen van de troon stoten. En als zij hun stokpaardjes van zichzelf mogen blijven berijden met een beroep op wat er toen gebeurde - dan mogen wij dat ook. Dit moment is daarmee van wezenlijk belang. Dit conflict, deze ophef gaat over de essentie: wie buigt verliest, gooit de handdoek in de ring - erkent de morele macht van het establishment. Wie echter standhoudt voert de strijd waar het werkelijk om gaat.

Het is de emancipatie van onze beweging. Het is de coming of age van rechts.

Niet langer sidderen wij voor de terreur van de mensen die zich de Oorlog hebben toegeëigend. Niet langer buigen we voor hun moraal. De les die ík trek uit de periode ‘40-‘45 is niét dat we pro immigratie of pro EU moeten zijn. Niét dat we pro moderne kunst moeten zijn. Niét dat we onze bek moeten houden als Arnon Grunberg of welke andere linkse columnist of schrijver dan ook weer eens “schande” van ons spreekt met een gratuite verwijzing naar “toen”.

Nee. De les die ík trek is dat we onze vrijheden moeten beschermen en verdedigen. De vrijheden van alle burgers, jong en oud, arm en rijk. Ongeacht de druk van de overheid en de media. Ongeacht de meehuilers en meelopers. Net als toen, zijn we ook nu een gevaarlijke grens overschreden. Net als toen, zitten overal angsthazen en opportunisten. Nooit meer bezetting, nooit meer onderdrukking! Ik zeg het met volle overtuiging. Maar ook: nooit meer lockdown! Nooit meer politie met knuppels die demonstranten in elkaar rost. Nooit meer avondklok! Vrijheid!

[dorpsgenoten]

Paardenmeisjes, de praktijk: Geen land vol dominante rotknollen, maar een hand vol

‘Insanity: doing the same thing over and over again and expecting different results’. A Einstein

Ik pik hem even van meneer Einstein. Hoe toepasselijk! Dat is precies wat wij vaak met een paard doen: Dezelfde foute benadering keer op keer herhalen en resultaat verwachten. En als dat niet komt worden we ook nog boos op ons paard. Dom paard.

Oh nee: DOMINANT paard! Natuurlijk! Want hij doet niet wat wij willen! Uiteraard is dat dominantie zeg! Tsss En we zullen dat dominante kreng wel eens ff leren… Ik had deze week weer 2 dominante krengen in de praktijk. Heel Nederland staat er vol mee, echt waar. Van die paarden die echt geen bal begrijpen van wat hun eigenaar van ze wil en dan blokkeren, vluchten of agressief worden. Niks dominantie… was het maar zo simpel. Als het simpel zou zijn voor ons, zou het probleem namelijk bij ons paard liggen. Sorry, brenger van het slechte nieuws ben ik: dat is nooit zo. Het probleem ligt ALTIJD bij de mens. Gewoon omdat wij het ff niet precies doen zoals ons paard het ooit geleerd heeft, onze hulpen slecht timen, bang zijn, onzeker zijn, niet consequent zijn, verzin het maar. JE PAARD SNAPT JOU GEWOON NIET!!

Ben ik duidelijk? Fijn. Nu je paard nog.

Als je wil dat je paard jou begrijpt dan moet je dat zelf leren. Je moet leren hoe een paard de wereld ziet, denkt, leert en communiceert. Je moet leren herkennen hoe jouw specifieke paard op alle situaties reageert die jullie dagelijks samen tegenkomen. Je moet leren daar weer op in te spelen. En sorry, ben ik weer de brenger van slecht nieuws: dat kost tijd, best wel veel tijd en geduld.

En als je, na al die investeringen van jouw kant, toch bij het zeer selecte gezelschap blijkt te horen dat daadwerkelijk een dominante rotknol bezit, dan zien we wel verder. Ook daar kun je mee leven namelijk. Ook daar kun je gewoon normaal mee communiceren. Zo moeilijk is het allemaal niet.

[offtoljubljana]

85. Soep

5/05/2020

Fijne Bevrijdingsdag. Niet het feest waar iedereen op gehoopt heeft, maar ja, c’est la vie.

Helaas is de streak van Slovenië verbroken, want er zijn 6 nieuwe besmettingen bij en 1 dode.

De muziek is weer eens good ole Pride Month en het grootste nieuws van de dag is dat ik soep heb gemaakt.

Ik had gisteren alle boodschappen gedaan (behalve uien, want fuck dat), dus het is tijd voor Kimchi soep. Kimchi is een Koreaanse zure groente. Zelf had ik geen kimchi, dus ik nam Chinese kool. Ik had een basis voor Kimchi soep van de Thai Asia Shop.

Het is een zeer gevulde soep. Ik mis dus alleen uien, maar die mis ik niet. Ik kon ook lente uien gebruiken voor garnituur, maar dat is onnodig. Ik weet alleen wat lente uien zijn dankzij de videogame Stardew Valley.

Ik was alleen vergeten hoe pittig Kimchi kon zijn. Ik wist dat het zoetzuur zou worden, maar oh boy. Het pakje had maar één pepertje, dus dit is ook nog mild. Ik heb rijst bij gekookt voor vanavond.

Kimchi is dus een zoetzure en pittige gefermenteerde kool. Ik weet niet wat dat betekent. Als je door de pit heen eet, is het lekker zoetzuur.

Nu we het toch hebben over zoetzuur... ik heb mijn laatste zoetzure Autodrop opgegeten. Eén pak is nu leeg 😭😭😭. 

Oh SHIT ER IS WEL NOG EEN ANDER DING. Ik heb een 10 voor mijn tentamen MC. Yup, een 10. Ik had een goed punt verwacht, maar niet het allerhoogste. 

Ha, kan niet geloven dat ik dat bijna vergeten was. Ik kreeg een bericht van Jonathan met de mededeling dat de punten online stonden en woah. Mijn laatste 10 was mijn profielwerkstuk en daarvoor een so in de eerste. 

Er zijn ook een paar die het niet gehaald hebben (hoe??? het was een openboektentamen) en hun herkansing gaat plaatsvinden op de campus. De groep is waarschijnlijk klein genoeg om het toe te staan. Ik zei al eerder dat de campus alleen open is voor kleine groepen en één-op-één gesprekken.

Dus ja. Hoera.

***

23:09 en oh God, Glee, waarom doe je met dit aan? Glee heeft een nieuwe playlist gemaakt genaamd Glee Hits en Teenage Dream begint nu. OH JESUS.

Ook nog ongeveer 50 minuten en dan is Eric Bittle’s verjaardag voorbij. 

Ja, we zijn bijna een maand later, maar ik wil nog steeds niet toegeven dat Check, Please! geëindigd is. Ik kan het niet aan. Jack Zimmermann wordt 30 dit jaar. Oh my God.

Ik was enigszins productief, zelfs nog na mijn soep. Ik heb eindelijk mijn mobility form opgestuurd naar Danila (als je je vakken verandert tijdens buitenlandse studie, dan moeten beiden universiteiten daarmee instemmen) en ik weet dat we inmiddels al bijna aan het einde zitten, maar ik wilde niet meteen mijn mobility form sturen naar de International Offices wegens Corona drukte. Danila waardeerde het. Nu moet het nog naar Patrick van de RU.

(Hmmm, ik snap de emotionele waarde van Keep Holding On, maar het nummer zelf heb ik nooit geweldig gevonden.)

Verder heb ik eindelijk gewerkt aan mijn MC essay proposal. Ik kwam tot een pijnlijke realisatie: mijn opdracht van Addy was in het Nederlands, maar die van anderen niet, dus de plagiaatcheck zou het alsnog op kunnen pikken. Nadat ik veel te lang heen en weer heb zitten gaan over mijn beslissing, heb ik de leraar gewoon gemaild om toestemming te vragen. Het was maar een korte opdracht die ik graag zou willen uitwerken en hij is er mee akkoord gegaan.

Weer heel wat gestres mega makkelijk opgelost.

(Total Eclipse Of The Heart vond ik nu wel mooi.)

En toen met Sociologie een art critique gedoe. Ik moet een online tour kijken van een exhibitie van het Modern Art museum en fun fact: de video was op 12 maart gemaakt. Op 11 maart was ik in datzelfde museum (zie 35. Onverwachts drukke dag). Nu weet ik waarom een deel was afgesloten voor constructiewerk.

Dus nu heb ik deze to-do list

GLINT: examen

Professionalisering: professioneel en persoonlijk profiel + nog een paar expeditiepunten

B&T: werkstuk over de dood overwinnen en nog een onbekend werkstuk

Sociologie: 3 kritiekstukken en een werkstuk over glee

MC: werkstuk over feiten gebruiken om te liegen

(Oh. Oh... Make You Feel My Love. Oh.)

Als avondeten had ik nog meer Kimchi soep en nu met rijst om de pit te verzachten. Blijkbaar hoort dat ook zo. Je moet een bakje rijst erbij hebben. Ik was als een echte Koreaan aan het eten zonder dat ik het wist. Toen kwamen Kath en Sophia achter iets mega interessants: 1 van onze 2 kook pitjes is weer kapot. Alweer heeft Kath op een moment haar hand op het pitje gelegd en het werd alleen maar lauw na 10 minuten.

Fuck.

Het is zo’n kookplaat setje, maar dan in het zwart:

(Without You net na Make You Feel My Love IS GEEN GOED IDEE AANGEZIEN HIJ DOOD IS.)

Dit is dus al de 3e keer in een paar maanden. Blijkbaar, net voordat ik aankwam in Slovenië, heeft Barbara een setje moeten laten vervangen, want één kookplaatje werkte niet.

Nog niet eens een maand later hebben we het weer moeten laten vervangen, want de kleine plaat deed het niet meer. Matjaz zei toen al zoiets van “I replaced it recently!”, maar als het niet werkt, werkt het niet.

En nu, ongeveer 2 maanden later, doet de kleine plaat op de het nieuwe setje het weer niet. We weten niet waarom het setje het ineens niet meer doet, want ik ben de laatste die gekookt heeft. Dat was die Kimchi soep rond de middag en dat ging helemaal goed.

(Uptown Girl verdiende de haat niet.)

Het is net zoals de fietsband. Ik gebruik het en daarna gaat het kapot.

En toen weer eens good ole Animal Crossing. Wie heeft gezellige kamergenoten nodig als je ook acht idiote vrienden online met een net kan slaan? Eerst met een paar mensen van Plurk turnips verkopen bij Hannah Florida (stonks) en daarna 8 fucking mensen op mijn eiland voor Celeste DIY. Het duurde zowat een half uur om iedereen überhaupt binnen te krijgen, want elke keer als er iemand landt of weggaat, moet het spel stil liggen.

(Ah, het eerste nummer waar ik het niet mee eens ben. Give Your Heart A Break is geen slecht nummer, maar het hoort ook niet op de “Hits” playlist.)

Party at Dalton!

Hallie, Maikel en ik zijn zelfs een emo band begonnen op het strand. En na een uur was iedereen weg en toen hup, naar Fiona om appels te verkopen. Ah Animal Crossing, het spel waar simpele dingen zeer amuserend worden. Want wat doe je nu precies op dit spel? Wat is nu het nut hiervan?

(Nou, Billionaire is nu eens iconic.) (De Troubletones verdienden beter, ook al vond ik Survivor/I Will Survive niet het beste nummer.)

Wat doe je? Je vangt vissen en insecten. Je geeft water aan bloemen. Je koopt kleding voor je buurman die toevallig ook een olifant is... en dat is het. 

Je kan uren besteden aan dit spel. Mensen klagen nog steeds dat videospellen tot geweld leiden (en als een communicatiewetenschapper rol ik altijd mijn ogen als ik dat hoor), maar het meest populaire spel van dit moment is pure rust. Ik pak snel een kussentje om naast een eekhoorn onder een boom te zitten! Mega gevaarlijk! Ik schud mijn bomen zodat ik genoeg peren heb om een hoedje in de vorm van een peer te maken. Zeer gewelddadig!

(Huh, ik heb Get It Right heel lang niet meer gehoord. “Oh my god, they’re doing original songs.”)

Hmmm... heb ik verder nog iets te zeggen? Niet echt. Studie? Check. Corona? Check. Animal Crossing? Check.

Check, please!

Oh God, sorry voor die slechte grap.