#tatarzy

[songs-of-the-east]

Poland's Muslim Lipka Tatars

Lipka Tatars are Poland's only remaining Indigenous Islamic group. Many of the Polish Tatars belonged to the Polish nobility historically and through out history have been one of the most loyal groups to the Polish state; also having had an influence on the general Polish culture.

Noted for their skills in archery and horse riding, they have been viewed as some of Poland's greatest warriors in the past. Their combat was essential in Poland's victory over the Ottoman Empire during the Battle of Vienna. This fact is contrary to recent western nationalist propaganda, stating that the war was a battle between Christendom and the Islamic world, rather than a war of imperialism. After the war King Jan Sobieski III granted the Lipka Tatars large pieces of land in the Podlasie region of Eastern Poland.

Their origins are in predominately male Crimean Tatars and other settlers from the Golden Horde, who relied on intermarriage with Christian women, leading to early partial assimilation and adoption of Slavic languages. However, they were able to keep their identity and parts of their culture through their ties to Islam. Regardless, over the centuries more and more Tatars were absorbed into the Polish-Lithuanian Common wealth's Catholic and Orthodox populations, with estimates in the 18th century stating that up to 25% of Muslims converted to Christianity- partially motivated by violent peasant drawback due to the privileges bestowed onto them. Eventually this absorption reached its height during the inter-war and post-World War II period of Poland, in part due to assimilative policies. These days most Lipka Tatar descedants simply identify as ethnic Poles, with many Poles not aware of their ancestry. A prominent example of this is Polish-American personality Martha Stewart who only recently discovered that she is of partial Lipka Tatar ancestry, after partaking in a television program dedicated to geneaology.

[photo-snap-stories]

PL:

Meczet tatarski, Bohoniki

Drugi z meczetów znajdujący się na "Szlaku Tatarskim" województwa podlaskiego, dużo młodszy od meczetu w Kruszynianach, zbudowany w 1873 roku. Świątynia, która pierwotnie znajdowała się w tym miejscu całkowicie spłonęła. Odbudowana - została zdewastowana przez Niemców, którzy podczas II wojny światowej urządzili w niej szpital polowy. Przez późniejsze lata była wielokrotnie remontowana.

Meczet jest zbudowany jest z drewna, to niski kwadratowy budynek, który wyróżnia z otoczenia podlaskich domów wieżyczka (minaret) z cebulastym hełmem i zakończeniem w postaci półksiężyca.

Wnętrze meczetu składa się z 3 części. Najpierw wchodzimy do przedsionka, w którym obowiązkowo zdejmujemy buty. Podczas modlitwy kobiety udają się żeńskiej części, czyli Babińca, jaki oddzielony jest od części męskiej drewnianą ścianą ze szczeliną. Przysłania ją przezroczysta tkanina, przez którą panie obserwują nabożeństwo.

Najważniejszym miejscem meczetu jest mihrab, czyli niewielka wnęka w ścianie, która zawsze wskazuje kierunek Mekki. Równie ważny jest minbar, czyli rodzaj kazalnicy z jakiej imam wygłasza nauki. Podłogi meczetu wyścielone są miękkimi dywanami, ściany zdobią kolorowe obrazy, zdjęcia i muhiry, czyli cytaty z Koranu, świętej księgi muzułmanów.

EN:

Tatar mosque, Bohoniki, Poland

The second mosque located on the "Tatar Trail" of the Podlaskie Voivodeship, much younger than the mosque in Kruszyniany, built in 1873. The temple that was originally located in this place completely burned down. Rebuilt - it was devastated by the Germans, who used it as a field hospital during World War II. Over the years it was renovated many times.

The mosque is made of wood, a low square building, distinguished from the surrounding houses of Podlasie by a turret (minaret) with an onion-shaped dome and a crescent-shaped tip.

The interior of the mosque consists of 3 parts. First, we enter the vestibule, where we must take off our shoes. During prayer, women go to the female part, i.e. Babiniec, which is separated from the male part by a wooden wall with a gap. It is covered by a transparent fabric through which the ladies observe the service.

The most important place in the mosque is the mihrab, a small recess in the wall that always points in the direction of Mecca. Equally important is the minbar, i.e. the type of pulpit from which the imam delivers his teachings. The mosque's floors are covered with soft carpets, the walls are decorated with colorful paintings, photos and muhirs, i.e. quotes from the Koran, the holy book of Muslims.

[witekspicsoldpostcards]

KAUKAZ - types / Caucasus - people. Tatars.

[sneakysmediacorner]

Ok pierwszy post się nie opublikował. Zaczynam mój maraton literatury o tematyce tatarskiej. Fajna obserwacja odnośnie podziału teraźniejszość przeszłość przyszłość, bardzo elegancka

[odkrycia-nauce-i-foldery-online]

Gadaj zdrów: Azja Środkowa shrouded by riddles (2018, quatlwork)

„Człowiek cieszy się wędrówką do nieznanych miejsc, oglądaniem nieznanych rzek, a trudy wynagradza mu pasja poznania”. Owidiusz

Azja Środkowa jest geograficzną krainą skrajności, gdzie surowe góry z ich fauną i florą przetrwałymi w refugiach w epoce lodowcowej oraz pustynie z oazami, formy botaniczne i zoologiczne na obszarach wodno-błotnych oraz dzikie parki natury konfrontują się z rozumem człowieka. Takie zwracanie się w stronę środowiska naturalnego mobilizuje do optymistycznego widzenia życia i egzystencji na Planecie Ziemia, co wg. Gasparda Igarhana jest wyznacznikiem nowych standardów. Przezwyciężyliśmy to, tzn. uparte odcinanie się od całościowego rozumienia środowiska naturalnego. Wciąż niewiele wiemy i żadne inicjatywy nie będą wartościowe bez wcześniejszego przewertowania zasobów w publikacjach i przekopania się przez światowe odniesienia. Świat zwierzęcy (animaux) i roślinność (végétation) to w dalszym ciągu wiedza hermetyczna, ale miejscowi oraz raporty podróżników np. takich podróżujących na rzekach tej krainy dzięki skuterom wodnym w 1959 r. – wskazują nam, że pozostały zagadki do wyjaśnienia (1934, Turkestan Solo). Jest opis przebywania w mieście Korla, w tym charakterystyka organicznego batonu, ziela bagiennego oraz opis tarczy Achillesa z rodu ujgurów. Są więc dzikie ssaki drapieżne, ale ich populacje zdają się wykazywać pewne prawidłowości dla gatunków odrębnych-taksonomicznie (cryptic ones). Postrzegamy tam rodzaj zwierząt podobnych do ludzi (biaban-guli, azerski), gady z rodzin waranowatych (Varanus griseus), agamy oraz „gatunki” kryptozoologii, płazy ogoniaste (nieznane nauce mega-traszki, które okazały się być defraudacją) lub formy kserotermiczne z innych organizmów. Poszukiwacz przygód i dziennikarka oraz asystent techniczny biorą udział w ekspedycji naukowej w wysokogórskim stepie hindukuskim (płn. Afganistan), a ich targetem jest okiełznanie tamtejszych zwierząt, niektórych czworonogów, opisanych w zoologii jako gatunki o niejasnym statusie lub te przeoczone. Selective breeding mieszańcowy, czyli budowanie owego Cuon sylvestris, dla którego funkcjonują różne scenariusze, hipotetycznego zwierzęcia, o którym już kiedyś pisałem (dla tien-szanu lub dla hisarskich gór) nigdy nie było naszym priorytetem – jak opisuje to później szalony naukowiec radziecki – stąd taki plan nigdy się nie ziści (sięgamy do literatury; Aleksěj I. Levšin · 1840). Wyprawa na obszary wodno-błotne Pamiru Wschodniego jest już opisana przez polskich biologów (2012, UW), natomiast niewiele da się powiedzieć o okolicach Jeziora Lop Nur i gatunkach, które tam się zdarzają. Dobrze jest coś wiedzieć o Bogda-shanie oraz Wzgórzach Kazachskich (high-lands). Obserwacje z samolotu turystycznego oraz podróże wierzchowcami po tych ziemiach, są dzisiaj prostsze niż kiedyś, ale świat ten w dalszym ciągu jest niewiele znany ………………….

Dziwna oaza gdzieś w Kopet-dag jest opisana oraz jest tam w niej ulokowana karczma – na środku pustyni, gdzie zasięgamy informacji o tamtejszych warunkach naturalnych, jest info o jaskini ngadzary oraz o błotnych środowiskach na Amu-Daryi, będących tylko legendą. Jak się okazało te informacje zasadniczo to falsyfikat, ale jakiejś prawdy się tam dopatrzyliśmy. To już inna historia ……………. Członkowie organizacji Dzika przyroda bez barier, naukowcy radzieccy i włoscy, karakałpacy nie czekając na działania władz, w 1988 roku, sami podjęli trudną decyzję odkrywania metodami tradycyjnymi oraz innowacyjnymi nieznanych gatunków zwierząt w zachodnich partiach Gór Turkiestańskich i wszędzie gdzie się tylko da, ci pierwsi w literaturze jak i in-situ, pozostali głównie w terenie. Odbywało sio to wszystko na dzikich ziemiach i wśród niegdysiejszych ośrodków muzealnych, w zasobach myśliwskich daleko na odludziu, na targowiskach oraz w opuszczonych ogrodach zoologicznych (Animals of Central Asia, 1967; Eberhart Guide, 2002). Tatarzy opowiadali o surowcach takich jak ropa, węgiel kamienny, gypsium na terenach dotąd nie-eksploatowanych oraz swoich dzikich pobratymcach na bagnach Kulyagash i stepie rosyjskim, znajdującym się koło tychże obszarów, zaś ludy hunza z ich tantrycznymi dźwiękami o środowisku naturalnym muzykują w samych superlatywach (i.e. Central Asia Atlas of Natural Resources, 2010) . Ktoś wspomniał o ostatnim traperze z Kaukazu, następcy Nicolasa Vaniera oraz o społecznej sprawiedliwości, o rzeczach, które dziś wydają się być jak z kosmosu, a nawet niedorzeczne. Bez precedensu są konsultacje grupy zrzeszonej: szkoleń dla szwadronów globu, takich, które walczą ze zmianami klimatu, utratą różnorodności biologicznej i radykalizacjami  stosunków pomiędzy narodami światowej wioski, a te postępują i owe należy zastopować.

I jest jeszcze o nieustraszonych oddziałach rządowych i pozarządowych tzw. courage department, którzy chronią tarczą ludność i dobytek przed  siłami natury (ang. forces of nature). Kiedyś było coś o remote sensing, sejsmografach, ogrodzeniach z drutu kolczastego przeciwdziałającego wtargnięciom dzikich zwierząt w biedniejsze dzielnice miast Wołoszczyzny czy na Nieznanej Azji Środkowej oraz innych, dość przydatnych technikach, w tym architekturze przeciwpowodziowej, takich użytecznych w odmiennych sytuacjach. Manuskrypty mają charakter moralizatorski, który uwzględnia i uzdrawia relacje pomiędzy jednostkami i społeczeństwami, a nawet wywindowuje człowieczeństwo na wyższy poziom. autor: Tomasz Pietrzak ID artykułu: rc049cn3v2xjwq date: april 2018.

[1234567ttttttttttt]

Historia Turków Kipczackich (Kazachowie, Kirgizi, Tatarzy...) | rok po roku

[dzismis]

A moze bysmy tak na Ukraine odcinek 17 ( b) - Bakczysaraj historia Tataròw i palacu

Bogumila Gruggel Wokół kolumny więźniów krążyli Tatarzy, którzy poganiali ich nahajkami. Ci, którzy osłabli i padli,  byli zabijani. Dla chcacych poglebic temat sygnalizuje ciekawy artykul Pawla Stachnika- “Prawdziwe pieklo na  ziemi jaki los czekal porwanych do niewoli tatarskiej Polakòw…ogloszony w Ciekawostkach  historycznych w roku 2019.  Obecnie Tatarzy zamieszkują także Litwę, Białoruś i…

[koval-nation]

163) Tersyak, Tersyat, Терся́к, терся́т, терһәк, терсәк, терсәт - tureckie plemię pochodzenia ugryjskiego, które uczestniczyło w etnogenezie Katai Baszkirów, a także Iczkinów i Permów Tatarów.

Podziały klanów:

butuk

syskan.

Początki etnicznej historii Tersjaków sięgają azjatyckich lub syberyjskich grup turkifikowanej populacji ugrockiej, biorących udział w ogólnym przepływie ruchów na zachód pod koniec pierwszego tysiąclecia naszej ery. Tersyakowie zajęli terytorium w górnym biegu rzeki. Chusovaya i północne dopływy rzeki Ufa. W XVI wieku główna część wyemigrowała na Ural Trans-Ural i osiedliła się na południe od rzeki. Iset na ziemiach plemienia Salut, obecnie są to terytoria obwodu kunaszackiego i obwodu miejskiego werchnieufalejskiego obwodu czelabińskiego. Dalsze losy Tersjaków są ściśle związane z Chanatem Syberyjskim, po upadku którego znaczna część plemienia wraz z Tatarami syberyjskimi wyemigrowała na wschód, do Ałtaju. Częściowo potomkowie Tersjaków są mieszkańcami wsi (Tatarzy Syberyjscy) Kyzyłbaj, rejon i wieś Szatrowski, Rejon Bayrak (Tersyak) Shadrinsky, obwód Kurgan.

[wiki-lewandowska]

A co my tu mamy ?

Grodno ^ ^

Dzięki kolego z Podlasia 😃😊

[pawelmarcinko]

Kto był w meczecie w Bohonikach ten na pewno rozpoznaje panią Eugenię Radziewicz. Opowiada rzeczowo, odpowiada na pytania. Jest miło i sympatycznie. Nie trzeba nawet myśleć jak zrobić zdjęcie 📸. Ustawi kadr, i wie lepiej jak to zrobić najlepiej. Miło wspominam. #bohoniki #meczet #podlasie #muslim #polska #zwiedzaniepolski #podlasietakiepiekne #polskanarowerze #polnd #visitpodlasie #podlasietravel #religia #meczetbohoniki #tatarzypolscy #tatarzy (w: Bohoniki) https://www.instagram.com/pawel_marcinko/p/CZMvgkZtzRb/?utm_medium=tumblr

[robimypodroze]

Zima za oknem w pełni, a my tęsknimy do lata. A Wy, jakim jesteście typem? ❄️ Zimo... czy ☀️ latoholikiem? 🔹 My zdecydowanie wolimy spływać potem niż trząść się z zimna. A kiedy możemy przy tym pozwiedzać miejsca, w których jeszcze nie byliśmy i poznać świetnych ludzi, to serducha nam się śmieją na całego. 🔹 Tak było i tego lata, kiedy wreszcie odwiedziliśmy Kruszyniany i tatarską społeczność, która tu mieszka. Niezwykle opowieści Dżemila i obłędne tatarskie jedzenie, którego mogliśmy tu skosztować sprawiło, że zdecydowanie będziemy ciepło myśleć o tym miejscu. 🔹 Te rozkosze podniebienia i barwność opowieści o mały włos nie przesłoniły nam unikalności budowli, która widzicie na zdjęciu. Jak się przyjrzeć meczetowi 🕌 w Kruszynianach bliżej, to zdecydowanie bardziej przypomina on katolicki kościół niż muzułmańską świątynię, nie sądzicie? Dlaczego ❓Otóż, okazuje się, że meczet budowali budowniczowie innego wyznania i jak myśleli, tak pobudowali. Tak właśnie ten najstarszy w Polsce meczet zyskał swój nietuzinkowy look. 🔹 Kruszyniany to jednak nie tylko Tatarzy. Kiedyś mówiło się na tę miejscowość „triniedzielnaja”, czyli trójświąteczna. A dlaczego? A dlatego, że „niedziela” była tu trzy dni z rzędu – w piątek świętowali muzułmanie 🕌, w sobotę Żydzi 🕍 a w niedzielę katolicy i prawosławni ⛪️ I kiedy tu pracować, jak pół tygodnia święto? 🔹 Zatem każdy, kto marzy o nieustannej niedzieli, powinien tu przyjechać i cieszyć się nią niemal pół tygodnia 🤩 🔹 #robimypodroze #disabledcantravel #disabledlife #kruszyniany #meczet #podlasietakiepiękne #tatarzy #tatarzypolscy #podlaskieklimaty #podlaskietravel #polskanaweekend #polskanawakacje #cudzechwalicieswegonieznacie #polandtravel #polskatravel #wielokulturowość #blogpodróżniczy #travelbloggerslife #wheelchairtraveling (w: Kruszyniany) https://www.instagram.com/p/CLHYnhyBhsu/?igshid=17i7gyeg6jjm0

[photo-snap-stories]

PL:

Meczet tatarski, Kruszyniany, Polska

Wieś Kruszyniany w XVII wieku została nadana przez króla Jana III Sobieskiego Tatarom, którzy wzięli udział w wojnie z Turkami stając po stronie Rzeczypospolitej Obojga Narodów. We wsi osiedliło się 45 tatarskich rodzin, w tym płk Samuel Murza Krzeczowski, który uratował życie królowi w bitwie pod Parkanami (1683).

Społeczność tatarska po osiedleniu się zbudowała meczet, który po raz pierwszy wspomniany jest w dokumentach z 1717. Obecny został zbudowany prawdopodobnie w drugiej połowie XVIII wieku lub w pierwszej połowie XIX wieku (dokładna data budowy nie jest znana), na miejscu dawniejszego meczetu.

W Kruszynianach znajduje się także mizar, czyli muzułmański cmentarz. Znaleźć tam można nagrobki mające nawet kilkaset lat (najstarszy pochodzi z 1699 roku).

Wieś jest wielokulturowa, zamieszkują ją także wyznawcy prawosławia i katolicy. Żartują, że mają 3 niedziele: "W piątek zaczynają świętować muzułmanie, w sobotę żydzi, a w niedzielę katolicy i prawosławni… Jest dużo świąt i nie ma kiedy pracować, bo z szacunku do sąsiada wypada świętować razem z nim." ;)

EN:

Tatar mosque, Kruszyniany, Poland

In the 17th century, the village of Kruszyniany was given by King Jan III Sobieski to the Tatars, who took part in the war against the Turks, siding with the Polish-Lithuanian Commonwealth. 45 Tatar families settled in the village, including Colonel Samuel Murza Krzeczowski, who saved the king's life in the Battle of Parkany (1683).

After settling, the Tatar community built a mosque, which is first mentioned in documents from 1717. The current one was probably built in the second half of the 18th century or the first half of the 19th century (the exact date of construction is unknown), on the site of an earlier mosque.

There is also a mizar, i.e. a Muslim cemetery, in Kruszyniany. You can find there tombstones that are even several hundred years old (the oldest dates back to 1699).

The village is also inhabited by Orthodox believers and Catholics. They joke that they have three Sundays: "Muslims start celebrating on Friday, Jews on Saturday, and Catholics and Orthodox on Sunday… There are many holidays and there is no time to work, because out of respect for your neighbor, you should celebrate with him." ;)

[sneakysmediacorner]

Nie czaję za to skąd wniosek że państwo opiera się na narodowości albo że "socjalizacja jednostek jako członków narodu" opiera się na "masowym, standardowym systemie edukacji"

[polishcostumes]

@life-of-architecture submitted:

W sprawie odzieży polskiej przed wykształceniem XIX-XX-wiecznych “strojów ludowych”.

Kłopot z tym tematem polega na tym, że ogromna większość literatury skupia się na modzie patrycjuszowskiej w miastach i ziemiańskiej na wsi, nieco rzadziej na grupach zawodowych jak kler i wojsko lub kulturowych jak Żydzi, Tatarzy czy Ormianie, podczas gdy włościanie i drobni rzemieślnicy pojawiają się raczej jako podrozdział lub przypis do powyższych niż samodzielny temat. Zatem najpierw zła wieść: nie należy oczekiwać kompendium do zdjęcia z półki bądź kliknięcia celem zaczerpnięcia szybkiej wiedzy; należy raczej spodziewać się potu, łez i krwi (z otartych palców) w długotrwałym procesie wyłuskiwania pojedynczych akapitów z całych bibliotek i zakurzonych zaułków Deep Web. Dobra wieść: ma się znakomitą okazję by zostać pionierem i zestawić to kompendium “Pre-kostiumowy ubiór chłopski na ziemiach współcześnie i/lub w przeszłości polskich” dla innych. ;)

Oprócz tytułów podanych wcześniej przez @polishcostumes, kilka dodatkowych źródeł na początek:

- PIWowska seria “Życie codzienne…”

- Andrzej Karpiński, “Pauperes: o mieszkańcach Warszawy XVI i XVII wieku”, Warszawa 1983

- Irena Turnau, “Słownik ubiorów: tkaniny, wyroby pozatkackie, skóry, broń i klejnoty oraz barwy znane w Polsce od średniowiecza do początku XIX w.”, Warszawa 1999

- Irena Turnau, “Polskie skórnictwo”, Wrocław 1983

- “Średniowieczna moda. Ubiór w czasach Wierzbięty z Krotoszyna” - niskonakładowy album z opisami różnych grup społecznych

- “Habitus facit hominem : społeczne funkcje ubioru w średniowieczu i w epoce nowożytnej”, Warszawa 2016

- album “Costumes polonais” wydany w połowie XIX w. przedstawia stroje włościan współczesne autorom, a więc na krótko sprzed wykształcenia “strojów ludowych”. Podobną publikacją były o kilkanaście lat wcześniejsze “Les Costumes du Peuple Polonais”. I jeszcze jeden tego typu, również “Costumes polonais”.

- album Jana Matejki “Ubiory w Polsce 1200-1795” zestawia pełny przekrój wszystkich stanów w danym okresie; należy go przyjmować z poprawką na stan ówczesnej historiografii, ale przynajmniej w zamierzeniach był opartą na źródłach dokumentacją, nie romantyczną alegorią

- Walery Eljasz Radzikowski, “Ubiory w Polsce i u sąsiadów”, 1879-1905; czterotomowa publikacja obejmuje wieki IX-XV; traktować z podobnymi zastrzeżeniami jak Matejkę

- freha.pl - forum odtwórców historycznych; traktować jak forum. ;) Znalazło się jednak na tej liście, ponieważ źródła i dokumentacja liczą się tam bardziej niż pop-stereotypy. Uwaga, strona jest tak bardzo historyczna, że współczesne przeglądarki uważają ją za pismo tajemne. Kodowanie Środkowoeuropejskie ISO lub DOS nieco poprawia sytuację. Nieco.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Wspaniałe zestawienie, dziękuję za przesłanie! Dołączam się też do komentarza o freha.pl, wprawdzie jest niemalże antyczne w standardach istnienia internetu jako takiego, ale to naprawdę kopalnia wiedzy i interesujących rozważań na temat strojów.

[1234567ttttttttttt]

Tatarzy pod Hodowem. XVII wiek. Wojna polsko-turecka

[koval-nation]

160) Syzgy, Сызгы, һыҙғы - plemię ugrofińskie, które uczestniczyło w etnogenezie Aylin Baszkirów, a także Kazania, w tym Tatarów Permskich i wschodnich Mari. Etnonim „Syzgy” ma pochodzenie ugrofińskie. Według V. F. Geninga można je porównać do samojedzkiego słowa „syski” („łódź”). Będąc z pochodzenia Finno-Ugryjczykami, Syzginowie zostali turkifikowani już w środowisku starożytnego Baszkiru, przez co najprawdopodobniej rozumiemy syntezę etniczną plemion Yurmatian-Yurmian i Bajgard-Burjan. Historia etniczna plemienia Syzgy jest ściśle związana z historią grupy Baszkirów Aylin. Pod koniec I tysiąclecia naszej ery byli zaangażowani w proces powstawania starożytnego etnosu baszkirskiego, a na początku drugiego tysiąclecia Syzginowie wraz z Ailynami przenieśli się z południowo-zachodniego Uralu do północnych i północno-wschodnich regionów Baszkirii. Syzginowie zajęli terytoria wzdłuż rzeki Aj i na Uralu Trans-Ural, a następnie przenieśli się na północ. Pod koniec XVIII w. część tych ziem przeznaczono pod fabryki i miasto Krasnoufimsk, a na pozostałe ziemie sprowadzono Tatarów i Mari, co przyczyniło się do znacznego wymieszania się z nimi etnicznie. Utraciwszy znaczną część swoich ziem, które stanowiły materialną podstawę istnienia klanu-wolostów, Syzginowie stopniowo tracili swoje cechy etniczne, rozpuszczając się wśród innych grup etnicznych. Obecnie ludność osad założonych przez Syzginów - Syzgi, Ozerki, Juwa, Ust-Bugałysz, Górny Bugałysz, Nowy Bugałysz i Środkowy Bugałysz (obecnie wieś rejonu krasnoufimskiego obwodu swierdłowskiego) reprezentują Tatarzy i Mari.