#toestand

[dailyanarchistposts]

Appendix XII: Mutual-Aid Arrangements in the Villages of Netherlands at the Present Day

The Report of the Agricultural Commission of Netherlands contains many illustrations relative to this subject, and my friend, M. Cornelissen, was kind enough to pick out for me the corresponding passages from these bulky volumes (Uitkomsten van het Onderzoek naar den Toestand van den Landbouw in Nederland [Results of the Research into the State of Agriculture in the Netherlands], 2 vols. 1890).

The habit of having one thrashing-machine, which makes the round of many farms, hiring it in turn, is very widely spread, as it is by this time in nearly every other country. But one finds here and there a commune which keeps one thrashing-machine for the community (vol. I. xviii. p. 31).

The farmers who have not the necessary numbers of horses for the plough borrow the horses from their neighbours. The habit of keeping one communal ox, or one communal stallion, is very common.

When the village has to raise the ground (in the low districts) in order to build a communal school, or for one of the peasants in order to build a new house, a bede is usually convoked. The same is done for those farmers who have to move. The bede is altogether a widely-spread custom, and no one, rich or poor, will fail to come with his horse and cart.

The renting in common, by several agricultural labourers, of a meadow, for keeping their cows, is found in several parts of the land; it is also frequent that the farmer, who has plough and horses, ploughs the land for his hired labourers (vol. I. xxii. p. 18, etc.).

As to the farmers’ unions for buying seed, exporting vegetables to England and so on, they become universal. The same is seen in Belgium. In 1896, seven years after peasants’ guilds had been started, first in the Flemish part of the country, and four years only after they were introduced in the Walloon portion of Belgium, there were already 207 such guilds, with a membership of 10,000 (Annuaire de la Science Agronomique [Yearbook of Agronomic Science], vol. I. (2), 1896, pp. 148 and 149).

[jurjenkvanderhoek]

HOE COMPLEET TE VERDWIJNEN IN DE KUNST VAN EDWIN SMET

De kunst van Edwin Smet duiden is een hachelijke zaak. De abstracte composities geven niet meteen oorzaak en gevolg prijs. Het blijft vaag wat de reden is dat het er is. Toch doe ik een poging. Ik neem de moeite om de beelden in de zorgvuldig afgewerkte uitgave tot me te nemen en er iets in te zoeken, van te vinden. Het boekje is handmatig gebonden in een oplage van slechts 60 genummerde exemplaren. Het touwtje dat de bladen bijeen houdt is met aandacht geknoopt. Met net zoveel concentratie gevlochten als dat het werk erin opgenomen is vervaardigd. Het boekje geeft een klein inzicht in de portfolio van de kunstenaar. Dat inzicht verhaalt in beeld over de thema's precariteit en solidariteit. Onzekerheid en saamhorigheid.

Schildertape is het handelsmerk van Edwin Smet. Niet als grossier in verfmaterialen, maar in de hoedanigheid van kunstenaar. Hij gebruikt het plakband gemaakt van houtpulp en kleefstof niet waar deze oorspronkelijk voor bedoeld is. Hij plakt het niet langs de rand van een venster om het glas te behoeden voor spatten en streken wanneer het kozijn geverfd wordt. Smet is geen huisschilder, hij is kunstschilder. Met de tape beplakt hij zijn werk om het in principe waardeloze materiaal onderdeel te laten zijn van de compositie, het waardevol te maken. In zijn visie heeft het onbelangrijke materiaal betekenis. Voor de huis-, tuin- en keukenschilder is de tape afgerold enkel van waarde bij het verven, zolang maar daarna niet meer en wordt het onbruikbaar weggegooid. Zo niet bij Smet. Het overleeft de kliko nadat het geplakt is, het behoudt een functie. In onder meer het mij voorliggende boekje laat Smet zien hoe de tape door zijn handen geconserveerd is.

In coronatijd bleek het volk solidair. Stond men als homogene groep massaal op tegen het virus. Een klein aantal evenwel sloten zich heterogeen daarvoor uit en af. Want blijken er niet altijd uitzonderingen op de regel te zijn? Terwijl veel deuren gesloten bleven en er weinige nog opengingen, trok men zich schijnbaar gehoorzaam en gedwee terug in de huizen. Op enkele dwarsliggers na. Maar zonder dwarsliggers ontspoort een samenleving, zij houden de maatschappij bij de les ondanks dat ze meestal uit hun nek kletsen. Zonder bielzen onder de rails ontspoort de trein. 

Het is niet die solidariteit welke Smet voor ogen heeft in zijn werk, veronderstel ik. Hij werd geïnspireerd door gestapelde tafels en stoelen in het café om de hoek. Werkloos werden deze in de pandemie aan de kant gezet, wachtend op betere openingstijden. Niemand kon er aanschuiven, niets mocht er zijn, geen activiteit, geen plezier. Niets, deuren op slot en lichten uit. Die metafoor van saamhorigheid in de gestapelde meubelstukken was voor Smet reden deze in min of meer abstracte composities te verwerken. De tafel is inspiratie, in het beeld van Smet heeft het nog de functie van dragen en schragen. Evengoed kan ik langs de poten kijken, en als door een poort ziende ontvouwt zich het landschap daar achterliggend. Geen landschap zoals dat zich normaal gesproken voor mijn ogen uitstrekt, maar een onherbergzame omgeving waarin een onheilspellende toekomst opdoemt. Helemaal in stijl van de huidige toestand in de wereld. 

Het is zo, zoals het is. De kunstenaar schouwt zijn wereld. Overziet en overdenkt. Geeft commentaar in beelden. Niet meteen wordt het zo opgevat als dat het zich openbaart, maar wie anders kijkt en doorziet zal de boodschap ofwel het verhaal herkennen. In de achterliggende periode van covid bleek de bevolking opeens het Nederlandse volk. Kende de Nederlander geen verschil meer onderling en werden hindernissen geslecht, want het virus overkwam ons allemaal. Maar na die crisis viel alles weer weg en trokken de muren opnieuw op. Werden de oude gewoonten en manieren haastig opgepakt en nagelopen. Edwin Smet zag dit allemaal aan, bezag zijn omgeving en zette daarbij kanttekeningen en voetnoten. Verbeelden zijn schilderijen eerst het samenwerken, het ondersteunen van zwakkeren, dat hij inspireerde op dus de gestapelde tafels in de horeca. Verticale poten die een horizontale dwarsligger ondersteunen. Daarna beeldt hij de onzekere toekomst uit. Een zwart gat zuigt de omgeving naar zich toe. Want de toekomst is onzeker.

De kunstenaar heeft een voorkeur voor de boom als onderwerp in zijn schilderijen. Nadat de tafel uitgebreid is doorgezaagd, zet Smet gedreven een boom op. De tape in het beeld vormt het bos, zetten de stammen en maken de takken. Het is een lawaaiig woud, het hout staat niet netjes in het gelid. Op rijen zoals de Nederlandse bossen zijn aangeplant. Het is in de geest van Smet een wirwar aan laag houtgewas, een sprokkelbos. En veelal verzamelen de dunne stammen zich rond een open plek of een kleine plas. Zag ik tussen de tafelpoten in schemer de morgen gloren, de komende tijd opdoemen, in het bos is de dageraad ongewis. Er ligt een onheilspellende sfeer op de loer tussen de bomen. Spiegelt het hout zich in water, op andere plekken ligt het voor dood aan de voeten van stammen. Hoewel het beeld klaar en helder is, is de sfeer duister en dreigend. 

Smet weet die onzekere toekomst, het wankele kompas waarop de wereld koerst, in schimmige composities te duiden. In het acryl en de vernis op doek vergeet ik dat tape is gebruikt voor de afbeelding. Het is de zetting van de schildering, het gebruik van kleurcombinaties, die de sfeer bepalen. Daarover strekken rechte lijnen zich uit. Krommen inkt en houtskool zich in speelse strepen. In het essentiële surrealisme is een werkelijk gevoel weergegeven. De sfeerbeelden drukken onmiskenbaar de actualiteit af en uit. Het is minder een abstracte vormgeving, en meer een gelaagd opgebouwde en schematisch beschouwde realiteit. Waarin een kwetsbaar wegwerpproduct een belangrijk element is geworden. Ik kan beschutting zoeken onder de tafel, veilig beschermd door het blad wanneer de hemel naar beneden komt. Of ik kan me terugtrekken tussen het hout en me concentreren in stilte. Mij beraden op de neergang van de aarde. Filosoferen over opbouw en afbraak, over de afgrond waarnaar wij met zijn allen onderweg zijn. De kunst van Edwin Smet houdt mij dan nog even op de been. In zijn composities kan ik mentaal beschutting vinden. Het werpt een nieuw licht op de zaak wanneer hij voor mij een wereld inricht: een plek om te landen en naar de hemel te reiken. “How to disappear completely”, voor het moment van de beschouwing verdwenen in de tijd van Edwin Smet. Volkomen volledig. Dat is mijn duidng.

Precariteit / Solidariteit. Recent werk 2022-2024. Edwin Smet. Publicatie in eigen beheer uitgegeven. Gelimiteerde editie bij solo-expositie in CaroArtGallery Deventer, februari-maart 2024.

[brilmans]

Links onbehandeld en rechts bewerkt.

Slijpen de steen

Afgelopen zomervakantie vond ik aan de Costa Brava mooie gerolde stukken nummulietenkalk. De stukken waren onder water schitterend, maar eenmaal droog dof.

Omdat in doffe toestand de nummulieten amper zichtbaar zijn, besloot ik een manier te zoeken ze te polijsten. Als een ware MagGyver maakte ik met oude apparaten van opa en wat kosteloos materiaal een opstelling die lijkt te werken. Het proces moet ik nog iets beter onder de knie krijgen, maar met wat oefenen staat niets succes in de weg.

[devosopmaandag]

Betekenisvolle flarden

Afgelopen vrijdag was de avond koel en warm tegelijk. De Amsterdamse binnenstad zoemde in de vroege avond als een bijenkorf, flarden van talen passeerden mij. Ik was iets te vroeg en zat op een muurtje. Aan de overkant lag De Balie, badend in licht en leven. Dat stelde ik nog even uit. Ik dacht terug aan die ene keer dat ik er een korte lezing gaf als een van een reeks sprekers over de toestand van de kunst en hoe ik die tekst 's avonds laat voorlas aan een man in Brussel. Dat was zo'n dertig jaar geleden, een ander leven. De opwinding die ik toen voelde voor even deel uit te maken van een intellectuele wereld – ik, dat Indische kind. En hoe onwaarschijnlijk dat eigenlijk was.

Eenmaal in de zaal kwam iets van dat oude gevoel terug. Ik zat zo dicht mogelijk bij de deur. Het was een heel slechte plek, maar hij volstond. Na afloop moest ik nog terug met de trein en wilde niet te laat thuis komen. Het publiek stroomde binnen op beenlengte van mij vandaan. Bijna iedereen had iets blijmoedigs of verwachtingsvols. Vele tinten bruin kwamen voorbij. De afwezige Anil Ramdas was de ster van de avond. Ik lees nu zijn biografie, die van zijn ideeën, volgens auteur Karin Amatmoekrin. Ze werd geïnterviewd, gevolgd door een gesprek met drie anderen.* Het was een levendige avond, waarin een aantal namen van denkers boven de tafel bleef gonzen. Het meisje naast me veerde steeds op, af en toe ontsnapten haar zachte kreten. Ik noteerde enkele dingen die werden gezegd, maar twee dagen later waren die moeilijk te lezen, flarden van krabbels.

…we moeten terug naar een vorm van beschaving...ben ík een emigrant?...twee keer zo goed moeten zijn?...de westerse cultuur is superieur, want zelfkritisch...barbarisme van binnenuit...proberen zelfdoding te verklaren is een vorm van zelf-troost...terugspreken...geassimileerd is opgaan in de massa...met het pessimisme van het intellect en het positieve van de hoop...post-ethnicity...kanteling in Australië...beschavingsideaal...dit land proberen te begrijpen...

De avond eindigde met de uitreiking van de Anil Ramdas Essayprijs. Het mijne was een van de negenenzestig inzendingen, die anoniem door een jury werden beoordeeld. De drie finalisten werd gevraagd even op te staan, allen tamelijk jonge mannen, twee met buitenlandse namen. De winnaar werd naar voren gehaald en sprak een dankwoord. Ik moest mijn oren spitsen, want zijn Nederlandse uitspraak was zwaar gekleurd door die typisch ronde klanken van het Farsi. Zijn gestalte was stevig, zijn gezichtsuitdrukking naar binnen gekeerd, zijn woorden als een trage zwerm. Schrijven betekent eenzaamheid, zei hij, en dat alles wat nieuw is pijn doet. Aan het eind stelde hij voor eens samen te komen, zonder taal, zonder cultuur, gewoon samen zijn. Mij leek hij onmiddellijk al de terechte winnaar.

*'In wat voor land leef ik eigenlijk' – een avond over de multiculturele samenleving van Anil Ramdas | moderator Jörgen Tjon A Fong | met Karin Amatmoekrin (biograaf van Anil Ramdas), Sinan Çinkaya, Dilara Bilgiç en Ien Ang | de Anil Ramdas Essay Prijs werd uitgereikt door Sheila Sitalsing aan winnaar Hamed A. Nadoshan | mede-finalisten: Karim Abbara en Tijmen van Voorthuizen.

[luckas58-blog]

Dag 10 (heb 1 dag overgeslaan) in costa rica. Prachtig strand in Matapalo, met veiligheidszone voor schildpadeieren, die rond keren van tij ‘s avonds op het strand worden gelegd. Met bewaker en datums per perkje. Na ontbijt vertrokken voor cero del muerte, een pas van 3300 hoogte, was vroeger niet ongevaarlijk om over te steken vandaar de naam, maar is sinds kort perfect geasfalteerd, kunnen de Fransen of Italianen een puntje aan zuigen. Gestopt bij een café op 3000m hoogte voor koffie en hebben er een halsketting voor Helena en een hemd voor mijzelf gekocht. Dan dalen naar san Gerardo, zeer alpenachtige cottages, met lekker eten. Nog wandelingetje (privé trials voor 10$ per persoon laten liggen) naar waterval, maar de tweede waterval niet gezien gezien de toestand vh wandelpad en de verroeste bruggen. Veel gegeten en gekaart ‘s avonds. Bedrust om 8u30!

[boy010]

GOEDE SEKS VOOR VROUW MAN

Gezonde seks is een belangrijk aspect van iemands algemeen welzijn. Het omvat verschillende aspecten, zoals fysieke, emotionele en relationele gezondheid. Hier zijn enkele tips voor het hebben van een gezond seksleven:

Communicatie: Open en eerlijke communicatie met je partner is essentieel. Bespreek je verlangens, grenzen, en eventuele zorgen met elkaar.

Consent: Zorg ervoor dat beide partners instemmen met seksuele activiteiten en dat er wederzijds respect is. Consent moet vrijwillig gegeven worden en kan op elk moment worden ingetrokken.

Veiligheid: Gebruik altijd bescherming, zoals condooms, om jezelf te beschermen tegen seksueel overdraagbare aandoeningen (SOA's) en ongewenste zwangerschap. Als je vragen hebt over anticonceptie of SOA-testen, raadpleeg dan een arts of seksuele gezondheidskliniek.

Gezonde levensstijl: Een gezonde levensstijl, waaronder regelmatige lichaamsbeweging, voldoende slaap en een uitgebalanceerd dieet, kan bijdragen aan een betere seksuele gezondheid.

Verkenning en plezier: Sta open voor het verkennen van je seksualiteit en ontdek wat voor jou en je partner plezierig is. Dit kan variëren van intieme gesprekken en voorspel tot het uitproberen van nieuwe posities en fantasieën.

Zorg voor je mentale gezondheid: Seksuele gezondheid is nauw verbonden met onze mentale en emotionele toestand. Het is belangrijk om eventuele stress, angst, depressie of andere psychische problemen aan te pakken die van invloed kunnen zijn op je seksleven. Indien nodig kun je professionele hulp zoeken bij een therapeut of counselor.

Regelmatige controles: Regelmatige bezoeken aan de huisarts of gynaecoloog kunnen helpen om eventuele gezondheidsproblemen vroegtijdig op te sporen en te behandelen.

Het is ook belangrijk om te onthouden dat gezonde seksuele activiteit wederzijds instemmend en vrijwillig moet zijn, ongeacht iemands seksuele oriëntatie, genderidentiteit of relatiestatus. Respect, communicatie en zorg voor elkaar zijn essentieel voor een bevredigend en gezond seksleven.

[scarfissh]

ik heb zo een intens lage zelfwaarde dat ik niet anders lijk te kunnen dan mezelf al jaren basisbehoeftes zoals contact met de mensen waar ik het meeste van hou, die van mij houden (/hielden?) te ontzeggen. het voelt niet juist om mensen rond me te hebben die anders denken dan hoe ik zelf denk over mij. het voelt niet juist om van gehouden te worden. het voelt fout om mensen toe te laten in de toestand waar ik me in bevind. ik wil niet gekend worden zoals ik nu ben en zoals ik al tal van jaren ben. ik ontzeg me van alle liefde die ik krijg waar ik tegelijkertijd ook zo hard naar snak en al mijn waarde in leg. ik vraag iets onmogelijk . gehouden worden van maar ook iedereen wegduwen en het bestaan ervan negeren. ik verdwijn uit mensen hun leven zonder waarschuwing alsof ik nooit heb bestaan en doe er al alles voor dat mijn gedachten gelijk krijgen en mensen me zien zoals ik mezelf zie en het lukt ook en ik weet niet meer beter

[gewoonkarin]

Ik was er even niet. Ben er nog niet helemaal.

Ik was en ben nog niet fit. Dat is niets voor mij want ik ga meestal gewoon door. Dat lukte me nu niet. Moe. Misselijk. Verdrietig. De combinatie moe en misselijk maakte verdrietig want met m'n carnavalsgebit in moet er niets tegen zitten. Ik kon het niet inhouden. Nu nog steeds met moeite. Nog even volhouden. Dat mantra werkt niet echt en ook dat het goed komt is tijdelijk op vakantie. Ik zag het niet meer zitten. Mezelf kwijt.

Het was lang geleden dat ik dat gevoel zo sterk had. Niet de beste periode van mijn leven. Het was voor ik lief en liefjes in mijn leven had. Ik was er toen wel klaar mee. Ik vind het leven soms wat lastig. Die levenshaast zit diep. Als ik niet zo kan leven stort ik in. Zo ook nu. Niet kunnen doen wat ik wil, me beperkt voelen door niet gewoon te kunnen praten, eten, gewoon zijn wie ik ben maakt me gevoelig voor het donker. Dan kruip ik weg. Ik voel me dan nutteloos, lastig, een blok aan het been.

Toch blijf ik doorgaan maar in een ander tempo. Ik ben vertraagd mezelf nu. Het vermoeden dat corona op bezoek is geweest want geur en smaak ver weg. Dat zou de moe en misselijk verklaren. Ik ben een slechte zieke want dat had ik niet in de gaten. Mijn lief weet het zeker. Ik twijfel nog.

Daarom rustig aan wat was weggewerkt, gepoetst, boodschappen gedaan en veel op de bank en vroeg naar bed. Die behoefte aan slaap is normaal aan het worden. Vroeger had ik aan een paar uur slaap genoeg. Nu is 7 uur slaap te weinig. Ik heb wat sla verspeend en ga zo thuis opzoeken. Tanden uit en op de bank.

Die tanden. Ik dacht m'n tandenverdriet achter me te kunnen laten maar het is een toestand nu. De binnenkant van m'n lippen is stuk door de te grote tanden waar ik langs kom om m'n lippen nat te maken. De kleefpasta maakt misselijk maar zonder gaat niet. Rammelbak in m'n bek. Rare nieuwe rimpels door een slecht passend gebit. Ik kijk liever niet meer in de spiegel. En ja, er zijn ergere dingen, dat weet ik. Veel ergere dingen. Al jaren relativeer ik alles, tot nu. Ik vind dit bijna half jaar niet mezelf kunnen zijn zwaar. Het tandeloos bekkie een mentale nekslag. Het zo niet mezelf zijn ongekend heftig.

Ook dit komt goed. Daar moet ik op vertrouwen maar ook dat kost kruim. Tijd voor lente. Tijd voor nieuwe tanden. Tijd voor terug mezelf zijn. Eerst zoeken en vinden.

[josephinesliteraireblog]

DOVDH - Hoofdstuk 47-50

Hallo lezers,

Dit is wat ik tot nu gelezen heb in het boek de ontdekking van de hemel:

Hoofdstuk 47, p 629

Themaat was er slecht aan toe. Hij was doodmoe en knipperde amper. Het boek speelt zich nu in 1984 af,Quinten was nu al inmiddels 16. Themaat en Quinten hadden een conversatie over wat de toekomst zou brengen en hoe architectuur en muziek een verband hebben met elkaar. Ze legde verbanden over historicussen, de bijbel en filosofie. Themaat vertelde over een architectuurtentoonstelling in Venetie met het thema "de presentie van het verleden". Hij sloeg een boek open met daarin 'De Acropolis in een lachspiegel'. De afbeelding was bijna identiek als wat Quinten zag in zijn droom: De Burcht. Dit was een leuk stukje uit het boek:

Na het gesprek ging bekeek Quinten de cello van zijn moeder.

Hoofdstuk 48, p 640

Themaat verhuisde voor een onbekende tijd naar een psychotherapeutisch centrum in Apeldoorn. Evert, de zoon van Nederkoorn en Arend Proctor werden goede vrienden. Proctor, de vader van Arend, werd razend op de twee vrienden, doordat ze de binnendeuren ineens begonnen door te hakken met een bijl. Na een avond drinken, twee weken later, hadden Arend en Evert een auto gestolen. Uiteindelijk waren ze verongelukt en Evert was zwaargewond geraakt terwijl Arend stierf. Nederkoorn zei niks tegen Proctor, terwijl hij er kapot van was. De Proctors zijn na Arends begrafenis vertrokken. Blijkbaar moest Evert voor altijd in een rolstoel zitten. Ook Ada's toestand was aan het verslechteren, er was een grote kans dat ze baarmoederkanker heeft. Sophia en Max hoopten dat Onno weer tevoorschijn zou komen, maar dat deed hij niet.

De dokters zeiden dat ze niks voor Ada konden doen. Sophia wilt geen trage dood voor haar dochter. Ze wilt dat de dokter haar gaan abstineren, zodat het snel gebeurt zonder 'pijn'.

Max was het komende half jaar geobsedeerd door de MQ 3412. Hij droomde ervan, praatte erover, dacht eraan. Alles wat er mee te maken had aanbidde hij bijna. de Quasar, oftewel de MQ 3412, was een geheimzinnig, superzwaar object aan het limiet van het waarneembare heelal, dat even veel energie uitzond als duizend melkwegstelsels van elk honderd miljard sterren. Een quasi-ster was kleiner dan een sterrenstelsel, vermoedelijk zat er een zwart gat in, het monstereachtigste van alle hemerverschijnselen. De MQ 3412 was een sterke komische radiobron dat Max had ontdekt, het bevind zich op alle punten van een lijn, ookal heeft het geen energie.

Eerst wouden de ingenieurs en zijn collega's niet luisteren omdat er misschien een " fout" in zijn berekeningen en observaties waren. Dus ging hij aan de slag, want hij wilt iedereen bewijzen dat hij gelijk heeft.

Hoofdstuk 49, p 653

Tsjallintsje, Max' secretaresse, was onder de indruk over Max zijn uitvinding. Er speelde iets tussen de twee karakters. Liefde of gewoon vrienden? Ze had een diner met bloemen en oesters georganiseerd voor Max, dat ze normaal nooit deed. Uiteindelijk zei ze aan Max dat ze een kind wou, een kind van hem. Max was geschrokken en dacht er logisch over na. Hij zou 70 zijn als het kind 18 was. Zoiets wou hij niet. Hij ging weg, terug naar huis en ging zitten op en stoel. Hij dacht na over alles dat hij tot nu toe heeft meegemaakt. Hij dacht aan Cuba, Marylin, Sophia, Ada, alles en iedereen. Hij was dronken en viel bijna in slaap, maar zijn brein bleef maar doorwerken. Ineens wist hij het antwoord en snapte hij het. De MQ 3412 was geen fout, zoals al zijn collega's on de hele wereld nu dachten, maar zij onthulde een constellatie die in niemands hoofd opkwam. Het was net zoals de ontdekking van penicilline door Fleming. Hij dacht verder na over de Quasar en dat het misschien niet eens een zwart gat bevat , maar de oersingulariteit zelf: het punt aan het firmament, waar de bigbang nog was te zien. Hij moest nu snel slapen en dit de volgende dag publiceren, voordat een ander op het zelfde idee komt. Hij dacht na over een conferentie in Bari waar hij naar toe zou moeten gaan. Hij dacht aan het heilige getal tien en dat de Big Bang theory net als oneindige muziek is. Hij kreeg een hele epifanie over het universum en de wetenschap. Uiteindelijk, voelde hij zich gelukkig en begon te lachen.

-> Dit is hoe ik me voorstel hoe zijn openbaring was in zijn hoofd en hoe hij zich voelde op dat baanbrekend moment.

Hoofdstuk 50, p 672

Vier dagen later was er een begrafenis op het kerkhof van Westerbrok. vershcillende technici en astronomen kwamen. Sophia, Selma, Theo, Quinten, iedereen was er, buiten Onno. Max was gestorven doordat er een meteoor op hem viel en zelfs zijn beste vriend kwam niet. Quinten voelde zich alleen. Iedereen stierf rond om hem en hij kon het niet meer aan. Sophia was de jongste, 62 om precies te zijn. Hij besloot om zijn vader te gaan zoeken. Quinten zit nu in het vijfde en overwoog om met het gymnasium te stoppen. Sophia wou dit niet, ze wou dat hij optenminste zijn secundair onderwijs afmaakte. Sophia zou binnen een paar maanden op straat belanden. Max, Onno, haar man, niemand kon haar nu helpen. Quinten was vastbesloten om zijn vader te zoeken en uiteindelijk liet Sophia hem gaan.

Quinten ging naar Giltay om daar iets te vinden over zijn vader, maar hij heeft zijn sporen goed uitgewist. Hij dacht om misschien op reis te gaan naar Italie om daar misschien de Burcht te vinden.

[gpfansnl]

Mick Schumacher heeft via social media een mooi eerbetoon aan zijn vader gebracht. Michael, zevenvoudig wereldkampioen Formule 1, is vandaag 54 jaar geworden. De Duitser liep in 2013 hersenletsel op bij een ski-ongeluk, en sindsdien is er weinig over de toestand van de racelegende naar buiten gebracht.

[alleswatmijblijmaakt]

Gezien

Classical Musicians React: Ateez 'Guerilla'

Strange Tales of Tang Dynasty

Episode 01

Okay, dat was veel in 1 keer. En wat is het met de zwarte thee. Waarom die heftige reactie van Lu Lingfeng als hij hoort dat die thee gekocht kan worden in zijn stad???

Het was wel aardig, maar niet iets waarvan ik zeg: daar wil ik snel meer van zien.

We gaan het zien.

Reunion: the Sound of the Providence

Episode 27

Pot Jan dikke me. Niet Wang Meng ook nog. Was Jia Kezi niet genoeg?

De mol zette de aanval in en nu weet het support systeem van Wu Xie wie het is. Bai Haotian zette een slimme zet, wat ik graag zag en de confrontatie zal niet lang op zich laten wachten lijkt me. Dat mag ook wel, want er zijn nog maar 4 episodes te gaan en dan is de serie klaar 😞

About Youth

Episode 05

Guang's ouders halen het bloed onder mn nagels vandaan. Verschrikkelijk. Streng zijn is 1 ding, maar dit is meer dan dat. Hij wordt duidelijk niet als zijn eigen persoon gezien en dat is niet oké.

Guang had een les gemist, omdat hij met Qizhang was gaan eten en zijn ouders hadden een gesprek met zijn tutor. De vrouw kon merken dat de ouders niet blij waren, dus zei ze dat het geen probleem was. Ze vertelde hen dat zijn cijfers nog goed waren, en dat hij weliswaar wat meer afgeleid was, maar dat hij ook levendiger en blijer uitzag. De reactie van zijn moeder toen de vrouw weg was? 'Ik zei toch dat hij zich raar gedroeg?' 😑🤨 das niet de reactie die je moet hebben. Afgeleid? Okay, iets begrijpelijker. Maar er wordt ook in dezelfde zin levendiger en blijer genoemd..... Teruggetrokken en down/niet blij is niet een toestand die je kind moet hebben!!!!

Ray en Jian hebben hun eerste zoen en eerlijk gezegd was het best wel in karakter dat zij van de twee couples de eerste zouden zijn. Al bracht dat natuurlijk wat complicaties met zich mee. 1 was er duidelijk niet helemaal klaar voor.

[detweedeochtend]

rêverie

ge zijt geen vogel of drone ge loopt gewoon hier beneden rond

blikveld breed voeten op de grond en uw toestand is stagiel/frabiel

het is nog even zomer ge zweet nog even mee tot ge het ineens beseft: ergens slaapt de dromer

en ge weet het op gevoel ge krijgt hem minder en minder vaak gewekt

[saulsplace]

De stagnatie van Nederland: deel 1

Nederland stagneert op veel fronten. Logistiek zijn er de blokkades door vissers, truckers en boeren. Die worden veroorzaakt door volstrekt onhaalbare en onrealistische eisen op het vlak van stikstofuitstoot. Ook zijn er de personeelstekorten in het openbaar vervoer. De NS schrapt nogmaals treinreizen door gebrek aan conducteurs. Dat zal te maken hebben met de overlast die conducteurs aantreffen tijdens hun werk. Dat hangt weer samen met de immigratie uit premoderne culturen en de algehele normvervaging van de Nederlandse maatschappij. Tegelijkertijd willen de VVD en het kabinet, het rekeningrijden invoeren: met als doel dat “steeds meer mensen hun auto opgeven zodat ze op andere manieren reizen (het OV).” Het OV, echter, kan dit pertinent niet aan.

Met Nederland ging het te lang, te goed. Een decadente leider als Mark Rutte kon een bestuurlijke klasse om zich heen installeren die totaal losstaat van de alledaagse werkelijkheid. In mijn boek Wees Afgrondelijk (2022) omschrijf ik hen als ‘de tien procent klankborders’. Als zij een slechte krantenkop uit de media kunnen houden, doen zij het goed – meer zit er niet achter. Rutte’s loopbaan is gebouwd op valse beloftes maken (waar blijft mijn duizend euro?) en liegen, om daarna ongemeende excuses te maken en op dezelfde weg door te gaan. Deze man werd ooit gekozen op de belofte van een kleinere overheid. Daarna werkte hij jarenlang aan het transformeren van de VVD als klassiek liberale partij, tot de zoveelste “de overheid is een grote geluksmachine” partij. Onder zijn leiding wordt Nederland wat de dichter Jan Bennink omschrijft:

“Een verloren land Van Foodhubs en Kolchozen van vlees dat uit soja wordt geprint door robots en mannen in witte pakken. Van velden vol turbines en plastic. Vol distributiecentra en wegen waar iedereen wiens app op groen staat om te reizen, dociel hetzelfde tempo rijdt.”

Ook wat betreft de publieke opinie, de openbare discussie en de vrijheid van debat, is Nederland vastgelopen. Zo blijkt wel uit de extreme reactie van deugprofessor Wim Voermans op de vers gepromoveerde rechtse doctor Raisa Blommestijn. Hij noemde haar een “schandvlek” en beweerde aantoonbaar valselijk dat zij zou zijn “ontslagen”, omdat hij haar overtuigingen niet pruimt.

Tekenend voor deze toestand is de UvA-medewerkster Suzan te Pas. Zij ruide de politie op tegen de boeren – “paar keer schieten op de knieën” – en vergeleek hen met IS-terroristen. Dit kon zover komen doordat extreemlinks niet anders gewend is dan rugwinden vanuit alle instituties, wat de onderzoekers Meindert Fenema en Frank Buijs al in 1998 (!) concludeerden. Dat kweekt een ‘wie doet me wat’ mentaliteit. Zo zijn we terug bij het begin: enkel demonstraties en blokkades kunnen de regenten terug in hun hok krijgen.

Gaan we dus naar de kern, dan beloofde Rutte ons decennia geleden een liberaal Nederland – een land van openheid en ondernemingslust. Een land waarin de overheid zich terughoudend opstelt en de scheppende krachten alle ruimte krijgen. Hij deed het tegengestelde – de overheid sijpelt onze privélevens binnen en probeert de maatschappij met geweld opnieuw te structureren. Zie het ontwrichten van de agrarische sector, zie de verplichte QR codes en het vermalen van gezinnen in de Toeslagenaffaire. Zie de woningcrisis: het gevolg van een dodelijke combinatie van ongeremde immigratie, een tekort aan praktische vakmensen en bouwbeperkingen voor woningen wegens activistische stikstofrechters. Investeringsmaatschappijen kopen woningen op om mee te woekeren — grootkapitaal zonder wortels of binding. Nederland zit op slot en sterft.

Nederland werd een maatschappij die niet meer met tragiek kan omgaan, en daar tegelijkertijd totaal hypocriet over is. De helft van de banen in dit land bestaat intussen uit compliance baantjes. Om de veiligheid te controleren, zijn mensen bezig om protocollen na te lopen – iedereen op de werkvloer heeft inmiddels een full time controleur op zijn nek. Deze compliance baantjes remmen alle spontane creativiteit: het scheppend vermogen verdwijnt uit de samenleving.

Neem je Nederland zestig jaar geleden, dan wist de heersende klasse, de bestuurders en politiek vertegenwoordigers, nog hoe het werkelijk zat. De werkende mensen, de middenstanders, waren de eigenlijke kracht van het land. Zij zorgden dat er brood op de plank kwam en maakten de welvaart. De politiek moest hen vooral niet voor de voeten lopen. De heersers en de werkers wisten dit van elkaar, en onder deze status quo kon de BV Nederland succesvol blijven. Maar vandaag de dag is de bestuurlijke klasse gaan geloven dat zijzelf het scheppende element zijn!

Dit wordt hen ingeprent op de Davos bijeenkomsten en in de boeken van Klaus Schwab. Pure zelfoverschatting van ambtenaren en technocraten, die een perfecte wereld scheppen die uitsluitend in modellen bestaat. Zij denken werkelijk dat zij scheppend zijn – zij zien de boeren als archaïsch relict, een soort blinde darm die niet meer past bij Nederland als doorgeëvolueerde kosmopolitische stadstaat.

Dit denkbeeld sluit aan bij het project Tristate City, waarin Amsterdam, Brussel en Keulen tot één stadstaat worden gesmeed die makkelijker te vinden is voor de Aziatische gigacorporaties van de toekomst. Peter Savelberg, de initiatiefnemer van Tristate City, ziet “Nederland samen met Vlaanderen en het Roergebied als één grote groene delta-metropool”. Het laat zich raden of hiermee dan ook de logistieke problemen zijn opgelost, en welke toekomst deze “grote groene wereldmetropool” kent voor de agrarische sector.

Inmiddels moeten de boeren operatief worden verwijderd en daarbij is het stikstofactivisme het werktuig van de elites. In Vlaanderen moet de abdij van Averbode stoppen vanwege het totalitaire stikstofbeleid. Een stuk cultuurgoed met diepe wortels in de middeleeuwen, de laatste ambacht van de Norbertijnse monniken wordt kapotgemaakt. We zouden denken dat de COVID19 pandemie en de oorlog in Oekraïne, ons leren hoe belangrijk het is om zelfvoorzienend te zijn – hoe snel grenzen kunnen worden gesloten, met bijkomende problemen in bevoorradingsketens. Maar neen, die les wordt niet getrokken: onze binnenlandse voedselzekerheid moet kapot.

Hoe zie ik mijn eigen rol in dit alles? Die rol is als volgt. Over vijftig jaar begint Wu Xinfei aan zijn promotieonderzoek op de universiteit van Peking. Zijn onderzoeksonderwerp is de val van Europa. Hij klopt aan bij zijn professor, want hij heeft een vraag. “Professor”, zo vraagt hij, “Ik verdiep mij nu in de geschiedenis van Europa, maar ik snap het nog niet. Ik zie een opeenvolging van ontwikkelingen. De Renaissance, de ontdekkingsreizen en het handelskapitalisme, dan de Verlichting, de Industriële Revolutie en het Wirtschaftswunder. En dan ineens, in 2022, bestaat het straatbeeld van Europa uit hoofddoeken, transgenders en Afrikaanse immigranten. Het middenstandskapitalisme is vervangen door gesubsidieerde en bureaucratische bedrijven. Al hun welvaart offeren ze op aan verstikkende klimaatregels waar de rest van de wereld maling aan heeft. Hoe kan dat?” “Wel”, zegt de professor kalm en vastbesloten. “Dan moet je tóch de tijd nemen om de boeken van doctor Sid Lukkassen te lezen. Die heeft deze overgang van binnenuit zorgvuldig geanalyseerd. Doe dat maar, anders kom je er niet uit – dan is het promotieonderzoek tot mislukken gedoemd.”

Het is gewoon echt triest allemaal, de volgende keer meer, want er valt nog veel over te vertellen.

Volg Sid Lukkassen via Telegram: https://t.me/SidLukkassen – Sid ondersteunen via BackMe blijft ook belangrijk en welkom. Veel dank!

[brilmans]

Oud hout

Versteend hout

Op de opgespoten stranden van de Delflandse kust worden geregeld roestbruine stukken versteend of beter gezegd ‘verijzerd’ hout gevonden. In veel gevallen is het oorspronkelijke hout geheel omgezet in een oerachtige ijzerverbinding. Maar het komt ook voor dat het hout slechts deels is omgezet. In dat geval wordt de versteende kern geheel of deels omsloten door vermolmd hout. Hoe oud dit fossiele hout is, is doordat het niet in situ wordt gevonden lastig te zeggen. Door de niet geheel versteende stukken had ik het idee dat de stukken relatief jong zijn, ergens uit het Vroeg Holoceen zo’n 9000 tot 7000 jaar geleden, maar of dat terecht is.

Verdonken bossen

Op zich is het goed mogelijk dat het hout dat we hier op het strand vinden uit het Vroeg-Holoceen afkomstig is. Op diverse plekken in de Noordzee zijn namelijk resten van verdronken bossen gevonden die dateren uit deze periode. Deze verdronken bossen zijn ontstaan tussen 9000 v.Chr. toen de zeespiegel door het opwarmende klimaat langzaam begon te stijgen en vóór 6000 v.Chr. jaar toen een tsunami in één klap afrekende met het veen- en bosrijke landschap van Doggerland.

Helaas heb ik geen idee of het hout van die verdronken bomen ook verijzerd is, zoals de boven beschreven stukken. Zelf heb ik zo’n verdronken bos namelijk nog nooit in het echt gezien en over de in toestand van die bomen heb ik geen publicaties kunnen vinden.

Een verrassende tijdsinschatting

Bij de aanleg van de Maasvlakte 2 is er goed bijgehouden waar welk zand waar is opgespoten. Zo goed dat die informatie , met een grote slag om de arm en natte vingers, gebruikt kan worden bij het bepalen van de ouderdom van de natuurhistorische vondsten. Heel globaal maar toch. Omdat ik niet over die informatie beschik, maar ze dat bij Oervondstchecker.nl wel doen, plaatste ik enkele jaren geleden een foto van een stuk versteend hout dat ik op de Maasvlakte had gevonden in de app. Wie weet konden ze het dateren. Het antwoord verraste mij:

Versteend/verijzerd hout, tijdsinschatting: tussen -120.000 en -140.000 jaar oud | Midden Pleistoceen / Laat Saalien

Pleistoceen hout

Vol verbazing ging ik na of er publicaties waren die deze tijdsinschatting ondersteunde. En dat bleek het geval. Ik stuitte op de publicatie ‘Versteend hout van Pleistocene ouderdom uit de Nijverdalse berg’ van J. H. Römer. Het fossiele hout dat in het artikel wordt beschreven komt, zoals ik het leest, exact overeen met het versteende hout van de Delflandse kust. Op basis van boorrapporten van waterboringen in Nijverdal en vergelijkend onderzoek plaatst ook Römer het fossiele hout in het Pleistoceen. Ergens tussen het Saalien en het Weichselien.

Drie stukken versteend hout van de Zandmotor waarvan ik vrij zeker weet dat het hout van naaldbomen betreft.

Pleistoceen sediment

Onlangs vond ik op het strand van de Zandmotor een stuk fossiel hout met een bekend sediment eraan. Sediment dat normaal vooral wordt aangetroffen op botfragmenten van mammoet en wolharige neushoorn: Pleistoceen materiaal dus. Door dit sediment wordt het stuk naar mijn mening extra interessant. Dat aangekoekte sediment maakt een Pleistocene ouderdom extra aannemelijk.

Stuk versteend hout met aangekoekt zandachtige ‘Eurogeul sediment’.

Bronnen

https://natuurtijdschriften.nl/pub/404504/GenH1958012006006.pd

[rotterdamvanalles]

Overzicht van het Groenendaal en omgeving, met links het bodecentrum, en rechts het Havenziekenhuis, 1958.

Onder de naam Groenendaal komt al in 1550 de kade ten zuiden van de Steigersgracht voor. Pas in 1576 werd de verbinding tussen deze gracht en de Nieuwehaven tot stand gebracht. Het gedeelte van de Steigersgracht, waarlangs het Groenendaal liep en dat gelegen was tussen de Valkenbrug en de Nieuwehaven, kwam ook voor onder de naam Groenendaalsgracht. De naam Groenendaal herinnert aan de oude toestand in het begin van de 16de eeuw, toen dat gehele gedeelte nog weiland en tuin was en men ten zuiden van de buitendijksloot (Steigersgracht) als in een groen dal kwam. Op 11 januari 1911 werd besloten tot demping van de Groenendaalsgracht. Daarbij verviel ook de vroegere Poppenbrug, die over deze gracht lag ter hoogte waar ze in de Nieuwehaven uitkwam. Het huidige Groenendaal ligt ongeveer ter plaatse van de vroegere straat van die naam.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt uit het Stadsarchief Rotterdam.

[voetbalshirtkopen]

Xavi negeert het ontslagbesluit van FC Barcelona

FC Barcelona besloot hoofdcoach Xavi te laten vertrekken, en het eerdere besluit tot contractverlenging was slechts een blanco cheque. Xavi's liefde is altijd FC Barcelona geweest, en niet iemand in het team. Hoofdcoach Xavi nam zojuist opnieuw afscheid van de rood-blauwe goedkope voetbalshirts en keerde wel in een andere hoedanigheid terug bij de club.

FC Barcelona verkeerde de afgelopen jaren in een lastige situatie, waarbij voorzitter Joan Laporta financiële problemen verdoezelde. Voormalig president Josep Maria Bartomeu bracht FC Barcelona een onomkeerbare financiële crisis waardoor het team niet meer naar de vorige vorm kon terugkeren. Huidig president Joan Laporta leidt FC Barcelona op persoonlijke titel en was de sleutel tot het uiteindelijke vertrek van hoofdcoach Xavi. Sinds Xavi de financiële problemen van FC Barcelona in de media openbaar heeft gemaakt, wil president Joan Laporta dit niet aan het licht brengen. Als gevolg hiervan kon Xavi geen hoofdtrainer van FC Barcelona blijven en behandelde president Joan Laporta hem niet langer met respect en hoffelijkheid. Toen Xavi met Joan Laporta samenwerkte, had hij van tevoren al psychologische voorbereidingen getroffen. Als hoofdtrainer moet Xavi niet alleen de status van de spelers begrijpen, hij moet ook de tactieken van het management en de tegenstanders van FC Barcelona begrijpen.

De mentale toestand van Xavi is zeer sterk en hij zal geen last hebben van het besluit van FC Barcelona om hem te ontslaan. Xavi voelt zich erg ontspannen nu hij niet langer de last heeft om FC Barcelona te coachen om het kampioenschap te winnen. Het FC Barcelona voetbalshirt is van grote betekenis voor Xavi, die in zijn carrière en coachingcarrière de grootste inspanningen heeft geleverd voor het team. Xavi zal zijn principes voor niemand veranderen. Hij gelooft in FC Barcelona, waar hij ook is.