#twee fucking keer

[posititties]

i did it again because it's literally all i can think about now

[alfvenwave]

meid...wees ff serieus 

[stomgetoeter]

.

[adorablesunshinefour]

NOOOOOO

HOE DE FUCK KAN IK TWEE KEER ACHTER ELKAAR PUNTEN VERLIEZEN?!?!?!? 😭😭😭 ik ben ineens veelste slecht in dit spel geworden :(

[nature-played-a-trick-on-me]

Het is zo raar dat je jarenlang kan rondlopen met vage psychische problemen die steeds erger worden en dat je geen hulp krijgt,dat je dan tot twee keer toe zeg moet aankloppen met he ik heb last van dingen die mij zijn overkomen en aangedaan, en dat je de eerste keer gewoon naar huis wordt gestuurd met "ga maar leuke dingen doen" en de tweede keer blijkt dat je toch eigenlijk wel zieke ptss hebt. Oh zelfde met autisme btw, vanaf 10 jaar oud geeft school aan goh misschien is het autisme en dan duurt het tot ik bijna 16 ben voordat ik echt grondig word onderzocht en tadaa diagnose autisme. En nu kan het ook nog zo zijn dat na behandeling voor ptss er nog weinig 'autisme' overblijft, er is bij mij zo'n grote overlap tussen autisme en ptss symptomen, hoe fucked up is dat

[zijdebloempje]

gewoon het feit dat je niks zei op dat appje… het feit dat ik het twee keer moest horen en mee maken om het écht te geloven… what the fuck

[eveniks]

Zwemmen tegen de stroming in #15

augustus “22 Ben thuis. stuur ik na Steef -.. Ik komt net uit de douche. Wil je eerst eten of zal ik afdrogen en in de auto stappen? Vraagt Stefano. Afdrogen Ik ga me nu omkleden Geef me 30  Als jij wilt eten is goed hoor Je hebt gewerkt snap ik. Antwoord ik.  -Ik eet even wat fruit komt goed. Of wil je per se wat later? Nee ik ben klaar. -Is nog 20 minuten rijden hè. Is goed. Wat heb je aan? -Simpel korte broek en dun overhemd. Wat wil je? Oké oké. antwoord ik. Een overhemd met knoopjes is namelijk exact wat ik nodig heb. Dat is namelijk zo uit. bedenk ik me.  -Nee wat wil je? vraagt Steef.  DAT JE AL IN DIE FUCKING AUTO ZIT zegt mijn hoofd. Inmiddels ben ik gigantisch ongeduldig en schreeuwt mijn hele lichaam naar aanraking van Steef.  Is prima. Hahahaha echt. Zeg effe als je vertrekt. stuur ik.  Steef controleert mijn adres nog even en dan: Oké ik vertrek nu.  Wacht, over 5 min -Oké oké. En dat nog 20 minuten toch? vraag ik. Ik kom naar je toe. Nu.  Oké. antwoord ik. EINDELIJK! 

Steef stuurt deze video en schrijft daarbij: “Zo ass omhoog.”

De deurbel gaat. 

Ik open de deur en laat Steef vlug binnen. Hij heeft een lichtblauw overhemd aan en crème korte broek. Daaronder draagt hij sneakers. Op zijn hoofd draagt hij een cap. Het bovenste knoopje van zijn overhemd staat open. Om zijn pols draagt hij een goudkleurig horloge. Deze droeg hij de vorige keer ook. 

We kussen elkaar direct, ik ben wat gretig en dat merkt Steef direct op. Doe maar rustig zegt hij. Hij heeft gelijk. Hoewel ik enorm hier naar uitkeek merk ik ook dat ik veel meer gespannen ben dan ik de vorige keer was en hoe ik mezelf ken. Ik voel me ook wat onhandig. Maar zijn aanraking maakt me kalm. Ik had het al warm maar nu hij binnen staat raak ik bijna oververhit. 

Ik neem Steef mee naar boven naar mijn slaapkamer. Daar heb ik inmiddels twee ventilatoren en van die koelingsapparaten geplaats die op water gaan. Dit alles om de tempratuur maar iets naar beneden te krijgen. Het is momenteel zo heet dat ik mijn huis gewoon niet goed gekoeld krijgt.

We zoenen teder en houden elkaar stevig beet. Ik maak zijn overhemd los, knoopje voor knoopje. Nog steeds ben ik erg gespannen. Steef duwt mij op mijn bed. Je hebt het echt warm hè merkt Steef op. Dat klopt ook wel want ik weet dat ik plakkerig aanvoel. Ik heb vooraf wel 3 keer gedoucht juist ook kouder omdat je vaak toch de warmte wat makkelijk aan kan. Maar door de opwinding en zenuwen heb ik mezelf helemaal over verhit.  Gelukkig ben ik thuis zeg ik. Steef stapt uit bed en begint zijn shirt weer aan te trekken. Wat doe je? Vraag ik. -Dat hoeft iemand maar één keer tegen me te zeggen. Antwoord Steef. Wat? vraag ik. Dan ga je maar naar huis. antwoord Steef. Dat is helemaal niet wat ik zeg. Ik zei gelukkig ben ik thuis. zeg ik.

Steef en ik raken in een discussie en Steef reageer abrupt en kortaf. Nee even goede vrienden. Dat soort dingen moet je gewoon niet tegen me zeggen. Ik bel wel een vriend voor je. Dan kan hij komen. Je vind hem vast leuk. 

-Doe eens normaal. Zeg ik. Ik laat jou toch niet voor niks komen. Ik wil jou en ik zei dat niet eens dus waar heb je het nu over. Blijf gewoon. Ondertussen hou ik stevig zijn hand vast. Ik ben absoluut geen enkele match voor hem. En binnen nog geen 3 sec geeft Steef wat gewicht tegen en klemt hij mijn arm. Oké ik blijf doe chill. zegt hij. 

Mijn hoofd kan niet helemaal verwerken wat hier nu gebeurt. Waarom Steef zo reageert op iets dat ik 1 al helemaal niet heb gezegd en 2 niet eens logisch is aangezien ik deze man al ruim een maand wil zien. 

We beginnen te vrijen en het gaat alle kanten op. Het is fijn met hem te zijn, hem tegen me aan te voelen en helemaal in elkaar op te gaan. Maar dat laatste is geen vanzelfsprekendheid. Want voor mijn gevoel proberen we het allebei te veel, het voelt alsof we tegen de stroming in aan het zwemmen zijn. We verliezen onszelf en elkaar in iets dat ons juist moet verbinden. 

Ik weet niet wat het is merkt Steef na een tijdje op. Ik weet exact wat hij bedoeld. We werken elkaar tegen. Ik merk dat Steef minder geil wordt. Misschien heb ik iets nodig? zegt Steef. Wat ik nu absoluut niet wil is dat hij nu vertrekt. Zullen we even naar beneden gaan en afkoelen? vraag ik hem.

Dat doen we. Steef vertelt dat hij wel eens jointje rookt en vraag of dat kan.  Ik heb er geen bezwaar tegen en vind het soms ook wel grappig om te doen. 

In de deuropening van mijn keukendeur staat Steef wat nonchalant te roken. Ik vind hem zo best sexy bedenk ik me. 

We nemen wat de drinken en nemen plaats op de bank in de woonkamer. Hier beneden is het wel wat aangenamer maar nog steeds is het erg warm in mijn huis. 

We kletsen wat maar het gaat niet echt ergens over. Het voelt allemaal een beetje off. Ik weet dat ik daar zelf best een aandeel in heb want ik zit vandaag heel erg in mijn hoofd. Misschien was het verlangen gewoon te groot, heb ik mij er zo op verheugd hem te zien, dat ik te veel verwacht van mezelf en dit moment. 

Het gesprek gaat over drugs, ik zou eigenlijk wel met een pilletje op de hele nacht met je willen seksen. of iets in die trant zegt Steef. Het is mij niet helemaal helder wat hij exact zei omdat de vraag voor mij een beetje uit het niets komt. Ik weet niet wat er met me is. Nee de vorige keer hadden we dit ook niet nodig. zegt hij. Ik probeer hem wat gerust te stellen door de warmte de schuld te geven om zo de sfeer goed te houden. Heel eerlijk weet ik ook niet zo goed hoe ik dit moet oplossen. Ik vind het echt heel fijn hem te zien. Ik heb hem gemist hoe gek dat ook klinkt. 

Ik zit zelf op de leuning van de bank en schuif naar hem toe. We beginnen te zoenen. Steef is lief voor me. 

Ik zak door mijn knieën en begin hem te pijpen. Steef doet dan iets waardoor ik nu steeds niet meer fatsoenlijk naar mijn kussentjes op de bank kan kijken. Hij pakt er één en legt deze onder mijn knieën. Dat is mij serieus nog nooit eerder overkomen. Dat iemand daar überhaupt over nadenkt. Voordat ik het weet zit ik met mijn twee knietjes op een fel oranje kussen en begint de sfeer die we zochten terug te komen. 

Nadat en daar mag ik mijzelf zeker een compliment voor geven Steef weer helemaal up and running heb neem ik hem aan de hand mee naar boven. We stappen mijn slaapkamer in en het lijkt wel een tropisch bos. Het vochtniveau is gigantisch en het is er nog warmen dan daarvoor. Maar dit keer zit het ons niet in de weg. In een stroomversnelling vinden we elkaar en pak ik mijn telefoon erbij om een momentje van dit te registreren. Maar in plaats van dat ik een goede foto maak kies ik voor video. Werd het toch nog porno bedenk ik me nu. 

Steef draait mij op mijn buik en begint me te kussen. Zijn hand gaat over mijn rug en hij mompelt nog wat over mijn witte huid. Dan begint hij mijn billen te kussen en begint hij mij te likken. Het voelt heel erg fijn en dat is een understatement. Ik weet dat dit voorbereiding is op de anale seks waar hij het eerder over heeft gehad en dat vind ik spannend. Hij gaat lang door en ik ben helemaal ontspannen. Alle niet wenselijke spanning is uit mijn lijf en eindelijk ben ik samen met hem in het nu. 

Steef neemt een andere positie aan en trekt mijn bekken naar hem toe. Hij merkt dat ik niet gelijk meegeef en vraag wat er is. Ik ben een beetje bang voor pijn vertel ik hem. Steef pakt stevig mijn pols vast en kijkt me aan Ik zou jou nooit pijn doen. Onmogelijk. IK SMELT! Ram er maar in dan zou ik nu bijna kunnen zeggen. Maar is alleen niet nodig want ik vertrouw deze jongen helemaal. Hij weet wat hij moet doen. Vervolgens kan ik zeggen dat ik echt na jaren eindelijk weer heb kunnen genieten van anale seks. Hij is beheerst maar na een tijdje worstelt hij ook met de intensiteit. Hij weet niet of hij nu er echt voor moet gaan en worstelt ermee. Dat zegt hij ook. Ik ben nog zo aan het zweven dat ik het laat voor wat het is. 

Nadat hij zijn hoogtepunt heeft gehad denk ik dat het klaar is. Hij vraagt me wat ik wil. Bedoeld hij nou wat ik wil qua seks? bedenk ik me. Ik reageer niet op zijn vraag. Zeg me wat je wilt? vraagt hij nog een keer. Ik durf niet echt te antwoorden. Zijn handen gaan over mijn armen en hij blijft aanhouden. 

Ik geef aan dat ik ook orgasme wil. Dat vind ik heel lastig om te zeggen omdat ik niet weet of hij dit nu bedoeld. Plus als alias ben ik dat helemaal niet gewent. Mannen doen of vragen dat nooit. Maar het is precies wat hij bedoelde. Want hij gaat er vol mee aan de slag en ik merk dat hij enorm zijn eigen grenzen aan het verleggen is. 

Als we klaar zijn grapt Steef ‘Ik ben nog nooit in mijn leven zo dicht bij een piemel geweest’. Het maakt dit alles gelijk een stuk normaler en dat is fijn. 

We kleven nog wat aan elkaar en langzaam gaat de tijd voorbij. Steef kleed zich weer aan. We lopen de trap af. 

Onder aan de trap maak ik excuses voor het begin van de avond. Ik geef aan dat ik wat in mijn hoofd zat omdat ik gewoon een lastige week heb gehad.  Dan moet je dat zeggen antwoord Steef erg direct. Dit is niet goed voor me. Zo moet je niet met me omgaan. Zijn reactie overvalt me. Maar ik heb geen zin om het uitgebreid nog over te hebben. Ik ben gewoon moe. 

Steef en ik nemen afscheid van elkaar op de manier zoals het niet hoort. De deur valt dicht en besluit de douche in te springen. Ik wil afkoelen en dan naar bed. Dus dat is wat ik doe. 

Maar die nacht. Ik doe geen oog dicht Steef houdt mij de hele nacht bezig.

[michness]

Well well well. Was skoon vir 14 dae. Nuwe rekord. Lol. Het so goed gedoen. Rerig trots op myself. Maar vanaand die boks wyn gesien daar staan. Kon dit net nie uit my kop kry nie. Dis die weirdste sensation. Het myself heeltyd probeer keer, geen rede om dit te wil doen nie? Hoekom?

But I did. Begin nou eers (na die 3de glas) iets te voel. It’s good. Ek’s nostalgies, dink oor goed. Dit doen help my organized mind.

Maar fok, ek is soveel fun nugter. En snaaks. En slim. I do love this girl. En ek gaan nog great goed doen. Al begin dit laat… but I’ve always been a late bloomer. So nothing new. Net gedink dat my start Koppi was, maar dit was dalk nie al nie.

Ek is obviously ‘n mens wat baie verskillende goed al gedoen het, en nog gaan doen. Seekat. Not one fit. Too many. Dis wel waar wat Liesl gesê het, ek gaan nog baie goed doen. Eers my liefde vind in my 40’s. Dis ook okay. Dis eintlik ‘n blessing op ‘n manier. Ek sal een van die lucky girls wees wat my lewe vir myself kan leef. Doesn’t that seem nice?

Jirrie elke keer as ek oor Nick wil begin skryf dink ek “ugh”. Shame. Lol. Nou wil ek alweer nie. Anyway. Hy het belowe hy sal kersfees geluk wense stuur. Het nou ‘n dag laat. Weet nie waar hy is nie. Hy sê net heeltyd hy sien my “soon”. Ek was koud, maar nou dat ek weer lees, kom dit nie eintlik so oor nie. Fok😂

Ek fokken fokken wens, WENS, ek kon net in die toekoms in sien, en weet wat gaan gebeur. Dude. Sê nou, hy los haar nooit nie? Damn. We need to think about this. And, confront this. Asap. Fuck. Veral as jy dalk hier wil bly. Can’t have this “married” guy come and fuck you every two weeks.

Maar nee. Keuse gemaak nou, in my nugter brein, legit nie meer sex nie. I’m done. Dis altyd complicated en messy. Done with that. As dit net ons was, sou dit soveel makliker gewees het. Maar die fokken Benoni stigma gaan altyd daar wees. Goeie nuwe naam! ;)

Wens ons kon bymekaar wees vir ‘n week of twee om te sien hoe dit sou wees. Nie een van ons twee was al ooit op ons beste behavior gewees as ons langerig bymekaar was nie. Fuck dis twisted.

[stefselfslagh]

Johnny Depp vs Amber Heard: na de vuile was, de wijze lessen.

Dit stuk verscheen op 21 mei in Zeno.

In de rechtszaak die de voormalige echtelieden Johnny Depp en Amber Heard tegen elkaar aanspanden, houden de advocaten volgende week hun slotpleidooien. Stef Selfslagh vond tussen de brokstukken van het ontspoorde celebrityhuwelijk tien levenslessen.

Voor wie de voorbije twee maanden heeft doorgebracht in een van de buitenwereld losgeweekt stilteklooster in Thailand: acteur Johnny Depp eist van zijn ex-vrouw, actrice Amber Heard, vijftig miljoen dollar wegens smaad. In een opiniestuk dat Heard schreef voor The Washington Post noemt ze zichzelf een slachtoffer van huiselijk geweld. Hoewel ze Johnny Depp in haar tekst niet één keer noemt, argumenteren de advocaten van Depp dat zijn naam tussen de regels wel degelijk te lezen is en dat het stuk van Heard zijn carrière aan diggelen heeft geslagen. Een lezing van de feiten die Amber Heard fanatiek betwist: ze beweert dat het Depp is die zich schuldig maakt aan laster en eerroof door haar beweringen over huiselijk geweld leugenachtig te noemen. En dus splitste ze haar ex bij wijze van juridische antitankraket een schadeclaim van niet vijftig, maar honderd miljoen dollar in de maag. 

De voorbije weken konden we ons dankzij de livestreams van Court TV teleporteren naar Fairfax, Virginia, waar Johnny Depp en Amber Heard er alles aan deden om elkaar voor het oog van de wereld tot ploerten te reduceren. Er werd gesneerd en gehuild, geblaft en gefoeterd, gechargeerd en gemanipuleerd. De kans dat Johnny Depp en Amber Heard gelouterd, laat staan wijzer uit hun eigen spektakelproces gaan komen, is nihil. Maar het is niet omdat de protagonisten zélf niet bereid zijn om iets uit hun relationele ellende te leren, dat wij dat niet kunnen doen. Daarom: tien dingen die we kunnen opsteken van het Depp vs Heard-proces.

1. Hollywoodsterren maken van hun leven net zo'n puinhoop als wij.

Als het geflipte huwelijk van Johnny Depp en Amber Heard ons één ding leert, dan is het wel dat het gras niet altijd groener is aan de overkant. Zélfs niet als die overkant zich ter hoogte van de Hollywood Hills situeert. 

Gepriviligieerder dan Depp of Heard kan een mens niet zijn: ze zijn buitengewoon mooi en wit, vieren Kerstmis op Caraïbische eilanden, kunnen zich laven aan onuitputtelijke voorraden fanliefde en beschikken over miljoenen dollars speelgeld. En toch bestaat het decor van hun huwelijk uit vernielde slaapkamers, gebroken pingpongtafels, gemolesteerde keukenkasten en met bloed geschreven boodschappen op spiegels, lampenkappen en kussenslopen. 

In een sms-bericht aan een vriend schrijft Depp over Heard: 'Let's drown her before we burn her. I will fuck her burnt corpse afterwards to make sure she's dead.' Verder trakteert hij haar op koosnaampjes als 'worthless hooker' en zou hij haar volgens Heard gepenetreerd hebben met een fles whisky. In de liefdesverklaringen van Heard aan het adres van Depp vallen dan weer de woorden 'washed up piece of shit', 'fat, old man', 'pussy' en 'coward'. Ook zou ze blikken lakverdunner in zijn gezicht gekeild hebben en hem met behulp van een aan scherven geslagen fles wodka een stukje van zijn rechtermiddelvinger afhandig gemaakt hebben. 

Om maar te zeggen: ook de levens van uitermate welgestelde en welgevormde mensen kunnen gierend uit de hand lopen. Tijdens een interview op het Britse TalkTV zei de Amerikaanse journaliste Megyn Kelly: "Emptiness can not be filled by fame or unlimited spending." Denk daaraan wanneer u nog eens in de verleiding komt om te denken dat al uw problemen zouden verdampen als u maar het lichaam van Margot Robbie, het charisma van Idris Elba of de bankrekening van Robert Downey Jr had.

2. De grens tussen dader en slachtoffer kan schimmig zijn.

Tijdens het proces werden verschillende geluidsopnames afgespeeld waarop ruzies tussen Johnny Depp en Amber Heard te horen zijn. In één van die opnames zegt Heard: "Tell them, Johnny. Tell the world that I, Johnny Depp, a man, am a victim of domestic abuse too. See how many people side with you."

Ook Laurel Anderson, de relatietherapeute die Depp en Heard een tijdlang bezochten, sprak in haar getuigenis over 'wederzijds misbruik.' Het lijkt er dus op dat het geweld ten huize Depp-Heard van beide kanten kwam. En dat ook deze rechtszaak aantoont dat huiselijk geweld niet het monopolie is van de man. 

Gerechtspsychologe Dawn Hughes, ingehuurd door team Heard, gebruikte tijdens haar getuigenis voortdurend de voornaamwoorden 'she' en 'her' wanneer ze het over slachtoffers van huiselijk geweld had. Voor de advocaten van Johnny Depp een reden om haar een gendergelijke tik om de oren te geven. Maar meer nog dan een genderkwestie is deze zaak een aanleiding om ons te bezinnen over onze stereotiepe denkbeelden over daders en slachtoffers. Slachtoffers, zo blijkt, kunnen ook daders zijn. En omgekeerd. 

In het Amerikaanse tijdschrift Entertainment Weekly zegt relatietherapeute Darcy Sterling: "Ons verstand vindt het prettiger wanneer één persoon duidelijk het slachtoffer is en de andere persoon onmiskenbaar de dader. Maar relaties bestaan uit mensen. En mensen zijn ingewikkeld. Als ik in mijn 27 jaar als therapeute iéts geleerd heb, dan is het wel dat in de overgrote meerderheid van problematische relaties beide partners voor problemen zorgen."

Precies hetzelfde, maar dan een tikje mooier, algemener en ironischer geformuleerd, schreef Ilja Leonard Pfejffer vorig weekend in De Standaard: "Na vierenvijftig jaar nadenken is de diepe wijsheid in mij gerijpt dat alle dingen twee kanten hebben." Voel u dus vooral geen pannenkoek wanneer u er op staat om in gesprekken met vrienden, familieleden en volslagen onbekenden de twee kanten van amoureuze aangelegenheden te belichten: het getuigt niet van slapheid, maar van wijsheid.

3. Begrip is een noodzakelijke voorwaarde voor vergeving.

In het inmiddels vermolmde jaar 2015 vertrouwde advocate Christine Mussche mijn bandopnemer een aantal levensbeschouwelijke overtuigingen toe. Ze had het onder meer over haar geloof in de genezende kracht van rechtszaken. "Slachtoffers moeten erkenning krijgen voor het leed dat hen is aangedaan en daders voor het traject dat aan hun daad is voorafgegaan. Als dat gebeurt kan een proces - hoe vreemd dat ook mag klinken - een intens mooie, helende gebeurtenis zijn. Want dan voelen zowel slachtoffer als dader zich na afloop beter en kunnen ze enigszins gelouterd verder." 

In dit geval zouden Depp en Heard al dan niet met vochtige ogen moeten erkennen dat ze elkaar bijna de verdoemenis in gekoeioneerd hebben, maar dat hun gedrag minstens gedeeltelijk te verklaren is door hun eigen gewelddadige verleden: Depp werd als kind door zijn moeder geslagen, Heard door haar vader. Als ze elkaar zouden kunnen zien als mensen die getackeld zijn door het leven, die achter hun prachtige voorgevel demonen huisvesten, zou er begrip en wie weet zelfs vergeving kunnen ontkiemen. 

Maar helaas: in Depp vs Heard wordt noch naar de waarheid noch naar mededogen gezocht. De inzet van het proces is: de liefde van het grote publiek terugwinnen. En dus verschansen beide partijen zich achter hun eigen gelijk en proberen ze elkaar, de ene PR-granaat na de andere afvurend, maximale schade toe te brengen. Het resultaat is dat Depp noch Heard als winnaar de rechtszaal zal verlaten. Dat ze niet naar hun penthouses zullen terugkeren als bevrijde mensen, maar als door en door gehavende zielen.

4. Haat is uit de hand gelopen liefde.

Een mens zou het zwelgend in alle cunt- en coward-retoriek nog vergeten, maar Johnny Depp en Amber Heard hebben elkaar fenomenaal graag gezien. Tijdens één van hun opgenomen gesprekken zegt Heard: "You could have anyone you want. I could have anyone I want. But I love you. I love your brain. I love your heart. I love being with you."

En toch, zoals Oscar Wilde ons al in 1898 liet weten in The Ballad of Reading Gaol: "Each man kills the thing he loves." (Waarbij het Engelse 'man' niet staat voor het Neder-landse 'man', maar voor 'persoon'.) Poëzieliefhebbers discussiëren al meer dan een eeuw over wat Wilde met zijn beroemde dichtregel precies bedoelde. Maar de mooiste, en misschien ook wel meest aannemelijke verklaring is degene die ene Michael Masiello geeft op kennisplatform quora.com: mensen kunnen elkaar verliezen door té hevig van elkaar te houden. 

Als we verliefd zijn, geven we de persoon die onze hartstocht opwekt buitensporig veel aandacht. We leggen hem likkebaardend onder ons vergrootglas en consumeren hem met overdonderende gretigheid. Alleen maar om na een tijd verbijsterd te moeten vaststellen dat de mens die we hemelse kwaliteiten hadden toegedicht aardser - zeg maar: banaler - is dan we onszelf hadden toegelaten om op te merken. Dat het door ons hart tot godenkind gepromoveerde wezen gewoon menschliches, allzumenschliches is.  

Zou het kunnen dat de liefde die Johnny Depp en Amber Heard voor elkaar voelden van de zelfvernietigende soort was? Dat ze elkaar zó hartstochtelijk ontrafeld en ontraadseld hebben dat er van de oorspronkelijke betovering geen sprankje meer overbleef? Indien ja, dan is dat dieptreurig. Maar ook troostrijk. Want dan is de haat die ze vandaag voor elkaar voelen een geval van uit de hand gelopen liefde. En dat is voor uw en vooral míj́n mensbeeld toch een opstekertje.

5. We hoeven onze idolen niet te idealiseren.

Op 2 mei ontsloeg Amber Heard het PR-team dat tijdens het proces over haar reputatie moest waken. Ze werd naar verluidt niet goed van de negatieve krantenkoppen die dag na dag over haar verschenen. Het geeft aan dat deze rechtszaak bovenal een populariteitsstrijd is. Een gevecht tussen twee PR-bureaus die maar één opdracht hebben: het besmeurde imago van hun cliënt saneren.

Juda Engelmayer van Herald PR, een New Yorks public relations-bedrijf, zegt in The Guardian dat Johnny Depp met plezier voor de rechtbank van de publieke opinie wilde verschijnen. "Na het opiniestuk van Amber Heard in de Washington Post, wilde Depp een podium waarop hij ook zijn kant van het verhaal kon vertellen. Dat podium werd de rechts-zaal van Fairfax County. En hij gebruikt het tenvolle: hij maakte van zijn getuigenis een entertainende vertoning waarmee hij heel wat toeschouwers - ook vrouwen - aan zijn kant heeft gekregen. De uitspraak van de jury is voor hem bijna bijkomstig. Wat hij écht wil, is de wereld laten zien dat hij nog steeds in staat is om harten te veroveren en het grote publiek te begeesteren."

Anders gezegd: de échte jury zit niet in de rechtszaal, maar op TikTok. En bestaat niet uit gelote burgers, maar uit fans die zich maar wat graag laten mobiliseren om hun liefde voor hun idool te belijden. Of zoals een Johnny Depp-fan in een Jack Sparrow-kostuum het verwoordde: 'We want to support our captain. If he's going down with the ship, we're going down with him.' De fans van Johnny Depp en Amber Heard bepalen in belangrijke mate wie uitein-delijk de public vote zal krijgen. Ze distilleren elke dag tendentieuze videoclips uit de procesbeelden en sturen ze vervolgens de wereld in, vergezeld van titels als 'Amber Heard's failing plan to ruin Johhny Depp' en hashtags als #AmberHeardIsAPsychopath.

Het bewijst nog maar eens dat onvoorwaardelijke fanliefde - of het nu voor een voetbalclub, een acteur of een professor kerkelijk recht is - een bedenkelijk concept is waar u zich beter niet aan laat vangen. Er is geen wet die u verplicht om blind te zijn voor de systeemfouten in uw idool. Bewondering en teleurstelling kunnen elkaar indien nodig perfect afwisselen.

6. Gevoelens zijn geen feiten.

Filosofe Alicja Gescinska schreef het in deze krant al eerder: we leven in een age of feeling. Onze maatstaf om te bepalen wat goed of kwaad is, is niet langer religie, en evenmin de rede, maar wel onze emoties. 

Gevoelens, zo lijken we met z'n allen te hebben besloten, zijn boven alle verdenking verheven. Zoals de Griekse god Harpocrates stilzwijgen als een onfeilbaar middel tot het verwerven van geluk aanbeval, zo beschouwen wij onze emoties als een onfeilbare vertolking van de waarheid. We voelen iets, en omdat we het voelen, is het waar. 

Het Depp vs Heard-proces illustreert hoe dwingend onze emoties geworden zijn. 'Ik geloof Amber Heard niet', schreef iemand op sociale media. 'Haar getuigenis voelt niet authentiek aan.' 'She's definitely a graduate from the Pinocchio School of acting', vertolkte iemand anders zijn op niets anders dan 'een gevoel' gebaseerde mening over de getuigenis van Heard. 

Met andere woorden: 'Flikker toch op met je bewijsstukken. Ik zal zelf wel uitmaken wie hier de waarheid spreekt en wie niet. Mijn gevoel bedriegt mij nooit.' Maar het is niet omdat Amber Heard op de getuigenbank in Fairfax County nog slechter acteert dan Paris Hilton in One Night in Paris dat ze de waarheid niet spreekt. Je kan zó hard je best doen om de wereld van je verhaal te overtuigen dat je toon en lichaamstaal Comedy Capers-achtige proporties aannemen. Maar dat wil nog niet zeggen dat je relaas ook gelogen is. 

Ook de media laten in hun berichtgeving over Depp vs Heard na om te wijzen op het verschil tussen feiten en sentimenten. 'Amber Heard krijgt publieke opinie tegen', kopten zowat alle kranten tijdens de eerste weken van het proces. Die titel was niet gelogen, maar wel gevaarlijk. Hij gaf subjectieve gevoelens over schuld en onschuld de allures van een objectieve werkelijkheid. Hij promoveerde een primitieve onderbuikreactie tot een belangrijk nieuwsfeit. En dat is verraderlijk. Want dan denken mensen in de beste 'waar rook is, is vuur'-traditie: 'Als iedereen zich massaal tegen Heard keert, moét ze wel aan het liegen zijn.' En zo muteert wat begon als een gevoel gaandeweg tot een vaststaand gegeven.

7. Hoe minder we over de levens van beroemdheden weten, hoe beter.

In een interview met The Guardian drukte de Amerikaanse communicatie-adviseur Evan Nierman - souffleur van ceo's en presidentskandidaten - zijn verwondering uit over het feit dat Amber Heard ooit haar opiniestuk schreef en dat Johnny Depp vervolgens besloot om haar aan te klagen. 'Beiden verbergen meer lijken in de kast dan het gemiddelde spookhuis. Je zou denken dat dat hen tot enige terughoudendheid zou aanzetten. Niet dus.' Volgens Nierman is het Depp vs Heard-proces een waarschuwing voor andere beroemdheden. "Als je in opiniestukken of interviews over je persoonlijke leven praat, loop je het risico dat je vroeg of laat en plein public gênante privé-aangelegenheden zal moeten bespreken."

Zoals Johnny Depp dus, die in Fairfaix County moest bevestigen dat hij zijn body-guard wel degelijk een sms-bericht had gestuurd met de woorden 'I'll smack the ugly cunt around before I let her in.' Of zoals Amber Heard, die aan de jury moest uitleggen dat de uit-werpselen die Johnny Depp na een ruzie op zijn bed had gevonden niet uit háár poeper waren gekomen, maar uit die van Boo, hun Yorkshire terrier, die nota bene darmproblemen had gekregen omdat ze de marijuana van Johnny Depp had aangezien voor de tonijnpaté van Whiskas. 

Lang verhaal kort: discretie gaat in celebrity-huishoudens een glorieuze comeback maken. Is dat erg? Integendeel. Hoe minder we over de al dan niet gedegenereerde levens van beroemdheden weten, hoe beter. Kunnen we onze aandacht eindelijk weer toespitsen op de verschillen tussen het confederalisme en het separatisme. Of op de maandelijkse doorbraak in het dossier van de Bende van Nijvel.

8. Lichaamstaalexperten zijn te mijden.

Elk nieuwsverhaal heeft zijn experten. Tijdens de coronacrisis kon je geen laptop openklappen zonder een viroloog te zien opdoemen, tijdens het Depp vs Heard-proces ontkom je met geen mogelijkheid aan lichaamstaalexperten. Alleen zijn de laatsten in wetenschappelijk opzicht een paar tikjes minder geloofwaardig dan de eersten.

Denise Dechamps van The Body Language Academy vond het verdacht dat het gezicht van Amber Heard weinig emotie vertoonde wanneer ze vertelde dat ze door haar man geslagen werd. Ook noemde ze het veelzeggend dat Johnny Depp tijdens het bekijken van de video waarin hij zijn keukenkasten een pak slaag geeft naar een zakdoek greep. "Er waren geen tranen te zien. Dan vraag ik me toch af of die zakdoek niet strategisch was."

Strategisch of niet: zakdoeken doen me denken aan de Vlaamse groothandel die zich aanprijst met de slogan 'Uw partner in textielhygiëne.' Ooit trek ik een blauw pak en bruine schoenen aan, loop ik in gestrekte pas en met uitgestoken hand op een bedrijfsleider toe en zeg ik hem: "Ik ben uw partner in textielhygiëne." Liever dát dan te moeten zeggen: "Ik ben uw lichaamstaalexpert."

9. Alcoholisme kan een keuze zijn.

Tijdens het proces werd verschillende keren een video getoond waarin een woedende Johnny Depp zich in de keuken een glas wijn inschenkt. Eén van de advocaten van Amber Heard vroeg Depp of hij dronken was op het moment dat de video werd opgenomen. "U schonk zichzelf een megaglas rode wijn in, correct?" "Een megaglas?", antwoordde Depp. "Ik schonk mezelf een groot glas wijn in. Ik achtte dat noodzakelijk."

Met andere woorden: alcoholisme kan een keuze zijn. "Ik heb mijn besluit om alcoholist te worden niet lichtzinnig genomen, edelachtbare. Een mens kan beter beneveld dan gekneveld door het leven gaan. Maar dat neemt niet weg dat het alcoholmisbruik dat mij door mijn ex wordt aangewreven, net zoals de aanhoudende regenval in Zuid-Afrika en de tegenvallende kwartaalcijfers van Philips, volledig háár schuld is, laat dat duidelijk zijn." 10. Laten we blijven lachen.

De meest in het oog springende Amber Heard-advocaat heet Ben Rottenborn, een naam die het beeld oproept van een menselijke Rottweiler die, obscure procedureregels en vergeten precedenten snauwend, de tegenpartij aan flarden scheurt. 

Op een gegeven moment vroeg Ben Rottenborn aan Johnny Depp: "Eén van de mensen waarmee u regelmatig drugs gebruikt, is Marylin Manson, niet?" Rottenborn dacht wellicht dat hij door Depp te koppelen aan Marylin Manson, de Amerikaanse zanger die verdacht wordt van het mishandelen en misbruiken van meerdere vrouwen, de jury tot guilty by association-gedachten zou kunnen verleiden: 'Als die Depp na de werkuren met een vermoedelijke smeerlap als Manson op de lappen gaat, zal hij zelf wel geen haar beter zijn.' 

Maar Johnny Depp liet zich door de vraag van Rottenborn niet uit zijn lood slaan. "We gebruikten samen weleens alcohol en cocaine", gaf hij toe. Om te vervolgen met: "Ik heb Marylin Manson ooit een pil gegeven. Opdat hij zou stoppen met praten." Gegniffel in de rechtszaal, gelach in de Amerikaanse huiskamers. Voor Ben Rottenborn zat er weinig anders op dan 'no more questions, your honour' mompelend terug in zijn mand te kruipen. 

De moraal van het Manson-verhaal? Ook al bevind je je in een deels zelf veroorzaakt relationeel inferno: blijf lachen. Zoals Gunter Lamoot ooit zei: "De lach is het water dat je aan het plantje geeft om het levend te houden." Dat geldt ook - en misschien vooral - voor de plantjes in de rechtbank van Fairfax County.

[1millionpieces]

"Ge zijt fucking niks"

Ik wil u raken net zo hard als dat jij mij raakt. Met uw mooie woorden en leugens. Ik gaf u de kans om eerlijk te zijn, twee keer zelfs. En toch liever de leugen, de waan om mij onder speed dial te houden als er niemand anders is. De gemakkelijkheid. De macht.

En ik wist het, jongens als gij vallen niet op muisjes gelijk mij. Ik liet mij inpakken door uw mooie woorden, ge zei alles wat ik wou horen. Ik wou het geloven. Ik wou geloven dat gij anders waard.

Het is mijn eigen stomme fout.

Waarom zou je voor mij gaan als je eender wie kan krijgen?

[jessefien]

Dag 120: dood, verderf en dramatiek

De dag begon slecht met regen. Stief vele regen, donder, bliksem,... noem maar op. Maar niet met ons wi! Botten aan, kap op en hop! Het is hier te mooi bij het Vikos national park om niet uit den otto te komen, dus hop, deruut, Wolfje! Z'n pruillipje veranderde in schaterlachen toen de goden ons gunstig gezind waren en hij in de plassen kon springen. We kregen zelfs enkele minuten zon! Geen enkel vlaagje kreeg ons klein en zelfs toen Pietje de dood in de vorm van een dooie koe passeerde, bleven we vrolijke stappers. Nog een buitje, snel de camper in, nog een wandelingetje tot in Kipoi. 5km zonder regen! Top! We passeerden speciale bruggetjes en dramatische bergen en beukten tegen de wind om elke viewpointje mee te pikken. De leisteentjes hier maken een waar spektakel van de canyons. Aperitivo in het midden van een storm, dat kunnen wij ook! Hoog en droog in 't camperke om 15u 's middags. Santé! Nu naar Ioannina. De weergoden vonden het welletjes met ons geluk en de bakken regen vielen weer uit de lucht. Tijd voooooor... Ikeaaaa! Ja ja! Dat doet iedereen toch gewoon graag!? Maar ons geluk was van korte duur. Bijntje (!!!!!) mocht Ikea niet binnen zonder rapidtest van de apotheker en een mondmasker. Gedaan met de pret. Wij muilkorfden ons kind nog nooit eerder dus vonden dit erover, maar dat molletje wilde zo graag een cadeautje. Ze had er al dagen naar uitgekeken dus besloten we het toch te doen. In de apotheker was het komen en gaan voor speekseltestjes en wij vroegen ons af of die apotheker dat wel goed deed, maar kom, we hadden ons blaadje met negatieve Bijn en een mini mondmaskertje van unicorns en we doken de Ikea in op zoek naar een cadeautje. Stiften voor Bijn en een knuffelBagheera voor Wolfie (dezelfden zoals Nonkel Rijn meer dan 20 jaar geleden). Nu richting haven van Igoemenitsa want we hadden een boot te halen naar Brindisi in Italië. Eerst om 0u, maar we kregen een bericht dat het 3u ging worden door storm op zee. Dat belooft. Wetende dat mijn roste sidekick zijn maaginhoud moeilijk kan controleren op boten... Soit, we gingen eerst door weer en wind dineren in een hip cafeetje en moesten keihard binnenstormen door de douches buiten. Lekker in de Thirsty Dog. Terug in de camper reden we twee straten verder waar we parkeerden voor de haventerminal. We spraken af dat mama en Jesse de tickets gingen regelen terwijl ik in de camper de kindjes in bed ging steken en mama haar bed ging ombouwen. En van wat er toen gebeurde, ben ik nog altijd niet goed. Mama en Jesse weg. Tandenborstel in de kindermondjes. Ik had een minibeetje plaats om het reuzetapijt die we kochten in Albanië uit het bedje van Wolf te sleuren en daarmee Mamsie haar bed te maken aan de andere kant waar de tafel staat. Ik pak het tapijt en denk 'tiens zo warm dat dat nog heeft' en drapeer het op de matras van mama haar bed. Ik wil haar kussen pakken en draai met terug om in het smalle gangpad en IK KIJK RECHT IN DE OGEN VAN EEN MENS! EEN MENS DIE IK NIET KEN!!!!!!! Het was een jongen van maximum 18 jaar die in foetushouding achteraan Wolfje z'n bed lag. EEN MENS! Ik ging dood van schrik en tierde de hele camper bij elkaar. 'GET OUT!' bleef ik maar tieren. De jongen was doodsbang rechtgesprongen en liep naar achter waar hij de deur niet openkreeg. Ik moest over de jongen leunen al krijsend om die deur open te doen en smeet hem bij z'n kraag buiten. 'Get the fuck out!' Ik tierde zo luid dat alle mensen die buiten aan de terminal stonden wegliepen van schrik en de jongen was ook al snel verdwenen. Ik riep en riep en belde Jesse duizend keer tot hij en mama in paniek naar buiten kwamen gelopen. Op de parking hadden we ervoor al jonge gasten, duidelijk vluchtelingen, zien hangen Maar om er dan eentje in het bed van je zoon te vinden... Ik ben nog steeds in shock. Eerst van de schrik en nu van het schuldgevoel. Wij zitten hier beetje te roadtrippen en die jonge gast moet z'n leven riskeren... Ik had hem beter een goeie jas of wat eten ofzo gegeven, maar de schrikreactie was sterker op dat moment. Nadat we de strenge douane doormochten ging het beter

met mijn gevoel. Aangezien er nog enkele vluchtelingen hardhandig uit andere voertuigen werden gesleurd en onze camper voor de eerste keer vanbinnen ondersteboven werd gekeerd door een politieagent met zaklamp, dachten we dat het toch beter was voor die jongen dat ik hem had weggestuurd... het ging nooot gelukt zijn... Bijntje kwam er met de schrik vanaf, maar was superdapper en Wolfje vond het heeeel grappig dat ik zo luid tierde. Hij snapte het niet, zei hij, want bij verstoppertje moet je toch juist stil zijn?! Het brak m'n hart nog meer. Ik wachtte voor de boot tot we mochten binnenrijden en staarde voor me uit de woeste zee in terwijl de rest van ons camperke sliep. Om 3u droegen we twee slapende kindjes de kajuit in en wobbelden de hele nacht de golven door tot aan Italië. Italië!

Ik hoop tot in het diepste van m'n hart dat de jongen hier ook ooit mag landen.

[lateforitall]

ADHD - Niet te veel en niet te weinig aub

Geschreven door Tessa

JAAAAA! Denk ik elke keer als ik denk te weten wat ik wil zeggen en begin te typen. Twee zinnen vliegen uit mijn vingers en dan ineens, is er niets. Behalve twijfel. Net als Val heb ik moeite met deze eerste. Ook ik kan niet kiezen. Want jemig. Ik wil zo veel vertellen en deze allereerste, pfoe. Dit moet de perfecte knaller zijn.

Dus kiezen. Waar ik nu honderdduuzend opties heb, wil ik er het liefst twee. Goede kans dat ik kies en op het laatste moment wissel van keuze. Maar twee. Dat lukt. 

Er is zo verdomde veel waar ik het over wil hebben. En ALLEMAAL is het even belangrijk. 

Nog lastiger. Het heeft allemaal invloed op elkaar dus hoe kan ik nou een onderwerp kiezen zonder allerlei zijpaadjes te nemen? Zonder de context te schetsen. Context is alles bepalend. Voor mij in ieder geval. En ik wil óók graag dat anderen die context begrijpen.

En ook ik ben bang. Wat gaan de reacties zijn? Zullen mensen niet vinden dat ik gewoon niet zo moet mauwen? Zullen ze denken dat ik aandacht wil? Of, erger nog, komen ze straks met medelijden of verzachtende woorden? Gaan ze me vertellen dat het komt door de maatschappij en dat ze niet van labels houden? En moet ik me dan inhouden om niet al mijn zwartgallige reacties en pijn uit te spugen? 

Want jemig. Bijna twee jaar geleden kreeg ik mijn ADHD diagnose. Het gecombineerde type (ADHD-C), wat, kort gezegd betekent dat ik én aandacht en concentratieproblemen heb én hyperactief en impulsief ben (en als ik niet kan bewegen, dan wordt de lichamelijke beweegbehoefte omgezet in nog meer drukte in mijn hoofd).

36 was ik en wat heeft het mijn leven veranderd. Verbeterd. Lichter gemaakt. Makkelijker. 

Langzaam word ik aardiger voor mijzelf, leer ik dat de stem, waarmee ik mezelf van kritiek voorzie vaak helemaal geen gelijk heeft. Dat die stem gebaseerd is op altijd geprobeerd te hebben mezelf aan te passen. Door altijd gehoord te hebben dat ik het gewoon moest doen. Dat ik laks ben. Dat ik het niet belangrijk genoeg vond. Dat ik zo slim ben. Dus ik zou -vul maar in- gewoon moeten kunnen. Langzaam leer ik dat ik niet de fuck up ben die ik dacht te zijn. Dat ik gelijk had wanneer ik zei dat veel dingen voor mij anders werken. Dat het klopte wanneer ik het gevoel had dat mijn hoofd anders werkte dan voor veel anderen. Ik leer dat ik gelijk had als ik zei dat ik daadwerkelijk mijn best deed maar het me niet lukte.

En die zelfhaat stem in mijn hoofd? Langzaam leer ik om die af en toe te negeren. En dan te doen zonder af te wegen of het te veel of te weinig is.

Jarenlang zei ik tegen mezelf dat ik me zou laten testen als ik echt vast zou lopen. Hoe dat vastlopen eruit zou zien? Geen idee. Zo concreet was het plan niet uitgewerkt. Maar eerlijk gezegd denk ik dat ik onder een brug had moeten liggen om dat punt te bereiken. Gelukkig was er een vriend die me een deadline gaf. Hij had al maanden naar me geluisterd toen ik zei dat ik misschien de huisarts wel ging bellen. Hij wilde een datum. En gelukkig, toen had ik een deadline, want daar doe ik het goed op, dus ik belde en ik ging. Eindelijk. Ik werd doorverwezen. Deed mijn verhaal. Testen vond de psycholoog een goed idee. Angstig wachtte ik op de uitslag. Want, sja, ik had dit waarschijnlijk zelf verzonnen en moest gewoon harder mijn best doen. Die angst bleek ongegrond. Ik had bijna niet hoger kunnen scoren en bleek een typische ADHD-er.

En nu? Bij zoveel situaties denk aan de jongere Tessa. Dan denk ik aan hoe onnodig streng en boos ik ben geweest op mezelf. Hoe onterecht ik me de eeuwige faler voelde. Hoe ik op de kop kreeg voor dingen waar ik echt gewoon heel beperkt in ben. Dan denk ik aan alle momenten waar ik eigenlijk hulp had moeten krijgen. Maar het niet kreeg of het niet voor elkaar kreeg er om te vragen. 

Vaak vraag ik me af hoe het kan dat het zo lang duurde voor ik besloot dat er misschien meer aan de hand was dan dat ik lui en laks was.  Want ik leer meer en meer over ADHD en ik praat met andere ADHD-ers en elke keer opnieuw valt me op wat voor typische ADHD-er ik inderdaad ben. 

Ik deed een sociale opleiding, werkte met jongeren met ADHD (en snapte niet hoe het kon dat anderen hen niet begrepen want het was allemaal zo logisch) en ik had geen idee. We weten te weinig. Het beeld dat de meeste mensen hebben van ADHD is niet ADHD. Dat is het topje van de ijsberg. Dat is over het algemeen het deel waar andere mensen last van hebben. Wat er weer voor zorgt dat ADHD-ers heel erg hard hun best doen dat deel te onderdrukken. Te maskeren. Het zorgde ervoor dat ik me nooit goed genoeg voel. Maakt niet uit waarmee. Want ik zou beter moeten kunnen. En wat blijkt, ook dit is een typisch gevolg van (onbehandelde) ADHD. Het gebrek aan kennis zorgt voor stigma. En het gebrek aan kennis zorgt ervoor dat veel mensen zonder diagnose blijven. Onbehandelde ADHD zorgt in veel gevallen voor depressie, angsten en zelfhaat. ADHD is neurologisch. En het is serieus beperkend. En slopend.

Die wetenschap, in combinatie met hoe enorm de diagnose, therapie, medicatie en alle kennis die mede ADHD-ers online delen mij geholpen heeft, zorgt ervoor dat ik toch doorzet om deze shit online te gooien. En hier samen met Val onze ervaringen te delen. De waarom van deze blog.

Want echt. We moeten hier meer over praten. We moeten meer praten over mentale gezondheid. 

Dus zo wordt deze blog de zoektocht om onszelf nog meer te begrijpen. Om kennis te delen. Elkaar te steunen. Ervaringen te delen. Om shit kwijt te kunnen. Maar ook om anderen wat meer inzicht te geven in ADHD en hoe het invloed heeft op je hele leven. 

Tijdens dit schrijven is de bekende eeuwige twijfel of ik het wel goed doe aanwezig. De twijfel of het wel duidelijk is, of het wel gewenst is, of het wel genoeg is maar niet te veel, of of of of. Die eeuwige twijfel, voor je gaat doen maar ook nadat je iets gedaan hebt. Gezegd hebt. Niet gedaan hebt. Niet gezegd hebt. Gek word ik er van. Maar ik ben het ook gewend. Dus hier zijn we dan.

NOU EN! Prikte ik pasgeleden met inkt en naald in mijn been als herinnering (ik kan mijn impulsen prima bedwingen hoor). Dus. Nou En. Hier heb je het.

* Om het niet te weinig te laten zijn sluit ik af met wat losse gedachten waar ik hoogstwaarschijnlijk wel meer over ga vertellen:

- Ik had pasgeleden ineens tranen in m’n ogen omdat ik een pagina studiemateriaal door had gelezen zonder tig keer de draad kwijt te raken. (Ritalin ik hou van je)

-  Wist je dat er meer mensen zijn voor wie sommige geluiden fysiek pijn doen? Ik nu wel en ik ben zo blij te weten dat ik me niet aanstel.

- Executive dysfunction is een BITCH (geloof me, hier komen we beide vaak op terug). Maar het bestaan ervan betekent ook dat ik dus niet lui ben. 

Of laks. 

- Lui is een kapitalistische kut uitvinding

- Het onderdrukken van wiebelen en ander bewegelijks (ja hoi, ik wil ook graag sociaal geaccepteerd worden) saboteert mijzelf. Hoe veiliger ik me voel om dit niet tegen te houden, des te prettiger en kalmer ik me voel.

Deze blogpost ontstond in 6 etappes en bevat zo’n 66 keer tranen. Werd geproduceerd met begeleiding van 4 playlists waarvan ongeveer 20 liedjes werden geskipt. En ten tijde van dit alles werd er zeker 13 keer gevloekt en minstens 12 keer heel diep gezucht. 

Liedje dat op repeat ging: Turnstile - Gravity

[offtoljubljana]

122. Nog meer mooie foto’s van Slovenië

26/06/2020

Sorry Caroline, maar ik ga je weer jaloers maken. 

Het is 22:22 en ik luister naar Falsettos. Daar kom ik later op terug. Gisteren heb ik de hele dag binnen gezeten. Hoera, happy Independence Day! Wat een feest. Alsnog, wegens de politieke onrust in het land lijkt het erop dat het niet de meest feestelijke dag is, maar.... i don’t care.

Wegens de feestdag, was er geen Open Kitchen op 25 juni. Open Kitchen begon vandaag weer. 

Vandaag werd ik wakker en oh boy, it’s been a while, maar het is een musical Corona video! Nu van mijn favoriete musical Hedwig and the Angry Inch. Ja, Corona is nog steeds een ding in deze wereld.

Vraag me niet hoe het hier met Corona zit, want ik wil er eigenlijk niet aan denken. Als er een grote update is, hoor je het wel. Geniet zolang van Hedwig.

De dag begon dus (om, uh, 12:30) met allemaal musical video’s en Ham4Ham’s. Toen besloot ik om boodschappen te doen. De maskerplicht is weer terug, maar er waren nog steeds een paar mensen zonder masker in de supermarkt. Ach. Ik heb er geen last van om een masker op te doen. Het is het minste dat je kunt doen en ik snap niet waarom mensen er zoveel om zeiken.

Dus: supermarkt. Toen bleek het dus super warm te zijn en ik had een lange broek aan. Yikes. Eenmaal thuis veranderde ik mijn outfit voor dit weer en toen nam ik de bus naar het centrum voor lunch bij Open Kitchen. Ik vind Open Kitchen gewoon echt heel leuk en normaal ben ik geen fan van eten-gerelateerde dingen. Ik liep door de stad en ik zag dit coole gebouw:

Anyway, toen naar Open Kitchen. 

Het was best rustig, maar ik denk dat het drukker is rond het avondeten. Voor mijn lunch nam ik een loempia en een ander soort van broodje bij Restavracija Kitajski vrt. Ik wilde eigenlijk dumplings, maar dat hadden ze alleen met garnalen.

Ze hadden ook grotere gerechten met noedels en gebakken rijst, maar ik wilde iets kleins. Daar had ik achteraf spijt van, want ik had nog honger. Ik liep even rond en ik kwam bij de kraam van TWISTER Ice Cream Rolls. Normaal is die kraam mega druk. Ik was door de war, want ik wilde die rolletjes, maar ik zei dat ik ijs wilde en het was best duur. 

Blijkbaar waren die rolletjes het ijs. En ja, ik weet dat de naam Ice Cream Rolls is, maar er zijn ook ijs pannenkoeken opgerold, dus ik dacht dat dat de Ice Cream Rolls waren. Ik keek dus naar hoe die rolletjes werden gemaakt en ik had spijt, want ik was onder de indruk dat ik normaal ijs had besteld (ook al ging niemand ijs voor me halen).

Wat doen ze dus? Ze zetten alle ingrediënten op een plaat en daarna doen ze er melk bij. Dan hakken ze alles in stukjes t/m het een soort smurrie wordt. Die smurrie wordt uitgesmeerd over de plaat en het wordt hard. Daar maken ze rolletjes van.

Ik heb er een filmpje van gemaakt.

Ik had dus niet door dat dat het ijs was, want ik dacht dat het warme platen waren. Toen een medewerkster de witte chocolade op de plaat legde, kwam er namelijk rook. Daarom dacht ik ook dat dit de pannenkoeken waren (ik zag niet dat die aan de andere kant werden gemaakt).

Toen iemand mijn ingrediënten op de plaat zette, had ik pas door dat dit het ijs was, dus toen was ik mega door de war. Wat had ik nu besteld?

(Negeer de overduidelijke foto van de ijs rolletjes. Dit was niet mijn meest trotse en intelligente moment.)

Toen ik de ijsrolletjes kreeg, was ik verbaasd. Het was mega koud. Oké, dat had ik wel verwacht, want het is ijs, maar die platen leken gewoon op kookplaten. Dit was een ervaring en meerdere mensen kwamen kijken. Als die twee medewerksters tegelijkertijd alles kapot hakken, dan is het mega luidruchtig. Dat zorgt voor aandacht. Je hoort het in de video.

Maar hoera, Bueno met witte chocolade en donkere chocolade. Het was zo goed. VIGÒ who idk her?

Er waren ook veel toeristen. Ik had nooit gedacht dat ik toeristen zou missen, maar er liep een vrouw met een pet en mega grote rugzak met eten, terwijl haar man een kindje met een zonnehoedje op de arm had. Toeristen! Er waren ook veel Duitse gezinnen. Hallo, hallo, wilkommen in Ljubljana!

Toen ik het op had, besloot ik door de winkelstraat aan de andere kant van de rivier te lopen, want daar zijn de kleinere winkeltjes. Ik wil namelijk nog verjaardagscadeau’s kopen, maar ik vond niet echt iets geweldig. Wel kocht ik een schriftje met Ljubljana bij de GUD Shop. Ja, voor mijzelf. Misschien moet ik weer een keer naar BTC voor cadeau’s.

Ik liep langs een universiteitsgebouw en ik hoorde muziek. Het was de faculteit van “glasbo”, oftewel muziek. Ze spelen weer, dus dat verklaart waarom er jongeren met instrumenten rondliepen op Open Kitchen.

Ik besloot om langs het water terug te lopen, maar het was rond de 29 graden en ik liep in de zon. Ik en zon. Geen goede combinatie, dus ik ging over de brug naar de andere kant en ik besloot even te zitten. Toen zag ik dit:

Dit is een mooi uitzicht. Dit zag ik toen ik me omdraaide. 

Ik woon hier al vijf maanden, maar ik kom nooit zo ver in de straat en dan loop ik dus aan de andere kant. Gelukkig heeft de zon ervoor gezorgd dat ik nu dit zag. En natuurlijk waren er draken.

Je kon de trappen naar beneden om nog dichter bij het water te zitten, dus dat deed ik. De toeristen zijn terug, dus de toeristische boot tours zijn ook terug. Zoveel boten!

In de schaduw was het geweldig, want er was ook wind. Er waren mensen aan het lezen en aan het schrijven. Het is gewoon fijn. Misschien moet ik ooit mijn verf meenemen.

Inmiddels was het bijna 19:00 en het protest zou beginnen. NO THANKS. Om eerlijk te zijn ben ik het met de demonstranten eens (lang verhaal), maar zoals ik blijf zeggen: nope. Als ik hier zou wonen, dan zou het anders zijn, maar ik zie het nu als een vakantie. Ik chill lekker aan het water. Ik eet fijn ijs. Ik maak foto’s. Chill. 

Aangezien de protesten dus steeds heftiger worden, besloot ik om te gaan. De vorige keer had de politie namelijk straten afgezet om demonstranten te scheiden enz., dus ik liep terug naar de bus en ik maakte ook nog even deze coole foto:

Verder was er een optreden in het universiteitsgebouw, of dat denk ik. Ik hoorde weer muziek en achteraf was er applaus. De bus kwam aanrijden, dus ik rende naar de bus en zo ging ik naar huis. Twee tieners die ook op de heenweg aanwezig waren, zaten nu ook weer in de bus. 

Eenmaal thuis belde ik even met pa en ma. Wat nu?

Falsettos.

Ik dacht: “Fuck it, it’s Falsettos time!” 

Ik kijk/luister er nu naar. Ik ben bij het einde. Falsettos is één van de beste musicals ooit en het is professioneel opgenomen. Je kan het kopen, maar voor 25, 26 en 27 juni is er een gratis sing-a-long versie op BroadwayHD. Je hebt niet eens een account nodig! Ik raad deze musical zo erg aan, dus je kan het morgen nog zien. Het is een meer “traditionele” musical qua muziekstijl en ik luister meer naar rock en contemporary musicals (en blijkbaar ook Russische techno-pop opera rave musicals, huh), maar het is gewoon zo goed.

Ik nam mijn Switch erbij, dus het was een goede avond.

En hey, het is Marina!

Maar na anderhalf uur spelen, had ik even geen zin meer, dus ik besloot dit te schrijven. Dus ja, het laatste half uur van de musical heb ik dus meer geluisterd dan gekeken, maar hey, ik heb nu niet keihard zitten janken!

De musical is zo goed. Het ene moment ben je keihard aan het lachen, want het is hilarisch (tekst van het eerste nummer: Bitch, bitch, bitch, bitch, funny, funny, funny, funny, bitch, bitch, bitch, bitch, bitch, BITCH! Now and then!) en het andere moment ben je keihard aan het janken. Ah. 

Dus ja, zoals Cordelia zingt in A Day In Falsettoland: “How was your day?”

Mijn dag was goed.

[futuristicstrangerinfluencer]

Die storie oorvertel

Waar begin mens?

Ja dit is lank,maar dit verduidelik baie,lees tot die einde eendag asb...Dit is die laaste ding wat ek jou in my lewe sal vra...Nadat ek send gedruk het,gaan ek weer die kasdeure toemaak..HIedie is die eerlikke waarheid in plein afrikaans.

22 Desember 2018...Toe ek n ander kant v jou ontmoet het,waarheid is ek het in die begin weggebly want my oupa het altyd gese die manier hoe 2 mense ontmoet is die manier wat dinge gaan bly...En ek wil nie op verneek word nie.(Alhoewel ek weet jy is nie regtig daardie tipe persoon nie,lees net tot die einde, laaste ding wat ek jou ooit sal vra in my lewe)

23 Desember,my pa kom by my woonstel aan, so hoog op meth mens sweer hy sweet die kak,hy en sumarie het baklei en nou is ek sy toevlug...

24 Desember, ek moet saam met my pa huistoe gaan,want wie wil kersfees alleen spandeer?

25 Desember...Kersfees by Sumarie se ma-hulle...Kon net sowel alleen wees,Oh het ek gemention my pa en sumarie is nogsteeds dik getik?

26 desember tot 14 Januarie,verveeldheid en drk van my pa-hulle af het my laat meth try en lsd en ek rook weer dagga,dinge is so deurmekaar ek weet nie watdevok gaan aan nie.

15 Januarie, Anette kom haal my, tyd om teologie te swot!Ek wou nooit nie,maar die jaar voor dit was dit my enigsste opsie,voordat ek my 2de beurs gekry het.

16 - 20 Januarie, Ek doen alles in my vermoe om van studie rigting te verander,maar dit is onmoontlik.Ek kry nie vriende gemaak nie,maar ek weet mos cuben bly in pta, kom ek bel hom.

21 Januarie tot 11 JUlie...Ek en Cuben is goeie tjommies,ek gaan nie meer campus toe nie want ek haat my studierigting,ek moet wel mention ek hardloop nou 2 grade,teologie + fisiologie,genetikjka en sielkunde...Om die waarheid te se is ek oorweldig met die werk want ek moiet altwee grade deurkom anders kan ek nie volgende jaar anngaan nie.Moet ek mentiion ek en Cuben het gaan suip,toe dwelms gedoen....Van daar af was ek permanent op een of ander chemical sodat ek myself net kan numb...Staan 9 uur die aand op gaan slaap 5 uur, as ek nie meth opf kat of ecstasy of coke in het nie....Roook 24/7 dagga.Moet net my kop stil kry.o, my pa-hulle?Ek weet nie, meeste v d ie ttyd antwoord hy nie sy foon nie.....My 2de beurs het uitbetaal,R55 000 cash....

Blank van daar af, so hard onder die invloed van basies enigeiets dat ek ek ek weet nie eers nie, ek is verbaas ek lewe nog, maar meer ontsteld daaroor,ek haat myself....Woensdae aande lsd en cocaine in clubs tot 5 uur, morre oogend, maar vok slaaap pak nog n paar lyne gaan skryf jou sielkunde eksamen en gaan party weer!!!Jy weet mos, ons slaap net 8 ure n week....

11 Julie:

1ste semester is verby en dis tyd om huistoe te gaan,maar al my geld en verstand uitge-dwelm?So ek gaan maar my horlosie an my dealer verkoop sodat ek n taxi huistoe kan vat.Ek moet een of ander tyd vir my pa se ek het gedruip,maar hy en Sumarie is nie op speaking terms nie en al wat hom pla is dobbel en meth.

8 Augustus....Ek skryf n brief vir my pa wat se ek het gedruip en dat ek belowe dat ek n werk sal kry en nie te lank ini die huis sal wees nie..Ek gaan tapteek en tavern toe,sluk 10 adcodols en n brannewyn sodat wanneer ek by die huis kom ek my pa kan face...n secret as jy nie wil voel hoe dit voel as jou drug-addicted pa vir jou se hoe selfsugtige vokop jy is nie.

9 Augusts tot 21 November...Ek soek my gat af vir werk,my pa isen sumarie is dik op die crystal en ek moet elke keer as ek die lolly sien neee se....Na n maand se ernstige gesoek het ek nogsteeds geen werk nie,my gemoed is laag,ek,my pa en sumarie baklei heen en weer,hulle maak nie kos nie want hulle is bedwelm,ek is nooit honger nie want al wat ek doen is slaap,ek het energie vir niks, maar ek maak darem vir Esmarie kos en sorg dat sy by die skool kom,ek weet presies hoe sy voel, 10 jaar oud, en jy moet sulke kak bellef,fucks you up.My pa het eventually van die meth afgeklim,hy spuit nou steroids en gym,want hy het ongesond maar geword...Nous hy nog meer bevok,Sumarie steel geld by my pa want sy is nogsteeds besig met meth in die skadus,maar ek is mos haar “chomma” so ek hiou my mond,wil eintllik net nie my pa seer maak nie...Ek het so paar keer saam met haar gedoen,na dit is daar weer n week van total humilty en deprssie...Ek gaan suip so nou en dan om my kop rag te kry,Marchant en Rudi suip saam my,o,en hulle snuof kat,so wat doen ek?sniff snif? So nou en dan praat ek met Sjanti,dit voel vir my sys is die enigste persoon wat my verstaan...

22 November...Ek het Sumarie gevang meth doen alweer,sy offer my n bietjie,die dom poes wat ek is vat n bietjie,want ek het uiteindelik die moed bymekaar geskraap om uit die huis uit te gaan en na S toe tte gaan,maar ek strs,dis die eertse peroon wat ek mee gaan praat in 2 maande buiten my pa en sumarie...OP my plug besluit ek ek gaan nogsteed na S toe, ek moet haar sien,sy sal my kan help,sy sal my laat verstaan,sy sal my vir eens laat veilig voel,sy sal miskien n paar van my gebroke dele kan terugplak../Ek word verwelkom met n stompeldronk meisie van hoerskool,o ja,haar naam is J$#@

Daars n ander brah,maar waar is i?Waar is Si?4 groot slukke straw-rum en op by die trappe is ek...Daar le sy?IS dit sy?Wat gaan aan?My hart sink,alles is swaar,die trane sit vlak...Ek gaan le lanks haar,sy wonder ook of dit regtig ek is?OP daardie oomblik het ek besef ek sal myself kan gelukkig maak, as ek  weer S kan maak.Dit is my doel,vok engineering,my pa-hulle het inelkgeval al my spaargeld uitgesnuif...Maar hier is S,ek kan haar oppas,ek kan haar liefhe,ek moet,dit is my doel...”Mitchi,vat my”...”S ek wil he dit moet gebeur maar nie so nie”Sy momple nog n paar dinge,maar sy is siek dronk,ek besluit oe,miskien moet ek net vir haar n klein biethie laat snuif,dit maak n mens mos nugter?Het daai brah haar nie miskien iets ingevoer nie?Ek ken dronk maar sy lyk fucked...Sy gooi op,moenie vir J se nie...Wat het ek laat gebeur dink ek by meself...Seks drank dagga en ons twee wat probeer om so eerlik moontlik met mekaar te wees,maar dis moeilik,want ons is skelotons van die mense wat ons op n tyd was...

DESEMBER>>>>EK wil nie eers nie...Te grys vir wit en swart

2020

Na 19 Januarie en haar nuwe kerel probeer ek nog kontak te hou,begin spyt te wees dat ons n romantiese verhouding probeer het,wens alles kon normaal wees

Een of ander dag in februarie.....My dokter het vir my pille voorgeskryf,hy se dit sal halp met die stress van die werk en al die kak by ide huis...OP die stadium is ek die enigste een wat werk want my pa Is baie siek en op meth , wsumarie ook...Die lewe bestaan uit werk,gym(want dit is al wat my kkop skoon kry),en vir Esmari sorg...Ek dink elke liewe dag aan S.sy het my geblok want syt n nuwe ou en ons boodskappe iss blykbaar te intiem.....

LOCKDOWN

Sorry ou perd,hierdie kak werk wat jy nooit wou gehad het nie waar jy 11 ure n dag wegslaaf vir peanuts kan jou nie verder aanhou nie,o,en ons betaal nie die maand se salaris nie.Gelukkig is Sumarie en my pa baie kwaad vir mekaar,so sy was vir die eerste 2 weke nie hier nie,my pa is uit die hospitaal uit,hy het darem nie kaniker nie,hy rook nie,drink nie,100% skoon...Sumarie kom terug,sy aan die anderkant,is nogsteeds dik getik...Die huis raak te klein en alles is hostiel,S wil nie met my praat nie,slaap en huil maar my dae om....

3 maande later praat ek met niemand in die huis nie behalwe esmarie, ek ne sy slaap tot 6 uur se kant en gaan slaap weer wanneer hulle opstaan,wel,hulle altwee is weer op meth,so hulle slaap nie eintlik nie...Esmari is my hart...

My pa begin weer te werk,kom darem v die meth af,maar sumarie is elke aand weg sodra my pa ry...Ek en S begin weer te praat....Ek en Sumarie baklei soos kat en hond,want sy steel by my pa,en is elke aand in die strate sonder dat hy weet....Maar hy kies haar kant..Ek het eventuaally besluit om weer te begin code,my oupa geee vir my werk,ek sukkel maar dit is al wat ek het om te doen so ja,ek moet op een of ander manier genoeg geld maak sodat ek uit hierdie mense se plak kan uitkom...Ek en S praat weer baie,,sy dink ek is in Wellington want ek wil nie aan haar my realiteitr verduidelik nie...Esmari is by haar ouma so haar boodskappe is al wat my moed gee oim elke oggend op te staan,eventually kry sumarie dit reg om my pa weer op meth te kry,die frustrasies biou oop en ek en hulle baklei elke dag,pak elke 2 de dag my goed want ek word straat toe gestuur,omdat ek dit nie like dat hulle op meth is en dat Sumarie my pa lelik besteel noie,my kaart is ook leeggetrek,Maar ek moet my bek hou daaroor.Uiteindelik kom my pa van mmeth af en kom agter wat werklik aangaan,hy en sumarie het opgebreek,Yes!Ons kry Corna,Sumarie kom vat helfde v die meubels,so ek en my pa slaap op dieselfde bed al vir 2 maande,hy rook so baie dagga ek moet na hom kyk soos n toddler,Sy het sy finansiele posisie opgevok,so ek moet plan maak vir geld sodat ons kan eet, gelukkig kan ek pragrammerer en n paar rand maak,Dit is nou 3 september my pa het net helfde van sy salaris gekry omdat hy corona gehad het en klaar teveel af siek was die jaar,Sumarie het my kontaklense saam gevat sker net om my te spite,hy spite, so ek sit met een ou kontaklens in my linker oog tot die einde van die maand,en n konstante hooofpyn,my pa is n gebreekt manchild wat net werk,slaap en dagga rook.Darem sleep ek hom weer gym toe,ek weet nie hoe gaan ons die einde van die maand sien nie,maar ek weerk daaraan,ek rook nie meer dagga nie,daar is defnitief nie geld daarvoor nie.En ek moet werk as ek wil eet.

S,as jy tot hier gelees het,my lewe is baie kak op die oomblik,maar ek is sterk,en ek sal dit maak,ek hoop jy verstaan dinge is moeilik,en ek is jammer ek gebruik jou as n kruk,ek sal nie meer nie,kan ook nie meer nie...Weet net,ek is dankbaar dat ek jou geken het,as dit nie vir jou was nie sou ek nie nou asem gehaal het nie.Ek het nog nooit gedink jy is n slegte mens nie,ek weet jy het struggkes van jou eie,en op n manier was dit vir my soos medisyne om jou boodkappe te lees.Weet net ,ek het jou lief,nie op Desember se manier nie,maar die mens wat jy is,,,was al baie dae n rede om voor op te staan...Ek hoop jy kan eendag geluk vind en oorloop daarvan,want eerlikwaar as ek God was en ek kon net een persoon gelukkig maak,sou dit jy wees.Ek draai nie doekies om nie,en ek wil jou ook nie oorreed om my te unblock nie,van alle mense voel ek ek moet myself aan jou verduidelik...Ek hoop baie graag,dat eendag in die ver toekoms,ook nie te ver nie,kan ons mekaar raakloop,,,,en ons altwee kan glimlag en met alle eerlikheid se ons is gelukkig.

[ppanacea]

Is hij volledig?

Ik help een patiënt met vragen over zijn medicijnen als ik een reanimatie bel binnen krijg. Ik leg alles neer, voel de adrenaline al gelijk door m'n bloed stromen als ik de kamer uit ren. Ik kom aan in de kamer van de patiënt en zie mijn collega die over patiënt gaat verstijfd naast het bed staan. Ik zie hem op bed liggen met een open mond en een geel gezicht. Ik kijk me collega aan. Ik ben verbaasd dat ze niks doet. “Is hij volledig?” vraag ik. Ze kijkt me met grote ogen aan “Ja”. Zonder na te denken spring ik op bed. M'n klompen vallen van m'n voeten. Ik plaats m'n knie tussen zijn benen en start de reanimatie. “What the fuck” denk ik nog, dit is de eerste keer dat ik iemand masseer. Ik kijk m'n collega aan: “Moet ik beademen? Ik ga niet beademen” zeg ik hijgend. Deze man ligt aan de optiflow, hij heeft een neusbril op die ik niet mag verwijderen, daar krijgt hij namelijk 50L zuurstof doorheen. Ook met de COVID-19 regels mogen we officieel niet beademen en reanimeren zonder masker en spatbril. Terwijl ik bezig ben met masseren heeft mijn collega *15 gebeld en de dienstdoende longarts op de hoogte gebracht. Het is nu blijven masseren totdat ze er zijn. Terwijl ik bezig ben trekken m'n collega’s de patiënt en mij midden op bed met de lakens. “Pak de pads, we moeten de pads op doen” Roep ik terwijl ik verder masseer. Mijn collega knipt zijn shirt open zodat we de pads kunnen plakken op zijn thorax. Ik heb geen idee hoevaak ik al z'n borst aan het induwen ben. M'n collega tikt me aan: “Ik neem je over”. Ik haal mijn handen van zijn borst af en ga van bed af, terwijl mijn collega nu verder masseert. We staan nu met vier gediplomeerde verpleegkundigen, twee leerlingen en één medisch student in de kamer. Dan zien we iemand in een blauw jasje aankomen. Het reanimatie team is er. Ook de IC-arts en zijn supervisor zijn er. “Wie heeft de leiding?” schreeuwt hij. “Dit is voor ons allemaal onze eerste reanimatie” geeft m'n collega aan. “Oke, vanaf nu neem ik de leiding. Hoelang zijn jullie al bezig?” Hij wijst naar mijn collega: “Jij gaat nu met de stopwatch de tijd in de gaten houden. Staar er al iemand klaar die haar kan overnemen met masseren?” Iedereen krijgt taken. Voor ik het weet hou ik zijn arm vast, omdat mijn collega een venflon aan het inbrengen is. Ik maak een lijn klaar, een drukzak hebben we bij de hand. Het vocht loopt in. De anesthesie is bezig met intuberen. Ik hou de uitzuigapparaat bij de hand, deze was gelukkig niet nodig. “Geef het aan als we op 2 minuten zitten! We gaan een ritmecheck doen!”. Ik neem m'n collega weer over, ik heb het liedje van staying alive in mijn hoofd om op ritme te masseren. Tijdens het masseren hoor ik geluid uit zijn longen komen. “Ritme check! Stop met reanimeren.. Adrenaline!” Nadat we ongeveer 30m bezig zijn geweest, heeft de IC arts het besluit genomen dat reanimeren niet meer zinvol is, omdat we geen output hebben. En daar staan we dan, een kamer vol mensen. Één seconde geleden nog allemaal bezig. En nu staan we er uitgeput naast. We hebben hem niet kunnen redden, en het voelt echt alsof we de strijd verloren hebben. 

[eveniks]

Hiep hiep, hoera. #14

Augustus ‘22 Dag van mijn verjaardag. 06:44 uur: Steef stuurt een Whatsapp-sticker waar cadeautjes opstaan en het woord: Pabien. Vertaald: Gefeliciteerd.  ‘Goedemorgen. Gefeliciteerd met je verjaardag. (kus)’ -Thanks Papi! (kus). antwoord ik iets voor half 9. Ik vind het heel leuk om wakker te worden met een felicitatie van hem. Want stiekem was dat de enige felicitatie waar ik echt op zat te wachten. 

Die middag vraagt Steef nog: Heb je een leuke verjaardag? Ik heb wat voor je. Ik vind het erg leuk dat ik berichtjes van hem krijg op mijn verjaardag en dat hij interesse toont. Uiteraard ben ik nieuwsgierig naar wat hij dan voor me heeft. Ik plaag hem nog lang erna dat ik plant verwacht waarvan ik wel verwacht dat hij in de tussentijd goed verzorgt. (Kleine kanttekening: Ik heb nog steeds niets ontvangen, dus de kans dat de plant dood gestorven is, is vrij aannemelijk :-P. ) Opnieuw is het weekend dus braaf laat ik Steef met rust. 

Op maandag stuur ik Steef een berichtje, die ochtend komen ze mijn vaatwasser brengen en ik vind eigenlijk dat het niet kan dat ik dat nu zelf moet regelen. Onder supervisie van Steef weet ik dat het zeker goedkomt en dat ik daarna uitgebreid met hem kan vrijen. Want dat is waar ik inmiddels enorm aan toe ben. Ik mis zijn lijf, zijn hete adem, sterke handen en zachte lippen die heerlijk kunnen kussen. 

Wat is straks? vraagt Steef. Ik verstuur een schermprint van de bevestiging van de afspraak die ik per sms heb ontvangen.  Steef reageert op de tijd in de SMS. ‘Shit dat ga ik niet halen.’. Vervolgens stuurt hij het schermprint terug. Hij heeft in oranje de tijd van de levering van de wasmachine omcirkelt. Het komt van dezelfde leverancier dus die sms stond daarom bij dezelfde afzender in het zelfde schermprintje. ‘‘Mooie tijd deze” schrijft hij erbij. Dat was het zeker. En direct moet ik terug denken aan hoe Steef en ik elkaar hebben ontmoet. Ik denk ook aan hij zo gecontroleerd handelde toen de wasmachine kwam. Natuurlijk hadden we het afgesproken maar we kende elkaar pas net. Het toont lef en hij voelt aan als iemand die van nature de leiding pakt. Dat vind ik aantrekkelijk aan hem. Het is fijn iemand te ontmoeten die de touwtjes vastheeft en mij uit mijn hoofd haalt. Bij Steef hoef ik niet te denken en dat geeft rust. 

Ik heb Steef nu een maand niet gezien. ‘Fucking 26 juli. Het is al bijna weer juli’. Stuur ik hem. ‘- Ja shit, drukke tijden. Wanneer zullen we afspreken?’. vraagt Steef. Vandaag, morgen, vrijdag? vraag ik. Tot een moment komen we nog niet echt. Die middag kom ik op instagram de volgende video tegen. Ik stuur deze door naar Steef. 

https://www.instagram.com/reel/ChKU0mPAZ-k/?utm_source=ig_web_copy_link

‘-Haha nice rig. Maar me de GoPro bereik je hetzelfde resultaat. Wil je dat?’ Ik ben er nog niet helemaal over uit of ik dat wil. Maar het maakt me wel nieuwsgierig en met Steef durf ik dat misschien we te ontdekken. Aan de reactie van Steef te lezen heeft hij hier dus ervaring mee en daar knap ik gelijk op af.  Ik kan me dan ook niet inhouden en stuur: ‘Dat heb je dus al vaker gedaan.’ ‘Never mind.’. Oftewel laat maar zitten.  ‘-Whatsup hee. Mijn ex was er helemaal gek van.’ stuurt Steef. ‘Aha.’ Reageer ongeïnteresseerd en lichtelijke geïrriteerd. Gaat hij nog even zijn ex erbij halen ook. Leuk voor haar dat ze dat zo leuk vond. Nou vanaf nu wordt er sowieso geen seconde van mij gefilmd. Hij maakt zijn porno maar lekker met een ander. 

Deze gedachte verdwijnt snel want een uur later ligt ik hem in over mijn privé situatie. Afspreken wordt namelijk lastig voor mij. Vanaf aankomende week komt een van mijn ouders bij me logeren in afwachting op een andere woning. Het is geen verhaal van een jaar maar ook niet van een week. Afspreken is dan niet onmogelijk maar wel wat moeilijker. Ik wil hem niet pushen maar vind het belangrijk dat hij het weet vertel ik Steef.

‘Ik kom deze week 2keer? En is na 4uur een probleem? Vrijdag kan ik eventueel de hele dag.’ stuurt Steef. Twee keer? Ja sowieso denk ik. Die jongen moet gewoon met 280 kilometer per uur naar mijn huis rijden en nog voor dat ik dat überhaupt de deurklink van mijn slaapkamer vast heb al mijn kleren van mijn lijf hebben gescheurd.  Dus Ja!! op 2keer? en na 4 uur is geen probleem laat ik hem weten.  “- Je zou ook naar mij kunnen komen eventueel.  -Ik kan je altijd ophalen ook -Shit -Nu lijkt het alsof ik geen zin heb gehad om je te zien -Maar ik heb het echt rete druk deze tijd” schrijft Steef. Morgen? vraagt Steef. -Ja dan kan ik. Laat ik hem weten.  Rond twee uur vraag ik of hij het vandaag gaat halen. Er komt geen reactie. De dag daarna, vraag ik of hij hard aan het werk is? Opnieuw blijft een reactie uit. Stefano zwijgt en dat doet iets met me. Ik vind het vervelend. Druk met zijn vriendin natuurlijk. Zullen wel lekker met zijn tweeën aan het barbecueën zijn, zij die dan in de tuin op een ligbed ligt. Hij in zijn lichtblauwe zwembroek achter de BBQ. Mijn gedachtes gaan echt alle kanten op maar het warme extreem warme weer zorgt er ook gewoon voor dat ik wat gestrest ben.  De volgende morgen ben ik allang niet meer geïrriteerd en stuurt ik Steef ‘s-morgens om iets voor 7 een berichtje: Goedemorgen! Just checking in of je oké bent! (kus) “-Hee goedemorgen Ik ben oké  Hee Is vanmiddag of vanavond een optie? Please zeg ja?. Stuurt Steef. Ben rond 15 uur thuis, maar vanavond kan ook laat ik hem weten.  -Zullen we dat afspreken? Ik je graag zien en ik zeg er wat voor af.  Graag. Antwoord ik. 16 uur doen dan? Want 15 uur is misschien wel wat krap voor me. Ik kom uit Hilversum en ik moet me nog mooi maken. Of vanavond? Wat wil jij? I’m flexibel.  Ja dat mooi maken. Ik zal gelijk vertellen over die miskoop. Ik heb dus de pruik gekocht inmiddels geprobeerd. Maar dat gekke ding heeft dus een pony die zover over mijn ogen zakt dat ik hem moet knippen. Nou dat moet ik toch wel kunnen denk ik? Ik waag me eraan en voordat ik het weet verknip ik dat hele ding. De haartjes werken tegen en het model is ook gewoon niet mooi. Het zit allemaal enorm snel in een klit en het is het gewoon net niet.  

-Ik wil dat je sletterig bent als ik bij je ben.  Oh geloof me antwoord ik. -Ik ben je man en je gaat naar me luisteren. stuurt Steef.  Ik wil heel veel kusjes overal. reageer ik.