trickramirez - Tumblr blog

[trickramirez]

mundo

Isang madilim na gabi mga tala’y naglikot

Itinulak aking mundo sa isang nilalang na kailanma’y ‘di ko malilimot …

Sa ilalim ng kalimbahing pag-asa

Doon nagtama pagal nating mga mata

May takot at pag aalinlangan ma’y

Pinilit mong tumitig kahit ang karamiha’y napapaso na

Dumaan ang mga araw

Ang mga pader at tinakala’y tuluyang natunaw

Ang pangamba’t mga gulo-gulo’y nagunaw

Hinayaang sakupin ng bughaw na alon ang lalamunan kong nauuhaw

Mula kalimbahin, naging lila ang lahat

Mas nasisid ang bawat aspeto ng iyong mga mata

May mga parteng nakakatunaw man

Ngunit ang ginhawang dulot mo’y sapat na upang maglaho silang lahat

Nasaang pahina na nga ba tayo?

Tila ‘di ko na mabatid pagkat tinatangi ko itong kwento

May saya, hinagpis at pangamba ang una

Ngunit sa bawat paglipat ng pahina’y maganda ang wakas

Lunurin mo matamis na serbesa ang bawat hibla ng aking pagkatao

Pagkat buong ako’y handa na para sa’yo

Bawat parte ng aking pagkatao’y laan lamang sa’yo

Ikaw, Ikaw naglakas loob na tumitig sa mga mata kong noo’y nakapapaso

At sa dulo

Kahit na may pangamba’t gulo-gulo

Ikaw lamang ang nais ko

Ikaw lang ang mundo ko

[trickramirez]

hinga (from the vault)

huminga ka muna

itikom mga pakpak

mga gulo-gulo sa isipa'y isantabi pansamantala

hayaang hilumin ng mga bulalakaw ang nabasag na pagsinta

uusbong din ang mga bagong talulot

iyong hiling, sa mga bituin din ay aabot

magliliwanag; magliliyab

hanggang sa makamit na ang iyong mga inaasam-asam

huminga ka muna

langhapin ang amihang magdudulot ng payapa

pagkat sa bawat pahinga

bagong lakas ng pakpak ang iyong makukuha

hinga,

lasapin mo ang bawat amihang sa iyo’y magpapaalala na …

na makulay ang buhay

na may bahaghari sa bawat bagyong daraan

na may pag-asa 

na ‘di pa ito ang wakas

na kahit ano’ng hila pa ang gawi’y aangat ang naglalagablab mong damdamin

kaya humayo

halina’t palayain ang mabibigat na ulap sa puso

ipikit ang mga mata

halina giliw,

malalim kang huminga

[trickramirez]

carmine (from the vault)

Where do I begin?

Been through this exact situation for years

Ghosts of yesterday are haunting me

I don’t know when I can be truly free

Crimsons are now turning into dark yellows

Ecstasy are being erased by sorrow

I don’t know where I am

I don’t know where I’ll be tomorrow

Every step reminds me of the past

Of the majestic tornado that’s meant to last

Suffocated and lost

I’m drowning big time without a cost

Vivid scarlet roses are now melting

Snow globe of us is now breaking

And now I’m alone here, piece by piece

My hopes kept on shattering for years and years

This is melancholic

Now I’m dancing gracefully to this heartbreaking folk beat

Again and again, on repeat

Can’t stop even though it’s making me sick

This is melancholic

The gleams ain’t enough anymore to fill the ecstacy that’s lacking

This beat is sick

Found myself burning in an ocean where there’s no running

This is melancholic

In the end, I only have me

This is liberating

I can finally walk into the prisms where the vivid colors are flashing

Burying the past

Smoldering all the ecstacy that’s now full of rust

And now, I’m seeing the light

After a long hard year and here you are my love

You’re glowing, shining bright

[trickramirez]

iro

Isang gabi, habang mundo'y tahimik

Nakatingala't nagmamasid, buong puso, ako'y humiling ...

Nalunod

Sa mga bakas ng nakaraan ako noo'y nalunod

Di alam sa'n patungo

Di alam kung saan dadalhin ng mga daluyong

Naligaw

Mga guni-guni't multo sa isipa'y gabi-gabi akong niligaw

Sa landasing kay dilim at kay panglaw

Doo'y naiwang mag isa't giniginaw

Kay rami nang hinarap na gulo-gulo

Napagal, lumuha't nasuyod ang buong mundo

Paulit ulit nalugmok

Paulit ulit nalumbay at nabigo

Ngunit sa kalagitnaan ng pagbitaw at pagsuko

May kumabig at humila pataas sa basag-basag kong puso ...

"Pahiran ang mga luha

Tatagan ang dibdib pagkat

Mula sa araw na ito'y 'di ka na mag iisa

Hihilumin nating sabay ang nalusaw mong pag asa"

At yaon nga ang wika ng yaong puso sa akin

Labis ang pintig, labis ang nginig

Dulot ay tag araw sa pagsintang sinusubok ng habagat araw-araw

Isang gabi, habang may alinlangan sa paligid

Huminga ng malalim ... buong pusong tumalon sa mga along nagliliwaliw ...

Giliw ko, ika'y tinatangi ...

Kalangitan sa dibdib, ngalan mo ang s'yang ninanais nais

Tinatangi ka —

Naparaming rason kung bakit sinta

Ngunit ngayong gabi, habang buwan ay kalimbahin

Hayaan mo akong ituran ang ilan sa 'sang libong rason kung bakit ...

Tinatangi kita pagkat ikaw ay ikaw

Tinatangi ka pagkat dulot mo'y kalma; payapa ang isipan 'pag ikaw ang kasama

Tinatangi ka 'di dahil sa mga bagay na sa 'ki'y handa mong ialay

Bagkus ay sa mga lagablab na dulot mo sa t'wing nyebe'y nagbabadya

Tinatangi ka pagkat buong puso, ako'y iyong tinanggap

Walang pag aalinlangan ni walang pagtatanong

Niyakap mo aking mga naghihingalong piraso

Tinatangi ka, o, sinta

Ang talang marikit sa gabing maginaw at mapanglaw

Dulot mo saki'y maningning na bughaw

Labis ang kintab, labis ang pusyaw

Walang ibang mahal kundi ikaw

Ikaw lamang, walang kapantay

Ngayong gabi, habang lahat ay pagod na't umiidlip

Sinusulat ko paunti unti ang istorya natin … isang maningning na bituin na ngayo'y akin nang pag-aari

[trickramirez]

paghilom

Dinudumog tayo ng mga kakarampot na alaala

Tinatangay sa mga bakawan ng pangamba

Lunod, mag isa

Babad sa mga gulo gulong dulot ay takot sa isipan

 Dalhin mo ako palayo sa mga guni-guni at multo

Tumakas tayo sa mga nakaraan habang sumasayaw sa mga agos at dapit hapon

Hawakan aking mga kamay

Ihanda ang sarili pagkat tayo’y muling maglalakbay

 Ikaw at ako

Sa bukang liwayway

Ikaw at ako

Papawiin ang tone toneladang lumbay

 Kumapit, manalig

Naigang nakaraa’y pupuspusin muli natin ng pag ibig

‘Di ka na mag iisa pagkat sa ‘king tabi’y ikaw ang s’yang mangunguna

 Ikaw at ako

Mula sa magkaibang mundo

Magkaiba man ating mga agos at dagundong

Ihahatid sa isa’t isa ng mga alitaptap at paru paro

 Tala, mga bitui’t bulalakaw ang gagabay patungo sa mga nawalang piraso

Kaya’t ikaw ay humayo, tumakbo papalapit sa mga ningning at kislap

Pagkat gagabayan ka nila sa dalampasigan kung saan mo ako mahahanap

 At doon

Saksi ang hangin at mga alon

Sabay tayong makukumpleto

Magiging malinaw ang bawat hibla ng ating mga gulo-gulo

 Kaya’t ihakbang ang mga paa palayo

Patungo sa akin, giliw ko

Hakbang, takbo

Halina rito sa piling ko

[trickramirez]

libra

Ipo-ipo

Unti unting nilalamon ang mga natitirang kislap sa puso

Tinatangay, kumukupas

Pagtinging nagniningning noo’y tila unti unting lumilipas

 Pinupuno tayo ng mga libu libong pansamantalang ligaya

Dinadala pareho sa dalawang magkaibang landas

Maglalakad palayo

Tatahakin ang landasing walang “ikaw” at “ako”

 Sa isipa’y nalulunod ang walang pagbabagong katanungan

“Ano kaya ang nangyari’t mga bulalakaw nati’y ‘di na nagsalpukan?”

“Bakit tila kay layo mo?”

“Bakit ‘di ka na magawang ma arok ng mahina kong puso?”

 Sinubukang pagliyabin, sinubukang pakintabin

Ngunit ano nga bang magagawa ng aking mga tula’t awitin?

Nais kumapit nang kay higpit

Ngunit bumitaw ka na kaya ‘di na ipipilit

 Sa kalawakan, sa kalangitan

Nakatingala’t nagmamasid nang lubusan

Hinihiling na tinititigan mo rin ang parehong buwan

Hinihiling na naririto ka sa ‘king piling at magkahawak ating mga kamay

 Mawawala, mahahanap

Walang sinuman ang makakapantay sa dulot mong ningning at mga alitaptap

Tatatag at ‘di mapupunit

Pagsinta’y magliliyab pa rin at saksi ang mga bituin sa langit

 Sa susunod na pagtatagpo ng ating mga tala

Sana’y handa ka na

Sana’y mas matapang sumugal ang iyong puso’t kaluluwa

Batobalani, muling maglalapit

Libu libo mang nilalang ang dumating

Ang pipiliin ng puso’y ikaw at ikaw pa rin

Ikaw lang, JJC 

[trickramirez]

kabilang bahaghari

Minsa’y natuwa ang mga kerubin

Isang diamante ang s’yang sa aki’y inihain

Nagdulot ng iba’t-ibang kulay

Mundo’y naging maliwanag, araw ay mas sumikat

Ligaya gabi-gabi ang naghari sa kaibuturan

  Sinamahan sa bawat bagyo

Ipo-ipo’t unos man, sa atin ay walang makakatalo

Masyadong makintab ang bawat piraso

Walang papantay kahit na sino

  Tawanan, hagalpakan at mga madaling araw na akala’y walang wakas

Ngunit naghari muli ang tubig at bawat kulay nati’y kumupas

  Hinati sa dalawa

Hindi na nagawang kumapit, sinta

Nagsugat dalawang mga palad

At tanging pagbitaw na lamang ang s’yang sa atin ay magsasalba

  Lungkot ang dulot

Rosas ng pagsinta’y nalalagasan ng mga talulot

Bumabaha gabi-gabi

Sa unan kung saan mga ulo natin ay dating magkatabi

  Nasaan ka na?

Sinuyod ang mga ulap at hamog araw-araw

Nag-baka sakaling nawa’y naroroon ka

Hinihintay ako at sa palad mo’y may mga bulalakaw

  Sa kabilang bahaghari, naroroon ka kaya?

Mga init ng yakap ng pangungulila’y nadarama mo rin kaya?

May bagyo rin ba ng pagnananais na makita ako sa iyong kama?

Iniisip mo rin kaya ako sa t’wing dilim sa kalangita’y kakagat na?

  Sa kabilang bahaghari, may pagkakataon pa rin ba?

May halaga pa rin kaya ang mga pangakong binitawan noong una?

Maaalala mo pa rin kaya ang mga awiting sinulat ko sa iyo sa ilalim ng Luna?

Magagawa mo pa rin bang umindayog kasabay ko sa kaparehong musika?

  Sa kabilang bahaghari, sa wakas, matutuloy na kaya?

Ang pinutol ng balaraw na nakaraa’y mapagdudugtong-dugtong ba nating dalawa?

Ang mga tululot ng rosas na nalagas, magbabalik kaya?

Magbabalik ka ba sa akin, sinta?

  Pagkat hihintayin kita

Hinihintay kita rito

Kung saan may awitan at indakang walang patid

Iindayog tayong muli at walang makakapigil

  Sa kabilang bahaghari

Kung saan may ikaw at ako sa huli

Istorya nating nagwakas noong una

Dito magaganap at mas kikintab

[trickramirez]

liwayway beams

Minsan, isang pagkakataon

Habang ang ulan ay sagad sa pagbuhos, natagpuan kita

Sa gitna ng mga alon ng pangamba’t pagkakaligaw, nahanap ka

Umangat sa karamihan

Nag-ningning sa dagat ng mga huwad at mapagsamantala

Ikaw, umiilaw

Gumabay sa mga gabing kay dilam at kay panglaw

  Nag-isa mga kaluluwa

Sa daan-daang gulo-gulo, ikaw ang naging kalma ng puso

Ikaw lamang,

Ang nagdulot ng melodiya sa tahimik kong mundo

Labis ang saya at tila sa mga ulap ay handa nang humimbing ng todo

  Ngunit habang may mga alpa at gitarang tumutugtog,

Sa kalagitnaa’y ninakaw ka

Naglaho’t ‘di na muling nasilayan pa

Hanggang sa,

Hanggang nagbalik muli ang mga diablo at katahimikan ang s’yang umugong

Nakakabingi,

At tila pagtulog na lamang ang naging susi;

Upang tumakas,

Upang lungkot sa isipa’y mawaglit

  Nagtiis, umiyak ng labis

Napagod; napagtanto, hanggang pagtingin ay napanis

  Pinatatag, binago;

Binago ng katahimikang noo’y namayani sa aking mundo

Naligaw, natagpuan

Ang indak na kay kulay, sa kaloob-looban ng dibdib ko nahanap

  Binago ang bawat kulay na natatanaw

Sinilaban bawat takip upang katawa’y mas masilayan

Mula puti’t asul ako’y naging itim at pula

Mula payapa, mundo ko’y napuno ng iba’t ibang musika

Madilim, mas uhaw

Kayang ipamalas buong kaluluwa

  Balat ang naging pansalag sa habagat

Balat rin ang magiging bala sa mga salitang dulot ay sugat …

  Ulan na nama’y bumubuhos

Sa bawat patak nito sa aki’y bagong ningning ang dulot

Kakaibang tugtog

Mas maingay, mas mapangahas at mas totoo

  Sumasayaw na muli sa indak na dulot ng dibdib

Kasama ang panibagong balat na handang ibalandra sa hangin

Mas matibay, hindi na kaya pang buwagin

Pagkat larong iyong ginawa’y nilalaro ko na rin

[trickramirez]

gemini

Ang samyong hatid ng dama de noche

Bawat gabi sa t'wing mag-a alas dose

Ang s’yang nagbabalik sa akin

Ng mga alaalang kumukurot sa damdamin

Minsa'y napatanong:

Bakit ganito ang sitwasyon?

May mahal kang iba,

Alam kong ‘di ako

Ngunit hinahanap hanap ka ng kalamna't buto

Lumalagablab tuwing gabi

Ang apoy sa pusong umiibig ngunit tila mali

Na animo'y mga alitaptap sa dilim

Pilit tinutungo ang liwanag ngunit di maaari

Ikaw ang apoy

Patuloy na lumiliyab dito sa puso

Nag iinit; nag aapoy

Hindi na kaya pang itago:

Mahal na mahal

Ikaw sa akin ay espesyal

Una pa lamang matanaw

Sa di kalayuan ang iyong kagandaha'y

Nabihag mo ng husto aking mga mata

Maaari bang maging akin ka na lamang?

Kahit mahal mo sya'y handang humiram ~

Oras ... panahon ... atensyon

Hindi palalagpasin ang bawat pagkakataon

Butas ng karayom ay handang pasukin

Unos at bagyo may kayang suungin

Madarang man sa apoy at malapnos ay di iindahin

Lahat ng iya'y gagawin maging akin ka lamang giliw

Mahal mo sya, mahal kita

Napaka kumplikado nitong nadarama

Ngunit handa kitang agawin sa kahit anung paraan pa

Patawarin ako ng Diyos ngunit mahal kita

Sumusugal sa apoy

Nagbabaga, nakakapaso

Ngunit ikaw lang ang gusto

Mali ba na maghangad na maging tayo?

Iparamdam mo sa akin ang init ng iyong katawan

Punan mo ang nauuhaw kong lalamunan

Ng iyong mga halik at pagsinta

O giliw, labi ko'y handa na

[trickramirez]

pisces

Bago ka malunod, pakinggan ang pinagsama-sama naming kwentong musika rito.

Sa ilalim ng iisang buwan ako’y lumuluhang tunay. Wasak ang dibdib na naman at tila buong kaluluwa’y ‘di na muli pang mapakikinabangan. Paulit-ulit ang sigaw ng damdamin, mga tanong na ilang ulit nang nasambit ng mga labi, kala ko’y tapos na ako ngunit bumalik na namang muli.

  “Bakit naritong muli sa lusak na kay dilim?”

“Bakit tila tadhana’y kay ramot naman sa akin?”

“Bakit tila kay hirap kong mahalin?”

  Ginugunaw ng mga libu-libong tanong ang mga natitirang ningning ng pag-asa rito sa akin. Unti-unti, ako’y nalulusaw na parang yelong bilad sa ilalim ng araw na labis ang sikat. Na kahit anung pilit magpakatatag ay walang magagawa pagkat, nilalamon ako pababa ng init na walang ibang nais kundi ang ako’y makitang nahihirapan.

  “Bakit naritong muli sa lusak na kay dilim?”

‘Di ba’t nangako noon na hindi na muli pang babalik? ‘Di ba’t pinatibay nang mabuti ang mga pader upang kung sakali mang may magtangkang sumalakay ay ‘di nila magagawang magtagumpay?

Ngunit dumating ka’t ako mismo ang gumiba sa mga pader na kay tibay upang bigyan ka ng daan papasok. Nilusaw lahat para sa’yo ngunit bakit sa dulo’y ako pa ang mas natalo?

  “Bakit tila tadhana’y kay ramot naman sa akin?”

Ikaw ang huling bala. Isang gabi, habang mga bituin ay may kislap at ningning, binuhos sa’yo lahat ng mga takot at pangamba. ‘Di ba’t sabi mo pa noon ay hindi ko dapat naramdaman ang mga ipo-ipong dulot ng mga nagdaan? Ngunit ano ang naganap? Sandamukal na unos ang dinulot mo t’wing gabi sa isipan. Hanggang sa nalunod. Hanggang ‘di mo nagawang masagip pagkat kahit kakarampot na minuto ay ‘di mo nagawang sa aki’y ibuhos.

  Nalunod, namatay. Ngunit wala ka pa ring pakialam.

  “Bakit tila kay hirap kong mahalin?”

Kay rami nang nagdaan. Mula kay Ian at Leo, hanggang kay Justine at Carlos. Mga nilalang na lubos na tinangi ngunit sa dulo’y sinunog lamang ako. Handang pagliyabin ang sarili para lamang may ilaw na gumabay sa kanila pauwi, ngunit ang liwanag na dulot ng nagliliyab kong balat ay ‘di pa rin pala sapat. Na kahit pala ibigay ko ang lahat-lahat, kung ‘di naman ako nais ay wala lamang lahat ng iyan.

  Namatay ako, gabi-gabi. Muli kong binaon ang sarili ko sa impyerno kung saan walang sinumang ang makakasagip pagkat pagod na ko.

Pagod na sa mga paulit-ulit na pangako, sa mga putanginang matatamis na salitang hindi naman kayang panindigan hanggang dulo, sa mga pansamantalang kintab na pinapatay din naman ng bagyo at sa mga nilalang na biglaan akong dadalhin sa mga ulap at sa kalagitnaa’y itutulak din ako hanggang mga buto ko’y mawasak.

  Pagod na ko, putangina n’yo.

  At isang gabi, habang ula’y bumubuhos, humarap sa salami’t doo’y nabanaagan ang mga salitang paulit-ulit kong iniwasan noon:

“Pilitin mong umangat. Pilitin mong limutin ang bawat tanong sa isipan kahit na wala ka pang kasagutang makuha. Pilitin mong magningning mag-isa, hindi mo din naman pala kailangan ng nilalang upang makuha ang liwanag na sa iyo’y gagabay paangat. Pilitin mong maging mas matatag, na kahit na may panaka-nakang pagkatok ng alaala ng nakaraa’y maisip mong mas matibay ka kesa sa kanila.”

  at parA Sa’yo,

Hindi man tayo umabot sa dulo’t hindi mo man napanindigan ng todo’y nagpapasalamat pa din ako. Mga bagong aral na dulot mo’y nakatatak rito sa aking puso. Ikaw ang pinakamatibay na paalala na ‘di na dapat siguro ako muling umibig pa. Sarili muna bago iba. Naubos ako ngunit alam kong badang huli’y mapupunan ding lahat ang mga ningning na naiga rito sa akin.

  Patitibayin ang dibdib. Sisilaban na ang mga alaalang minsa’y nagpakilig. Nalunod ma’y masasagip din. Pagkat ‘di na ako nag-iisa ngayon. Meron akong “ako”. At yaon ang pinakamagandang regalong nahanap sa kalagitnaan ng bagyong gabi-gabi’y dulot mo.

[trickramirez]

sagip

Paano ko ba sisimulan? ‘Di batid kung bakit ngunit naririto na naman ako sa lusak na buong akala ko’y akin nang natakasan. Lugmok na lugmok. Nilalamon paunti-unti ng mga anino na ‘di na kaya pang puksain ng mga katiting na kislap na naririto sa aking puso.

  Baka nga tama sila. Baka nga tama na ang problema talaga ay nasa akin, sinta. Baka nga, pilit akong naghahanap ng mga nilalang na sa tingin ko’y sa akin ay bubuong tunay, ngunit sa paglao’y mas wawasak pa pala ng aking buong kaluluwa. Baka nga tama sila. Baka nga wala lang akong tiwala sa aking sarili, na, kaya n’ya din namang buuin ako kahit walang tulong ng sinuman. Baka nga, baka tiwala lang talaga ang kulang.

  Pero bakit ganito? Gabi-gabi akong nag-iisip, lumuluha’t nakatingala sa kisame ng aking silid; naghahanap na naman ng sagot. Mga sagot na kahit anung gawin ay ‘di magagawang ma-arok ng aking mumunting puso.

  Putangina. Ano ba’ng nagawa kong masama? Bakit palagi na lamang akong sobra? Bakit habang lumalalim ang pagsinta’y duon naglalabasan ang mga halimaw na nagsisilbing anay na pupuksa sa mga magagandang simulaing inuumpisahan? Pagal na mga mata ko kakaiyak. Lalamuna’y paos na kakadasal. Kakadasal sa mga bagay na ninanais ng puso ngunit ni isa’y walang natupad. Binigo lamang at pinaasang bandang huli’y may ningning na matatagpuan sa likod ng mga madidilim na ulap.

Gulagulanit na ako, ‘di ka pa ba masaya?

  Ang mga anino mo gabi-gabi ang naglalaro sa aking panaginip, mga larawan ng iyong mga ngiti at sandamukal na pag-ibig na sa katotohana’y kabaligtaran ang mga nangyayari. Minsa’y napa-isip ako, siguro’y mas maganda kung habang buhay na lamang akong hihimbing, irog ko. Baka doon ay mas maramdaman kong totoo’t may halaga ako.

  Nalulunod muli, wala bang sasagip? Wala bang maglalakas loob na sumugal? Na kahit malunod man, ang mahalaga’y nasalba ako mula sa tiyak na pamamaalam. Sana kahit isang beses ay magkaron naman. Pagkat sawang-sawa nang sumagip ang mahina kong katawan. Kaya sana naman, kahit sa unang pagkakataon, ako naman.

  Hindi ako madalas magdasal. Madalas kong kinukwestyon ang langit tungkol sa mga bagay na ‘di umaayon sa aking mga layunin. Ngunit, isa na bang kalabisan kung sa huling pagkakatao’y hilinging “sana, ako’y kanyang sagipin”?

[trickramirez]

floridablanca

Nakatulala, 

Heto na naman 

Nakatingin sa kawalan 

Mga luha'y walang tigil sa pagpatak 

Hindi batid kung kailan tatahan

Mga wasak na parte ng kahapo'y nariritong muli 

Minumulto ang ngayon nang paulit-ulit 

Walang katulad na kidlat sa damdamin ang hatid 

Puso'y 'di na makaka iwas pa sa sakit

Bakit ganito? 

Naririto na naman ako sa lusak na iniwasan ko noon 

Lugmok na lugmok at kaloob looba'y basag-basag 

Ang dating matapang tila ngayo'y naduduwag

Mga pakpak na pinatibay ng panahon ngayo'y bali-bali na rin 

Maging mga tadyang ay 'di na mapakikinabangan pang muli 

Upang salubungin ang ipo-ipo 

Upang salagin ang ulan at mga bagyo

Bakit ganon? 

Bakit natunaw ang pagsuyo?

Kumapit sa iyo 

Sa mga pangakong binitiwan natin noon 

Gabi-gabi nilang minumulto ang payapa 

Gabi-gabi ring bumabaha sa aking kama

Binigay mo sa akin ang buwan 

Pinaramdam ang init ng tala 

Ngunit sa isang iglap ay naglaho silang lahat 

Nawalang parang bula 

Hanggang ako'y naiwan na ngang nakatulala

Kay raming tanong 

Ngunit mas pinili kong sa sarili hanapin ang sagot 

Hanggang isang gabi aking napagtanto 

Mga bagay-bagay na sa isip ay gumugulo

Siguro'y hindi talaga para sa isa't isa 

Kaya 'di na rin dapat siguro ipilit pa 

Aking tatanggapin nang maluwag sa dibdib 

Katotohanang hindi ako sayo't 'di ka rin akin

Ang tadhana ang may gawa, s'ya ang salarin kaya't mga kalawakan nati'y nagsalpukan nang matindi. Naniniwala akong nakaplano ang lahat, nakaplano ring iwanan mong kong nag-aabang. Ngunit walang sama ng loob pagkat, bawat nilalang na lumilihis ay isang paalala mula sa taas na mas may tamang nilalang na s'yang sa aki'y nakalaan. Ituturing bilang aral muli, isang gasulinang magpapaliyab ng apoy sa dibdib; upang bumangon, upang unti-unting ayusin ang mga pakpak na winasak ng panahon. Pagkat sa dulo, walang ibang magpapatibay sa mga ito kundi ako. Mga alaala, sa dibdib ay itatabi. Ngunit 'di ko na magagawa pang bumalik. Maaring buong pagkatao ngayo'y gula-gulanit, ngunit 'di ibig sabihin na hindi maghihilom ang mga sabog-sabog na parte at lahat ay aayos rin. Hindi ko na isasawsaw ang sarili sa kumukulong tubig na minsan nang lumapnos sa akin, hindi na ako babalik giliw. 

____

(4) ALITAPTAP: Mga Kislap na Itinatak, Alas Dos y Media.

© JPR, 2020

[trickramirez]

bakawan

Asan na naman ba tayo? Tila nasanay nang lugmok na lugmok at halos hindi na mapakikinabangan pa. Sino nga ba ang may sala kung bakit gan’to na naman? Ako ba o sila?

  Ako, na patuloy pa ring kumakapit kahit wala nang kahihinatnan. Pilit kinakapitan ang laso kahit ilang ulit nang naitakda ang pagbitaw.

Ako, na may napakagandang paraisong paulit-ulit na binubuo sa kalooban, kung sa’n may layang hawakan ang iyong mga kamay; mahalin at pag-ingatan, na parang esmeraldang nasisinagan ng araw; nagniningning, kumikintab.

Ako, na palaging naririto, na kahit ilang ulit nang itinaboy ay babalik at babalik pa din sa tunay na ninanais nitong puso.

  Sino nga ba?

  Pamumulaklakin ang mga hasmin sa iyong dibdib ngunit pagdating sa dulo’y maglalaho ang pagsinta’t matutuyot. Saglitang humalimuyak, na animo’y nasa isang mamahaling hardin. Labis ang samyo, tumatatak sa puso.

Lulunurin sa mga salitang mag-iiwan ng marka sa puso ngunit paglao’y mabubura ng mga luhang paulit-ulit na pumapatak sa mga mata t’wing gabi’y kakagat na.

Ibibigay ang bahagharing kulay ay sagad sa tingkad ngunit sa paglipas ng mga araw ay kukupas din. Parang usok na tatangayin din ng hangin.

  Pagkat sa tulad ko’y wala din namang magtatagal at mananatili. Wala ni isang magnanais gamitin kanilang mga balaraw upang puksain ang mga bakawan na bumabalakid sa kalooban. Masakit isipin ngunit totoo, hindi lahat ng mga makukulay na ulap na isip ay binuo’y nagkakatotoo.

  Ako ba ang mag sala o sila?

Sila, na may lakas ng loob upang umatras, upang buhusan ng sandamakmak na tubig ang lagablab ng apoy sa dibdib. Hanggang mapuksa, hanggang walang matira kahit katiting na liyab.

Sila, na patuloy akong iniiwanan kahit napakadaming rason ang aking handang ibigay para lamang maging wasto ang lahat.

Sila, na hindi matanaw ang kislap na paulit-ulit kong binabanggit sa aking mga katha.

  Nalunod, natutong lumangoy at ngayo’y sumasabay na sa alon.

Tinanggap ang katotohanang noo’y ‘di magagawang ma-arok.

  Pagkat, ako lamang. Ako lang.

Ako na tanging magtatanggol sa akin. Ang may lakas ng loob upang gamitin ang balaraw upang puksain ang mga bakawang patuloy na nagpapadilim sa aking dinaraanan. Ako na magdudulot ng bahagharing kay ningning sa sarili pagkatapos ng ulan at, ako na magpapaliyab sa noo’y napuksang lagablab sa kalooban.

Ako lang at wala nang iba pa.

  Ngunit aking aaminin, mayroon pa ring lungkot sa damdamin. Na kahit ilang ulit kong isigaw ang mga salitang magpapatatag sa dibdib, pagdating ng gabi’y ako pa din ang sawi.

Hindi na yata magagamot pa ang sugat rito sa akin. Tila hindi na gagaling at, habambuhay mamumuhay sa pighati.

____

(3) ALITAPTAP: Mga Kislap na Itinatak, Alas Dos y Media.

© JPR, 2020

[trickramirez]

anna melodrama

Sa ikalawang pagkakataon ay natalo tayo 

Nagpadala sa mga bagyo't ipo-ipo 

Sa ikalawang pagkakataon ay tinangay ako ng hangin 

Ninakaw n'ya mga bulalakaw na natitira sa damdamin

Sino ang nagwagi? 

Kung pareho tayong nag-iisip tuwing gabi 

Sino ang nasawi? 

Andito na naman ako sa puntong 'di iiyak ng kakaunti

Nilunod sa pangamba't pagdurusa 

Puso'y unti-unti nang natunaw, sinta 

Natatakot sa mga pup'wedeng maganap 

Hindi batid kung may handang sumagip pa

Inaasam ay bahaghari 

Ngunit bagyo ang nakamit 

Iniintay ang bukang liwaway 

Habang basag na puso'y nakapaloob sa dal'wang kamay

Sa ikalawang pagkakataon, sinaktan mo ako 

Binalot sa diamante ngunit kalauna'y binasag mo 

Sa ikalawang pagkakataon, 'di pa din pinagtagpo 

Ang pagtatagpo ng mga mundo natin siguro'y nagwawakas na rito

Tindi ng daluyong ay haharapin 

Ang mga gula-gulanit na alaala'y akin nang iwawaksi 

Hanggang bumitaw 

Hanggang ginawin 

Hanggang mapagtantong hindi ako sayo't 'di ka rin akin

____

(2) ALITAPTAP: Mga Kislap na Itinatak, Alas Dos y Media.

© JPR, 2020

[trickramirez]

u.l.a.p.

Naghihintay 

Humihikbi't mata'y kay tamlay 

Paano ba maipababatid 

Ang pag-ibig na umusbong rito sa akin? 

Ipo-ipo'y patuloy na tinatangay 

Mga pag-asang nabuo sa akin sa paglipas ng mga araw 

Unti-unting ginugunaw ng bagyo 

Ang pagkakataon upang baka sakali'y humimbing sa piling mo 

Umaasa 

Kumakapit sa nadaramang walang kasiguraduhan 

Sa mga paru-parong kumikintab t'wing maglalaho na ang araw 

Sa tinig mong hatid sa tenga'y musika 

Sa mga alitaptap na dulot ay ningas sa paligid sa t'wing dilim ay kakagat na Sa'yo 

Sa'yo lamang 

Ipo-ipo'y nariyang muli 

Kinakain ang ligaya't pinapaltan ng pighati 

Bakit ganito giliw? 

Ikaw lamang ang nais ko ngunit ka'y hirap mong makamit 

Handa ka namang ipagtanggol 

Maging ang pag-ulan ng balisong ay aking susuungin para sa iyo 

Ngunit bakit ganito? 

Tila kay taas mo't 'di magagawang abutin ng nilalang na tulad ko? 

Umaasa 

Kumakapit sa apoy na iyong dulot rito sa kalamnan 

Sa mga kulay na dulot mo sa akin 

Sa mga bagong kinang na nabubuo sa t'wing ikaw sa aki'y ngingiti 

O, masasagip mo kaya? 

Ang tindi ng hampas ng alon ng pagnanais kong makasama ka'y magagawa mo rin bang sa aki'y ipadama? 

O baka ako lang? 

O baka ako lamang ang natatanging nag-iisip na may bukas tayong dalawa? 

'Wag mong iwang nakabinbin 

Iyan ang hiling habang nakatingala sa mga bituin 

Mata'y paulit-ulit na ipinipikit 

Pinipilit alalahanin ang mga panahong ka'y kinang 

Lubos ang kintab kung sa'n ako'y sayo't ikaw ay akin lamang 

Umaasa ang puso 

Umaasa sa iyo na 'di mo susunugin ang bawat parte nito 

Ngunit baka ako nga lang talaga 

Baka ako lamang ang paulit-ulit na bumubuo ng paraiso sa isipan 

Pugad na ako lang ang may alam 

Kung sa'n ang mga tauha'y 'di maaaring magtapo kahit na sa kakaunting oras 

Baka nga 

Baka umaasang lamang ang puso 

Umaasang may habambuhay tayo 

Kung sa'n malaya kang mahahagka't mahahawakan ang mga kamay mo 

Ngunit 'di na ko magtatagal 

Bibitiwan ang laso pagkat buong kaloob-looba'y pagal na 

Ito na ang wakas, pahimakas 

Sa isang istoryang wala na namang bukas 

____

(1) ALITAPTAP: Mga Kislap na Itinatak, Alas Dos y Media.

© JPR, 2020

[trickramirez]

payapa

Sa 'di kalayuan, kasama ng mga bituin at tala nahanap ko ang kapayapaan. Ilang taon ding hiniling na sana'y dumating sa puntong ganito, kung saan 'di na mag-aalala pa kung makakatulog ba sa gabi ng ayos, kung, may luha bang papatak mula sa mga mata pagkat 'di batid kung ikaw ba sa aki'y nag-aalala o may pakialam pa.

Walang bahid ng pangamba, lahat ay payapa na.

'Di rin naging madali ang proseso, kung mamarapatin mo, ako'y maglalahad ng saloobin sa pamamagitan nitong teksto ...

Paano nga ba? Hindi naman ako madalas humiling sa mga tala, ngunit unang beses na nakausap ka'y langit sa pakiramdam at doo'y napagtantong maaring may bukas, maaaring maging tayo sa paglipas ng mga araw.

Lumalim ang ugnayan, dama ko. Hinayaan mo kong makilala ka sa iba't-ibang kulay na dala ng pabago-bagong panahon. Magmula dilaw, natanaw kita ng lubusan hanggang sa unti-unting kang maging bughaw, lila, hanggang maging itim na ng tuluyan. At walang reklamo, inintindi ka hanggang makakaya ko. Pagkat batid ko, na normal lamang na minsa'y dadapo ang dilim sa kay liwanag na mundo ... at walang reklamo, pagkat una pa lamang ay naiintindihan ko na ng todo.

Hanggang sa,

Parang may nagbago, para bang 'di na tayo yaong dating tayo. Nanlamig na parang yelo, loob ay naging milya-milya ang layo hanggang nadama ko na parang 'di ka na masaya sa kalawakan ko. Sinubukang isalba ngunit parang 'di mo na nais pang magpasagip. Ano pa nga ba ang gagawin kundi ang ikaw ay palayain. Kahit na may kirot sa dibdib ay dahan-dahan kong tinaggap giliw. Kahit na masakit ay aking ginawang pilit.

Gabi-gabing nakatingala sa kawalan habang ang mga luha'y pumapatak sa mata nang 'di namamalayan. 'Di na masisi pa ang kalangitan pagkat ilang ulit na rin na iyon ay aking nagawa. Himbing ay 'di mahanap pagkat paulit-ulit na tumatakbo sa aking isipan kung paanong kay balis na nawala ng lahat; kung paanong mula paraiso ay nasadlak muli ako sa lusak na ayaw ko nang puntahan pa.

Bumabaha ng luha, nagbabaga. Apoy sa dibdib ay natupok na. Hanggang sa natanggap na din na ito nga ang kahihinatnan ng ating istorya.

At ngayon, may laya nang ngumiti. Himbing sa gabi'y nahanap na rin. 'Di man humanay lahat ng bituin sa aking mga plano, ang mahalaga'y nahanap kong muli ang sarili ko. Ang payapa. Payapang minsa'y naging delubyo nang minsang inisip ko na darating sa puntong mamahalin mo rin ako.

Pagkat payapa na. Ang mga ibo'y humuhuni na't ramdam na ang gaan sa musikang sa isip ay patuloy na kumakanta. Wala ka man, ngunit andito ako, mas malakas at bago. 'Di na natatakot pa kung sakaling madapa ma't magalusan pagkat pinatibay mong tunay.

May payapang hatid ang simoy ng hangin

Tinuyo n'ya ang mga luhang iyong hatid

Pinaintindi na mas kailangan ang sarili

Pinatatag mga buto't pakpak ay mas pinagyabong ng matindi

[trickramirez]

125

Hi! I am a 20 year old boy with tornadoes inside. Yes, lotsa tornadoes. Sometimes these tornadoes affect the way I see things and the way I handle my shizz. I know that, for sure.

I know some might not cool with this but, I just want you to know that 'mental illness' ain't a joke. If your feet hurt cause of an injury, so is the brain; the heart and the other emotional-mental part of the body. They also get bruises and wounds, might not be able to see it but its there, bleeding as hell.

The past weeks are quite hard, quite tiring and draining at the same time. Things turned out differently, a 360 rotation shiz; a one hella rollercoaster ride of emotions. I must admit, i ain't used to this. Its really tiring.

To make it more clear ...

My monsters are back, they're haunting me every single night before heading to sleep. My 2:30 am anxiety attacks are back as well and they're suffocating me, drowning me in. I cannot breathe and I don't know why.

This is the main reason why I ain't opening these stories to some, cause even I, I ain't able to understand what's happening. Also, some people's understanding towards these are quite shallow. You cant open things up to some, they might end up laughing at you.

Some of my friends ain't really present, they don't really care. I remember when I ain't sober and called them cause I needed help, they ended up dropping my calls like we don't know each other. Man, I felt betrayed. They just ate all the nice shit they told me back when we're still friends.

Well, I hope you enjoyed your meal and think you're full af now. You dropped my calls, I'm dropping the hell out of you out.

This is the point where I can say that I ain't completely healed. I need time. I need a "nice" environment where no one judges me. I need a good set of people who'll bring up the best in me, cause honestly? I cant do that thing right now.

I'm too weak right now. Very very very suicidal. My apple music playlist ain't helping this time. I badly needed someone to share my hurricanes with but I ain't forcing people to do so. Cause if they really care, you boy, don't need to beg anymore.

I'm writing this not to promote suicide but to let you know what I'm going through right now. Yes, I am publicizing it. Because I want people to become extra careful with what they're gon say to me. Right now, I'm lightweight and fragile. I might explode anytime.