witchof-mind

[witchof-mind]

Mijn BEST

-

Ik wil er zijn — geloof me nou, mijn hart klopt nog steeds even trouw.

Al struikel ik soms door de mist, ben ik niet minder dan ik ooit eens was.

Mijn hoofd doet niet meer wat het moet, alsof het weigert, ondanks moed.

Ik wil, ik probeer, ik geef wat ik kan. De meesten zien het… ze voelen het mee.

Ze snappen de stilte, de hapering, de zee, van moeite die ik soms doorsta en houden mij vast — zoals ik dat ook graag wil, ja.

Maar jij…

Jij kijkt naar wat ik niet doe. Niet naar het vuur dat brandt in mijn moe. Je meet me af aan vroeger en dwars. Geef je oordeel, hard en bars.

Elke keer een storm van jouw pijn. Alsof ik degene ben die moet zijn. Wie ik niet meer helemaal kán zijn. En geloof me — dat doet pijn.

Ik wil je vriend zijn, ook nu nog steeds, maar ik ben geen muur die alles vergeet. Ik voel je woorden, de kilte, de druk, en eerlijk? Ik ben het spuugzat, stuk voor stuk.

Want vriendschap is geen eenrichtingsbaan,

’t Is er zijn — ook als dingen anders gaan.

Ik vecht elke dag met wat je niet ziet.

En dat jij dat niet snapt, dat breekt me… misschien wel het meest.

[witchof-mind]

De Last van Haar Dromen

-

Ze was eens een ster, zo helder, zo vrij, een meisje vol dromen, met hoop aan haar zij.

Maar de tijd was genadeloos, brak wat ze bouwde, een toekomst vervlogen, haar kracht ontrouwde.

Nu dwaalt ze door straten, verloren, verdwaasd, op zoek naar een stilte die haar niet verraast.

Haar huis is geen haven, haar hoofd een strijd, ze lacht in de nacht, omringd door muziek, vergeet even alles in het rumoer en het lied.

Elke vrijdag, elke zaterdag weer.

Een masker van vreugde, een glas vol verweer.

Ze geniet van de dans, de warmte, het licht, maar zodra het stopt, keert de kou in haar gezicht.

De kamer is stil, geen stemmen meer om haar, haar eenzame spiegel toont haar gebroken zelf.

De spiegel spreekt woorden, hard en gemeen,

“Ben ik de reden dat liefde verdween?”

Talloze harten, gebroken, verward, en telkens de vraag: “Wat is er mis met mijn hart?”

Haar ogen ooit vuur, nu dof en moe, de leegte omarmt haar, ze vecht zich erdoor.

Een knuffel, een houvast, een eeuwig moment, maar niemand die voelt hoe diep ze het wenst.

Eens een kasteel, nu slechts puin in haar ziel, de muren verkruimeld, geen plek voor nieuw.

Ze hoopt, in de schaduw, op een vonk van licht, een hand die haar pakt, haar uit het niets richt.

Voor nu leeft ze twee levens, een buiten, een thuis, het ene vol schijn, het andere een kluis.

Ze rent van de stilte, maar ze vindt geen rust.

En elke avond eindigt in een eenzame kust.

[witchof-mind]

De strijd tussen liefde en lust

-

Twee zielen die elkaar ooit diep raakten, eigenwijs, koppig, maar ook kwetsbaar zacht, we waren vuur en vonken die samen ontwaakten, en nu, na al die tijd, vinden we elkaar weer bij nacht.

Je zegt dat je van me houdt, fluistert het stil, woorden die ik lang heb gemist.

Even voel ik weer dat warme, dat wilde gevoel, alsof het nooit verloren is geweest, alsof er niets is gemist.

Maar daaronder ligt de pijn van een oud, diep verdriet, want ik weet dat het nooit meer ons verhaal kan zijn, jij ziet mij als een lijf, als een heerlijk gezicht, maar ik wil iemand die ook in mijn ziel durft te zien.

Ik verdien een liefde die mij echt doorgrondt, iemand die verder kijkt dan mijn schaduw, mijn lach, die voelt dat ik meer ben dan wat je nu ziet, een vrouw, ja, maar ook een ziel vol kracht en krachtig gewacht.

Dus laat ik je los, hoewel het moeilijk is, bewaar ik dit moment, die woorden, jouw blik, want ik wil een liefde die mijn wezen bemint, niet alleen mijn lichaam – maar alles wat ik ben, alles wat ik altijd al wist.

[witchof-mind]

Gebroken Belofte

-

Hoe vaak moet ik geloven, in liefdes die glanzen maar doven, in woorden die zachtjes beloven, dat deze keer echt zal zijn?

“Ik hou van je,” klinkt zoet, zo vertrouwd, maar de smaak blijft bitter, grauw en koud.

Ze zien mijn lichaam, raken verward, maar mijn ziel blijft onzichtbaar, gebroken, verward.

Ze vergissen lust voor liefde, een vluchtig verlangen, een valse vrede, en ik geef, ik geloof, ik hoop en ik wacht, tot ik weer alleen ben, midden in de nacht.

Hoe kan ik liefde vinden in een tijd, waar harten breken zonder spijt? Een generatie verloren in haast, waar niemand meer echt voelt of naast je staat.

Zo vaak ben ik gebroken, versplinterd en stil, dat mijn hart nauwelijks nog voelen wil.

En toch wil ik niet worden zoals zij, kil en onverschillig, gebonden, maar niet vrij.

Waar is de liefde die blijft en verstaat, die ziet wie ik ben en naast me staat?

Of blijf ik dwalen, keer op keer, in dromen van liefde die ik nooit meer leer?

[witchof-mind]

Tussen Angst en Vertrouwen

-

Hoe leg ik dit vast, die storm in mij? Een liefde verloren, gevonden, weer vrij.

Alsof de herfst me fluistert: laat nu los, maar mijn hart klampt zich vast, omdat het moet, niet mag.

In zijn ogen zoek ik iets echts, iets puurs,

maar ik vrees dat hij kijkt door een lens vol muren, door de breuken in mij, ooit onverwacht, draag ik nu een label, een stempel van kracht.

Hij kent alleen deze versie van mij,

met rafelranden, kwetsbaar, en niet altijd vrij. Ik mis het mezelf zijn, die ik vroeger was, zonder hersenletsel—alleen gewoon ‘mijn ik’ als last.

Gisteravond voelde alles weer echt, in zijn omhelzing leek elke zorg weg. Zijn woorden, “Ik hou van je,” zo zacht, zo vol vuur.. maar mijn angst fluistert dat het niet blijft duren.

Is dit genoeg, die pijn, dit verdriet, als hij me straks loslaat omdat hij het niet ziet? Ik ben meer dan dat, diepte en ziel, maar wat als hij twijfelt of dit zijn liefde verdient?

Dus hier sta ik, tussen verlangen en vrees, zoekend naar een antwoord dat ik niet lees.

Liefde, durf ik je los te laten, heel even, en hopen dat wat blijft, ons werkelijk leven?

[witchof-mind]

In de Stilte van Twee Uur

-

Het is weer twee uur in de nacht, mijn ogen zwaar, maar slaap wacht. Gedachten jagen door mijn hoofd, steeds meer pijn, steeds minder hoop.

Twee jaar geleden, een stille slag, mijn leven draaide op die dag. Werk weg, dromen verkruimeld fijn, de tijd loopt door, maar ik sta klein.

Dus zoek ik in de stad mijn vlucht, verdoof me in een waas van lucht, drugs en dansen tot het licht, een masker op, een vals gezicht.

Weekends vliegen in een roes, ik vind mijn grens, maar toch geen troost. Want elke maandag, week na week, betaal ik weer voor wat ik breek.

Hier lig ik dan, in het donker van de nacht, verloren in een wereld die op me lacht. De stilte huilt, de uren slaan, ik wil ontsnappen, wil weer gaan.

Ik draai een joint, adem diep, vul de leegte die niemand ziet. Maar weet dat dit geen toekomst bouwt, dat mijn hart langzaamaan ontvouwt.

Misschien dat ooit een ochtend gloort, een weg die uit dit doolhof hoort. Maar vannacht blijf ik nog hier, alleen, totdat ik ergens lichtjes zie, heel klein.

[witchof-mind]

Verdwaald in de Tussenstand

-

Twee jaar terug – een slag, een storm, mijn wereld stond ineens krom. De dagen rijgen zich tot nacht, terwijl ik op zoek ben naar mijn kracht.

Werken is een schim geworden, stilte vult de lege oorden. De klok die doortikt, koud en kil, terwijl ik hier alleen maar stil sta.

Dus dans ik tot de morgenstond, verdrink de pijn, verlies de grond. Verdoof me met de stadse waan, een masker om niet stil te staan.

In het licht van neon, even vrij, maar ’s maandags sta ik krom en grijs. Verlies de uren, win wat schijn, om dan weer op de bodem te zijn.

Ik weet dat dit geen toekomst biedt, dat ik mijzelf in schaduwen verlies. Maar hoe de weg terug te gaan, als het pad zo onzichtbaar staat?

Ik wil de zwaarte van me af, het juk van deze stille straf. Maar hier, in deze lege zaal, voel ik me zoekend en zo kaal.

Misschien ooit een begin, een stap, een plek waar ik het loslaat, al dat schap. Tot die dag blijf ik dwalen in de stad, hopend op een vonk die leven vat.

[witchof-mind]

[witchof-mind]

Zomer 2024

-

De zomer begon als een droom, een vlucht, onder de zon leek alles zo licht, zo zacht. De nachten vol passie, de dagen in roes, ging ik steeds verder, alsof ik niets meer koos. Ik liet me meesleuren in elke golf van vuur.

Verloor mezelf steeds meer, het was zo onstuimig, zo puur.

Ik heb gelachen, gehuild, zo hard gevlogen maar onder die glimlach lag iets gebroken.

Elke slok, elke pil, een vlucht voor de pijn, zodat ik niet alleen hoefde te zijn.

Met de duisternis die fluistert in mijn oor..

Me herinnerend aan alles wat ik verloor.

Het afgelopen weekend was de klap te groot, de achtbaan stortte in, mijn hoofd vol lood. Ik kijk in de spiegel en weet niet wie ik zie, een vreemdeling, verloren in een valse fantasie.

Het wordt tijd om mezelf terug te vinden, de roes achter me te laten, mijn wonden te verbinden. Want diep van binnen wil ik niet meer vluchten maar leren om de duisternis zelf te duchten.

Ik wil opstaan uit deze storm,

De rust weer voelen, het leven in vorm. Het wordt tijd dat ik mijn hart weer herstel, niet langer verdwijn, maar mezelf herpak, mezelf vertel:

Ik ben het waard om weer heel te zijn, en niet langer gevangen in een eindeloze pijn.

[witchof-mind]

[witchof-mind]

“Mag ik u dat zeggen? Dat ge goed moet leven, en harder moet dromen. Dat ge moet leren kijken naar uzelf, u afvragen waarom ge doet wat ge doet.”

— Griet Op de Beeck, Kom hier dat ik u kus

[witchof-mind]

[witchof-mind]

“Be the love you never received.”

— Rune Cazuli

[witchof-mind]

[witchof-mind]

[witchof-mind]

[witchof-mind]