mylifesbiggestmistake

[mylifesbiggestmistake]

1920's mood board

[mylifesbiggestmistake]

20 δευτερόλεπτα θάρρους

20 δευτερόλεπτα θάρρους χρειάζεται κανείς για να εκφράσει τα συναισθήματά του. Μόλις 20 δευτερόλεπτα που όμως στα αυτιά μας αντηχούν σαν 20 αιώνες. Μέσα σε αυτά τα 20 δευτερόλεπτα έχει μουδιάσει το κεφάλι μας, όλο μας το σώμα έχει παραλύσει , οι παλάμες μας στάζουν από ιδρώτα. 20 δευτερόλεπτα σωστού σωματικού και ψυχικού βασανισμού. Στη διάρκεια εκείνων των 20 δευτερολέπτων ως δια μαγείας έχουν περάσει από το μυαλό μας 20.000 χιλιάδες σκέψεις ξεκινώντας από αυτή τη στοιχειωμένη λέξη , το “αν”. “Αν με απορρίψει;” “Αν με θεωρήσει ανόητο;” “Αν μου μιλήσει άσχημα;” “Αν δε νιώθει τίποτα για μένα;” “Αν θέλει κάποιον άλλον;” Χιλιάδες , μυριάδες “αν” στροβιλίζονται στο κεφάλι μας εκείνα τα 20 δευτερόλεπτα, τόσα που θα μπορούσε κανείς να γράψει βιβλίο γεμίζοντας τις σελίδες μόνο με τα “αν”. Γιατί οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε; Γιατί τόσα “αν ” και τόσες σκέψεις; Χρειάζονται μόνο 20 δευτερόλεπτα. Έπειτα ίσως ακολουθήσει κάτι όμορφο , ίσως και όχι. “Αν” όχι ξεσπάμε, κλαίμε. Είναι ανθρώπινο. Φροντίζουμε όμως να κρατήσει για λίγο. “Αν” δούμε ότι η απόρριψη εξακολουθεί να στοιχειώνει το μυαλό μας , είναι αναγκαίο να αναθεωρήσουμε. Ποιά είναι η πηγή της ευτυχίας μας; Ποιός είναι ο ήλιος μας; Αυτά που ευχόμαστε το βράδυ πριν κοιμηθούμε , η ευτυχία που θα θέλαμε να αισθανόμαστε έχοντας εκείνον ή εκείνη, βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, στο είδωλο που βλέπουμε κάθε φορά που αντικρίζουμε τον καθρέφτη. Αυτά που ψάχνουμε στους άλλους , θα τα βρούμε μόνο στον ίδιο μας τον εαυτό. Τα κενά που προσπαθούμε να καλύψουμε με τα όμορφα λόγια των άλλων , στη πραγματικότητα μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να τα γεμίσουμε. Τα 5 δευτερόλεπτα έχουν ήδη περάσει με αυτές τις σκέψεις. Έμειναν ακόμη 15 δευτερόλεπτα θάρρους, ας τα ζήσουμε εις έπακρον , ας κάνουμε τη ζωή δική μας είτε μετά τη λήξη τους ακούσουμε ένα “ναι” , ένα “όχι” ή ένα “ίσως”.

[mylifesbiggestmistake]

~Michalis Nicoloudis ,“ Melina ” ( Μιχάλης Νικολούδης , “ Μελίνα ” )

[mylifesbiggestmistake]

Stardust

“She felt annoyed from the power of the sunlight which was hitting her eyes. She tried to open them slowly and looked for her prince. He wasn’t next to her anymore. Then she looked around and nothing reminded her of the “Gold room” she was sleeping in all these days. Where is the sky of the moving stars in the ceiling? Now she’s standing on her knees looking out of the window near her bed. She is finally in her backyard again where everything started , only this time it was more beautiful than ever. It had just rained. The sun draw rainbows through the rain-drops .For a moment she felt amazed and totally forgot the anxiety of her missing prince…She remembered how thrilled he gets by the miracles of nature. His soul would be full of enthusiasm if he could see this magical picture that took shape out of the window…. A tear cooled her skin against sun’s heat. Suddenly a familliar voice called her name.She was still standing on the bed with eyes wide opened.He got into the room.Their looks met each other and time froze forever….“

[mylifesbiggestmistake]

“For my part I know nothing with any certainty, but the sight of the stars makes me dream.”

~ Vincent Van Gogh

[mylifesbiggestmistake]

Vincet Van Gogh

Francis Bacon

Marc Chagall

Yves Plein

Joan Miró

Henri Matisse

Claude Monet

Edvard Munch

Pierre - Auguste Renoir

Pablo Picasso

Ο φωτογράφος Matthias Schaller , τα τελευταία οκτώ χρόνια, απαθανατίζει τις παλέτες των σημαντικότερων καλλιτεχνών στην Ιστορία της σύγχρονης Τεχνης και το αποτέλεσμα δεν είναι παρά ένας καθρέφτης της ψυχοσύνθεσης των δημιουργών.

Ο Schaller μέχρι σήμερα έχει φωτογραφίσει περισσότερες από 200 παλέτες 70 καλλιτεχνών, τις οποίες ανακάλυψε είτε από πληροφορίες που αντλεί από ιστορικούς τέχνης, είτε από φίλους που έτυχε να δουν κάποιες απ’ αυτές σε διάφορες εκθέσεις ή από τα αντίστοιχα ιδρύματα των ίδιων των καλλιτεχνών.

Είναι αυστηρός στη μεθοδολογία που ακολουθεί και αντιμετωπίζει κάθε παλέτα ως ένα κλινικό δείγμα. Από τις φωτογραφίες του αναδύεται το αφηρημένο πορτρέτο του κάθε καλλιτέχνη , καθώς η κάθε παλέτα δείχνει τον τρόπο που χρησιμοποιεί το χρώμα ο ζωγράφος, την πινελιά του και την αίσθησή του για τον χώρο. Ο Schaller μάλιστα επισημαίνει: “Μου αρέσουν τα αντικείμενα ή οι χώροι που μπορώ να χρησιμοποιήσω μεταφορικά για να μιλήσω σχετικά με κάτι που δεν βλέπουμε, αλλά όλοι έχουμε στο μυαλό μας μέσα από την εκπαίδευσή μας”.

Την έκθεση “Das Meisterstück” φιλοξένησε από τον Μάιο μέχρι και τον Ιούνιο του 2017 το Giorgio Cini Foundation στο νησί του San Giorgio Maggiore, στη Βενετία.

[mylifesbiggestmistake]

Σκέψεις

Έχετε νιώσει ποτέ ότι η ζωή σας βροντοφωνάζει να κάνετε μια νέα αρχή; Ότι σας φέρνει τα πάνω κάτω μόνο και μόνο για να σας ταρακουνήσει ότι αυτή τη φορά η ανάγκη να αλλάξετε τον τρόπο που διαχειρίζεστε τη καθημερινότητά σας είναι επιτακτική; Ότι οι άνθρωποι που διώχνονται κακήν κακώς από τη ζωή σας είναι απλά ένα ξεκαθάρισμα του τοπίου που εσείς δεν είχατε ποτέ την αντοχή να κάνετε; Ότι σας φέρνει πιο κοντά με τους μεγαλύτερους φόβους σας , επίτηδες, επειδή ποτέ δεν είχατε το θάρρος να τους αντιμετωπίσετε; Ότι σας ωθεί να μείνετε σε ένα μέρος όπου αισθάνεστε τη μεγαλύτερη αρνητικότητα απλά για να ανακαλύψετε εκείνη την όμορφη πλευρά που ποτέ ως τώρα δε διακρίνατε γιατί κάποιοι δε σας το επέτρεψαν; Ότι πρέπει να σταματήσετε πια να αναζητάτε την ευτυχία σε αλλά πρόσωπα , παρά μόνο σε εσάς τους ίδιους; Έτσι ακριβώς νιώθω αυτή τη στιγμή αλλά σήμερα περισσότερο από ποτέ. Η ζωή με προστάζει να πιάσω ξανά το πινέλο και να ζωγραφίσω ένα νέο τοπίο , σε έναν ολόλευκο καμβά. Με ενθαρρύνει να δημιουργήσω κάτι που κάποτε νόμιζα πως δε μπορούσα : Ανθισμένα λουλούδια στο σημείο όπου κάποτε είχα γίνει στάχτη , ως ένδειξη στον εαυτό μου ότι μπορώ να τα καταφέρω , μπορώ να στηριχτώ στα πόδια μου , μπορώ να κάνω τη ζωή μου όσο όμορφη ανέκαθεν επιθυμούσα.

[mylifesbiggestmistake]

“There are always flowers for those who want to see them.” ~Henri Matisse

[mylifesbiggestmistake]

Οι γυναίκες της ζωής μου

Ξέρω ότι κανείς από την οικογένειά μου δε πρόκειται να το δει αυτό αλλά αν έλεγα μπροστά τους όλα αυτά που νιώθω αυτή τη στιγμή θα λύγιζα πολύ περισσότερο απ'ότι συνήθως. Πάνε οι άμυνες , πάνε όλα. Ένα ευχαριστώ είναι ελάχιστο , για όσα έχετε κάνει για μένα , για τη στήριξη και την αγάπη που μου δίνετε και το σημαντικότερο για τη πίστη που μου έχετε σαν προσωπικότητα αλλά και στις δυνατότητές μου. Αυτό που είμαι σήμερα με τα θετικά και τα αρνητικά μου το χρωστάω κατά κύριο λόγο σε εσάς , ευχαριστώ για αυτή την αέναη μετάδοση γνώσεων , ευχαριστώ για τις πολύτιμες συμβουλές , για τις δυσκολίες στιγμές που δεν φύγατε λεπτό από κοντά μου , ευχαριστώ για όλα τα χαμόγελα που μου χαρίσατε απλόχερα , ευχαριστώ ! Ευχαριστώ και πάλι ευχαριστώ για όλα.

Μαμά μη κλαις ρε μαμά , δεν άδειασε το σπίτι είναι και ο μικρός πίσω, ρε μαμά μια ώρα απόσταση είμαστε , δε θέλω να κλαις. Ξέρω ότι στη καρδούλα σου επικρατεί μια χαρμολύπη , χαρ�� που μέσα από μένα ζεις όσα δεν έζησες κάποτε , λύπη γιατί όπως λες φεύγει ένα κομμάτι σου. Μαμά συγγνώμη που σε βασανίζω , συγγνώμη που σε στεναχωρώ , συγγνώμη που νευριάζω με το παραμικρό , όσο παιδιάστικο κι αν ακούγεται είσαι η καλύτερη του κόσμου όλου.

Γιαγιά δε θέλω να ανησυχείς τα βράδια για το πώς θα γυρνάω σπίτι, θα είμαι κ��λά , δε θέλω να ανησυχείς για το αν θα τρώω , ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου , γιαγιά δε θέλω να ανησυχείς μήπως σε ξεχάσω , οι άνθρωποι που μεγάλωσες στα χέρια τους και σε αγαπούν δε ξεχνιούνται. Γιαγιά να έρχεσαι όποτε θες να πηγαίνουμε Θέατρο που ξέρω πόσο πολύ σου αρέσει. Γιαγιά μου δίνει πολύ μεγάλη δύναμη να σε βλέπω να καμαρώνεις για μένα.

Θεία σήμερα δε μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου όταν σε αγκάλιασα, με έβαλες να σου υποσχεθώ ότι θα με προσέχω , μπορεί να μην τα καταφέρω , θα προσπαθήσω όμως. Μου είπες να διευρύνω τους ορίζοντές μου , θα το κάνω , θα μάθω όσα περισσότερα μπορώ έτσι ώστε κάθε φορά που θα γυρνάω πίσω να επαναλαμβάνουμε τις φιλοσοφικές μας συζητήσεις. Μου είπες ότι σου αρέσει πολύ να κουβεντιάζεις μαζί μου και να ξέρεις ότι ήταν το πιο όμορφο κομπλιμέντο που μου έχουν κάνει ποτέ. Θεία δε θέλω να κλαις που με βλέπεις να μεγαλώνω. Σου είπα ότι είσαι το πρότυπο μου και μου απάντησες ότι το πρότυπό σου πρέπει να είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Και καθώς έφευγα μου φώναξες: Ζήσε κοριτσάκι μου ! Ζήσε!

Δεν έχω κάνει τίποτα σπουδαίο στη ζωή μου , τίποτα αξιέπαινο , εσείς όμως είστε περήφανοι για μένα και με σπρώχνετε να προχωρήσω μπροστά σαν να έχω κάνει τα πάντα , σαν να επρόκειτο να κατακτήσω τον κόσμο όλο.

Σας αγαπώ πολύ κι ας μη το λέω πολύ συχνά, εξάλλου η αγάπη δε κρύβεται.

[mylifesbiggestmistake]

The sky by Mimi Gilbert @mimigilbert

[mylifesbiggestmistake]

Για τον Μάριο…

Τις τελευταίες μέρες αισθάνομαι αρκετά αγχωμένη καθώς βρίσκομαι σε ένα μεταβατικό στάδιο της ζωής μου και παντού γύρω μου κυριαρχούν η ένταση και οι ατελείωτες εκκρεμότητες. Ειδικότερα, όταν κάποιες υποχρεώσεις μου για να ολοκληρωθούν χρειάζονται και τη συμμετοχή και άλλων ατόμων , τα οποία πολύ πιθανόν να μην είναι τόσο αγχώδεις όσο εγώ , πανικοβάλλομαι καθώς αισθάνομαι ότι δεν έχω τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης και έρχομαι σε σύγκρουση μαζί τους με την αφορμή ότι δρουν την “τελευταία στιγμή” .

Σήμερα το πρωί έπειτα απο την πολύωρη αναμονή στην τράπεζα και την δίχως τελειωμό γραφειοκρατία , ένιωθα ότι η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Ήθελα πραγματικά να ουρλιάξω και να βάλω τα κλάματα , ήμουν πεπεισμένη ότι τίποτα δε θα γίνει σωστά και στην ώρα του.

Στον δρόμο για το σπίτι , συναντήσαμε με τον πατέρα μου έναν συνάδελφό του , με τη σύζυγό του και το μωρό τους που είχε - δεν είχε κλείσει τα 2 του χρόνια. Ένα πλασματάκι σκέτο αγγελούδι. Κοινωνικότατος ο πιτσιρίκος , μας χαιρετούσε , μας έλεγε ότι “πάει για καφέ” , ένα αγοράκι πανέμορφο και πανέξυπνο , πολύ πρόσχαρο παιδάκι, κοιτούσε συνεχώς γύρω του με αυτό το βλέμμα της περιέργειας σαν να επρόκειτο να ανακαλύψει κάτι καινούριο.

Όταν απομακρύνθηκε λίγο με τους γονείς του , ο πατέρας μου , μου είπε ότι αυτό το γλυκύτατο πλάσμα γεννήθηκε με δύο πολύ μικρά νεφρά και οτι με νύχια και με δόντια κατάφεραν να το κρατήσουν στη ζωή , μάλιστα αρχικά όλοι νόμιζαν ότι είχε πεθάνει. Αυτό το παιδάκι κάνει ειδικές δίαιτες πολλών θερμίδων γιατί αδυνατεί να φτάσει το βάρος των παιδιών της ηλικίας του λόγο του δυσανάλογου μεγέθους των νεφρών του , το γάλα που πίνει περιέχει μεγάλα ποσοστά ζάχαρης γεγονός που συνέβαλε στο να χάσει όλα του τα δοντάκια και να βάλει πρόσθετα μέχρι να έρθουν τα καινούρια και να μη χρειάζεται να καταναλώνει τέτοια προϊόντα , ώστε να μπορεί να μιλά και να τρέφεται. Συνεχείς επισκέψεις στο νοσοκομείο με την παραμικρή επιπλοκή. Η μόνη λύση είναι η μεταμόσχευση αλλά οι γονείς του δε θέλουν να τον βάλλουν σε τέτοια διαδικασία σε τόσο μικρή ηλικία.

Ωστόσο το παιδάκι αυτό είναι το πιο χαρούμενο πλάσμα που έχω δει ποτέ , οι γονείς του τον αγκάλιαζαν , τον πείραζαν και εκείνο ξεκαρδιζόταν στα γέλια.

Δε θέλω να συγκρίνω καταστάσεις , ούτε να ξεστομίσω “Υπάρχουν και χειρότερα” . Οτιδήποτε βασανίζει το μυαλό ( και το σώμα μας ) είναι πρόβλημα , μπορεί άλλα είναι μικρότερα και άλλα μεγαλύτερα , δε παύουν όμως να έχουν την ίδια “ετικέτα” : ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

Αντικρίζοντας , λοιπόν αυτή την εικόνα απλά μου δόθηκε να καταλάβω για μια ακόμη φορά πως οποιοδήποτε ζήτημα κι αν αντιμετωπίζουμε το παν είναι κρατάμε μια θετική στάση ζωής. Και όταν λέω μια θετική στάση , δεν εννοώ να τα θεωρούμε όλα μικρά και αστεία , αλλά να έχουμε τη δύναμη να σηκωνόμαστε όταν η ζωή μας κατεβάζει και να παλεύουμε για το καλύτερο , ταυτόχρονα όμως να μάθουμε και να διαχωρίζουμε ποιες καταστάσεις έχουν πραγματικά σημασία απλοποιώντας κάπως της καθημερινότητά μας , γιατί πολλές φορές τυχαίνει να μην είναι όλα τόσο περίπλοκα όσο φαίνονται. Τέλος ακόμα κι αν όλα πάνε στραβά , ακόμα κι αν όλα και φαίνονται και είναι δύσκολα και πάλι, δε μπορεί να μην υπάρχει εκείνη η μικρή ρωγμή φωτός μέσα στο σκοτάδι σου. Ίσως να είναι κάπως δυσδιάκριτη και να πρέπει να τη ψάξεις λίγο περισσότερο , όμως μη το βάλεις κάτω. Αν συνεχίζεις να παλεύεις , θα τη βρεις και όταν το κανείς φρόντισε να την εκμεταλλευτείς σωστά.

Ελπίζω να μην είμαι υπερβολικά αισιόδοξη και αφελής , αλλά αυτό το πιτσιρίκι όπως και διάφορα αλλά περιστατικά του παρελθόντος μου δίνουν δύναμη να συνεχίζω και να προσπαθώ να αντιμετωπίζω όλες εκείνες τις δύσβατες ανηφόρες και κατηφόρες που διακόπτουν την ευθύγραμμη πορεία της ζωής.

[mylifesbiggestmistake]

“There are always flowers for those who want to see them.” ~Henri Matisse

[mylifesbiggestmistake]

5 Λόγοι που αγαπώ το φθινόπωρο

“Το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη, όπου κάθε φύλλο είναι ένα λουλούδι.” Albert Camus

Η βροχή. Ξημερώματα. Βρέχει. Βρίσκεσαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι σου και το αεράκι από το μισάνοιχτο παράθυρό σε αναγκάζει να χωθείς λίγο πιο βαθειά στα σκεπασματά . Το μόνο που παραμένει ακάλυπτο είναι το προσωπό σου, πώς άλλωστε θα μπορούσες να του στερήσεις εκείνα τα χάδια της πρωινής δροσιάς; Μπλε αχτίδες φωτός τρυπώνουν στο δωμάτιο μέσα από τις γρίλιες του παραθύρου και μαζί με το νανούρισμα της βροχής παραδίνεσαι ξανά στη ζεστή αγκαλιά του Μορφέα.

Τα χρώματα. Όλες οι αποχρώσεις του κίτρινου , του καφέ και του πράσινου ξεδιπλώνονται όπου κι αν κοιτάξεις. Το φθινόπωρο η φύση αρπάζει το πινέλο και χρησιμοποιώντας μια πανδαισία θερμών χρωμάτων , όλα γύρω μοιάζουν σαν πίνακας ζωγραφικής.

Αντιθέσεις. Θα μπορούσε να πει κανείς πως το φθινόπωρο είναι ο μήνας των αντιθέσεων καθώς επιτυγχάνεται ένας συνδυασμό ζωής και θανάτου. Στα δικά μας μάτια όλα δείχνουν πιο ζωντανά καθώς η φθινοπωρινή θέα έχει αυτή τη μαγική ιδιότητα να διεγείρει όλες σχεδόν τις ανθρώπινες αισθήσεις. Ο ήχος της βροχής , η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος , ένα τοπίο πανδαιμόνιο χρωμάτων. Απο την άλλη στο κόσμο της φύσης κυριαρχεί ο θάνατος. Ήρθε η ώρα που σύμφωνα με τον μύθο η Περσεφόνη κατεβαίνει στον Άδη. Η θλίψη της μητέρας της, θεάς Δήμητρας δημιουργεί γκρίζα σύννεφα στον ουρανό , το ζωντανό πράσινο των δέντρων ξεθωριάζει, η γη μετατρέπεται σε ένα νεκροταφείο ξεραμένων φύλλων και μαραμένων λουλουδιών. Η εποχή που η ζωή και ο θάνατος συνυπάρχουν αρμονικά στον ίδιο κόσμο για να ακολουθήσει έπειτα η αναγέννηση.

Νέο ξεκίνημα. Ο Σεπτέμβρης ίσως και να είναι ο πιο καθοριστικός μήνας του φθινοπώρου διότι είναι ιδανικός για νέα ξεκινήματα. Είναι ο μήνας που τα σχέδια του καλοκαιριού γίνονται πράξη , που σε παρακινεί να αφήσεις πίσω όλες τις καλοκαιρινές ατασθαλίες , που σε αναγκάζει να αποχωριστείς εκείνον τον έρωτα που γνώρισες στις διακοπές , που σου επιβάλλει να ξεχάσεις τα νωχελικά Κυριακάτικα μεσημέρια και τους ξέγνοιαστους περιπάτους δίπλα στη θάλασσα. Είναι η εποχή που σε αναγκάζει να σκεφτείς , που σου θέτει την ανάγκη να δημιουργήσεις ένα νέο πρόγραμμα , μια άλλη καθημερινότητα , ίσως και σε μια νέα πόλη με άλλους ανθρώπους. Με άλλα λόγια το φθινόπωρο είναι η εποχή που σου φωνάζει δυνατά να κάνεις μία νέα αρχή.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να αγαπήσει. κάνεις το φθινόπωρο. Αυτοί όμως οι 5 είναι που αγγίζουν περισσότερο τη ψυχή μου.

[mylifesbiggestmistake]

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου, ή μάλλον είχα την εντύπωση ότι ήταν Κυριακή μα τελικά είναι Τετάρτη. Άλλη μια περίτρανη απόδειξη ότι έχω χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας.

Φαντάζομαι βαρκούλες ν'αρμενίζουν μεσοπέλαγα. Φαντάζομαι κι εμένα μέσα σε μια από αυτές να πλέω χαϊδεύοντας τα κύματα της θάλασσας. Συντροφιά μου μονάχα μια νεαρή γυναικεία μορφή με δέρμα ηλιοκαμμένο , να κάθεται στην άλλη άκρη της βάρκας μου. Παίζει απαλά την κιθάρα της και με την γλυκειά της φωνή μου τραγουδά για μια “θάλασσα πλατιά”. Κλείνω τα μάτια μου και σιγά σιγά αρχίζω να ονειροπολώ σε άλλες εποχές , όμορφες , αθώες , χρωματιστές. Η ψυχή μου αγαλλιάζε��.

Παίρνω μια βαθειά ανάσα και κοιτάζω ξανά γύρω μου. Βρίσκομαι ακόμη στη μικρή μου βάρκα, το βαθύ μπλε της θάλασσας ενώνεται με το απέραντο γαλάζιο τ'ουρανού και εγώ απολαμβάνω αυτή την αψεγάδιαστη εικόνα. Για μια στιγμή όλα πηγαίνουν και είναι όπως πρέπει.

Ξαφνικά ακούω το ονομά μου, το τραγούδι δεν ηχεί πια στ'αυτιά μου. Η πραγματικότητα, που είχα κάπως παραμελήσει, τώρα με φωνάζει να επιστρέψω. Δεν υπάρχουν πια βαρκούλες , μόνο μια ξύλινη καρέκλα, δεν υπάρχει πια ο γαλάζιος ουρανός , τη θέση του πήρε ένα λευκό ταβάνι , η θάλασσα εξαφανίστηκε και πνίγομαι ξανά μέσα σε τέσσερις τοίχους.

Αυτά τα λίγα λεπτά ευτυχίας δεν ήταν παρά αποκυήματα της φαντασίας μου. Η ζωή με καλεί να συνεχίσω να ματώνω τα δάχτυλά μου γνέθοντας το νήμα της κι ελπίζοντας κάποια στιγμή πως οι κόμποι θα λιγοστέψουν.

Τίποτα δεν τελείωσε ακόμη…

[mylifesbiggestmistake]

Σε συνάντησα να περπατάς μόνος σε κάτι μονοπάτια έρημα, που το φώς δε τα αγγίζει. Σε είδα να περπατάς με σκυμμένο το κεφάλι , βυθισμένος στα σκοτάδια σου να αναζητάς τη χαμένη ευτυχία μήπως παράπεσε κάπου στο δρόμο. Και τότε θέλησα να ακουμπήσω μέσα σου μυριάδες αστέρια, λίγη από τη λάμψη της σελήνης, να δώσω ένα τέλος στη πικρία των ματιών αου. Μα πού να ‘ξερα πως τα άλουστα από φως σοκάκια είχαν γίνει πλέον η αγαπημένη σου συνήθεια; Μόλις πλησίασα και άρχισα τη θλίψη σου να σκίζω, το φώς τρύπησε τα μάτια σου και τρόμαξες και έφυγες και κρύφτηκες και σ'έχασα! Κι έμεινα μόνη ��α πνίγομαι στη λάμψη μου…

- @mygoalsmakemefeelalive

[mylifesbiggestmistake]

Κάποτε μου υποσχέθηκες πως θα κατέβαζες τα σύννεφα από τον ουρανό, στο παραθυρό μου να τα βάλεις, να βλέπω κόσμους μαγικούς, κόσμους με εμάς τους δύο. Ακόμα περιμένω…

- @mygoalsmakemefeelalive

[mylifesbiggestmistake]

And I tried to buy your pretty heart but the price too high…

Rihanna, Love on the brain