#Στηριγμα

[monimhgkriniaa]

Είμαι καλά χωρίς εσενα,

Αν κάποιος με ρωτούσε ένα χρόνο πριν, θα έλεγα πως είσαι η ηρεμία μου.

Έτσι νόμιζα, λανθασμένα.

Είχε πείσει τον εαυτό μου ότι είσαι η ηρεμία μου.

Όμως, σχεδόν μισό χρόνο από τη μερα που έφυγα από το σπίτι «μας», είμαι καλά.

Ημουν από την αρχή καλά.

Ναι μου λείπεις, κάπως περίεργα.

Ναι, σε κάποια πράγματα που βλέπω ή ακούω, σε σκεφτομαι.

Μα δε σε αναζητάω.

Δε σε ζηταω τα βραδιά.

Δε ψάχνω να μάθω για εσενα.

Δεν είσαι αυτός που τρέχω να μοιραστώ τα νέα μου.

Δε σε ψάχνω στις χαρες μου, μα ούτε και στις λύπες μου.

Ήσουν μάθημα για εμενα.

Μου έδειξες πως είναι να μην νιώθεις την αγάπη που σου έχει ο άλλος.

Δεν αμφιβάλλω.

Με αγάπησες πολύ. Το ήξερα, ακόμα το ξέρω.

Για εσενα ημουν και είμαι κάτι πολύ σημαντικό. Γιατί ήμουν δίπλα σου σε όλα. Ήξερες πως ο,τι και αν γίνει εγώ θα είμαι πίσω σου να σε κρατάω.

Για αυτό εμενα.

Σε αγάπησα παρά πολύ.

Μα εμενα για εσενα.

Και ας μη το καταλάβαινα.

Δεν είχες μάθει πως είναι να σε αγαπάνε. Και στο έδειξα.

Δεν ηξερες πως είναι να νοιάζεται κάποιος για εσενα. Και το έμαθες.

Και εσυ τι έκανες;

Όλα σου τα συναισθήματα ήταν σε εμενα.

Η καρδιά σου, η ψυχη σου, το μυαλό σου.

Ήταν όλα δικά μου.

Όμως το σώμα σου, το μοιραζόμουν ανα καιρούς.

Δε περίμενες ποτέ ότι θα φύγω.

Ημουν ασφάλεια σου.

Και έφυγα.

Και βρήκα τον εαυτό μου, ενώ εσυ εχασες τον δικό σου.

Πάντα έλεγες πως με φοβάσαι γιατί από εμενα θα την "έτρωγες" πιο άσχημα από όλους.

Όμως μέχρι και σε αυτό λάθος ήσουν.

Έφυγα.

Αλλά ησυχα.

Δεν έκανα φασαρία ούτε όταν έφυγα, ούτε μετά.

Και εσυ έμεινες πίσω.

Νιώθοντας ότι εγώ σε πέταξα.

Μα δεν ήταν έτσι και καταβαθος το ξέρεις.

Έφυγα, γιατί είχα χάσει τον εαυτό μου.

Έφυγα, γιατί δεν άντεχε αλλο πόνο η ψυχη μου.

Έφυγα, γιατί άνθρωπος είμαι και εγώ και θέλω να νιώθω την αγάπη του άλλου.

Έφυγα και ηρεμησα.

Έφυγα και βρήκα τον εαυτό μου.

Έφυγα και έφτιαξε η ζωή μου.

Έφυγα και ησύχασα.

Έφυγα και δε φοβαμαι να μιλήσω σε κάποιον μη τυχών και νευριασεις.

Έφυγα και βρήκα τον εαυτό μου, ενώ εσυ εχασες τον δικό σου.

Και αυτό είναι το δικό σου μάθημα.

Γιατί θα μείνεις πίσω να θυμασαι πάντα ποσό σε αγάπησα, και ποσό λάθος ήταν που με άφησες να φύγω.

Θα μείνεις πίσω να θυμασαι εμενα. Και να με θυμίζουν όλα εκει.

Θα με θυμίζουν όλα.

Τα μέρη μου θα πηγαίνεις, τα φαγητά που θα τρως, τα ρούχα που θα φοράς.

Θα μιλάς για εμενα με τους φίλους σου και όπως πάντα θα σου λένε τι βλακας είσαι που με άφησες να φύγω.

Θα σου μεινω ανεξίτηλη.

Δε θα μπορέσει κανεις να με σβήσει από το μυαλό σου, μα ούτε από την καρδιά σου.

Θα μείνεις πίσω να θυμασαι πάντα τα λάθη σου.

Και για εμενα αυτό θα είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστηση.

...

Εις το επανιδείν

Το παράθυρο σου. Που κάπνιζε πολύ ναργιλέ. Που κοιμόταν πολύ. Που καθάριζε πολύ. Που σε αγαπούσε πολύ. Που συμπαθούσαν όλοι. Που ήταν το στηριγμα σου, η νοσοκόμα σου, η ψυχολόγος σου και η πιο μεγαλη σου αγάπη.

[omorfakaigontai]

Και τι δεν θα δινα να σε ειχα διπλα μου και στηριγμα μου σαν τοτε

[xehasmenesithakes]

Τι είναι φίλος για σένα?

Γενικα ειμαι ανθρωπος που τα περναει μονος του και δεν ανοιγομαι και πολυ.Οποτε ο φιλος για μενα,εχει λιγο διαφορετικη εννοια.Ειναι το ατομο που εχει πραγματικα καλες προθεσεις και χαιρεται με τη χαρα σου,εχετε αμοιβαια εκτιμηση.Και αμα τον χρειαστεις ξερεις οτι θα ναι εκει.Μπορει να μην μιλατε συχνα ή μπορει να μιλατε συνεχεια,δεν εχει σημασια.Μπορει να ταιριαζετε στα ενδιαφεροντα μπορει και οχι,ουτε αυτο εχει.Ο πραγματικος φιλος ειναι στηριγμα πρωτα απο ολα γιαυτο ειναι σπανιος

[marinasblog]

Η μάνα μου κάθε πρωί που ξυπνάω, εδώ και μια βδομάδα, μου λέει ότι θα τα καταφέρω και θα γράψω καλά στις πανελλήνιες.

Πόσο να την αγαπήσω ακόμα;

Λίγο πριν τις πανελλήνιες

[themistaf18]

Αγάπη.. Τι να σημαίνει άραγε τελικά;

Αγάπη σημαίνει να είσαι με κάποιον επειδή δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτον. Αγάπη σημαίνει η κάθε χαρά του να είναι και δική σου όπως και κάθε λύπη του να είναι επίσης δικη σου. Το χαμογελο σου να δημιουργειται απο το δικο του. Αγαπη σημαίνει να χάνεσαι στα φιλιά του και να "βρισκεσαι" στην αγκαλιά του. Να νιώθεις αυτή την οικειοτητα και την ασφάλεια που δεν εχεις νιωσει ποτέ. Αγάπη σημαίνει να μπορείς να φανταστεις το μέλλον σου μαζί του και να κάνεις όνειρα τα οποία δεν έχεις ξανα κάνει στο παρελθόν. Αγάπη σημαίνει να μπορείς να δεχτείς κάθε του ελάττωμα και να το αγαπήσεις και αυτό όπως αγαπάς το κάθε τι πανω του. Αγάπη σημαίνει να μπορείς να μοιραστείς μαζί του το οτιδήποτε. Να τον θεωρείς φίλο σου, κολλητό σου, οικογένεια σου. Αγάπη σημαίνει να χαμογελάς επειδή είσαι μαζί του. Σημαινει να κάνετε ο ενας τον αλλον χαρούμενο. Να ξέρετε ότι ο ενας συμπληρώνει τον αλλον. Να γνωρίζετε ότι κάθε εμπόδιο που θα βρεθεί μπροστά σας θα το αντιμετωπίσετε μαζί. Γιατί το ΜΑΖΙ είναι που μετράει. Γιατί το ΜΑΖΙ είναι αυτό που σας κάνει χαρούμενους.

*Αν σκέφτηκες κάποιο άτομο σημαίνει ότι οντως αγαπάς κάποιον αληθινα. Μην χάνεις χρόνο. Πες τα σαγαπαω που πρέπει να πεις σε όποιον πρέπει.*

[hellosadnessmyold-friend]

Μην στηρίζεστε σε ανθρώπους. Θα έρθει η ώρα που θα σας προδώσουν και δεν θα μπορείτε να στηριχθειτε στον ίδιο σας τον εαυτό. Μην εξαρτώστε από τους άλλους. Θα καταλήξετε τόσο πληγωμένοι που δεν θα θέλετε να ξανά ακουμπήσετε άνθρωπο. Βασιστείτε στον εαυτό σας,είστε ικανοί να καταφέρετε τα πάντα. Μην αφήσετε ποτέ κανέναν να σας πείσει πως ισχύει το αντίθετο.

[monimws-neura]

ΕΓΩ

ειμαι απο τα ατομα που οταν δεν σε συμπαθουν θα το καταλαβεις αμεσως, οπως και αν σε συμπαθω

ειμαι απο τα ατομα που ή θα τα δωσει ολα ή δεν θα δωσει τιποτα

ειμαι απο τα ατομα που παιρνει την ευθυνη σε καταστασεις ακομα και αν δεν φταιω

ειμαι απο τα ατομα που θα ειναι διπλα σου συνεχεια

ειμαι απο τα ατομα που ευχαριστιεται με τα πιο απλα πραγματα. Μια μπυρα,θαλασσα, ηλιοβασιλεμα,καλη παρεα

ειμαι απο τα ατομα που θα βαλουν τους αλλους πανω απο τον εαυτο μου...

ειμαι απο τα ατομα που θα κανουν τα παντα για να ειναι διπλα σου οταν θα τα χρειαστεις . κυριολεκτικα τα παντα

ειμαι απο τα ατομα που θα προσπαθησουν ναα σου πουνε την αληθεια οσο πιο γλυκα γινεται για να μην σε παρει απο κατω

ειμαι απο τα ατομα που θα σε παιρνουν συνεχεια αγκαλια

ειμαι απο τα ατομα που οταν δεν ειναι καλα απλα κλεινομαι στον εαυτο μου και σε ενα δωματιο και κλαιω ακουγοντας μουσικη

ειμαι απο τα ατομα που δε μπορω να καταλαβω γιατι καποιοι φερονται σκαρτα

ειμαι απο τα ατομα που δεν θα κλαψει ποτε μπροστα σε κοσμο αλλα αν το κανω σημαινει πως ειμαι πραγματικα χαλια

ειμαι απο τα ατομα που ποτε δεν θα σε επιβαρυνουν με τα δικα μου προβληματα...αντ’αυτου θα πω πως ολα ειναι μια χαρα

ειμαι απο τα ατομα που αν νευριασουν θα το καταλαβεις πανευκολα

ειμαι απο τα ατομα που αυτοκαταστρεφομαι

ειμαι απο τα ατομα που δεν θα καταλαβεις ευκολα

ειμαι απο τα ατομα που θελουν την αμεριστη προσοχη καποιου..

ειμαι απο τα ατομα που μπορει να τσακωνομαστε συνεχεια αλλα να σε συμπαθω οσο τιποτα και να θελω το καλο σου

ειμαι απο τα ατομα που δεν αντεχουν την αδικα

αν θες να μπλεξεις μαζι μου,καλη σου τυχη

[irafaella7]

που πουλάνε εκεινους τους τυπους..?εκεινους..ξερεις για ποιους μιλάω? εκεινον τον φίλο με τον οποιο να εισαι ο εαυτός σου...να μπορεις να μοιράζεσαι τα πάντα μαζι του..εκεινον το φίλο που ξερεις πως θα ειναι παντα εκει για σενα,να σε στηρίζει,να σε βοηθάει,να χερεται με την χαρα σου και να στεναχωριέται με τη λυπη σου...που θα προσπαθήσει για σένα κι οχι μονο  εσυ για εκεινον,θεωρώντας σε δεδομένο...εκεινον το πργαματικό φιλο που θα εκτιμήσει οσα θυσίασες για εκείνον και θα σου τα ανταποδώσει με ολη του την καρδια!Εκείνος που θα μηδενίσει τον εγωισμό του για το φιλαράκι του που ειναι ‘σκατά’ και χωρις ειρωνίες και βλακείες θα τον πάρει αγκαλιά για να τον ηρεμίσει... που πουλάνε τέτοιους?

[texnh-apo-tsigara]

ΛΟΙΠΟΝ

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΝΕ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ. ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΑΙΑ ΔΥΣΚΟΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΕΣΑΣ. ΕΙΣΤΕ ΤΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΚΑΠΟΙΟΥ. ΜΗΝ ΤΟ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΕΣΤΕ ΑΥΤΟ. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΟΝ ΟΤΑΝ ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ. ΜΗΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΝΑ ΒΑΣΑΝΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ. ΜΗΝ ΛΕΤΕ ΟΤΙ ΣΑΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΔΙΟΤΙ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΤΟ ΣΥΖΗΤΑΕΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ. ΜΗΝ ΓΙΝΕΣΤΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΤΟΞΙΚΟΙ. ΜΙΛΗΣΤΕ ΟΜΟΡΦΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ.

[allstarpoem]

- Μειον εικοσι τρια κομμα κατι.

- Τι;;;

Εβαλε το χερι του στην τσεπη του παλτου του, ψαχνοντας ενα ακομα τσιγαρο για να αναψει. Το βλεμμα του ηταν χαμενο στο κενο.

- Ο μεσος ορος της θερμοκρασιας στη Σεληνη την ημερα του χειμερινου ηλιοστασιου ειναι μειον εικοσι τρια κομμα κατι. Τρελο δεν ειναι;

Εκεινη δεν του απαντησε, δεν ηξερε τι να του απαντησει. Γελασε μονο νευρικα. Καθισε και τον παρατηρησε λιγο. Ηταν σε αθλια κατασταση: ηταν χλωμος, πολυ πιο χλωμος απο την τελευταια φορα που τον ειδε. Τα ματια του ηταν φανερα κοκκινισμενα, με δυο τεταστιους μαυρους κυκλους γυρω του. Τα μαλλια του πιο μπλεγμενα απο ποτε, το χερι του ετρεμε και τα ποδια του λυγιζαν. Ενιωθες οτι απο στιγμη σε στιγμη θα καταρρευσει, θα σωριαστει ολος στο πατωμα. Ωστοσο, η προσπαθεια του να κρατησει ζωντανο το χαμογελο του ηταν που εκανε την οψη του ακομη πιο τρομακτικη.

- Γιατι μ εφερες εδω; τον ρωτησε εκεινη αυστηρα, ενοχλημενη απ την σιωπη που επεσε αναμεσα τους. Δεν εχω πολυ χρονο...

- Ποιος σου ��ιπε οτι εχω εγω; της αντιγυρισε εκεινος με πικρια.

- Τοτε πες μου γιατι καθομαστε εδω περα τετοια ωρα και μην με ταλαιπωρεις!

Ηταν ετοιμη να εκραγει. Δεν μπορουσε να συνεχισει να παιζει το παιχνιδι του*ολο κατι ηθελε να της πει,κατι σημαντικο που τον βαραινε,ολο της ζητουσε να μιλησουν και ολο δειλιαζε μπροστα της, τραυλιζε και μασουσε τα λογια του, χωρις εντελει να καταφερει να αρθρωσει λεξη. Τον ειχε πλεον βαρεθει, ας της ελεγε επιτελους! Παρ ολα αυτα δεν του μιλησε. Τον κοιτουσε μες στα ματια και περιμενε.

Εκεινος παρεμεινε σιωπηλος, με το βλεμμα του χαμενο στο κενο.

- Δεν εισαι καλα..., ψελλισε αυτη εντελει προσπαθωντας ξανα να σπασει την σιωπη.

- Οχι, της αποκριθηκε με ενα ειρωνικο γελιο, δεν ειμαι καλα. Δεν ξερω αν φαινεται πολυ, αλλα εχω μερες να κοιμηθω ησυχα, εχω μερες να ξυπνησω κεφατος, εχω μερες να χαμογελασω και στεκομαι οριακα στα ποδια μου. Οι μερες κυλανε χωρις να το καταλαβω, και γω χωρις κινητρο χωρις διαθεση για τιποτα τις βλεπω απλα να περνανε. Στην ιδια θλιψη που με αφησες ειμαι* οποτε ναι, σε ευχαριστω που το προσεξες,δεν με λες και καλα.

Τιναξε με νευρικοτητα τις σταχτες απ το τσιγαρο του.

- Δεν εχεις ιδεα..., συνεχισε. Δεν εχεις ιδεα ποσο πολυ μπορει να πονεσα. Εφτασα στο χαμηλοτερο σημειο της ζωης μου. Και δεν εχεις ιδεα ποσο πονεσα οταν με αφησες. Οταν ενιωσα οτι δεν εισαι πια κοντα μου, οταν ενιωσα οτι δεν εισαι πια το στηριγμα που νομιζα οτι ησουν, οταν απλα με παρατησες αδιαφορωντας πληρως πια για το πώς ειμαι. Δεν εχεις ιδεα αληθεια...

Σταματησε. Το μυαλο του κολλησε και το βλεμμα του χαθηκε ξανα στο κεμαυρο του ουρανου.

- Δεν εχεις ιδεα..., ψελλισε ξανα.

- Τοτε γιατι απλα δεν μου προσπαθεις να μου εξηγησεις;

- Γιατι δεν θελω! της ειπε με φωνη που τρεμει. Δεν θελω να γεμισω το αγνο σου μυαλο με τις σκοτεινες σκεψεις που εκανα... Δεν σε εφερα γι αυτο εδω. Ηθελα απλα να σου πω ποσο λυπαμαι. Να σου πω οτι λυπαμαι που δεν εισαι πια αυτη που νομιζα οτι ησουν, λυπαμαι που δεν μου μιλας πια με την ιδια θερμη με τοτε, λυπαμαι που με εχεις αφησει πισω σου σαν να σου ειμαι παντελως ασημαντος. Λυπαμαι που αλλαξες, και λυπαμαι που εφτασα στο σημειο να στα λεω ολα αυτα, γιατι..

Εκανε μια παυση, προσπαθωντας να κρυψει τους λυγμους του.

- Ειμαι εξαρτημενος απο σενα. Κι ας μην ηθελα να το παραδεχτω, κι ας ηταν το χειροτερο πραγμα που θα μπορουσα να μου κανω. Δεθηκα τοσο πολυ μαζι σου που πλεον δεν αντεχω μακρια σου.. Αλλα σ αγαπαω τοσο πολυ που το κοντα σου δεν ειναι ποτε αρκετο. Και ειναι ολο ενας φαυλος κυκλος. Το μονο που ξερω ειναι οτι διπλα σου σταματησα να αγχωνομαι, σταματησα να κανω αρνητικες σκεψεις και ειδα τα παντα με μια πιο αισιοδοξη νοτα. Για μενα ησουν ενα μεσο διαφυγης απο ολους και ολα, ενας τροπος να ξεφευγω και να σκεφτομαι οτι ισως αξιζει να παραμεινω εδω...

- Ωχ, οχι δεν θελω να ξανακουσω γι αυτο, τον εκοψε εκεινη με μια ειρωνια στη φωνη της.

Εμεινε αναυδος* δεν περιμενε να του φερεται με τετοια ψύχρα.

- Τοτε γιατι ηρθες και καθολου; της φωναξε θυμωμενος. Γιατι ηρθες ενω δεν θες να με ακουσεις και απλα περιμενεις την ωρα που θα σταματησω να μιλαω και θα φυγεις; Ας μην ερχοσουν, αν ειχες σκοπο να με βυθισεις κι αλλο στην θλιψη μου!

Για λιγο περιμενε οτι θα τον βρισει, και οτι θα τον παρατουσε ξανα. Ωστοσο, αυτη τον κοιταξε στα ματια, και του χαμογελασε στοργικα.

- Μα δεν εχω ερθει καν εδω, του απαντησε χαμηλοφωνα. Δεν εχω ερθει αποψε εδω... Εισαι μονος στο σκοταδι και παραμιλας, προσπαθωντας να πεις ολα τα λογια που ειχες αφησει μισα. Μα τωρα δεν εχει κανενα νοημα, εχουν ολα αλλαξει. Ειμαι μονο μια μουσα στο κεφαλι σου, μια ιδεα που δεν μπορεις να διαγραψεις... Δεν θυμασαι καν τη φωνη μου, πώς μοιαζω ή πώς σου μιλαγα τοτε. Οποτε αντι να τα πεις ακομα μια φορα ολα αυτα, αναλογισου λιγο: γιατι το κανεις αυτο;

Εκεινος δεν μπορουσε πια να συγκρατησει τα δακρυα του.

- Ησουν η μονη που με κρατουσε στη ζωη, προφερε μεσα στους λυγμους του. Ησουν η μοναδικη ελπιδα για μενα, το μοναδικο ατομο με το οποιο επικοινωνουσα πραγματικα. Και τωρα απλα δεν εισαι εδω και...

Πεταξε μακρια το τσιγαρο του, χωρις να το εχει τελειωσει.

- Οχι, της ειπε. Αποψε δεν κανω ξανα τον ιδιο μονολογο με παντα, λεγοντας στον εαυτο μου οσα ποτε δεν σου ειπα. Αποψε ηθελα να σου πω ποσο πολυ σε αγαπησα*για μια τελευταια φορα.

Εκεινη συνεχισε να τον κοιταζει στοργικα.

- Ειχα βαλει ενα στοιχημα. Ζωγραφιζα πεταλουδες στον καρπο μου, αντι να κανω πληγη. Και καθε φορα που θα σκεφτομουν να ανοιξω πληγη, εβλεπα τις πεταλουδες και....

- ...και σκεφτοσουν οτι δεν θα ηθελες να τις παρεις μαζι σου, ειπε αυτη συμπονετικα. Το θυμαμαι, εγω σου το ειχα προτεινει.

- Ναι.

- Και γιατι αποψε το χερι σου ειναι κενο;

Διστασε για λιγο, δεν ηξερε αν ηθελε να της απαντησει.

- Στο υποσχομαι, θα σχεδιασω μια με την πρωτη ευκαιρια.

- Καλα.

Επεσε σιωπη αναμεσα τους. Καθισαν μερικα λεπτα αμιλητοι, ρεμβαζοντας τη Σεληνη, που φωτιζε το απεραντο βαθυ μαυρο του ουρανου. Εκεινη εγειρε το κεφαλι της στον ωμο του.

- Μειον εικοσι τρια κομμα κατι, ε; του ειπε σπαζοντας ξανα την σιωπη. Οχι και τοσο κατω...

- Αυτο σκεφτομουν κι εγω.

- Θα αντεχες να μεινουμε εκει πανω σε τετοια θερμοκρασια;

- Δεν ξερω, της ειπε. Εξαρταται ποσο ειναι αυτο το κομμα κατι...

Γελασε. Για καποιο λογο χαρηκε που ηταν μαζι του, κι ας ηταν ολο στη φαντασια του. Ωστοσο, ηξερε οτι απο στιγμη σε στιγμη θα επρεπε να φυγει. Πριν φυγει τον κοιταξε μια τελευταια φορα στα ματια.

- Καληνυχτα, χαρηκα που μιλησαμε, του ειπε και του εδωσε ενα πεταχτο φιλι στο μαγουλο.

Εκεινος την παρατηρουσε οσο απομακρυνοταν, με ενα χαμογελο ζωγραφισμενο πισω απο τα δακρυα του.

**********

Ηταν το τελευταιο βραδυ του.

Το επομενο πρωι βρεθηκε στο υπνοδωματιο του νεκρος, μεσα σε μια λιμνουλα απο αιμα. Ειχε κανει στον καρπο του με το μαχαιρι μια πληγη, σε σχημα πεταλουδας....

[thebeardednightowl]

Ο Πατέρας μου, Elias Witherow.

Τα παιδικα μου χρονια ηταν πολυ δυσκολα. Πολυ σκληρα.

Καθε μερα ηταν ο ιδιος αγωνας για επιβιωση. Πφφφ, οταν τα θυμαμαι... απορω πως τα καταφερα και ακομα ζω. Ειναι καποια πραγματα που κανενας δε πρεπει να ζησει. Καποια πραγματα που επιβαλλεται να μενουν θαμμενα στο παρελθον.

Αλλα να 'μαι. Ειμαι δω να σου πω για ολα αυτα. Το γιατι δε το ξερω... Ισως βγαζοντας τα επιτελους απο μεσα μου να μπορεσω να τα εξορκισω και να λυτρωθω. Θα 'ναι κει για παντα... Το ξερω... Θα περιμενουν και θα βγαινουν στις πιο μοναχικες... στις πιο μαυρες μου μερες... Τουλαχιστον μπορει... αν τα πω μερικες φορες, να πονουν ολο και λιγοτερο καθε φορα που θα ξαναγυρνουν...

Λοιπον, να σου πω καποια πραγματα για μενα πριν αρχισω...

Η μητερα μου πεθανε οταν εγω ημουν τριων. Μεχρι και σημερα δεν ειμαι σιγουρος τι ηταν αυτο που την σκοτωσε, αλλα νομιζω οτι ειχε να κανει με ναρκωτικα. Ημουν μοναχοπαιδι, και ετσι εμεινα εγω και ο πατερας μου, ο Νωντας. Δε την θυμαμαι την μαμα μου. Καθολου. Ουτε καν το προσωπο της. Δεν εχω δει ποτε φωτογραφια της, δεν μου χει πει ποτε καποιος μια ιστορια για αυτην, κατι.... Τιποτα. Το μονο που μου εχει πει ο πατερας μου για κεινη, ειναι οτι πεθανε οταν ημουν τριων.

Ο Πατερας μου ο Νωντας, ηταν πολυ σκληρος ανθρωπος. Εξουσιαστης κατ'επαγγλεμα, στην υπηρεσια της ελληνικης αστυνομιας. Ολη μερα σε περιπολιες και τραμπουκισμους με το σωμα, ενας ανθρωπος με τοσο βαθια συμπλεγματα... τοσο συσωρευμενο μισος για τα κοινα... το τελειο μαντροσκυλο του κρατικου αυταρχισμου. Και καθημερινα τον εβλεπα ελαχιστα.

Μεγαλωσα σε ενα μικρο δυαρι, προσπαθωντας να μαθαινω πως να φροντιζω τον εαυτο μου, σχεδον εντελως παραμελημενος. Επρεπε να βρισκω τροπους να καβατζωνω φαγητο, να πλενω το σωμα και τα ρουχα μου... να επιβιωνω οριακα σε καθημερινη βαση. Δε τολμουσα ποτε να βγω απο το σπιτι. Εμενα κλεισμενος στο δωματιο μου ή απλα περιφερομουν στο υπολοιπο βρωμικο σπιτι, ελπιζοντας να ειχε ξεχασει τιποτα φαγωσιμο καπου ο πατερας μου...

Σε κεινη τη φαση ηταν απλα αμελεια, τουλαχιστον συγκριτικα με την κακοποιηση που ακολουθησε. Δε με χτυπουσε ουτε μου φωναζε, απλα αγνοουσε πληρως την υπαρξη μου. Εφευγε για υπηρεσια και μετα γυρνουσε πολυ αργα, οι ελαχιστες λεξεις που εβγαιναν απο το στομα του οταν με εβλεπε να βρωμαν' αλκοολ πριν πεσει ξερος για υπνο.

Και δεν ειναι οτι ημουν και δυστυχισμενος. Αυτη ηταν η ζωη μου, αυτο ηξερα. Νομιζα οτι ετσι ζουσαν ολα τα παιδια. Τωρα που τα σκεφτομαι και τα φερνω παλι στο μυαλο μου, με πνιγει η θλιψη και η οργη... αλλα τοτε? Τοτε ετσι ηταν τα πραγματα... Αυτο θεωρουσα φυσιολογικο.

Ξερεις ομως... Οταν περνας τοσες ωρες, τοσες μερες... τοσους μηνες σχεδον ολομοναχος μεσα σε ενα δωματιο... Ε... τοτε γινονται πολυ περιεργα πραγματα στο κεφαλι σου...

Οταν ημουν 6, εφτιαξα το Σπυρο. Ο Σπυρος ηταν μεγαλυτερος απο μενα, τουλαχιστον δυο χρονια. Ηταν ο κολλητος μου. Του μιλουσα συνεχεια, του τα λεγα ολα, γελουσαμε μαζι, κλαιγαμε μαζι... ολα. Ηταν το φανταστικο μου φιλαρακι. Ηταν μια προβολη της επιθυμιας μου να γινω πιο δυνατος, της ανυπομονησιας μου για αυτονομια, για δικες μου αποφασεις...

Και ο Σπυρος... σιχαινοταν τον πατερα μου.

Οταν ηταν σπιτι, προσπαθουσα να μη μιλαω στο Σπυρο. Ηταν δυσκολο ομως... Γιατι οσο πιο πολυ τάιζα την ψευδαισθηση της παρουσιας του διπλα μου, τοσο πιο πραγματικος γινοταν. Ακομα και μεχρι σημερα θυμαμαι ακριβως πως ηταν... Θυμαμαι το προσωπο του, τα μαλια του, το σωμα του...  

Οταν λοιπον ο πατερας μου αρχισε να καταλαβαινει οτι ειχα φανταστικο φιλο, οτι ηταν σχεδον παντα καποιος διπλα μου που μονο εγω μπορουσα να δω και να ακουσω... ε τοτε ηταν που τα πραγματα αρχισαν να πηγαινουν κατα διαολου... Θυμαμαι τις σφαλιαρες και τα χαστουκια καθε φορα που με επιανε να του μιλαω, να μου λεει να γινω αντρας και να σταματησω να κανω σα πουστακι...

Και οταν επινε, ηταν ολα αυτα επι δεκα. Ολοι οι πατεραδες ετσι δεν ειναι?

Εφερνε γυναικες στο σπιτι και μου λεγε να μεινω κλεισμενος στο δωματιο μου ενω αυτοι γαμιοντουσαν ακριβως διπλα. Και ηταν κατι φορες που ειχε πιει παρα πολυ και δε του σηκωνοταν... Και οταν γινοταν αυτο, εβγαινε εκτος εαυτου. Σε 'κεινες τις φασεις ετρωγα το χειροτερο ξυλο. Πετουσε κλωτσιδον απο το σπιτι οποια κακομοιρα ειχε τυχει να τον ακολουθησει και μετα ερχοταν κατευθειαν προς το δωματιο μου, η ανασα του βαρια να βρωμαει οινοπνευμα, βροχγοι να βγαινουν απο το στηθος του σε καθε του βημα...

Ναι. Οι χειροτερες νυχτες της ζωης μου.

Ο Σπυρος θα μας κοιτουσε απο την γωνια, οι γροθιες του σφιγμενες, η οργη να ξεχειλιζει απο το βλεμμα του μεχρι ο πατερας μου να τελειωνε. Μετα ερχοταν και με επερνε αγκαλια, μου σκουπιζε τα δακρυα και τα αιματα και μου ελεγε να κανω υπομονη. Εκλαιγε μαζι μου, ο πονος μου ηταν και δικος του πονος.

Και αυτο γινοταν σταθερα μεχρι να φτασω στα εντεκα.

Εκει θα αρχισω την ιστορια που θελω να σου πω. Στα εντεκα. Στα εντεκα νομιζω βρισκονται... τα πιο βαθυα μου σκοταδια...

*

Εκλεισε νευριασμενος το ραδιοφωνο. Δε καταλαβαινα τι ελεγε ο κυριος της εκπομπης αλλα πρεπει να τον ειχε ενοχλησει πολυ.

Γυρισα και συνεχισα να κοιταω την πολη που ξυπνουσε, το προσωπο μου κολλημενο στο τζαμι του συνοδηγου. Μαγαζια ανοιγαν, κοσμος περιμενε στις στασεις, η κινηση πυκνωνε. Στα κτηρια στο βαθος της λεωφορου φαινοταν το ζεστο ροζ του ηλιου που ειχε αρχισει να ξεπροβαλλει. Χαμογελασα διαστακτικα, ανυπομονωντας για τις ακτινες του να με καταπιουν.

Εσφιξα τη ναυλον σακουλα με το κολατσιο που κρατουσα μου πριν ανοιξω το μπροστινο τσεπακι της τσαντας μου και την βαλω μεσα. Σιγα το κολατσιο, μια μισομαυρισμενη μπανανα, το μονο πραγμα που θα ετρωγα μαλλον ολη μερα. Αλλα φυσικα και δε τολμουσα να παραπονεθω, δεν αξιζε, δεν ειχε κανενα νοημα. Ειχα συνηθισει πια. Χιλιες φορες πεινασμενος απο το να αντιμετωπιζα παλι την οργη του πατερα μου.

Γυρισα να τον ξαναντικρυσω αργα, ενας μαυρος αμιλητος ογκος που οδηγουσε, οι φλεβες στα χερια του πεταγμενες απο το ποσο τσαντισμενα εσφιγγε το τιμονι. Το προσωπο του ηταν στη τσιτα, ετοιμος να ξεσπασει με το παραμικρο. Ηταν απο hungover, ολο το περιπολικο μυριζε αλκοολ και ξινυλα απο τις ανασες του. Τα βλεμμα του κατακοκκινο, βαριες πρησμενες σακουλες να κρεμονται απο τα ματια του. Με πηγαινε σχολειο πριν παρουσιαστει στο τμημα για υπηρεσια. Ευχομουν η μερα να περνουσε αργα. Η προοπτικη της οποιασδηποτε καθυστερησης στο να τον ξαναβλεπα στο σπιτι αργοτερα, μου εδινε μεγαλη χαρα...

Καθομουν εκει αμιλητος, ανυπομονοντας να φτασουμε πριν βρει παλι κατι για να με βρισει. Δεν μπορουσα τις φωνες του, αυτο το απαισιο συναισθημα που μου αφηναν. Με κανε να νοιωθω μηδεν, ενα τιποτα... ενα βαρος για τους παντες, ενα παρασιτο που ηταν αναγκασμενος να φροντιζει ενω ηθελε να με πεταξει απο πανω του...

Στο σχολειο δεν ειχα φιλους. Τουλαχιστον δεν ειχα ουτε εχθρους. Οταν ο μπαμπας επινε, εγω ημουν ο μονος του εχθρος.

"Πφφφ...Βρωμαει η ανασα του ρε φιλε, πφφφφ..."

Μου ειπε ο Σπυρος απο το πισω καθισμα. Δεν απαντησα, δεν γυρισα καν να τον κοιταξω.

Φτασαμε στο σχολειο, ο πατερας μου σταματησε ακριβως μπροστα απο την εισοδο. Δε γυρισε να με κοιταξει, ουτε να μου μηλισει. Καθοταν στο τιμονι κοιταζοντας μπροστα το δρομο, περιμενοντας να κατεβω για να με ξεφορτωθει. Ελυσα τη ζωνη και μετα ανοιξα βγαινοντας εξω και βαζοντας τη τσαντα μου στον ωμο, ριχνοντας ενα δειλο βλεμμα προς τα πισω...

"Εγινε μπαμπα, τα λεμε μετα..."

Ειπα διστακτικα. Τοτε τεντωσε βιαια το σωμα του, πιανοντας την πορτα μου απο την εσωτερικη πλευρα και κλεινοντας την μου αποτομα στα μουτρα πριν γκαζωσει και εξαφανιστει στην εθνικη.

Αναστεναξα. Ενοιωσα το χερι του Σπυρου στον ωμο μου.

"Χεσ'τονε μωρε... Ελα, παμε μεσα."

Κρεμασα τη τσαντα μου στον ωμο και μπηκα στο σχολειο.

Η μερα περασε μεσα σε ενα γκριζομαυρο συννεφο. Να μετακινουμαι απο τη ταξη στο προαυλιο και παλι πισω, στους γεματους διαδρομους, να ακουω ολα τα αλλα παιδια να γελουν και να φωναζουν διπλα μου. Ηταν ολα σαν ενα θεατρικο εργο, μια ταινια που μπορουσα να δω αλλα δεν μου επιτρεποταν να παρω μερος. Κανεις δε μου μιλουσε, κανεις δε με ενοχλουσε, η υπαρξη μου περνουσε εντελως απαρατηρητη. Ημουν το φλωρακι, το βλαμμενο... το καθυστερημενο που κανενας δε πλησιαζε. Μεχρι ακομα και οι δασκαλοι, μου μιλουσαν απο αναγκη και για τα τυπικα, ποτε για παραπανω απο οσο ηταν απαραιτητο.

Ημουν το φαντασμα του σχολειο. Το χλωμο παιδι με το λυπημενο προσωπο.

Ο Σπυρος ηταν παντα διπλα μου ομως. Μου μιλουσε συνεχως σχολιαζοντας τα παντα, βριζοντας οποιον θεωρουσε μαλακα και ψυθηριζοντας μου τις σωστες απαντησεις σε ολες τις ασκησεις που καναμε στη ταξη. Ηταν ο μοναδικος ανθρωπος που νοιαζοταν για μενα. Ηταν το μοναδικο μου στηριγμα μεσα σε ολη τη μιζερια που βιωνα μεγαλωνοντας.

Οταν σχολασα, πηρα το λεωφορειο να γυρισω σπιτι. Καθησα πισω στο βαθος και χαζευα εξω απο το παραθυρο, αγνοωντας τη βαβουρα μπροστα μου. Οταν βγηκαμε στην εθνικη, κοιτουσα τις ασπρες γραμμες στην ασφαλτο, τις παρομοιαζα με ακτινες lazer που δεν εβρισκαν το στοχο τους, δηλαδη το διαστημοπλοιο μας... και ξεφευγαμε απο πανω ή απο διπλα τους...

Οταν εφτασα σπιτι ξεκλειδωσα την καγκελοπορτα με το κλειδι μου και μπηκα σπιτι. Πηγα στο δωματιο μου και πεταξα τη τσαντα στο κρεβατι. Μετα πηγα στη κουζινα και ανοιξα το ψυγειο, το στομαχι μου να μουγκριζει. Στο πανω πανω ραφι βρηκα ενα μισοφαγωμενο πιτογυρο απο το σουβλατζιδικο πριν τη στροφη στην εθνικη. Το αρπαξα ξετυλιγοντας το λαδωμενο του χαρτι και το καταβροχθισα. Ουτε να το βαλω στα μικροκυμματα δε σκεφτηκα, η πεινα με ειχε γονατισει.

Αφου εγλειψα τα λαδια και τα τζατζικια απο το χαρτι και απο τα δαχτυλα μου, πηγα στο δωματιο μου και εβγαλα το μπλοκ ζωγραφικης μου. Οσο το σπιτι ηταν ηρεμο, μαρεσε να ζωγραφιζω. Ηταν ο τροπος μου να ξεφευγω, η αποδραση μου απο την πραγματικοτητα. Καθομουν ξαπλωμενος μπρουμυτα στο κρεβατι για ωρες, ζωγραφιζοντας οτι μου κατεβαινε. Δεν ημουν πολυ καλος, αλλα δεν ημουνα και αχρηστος. Εφτιανα δρακους, διαστημοπλοια, πολεμιστες, σπαθια, οπλα... τιποτα δε ξεφευγε απο τα πενακια μου. Μερικες φορες εγραφα και μικρες ιστοριουλες παρεα με τις ζωφραφιες μου, λιγες γραμμες να κατατοπιζουν τον θεατη. Ο Σπυρος με κοιτουσε ενθουσιαμενος, λεγοντας μου γνωμες και προτεινοντας μου συνεχεια κανουργια πραγματα.

Εκανα τις τελευταιες γραμμες στη ραχη ενος θαλασσιου τερατος, οταν ακουσα την μπροστινη πορτα να ανοιγει με κροτο. Τιναχτηκα, ο θορυβος να αντηχει μεσα στην απολυτη υσηχια. Κοιταξα το ρολοι, ηταν σχεδον μεσανυχτα. Δε μπορουσα να το πιστεψω... Ποσες ωρες ζωγραφιζα?!? Το στομαχι μου μουγγκρισε, επιβεβαιωνοντας το περασμενο της ωρας. Αφησα το πενακι στην ακρη, τα δαχτυλα μου πιασμενα απο τοσες ωρες δημιουργιας...

Ηταν ο πατερας μου, αλλα ειχε και παρεα. Τον ακουγα να μιλαει γελωντας με καποιον αλλον. Μια γυναικα.

"Εκανε καινουργιες παρεες παλι..." Μου ειπε ο Σπυρος ειρωνικα.

Σηκωθηκα απο το κρεββατι και πηγα στη πορτα του δωματιου. Την ανοιξα ελαφρια και ειδα το πατερα μου να προχωραει στο διαδρομο με μια ξανθια κυρια διπλα του. Ακουγοταν μεθυσμενος, και οι δυο τους ειχαν πιει. Πρεπει να την μαζεψε απο κανα μπαρακι μετα την υπηρεσια. Τον ειδα να ακουμπαει κατι στο τραπεζι της κουζινας, κατι που εμοιαζε με μια εξαδα απο μπουκαλια, και συνεχισαν μεχρι το δωματιο του παραπατωντας.

"Ολες εκει τις παει... Τι κανουν εκει μεσα ρε φιλε?"

Μου ειπε ο Σπυρος, σκυβοντας και αυτος διπλα μου να δει τι γινοταν.

"Δε ξερω... Κατι που κανουν οι μεγαλοι μαλλον..."  

Του ψυθηρισα κλεινοντας τη πορτα. Ο πατερας μου εφερνε γυναικες στο σπιτι σε πολυ συχνη βαση. Χεσμενες απο ξυδια κυριως οπως και αυτος, και μετα τις επερνε μεσα στο υπνοδωματιο μαζι του. Ηξερα οτι φιλιοντουσαν και τετοια, αλλα ακουγα και κατι αλλους θορυβους που νομιζω οτι δεν ερχοντουσαν μονο απο φιλια. Δε ξερω τι ακριβως εκαναν, αλλα οτι και να ηταν, ακουγοταν σα να το χαιροντουσαν πολυ...

Ο πατερας μου συνηθως ειχε κεφια μετα απο τετοιες νυχτες. Τα πρωινα μετα απο τετοιου ειδους διασκεδαση ηταν που μου μιλουσε κανονικα σαν ανθρωπος. Δε ηταν και τπτ ιδιαιτερο, δυο σκορπια λογια... αλλα και πλαι ηταν κατι... και περιμενα αυτες τις μερες πως και πως. Ηθελα τοσο πολυ να του μιλησω και γω, ηθελα να με γνωρισει, να με συμπαθησει... να καταφερει να με αγαπησει. Δε μπορουσα να καταλαβω γιατι τον εκνευριζα τοσο πολυ και ηταν παντα τοσο τσαντισμενος με μενα. Τα αλλα παιδια στο σχολειο δεν ειχαν μελανιες πανω τους. Δε τα ακουγα να μιλανε για το ξυλο που τρωνε απο τους πατεραδες τους.

Ειχα αρχισει να πιστευω οτι κατι πολυ σοβαρο συνεβαινε με μενα. Οτι εγω, σαν ατομο, ειχα πιθανως καποιο εμφυτο, βαθυ ελλατωμα που με καθιστουσε αναξιο για το οποιοδηποτε ιχνος αγαπης και στοργης. Ειχα αρχισει να πιστευω οτι ο πατερας μου το εβλεπε αυτο καλυτερα απο ολους και γιαυτο ηταν παντα τοσο σκληρος με μενα. Με θυμαμαι να κλαιω πολυ γιαυτο, αλλα καθως μεγαλωνα απλα το αποδεχομουν. Σιγουρα παντως ειχα καποιο ελλατωμα και καποια μερα ισως να μπορουσα να το καταλαβω...

"Μικρε!"

Η ανασα πιαστηκε στο στηθος μου.

Η φωνη του πατερα μου...? Εμενα φωναζε?

Γυρισα να κοιταξω το Σπυρο, το προσωπο μου τρομοκρατημενο.

"Με φωναξε! Τ-τι θελει?!?"

Ο Σπυρος με κοιταξε ανυσηχος, κουνωντας τους ωμους του απορημενος. Οταν ο πατερας μου εφερνε κοσμο εγω ημουνα φαντασμα, νεκρος. Δεν υπηρχα. Επρεπε να μενω κλεισμενος στο δωματιο μου και να περιμενω να φυγουν για να ξεμιτυσω...

"Τσακισου μικρε! Σε φωναζω!"

Ξανακοιταξα το Σπυρο φρικαρισμενος πριν ανοιξω τη πορτα, τα χερια μου να τρεμουν, η καρδια μου να χτυπαει σα ταμπουρλο...

Περπατησα το χωλακι, το στομα μου ξερο, και μετα ανοιξα τη πορτα στο δωματιο του πατερα μου. Ηταν σκοτεινα μεσα και δε μπορουσα να τον δω καλα. Καθοταν με την γυναικα, ξαπλωμενοι και οι δυο στο κρεββατι, δυο γκριζες ακινητες σκιες...

"Μπαμπα... Με φωναξες?"

Ειπα δειλα, τα λογια μου να βγαινουν με δυσκολια. Τοτε ακουσα σουρσιμο απο σεντονια και ειδα τη σκια του πατερα μου να ανασηκωνεται στο σκοταδι.

"Στο τραπεζι της κουζινας ειναι κατι μπυρες, τραβα να τις φερεις γρηγορα."

Η γυναικα χαζογελασε και ειδα τη σκια του πατερα μου να ξαναξαπλωνει. Τα λογια του ηταν βαρυα και υγρα, η γνωριμη χροια της βραδυνης του μεθης οταν γυρνουσε απο τα μπαρ. Την ειχα συνηθησει αυτη τη γλωσσα, η ξενικη της προφορα να μου γινεται ολο και πιο κατανοητη καθως μεγαλωνα....

Περπατησα σιωπηλα μεχρι τη κουζινα, η καρδια μου ακομα να χτυπα γρηγορα. Ειδα την εξαδα να καθεται στο τραπεζι και την αρπαξα περπατωντας γρηγορα προς τα πισω, ριχνοντας μια ανυσηχη ματια στο Σπυρο που με κοιτουσε απο την μισανοιχτη πορτα του δωματιου μου. Εφτασα παλι στο υπνοδωματιο του πατερα μου και σταματησα στη πορτα κοιτωντας μεσα αμηχανα. Δεν ηξερα τι να κανω...

Ειδα ενα χερι να τεντωνεται μεσα απο το σκοταδι και να μου κανει νοημα να πλησιασω...

"Ελα φερτες... Τελειωνε!"

Περπατησα διστακτικα προς το κρεββατι, με τις μπυρες τεντωμενες ψηλα. Η γυναικα ξεπροβαλλε απο το σκοταδι, εντελως γυμνη, και τις πηρε απο τα χερια μου. Χαζογελασε και μου χαιδεψε τα μαλια.

"Γλυκουλης ο γιος σου, χεχε..."

Ειπε, το αλκοολ να λασπωνει και τις δικες της λεξεις. Ακουμπησε τις μπυρες στο στρωμα αναμεσα τους και ξαναγυρισε προς το μερος μου, η ανασα της να ζεχνει...

"Δε μου λες μικρε... Μηπως θες να κατσεις να παρεις ματι?"

Ειπε πριν σηκωσει το χερι της να μου χαιδεψει το προσωπο.

Τιναχτηκα πισω αηδιασμενος. Δεν ηξερα τι εννοουσε αλλα σιγουρα δεν ηθελα να παρω κανενα μερος σ'αυτο. Γελασε με την αντιδραση μου, πριν τραβηχτει πισω στα σκοτεινα διπλα στο πατερα μου.

Καθως γυρισα να φυγω, η φωνη του πατερα μου βροντηξε αποτομα.

"Που πας ρε?"

Ξεροκαταπια και γυρισα αργα να τον κοιταξω,

"Τι ειναι μπαμπα?"

"Ποτηρι εφερες ρε για να πιει η κυρια τη μπυρα της?"

Η φωνη του βαρια, ενας τρεμαμενος ρογχος να αντηχει απο το στηθος του.

"Συγνωμη μπαμπα, δε καταλ-"

Το μπουκαλι της μπυρας κατεβηκε με φορα στο κεφαλι μου πριν γινει χιλια κομματια, ο πονος οξυς , ξαφνικος. Ουρλιαξα και επιασα το μετωπο μου σφιχτα απο το πονο, καθως κομματια κοφτερου γυαλιου και αφροι μπυρας επεφταν απο τα μαλλια μου. Επεσα στο δαπεδο, το βλεμμα μου θολωσε, το κρανιο μου να παλλεται οδυνηρα.

"Μη τον χυπας!"

Φωναξε ο Σπυρος απο το διαδρομο, οι γροθιες του σφιγμενες.

Ετριψα το χτυπημα στο κεφαλι μου και αρχισα να σηκωνομαι αργα απ'το πατωμα, η μπυρα ακομα να σταζει στο προσωπο μου. Πριν προλαβω να σταθω, εννοιωσα μια σφιχτη λαβη στο σβερκο.

Παραπατησα ζαλισμενος, η παλαμη του πατερα μου να με σφιγγει σα ταναλια πριν με οδηγησει ατσαλα εξω απ'το δωματιο. Παραμιλουσα μυξοκλαιγωντας, ανχωμενες συγνωμες να βγαινουν απο το στομα μου, μια σειρα απο αδυναμα λογια που δεν εφταναν καν στα αυτια του...

Με εσυρε μεχρι τη κουζινα και με πεταξε προς το ψυγειο. Μουγκρησα απο πονο, ο ωμος μου να προσκρουεται με φορα στη πορτα του, το δεξι πανω μερος του σωματος μου να μουδιαζει. Προσπαθησα να σταθω, αλλα ο πατερας μου σταθηκε ακριβως μπροστα μου τραβωντας μου απο τα μαλια το προσωπο κοντα στο δικο του.

"Μια φορα να με ξαναξευτιλισεις ετσι και θα σε τελειωσω, παλιαρχιδι..."

Μου γρυλλισε, η ανασα του να με καιει...

Το προσωπο του Σπυρου ηταν σαν απο τσιμεντο, οργισμενο και χλωμο, ιδρωτας να το μουσκευει και οι φλεβες να πεταγονται στο μετωπο του. Πλησιασε το αυτι του πατερα μου και ειπε μεσα απο σφιγμενα δοντια...

"Παρ'τα χερια σου απο πανω του ρε σιχαμενε καργιολη."

Τοτε ο πατερας μου με σηκωσε ορθιο, το μυαλο μου ακομα θολωμενο. Με πιασε σχιφτα απο τον ωμο...

"Πηγαινε τωρα μεσα να φερεις τις μπυρες, οσο κατεβαζω ενα ποτηρι απο το ντουλαπι... Τσακισου!"

Μου ειπε πριν με σπρωξει προς το δωματιο του με τετοια λυσσα που παραπατησα και πηγα να πεσω αλλα βρηκα γρηγορα ισσοροπια και ετριψα τον ωμο μου. Ο Σπυρος ηρθε αμεσως διπλα μου, με πιασε απο το πλαι προσπαθωντας να με βοηθησει. Εννοιωσα δακρυα να τρεχουν στα μαγουλα μου. Εσφιξα τα δοντια και ρουφηξα τη μυτη... Ημουν εξαθλιωμενος και ρακος...

Ειδα το Σπυρο να με παρατηρει, το προσωπο του να γεμιζει θλιψη οταν ειδε τα δακρυα μου, το σωμα του να κολλαει στα πλευρα μου, να τρεμει ολοκληρος απο την οργη...

Μπηκα στο υπνοδωματιο του πατερα μου και βαδισα προς το κρεββατι. Ψηλαφησα στα σκοτεινα και βρηκα την εξαδα με τις μπυρες στο κατω μερος. Διεκρινα με την ακρη του ματιου μου την γυναικα, ξαπλωμενη μπρουμυτα να με παρατηρει, το βλεμμα της απομακρο και γεματο αποροια, λες και δεν ειχε ξαναδει ποτε παιδι. Δεν μου ειπε λεξη, απλα συνεχισε να με παρατηρει καθως σηκωσα τις μπυρες στην αγκαλια μου και αρχισα να βαδιζω προς τα πισω.

Βγαινοντας στο διαδρομο, εννοιωσα κατι να μου τρυπαει το ποδι, εναν οξυ πονο στη πατουσα που με κανε να ξαναπεσω στο πατωμα με μια μικρη κραυγη. Οι μπυρες μου εφυγαν απο τα χερια και κυλισαν μπροστα μου στο πατωμα πριν προσκρουσουν με τον απενταντι τοιχο και γινουν χιλια κομματια, αφροι και γυαλια να τα κανουν ολα χαλια. Κυλιομουν στο πατωμα, πιανοντας τη πατουσα μου απο το πονο, σφιγγωντας παλι τα δοντια μου και προσπαθωντας τωρα να συγκρατησω φρεσκα δακρυα. Ειχα πατησει ενα κομματι γυαλι, απο τη μπυρα που μου ειχε σπασει πριν στο κεφαλι...

"Τι εκανες ρε μαλακισμενο?!?"

Τον ακουσα να ουρλιαζει πριν αρχισει να ερχεται γοργα προς το μερος μου. Κοντοσταθηκε απο πανω μου, τα ματια του ορθανοιχτα απ'το σοκ...

"Συ-συγνωμη μπαμπα... δε-δε το θελα, κα-καταλαθος εγινε..."

Ειπα κλαιγοντας και προσπαθωντας να σηκωθω, ο τρομος απο το βλεμμα του να με μουδιαζει...

"Μη του ζητας συγνωμη ρε!"

Μου πε ο Σπυρος, βοηθωντας με να σηκωθω.

"Πολυ ατσουμπαλος ο μικρος σου, ε?"

Ακουστηκε η φωνη της γυναικας απ'το υπνοδωματιο πισω μου.

Τοτε ο πατερας μου ορμηξε και με αρπαξε απο το λαιμο, σπροχνωντας με βιαια πισω στο διαδρομο προς την εξωπορτα. Οταν σιγουρευτηκε οτι η γυναικα δε μας εβλεπε, με πεταξε πανω στη πορτα και μου τραβηξε μια αναποδη στα δοντια με ολη του τη δυναμη.

Ουρλιαξα και σωριαστηκα στο πατωμα, η μεταλλικη γευση του αιματος να μου γεμιζει το στομα. Τα εβλεπα ολα διπλα και ακουγα την απομακρη φωνη του Σπυρου να βριζει το πατερα μου. Αυτο ηταν... νομιζα.... Θα με σκοτωνε... Ο πατερας μου θα με σκοτωνε... Η εντεκαχρονη υπαρξη μου θα εληγε ετσι απλα και αποτομα... Με αλκοολ και γροθιες θα με αφηνε στο τοπο... ετσι απλα... Και ολα για μια εξαδα σπασμενες μπυρες...

"Τι εκανες ρεεεε?!?"

Μου ουρλιαξε μεσ'τα μουτρα σκυβωντας...

"Ενα πραμα σου ζητησα να κανεις... Ενα γαμημενο πραμα!!!"

"ΑΝ ΤΟΝ ΞΑΝΑΚΟΥΜΠΗΣΕΙΣ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΜΠΑΣΤΑΡΔΕ!!!"

Του φωναξε ο Σπυρος στ' αυτι, σαλια και λυσσα να πεταγονται απο το στομα του.

Ο πατερας μου με αρπαξε και με σηκωσε ορθιο. Με κοπανησε με τη πλατη στη πορτα και η λαβη του εκτοξευτηκε στο λαιμο μου, πνιγωντας με. Βογγηξα ασυναρτητα, κοφτοι ρογχοι απελπισιας να βγαινουν απ'το στομα μου, η ανασα μου να κοβεται...

"Λοιπον ακου, θα κατεβω στο βενζιναδικο στην εθνικη να παρω κ 'αλλες μπυρες, και συ θα ρθεις μαζι μου."

Μου γρυλλισε μεσ'τα μουτρα, η ανασα του σφυριχτη, να βρωμαει μια μιξη απο μπυρα και ρουμι.

Τοτε με αφησε να πεσω και σωριαστικα στο πατωμα. Επιασα το λαιμο μου σφαδαζοντας και κλαιγοντας, τα δακρυα μου να προσγειωνονται στο πατωμα σαν υγρα διαμαντια. Ο Σπυρος εσκυψε κοντα μου, χαιδευοντας με στη πλατη και παρηγοροντας με. Ηταν διπλα μου, θα με βοηθουσε οτι και αν γινοταν. Ρουφηξα τη μυτη μου και πηγα να βαλω τα παπουτσια μου. Ακουγα το πατερα μου να λεει στη γυναικα οτι θα γυρνουσε αμεσως, οτι θα κατεβαινε να παρει λιγες ακομα μπυρες.

Βγηκε απο τα σκοταδια φωροντας ενα τζιν και ενα μπλουζακι. Αρπαξε τα κλειδια απο το τραπεζακι και παραπατησε προς το μερος μου. Εκανα στην ακρη φοβισμενος πριν ανοιξει την εξωπορτα. Μετα γυρισε και μου εκανε νοημα να βγω.

Περασα διπλα του με τα χερια στο κεφαλι, τρεμωντας οτι θα με χτυπουσε, ακομα να κλαιω πριν βιαστω να απομακρυνθω απ'αυτον προς τα εξω. Περπατησαμε προς το περιπολικο σιωπηλα, τα βημματα του ασταθη και πιωμενα. Το ηξερα οτι δεν επρεπε να οδηγησει ετσι, αλλα δε τολμουσα να πω κουβεντα. Πηγα γρηγορα απο το πλαι και μηκα στη θεση του συνοδηγου.

Εβαλε μπρος τη μηχανη και γκαζωσε προς το δρομο. Καθως βγαιναμε στην εθνικη ανοιξε το παραθυρο και ο δροσερος αερας χτυπησε τους ιδρωτες μας. Τον κοιταξα και ανοιγοκλεινε τα ματια του γρηγορα, γουρλονοντας τα ανα διαστηματα, προσπαθωντας να οδηγησει σε αυτο το χαλι που βρισκοταν. Το αμαξι πηγαινε απο τη μια λωριδα στην αλλη σα τρελο, και ενοιωσα την αδρεναλινη στο στομαχι μου να βραζει πριν αρπαξω γερα τα χερουλια απο τα καθισμα.

"Θα μας σκοτωσει..."

Μου ψελλισε ο Σπυρος απο πισω...

"Θα μας σκοτωσει ο μαλακας..."

Ακουσα πανικο στη φωνη του.

Ο πατερας μου μουγκριζε και ετριβε συνεχως τη μια παλαμη στο προσωπο του προσπαθωντας να συνελθει και να ανοιξει καλυτερα τα ματια του. Ευτυχως ηταν αργα και η εθνικη ηταν σχετικα αδεια, οποτε ολες οι λωριδες ηταν δικες μας...

Ο αερας τωρα εμπαινε μανιασμενα απο το παραθυρο του και τρεμουλιασα καθως μου χτυπουσε το μουσκεμενο δερμα με την βραδυνη του ψυχρα. Το χτυπημενο απο το μπουκαλι σημειο στο κεφαλι μου παλοταν απο πονο και ολο μου το σωμα ετρεμε απο το ξυλο που μου ειχε ριξει.

Και μετα απο λιγα λεπτα σιωπηλης διαδρομης, εστριψε και μπηκε στο παρκινγκ του βενζιναδικου. Αρχισε να ψαχνει τις τσεπες για το πορτοφολι του χωρις να σβησει τη μηχανη. Ξεροκαταπια παρατηρωντας τριγυρω μας εξω, ημασταν εντελως ολομοναχοι. Ο υπαλληλος μας ειδε στο περιπολικο και παρακολουθουσε πισω απο το τζαμι του καταστηματος...

"ΓΑΜΩ ΤΗ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!!!"

Ουρλιαξε ξαφνικα.

Βουλιαξα τρεμωντας στο καθισμα μου, ηθελα να εξαφανιστω, να γινω ενα με το υφασμα. Δεν αντεχα αλλο, βρισκομουν και σωματικα και ψυχικα στα ορια μου. Το προσωπο μου ηταν μουσκεμα απο το κλαμα και το χειλος μου ηταν ματωμενο και πρησμενο απο τα χτυπηματα του. Ο Σπυρος ακουμπησε το χερι του στον ωμο μου προσπαθωντας να με ηρεμησει...

"Το ξεχασα το γαμηδι!!! Το ξεχασα!!!"

Συνεχισε να φωναζει, κοιτωντας αφηνιασμενος δεξια και αριστερα, το βλεμμα του γεματο οργη πριν γυρισει προς τα 'μενα.

"Εσυ και οι μαλακιες σου! Σημερα διαλεξες να μου τα γαμησεις ολα ρε αρχιδι... Ε? Σου πεσαν τα μπουκαλια και επρεπε να μου τα κανεις σκατα και με τη γκομενα!!! Γιατι εισαι τοσο μαλακισμενο ρε?!?"

Δεν εβγαλα κιχ. Μαζευτικα μυξοκλαιγοντας. Δεν ηξερα... πραγματικα... δεν ηξερα γιατι ημουν τοσο μαλακισμενο... δεν ηξερα... αληθεια... δεν ηξερα τι επρεπε να κανω για να μη γινεται ετσι, προσπαθουσα αλλα δε τα καταφερνα. Και το ηθελα τοσο πολυ... δεν υπηρχε κατι σε ολοκληρο το κοσμο που να ηθελα περισσοτερο απ'αυτο, περισσοτερο απο αυτο...  περισσοτερο απο το να μη τον θυμωνω... απλα να τον κανω χαρουμενο... απλα να μπορει να με αγαπαει... Αλλα οτι και να εκανα, τα εκανα ολα σκατα, δεν εκανα τιποτα σωστο... ��τα ματια του ημουν ενα τιποτα, ενα βαρος, ενα εμποδιο...

"Ανοιξε το ντουλαπακι.Τελειωνε, ανοιξε το ντουλαπακι σου ειπα!!!"

"Μη τον ακουμπας ρε σιχαμα!!!"

Γρυλλισε ο Σπυρος μεσα απο σφιγμενα δοντια στο πισω καθισμα, τα ματια του καρφωμενα στο προσωπο του πατερα μου στο καθρεφτη.

Σκουπισα το προσωπο μου και ανοιξα το ντουλαπακι του συνοδηγου.

Ενα οπλο.

Το υπηρεσιακο του οπλο.

Τα ματια μου ανοιξαν διαπλατα καθως το αντικρυσα, η καρδια μου αρχισε να χτυπαει μανιασμενα. Γυρισα και κοιταξα τον πατερα μου, το προσωπο μου καταχλωμο απο τον φοβο.

"Σηκωσε το... Θα πας μεσα μ'αυτο και θα μου φερεις μια εξαδα γαμημενες μπυρες."

Εννοιωσα να παραλυω απο την φρικη, εννοιωσα το πανικο να με τυλιγει... δεν ηθελα καν να το βλεπω. Ηθελε... ηθελε να μπω μεσα με το υπηρεσιακο του οπλο και να κανω... ληστεια... Να ληστεψω το καταστημα του βενζιναδικου, να γινω αυτος που απο τον οποιο υποτιθεται οτι ο πατερας μου προστατευε την κοινωνια... Ηθελε να το σηκωσω και να το στρεψω προς τον υπαλληλο ωστε να παρω τις μπυρες και να βγω ανενοχλητος... Οχι... Οχι δε... δε μπορουσα να το κανω αυτο...

"Μπαμπα δε-- Δε μπορ-ω..."

Τοτε εσκυψε αποτομα και αρπαξε το οπλο απο το ντουλαπακι πριν μου το χωσει στη παλαμη με το ζορι. Μετα μου επιασε δυνατα το σαγονι και μου γυρισε το κεφαλι αποτομα προς το μερος του...

"Θα τσακιστεις αυτη τη στιγμη μεσα να μου φερεις τις μπυρες μου... Ακουσες? Οι μαλακιες πληρωνονται, μονο ετσι θα βαλεις μυαλο μαλακισμενο... Ελα τελειωνε, εφυγες!"

Δε ηξερα τι να πω. Δεν ηταν τροπος αυτος να μαθω... αυτο ηταν λαθος, ηταν εγκλημα...

Ο Σπυρος τοτε εχωσε το προσωπο του αναμεσα απο τα μπροστινα καθισματα και με καρφωσε, το προσωπο του να λαμπει απο ενθουσιασμο, η φωνη του εντονη...

"Αυτη ειναι η ευκαιρια σου!!! Καντο... τιναξε του τα μυαλα στο παρμπριζ του παλιομαλακα... καντο να υσηχασεις!!! Σηκωσε το, σημαδεψε τον στο ματι και πατα τη σκανδαλη... Καντο σου λεω, σκοτωσε τον!!!"

"ΕΦΥΓΕΣ ΛΕΜΕ!!!"

Ουρλιαξε ο πατερας μου, σπροχωντας με αποτομα προς τη πορτα του συνοδηγου.

Ανοιξα και βγηκα, τα γονατα μου να τρεμουν. Το οπλο ζυγιζε 100 κιλα στα χερια μου, το λειο ατσαλι της κανης του να γυαλιζει στα φωτα του βενζιναδικου. Δε μπορουσα να το κανω... Δε μπορουσα να κανω αυτο... οχι...

Ημουν αναγκασμενος να προσπαθησω ειδαλλιως θα με σκοτωνε στο ξυλο. Δε υπηρχε αμφιβολια, θα με αφηνε στο τοπο. Υπηρχε ενα βαθυ σκοταδι στα ματια του αποψε, ενα λυσσασμενο μισος που κλιμακωνε εδω και πολυ καιρο. Δεν ηταν μονο για μενα, ηταν για ολο το κοσμο, για ολη την κοινωνια γυρω του, για ολο το συστημα το οποιο τον ετρωγε καθημερινα, για τα παντα. Τον ακουγα συχνα να παραμιλαει βριζοντας τα βραδυα, να θεωρει οτι ολο το συμπαν ειναι εναντιον του και ολοι του την εχουν στημενη, να σιχαινεται τη ρουτινα του, τη δουλεια του, την ιδια του τη ζωη...

Περπατησα προς το καταστημα και ανοιξα τη πορτα, ενα καμπανακι να αντηχει με το που μπηκα μεσα. Εκριψα το οπλο στο πλαι, κοιταζοντας τον υπαλληλο. Ηταν κοντα στα 50-60. Με κοιταξε καχυποπτα, εξεταζοντας με απο πανω μεχρι κατω. Δε το σκεφτηκα εκεινη τη στιγμη, αλλα το προσωπο μου ηταν γεματο αιματα και μελανιες. Κατευθυνθηκα προς τα ψυγεια. Ανοιξα ενα στη τυχη και αφεθηκα στιγμιαια στη δροσια του κλεινωντας τα ματια απο ανακουφιση...

"Ελα γρηγορα... παρε μια εξαδα και παμε να τη κανουμε, να τελειωνουμε..."

Μου ψιθυρισε ο Σπυρος, κοιτωντας ανυσηχα προς τον υπαλληλο.

Σηκωσα μια εξαδα και αφησα τη πορτα του ψυγειου να κλεισει. Η καρδια μου ηταν ετοιμη να εκραγει, η ανασα μου εβγαινε σε κοφτους βρογχους, το χερι μου εσφιγγε το οπλο τρεμωντας.

Αρχισα να περπαταω αργα πισω προς την εισοδο, κρατωντας το οπλο κρυμμενο, καρφωνοντας το βλεμμα μου στη πορτα και αγνωοντας τον υπαλληλο.

"Που πας μικρε?"

Με ρωτησε ο ανθρωπος μπερδεμενος. Δεν εβγαλα λεξη, συνεχισα να περπαταω προς τη πορτα, ημουν σχεδον εκει.

"Μικρε! Περιμενε!"

Μου φωναξε, ο γνωριμος τονος του ενηλικου αυταρχισμου να με παγωνει στη θεση μου. Ξεροκαταπια, ο ιδρωτας να τρεχει ποταμι στη πλατη μου.

Τοτε γυρισα αποτομα και τον σημαδεψα με το οπλο, το υφος του να αλλαζει επιτοπου και να μαζευεται προς τα πισω. Το χερι μου ετρεμε και η λαβη του οπλου ηταν καλυμενη απο τον ιδρωτα της παλαμης μου...

"Πρε-πρεπει να τις παω στο μπαμπα μου..."

Του ειπα τραβλιζοντας απο την αγωνια...

"Συγ-συγνωμη... Αυτος... Αυτος με αναγκασε... Συγνωμη κυριε..."

Ο ανθρωπος τοτε σηκωσε τα χερια του πανικοβλητος, τα ματια του να γουρλωνουν...

"Νταξει η-ηρεμα, ηρεμα μικρε! Παρτες δε πει-πειραζει... Παρτες..."

Τοτε ανοιξα τη πορτα με την εξαδα...

"Με αναγκασε κυριε... θα με σκοτωνε... συ-συγνωμη..."

Ειπα πριν αρχισω να τρεχω πισω προς το περιπολικο, δακρυα να τρεχουν απο το προσωπο μου, το βλεμμα μου θωλο και σκοτεινο. Μπηκα κλαιγοντας πισω στο αμαξι, κλεινωντας δυνατα τη πορτα. Ο πατερας μου εκανε τοτε επιτοπια αναστροφη και βγηκε παλι γκαζωμενος στην εθνικη, η μυρωδια του καμενου λαστιχου να αναμυγνειεται με την απελπισια μου καθως ο δρομος ανοιγοταν παλι μπροστα μας. Σκουπισα το προσωπο μου, προσπαθουσα να σταματησω τα δακρυα αλλα δε γινοταν. Με σιχαινομουνα, και μενα και αυτον που με ειχε αναγκασει να κανω οτι εκανα...

Τον ακουγα να σφυριζει αναλαφρα καθως εγω ειχα βυθιστει στη θλιψη. Ανοιξε λιγο ακομα το παραθυρο και ο αερας με χτυπησε με τετοια φορα που εκανε τα ματια μου να τσουξουν. Ο Σπυρος καθοταν πισω μου σιωπηλος, δεν ηξερε ουτε τι να πει, ουτε τι να κανει...

Μετα απο λιγο στριψαμε στο παραδρομο για το σπιτι και βρισκομασταν συντομα πισω στην αυλη. Εβγαλε τα κλειδια απο τη μηχανη και γυρισε προς το μερος μου, αρπαζοντας τις μπυρες απο τα χερια μου και σηκωνοντας τες. Τοτε σταματησε και τις κοιταξε, χωρις να λεει λεξη...

"ΤΙ Ν'ΑΥΤΟ ΡΕ?!?"

Ουρλιαξε, το στομαχι μου παλι να γινεται κομπος. Γυρισα με φρικη, κοιταζωντας μια αυτον μια την εξαδα στο χερι του...

"Μπυρες..."

Ειπα τρεμουλιαστα, προσπαθωντας να συγκρατησω και αλλα δακρυα...

"Μπυρες...?!?"

Ειπε πριν  αφησει την εξαδα να πεσει αποτομα στα γονατα μου...

"Αυτο ειναι κατουρο! Πινω εγω ρε τετοιες μαλακιες?!?"

Μου φωναξε πριν μου τραβηξει αλλη μια δυνατη σφαλιαρα, δακρυα να τιναζονται απο τα βλεφαρα μου...

"Επιτηδες το κανεις ρε αρχιδι?!? Νομιζεις οτι εισαι αστειος? Ε?!?"

Με πιασε απο το λαιμο και μου κολλησε με φορα το κεφαλι στο τζαμι. Ο πονος μου μουδιασε το κρανιο, το βλεμμα μου γεμισε θολες λαμψεις.

"Σταματα να τον χτυπας!!!"

Φωναξε ο Σπυρος απο πισω.

Αλλα ο πατερας μου συνεχιζε να μου σφιγγει το λαιμο πιεζοντας ταυτοχρονα το κεφαλι στο τζαμι με οργη...

"Εισαι καθυστερημενος ρε?!? ΕΙΣΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΗΛΗΘΙΟΣ?!?"

"ΣΤΑΜΑΤΑ!!!"

Ξαναφωναξε ο Σπυρος.

Η παλαμη του πατερα μου εσφιγγε σα ταναλια το λαιμο. Αγκομαχουσα βηχοντας, η ανασα μου κομμενη, το βλεμμα μου να αρχιζε να σκοτεινιαζει... Ισως και να ηταν καλυτερα ετσι... Μαλλον μου αξιζε να πεθανω, να σταματησω να τον ταλαιπορω τοσο αφορητα... Ναι... ισως να ηταν καλυτερα για ολους μας ετσι...

"ΑΡΚΕΤΑ!!!"

Αντιχησε ο Σπυρος, πριν αρπαξει το χερι μου, το χερι στο οποιο ακομα κρατουσα το οπλο, και μου το γυρισει ατραπιαια προς το προσωπο το πατερα μου.

"Σου ειπα να τον αφησεις υσηχο ρε ΜΑΛΑΚΑ!!!"

Ουρλιαξε λυσσασμενα, η φωνη του εκωφαντικη.

Τα ματια του πατερα μου ανοιξαν διαπλατα και αμεσως υποχωρησε προς το τζαμι του. Ανασηκωσε τα χερια του και αρχισε να γλειφει αμηχανα τα χειλια του, η ξαφνικη μου επιθετικοτητα να τον πιανει απροετοιμαστο. Δεν ειχα ποτε ξανακανει τιποτα τετοιο... Δεν ειχα ποτε ξανασηκωσει αναστημα εναντια στη βια του...

"Εισαι ετοιμος να πεθανεις ρε σκουπιδι?!?"

Του γρυλισε ο Σπυρος, τα ματια του τρελαμενα, το δαχτυλο του να προσπαθει να πιεσει το δικο μου πιο σφιχτα στη σκανδαλη...

Ο πατερας μου φανηκε να χαλαρωνει ελαφρια...

"Θα με σκοτωσεις μικρε? Ε...? Θα σκοτωσεις το ιδιο σου το πατερα?"

"Θα σου ανοιξω το κεφαλι στα δυο..."

"Αντε λοιπον... τι περιμενεις?"

Απαντησε ο πατερας μου, ενα μικρο χαμογελο να σχηματιζεται στο προσωπο του.

"Αντε... ριξε μου, καντο."

"Δεν εχεις ιδεα ποσο καιρο το περιμενα αυτο..."

Του απαντησε ο Σπυρος, πριν νοιωσω το δαχτυλο του να μου πιεζει το δικο μου στην σκανδαλη ακομα πιο σφιχτα...

"ΟΧΙ! ΣΠΥΡΟ, ΜΗ!!!"

Πλουσιες δεσμιδες δακρυων εχτρεχαν τωρα στα μαγουλα μου, το μυαλο μου να χει κομματιαστει... κουρελια απελπιδας θλιψης και μαρτυριου...

Τραβηξα το οπλο απο το χερι του Σπυρου κατεβαζοντας το προς τα κατω, βλεποντας τον πατερα μου να χαμογελαει απογοητευμενα...

Και τοτε ηταν που ξανασηκωσα το οπλο... και το κολλησα στο δικο μου κεφαλι.

"Αυτο δε θελεις?!?"

Ουρλιαξα με ολη τη δυναμη της ψυχης μου, ενας ωκεανος λυπης να πλημυριζει το στηθος μου...

"Αυτο δε θελεις για να σταματησεις να εισαι θυμωμενος?!?"

Το χαμογελο εφυγε απο το στομα του, τα ματια του αστραψαν και μια ξαφνικη δυσφορια κυριευσε την εκφραση του.

"Αφου δε μπορω να κανω τιποτα σωστα!!! Με οτι και να κανω θυμωνεις!!!"

Φωναξα, η πνιχτη φωνη μου να σπαει.

"Γιατι δε μ'αγαπας?!?ΤΙ ΣΟΥ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ?!?"

Η κανη του οπλου ετρεμε στο κροταφο μου, το δαχτυλο μου τυλιγμενο σφιχτα σα φυδι γυρω απο τη σκανδαλη, ετοιμο να επιτεθει...

"ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΜΙΣΕΙΣ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ?!?"

Ουρλιαξα, ο θρηνος μου να τον κατακλυζει, μυξες, δακρυα και σαλια να εκτοξευονται προς ολες τις κατευθυνσεις.

Και τοτε ειδα κατι στο προσωπο. Τα χαρακτηριστικα του μαλακωσαν και αρχισε να σηκωνει αργα το χερι του προς το μερος μου...

"Ε-ελα νταξει... νταξει..."

Η φωνη του μαλακη, σοκαρισμενη...

"Ελα μικρε σε παρακαλω... κατεβασε το οπλο.... σε παρακαλω..."

"Δε θα χρειαζεται να εισαι θυμωμενος αν πεθανω! Ουτε μαλακιες θα σου ξανακανω ουτε θα σου σπαω αλλο τα νευρα!!!"

Του φωναξα σφιγγωντας τα δοντια μου, ακατεργαστοι υγροι ηχοι να ακουγονται απο το στηθος μου.

"Μικρε σε παρακαλω... μη το κανεις... σε παρακαλω μικρε..."

Η φωνη του γλυκια, το βλεμμα του πλεον φουλ ξενερωτο και συγκεντρωμενο, κατι που πραγματικα δεν ειχα ποτε ξαναδει στο προσωπο του...

Σηκωσα το αλλο χερι και σκουπισα τα δακρυα μου....

"Δε νοιαζεσαι καθολου για μενα... Με μισεις! Συγνωμη λοιπον... Συγνωμη που σε κανω τοσο δυστυχισμενο! Αγαπη ηθελα μονο... Απλα να με αγαπας!!!"

Το σωμα μου ετρεμε, η θλιψη με επνιγε. Η ακρη του οπλου μου ειχε ματωσει το κροταφο και εκλεισα τα ματια μου σπαραζοντας...

Εννοιωσα τοτε ενα χερι να με ακουμπαει απαλα στον ωμο καθυσηχαζοντας με και ακουσα τη φωνη του πατερα μου να ψυθιριζει, καθε λεξη πνιγμενη στο συναισθημα...

"Με.. με συγχωρεις... Με συγχωρεις για ολα... για οτι σου χω κανει... νταξει τωρα... ολα νταξει τωρα..."

Ψελλισε πριν μου πιασει το οπλο. Τον αφησα κλαιγοντας να μου το τραβηξει μακρια απο το κεφαλι.

"Γιατι δε μπορεις να με αγαπησεις..."

Του ψυθηρισα, κοιτωντας τον κατευθειαν στα ματια. Ειδα μια βαθια θλιψη να τον κυριευει, εναν αποτομο ανθρωπινο πονο να γεμιζει το βλεμμα του. Με πιασε απο τους ωμους και με τραβηξε στην αγκαλια του, χαιδευοντας μου τα μαλια...

"ΣΣΣσσσσ.... Ηρεμησε, ολα νταξει τωρα... Ειμαι δω μικρε, εδω... ΣΣΣσσσ"

Εννοιωσα κατι υγρο να σταζει στο κεφαλι μου. Ο πατερας μου εκλαιγε μαζι μου.

Εκλεισα τα ματια και τον αγκαλιασα, το στηθος του ζεστο στο προσωπο μου.

Καθησαμε ετσι για αρκετη ωρα....

*

Μετα απο κεινο το βραδυ, δε ξανασηκωσε χερι ποτε πανω μου. Πηγαμε μεσα στο σπιτι μετα απο λιγο και εδειωξε κεινη τη γυναικα σχεδον κλωτσιδον πριν παει να πεσει για υπνο. Δε ξανα μιλησαμε ποτε για οτι συνεβη. Τα γεγονοτα εκεινης της νυχτας στο αμαξι τον αλλαξαν. Του ανοιξαν τα ματια προς πραγματα τα οποια δε νομιζω οτι ειχε ποτε αναλογιστει, πραγματα που... εγω δε περιμενα ποτε οτι θα ειχε την δυνατοτητα να νοιωσει. Με ειδε καπως διαφορετικα, καταφερε ισως να νοιωσει τι περνουσα, καταφερε ισως να καταλαβει ποσο βαθια με ειχε πληγωσει...

Η σχεση μας αλλαξε απο τοτε. Ποτε δε ηρθαμε κοντα με την εννοια, αλλα τουλαχιστον συμβιωνουμε πλεον πολιτισμενα. Εχει αρχισει και γερναει τωρα, και γω μολις μπηκα στη σχολη. Δε βλεπομαστε και πολυ συχνα, αλλα αν βρεθουμε μπορουμε τουλαχιστον να πουμε και κανα δυο κουβεντες.

Το Σπυρο σταματησα να τον βλεπω. Μετα απο κεινο το βραδυ απλα εξαφανιστηκε. Οτιδηποτε και αν ηταν που ο παιδικος μου ψυχισμος αναζητουσε απο την παρουσια του, ηταν πλεον καλυμμενο. Θυμαμαι κατι φορες που μου ελειπε και προσπαθουσα να του μιλησω, αλλα μετα απο λιγο καταλαβενα οτι απλα μιλουσα μονος μου στο τοιχο.

Εχω πληγες. Πληγες ανοιχτες. Πληγες στο σωμα, πληγες και στη ψυχη, Πληγες που ποτε δε προκειται να κλεισουν. Φρικτες αναμνησεις βιας και αγωνιας, που ο πατερας μου φροντισε να μεινουν για παντα και ανεξιτηλα χαραγμενες στην υπαρξη μου. Φυτεψε μεσα μου φοβιες που δε θα μπορεσω ποτε να ξεφορτωθω.

Δε νομιζω να καταφερει ποτε να με αγαπησει ετσι οπως ξερει οτι θα ηθελα. Δε νομιζω να εχει την ικανοτητα να το κανει.  Και εχω αρχισει να το αποδεχομαι αυτο ως πραγματικοτητα. Στα ειπα απλα ελπιζοντας να ξορκισω την οργη που νοιωθω οταν τον σκεφτομαι. Δε ξερω αν θα μπορουσε ποτε να γινει κατι τετοιο... αλλα τουλαχιστον επρεπε να προσπαθησω...

Κουραστηκα.

Κουραστηκα να ειμαι συνεχεια μεσα στα νευρα.

Κουραστηκα να σκεφτομαι συνεχεια τα μουτρα του.

Κουραστηκα να θυμαμαι οτι αυτος ηταν ο πατερας μου.

Ο πατερας μου, το τερας μου.

[ksipna-me-ton-augousto]

και αν

και αν παψεις ποτε σ’αγαπας,

μην αναλωνεσαι σε αναξιες αγαπες,

βρες στηριγμα γερο να κρατηθεις,

και αν δεν το βρεις γινε εσυ το στηριγμα σου.

[nikibiebs]

Μπορει ολα αυτα που θα σου πω τωρα να μην εχουν πλεον καμια σημασια για εσενα. Μπορει να σε θυμωσουν ακομη περισσοτερο γιατι πιστευεις οτι τα λεω απλα για να τα πω και επειδη εχω υποχρεωθει επειδη με εκραξες δεν ισχυει τιποτα απο ολα αυτα..

Θα τα σχολιαζα, θα σου απαντουσα..δεν θα μπορουσα κι αλλιως..

Γιατι αραγε; Γιατι αυτα τα λογια αγγιξαν την ψυχη μου, ηταν το καλυτερο ξυπνημα που θα μπορουσα να εχω. Βασικα το καλυτερο ξυπνημα θα ηταν να ησουν εδω..αλλα ησουν με τον τροπο σου..

Ξερω πολυ καλα πως καθε βραδυ καθε μερα ολη μερα εισαι εδω διπλα μου..οπως και εγω..ειμαι εκει..σε προσεχω..ειμαι το στηριγμα σου ακομη και αν δεν με βλεπεις..

Δεν υπαρχει περιπτωση να σε αφησω..γιατι πολυ απλα θα χασω ολο μου τον κοσμο. Θα χασω την μιση ή και ολη την καρδια μου και μετα πως θα ζησω; Δεν θα μπορω..

Θα μπορουσα να πω πως εισαι μια απο τις βασικες μου αναγκες πλεον..οπως το να πινω νερακι ζεστουλικο οπως το να τρωω σαν γουρουνακι..Ετσι και εσυ..δηλαδη εχω καθημερινα την αναγκη να παιρνω λιγη απο την αγαπη σου..τι λιγη βασικα..ολη..

Ειμαι τυχερη που εχω γνωρισει εναν ανθρωπο σαν εσενα..

Οτι μα οτι περιεγραψες σε αυτο το ποστ ειναι πραγματικα ολα αυτα που νιωθω..και εχω αναγκη και εγω..

Να εισαι διπλα μου..απλα να κοιτιομαστε..και μονο με αυτο πραγματικα η ελξη μας θα φαινεται τοσο εντονη..

Πλεον εχεις καταλαβει ποση μεγαλη ειναι η αναγκη μου να κοιμομαστε μαζι να σε ακουω εστω και λιγο..βλεπεις οτι δεν μπορω να κοιμηθω..σε εχω αναγκη..καθε μερα καθε λεπτο..γι αυτο και εισαι στο μυαλο σου συνεχεια..

Το σαγαπαω ειναι λιγο..και το οτι σε λατρευω επισης..

Εισαι ολος μου ο κοσμος, η μεγαλυτερη μου δυναμη.

[anasteros]

Αναστερε τα συναισθήματα μου είναι τόσο έντονα. Αγαπάω έναν άνθρωπο, είμαστε μαζί. Θέλω τόσο να νιώσω αυτήν την ασφάλεια κοντά του αλλά δεν μπορώ ακόμα.Νιώθω ότι πρέπει να κλειστω στον εαυτό μου γιατί εάν αφεθω μάλλον δεν θα γίνω αποδεκτή.Νιώθω ότι πρεπει να προσποιηθω γιατί συνέχεια ακούω ότι πρέπει να το παίξω δύσκολη εάν θέλω να με σέβεται.Θέλω να είναι αυτός ο οποίος θα είναι στηριγμα για μενα.Απλά φοβάμαι να είμαι ο εαυτός μου γιατι αν πέσω θα πληγωθώ.

Να είσαι ο εαυτός σου γιατί κανένας απ'τους υπόλοιπους δεν είσαι εσύ. Το ποιος θα είναι στήριγμα θα φανεί όταν πατήσεις πάνω του όταν τον χρειαστείς και όχι απαραίτητα αυτός που επιθυμείς. Μη φοβάσαι να πέσεις γιατί εκεί θα βρεις και τις απαντήσεις που ψάχνεις.

[griniarina]

Στο αγορι μου. Στο αγορι μου που δεν με αφησε ποτε,που παντα ηταν εδω για εμενα και συνεχιζει να ειναι. Που οταν κανεις δεν ηταν στο πλαι μου ουτε καν ο ιδιος μου ο εαυτος εκεινος ηταν εκει. Που οταν νομιζα πως δεν θα αντεξω αλλο, δεν θα καταφερω να ξεπερασω τις κακες ημερες μού θυμιζε ποσο δυνατη ειμαι και πως θα ειναι μαζι μου μεχρι να ρθουν ξανα οι καλυτερες ημερες οσο χρονο και αν επαιρνε αυτο. Που οταν επεφτα με σηκωνε. Που με επαιρνε τηλεφωνο για να δει αν ειμαι καλα επειδη ειχα μια ωρα να μπω στο μεσσεντζερ να του μιλησω. Που καθοταν επι ωρες μαζι μου να βρει λυση σε δικα μου προβληματα ακομη και αν του ελεγα πως θελω να τα παρατησω ολα. Που σιγουρα θα επαιρνε νομπελ αντοχης εφοσον αντεχει τη γκρινια μου και ας λεει οτι ειμαι γλυκουλα οταν γκρινιαζω. Που καθε μερα μου δειχνει ποσο με αγαπαει ακομη και αν του λεω πως δεν το κανει μονο και μονο για να το ακουσω ξανα. Που με αγκαλιασε, εμενα και ολα τα ελαττωματα μου ενα προς ενα, που με δεχτηκε ετσι οπως ακριβως ειμαι αν και ηξερε απ την αρχη πως ειμαι δυσκολος ανθρωπος. Που οταν του θυμωνω κανει χαζομαρες για να με κανει να γελασω και εγω σφιγγω τα χειλη μου για να μη σκασω ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια.Που τον βασανιζω καθημερινα ομως εκεινος συνεχιζει να μενει εδω. Που ειπε πως δεν θα με αφησει και οντως το τηρησε. Που καθε μερα με κανει να νιωθω χαρουμενη και τυχερη που απλα υπαρχει στη ζωη μου. Που του θυμωνω,του γκρινιαζω,του κανω τη ζωη πατινι και εκεινος δεν μου κραταει κακια. Που καθε μερα μου υπενθυμιζει ποσο υπεροχος ανθρωπος ειμαι και ποσο πανεμορφη ειμαι εξωτερικα ακομα και αν εγω η ιδια δεν το πιστευω. Που μετα απο 1.5 χρονο με κοιταει σαν να ειναι η πρωτη φορα που με βλεπει. Που με αγκαλιαζει και νιωθω πως ειμαι στο πιο ασφαλες μερος του κοσμου. Που ειναι το σπιτι μου. Που οταν κλαιω μου δινει τη πιο στοργικη αγκαλια του. Που κοιταει το σωμα μου σαν να ειναι ενα εργο τεχνης που δεν μπορει να σταματησει να θαυμαζει. Που ακομη και αν εχουμε εναν ασχημο τσακωμο δεν θα με αφησει να παω για υπνο χωρις να μου πει καλη νυχτα και ποσο με αγαπαει και ας μη ζηταει συγγνωμη επειδη ειναι λιγακι εγωιστης. Που ειναι το στηριγμα μου. Που πρωτα απ ολα ειναι ο καλυτερος μου φιλος και μετα το αγορι μου. Παρολο που τον κοιτανε αλλες κοπελες εκεινος εχει ματια μονο για εμενα. Νομιζω πως κανενα κειμενο στο ταμπλρ και καμια λεξη δεν θα καταφερει ποτε να περιγραψει πως νιωθω γι αυτον και ποσο τυχερη ειμαι που τον εχω.Να ξερεις πως αν τωρα διαβα��εις αυτο το κειμενο που εγραψα για σενα θα ειναι επειδη βρηκα ενα λεπτο θαρρους και σου εδωσα το κινητο μου για να το διαβασεις. Σε αγαπαω και σε ευχαριστω για τα παντα.

[gleek-runner]

μετά από όλες τις μαλακίες που έπεσαν αυτή την εβδομάδα, φοβάμαι τη φυσική + χημεία :(

Maam/sir/associate θα σου πω την αμαρτια μου που ειναι οτι λογικα εχω γραψει καλα. Like οταν ειδα τα θεματα της Βιολογιας ενθουσιαστηκα.

Εβαλα τα γελια? Ναι

Με κοιταξαν περιεργα? Ναι.

Τελειωσα κατα τις 10:20? Ναι.

Πιστευω οτι θα βαλουν καλα θεματα φυσικη και χημεια και καλα εξαιτιας της καραντινας. Με το καλα εννοω το κλισε "για τους καλα προετοιμαζμενους" που εχουν και λενε εδω και μια εβδομαδα.

Απ την αλλη, το πιο pessimistic side μου, ειναι σχεδον σιγουρο οτι θα μας σκοτωσουν Φυσικη και Χημεια. Βλεπω το Θεμα Δ να ερχεται με ενα ομορφο "Σε δοκο κανει ταλαντωση σωμα μαζας m1 ενω ταυτοχρονα ενα στηριγμα που το ασκειται μεταβλητη δυναμη πιεζει ενα ρευστο. Την χρονικη στιγμη t0 αφηνουμε σωμα m2 να συγκρουστει πλαγια με το m1." meanwhile θεμα Γ is like "κΙΝΗΣΗ ΠΛΑΙΣΙΟΥ". Υπεροχα πραγματα. Μουα. Η χημεια δεν θα ναι δυσκολη, απλα θα εχει μεχρι και Δ7 και τοσα διαφορετικα δ/τα που θα σε κανει να ξεμεινες απο μεταβλητες.

Οχι αλλο χ,ψ,ζ,ω. Τωρα εχουμε μονο Μπαμπης, Τακης, Μητσος και Αφροξυλανθη.