#έδωσε

[romios-gr]

«Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ»! Υπογράμμισε συγκεκριμένα ο γνωστός ηθοποιός: «Η Ορθοδοξία μού έδωσε απαντήσεις. Ο άνθρωπος είναι κατασκευασμένος να πιστεύει. Γνωρίζοντας την Ορθοδοξία άλλαξα ως άνθρωπος, βλέπω τη ζωή με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, είναι αποκάλυψη. Όταν κάποιος φτάνει σε σημείο που δεν έχει... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/aris-servetalis-i-orthodoxia-moy-edose-apantiseis-gia-to-noima-tis-zois/

[astratv]

«Συνέντευξη» σε μαθητές του 1ου ΕΠΑΛ Σοφάδων έδωσε ο Δήμαρχος Θάνος Σκάρλος

Μια διαφορετική «συνέντευξη»  παραχώρησε ο Δήμαρχος Σοφάδων κ. Θάνος Σκάρλος το πρωί της Τετάρτης 30/11.  Σε ρόλο «δημοσιογράφων» ήταν μαθητές της Β΄ Τάξης του    1ου ΕΠΑΛ Σοφάδων  που επισκέφτηκαν το Δημαρχείο προκειμένου να ζητήσουν απαντήσεις σε διάφορες απορίες τους σχετικά με τις δράσεις του Δήμου που αφορούν την ”Έξυπνη Πόλη” .    Οι μαθητές, συνοδευόμενοι από τον  Διευθυντή του σχολείου…

[veilblight]

το σολινταριτι που υπάρχει ανάμεσα στο προσωπικό και στους ελληνες τουρίστες στα νησιά

[allo-frouto]

Τον έπαιξα στην παραλία

Το έκανες;

[otan-o-erws-synanthse-to-xaos]

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι.

Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

- Κ. Π. Καβάφης

[anekplirwtoi-erwtes]

Αυτός ο τύπος αντέδρασε έτσι επειδή δεν ένιωσα άνετα να βγω πρώτη φορά μαζί του με το αμάξι του σε θέα & επειδή έχω απενεργοποιήσει το ινστα μου (όσοι με είχατε στο ινστα το ξέρετε αυτό). Μαλάκα ΤΙ ΣΚΑΤΑ κουβαλάτε στο κεφάλι σας; Πως περιμένετε να νιώσει άνετα μετά κάποια να κάνει το πρώτο βήμα;

ΥΓ: Σας περιμένω ήδη τους βλαμμένους στα ασκ.

ΥΓ2: Μόνο ινστα μου έδωσε ούτε φωτό ούτε κινητο 🤡

ΥΓ3: Εκατό φορές διευκρίνισα ότι δεν τα λέω για τον ίδιο, έκανα το λάθος να μοιραστώ μαζί του ότι έχω υπάρξει θύμα παρενόχλησης.

[sweetbutphychx]

Εχθές έφτασα στην δουλειά μου λίγο νωρίτερα οπότε αποφάσισα να κάτσω σε κάποιο παγκάκι να ακούσω μουσική. Απέναντι στο πάρκινγκ ένα σταματημένο αυτοκίνητο και η πόρτα ανοιχτή. Μια κυρία γύρω στα 65-70 με κοιτούσε. Υπέθεσα ότι κάποιον περίμενε. Μετά από λίγη ώρα αποφασίζει να ανοίξει την πόρτα και να κατευθυνθεί προς το μέρος μου.

"Μπορώ να κάτσω εδώ κοπέλα μου; Περιμένω την κόρη μου που είναι μέσα εγώ βαρέθηκα" Μου λέει

"Φυσικά" της απαντάω.

Κάθεται και κοιτάει μπροστά. Νόμιζα πως δεν θα μιλήσει καθόλου καθώς έβλεπε ότι φοράω ακουστικά.

"Ο κόσμος άλλαξε. Και εσείς αλλάξατε. Εμείς δεν ήμασταν έτσι"

Βγάζω τα ακουστικά και την κοιτάω με απορία περιμένοντας να δω τι άλλο έχει να πει. Δεν συνέχισε την κουβέντα όμως. Μου είπε πόσο της άρεσαν κάποια πράγματα που βρήκε στο μαγαζί που δουλεύω. Μου είπε μπράβο που δουλεύω για να στηρίζω εμένα και να μην βασίζομαι στους γονείς μου. Μετά από αυτό το θέμα ξαφνικά σιωπή.

"Εσύ έχεις κανένα καλό παιδί;"

"Όχι" της απαντάω...

"Είσαι πολύ όμορφη γιατί έτσι;" Με ρώτησε

"Δεν έτυχε να είναι κανένα παιδί καλό όπως είπατε και εσείς. Σπουδάζω ακόμα ίσως είναι νωρίς. Όλα στη ώρα τους"

"Μην μείνεις μόνη σου κορίτσι μου η μοναξιά δεν είναι ωραία. Οι άντρες άλλαξαν τώρα. Κάποιος όμως θα είναι καλός θα δεις. Ψαξτον και θα τον βρεις. Στην εποχή μας δεν υπήρχαν οι έρωτες. Ήταν αθώα τα πράγματα. Φιλιά αγκαλιές. Μέχρι εκεί. Τώρα όλοι σκέφτονται τους έρωτες. Να προσέχεις τι δίνεις και σε ποιον. Όχι για να μην σου πουν κάτι. Αλλά γιατί δεν το αξίζουν. Θυμάμαι εγώ ήμουν κάπου στα 16-17 έβγαινα με έναν άνθρωπο έναν χρόνο. Ήρθε με ζήτησε γιατί του είχα πει ότι έχω ένα σπίτι. Με έδωσε ο πατέρας μου. Αλλά ο ίδιος ήρθε και μου ζήτησε να πουλήσω το σπίτι μου. Το σπιτάκι μου. Του είπα να φύγει. Μετά γνώρισα έναν άνθρωπο βγαίναμε πολύ λίγο καιρό. Μια μέρα μόλις το άφησα δεν πρόλαβα να πάω σπίτι, ήταν εκεί... Με ζήτησε και εγώ η πονηρή γύρισα και του είπα ότι δεν έχω προίκα ούτε λεφτά ούτε σπίτι. Η απάντηση του ήταν ότι με θέλει επειδή με αγαπάει. Όλα τα άλλα θα τα βρούμε. Θα τα φτιάξουμε. Του είπα ότι και εγώ τον θέλω. Ε και τον πήρα αυτόν τον άνθρωπο. Μείναμε μαζί χρόνια. Ζήσαμε στιγμές, αγαπηθήκαμε, πήγαμε ταξίδια, κάναμε τα παιδιά μας. Ωραία χρόνια. Τώρα έχω 22 χρόνια που τον έχω χάσει. Αλλά ακόμα εκείνα τα χρόνια παραμείνουν τα πιο όμορφα της ζωής μου. Τα σκέφτομαι συνέχεια. Πλέον δεν μπορώ να κάτσω μόνη μου. Μένω στη κόρη μου. Πάω στο σπίτι να καθαρίσω μια φορά την εβδομάδα. Πόσο να κάτσει ένας άνθρωπος στα 100 τμ μόνος του;"

Κοίταγε το κενό και που και πού έριχνε μια ματιά και σε μένα. Τα μάτια της βουρκωμένα. Λες και ήθελε να τα πει καιρό και κανένας να μην την άκουγε.

"Ακόμα μιλάτε με πολλή αγάπη με αυτόν τον άνθρωπο..." Της λέω η ανόητη λες και δεν το ήξερε...

"Τον αγαπάω και ας πέρασαν τόσα χρόνια. Δεν ξεχνιούνται. Μακάρι όλοι να ζήσουν κάτι τέτοιο"

Φαινόταν δεν ήθελε να μιλήσει πολύ για τα άσχημα που έζησε όπως η απώλεια... Δεν την διέκοψα ποτέ και συνέχισε..

"Τώρα οι άνδρες θέλουν το κομπλιμέντο τους. Πες του ότι είναι όμορφος αν στα μάτια σου είναι όμορφος. Μην του μαγειρεύεις δεν χρειάζεται. Δουλεύεις και εσύ. Σιδερωσε του μια μέρα, φτιαξτου το πρωινό του. Δώσε μια και θα σου γυρίσει 10 αν σε αγαπάει αληθινά. Δεν είναι νωρίς. Εγώ παντρεύτηκα πριν τα 18. Και όχι επειδή ήταν άλλες οι απόψεις αλλά ψάχναμε το αληθινό, δεν αλλάζαμε 10 ανθρώπους το μήνα. Όλοι θα βρουν τον άνθρωπο τους. Έτσι λέω και στις εγγονές μου. Ότι ηλικία και να είστε αν βρείτε αυτόν τον άνθρωπο κρατήστε τον. Εσείς οι γυναίκες πλέον κάνατε τα διπλάσια από ότι κάναμε εμείς. Οι άντρες χειροτερεύουν. Δεν προσέχουν τον εαυτό τους, δεν ψάχνουν κάτι να κρατήσει, αλλά έρωτες της μια βραδιάς. Κάπου θα πάνε και αυτοί στο τέλος."

Δεν ήξερα τι να της απαντήσω, μέχρι να σκεφτώ κάτι συνέχιζε.

"Έχασα πολλούς ανθρώπους, κέρδισα άλλους τόσους. Έτσι είναι η ζωή. Έχασα τον άντρα μου, τον γιο μου, γονείς, θείους. Ποτέ δεν το ξεπέρασα. Μην με βλέπεις έτσι. Που δεν το δείχνω. Δεν τους ξεπερναμε ποτέ τους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μας. Η ζωή συνεχίζεται όμως. Κοίτα να βρεις έναν άνθρωπο να μην την περάσεις μόνη την ζωή."

Της απαντάω ένα "δίκιο έχετε. Λυπάμαι..." προσπαθώντας να καταλάβω τι είπε. Πώς γίνεται ένας άγνωστος άνθρωπος να σου πει όλη του την ζωή μέσα σε 10 λεπτά; Και να σου μάθει και άλλα τόσα...

"Όμορφη είσαι γλυκιά με τους τρόπους σου ευγενική χαμογελαστή μια χαρά μπορείς να βρεις. Να κοιτάξεις να σε αγαπάει να σε έχει στα ώπα ώπα. Πες του ένα κομπλιμέντο τους αρέσουν αυτά."

"Τέτοια πείτε μου και θα τα πιστέψω" της απάντησα χαμογελώντας

"Να τα πιστέψεις. Τι καλύτερο έχουν οι άλλες; Μην ακούς κανέναν. Όλοι θα βρούμε τον άνθρωπο τους"

Κοιτάω την ώρα και χωρίς να το καταλάβω πέρασε η ώρα και έπρεπε να πάω για δουλειά.

Της είπα αντίο και μου είπε που μένει

"Άμα με δεις στον δρόμο ή κάπου έλα μίλα μου"

"Θα έρθω" της λέω έτοιμη να βάλω τα κλάματα

"Να προσέχεις" μου είπε

" Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ ούτε ότι είπαμε... σας ευχαριστώ"

Έφυγα με ένα χαμόγελο όμως μέσα μου η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Μη κατανοώντας εκείνη την ώρα πόσο χρειαζόμουν αυτήν την κουβέντα. Δεν ήξερα σε τι βαθμό έπρεπε να τα επεξεργαστώ όλα αυτά... Σαν σημάδι; Σαν μάθημα; Σαν προειδοποίηση; Το σίγουρο είναι ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ...

[fegg4ropetra]

Τρίτη 23/1/24.           (21.38μ.μ.)

" Μαμά είσαι ο ήρωας μου"

Μιλούσα σήμερα με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο και κάποια στιγμή μου είπε "σε φοβούνται οι άντρες αγάπη μου γιατί είσαι ανεξάρτητη, πατάς στα πόδια σου, δεν χρειάζεσαι να στηριχτείς σε κάποιον για να τα βγάλεις πέρα. Γι αυτό δυσκολεύεσαι να βρεις κάποιον σταθερό στα μέτρα σου" 

Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Δηλαδή κάθισα εγώ όλα αυτά τα χρόνια και δούλεψα με τον εαυτό μου, πάλεψα τους δαίμονες μου, για να φοβούνται να με πλησιάσουν οι άντρες; Ε λοιπόν αν όντως έτσι είναι, αν όντως το ότι είμαι ανεξάρτητη απ' τα 21 μου, είναι αυτό που με κάνει να μένω πάντα μόνη, τότε καλύτερα να είμαι μόνη μου. Από πότε το να είναι δυναμική μια γυναίκα και να πατάει στα πόδια της έγινε "μειονέκτημα"; Αν πρέπει να δείχνω αδύναμη και αβοήθητη για να με θέλει κάποιος, για να με "προστατέψει" , τότε δεν το θέλω. Θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου που θα με δει και θα με αγαπήσει γι αυτό που είμαι. Δεν θέλω κάποιον που θα πρέπει να νιώθει ανωτερος από μένα για να είναι καλά. Αυτοί είναι οι πραγματικά αδύναμοι άνθρωποι. Αυτοί που νιώθουν την ανάγκη να "επιβληθούν" για να νιώσουν δυνατοί, ικανοί. Αυτοί είναι που μέσα τους κρύβουν τις μεγαλύτερες ανασφάλειες. 

Σε μια σχέση πρέπει να είστε ίσοι. Και δεν εννοώ αυτό το φεμινιστικό φαινόμενο που κυκλοφορεί παντού ότι πρέπει να είμαστε ίδιοι. Μιλάω για ζευγάρια. Είτε είναι άντρας με άντρα, γυναίκα με γυναίκα, άντρας με γυναίκα και ού το καθεξής. Σε μια σχέση θα υπάρξουν στιγμές που και ο ένας θα πρέπει να είναι το στήριγμα του άλλου και αντίστροφα. Εγώ προστατεύω εσένα εσύ προστατεύεις εμένα κι έτσι φυλάσσουμε το εμείς. Όταν εσύ θα με χρειάζεσαι σε μια δυσκολη στιγμή θα είμαι εκεί να σε σηκώνω οπότε πέφτεις και όταν σε χρειάζομαι εγώ θα είσαι εκεί να με βγάζεις απ' το σκοτάδι μου. Θα χαίρομαι με τη χαρά σου κι εσύ με τη δική μου. Θα σε φροντίζω θα με φροντίζεις κι έτσι η σχέση αυτή θα γίνει άθραυστη. 

Δεν καταλαβαίνουν πλέον οι άνθρωποι πως το να έχεις ένα δυναμική ανεξάρτητο άτομο δίπλα σου είναι κάθε άλλο παρά μειονέκτημα. 

Κι έτσι γυρναω και λέω στη μητέρα μου "αν είναι έτσι μαμά μου δεν το θέλω. Συγγνώμη αν αυτό σε στεναχωρεί αλλά εγώ τον άνθρωπο που έφτασες αίμα για να μεγαλωσεις με αρχές δεν θα τον αλλοιώσω για κανέναν άνθρωπο." 

Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η μητέρα μου έπαιζε και τους δύο ρόλους των γονέων. Η μητέρα μου είναι απ' τους πιο δυνατούς ανθρώπους στον πλανήτη και ας μην το συνειδητοποιεί. Έζησε απώλεια, κατάκριση από συγγενείς και φίλους. Εζησε μοναξιά, πόνο. Αλλά δεν έπιασε ποτέ πάτο. Η μαμα μου κατάφερε με έναν μισθό να μεγαλώσει 2 παιδιά, να τα σπουδάσει, να αγοράσει δικό της αμάξι, να αγοράσει δικό της σπίτι, να ξαναπαντρευτεί και να φέρει στον κόσμο άλλο ένα υπέροχο πλάσμα. Η μαμά μου είναι ήρωας. Δεν παραπονέθηκε ποτέ της κι ας είχε τη ντουλάπα της άδεια για 15-20 χρόνια για να μη λείψει τίποτα απο μας. Είναι μια γυναίκα που θα έμενε με 5-10€ στην τσέπη μέχρι το τέλος του μήνα για να μη στερηθούμε τίποτα. Η γυναίκα αυτή μεγάλωσε σε ξενιτιά μόνη της, δεν ήξερε παρέες, δεν ήξερε τη γλώσσα, μέχρι που μεγάλωσε αρκετά για να έρθει μονη της πίσω στην Ελλάδα, να ζει με λιγότερα απ' τα βασικά, χωρίς στήριξη από μάνα. Η γυναίκα αυτή γνώρισα τον έρωτα της ζωής της και ο θεός, αν υπάρχει Θεός, δεν της έδωσε δικαίωση. Της τον πήρε μέσα απ' τα χέρια με τον πιο άδικο τρόπο. Έζησε αρρώστιες, νοσοκομεία, ώρες ολόκληρες καθισμένες σε μια καρέκλα, δίπλα στον άνθρωπο που αγαπούσε ακόμα κι αν ήξερε πως θα τον έχανε. Η γυναίκα αυτή έμεινε στην ηλικία των 33 με 2 μικρά παιδιά πίσω και είχε τα κοτσια να παλέψει για μας αντί να καταρρεύσει. Όλοι της λέγανε ότι πάει έμεινε χήρα. Κρίμα τόσο μικρή να μείνει μόνη. Η γυναίκα αυτή δεν άφησε κανέναν να μας φερθεί με λυπηση. Έχτισε την πιο όμορφη οικογένεια για μας και τα πιο όμορφα παιδικά χρόνια. Ένας άνθρωπος 32 χρόνων κατάφερε να επιδιώξει πράγματα που άλλοι ούτε στα 40-50 δεν καταφέρνουν . Αυτη η γυναίκα έζησε τα πάνδεινα και ακόμα μετά από τόσα χρόνια είναι με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτόν τον άνθρωπο θαυμάζω εγώ. Αυτη είναι πραγματική ήρωας για μένα. Αυτή η γυναίκα με μεγάλωσε και με έκανε δυνατή. Η μητέρα μου. 

Αν αυτό λοιπόν με κάνει λιγότερο ελκυστική στους άντρες, ας είναι. Έμενα η μητέρα μου με μεγάλωσε για να στέκομαι στα πόδια μου. Και αυτό θα κάνω. 

[xaroumenoplasma]

Μαλακές λίγο σεβασμό δεν έχετε?

Με βλέπει ο άλλος στον δρόμο χωρίς να με ξέρει χωρίς να ρωτήσει κανείς την γνώμη του και μου λέει "αν χάσεις 2-3 κιλά θα είσαι μια χαρά" ποιος σου έδωσε το δικαίωμα καταρχάς για να πεις την παπαρια σου? Δεν ξέρω τι κόμπλεξ μπορεί να έχει ο άλλος με το σώμα του, πόσο δουλειά έχει ρίξει για να αρχίσει να νιώθει καλά μαζί του και του το γαμας όλο χωρίς απολύτως κανένα λόγο

[loulouditouheimona]

Σωματικά στο κρεβάτι μου

Ψυχικά στην τελευταία αγκαλιά που μου έδωσε...

[romios-gr]

«Ίσως αυτή να είναι η πρώτη φορά που εκλέγεται κάποιος ανεξάρτητος χωρίς να έχει πίσω του τη παραμικρή σχέση με κάποιο κόμμα, αλλά έχοντας σαν μόνο του όπλο τα social media και τίποτα άλλο», ανέφερε εμφανώς συγκινημένος μετά τα exit polls ο ανεξάρτητος υποψήφιος ευρωβουλευτής, Φειδίας Παναγιώτου. Όπως τόνισε στην πρώτη του αντίδραση μετά την ανακοίνωση των exit polls, σήμ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/kypros_ena-papadopaidi-edose-mia-grothia-sto-politiko-katestimeno/

[darkside-cookies]

όχι να διαψεύσω τον κύριο Καπουτζίδη αλλά όταν έδωσε δίδυμα στη Ντάλια έπρεπε το κοριτσάκι που της μοιάζει εμφανισιακά να έχει τον χαρακτήρα του Αλέξη και το αγοράκι που μοιάζει στον Αλέξη να έχει τον χαρακτήρα της Ντάλιας

[lkaapaaal]

«θέλω κάτι δικό σου» του ειπα, και μου έδωσε την καρδιά του.

[psychotiko-epeisodio]

Δεν ήθελα ποτέ να φτάσουμε εδώ.Αλλα μάλλον είναι καλύτερα έτσι.Εχασα τον εαυτό μου,την αξιοπρέπεια μου και κάθε ίχνος εγωισμού σε μια προσπάθεια να χωρέσω στην καρδιά σου.Κατι που εν τέλη,δεν έγινε ποτέ.

Δεν μπορώ να σε κατηγορήσω για το ότι δεν ένιωσες ποτέ όσα εγώ,όσο και αν το θέλω.Πιο πολύ κατηγορώ τον εαυτό μου,που ενώ το ήξερα συνέχιζα να πιστεύω ότι αν προσπαθήσω αρκετά ,με κάποιον μαγικό τρόπο ίσως γίνει.Εν τέλη,από ένα σημείο και μετά,δεν μπορούσα να με αναγνωρίσω.Δεν ήξερα ποια είμαι,τι θέλω,η τι δεν θέλω για τον ίδιο μου τον εαυτό.

Για αυτό που σε κατηγορω όμως είναι για το αίσθημα της ανεπάρκειας που βίωνα κάθε δευτερόλεπτο που περνούσα μαζί σου.Κοιτουσα τα ζευγάρια γύρω μας,να είναι ευτυχισμένα και εγώ πλάι σου υπέφερα.,ζηλευα όλες εκείνες τις κοπέλες που κοιτούσες στον δρόμο και πίστευα ότι αν και εγώ έμοιαζα έτσι ,τότε ίσως τα καταφέρναμε.

Πίστευα ότι φταίω,ενώ το μόνο που έκανα ήταν να σε αγαπώ με όλη μου την καρδιά.Επρεπε να με αφήσεις να φύγω όταν έβλεπες ότι δεν είσαι διατεθημενος να κάνεις το ίδιο.

Πλεον μπορώ και βλέπω καθαρά ότι ποναει,ναι,αλλά ξέρω πως ο χαμένος της υπόθεσης είσαι εσύ.Εγω έχασα κάποιον που δεν έδινε δεκάρα για εμένα.Εσυ έχασες κάποιον που έδωσε τα πάντα απλά και μόνο για να χαμογελάς.

Θα τα πούμε.

[solmeister13]

Μόλις διάβασα το Χάρτινο Βασίλειο. Το είχα αγοράσει χρόνια, πριν καν φύγω από το πατρικό μου, αλλά δεν το είχα ανοίξει. Το πήρα μαζί μου όμως και εκ τότε είχε μείνει σε ένα ράφι να σκονίζεται.

Εχθές το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ, δεν ήξερα τι ήταν αυτό που με κρατούσε ξύπνια, αλλά έπρεπε κάπως να μου αποσπάσω την προσοχή και έτσι άνοιξα το βιβλίο για πρώτη φορά.

Κάπου λίγο μετά το τέλος της ιστορίας λες "... ελπίζω απλά όταν έρθει η ώρα να κάνεις τη δική σου επανάσταση, να θυμηθείς στο Χάρτινο Βασίλειο και να νιώσεις λίγο πιο άνετα με την πιθανότητα πως ξημερώνει μια μάχη, που η μοίρα μας δε γράφει πως θα την κερδίσουμε...". Ένιωσα πως κάπου υποσυνείδητα, ήξερα πως τώρα είχε έρθει η ώρα μου για αυτό το βιβλίο. Ή απλά ο εγκέφαλος μας αρέσκεται στο να μας δίνει ικανοποιητικά νοήματα πίσω από αρρωστημένες συμπτώσεις. Ας είναι.

Αυτό το βιβλίο, με αρρώστησε. Όχι γιατί μου είπε κάτι διαφορετικό από όσα σκεφτόμουν ήδη, αλλά επειδή τους έδωσε δομή και μορφή, επιτέλους, μπορούσα να διαβάσω τις σκέψεις μου. Άκουσα ξανά τον δίσκο, του οποίου την κυκλοφορία έζησα, από μια εντελώς άλλη οπτική. Με καθήλωσε.

Δεν το γράφω αυτό με την πρόθεση να σου κάνω ένα ακόμα κομπλιμεντο, ούτε να τονίσω την καλλιτεχνική ιδιοφυΐα που κρύβει το Χάρτινο Βασίλειο, αλλά.

Ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα τι μπορεί να κάνει η τέχνη στον ψυχισμό ενός ανθρώπου. Από τότε που ήμουν έφηβη, τα τραγούδια σου έχουν υπάρξει στήριξη για μένα. Όχι όμως το Χάρτινο Βασίλειο.

Αυτό το βιβλίο δεν υπηρετεί έναν ανάλογο σκοπό, καθώς όταν όταν θα βρίσκεσαι στην φάση που θα μπορείς να τον καταλάβεις, θα είσαι ήδη στον πόλεμο. Ήδη ένα βήμα πιο κοντά στην ήττα.

Όσο ματαιωτικο κι αν είναι όμως, να ξέρεις ότι ό,τι κι αν κάνεις, είτε ακολουθήσεις τον δρόμο του Λέων είτε του Εφιάλτη, θα χάσεις στο τέλος, είναι ταυτόχρονα παρηγορητικο.

Οι πρίγκιπες μια χρήσης είναι μιας χρήσης, γιατί πάντα στο τέλος χάνουν και πάντα έρχονται οι επόμενοι να πάρουν την θέση τους.

Κρύβεται μια γλυκόπικρη παρηγοριά να νιώθεις πως την ίδια μάχη με σένα, την έχουν δώσει πολλοί άλλοι πριν. Ακόμα κι αν ξέρεις πως η ήττα είναι αναπόφευκτη.

Αυτά λοιπόν, αυτό το ασκ δεν καταλήγει πουθενά και είναι εντελώς τόπου και χρόνου σε σύγκριση με την παρούσα φάση της καριέρας σου, αλλά αναπολώ εκείνη την περίοδο και οι σκέψεις αν δεν τις μοιραζομουν, θα με τρώγανε.

Κοίτα να δεις που και το σχίσμα είναι αιώνιο.

Στο στέλνω απ' τα χαρακώματα.

Τελευταία υπόκλιση,

Σχίσμα,

Μέχρι το θάνατο!

Τα λέμε στην κόλαση

Δεν είχα προλάβει να μπω να δω τι μου γράψατε για το "Ξανά" και τυχαίνει σήμερα, μία μέρα αφότου ξανακούσαμε όλο το ΧΒ με το Yoda να διαβάσω αυτό.

Έχεις την καρδιά μου για πάντα ρε μλκ <3

[alalumin]

Έβλεπα παρά πέντε με τη κολλητή μου χθες και μου έδωσε το καλύτερο suggestion 🙏 Απορώ που δε το σκέφτηκα νωρίτερα