#έχω χάσει

[allo-frouto]

Καλά άμα δε σου αρέσει δε σου ξανά λέω νο προβ

Δεν ξέρω καν σε τι αναφέρεσαι με τόσα ασκς...

[monimhgkriniaa]

Δε σου είπα ποτέ πως γραφω.

Δε σου είπα ποτέ οτι ξεσπαω σε χαρτί.

Δε σου είπα ποτέ πως μόνο εκεί βρίσκω ηρεμία.

Δε σου είπα ποτέ οτι έγραψα για εσενα.

Δε σου είπα ποτέ τι έγραψα για εσενα.

Δε σου είπα ποτέ.

Δε σου είπα ποτέ ποσά στιχάκια είναι γραμμένα για εσενα.

Δε σου είπα ποτέ ποσό ερωτευμένη ειμαι μαζί σου.

Ούτε για το πως γίνεται το στομάχι μου όταν σε βλέπω.

Δε σου είπα ποτέ πόση ασφάλεια ένιωθα στην αγκαλιά σου.

Δε σου είπα ποτέ οτι δίπλα σου έκανα τον πιο γλυκό υπνο.

Δε σου είπα ποτέ πως ένιωσα όταν χωρισαμε.

Δε σου είπα ποτέ πως είχα να φαω μια βδομάδα.

Ούτε πως δε κοιμόμουν.

Δε σου είπα ποτέ.

Δε σου είπα ποτέ τίποτα.

Κάποια στιγμή ίσως σου τα πω ολα.

Όλα όσα τόσο καιρό δε σου έλεγα.

Και ίσως τοτε,

Ίσως τοτε καταλάβεις ποσά ήσουν (μεταξύ μας ακόμα είσαι) για εμενα.

Ίσως τοτε καταλάβεις πολλά.

Μα ίσως τοτε να είναι ήδη αργα.

Μα δε γαμιεται;

Σε έχω ήδη χάσει γαμωτο.

[sweetbutphychx]

Εχθές έφτασα στην δουλειά μου λίγο νωρίτερα οπότε αποφάσισα να κάτσω σε κάποιο παγκάκι να ακούσω μουσική. Απέναντι στο πάρκινγκ ένα σταματημένο αυτοκίνητο και η πόρτα ανοιχτή. Μια κυρία γύρω στα 65-70 με κοιτούσε. Υπέθεσα ότι κάποιον περίμενε. Μετά από λίγη ώρα αποφασίζει να ανοίξει την πόρτα και να κατευθυνθεί προς το μέρος μου.

"Μπορώ να κάτσω εδώ κοπέλα μου; Περιμένω την κόρη μου που είναι μέσα εγώ βαρέθηκα" Μου λέει

"Φυσικά" της απαντάω.

Κάθεται και κοιτάει μπροστά. Νόμιζα πως δεν θα μιλήσει καθόλου καθώς έβλεπε ότι φοράω ακουστικά.

"Ο κόσμος άλλαξε. Και εσείς αλλάξατε. Εμείς δεν ήμασταν έτσι"

Βγάζω τα ακουστικά και την κοιτάω με απορία περιμένοντας να δω τι άλλο έχει να πει. Δεν συνέχισε την κουβέντα όμως. Μου είπε πόσο της άρεσαν κάποια πράγματα που βρήκε στο μαγαζί που δουλεύω. Μου είπε μπράβο που δουλεύω για να στηρίζω εμένα και να μην βασίζομαι στους γονείς μου. Μετά από αυτό το θέμα ξαφνικά σιωπή.

"Εσύ έχεις κανένα καλό παιδί;"

"Όχι" της απαντάω...

"Είσαι πολύ όμορφη γιατί έτσι;" Με ρώτησε

"Δεν έτυχε να είναι κανένα παιδί καλό όπως είπατε και εσείς. Σπουδάζω ακόμα ίσως είναι νωρίς. Όλα στη ώρα τους"

"Μην μείνεις μόνη σου κορίτσι μου η μοναξιά δεν είναι ωραία. Οι άντρες άλλαξαν τώρα. Κάποιος όμως θα είναι καλός θα δεις. Ψαξτον και θα τον βρεις. Στην εποχή μας δεν υπήρχαν οι έρωτες. Ήταν αθώα τα πράγματα. Φιλιά αγκαλιές. Μέχρι εκεί. Τώρα όλοι σκέφτονται τους έρωτες. Να προσέχεις τι δίνεις και σε ποιον. Όχι για να μην σου πουν κάτι. Αλλά γιατί δεν το αξίζουν. Θυμάμαι εγώ ήμουν κάπου στα 16-17 έβγαινα με έναν άνθρωπο έναν χρόνο. Ήρθε με ζήτησε γιατί του είχα πει ότι έχω ένα σπίτι. Με έδωσε ο πατέρας μου. Αλλά ο ίδιος ήρθε και μου ζήτησε να πουλήσω το σπίτι μου. Το σπιτάκι μου. Του είπα να φύγει. Μετά γνώρισα έναν άνθρωπο βγαίναμε πολύ λίγο καιρό. Μια μέρα μόλις το άφησα δεν πρόλαβα να πάω σπίτι, ήταν εκεί... Με ζήτησε και εγώ η πονηρή γύρισα και του είπα ότι δεν έχω προίκα ούτε λεφτά ούτε σπίτι. Η απάντηση του ήταν ότι με θέλει επειδή με αγαπάει. Όλα τα άλλα θα τα βρούμε. Θα τα φτιάξουμε. Του είπα ότι και εγώ τον θέλω. Ε και τον πήρα αυτόν τον άνθρωπο. Μείναμε μαζί χρόνια. Ζήσαμε στιγμές, αγαπηθήκαμε, πήγαμε ταξίδια, κάναμε τα παιδιά μας. Ωραία χρόνια. Τώρα έχω 22 χρόνια που τον έχω χάσει. Αλλά ακόμα εκείνα τα χρόνια παραμείνουν τα πιο όμορφα της ζωής μου. Τα σκέφτομαι συνέχεια. Πλέον δεν μπορώ να κάτσω μόνη μου. Μένω στη κόρη μου. Πάω στο σπίτι να καθαρίσω μια φορά την εβδομάδα. Πόσο να κάτσει ένας άνθρωπος στα 100 τμ μόνος του;"

Κοίταγε το κενό και που και πού έριχνε μια ματιά και σε μένα. Τα μάτια της βουρκωμένα. Λες και ήθελε να τα πει καιρό και κανένας να μην την άκουγε.

"Ακόμα μιλάτε με πολλή αγάπη με αυτόν τον άνθρωπο..." Της λέω η ανόητη λες και δεν το ήξερε...

"Τον αγαπάω και ας πέρασαν τόσα χρόνια. Δεν ξεχνιούνται. Μακάρι όλοι να ζήσουν κάτι τέτοιο"

Φαινόταν δεν ήθελε να μιλήσει πολύ για τα άσχημα που έζησε όπως η απώλεια... Δεν την διέκοψα ποτέ και συνέχισε..

"Τώρα οι άνδρες θέλουν το κομπλιμέντο τους. Πες του ότι είναι όμορφος αν στα μάτια σου είναι όμορφος. Μην του μαγειρεύεις δεν χρειάζεται. Δουλεύεις και εσύ. Σιδερωσε του μια μέρα, φτιαξτου το πρωινό του. Δώσε μια και θα σου γυρίσει 10 αν σε αγαπάει αληθινά. Δεν είναι νωρίς. Εγώ παντρεύτηκα πριν τα 18. Και όχι επειδή ήταν άλλες οι απόψεις αλλά ψάχναμε το αληθινό, δεν αλλάζαμε 10 ανθρώπους το μήνα. Όλοι θα βρουν τον άνθρωπο τους. Έτσι λέω και στις εγγονές μου. Ότι ηλικία και να είστε αν βρείτε αυτόν τον άνθρωπο κρατήστε τον. Εσείς οι γυναίκες πλέον κάνατε τα διπλάσια από ότι κάναμε εμείς. Οι άντρες χειροτερεύουν. Δεν προσέχουν τον εαυτό τους, δεν ψάχνουν κάτι να κρατήσει, αλλά έρωτες της μια βραδιάς. Κάπου θα πάνε και αυτοί στο τέλος."

Δεν ήξερα τι να της απαντήσω, μέχρι να σκεφτώ κάτι συνέχιζε.

"Έχασα πολλούς ανθρώπους, κέρδισα άλλους τόσους. Έτσι είναι η ζωή. Έχασα τον άντρα μου, τον γιο μου, γονείς, θείους. Ποτέ δεν το ξεπέρασα. Μην με βλέπεις έτσι. Που δεν το δείχνω. Δεν τους ξεπερναμε ποτέ τους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μας. Η ζωή συνεχίζεται όμως. Κοίτα να βρεις έναν άνθρωπο να μην την περάσεις μόνη την ζωή."

Της απαντάω ένα "δίκιο έχετε. Λυπάμαι..." προσπαθώντας να καταλάβω τι είπε. Πώς γίνεται ένας άγνωστος άνθρωπος να σου πει όλη του την ζωή μέσα σε 10 λεπτά; Και να σου μάθει και άλλα τόσα...

"Όμορφη είσαι γλυκιά με τους τρόπους σου ευγενική χαμογελαστή μια χαρά μπορείς να βρεις. Να κοιτάξεις να σε αγαπάει να σε έχει στα ώπα ώπα. Πες του ένα κομπλιμέντο τους αρέσουν αυτά."

"Τέτοια πείτε μου και θα τα πιστέψω" της απάντησα χαμογελώντας

"Να τα πιστέψεις. Τι καλύτερο έχουν οι άλλες; Μην ακούς κανέναν. Όλοι θα βρούμε τον άνθρωπο τους"

Κοιτάω την ώρα και χωρίς να το καταλάβω πέρασε η ώρα και έπρεπε να πάω για δουλειά.

Της είπα αντίο και ��ου είπε που μένει

"Άμα με δεις στον δρόμο ή κάπου έλα μίλα μου"

"Θα έρθω" της λέω έτοιμη να βάλω τα κλάματα

"Να προσέχεις" μου είπε

" Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ ούτε ότι είπαμε... σας ευχαριστώ"

Έφυγα με ένα χαμόγελο όμως μέσα μου η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Μη κατανοώντας εκείνη την ώρα πόσο χρειαζόμουν αυτήν την κουβέντα. Δεν ήξερα σε τι βαθμό έπρεπε να τα επεξεργαστώ όλα αυτά... Σαν σημάδι; Σαν μάθημα; Σαν προειδοποίηση; Το σίγουρο είναι ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ...

[lostwhy]

Χάνομαι.

Θα με χάσεις

γιατί πρώτα με έχω χάσει εγώ.

[moonmaniac-th]

Δεν σε χρειάζομαι.

Ναι σε θελω στη ζωή μου, ναι σε αγαπαω και η ψυχή μου ματώνει μακριά σου.

Δεν σε χρειάζομαι.

Ναι, είσαι ο έρωτας της ζωής μου και νιώθω πως εισαι ο άνθρωπος μου.

Όμως δεν σε χρειάζομαι.

Μπορώ να ζήσω μέσα στον πόνο και να συνεχίσω να περπατάω.

Σε αγαπαω.

Αν αύριο όμως αποφασίσεις να με αφήσεις εγώ θα μπορέσω να προχωρήσω και ας έχω χάσει τη ψυχή μου στη πορεία.

[tzivaerii]

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου οτι δεν θα ξανά έγραφα.

Πάντα ο Αύγουστος μου χάριζε αυτό το συναίσθημα..του ανεκπλήρωτου.

Και έχω βαρεθεί να ψάχνω τι λείπει από μέσα μου. Έχω βαρεθεί να αδημονώ κάτι να με γεμίσει.

Τα έχω χάσει πάλι.

Εχω μελαγχολία μέσα μου. Ένα υφαντό κεντημένο με αναμνήσεις, πίκρες και γλύκες , χορεύοντας με τις σκιές στην καρδιά μου. Ανέκαθεν η μελαγχολία ήταν σκοτεινή γκόμενα, φίλη και εχθρός.

Άλλη μια νύχτα στο δωμάτιο μου, με ψυχόδραμα στο φουλ. Μοτίβο.

Αποπνικτικοι τοίχοι, γραμμένοι με μυστικά και χρώματα σβησμένα.

Στο κομοδίνο μου μια φωτογραφία, ένα χαμόγελο απόμακρο..Πως έγινα έτσι;

Παραφέρομαι πάλι και η νοσταλγία θρεφεί τις αϋπνίες μου.

Οι μέρες κυλούν, σαν νερό σε χούφτες,

και η ζωή, σαν τραγούδι, αναστενάζει σπασμωδικά.

Το κύκνειο άσμα μου. Τέλος.

Γλυκόζη 31/08/24 3:28

[niwthw-kenh]

Και το μεταξύ μας έχει ως εξής•

Κάπου χώρια γεωγραφικά

ως συνήθως

Κάπου μαζί στα όνειρα

όπως πάντα

Μόνο που στα δικά σου στέκω απλά ξεθωριασμένη σε μια γωνιά

Χαζεύοντας με απόγνωση τα καινούρια που κάνεις

χωρίς εμένα

Ενώ στα δικά μου,

είσαι ο κύριος πρωταγωνιστής

Όνειρα πλασμένα μονάχα απ’τήν ύπαρξη σου

έτσι, για να μη χαθείς

Γιατί από τη ζωή μου χάνεσαι τόσες φορές...

τόσες που έχω χάσει το μέτρημα...

•

-niwthw kenh

Τήνος, 26/07/2024

[psychotiko-epeisodio]

Μου λείπεις,κύριε.

Με ειρωνία.

Γιατί δεν θα έπρεπε να μου λείπεις,είναι αστείο.

Έτσι μου λένε.

Αυτοί,που δεν είδαν ποτέ το πώς με κοίταζες.

Αυτοί,που δεν παρευρίσκονταν σε καμία από τις διαφυγές μας εκτός νομού η νόμου .

Έτσι μου λέω και εγώ...Δεν θα έπρεπε.

Πρέπει να σηκώσω ανάστημα να πω:

«Δεν έχασα και τιποτα».

Και ας νιώθω πως έχω χάσει εμένα,μαζί με εσένα.

Αλλά θα έπρεπε δεν θα έπρεπε,

Ειρωνικά η μή,

Μου λείπεις.

Και αυτό δεν μπορεί να μου το διαψεύσει κάνεις τους,

Ούτε καν εσύ.

[pseudaisthishh]

η τυπισσα νομιζει οτι ριχνει ακυρα σε ατομα που δεν ξερει καν πως μοιαζουν μεσω μιας εφαρμογης... και οι αγαμητοι που θα παραμεινουν αγαμητοι συμφωνουν μαζι της...

-ποσο ντελουλου εισαι;

-ναι

γελαει ο κοσμος ρεε

Αχ νομιζω κατάλαβα ποιος εισαι!

Θίγεται η τοξική σας αρρενωπότητα όταν σαν λέμε δεν εισαι ο τύπος μου, δεν βγαίνω με άτομα από ταμπλρ πια, έχω σχέση όποτε επιδιώκω μόνο κοινωνικές συναναστροφές και ταυτόχρονα δεν ελκύομαι από τον τρόπο σου ακόμη και μέσω μηνυμάτων.

Εάν θεωρείς ντελουζιοναλ το γεγονός ότι ρίχνω άκυρο σε άτομα που ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΑΝ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΟΘΟΝΗΣ, τι να πούμε εμείς για εσάς τους πικραμένους που στέλνετε σε εμάς και δεν δέχεστε 8 φορές στις 10 το όχι ως απάντηση.

Μου έχει τύχει να έχω πει σε τυπαδες πάνω από 10 φορές ότι ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΠΟΤΕ ΚΑΤΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ και ότι ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ για διάφορους λόγους, προσωπικούς και μη και να ΜΗΝ λαμβάνουν το ΟΧΙ ως απάντηση.

Η τοξικότητα που κουβαλάει η ριζωμένη πατριαρχία στο μικρό σας μυαλό είναι τεραστια , και το σας πάει στους τυπαδες που εχετε την αντίληψη τους κυρίου ανώνυμου από δω, που δεν έχει τα κότσια να μου το πει πρόσωπο με πρόσωπο διότι ξέρει ότι λέει ασυναρτησίες.

Ο κάθε «άντρακλας» εδώ μέσα θίγεται όταν του λες όχι. Φίλε αντί να βάλεις λίγο αυτό το κουκούτσι που έχεις για μυαλό να δουλέψει και να κατανοήσεις ότι δεν εισαι τόσο καυλιαρης όσο πιστεύεις, και ότι όταν την πέφτεις σε κάποια, ανεξαρτήτως τον τρόπο , μέρος και ώρα, υπάρχει υψηλό ενδεχόμενο να σε απορρίψει.

Και ακούστε με καλά, ανεξαρτήτως το ότι είμαι σε σχέση, κάτι το οποίο έχω κάνει αρκετά λιανά αν και ούτε αυτό δεν σέβεστε ορισμένοι γιατί για τέτοιους λυσσασμένους μιλάμε, δεν με ψήνει κατι , ξέρω δεν ξέρω πως είναι η φάτσα σου. Και όσο δεν δέχεσαι το όχι, τόσο ΑΠΕΧΘΑΝΟΜΑΙ τον χαρακτήρα σου. Όποτε μετά από εκεί, και ο πιο ωραίος άντρας να εισαι, την έχεις χάσει την μπάλα.

Γελάει ο κόσμος με τις παραβιάστικες σας συμπεριφορές.

[bl00dyghoul2]

Μπορεί και να έχω φτάσει στο χειρότερο στάδιο της κατάθλιψης: της ακινησίας. Χάνω κάθε όρεξη, κίνητρο να κάνω οτιδήποτε γιατί τόσο καιρό δεν άφηνα το σώμα μου να κουνηθεί και έτσι έχω συνηθίσει να καθομαι σε ένα κλειστό δωμάτιο με το κινητό μου, να μην θελω ούτε να βγω έξω, ούτε να δω κανένα πρόσωπο. Εχω χασει και την ορεξη για το πιανο, το σεξ, το φαγητό και για ο,τι αλλο αγαπουσα μικρή. Κι όμως θέλω να κάνω πολλά πράγματα. Θέλω να πάω στην θάλασσα, να περπατήσω λιγο στο χωριό, να παω σε κάποιο μαγαζί να αγοράσω κάτι για μένα αλλά δεν μπορώ. Έχω χάσει πάρα πολλές όμορφες ευκαιρίες. Νιώθω ομως το σώμα μου τόσο αδυναμο που εξαντλουμαι ακόμα κι αν περπατήσω λίγα βήματα. Από το πρωί μέχρι το βράδυ νυσταζω και νιώθω σαν ζόμπι ενώ πραγματικά κάθομαι ολη μερα. Και νιώθω απαισια να βλέπω τους γνωστούς μου να περνάνε καλά, αλλά βαθιά μου ξερω ότι όλο αυτό θα περάσει και θα είμαι πλεον χαρουμενη όπως ήθελα, απλά χρειάζεται χρόνο, υπομονή και θέληση...

[annarrchy]

αρχή: κάτι με ενοχλεί.

με ενοχλεί που δε μπορώ να εκφραστώ.

με ενοχλεί που κάθε φορά κάνω τη μεγαλύτερη δυνατή διαδρομή, απλά και μόνο για να αργήσω να γυρίσω σπίτι και να μη βουλιάξω στο κρεβάτι μου.

με ενοχλεί που ξέρω πως κινδυνεύω σε μια πόλη που θα έπρεπε να μου παρέχει ασφάλεια και σιγουριά.

με ενοχλεί που κρατάω τα κλειδιά μου στο χέρι κάθε φορά που είμαι έξω το βράδυ, που κατεβάζω τη φούστα μου και κουμπώνω ερμητικά το μπουφάν μου για να «μην προκαλώ».

με ενοχλεί που υπάρχω σε μια κοινωνία που στοχοποιείσαι αν είσαι ο εαυτός σου.

με ενοχλεί που παραγκωνίζεται η τέχνη.

με ενοχλεί ο φασισμός.

με ενοχλούν οι πόλεμοι.

με ενοχλεί που κάθε φορά που με κοιτάω στον καθρέφτη βλέπω και κάτι διαφορετικό και που δεν μπορώ να συνηθίσω την εικόνα μου.

με ενοχλεί που αλλάζω.

με ενοχλεί που καπνίζω, κι ας μην καπνίζω πολύ.

με ενοχλεί που πίνω, κι ας μην πίνω πολύ.

με ενοχλούν οι συνήθειες μου, κι ας μην προσπαθώ να τις αλλάξω.

με ενοχλεί η φωνή μου που ολοένα και χαλάει και δεν μπορώ να τραγουδήσω.

με ενοχλεί που δε γράφω όσο παλιά.

με ενοχλεί που δεν μπορώ να πω στους ανθρώπους μου ότι τους αγαπαώ επειδή φοβάμαι πως «είναι νωρίς» και πως το λέω «απερίσκεπτα».

με ενοχλεί που αγχώνομαι ακόμη και για τα πιο απλά.

με ενοχλεί που δεν μπορώ να νιώσω όμορφη αν δεν είμαι βαμμένη.

με ενοχλεί που δε φοράω πλέον το αγαπημένο μου τζιν, επειδή κάποιος επισήμανε πως φαινόταν η κοιλιά μου με αυτό.

με ενοχλεί που δεν αποδέχομαι το σώμα μου σε κάθε του εκδοχή.

με ενοχλεί που αφήνω σημάδια στο σώμα μου.

με ενοχλεί που έχω χάσει τον παππού και τη γιαγιά μου και που περιμένω τον καρτερικά τον θάνατο -και όσα υπάρχουν μετά από αυτον- με την ελπίδα ότι θα τους ξαναδώ.

με ενοχλεί που φοβάμαι το τέλος, αλλά ταυτόχρονα το περιμένω με πραότητα.

με ενοχλεί ο Θεός, που ενώ έβλεπε πόσο υπέφερα όταν με άγγιζαν χωρίς να το θέλω, δεν έκανε τίποτα.

με ενοχλεί που η μουσική δεν ακούγεται όπως παλιά.

με ενοχλεί που δεν έχω το θάρρος να πω στους γονείς μου, πως η κόρη που τόσο μόχθησαν για να μεγαλώσουν, δε θέλει τη ζωή της.

με ενοχλεί που οι φίλες μου φοβούνται.

με ενοχλεί που η μαμά μου δεν τρώει καλά πια.

με ενοχλεί που ο μπαμπάς μου κουράζεται.

με ενοχλεί που βρίσκω διαφυγή μόνο όταν είμαι μόνη μου, αλλά την ίδια στιγμή φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό.

με ενοχλεί που δε μπορώ να γράψω ποίηση.

με ενοχλεί που δυσκολεύομαι να πιστέψω τους ανθρώπους, αλλά και που έχω υπάρξει τόσο αφελής.

με ενοχλεί που τα σκίτσα μου είναι όλα ασπρόμαυρα και καταθλιπτικά.

με ενοχλεί που δεν ξέρω τι νιώθω.

με ενοχλεί που φοβάμαι να μιλήσω.

με ενοχλεί που δεν με αγαπάω.

με ενοχλεί που δεν με νοιάζομαι.

συμπέρασμα: κάτι με ενοχλεί.

[alalumin]

Χαίρομαι πολύ που η Δάφνη συνεχίζει υωυ!! Νομίζω όλοι μας ελπίζουμε να καταφέρει να μάθει πως πέθανε. Μίλησε μας γενικά για τα δυνατά σημεία του κομικ σου που σου αρέσουν ΟωΟ καλή επιτυχία 💖💖💖

Ευχαριστώωω με τόσο καλό ανταγωνισμό δε περίμενα να περάσει στο δεύτερο γύρω αλλά ήταν μια ωραία έκπληξη ^_^

Παρόλο που ανεβάζω εδώ και ένα χρόνο περίπου (πλην το μεγάλο διάλειμμα) είναι τώρα που επιτέλους φτάνω στα σημεία που μου αρέσουν λολ. Καταρχάς μου αρέσει πολύ να προσπαθώ να αντιπροσωπεύσω τα χωριά των παππούδων μου, στα οποία περνάω τον μισό μου χρόνο και τα άτομα που μπορεί να συναντήσεις εκεί (στο λίγο πιο extreme καμία φορά). Ένα πλας είναι και ότι μπορώ να γράφω κουτσομπολιά για άτομα που δεν υπάρχουν χιχι.

Λατρεύω να γράφω το πώς αλληλεπιδρά η Δάφνη με την κεντρική οικογένεια, ειδικά τις σκηνές της με τον Στέλιο. Από τη μία είναι 'κείνος που έχει χάσει όλη την όρεξη για ζωή και από την άλλη η Δάφνη που θέλει να ζήσει και ας έχασε την ευκαιρία της, εκείνου του λείπουν άτομα που έχουν χαθεί και εκείνης άτομα που ζουν, γιατί ήταν αυτή που έφυγε. Στην ουσία "βάλε έναν έλληνα παππού και το φάντασμα μιας έφηβης να δίνουν ψυχολογικές συμβουλές ο ένας στον άλλο και δες τι θα γίνει". Σίγουρα μόνο καλά πράγματα.

Τέλος βρίσκω κουλ και την έρευνα που κάνουν για να μάθουν για τη Δάφνη και τα ανάμεικτα συναισθήματα που της προκαλεί. Για μένα έχει πλάκα γιατί μπορώ να χρησιμοποιήσω ό,τι νουβέλα μυστήριου έχω διαβάσει για να φτιάξω μια πλοκή που ταιριάζει, για εκείνους δυστυχώς όχι και τόσο <3

Anyway ψηφίστε Δάφνη, οι μόνοι φίλοι της είναι ένας εξηντάρης και μια εντεκάχρονη.

[loulouditouheimona]

Η ζωή μας φέρνει πάντοτε αντιμέτωπους με δυσάρεστες αλήθειες. Μία εξ αυτών είναι το γεγονός πως δεν αρέσουμε σε όλους. Είναι αδύνατο να ταιριάζουμε με άλλους, είναι αδύνατο να μπορέσουν όλοι να αντιληφθούν την αληθινή μας αξία.Οι άνθρωποι έχουμε έμφυτη την ανάγκη να μας δέχονται, να μας δίνουν αγάπη και να κρίνουν θετικά. Η απορριπτική στάση είναι ικανή να μας πληγώσει βαθιά, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για έναν άνθρωπο που αγαπάμε πολύ. Η απόρριψη μας ματαιώνει το αίσθημα του ανήκειν στην κοινωνική ομάδα, το αίσθημα της αποδοχής που τόσο έχουμε ανάγκη.Η απόρριψη αναδύει στην επιφάνεια τα ήδη υπάρχοντα δυσάρεστα συναισθήματα για τον εαυτό ή μπορεί και να τα δημιουργήσει από μόνη της. Ο εαυτός μας είναι έτοιμος να εξαπολύσει κατηγορίες εναντίον μας, είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ευθύνη της απόρριψης ολοκληρωτικά. Ξεχνάμε όμως πως ευθύνη φέρει και το έτερο πρόσωπο.Ευτυχώς ή δυστυχώς, οι απορρίψεις στη ζωή είναι πολλές. Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε είναι να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμησή σας, δίχως να εξαρτάμε αυτό που είμαστε απόλυτα από κανέναν. Οι σχέσεις δεν εξαρτώνται, δυστυχώς, από έναν άνθρωπο, δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε βέβαιοι για την εξέλιξη μίας οποιασδήποτε σχέσης γιατί ο άλλος άνθρωπος δεν ελέγχεται, μπορεί να αλλάξει ή να χάσει το ενδιαφέρον του. Και δεν μπορούμε, δυστυχώς, να επιβάλλουμε και σε κανέναν να αισθάνεται το οτιδήποτε.Η απόρριψη έχει μερικές σπουδαίες διδασκαλίες για τη ζωή: μας αποδεικνύει πως αυτή δεν τελειώνει αλλά και ούτε αρχίζει με έναν άνθρωπο. Η ζωή για τον έναν άνθρωπο που δε μας αγαπάει, θα μας φέρει στη συνέχεια δύο για να μας αναπληρώσει τον πόνο που αισθανόμαστε σήμερα.Ναι, είναι οκ κάποιος να μη μας θέλει. Αν κάποιος δεν εκτίμησε και πάλι, ας το αφήσουμε, ας είναι δικό του το λάθος. Είναι εντάξει να μη θέλεις γιατί αυτό που έχω ανάγκη δεν είναι να με αγαπήσει κανένας που δεν το θέλει πραγματικά. Αυτό που έχει σημασία είναι να με αγαπάω εγώ και να μην ορίζω την αυταξία μου από την κρίση ενός ανθρώπου. Καληνύχτα όμορφα πλάσματα ♥️🥹

[posimpol]

Δεν ξέρω τι έχω χάσει ξέρω όμως τι κράτησα

[chanse4u]

Άσε με κάπου, μέσα σου, να υπάρχω

Κάπου εκεί πάντα τριγύρω θα είμαι

Πίσω από κάποιες λέξεις σου

Κάπου στο πρόσωπο σου

Μπορεί μέσα στο πορτοφόλι σου

Μέσα στη σιωπή σου

Μέσα στην οργή σου

Σπάσε με να γίνω κομμάτια

Να είμαι παντού

Να κρυφτω κάτω από τα παπούτσια σου

Σαν τρίχα στο παλτό σου

Σαν αέρας να χαϊδεύω το χαμόγελο σου

Άσε με κάπου μέσα σου κάπου κοντά σου

Καπου να νιώσω ότι έχω λόγο να υπάρχω

Και ας έχω χάσει

Άσε με σαν κάτι ανούσιο να βρει τη δίκη του ουσία..

_κανένας_

[yacinthi]

Κι ας μην αναλώνομαι πια στο τραύμα

Η αγιάτρευτη πληγή με ευκολία ανοίγει

Άλλη μία

απ’ τις ταλαιπωρημένες χορδές μου θα ξηλώσω

Και μ’ αυτή θα κάνω το ράμμα

Αφήνοντας λαιμό ματωμένο

Κάθε φορά και πιο άδειο

Δεν θα σου πω πόσο σ’ αγάπησα κάποτε

Ο χρόνος πέρασε χωρίς να τον αντιληφθώ

Κι έχω χάσει τη μιλιά μου

Τραύματα άνοιξαν

Κι όλες τις χορδές τις ξήλωσα

Τώρα δεν έχω με τι να ράψω την πληγή σου·

Στέκομαι ώρα εδώ

Χωρίς καρδιά και χωρίς φωνή

Την αγάπη μου μέτρα σε σιωπή