#είχα τόσες προσδοκίες

[fxckery-at-its-finest]

Τόσες όμορφες πόλεις με τόσο ξεχωριστούς ανθρώπους.

Πόλεις γεμάτες με όνειρα, προσδοκίες, αγάπη.

Πόλεις πεσμένες, χτυπημένες, γεμάτες πόνο και κακουχία.

Και σε αυτές τις πόλεις είχα χαθεί και εγώ όλα αυτά τα χρόνια.

Έψαχνα μια ιδέα.

Μια ιδέα που θα ερωτευόμουν. Εκείνη που θα με τρέλανε και η πόλη θα χαιρόταν.

Και εσύ βρισκόσουν λυγισμένη, γεμάτη δάκρυα σε ένα ξύλινο παγκάκι στην χαμένη πόλη.

Και ξαφνικά η πόλη δεν φαινόταν και δα τόσο άχαρη.

Ήταν ενδιαφέρον.

Ενδιαφέρον γιατί είχε εσένα,

έστω και μια κουρασμένη εκδοχή σου.

Και τελικά ήσουν εκείνη η ιδέα που έψαχνα.

Η ιδέα που με έκανε να μείνω.

Γιατί αν είσαι τόσο όμορφη όταν γύρω σου γκρεμίζεται ο κόσμος,

φαντάσου πόσο θα λάμπεις κάτω από το φως.

Και η πόλη μου χαμογέλασε.

-φανερώθηκα

[darkside-cookies]

δεν ήξερα πως είναι δυνατό να νιώσει κανείς τέτοια απογοήτευση 

[stkone]

Ντάξει έστειλε πρώτος, αλλά μετά δεν ξαναέστειλε και για αυτό ξέρεις θεωρώ ότι ίσως δεν πρέπει να στείλω (έχω στείλει ήδη 2 φορές εγώ και πίστεψε με πάσχισα να βρω την τέλεια δικαιολογία ) Δεν ξέρω καν γιατί ασχολούμαι tbh Πάντως ευχαριστώ..Θα προσπαθήσω ίσως μετά τις γιορτές άλλη μια φορά, αλλά δεν έχω και τόσες προσδοκίες (Επίσης τον είχα ρωτήσει γιατί είχε στείλει και η απάντηση που είχα πάρει ήταν σε φάση είχε ωραίο μπλογκ δε με είχε δει ή κάτι τότε..Ίσως είδε το φβ μου και μετάνιωσε πχ)

Αααα :/ Dunno Γενικά try it out tho Ποτέ δεν ξέρεις. 

[ntinaaaaa]

Ναι, μαζί σου νιώθω διαφορετικά απ'ότι με όλους τους υπόλοιπους. Ναι, εσύ είσαι ο μόνος που με έχεις κάνει να ερωτευτώ και να αγαπήσω. Ναι, εσύ είσαι ο μόνος που καταφέρνεις να βγάλεις τη «μάσκα» μου και, διάολε, το κάνεις τόσο καλά που σου ανοίγομαι, δε μπορώ να συγκρατηθώ. Ναι, εσύ είσαι ο μόνος που τον άφησα να δει τον εσωτερικό μου κόσμο, και σου έδωσα πραγματικά όση αγάπη είχα να σου δώσω, αλλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα που μάλλον δε μπόρεσες να το αντέξεις, ε; Κρίμα, κακό για σένα. Γιατί ενώ είχες δίπλα σου έναν άνθρωπο που ήταν διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να καταφέρει να είναι μαζί σου, έναν άνθρωπο που ότι δυσκολία περνούσατε θα προσπαθούσε να βρει τη λύση απλά και μόνο για να μη σε χάσει, έναν άνθρωπο που φοβόταν όσο τίποτα το γεγονός ότι κάποια μέρα θα ξυπνήσεις και θα αλλάξεις γνώμη για εκείνον και θα θες να τον κάνεις πέρα..επέλεξες να τον αφήσεις πίσω και να τον πληγώσεις, απλά και μόνο γιατί δεν ήξερες τι ήθελες. Και εντάξει, δε σε κατηγορώ, ούτε μετανιώνω κάτι από όλα αυτά. Ίσα ίσα, χάρηκα που έζησα ένα μικρό κομμάτι από την ιστορία μας. Αλλά νομίζω πως θα μπορούσες τουλάχιστον να μη μου δίνεις τόσες ψεύτικες ελπίδες, ώστε να μην έχω προσδοκίες. Γιατί οι προσδοκίες δεν είναι η πραγματική εικόνα του άλλου, είναι ένα ψεύτικο πορτραίτο που εσύ έχεις δημιουργήσει για αυτόν.. Και δύσκολα καταστρέφονται..

kuklo-thimikh

[followgeorgegr]

Παρίσι για τον Κίμωνα Δούση σημαίνει επανασύνδεση με το παιδί που κρύβει μέσα του

Ο Κίμωνας Δούσης είναι ηθοποιός, κοινωνιολόγος και παθιασμένος εραστής της ζωής! Μένει στην Παιανία της Ανατολικής Αττικής, αλλά νοσταλγεί έντονα το πολυαγαπημένο του νησί, την Ικαρία. Αν τον ρωτήσεις τι αγαπάει περισσότερο στη ζωή, θα σου πει το θέατρο, το σινεμά, την ποίηση, τον αθλητισμό και τα ταξίδια. Ως γνήσιος νησιώτης, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη θάλασσα και τους αγαπημένους του ανθρώπους! Στο FollowGeorge.gr μάς αποσπά από την καθημερινότητά μας και μας μεταφέρει στην Πόλη του Φωτός και της παιδικής ανεμελιάς, το εκθαμβωτικό Παρίσι.

«Εμείς θα έχουμε για πάντα το Παρίσι», έλεγε στην ταινία Καζαμπλάνκα ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στην Ίνγκριντ Μπέργκμαν, πριν την αποχωριστεί για πάντα! Με αυτή τη φράση σηματοδοτούσε το καταφύγιο της μνήμης του θυελλώδους έρωτά τους, που δεν θα μπορούσε να σβήσει ή να τους το κλέψει κανείς! Μια ουράνια ανάμνηση από κάτι υπαρκτό που το έζησες αληθινά, έντονα και γνωρίζεις ότι ήταν γνήσιο, μοναδικό, και ας μην επαναληφθεί ποτέ…

Από μικρός είχα όνειρο ζωής, κάθε φορά που κάποιος αναφερόταν στις εμπειρίες του από το εξωτερικό, να ταξιδέψω στο κοσμοπολίτικο Παρίσι, στην Πόλη του Φωτός, του ρομαντισμού, του έρωτα, των ποιητών, των καλλιτεχνών και των ονειροπόλων! Το Παρίσι της Γαλλικής Επανάστασης, του τρίπτυχου «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη», της εξέγερσης του Μάη του ’68, των τεράστιων προσωπικοτήτων των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών, που γεννήθηκαν, έζησαν ή έδρασαν εκεί για μεγάλο διάστημα της ζωής τους...

Τον Ιούλιο του 2019 θα πραγματοποιούσα επιτέλους ένα από τα παιδικά μου όνειρα! Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος και αγωνιούσα για το αν αυτό που θα συναντούσα θα ανταποκρινόταν στις προσδοκίες που γέμιζαν τη φαντασία τόσων χρόνων. Η συνύπαρξη του ρεαλισμού με το ιδεατό. Είχα δέκα ολόκληρες ημέρες για να το διαπιστώσω…

Να σου λοιπόν εδώ, παρατηρητής του ονείρου που ζωντάνευε πλέον μπροστά στα μάτια μου. Ο αέρας αποπνέει κάτι πρωτόγνωρο, μια αίσθηση αγωνίας συνυφασμένης με μελαγχολία. Μια ματιά, χιλιάδες εικόνες. Η πόλη σε συμφιλιώνει αμέσως με την πολυεθνικότητά της. Διάφοροι λαοί συγχρωτίζονται για να ξεκινήσουν την ημέρα τους. Δυστυχώς ο σωβινισμός είναι έκδηλος στη Γαλλία γενικότερα και, όσο και αν προσπαθείς να μιλήσεις αγγλικά, η φράση “Là  bas” (δηλαδή εκεί) γίνεται συνήθεια. Βέβαια υπάρχουν και αυτές οι εξαιρέσεις των ντόπιων που αξίζει να μνημονεύεις! Το μετρό έχει τόσες πολλές στάσεις και διακλαδώσεις-γραμμές, που πρέπει να είσαι πολύ προσεχτικός, ώστε να μη χαθείς. Όπου και αν γυρίσεις το κεφάλι σου υπάρχει αστυνομοκρατία! Η Γαλλία μετράει ακόμα τις πληγές της από την τραγωδία της τρομοκρατικής επίθεσης το 2015 στο Μπατακλάν και στα γραφεία του σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo. Το κίνημα των κίτρινων γιλέκων κάνει την εμφάνισή του, απαιτώντας μια καλύτερη οικονομική δικαιοσύνη.

Σε λίγες ημέρες η Γαλλία προετοιμαζόταν για τον φονικό καύσωνα. Δεν μπορούσες να κυκλοφορήσεις πουθενά έξω, χωρίς γυαλιά ηλίου. Ένα γεγονός αδιανόητο για τους Γάλλους, καθώς δεν έχουν συνηθίσει ηλιόλουστη την πρωτεύουσά τους και έτσι ξεχύθηκαν στα πάρκα για ηλιοθεραπεία, βόλτες, καφέ και πικ νικ.

Ο Πύργος του Άιφελ, σαν άλλος ομφαλός της χώρας, σε ακολουθεί σε κάθε βήμα και κίνηση, υπενθυμίζοντάς σου διαρκώς γιατί είναι ένα από τα δημοφιλέστερα αξιοθέατα του κόσμου! Οι όχθες του Σηκουάνα κρύβουν καλά τα μυστικά των ερωτευμένων, σε λουκέτα που τοποθετούν οι ίδιοι για να σφραγίσουν παντοτινά την αγάπη τους. Τα κτήρια στο Παρίσι έχουν μια μποέμ χροιά, με στενά δρομάκια, ιστορικά κτήρια και αυλές. Πολυσύχναστοι δρόμοι, αχανείς λεωφόροι, πλατείες με μπουτίκ, μικρά συνοικιακά καφέ, πατισερί, εστιατόρια, μουσεία, γκαλερί…

Η Παναγία των Παρισίων, η πιο γνωστή εκκλησία του κόσμου, γοτθικής αρχιτεκτονικής, βρίσκεται στο Ιλ ντε λα Σιτέ, σε ένα μικρό νησάκι στη μέση του Σηκουάνα. Το αριστούργημα του Ουγκώ ζωντανεύει μπροστά σου, ο έρωτας του Κουασιμόδου με την τσιγγάνα Εσμεράλδα και το επιβλητικό καμπαναριό που καρτερεί να ηχήσει ξανά! Δυστυχώς η είσοδος δεν επιτρεπόταν, λόγω της καταστροφικής φωτιάς που είχε προηγηθεί τον Απρίλιο του ίδιου έτους… Παρ’ όλα αυτά, η πρώτη κιόλας ματιά αρκεί για να σε μαγέψει και να σε καθηλώσει. Αν περιηγηθείς λίγα μόνο μέτρα από την Παναγία των Παρισίων, θα συναντήσεις ένα από τα πιο παλιά εστιατόρια της πόλης για φαγητό, το «Au Vieux Paris». Εκεί μπορείς να δοκιμάσεις κρεμμυδόσουπα, ρατατούι, μοσχαράκι Μπουργκινιόν, σουφλέ σοκολάτας, ταρτ τατέν και άλλα παραδοσιακά πιάτα της Γαλλικής κουζίνας. Στο Ιλ Σεν Λουί υπάρχει το γνωστό «Berthillon», μια εξαιρετική επιλογή για να απολαύσειςις ένα δροσερό  παγωτό. Λίγο πιο κάτω, το «Shakespeare and Company», ένα από τα πιο γνωστά βιβλιοπωλεία στον κόσμο, που λειτουργεί από τη δεκαετία του '50, σου υπόσχεται ένα όμορφο ταξίδι στον μαγικό κόσμο των βιβλίων.

Στο κέντρο του Παρισιού βρίσκεται και το περίφημο Μουσείο του Λούβρου, με τη γυάλινη τρισδιάστατη πυραμίδα να δεσπόζει στην είσοδό του. Θα χρειαστείς αρκετές ώρες για να δεις τα πάμπολλα εκθέματα και έργα τέχνης της παγκόσμιας ιστορίας. Το μουσείο έχει στην κατοχή του αγάλματα, γλυπτά, πίνακες ζωγραφικής, αγγεία και άλλα έργα τέχνης από όλους τους πολιτισμούς του κόσμου, κάτι που σου προκαλεί μεγάλο θυμό αλλά και απογοήτευση… Δυστυχώς, όπως διαφωτίζει η ��στορία σχετικά με την απόκτησή τους, τα περισσότερα τα απέσπασαν με τη βία και στη συνέχεια τα καπηλεύτηκαν. Η εκμετάλλευσή τους αποφέρει έναν πακτωλό χρημάτων.

Ο πίνακας της Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι ήταν πιο μικρός απ’ όσο φανταζόμουν! Οι φρουροί τραμπούκιζαν τον κόσμο με σπρωξιές, ώστε να βιαστεί, αφού ο κάθε επισκέπτης έχει μόνο λίγα δευτερόλεπτα στη διάθεσή του για να θαυμάσει τον αριστουργηματικό πίνακα. Η Νίκη της Σαμοθράκης και η Αφροδίτη της Μήλου ζητούν επαναπατρισμό εκεί όπου πραγματικά ανήκουν, για να αναδειχθεί το μεγαλείο τους στο φυσικό τους περιβάλλον, αλλά κανείς δεν νοιάζεται στις ημέρες μας… Βλέποντάς τις διακατέχεσαι από δέος! Κάποια άλλα από τα σπουδαιότερα εκθέματα του μουσείου είναι ο Θνήσκος Σκλάβος του Μιχαήλ Άγγελου, το Έρως και Ψυχή του Κανόβα, οι Εργαστίνες (τμήμα της ζωοφόρου του Παρθενώνα), ο Καθιστός Γραφέας, η σαρκοφάγος του Ιμενεμινέτ, καθώς και πίνακες των Ντα Βίντσι, Ραφαήλ, Ντελακρουά, Ρέμπραντ, Ρούμπενς, Γκόγια, Ριβέρα, Τιτσιάνο, Ελ Γκρέκο (Δομίνικου Θεοτοκόπουλου)…

Επιγραμματικά, το μουσείο φιλοξενεί έργα των Ροντέν, Γκωγκέν, Γκιγιώμ, Κλωντέλ, Ρενουάρ, Βαν Γκογκ Μονέ, Μανέ, Σεζάν, Ρενουάρ, Ματίς, Ντεγκά, Ντελακρουά, Λωτρέκ κ.ά. Στον πίνακα «Αυτοπροσωπογραφία» του Βαν Γκογκ κόντεψαν να ποδοπατηθούν και να χάσουν τη ζωή τους κάποιοι άνθρωποι, για μία και μόνο φωτογραφία. Μου φάνηκε πολύ σουρεαλιστικό… Δεν πίστευα ποτέ πως θα πέθαινε κάποιος στις ημέρες μας για λίγη Τέχνη…

Στο Γαλλικό Θέατρο (Κομεντί Φρανσαίζ) έχουν για γρουσουζιά το πράσινο χρώμα! Ωστόσο, είναι μεγάλη τύχη να παρακολουθήσεις κάποιο έργο του Μολιέρου και να περιηγηθείς στην γκαλερί προτομών! Η πολυθρόνα όπου κατέρρευσε ο Μολιέρος βρίσκεται πάντα εκτεθειμένη για το κοινό…

Μια βόλτα για ψώνια στη Λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων, ξεκινώντας από την πλατεία Σαρλ ντε Γκωλ -εκεί όπου βρίσκεται η Αψίδα του Θριάμβου-  και καταλήγοντας στην πλατεία Κονκόρντ. Στη συγκεκριμένη πλατεία στήθηκε και η γκιλοτίνα της Μαρίας Αντουανέτας! Στα Ηλύσια Πεδία θα συναντήσεις θέατρα, καφετέριες, σινεμά και γνωστούς οίκους μόδας…

Στον Κήπο του Λουξεμβούργου ηρεμεί η ψυχή σου! Σε αυτό το τεράστιο καταπράσινο πάρκο βρίσκεται το παλάτι του Λουξεμβούργου, όπου συνεδριάζει η γαλλική Γερουσία. Μπροστά στο παλάτι υπάρχει μια λίμνη που περιβάλλεται από μονοπάτια για περπάτημα, εξερεύνηση, γλυπτά, σιντριβάνια, αγάλματα και παγκάκια για ρεμβασμό. Ειδική μνεία στην κρήνη των Μεδίκων!

Στο ανάκτορο των Βερσαλλιών το μάτι μου χόρτασε τόσο χρυσό και πίνακες αμύθητης αξίας, που ειλικρινά κουράστηκα. Οι κήποι των Βερσαλλιών είναι ένας επίγειος παράδεισος με αγάλματα της ελληνικής μυθολογίας, μια λίμνη για βάρκες ή κανό, σιντριβάνια, ό,τι πρέπει για καφέ ή φαγητό στο γρασίδι!

Ο λόφος του Τροκαντερό προσελκύει πλήθος κόσμου που μπορούν να χαζέψουν τη θέα του Πύργου του Άιφελ και να βγάλουν πολλές φωτογραφίες με φόντο το μνημείο. Το βράδυ ο Πύργος φωτίζεται και τα φωτάκια του αναβοσβήνουν για πέντε λεπτά ανά μία ώρα, από το σούρουπο μέχρι τη 1 τα ξημερώματα.

Το αγαπημένο μου μέρος με θέα τον Πύργο του Άιφελ ήταν η γέφυρα Μπιρ Χακίμ, ένα ειδυλλιακό μέρος για να απολαύσεις τον καφέ σου με την ησυχία σου! Πολλά νιόπαντρα ζευγάρια το επιλέγουν ως σημείο φωτογράφισης για το άλμπουμ του γάμου τους.

Μέσα στο μετρό, ένα βράδυ, συνειδητοποίησα την πολυφωνία της μουσικής. Πολλές διαφορετικές εθνικότητες γίναμε μια παρέα χορεύοντας ξέφρενα αγκαλιασμένοι, λες και βρισκόμασταν σε κάποιο κλαμπ!

Στην Ντίσνεϋλαντ ανακάλυψα ότι το παιδί που κρύβω μέσα μου ζει ακόμα…!

Ένα φανταστικό θέρετρο ψυχαγωγίας με όλους τους ήρωες της Disney. Tο παιχνίδι γίνεται εθισμός και θες να προλάβεις να περάσεις από όλα, πριν νυχτώσει! Στο τέλος, η νύχτα γίνεται ημέρα σε ένα εικοσάλεπτο υπερθέαμα με πυροτεχνήματα και όλους τους ήρωες να παρελαύνουν σε μια φαντασμαγορική προβολή στον κεντρικό πύργο, όπου η νύχτα γίνεται ημέρα.

Στην μποέμικη Μονμάρτη η τέχνη αναβλύζει παντού μέσα στα  πλακόστρωτα σοκάκια της. Το παλιό στούντιο του Πικάσο, το πρώην σπίτι του Βαν Γκογκ, ένας καφές σε κάποια από τα γραφικά ρομαντικά καφέ της, όπως το Café des Deux Moulins, όπου γυρίστηκε η ταινία Amelie, ο Κόκκινος Μύλος -κοινώς το Moulin Rouge-, η πλατεία των Καλλιτεχνών με τους πλανόδιους μουσικούς και χορευτές, ο Τοίχος της Αγάπης με γραμμένο το «Σε αγαπάω», σκαλισμένο και χαραγμένο σε 250 γλώσσες για τους ερωτευμένους, και τέλος η Βασιλική της Ιερής Καρδιάς της Μονμάρτης, ο ναός με θέα όλο το Παρίσι!

Χωρίς να το καταλάβω ο χρόνος κύλησε τόσο γρήγορα και ήρθε η ημέρα της επιστροφής. Πριν επιβιβαστώ στο αεροπλάνο, έριξα μια τελευταία ματιά πίσω μου και σκέφτηκα πόσο τυχερός ήμουν που το έζησα όλο αυτό! Μέχρι την επόμενη φορά… Θα έχουμε για πάντα το Παρίσι, ψιθύρισα…

[queen-of-narmelya]

αυτοαπαγόρευση

δεν επιτρέπεται να θλίβομαι δε φέρει κάποια χρησιμότητα η θλίψη μου στις προσδοκίες είμαι σχεδόν βέβαιη πως έχει γεμίσει έντομα και μούχλα το κουτάκι όπου τοποθέτησα την ανάμνηση γιατί όταν κυριαρχεί η ησυχία στο χώρο -όλο και πιο συχνά, όλο και πιο μόνιμα, όλο και πιο αλαζονικά -απ’ το κρανίο μου ξεπηδάνε κεραίες και το δέρμα μου γίνεται ψυχρό και τα αυτιά μου αναγνωρίζουν μόνο τη συχνότητα που πιάνει το ουρλιαχτό του σκαθαριού είναι μέρες που έχει τόση ησυχία που ακούω τον κέρσορα να αναβοσβήνει στην οθόνη τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ  προσπαθώ κάθε ρυθμικό μοτίβο να το μετατρέπω σε καλπασμούς τις σταγόνες απ’ τη βρύση, το ρολόι, το ψυγείο που γρυλίζει,  το χτύπημα της πόρτας, την απόρριψη, το βράσιμο του νερού,  τον κέρσορα άλογα που δεν ήρθαν για το παιδί που τα περιμένει έχω μια τεράστια εμμονή με την αναμονή δεν την ανταλλάσσω με νέες αφίξεις πάντα αγαπώ λίγο παραπάνω αυτό που μου έδωσε ραντεβού και δεν ήρθε λίγο πιο βαθιά αυτό που μου ακύρωσε τη συνεδρία κάπως πιο αληθινά αυτό που πλήγωσα  οι αναμονές μου είναι οι γέφυρες που κατά λάθος έχτισα με τους ανθρώπους έχω κάνει πολλή δουλειά για κάτι που δεν πετυχαίνει αλλά δεν με προγραμμάτισαν όταν με ρύθμιζαν να αντιλαμβάνομαι τη ματαιότητα το οξύμωρο: φοράω την αφήγηση αυτής που φεύγει ενώ είμαι αυτό που σε διώχνει και μένει στο σημείο ακριβώς που ήταν μαζί σου και σε περιμένει έτσι κάνω και με ό,τι όμορφο έχω μέσα στο κεφάλι μου δεν είναι προσωπικό με τις κεραίες που έχω αποκτήσει νιώθω πιο αυθεντική και πιο ενοχική πιο αυθεντική γιατί δεν χρειάζεται να παίρνω χημείες για να τις καταπιέζω να μην φυτρώνουν απ’ το κρανίο μου, δεν τις κακοποιώ και δεν εκμεταλλεύομαι την απουσία τους για να μην τραβάω τα βλέμματα και πιο ενοχική γιατί τώρα πρέπει να σας εξηγήσω, σε μία-ένα ξεχωριστά, ότι έχω κεραίες και ψυχρό δέρμα [..] εε, όχι, τις είχα πάντα, ξέρεις, απλά δεν- όχι αλήθεια, πάντα, εκεί ήταν, δεν είναι αισθητική, δεν είναι εποχή, δεν είναι εικονικότητα, δεν είναι, δεν είναι- επειδή φοβόμουν αυτήν ακριβώς την αντίδραση, επειδή έχω ασκήσει βέτο απέναντι στην καχυποψία [..] γιατί δεν με αφήνεις να σου πω; να σου πω εγώ για εμένα, για εμένα πρόκειται οφείλεις να μου δώσεις το λόγο να σου μιλήσω για εμένα [..] δεν ήθελα να φανώ απότομη, όχι δεν είμαι ενοχικά αντιδραστική, όχι δεν είναι απόδειξη η αγανάκτησή μου ότι είμαι μπερδεμένη, απλά με πονάς με την καχυποψία σου, αυτό είμαι εγώ όταν πονάω από εσένα [..] τι θα κερδίσεις αν εγώ αμφισβητήσω όσα είμαι; [..] με συγχωρείτε για τη διακοπή, τα έντομα στην ανάμνηση έλεγα πως έχω ψυχρό δέρμα και κεραίες και προτιμώ τις αναμονές μου από εσάς  και παρόλα αυτά θέλω πολύ να με αποδεχτείτε και με τις κεραίες μου που δεν θα μπορώ πάντα να τις κρύβω για να νιώθετε άνετα,  ή για να μην νιώθετε άβολα όσα έχετε κεραίες ή ουρές ή μυτερά αυτιά και νιώθετε πως σας εκθέτω μαζί μου, αλλά και να με αποδεχτείτε με τις απορρίψεις μου που μερικές μέρες δεν θα θέλω να σας βλέπω, να σας ακούω, να μιλάω, να παράγω φωνήματα, να εξηγώ, να εξηγώ, να εξηγώ, να είμαι συμπαθής, ευγενής, να κρατάω τους τύπους  -σιγά τους τύπους- να εξηγώ για ποιο λόγο είμαι αυτή που είμαι και αν η αναπηρία μου είναι υπαρκτή ή κατασκεύασμα ή δικαιολογία και εμμονή και για το ψυχρό μου δέρμα, που οι αγκαλιές μου δεν είναι όπως λένε στα παραμύθια για “κορίτσια” σαν εμένα αλήθεια, αν δεν ήμουν τόσο ξωτικά πλασμένη, θα είχατε τόσες απαιτήσεις;  το λοιπόν, έχω κεραίες και οι κεραίες μου έχουν πολλά να πουν για το μυαλό μου, τον αυτισμό μου, τη σεξουαλικότητα, το φύλο, την παιδικότητα και τη διαστροφή μου, τον πλανήτη των ελλειμμάτων και των αναπηριών μου το λοιπόν, το δέρμα μου είναι ψυχρό τα χέρια μου δεν μεταφράζουν εύκολα το άγγιγμα, τα μάτια μου δεν εκφράζονται, το βάδισμά μου δεν δείχνει τι αισθάνομαι και μερικές φορές τα δάκρυά σου μου φαίνονται σαν το νερό που κυλάει και όχι σαν τα δάκρυά σου και αγαπώ πολύ το νερό που κυλάει, έχω μάθει να μην το καταλαβαίνω και να μην μπαίνει εμπόδιο στην επικοινωνία μου μαζί του δεν καταλαβαίνω τα δάκρυά σου αλλά είναι φτιαγμένα απ’ το νερό που κυλάει και αυτό ίσως το βρω όμορφο θα σε προσβάλλω, να το περιμένεις αυτό που με εμποδίζει από το να αποδεχτώ το εαυτό μου είναι το πόσο θέλω να με αποδεχτείς και εσύ, δηλώνω εξαρτημένη και βουτηγμένη στις αντιφάσεις εξαρτημένη από τους ανθρώπους απ’ τους οποίους επιθυμώ διαρκή αποστασιοποίηση και εμμονική με τις σχέσεις που μου προκαλούν αποστροφή  δεμένη βαθιά με τα χέρια που όταν απλώνονται να με φτάσουν, μαζεύομαι καλωσορίζω τις κεραίες μου,  πλασμένες αρμονικά από ένα νευρολογικό χυλό δηλητηριασμένο από την αντίφαση έναν χυλό που αργότερα έκανα πηλό και έφτιαξα το μυαλό μου  και επείγει να το αποδεχτείς, γιατί διαφορετικά θα γίνουν οι άνθρωποι για εμένα η αυτοαπαγόρευσή μου δεν επιτρέπεται να βρίσκομαι ανάμεσα, γιατί υποκύπτω στη φύση μου να είμαι αδέξια και γίνομαι περιττή είμαι αόρατη για το πρίσμα της χρησιμότητας, αναπόφευκτα και αναγκαστικά υπερήφανα too much and not enough too much and not enough -veldaerya

[3wresypnou]

Πτώση

Πριν από 5 χρόνια τέτοιον καιρό ήμουν μικρούλα. Δεν είχα πολλούς φίλους, δε μιλούσα πολύ, ήμουν ντροπαλή και αρκετά μελαγχολική. Ξενυχτουσα αρκετά και ακουγα πολύ μουσική. Κάπου εκεί ανακάλυψα και τη μουσική που αγαπώ μέχρι σήμερα. Κάπου εκεί έπαθα και την πρώτη μου κρίση πανικού. Μέσα μου όμως υπήρχε μια φλόγα για ζωή, μια ελπίδα για το καλοκαίρι, μια ικανότητα να βλέπω το όμορφο σε όλα τα πράγματα. Και όντως, το καλοκαίρι εκείνο έζησα τη μαγεία του πρώτου "αθώου έρωτα". ("Ότι αγαπάς θα σε γεμίσει": τοίχος στην Κρήτη , Ιούλιος 2015)

Πριν από 4 χρόνια τέτοιον καιρό ήμουν ευτυχισμένη. Είχα την πιο ωραία παρέα της ζωής μου, ήμουν ανέμελη, ξενυχτουσα για να μιλάω με τους φίλους μου. Διασκέδαζα με την καρδιά μου, πρώτη φορά άρχισα να γυρίζω μετά τα μεσάνυχτα σπίτι μου. Ήμουν γοητευτική, αρκετοί ήθελαν να με έχουν κοντά τους, όμως εγώ ήμουν υπέροχα έτσι όπως ήμουν. Έβλεπα τα όνειρα μου να πραγματοποιούνται το ένα μετα το άλλο. Δε έλειψε και η πρώτη μεγάλη μου απογοήτευση βέβαια, όταν το αγόρι που περίμενα να ξαναδώ και αυτό το καλοκαίρι με είχε ξεχάσει πλέον, όμως τότε ήξερα να βγάζω τη λύπη μου με δάκρυα και είχα ανθρώπους να με παρηγορούν μέχρι το ξημέρωμα. ("She laughs, like god,her mind is like a diamond": lana del rey, rockwave festival-19/07/16)

Πριν από 3 χρόνια τέτοιον καιρό ήμουν ερωτευμένη. Τριγυρνούσα κρυφά μέρα νύχτα με το πρώτο αγόρι που ερωτεύτηκα πραγματικά και υπό όλες τις έννοιες στη ζωή μου. Τα πιο ρομαντικά σκηνικά που δεν περίμενα ποτέ να μου συμβούν στα 17, αυτά που θεωρούσα ότι συμβαίνουν μόνο στους μεγάλους έρωτες του κινηματογράφου, συνέβαιναν στην ίδια μου τη ζωή. Τον σκεφτόμουν συνέχεια, με αποσυντονιζε από το διάβασμα μου, ξενυχτουσα για να γράφω για αυτόν, έλεγα ψέματα στους φίλους και στην οικογένεια μου,για να είμαι μαζί του. Το βλέμμα του με γέμιζε όσο τίποτα, το άγγιγμα του- τόσο πρωτόγνωρο για μένα, μου προκαλούσε "όμορφες" κρίσεις πανικού. Ήθελε να κολλάει συνέχεια πάνω μου και εγώ δε χορταινα να βλέπω τα όμορφα μάτια του να θολώνουν. ("Είμαι παθιασμένα ερωτευμένος μαζί σου": Α, κλήση στο σταθερό ξημερώματα, Ιούλιος 2017)

Πριν από 2 χρόνια τέτοιον καιρό ήμουν ανυπόμονη. Περίμενα πως και πως να ξεμπερδευω με τις πανελλαδικές, να γίνω 18 , να πάω ξανά στη θαλασσα μαζί του, να μπούμε πρώτη φορά μαζί σε πλοίο, να κοιμηθούμε μαζί, να τριγυρνάμε στην Πάρο όλο το βράδυ, να κάνουμε έρωτα συνέχεια, να μπορουμε επιτέλους να χορταινουμε λίγο παραπάνω ο ένας τον άλλον, να τριγυρνάμε μέχρι το ξημέρωμα. Και γινόντουσαν όλα αυτά όντως και μπορεί να απέτυχα, να στενάχωρεθηκα, να αγχώθηκα πολύ, να είχα ήδη χάσει αρκετά από τα μαλλιά μου, όμως γέμιζα μόνο που τον έβλεπα και όσο ήμουν μαζί του τα άντεχα όλα. ( "Εγώ και εσύ ,μαζί και ολομόναχοι"-27/06/18, τοποθεσία Σ. : Σημείωση στο τσατ μας)

Πριν από 1 χρόνο ημουν δυνατή. Ειχα μόνιμους μαύρους κύκλους, είχα γεμίσει σπυράκια, ονειρευόμουν μόνο έναν συνεχόμενο 8ωρο ύπνο και να περάσω επιτέλους στη σχολή που θέλω. Περίμενα δύο μέρες ακόμη για να τα δώσω όλα, μέσα μου έτρεμα όμως ήξερα να με ελέγχω, ήμουν αφοσιωμένη και ήξερα να σφίγγω τα δόντια. Κατά βάθος ήμουν αισιόδοξη για όλα , ακόμη και αν δεν το εδειχνα. Τελικά τα κατάφερα και με έκανα περήφανη, για τα γενικότερα όμως, καλύτερα να μην είχα και τόσες προσδοκίες. ( "Turn your sadness into power": σημείωση μου , στο τετράδιο της βιολογίας)

Τώρα , είμαι μάλλον χαμένη.. Πλέον δεν είμαι μικρούλα, σε λίγες μέρες θα κλείσω τα 20 και αυτό μόνο πανικό μου προκαλεί. Έχω ωριμάσει και έχω σκληρύνει ίσως παραπάνω από όσο θα έπρεπε για την ηλικία μου. Σίγουρα δεν είμαι ευτυχισμένη. Αλλά μάλλον είμαι δυστυχισμένη. Όλα μου φαίνονται μάταια, δεν μπορώ να διαχειριστω την μοναξιά, δεν μπορώ να συγκεντρωθω και να διαβάσω αυτά που κάποτε ονειρευόμουν να διαβάζω. Περνάω καλά μόνο όταν τριγυρναω βράδυ μέχρι αργά, μισομεθυσμενη και προσποιητή πως είμαι χαρούμενη , ομιλητική πάρα πάνω από όσο θα έπρεπε και λίγο αφελής. Δεν είμαι ούτε ερωτευμένη πλέον. Επέλεξα το "δικο μου καλό" και τον απομάκρυνα από τη ζωή μου. Εξάλλου κατάφερε να με ξενερώσει μετά από τόσες απογοητεύσεις,και έτσι μου βγήκε πολύ εύκολα. Θα ήθελα να μπορούσα να κλάψω αυτόν τον "χαμένο έρωτα" κλπ.. όμως τα δάκρυα μου έρχονται σπάνια και για πολύ λίγο. Το μόνο που νιώθω είναι κενό, και ένα φάντασμα μέσα μου που μου ψιθυρίζει συνέχεια όλα αυτά που δε θέλω να ακούω..Και με πνίγει.

[darkside-cookies]

Αριαδνη ξαναδιαβαζα το who we are αυτές τις ημέρες γιατί μου είχε λείψει και απλα,,, ειναι τΟΣΟ ΥΠΕΡΟΧΟ :(( φαινεται ξεκαθαρα η προσπάθεια που είχες ρίξει (ειδικά ως προς τους χαρακτήρες γοντ) και είναι κρίμα να το αφησεις. γενικα πιστευω πως πρέπει να εκδοθει είναι πολυ καλο!!!

αγάπη μου, πέρα από το γεγονός πως μου έΦΤΙΑΞΕΣ ΤΗ ΜΕΡΑ, με γέμισες και με νοσταλγία και τώρα που ήμουν στο μετρό κάθισα και διάβασα μερικά κεφάλαια ξανά και αχ μου έχει λείψει! Είχα τόσες προσδοκίες και ενθουσιασμό για αυτή την ιστορία, είναι όντως κρίμα που την έχω αφήσει να αραχνιάζει. Το μυαλό μου είναι ένα χάος και αντί να κάθομαι να ασχολούμαι με ένα (1) πράγμα απλώς πετάει 800 άκυρες ιδέες για ιστορίες και γι’αυτό τον τελευταίο καιρό γράφω όλο διηγήματα. Θα καθόμουν κυριολεκτικά και τώρα να γράψω καινούριο κεφάλαιο (τόσο μου έφτιαξες τη διάθεση) αλλά δεν θυμάμαι καν τι συνέβαινε (… λολ)