#καμία μόνη

[orgismenh]

Respect στα παιδιά στο πάρτι της νομικής απόψε που πέταξαν με τις κλωτσιές απ' το χώρο έναν μαλακα με την παρέα του που παρενοχλούσε κοπέλες. Τέτοια αγόρια θέλουμε ρε.

[psychotiko-epeisodio]

Σε είδα σήμερα,

Και ξαφνικά ξεδιπλωθηκαν μπροστά στα μάτια μου χίλιες δυο αναμνήσεις που είχα προσπαθήσει,

Σου το ορκίζομαι πως είχα προσπαθήσει,

Επειδή μου το ζήτησες και μόνο,

να τις θάψω βαθιά μέσα στην καρδιά μου .

Τα κατάφερα για λίγο,

Και άρχισα να γελάω δίπλα σε αγνώστους,

Και να κοιμάμαι έχοντας κενή την αγκαλιά μου.

Πίστεψα έστω για μια στιγμή,

πως μου ήσουν πια αδιάφορος.

Τώρα είναι αργά το βράδυ,

είμαι μόνη σε ένα δωμάτιο σκοτεινό ,

Και δεν υπάρχει λόγος να προσποιούμαι και να κρύβομαι.

Σ'αφησα επειδή δεν είχα καμία επιλογή για το αντίθετο,

Σ'αφησα επειδή δεν μ'αγαπησες ποτέ.

και αυτή είναι η πιο σκληρή αλήθεια που μόλις παραδέχτηκα στον εαυτό μου.

[visions-of-hlliana]

ΣΕ ΈΧΑΣΑ

Ποια είσαι;

Προσπαθώ να σε βρω αλλά δεν σε αναγνωρίζω.

Μα όλοι μοιάζουν σαν να σε ξέρουν, σαν να έχουν λύσει το αιώνιο αίνιγμα σου.

Σου λένε τα λάθη σου, κι οι γονείς σου σε λυπούνται.

Το βλέπω στα μάτια τους, όταν σου λένε ότι δεν ξέρουν γιατί είσαι έτσι.

Σε κατηγορούν, το νιώθεις;

Ίσως κατηγορούν και τον εαυτό τους, που έβγαλαν μια ελαττωματική σαν εσένα.

Ποια είσαι;

Σε κοιτάω όπως πλένεις τα δόντια σου και προσπαθώ να σε αγγίξω στον καθρέφτη.

Εξαφανίστηκες.

Τα τετράδια σου σκονισμένα, τα μελάνια στα στυλό σου ξεραμένα.

Ξέχασες να γράφεις, σαν να μην υπάρχει καμία λέξη να σε παρηγορήσει πια.

Κανένας στίχος δεν σου ταιριάζει.

Κανενα σκίτσο δεν βγαίνει έτσι όπως το θέλεις.

Σε έχασα όταν πήρες κιλά, νιώθω.

Ήσουν τόσο αδύνατη και κατάλευκη, ήσουν όμορφη, θυμάμαι έβλεπα τις φλέβες στο στήθος σου, στα χέρια σου ενώ οι υπόλοιποι δεν σε έβλεπαν καθόλου και ήσουν αόρατη.

Μα τώρα κάποιος σου είπε ότι πάχυνες και έγινες γυναίκα, αλλά εσύ έβαλες τα κλάματα στο μπάνιο όταν έμεινες μόνη σου.

Εξαφανίστηκες όταν οι ουλές στα πόδια σου και στα χέρια σου είχαν πια επουλωθεί.

Και εγώ πάντα ξέρεις σε αναγνώριζα από αυτές, μύριζα το αίμα σου.

Και ήξερα ότι εγώ είμαι εσύ, και εσύ εγώ.

Ποιά είσαι;

Όλοι σου λένε ποιά είσαι με τόση αυτοπεποίθηση, και έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους αλλά εσύ;

Κάνεις κύκλους γύρω από τον εαυτό σου, εγκλωβισμένη στο ίδιο δίλημμα.

Να πεθάνεις ή όχι ακόμη;

Ο θάνατος σου συνέχεια αναβάλλεται.

Το όνομα σου ξεθωριάζει κάθε φορά που κάποιος καρφώνει μια ακόμη ταμπέλα πάνω στην ασχήμια σου.

Και εσύ τον αφήνεις, γιατί μάλλον ξέρεις πολύ καλά όπως και γω πως έχεις χαθεί χρόνια τώρα.

Το ήξερες ότι κοντεύεις τα 25;

Εγώ σε νιώθω ακόμη μικρό παιδάκι.

Σκέφτεσαι σαν παιδί, θυμώνεις σαν παιδί, πληγώνεται η παιδική σου ψυχούλα, κλαις με λυγμούς και ζητάς την μανούλα σου.

Εξαφανίστηκες μέσα στα ψέματα σου.

Εξαφανίστηκες μέσα στις ζωές των άλλων.

Παρατησες τα πάντα και ζεις σε μια γυάλα χρυσόψαρου προσπαθώντας να γίνεις χρήσιμη στους άλλους.

Αλλά δεν είσαι χρήσιμη σε κανέναν ταυτόχρονα,

παρά μονάχα ένα εμπόδιο.

Και στο τέλος της ημέρας αναρωτιέμαι μήπως τελικά δεν αξίζει να σε βρω.

Είναι πια πολύ αργά να σε αναζητήσω.

[kwnstantiina]

Μπέρδεμα

Τελικά,όσο και να προσπαθείς να κρατήσεις έναν ανθρωπο στην ζωή σου,εάν ο ίδιος δεν θέλει και δεν ενδιαφέρεται να παραμείνει,τότε είναι άδικος κόπος.

Σε αγαπω με όλη μου την καρδιά,αλλά πλέον δεν μπορώ να είμαι εκεί για εσένα. Δεν μπορώ να σου υπενθυμίζω συνεχώς,πως είμαι εδώ,χωρίς Εσυ να δίνεις καμία σημασία. Όταν αγαπάς κάποιον,θυσιάζεις τα πάντα,όμως όταν θυσιάσεις και τον εαυτό σου,τότε παύει αυτομάτως να υπάρχει αγαπη.

Προσπάθησα παρά πολύ να σου δείξω πως ότι και να γίνει εγώ δεν πρόκειται να φύγω από δίπλα σου. Ανέχθηκα αισχρές και ακραίες συμπεριφορές,παρόλα αυτά,ήμουν βράχος. Εσυ όμως,αντί να τα κατανοήσεις όλα αυτά,βάλθηκες να με σπάσεις· και μάντεψε…τα κατάφερες.

Φευγω. Όχι γιατί το θέλησα εγώ,αλλά γιατί δεν μπορώ να είμαι άλλο ο συγγραφέας σε αυτό το παραμύθι. Η ιστορία δεν γράφεται από μόνη της,χρειάζεται γεγονότα. Σε αυτή την περίπτωση υπήρχε μόνο το παραμύθι, το οποίο μου πούλαγες και εγώ αγόραζα ξανά και ξανά.

Με μειώνεις τόσο πολύ με την συμπεριφορά σου,που δεν θίγομαι πλέον εγώ,αλλά μόνο τα συναισθήματα μου για εσένα.

Δεν μπορεί να υπάρξει αυτόβουλα η αγαπη εάν κάποιος δεν την πυροδοτεί. Η φλόγα δεν μπορεί να καίει συνεχώς εάν κάποιος δεν την προσέχει. Έτσι και με εμένα. Κράτησα την φλόγα,μέχρι που τελικά έκαψε μόνο εμένα.

Όταν σε έναν ανθρωπο έχεις προσφέρει τα πάντα,το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι να τα εκτιμήσει. Εσυ ούτε για αυτό δεν ήσουν ικανός.

Δεν μετανιώνω για τίποτα. Αντιθέτως.είμαι ευγνώμων που ολα αυτά τα έμαθα από εσένα,από έναν ανθρωπο που αισθανόμουν ως άλλο ολόκληρο.

Πρέπει να μάθω να ζω χωρίς εσένα,χωρίς τις ιδέες που έπλαθα για εμάς,χωρις το στήριγμα και την κατανόηση που έπαιρνα από εσένα.

Ίσως ήρθε η ώρα να προχωρήσω,να τα αφήσω ολα πίσω μου. Να δω πραγματικά πως είναι να δημιουργείς μια σχέση που ο άλλος σε σέβεται και που υπάρχει αμοιβαία αγαπη.

Χρειαζομαι να ενταχθώ και εγώ κάπου, όπου δεν θα παρακαλάω για σημασία και αγαπη,αλλά θα μου την δίνουν απλόχερα.

Σε ευχαριστώ για όλα. Θα συνεχισω να σε αγαπαω και να σε νοιάζομαι αλλά μόνο στην δική μου πραγματικότητα,καθώς Εσυ έχεις βρει πιο αντάξια άτομα για αυτούς τους ρόλους.

Ελπίζω κάποια στιγμή,να ωριμάσουμε και οι δυο εξίσου και να συναντηθούμε ξανά. Ίσως αυτή θα είναι η ώρα να συζητήσουμε και να ανοιχτούμε ο ένας στον άλλον ειλικρινά και ολοκληρωτικά. Αλλά ποιος εν τελεί μπορεί να γνωρίζει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Αυτή είναι η μοναδική ελπίδα που έχω πλέον μέσα μου…

[fegg4ropetra]

"Σήμερα αγάπησα τους ανθρώπους λίγο παραπάνω..."

Σήμερα ξύπνησα με μηδενική διάθεση για ζωή. Κανένας συγκεκριμένος λόγος ή γεγονός.

Δεν ήθελα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Δεν ήθελα να κουνηθώ. Δεν ήθελα να βγω απ' το σπίτι μου. Δεν ήθελα να πάω δουλειά. Δεν ήθελα να δω άνθρωπο μπροστά μου.

Όμως βρήκα μια μικρή υπολειπόμενη δόση κουράγιου και σηκώθηκα απ' το κρεβάτι μου. Σκέφτηκα αν κάνω ένα μπάνιο ίσως νιώσω καλύτερα. Έβγαλα τα ρούχα μου και τα πέταξα σε μια άκρη χωρίς καμία όρεξη να τα μαζέψω εκείνη τη στιγμή και μπήκα για ένα γρήγορο ντουζ πριν τη δουλειά. Καθόμουν κάτω απ' το νερό για αρκετή ώρα και σκέψεις ξεκίνησαν να κατακλύζουν το μυαλό μου. Χαοτικές σκέψεις αρνητικές. Ανασφάλειες και κόμπλεξ ξεκίνησαν να βγαίνουν στην επιφάνεια και άρχισα να νιώθω αυτη την αίσθηση πως θέλω να κλάψω. Δεν κυλούσε όμως ούτε δάκρυ. Δεν μπορούσα να εκτονωθω να τα βγάλω από μέσα μου να ηρεμήσω. Έτσι βγήκα απ' το μπάνιο. Πέρασα στιγμιαία απ' τον καθρέφτη προσπαθώντας να μη κοιτάξω ούτε το γυμνό μου σώμα ούτε και το αμακιγιαριστο πρόσωπο μου. Ξέρω πόσο θα απεχθανομουν κάθε ίχνος της αντανάκλασης τους εαυτού μου. Με μεγάλη προσπάθεια ντυθηκα και ξεκίνησα για δουλειά. Χιόνι έξω, πάγος παντού και όλοι οι άνθρωποι την ώρα που εγώ πήγαινα δουλειά ετοιμάζονταν να πάνε για σκι.

Μπαίνω μέσα στο ξενοδοχείο, σκαναρω το χέρι μου να δηλώσω παρόν, όσο απών κι αν ένιωθα μέσα μου, και προσχώρησα προς τον χώρο του προσωπικού. Έβαλα τη στολή μου και μπήκα στη κουζίνα με τη μόνη παρηγοριά ότι μου έχουν μείνει άλλες 9 μέρες δουλειάς. Ξεκινάνε οι καλημέρες και τα χαμόγελα από όλους τους συναδέλφους και φυσικά ανταπεδιδα πάντα με το ίδιο χαμόγελο σαν να μη συμβαίνει τίποτα μέσα μου.

Τότε μπήκε μέσα εμάς εργάτης του ξενοδοχείου. Τον είχα γνωρίσει την πρώτη μέρα όταν μου έκαναν ξενάγηση στο ξενοδοχείο και μου είχε πει πως ο παππούς του ήταν Έλληνας και έτσι κάθε φορά περνάει να μου πει ένα καλημέρα.

"Everytime I walk in the kitchen you're the only person that's greeting everyone with a big smile" μου είπε και όντως ήταν ο πρώτος άνθρωπος σήμερα που του χαμογέλασα αληθινά.

Πέρασε η ώρα ενώ καθόμουν και δούλευα με τον Μιστρι, έναν απ' τους συναδέλφους μου στο ζαχαροπλαστείο και εκεί που μου εξηγούσε τι ήθελε να κάνω μου λέει

"You'll decorate this, I know you decorate very well"

Η καρδιά μου λίγο σφίχτηκε και χάρηκε που κάποιος αναγνώρισε τη δουλειά μου. Γιατί όσο σίγουρη κι αν νιώθω για τις ικανότητες μου, όταν το ακούς από 3ο άτομο, και αβίαστα χωρίς να ρωτήσεις, είναι αλλιώς.

Κάποια στιγμή το μεσημέρι όταν οι περισσότεροι φεύγουν γιατί δουλεύουν σπαστό εγώ έμεινα μόνη μου στο ζαχαροπλαστείο ήρθαν 2 κύριοι απ' τη λάντζα της κουζίνας και συζητούσαν στη γλώσσα τους εκεί στο πόστο μου. Κάποια στιγμή παρατήρησα ότι με κοιταξαν και μίλησαν για μένα αναφέροντας με ως μίνι. Έπειτα από λίγο ο ένας μου μετέφρασε πως ο άλλος είπε

"This girl is mini but has a big heart"

Δεν ξέρω αν ήταν ή όχι αλήθεια αυτό που μου μετέφρασε, αν και είναι και οι δύο αρκετά αξιόλογοι άνθρωποι απ' όσο ξέρω, πάντως ήταν ένα ακόμα πράγμα που με έκανε να καταφέρω να βγάλω τη μέρα χωρίς να κατάρρευσω ψυχολογικά.

Εκεί κατά τις 5 το απόγευμα έρχεται πάντα μια κυρία όταν έρχεται η ώρα να ψήσω τα ψωμιά για το σέρβις για να ψήσει και αυτή τα δικά της μαζί. Η κυρία αυτή είναι απ' τη Βουλγαρία και δεν ξέρει αγγλικά οπότε η συνενόηση είναι λίγο δύσκολη αλλά πάντα βρίσκουμε τρόπο να τα βγ��λουμε πέρα και είναι ένας απ' τους ευχάριστους ανθρώπους που μου μιλάει πάντα με χαμόγελο. Σήμερα λοιπόν ήρθε την κλασσική ώρα με τα ψωμιά της και μου λέει

"Big heart you" και μου δίνει μια αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο σαν να είμαι η εγγονή της. Αμέσως ένιωσα μια ζεστασιά.

Έπειτα το βράδυ όταν πέρασα από το ποστο της κρύας κουζίνας, στο οποίο δουλεύουν εκεί σχεδόν όλα τα άτομα που συμπαθώ και έχω πάρε δώσε, δούλευε η Αλεξάντρα, μια γυναίκα απ' τη Σλοβακία που ήρθε στην Αυστρία με τον άντρα της για ένα καλύτερο μέλλον και δουλεύουν μαζί στη κρύα κουζίνα. Πέρασα λοιπόν από εκεί, η Αλεξάντρα με κοίταξε, μου χαμογέλασε και ανταπέδωσα κι εγώ με ένα μεγάλο χαμόγελο και τότε ήταν που μου είπε

"You have a lovely social smile" . Την ευχαρίστησα και της χάρισα ένα ακόμη πλατύ χαμόγελο.

Έτσι λοιπόν η μέρα έφτασε στο τέλος της και όταν επιτέλους γύρισα πίσω στο σπίτι παρατήρησα πως ένιωθα χαρούμενη, ένιωθα καλά. Ξέρεις καλά πως είμαι άνθρωπος που δεν του πολύ αρέσουν τα κομπλιμέντα. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω, γίνομαι περίεργη και κοκκινιζω. Αυτού του είδους όμως τα κομπλιμέντα. Τα λίγο πιο προσωπικά. Τα αβίαστα. Χωρίς να χρειάζεται να αναφέρεις κάποια εξωτερική εμφάνιση ή χαρακτηριστικό, που σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ κακό να πως επίσης.

Αυτου του είδους τα κομπλιμέντα. Αυτοι οι όμορφοι χαρακτηρισμοί. Αυτές μικροπαρατηρησεις. Αυτά είναι που με έκαναν σήμερα να αγαπήσω τους ανθρώπους λίγο περισσότερο.

Ίσως να κατάφερα να αγαπήσω και τον εαυτό μου λίγο παραπάνω. Διότι παρόλα αυτά που με βασανίζουν μέσα μου, αραιά και που, καταφέρνω να κάνω τον κόσμο να χαμογελάσει και να χαίρεται με την παρουσία μου στον χώρο.

Ήταν μια ωραία μέρα τελικά.

Καληνύχτα.

[modern-depression]

Εγώ δεν χρειάζομαι μάθημα Tarrot.

Είμαι άλλη περίπτωση έχω έρθει κοντά στην μόνη τράπουλα που ιδανικά έπρεπε να βρεθεί.

Έχω 35 μπορεί και παραπάνω.

Καμία τόσο ιδιαίτερη.

Πως να σας το πω χαχαχαχαχα

Οριακά μιλήστε της?

Ακουμπήστε την πάνω στην καρδιά σας τα χέρια σας.

Οριακά psycho.

🕯🌙

[submissive-sl0th2]

Εσυ έφυγες απ τον βλάχο Πειραιά και πηγες εξωτερικό και την είδες παιδί της τέχνης ;

Όταν μένεις Πειραιά ποσταρεις το μουνι σου στο tumblr και τώρα που εισαι εξωτερικό ποστάρεις τάχα μου τέχνη ;

Χαχαχα πάντα πόσταρα τέχνη, απλά τώρα έχω τνν ευκαιρία να μην τα κάνω reblog και να τα ζω, να τα βλέπω από κοντά + ετσι κι αλλιως το αντικείμενο των σπουδων μ σχετιζεται με τέχνη, σε αυτόν τον χώρο θα ήθελα να απορροφηθω και επαγγελματικα αργοτερα :-)

Αντιθέτως δεν έχω τη δυνατότητα να παίζω το μουνι μου συνέχεια εδώ και αν την έχω σίγουρα οχι στην εστία μόνη μου

(+ καμία ντροπή δεν νιώθω για τον Πειραιά, τον αγαπώ, δεν κατανοώ αυτή την υποτίμηση στην τρόπο που μίλησες για αυτόν. Λυπάμαι.)

[smileneverlies]

Σήμερα μια διαφορετική μέρα ήρθε με βρήκε κατάλαβα και κατάλαβε πολλά. Νιώθω όντως ερωτευμένη μαζί του αλλά μήπως δεν αξίζει; Μήπως δεν πρέπει; Νιώθω ότι είμαι με κάποιον άλλον ο οποίος δεν με γεμίζει όπως με γέμιζε στην αρχή. Μάλλον θα το σταματήσω!

Τώρα είμαστε μαζί ξαπλωμένη στο ίδιο κρεβάτι το οποίο ήταν γεμάτο πάθος, που ένιωθε ευτυχισμένος όπως έλεγε που ήταν μαζί μου που με είχε αγκαλιά όλο το βράδυ. Και νιώθω σαν να είμαστε δυο ξένοι αυτός στην πλευρά του και εγώ στην δίκη μου. Χωρίς καμία αγκαλιά κανένα φιλί ούτε ένα καληνύχτα. Δεν μου φτάνει μάλλον αυτό ήταν το τελικό για να καταλάβω ότι δεν αξίζει και τόσο να το συνεχίσω. Γιατί ότι και αν έχω μέσα στο κεφάλι μιυ από την στιγμή που είναι εκτός πραγματικότητα. Όταν ζω κάτι μόνη μ καλύτερα να μην υπάρχει καθόλου.

Θα το ξεπεράσω!

Καληνύχτα 😌

[xamenh-stis-skepseiss]

Θέλω τόσο πολύ να μιλήσω στην μαμά μου για όλα όσα έχω στο κεφάλι μου. Να της τα πω όλα. Να με βοηθήσει να σηκώσω όλο αυτός το βάρος. Να μην νιώθω μόνη μου. Και στο τέλος να με πάρει μια αγκαλιά και να μου πει ότι όλα θα πάνε καλά.

Σαν την αγκαλιά της μαμάς μου, δεν υπάρχει καμία άλλη.

[sugaroto]

Ναι και εγώ ψηφίζω σε ένα σχολείο στην άλλη άκρη του δήμου μου. Ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί. Με το λεωφορείο είναι 20 λεπτά απόσταση, αν και ευτυχώς πήγαμε με το αμάξι.

Επίσης ειλικρινά το πατρώνυμο είναι όντως ενοχλητικό και σίγουρα διαιωνίζει κάποιες απαρχαιωμένες αρχές για την δομή της οικογένειας. Θα έπρεπε να υπάρχει μια άλλη εναλλακτική.

🥲

Οκ τι φάση

Τώρα στην άλλη άκρη του Δήμου μόνο εσύ ψηφίζεις ή υπάρχει και κανένας άλλος από την οικογένεια σου???

(Plot twist you're adopted and this is how you find out)

Και ναι... απλά έχω το επίθετο ενός τυπα, χωρίς λόγο και αιτία, και οι θείτσες στο χωριό ρωτάνε πάντα "τίνος είσαι εσύ?"(ακα ποιος είναι ο πατέρας σου)

Κ let's be honest θείτσες καμία σας δεν ξέρει τον πατέρα μου γτ ειναι στην πόλη

I had to come up with "είμαι η εγγονή του παπα-Ταδε" για να συνεννοηθούμε

Τώρα βέβαια ο παππούς μου έχει 4 παιδιά, και κατά πάσα πιθανότητα το train of thought των θείτσων πάει "του γιου του? Όχι. Α της κόρης του της παπαδιας? Όχι. Η κόρη που δουλεύει στο δημόσιο? Όχι αγκεν. Η μάνα μ είναι η χωρισμένη που δουλεύει ταμείο"

Οκ ειλικρινά δεν έχω απόδειξη για αυτό ποτέ δεν τραβήχτηκε η συζήτηση μέχρι εκεί, αλλά ναι I'm overthinking it

Επίσης,

Είμαι η μόνη στην οικογένεια μ με αυτό το επίθετο και μερικές φορές σκέφτομαι να το αλλάξω, αλλά από ότι έχω καταλάβει?πρέπει να πληρώσεις? Κ δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι η διαδικασία?too much work? Τυχερή η φίλη μ που έχει 2 επίθετα

Whose idea was this whole thing last-naming your children like that??

[grexitdrachmaendebt]

Παραιτήθηκε ο γιατρός που λάτρεψαν στη Σέριφο | Το Κουτί της Πανδώρας

Παραιτήθηκε ο γιατρός που λάτρεψαν στη Σέριφο

Την τραγική κατάσταση που επικρατεί στη δημόσια Υγεία και ειδικότερα στο Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο Σερίφου επί κυβέρνησης Μητσοτάκη επιβεβαιώνει η παραίτηση του γιατρού Αθανάσιου Κοντάρη

19/04/2023 | 23:39

Με μία ανάρτηση-κόλαφο ο γενικός οικογενειακός γιατρός και επιμελητής Α’ στο Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο Σερίφου Αθανάσιος Κοντάρης παραιτήθηκε αφήνοντας αιχμές για την κατάσταση που έχει περιέλθει το το ΕΣΥ, από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο οποίος μεταξύ άλλων σε σχετικό υπόμνημα το οποίο απηύθυνε και στον υπουργό Υγείας Θάνο Πλεύρη και στο οποίο παραπέμπει με ανάρτησή του στο Facebook.

Ο Α. Κονταρής σημειώνει μεταξύ άλλων, ότι οι υπηρεσίες Υγείας που παρέχονται στα νησιά είναι επισφαλείς για τους κατοίκους και τους επισκέπτες. Μάλιστα τονίζει ότι ήταν αδύνατο να οργανώσει την Πρωτοβάθμια Φροντίδα λόγω της υποστελέχωσης και του γεγονότος ότι εκτελεί χρέη επειγοντολόγου, ενώ αφήνει αιχμές στην επιστολή του στον Υπουργό Υγείας , όπου δηλώνει την παραίτηση του «με βαριά την καρδιά, σχεδόν αναγκασμένος (αγανακτισμένος), αλλά παράλληλα και με ένα αίσθημα ανακούφισης…». Ο κ. Κοντάρης αφήνει πίσω του τεράστιο έργο στο νησί, καθώς αναδιαμόρφωσε πλήρως το Περιφερειακό Ιατρείο μέσα σε πλείστες αντιξοότητες, ενώ μεταξύ άλλων ήταν εκείνος που έστησε το πρώτο εμβολιαστικό κέντρο στην Ελλάδα που εμβολίασε υγιή πληθυσμό ηλικίας 18 έως 59, τον Μάρτιο του 2021 μέσα στην πανδημία. Ο ίδιος μαζί με τους συνεργάτες του στο Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο Σερίφου, είχαν κάνει και μια έρευνα πριν λίγους μήνες, σε μια προσπάθεια να καταγράψουν ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουν και τα άλλα νησιά. Η ερευνητική ομάδα επικοινώνησε τηλεφωνικά με συναδέλφους τους σε 26 από τα 28 νησιά όπου η μόνη υγειονομική δομή τους είναι ένα Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο – ΠΠΙ.

Αναλυτικά το κείμενο της παραίτησης του:

«ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

Με βαριά την καρδιά ,σχεδόν αναγκασμένος (αγανακτισμένος), αλλά παράλληλα και με ένα αίσθημα ανακούφισης, κλείνει ένας κύκλος.

Παραθέτω το υπόμνημα -συνοδευτικό της παραίτησης μου από το ΕΣΥ- που παράλαβε ο Υπουργός Υγείας.

Ευχαριστώ όλους όσους βρέθηκαν δίπλα μου σε αυτό το ταξίδι!

Εις το επανιδείν.

«Αξιότιμε κύριε υπουργέ, θα ήθελα να σας ενημερώσω για τα εξής:

– Επέστρεψα από την Σουηδία το 2018 με σκοπό να υπηρετήσω το Ε.Σ.Υ, κάτι που έκανα με αγάπη, αφοσίωση και θυσίες μέχρι και σήμερα.

– Οι κάτοικοι της Σερίφου αλλά και άλλων μικρών νησιών αντιμετωπίζονται ως πολίτες τρίτης κατηγορίας.

– Οι υπηρεσίες υγείας που παρέχονται από το ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ είναι επισφαλείς για τους κατοίκους αλλά και τους επισκέπτες του νησίου, ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες. Οι λόγοι είναι ο φόρτος εργασίας, η αυξημένη επισκεψιμότητα στο νησί καθώς και η υποστελέχωση.

– Είμαι διορισμένος ως ΓΕΝΙΚΟΣ/ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ, 4.5 χρόνια επιμελητής Β΄και 3 μήνες επιμελητής Α’ και δεν κατάφερα πότε να οργανώσω την ΠΦΥ. Αιτία οι προαναφερόμενοι λόγοι καθώς και το γεγονός πως εκτελώ χρέη επειγοντολόγου και όχι ΓΕΝΙΚΟΥ/ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΙΑΤΡΟΥ.

– Ορίστηκα ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ δίχως να ερωτηθώ για αυτό. Κάτι που αδυνατώ να υπηρετήσω, ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες. Το γεγονός αυτό όχι μόνο προκάλεσε σύγχυση στους κατοίκους του νησιού αλλά και προσέθεσε επιπλέον δυσκολία στο ήδη δύσκολο έργο μου.

– Ύστερα από εμπειρία 10 ετών στο εθνικό σύστημα υγείας της Σουηδίας οφείλω να σας ενημερώσω πως οι προσπάθειες -από όλες τις κυβερνήσεις – για την οργάνωση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας είναι αποτυχημένες από τη γέννηση τους.

– Το Υπουργείο Υγείας δεν έλαβε ποτέ σοβαρά υπόψη του, τη νησιωτικότητα και την σημαντικότητα των Κυκλάδων σε καμία νομοθεσία και σε καμία προκήρυξη. Στην τελευταία προκήρυξη, τον Αύγουστο του 2022, οι περισσότερες θέσεις ιατρών που αφορούσαν τις Κυκλάδες έμειναν αζήτητες.

– Η υποστελέχωση σε συνδυασμό με την πανδημία καθώς και την όλο αυξανόμενη ζήτηση υπηρεσιών υγείας έχει εξουθενώσει ψυχικά και σωματικά ιατρούς, νοσηλευτές και όσους εργάζονται στον χώρο της υγείας.

– Ενώ υπάρχει σαφής και αποδεδειγμένη αύξηση της επισκεψιμότητας στο νησί της Σερίφου τα τελευταία 4 χρόνια (τα στοιχεία είναι στη διάθεσή σας), και κατά συνέπεια αυξημένη ζήτηση υπηρεσιών υγείας, δεν υπήρξε αντίστοιχη ανταπόκριση στην αύξηση του προσωπικού του ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ, παρά τις εκκλήσεις μου.

– Η διαμονή σε ένα τόσο μικρό νησί των Κυκλάδων αποτελεί τεράστια πρόκληση για έναν ιατρό. Εκτός από τις αντικειμενικές δυσκολίες και τις δυσκολίες στην λήψη ιατρικών αποφάσεων (καιρός, δρομολόγια), περιλαμβάνει κοινωνική απομόνωση, ερημοποίηση, ακρίβεια, δυσκολία μετακίνησης και επιστημονικό αποκλεισμό.

– Ζω με την οικογένειά μου και εργάζομαι σε ένα μικρό νησί που δεν διαθέτει: πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», κοινοτική νοσηλεύτρια, ιδιώτη ιατρό, παιδίατρο, (στοιχεία που θα μπορούσαν να αποσυμφορήσουν τη λειτουργεία του ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ) και παιδικό σταθμό.

– Ο Δήμος Σερίφ��υ αδυνατεί, λόγω νομοθεσίας, να παρέχει κάποιο κίνητρο στο μοναδικό ειδικευμένο ιατρό. Το ίδιο και η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου η οποία χορηγεί επίδομα μονάχα σε αγροτικούς και επικουρικούς ιατρούς.

– Τους θερινούς μήνες εργαζόμαστε υπερωριακά, παράνομα και με εξουθενωτικά ωράρια, σε τετοίο σημείο που είμαστε επικίνδυνοι για την ασφάλεια των ασθενών, ενώ η πληρωμή μας, αφορά κυρίως (μας αποζημιώνονται ) 7 εφημερίες.

– Δεν υπάρχει κανένα κοινωνικό, οικονομικό και επιστημονικό κίνητρο για ιατρούς-επιστήμονες που θέλουν να εργαστούν σε δυσπρόσιτες και προβληματικές περιοχές όπως οι Κυκλάδες.

– Μιλώντας για brain drain, το Ε.Σ.Υ. επ’ ουδενί δεν αποτελέι πόλο έλξης των Ελλήνων ιατρών που έφυγαν για το εξωτερικό.

– Όσο και να προσπαθήσαμε να βρούμε λύση με την προϊσταμένη αρχή μου, 2η ΔΥΠΕ, η υπάρχουσα νομοθεσία μας οδηγεί σε αδιέξοδο.

Για όλα τα παραπάνω, αλλά και για άλλα τόσα, σας ενημερώνω πως κατέθεσα αίτηση παραίτησής μου, από τη θέση του ΓΕΝΙΚΟΥ/ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥ ΙΑΤΡΟΥ επιμ. Α΄ του ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ.

Με εκτίμηση,

Αθανάσιος Κοντάρης

ΓΕΝΙΚΟΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ

Επιμελητής Α’, ΠΠΙ ΣΕΡΙΦΟΥ»

[justforbooks]

Στο μεταίχμιο αναμεταξύ δυο κόσμων, αυτόν της ραγισμένης και πολύπαθης Εγνατίας και της στιλιζαρισμένης Τσιμισκή, το βιβλιοπωλείο Σαιξπηρικόν του Γιώργου Αλισάνογλου κατάφερε τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά και να αναπτυχθεί. Εδώ δε θα βρεις μόνο βιβλία ποίησης και εκλεκτή λογοτεχνία, που τη διαλέγει ο ιδιοκτήτης του, αλλά και τις περίφημες ομώνυμες εκδόσεις. Με διακριτή μίνιμαλ τυπογραφία και ανοίγματα σε ξένους και έλληνες ποιητές, ο ποιητής και μεταφραστής Γιώργος Αλισάνογλου είναι ένα χαμηλών τόνων αγόρι, που μεθοδικά, φιλότιμα, πεισματάρικα και χωρίς να νερώσει τα μποντλερικά, καφκικά, τζεϊμτζοϊσκά και μπεκετικά ιδεώδη, αρνείται να κατεβάσει τα υψηλών προδιαγραφών στάνταρ αυτού του εξαιρετικού εργοταξίου λόγου και γραμμάτων που έστησε.

Γεννημένος πλάνητας, ο αλά Ρεμπό φιλαράκος και εκ Καβάλας ορμώμενος Αλισάνογλου, αφού περιπλανήθηκε στην Αγγλία για σπουδές και μεταπτυχιακά στην Κλινική Ψυχολογία και τις Διεθνείς Σχέσεις, δούλεψε στο Νιουκάστλ, πειραματίστηκε με ποστ πανκ μπάντες σαν τραγουδιστής, αλλά επιστρέφοντας στην Ελλάδα, αντί να διαλέξει μια ζωή με θέα τη νήσο Θάσο, που ο όγκος της απλώνεται απέναντι από τη γενέτειρά του, επέλεξε να βλέπει μόνιμα στο κάδρο της ζωής του τον Θερμαϊκό και τον Όλυμπο.

Το Σαιξπηρικόν άνοιξε το 2005 πάνω στα πρότυπα-ιδέα του παρισινού Shakespeare and Co και πρόσφατα οι εκδόσεις του κυκλοφόρησαν το (δίγλωσσο) Κοράκι του Έντγκαρ Άλαν Πόε σε μετάφραση του Αλισάνογλου και με την αυθεντική εικονογράφηση του Γκιστάβ Ντορέ. Πρόσφατα, επίσης έπεσαν στα χέρια μου και τα ποιήματα ενός άλλου, σύγχρονου Δανού ποιητή, του Μίκαελ Στρούνγκε, που επίσης κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν. «Τα όνειρά μας μέσα μας τα κουβαλάμε κάτω από το δέρμα. Και αυτά βουίζουν αόρατα ανάμεσά μας. Η ζωή είναι καλειδοσκοπική, τη γυρίζουμε και γίνεται όνειρο». Παρέθεσα το «Καλειδοσκόπιο» (η συλλογή έχει τίτλο « Η ταχύτητα της ζωής», μετάφραση Σωτήρης Σουλιώτης), γιατί νομίζω πως κάπως έτσι, στα τόσα χρόνια που τον ξέρω, τον συναναστρέφομαι και αλλάζουμε κουβέντες, πορεύεται και ο μεσιέ «Σαιξπήριον» Αλισάνογλου. Ανήσυχα και υπερδημιουργικά, λαμπερά και φωτεινά, το βιβλιοπωλείο και τα παραφερνάλιά του αναβοσβήνουν και εκπέμπουν σαν τα σήματα που στέλνει ένας μικρός φάρος. Για τη Θεσσαλονίκη, σας διαβεβαιώνω, το Σαιξπηρικόν είναι ένα κόσμημα και μια ασφαλής καταφυγή. Όσο για τη συνέντευξη που ακολουθεί, να ξέρετε πως ξεκινά μεν με το Κοράκι του Πόε, αλλά αναπόφευκτα στη συνέχεια θα ανοίξει και για όλα αυτά που κρατούν τον Αλισάνογλου πάντα στην κόψη, πάντα ανήσυχο, πάντα ζωτικό και συνεχώς τελούντα εν εξάρσει.

Πόσο καιρό σε τυραννούσε η ιδέα να μεταφράσεις το Κοράκι; Ή μήπως ξύπνησες ένα πρωί και απλά είπες ας το κάνω;

Η αλήθεια είναι πως η ιδέα μιας νέας μεταφραστικής απόπειρας αυτού του σπουδαίου αφηγηματικού ποιήματος τριγυρνούσε στο μυαλό μου εδώ και χρόνια. Νομίζω πως καμία από τις μεταφράσεις που προηγήθηκαν από σημαντικούς ποιητές και μεταφραστές στον εικοστό αιώνα δεν χρησιμοποιεί το «τροχαϊκό οκτάμετρο», το μέτρο δηλαδή που χρησιμοποιεί ο Πόε στο πρωτότυπο. Οι τρεις πρώτοι στίχοι της κάθε στροφής διατηρούν μια χαλαρή εσωτερική ομοιοκαταληξία, ενώ οι τρεις τελευταίοι δημιουργούν ομοιοκαταληξία στο τέλος κάθε στίχου – καταλήγοντας στο «Ποτέ πια» (=nevermore). H πρώτη καραντίνα μου έδωσε τον χρόνο να ξεκινήσω τους πειραματισμούς με μια νέα «ανάγνωση» του ποιήματος αναζητώντας μια μορφή ευταξίας και πειθαρχίας προς μια νέα «φιλοσοφία της σύνθεσης» ενός κλασικού ποιήματος που κινείται, μεταβάλλεται, αναδημιουργείται, εξελίσσεται μέσα στον χρόνο αισθητικά, λυρικά, ηχητικά, εναρμονισμένο πάντα στην εποχή του – στην κάθε δυνατή εποχή.

Ο αφηγητής θρηνεί τον χαμό μιας Ελεονόρας. Το κοράκι σε όλες τις ερωτήσεις του απαντά με ένα Ποτέ Πια. Και δεν είναι μόνο η απάντηση στο ερώτημα για το αν θα την ξαναδεί, το Ποτέ Πια επαναλαμβάνεται συνεχώς, ίσως είναι η μόνη σοφία που κατέχει το κοράκι ή οι μόνες λέξεις που αποστήθισε από τη σχέση του με κάποιον άλλο αφέντη. Ποιος να ήταν; Το Ποτέ Πια επαναλαμβάνεται εμμονικά σαν μια συνεχής υπενθύμιση του memento mori. Δεν νομίζω πως τυχαία ο Πόε τοποθετεί το κοράκι πάνω στο άγαλμα της Παλλάδος, θεάς της σοφίας, αυτή όμως είναι μια δική μου ερμηνεία. Θα ήθελα να μάθω τη δική σου…

Το κοράκι απαντά σε όλες τις ερωτήσεις του αφηγητή με το «Ποτέ Πια», κι αυτή είναι η κατακλείδα σε κάθε μία από τις δεκαοχτώ στροφές του ποιήματος. Το κύριο θέμα του είναι η αέναη αφοσίωση σε μια κοπέλα, στην αναζήτηση του αιώνιου έρωτα και στο τέλος αυτού. Ο αφηγητής βιώνει μια διεστραμμένη σύγκρουση ανάμεσα στην επιθυμία να ξεχάσει και την επιθυμία να θυμηθεί. Φαίνεται να παίρνει κάποια ευχαρίστηση από αυτή την εμμονή του στην απώλεια. Υποθέτει ότι η φράση «Ποτέ πια» είναι το «μοναδικό απόθεμα γνώσης» που έχει το κοράκι, και, ωστόσο, συνεχίζει να του υποβάλει ερωτήσεις, γνωρίζοντας εξαρχής ποια θα είναι η απάντηση. Οι ερωτήσεις του, λοιπόν, είναι σκοπίμως δοσμένες έτσι ώστε να οδηγήσουν στην αυτο-υποτίμηση και να υποκινήσουν περαιτέρω το συναίσθημά του για την απώλεια. Η λευκή προτομή της Παλλάδας δημιουργεί μια οπτική αντίθεση έναντι του μαύρου πουλιού. Κυρίως, όμως, ο Πόε θέλει να αντιπαραβάλει τη Θεά Αθηνά, τη Θεά της Σοφίας και του ορθολογισμού με τις ψυχικές μεταπτώσεις του αφηγητή, την ευαισθησία, τον παραλογισμό, την αμφιβολία, το ρομαντικό στοιχείο.

Αναμφίβολα το ποίημα διαθέτει μια μοναδική μουσικότητα. Το ρομαντικό, μεταφυσικό και στιλιζαρισμένο αφηγηματικό του ύφος πάντα μου έφερνε στο μυαλό μελωδίες και ερμηνείες του Νικ Κέιβ και των Joy Division. Γνωρίζω πως το ποστ πανκ και το σκοτεινό νιου γουέιβ ήταν πάντα μια μουσική που σε έλκυε, οπότε θα μπορούσες να κάνεις μια ιδανική πλέιλιστ με τα πέντε τραγούδια και μπάντες, ελληνικές και ξένες, που ταιριάζουν και ρυθμικά αλλά και αισθητικά με το ύφος του ποιήματος.

Η ιδιαίτερη μουσικότητα που διατρέχει το ποίημα είναι δομικό στοιχείο στη μορφοποίηση του αφηγηματικού του ύφους, αυτό το μοναδικό στιλ με τις εσωτερικές και εξωτερικές ρίμες δημιουργεί μια ατμοσφαιρική μελωδικότητα, δίνοντας τις απαραίτητες εξάρσεις και υφέσεις στον τόνο κατά περίπτωση. Θα μπορούσα να φτιάξω μια μακριά πλεϊλίστ με τραγούδια που ταιριάζουν με το ύφος και την αισθητική του ποιήματος, όμως τα πέντε που μου έρχονται αμέσως στο μυαλό είναι τα εξής: 1. The Cure, Burn / 2. Alan Parsons Project, The Raven / 3. Queen, Nevermore / 4. Joy Division, Twenty Four Hours / 5. Nick Cave & The Bad Seeds, Crow Jane

Χρησιμοποίησες την αυθεντική εικονογράφηση του Γκιστάβ Ντορέ. Πολλοί ζωγράφοι ως και σήμερα το εικονογράφησαν, και ορίστε άλλη μια ερώτηση που συγγενεύει με την προηγούμενη: Ποιος είναι ο εικαστικός που θα ήθελες να συμπράξεις σε μια μελλοντική επανέκδοση του ποιήματος από τον εκδοτικό σου οίκο;

Πιστεύω πως μια αισθητική προσέγγιση του ποιήματος από σύγχρονους δημιουργούς θα έδινε μια άλλη διάσταση στο πώς (ξανα)διαβάζουμε το Κοράκι στις μέρες μας. Νομίζω πως θα εμπιστευόμουν τους εικαστικούς-συνεργάτες του Σαιξπηρικόν, τη Γεωργία Τρούλη, τη Λουντμίλα Κράβετς, τον Βαλεριάνο Τροιάνι.

Αλήθεια, σε μια Θεσσαλονίκη που ειδικά τα τελευταία χρόνια δεν είναι και στα φόρτε της, πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να κρατάς ένα βιβλιοπωλείο που σε πείσμα των καιρών εκτός από το να πουλά βιβλία, κατάφερε να γίνει και σημείο αναφοράς για ανήσυχες παρέες; Παρεμπιπτόντως, υπάρχει αυτή η άλλη Θεσσαλονίκη και πώς αναπνέει, συναντιέται, παράγει και δρα; Το παρόν της, για να παραφράσω τον Κατσαρό, είναι σκέτη ανυδρία, και ξέρεις, κάθε φορά που περνώ από το Σαιξπηρικόν στο μυαλό μου έρχεται το παλιό κοχλάζον φαρμακείο, στέκι του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, μερικά μέτρα μακριά σας, που κάποτε έδινε ραντεβού όλος ο κόσμος ο καλός.

Παρόλο που η Θεσσαλονίκη έχει μεγάλη παράδοση στη νεωτερική πεζογραφία και την ποίηση σε όλον τον εικοστό αιώνα, τα τελευταία χρόνια βιώνει τη βραδύτητα που βιώνει όλη η Ελλάδα. Από την άλλη, συμβαίνει κάτι καλό σποραδικά, υπάρχουν κάποια δείγματα νέων ποιητών, πεζογράφων αλλά και αναγνωστών που δείχνουν να δέχονται και να εκπέμπουν κάποια σήματα. Είναι ωραία εποχή για λογοτεχνία, για ανάγνωση, αρκεί να αποκτήσουμε μια σχέση με τα πράγματα εντελώς αντίστροφη από αυτήν που έχουμε υιοθετήσει μέχρι σήμερα. Να διεκδικήσουμε ξανά το δικαίωμά μας στον πολιτισμό. Κατ’ επέκταση, σήμερα, σε πείσμα των καιρών συνεχίζουν να δημιουργούνται νέοι παραγωγικοί χώροι, μικρά βιβλιοπωλεία, εστίες βιβλιόφιλων, που φτιάχνουν άτυπες λογοτεχνικές-δημιουργικές κολεκτίβες. Μέσα σε κείνα τα παλιά στέκια, όπως στο φαρμακείο του Πεντζίκη, το βιβλιοπωλείο του Μανόλη Αναγνωστάκη, ή στη Διαγώνιο του Χριστιανόπουλου ζυμώθηκε σε μεγάλο μέρος η σύγχρονη λογοτεχνική σκηνή της Θεσσαλονίκης. Εμείς, παιδιά μιας εντελώς cyber μετα/γλωσσικής έκφρασης, παλεύουμε να εναρμονίσουμε την ψηφιακή εποχή της άκρατης πληροφόρησης, εικόνας, διαρραγής του κοινωνικού ιστού με τον φυσικό χώρο ενός βιβλιοπωλείου. Έχουμε καταφέρει σε σημαντικό βαθμό να φέρουμε κοντά αναγνώστες και συγγραφείς διαφορετικών γενεών, μέσα από εκδηλώσεις, ποιητικά αναλόγια, λέσχες ανάγνωσης. Το Σαιξπηρικόν είναι ένας ζωντανός οργανισμός, μια «κυψέλη» που μέσα στα δεκαεπτά χρόνια λειτουργίας του κατάφερε σε σημαντικό βαθμό να ξεφύγει από τα όρια της πόλης και να συγκεντρώσει ποιητές, συγγραφείς, αναγνώστες και κοινό ανά την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Ο φυσικός του χώρος είναι η οδός Πατριάρχου Ιωακείμ στη Θεσσαλονίκη, όμως ως «ιδέα» κινείται παντού. Αυτό θέλω να πιστεύω πως είναι μια μικρή νίκη υπέρ της λογοτεχνίας και των ανθρώπων που στηρίζουν και αναζητούν ακόμη το ποιοτικό βιβλίο.

« …είμαι νευρικός, μόλις που σε αναγνωρίζω/ εσύ κι εγώ είμαστε ταξινομήσεις στο τετράδιό μου/ ό,τι σου γράφω μεταμορφώνει το δωμάτιο σε απέραντο δάσος/ αν έγραφα κι άλλο, η πόλη θα γέμιζε δένδρα…». Το καλοκαίρι διάβασα την τελευταία σου ποιητική συλλογή «Κυψέλες». Αλήθεια, γιατί με την Κίχλη κι όχι από το Σαιξπηρικόν; Και πώς συνδέεται ο μικρόκοσμος μιας κηρήθρας με τη μεγαλούπολη που κινείσαι;

Εδώ και χρόνια τυπώνω τα δικά μου βιβλία σε άλλους εκδοτικούς οίκους. Τα τελευταία δυο, Παιχνιδότοπος και Κυψέλες στις εκδόσεις Κίχλη. Είναι μια συνειδητή απόφαση-άποψη, θέλοντας να κάνω διακριτή την ιδιότητά μου ως ποιητής και εκδότης. Το μόνο εύκολο είναι να τυπώνω τα δικά μου κείμενα στο Σαιξπηρικόν, όμως έτσι παρακάμπτεις εύκολα το «τρίτο μάτι» που θα κάνει μια ουσιαστική κριτική ανάγνωση και τυχόν προτάσεις επιμέλειας κλπ. στο βιβλίο σου. Από την άλλη, δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να αναλάβω την προώθηση-διακίνηση των δικών μου βιβλίων στην αγορά ή/κα σε κριτικούς λογοτεχνίας, μιας και (όχι εσκεμμένα), αυτό δύναται να προκαλέσει μια άτυπη μορφή «ανταγωνισμού» ως προς την προβολή του δικού μου έργου σε σχέση με βιβλία άλλων σύγχρονων Ελλήνων ποιητών που τυπώνουμε στο Σαιξπηρικόν. Ο δικός μου ρόλος λοιπόν ως εκδότης, είναι ακριβώς αυτή η μέριμνα και προώθηση βιβλίων άλλων ποιητών. Τώρα, όσον αφορά στη θεματική των «Κυψελών», θα έλεγα πως το ενδιαφέρον για τα συστατικά του μικρόκοσμου είναι ο άξονας της σκέψης μου σε αυτό το βιβλίο – αυτή η «πύκνωση» που ξεκινά από μέσα μας και περνάει στην πόλη, στην καθημερινότητά μας, στον τρόπο που βιώνουμε και δημιουργούμε μέσα στα μεγάλα αστικά κέντρα. Οι Κυψέλες αφηγούνται την ιστορία μιας ημέρας σε τρεις διαφορετικές φάσεις. Ο μικρόκοσμος γίνεται μεγάκοσμος και πάλι μικρόκοσμος, με την ίδια έννοια που το προσωπικό γίνεται συλλογικό και το αντίθετο. Το πήγαινε-έλα των κοινωνικών μελισσών μελετούν τον άνθρωπο μέσω μια ποιητικής γραφής-ντοκουμέντο. Το βιβλίο τελειώνει ενώ γράφεται ακόμα. Η τέχνη και κατ’ επέκταση η ποίηση ακολουθεί τον τρόπο με τον οποίο εργάζονται οι μέλισσες. Όπως μια μέλισσα-τροφός δεν ταΐζει απευθείας με τα άνθη τις νύμφες, αλλά τους προσφέρει μόνο το άρωμά τους, έτσι και η λειτουργία της τέχνης δεν μπορεί ν’ αποκαλύπτεται άμεσα, όμως αποσπασματικά, μέσω μεταφορών, αλληγορίας, υπαινιγμών, στα πολυάριθμα σχεδιάσματα πρός το ποίημα.

Υπάρχει ένας άξονας, μια συνέχεια κι ένας δρόμος που τον ακολουθείς με συνέπεια στο ποιητικό σου έργο, ή γράφεις εκτός πλάνου και σχεδίου, όσα φέρνει ο χρόνος ή η στιγμή;

Ξεκινάω συχνά με ένα θέμα που με προβληματίζει ή με σαγηνεύει. Έχω μάθει και μέσω της άλλης μου ιδιότητας, αυτής του κοινωνιολόγου, να συνδέω την καθημερινότητα - κοινωνικά και υπαρξιακά ζητήματα, με την διαδικασία της ποιητικής γραφής. Πως δηλαδή η ποίησ�� «δευτερολογεί» πάνω σε καθημερινά συμβάντα ζωής, πως βάλλεται, επηρεάζεται απ’ αυτά και πως τα ερμηνεύει. Το θέμα λοιπόν, είναι ο άξονας που γύρω και πάνω σε αυτόν γράφονται, εκτυλίσσονται σιγά και (θα έλεγα) βασανιστικά τα ποιητικά αίτια, οι αφηγήσεις, που πολύ αργότερα θα δημιουργήσουν ένα σπονδυλωτό ποίημα, δηλαδή ένα βιβλίο με μια συμπαγή θεματική και απόπειρα για μια νέα γλώσσα κάθε φορά. Ο χρόνος και η στιγμή μπορεί να φέρουν ιδέες, σπαράγματα, στίχους, που κάποτε θα οργανωθούν για να συμβάλλουν στην κεντρική ιδέα της αργής αυτής πορείας προς το ποίημα που πολύ αργότερα θα ολοκληρωθεί ως βιβλίο.

Ποια είναι η αγαπημένη σου διαδρομή στη Θεσσαλονίκη και πού συχνάζεις εκτός βιβλιοπωλείου; Πώς ξεσκάς, πώς δραπετεύεις και πού στο τέλος της ημέρας; Γιατί νομίζω πως και τα μπαρ και τα καφενεία ή οι ταβέρνες πλέον δεν είναι αυτά που ήταν…

Η αλήθεια είναι πως αν και έχουν ανοίξει κάποια νέα μπαρ και καφέ το τελευταίο διάστημα, ελάχιστα είναι αυτά που με εκφράζουν – δύσκολο να βρεις πλέον χώρους που θα ακούσεις καλή μουσική και θα διασκεδάσεις πραγματικά. Μου αρέσει πολύ να περπατάω κατά μήκος της παλιάς παραλίας προς τα δυτικά. Εδώ και χρόνια, όταν θέλω να χαλαρώσω μακριά από τον κόσμο και τη βοή του κέντρου, ξεκινάω από το λιμάνι προς τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό, περνάω το «Φιξ» και φτάνω μέχρι τα Σφαγεία. Σε αυτή τη διαδρομή θαρρώ πως υπάρχουν τα χνάρια μιας άλλης Θεσσαλονίκης. Μια σχετική εγκατάλειψη, ερείπια που σου δείχνουν πως κάποτε κάτι συνέβη εδώ. Κάθε φορά που κατευθύνομαι προς τα ‘κει μου έρχεται στο μυαλό το τέλος ενός διηγήματος του Μπέκετ, (ο Διωγμένος) που με συναρπάζει:«…Όταν είμαι έξω πρωί, τραβώ να συναντήσω τον ήλιο, όταν είναι απόγευμα, τον ακολουθώ μέχρι να βρεθώ κάτω, ανάμεσα στους νεκρούς. Δεν ξέρω γιατί είπα αυτή την ιστορία. Θα μπορούσα κάλλιστα να είχα πει μια άλλη. Ίσως μια άλλη φορά να μπορέσω να πω κάποια άλλη. Ανθρώπινα πλάσματα. Δεν φαντάζεστε πόσο μοιάζουν μεταξύ τους».

Με τι κριτήριο εκδίδεις; Μπορούμε να ορίσουμε το αισθητικό πρέπει να… του Σαιξπηρικόν;

Επιδιώκουμε να προβάλλουμε καλούς σύγχρονους έλληνες ποιητές, αλλά και σύγχρονους και κλασσικούς ξένους ποιητές. Με απασχολεί πολύ το κομμάτι αυτό. Ταξιδεύω στο εξωτερικό, σε φεστιβάλ ποίησης και βιβλίων, με ενδιαφέρει πολύ τι γράφεται στην ποίηση σήμερα στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην ισπανόφωνη Αμερική και αλλού. Αναζητώ τον τρόπο που ερμηνεύουν οι άνθρωποι και οι ποιητές σε άλλα μέρη τη σύγχρονη ζωή, μέσα σε αυτόν τον «παγκοσμιοποιημένο» κόσμο που ζούμε. Στο Σαιξπηρικόν, έχουμε έως τώρα εκδώσει πέρα από έλληνες ποιητές και πεζογράφους, ποίηση ισπανόγλωσση, αμερικανική, βρετανική, δανική, νορβηγική, γαλλική, γερμανική, λιθουανική, σουηδική, ισλανδική, φινλανδική, κ.α. Νομίζω ότι γράφεται εκπληκτική ποίηση στον κόσμο στις μέρες μας. Αυτό θέλουμε να παρέχουμε στον αναγνώστη και τα έχουμε καταφέρει σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία 17 χρόνια. Έχουμε διαμορφώσει μια μεγάλη συλλογή από ποιητικά βιβλία, πεζογραφήματα, μυθιστορήματα αλλά και από θεατρικά, κλασσικά και σύγχρονα έργα. Ο ουσιαστικός σκοπός της ποίησης, για εμένα, τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν και τους συνεργάτες μου, είναι να σε φέρει κοντά σε άλλους πολιτισμούς και κοινωνίες. Ο χρόνος δείχνει πως αυτή είναι μια πολύ γόνιμη ανταλλαγή. Δεν έχουμε παρά να συνεχίσουμε. Το αισθητικό κριτήριο ορίζεται από τον τρόπο που εμείς διαβάζουμε, γράφουμε, προτείνουμε και συνδιαλεγόμαστε με την ίδια την διαδικασία της γραφής σήμερακαι πως αυτή εναρμονίζεται με τον τρόπο που η ίδια η γλώσσα της ποίησης ανανεώνεται μέσα στο γενικότερο πολιτισμικό πλαίσιο. Αυτό έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό πώς ένας δυνάμει συγγραφέας αφομοιώνει ή/και συνομιλεί με την παράδοση, πώς αντιλαμβάνεται και πώς εξελίσσει τη δική του απόπειρα γραφής στο παρόν τραβώντας αυτό το νήμα της ιστορικής-λογοτεχνικής-αισθητικής συνείδησης.

Φανταζόσουν όταν το ξεκίνησες πως το Σαιξπηρικόν θα κατάφερνε να φτάσει εδώ που έφτασε; Και αν μπορούσε 17 χρόνια μετά να γίνει μια αποτίμηση, πώς θα εκτιμούσες την πορεία του, πόσο ζόρι, πόσο άγχος, πόση χαρά και από πού το κέρδος του, άυλο και μη;

Σήμερα, δεκαεπτά χρόνια μετά, ο χρόνος έχει κάνει τις επιλογές του. Και μπορώ πλέον να πω πως οι επιλογές αυτές είναι σε μεγάλο βαθμό σύμφωνες με αυτό που οραματιζόμουν πίσω στο 2005. Το Σαιξπηρικόν προσπαθεί να σταθεί αξιοπρεπώς, να επιβιώσει, μέσα σε μια πόλη και κατ’ επέκταση σε μια χώρα που δεν έχει μεγάλη σχέση και τριβή με το βιβλίο. Με τις επιλογές των τίτλων που υπήρχαν στις προθήκες του Σαιξπηρικόν εξαρχής, βρισκόταν σε θέση επισφαλή όσων αφορά στη βιωσιμότητά του. Γνώριζα, έβλεπα, παρακολουθούσα τη λογοτεχνική παραγωγή που υπήρχε στην Ελλάδα πολλά χρόνια πριν μου μπει καν η ιδέα να ασχοληθώ με το βιβλίο. Ευτυχώς, υπάρχουν άνθρωποι και δημιουργοί που αντιστέκονται σ’ αυτή τη φαυλότητα των καιρών μας. Ψάχνουν, βρίσκουν, ανακαλύπτουν λογοτεχνικά διαμάντια. Η καλή λογοτεχνία δε χάνεται ποτέ. Έτσι και στο Σαιξπηρικόν προσπαθούμε να επιλέγουμε αυτή την άλλη, την ουσιαστική λογοτεχνία. Οι άνθρωποι που ψάχνουν τέτοιου είδους βιβλία ήταν έτσι κι αλλιώς πάντα η μειοψηφία. Μας βρήκαν. Τους βρήκαμε. Και κάπως έτσι, μέσω μιας αμοιβαίας αγάπης για το βιβλίο συναντιόμαστε. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τις εκδόσεις. Επιλέγουμε τίτλους καθιερωμένων ή πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων και φτιάχνουμε βιβλία με προσεγμένη τυπογραφία κι αισθητική - βιβλιοφιλικές πλακέτες που ελπίζω πως θα αντέξουν στον χρόνο. Σε κάθε παρόντα χρόνο.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[diafugh]

Καμία μόνη, κανένα μόνο 🖤

[fluffykitteninabox]

17 Νοεμβρίου - πορεία Πολυτεχνείου

"Το Πολυτεχνείο ζει, στον αγώνα για μόρφωση δουλειά και ζωή"

"Στον Ιμπεριαλισμό καμία υποταγή, η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί - Όχι στον πόλεμο - να σταματήσει κάθε εμπλοκή της Ελλάδας"

"Ενάντια στη Δικτατορία του Κεφαλαίου - Όλοι στον Αγώνα για τα Σύγχρονα Δικαιώματα μας"

"Ψωμί Παιδεία Ελευθερία - Το Πολυτεχνείο ζει σε αγώνες μας καλεί - Έξω ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, ενάντια σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς - Κάτω η κυβέρνηση της φτώχειας και της καταστολής"

"Η φλόγα του Νοέμβρη καιει ακόμα - έξω το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί"

[rodos-news]

Η ιστορία ενός φοιτητή της ΑΣΤΕ Ρόδου που διαγνώστηκε με λευχαιμία και το δώρο που ήρθε την τελευταία στιγμή απο την Πολωνία

Στέλνουν το πιο ηχηρό μήνυμα ανθρωπιάς και εθελοντισμού της Βίκυς Γκουγκουστάμου Το μήνυμα που έλαβε ο Πολωνός Μίχαλ έγραφε “Γενετικό δίδυμο”. Ο δότης μυελού των οστών ήταν 100% συμβατός με τον τότε 19χρονο Χρήστο Σοφιανόπουλο απο τον Πύργο. Η ζωή του Χρήστου κρέμονταν κυριολεκτικά απο μια κλωστή…Κάθε μέρα που περνούσε άδειαζε την κλεψύδρα του. Η συμβατότητα των δύο αντρών, του έσωσε τη ζωή. Σήμερα ο Χρήστος καλωσόρισε στον Πύργο τον “φύλακα άγγελό του”. Τον καινούργιο του αδερφό, όπως τον αποκαλεί. Ο Μίχαλ Μίχαλακ ταξίδεψε χιλιάδες χιλιόμετρα, και ήρθε στον Πύργο μόνο για να γνωρίσει τον Χρήστο και την οικογένειά του από κοντά, επτά χρόνια μετά την επιτυχή επέμβαση… Η ιστορία του Χρήστου είναι από αυτές που σου σφίγγουν το στομάχι. Ένα παιδί γεμάτο όνειρα και σχέδια για τη ζωή, φοιτητής στο δεύτερο έτος της Ανώτατης Σχολής Τουριστικών Επαγγελμάτων στη Ρόδο το 2016. Τότε που ο χρόνος πάγωσε για τον ίδιο και την οικογένειά του στον άκουσμα μόνο μιας λέξης: λευχαιμία! Μόνη λύση, η μεταμόσχευση μυελού των οστών. Όλοι κινητοποιούνται για να βοηθήσουν, αδέρφια, συγγενείς φίλοι…Καμία συμβατότητα με κανέναν. Ο χρόνος γίνεται ο χειρότερος εχθρός και ο Θεός η μόνη παρηγοριά. Οι προσευχές όλων εισακούστηκαν. Βρέθηκε συμβατός δότης! Την ίδια εποχή στην Γερμανία, όπου ζει πλέον ο Μίχαλ με την οικογένειά του, διαδραματιζόταν μια παράλληλη ιστορία. Ήταν ήδη δότης, καταγεγραμμένος στην Παγκόσμια Τράπεζα Μυελού των Οστών, είχαν περάσει σχεδόν επτά χρόνια και δεν τον είχαν ειδοποιήσει ποτέ. “Μα δεν είμαι συμβατός με κανέναν;” αναρωτιόταν. Ο χρόνος πίεζε και τον ίδιο, καθώς τα ηλικιακά περιθώρια που θα μπορούσε να δώσει το πολύτιμο δώρο του για να σώσει έναν συνάνθρωπο, στένευαν. Όσο και να θέλει κάποιος, δότης δεν μπορεί να γίνει απο μια ηλικία και μετά…Τελικά το πολυπόθητο τηλεφώνημα έγινε. “Είστε συμβατός, θέλετε να προχωρήσουμε τη διαδικασία;” ακούστηκε στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου. Δεύτερες σκέψεις δεν έγιναν για τον Μίχαλ. Πέρασε τις επόμενες εξετάσεις και όλα τα υπόλοιπα πλέον είναι ιστορία….Μια ιστορία που ένωσε για πάντα δύο ανθρώπους, δύο οικογένειες! Στιγμές συγκίνησης στο κέντρο του Πύργου Το ραντεβού είχε δοθεί το μεσημέρι του Σαββάτου στο συντριβάνι της πλατείας του Πύργου. Ο Μίχαλ με τη σύζυγό του Κατρίν και ο Χρήστος με τη μητέρα του Ιωάννα και τον πατέρα του Δημήτρη, επιτέλους συναντιούνται! Μόνο οι ίδιοι μπορούν να γνωρίζουν καλά πώς πραγματικά ένιωσαν όταν ο ένας είδε τον άλλον και αγκαλιάστηκαν σαν αδέρφια που είχαν να ιδωθούν χρόνια! Γιατί τέτοια συναισθήματα δεν είναι εύκολο να εκφραστούν με λόγια… Για τον Μίχαλ είναι η πρώτη φορά που επισκέπτεται τον Πύργο αλλά όχι την Ελλάδα καθώς οι ρίζες του κρατούν απο την Αναγέννηση Σερρών. Οι παππούδες του μετανάστευσαν πριν πολλά χρόνια, μετά τον εμφύλιο, στην Πολωνία. Εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε η μητέρα του, οπότε και ο ίδιος είναι κατά το ήμισυ Έλληνας. Τα ελληνικά του όμως περιορίζονται σε δυο-τρεις λέξεις, οπότε όλη η επικοινωνία με τον Χρήστο και την οικογένειά του, γίνεται στην αγγλική γλώσσα. Με σπασμένη, απο τη συγκίνηση, φωνή ο Χρήστος μιλά στο ilialive.gr και μοιράζεται μαζί μας λίγες απο τις στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή του. “Όταν διαγνώστηκα με λευχαιμία ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες. Και ενώ όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά οι γιατροί μου είπαν ότι υπάρχει κίνδυνος μετάστασης στον εγκέφαλο. Λίγο πριν την τελευταία μου θεραπεία, ένας έντονος πονοκέφαλος μας θορύβησε όλους. Είχε γίνει μετάσταση και η μόνη λύση ήταν η μεταμόσχευση μυελού των οστών…”. Η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί ραγδαία και το όνομά του ήταν πρώτο στους πίνακες για μεταμόσχευση. Η ευχάριστη είδηση για τον συμβατό δότη ήρθε λίγους μήνες μετά… “Ένιωσα μεγάλη χαρά γιατί βρέθηκε κάτι…κάποιος που θα μπορούσε να με σώσει ή έστω να είμαι σε καλύτερη κατάσταση. […]

[modern-depression]

Επαναλαμβάνομαι.

Ξαν��.

Ξανά.

Καταπιεσμένες σκέψεις μία ζωή.

Μόνο ψέματα δεν είναι.

Μόνο ψέματα δεν ήμουν.

Πόσο αφελής.

Πόσος πόνος ακόμα.

Μέσα από τα χέρια μου.

Μέσα από το σκοτάδι.

Όλα φεύγουν.

Πρώτου προλάβω.

Να δώσω το φώς.

Το φώς που είχα υποσχεθεί.

Και όλοι είπαν είναι Hot αλλά τι της βρίσκεις.

Και πάντα τους έλεγα όχι δεν με κοροϊδεύει θέλει χρόνο.

Έναν χρόνο που ήθελα να της μιλάω τόσο.

Που κάποιες φορές ξεφευγα.

Που έπρεπε να το παίξω η τέλεια φίλη.

Αλλά την φλέρταρα.

Όπως και αυτή έστω με απόσταση.

Όταν ξανά είπα τι νιώθω.

Ξανά απόρριψη.

Rejections.

Απανοτά.

Και όχι επειδή δεν με ήθελε (θέλω να πιστεύω.)

Αλλά επειδή την πλήγωνα.

Και την ήθελα τόσο πολύ μέσα στο σκοτάδι μου.

Που κατατάλος την έπνιξα με αυτό.

Και δεν το άντεξα.

Το Almost.

Ήμουν πλήρη άδεια.

Ζούσα με μία ελπίδα.

Η μοναξιά μου ίσως να είχε μία παρέα.

Κανέναν άλλον δεν άφησα.

Είχα τόσους μα τόσους.

Δεν υπάρχει χειρότερη δυστυχία.

Να έχεις τόσους.

Και να μην έχεις ανάγκη κανέναν.

Πέρα από 1.

Πέρα από 1.

..

Και ήμουν έτσι από τα 5.

Και ήμουν έτσι χρόνια.

Και πώς εγώ να τολμήσω να πώ ότι είμαι τόσο άρρωστη.

Σε έναν κόσμο.

Που θέλει ένα φιλί. Ένα σέξ. Ένα επιφανειακό άγγιγμα.

Κάτι απέξω απέξω.

Και όλοι με μειώσατε για τον τρόπο που αγαπάω.

Γιατί ξέρετε γιατί.

Δεν θα τα ξανά πώ.

Έχω ανάγκη να γράφω σε ένα blog να τα βλέπω όλα.

Να έχω τα πάντα μέσα σε αυτό.

Γιατί εκεί έξω.

Ότι επενδύω σε όλη μου τη ζωή.

Εν τέλει.

Με κάνει να αρχίσω να φλερτάρω πάλι με το μεγαλύτερο μου " βίτσιο. "

Την ίδια μου την γραβάτα.

Που έχω τόσες.

Μα είχα ξεχωρίσει μία.

Μία μαύρη.

Όπως και έναν γάτο.

Έναν ασπρόμαυρο.

Και ο λόγος που έκανα Tatttoo ₩itH Drugs.

Ήταν επειδή είχα εμμονή τόσο πολύ με αυτά.

Που έπρεπε να τα πάρω.

Να ξεφύγω στο 100%.

Να πάψει αυτή η αρρώστια όλη.

Μία ζωή με 15 πήγα.

20 μαζί και 5 hook ups.

Η εμπειρία μου ήταν τόσο φανταστικ��.

Που έκλαιγα.

Για να ξεχάσω πάντα κάτι που είχα χάσει.

Όταν έγινα ελεύθερη. Με τα Ναρκωτικά τον βρήκα όντως τον εαυτό μου. (Φυσικά μετά όχι απλά τον έχασα.. μακριά..)

Αλλά τόσο χειρότερα.

Τώρα όχι απλά κάνω ποίηση.

Αφηρημένη γραφή.

Γράφω αμέτρητες ώρες χωρίς να κουράζομαι.

Δεν χρειάζομαι φαγητό. Ύπνο. Πόνο. Χαρά. Κενό.

Μόνο γράφω. Σε μια Οθόνη τόσο μόνη. Με 20 ανοιχτά Τσάτ. Μπήκα εδώ να βοηθήσω εμένα. Μετά τους υπόλοιπους.

Μπήκα εδώ να με σκοτώσω.

Να με βρίσω.

Να με αγαπήσω.

Γιατί μόνο εγώ με αγαπάω εν τέλει (ακόμα τουλάχιστον) healing era.. yay..

Τρώω.

Κοιμάμαι χωρίς χάπια.

Γελάω.

Βαιμπάρω.

Θα ζήσω.

Αλλά εγώ έχασα ότι σημαντικότερο είχα βρεί.

Και είχα φάει και κράξιμο γιατί εγώ νιώθω τόσο γρήγορα.

Γιατί είμαι άρρωστη.

Γιατί μία ζωή.

Επεξεργάζομαι από απόσταση πρόσωπα.

Σώματα.

Αγκαλιές.

Λόγια.

Λόγια που όχι απλά σκοτώνουν.

Όχι απλά σε αρρωσταίνουν.

Όχι απλά το σώμα πέθανε.

Το σώμα θα ζήσει φυσικά.

Για να γράφω. Εδώ μόνη.

Για καιρό πολύ καιρό.

Δυστυχώς.

Πολύ καιρό.

Σαν υπέροχο δεδομένο που ήμουν μία ζωή.

Και εν τέλει μου είπαν δεν ξέρω να αγαπάω.

Και ιδέα δεν έχουν.

Καμία.

Πως αγαπάω εγώ.

Αγαπάω τόσο.

Που έσωσα τον εαυτό μου για να μην τους πληγώσω.

Γιατί είτε θέλω είτε όχι.

Ανθρώπους να λένε ότι με νοιάζονται έχω αμέτρητους. Και αυτό είναι το REAL isolation.

Το big lore psychological problems.

Και το κρύβω τόσο αυτό το σκοτάδι με χιούμορ.

Να μην τους πνίξω όλους.

Να μην τους τρομάξω.

Ξανά.

Εδώ μιλάω ελεύθερα.

Δημόσια.

Γελάω.

Σπάω.

Live εδώ όλα.

Είμαι εδώ γιατί έχω ocd και όχι απλά θέλω Diary.

Πολλά θέλω.

Το Tumblr μου βάζει συνεχώς φρένο.

Πολλών ωρών που δεν μπορώ να μιλάω.

Και αντί να μπώ στα τσάτ τους.

Εγώ γράφω στις σημειώσεις.

Και είναι 20:32.

Και όταν πάει ίσως 12.00.

Ίσως με αφήσει.

Να το μοιραστώ.

Τέτοια αρρώστια δεν υπάρχει.

Και μου είπαν άνθρωποι ψέματα ότι είμαστε το ίδιο.

Κυρίως η Ex μου. Χαχαχαχχαχ.

Ξεφτίλα.

Ήμουν ένας Abused άνθρωπος.

Η συγκεκριμένη όχι απλά με ξεφτίλησε.

Δεν με άφησε ποτέ να φύγω να γλυτώσω.

Από το σκοτάδι της.

Γιατί είχα το δικό μου να προστατέψω.

Με ήθελε εκεί να με βλέπει να πεθαίνω απο τον εγωισμό της.

Μία ζωή και εκείνη έτσι άρρωστη και μόνη.

Μόνο που εγώ είμαι πολύ καλύτερος άνθρωπος.

Εκείνη ποτέ δεν θα χανόταν απο Συναισθήματα ευαίσθητα αγάπης. Είτε για μία μάνα λάθος. Είτε για μία νέα ριψοκίνδυνη επενδύση.

Όχι.

Ήταν ένας Νάρκισσος.

Μία εγωίστρια.

Τοξική.

Ζηλιάρα.

Επιμονή.

Με άγχος.

Επιθετική.

Λεκτικά.

Σωματικά όταν έκανα απόπειρες μπροστά της.

Χωρίς να το θέλει από την πολύ βία τα τραβήγματα με το ζόρι να μου βγάλει όλα τα χάπια από το σώμα είχαμε πέσει αγκαλιά απο ένα τζάμι στο αγαπημένο μας μπαλόνι στα Πετράλωνα ένα καλοκαίρι.

Ίσως και χειμώνα.

Μία τέτοια αγάπη δεν την θέλω.

Όχι αρρώστια άλλη.

Όχι μπροστά μου να κόβουν τα χέρια τους ξανά τα σώματα τους.

Οι τύψεις που ένιωσα εγώ όταν μπροστά μου πήρε ένα μαχαίρι. Και σφάχτηκε.

Γιατί ρε γαμώτο.

Ήμουν ήδη άρρωστη.

Γιατί.

Όσο προσπαθούσα.

Να την σώσω.

Και να με σώσω πρίν πέσω στο απόλυτο κενό.

Ο κόσμος γκεμιζόταν.

Ένιωθα ότι γίνομαι η χειρότερη εκδοχή μου.

Η κοπέλα που γνώρισα με έκανε την καλύτερη εκδοχή μου.

Και είχαμε περάσει χειρότερα μέσα σε μόνο 4 μέρες.

3 χρόνια σχέση.

Δεν μιλούσα ούτε μπροστά της.

Δεν ήξερε τι είχα στο άρρωστο κεφάλι μου.

Και όταν την χρειάστηκα μου έκανε δυνατό Support αλλά στην αγάπη μου δεν συμφώνησε.

Και ρώτησα. Τον εαυτό μου.

Τι άνθρωπο εγώ ήθελα μέχρι πρίν 1 χρόνο.

So done. Of all.

But everything can be a fucking free POETRY.

A Poetry so free.

That breaks me.

I'm suffer.

Suffer for a love.

A healthy love.

I've never had.

I'm never going to have.

People are not romantic anymore.

Not deep.

Nothing.

They don't have nothing.

This is why from my 5 years old trying to understand.

Why i'm i like this.

Fucking WHY.

I'm gonna make them believe me in the end.

And learn all of you.

Real Hot Absolute Perfect Sex.

Is the real soul.

The free pain.

The beautiful words after the bad words.

No hope for this world.

No hope anymore.

Drugs are useless like me.

Alcohol too.

My power is free Poetry.

If one day they kill me again.

Because i know them.

Those people out there.

I know them.

I know.

One day they're gonna rape my soul again.

How i'm gonna make the book that i wan't a big surprise out there.

When they left me inside to die.

Inside with my only enemy.

Myself.