#μιλά

[tokoritsipouepizei]

Αυτό είναι που λέμε διαχρονική αξια

Και τελικά μέχρι και σήμερα ο κόσμος κλείνεται μέσα του μη έχοντας θάρρος να μιλήσει προς τα έξω ώστε να καταλάβει πως δεν είναι μόνος

[thenewsmag]

Νάσος Ηλιόπουλος: «Τρομακτικό για τη Δημοκρατία ο Μητσοτάκης να δηλώνει άγνοια για την ΕΥΠ»

Νάσος Ηλιόπουλος: «Τρομακτικό για τη Δημοκρατία ο Μητσοτάκης να δηλώνει άγνοια για την ΕΥΠ»

Ο Νάσος Ηλιόπουλος μιλά για τη χθεσινή ολομέλεια στη Βουλή για τις υποκλοπές και αναφέρεται στη δημοσκόπηση της GPO «Το 60% περίπου των ερωτηθέντων στη σημερινή δημοσκόπηση των Νέων καταλογίζει την ευθύνη για τις υποκλοπές στον Κυριάκο Μητσοτάκη», τόνισε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Νάσος Ηλιόπουλος, σε συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό MEGA, στον απόηχο της χθεσινής…

[banana-seeds]

θέλω να πεθάνω λολ

[solmeister13]

Μία πολύ ωραία συζήτηση που είχα με την LiFO στα πλαίσια του νέου δίσκου, με αρκέτα καλό insight στο πως δημιουργήθηκε το SOLMEISTER 1S D3AD.

[milaisreading]

Happy birthday 🎉🎂🎈 Mila 😁☺️ and in greek χρόνια πολλά μιλά να τα εκατοστήσεις 🎊🎇🥳

🌱🩷: Thank u so much🩷🩷🩷🩷🫶🏻

[justforbooks]

«ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΙΑ ΔΡΟΜΟΣ, αλλά κόσμος, ένας χώρος και χρόνος καμωμένος σχεδόν από νύχτα και από στάχτες που έπεφταν. Εκείνος περπατούσε προς το βορρά μέσα από τα χαλάσματα και τη λάσπη και άνθρωποι τον προσπερνούσαν τρέχοντας, κρατώντας πετσέτες στο πρόσωπό τους, σακάκια πάνω από το κεφάλι τους… Ο αέρας ήταν ακόμη γεμάτος από τη βουή, τον αχό της κατάρρευσης. Αυτός ήταν ο κόσμος τώρα»…

Ο καπνός και η στάχτη που τύλιξαν τη Νέα Υόρκη από τους φλεγόμενους Δίδυμους Πύργους αλλά και ο τρόμος και η απορία που κυρίευσαν τους Αμερικανούς ως το μεδούλι τη μοιραία εκείνη μέρα του 2001 αναδύονται από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα του μυθιστορήματος του Ντον Ντελίλο «Άνθρωπος σε πτώση» (Εστία, 2010, μετ. Ε. Φρυδά).

Από τα πιο βατά και ρεαλιστικά έργα του πολυβραβευμένου Αμερικανού συγγραφέα, το «Άνθρωπος σε πτώση» δανείζεται τον τίτλο του από τη διασημότερη ίσως φωτογραφία που είδε το φως μετά την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, μ’ έναν από τους δεκάδες εργαζόμενους στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου οι οποίοι, μέσα στην απελπισία και τον πανικό τους, αναγκάστηκαν να βουτήξουν στο κενό. Αντίθετα, ο Κιθ, ένας από τους βασικούς ήρωες του βιβλίου, υπήρξε από τους τυχερούς. Επέζησε. Και το πρώτο πράγμα που κάνει βγαίνοντας από τα συντρίμμια, με το αίμα ενός συναδέλφου πάνω του και μ’ έναν χαρτοφύλακα που δεν του ανήκει στα χέρια, είναι να πάρει τον δρόμο για το σπίτι του, μολονότι χωρισμένος εδώ και καιρό.

Η γυναίκα του Κιθ, η Λιάν, θα έχει εφεξής ν’ αναμετρηθεί με την «περιπλανώμενη παρουσία» ενός ζωντανού-νεκρού, έτοιμου να εγκαταλείψει τη δικηγορική καριέρα του για να επιδοθεί επαγγελματικά στο πόκερ και ν’ ανοίξει την καρδιά του σε μια άλλη γυναίκα, που επίσης επέζησε από το χτύπημα, χωρίς ίχνος ενοχών. Απ’ τη μεριά της, η Λιάν ξεκοκαλίζει τις εφημερίδες με πάθος, αναλαμβάνει τη φιλολογική επιμέλεια όλο και περισσότερων βιβλίων γύρω από την τρομοκρατική επίθεση και παρακινεί μια ομάδα ασθενών από τη νόσο του Αλτσχάιμερ να καταγράψουν τις όποιες αναμνήσεις τους από το ίδιο γεγονός. Όσο για τον μικρό τους γιο, αυτός μιλά συνωμοτικά με τους φίλους του για τον Μπιλ Λότον (έτσι παραφρασμένο φτάνει στ’ αυτιά των πιτσιρικάδων το όνομα Μπιν Λάντεν) και καιροφυλαχτεί για να φωτογραφίσει κι άλλα αεροπλάνα-βόμβες στον ουρανό…

Τι μέλλον επιφυλάσσεται σ’ αυτές τις μονάδες που ευελπιστούν ότι θα ξαναενωθούν; Είναι δυνατόν να ξεμπέρδεψαν με τις συγκρούσεις, με την καθημερινή φθορά; Το σίγουρο είναι ότι τίποτε δεν είναι όπως παλιά. Κάτι που ο Ντελίλο αναδεικνύει μέσα από ιστορίες, στιγμιότυπα και πορτρέτα κάμποσων δευτερευόντων ηρώων, ανάμεσα στους οποίους νεαροί μουσουλμάνοι γεμάτοι απέχθεια για την αμερικανική υπερδύναμη, ένας καλλιτέχνης-περφόρμερ που υποδύεται τον «άνθρωπο σε πτώση» σκαλίζοντας τις φρικτές μνήμες των συμπολιτών του, καθώς και ο εραστής της διανοούμενης μητέρας της Λιάν, ο Μάρτιν, ένας Ευρωπαίος έμπορος έργων τέχνης με αινιγματικό παρελθόν.

«Η μια πλευρά έχει το κεφάλαιο, την εργασία, την τεχνολογία, τους στρατούς, τις εταιρείες, τις πόλεις, τους νόμους, την αστυνομία, τις φυλακές. Η άλλη πλευρά έχει μερικούς ανθρώπους πρόθυμους να πεθάνουν», συνοψίζει την κατάσταση ο Μάρτιν που, έχοντας θητεύσει σε ακροαριστερές οργανώσεις στα χρόνια του '60 και του '70, αναγνωρίζει στους τρομοκράτες της τζιχάντ τον παλιό, δικό του ριζοσπαστισμό. Κι όπως επιμένει, «δεν θ’ αργήσει να έρθει η ημέρα που θα σκέφτεται κανείς την Αμερική μονάχα για τον κίνδυνο που προξενεί. Παύει να είναι το επίκεντρο. Γίνεται το κέντρο των δικών της σκατών».

Συγγραφέας που ήδη από τη δεκαετία του '70, στο μυθιστόρημά του «Players», είχε προφητεύσει την καταστροφή των Δίδυμων Πύργων, και στου οποίου το έργο το θέμα της τρομοκρατίας θίγεται ξανά και ξανά (βλ. «Μάο ΙΙ», «Τα ονόματα» ή το «Libra» γύρω από τη δολοφονία του Κένεντι), ο Ντελίλο θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους εξερευνητές της μοντέρνας εποχής, μιας εποχής σημαδεμένης από την κυριαρχία του χρήματος, την ανάπτυξη της τεχνολογίας και τη θεοποίηση της ελεύθερης αγοράς. Στον «Άνθρωπο σε πτώση», εντούτοις, το βάρος δεν πέφτει τόσο στην πολιτική όσο στην ανάγκη των ανθρώπων να ανήκουν κάπου και στην ανάγκη τους να επικοινωνήσουν, όταν εισπράττουν από την Ιστορία οδύνη, απώλειες και χιλιάδες ερωτηματικά.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[maryrosepoetry]

Κάποια πράγματα αποκλείεται να είναι τυχαία.

Δεν μπορεί ως σύμπτωση να ονομάζεται η μοίρα που φέρνει κοντά και ενώνει δύο ανθρώπους. Και ως δικιά μου «μοίρα» θα ορίσω εκείνην τη σατανική συνεργεία που σε έφερε εκείνο το βράδυ μπροστά μου.

Ψηλός, μελαχρινός, αινιγματικός μου συστήθηκε ως…

Δεν είναι το παρουσιαστικό του ούτε κάποια ομορφιά, μα κάτι άλλο που με μαγνητίζει. Ίσως ο τρόπος που μου μιλά ή που με κάνει να γελάω μετά από χρόνια.

Πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα πόσο διαφορετικά έμοιαζαν όλα αναγνωρίζω τα σημάδια από την παλιά τη φλόγα, σα να ξαναγεννήθηκε από τις στάχτες μέσα μου.

[angela33]

The image of the crying boy musician was chosen as one of the most emotional photographs in modern history. This photo was taken of a 12-year-old Brazilian boy (Diego Frazzo Turkato) playing the violin at the funeral of his teacher, who was the one who rescued him from the environment of poverty and crime in which he lived. In this image, humanity speaks with the loudest voice in the world: "Cultivate love and kindness in a child to sow the seeds of compassion, and only then will you build a great civilization, and a great nation."

.....................................

La imágen del niño músico llorando, fue elegida como una de las fotografías más emotivas de la historia moderna.

Esta foto le fue tomada a un niño brasileño de 12 años (Diego Frazzo Turkato) tocando el violín en el funeral de su maestro, que fue quien lo rescató del ambiente de pobreza y delincuencia en el que vivía. En esta imagen, la humanidad habla con la voz más fuerte del mundo:

"Cultiva el amor y la bondad en un niño para sembrar las semillas de la compasión, y solo así construirás una gran civilización, y una gran nación".

............................

Η εικόνα του μουσικού που κλαίει επιλέχθηκε ως μια από τις πιο συναισθηματικές φωτογραφίες στη σύγχρονη ιστορία. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε ενός 12χρονου Βραζιλιάνου αγοριού (Diego Frazzo Turkato) να παίζει βιολί στην κηδεία του δασκάλου του, ο οποίος ήταν αυτός που τον έσωσε από το περιβάλλον της φτώχειας και του εγκλήματος στο οποίο ζούσε. Σε αυτή την εικόνα, η ανθρωπότητα μιλά με την πιο δυνατή φωνή στον κόσμο: «Καλλιεργήστε την αγάπη και την καλοσύνη σε ένα παιδί για να σπείρετε τους σπόρους της συμπόνιας και μόνο τότε θα χτίσετε έναν μεγάλο πολιτισμό και ένα μεγάλο έθνος».

[xeimarras]

Με ένα κεφάλι "τζάκι"

Πότε φωτιά και πότε στάχτη

Σήμερα νιώθω λιγότερο αφελής που νόμιζα ότι θα έμενες για πάντα.

...

Ο φάκελός μου γράφει «Ανασφάλειες»

Και λίγο πιο κάτω «Μαλάκας πιάστηκες»

Σπάστηκα και ’συ-σπάστηκες!

Σε φίλησα γιατί ήθελα να πάρω μια γεύση

Απ ‘το αλκοόλ που κατανάλωνες

Τι νόμιζες;

(...)

Η φωτιά σου μιλά σε δικιά της διάλεκτο και στο κάνει ξεκάθαρο:

«Ό,τι ζεις είναι ανάλογο. Μια μικρή φλόγα θα σβήσει στο φύσημα μα μια φωτιά θα φουντώσει στον άνεμο.»

Απ’ τα 4 στοιχεία της φύσης

Το μόνο που δόθηκε αποκλειστικά στον άνθρωπο

Γιατί μονάχα εσύ ξέρεις και το πώς να την σβήσεις

Μετά μένουν οι στάχτες κι οι αναμνήσεις.. αν σ’ αγαπάω το αξίζεις..

- Φοβάσαι την φυγή;

- Δώσε μου την καρδιά σου να πειστώ πως θα γυρίσεις

Φωτιά στις αναλύσεις, σε ενοχικές συνειδήσεις

Στην αξία που χάνει κάτι αν το αποκτήσεις

Πέρασαν χιλιάδες μέρες συμπληγάδες που με ένα κεφάλι τζάκι μαύρος καπνός έβγαινε απ’ τις καμινάδες κι οι ανάγκες μού στήναν νάρκες.

... Φτου ξελευθερία μάγκες! Nos

[monimhgkriniaa]

Δε ξερω τι γίνεται πλέον με εμάς τους δυο.

Μου λες θες να έχουμε καλές σχέσεις, χωρίς πολλά πολλά γιατί θα νομίζεις ότι σου λέω ψεμματα και θα νευριάζεις.

Το δεχομαι, απομακρύνομαι.

Και εσυ τι κανεις;

Κανεις σκηνη ζήλειας επειδή καθομαι με τα παιδιά από τη δουλειά.

Μια ζεστη, μια κρύο.

Και εγώ να σε παρατηρώ.

Να σε παρατηρώ και να μην ξερω πλέον τι θέλεις.

Μιλά μου μωρό μου. Μιλά μου επιτέλους.

Μιλά μου, να τα λύσουμε και να είμαστε καλά.

Δε την παλεύω αυτή την κατάσταση.

Δε την παλευω μακρια σου.

Δε μαρεσει η ζωή μακρια σου.

Δε την παλεύω.

Δε μαρεσει.

Μιλά μου.

[fromgreecetoanarchy]

Ο Ντόναλντ Τραμπ μιλά για τα έργα του μετρό στα Εξάρχεια

[tonousassremalia]

12:12 σε σκέφτομαι

Αλλά δε μπορώ να σου μιλήσω

Άντε μιλά να δούμε τι θα καταλάβεις

[gemsofgreece]

Submission:

Χαιρετώ!

Ξέρεις, προσπαθώ να φιλτράρω τα ΜΚΔ, τα ΜΜΕ, καλλιτέχνες που ακολουθώ κτλ, γιατί αρκετά σοβαρά προβλήματα έχουμε ως ελλάδα και ευρώπη για να έχουμε να χαραμίσουμε φαιά ουσία σε μαλακίες που Βορειοαμερικάνοι και άλλοι κάνουν, αλλά και αυτά που επιλέγω προσεκτικά για να χαλαρώσω το μετανιώνω στο τέλος, όση υπομονή και να χω με καλοπροαίρετους(;)  ξένους πχ, όσο και να εκτιμώ χιούμορ και σάτυρα κτλ.

Πέφτω πρόσφατα πάνω σε αυτό

https://m.youtube.com/watch?v=CZZ05gZgtZo

άνταξα μερικά λεπτά γιατί με ενδιέφερε το θέμα, αλλα ειδικά το “μεθύστακας αρχαίος Έλληνας που θέλει εύκολες τουρίστριες” μου σπασε τα νεύρα.

μετά σε αυτό

https://m.youtube.com/watch?v=pO70EacfHY8

άντεξα 2 λεπτά, μία γρήγορη ματιά να δω καταγωγή του “Αδη” απ το ονομα (δεν βρήκα) και 2 φορες να κοιτάξω στο βιντεο μπροστά πριν το κλείσω. ο Ρικ Ριόρνταν και οι όμοιοι του φτιαξαν ενα τέρας.

και πάνω που έλεγα ντάξει που να ακούσω μαλακία σε dnd live κεφάλαιο frogtown,

https://m.youtube.com/watch?v=UExhxUCuRu0

πάνε και μιλάνε για άγαλμα AFROGdite, “ancient frog greek mythology” “ (ancient) freak mythology” η απαξίωση…

δηλαδή γιατι εγώ να δείξω κατανόνηση εδώ; να ψάχνω για θετικά, “α τουλάχιστον ο Φαρυα ή ο ” Αδης" μοιάζει Ελληνας κι όχι πάλι γερμανός ή υποσαχάριος;;“ (τοσο χαμηλά στάνταρ…); γιατί να μην προσβληθώ; πότε ρωτήθηκαν οι Έλληνες για το αν είναι ρεαλιστικές οι μαλακίες με τις οποίες μας ντύνουν; σαν να μην φτάνει αυτό, εχουμε το δικό μας σύστημα που φέρεται ως ραγιας στους ξένους (βάλε την γνωστή εικόνα της χτεσινής ξεφτίλας εδώ) ενώ οι υπολοιποι έχουμε τεράστια εμπόδια να εμπλουτίσουμε τον πολιτισμό μας και να τον προωθήσουμε. Και μετά σκέφτεσαι ότι αντιμετώπιση χαλαρή τύπου “έχουμε μεγαλύτερα προβλήματα, υπαρξιακα, για να ασχοληθούμε με την κάθε μαλακία που τσαμπουνάνε στις ΗΠΑ” που τα αφησε αναπάντητα, μας εκανε να τα βρουμε μπροστα μας, χειρότερα, τώρα και με αθελληνισμο + αντιδυτικισμο από πάνω, ξέρεις τις ιδεοληψίες.. Αντε τώρα να τα μαζέψεις. Τεσπα. Αν έχεις κάποια συμβουλή για το πως το χειρίζεσαι, θα το εκτιμούσα πολύ.

Reply:

Γεια σου! Δε θα έλεγα πως έχω μια σταθερή αντιμετώπιση προς όλα τα περιστατικά αναφοράς / χρήσης / εκμετάλλευσης της Ελληνικής μυθολογίας και κουλτούρας. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, αλλά οι βασικοί είναι όντως η πρόθεση, το αποτέλεσμα, η ποιότητα του εγχειρήματος και ο αντίκτυπος. 

Γι’ αυτούς τους λόγους μου αρέσει πολύ ο Farya Faraji. Έχω παρακολουθήσει το βίντεο που μου έστειλες μεταξύ άλλων στο παρελθόν και μου άρεσε πάρα πολύ. Πραγματεύεται ένα θέμα που δύσκολα θα κρατούσε κάποιον που δεν ενδιαφέρεται ταυτόχρονα για την ιστορία και την θεωρία της μουσικής και το κάνει προσιτό και ευχάριστο για όλους. Ένα από τα τεχνάσματα που χρησιμοποιεί γι’ αυτόν τον σκοπό είναι και το αρχικό αστείο με τον μεθυσμένο δύσθυμο Αριστόξενο, το οποίο δεν με ενοχλεί, διότι δεν προσβάλει τους Έλληνες σαν σύνολο ή κάποια ιστορική προσωπικότητα ή τον πολιτισμό καθ’αυτόν, αφού δε θα έμπαινε στον κόπο να αφιερώσει τόσο από την ζωή του στην μελέτη της γλώσσας και του πολιτισμού και να κάνει ακριβή και μορφωτικά βίντεο (πέραν από καλαίσθητα) αν δεν είχε σεβασμό για αυτά. Ο  Farya μιλά Ελληνικά σωστά, μελετά όλην την Ελληνική μουσική από την αρχαιότητα ως την σύγχρονη παράδοση, έχει τραβήξει καταπληκτικά πλάνα από την Ελλάδα που έχουν την “αυθεντική” αισθητική της, συνεργάζεται με Έλληνες μουσικούς και συνθέτουν ή αναπαράγουν παραδοσιακά τραγούδια μαζί, Βυζαντινούς ψαλμούς, αρχαίους ύμνους. Είναι ο πιο γνωστός μέχρι στιγμής που διέδωσε την πραγματικότητα ότι τα ανατολίτικα στοιχεία είναι εγγενή στον Ελληνικό πολιτισμό από την αρχαιότητα, και όχι εξ ολοκλήρου προϊόν του “εκτουρκισμού” μας. Ο Farya είναι πολύ εντάξει μέχρι στιγμής, νομίζω δικαιούται να κάνει τα βίντεο του πιο ευχάριστα με την δημιουργία πρωτότυπων, ελαφρώς κωμικών χαρακτήρων. Αλίμονο αν διαμαρτυρόμαστε και σε αυτούς που κάνουνε τόση θετική δουλειά με αγάπη γιατί θέλουμε να πλασαριζόμαστε ως υπερ-τέλειοι. Θα απομονωθούμε, θα στρέψουμε πρώην φίλους εναντίον μας και ποιο το όφελος; Η αδιαφορία; Και στην τελική, υπήρχαν αρχαίοι Έλληνες μέθυσοι, έφτιαξαν ολόκληρο θεό για την έκσταση του ποτού.

Αλλά γιατί τόσες απαιτήσεις από έναν Ιρανοκαναδό; Είμαστε σε θέση να κοσκινίσουμε όλην την τρελή δουλειά που ρίχνει πάνω σε πολλούς πολιτισμούς (μεταξύ των οποίων ο Ελληνικός) ένας Ιρανοκαναδός… Ας μου θυμίσει κάποιος, πόσοι Έλληνες μελετάνε και διαδίδουν τον περσικό πολιτισμό άραγε…;; (Για να μη μένουμε μόνο στα καθ’ημάς…)

 Εν πάσει περιπτώσει, ας μην έχουμε τρελές προσδοκίες από Έλληνες να νοιαστούν για άλλες κουλτούρες όπως κάνουν άλλοι άνθρωποι, αλλά πού είναι ο Έλληνας Farya τέλος πάντων; Ο Έλληνας που θα αναλάβει να εξωτερικεύσει τον ελληνικό πολιτισμό και να τον κάνει προσιτό μέσα από την οπτική του στους ξένους. Όχι μόνο κανένας Έλληνας δεν ενδιαφέρεται για αυτόν τον ρόλο (εκτός γι’ αυτούς που περιορίζονται σε γραφικότητες που μας κάνουν να φαινόμαστε αστείοι) αλλά σχεδόν κανένας Έλληνας δεν ξέρει την τύφλα του για την αρχαία Ελληνική μουσική ή μυθολογία. Εγώ μπήκα να μάθω από τον Farya. Και ήρθα σε πολύ δύσκολη θέση όταν κάποιος καλοπροαίρετος ξένος Ανον μου ζήτησε να του συστήσω βιβλία μυθολογίας Ελλήνων ιστορικών και συγγραφέων που να έχουν μεταφραστεί, για να διαβάσει για την σύγχρονη Ελληνική οπτική και μελέτη πάνω στο ζήτημα. Δεν έχεις ιδέα πόσο δυσκολεύτηκα να φτιάξω μια αξιοπρεπή απάντηση στην οποία να μην είναι ολοφάνερη η αμηχανία μου. 

Είναι αλήθεια ότι η αιτία του προβλήματος είναι αμφίδρομη: ΚΑΙ η Δύση δεν ενδιαφέρεται για την τοποθέτησή μας ΚΑΙ η τοποθέτησή μας είναι ανύπαρκτη. (Οπότε αν εξακολουθεί να είναι ανύπαρκτη, γιατί η Δύση να αρχίσει να ενδιαφέρεται;)  Αλλά όταν πρέπει να επικρίνω ξένους και Έλληνες για τα κακώς κείμενα που αφορούν την Ελλάδα, επικρίνω εμάς πρώτα διότι οι Έλληνες ως Έλληνες έχουν πολλαπλάσια ευθύνη για οτιδήποτε ελληνικό. Εξ ορισμού! Αν η Ελληνική μυθολογία έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι, δε φταίει άραγε που δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι υπάρχει ο γεωργός που του ανήκει το αμπέλι και που θα αναλάβει να το φροντίσει;;;  Φταίει που όταν οι Έλληνες απελευθερώθηκαν, οι ξένοι είχαν ήδη κάνει μεγάλα άλματα στην μελέτη της κλασικής αρχαιότητας, και οι Έλληνες όχι μόνο δεν προσπάθησαν, ούτε καν διανοήθηκαν να αντιπαραβληθούν και να αναλάβουν έστω ένα τμήμα της ευθύνης μελέτης και διάδοσης του Ελληνικού πολιτισμού. Οι Νεοέλληνες μαθαίνουν Ελληνικό πολιτισμό από τους ξένους. Γιατί πολλές από τις μεγάλες ανασκαφές γίνονται από ξένα πανεπιστήμια ή τουλάχιστον σε συνεργασία με αυτά ή με την τεχνογνωσία τους; Πού είναι επιτέλους τα ελληνικά πανεπιστήμια και ΚΥΡΙΩΣ οι Έλληνες σπουδαστές;;;;;;; (Για τους οποίους το να πας θεωρητική κατεύθυνση = χαμηλό IQ) 

Πάνω απ’ όλα φταίει η δική μας προσέγγιση, που είναι εξίσου απελπιστική και απελπισμένη. Δεν προσφέρουμε απολύτως τίποτε και μετά ουρλιάζουμε “ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ  ΜΑΣ”,  μα ποια είναι η δική μας αντίληψη; Όχι μόνο οι περισσότεροι δεν έχουν την παραμικρή σχετική αντίληψη, αλλά και όσοι έχουν διαφωνούν μεταξύ τους με μίσος. Άντε βάλε έναν λάτρη του Βυζαντίου και έναν της Κλασικής Ελλάδος μέσα στο ίδιο δωμάτιο… Πρώτα πρέπει να υπάρξει σύμπνοια μεταξύ μας, αναζωπύρωση του δικού μας ενδιαφέροντος, από εμάς για εμάς, και ΕΠΕΙΤΑ μόνο μπορεί να επέλθει η υγιής εξωτερίκευση και συνεισφορά μας σε διεθνές επίπεδο. Τότε μόνο θα αρχίσει σιγά σιγά να λαμβάνεται υπόψιν και σταδιακά η δική μας τοποθέτηση και οι αξιώσεις μας ως προς την αντιπροσώπευση μας θα αρχίσουν να γίνονται σεβαστές. Με απλά λόγια, για να κερδίσεις τον σεβασμό, πρώτα πρέπει να σεβαστείς τον εαυτό σου, να τον βελτιώσεις και μέσα από την σιγουριά σου να τον εμπνεύσεις και στους άλλους. Και σίγουρα όχι αν κλαίμε για τα πάντα ενώ παράλληλα ζητάμε τα πάντα από άλλους. Αυτό απλά δε γίνεται και δε θα γίνει ποτέ. 

Τα άλλα δύο βίντεο δεν μπόρεσα να τα δω πολύ, πρόκειται για μικρά σκετσάκια, δεν υπάρχει καμία σοβαρότητα, αλλά υπεύθυνο δεν είναι αυτό το μικρό κανάλι, αλλά όπως είπες μεγάλο κακό ξεκίνησε από τον συγγραφέα του Πέρσυ Τζάκσον. Εκεί όντως εντοπίζω σοβαρό πρόβλημα, διότι αυτά τα βιβλία όντως μειώνουν τον ελληνικό πολιτισμό αλλά και την σύγχρονη Ελλάδα με το σκεπτικό ότι η Ελλάδα είναι πλέον ένα τίποτα οπότε οι Έλληνες θεοί έριξαν μαύρη πέτρα πίσω και πήγαν……. στην ταράτσα του Empire State Building or some shit. Δηλαδή και μόνο που το λέω… απορώ πως άνθρωποι το διαβάζουν στα σοβαρά. Τέλος πάντων, αυτή η σειρά βιβλίων και ότι την μιμείται είναι όντως πρόβλημα. Έχω εκφράσει την αντίθεση μου πολλάκις, βέβαια προσπαθώ ψύχραιμα, γιατί η ευθεία επίθεση δεν έχει σχεδόν ποτέ αποτέλεσμα. Όχι ότι δεν κράζω κάποιες φορές χαχαχαχ 

Αλλά και πάλι… πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο να αγοράσω ένα βιβλίο, και στη βιτρίνα με τα πιο επιτυχημένα ήταν το The Song of Achilles. Εδώ σε μας. ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ ΛΟΙΠΟΝ; Τις πταίει που εγώ δεν μπορούσα να βρω βιβλία να προτείνω στον Άνον, αλλά το SoA σπάει τα ταμεία των εκδοτικών στην Ελλάδα;;;; Για να είμαι σαφής, κανένα πρόβλημα να το διαβάσει κάποιος και να του αρέσει. Απλά έχω δει σε κριτικές από Έλληνες σχόλια του τύπου “Αχ το διάβασα και άρχισε να μου αρέσει η Ελληνική μυθολογία” ή “από εκεί έμαθα για τον Τρωικό πόλεμο <3″… και… νταξ αυτό είν��ι

[aaposperiths]

Απλα γούστο Ηχόχρωμα της τρέλας

Απλα νομίζεις ότι κάποιος σου

μιλά δεν είναι κανένας

Απλά ακούς την καγκελόπορτα να τρίζει

και σηκώνεσαι να ανοίξεις μα ειν ο αέρας

Δεν είναι κανένας

Πρώτη φορά που νιώθω τόσο κενό

Πρώτη φορά που χω βάλει θαυμαστικό

Άτοπος - κάπου στις αρχές του Δεκέμβρη

[psychotiko-epeisodio]

Μίλαγα με ένα παιδι πριν κάποιες βδομαδες και μου έστειλε αυτός πρώτος. Μιλήσαμε αρκετά και μου είπε να βγούμε βγήκαμε πήγαμε για ταινία και μετά βόλτα περάσαμε πολύ ωραία, στο τέλος της βόλτας με ρώτησε «τι θα κάνουμε αύριο;» Χωρίς να ξέρει αν έχω κανονίσει κάτι απλα Γιατι ήθελε να με δει πάλι εγώ του είπα «ότι θες». Μιλήσαμε την επόμενη μέρα και βγήκαμε, με πήγε για φαγητό και μετά ήρθε σπίτι μου. Ξαπλώσαμε μιλήσαμε κάναμε κάτι και καθίσαμε αγκαλιά μέχρι να φύγει. Μετά από κάτι μέρες ήρθε να κοιμηθεί σπίτι μου, καθίσαμε στο κρεβάτι κάναμε πάλι κάτι και μετά κοιμηθήκαμε αγκαλιά όλο το βράδυ δεν με άφηνε από τα χέρια του ακόμα κι αν πήγαινα πιο κει αυτός με τράβαγε πίσω. Ξύπνησε με φίλησε για καλημέρα και μετά πήγε σχολή, μετά έφυγε και πήγε για κάτι μέρες Θεσσαλονίκη και είχαμε να βγούμε 2 βδομαδες σχεδόν αλλά συνεχίσαμε να μιλάμε κάθε μέρα ασταμάτητα. Γύρισε λοιπόν από Θεσσαλονίκη και μετά από κάτι μέρες μου είπε το εξής: «Γενικά πιέζομαι φουλ αυτό το καιρό με τη σχολή και τη δουλειά. Έχει αλλάξει η διάθεση μου και θέλω να περάσω χρόνο για τον εαυτό μου. Δεν νομίζω ότι μπορώ να βγαίνω με κάποιο άτομο αυτόν τον καιρό. Στο λεω για να δικαιολογηθώ που είμαι άφαντος και να ξέρεις και σύ τι συμβαίνει» εγώ έβαλα τα κλάματα αλλά του έστειλα πως όλα εντάξει και ότι χρειαστεί θα είμαι εδώ. Πέρασαν οι μέρες και χθες του έστειλα ότι μου λείπει και ότι μπορεί να είναι λάθος που του το λέω αλλα ένιωσα την ανάγκη να του το πω. Μου απάντησε πως καλά έκανα και του το είπα και μετά τον ρώτησα πως είναι μου είπε τα νέα του και εγώ του είπα τα δικά μου και έχουμε ξεκινήσει πάλι μια μικρή κουβέντα όπως πριν σταματήσουμε να μιλάμε. Δεν ξέρω όμως τι να κάνω θέλω να του πω, πως θέλω να το προσπαθήσω μαζί τοθ Γιατι μου αρέσει παρα πολύ αλλά δεν ξέρω πως να τοθ το πω και δεν θέλω να τον πιέσω. Μου αρέσει πραγματικά και έχω πολύ καιρό να νιώσω έτσι για κάποιο άτομο, αλλά φοβάμαι, φοβάμαι πολύ μήπως δεν θέλει. Απλα το μόνο που δεν ξέρω είναι πως να του ξεκινήσω αυτή την κουβέντα για εμάς τους 2.

Καταρχην,δεν ακούω τις δικαιολογίες τύπου "πιεζομαι αυτόν τον καιρό" κλπ.Οταν ένα άτομο σε ενδιαφέρει γυρνάς τον κόσμο ανάποδα.

Στο πρώτο μέρος από το κείμενο σου,βλέπω έναν άνθρωπο τρυφερό,που ενδιαφέρεται για εσένα και θέλει να το πάτε πιο σοβαρά.Ειναι μάστιγα πλέον εκείνοι που δείχνουν κάτι τέτοιο και μετά από λίγο καιρό το γυρνάνε ,δεν μου κάνει εντύπωση.Ειναι τεράστιο λάθος να δίνεις ελπίδες σε έναν άλλο άνθρωπο και μετά να δίνεις μια κλωτσιά ρίχνοντας τον από το ροζ του συννεφάκι που εσύ ο ίδιος τον ανέβασες εκεί .

Όταν σου λέει κάτι που σε πειράζει,σε στεναχωρεί,σε αδικεί καλό είναι να του το λες.Να προστατεύεις τον εαυτό σου.Πχ όταν σου έστειλε αυτό το μύνημα που σου εξήγησε τον λόγο που πήρε απόσταση,εγώ στην θέση σου θα απαντούσα "Ναι οκευ,απλά αυτά καλό είναι να λέγονται εξαρχής,γιατί δεν μου είπες ούτε είδα κάτι τέτοιο"

Πολύ πιθανών να βρήκε κάποια άλλη,η να μην ήθελε από την αρχή να προχωρήσετε.Οτι και από τα δύο αν είναι να ξέρεις πως εσύ δεν έχεις καμία ευθύνη για αυτό,ούτε μπορείς να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις.Οσο θα προσπαθείς θα πληγωνεσαι.

Για εμένα είναι πολύ σημαντικό ,το να εξωτερικευω αυτά που αισθάνομαι ασχέτως με το αν θα έχουν ανταπόκριση η όχι.Δεν χρειάζεται παρόλα αυτά να τα εξωτερικευσεις στον ίδιο γιατί αλήθεια σου λέω αγάπη μου,αν σε ηθελε δεν θα χρειαζόταν να βρεις τα κατάλληλα λόγια για να τον πείσεις για αυτό.

Πάρε μια φίλη σου τηλέφωνο και μιλά της για το πώς αισθάνεσαι.Εναν φίλο.Γραψτα σε μια σελίδα χαρτί,οτιδήποτε.

Είναι δυνατόν να του στέλνεις "μου λείπεις" και να απαντάει "καλά έκανες που μου το είπες"???Θα σκίσω τα πτυχία μου,🤣...Όχι κοπέλα μου ,καλύτερα να κοπεί τώρα που είναι αρχή γιατί αργότερα θα σου είναι πολύ πιο δύσκολο.Ακολουθα το παράδειγμα της κοπέλας σε ένα προηγούμενο ασκ που τον διέγραψε από τα σοσιαλ.Βοηθαει,είναι απελευθερωτικό.

[justforbooks]

Πέθανε η Μαρία Λαϊνά, εξέχουσα Ελληνίδα ποιήτρια, τιμημένη με το Βραβείο Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη Ακαδημίας Αθηνών το 2014 και το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Γραμμάτων 2022. Ήταν 76 ετών. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη ποιητική φωνή, χαμηλόφωνη και αντιδραματική, όπου το μυστήριο της ζωής αναφαίνεται χωρίς μεγάλα λόγια, με γυμνές λέξεις και γυμνές εικόνες, και τη διαρκή αίσθηση της απουσίας του άλλου.

Όταν η LIFO τής είχε ζητήσει να ορίσει η ίδια την ποίησή της, απάντησε με ανάλογο τρόπο: «Δυσκολεύομαι να μιλώ για τα έργα μου. Θα πω κάτι που θα φανεί ίσως περίεργο: δεν μπορώ να περιγράφω με λέξεις τις λέξεις μου. Θα πω, λοιπόν, μόνο δυο κουβέντες: Μιλά για τη μοναξιά και γι' αυτό που μπορεί να βλέπουν κάποιοι άνθρωποι και να μην το βλέπουν κάποιοι άλλοι.»

Αυτοβιογραφούμενη στη LIFO, είχε πει τα ακόλουθα:

Γεννήθηκα στην Πάτρα. Ο πατέρας μου ήταν καπνοβιομήχανος. Είχε στρέμματα καπνού και ένα εργοστάσιο. Η μεγαλύτερη αδερφή μου πέρασε την Κατοχή χωρίς να της λείψει τίποτα. Το ίδιο κι εγώ. Δεν καταλάβαμε στερήσεις γιατί έρχονταν οι Ιταλοί, παίρνανε τσιγάρα και μας έδιναν διάφορα. Έχω ακόμα ένα ακορντεόν. Δηλαδή ό,τι έχουμε, από τα τσιγάρα προέρχεται. Όμως, στην πορεία ο πατέρας μου τα έχασε όλα.

Η μαμά μου τρελάθηκε. Ήθελε έναν άλλο άντρα κι ενώ με τον πατέρα μου συμφώνησε σε διαζύγιο, οι Πατρινοί πέσαν να τη φάνε, για να μη γίνει σκάνδαλο. Τελικά ήρθαμε στην Αθήνα όταν ήμουν 9 ετών. Μέναμε σε ένα νεοκλασικό στα Άνω Πατήσια. Στην οδό Πόρου. Η αλήθεια είναι ότι ήρθαμε στην πρωτεύουσα για να απελευθερωθούν οι γονείς μας και να καταφέρουν να χωρίσουν. Με τον πατέρα μου έκτοτε κρατήσαμε ελάχιστες σχέσεις.

• Προέρχομαι κατ' ουσίαν από δύο πλούσια σόγια. Απλώς εγώ δεν έχω λεφτά. Ο αδερφός της μαμάς μου είχε την εταιρεία Bic. Με ενοχλούσε πάντα το ότι μας ζούσε ο αδερφός της, παρόλο που ήταν ένας πολύ γλυκός τύπος. Ένιωθα τη βοήθειά του και τη γενναιοδωρία του ως προσωπική μου ήττα.

• Το σχολείο που τελείωσα ήταν το 8ο των Πατησίων. Μεικτό και από τα μεγαλύτερα σχολεία της Αθήνας. Αλλά είχε και άχρηστους καθηγητές. Πήγαινα για χημικός και τελείωσα το πρακτικό. Τότε στα πρακτικά ρίχνανε όλους τους άχρηστους φιλόλογους. Τελικά, βρέθηκα στη Νομική γιατί η φιλόλογός μου, διαβάζοντας τις εκθέσεις μου, μου είπε «Λαϊνά, τι δουλειά έχεις εσύ εδώ; Φύγε. Δεν είσαι για πρακτικό».

• Οι πιο φωτισμένοι δάσκαλοί μου ήταν μαθηματικοί και φυσικοί. Τα πιο λαμπρά παραδείγματα αργότερα στη Νομική ήταν ο Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης, ο Πεσμαζόγλου, ο Ζολώτας, που μας δίδασκε πολιτική οικονομία κι όταν έμπαινε στην αίθουσα έτριζαν τα παπούτσια του. Αριστοκράτης, πολύ στυλάτος. Αυτοί ήταν τα αστέρια. Επίσης, θυμάμαι ότι στον Μαγκάκη κατέφθανε ακροατήριο και από άλλες σχολές. Συνωστιζόμασταν στους διαδρόμους. Εξαιρετικής ευγλωττίας, γνώσης, ευγένειας άνθρωπος. Χαιρόσουν να τον ακούς.

Όταν τελείωσα, σκέφτηκα να γίνω δικηγόρος, αλλά το απέρριψα διότι δεν μπορούσα να ντύνομαι όπως έπρεπε. Δεν άντεχα το κοστουμάκι. Πήγα μια φορά στο δικαστήριο και τα παράτησα. Με το τακουνάκι και το ταγέρ δεν μπορούσα. Είπα «φεύγω».

• Αυτό που με ενδιέφερε μικρή περισσότερο από καθετί ήταν το διάβασμα. Έχω ψάξει μέχρι και σκουπιδοτενεκέ για να βρω κάτι να διαβάσω. Η μητέρα μου έφτανε στα όρια της απελπισίας. Πήγαινε στα βιβλιοπωλεία και δανειζόταν βιβλία για μια δραχμή, γιατί δεν μπορούσε να τα αγοράσει. Μου τα έφερνε και μέχρι το απόγευμα τα είχα τελειώσει. Μη φανταστείτε, στο σπίτι μας δεν διάβαζε κανείς. Στο πατρικό μου δεν είχαμε καν βιβλιοθήκη. Έχω διαβάσει Ντοστογιέφσκι στα 16 μου, ας πούμε. Όλον. Τόσο, που τώρα θέλω να τον ξαναδιαβάσω, αλλά δεν μπορώ. Τον Τσβάιχ όλο. Πήγαινα στα σπίτια των άλλων, άνοιγα τις βιβλιοθήκες κι έπαιρνα βιβλία.

• Στα 17 έγραψα το πρώτο ποίημα. Ήθελα να εκφράσω την ερωτική απογοήτευση που πέρασα. Του 'δωσα και κατάλαβε. Εγώ πίστευα πως αυτό το πρώτο μου βιβλίο ήταν μια κουταμάρα, αλλά με έκπληξη διαπίστωσα πως κάποιοι με ενθάρρυναν. Έτσι είπα «θα γίνω ποιήτρια». Ένας από εκείνους ήταν ο Σαχτούρης. Με φώναξε στη Φωκίωνος Νέγρη και ήπιαμε καφέ. Μου είπε: «Κυρία Λαϊνά, βλέπω εδώ κάποια πράγματα. Τα πράγματα δεν τα γράφουμε όταν μας πονάνε, τα γράφουμε όταν δεν μας πονάνε πολύ, αλλά μας πονάνε ακόμα». Εγώ τότε ήμουν μειράκιο, αλλά τα λόγια του τα τήρησα όσο ��πόρεσα.

• Πριν πάρω το Κρατικό Βραβείο ο Σαχτούρης μου έστειλε μια καρτούλα. Μου έλεγε ότι τα ποιήματα που είχα στη συγκεκριμένη συλλογή ήταν από τα ωραιότερα που είχε διαβάσει στη ζωή του. Κάθισα εδώ κι έκλαψα. Δεν με ενδιέφερε καθόλου το βραβείο. Ακόμα συγκινούμαι όταν το θυμάμαι. Πήγαινα και τον έβλεπα – περίεργος άνθρωπος, δεν μίλαγε. Μπορούσαμε να καθόμαστε δέκα λεπτά αμίλητοι. Ερχόμουν σε απελπισία μερικές φορές. Έμενε σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι. Είχε μια πλαστική ντουλάπα. Με κοιτούσε. Και τον κοιτούσα. Και σκεφτόμουν, «τι να πω τώρα;». Ώσπου κάποια στιγμή μου είπε: «Κυρία Λαϊνά, γράφετε;». Του απαντώ: «Κύριε Σαχτούρη, γράφω». Μου λέει: «Να γράφετε, γιατί θα έρθει η στιγμή που δεν θα μπορείτε να γράψετε».

• Μερικά ποιήματά μου είναι καλά. Για παράδειγμα, για τον στίχο «Λατρεύτηκε κανείς εδώ; / Υπήρχε κάποιος / ή πέρασε απλώς ο χρόνος και άφησε την ομορφιά του;» καμαρώνω. Με κατηγορούν συχνά ότι δεν ενδιαφέρομαι για το κατ' εξοχήν ελλαδικό στοιχείο. Δεν με ενδιαφέρει. Εμένα με ενδιαφέρει ο άνθρωπος. Δεν καταγράφω την επικαιρότητα. Με επηρεάζουν αυτά που συμβαίνουν, αλλά αυτό μπορεί να το μεταγράψω σε μυρμήγκι, σε δέντρο. Ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη την τέχνη όταν είναι ευτυχισμένος. Έτσι πιστεύω. Η τέχνη είναι παρηγοριά, έτσι έχει πει ο Φρόιντ.

• Δεν με ενδιαφέρει πολύ το γράψιμο, να σας πω την αλήθεια. Με ενδιαφέρει ο έρωτας, τα ταξίδια, τα εικαστικά, οι εικόνες, η φύση. Ξέρω μουσική: πιάνο, κιθάρα, ακορντεόν. Έχω και δίπλωμα. Τα μαθηματικά έχουν σχέση με τη μουσική και τα μαθηματικά και η μουσική έχουν σχέση με την ποίηση. Σου διδάσκουν οικονομία στον λόγο και ρυθμό. Δεν μπορώ χωρίς ρυθμό. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη δυσκολία μιας μετάφρασης. Καμιά φορά περνάω δύο μέρες για να βρω ένα τετρασύλλαβο προπαροξύτονο επίθετο. Όταν το βρίσκω, χοροπηδάω. Νιώθω χαρά σαν παιδί.

• Το πρώτο έργο μου που παίχτηκε στο θέατρο ήταν ο Κλόουν. Κατ' ουσίαν, δεν είναι θεατρικό, είναι ένας παραληρηματικός μονόλογος που τον έγραψα με ραγκτάιμ. Αν μου σταμάταγες τη μουσική, σταμάταγα να γράφω. Η Πασιέντζα είναι ένα έργο που αγαπώ ιδιαίτερα και θα ήθελα να το δω να ανεβαίνει, γιατί είναι λίγο διεστραμμένο. Δεν μου αρέσουν οι απλές ιστορίες. Ο άντρας, η γυναίκα που τον άφησε και όλα αυτά. Θα σας πω κάτι περίεργο. Μου παραγγέλνουν έργα για γυναίκες κι εγώ γράφω για άντρες. Και στο Δέντρο, που παίζεται τώρα, υπάρχει μόνο μία γυναίκα.

Δυσκολεύομαι να μιλώ για τα έργα μου. Θα πω κάτι που θα φανεί ίσως περίεργο: δεν μπορώ να περιγράφω με λέξεις τις λέξεις μου. Θα πω, λοιπόν, μόνο δυο κουβέντες: Μιλά για τη μοναξιά και γι' αυτό που μπορεί να βλέπουν κάποιοι άνθρωποι και να μην το βλέπουν κάποιοι άλλοι. Και θα ευχαριστήσω τη Χρύσα Καψούλη και την ομάδα της για τη δουλειά που έκαναν. Όσο και να φαίνεται περίεργο, θέατρο μπορώ να γράψω έχοντας γύρω μου στο ίδιο τραπέζι τους φίλους μου. Όταν γράφω ποιήματα, ούτε στο διπλανό δωμάτιο δεν θέλω άνθρωπο.

• Έχω σταματήσει να διδάσκω. Η διδασκαλία μού άρεσε πολύ. Νομίζω ότι μου έδιναν τους χειρότερους μαθητές. Με ενδιέφερε να βάλω στο μυαλό του άλλου το ότι η γλώσσα είναι σαν τα μαθηματικά. Ήταν φοιτητές και όταν έμπαινα στην τάξη τρόμαζαν. Φαίνεται ότι έχω μια φάτσα αυστηρή. Με ενδιέφερε να πάρει το μυαλό μπροστά. Με κάποιους κρατώ επαφή και μου στέλνουν και δωράκια. Σταμάτησα επειδή θύμωσα. Θυμώνει ο άνθρωπος. Μεγάλη ιστορία. Πάντως, ήταν σπουδαία ευχαρίστηση να παίρνουν μπρος οι μαθητές, να ξεθαρρεύουν, να γίνεσαι φίλος τους. Αλλά το εξάμηνο περνούσε γρήγορα, έφευγαν κι έκλαιγα. Κι ερχόντουσαν άλλα παιδιά και εκεί στενοχωριόμουν πάρα πολύ. Κάποια στιγμή μου βγήκε η ψυχή.

• Θυμώνω. Και αδικαιολόγητα πολλές φορές. Όμως τον ξεσπάω το θυμό. Ο γιατρός μού είπε ότι θα πεθάνω με υγιή καρδιά μάλλον. Συνήθως με θυμώνουν η αχαριστία και η αγνωμοσύνη. Την έχω εισπράξει. Και μάλιστα συνδυασμένη με αδιαφορία. Δεν αντέχω τους ανθρώπους που φέρονται σαν να τους χρωστά πράγματα η ζωή. Με θυμώνει επίσης η ασχήμια. Γίνομαι έξαλλη με την απουσία αισθητικής. Έχω χαλάσει σχέση επειδή είδα ρούχο που δεν μου άρεσε. Ένα κίτρινο, συγκεκριμένα. Μου αρέσει πολύ το μαύρο και το κόκκινο.

Σιχαίνομαι, επίσης, τους ανθρώπους που έχουν μια αφροντισιά αισθητική, που παχαίνουν από αδιαφορία όχι μόνο απέναντι στον εαυτό τους αλλά και απέναντι στον διπλανό τους. Είναι σαν να σου λένε: «Εμένα θα μου δώσουν σημασία και ας είμαι έτσι». Είναι ένας εγωισμός και μια αδιαφορία προς τους γύρω που δεν αποδέχομαι. Εγώ, από την άλλη, δυστυχώς είμαι ανορεξική. Αν μου φέρετε πετροσωλήνες, θα φάω πέντε πιάτα. Αν μου δώσεις κακό φαΐ, δεν το τρώω.

• Το ωραιότερο μέρος που επισκέφθηκα είναι το Μαρόκο. Σκοπεύω σύντομα να πάω πάλι στην Ταγγέρη. Είναι συγκλονιστικό μέρος. Κι ας με ενοχλεί ο τρόπος που συμπεριφέρονται στις γυναίκες. Σου κολλάνε, σε τραβάνε. Κάποια στιγμή αγανάκτησα και άρχισα να τους βρίζω στα ελληνικά. Αφήστε που στα ταξί πρέπει να κάνεις την προσευχή σου για να φτάσεις ζωντανός. Και η Ινδία, όμως, ήταν σπουδαία εμπειρία. Κι ας βγήκα άρρωστη μετά την επίσκεψή μου στο Βαρανάσι. Σταμάτησα να τρώω. Με βιταμίνες κρατιόμουνα. Να σκεφτείτε ότι στο αεροδρόμιο, έτσι αδύναμη κι αδύνατη που με είδαν, με έψαξαν για ναρκωτικά.

• Ξυπνάω πολύ πρωί. Και στις 2 να κοιμηθώ, στις 7 είμαι όρθια. Προτιμώ να δουλεύω το πρωί, διότι 11 π.μ. με 3 μ.μ. λειτουργεί το σύστημα. Το βράδυ βγαίνω λίγο. Ιδιαίτερα το καλοκαίρι. Τώρα που το σκοτάδι πέφτει από τόσο νωρίς, στενοχωριέμαι. Τηλεόραση δεν ανοίγω. Ραδιόφωνο ακούω. Το Ντεσεβό μου το έχω ακόμα, αν και δεν το πολυχρειάζομαι πια. Για να γράψω χρησιμοποιώ το κομπιούτερ. Δυστυχώς, δεν γράφω στο χέρι πια. Παλαιότερα χρησιμοποιούσα γραφομηχανή και μου άρεσε πολύ. Είχε ήχο. Μου έκανε κάτι. Μετά αναγκάστηκα να προσαρμοστώ στην τεχνολογία γιατί μου ζητούν τα κείμενα σε ηλεκτρονική μορφή.

• Τα καλοκαίρια δεν μου αρέσει η Αθήνα. Ούτε ο χειμώνας μου αρέσει. Θα έμενα σε μια πόλη που έχει κοντά της θάλασσα. Όμως, θα μου άρεσε να μένω στο Βερολίνο. Το λατρεύω, τα τελευταία τρία χρόνια έχω πάει τρεις φορές. Οι Βερολινέζοι δεν είναι πολύ Γερμανοί, είναι άλλου τύπου άνθρωποι. Βρίσκεις σε αυτή την πόλη κάτι μπαράκια που στην είσοδο έχουν ένα μικρό βιβλιοπωλείο, έναν πάγκο με παλιά βιβλία, μια κουβερτούλα που δανείζεσαι για το κρύο, ακούς μια μουσικούλα πολύ γλυκιά, το βράδυ έχουν μια παράσταση.

Πάντα ξεκινούσα να πάω εδώ, εκεί και στο ενδιάμεσο όλο και κάτι έβλεπα και με αιχμαλώτιζε. Και ξέρετε και κάτι άλλο; Έχουν τρομερό σεβασμό στα δέντρα. Φιλοξενήθηκα μια μέρα σε ένα σπίτι και είδα ένα κλαδί –φιλύρα– να μπαίνει στην κυριολεξία μέσα στο σπίτι. Σχεδόν επάνω στο κρεβάτι τους. Δεν μπορούσαν να το κόψουν. Το κλαδί, όχι το δέντρο. Επίσης, με ευχαριστεί η απίστευτη ευγένειά τους. Μπαίνω μια μέρα στο μετρό και σταματάει μια ηλικιωμένη, 90 ετών περίπου, που προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Στο Βερολίνο δεν έχω φοβηθεί ποτέ. Έχω φοβηθεί στη Νέα Υόρκη.

• Στη γειτονιά μου, το Παγκράτι, έχει αλλάξει ο πληθυσμός. Γενικά, δεν φοβάμαι. Όμως, τώρα τελευταία συλλαμβάνω τον εαυτό μου να γυρίζω και να κοιτάζω όταν ακούω βήματα πίσω μου. Κάποτε εδώ ζούσαν άνθρωποι όμορφα ντυμένοι. Πάει, τέλειωσε αυτό. Καθημερινά, όταν βγαίνω βόλτα το πρωί, παίρνω κάποιον και τον βάζω στον φούρνο να του ψωνίσω κάτι να φάει. Δεν μου κοστίζει τίποτα φοβερό. Βλέπω τις κυρίες απέναντί μου που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, κι εγώ κάπως δυσκολεύομαι. Θα αποφάσιζα να ζήσω στην εξοχή, γιατί είμαι βαρεμένη με τη φύση. Στην Αθήνα μένω επειδή εδώ είναι οι φίλοι μου. Αλλά όταν βρεθώ κοντά στη θάλασσα, είμαι ευτυχισμένη. Παλιά ήμουν κολυμβήτρια και κολυμπούσα χειμώνα-καλοκαίρι.

• Δεν θέλω πολλούς ανθρώπους γύρω μου. Δεν θέλω χαιρετούρες, δεν θέλω συγχαρητήρια. Δεν τα πιστεύω. Και δεν με ενδιαφέρουν. Θέλω λίγους. Από την άλλη, δεν προτιμώ τη μοναξιά. Παρέα θέλω. Αλλά ξέρετε, οι άνθρωποι που μένουν μόνοι τους γίνονται ιδιότροποι με τα χρόνια. Κάποιος φίλος μου μού έχει πει ότι είμαι παραπλανημένη αισιόδοξη. Επίσης, έχω κι ένα ακόμα ελάττωμα: δεν είμαι τακτική και χάνω τα πράγματα που αγαπώ. Τα γυαλιά που αγαπάω, το πορτοφολάκι μου, το στυλό που μου αρέσει – παρόλο που το κρατάω σφιχτά στο χέρι μου. Μια βεντάλια της αδερφής μου την άφησα στο ταξί. Ένας άλλος φίλος μου έχει πει «δεν χρειάζεται να δουλεύω, αρκεί να έρχομαι από πίσω σου».

• Τους διαβάζω τους νέους ποιητές και δεν θέλω να φανεί αλαζονικό, αλλά καταλαβαίνω πολύ εύκολα αν κάποιος αξίζει. Αξίζει κάποιος αν έχει έναν δικό του τρόπο, μια παραξενιά –η παραξενιά για μένα είναι συστατικό της ποίησης–, γιατί αν λες τα ίδια και τα ίδια και λες και τον καημό σου, δεν γίνεται τίποτα.

• Ένας, λοιπόν, που μου αρέσει είναι ο Γιάννης Τζανετάκης. Είναι περίεργο, γιατί ενώ δούλευε σε ένα περιοδικό κυριλέ και βλέπεις έναν άνθρωπο τυπικό, τακ, σ' τη ρίχνει.

• Γράφω. Τη συνέχεια του Νοήματος. Τη δεύτερη πράξη. Τι να κάνω, παιδιά; Έτσι γεννήθηκα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?