#μπήκε

[romios-gr]

Μ. Κοττάκης: Η μισή πολιτική μας τάξη μπήκε στη Βουλή ξυπόλυτη και έγινε τώρα ζάπλουτη με τον… μισθό του βουλευτή (κανείς δεν το πιστεύει!) Πρώτα ολίγο ρεπορτάζ και έπειτα ανάλυση των επιπτώσεων των γεγονότων στους τρέχοντες συσχετισμούς. Το Μέγαρο Μαξίμου έχει εδώ και καιρό μια πληροφορία. Αμέσως μετά την επικράτησή του στις εσωκομματικές εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου ο Στέφανος Κασσ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/m-kottakis-i-misi-politiki-mas-taxi-mpike-sti-voyli-xypolyti-kai-egine-tora-zaployti-me-ton-mistho-toy-voyleyti-kaneis-den-to-pisteyei/

[darkside-cookies]

Δεν θα έλεγα πως το μαύρισμα μου είναι ομοιόμορφο αλλά σίγουρα είναι ενδιαφέρον

[kalokairistoxwrio]

Ένα παιδί μπήκε για πρώτη φορά σε τρένο,

ένα αγόρι πήγε μια εκδρομή με τους φίλους του,

μία κοπέλα πήγε να δει το αγόρι της που τόσο αγαπούσε,

ένας παππούς πήγε να διευθετήσει τις δουλειές του

και ένα ζευγάρι πήγε για να περάσει καλά.

Και δε γύρισαν.

Αυτοί και άλλοι τόσοι.

Και οι μάνες στα σπίτια να ωρύονται για τον χαμό των παιδιών τους και οι πατέρες να κλαίνε σιωπηλά για τη συμφορά που τους βρήκε.

Γιατί απλά κάποιος κάπου κάποτε αποφάσισε να «πάει κι όπου βγει»…

[psychotiko-epeisodio]

Σε εσένα που είναι να 'ρθεις...

Να ξέρεις ότι αγάπησα κάποιον πολύ κάποτε.Ειχα για εκείνον αυτό το είδος αγάπης για το οποίο μιλάνε χιλιάδες ποιητές και συγγραφείς ,την ανιδιοτελή αγάπη, αυτή που σε μετατραπεί στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου,μα συνάμα βγάζει στην επιφάνεια τις μεγαλύτερες ανασφάλειες σου,τους μεγαλύτερους φόβους σου.

Έτσι,την πάτησα.Την πάτησα γιατί ήμουν μικρή, ήμουν αφελής και πίστευα ότι τα ξέρω όλα.Οταν μου μιλούσαν έκλεινα τα αυτιά μου,υποστήριζα αυτά τα συναισθήματα με κάθε τρόπο και δεν άφηνα κανέναν να μου τα ακυρώσει.Ακομη και αν αυτός ο κάποιος ήταν ο άνθρωπος ο οποίος τον αφορούσαν,εγώ εμενα να πιστεύω σε εκείνα μέχρι τελικής πτώσης.

Νόμιζα πως οι άνθρωποι γύρω μου,λειτουργούσαν όπως λειτουργούσα εγώ.

Εκείνος ο κάποιος έφυγε λοιπόν,και μ'αφησε με χιλιάδες ανοιχτές πληγές τις οποίες δεν κατάφερα ποτέ να επουλωσω.Μεγαλωσα απότομα εκείνη την νύχτα και εμαθα -με τον δύσκολο τρόπο βεβαια-, πως η αγάπη δεν μπορεί να 'ναι πάντα αμοιβαία.Για την ακρίβεια, πως είναι σπάνιο να είναι αμοιβαία.Και γειωθηκα.

Από τότε,δεν μπόρεσα να βρω κάποιον κατάλληλα ιδανικό για να γίνει "ο εκείνος μου". Ύψωσα τα τοίχοι μου, ίσως επιτιδευμενα και τα έκανα να 'ναι φτιαγμένα από μπετό,ώστε αυτός που θα κάνει την προσπάθεια να τα διαπεράσει να μου αποδείξει ότι είναι διατεθημενος να μείνει .Κάνεις μέχρι τώρα δεν μπήκε στον κόπο και στην πρώτη δυσκολία το έβαζε στα πόδια .Έτσι γλίτωνα χρόνο, και ας με κούραζε η μοναξιά.

Σε εσένα που είναι να 'ερθεις για να μείνεις λοιπόν, να ξέρεις ότι πια έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο βαθιά πληγωμένο,με έναν άνθρωπο που ψάχνει να ζήσει κάτι από ταινία,γιατί έχει κουραστεί να ζει κυνικά και συμβατικά και όλα γύρω του να μοιάζουν ρουτινιασμενα.

Να ξέρεις ότι θα χρειαστεί να καταβάλεις μεγάλη προσπάθεια για να με κάνεις να σε εμπιστευτώ, να αφεθω,να σε ερωτευτώ.Δεν είμαι εκείνο το κοριτσάκι πια, αν και πολύ θα 'θελα.Καθε ίχνος αθωότητας χάθηκε εκείνη την νύχτα,και από τότε είμαι συνεχώς καχύποπτη και περίεργη .

Σε εσένα που είναι να έρθεις εν τέλη, όλα τα ποιήματα μου εσένα αφορούν.

[bl00dyghoul2]

Μόλις θυμήθηκα μια τύπισσα από την Βουλγαρία που είχε έρθει στο χωριό μου ένα καλοκαίρι για διακοπές και είχαμε μιλήσει στο ινστα για να βγούμε βόλτα. Δεν βγήκαμε ποτέ. Έναν χρόνο μετά έμαθα ότι μπήκε φυλακή επειδή δολοφόνησε την γιαγιά της..

Να προσέχετε με ποιους μιλάτε και βγαίνετε❤

[akrosalkool1ko]

2023

(άργησα λιγάκι)

Πέρασε κι άλλη μια χρονιά,

Μπορει να το γραφω 5 μήνες μετά αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ δεν λένε;

2023 λοιπόν,μια παράδοξη χρονιά με εμπειρίες άνω του νου μου,κλοτσους που επέτρεψαν στην τέχνη να ξανά έχει σφυγμό και αμέτρητες φορες που ξεστόμισα-σχεδόν ψιθυριστά πως πια μπορώ να πεθάνω ευτυχισμένη.

Κι ας μην ένιωσα ποτέ τι σημαίνει πραγματικά ευτυχία πιο πολύ ενθαρρύνθηκε ο ενθουσιασμός μου

Με έμαθε γνώσεις που σου μαθαίνει μια ντάμα,μια πουτανα και μια μάνα.

Ναι όλα μαζι,γιατί άλλωστε να μου δείξει έναν δρόμο που είναι μονόπλευρος;

Γιατί να μου δώσει ανοιχτοχέρα την ταυτότητα που τόσο καλά θάβει βαθιά μέσα της και τρέφει την ανασφάλεια μου όλες τις ώρες που το μυαλό δεν λέει να σκάσει;

Έτσι έπρεπε,έτσι και έγινε.

Για εμάς λοιπόν,τους αδέξιους, τους αφελείς ,τους βαθιά ρομαντικούς που η ομοιξαταληξία μπήκε σε δεύτερη μοίρα απτην πηγή έμπνευσης με αποτέλεσμα το νόημα που εκφράστηκε.

[solmeister13]

Έβαλα να ακουσω 'Το παλιό μου τετράδιο' και ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σου. Πρώτη φορά άκουσα το κομμάτι όταν πήγαινα 1η γυμνασίου. Το άκουγα on repeat ώρες ολόκληρες και ήθελα τόσο πολύ να φτάσω καιγω στην ηλικία των 16 για να μπορέσω να νιώσω, οπως πίστευα τότε, περισσότερο τα λόγια και το συναίσθημα. Φέτος λοιπόν στο λαιβ των Χριστουγέννων όταν μπήκε το κομμάτι αρχησα να κλαίω διότι κατάλαβα πως όχι μόνο έχω γίνει 16 αλλά σε 2 μήνες από τότε , τον Φεβρουάριο, θα έκλεινα τα 18 και θα τελείωνα το λύκειο. Δεν κατάλαβα πως πέρασε ο καιρός και δεν ήθελα κι όλας να περάσει.Πάντως ήθελα να σου πω ένα τεράστιο ευχαριστώ που ουσιαστικά με την μουσική σου με μεγάλωσες και ήσουν δίπλα μου, κατά κάποιο τρόπο, όλα αυτά τα σχολικά χρόνια στις δύσκολες στιγμές , όταν ένιωθα μόνη μου , όταν δεν έβρισκα σε τίποτα νόημα και έγινες ο λόγος που 'έκλεισα στο συρτάρι την θηλιά'. Ήσουν , είσαι και θα είσαι ο φύλακας άγγελος πολλών ανθρώπων εκεί έξω είτε σε ανακάλυψαν πρόσφατα είτε σε ακούν χρόνια. Η μουσική σου συνοδεύει στιγμές της ζωής μας. Ξεχειλίζεις ταλέντο και δεν σταματάς να μας εκπλησσεις με τα κομμάτια σου. Είσαι ο πιο γλυκός άνθρωπος που έχω γνωρίσει.Σε ευχαριστώ για όλα.

<3

Σε ευχαριστώ εγώ για κάθε λέξη, συνεχίζουμε το ταξίδι μας <3 <3

[ioannazoik]

Ο ήλιος μπήκε κρυφά από τις χαραμάδες των παραθύρων κι εμφάνισε το γυμνό σου σωμα. Χαϊδεύω κάθε σημείο του κορμιού σου δίνοντας υγρά φιλιά στο λαιμό.

Σηκώνομαι δύο τοστ κι ζεστό καφέ έτοιμο σε ένα δίσκο. Η φασαρία σε ξυπνά κι βάζεις μια μπλούζα για να καλύψεις το σώμα σου.

Το μπαλκόνι μας έτοιμο μας καλοδέχεται και μου στρίβεις ένα τσιγάρο μέχρι να φέρω το πρωινό. Καθόμαστε απέναντι κι καλωσορίζουμε την ζωή που γλυκά μας παρασέρνει στο έρωτα.

Απλό, λιτό και ζεστό... Αυτό είναι η ευτυχία μου. Εσύ είσαι η ευτυχία μου!

[saka1am]

Πέμπτη απόγευμα. Αποφασίζεις να φτιάξεις chicken nuggets στο air-fryer. Η συνταγή του Άκη λέει να αφήσεις το κοτόπουλο να ξεκουραστεί στο ψυγείο για 40 λεπτά.

Η υποψία ADHD που έχεις, σου λέει τράβα για περπάτημα ρε μαλακα, μια χαρά μέρα έχει, ωραία χρώματα στον ουρανό της Πάτρας και τα cirrus δίνουν μια υποψία πορτοκαλί και ροζ στον ουρανό. Ετοιμάζεσαι. Κλείνεις την πόρτα. Ταυτόχρονα η πόρτα του πάνω διαμερίσματος ανοίγει και κλείνει.

Περπατάς δίπλα στην θάλασσα, έχει δροσιά. Ο κόσμος περνά δίπλα σου, ο καθένας στον δικό του μικρόκοσμο. Στα ακουστικά παίζει για 3η φορά το ίδιο τραγούδι από την ώρα που ξεκίνησες, σου δίνει ρυθμό. Στο βήμα. Και στην σκέψη.

Βλέπεις την ώρα και παίρνεις τον δρόμο της επιστροφής. Το μόνο που σκέφτεσαι πλέον είναι τα εν δυνάμει τρυφερά chicken nuggets. Γιατί δύο πράγματα σε χαλαρώνουν: το περπάτημα και το μαγείρεμα.

Κλείνεις ξανά την πόρτα του διαμερίσματος σου και πηγαίνεις στην κουζίνα, η ένταση στα ακουστικά στον Θεό. Ανοίγεις την εξωτερική πόρτα της κουζίνας, γιατί μπήκε καλοκαίρι, κάνει ζέστη και μόλις γύρισες από τρία χιλιόμετρα περπάτημα.

Ακούς σκυλιά να γαβγίζουν μέσα από τα ακουστικά σου. Και λες τι σκατα. Και βγάζεις το ένα ακουστικό, ταυτόχρονα η μουσική σταματά και ακούς το ζευγάρι από πάνω να πηδιεται σαν να μην υπάρχει tomorrow που λένε και στο χωριό μου.

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Ps: τελικά βγήκαν τρυφερά τα chicken nuggets, μπράβο Άκη.

[lu-in-the-sky-w-diamonds]

Μπαίνουμε στο λεωφορείο για να πάμε στο πανεπιστήμιο. Ησυχία. Πρώτη φορά υπάρχει αυτή η ησυχία σε αυτό το δρομολόγιο, συνήθως όλοι μιλάμε. Περπατάω στο πανεπιστήμιο. Ησυχία. Περιμένω σε ένα παγκάκι έξω απ την αίθουσα την φίλη μου για να μπούμε και προσέχω ότι είναι πρωί και δεν βλέπω τόσα παιδιά στην σχολή. Ησυχία. Οι καθηγητές άρχισαν να ακυρώνουν τα μαθήματά τους ο ένας μετά τον άλλον, ο δικός μας μόλις μπήκε μας αντίκρισε και προσπάθησε να χαμογελάσε. Ησυχία. "Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι μετά το τραγικό συμβάν στα Τέμπη ήρθαμε να κάνουμε μάθημα. Με θύματα συμφοιτητές σας. Στην ηλικία σας ήταν. Σαν εσάς". Ησυχία. Άδειες οι θέσεις, άδειοι οι χώροι παντού, πώς να γεμίσουν?... δεν είμαστε όλοι εδώ... λείπουν 57. Ησυχία. Δεν ξέρω κανένα από τα παιδιά που σκοτώθηκαν, αλλά όλες αυτές τις μέρες νιώθω ότι έθαψα τους φίλους μου. Ησυχία.

[justforbooks]

Είναι τρομερό μια γυναίκα να καταφεύγει σε αστυνομικό τμήμα επειδή κινδυνεύει η ζωή της, εκεί να την αντιμετωπίζουν σαν μια ταλαιπωρία που τους χαλάει την ήσυχη βάρδια και τελικά να δολοφονείται ακριβώς έξω από το αστυνομικό τμήμα επειδή της είπαν «πάρε το 100» και κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μην την αφήσει να φύγει ή να τη συνοδεύσει μέχρι το 100 να έρθει (αν ερχόταν ποτέ).

Είναι τρομερό να παίρνεις τηλέφωνο το 100 επειδή κινδυνεύει η ζωή σου κι ο αστυνομικός να σε αντιμετωπίζει πιο αδιάφορα από όσο θα σε αντιμετώπιζε δυσαρεστημένος υπάλληλος σουβλατζίδικου που έχεις πάρει τηλέφωνο για να παραγγείλεις δυο πίτα γύρο απ’ όλα.

Είναι τρομερό να ζητάς βοήθεια για να γυρίσεις σπίτι σου επειδή ξέρεις ότι μπορεί να μη βγάλεις το βράδυ και να σου λένε «το περιπολικό δεν είναι ταξί», με αποτέλεσμα να καταλήξεις να μεταφέρεσαι με νεκροφόρα.

Είναι τρομερό ένα βίαιο τσογλάνι με συλλήψεις για πρέζα και επιθέσεις σε αστυνομικούς, ένας τύπος που έχει μηνυθεί για ξυλοδαρμό και βιασμό να κυκλοφορεί ελεύθερος.

Είναι τρομερό μια μήνυση για βιασμό και ξυλοδαρμό να ανακαλείται επειδή το μόνο που έχει να κερδίσει το θύμα είναι να εξαγριώσει ακόμα περισσότερο τον κακοποιητή του ο οποίος ακόμα κι αν καταδικαστεί μετά από πολλά χρόνια είτε δεν θα μπει καθόλου φυλακή είτε θα μπει για ένα μικρό χρονικό διάστημα.

Είναι τρομερό να σκέφτεσαι ότι αν ένας αστυνομικός είχε προλάβει να ξαπλώσει τον δολοφόνο πριν μαχαιρώσει τη γυναίκα θα δικαζόταν και πιθανόν να καταδικαζόταν για φόνο.

Είναι τρομερό να ακούς για υποστελεχωμένα αστυνομικά τμήματα όταν ξέρεις ότι η ελληνική αστυνομία είναι αναλογικά η τρίτη μεγαλύτερη σε προσωπικό αστυνομία στην Ευρώπη.

Συγγνώμη αν ξεχνάω και άλλα τρομερά από την υπόθεση της γυναικοκτονίας στους Αγίους Αναργύρους αλλά όσα τρομερά κι αν σκεφτώ ακόμα, κανένα δεν πρόκειται να ξεπεράσει το πιο τρομερό από όλα. Αυτό που από μόνο του δείχνει το μέγεθος του ξεχαρβαλώματος στο οποίο βρίσκεται η χώρα και να αποδείξει ότι το μέλλον της, αν υπάρχει, είναι σκοτεινό.

Γιατί από όλα τα τρομερά της γυναικοκτονίας των Αγίων Αναργύρων, από όλα τα τρομερά της χώρας, τίποτα δεν είναι τόσο τρομερό όσο το ότι ένας καταδικασμένος σε φυλάκιση αστυνομικός συνέχιζε να είναι αστυνομικός. Ότι ένας εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου, καταδικασμένος από την ελληνική δικαιοσύνη για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, υπηρετούσε κανονικά –σαν να μην τρέχει τίποτα– όντας σε πόστο φρουρού σε τμήμα, και απλώς ήταν «υπό απόταξη».

Αν αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να γίνει κατανοητό το ασύλληπτο μέγεθος της διάλυσης της χώρας, αν δεν αρκεί για να δείξει ότι εδώ δεν έχει κανένα μέλλον, αν αυτό δεν σας κάνει να ψάχνετε τα διαβατήριά σας και ευκαιρίες για δουλειά στο εξωτερικό, δεν ξέρω τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβετε ότι η Ελλάδα είναι μια καταδικασμένη υπόθεση.

ΥΓ - Για την περίπτωση αυτή μάθαμε εξαιτίας ενός φόνου. Ποιος ξέρει πόσες άλλες τέτοιες περιπτώσεις εγκληματιών «υπό απόταξη», κοσμούν το δυναμικό της ΕΛΑΣ;

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[fegg4ropetra]

"Σήμερα αγάπησα τους ανθρώπους λίγο παραπάνω..."

Σήμερα ξύπνησα με μηδενική διάθεση για ζωή. Κανένας συγκεκριμένος λόγος ή γεγονός.

Δεν ήθελα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Δεν ήθελα να κουνηθώ. Δεν ήθελα να βγω απ' το σπίτι μου. Δεν ήθελα να πάω δουλειά. Δεν ήθελα να δω άνθρωπο μπροστά μου.

Όμως βρήκα μια μικρή υπολειπόμενη δόση κουράγιου και σηκώθηκα απ' το κρεβάτι μου. Σκέφτηκα αν κάνω ένα μπάνιο ίσως νιώσω καλύτερα. Έβγαλα τα ρούχα μου και τα πέταξα σε μια άκρη χωρίς καμία όρεξη να τα μαζέψω εκείνη τη στιγμή και μπήκα για ένα γρήγορο ντουζ πριν τη δουλειά. Καθόμουν κάτω απ' το νερό για αρκετή ώρα και σκέψεις ξεκίνησαν να κατακλύζουν το μυαλό μου. Χαοτικές σκέψεις αρνητικές. Ανασφάλειες και κόμπλεξ ξεκίνησαν να βγαίνουν στην επιφάνεια και άρχισα να νιώθω αυτη την αίσθηση πως θέλω να κλάψω. Δεν κυλούσε όμως ούτε δάκρυ. Δεν μπορούσα να εκτονωθω να τα βγάλω από μέσα μου να ηρεμήσω. Έτσι βγήκα απ' το μπάνιο. Πέρασα στιγμιαία απ' τον καθρέφτη προσπαθώντας να μη κοιτάξω ούτε το γυμνό μου σώμα ούτε και το αμακιγιαριστο πρόσωπο μου. Ξέρω πόσο θα απεχθανομουν κάθε ίχνος της αντανάκλασης τους εαυτού μου. Με μεγάλη προσπάθεια ντυθηκα και ξεκίνησα για δουλειά. Χιόνι έξω, πάγος παντού και όλοι οι άνθρωποι την ώρα που εγώ πήγαινα δουλειά ετοιμάζονταν να πάνε για σκι.

Μπαίνω μέσα στο ξενοδοχείο, σκαναρω το χέρι μου να δηλώσω παρόν, όσο απών κι αν ένιωθα μέσα μου, και προσχώρησα προς τον χώρο του προσωπικού. Έβαλα τη στολή μου και μπήκα στη κουζίνα με τη μόνη παρηγοριά ότι μου έχουν μείνει άλλες 9 μέρες δουλειάς. Ξεκινάνε οι καλημέρες και τα χαμόγελα από όλους τους συναδέλφους και φυσικά ανταπεδιδα πάντα με το ίδιο χαμόγελο σαν να μη συμβαίνει τίποτα μέσα μου.

Τότε μπήκε μέσα εμάς εργάτης του ξενοδοχείου. Τον είχα γνωρίσει την πρώτη μέρα όταν μου έκαναν ξενάγηση στο ξενοδοχείο και μου είχε πει πως ο παππούς του ήταν Έλληνας και έτσι κάθε φορά περνάει να μου πει ένα καλημέρα.

"Everytime I walk in the kitchen you're the only person that's greeting everyone with a big smile" μου είπε και όντως ήταν ο πρώτος άνθρωπος σήμερα που του χαμογέλασα αληθινά.

Πέρασε η ώρα ενώ καθόμουν και δούλευα με τον Μιστρι, έναν απ' τους συναδέλφους μου στο ζαχαροπλαστείο και εκεί που μου εξηγούσε τι ήθελε να κάνω μου λέει

"You'll decorate this, I know you decorate very well"

Η καρδιά μου λίγο σφίχτηκε και χάρηκε που κάποιος αναγνώρισε τη δουλειά μου. Γιατί όσο σίγουρη κι αν νιώθω για τις ικανότητες μου, όταν το ακούς από 3ο άτομο, και αβίαστα χωρίς να ρωτήσεις, είναι αλλιώς.

Κάποια στιγμή το μεσημέρι όταν οι περισσότεροι φεύγουν γιατί δουλεύουν σπαστό εγώ έμεινα μόνη μου στο ζαχαροπλαστείο ήρθαν 2 κύριοι απ' τη λάντζα της κουζίνας και συζητούσαν στη γλώσσα τους εκεί στο πόστο μου. Κάποια στιγμή παρατήρησα ότι με κοιταξαν και μίλησαν για μένα αναφέροντας με ως μίνι. Έπειτα από λίγο ο ένας μου μετέφρασε πως ο άλλος είπε

"This girl is mini but has a big heart"

Δεν ξέρω αν ήταν ή όχι αλήθεια αυτό που μου μετέφρασε, αν και είναι και οι δύο αρκετά αξιόλογοι άνθρωποι απ' όσο ξέρω, πάντως ήταν ένα ακόμα πράγμα που με έκανε να καταφέρω να βγάλω τη μέρα χωρίς να κατάρρευσω ψυχολογικά.

Εκεί κατά τις 5 το απόγευμα έρχεται πάντα μια κυρία όταν έρχεται η ώρα να ψήσω τα ψωμιά για το σέρβις για να ψήσει και αυτή τα δικά της μαζί. Η κυρία αυτή είναι απ' τη Βουλγαρία και δεν ξέρει αγγλικά οπότε η συνενόηση είναι λίγο δύσκολη αλλά πάντα βρίσκουμε τρόπο να τα βγάλουμε πέρα και είναι ένας απ' τους ευχάριστους ανθρώπους που μου μιλάει πάντα με χαμόγελο. Σήμερα λοιπόν ήρθε την κλασσική ώρα με τα ψωμιά της και μου λέει

"Big heart you" και μου δίνει μια αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο σαν να είμαι η εγγονή της. Αμέσως ένιωσα μια ζεστασιά.

Έπειτα το βράδυ όταν πέρασα από το ποστο της κρύας κουζίνας, στο οποίο δουλεύουν εκεί σχεδόν όλα τα άτομα που συμπαθώ και έχω πάρε δώσε, δούλευε η Αλεξάντρα, μια γυναίκα απ' τη Σλοβακία που ήρθε στην Αυστρία με τον άντρα της για ένα καλύτερο μέλλον και δουλεύουν μαζί στη κρύα κουζίνα. Πέρασα λοιπόν από εκεί, η Αλεξάντρα με κοίταξε, μου χαμογέλασε και ανταπέδωσα κι εγώ με ένα μεγάλο χαμόγελο και τότε ήταν που μου είπε

"You have a lovely social smile" . Την ευχαρίστησα και της χάρισα ένα ακόμη πλατύ χαμόγελο.

Έτσι λοιπόν η μέρα έφτασε στο τέλος της και όταν επιτέλους γύρισα πίσω στο σπίτι παρατήρησα πως ένιωθα χαρούμενη, ένιωθα καλά. Ξέρεις καλά πως είμαι άνθρωπος που δεν του πολύ αρέσουν τα κομπλιμέντα. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω, γίνομαι περίεργη και κοκκινιζω. Αυτού του είδους όμως τα κομπλιμέντα. Τα λίγο πιο προσωπικά. Τα αβίαστα. Χωρίς να χρειάζεται να αναφέρεις κάποια εξωτερική εμφάνιση ή χαρακτηριστικό, που σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ κακό να πως επίσης.

Αυτου του είδους τα κομπλιμέντα. Αυτοι οι όμορφοι χαρακτηρισμοί. Αυτές μικροπαρατηρησεις. Αυτά είναι που με έκαναν σήμερα να αγαπήσω τους ανθρώπους λίγο περισσότερο.

Ίσως να κατάφερα να αγαπήσω και τον εαυτό μου λίγο παραπάνω. Διότι παρόλα αυτά που με βασανίζουν μέσα μου, αραιά και που, καταφέρνω να κάνω τον κόσμο να χαμογελάσει και να χαίρεται με την παρουσία μου στον χώρο.

Ήταν μια ωραία μέρα τελικά.

Καληνύχτα.

[kebriones]

ο Αλκιβιάδης οταν μπήκε στο συμπόσιο

[anideh]

29/08/23

Είναι περίεργο να νομίζω ότι σε βλέπω παντού αλλά να μην σε βρίσκω πουθενά. Σε ψάχνω παντού αλλά μόνο στα όνειρά μου εμφανίζεσαι. Εκεί είναι το μόνο μέρος που μπορούμε να ζήσουμε όσα δεν προλάβαμε. Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να διαλύθηκαν όλα μέσα σε μια στιγμή. Ίσως ποτέ δεν θα καταλάβω και πρέπει να αποδεχτώ ότι δεν υπάρχουν πάντα απαντήσεις. Πρέπει να μάθω να ζω με τις απορίες μου, να σε ξεπεράσω, να συνεχίσω να ονειρεύομαι.

Ξέρω ότι πιο πολύ απ' όλα θα ήθελες να μείνω ο εαυτός μου γιατί είναι αυτό που ερωτεύτηκες. Δεν θα ήθελες να γίνω κάποια άλλη μόνο και μόνο για σένα. Όπως μου είχες ζητήσει. Αναρωτιέμαι αν θα σε ξαναδώ κάποια στιγμή αλλά δεν αντέχω την πραγματική απάντηση.

Κάποιες φορές νευριάζω. Δεν ξέρω αν νευριάζω με σένα ή με τον εαυτό μου. Σκέφτομαι πως ίσως θα έπρεπε να είμαι καλά τώρα. Ναι, πάλι η τάση μου να υποτιμώ τα συναισθήματά μου και τις σκέψεις μου. Όσο για σένα, θυμώνω γιατί έφυγες ενώ είχες υποσχεθεί ότι δεν θα έφευγες. Και ενώ δεν το πίστευα στην αρχή, με είχες κάνει να το πιστέψω.

Θυμάμαι το κλικ που έγινε μέσα μου όταν σε είδα ξανά μετά από τόσο καιρό. Όλα μπήκαν στην θέση τους. Σαν να κούμπωσε κάτι που δεν ήξερα ότι μπορεί να κουμπώσει. Δεν άργησα καν να το παραδεχτώ στον εαυτό μου. Ξαφνικά έγινα χαρούμενη ξανά μετά από πολύ καιρό. Νιώθω πως ήρθες στην ζωή μου για να μου μάθεις να αγαπάω τον εαυτό μου, να μου δείξεις πως είναι να μην είμαι μόνη μου, ότι μπορώ να βασιστώ σε κάποιον, να μπορώ να μοιραστώ τις πιο περίπλοκες, σκοτεινές και βαθιές μου σκέψεις και μέσα σε όλο αυτό το χάος να έχω κάποιον -και ποιον; εσένα - να με καταλαβαίνει. Εκεί που θεωρούσα ότι κανείς δεν γίνεται να καταλάβει όσα σκέφτομαι, βρήκα εσένα. Εσύ• που όντας τόσο ιδιαιτερος, τόσο επιλεκτικός, τόσο μοναδικός, τόσο αγαπητός, αγάπησες εμένα.

Αγαπώ τον τρόπο που με κοιτούσες, τον τρόπο που σε κοιτούσα. Υπόσχομαι πως δεν έχω ξανακοιτάξει έτσι κανέναν. Και αυτό με πληγώνει γιατί φοβάμαι ότι δεν θα γίνει ούτε στο μέλλον. Λάτρευα να είμαι στην αγκαλιά σου για ώρες, να μου μιλάς, να συζητάμε τις υπαρξιακές μας ανησυχίες αλλά να μην πειράζει. Γιατί ήμασταν μαζί. Το κρυφτό μας από τον κόσμο ήταν το αγαπημένο μας παιχνίδι και τι δεν θα έδινα για άλλη μια παρτίδα. Αυτή τη φορά δεν θα σε άφηνα να φύγεις, ούτε θα σε άφηνα να με διώξεις. Αν ήξερα. Αχ μόνο αν ήξερα. Όλα θα ήταν αλλιώς. Τώρα δεν έχει κανένα νόημα.

Πρέπει απλά να μάθω να ζω χωρίς εσένα. Και το χειρότερο είναι ότι πρέπει να βρω κάποιον να σε αντικαταστήσει. Ο,τι πιο σκληρό. Δεν ξέρω πως θα το κάνω να γίνει.

Όλα αυτά στα γράφω στο μετρό, βουρκωμένη, φοβάμαι μην ξεσπάσω σε κλάματα. Δίπλα μου μόλις μπήκε ένα ζευγάρι, η κοπέλα ήταν βουρκωμένη, ήθελε να κλάψει και το αγόρι της την αγκάλιασε πολύ τρυφερά.

Θα ήθελα να μου δώσεις αυτήν την αγκαλιά.

Ίσως τελικά μου χρωστάς.

Μου λείπεις.

Σε αγαπώ.

[kavlorapano-stories]

Ο Πατέρας

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τίποτα. Καμία λεπτομέρεια. Θα τα καταγράφω όλα εδώ, στον πανίσχυρο υπολογιστή που μου πήρε ο Πατέρας. Και θα μου τα στέλνω σε μέηλ, μήπως και κάποτε τα χάσω ��λα. Γιατί, πάνω από τη χλιδή και την ελευθερία, αυτό που δεν θέλω να χάσω σε καμία περίπτωση είναι η ίδια η ιστορία. Να μην σβήσει τίποτα απ' το μυαλό μου. Να τα νιώθω όλα όποτε θέλω, ακριβώς όπως τα έζησα.

Είμαι 21 χρονών και τον Πατέρα τον γνώρισα πριν κανένα δίμηνο. Έμενα στα δυτικά προάστια και δούλευα εκεί, σ' ένα κατάστημα με δερμάτινα είδη και παπούτσια. Πουλούσα παπούτσια. Με ελάχιστη επιτυχία. Δεν με ένοιαζε. Ούτε το μέλλον ούτε τίποτα. Ο μεγαλύτερος στόχος μου καθημερινά ήταν να κρύβω αυτό που είμαι. Βλέπετε, τα δυτικά προάστια το 2004 είναι... Ας πούμε απλά ότι ο πούστης (γιατί αυτό θα ήμουν για όλους, αν το μάθαιναν) δεν πρέπει να φαίνεται.

Και φυσικά, αυτό ήταν πολύ οδυνηρό. Και δεν ξέρω αν το έκρυβα και καλά. Οι γονείς μου το καταλάβαιναν σιγά σιγά, οι ελάχιστοι φίλοι μου το είχαν καταλάβει σίγουρα και είχαν αρχίσει να με περιπαίζουν. Το μόνο που έκανα ήταν να συνεχίζω να πηγαίνω σε μια δουλειά που δεν μπορούσα να κάνω και να πίνω τσιγάρα για να περάσει η μέρα.

Και μια μέρα, μπήκε στο μαγαζί ο Πατέρας. Τότε δεν ήταν ακόμα ο Πατέρας, ήταν ένας πελάτης που μπήκε στο μαγαζί και το γέμισε. Το ντύσιμό του ήταν προχωρημένο κυριλέ, κοστούμι που θα μπορούσε να είναι και για γραφείο και για έξοδο, ένα μπάκπακ και ορειβατικά. Ψαρομάλλης, γύρω στα 50, με κόκκινα γένια. Με το που μπήκε και κοιταχτήκαμε, εγώ κοκκάλωσα κι εκείνος χαμογέλασε.

Με ρώτησε αν θα τον εξυπηρετούσα και συμφώνησα. Τι θα θέλατε; Μια ζώνη για τα παπούτσια. Άνοιξε το σακάκι του και μου έδειξε τη μέση του. Εγώ, φυσικά, κοίταξα πιο κάτω. Κάτι φούσκωνε γενναία εκεί κάτω. Πού να φανταστώ ότι αυτό που φούσκωνε θα το έβλεπα από την καλή και την ανάποδη τελικά.

Τον πάω στις ζώνες και αρχίζω να του δείχνω. Μόνο. Χωρίς να μιλάω. Με κοιτάζει χαμογελώντας. "Τι κάνεις εσύ εδώ;" με ρώτησε. Δεν κατάλαβα. "Εδώ μέσα, εσύ τι κάνεις;" με ξαναρώτησε. Με κοίταξε από πάνω μέχρ�� κάτω. Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου όμορφο, ωστόσο ξέρω ότι έχω καυλόφατσα, δεν περνάω απαρατήρητος.

Προσπάθησα να βρω τα λόγια να του πω ότι είμαι καινούριος, ότι δεν έχω μάθει ακόμα τη δουλειά, παρ' όλο που ήμουν ήδη 5 χρόνια στο μαγαζί. Αλλά με πρόλαβε.

Σε κατάλαβα, μου είπε. Μπορώ να κάνω πολλά για σένα. Να σε πάρω κάτω απ' τις φτερούγες μου...

Στις φτερούγες σταμάτησα να ακούω. Κοίταζα μόνο τα παχιά χείλη του να κινούνται και το κόκκινο γένι του να πηγαινοέρχεται. Άκουγα κάτι για παραίτηση, για έπαυλή, για σπουδές, για ό,τι θέλω, μέχρι που με έπιασε από τους ώμους και με ταρακούνησε.

Τον κοίταξα στα μάτια. Τα γαλάζια, ξεθωριασμένα μάτια του. Αυτά που θα έβλεπα από δω και μέρα μέχρι σήμερα να με πείθουν, να με διδάσκουν, να με καθησυχάζουν.

Με ακούς; ρώτησε.

Ναι, του είπα.

Τι ναι;

Δεν ξέρω. Απλά... ναι.

Ωραία, που είναι ο υπεύθυνος;

Εγώ... δεν...

Μην ανησυχείς. Πάρε τα πράγματά σου.

Πήγα στην αποθήκη και πήρα μια μπανάνα που φορούσα. Όταν βγήκα με περίμενε στην πόρτα. Την άνοιξε και μου έδειξε ένα μαύρο, τεράστιο αυτοκίνητο που περίμενε απ' έξω.

Μπες στο αμάξι και περίμενέ με.

Βγήκα από το αμάξι σαν υπνωτισμένος. Γύρισα και είδα μέσα από την πόρτα το αφεντικό μου να κατεβαίνει τις σκάλες. Ξαναγύρισα προς το αμάξι, ελπίζοντας να μη με έχει δει. Πλησίασα το αυτοκίνητο και, μέχρι να το κάνω, ο οδηγός είχε βγει και είχε προλάβει να φτάσει στην πίσω πόρτα πριν από μένα.

Καλησπέρα, κύριε.

Και την άνοιξε. Του χαμογέλασα αμήχανα. Ο οδηγός με κοίταξε με ένα μηχανικό χαμόγελο που μου φανέρωνε ότι αυτή την αμηχανία την είχε ξαναδεί. Είχε ανοίξει ξανά στο παρελθόν πόρτες σε άλλους σαν κι εμένα; Δεν ξέρω. Μέχρι σήμερα, δεν το' χω μάθει. Μπήκα μέσα και έκλεισα την πόρτα. Από το φιμέ τζάμι, κοίταζα τον Πατέρα να μιλά με το αφεντικό μου και μετά από λίγο να βγαίνει και να έρχεται στο αυτοκίνητο. Μπήκε κι αυτός στο πίσω κάθισμα, δίπλα μου.

Σπίτι, Ευγένιε.

Το αυτοκίνητο ξεκίνησε και ένα διαχωριστικό τζάμι σηκώθηκε, αποκλείοντάς μας από τα μπροστινά καθίσματα.

Από δω και πέρα, θα είμαι ο Πατέρας κι εσύ ο Γιος. Εντάξει;

Ναι, απάντησα πάλι. Άφησε το μπάκπακ ανάμεσα στα πόδια του και πέρασε το χέρι του πίσω από τους ώμους μου. Νόμιζα ότι όλος αυτός ο όγκος ήταν λίπος, αλλά τελικά ήταν μυς. Σκληροί μυς.

Κοίταξέ με. Δεν ντρεπόμαστε μεταξύ μας. Είμαστε οικογένεια.

Γύρισα το κεφάλι μας και τον κοίταξα. Κι εκείνος έγειρε και με φίλησε. Με μικρά, επαναλαμβανόμενα φιλιά. Κι εγώ παρέλυσα. Δεν ήταν φόβος. Ήταν απληστία. Ήθελα να ζήσω αμέσως το μετά. Να διακτινιστούμε στο σπίτι του. Να τον δω γυμνό. Να ζήσουμε ό,τι ήταν να ζήσουμε. Να τελειώσει. Και όλα αυτά να γίνονταν αμέσως, εκείνη τη στιγμή.

Ήθελα να τα ρουφήξω όλα.

Καλωσόρισες, Γιε μου, είπε και μείναμε αγκαλιασμένοι.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωσα μια ηρεμία. Δεν χρειαζόταν να κρύβομαι σ΄ εκείνο το αυτοκίνητο. Ήμουν σ' ένα καταφύγιο με ρόδες και φιμέ τζάμια, αγκαλιά με τον προστάτη μου. Τον άνθρωπο που με έσωσε από μια δουλειά που δεν μου έκανε. Τι θα γινόταν μετά; Τι θα έλεγαν οι γονείς μου για την παραίτησή μου; Οι φίλοι μου; Δεν με ένοιαζε.

Δεν σκέφτηκα καν τι δικαιολογία θα έλεγα στους γονείς μου που δεν θα γυρνούσα σπίτι εκείνο το βράδυ. Tο αυτοκίνητο έβγαινε από τον αστικό ιστό και χανόταν σε σκοτεινούς δρόμους γεμάτους πανύψηλα δέντρα. Δεν ήξερα που ήμουν. Αλλά δεν με πείραζε. Είχα πει ναι. Αλλά ευτυχώς, ήμουν με τον Πατέρα και μέσα στην επόμενη ώρα θα γνώριζα έναν κόσμο που δεν φανταζόμουν ότι ήταν εφικτός.

(Συνεχίζεται)

[kai-twra-to-mpoulele]

Και το σεξ από μια απλή σωματική,εμμονική ανάγκη

Κατέληξε σε μια ψυχική ανάγκη που εκδηλώθηκε ως αγκαλιά

Πρώτη φορά μπήκε σε τέτοια μονοπάτια συναισθημάτων

Συναισθημάτων του έρωτα και δυστυχώς αυτή η αγκαλιά θα την εγκλωβίσει γιατί δεν ξέρει πως να τον αγαπήσει,πως να τον φροντίσει

Μα στο τέλος θα τον αγαπήσει,τόσο που θα πονάει και θα μάθει πόσο χρειαζόταναι την αγάπη της,όπως την χρειάζεται και αυτή

Θα τον αφήσει πρώτη,μα αυτός θα την αφήσει δεύτερος.

Δεν ξερω ποιος πονεσε περισσότερο από την φυγή

Μα αυτός θα την κυνηγήσει,γιατί όταν την έδιωξε ήταν σαν να έδιωχνε ένα κομμάτι του εαυτού του,ίσως και ολόκληρο

"Δεν θα σε αφήσω. Δεν θα ξανά φυγω"

Στο πρώτο άκουσμα δεν ήταν πείστηκα από την μία πλευρά

Στο δεύτερο,όμως,η άλλη πλευρά θα πειστεί με δυσκολία,αλλά θα δώσει ευκαιρία

Διότι κι ας μην ξέρει πως να αγαπήσει, ξέρει ότι θέλει να μάθει,να το ζήσει

Και θα συναντηθούν οι δυο πλευρές,θα κλειδώσουν το κλειδί ασφαλείας με ένα φιλί και μια πεσμένη αγκαλιά στο πάτωμα

Η ανακούφιση και η ευφορία του "τελικά μαζί θα τα καταφέρουμε" δεν τους άντεξε

Κατέρρευσαν μαζι για μια αρχή που δεν έχουν σχηματίσει ακόμα μαζι

Αφέθηκαν λίγο στο άδοξο τέλος που πίστευαν ότι θα είχαν