#Er is niets anders te doen daar

[deinendezee]

Ze moet het zelf geloven, ik kan het haar niet doen geloven

[heartyearning]

😭😭😭 dit is zoooooooooo ambetant dit is echt zo vervelend hier heb ik nu echt geen zin in... ook gewoon zo stom want je zou denken dat een 13 in het eerste sem zou meetellen naar het 2de sem toe like ok ja ik ga eerlijk zijn door een misverstand van studie materiaal heb ik wel en zeker niet mijn volledige vak gestudeerd maar in my defence. ik wist dat toch niet !!!! die gast had zo hoofdstukken van filosofie boeken laten afprinten door de school bib en ik ging ervan uit dat ik die teksten online zou kunnen terug vinden (yk geen hele stapels papier gaan laten afdrukken) maar dat was dus niet maar niemand van mn vriendjes had door dat ik dit niet door had en dat je dus echt naar de bib moest gaan en erom vragen EN met de kostuum afdeling hebben we zo elk jaar tijdens de pre-examen periode mandatory fun day (dat natuurlijk nooit op een normale manier gepland wordt) en dat was de dag voor dit examen en like UGH het is allemaal fine het is één examen ik ga er niet van dood maar ik heb dit gewoon echt niet nodig. UGHHH ik ben hier pissed over. meer dan dat ik dacht dus.

[chirowestrode2]

Hey ouders! De eerste dag hier op kamp startte meteen 'un poco loco'. De kinderen kwamen terecht in een Disney-wereld uit hun dromen. Eens geïnstalleerd werden de wei en de beek verkend. De Semois zorgde al enkele keren voor een welgekomen verfrissing. In de namiddag mochten we dan de Aspi's verwelkomen die helemaal tot in Bouillon fietsten! Lang konden de oudste groepen echter niet rusten aangezien 's nachts ook het bos verkend diende te worden, de spooktocht! Vandaag staat traditiegetrouw constructiedag op de planning, knutselen, bouwen, sjorren, graven, enz. Benieuwd wat daar uitkomt! Wat de aspiranten (waaronder veel leiding in spe) nog niet weten is dat zondag enkele leden van de Dienst Avontuurlijke Activiteiten van Chirojeugd Vlaanderen hun sjor-skills komen upgraden. Bij deze eerste dag bedanken we meteen graag onze sponsors, zij zorgen mee voor een betaalbaar kamp voor iedereen. We zorgen voor enkele leuke foto's met hun vermelding. Na een heerlijke avondmaaltijd bereid door onze Kampi's (of de Ratatouille onder hun muts) maken de Tito's zich klaar voor de Tito-drink. Benieuwd of er morgen Vanilla's zijn tijdens de opening! Lieve ouders, de internetconnectie op de wei is zeer beperkt. De hoeveelheid gedeelde foto's zal dit kamp wellicht beperkter zijn. We kiezen daarom voor enkele foto's waarop meerdere kinderen te zien zijn. Dit doen we 1 keer per dag a 2 dagen. Geen nood, alle andere foto's zullen zeker nog gedeeld worden, al zal dit vermoedelijk pas na het kamp zijn. Groetjes, De leiding, leden, Kampi's en Bollekes vanop onze wei!

[devosopmaandag]

Het niet-eeuwige geheugen

Ik zocht mijn geheugen af naar mijn allereerste boek als kind. Ergens in die vuilnisbelt moet het toch te vinden zijn. Ik heb wel eens een boek mijn eerste genoemd, maar ik geloof dat dat niet helemaal waar is. Genoeg vroege herinneringen aan lezen, aan plaatjes, aan boeken halen in de bibliotheek midden in het Julianapark. Maar dat eerste boek? Bij ons thuis werd niet gelezen, boeken waren er amper. Maar het moet mijn moeder zijn geweest die een kinderboekenabonnement nam bij de Arbeiderspers. Was het eens per kwartaal dat er een nieuw kinderboek werd bezorgd? Zo bouwde ik mijn eerste boekbezit op, zo komt het dat één verhaal uit een van die boeken zich altijd weer losmaakt uit die vuilnisbelt: 'God en meneer Zuurpruim'. Ik omring mij nu met mijn boeken, ik woon in de groeiende jas van mijn leven.

En nu zag ik deze week de Chileense documentaire 'The Eternal Memory'*, over Augusto Góngora, journalist en filmmaker, en zijn vrouw Paulina Urrutia, atrice en politica. Augusto krijgt rond zijn zestigste Alzheimer en sterft negen jaren later. In de film wordt het echtpaar jarenlang van dichtbij gevolgd. Ik voelde tijdens het kijken een toenemende druk in mijn borststreek, een soort pijn die werd verzacht door beelden van hun wederzijdse liefde. Maar de diepten van zijn groeiende eenzaamheid, zijn angsten en ontreddering waren bijna onverdraaglijk om aan te zien. Als het om euthanasie gaat, denk ik wel eens: moet een mens dat ene ongevraagde en onontkoombare mensenleven niet volbrengen? Hoe dan ook? Na zo'n film ben ik daar niet meer zo zeker van. Waar aanvankelijk zijn neergang nog een verlicht soort liefde tussen hen beiden teweeg brengt, liefde van het allertederste soort, wordt deze aan het einde hartverscheurend.

Ik volsta hier met de eigen woorden van Augusto en Paulina in die laatste fase. Augusto loopt verdwaasd in zijn studeerkamer rond met een stapel boeken onder zijn arm. Af en toe laat hij er een vallen. Hij praat toonloos in zichzelf. Paulina probeert hem gerust te stellen en af te leiden.

Augusto: Als ze me willen vermoorden doen ze het maar. Ik ga wel alleen. Ik ga andere vrienden zoeken die me de boeken geven

Paulina: Je bent heel moe en ik kan je helpen.

Augsto: Maar hoe ga je me helpen?

Paulina: Ik kan je boeken vasthouden en je helpen. Ik kan je wat water geven.

Augsto Goed. Waar? In mijn huis?

Paulina: Ja

Augsto: Als je dat doet ben ik je zo dankbaar als maar kan.

Paulina: Hier zit je heel goed. En met je boeken gaat het ook goed. Al deze boeken worden goed bewaard.

Augsto: Ik kan niet meer. Wat gebeurt er met me?

Mijn boeken.

Mijn boeken.

Mijn boeken betekenen zo veel voor me.

Vergeef me.

* La memoria infinita | regie en script Maite Alberdi | camera Pablo Valdés | 85 minuten | 2023 | uitgezonden door omroep Human op woensdag 18 september 2024 op NPO 2

[zondermens]

Mijn lichaam is een huis

Een huis van herinneringen

Ik moet er de zekerheid vinden

Die ik niet vind in de wereld

Want alles loopt anders

Dan dat ge het verwachtte

En dan zit ge daar, in de tuin

Met een jointje in de hand

Met u haar rood geverfd en een vinger vol acryl

En ge denkt

Aan alles dat ge beter had kunnen doen

Aan spijt en honing

Aan thee en herfst, het herinrichten van u woning

Ik heb iets te vertellen

Maar ik vind niet de woorden

Er zit angst in mezelf

Het heen en weer gaan tussen

De blauwe hemel, bomen en bossen

Tussen gedachten en dromen

Tussen spijt en honing

Mijn lichaam is een huis

Ik maak er beeldhouwwerken van fantasie

Mijn lichaam is een voertuig

Het duurt niet lang

Voor ik slip

[fransopdefiets]

21-8 Medskogsjöhn (maar het zou ook Medskogstorpen kunnen zijn)

Gisteren deed ik inkopen in een soort van Maxis, een megagrote supermarkt. Daar hadden ze heel fatsoenlijke kant en klaarmaaltijden, ik kocht een chicken tandoori, Griekse yoghurt en blauwe bessen. Een gewoon halfje yoghurt hebben ze niet, wel Griekse en Turkse yoghurt met 10% vet en Russische yoghurt met 17% vet. Ik ben de tijd voorbij dat ik vond hoe vetter hoe beter, dus het wordt Griekse yoghurt.

Omdat het morgenavond gaat regenen, wilde ik een hutje reserveren op een camping op de route. In Åmot is een hele grote camping met tientallen hutten, zag ik. Het duurde even voordat ik begreep dat het om de gelijknamige plaats in Noorwegen gaat en toen kwam ik er al puzzelend achter dat die Zweedse fietsroute vanaf Bolnäss een vrijwel campingloos traject volgt. Dat vroeg om improviseren en ik zag dat op de lijn Bolnäss - Sandviken wel een aantal campings liggen. In Medskogsjöhn hebben ze ook hutten, maar je moet bellen om te reserveren. Dat gesprek verliep nogal warrig, omdat de man aan de andere kant nauwelijks Engels sprak. Ik begreep uiteindelijk dat ik naar een verborgen (!) webpagina moest gaan met het boekingsformulier, maar telkens als hij me het adres wilde geven, verloor hij zichzelf in hele uitweidingen over fake bookings. Ik dacht, dit schiet niet op, dus roep thank you, thank you en hang op. Daarna loop ik naar de receptie en vraag of zij dit willen oplossen. Dat doen ze graag en daarna kwam ik in een boekingsformulier terecht met verplichte velden zoals mijn social security number (12345678/123) en mijn kentenen (CYKEL1). Ik ontving zowaar een ontvangstbevestiging, dus ik ging er vanuit dat het goed zit.

Ik ben om half zes al wakker, dus zit al vroeg op de fiets. Ik ben nu van de uitgestippelde route af, dus ik moet vanavond wel even een aangepast plan maken. Maar nu neem ik weg 83 tot voorbij Kilafors en daarna hoef ik alleen maar weg 272 te volgen. Het is best een lekkere route, de klimmetjes worden steeds minder en uiteindelijk fiets ik op een zachtgolvende weg die door de bossen slingert.

Ik probeer weer een aflevering van mijn hoorspel te luisteren, maar de wind maakt teveel herrie in mijn oren. Als ik me afvraag waarom ik daar vroeger geen last van had, schiet me te binnen dat de oren van mannen, naarmate ze ouder worden, steeds meer naar buiten gaan staan en dus steeds meer wind vangen. Ik denk dat de natuur daarmee het onvermijdelijk afnemend gehoor wil compenseren, maar ik ben er mooi klaar mee.

Op de camping aangekomen, blijkt de receptie een soort kroeg te zijn waar men om drie uur al flink aan het bier zit. Vanaf de bar word ik verwezen naar een oude man in een korte broek en twee enorm opgezwollen benen, die als een soort Don Corleone de zaak in de gaten houdt. Ik laat de ontvangstbevestiging van de boeking zien en hij gaat bellen en dan hoor ik de stem van gisteren weer. O ja, die Duitser, nee roep ik, Hollander! Two persons right? No one! Een hoop gerommel aan de andere kant en dan is hoor ik mijn naam. Yes roep ik. OK I will look which cabin, one moment. Weer een hoop gerommel en dan het verlossende woord cabin 1A. Inmiddels is mij ook het taalprobleem duidelijk geworden, want dit zijn duidelijk Oost-Europeanen, ik schat ze in als Bulgaren. Vandaar dat ze geen Engels spreken.

Cabin 1A is een nogal afgeleefd hutje, met een bed vol dennenaalden en bloedvlekken in het matras. Maar wel een werkende koelkast, een beetje plakkerig van binnen, en een TV. Ik leg vanavond mijn eigen matje wel op het bed en kruip in mijn slaapzak. Het belangrijkste is dat ik droog slaap.

En de camping heeft een restaurant.

Gefietste afstand: 79 km

Gefietste tijd: 6 uur

[gewoonkarin]

De tweede werkweek na de vakantie is al in volle gang. Geen tijd en/of zin gehad om iets te typen tot nu.

De vakantie was fijn. Eerste week geprobeerd tot rust te komen. Ik moest zoveel van mezelf. We zijn een aantal keer met z’n vieren uit gaan lunchen. Gezellig. Een keer naar zee en daar gegeten. Altijd fijn. Naar Wageningen geweest met oudste liefje met het ov. Ging goed en wat een prachtige campus. Je kunt er zelfs een moestuin hebben. De bergingen en twee slaapkamers geverfd. De verf stond er al lang. De tijd was nu. Blij mee. Ramen gezeemd, keukenkastjes schoongemaakt en de speakers opnieuw bekleed. Rijlessen voor oudste liefje en werken voor jongste liefje. We planden de activiteiten eromheen. Het weer werd top en veel buiten kunnen eten. Vakantie in een notendop.

Oja, en mijn lief heeft een nieuwe baan. Per 1 september. Ik zie een beetje op tegen de komende maanden. Alles nieuw, anders. Ik ben niet zo flexibel meer. Als ik dat ooit al was. Een nieuw ritme vinden. Ik stel afspraken ook wat uit. Ik heb een lijstje met mensen waar ik echt eens langs moet gaan maar het blijft steken op nul afspraken. Schouders er even onder dus.

Tanden? Ach ja, kokhalzen en een leger aan pepermunt en stophoest. Het valt niet mee en niet tegen. Nu wel een blaar dus weer een afspraak maken met de tandenman. Ook dat stel ik uit.

Gisteravond samen met grote zus op het terras. Proosten op Paul. Zeven jaar geleden alweer. Zo voelt het wel en niet. Zijn naam noemen we nog regelmatig en aan hem denken is niet dagelijks maar wel vaak. Ik word nog steeds onrustig van sirenes maar ik hoef niet meer spontaan te huilen. Achteraf bekeken toch een soort van traumaatje opgelopen. Gelukkig is standje overleving langzaam verdwenen. Sluimerend maar niet meer benauwend. We hoopten dat hij mee zou proosten. Hem kennende zeker.

De weken vliegen voorbij. Het is bijna tijd voor het ruimen van de tuin. In de tunnel winnen de rupsen het van de planten. Geen eer meer aan te behalen. Eind augustus. Dan leegtrekken.

Nu nog het nieuwe ritme ontdekken en vinden. Komt goed. “Opsloten” zou mijn collega zeggen. Dat ik dat eens moet gaan doen. Lijkt me een goed plan.

[jurjenkvanderhoek]

HET TOEVAL GEEFT DE DOORSLAG IN KUNSTLOKAAL No.8

Eigenlijk berust de kunst op toeval. Maar toeval bestaat niet. Toeval is een gestuurde samenloop van omstandigheden. Een gevolg van een oorzaak die we niet zien. Een gebeurtenis die we als mens schijnbaar niet in de hand hebben. Toeval is een illusie. Dat is natuurkundig gezien. Natuurkunstig evenwel is het kunstwerk een illusie. Het is een beeld van wat we zien of voelen. Een replica van de werkelijkheid. Bij toeval gelijkend aan het kijken en het tasten, het begrijpen. Toevallig spreekt het aan, heeft het een verhaal. Zoals de realiteit kan worden overgebracht in woorden, echter beter aanspreekt in beelden. Maar ojee, onvoorzien dwaal ik af van het toeval. Dat had ik eerstens niet voorzien, toevallig.

Niet bij toeval is het tweetal, nu te zien bij Kunstlokaal No.8, samengebracht in een duo-tentoonstelling. Maar het lot verbindt hen wel. Want zowel bij Marco Arwert als bij René Korten bestaan hun kunststukken uit toevalligheden. Zit bij de één het avontuur in blinddruk op papier, de ander laat het gebeuren met verf op doek. Maar beide kunstenaars sturen de samenloop van omstandigheden, zetten het toeval naar hun hand omdat zij de oorzaak weten en daarom het gevolg kunnen overzien. Die bijzonderheid brengt hen samen in deze omgeving en laat hen gelijktijdig het werk presenteren. Dat maakt ook dat zij in de ogen van galeriehouder Marcel Prins een twee-eenheid kunnen zijn om de 71e tentoonstelling op rij alhier te kunnen bemensen.

Het toeval wil dat het blinddrukken zoals Marco Arwert dat hanteert gemaakt lijkt te zijn voor slechtziende mensen. Door de traditionele techniek, en één van de oudste manieren van drukken, ontstaat reliëf in het papier. Op de plekken waar gedrukt is kun je met de ogen dicht de figuratie voelen. Niet daar zit bij Arwert de ongedwongen belevenis, deze komt voor bij het drukken van de nul of de punt van de schrijfmachine. Bij een analoge typemachine, dus niet elektrisch aangedreven, kan de gebruiker bepalen welke mate van druk wordt uitgeoefend op de toetsen. Is er (te) hard aangeslagen dan kan het karakter aan de typearm door het papier slaan. In geval van de nul en de punt ontstaat er dan een gaatje in het papier. Het toeval geeft de doorslag. Een welgemikt schot kan die gebeurtenis op dat moment in die tel sturen, touché.

De bladspiegels, met punten in een raamwerk of rijen nullen in kolommen, lijken zo uit een boekwerk gescheurd. De taal als beeld. Een onleesbaar letterschrift om te zien, maar leesbaar door te voelen. Als kunstwerk is dat ongepast, niet doen, dan zal het papier beduimeld raken. Dus zal ik met de ogen de ritmisch geordende reliëfs betasten. En zien dat de stemming wel een landkaart vormt, een stramien waarbij de doorslag de figuratie maakt. En houdt Arwert de schrijfmachine dan voor gezien en links liggen, drukt hij een lijnenspel als beeldverhoging. Een landschap in stijl. En perst hij dan een cirkel op papier, lijkt het alsof een druppel in water valt. Toeval?

Het zal voor René Korten een verrassing zijn dat uit zijn verfstreken bij toeval een begrijpbare vorm ontstaat. Ofwel een beeld dat houvast biedt aan de ogenblik er iets, een tastbaar begrip, van te maken, in te zien. Niet met een plan, maar intuïtief smeert en strijkt Korten eerder opgebrachte plakken verf uit met een spatel. Door te variëren in druk, duur en positie van het strijkmes ontstaan vlakken die ruimte laten voor bestaande onderschildering. Hij werkt nat in nat en schuift kleuren over elkaar in een transparant spel. De getrokken vlakken krijgen het karakter van een landschap. Naast het trekken van de verf, laat Korten de met water aangelengde materie zich ook wel driftig een eigen weg zoeken op de drager. Maar telkens blijft het effect van smeren aanwezig. De compositie lijkt telkens onderweg. In de stilstand van het gekaderde linnen of het vel papier is voortdurend beweging op te merken, een spanning aangebracht.

De composities laten zich niet eenvoudig omschrijven. Deze schilderijen spreken in hun veelkleurigheid en vormentaal voor zich. Behoeven geen uitleg. Het zijn zelfstandige afbeeldingen, autonome vormen, die buiten de werkelijkheid staan en daardoor zo wonderlijk echt lijken. Voor René Korten is het toeval een vreemdeling en een compagnon. In zijn werk balanceert hij op het snijvlak van de realiteit en een abstracte weerslag daarvan. Het is deze smalle rand waar vanaf de kunstenaar makkelijk kan vallen. Geestdriftig houdt hij zich staande, maar niet onbesuisd of ondoordacht. René Korten beeldt niet af, maar hij beeldt uit.

De kunstenaar kan een realistisch effect in het abstracte beeld manipuleren door over en langs de vlekken zorgvuldig geplaatste lijnen en vlakken aan te brengen, zelfs plantaardige figuraties. Want in onze simpele opvatting verlangen wij ons een voorstelling te kunnen vormen. Proberen wij een vinger te krijgen achter het ondoorgrondelijke, trachten het geheimenis begrijpelijk te maken. Voor onszelf. Het bedrieglijke, de leugen tot waarheid te laten worden. Uit de verf laat Korten een valse realiteit ontstaan. Het is er niet, want het is natuurlijk alleen maar modder op een doek. Maar het lijkt toch te bestaan, als afbeelding van een onderbewustzijn dat verbanden legt met onbestaanbare elementen en realistische details. Toevallig wel.

Punctueel – Vloeiend. Werken van Marco Arwert en René Korten bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega-Schurega. Te zien van 7 tot en met 30 juni 2024.

[bramsnor]

Pitbull op paddensafari,

Hallo hier Kato weer,

ik mocht vanmorgen weer even rennen, moet toch ook mijn energie kwijt. Naast de fiets dus wat ik heerlijk vindt en dan luister ik extra goed naar die Snor want ik wil niet tussen de spaken komen. We gingen een lang rustig weggetje af tot bij een karrenspoor. Daar parkeerde we de “stalen ros” met batterij en hond aandrijving.

Mijn loopriem werd verwisseld voor het lange touw, vindt ik geweldig want dan kan ik lekker rommelen en snuffelen. Die Snor noemt dit het “Paddenpad” , nou heb gelukkig geen pad gesnoven want dat is me een vieze lucht. Maar wel lekker door het gras en bagger gestruind. Op de terugweg mocht ik weer naast de stalenros, dus flink op dreef vandaag. Heb na thuiskomst dan ook heerlijk geslapen na een uitgebreide schoonmaak en borstelbeurt. Tot de volgende keer maar weer.

Kato 🐕 lees onder mijn foto verder🫢

Nu ik “Snor” dus even……

Zo als vaker neem ik ons zachtaardige, lieftallige hondje mee voor een namiddagrondje.

Mevrouw vond het nodig om na de sanitaire stop, een stok mee te nemen, geen probleem. Dan komen we vaak collega honden met aanhang tegen en dat gaat eigenlijk altijd goed. Maar vanmiddag stond ik even paff wat dit dametje flikte!

Een bevriende hond pakte het stuk hout, wat zij net even losliet. Dat had hij niet moeten doen en ze beet hem gelijk in z’n nek en liet niet meer los. Wat een “pitbull gedrag” zeg! Daar hou ik niet van, dus gelijk in het nekvel gepakt en los gemaand. Alles liep gelukkig goed af, maar dat moet ze niet meer flikken. Anders wordt het alleen de korte lijn en geen hout meer sjouwen als er andere honden in de buurt zijn. Pffffff

[mjomjomjo]

Hey Buddy,

Hoe gaat het met je? Ik heb gehoord daje op de berg gaat, das crazy! I hope you get all the lessons you want/ need. Ik weet da de Geneytouse weg gaat, dus zou je voor mij een keertje dag willen zeggen tegen de plek? I won’t make it there.

Ik had vannacht een droom, een crazy speciale droom. Ik droomde da we eindelijk het gesprek hadden waar ik al maanden eigenlijk op hoopte dat we gingen hebben. Tis echt grappig, maar mijn “droom” is in werkelijkheid gekomen in de vorm van “een droom” Hahah.

Anyway, we were back together, Ma breaking up. Ik voelde jouw ontevredenheid en je pijn, en ik sprak met je over wat we waren en wat we konden zijn, en hoe die niet echt pasten. Dichtbij, maar nie helemaal. I won’t describe it too much, maar alles draagde bij aan de boodschap van de droom. Waar we ons bevonden, hoe groot we waren ten opzichte van elkaar,…. Ik kan het niemeer helemaal recallen maar het gevoel en besef is gebleven. “Ookal dachten we echt dat het zou werken, toch waren we anders dan wat we verwachtte”.

Ik las je Twitter en het voelt dubbel. Eenderzijds support ik je in het uiten van je emoties, you go girl. Maar ik heb ook veel kwetsende dingen gezien. Dingen die me echt wel pijn deden. 

Denk je niet dat dit de comments zijn die iemand net traumatisen? Diegene die jou spijtig genoeg hebben moeten vormen. Ik weet nog hoe je vertelde over de anekdote hoe Jules die andere meisjes op de fuif kuste nadat jullie uit elkaar waren? Ik las je post over “me and the guy I told him not to worry about” en ik kan echt enkel zien dat de twee acties op elkaar trekken.

Sure, iedereen mag doen wat die wilt, tis een vrije wereld. Misschien had je niet naar die fuif moeten gaan waar hij ook was. En uiteindelijk deed hij gewoon wat goed voelde, wat hij wou. Maar het zou u pijn doen. And he knew that.

Sure, je mag doen wat je wilt, tis een vrije wereld. Misschien had ik niet naar je Twitter moeten kijken. En uiteindelijk deelde je gewoon wat goed voelde, wat je wou. Maar het zou me pijn doen, and you knew that.

Daarnaast was het wel exact wat ik nodig had, om je van me af te kunnen zetten, maar ik ga er geen dankjewel voor zeggen Hahah. Tjongejonge.

Ik heb lang getwijfeld na onze break up of ik je als eigenlijk als vriend zag. Wat zat er voor mij onder die diepe laag van romantiek, spanning, de droom over een toekomst tesamen? Bleef er iets over van onze vriendschap als we dat wegnamen? 

Yes, ik zie je doodgraag als vriend. Je was daar op m’n quest, jij op de mijne. Je was m’n buddy. Die ene persoon waar ik mee leefde op een plek die niemand anders kende. My friends will never understand how special that was. 

Hoe toepasselijk ook dat je deze zomer zelf op quest gaat. Je was er op het eerste jaar, en het laatste! Again, say bye to the place for me please.

I won’t be visiting Tumblr anymore. Of iets anders om te weten hoe het met je gaat, pinky promise buddy. Imma give you you’re space back. Respectfully fuck Thimo and you maar at the same time, enjoy. 

Oke what about a cheesy way of finishing this, im getting emotional already. Holy shit. Ik heb nooit de lyrics gelezen en Dees is Wa ik altijd hoorde, een kleine mashup van mezelf so to speak.

“This is the first day of my life”

You were the first day of my life,

I wasn’t born before I met you,

I went out in the rain, suddenly everything changed

They're spreading blankets on the beach

This is the first day of my life

I’m glad I didn’t die before I met you”

It’s not finished but that’s okay, those are the important parts.

Thank you so much for everything,

Enjoy your life

Buddy

[salernoah]

Dinsdag | 21-05-2024 | 23°C | Salerno | Dag 8

Vitrine bij Bar Rosa

Helaas voel ik me niet helemaal lekker. Ik heb keelpijn en ben verkouden. Omdat ik me niet al te best voelde, ben ik tijdens de pauze naar huis gegaan en heb ik geslapen. Onderweg naar huis heb ik bij de markt nog wat fruit gekocht en zag ik de Italiaanse marktjongen. Hij zag mij echter gelukkig niet, dus kon ik hem ontlopen. We hadden eigenlijk afgelopen zondag afgesproken, maar daar is het uiteindelijk niet van gekomen. Ik zag het niet zo zitten. Thuis heb ik een dutje gedaan (zeg maar gerust anderhalf uur lang) en nog voelde ik me moe. Ik wilde eerst nog naar de lezing over de Italiaanse handgebaren gaan, die op school werd gegeven, maar daarvoor voelde ik me te beroerd. Ik ben thuisgebleven en heb zojuist mijn huiswerk gemaakt en nog een paracetamol genomen. Bij de apotheek had ik vanochtend heel dure keelpastilles gehaald (dan is het maar te hopen dat deze ook enigszins werken). Hopelijk voel ik me morgen beter.

Op school hebben we il condizionale semplice/presente geleerd: de voorwaardelijke wijs: zowel lastig als gemakkelijk tegelijk. Eigenlijk is de vervoeging van deze werkwoordstijd niet lastig, maar je moet wel goed opletten. Bij werkwoorden die op –are eindigen, verandert de ‘a’ in een ‘e’. Daarnaast heb je nog de onregelmatige werkwoorden, maar die zijn niet bijzonder lastig.

Het uitspreken van sommige woorden is best wel een uitdaging... di-men-ti-che-reb-be-ro... of zo...

Wist je dat ze in Italië ook Expeditie Robinson hebben? Het staat nu aan op tv, maar in het Italiaans heet het programma L’isola dei famosi. Het is nu dag drieënveertig. Verder is er niks op televisie. Ik ga zo pizza bestellen, misschien om mee te nemen om thuis op te eten; ik weet niet of ik zin heb om daar te eten.

Over pizza gesproken: gisteren ben ik met twee nieuwe Nederlandse meiden (van tweeëntwintig en bijna-negentien) en een Franse naar Nettuno (gelateria) geweest, waar je voor €2,20 een goede vegetarische pizza kon scoren. Dat was gelijk mijn avondeten. Daarvóór waren we met een groep een ijsje gaan eten bij een andere gelateria, vlakbij het strand. Helaas heb ik geen foto gemaakt van alle ijssmaken, maar het waren er veel. Veel aparte smaken, vooral, zoals fuori di latte (karnemelk) en andere smaken waarvan ik niet wist wat het was. Ook hadden ze een ijssmaak met baba’s! Ik nam, heel saai, munt met chocolade en stracciatella. Het was een zeer smaakvol ijsje.

Voor ons ijsje hebben we gezamenlijk geluncht bij Nonna Maria, waar ik met Valeria al eens eerder na school heb geluncht. Voor €8 heb je een heerlijke vegetarische pasta (dikke pasta die op udon noodles lijkt). Deze keer hadden ze dit type pasta niet, dus kreeg ik gnocchi (ook erg lekker) met dezelfde pastasaus.

Ons groepje dat uit een handjevol jongeren bestond is sinds de komst van nieuwe studenten gegroeid. Ons groepje bestaat nu uit: Valeria (Brazilië), Julien (Franstalig Zwitserland), Yves (Duits-Zwitsers), Illaria (Duits-Zwitsers), Thijs (Harderwijk), Nadine (Ede), Laura (vergeten welke Nederlandse stad, ergens bij Wageningen in de buurt?), Louise (Parijs, maar half Zwitsers), Carol (Braziliaanse die ik maar twee keer heb gezien) en nog een paar anderen.

Na ons ijsje ben ik met Louise, Laura en Nadine naar het strand gegaan. Het was gisteren 28°C. Die temperatuursveranderingen doen me denk ik ook geen goed. Vanochtend was het fris. Ik had spijt dat ik mijn trui niet had aangedaan. Toen ik terug naar huis liep miezerde het zelfs. Nu is het weer zonnig en aangenaam genoeg. Nu ik wel trek begin te krijgen, denk ik dat ik me zo omkleed en dan naar Addor i pizza, het pizzarestaurantje vlak naast de groente- en fruitmarkt, loop.

Bij Addor i pizza kun je ook een pizza met frietjes krijgen. Ik vraag me af of de Italianen daadwerkelijk zo'n pizza zouden eten, maar misschien wel. Ik sla deze even over...

[deinendezee]

Ik moet je laten gaan, onze connectie is niet gezond en doet me alleen maar meer pijn. Om jou blijven geven is als mijn eigen graf graven. Ik ga nog een tijd om je blijven geven, maar de tijd zal het wel doen slijten. Je bent een mooi persoon en ik ben er zeker van dat je goed bent (van inborst), maar je bent jammer genoeg niet goed voor mij. Ik moet luisteren naar de mensen rondom mij en naar mijn eigen verstand. mezelf beschermen. Misschien zijn we zelfs te gelijkaardig en beïnvloeden we elkaar negatief door elkaars gedachten te versterken. Ik hoop dat je inziet wat je waard bent. En ik moet voor mezelf hopen dat ik dat ook inzie. Kan enkel als ik je loslaat. Ik verdien meer dan me totaal geen prioriteit voelen. Ik verdien meer dan smeken om jouw aandacht. Ik verdien meer dan altijd het eerste bericht te moeten sturen. Ik moet gaan voor mensen die ook voor mij kiezen. En zolang ik die ongezonde hechting niet doorknip ga ik blijven lijden en afzien en ga ik eronderdoor gaan. Het is alsof ik me ergens ben gaan vereenzelvigen met jou en telkens als je jezelf pijn doet voel ik dat ook. Ik moet leren genoeg afstand te houden van anderen zodat ik mezelf niet compleet verlies. Ik verlies mijn eigen interesses en passies uit het oog. Hoe stop ik met mensen te idealiseren en dingen in mijn hoofd op te bouwen die niet echt zijn? Ik schaam me dat ik me zo laat meeslepen. Waarom kan ik zelf nooit met mensen breken, ik wil blijven kansen geven. Ik wil enkel denken aan de mooie dingen die je me gebracht hebt, ik wil enkel in die momenten blijven bestaan. Maar alles wat erna kwam is ook echt. En dat mag ik niet vergeten. ik voelde me niet gerespecteerd en ik weet dat dat niet de bedoeling was maar dat gevoel was er toch. en het was echt. En ik had het volste recht om me zo te voelen. En ik begrijp dat je niet de ruimte hebt om altijd rekening te houden met mij, maar ik moet nu leren mijn eigen pijn niet te ontkennen of minimaliseren. Het doet fucking veel pijn. Het gaat nog pijn doen. Ik moet mezelf er even aan herinneren dat ik nog besta en dat het leven niet stopt na verlies. Ik heb mijn emoties nooit goed kunnen reguleren, maar ik wil het wel leren. Ik wil mezelf graag leren zien. en niet boos op mezelf zijn als ik fouten maak. ik wil gewoon terug leven. Ik moet verder kunnen gaan, want nu zit ik vast in een cyclus.

[homoerotisch]

Om mee te nemen, Lucas Rijneveld (2023)

Als ik het jaar over mocht doen als het herschrijven van een dichtregel en ik hier en daar wat wonderen mocht markeren, de onzin en het cliché doorhalen, dan zou ik allereerst het woord Oorlogslust ongedaan maken. Ik zou de lucht blauw schrijven, maar niet zo blauw dat men denkt dat ik iemand ben met een onbewolkt leven. Natuurlijk zou ik ook de angsten aan het einde van de dag wegstrepen, of laat ik eens kwistig zijn nu het kan: ik zou iedereen voor valvrees behoeden. Alleen het woord Tuimelen kan ik niet weghalen, volgens mijn redacteur ben ik een tuimelaar van de eerste orde, en stort de tekst in zodra ik te veel mijn natuur ga opschonen, maar die klap, ja, daar is wel wat aan te doen. Misschien herschrijf ik de grond richting matraszacht. Ik zou ook wat meer Klimaathoop toevoegen, niet om te jennen maar uit nood, de wereld is namelijk ook ooit uit nood geschapen, omdat God een vriend zocht en daarin doorsloeg, en vervolgens kwam de mens, en nu, nu heeft de wereld ons nodig. Daarbij zou ik - als ik dan toch zo bovenwonderlijk bezig ben - ook alle onvrede met mezelf als ooievaarsbek uit de grond van het gedicht rukken, ik zou zo lekker bezig zijn dat ik op een dag al het zeer composteer. En dat ik dan op een keer een bloem zie die wat gekromd maar ook fier mijn verdriet in zijn bladeren wiegt, de tuin een plek is vol heelmeesters. Toch zou ik sommige woorden van het afgelopen jaar willen laten staan, zoals Aanmeren (hoe je dit ook opvat, het betekent dat er sowieso dat er een haven in de buurt is) of Wolkbreuk: iemand zei namelijk dat het mooie daarvan is dat je daarmee de ander én jezelf een paraplu kunt bieden. En toen dacht ik: dit laat ik ongewijzigd.

[magheteenonsjeminderzijn]

Vanochtend is het weer tijd om te wegen. Ook al voel ik mij nog niet echt goed, ik ga toch want ik ben nieuwsgierig waar de weegschaal nu op uitkomt.

Ook al hou ik mij gewicht ook zelf bij het weegmoment bij New Fysic is het gewicht dat er voor mij echt toe doet. Ik ben toch weer 2 kg afgevallen. Natascha de coach is enthousiast en zegt je gaat als een speer 😅 ik zou nu een maatje minder zijn maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het daar nog niet aan merk. Ik merk het wel aan mijn ringen., die zitten wat losser.

We gaan dus gewoon verder op deze voet. Ik heb van Natascha nog een lekker recept voor Gado Gado wraps meegekregen en de tip om overal sambal oelek in te doen omdat dat helpt tegen lekkere trek na het eten en sommige recepten kunnen wat flauw zijn en daar helpt sambal goed bij. Alleen de sambal oelek variant mag, de andere variaties bevatten te veel suiker. Ik vind het niet moeilijk om mij aan dit dieet te houden. Ik eet genoeg, heb zelden trek en zolang ik maar elke keer wat aan gewicht verlies hou ik het wel vol. Het motto van Natascha is: wil je afvallen moet je eten. Dus dat doe ik dan ook braaf 5x op een dag (moet eigenlijk 6 zijn). Ik moet 57 euro aftikken want naast de eiwit supplementen is dit keer ook de Purify drank op, mede dankzij het feit dat ik de fles 2 weken terug omgooide. Dat moet ik niet te vaak doen want dan wordt het helemaal een dure grap.

AH heeft de humus gegrilde groenten weer dus dat kon ik vanochtend op mijn crackers doen. Tussendoor nog een gekookt eitje. Tijdens de lunch een maaltijdsalade met kip en appel.

Vanavond weer een recept gemaakt uit de NF app: paddenstoelen curry met kikkererwten en spinazie. En nu natuurlijk ook een klodder sambal oelek erbij 😅 ik mag er ook nog 100 gr volkoren rijst bij. Ik vond het nog steeds beetje flauw. Marcel vond het lekker. Ik had wat moeite met de structuur van het eten, komt waarschijnlijk door de verschillende soorten paddestoelen die erin zitten.

Het is inmiddels 00.30 uur. Marcel is Koen, Hannah en Manuel aan het ophalen van Schiphol. Die zijn 6 dagen naar Albufeira geweest. In deze 6 dagen heeft Manuel leren kruipen en staan. Die moeten we dus extra in de gaten gaan houden als hij hier is.

[autimind]

Autismeweek dag 1, 30 maart

Het beeld van autisme en wat er niet aan klopt

Het beeld dat mensen hebben van ‘een autist’ lijkt vooral op Sheldon Cooper (The Big Bang Theory) en, als ze mijn leeftijd hebben, op Rain Man uit de gelijknamige film. Dit beeld klopt niet.

De echte man op wie Rain Man is gebaseerd heette Kim Peekl en had helemaal geen autisme maar FG-Syndroom. Hij werd 58 jaar. Daar doel ik niet op. Autisme is een spectrum-stoornis. Dat betekent dat we allemaal van elkaar verschillen, een stuk meer dan mensen zonder autisme. Het betekent dus niet dat ‘we allemaal een beetje autistisch zijn’.

Sheldon is vrij duidelijk ‘autistisch gecodeerd’ maar in de serie wordt het nooit duidelijk. Goed, binnen het spectrum komen wel dergelijke jongens voor. Natuurlijk. Vergeet echter de meiden niet. En al die vele anderen die er heel anders uit zien en zich heel anders gedragen. En niet geïnteresseerd zijn in natuurkunde of computers.

Wat is dan het juiste beeld? In de autisme-wereld wordt vaak gezegd dat ‘als je één autist hebt ontmoet dan heb je één autist ontmoet’. Toch zijn er wel algemene kenmerken aan te wijzen. Helaas is dat tot nu toe altijd gedaan door de psychiatrie en daar hebben we de gebruikelijke lijstjes met tekortkomingen aan te danken. Star, overgevoelig, geen wederkerigheid, dingen letterlijk nemen en ga zo maar door. Ik kan zonder probleem elk van die punten ‘omdenken’. Star..? Dat kan ook vasthoudend zijn.

Mensen binnen het autistisch spectrum willen nogal eens weinig oog hebben voor de hiërarchie die wel degelijk bestaat bij Nederlandse bedrijven. “Zou je mee willen gaan naar het spoedoverleg?” Als je dit aan een collega met autisme vraagt, heb je goed kans dat zij ‘nee’ zegt. Dit kun je een gebrek aan sociale vaardigheden noemen maar je had ook duidelijk kunnen zijn.

Mensen hebben de neiging om elkaar letterlijk te nemen als ze elkaar niet begrijpen, bijvoorbeeld als er een stevig cultuurverschil is. Wat dan over blijft is niks anders dan de woorden zelf.. en dan doe je het daarmee. Letterlijk nemen is geen autistisch kenmerk! Het ontstaat omdat mensen een verschillende manier hebben van naar de wereld kijken.

Autisme is in de praktijk vooral een andere manier van met informatie omgaan. Informatie vanuit de zintuigen maar ook gesproken of geschreven informatie en zelfs die uit de eigen gedachten en gevoelens. Dit kan zich op allerlei verschillende manieren uit.

Zonder uitzondering is het zo dat die manier van kijken niet fout is of gehandicapt. Natuurlijk levert het in de praktijk regelmatig ruis op. Dat is niet erg. We hebben allemaal stijlflexibel leren communiceren op het werk. (Anders ben je waarschijnlijk net begonnen. Het komt wel.) Laten we dat dan ook doen. Het is zomaar mogelijk dat een autistische manier van begrijpen beter is of handiger op een bepaald moment.

Ben ik autistisch of heb ik autisme? Ik krijg serieus op m’n vingers getikt door sommige mensen. De meningen hierover kunnen soms best scherp zijn. Ik geef trainingen en workshops aan sociale werkers en beleidsmakers en dan ga ik hier wat dieper op in. Voor nu zou ik zeggen: als je respectloos over mij spreekt dan heb ik niks aan de ‘juiste’ terminologie.

Heb je een collega die open is over autisme? Wil je belangstelling tonen? Vraag dan eens wat autisme betekent voor hem/haar/hen. Luister. Vraag door. Is er iets concreets waarmee jij je collega zou kunnen steunen?

Deze bijdrage schrijf ik in het kader van de Autismeweek 2024. Ik haal geld op voor het Autisme Fonds. Met een gift steun je het prachtige werk dat nog te doen is: informatie en advies geven, onderzoek doen, gespreksgroepen voor autistische mensen én hun naasten, werken aan een inclusieve maatschappij en heel wat meer.

Geloof jij dat insluiten beter is dan uitsluiten?

Geef wat je wil én kan missen.

[devosopmaandag]

(zonder titel)

HET WOORD | Er ontsnapte me een zachte kreet van enthousiasme toen ik de geborduurde tekst onderaan dit werk goed gelezen had: Iconic Cry. Iets werd geraakt in mij. Hoe intiem is dat 'cry', want ik dacht onmiddellijk aan een mens. En dan dat 'iconic', waarmee het intieme verbonden wordt aan het universele. De mens die schreeuwt, huilt, roept. Iets van binnen moet naar buiten. Het innerlijke wordt uitwendig, krijgt vorm. Er komt lucht bij te pas. Niet die ene mens, maar Mens. En de mens heeft altijd genoeg gehad om uit te roepen, om om te huilen of luid te verkondigen. De oudste oorsprong van het woord 'icoon' is het Griekse woord voor 'gelijken op'. 'Iconisch' betekent 'kenmerkend' en 'beeldbepalend'. Altijd is er sprake van een relatie tussen het ding en iets anders waar het voor staat. Soms is dat ding zelfs het ultieme ding. Maar wat betekent dan toch 'iconic cry'? Is het de kreet die voorafgaat aan het woord, al bijna taal maar nog niet? Ooit, in de oertijd van de taal? Misschien wel in de oertijd van elk mens, de eerste kreet van de pasgeborene. Het verbonden zijn heeft plaatsgemaakt voor het afgesneden zijn. Lucht stroomt de longen binnen. Een kreet.

HET BEELD | En dan is er het beeld natuurlijk. Die blauwen, die structuren, rondzwevende vormen. Drukken ze op die onderste rand van kleuren, of rusten zij daarop? Precies daar komen de handen van de kunstenaar tevoorschijn, handen die draden spannen en weefsels maken. Er is achter en er is voor, er is ruimte en er is oppervlak, er is zuiver kleur en er is kleurmaterie, er zijn vormen die ontstaan zijn en vormen die gemaakt zijn. Alles is even aanwezig. En dan de woorden, die in het werk zelf zijn geborduurd! Woord wordt beeld. Beeld wordt ding.

Voor het talige wezen dat ik ben, schieten woorden tekort. Ik moet mijn ogen het werk laten doen. Het was vooral mijn geest die keek.