Tumgik
#Era de Aquarius
uyuforu · 6 months
Text
Pick-a-Card: Your future Partner
₊ ⊹ ALLEGEDLY FOR ENTERTAINMENT PURPOSES ONLY₊ ⊹
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
pile 1 -> pile 2 -> pile 3 ;; pick an image and scroll down to read your reading
Tumblr media Tumblr media
Pile 1 - ₊˚⊹♡
Ekta Oracle: The Medicine; The mind; The Balance + The Knife
Celeste Astrokiff Oracle: The Ruin; Aquarius Upright; The Guide; Pluto Upright + Sagittarius Reversed
Original Tarot de Marseille: 2 of wands reversed; The World; Ace of wands; The Tower reversed; The Empress; 7 of swords + The Chariot
Botticelli Tarot de Marseille: 9 of swords reversed; 2 of pentacles; Queen of wands; Jack of swords; The fool reversed; Knight of pentacles reversed; 5 of swords + Queen of cups reversed
Lenormand Oracle: The cross; The Man; The whip; The storks; The mouses; The fox + The woman
Love Languages Oracles: The wickedness; The same wavelength; Destiny's key; News incoming + Happiness, joy & felicity
Tumblr media
𓆞𓆝 𓆟 Don't forget that it's a general reading so take what resonates. If you don't resonate with this pile, you can choose another one. If you don't resonate with any of the piles, it just means there is no messages for you today. Don't take informations you are not comfortable with, and take care of yourself 𓆞 𓆝 𓆟
-> So this pile has a very strong message. There is a feeling that your future partner is currently healing from something very strong, something very powerful but mostly something very wicked. They could have had a sort of illness, they could have been the victim of someone, but there is a very bad energy there. The healing can be mental healing, seeing a therapist, or even medicine. For a lot of you, this person was mentally abused. It's a trauma that happened and they are healing currently. But it still hurt a lot to them. If you never met this person before, you could meet them during their healing process. This person could be an Aquarius or/ and has strong Pluto's placement in their chart. I see this person to really have their heart broken from what happened, they feel like their heart, even life, has been destroyed, my heart feels very heavy. They can appear as quite different, an outsider, or just someone who is unique, and people can not get them, or just think of them as the black sheep. Their healing will guide them towards a strong and meaningful transformation. But it's extremely hard for them.
I see something blocking them, or it was the case in the future. It's like they had a really big conflict, or they lived a situation with a lot of heavy blockages in their life. But it suddenly feels like things will get better, they will get through a healing phase and they will feel so much better afterwards. It's like their healing will push them to take new beginnings, new opportunities, new projects, they will just feel so much alive, it feels like their rebirth. The cards are saying, the reason why it happened was because it was meant to happen. There is always a reason for our tower moments in life. This one happened because your future partner needed to change. They needed healing, and may have not understand it before. The hard moments happened because they needed to learn a lesson, to transform themselves. I feel like this person used to be close-minded and very judgmental before, but with the healing phase, they will become open-minded, more generous and kind towards others. It's like they will open themselves to their feminine side. It was maybe unbalanced before. Cards are saying your person will be rewarded for their hard work in their healing phase, they will become more energetic, and more extroverted too.
I have messages about the two of you. I'm not sure you know this person, but I feel like it doesn't matter. You will enter this person's life to help them through their healing era. I sense this person will not be healed fully when you guys meet, but your presence, your help, just you will help them see the light at the end of the tunnel. It's like seeing you will motivate even more to heal. There is a sense of admiration towards you. You will motivate them to face the truth, and the healing. It will be extremely hard, but they know it's for the better. You will help them find a balance back in their life, it's truly destiny if you guys meet. You are their reward.
Tumblr media Tumblr media
Pile 2 - ₊˚⊹♡
Ekta Oracle: The cup; The city; The bunny + The link
Celeste Astrokiff Oracle: 1st house; Capricorn; 4th house; 10th house; Saturn + Jupiter
Original Tarot de Marseille: Jack of wands; King of cups; Ace of swords; 4 of pentacles reversed; The moon reversed; 5 of pentacles reversed + The justice
Botticelli Tarot de Marseille: 3 of swords; The hierophant; 8 of pentacles; The sun; 7 of pentacles; 2 of pentacles + The star
Lenormand Oracle: The lucky charm; The house; The mask; The clouds; The letter; The ring + The fox
Love Languages Oracles: Past coming back; Good harvest; Setbacks; Destiny's Key + Fidelity
Tumblr media
𓆞𓆝 𓆟 Don't forget that it's a general reading so take what resonates. If you don't resonate with this pile, you can choose another one. If you don't resonate with any of the piles, it just means there is no messages for you today. Don't take informations you are not comfortable with, and take care of yourself 𓆞 𓆝 𓆟
-> This person is someone who seems to be pretty established in life already. Someone who have their money, their place, they are independent. They work, they have their life and do not live with their parents anymore. There is a feeling of being the boss, owning their life. Ambitious person. Money is very important to them, they could invest a lot. They may live in a big city. A city where things are moving fast, people are always in a hurry, they could also be in a hurry all the time. I sense that for some of you, you know this person? There is a feeling of already knowing each other, or you guys will feel like you always knew each other. I think they can seem or be a bit selfish sometimes: their business, their life and even themselves are very important for them. They invest a lot of their times into themselves, but can seem selfish sometimes. Capricorn can be significant, 1st, 4th, 10th house too, Saturn and Jupiter too. I think this is a very lucky person. It feels like they succeed everything they do, or get everything they want. They are not good at manifesting, they are just very hard working. They see their legacy as the most important thing for them. This is why they work so hard. So accomplishing, and their career are soooo important to them. They appear as the real Daddy type (nothing s3xual lol), but there is this strong masculine and dominant energy.
Such a hard working person! They work so hard for what they do. Don't call them lazy because they will def take it as the worst thing you could ever say to them lmao. They have a cup to provide to you, this is the kind of mature person to offer you their cup, and offer you stability. A true King (because of the king of cups lol, nothing to do with gender). If success was a person, that would be them. They are so victorious. To be honest, I think this person didn't grow in money, and saw it as security. They worked hard because they may have been poor when growing up. For them, money was the answer to a happy life. But don't be mistaken, this person is not shallow haha. They are actually good at questioning himself. He doesn't think only him matters. They are well educated, and even went to college for sure. To them, they just want to be the most successful they can be, and want to be able to provide money for their loved one. They just work so hard for their money. And negotiating money could be a thing in their job. And signing contracts relating to money too. Their job can be very anxious at time. I think you will feel like, or already feel like if you know them, that this person has no time for you, and it may feel like that at times. They are so busy with their job and life, you just feel like a burden. But don't worry because this person will maker you feel like you belong with them. They will make sure to make you fit in their life.
Tumblr media Tumblr media
Pile 3 - ₊˚⊹♡
Ekta Oracle: The knife; The feather; The books + The exchange
Celeste Astrokiff Oracle: Treason; The sun; Woman's star + Virgo
Original Tarot de Marseille: Jack of pentacles; 7 of wands; 9 of swords; Knight of swords; 2 of wands reversed; 7 of cups + The strength
Botticelli Tarot de Marseille: 6 of wands; Knight of swords; 2 of pentacles; 10 of swords reversed; Ace of cups; 4 of pentacles reversed + The devil
Lenormand Oracle: The tower; The sun; The mountain; The tree; The woman; The magnificent glass + The house
Love Languages Oracles: Total success; Passionate love; Setbacks; Break-up + Destiny's key
Tumblr media
𓆞𓆝 𓆟 Don't forget that it's a general reading so take what resonates. If you don't resonate with this pile, you can choose another one. If you don't resonate with any of the piles, it just means there is no messages for you today. Don't take informations you are not comfortable with, and take care of yourself 𓆞 𓆝 𓆟
-> So, first of all, if you don't know this person, then it's not your pile. This pile feels so situation-ship, ex, or even friends with always something that has been going on. There is a vibe here of someone who hurt the other by text, or it's something that has been said, or something written (text, email, letter, etc.). But it was on purpose. So either you or this person wrote to the other person to tell them something, some piece of information that hurt the other. It could totally be intentional, or not, but it def hurt. If it was something someone posted online for ex for the other to see, it was still something that hurt, and it was a sort of information shared. You could totally be in a distant or no contact situation with this person. You or them felt like there was a betrayal.
But!! There is clarity. One of you see or finally realize that the other person is the one for them. You or them always wanted to be with you/ them (takes as it resonates). It's a sudden realization. Someone wants to come back to make things right. Someone thinks now is the best time to take actions, everything seem to be alined perfectly. Someone could have been like a seducer, before or been seen this way by the other person. Someone could have been blocked, or this person felt stuck before. Like they couldn't come forward. But now they know the other person is their person, and it's like they came to realization they want to marry them.
This person has thought a lot of what they want to say, and they are ready to come forward and defend their thoughts and actions. They won't give up easily. If you have been waiting for someone to come back into your life, this is huge sign. Or if you wanted to come back in someone's life. There will be communication, and the person who will come forward (you or them) will express how hard it was to be without the other person, and how cruel life has been. They will express that they are ready to give their cup. I'm not sure you guys ever been in a relationship before to be honest, it felt like to be in a relationship with them has never been experienced before. But they want to try, and they will express it when they come forward. They want to be with the other person. There are so much desire for each other, you guys can feel the pull towards each other. But there might be a lack of financial stability that can come in the way to each other. There is much love, it's very passionate for sure. The person needed time to realize they feelings, time apart each other only made them realized their love for the other person. This person wants to come forward and build a life with the other person. They want stability together.
Tumblr media
Thank you so much fo reading, I hope you enjoyed, and don't forget to like (even comment your pile if you want) and follow for more content ⸜(。˃ ᵕ ˂ )⸝♡
back to index ; ask ; requests ; rules
387 notes · View notes
thegoldenarrow · 19 days
Text
Tumblr media Tumblr media
                . 𝐬𝐨𝐮𝐧𝐝𝐭𝐫𝐚𝐜𝐤 . 𝐩𝐢𝐧𝐭𝐞𝐫𝐞𝐬𝐭 . wanted connections (soon) .
Tumblr media
    . . . ‎ 𝙒𝙀𝙇𝙇, 𝙔𝙊𝙐 𝙎𝘼𝙔 𝙏𝙃𝘼𝙏 𝙄'𝙈 𝘼𝙉 𝙊𝙐𝙏𝙇𝘼𝙒, 𝙔𝙊𝙐 𝙎𝘼𝙔 𝙏𝙃𝘼𝙏 𝙄'𝙈 𝘼 𝙏𝙃𝙄𝙀𝙁: 𝙃𝙀𝙍𝙀'𝙎 𝘼 𝘾𝙃𝙍𝙄𝙎𝙏𝙈𝘼𝙎 𝘿𝙄𝙉𝙉𝙀𝙍 𝙁𝙊𝙍 𝙏𝙃𝙀 𝙁𝘼𝙈𝙄𝙇𝙄𝙀𝙎 𝙊𝙉 𝙍𝙀𝙇𝙄𝙀𝙁.
𝐧𝐚𝐦𝐞: robin hood 𝐚𝐥𝐢𝐚𝐬𝐞𝐬: golden arrow, robin of the hood, rob 𝐚𝐠𝐞: 28 anos 𝐨𝐜𝐜𝐮𝐩𝐚𝐭𝐢𝐨𝐧: líder da sede da defesa mágica em corona, fundador da cozinha social food for thought, ladrão, rebelde 𝐨𝐫𝐢𝐞𝐧𝐭𝐚𝐭𝐢𝐨𝐧: bissexual demirromântico 𝐰𝐞𝐚𝐩𝐨𝐧 𝐨𝐟 𝐜𝐡𝐨𝐢𝐜𝐞: arco e flecha dourados 𝐩𝐞𝐫𝐬𝐨𝐧𝐚𝐥𝐢𝐭𝐲: bem-humorado e irreverente, dono de uma lábia incomparável, sempre disposto a se aventurar e facilmente irritável diante de injustiças 𝐪𝐮𝐚𝐥𝐢𝐭𝐢𝐞𝐬: altruísta, corajoso, engenhoso, justo 𝐟𝐥𝐚𝐰𝐬: imprudente, impaciente, obstinado, vingativo 𝐳𝐨𝐝𝐢𝐚𝐜 𝐬𝐢𝐠𝐧: aquarius 𝐦𝐛𝐭𝐢: ENFJ-T 𝐚𝐞𝐬𝐭𝐡𝐞𝐭𝐢𝐜: árvores anciãs, pratos de sopa, olhos roxos, botas de couro curtido, jogos de azar, risadas abafadas, madrugadas, céus estrelados, cheiro de orvalho
Tumblr media
      . . . ‎ 𝙔𝙀𝙎, 𝙃𝙀 𝙏𝙊𝙊𝙆 𝙏𝙊 𝙏𝙃𝙀 𝙏𝙍𝙀𝙀𝙎 𝘼𝙉𝘿 𝙏𝙄𝙈𝘽𝙀𝙍 𝙏𝙊 𝙇𝙄𝙑𝙀 𝘼 𝙇𝙄𝙁𝙀 𝙊𝙁 𝙎𝙃𝘼𝙈𝙀; 𝙀𝙑𝙀𝙍𝙔 𝘾𝙍𝙄𝙈𝙀 𝙄𝙉 𝘾𝙊𝙍𝙊𝙉𝘼 𝙒𝘼𝙎 𝘼𝘿𝘿𝙀𝘿 𝙏𝙊 𝙃𝙄𝙎 𝙉𝘼𝙈𝙀.
𝐓𝐋;𝐃𝐑: Robin Hood foi abandonado para morrer na floresta ainda bebê, por uma família que não tinha dinheiro para criá-lo; cresceu em meio às outras crianças que tiveram o mesmo destino, e juntos formaram o bando dos Merry Men. Robin é extremamente idealista e altruísta, e acredita que só terá seu final feliz quando todos no reino tiverem a mesma chance de conquistar o próprio. Apesar de aparentar ser extremamente bem-humorado, se irrita facilmente com injustiças, e tem seus episódios de melancolia.
Tumblr media
      . . . ‎ 𝘽𝙐𝙏 𝙈𝘼𝙉𝙔 𝘼 𝙎𝙏𝘼𝙍𝙑𝙄𝙉' 𝙁𝘼𝙍𝙈𝙀𝙍 𝙏𝙃𝙀 𝙎𝘼𝙈𝙀 𝙊𝙇𝘿 𝙎𝙏𝙊𝙍𝙔 𝙏𝙊𝙇𝘿: 𝙃𝙊𝙒 𝙏𝙃𝙀 𝙊𝙐𝙏𝙇𝘼𝙒 𝙋𝘼𝙄𝘿 𝙏𝙃𝙀𝙄𝙍 𝙈𝙊𝙍𝙏𝙂𝘼𝙂𝙀, 𝘼𝙉𝘿 𝙎𝘼𝙑𝙀𝘿 𝙏𝙃𝙀𝙄𝙍 𝙇𝙄𝙏𝙏𝙇𝙀 𝙃𝙊𝙈𝙀𝙎.
Robin cresceu sem os pais, e sem nenhum contexto sobre suas origens. Foi criado em meio a um grupo de órfãos na floresta, cuidado pelos mais velhos até que tivesse idade suficiente para dar conta de si mesmo. Sagaz mesmo quando criança, os sussurros dos moradores do vilarejo mais próximo não passavam despercebidos quando visitavam o povoado: os chamavam de Filhos da Miséria, bebês abandonados por famílias incapazes de os alimentar, entregues à floresta e à morte. Em seu primeiro ato de rebeldia, decidiu que chamariam a si mesmos de Merry Men. Ele e os demais sobreviviam como um desafio à sociedade, e dividiam o pouco que conseguiam entre si. Por muito que não culpasse seus pais biológicos, era impossível não se ressentir de uma sociedade que o havia dado as costas: sabia em primeira mão o quão desesperador era não ter o que comer, e sua raiva era direcionada não aos seres humanos presos em tristes circunstâncias, mas aos que estavam no topo da pirâmide semeando a pobreza alheia para alimentar o próprio conforto. Crescer em meio a outros como ele, sabendo que tinham escolhido os sacrifícios necessários para mantê-lo vivo, acabou por o moldar em uma pessoa altruísta, mas aquela nem sempre foi a verdade. Quando roubou pela primeira vez, o fez não para ajudar ao próximo, mas porque nunca antes havia experimentado um bolo de chocolate, e estava cansado de sua vida de privações. Foi por conhecer na pele a dor de ter pouco quando outros tinham em abundância que decidiu transformar o crime em um instrumento de justiça, percebendo que podia roubar para os que mais precisavam tanto quanto o fazia para si. Comida e dinheiro eram necessidades básicas, era bem verdade, mas sabia que por si só não seriam capazes de mudar a realidade em que estavam presos. Foi por isso que persuadiu os irmãos da floresta a tentar fazer algo além de tapar o sol com a peneira, e o que antes era nada mais que um reflexo do instinto humano de sobrevivência se tornou um movimento organizado de resistência, com Robin fazendo seu melhor para manter todos vivos do único jeito que sabia: roubando. Invés de mercadorias, aprendeu a se infiltrar e roubar segredos, e usar da política para pressionar a realeza até que se dobrassem à sua vontade. Facilmente se vestiria como a nobreza e jogaria seus jogos se aquilo significasse uma chance de libertar a si e aos seus. Foi assim que o tratado com a recém-coroada rainha Rapunzel foi assinado, e assim que acabou por se tornar líder da Defesa Mágica em Corona: na intenção de usar do cargo para garantir que mais nenhuma criança passasse fome. Qualquer um que olhasse de fora acreditaria que Robin havia conquistado a vida que sempre sonhara, mas o arqueiro não se daria por satisfeito até que todos no reino tivessem a mesma chance de um final feliz, protagonistas ou não. E tudo corria bem em seu plano até a chegada dos perdidos, e a intromissão do enxerido do Merlin.
Tumblr media
    . . . ‎ 𝙊𝙏𝙃𝙀𝙍𝙎 𝙏𝙀𝙇𝙇 𝙔𝙊𝙐 '𝘽𝙊𝙐𝙏 𝘼 𝙎𝙏𝙍𝘼𝙉𝙂𝙀𝙍 𝙏𝙃𝘼𝙏 𝘾𝙊𝙈𝙀 𝙏𝙊 𝘽𝙀𝙂 𝘼 𝙈𝙀𝘼𝙇, 𝙐𝙉𝘿𝙀𝙍𝙉𝙀𝘼𝙏𝙃 𝙃𝙄𝙎 𝙉𝘼𝙋𝙆𝙄𝙉 𝙇𝙀𝙁𝙏 𝘼 𝙏𝙃𝙊𝙐𝙎𝘼𝙉𝘿-𝘿𝙊𝙇𝙇𝘼𝙍 𝘽𝙄𝙇𝙇.
͙ Robin é apaixonado pelas estrelas, e não consegue dormir tranquilamente em lugares fechados por estar acostumado a pegar no sono na floresta encarando o céu. ͙ Possui um colar com uma estrela real, um dos únicos pertences valiosos que guardou para si ao longo dos anos. ͙ Aprendeu a tocar o bandolim com uma das crianças da floresta ainda jovem, e até hoje sonha em se aventurar como bardo em uma estrada desconhecida. ͙ Além do arco e flecha, aprendeu combate com diversas outras armas para poder se manter vivo e com comida no prato, mas a realidade é que detesta violência e opta pela furtividade como vantagem sempre que possível. ͙ É extremamente brincalhão e cheio de piadocas, mas quem o conhece bem já testemunhou um dos episódios em que precisa se isolar e processar aquilo que sente. ͙ Detesta Merlin e o considera uma figura autoritária nos reinos mágicos – o seu plano rebelde é o tirar do poder para que protagonistas e figurantes possam finalmente ter livre arbítrio. ͙ Ganhou o título de "Golden Arrow" após ganhar uma competição em seu reino anonimamente, sob o nariz do antigo rei, mesmo com seu rosto estampado em cartazes de procurado. ͙ Quando ainda era criminoso, tinha o hábito de desenhar bigodinhos nos pôsteres que ofereciam recompensa pela sua captura. ͙ Com a mudança para um novo reino e a imposição da vontade de Merlin, Robin está se coçando para voltar aos seus hábitos antigos e causar caos só para mostrar que a vontade do mago não é absoluta e há quem tenha coragem de enfrentá-la.
Tumblr media
29 notes · View notes
oceanblueeyesoul · 1 year
Note
Hi, I hope you're ok.
I wanted to ask if you could do a Marauders, Wednesday and Disney matchup, please.
I'm half Mexican half Argentine. She/her, 5'4, aquarius, long brunet hair, honey eyes, pale skin, not so chubby body. I have myopia, aka, I see nothing without my glasses. I love books and painting with watercolors.
Indie pop and romance, yes please! Dark and chaos academia are my favorite things.
Imaginary scenarios all day, simping for fictional characters, reading fanfiction. Give. It. To. Me.
Sweet cute nerds and soft cute himbos are my soft spot.
I get super excited talking about things I like, I'm the smart girl of my class, and I love learning random things, especially fun facts.
I'm not really open with people i just met, but once I got to met you, I can't stop talking. Kinda insecure if my friends aren't bother by this. Plus i seem to have a tendency of having supper chill and calmed friends, when I want friends that I can be silly, do stupid things and don't stop laughing but I really love my friends.
I give my love to friends really easy and out of nowhere, something I already got hurt with, so now I'm more careful.
Hope this isn't way to much text. And thank for reading it, and doing it if you do :].
Hi there, sweetie! I really hope you like this a lot!
Harry Potter (Marauders Era) Matchup
Your Harry Potter (Marauders Era) soulmate is...
REMUS LUPIN!
Tumblr media
The two of you would definitely be reading books together in a quiet and intimate places because the two of you loves to hear each other reading a book.
He would definitely be always reminding you to take a spare glasses for you anywhere he goes if you lost your original glasses for one day.
The two of you would definitely be talking about fun facts together and just enjoying about to learning new things together as a team.
Pisces x Aquarius lovebirds!
Wednesday (Netflix) Matchup
Your Wednesday (Netflix) soulmate is...
XAVIER THORPE!
Tumblr media
The two of you would definitely be doing painting with watercolours together because it is so much more fun painting with watercolours together than separately.
He would definitely be listening to hear talking you about your favourite things in the whole world because he wants to make you smile at him.
He would definitely be looking into your honey eyes for a eternity because he thinks that your eyes are gorgeous to look at from his point of view.
Aquarius x Aquarius soulmates!
Disney Matchup
Your Disney soulmate is...
CARLOS DE VIL!
Tumblr media
The two of you would definitely be geeking over fun facts together and loves to learn new things together as a team and a fun thing to do together.
The two of you would definitely be reading books together in a quiet and intimate places because the two of you want to hear each other's voices when the two of you are reading a book together.
He would definitely be carrying your spare glasses anywhere he goes just in case if you misplace your original glasses somewhere.
Scorpio x Aquarius sweethearts!
45 notes · View notes
signorinavongola · 2 months
Text
𝐏𝐄𝐎𝐏𝐋𝐄 𝐈'𝐃 𝐋𝐈𝐊𝐄 𝐓𝐎 𝐆𝐄𝐓 𝐓𝐎 𝐊𝐍𝐎𝐖 𝐁𝐄𝐓𝐓𝐄𝐑!
﹉﹉﹉
alias/name:  Lexy
pronouns: She/Her
birthday: January 30th
zodiac sign:  Aquarius
height:  5'05
hobbies: movies and TV shows, reading, vintage fashion, home organizing, criminal podcasts and podcasts about psychology, wacthing AMVs, taking care of street cats
favorite color: white, mustard, brown, bordeaux
favorite book: Little Prince by Antoine de Saint-Exupéry, Metamorphosis and Other Stories by Franz Kafka, The Flowers of Evil by Charles Baudelaire, The Hunger Games series by Suzanne Collins, Book of short stories by Pavol Rankov
last song:  Autumn Kings – Untouchable
last film/show: Dune Part 1 (I'm going to the cinema tomorrow for Dune Part 2!)
recent reads:  The Freelance Way by Robert Vlach, Rise of Queen by Rina Kent, Táto izba sa nedá zjesť by Nicol Hochholczerova
inspiration:  I get inspiration everywhere. Movies, series, books, music, aesthetics, other rp writers, emotions, smells, places, conversations…
story behind url: Signorina is address for unmarried woman in Italian language so it's like Miss Vongola.
fun fact about me: I had my cute lolita fashion era in the past. Sweet and classic lolita. Many bows, lace, pastel colors and petticoats.
Tagged by: @sovereigntism Tagging: You can steal it.
2 notes · View notes
loominggaia · 8 months
Note
Noticias de looming gaia:
Zareen: la novela, 'yo soy Zanella la fea' protagonizada por janella vokz está haciendo que más trols entren al mundo del modelaje, y dejando los prejuicios
Evangeline: la realidad supera la ficción! La verdad de la muerte del rey
Damijani: 'era una niña!', 'queria lo mejor!!', es lo que dicen los protestantes que buscan la verdad sobre la princesa que quería la paz con los acuarios
Matuzu: la cantante shekara de ascendencia odazi y lagaal, sorprende a todos con su debut y talento
Seelie/unseelie: amantes entre seelies y unseelies se fugan a los terrenos de la bruja verde, en busca de su proteccion
Lamai: las leyendas de estás personas son ciertas!, Una cecaelia resulta ser intersexual y fecundado a si mismo
(Translated via Google Translate)
Gaia looming news: Zareen: The Novel, 'I Am Ugly Zanella' Starring Janella Vokz Is Bringing More Trolls Into The Modeling World And Ditching Prejudice Evangeline: reality is stranger than fiction! The truth of the king's death Damijani: 'I was a girl!', 'I wanted the best!', is what the Protestants who seek the truth about the princess who wanted peace with the Aquarius say Matuzu: The Shekara Singer Of Odazi And Lagaal Descent, Amazes Everyone With Her Debut And Talent Seelie/unseelie: lovers between seelies and unseelies run away to the lands of the green witch, in search of her protection Lamai: the legends of these people are true! A cecaelia turns out to be intersex and fertilized itself
More fun news headlines! I love these things! I appreciate the reference to Damijana's older concepts, that's a really cool detail!
*
Questions/Comments?
Lore Masterpost
3 notes · View notes
Text
december 2022
1. madelline - d e a d 2. carlie hanson - illusion 3. torine - see u in hell 4. kailee morgue - sellout 5. carr - xl t 6. fletcher - suckerpunch 7. avril lavigne - mercury in retrograde 8. raissa - hearteater 9. raffaella - grown up 10. izzy camina - alprazalam 11. tatiana hazel - downer 12. aviva - children in the dark 13. sophia bel - you're not real you're just a ghost 14. cib - mott st 15. dee holt - sober 16. emei - end of an era 17. ayleen valentine - why do i do that 18. zolita - ruin my life 19. corook - smoothie 20. sophie cates - basement party 21. nina cobham - what is this? 22. spill tab - crème brûlée! 23. raissa - things are changing 24. ayelle - girlfriend 25. yuna - can't get over you 26. jaz karis - side of you 27. tiger goods - so far 28. nas - reminisce 29. dagr - texas 30. phem - never goes down like that (ft. ezekiel) 31. piri - unlock it 32. pinkpantheress - do you miss me? 33. thaiboy digital - 3 star reunite 34. senses - noise reduction 35. ky vöss - vendetta 36. brothertiger - dancer on the water 37. morabeza tobacco - saturnus 38. overcoats - horsegirl 39. why bonnie - 90 in november 40. rosie thomas - we should be together 41. cavetown - worm food 42. deer scout - synesthesia 43. phoebe bridgers - so much wine 44. shannen moser - dendochronology 45. mint green - against the grain 46. sadurn - moses kill 47. bridal party - pool 48. skullcrusher - pass through me 49. pinegrove - iodine 50. jeff rosenstock - hey babe 51. ryann - spilling 52. ghost orchard - soot 53. lutalo - call it in 54. elvis depressedly - in that sound 55. fraternal twin - words 56. katie dey - sharp teeth 57. spool - somewhere 58. nnamdï - dibs 59. pohgoh - now i know 60. subsonic eye - aquarius 61. sydney sprague - think nothing 62. fousheé - simmer down 63. alex lahey - shit talkin' 64. the sound of animals fighting - apeshit 65. totorro - au milieu de la foule 66. envy - zanshin 67. babymetal - monochrome 68. circa survive - buzzhenge
https://open.spotify.com/playlist/4Ec0RAiLoZKLwx3LCn1JyG?si=ef90e294b16d4e97 
7 notes · View notes
licncourt · 1 year
Note
can you link your post on abstract expressionism?
Oh, it was actually a scene in a fic of mine, The Act of Leaving. It's Louis' POV, his thoughts while he's at an art gallery in the late 60s. Definitely my own opinions though. I'll paste the excerpt here (the most relevant part is bolded):
-
It was a shame, Louis thought, how quickly the Beats had come and gone, capturing the public consciousness in an atmospheric rise and burning out as quickly as a Russian spacecraft. Whatever carcass (for it had been dead on arrival) of Village intellectual mores Burroughs and company had managed to drag like a street cat from New York to California had gotten rather mangled along the way, so maybe, all things considered, it was a mercy for everyone involved.
Still, when he had stopped cutting his hair and followed the arts, philosophies, and Lucien Carr west a few years on, it had been a disappointment. (At least the whispered promises of young men with painted-on denim and bare arms who wouldn’t mind if he looked hadn’t been).
They called it the San Francisco Renaissance, though whether the title was an insult to the past or simply the sympathetic desperation of being post Louis hadn’t decided. He himself came into adulthood in a world of neos and revivals, he should be more understanding. Then again, he’d never had a taste for the Neoclassical. Or for post-Columbian Ginsberg and his semen-scattering, fake-smiling Turkish bath mourners or angelheaded hipsters or obscenity trial poetry collections of not-performance-art.
Louis flipped to the next page of On the Road, the thin crowds that passed nearby interested enough in the galleries to leave him be. He hadn’t come to an art museum to read of course, on the contrary; however, the letdown of the exhibit had been offensive enough that he’d refused to continue in engagement. He’d paid for a two hour ticket. This would be his own small protest as an adieu to a decade so fond of them.
There was a de Kooning to his right, a Pollock across from him. A pair of post-figurative, post-war, postmodern nightmares of mangrove color jumbles for the pseudo-intellectual neo-consumer at the twilight of the Age of Aquarius. They were all soon to be post in a post-post-war prefix world devoid of mid-century originality, himself no more immune than the surrounding mortals. Maybe less.
Louis hadn’t cried in years (decades maybe), a fact that made the wasted exhibit all the more of a personal affront. Not that to weep was desirable to him (it used to be, to a more foolish and younger self), but the lack thereof was another disappointment of the promised extravagant revolution. He’d entered the museum skeptical (it was important to be skeptical) but with stories of spectators reduced to tears before Rothko’s Blue, Orange, Red fresh in his mind. Perhaps, he’d thought, underwhelmed by book prints, it must be witnessed in person, like the Grand Canyon or a sublime sunset to evoke such emotion.
This had not been the case. The colors became even more garish against the industrial simplicity of slate-gray walls and scuffed cement floors and Bach symphonies. Was this how the Renaissance masters felt gazing upon acidic Mannerist distortions of a pre-Baroque Limbo? It seemed every transition between great eras of artistic inspiration was filled with growing pains and the agony of birth. Still, he didn’t wish to gaze on smears of amniotic fluid and chunks of placenta on overblown and self-important canvases.
There was no revelation to be found here in the cracks of artistic progress, this one preened and made presentable with the name abstract expressionism. All that trouble for the simple reactionary antithesis of…socialist realism, he believed he’d heard it called. Whatever difference its political origin made.
If any of this was art, he decided, so was his own act of defiance here, no? The, well, expression of baser human emotion, the emphasis on action (or in his case, inaction) over form, the subversion of established expectations.
What he was doing wasn’t art. Neither were the oil paint tantrums on the walls decrying the evils of totalitarianism with all the finesse of a screeching toddler. If something was going to make him cry, it wouldn’t be a Rothko.
Maybe he ought to like it more. The Partisan Review called abstract expressionism a representation of that which is essential about art, a return to the purest form of something that had been bent and twisted and over-curated into an unnatural shape, longing to return to its genetic building blocks.
To Louis, this looked more like nuclear decay, something on the wrong side of its half-life rather than a grand return to fundamental nature. Pollocks may be “the records of an event”, but what intrinsic value does motion have? Mindless rebellion for rebellion’s sake, novelty as a gimmick to sell paintings and gallery tickets while carrying on about ‘sticking it to the man’.
It really had been a relief to keep his hair long the past decade. He wouldn’t mind if that particular fashion remained without any such bombastic innovation. (Lestat would’ve liked it, walking about with the young artists and their loose manes of hair around the shoulders. Would’ve liked the impropriety and vanity of it all at least). Louis lazed his eyes over the words before him, cacophonies of color digging at his eyeteeth in periphery.
They danced down the streets like dingledodies, and I shambled after as I've been doing all my life after people who interest me, because the only people for me are the mad ones, the ones who are mad to live, mad to talk, mad to be saved, desirous of everything at the same time, the ones that never yawn or say a commonplace thing, but burn, burn, burn....
He scanned the room above his book. The Kandinsky in the corner didn’t offend him. It didn’t make up for its fellows either.
5 notes · View notes
Photo
Tumblr media
Cada 10 de junio se celebra el Día Nacional del Desarrollo Científico y Tecnológico Espacial en Argentina, para conmemorar el lanzamiento del satélite argentino SAC-D Aquarius efectuado el 10 de junio de 2011.
Este hecho marcó el inicio de una nueva era satelital, para acortar la brecha digital a través de una óptima conectividad a todos los residentes de la nación argentina.
Origen de este día nacional argentino
La creación de esta efeméride ha sido por iniciativa del senador argentino Pablo Verani, siendo aprobada oficialmente en el año 2012 por la Cámara de Senadores de la Nación de la República de Argentina.
Satélite SAC-D/Aquarius
El satélite SAC-D/Aquarius fue desarrollado por la Comisión Nacional de Actividades Espaciales (CONAE), con la misión de estudiar la humedad del suelo y la salinidad de los mares y de los océanos en forma global.
Este satélite fue diseñado y construido en la República Argentina por INVAP, una empresa argentina de alta tecnología ubicada en San Carlos de Bariloche. Es considerada la empresa tecnológica más prestigiosa de América Latina. Se orienta al diseño y construcción de equipamientos y dispositivos de alta complejidad, en materia de energía nuclear y tecnología espacial.
El lanzamiento del satélite se efectuó el 10 de junio de 2011 desde la base Vanderberg de la Fuerza Aérea norteamericana, ubicada en Lompoc (California). Se efectuó con el apoyo de la Agencia Espacial Norteamericana NASA, colocando el cohete Delta II en órbita alrededor de la Tierra, a una altitud aproximada de 670 km.
Comparte información útil e interesante sobre el Día Nacional del Desarrollo Científico y Tecnológico Espacial en las redes sociales. Utiliza el hashtag #DíaNacionaldelDesarrolloCientíficoyTecnológicoEspacial
4 notes · View notes
silk-road-guidance · 2 months
Text
Tarot Tip 1# WHAT ARE TAROT?
Let's put the basis to tarot. Tarot is a deck of 78 cards: 22 which are called Major Arcanas and 75 which are called Minor Arcanas. The Minor arcanas are figures going from 1 to 10, with court figures like a King, a Queen, a Knight and a Knave.
The Minor Arcanas are divided in 4 families, related to the 4 elements:
Tumblr media
Wands with Fire: they are linked to the Zodiac Fire Signs (Aries, Leo, Sagittarius). They represent Action.
Cups with Water: they are linked to Water signs like Pisces, Cancer and Scorpio and represent Emotions.
Pentacles with Earth: linked to the earth signs of Capricorn, Virgo and Taurus, they represent materiality, work, money, and professionnal career.
Swords with Air: they are linked to Air Signs Gemini, Libra and Aquarius. They represent thoughts, our mental state, lies and truths, immuable as well as the hard ones to swallow.
The Minor Arcanas represent human actions. It is what matter you can take in hand: stay or leave, speak or shut up, doing a good deed or harm someone, think or dismiss a thought. They also represent the Other's actions towards us, good and bad.
The Major Arcanas are quite mysterious and the significance of a card is rooted in occultism, sometimes on religion, and this is what the figures tell us. They are inherited from a 500 years old History of Tarot at least.
The oldest Tarots may date back from the Renaissance Era. The Major Arcanas represent in Tarot the things we cannot really control, the things we have to undergo from Universe (call it like you want: God, Destiny, Fate...). But it is not engraved in hard stone. It does not mean you cannot change your actions. The actions that happened in the Past are immutable, but you still can control your words and your actions.
Each Tarot card has a special message and is also attributed to a planet or zodiac Sign. Depending of the kind of deck you buy, imagery may differ. Some decks like the Tarot de Marseille are less illustrated whereas the Ryder-Waite Smith is an excellent tool for beginners!
Tumblr media
Arcana n°0 or 1 depending on the decks is the Fool: it represents a character walking down a path going to a cliff. He seems happy and is escorted by a dog.
Tumblr media
Arcana n°1 is the Magician: he has a wand, a sword, a pentacle and a cups and seems to do an experiment that allies all the elements for his purpose. One hand is pointing to the sky and the other the earth: as says Occultism, it is As above, so Below.
Tumblr media
Arcana n°2 is the High Priestess: she is generally represented with a moon crescent and seems stern.
Tumblr media
Arcana n°3 is the Empress: it is usually the representation of a woman with regalia and royal attributes. Sometimes, depending on the deck, she may be represented as a pregnant woman, adding to her powers, the major fertility trait.
Tumblr media
Arcana n°4 is the Emperor: like the Empress, he is represented with regalia and embodies power.
Tumblr media
Arcana n°5 is the Pope or The Hierophant: he is represented as an austere man with two people bowing to him.
Tumblr media
Arcana n°6 is the Lovers: usually, the lovers are represented by a man and a woman embrassing each other.
Tumblr media
Arcana n°7 is the Chariot: it is the representation of a warrior on a chariot pulled by two sphinxes.
Tumblr media
Arcana n°8 is Justice: it is the representation of Justice with weighing scales and usually, a woman who is blind.
Tumblr media
Arcana n°09 is the Hermit: it is the picture of a monk-like man with a lamp.
Tumblr media
Arcana n°10: is the representation of The Wheel of Fortune. It is usually represented as a kind of wheel that can turn and have results good or bad.
Tumblr media
Arcana n°11 is Strength and represents a character taming a Lion.
Tumblr media
Arcana n°12 is the Hanged Man. It is a strange hanging because only one foot is and he is hanging head down. Somehow HE chose to be in this disposition.
Tumblr media
Arcana n°13 is the Death arcana. You have NOTHING to fear, I promise. It is very rare that this card signifies Death. More of its significance implies transformation and a change in your life. Usually, a skeleton knight is riding a horse on it.
Tumblr media
Arcana n°14 is Temperance. It shows a character sharing water in two different cups.
Tumblr media
Arcana n°15 is the Devil and usually represents a Demon, sometimes a female demon like Lilith.
Tumblr media
Arcana n°16 is the Tower and represents a crumbling tower, inspired by the destruction of the Babel Tower in the Bible.
Tumblr media
Arcana n°17 is the Star: it shows a woman getting water from a pond, just like the Aquarius symbol.
Tumblr media
Arcana n°18 is the Moon: usually, there is a Moon and 3 special characters: 2 dogs who seem to fight and a lobster who may have provoked one of them, but he is so small nobody sees him...
Tumblr media
Arcana n°19 is the Sun: usually, there is the Sun and a man and a woman on it.
Tumblr media
Arcana n°20 is Judgement and could echo to Judgement day, because there is usually an angel with a trumpet on it.
Tumblr media
Finally, Arcana n°21 is The World. It usually represents a central character with a bay laurel decoration and surrounded by four characters: an ox, a lion, an eagle and an angel.
The Futur Tarot Tip will detail the signification of a card. Tell me bellow which card you want me to begin with, a minor arcana card or a major arcana card?
By the way, I am ok with reblogging but PLEASE NO PLAGIARISM.
0 notes
kahecha82 · 7 months
Text
hola gal como estas ??????........... yo elijah soy hetero............ el hetero ama a la mujer por sobre todas las cosas............... yo elijah no soy chanta mi abuela es la diosa era osea la diosa eva ................. yo elijah soy camu de aquarius .............. cuando niño me case con la diosa era osea la diosa eva por eso ocupo anillos de diamantes cada uno su precio 980 mil trillones de milones de dolares........... la traicion el castigo es la muerte ..........
youtube
0 notes
a-schwarzung · 11 months
Text
мой tovarăş
Notes:
Fic escrito como colaboración para la página web, Alianza Tebana. Dedicado a Jocasta de Tebas y a Aquarius no Kari.
Estoy aquí acostado, mi mejilla sintiendo el particular frío de las baldosas del templo, tu esencia aún persistente en el aire, algo tan sutil, sin embargo tan contradictoriamente perturbador. Es como si aún pudiese caber la posibilidad de que de un momento a otro entrases por esa puerta, llamándome la atención por estar perdiendo el tiempo, a tu parecer, en tu templo, un lugar tan peculiar, ¿nunca te preguntaste por qué tu templo poseía esa cúpula? A mi parecer ustedes los Acuario siempre han buscado ser distintos a los demás, y aun así te esforzabas tanto en no sobresalir, en ser discreto y pasar desapercibido sin percatarte de que tu aspecto marcial no hacía más que llamar la atención de los demás. Pero curiosamente me causa alivio que a ninguno de ellos les mostraras todas las facetas de tu persona, sólo yo conocí a Camus enojado, con ese peculiar gesto tuyo, la línea en tu frente delgada como muestra de tu enojo. O el modo en que elevabas tu breve mentón cuando no deseabas seguir hablando del asunto como diciendo “Mira lo orgulloso y altivo que soy ¿te atreves a contradecirme?” Ah siempre fuiste un francés engreído. Sólo yo conocí las sonrisas maliciosas que me dirigías cuando por alguna razón te dejabas arrastrar en una de mis locuras, travesuras de niños que por alguna razón siempre eran descubiertas por Shion, quien curiosamente parecía ignorar para tu bien las obvias participaciones de tu persona. Pero eso nunca me molestó, en absoluto, creo que disfrutaba de tus burlas porque era el único momento en que eras un poco como el chico que se supone que debías ser a tu corta edad. Yo perdí mi infancia desde muy temprana edad, y sería iluso pretender que tú no lo hiciste del mismo modo compartiendo mi destino, mas ciertamente me gustaba hacer lo posible por regresarte un poco de esa infancia y adolescencia que te quité, porque no importa cuánto lo negases, probablemente de no haber estado conmigo, el patriarca no te hubiese visto, y nunca habría escogido a ese niño que se colgaba de mi brazo como mi compañero de armas. Pero no vale de nada lamentarse ¿cierto? De nada vale pensar en cosas que ya no tienen sentido, un hombre prudente no lo hace, pero yo nunca he sido prudente, porque de haberlo sido nada de esto habría pasado. No estaría aquí hablándole a la nada en tu templo, no estaría imaginando tu rostro, sino viéndote de frente, molestándote como tanto me gustaba hacer. De no ser por mi imprudencia quizás aún estarías vivo Acuario. Porque todos podrán creerlo, incluso él mismo, pero la verdad es que quien te asesinó en este templo, quien cobró tu vida, no fue ese joven imberbe. Fui yo, con mis concesiones absurdas a tu persona, fue mi mal juicio al no adivinar tus intenciones en el momento en el que me pediste no matar a tu discípulo, fue mi estúpido deseo de entender a mi amigo en su papel de maestro. No debí aceptar, debí tomar su vida como tenía indicado por el patriarca, por muy falso que fuera, quizás de haberlo hecho no hubieses cometido la reverenda estupidez de sacrificar tu vida para que el Cisne aprendiera una lección tan básica que a mi parecer no aprendió como tú deseabas, ¿irónico no es verdad? Suspiro cansado, ya la oscuridad total invade el templo, sin yo haber notado en que momento los anaranjados del atardecer dieron paso al azul media noche que me envuelve. Y me pasa lo mismo que todos los días, no sé si debería regresar a Escorpio, o si prefiero quedarme aquí, temo en ocasiones que si permanezco en este lugar por demasiado tiempo mi propia presencia borre la tuya día a día, como el aire y la lluvia que desgastan las rocas. Y por otro lado, me da pavor salir y regresar al día siguiente para percatarme que durante las horas en las que abandoné el lugar tu esencia se evaporó, tal y como lo hiciste maldito desconsiderado. Sin estar muy seguro de cómo, decido arrastrarme a mi templo. No puedo evitar sentir la pesadez de la soledad, sintiendo cómo envejezco un poco más a cada escalón. Finalmente llego y me siento en un sillón cualquiera de mis aposentos, cerrando los ojos antes de presionar con fuerza el puente de mi nariz, evitando así que las lágrimas broten, porque no es digno de un hombre llorar, mucho menos de un guerrero… sobre todo después de haber jurado frente a la lápida que no lo volvería a hacer, una sola lágrima me permití al ver como la tierra cubría la tapa de piedra tallada. Y a diferencia de ti, yo si cumplo mi palabra. No sé cuánto tiempo ha pasado cuando una presencia a las afueras de mi templo pide permiso de pasar, levanto mis rostro y adivino que en mis labios hay dibujada una mueca cargada de acritud, es el hijo pródigo que vuelve al hogar, pero está equivocado, porque su padre está muerto y yo no tengo la más mínima gana de fungir como maestro putativo. No me importa que tanto lo quisieras Camus, no me importa en absoluto porque cuando quise entenderlo, mira solamente lo que ocurrió. Le indico silenciosamente que puede pasar, en ese idioma que sólo se entiende entre los Santos de la Orden. Y justo cuando espero que su cosmos se desvanezca en dirección de Libra, él se queda ahí, estático en algún punto de mi templo. Me levanto molesto, refunfuñando quizás hasta encontrarme de frente con el joven de blonda cabellera y de ojos azules. Su aspecto se me antoja infantil y casi patético, no es el mismo que entró a mi templo hace unos cuantos días. Debo reprimir el deseo tan profundo de mofarme y de correrle de mi presencia y en lugar de ello le miro interrogante, mis labios sin expresar nada y mi mirada fija en la suya, y como reconociendo que no puede conmigo, baja sus ojos celestes, ladeando su rostro en un gesto curiosamente irritante para mí. —Me voy a Siberia—, susurra y ciertamente elevo una de mis cejas, porque no entiendo a mí que más me da si se va o se queda. —Pero hay algo que creo que te pertenece Milo, y no deseaba irme sin dártelo. Extiende la mano y me encuentro con algo que no esperaba ver nunca más, lo admito, lo busqué por todas partes y curiosamente dolió mucho no encontrarlo y ahora esa mano temblorosa me lo extiende, y es ahora que noto que viene con un papel algo arrugado y sucio. Han pasado ya días desde ese evento, por lo que olvido mi efímera emoción para mirarle con cierto reproche. Probablemente pensaba en quedarse con ambas cosas, pero ha sido la culpa lo que le ha llevado a regresarme ambas, eso o le ha causado temor acercarse a mí, y qué bueno si es así, porque mi tolerancia a su persona es bastante poca aún. —Gracias. Respondo secamente mientras tomo aquel saquito de tela ya viejo y gastado junto con la hoja de papel. Los presiono con fuerza en mi mano, acercándolos a mi pecho, siento su mirada en mí y decido encararle, como invitándole a irse, pero es intrépido tu discípulo, tan similar y distinto a ti. Se queda de pie frente a mí, enfrentando mi mirada con la suya, esperando algo obviamente pero no sé ni me interesa saber qué. —Ya puedes marcharte Hyoga, debes arreglar tus cosas para tu viaje seguramente. —Ya está todo listo, es por eso que vine hasta ahora. —¿Ah sí?—, pregunto con cierta ironía, seguramente no le ha pasado por alto que no confío en sus intenciones. —Sólo necesito saber algo antes de irme, ¿qué relación había entre tú y Camus? Le miro sorprendido, el niño no sólo se toma la libertad de ignorar mi petición de soledad, sino que también pretende meterse en asuntos que no son suyos. Sin embargo sus palabras me recuerdan a las tuyas de hace ya tantos años. Sonrío parcialmente antes de llevar una de mis manos a mi cintura, elevando una de mis cejas. Él por su parte permanece estático, observándome como demandando una respuesta de mi parte y no puedo evitar en estos momentos odiarle más, porque este niño no sólo se llevó lo que yo más quería, sino que también se ha tomado la libertad de ocupar mi lugar en algo que era mi privilegio y mi deber. Porque nadie más que yo tenía derecho a encargarse de todos los preparativos de tu último descanso, nadie más tenía el derecho de embalsamar tu cuerpo y de despedirse a solas de ti. Pero no podía decir nada, la diosa le concedió permiso al niño, por lo que mi petición hubiese estado de más, ¿no es así? —Me parece Hyoga, que ese no es asunto tuyo. Como tan bien recalcaste en este mismo templo durante nuestro encuentro. Cada quien debe meterse en sus propios asuntos ¿no es así? Me divierto siendo honestos, usando sus propias palabras tan insensibles para contigo en su propia contra, pero no digo más que la verdad, la relación entre tú y yo, sólo era asunto de los dos, y ahora me temo, sólo mío. Hyoga no tiene derecho alguno en hacer esas preguntas y siempre es determinación mía si decido compartir algo o no con él. Y ahora me mira, sorprendido un instante antes de asentir, cierra sus ojos un momento como pensando qué decir, ¿me va a decir acaso que sí es su asunto? No me importa si estaba enamorado de su maestro, no sería novedad con su aparente inclinación al complejo de Edipo. Pero nada me va a hacer decirle lo que entre nosotros había. —Él es una de las personas que más quiero. Habla de ti, y lo hace en presente, y no sé qué decirle por lo que me volteo ya sin deseos de verlo y no es sino hasta que siento ya su cosmos lejos del octavo templo que recuerdo lo que sostengo en mis manos. Abro la bolsa, y suspiro comprobando que su contenido no ha cambiado en estos 10 años. Mis dedos acarician el mechón envuelto en una cinta; una de las dos únicas pruebas del único juramento que alguna vez te pedí que hicieras y que no pudiste cumplir. Ahora mi atención está en el papel, que desdoblo con algo de miedo, preguntándome molesto si Hyoga lo habrá leído antes que yo. Destierro tal pensamiento de mi mente en el mismo instante en que veo la tan delicada y limpia caligrafía de mi mejor amigo en el papel. Eres un imbécil y lo sabes bien, y lo que más me duele y aterra es que parece que me conocías mejor de lo que yo jamás pensé, y mucho más de lo que yo mismo me conozco. ¿Me pides que te perdone? Si el que debe pedir perdón es otro, me pides que no guarde rencores absurdos por ese niño ruso… más que una carta de despedida parece un pliego petitorio, Acuario. Y noto al final que estabas consciente de que no podrías cumplir tu promesa y de que no te habías despedido, siempre tan propio, incluso en las cartas, mí querido caballero francés. Pero lo que más llama mi atención son las últimas líneas: “Sé que aún debes sentirte culpable por esa única pregunta que te he hecho y que nunca pudiste contestarme, pero no importa ya Milo, porque yo encontré mi propia respuesta, como espero lo hagas tú algún día. Con afecto Ваш tovarăş” No firmaste como Camus, como Acuario, como mi amigo ni con ningún otro nombre, sino de ese modo tan inusual que provoca maldiga mi poco conocimiento de la lengua rusa. Sobretodo porque hay sólo una persona que me puede ayudar… Sonrío con ironía ¿eso querías, no es así Acuario? Siempre tan maquiavélico, desde luego no podías fallar al final. Pero en esta carta me hablas de ese mismo asunto que me hizo recordar tu discípulo, y la verdad es que no quisiera hacerlo, mas al ver el saquito me doy cuenta de que es un poco tarde pues pareciese que el día de hoy el pasado me persigue encarecidamente. >>Flash back<< El sol del mediodía griego caía inclemente sobre sus cabezas mientras avanzaban por las ruinas del Partenón, llegando finalmente a los doce templos, levantando sus cabezas para observar el largo trayecto que aún les restaba. El más esbelto de ambos suspirando con cansancio, siendo mucho más sensible al calor que el otro, que le miraba sonriendo de lado. —Vamos, cuando lleguemos a Escorpio eso será todo, no tienes que subir hasta Acuario, Camus. Asintiendo, el aludido comenzó a avanzar con pesadez por las escaleras que llevaban a Aries, tras haber pasado juntos un día de penoso entrenamiento, debido al cercano momento en que cada uno pasaría por la prueba impuesta por su constelación guardiana, para hacerse merecedor de la armadura de oro. Ciertamente el evento había producido cambios en ambos, ya no conversaban tanto, en lugar de ello meditaban respecto a su futuro, a lo que dejaban atrás y a lo que esperarían de ellos a partir de ese momento. —Milo, ¿te has enamorado alguna vez? Le observó un instante, confundido por lo repentino de la pregunta del otro. —No, realmente no. Y siendo sinceros ni siquiera he experimentado algo cercano a eso. —¿Entonces no sabemos lo que es amar, y aun así pelearemos por una diosa que defiende la justicia y a la humanidad sin saber qué es el amor? Milo suspiró, rascando su cabeza de ese modo tan peculiarmente suyo. —En ocasiones, Camus, eres difícil. Eso que dices es algo así como una utopía, peleamos porque ese es nuestro deber y aunque nunca te hayas enamorado, hay muchas clases de amor. Camus permaneció en silencio, como tratando de procesar las palabras dichas por Escorpio antes de mirarle de frente con esa resolución que en ocasiones intimidaba al aspirante a la octava armadura. —¿Pero no deseas saber lo que es esa clase de amor, del que hablan tantos, ese amor que mueve a los artistas, a los poetas y a los escritores? —Realmente no tengo prisa Camus, además quizás seres como nosotros no estén hechos para esa clase de amor… no estando en nuestras condiciones ¿qué clase de amor puede crecer aquí? Las únicas personas con las que convivimos son otros aspirantes o Santos de Oro. —¿Milo has besado a alguien? El futuro octavo custodio observó al joven francés con extrañeza, era algo inútil de preguntar, Camus le conocía mejor que nadie por lo tanto sabía de antemano la respuesta. —Ya sabes que no Camus —Milo hazme una promesa. Prométeme que no nos separaremos hasta que podamos contarle al otro que se siente amar, y que si no podemos llegar a hacerlo, entonces moriremos juntos en el campo de batalla. El repentino cambio de tema, así como lo poco usual de la petición tomaron por sorpresa a Milo, quien no obstante se recuperó con presteza, su expresión calcando la seriedad de la del chico enfrente de sí, antes de asentir con gravedad. Sin embargo aquello no bastaba al joven francés que se puso de pie, extrayendo una navaja de su bolsillo. —Quiero una prenda tuya y que cerremos lo promesa como dos hombres deben hacerlo Milo No necesitaba más palabras, no al ver como el joven tomaba un mechón de su cabello, cortando una porción considerable del mismo para extendérselo, mismo que el joven griego lo tomó entre su mano presionándolo en un puño antes de tomar la navaja imitando las acciones del futuro Acuario. Ese era pues el intercambio de prendas. Para cerrar su promesa lo único que les restaba era ese íntimo ritual tan antiguo como el hombre, aquel en el que sus pieles se abrían al paso del acero para dejar brotar hilillos carmesíes que entremezclarían sus cursos como una promesa silenciosa mientras sus palmas se cerraban una sobre la otra, sus frentes tocándose apenas, mientras cada uno cerraba los ojos, sintiendo con cierto placer el ardor de la cortada. Cuando abrió los ojos no pudo evitar ver como un joven desconocido a Camus, pese a que al haber escuchado esas confesiones, comprobaba que no había secretos entre ambos. Tomó la mano aún goteante del francés en la suya guiándole al interior del octavo templo mientras el manto estelar cubría el firmamento lentamente siendo precedida por los velos púrpuras y rojos. Ya dentro del templo, limpió con una toalla la sangre de aquella mano tan fina y pálida, pensando en que difícilmente creería que manos tan delicadas pudieran traer la muerte de modo tan inexorable. Ni siquiera el aspecto de Camus parecía amenazador, pero si algo había aprendido en el Santuario era que las cosas rara vez son como parecen ser. Sus meditaciones se vieron interrumpidas al sentir los profundos irises de imposible azul perforando su persona de un modo casi doloroso. —¿Sucede algo Camus? —Dime Milo, ¿somos amigos? El aludido se detuvo, observando su propia mano, la palma luciendo una línea profunda y de color carmín, que se perdía mientras su mano se crispaba, meditando un momento su respuesta antes de levantar su rostro para encarar a su interlocutor. —No… ser amigos sería poco, ya te dije, Camus, alguna vez, juraré lealtad a mi diosa, a mis compañeros, pero la persona que más me importa eres tú. Eres quizás lo único que impidió que yo dejara el Santuario durante todos estos años… Con ello dio por terminado el asunto, no era del tipo sentimental, por lo que aquellas breves palabras debían de bastarle a Camus, así que sin decir más terminó de curar a éste para irse ambos a dormir. Las palabras de Camus inquietando el sueño usualmente tranquilo y profundo de Milo quien seguía cuestionándose el porqué de aquella conducta tan inusual en el futuro Santo de Acuario.
Pasaron días y finalmente los Templos de Acuario y de Escorpio tuvieron a sus legítimos guardianes instalados y en posesión de sus armaduras. Para celebrar la ocasión el patriarca había organizado una pequeña reunión con ellos y los demás Santos Dorados. Recibieron las felicitaciones de los compañeros que tenían, y por primera vez se les permitió beber vino en una reunión, dándoles así la bienvenida a un mundo adulto. Una bienvenida que parecía perturbar a Camus aún más de lo debido. —¿Qué pasa Camus? —¿Podemos ir a tu templo Milo? No estoy a gusto y hay algo que… tengo que decirte. No tardaron pues en salir del salón del Patriarca sin ser realmente notados por los demás, avanzando hasta llegar al octavo templo donde finalmente Acuario se sentaba en las escaleras dejando caer su cabeza hacia atrás. Suspiró con lentitud, antes de elevar su mirada buscando a su amigo. —Milo, hoy me ha hablado el Patriarca y me ha pedido que me vaya a Siberia. —¿De nuevo? Preguntó extrañado Milo, frunciendo el ceño ante la idea de dejar ir de nueva cuenta a Camus a un lugar tan solitario. —Entonces voy contigo. —No digas estupideces Milo, la orden me la ha dado a mí, no a ti; además no voy a una misión cualquiera, me ha pedido que vaya a entrenar a unos aspirantes a la armadura del Cisne. El griego permaneció en silencio apenas entendiendo las palabras implicadas en el asunto, no pudiendo comprender cómo pedían a alguien tan joven entrenar a un niño. Era una locura pero las órdenes del patriarca eran absolutas. —¿Cuándo te vas? —Mañana mismo. Milo le miró herido por alguna razón, para después elevar ambos hombros en un gesto de resignación y de falsa indiferencia. —Nada se puede hacer entonces, lo mejor será que vayas a descansar a Acuario. El viaje será largo y no quiero que me culpes si mañana estás cansado. —Milo, hay algo que quiero pedirte antes de irme El aludido enarcó una de sus cejas, cruzando sus brazos antes de asentir en silencio. Una petición de Camus era algo raro, aunque dadas las circunstancias no era del todo inesperado. —No sé cuánto tiempo pase o si regresaré al Santuario. No voy a entrenar a un sucesor, así que en teoría no debe de pasar nada, pero si algo llega a pasar… —Ahora eres tú el que dice estupideces Camus, vas a regresar, porque tienes una promesa conmigo ¿entiendes? La mirada entre azul y aguamarina del griego se mostraba fría y un tanto cruel al decir aquellas palabras, más el gesto sólo sustrajo una sonrisa de cariz melancólico en el otro. —Es por eso que te pido algo, la primera parte de nuestra promesa la del amor, ninguno de los dos sabe lo que es el amar, y me dijiste que lo más cercano al amor que conoces es lo que hay entre nosotros ¿no es así? Es lo mismo que yo siento Milo y por eso me atrevo a pedirte esto… Enséñame eso que aún no conozco… todo. Milo le observó, incrédulo, antes de negar con su cabeza de modo energético. —¿Cómo pretendes que te enseñe algo que yo mismo no conozco Camus? —Entonces hagámoslo juntos… no le veo el problema. —Camus, eres mi amigo, mi hermano. Pero no soy tu juguete ¡Maldita sea!. Ante la explosión de Escorpio, Camus se mantuvo impasible observando con infinita profundidad el rostro de su amigo. —Nunca te he visto como tal y lo sabes, dices que soy la persona más cercana a ti ¿qué no me conoces entonces? ¿No sabes cómo me siento? Eres el único en el que puedo confiar, el único al que se lo pediría, Sí, es curiosidad, pero no es solamente eso. Te lo estoy pidiendo a ti, no a otra persona… El griego elevó el rostro que hasta entonces había estado perdido en la contemplación de su propio puño crispado, tratando de entender la petición, tratando de entender las intenciones de Camus. —¿Qué va a pasar si acepto Camus? Sabes que las cosas van a cambiar si lo hacemos… ¡no tienes idea del poder que puede tener un solo beso, mucho menos una noche juntos! Camus le miró sombrío antes de replicar con su aún tranquila voz, pese a que Milo podía percibir cierto tremor en ella, tan ligero y sutil que sólo él podría percatarse de ello. —¿Acaso nuestra relación es tan frágil Milo? Tú me dijiste que somos más que amigos, somos más que compañeros de armas…. Es más, ni siquiera hermanos parece suficiente ¿tanto te cuesta agregar la palabra amantes? —¡No me vengas con eso Camus, no creas que con tus chantajes vas a lograr algo de mí! ¡No todo va a ser siempre como tú quieras! —¡¿Por qué no puedes aceptar lo que te pido?! ¡¿Crees que es sencillo venir y pedirte esto?! ¡¡¡Por los dioses que no lo es, sin embargo aquí me tienes y te juro por Palas Atenea que no me pienso mover de aquí hasta que me tomes Milo!!! Le miró con un aire distante y frío antes de cruzarse de brazos, inclinándose ligeramente hacia adelante. —¿Y si me niego Camus? Mañana tienes que partir a Siberia. Dime Camus ¿irás a buscar a alguien más para que te tome? Los contornos de los ojos azules del galo se estrecharon amenazantes antes de que imitara la imagen frente a él, cruzando sus brazos. —¿Tú que crees? En ese instante Milo supo que había cometido un error, había retado a Camus y si antes hubiera podido ignorarlo y tenido la confianza de que Camus se iría al alba por cumplir su misión ahora que había picado el orgullo de Acuario, podía contar con que Camus iría en busca de alguien más que estuviese dispuesto a tomar el tan preciado regalo que venía ofrendando. —Eres cruel Camus, siempre has sabido cómo hacer para que te siguiera, para que terminara aceptando —No es verdad, yo también he cedido contigo, y también he hecho muchas cosas por ti, incluso ahora Milo no te pido sin ofrecer nada a cambio. Te estoy ofreciendo mi castidad por la tuya… ¿quieres que sea tu mujer? Lo seré, no me molesta. ¿Quieres ser mi mujer? Tampoco me importa en absoluto. Pero si vas a rechazarme anda, hazlo. Se llevó cansado la mano a las sienes. ¿Cómo explicarle que no deseaba su castidad sin causar un acceso de cólera en Camus y sin herir su orgullo casi tan grande como el propio? Bajó la mirada al chico aún sentado en las escaleras del templo. —Entra. Aquella simple palabra encerraba toda su resignación, era mejor que fuese con él y no con otro, o al menos eso se repetía mentalmente mientras penetraba en el octavo templo, encaminándose hasta su habitación. Finalmente abrió la puerta y dejó entrar a Camus, cerrando con pesadez la misma para sentarse en la cama, recargando su frente en las palmas de su mano, la cicatriz aún presente en la palma derecha. No supo cuánto tiempo había pasado hasta que percibió el peso de Camus moviéndose en la cama, su sorpresa fue mayúscula al sentir aquellos delgados y fríos dedos en su mentón, forzándole a mirar de nueva cuenta el rostro ligeramente anguloso de su compañero, mismo que se ladeaba en ese instante observándole con una curiosidad casi tan serena que le desquiciaba. Cerró sus ojos antes de tomar el rostro de Camus entre sus manos acercándole hasta que toda distancia fue eliminada, sus labios apenas encontrándose, un roce suave estático que rompió al intentar buscar acomodo, moviendo su rostro un poco, finalmente estampando sus labios en los de Camus de nuevo, quien entreabría ligeramente los suyos, dejándole probar el dulce licor remanente en ellos; sus narices estorbando a momentos hasta que sus labios se entreabrieron aún más, permitiendo que las lenguas poco a poco dejasen la intimidad de su propio interior para aventurarse a contornear las cálidas y húmedas formas de su homóloga. Todo iniciaba con torpeza para después tornarse en movimientos más fluidos que poco a poco se adueñaban de sus anatomías, mismas que parecían cobrar vida propia bajo las tímidas caricias que comenzaban a hacerse presentes. Descartadas con las ropas quedaban las dudas y la resistencia de Milo quien lentamente se dejaba envolver en aquella sensación cálida y placentera de aquel cuerpo removiéndose en sus brazos, consciente del deleite mismo que también se apoderaba de Camus, cuyo cuerpo ahora besaba con caricias ardientes, descubriendo la firme piel, disfrutando la sensación de los músculos debajo de ésta. Su propio cuerpo siendo recorrido por un sinfín de escalofríos al experimentar por primera vez el placer de las caricias sensuales a la par que su temperatura corporal se elevaba a niveles insospechados para él. Brazos y piernas envueltos y enredados en una maraña inestable, sus conciencias perdiéndose a velocidad vertiginosa mientras perdían la noción de donde empezaba uno y terminaba el otro. Los suspiros poco a poco daban el paso a impúdicos gemidos que no tardaban en llenar la habitación, sus caderas iniciando un errático vaivén que poco a poco, guiados por el instinto, adquiría un ritmo sincronizado. Sus pechos subiendo y bajando con dificultad al tratar de hacer llegar a sus pulmones el oxígeno suficiente para atenuar la sensación de mareo. Sintiéndose cerca del desmayo debido a tan numerosas sensaciones Camus se aferró al cuello de Milo, suspirando con profundidad antes de extender su invitación de nueva cuenta con un movimiento de sus caderas, incitando al griego a terminar lo que habían empezado ya. Milo abrió sus ojos, que hasta entonces mantenía cerrados en busca de atesorar aún más aquellas sensaciones en su memoria, para observar el rostro arrebolado de Camus, sonriendo un momento antes de tratar de ordenar sus ideas. Seguro estaba de que algo había leído al respecto, fue así que entre lo nebuloso de sus pensamientos atinó a introducir su índice en el interior del galo, extrayendo un profundo gemido de dolor por parte de éste, acallándolo con sus labios del único modo en que había acertado hacerlo. Siguieron al primero dos dedos más hasta que Milo sintió aquel cálido y estrecho interior ceder un poco ante las presiones ejercidas, cuando finalmente extrajo sus dedos sintió el cuerpo de Camus tensarse por lo que comenzó nuevamente a acariciarle besando los montes y valles de aquel cuerpo hasta hacerse paso al interior con un solo movimiento. La sensación de estrangulación casi enloqueciéndolo. Mientras el potente gemido emitido por Camus le aconsejaba lentitud, la sensación alrededor de su miembro le exigía moverse, por lo que inició las embestidas a un ritmo que poco a poco se tornaba cadencioso para el placer de ambos. Milo decidió olvidarse de la pregunta que le asaltaba de tanto en tanto acerca de si era correcto o de si hubiese deseado descubrir eso con alguien más, no podía decir que no amara a Camus, pero aun dudaba de si había deseado tener simple y puro sexo con él, el caso es que lo estaba haciendo y por los dioses que podía afirmar sin restricciones que ambos lo estaban disfrutando. Finalmente sintió como llegaba a ese punto que parecía hacer gritar de placer a Camus, chocando pues con la próstata del otro no tardó mucho en sentirse vaciar en el interior del francés, por lo que exhausto se dejó caer en la cama. Cuando recuperó el sentido ahí estaba Camus observándolo en toda su arrogante desnudez, quien al parecer apreciaba en silencio la anatomía del heleno, que un tanto incómodo buscaba cubrirse de aquellos imperturbables orbes de azul zafirino. Pero una mano le tomó de la muñeca sosteniéndole con toda calma mientras los labios de Camus se curveaban sugerentes. —Hiciste una promesa Milo, yo cumplí mi parte ahora te toca a ti… Éste le observó sorprendido, a punto de replicar. Desde su punto de vista ambos habían perdido ya su castidad… sus ojos se abrieron de par en par al alcanzar su mente la profundidad de aquellas palabras. Ahora entendía pues que Camus deseaba perder su castidad en toda la extensión de aquella palabra y para ello, Milo debía perder la única virginidad que le quedaba. Suspiró cansado antes de tirarse en la cama. —Venga pues, espero seas considerado conmigo… —Lo prometo— para Milo la voz de Camus por un instante fue intensamente profunda, adivinando en ella una sonrisa que no dejaba de perturbarlo. No tardó en sentir los labios del otro mimando su cuerpo, probando cada rincón que se les antojara, sus manos moldeándole a su gusto, disfrutando su piel las caricias de aquellas delgadas falanges que presionaban con mediana suavidad. No pudo reprimir los gemidos al sentirse entre los dedos de Camus, una mano acariciando el vello en su bajo abdomen mientras la otra presionaba su escroto con inclemencia, llevando de los testículos a su miembro para finalmente dignarse a masturbarle al mismo tiempo que sentía como su espalda se levantaba de la cama debido a la intrusión en su interior. Su cuello siendo atacado por los labios y lengua del galo, provocando mil sensaciones en su espalda y suspiros largos entre cada gemido. Sus brazos no sabiendo que más hacer, se aferraron al cuello de Camus, buscando acercarle y dar por terminada la tortura de aquel preámbulo. Y en esa ocasión sus mudas órdenes fueron complacidas, pues un agudo dolor no tardó en hacerse presente, mientras sentía como se abría en dos para permitirle el paso a Camus dentro de sí. Sus piernas en un movimiento desesperado rodearon la cintura del galo, no recordaba donde pero había leído que aquello era útil, aunque no supo para qué puesto que el dolor parecía sólo haberse intensificado, pero Camus parecía disfrutar aquel contacto pues su pierna estaba siendo sostenida por un brazo, mientras una mano le masturbaba al mismo creciente ritmo de las embestidas que poco a poco le llevaba al borde de la exasperación. No supo en que momento había ocurrido pero antes de darse cuenta ya estaban sus labios en una perfecta “o”, exclamando de placer ante la sensación de aquel miembro chocando con sus vísceras, un movimiento en su interior, todos sus músculos contrayéndose y lo siguiente que supo era que la cálida simiente de Camus inundaba su interior. Por segunda ocasión en la noche se tumbó en la cama, sintiendo que moriría después de tantas sensaciones. Respiraba con dificultad, hasta que poco a poco todo parecía normalizarse para él. Fue en ese instante que se topó nuevamente con la visión de un Camus desaliñado y de aspecto imposiblemente voluptuoso y sensual. No pudo evitar preguntarse si todas las personas contaban con ese lado también, o el cómo se vería él ante los ojos de Camus. Éste por su parte observaba entre maravillado y escéptico a Milo, admirando la belleza masculina de éste y el efecto de la actividad sexual en él. —Milo dime, después de esto ¿qué somos? ¿Amantes? Milo le observó, incrédulo ante aquella pregunta, confundido al no tener una respuesta a una pregunta que ni él mismo se había hecho. Se incorporó, molesto de repente por la situación y por la aparente ligereza con la que Acuario se tomaba el asunto. Colocó las manos sobre los ojos y después frotó todo su rostro con ellas, sin hallar palabras aún. —No importa Milo, déjalo así. Realmente no importa, porque al menos me has dado lo que más quería Sin decir más Camus besó los labios del heleno, acostándose en la estrecha cama sin prestar mayor atención a lo demás. Milo aturdido por lo anterior, decidió ignorar la pregunta y nunca contestarla porque la verdad es que a ellos nada parecía quedarles ya, amigos parecía muy poco, hermanos tampoco era adecuado pues los hermanos no se besan, ni tienen sexo…y los amantes, no se conocían tan bien ni eran tan incondicionales como ellos dos lo eran. Al despertar se encontró solo, tal y como había previsto, sólo esa sensación entre sus piernas como reminiscente de aquella noche con Camus. Suspiró nuevamente, cansado y sintiéndose profundamente consternado y vacío. Finalmente se levantó con pesadez antes de decidir tomar un baño, deseando que el agua se llevara las caricias y la sensación de Camus en él; sintiendo un poco más la soledad a cada instante, mas decidiendo que no se arrepentía de lo que había sucedido. Confiaba en las palabras de Camus, su relación debía superar eso, podía hacerlo… Pasaron los años y todo contacto con Camus se limitó a unas cuantas escuetas líneas que recibía de éste cada tres meses o más. Todo parecía haber sido un sueño, Camus nunca mencionaba lo sucedido esa noche y Milo tampoco, era de esas cosas que se ignoran con tanta insistencia que en un momento se llega a dudar de si realmente habían sucedido. Tanto así que al reencontrarse poco antes de la batalla en los doce templos, el tema seguía tan enterrado como siempre, poco habían conversado y lo último que habían discutido había sido aquel favor que le había valido la muerte a Camus. >> End of flash back<< Estoy aquí recargado en uno de los pilares de Aries, esperando pacientemente hasta que veo asomarse a la figura del niño de bronce, frunzo el ceño al observarlo tan tranquilo después de todo lo que me ha hecho pasar. La noche fue larga recordando mis demonios del pasado, las promesas que no cumpliste y ahora tu táctica tan ruin para hacerme acercar a Hyoga. Me ve y se detiene, observándome con una fijeza casi irreverente, y eso por alguna razón, me gusta más que su actitud un tanto temerosa de ayer. Supongo que debe creer que voy a contestarle su pregunta pero realmente no sé si quiera hacerlo, es más, no sé si pueda hacerlo. Sin más decido acercarme hasta tenerlo frente a mí, le sonrío de ese modo tan peculiar que sé que uso cuando alguien no me simpatiza; es una sonrisa con un cariz entre sarcástico y socarrón, algo que el joven nota pues frunce el ceño. —Te diré lo que quieres saber, con una condición. Nuevamente te maldigo Camus porque no es otro más que tú el que me ha metido en esto. —Dime Milo. Permanece sereno, parece no sorprenderlo en absoluto y eso sólo confirma mis sospechas de que ha leído la carta. Por lo que me enderezo, arrogante antes de mirarle con cierta displicencia. —Quiero saber, ¿qué es tovarăş? Ahora me mira extrañado, incluso retrocede un instante antes de que sus labios sonrían de un modo que me molesta, mas no digo nada espero en silencio su explicación que parece estar meditando más de lo usual. —Es complicado Milo, pero por tu pregunta supongo que lo más adecuado es decirte que la palabra se usa para describir a un compañero, o a un espíritu emparentado, esto es una persona en la que se confía explícitamente… con el corazón, con el cuerpo, el alma y tu propio bienestar. Pelearías, y más que seguro, morirías para protegerlo, y él haría lo mismo por ti. Eso es un tovarăş Milo. Escucho en silencio y ahora entiendo muchas cosas. Con que eso somos Camus, con que eso fuimos siempre… por lo visto incluso ahora que ya no estás te gusta echarme en cara que siempre has sido más sabio que yo. Levanto mi mirada y Hyoga me observa con curiosidad y es que, sin darme cuenta, empecé a sonreír, algo que sinceramente creí que no volvería a hacer. —Pues ahí tienes Hyoga, tu respuesta. Camus tuvo la amabilidad de respondernos a ambos antes de irse, siempre el tan considerado Acuario… Me mira y sé que está confundido y que desea preguntar muchas cosas, pero todo eso que desea saber ya no vale la pena. Aún no te perdono el que me usaras Camus, ni tampoco que faltaras a una promesa que tú mismo me forzaste a hacer. Pero de momento estoy más interesado en tu respuesta, nunca fuimos ni amigos, ni hermanos, ni amantes, siempre fuimos tovarăşi ¿no es verdad?
0 notes
blogdebrinquedo · 11 months
Text
Quebra-Cabeça Timeline Guardiões da Galáxia Linha do Tempo de 1969 a 2023 (Marvel Comics)
A Aquarius colocou em pré-venda um quebra-cabeça linha do tempo para quem quer acompanhar a evolução das histórias em quadrinhos dos Guardiões da Galáxia. O quebra-cabeça Guardians of the Galaxy Timeline 1000-Piece Puzzle engloba 6 eras diferentes e marcantes das histórias em quadrinhos dos Guardiões da Galáxia com ilustrações retiradas diretamente das páginas de quadrinhos da Marvel. O…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
gabrielpardal · 8 years
Text
Aquarius — algumas ideias
Há no mínimo umas dez cenas que me impressionaram em Aquarius, novo filme do Kleber Mendonça Filho. Entre elas a que considero a mais importante é um plano único que começa mostrando um casal trepando na praia à noite e em seguida a câmera se move para a esquerda mostrando uma partida de futebol na quadra da orla e depois a câmera recua o zoom atravessando a janela do apartamento de Clara, personagem de Sonia Braga, revelando-a dormindo na rede. Essa sequência, ao meu ver, é uma boa síntese da estética do cinema de Kleber e do que seu filme discute.
Assisti o filme numa tarde de sábado e a plateia estava praticamente lotada. Ao sair da sala no fim do filme a fila que se formava para a sessão seguinte era ainda maior. Assisti o filme tardiamente porque todos os meus amigos já tinham visto — inclusive alguns que nunca mais tinham ido ao cinema — e vinham discutindo-o fervorosamente.
Na sala de cinema após a exibição algo raro aconteceu. As pessoas aplaudiram. É muito comum aplaudir filmes em festivais, afinal de contas a equipe está presente e o aplauso é uma resposta à eles. Um filme ser aplaudido em uma sessão ordinária de um cinema qualquer é diferente de quando acontece nos festivais, nos teatros e, principalmente, a cada pôr do sol no Arpoador. Revela uma necessidade autêntica de expressar para si e para os companheiros de sala (de viagem), a sua aprovação. Pensei que ainda nos tempos de hoje o cinema continua sendo um programa de arte — acho muito difícil imaginar alguém sozinho aplaudindo um episódio de novela. Achei bonito e também aplaudi.
Digo isso porque quando o filme estreou algumas pessoas, influenciadas por um colunistas da revista Veja, decidiram boicotar Aquarius. No entanto, o tiro dado pelo colunista saiu pela culatra, pois tudo o que vem acontecendo em torno do filme — o protesto da equipe contra o golpe em Cannes, a exclusão na seleção para concorrer ao Oscar, a classificação etária imposta — acabou lhe trazendo mais visibilidade, despertando mais curiosidade e lhe dando uma dimensão política ainda maior do que a já impressa em seu roteiro.
Como escreveu o Matheus Pichonelli, “Basta lembrar que a trama aborda o modus operandi da expansão imobiliária em um momento em que o modus operandi das grandes empreiteiras é desnudado por operações policiais a detonarem crises políticas.”
O Filme
Sinopse: o filme acompanha a vida de Clara que mora há décadas em um edifício antigo de frente para a praia de Boa Viagem, no Recife. O prédio, que se chama Aquarius, está basicamente todo comprado por uma construtora que pretende derrubá-lo para construir um condomínio de luxo. A empresa, representada por Diego (interpretado com firmeza pelo Humberto Carrão) encontra em Clara um obstáculo pois ela se recusa a vender seu apartamento.
De início fica claro a construção de forças opostas e a ideia do quanto é difícil fazer resistência contra algo que não se quer enquanto lhe são colocadas dificuldades para lhe convencer da desistência. Qual foi a última vez que você passou por isso ou soube de uma situação dessas?
Ouvi interpretações do filme como metáfora para o impeachment. Dilma seria representada pela personagem Clara, na resistência contra àqueles que querem lhe tirar de sua casa. Pode ser interessante vê-lo assim, mas o filme foi feito antes de todo o processo que retirou a presidenta do governo. De qualquer modo, tudo sobre o que o filme fala, e inclusive o golpe, diz muito sobre um problema raiz do nosso país — que também havia sido discutido no O Som ao Redor.
O embate entre duas forças existentes no Brasil desde a sua fundação. Mais do que oposições esquerda e direita, arcaico e moderno, é o confronto da existência entre duas formas de pensar o Brasil.
Novamente vemos o registro naturalista de interpretação usado no O Som ao Redor. Mesmo conhecendo parte dos atores, a criação dos personagens, do roteiro à atuação, é tão real que parecem pessoas que realmente existem e conhecemos. Até participações menores se tornam inesquecíveis, como por exemplo a cena em que Julia (sempre excelente Julia Bernat) coloca a música "Pai e Mãe" do Gil para tocar, criando assim um instante de sintonia com Clara. A cena dura poucos segundos capturando os olhares trocados entre as atrizes, e é um daqueles bons momentos do cinema em que a habilidade da equipe e do elenco preenche a tela de sentimentos. Os trabalhos de Maeve Jinkings, Carla Ribas, Irandhir Santos, Barbara Colen, o elenco todo aparece com um mix de preciso e espontâneo. Mas é claro que é no vigor com que Sonia Braga aparece em cena e na postura cínica e fria do ótimo Humberto Carrão que as emoções brotam na tela de Aquarius.
Ficção e realidade
Meus olhos de leitor de poesia encontraram muitos simbolismos no filme. A começar pelo título que pode ser entendido como uma referência à Era de Aquarius; a música tema é do compositor e cantor índio brasileiro (nascido uruguaio) Taiguara, se chama Hoje e sua letra começa “Trago em meu corpo as marcas do meu tempo”; a presença de Sônia Braga carregando o filme como uma personagem escritora, afetuosa, sensível à arte e ao humano, apaixonada por Heitor Villa-Lobos; como escreveu o crítico José Geraldo Couto, o filme está o tempo todo nos mostrando “um corpo num prédio numa cidade”, onde há um “confronto entre o horizontal e o vertical”. O horizontal significa a igualdade, as relações, e está presente no formato do prédio que é mais largo do que alto, na orla da praia, no salão de baile. O vertical significa a hierarquia, o poder, presente nos grandes prédios modernos que circundam o edifício título.
E é aqui que eu volto à cena que mais me impressionou. Em uma tomada única Kleber mostra o casal trepando entre coqueiros na praia, a partida de futebol e Clara dormindo em seu apartamento. Coloca assim três acontecimentos diferentes no mesmo horizonte, lado a lado, evidenciando que tudo está e faz parte do mesmo mundo.
Enquanto você lê esse texto o porteiro do seu prédio carrega o lixo para a rua. Na rua o guardador de carros conversa com o pipoqueiro. O pipoqueiro dá o troco para uma menina com o cachorro. A menina com o cachorro é olhada pelo homem checando o celular. O homem esconde o celular quando avista um mendigo vindo em sua direção. O mendigo passa rápido falando sozinho, brinca com o cachorro da menina, cumprimenta o guardador de carro, pega algumas pipocas do carrinho do pipoqueiro e se aproxima do lixo deixado pelo porteiro, catando o que encontra de útil. E de repente ele olha pra cima e consegue te ver, sob a luz da tela do computador, enquanto você lê este texto.
O pensamento representado no personagem do Diego, fechado em apartamentos refrigerados, protegido por câmeras de segurança, não quer contato com seus vizinhos mas faz questão de que eles pertençam à mesma classe social. Não quer estar no mesmo prédio, no mesmo bairro, na mesma cidade, no mesmo país daqueles que julgam diferentes. A modernização cafona que transforma moradia em Residence é o desejado lifestyle de comunidade almejado por Diegos.
A resistência de Clara está em negar a fazer parte de um padrão de modernização que impõe um estilo de vida à todos, e que considera os que não o aceitam como inválidos. Na relação estabelecida entre os arquivos e a memória do país vemos um descaso generalizado por parte das esferas públicas e privadas que cedem às exigências da especulação imobiliária. O que Clara quer não é voltar ao passado como quem diz "no meu tempo era melhor", mas é reconhecer que certas direções com verniz de novo não se configuram como uma evolução assertiva para o crescimento do país. Compreender isso é necessário para pensarmos que projeto de futuro podemos ter. Um futuro que inclua o seu passado, que se concilie com o presente. A memória do Brasil é fundamental para que o Brasil continue existindo.
0 notes
lira21 · 1 year
Photo
Tumblr media
👀 Relaxe: 🙂 ...Você que sempre teve a "impressão" de viver como um "peixe 🐟 fora d'água", está em vias de ascensionar e "literalmente", entrar na "Era de Aquário♒"!!! 🌌{Lira}🌌 *********************************** 👀 Relax: 🙂 ...You who always had the "impression" of living like a "fish 🐟 out of water", are in the process of ascending and "literally" entering the "Age of Aquarius♒"!!! 🌌{Lira}🌌 ***************************** 👀 תירגע: 🙂 ...אתם שתמיד היה לכם את ה"רושם" לחיות כמו "דג 🐟 מחוץ למים", נמצאים בתהליך של עלייה ו"ממש" כניסה ל"עידן הדלי♒"!!! 🌌{לירה}🌌 ****************************** (em Brazil) https://www.instagram.com/p/Cn7wf48J9ifkGn1UP_edokvSc46jsbSEvmF9e00/?igshid=NGJjMDIxMWI=
0 notes
contos-da-lua · 1 year
Text
Ficha de Personagem: Livith
Hoje trago para vocês conhecerem mais uma personagem original minha desta vez criada para o universo do anime Boku no Hero Academia (especificamente para a fic Blue Hailstorm), como prometido eis a ficha de informações sobre essa OC.
Dados Básicos
Nome: Livith Jane Hina Todoroki
Apelido: Liv
Idade: 14 (Prólogo ao capítulo 7)/ 15 (Capítulo 8- presente)
Aniversário: 16 de Setembro
Nacionalidade: Britânico-Japonesa (Sendo inglesa pela família de sua mãe e japonesa por conta do pai)
Residência: Londres, Inglaterra (Antes)/ Tóquio, Japão (Atualmente)
Ocupação: Estudante do primeiro ano do Curso de Heróis da U.A
Posição social: Classe média alta
Tipo sanguíneo: A+
Sexualidade: Bi
Aparência
Tumblr media
Personalidade
Qualidades: Inteligente, criativa, gentil, familiar, extrovertida, calma, corajosa, piadista e concentrada.
Defeitos: Emotiva, preguiçosa, algumas vezes age sem pensar, desajeitada.
Habilidades: Natação, pintura, idiomas (sabendo falar em inglês, francês, italiano e esperanto), balé clássico, culinária (sendo sua especialidade doces)
Atividades favoritas: Ler clássicos, sair com os amigos, passar o tempo com seu pai e sua irmã, dançar, falar com os peixes, ir ao aquário.
Cor favorita: Azul
Flor: Flor-de-lótus
Pedra preciosa: Safira
Gênero musical: Soft-rock
Gênero de filme: Aventura
Doce: Muffin de mirtilo
Família
Endo Todoroki (Pai)
Arizona Foster Todoroki (Mãe)
Verity Todoroki (Irmã mais velha)
Enji Todoroki (Tio)
Rei Todoroki (Tia)
Shoto Todoroki, Fuyumi Todoroki, Natsuo Todoroki, Touya Todoroki/ Dabi (Primos)
Animal de estimação: Nixie (Um peixe fêmea da espécie Cirurgiã Patela)
Biografia
Com a separação de seus pais, Liv passou desde os seis até os catorze anos morando com a mãe na Inglaterra quando que ao alcançar essa idade e como forma de recuperar o tempo perdido com a outra metade de sua família, se muda para o Japão onde passa a morar com seu pai e Verity, que também é conhecida nacionalmente pela heroína Cloud Nine, com essa vida nova, desperta um antigo e esquecido sonho no coração da jovem: O de se tornar uma heroína, tudo a partir do momento que se reencontra com seu amigo de infância, Hanta Sero.
Individualidade
Hidrocinese: Habilidade naquela Liv tem o contro de manipulação do elemento água sendo ele saindo dentro de si ou contendo a sua volta, capaz então de:
Criogenia (transformar em gelo)
Ebulição
Controle da temperatura a deixando mais quente ou frio
Possibilidade de andar sobre a água.
Como a maioria das crianças, sua individualidade se manifestou a partir dos quatro anos de idade.
Nome de heroína: AquaLiv, sendo a junção de seu nome com Aquarius, palavra em latim com sinônimo do signo de Aquário mas também pela sua crença de que como heróis fazer com que a humanidade alcance a tão esperada Era de Aquarius, onde muitos acreditam que é onde a Terra finalmente terá a harmonia entre os povos.
Relacionamentos
Melhores amigos: Hanta Sero e Mina Ashido
Amigos: Todos da turma 1-A, Itsuka Kendo, Tokage Setsuna, Tetsutetsu Tetsutetsu, Hitoshi Shinso, Nejire Hado.
Interesses amorosos: Momo Yaoyorozu, Katsuki Bakugo.
Mentores: Edgeshot, Midnight
Tema musical
Frase
“Nunca pare de acreditar no Sol quando a chuva estiver caindo.”
Espero que tenham gostado, deu um trabalho em escrever. Por isso dêem um ❤️
Tumblr media
0 notes
caminomeva · 1 year
Text
--- Contradiccions ---
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Estem a novembre i els camins de la ribera del riu estan polsegosos. Una parella fa mindfulness en posició de loto al damunt de la roca on hi ha la veta de quars. Tenen un gosset que els hi fa companyia en silenci i de forma molt disciplinada. Ningú borda ni diu bon dia. Jo no els hi dic res per por de trencar l'encanteri. A 30 metres darrere d'una roca han deixat aparcat el cotxe SUV. No han pogut venir ni caminant des de la Ponsa fins al punt espiritual i ho han fet en un SUV. Això si, els seus esperits romandran nets i purificats. El quars de la beta els hi transmetrà les seves vibracions metamòrfiques.De fons s'escolten les superbikes circulant per la B-124 a tota velocitat. 
Els diumenges tota Catalunya es converteix en Montmeló i ramats de motoristes circulen d'una banda a l'altra per les carreteres comarcals damunt les seves luxoses ferralles. Però de fet el que volia dir es que abans de venir al riu tenia gana i amb el canvi d'hora anava descompassada. He intentat trobar una cafeteria on poder fer un cafè amb llet i una pasta o un entrepanet petit d'alguna cosa i ha resultat impossible. Tot estava petat a Moià. He anat a Calders i he acabat al Racó del Pou.No se ni com m'ho he fet però he acabat menjant-me una torrada de botifarra negra amb un aquarius de llimona i un cafè amb llet. Esmorzars de forquilla en diuen, en aquest cas una mica destrossat amb begudes poc ortodoxes. 
El restaurant era ple de individus vestits de motorista que caminaven amb posats de mil homens i lluïen publicitat de marques de moto a les camises, jaquetes, pantalons... Suzukis, Yamahas, Hondas... Un regiment de cambreres i cambrers es movien amb eficiència amunt i avall portant les comandes. Ara que el meu plat estrella són els cigrons ecològics, amb espinacs i panses de Corint no acabava de comprendre quina maledicció havia patit aquell dia per haver d'acabar menjant botifarra rodejada de motards. Sabia que el canvi d'hora desorienta, però tant!! Mareta meva!!
Que autènticament no autèntic pot ser tot plegat en determinats moments!! Però el riu com deia cada cop està més esquifit i fa més basarda veure'l. Les molses i llenties d'aigua han crescut i requetecrescut i ja dominen quasi tota la llera. Amb la poca aigua que ha caigut encara resulta sorprenent veure que hi ha humitat en algun lloc. He acabat adormint-me al peu d'una alzina digerint la botifarra i pensant que potser avui era el dia menys poètic que he passat al costat del meu riu estimat.
0 notes