#Teki-con
Explore tagged Tumblr posts
daily-teki · 2 years ago
Text
Tumblr media
Day 101: I’ve been out at the Christmas Comic-Con all day so you may have a shitty drawing I did on the venue’s wall - I didn’t cosplay this time but imma come back as anzu next June and bring a whole bunch of pins to give out
I had like three minutes i am fully aware that it’s terrible
29 notes · View notes
lizziehx2 · 4 months ago
Text
Empatía Maldita (Gojo x OFC)
Tumblr media
Clasificación: Madura
Categoría: M/F
Fandom: Jujutsu Kaisen
Capítulo: 9/20
Sinopsis:
Satoru Gojo y Akari Itoyama entrelazan sus historias desde la adolescencia como estudiantes de hechicería. La presencia en la vida del otro, aunque es intermitente, es significativa: el primer beso, misiones, pérdidas, discusiones y en el futuro, parentar a un hijo. Una historia sobre madurar y las segundas oportunidades.
Capítulo 9: Visitantes
En el zoológico de Nagano, dentro de su jaula, Kuro aletea y grazna con angustia, como si presintiera algo. Mi compañera Teki lo escucha mientras hace su ronda nocturna y se aproxima para ver qué ocurre. Como fue criado en casa, era poco común que hiciera tanto alboroto por la noche. 
—¿Qué pasa, Kuro? ¿Estás bien? —le pregunta con voz dulce y aunque Kuro se alegra de verla, aún tiene algo qué decir—. ¿Extrañas a Akari? ¿Es eso? 
Teki le pasa un pedazo de manzana y éste lo rechaza. Seguía muy inquieto. Sin embargo, con voz grave y profunda, Kuro logra pronunciar su primera palabra. 
—¡Intruso, intruso! —repite, lo que logra helar la sangre de Teki. Él no hablaba, no eran de los que habían aprendido a hacerlo, los intentos fueron todos fallos. ¿Por qué lo hacía ahora y lo más preocupante, quién le había enseñado esa palabra?
-*-*-*-*-*-*-
Mi rostro se ilumina al ver a Suguru de pie en la avenida, detrás del velo de protección. Había pasado tanto tiempo que me había olvidado por un momento de todo lo que había hecho. 
Mi sonrisa amaina a medida que las imágenes de la aldea en llamas aparecen en mis recuerdos como flashazos. 
Suguru Geto condenado a muerte, culpable de la masacre de 112 habitantes de la aldea ****. 
Geto me sonríe, leyendo en mi rostro el horror de mis recuerdos. ¿Cómo era posible? Cierro los ojos y aprieto fuerte los párpados, tratando de aclarar mi vista. No sólo estoy viendo en él los cuerpos calcinados, sino que mi boca recuerda sus labios, mis oídos el sonido de su risa a través del teléfono y sus gentiles ojos. Me alejo de la ventana tratando de disipar mis pensamientos. ¿Era ésto una lectura o eran mis propios recuerdos brotando en la bruma? Sacudo la cabeza y respiro. Entonces me lanzo por la ventana sin pensarlo mucho, cayendo en el jardín. 
—Haces bien en proteger tu morada. Nunca se sabe qué amenazas puedan rondarla. 
Me abstengo de contestar. Cruzo la cerca de madera y la cierro detrás de mí, sin mirarlo. 
Cómo bien mencionó Geto, desde el incidente en el templo, tenía nuestra casa rodeada con un ritual que impedía que cuerpos malditos atravesaran la cerca a menos que tuvieran mi código genético. Es decir, los únicos usuarios que podíamos pasar sin invitación eran mi familia y yo. 
Estando frente a frente me armo de valor para levantar la mirada. El negro de sus pupilas son como dos pozos llenos de agua, con el candil de la noche iluminando en su reflejo. ¿Dónde había quedado esa gentileza que una vez le conocí? 
—Puedo ver cómo tú rostro se pinta de mil colores —se inclina para hablarme de cerca—. También me da gusto verte. 
—Pero tú... estás muerto —digo en un susurro. 
—Como podrás ver, no han podido atraparme en éstos años. No dudo que los ancianos hayan enviado a Satoru a detenerme, pero sé que es lo suficientemente inteligente para saber que no es la mejor idea.
—Tú estás muerto para mí desde ese día en la aldea; junto a otras cien personas, murió el Geto que conocía. 
Se le escapa una risita a Suguru. 
—Creo que es un poco dramático decir eso, ¿no crees? 
—También lo es aparecerte en mi casa de la nada, en medio de la noche, después de casi doce años. 
—Touché —se reincorpora—, supongo que somos tal para cual. 
—¿De qué hablas? 
—Escucha, Akari, sé que tanto tú cómo yo repudiamos éste sistema que nos obliga a hacer cosas innombrables. Es por eso que decidimos huir, ¿no es así? Para buscar la vida que se nos es negada a los hechiceros. Pero eso no va a cambiar hasta que el mundo cambie. 
—Dudo que lo haga provocando más muerte y dolor. 
—Claro, entiendo que pienses así, pero, ¿nunca te has cuestionado por qué existen castigos para los hechiceros que masacran humanos, pero no los hay para los humanos que masacran hechiceros? 
—Sí las hay, sólo tienes que llamar a la policía. 
—Ah, en eso te equivocas, pequeña Akari. Se nota que no te has metido en problemas en estos años, porque allá afuera la realidad es otra. Debe ser lindo vivir en una burbuja. 
—Tú no sabes nada de mi. 
—Lo que sí sé es que hay crímenes cuya cárcel nunca sería suficiente. ¿No estás de acuerdo?
En eso podía coincidir. La aplicación de justicia en el mundo era altamente ineficiente, y eso incluía lo que había hecho Geto. Todos estos años sin justicia para las víctimas inocentes que murieron allí por un ataque de rabia de un adolescente. 
—Coincido en que hay muchas cosas que deben cambiar. Éste sistema, cómo la vida, no siempre es justa. Pero tenemos la capacidad de elegir nuestras batallas. A mí sólo me interesa proteger a mi hija. Todo lo demás no me importa. 
—¡Exactamente a eso quería llegar! Ambos somos padres tratando de proteger a nuestras hijas de éste mundo hostil. Tú regresaste a la escuela de Hechicería para hacerte más fuerte, y yo busco cambiar el sistema. Creo que ambas son nobles empresas, ¿no lo crees? 
—¿Te casaste? —pregunto, sorprendida. 
—Déjame contarte sobre Nanako y Mimiko. Ah, sí, vaya coincidencia que nuestras hijas se llamen igual. 
Geto me cuenta sobre sus hijas adoptivas y me describe con detalle la situación en que las encontró y todo lo que les habían hecho. Había sido inhumano. Un crueldad verdaderamente. Mis ojos se humedecen mientras escucho el relato y me pongo a pensar en mi propia hija. Sí alguien le pusiera la mano encima, sí alguien le hiciera daño yo... Quizás también quisiera ver arder el mundo. 
—¿Cuál es tu plan? —le pregunto con verdadera curiosidad. 
—Propongo un nuevo orden mundial donde sólo el más fuerte sobrevive. Es decir, un mundo donde sólo quepamos los hechiceros y de esa forma desaparezcan las maldiciones. ¿Te imaginas? Una vida sin tener que enseñar a los niños a ser mercenarios, una vida de libre albedrío, sin tener que preocuparnos por los monos. ¿Acaso no dejaste la escuela para buscar una vida más gratificante y menos dolorosa?
Había algo que me aterrorizaba en su lógica. Y es que era verdad que la violencia reinaba en el mundo de los hechiceros. Estábamos malditos, y parecía que la única forma de encontrar un lugar en el mundo era peleando por ganarnos ese rincón. ¿Era justo en verdad? ¿Se podía vivir de otra manera? 
Sí, ya lo había hecho. Ya había vivido una vida normal durante doce años. Había usado mis habilidades para el bien y al mismo tiempo había protegido a mi familia de otras maldiciones. 
Yo lo decidí así. Yo tuve el privilegio de poder decidir. Pero...
Quizás no todos se encuentran en la misma posición. 
¿Y eso ameritaba el exterminio de la raza humana? ¿No podríamos construir un mundo donde convivamos en paz?
No puedo creer que frente a mí se encontrara el que alguna vez fue un estudiante destacado e incluso una brújula moral para el adolescente Satoru Gojo, al que sólo le importaba destripar espíritus y demostrar que era el más fuerte. 
Sin embargo, el asesinato de Rika Amanai había desatado un infierno dentro de Geto. O más precisamente, lo hizo consciente del infierno en que su técnica ritual lo tenía sometido. Seguramente se cuestionó si todo ese sacrificio tenía algún valor, o si hacía una verdadera diferencia en el mundo; si el horror constante y sus pérdidas le importaban a alguien. Como cuando Yu Hibara fue enviado al matadero junto a Nanami y volvió muerto. Y lo peor, si los no hechiceros eran seres que merecían la pena todo eso, ¿por qué pagaban con maltratos y crueldades a los inofensivos? 
Todo ésto pensaba porque eran cosas que yo misma me había cuestionado. Cosas que en su momento no me dejaban dormír por las noches. Así que, para mi mala suerte, lo único que podía sentir por él ahora que lo tenía enfrente, era compasión, una que él no quería.
—Oh, no me mires así. ¿Crees que lo que digo es descabellado? De verdad no es la reacción que esperaba. 
—Suguru...
Geto se aproxima y extiende su mano, alzando mi barbilla para mirarle de cerca. 
—Por lo menos esperaba un gesto de rabia o enojo —me aprieta la cara con violencia—, ¡no ésta patética pinta de lástima! ¿Quién crees que soy? ¿Eh?
Intento zafarme, pero es muy fuerte. 
—Apuesto que si fuese Satoru, tomarías a tu familia y huirías de Japón de inmediato, ¿no es así? ¡Imagínate a alguien como él exterminando las vidas humanas como simples insectos!
Con energía maldita logro crear una onda expansiva que lo arroja contra los árboles. Geto se repone rápidamente, sonriendo. 
—¡¿Qué quieres de mi?! —demando saber—. ¿Cómo te atreves a venir a mi casa a hablarme de tonterías? 
Ríe de forma maliciosa. 
—Porque ingenuamente creí que podrías ser una buena aliada. Pero veo que a pesar de los maltratos, el mono siempre vuelve a su jaula. 
Lo fulmino en silencio, tratando de descifrar su sonrisa burlona, cómo si estuviera complacido de verme rabiar. 
—¿Sabes qué es lo peor de ésta situación? Te consideraba mi amigo. Tal vez si no te hubieras tardado trece años en buscarme, quizás, sólo quizás, hubiera considerado tu oferta. 
Geto se carcajea, abriendo bien las fauces, sosteniendo su toga con las manos en la barriga. 
—Te equivocas en eso, pequeña Akari. Jamás fuimos amigos. Sólo quería alguien con quien coger —dice despreocupado, alimentando mi rabia. Aprieto la mandíbula y agacho la mirada, luchando a muerte por contener las lágrimas. No iba a dejar que este bastardo me viera llorar. 
—Pues sólo lo hubieras pedido, así me habría ahorrado ésta puta escena —estoy mintiendo, la ira empieza a quemar la boca de mi estómago. Vuelvo dentro del escudo, pero alcanzo a escuchar.
—Nos veremos pronto, Itoyama. Esto apenas comienza.
Vuelvo a mi casa, temblando. 
-*-*-*-*-*-
Nanami y yo fuimos buenos amigos durante la adolescencia, sin embargo, después de alejarme de la Hechicería nos fuimos distanciando. Apenas un par de meses después de mi regreso a la escuela, podía decir que nuestra amistad se había reanudado, aunque no habíamos afrontado el tema. Hace unos días, antes del cumpleaños de Satoru, me atreví a visitarlo en su departamento buscando consejo. 
Por alguna razón, esa noche sueño con esa ocasión, rememorando nuestra conversación.
—¿Qué haces aquí?
—Necesito hablar con alguien. 
Nanami no luce complacido con mi visita. Suspirando se hace a un lado para invitarme a pasar.
El departamento tiene una decoración minimalista y moderna. El aroma a café recién hecho viaja hasta mi nariz como un hilo que nos guía a Nanami y a mí hasta la cocina.
—¿Quieres una taza?
Asiento con gusto. 
—Gracias por recibirme. Disculpa que te moleste en tu día libre. 
—No hay problema —finge, entregándome una sencilla taza negra, mientras él se sirve en una de acero tipo termo.
—Me gusta tu casa, es muy tú. Recuerdo que desde que éramos estudiantes siempre mantuviste tu habitación ordenada, lo cual era inusual para un adolescente que escuchaba rock emo. 
—Simplemente me gusta el orden. Aunque tampoco me considero alguien obsesivo con la limpieza.
—¿Y sigues escuchando las mismas bandas?
—Solo cuando me siento nostálgico.
Sonrío al verlo en su estado relajado. No es que Nanami fuera muy expresivo, pero sí lo podía notar en su cabello sin goma, o en su camisa blanca arremangada hasta los codos. Definitivamente era como conocer a alguien desde cero. Creo que del grupo de amigos, Nanami era el que más había cambiado en todo éste tiempo. Ni siquiera Utahime o Shoko y ni qué decir de Satoru. Nanami se había reinventado a sí mismo en pos de su supervivencia. Seguro el trabajo en oficina lo había marcado de forma definitiva y lo había volcado del lado adulto de los pantalones de vestir y las camisas de botones. 
—Y bien, soy todo oídos. 
Lo miro de forma que —sospecho— Nanami  alcanza a leer la desesperación en mi rostro, la de una tonta que no sabía qué hacer con sus sentimientos, porque enseguida cambia su expresión. 
—Oh no, no, no. No me digas que es por Satoru. 
Agacho la mirada. Nanami gruñe con desaprobación.
—¿Por qué te haces ésto? ¿Acaso Shoko y yo no te advertimos?
—Yo no estoy haciendo nada. Es como si una maldición me hubiera poseído. ¿Jamás te has sentido así?
Nanami mira su reflejo en el café mientras reflexiona.
—Los hechiceros no estamos hechos para eso. Las relaciones sólo traen problemas y sufrimiento. Y ya he sufrido bastante por mis compañeros muertos, no quiero ni imaginar...
—Y eso que no eres padre... —sonrío con tristeza, consciente de mi maldición. 
—Todos nacimos malditos. Cuanto antes lo entendamos, mejor.
—¿Y por eso debo renunciar a mis sentimientos? ¿Tú qué sabes de eso si nunca te has enamorado?
Nanami me mira fijamente, seguramente maldiciéndome en su cabeza. La verdad es que estaba siendo grosera, pero también caprichosa al tratar de defender mi situación, la cuál no tenía ni una pizca de certeza en ese momento. Sin embargo, Kento Nanami era un hombre paciente. 
—La amistad también duele cuando se pierde, ¿sabes? Casi como un romance, pero en su lugar el amor implica cosas distintas. Retos extra. Es ponerse en camisa de once varas. Yo sobreviví a la pérdida porque supe mantener mis sentimientos a raya. 
—¿Hablas de Yu Hibara? —trago saliva, tratando de deshacer el nudo en la garganta que forma su recuerdo.
—Él fue mi mejor amigo. 
La razón por la que Nanami se resintió conmigo durante tanto tiempo —me explicó — fue porque yo decliné la misión que terminó asesinando a Yu Hibara. Esa a la que no quise ir porque estaba muy ocupada en festivales escolares y exámenes, porque en mi egoísmo creí que era más importante recuperar mi vida “normal” que proteger a mis amigos. 
De nada de ésto me acusó Nanami directamente, pero fue lo que estuvo martillando mi mente durante mucho tiempo, y el sentimiento que mi sueño trataba de purgar. 
Una llamada entra a mi teléfono y el identificador marca "Satoru Gojo", pero dejo que suene, suspirando al ver su nombre en la pantalla. 
—Parece que hoy lo estás ignorando.
—Es porque sé que tú y Shoko tienen razón. 
—Por eso viniste, porque necesitabas que te lo recordara. 
Asiento. 
Nanami carraspea, tratando de encontrar las palabras para hacerme entender de una manera amable.
—Como sabrás, el romance es un área que no domino, pero sé que es más sencillo recuperarse de un corazón roto que de la incertidumbre.
—Dices que... ¿Debería confesarle mis sentimientos?
Él asiente, con los brazos cruzados. 
En mi mente repaso escenarios ficticios donde Satoru me rechaza, se ríe de mí o se molesta. 
“No tengo tiempo para esas tonterías.”
“¿De qué diablos estás hablando? Sólo somos amigos. ¿Qué te hizo pensar eso?”
“Eeeeh, en realidad no me interesan las mujeres…”
Nanami espanta el humo de mis alucinaciones y me trae de nuevo a tierra. 
—Hay algo más en lo que debes pensar.
—¿Eh?
—Los hechiceros no vivimos mucho. Aquellos que logran llegar a viejos es porque tuvieron una suerte extraordinaria. 
Entonces pienso en la anunciada muerte de Satoru. En mis manos sosteniendo su cadáver. En su familia impidiéndonos asistir al funeral. En el mundo colapsado a nuestro alrededor, mientras la oscuridad se desata y apodera de Tokio. 
La mayoría de veces evito pensar en ello y me digo a mi misma que quizás los eventos de la visión de la señora Gojo pueden cambiar. Pero quizás es una simple forma de engañarme, como si no pudiera concebir la idea de que algo o alguien fuera más fuerte que él. Pensaba que tendría que venir el fin del mundo a arrancarlo de ésta tierra, como mi corazón latiente extirpado de mi pecho. 
Entonces miro mis manos y las encuentro ensangrentadas con mi órgano vital agonizando. ¿Dónde estoy? Una parvada de aves sobrevuela sobre mi cabeza, cuando siento unas patas tomándome de la camisa, elevándome como si fuese una presa. Del sobresalto dejo caer el bulto ensangrentado al vacío. Trato de resistirme cuando escucho el graznido de Kuro quien aparece como un ave gigante. Al mirarnos a los ojos me siento más tranquila.
Me dejo llevar, sintiendo el viento en mi cara, revolviendo mi cabello. Al mirar hacia abajo veo la ciudad de Nagano, con sus autopistas vacías y los estanques secos. Me pregunto qué habrá pasado. 
Llendo más al centro, la destrucción empieza a ser visible. Los edificios colapsados y los monumentos caídos. Hay remanentes de fuego y ceniza, y un desagradable olor a ocre se expide de entre los escombros. 
¿Dónde está Nanako? ¿Dónde está la abuela? ¿Dónde está Yukio? Kuro, necesito ir a casa. ¡Llévame a casa! Golpeo sus enormes patas tratando de que me haga caso, pero en su lugar me deja caer al vacío. 
-*-*-*-*-*-*-
Abro los ojos de golpe, jadeando. 
Despierto en la cama de Nanako pero no está ella. Se escuchan voces en la cocina. Miro el reloj, son las ocho de la mañana. 
Tuve una pesadilla. 
Siento los ojos hinchados. Ayer me había quedado dormida mientras sollozaba en silencio, abrazando a mi hija. 
Me pongo la bata y me lavo la cara evitando mirarme al espejo. Sabía que lucía terrible, pero esperaba que el agua fría me ayudara a disimular la hinchazón.
Bajo las escaleras despreocupadamente, esperando ver a mi hija viendo la televisión mientras desayunaba cereal, pero cuál es mi sorpresa al encontrar a Satoru Gojo en la mesa desayunando junto a Nanako. Hacemos contacto visual y enseguida cruzo los brazos sobre el pecho. Entonces mi abuela entra a la cocina y me mira con horror cuando me ve toda fachosa. 
—¿Cómo se te ocurre bajar así, no ves que tenemos visita?
—¡Mami, despertaste! —Nanako corre y se engancha de mi pierna, sonriendo, mientras que mi abuela me empuja de vuelta al piso de arriba. 
—Nana, quédate con el invitado, no lo dejes solo —le ordena la abuela. Ella obedece y retoma su lugar junto a Satoru, quién parece muy divertido con la situación. 
—¿Tu mamá siempre se ve así al despertar? —le pregunta a Nanako. Ella asiente.
—Es un monstruo greñudo, como yo cuando me despierto. Mira, tengo una muñeca que se parece a ella. 
Nana corre a la sala donde tiene sus juguetes tirados y toma una muñeca de ojos color lila y cabello negro. Antes de entregársela a Satoru, la despeina para que se parezca a mi. 
—¡Mira! Es mi mamá.
Satoru asiente con una sonrisa.
En el piso de arriba, mi abuela y yo discutimos en voz "baja".
—¿Qué hace Satoru aquí? ¿Y cómo logró entrar?
—Yo lo invité a pasar. El pobre tenía tiempo afuera esperando a que amaneciera para tocar el timbre, pero ya sabes que yo me salgo temprano a barrer el jardín. Entonces lo pasé para que se resguardara del frío.
—Abuela, ¿acaso no te dije que debes consultarme antes de invitar gente a la casa?
—Pero si ésta es mi casa, muchacha grosera —me golpea el brazo—. ¿Sí es tu compañero de la escuela o no? 
—Sí —me encojo de hombros. 
—¿Entonces qué tanto alegas? —vuelve a darme un manotazo.
—¡Auh! 
—Oigan, ¿por qué tanto alboroto? —Yuki sale de su habitación, bostezando. 
—Porque tu hermana bajó así a la cocina cuando tenemos visitas.
—¿Visitas? —pregunta con curiosidad.
—Es un hombre —mi abuela sonríe con el rostro iluminado—. Aquí el único que nos visita es Mafuyu-chan, pero ese ya no nos sirve. Ahora que Akari trajo otro prospecto, debemos causar buena impresión. 
—A ver, a ver. Satoru no es ningún prospecto. Y de hecho yo tampoco sé qué hace aquí. Capaz que tiene algo urgente qué decirme y yo aquí perdiendo el tiempo con ustedes. 
—Si fuera urgente te hubiera marcado —responde Yuki, con una sonrisita burlona. 
—Exacto. Además, él mismo me contó que estaba por la ciudad y quiso pasar a visitarte. ¡O sea que estaba pensando en tí!
Me ruborizo. 
—Déjamelo a mi, abuela. Yo la voy a arreglar.
—Eso, eso. Qué bueno que tenemos a una estilista en la familia —la abuela baja rápidamente (a su propio paso) las escaleras, agarrada del barandal. 
—A ver, tenemos que hablar —Yuki me jala para hablar en su habitación—. ¿Qué está pasando? ¿Quién está abajo?
—La abuela ya lo explicó, ¿estás sorda? 
—No, pero... ¿crees que sí viene a verte?
Me aprieto el puente de la nariz, exasperada. ¿Por qué demonios se les ocurría visitarme de la nada a éstos idiotas cuando lo único que deseaba en mi día libre era paz y tranquilidad?
—No lo sé. Tengo que hablar con él. 
—Y... ¿A tí también te gusta?
—¡¿Cómo que sí también?!
—¿Entonces por qué estás tan roja?
Escondo mi rostro en mis manos.
—Es unilateral, ¿sí? Y más vale que no le des alas a la abuela. No es necesario que ambas incomoden a Satoru. 
—¿Cómo estás tan segura de que no te corresponde? ¿No te estará pasando como con Mafuyu?
—Esto es diferente... Satoru es diferente —me encojo de hombros. 
—¿Es gay? —pregunta Yuki sorprendida. 
—No lo sé. Nadie lo sabe. Nunca habla de sus sentimientos y jamás ha salido con nadie. Es como un monje. 
Yuki sostiene su barbilla.
—¿Y tú crees que viajó desde Tokio hasta acá para verte sólo porque le caes bien?
—Sí —espeto.
Yuki suspira y se levanta de su cama. 
—Bueno, sea tu amigo o lo que sea, es grosero recibirlo así. Vete a bañar. 
Yuki me empuja fuera de su habitación. 
-*-*-*-*-*-
Yuki y yo bajamos juntas. Ella hizo la labor de elegir un conjunto que luciera casual pero bonito y me peinó con una trenza francesa. 
Nana y Satoru se habían trasladado a la sala. Él le estaba contando una historia con un juguete mientras ella lo miraba enganchada. Cielos, jamás los cuentos la habían dejado tan helada. 
—¡Mami! El señor Gojo me está contando una historia sobre un monstruo de dos cabezas.
—¿El del asilo Hano? —le pregunto a Satoru. 
—Sí, ese. ¿Verdad que era espeluznante? —me dice, tratando de asustar a Nana. Pero ella no era miedosa, sino que sentía una curiosidad férrea por todo lo oculto. 
—Sí, tuve pesadillas ese día —finjo que me recorre un escalofrío—. Pero tenemos que hacer una pausa para que el señor Gojo conozca a tu tía —le digo. 
—¡Yo se la presento! —Nana corre para agarrarle la mano a Yuki—. Señor Gojo, ella es mi tía Yuki Itoyama, hermana de mi mamá, nieta de mi abuela y... Y nos corta el cabello a todas. 
—Mucho gusto —Yuki hace una reverencia, luego me voltea a ver abriendo los ojos como platos, tratando de decir algo que no logro descifrar. 
—Yo soy Satoru Gojo, compañero y profesor de Akari. 
—¿Le das clases a mi mamá? —pregunta Nana sorprendida—. Pero los maestros son viejitos con bigote. ¿Le dejas mucha tarea?
—Nana, ¿qué dijimos sobre hablar del físico de las personas? 
—Que puedo herir sus sentimientos... Disculpe, señor Gojo. 
—Descuida —Satoru le revuelve el cabello—. Habemos profesores de todas las edades y sí, le dejo mucha tarea a tu madre. Sobre todo cuando se porta mal —le susurra. Nana abre la boca en una "o" y se tapa la boca con ambas manos. 
—¡Satoru!
—¿Te portas mal en la escuela? —me regaña Nana. 
—Apuesto a que el señor Gojo lo dice de broma—Yuki trata de conciliar la situación. 
—¿Entonces el señor Gojo es un mentiroso? —cuestiona. 
—Puedes tutearme, no me importa —aclara Satoru.
Ésta escena era un caos. 
—Tu mamá solía meterse en problemas en la escuela. Una vez me llamaron porque dejó a un niño con un moretón en el ojo —la abuela Yukio entra en escena con una bandeja de té. 
—¿En serio eras tan ruda? —pregunta Satoru con una sonrisa tonta en el rostro. 
—Quizás soy una hechicera debilucha pero para el estándar soy bastante fuerte —respondo en voz baja, haciendo un puchero. No me gustaba que Nanako estuviera escuchando ésto. Tomo asiento en el sillón.
—¿Pero verdad que te disculpaste, mamá? —Nanako se coloca entre mis piernas. 
—Cuando alguien te molesta, hay que defenderse —explica la abuela, colocándose en su silla de paja. 
—Sí me disculpé, y no me molestaron otra vez. 
—Estoy de acuerdo con la abuela Yukio. Hay gente que se lo busca —añade Satoru. 
—Pero siempre tienes que tratar a la gente con amabilidad, Nana. Y recuerda lo que tu papá siempre te dice, nos tienes que contar todo a nosotros. 
Nanako asiente efusivamente. 
Más tarde, Satoru me acompaña a llevar a Nanako a sus clases de natación. 
Sí, era chiquita, pero me dejaba más tranquila pensar que sabría nadar en caso de una emergencia. Y ella parecía divertirse en grande. 
Aprovecho los minutos de paz que por fin nos habíamos ganado para hablar de temas más serios con Satoru. 
—Viniste a Nagano por lo que pasó con Geto, ¿no es así? ¿Cómo te enteraste?
Satoru luce impasible. 
—Tuve un mal presentimiento. Además, hace unos días envió un espíritu maldito de primer grado para atacar a los chicos. Gracias a las habilidades de Okkotsu, él y Toge salieron bien librados, pero sospecho que no han sido los únicos a los que Suguru ha estado vigilando. 
Miro a Nanako en la alberca y recuerdo el incidente con el espíritu del templo.
—¿Crees que está detrás de ella?
—De momento no puedo afirmar algo así, ya que no tengo todas las piezas del rompecabezas, pero mis conjeturas se basan en algo que el propio Suguru me dijo hace mucho:
Quiero crear un mundo donde sólo haya hechiceros y haré lo que pueda en la medida de mis posibilidades.
—Creo que busca armar un ejército y vio en ti a una posible aliada. Después de todo, tu técnica ritual sería ideal para las cuestiones de estrategia y coerción de rehenes. 
—Vaya, ¿desde cuándo usas palabras tan sofisticadas? —me burlo.
—Quizás no lo parezca pero para mantener mi puesto como profesor tengo que estudiar mucho —me corrige con una sonrisa de punta a punta. 
—Pero no tiene sentido —retomo—, sabe que dejé la escuela porque estaba harta de pelear. ¿Por qué me uniría a su guerra?
Satoru esboza media sonrisa.
—Logró comprobar lo contrario cuando te puso a prueba en el templo. Todo hechicero tiene sus motivaciones para unirse a la batalla y las tuyas están encarnadas en una pequeña de cinco años. Además, después del incidente volviste a la preparatoria para entrenar. Le diste las pruebas necesarias. Al final sí deseas pelear. 
Ahora todo tenía sentido. Desde el primer momento me pareció extraño que un espíritu quisiera llevarse a Nana, sobre todo cuando su producción de energía maldita aún era tan baja. Y pensándolo bien, era un espíritu muy específico, listo para atacar mi frente emocional al tiempo que desafiaba mi habilidad de combate. 
Pero yo no tenía más interés que defender a mis seres queridos. Yo no quería ser una hechicera al servicio de la sociedad, para eso me había convertido en médico veterinario y prometí utilizar mis habilidades únicamente para defender a los que me importaban. 
—Sabes que lo rechacé, ¿no?
—Afortunadamente tienes principios. Ojalá estemos a tiempo de que recuerde los suyos...
El teléfono de Satoru vibra en su bolsillo. 
—¿Hola? —responde con una sonrisa tonta en su rostro—.  Megumi, ¿tan pronto extrañándome? Ah, sí, lo había olvidado. Nah, no es problema.
Suspiro. Como le dije antes a Geto, él estaba muerto para mí, sin embargo, para Satoru dicho brujo seguía siendo una de las personas más importantes en su vida a pesar de los errores del pasado. ¿Tendría Satoru la injerencia suficiente para convencer a su viejo amigo, o las convicciones de Geto estaban lo suficientemente arraigadas en su corazón como para escucharlo?
-*-*-*-*-*-
Aquel fue un día fuera de lo común. Satoru no se separó de mí en ningún momento, decidido a acompañarme el resto del día para que volviéramos juntos a Tokio al día siguiente.
Aquella vez en que visité a Nanami, me dijo algo que no salía de mi mente, y era que nadie estaba seguro de lo que realmente sentía Satoru, que lo mejor era dejar que me rechazara y así seguir con mi vida. 
Pero me era difícil arriesgar lo que sea que teníamos ahora, especialmente cuando estábamos en el súper mercado, con Nanako sentada en el carrito, recorriendo los pasillos y discutiendo sobre cereal como si fuésemos una familia. 
No conocía ésta faceta doméstica suya, e incluso pensaba que no era capaz de cocinar ni un huevo frito, sobre todo cuando dijo:
—Ustedes cocinen, yo puedo lavar los trastes.
Pero después me comprobaría lo contrario. 
Entre él y Nanako pronto el carrito se llenó de golosinas, que por culpa de mi buen humor, permití llevar a casa. 
—Pero nadie abre ese helado hasta que hayamos terminado de comer —amenazo con fingida firmeza, mientras ellos asienten mirándose en complicidad. 
Al llegar a la caja de cobro, Satoru detiene mi mano y saca su tarjeta bancaria. 
—Yo invito. 
—No, no puedo aceptar, tú eres mi invitado. Sería grosero dejar que tú pagues. 
—¿Grosero para quién? ¿Para el osito de la caja registradora?
El avatar de la marca comercial nos sonríe a ambos desde el display. Así que lo complazco. 
-*-*-*-*-*-
—Oye muchacho, ¿tienes planes navideños? ¿Quizás una cita con alguien especial? —pregunta mi abuela, pelando manzanas, mientras yo preparo la cena.
—No, la verdad es que no suelo festejar las navidades. 
—Ah, mira qué coincidencia. Nosotras tampoco, pero éste año estamos planeando una pequeña cena en familia, ya que a la pequeña Nanako le ilusiona poner un arbolito, como en las películas. 
—¿Es cierto eso? —pregunta Satoru, mientras Nana come de la manzana de la abuela.
—Sí, también quiero abrir regalos de santotós. 
—Escuché que sólo le trae regalos a los niños que se portaron bien en el año. ¿Tú sí te portaste bien?
—Mami, ¿me porté bien?
—Mmmm, déjame pensarlo. Recuerdo la vez que saliste a jugar con Oti sin mi permiso, aunque te pedí que antes ordenaras tus juguetes y tendieras tu cama. Y no ha sido la única vez que haces eso. 
—Pero mamá, ya te espiriqué que Oti sólo puede salir antes de que se esconda el sol. Cuando se hace noche, tiene que regresar corriendo a su casa.
—Entonces ordena tu cuarto más temprano. Es más, estoy viendo también juguetes tirados en la sala en éste preciso momento.
Con un mohín. Nana se baja de la silla y va a la sala para poner sus juguetes de nuevo en el baúl. 
—Son solo juguetes, ¿no crees que estás siendo un poco estricta? —cuestiona Satoru.
—No sabes la cantidad de veces que me he clavado soldaditos en el pie. O la vez que la abuela se sentó sobre los lentes de su muñeca y los rompió.
—La pobre terminó llorando hasta que se quedó dormida —explica la abuela. 
—Es mejor evitar accidentes. 
La abuela se pone de pie y abre la puerta de la alacena, pero apenas si alcanza la primera repisa. De hecho trata de tener todo a la mano para no tener que subirse a una silla cuando está sola; sería peligroso. 
—¿Qué necesitas, abuela?
Entonces me hace una señal con los dedos para que guarde silencio. 
—Hijo, tú que estás tan alto, ¿podrías pasarme aquel plato que está en la última repisa?
Satoru asiente y baja de allí un bowl de cerámica artesanal que mi abuela tiene empolvado desde hace años. ¿Acaso sólo lo había pedido para tener la atención de Satoru?
—Gracias, hijo. Por eso siempre le digo a mi nieta que tener a un hombre en la casa es útil. 
¿Qué? ¿Por qué le dice eso?
—Ya han pasado varios años desde que Mafuyu-kun y mi nieta se dejaron. Yo creo que es momento de que encuentre un nuevo compañero, ¿no lo crees?
Miro a Satoru con una mezcla de horror y vergüenza en el rostro. ¿Cómo le iba a preguntar algo así a un invitado?
—Creo que tener a un hombre en casa puede ser de ayuda para ustedes. Sin embargo, sé que Akari es buena cargando cosas pesadas o abriendo frascos. Además, no está tan chaparra y siempre se puede subir a un banco de madera para alcanzar las cosas. Tiene suerte de tener dos nietas jóvenes que son independientes. 
Mi abuela se queda perpleja, realmente no era la reacción que estaba esperando. Entonces me mira, mientras trato de ocultar una risita. 
—Pero los hombres no sólo sirven para eso —refuta la abuela—, también hacen compañía, y la hacen sentir a una más segura. 
—Claro, pero, ¿no cree que el fundamento más importante para una relación es el amor?
—Pues sí, siempre es lo ideal. Aunque el amor se puede acabar cuando no hay dinero o no hay trabajo. O cuando se cruzan los vicios, lo digo por experiencia. Por eso le digo a mi nieta que se fije muy bien en quien se interesa. Después de todo, el cariño también se puede cultivar. 
—Abuela, deja de molestar a Satoru —le pido, sirviéndole el primer plato de estofado recién hecho.
—No es ninguna molestia —aclara el susodicho—, me parece interesante lo que tiene qué decir la abuela Yukio al respecto. ¿Le molestaría contarme un poco sobre la relación entre usted y el abuelo de Akari?
—Ya —regresa Nanako refunfuñando, volviendo a tomar su lugar en la mesa de la cocina junto al resto. La abuela se interrumpe ante la presencia de público infantil y se sonríe, acariciándole la cabeza.
—Me encantaría contártela, muchacho, pero será en otro momento. Si vienes a la cena de navidad, podemos hacerlo con un vaso de sake caliente en la mano. ¿Cómo suena eso?
¿Satoru con nosotras en navidad? Cuando él acepta con una sonrisa, las mariposas en mi estómago empiezan a aletear.
-*-*-*-*-*-*-
Esa noche Satoru insiste en dormir en la sala a pesar de ofrecerle mi propia habitación, bajo la excusa de que casi no dormía, sino que prefería reposar el cuerpo en el sillón.
Yo, en cambio, no podía pegar ni un ojo. Mi mente daba vueltas, pensando en su presencia en la casa, en mis deseos constantes de que la puerta se abriera y fuera él. 
No lo soporto por mucho tiempo, así que me pongo la bata, tomo una manta y bajo al primer piso. 
Me detengo en el último escalón para observarlo ahí sentado, en silencio. Me gusta su nuca. 
Me aproximo discretamente a él, tratando de no hacer ruido, pero entonces voltea regalándome una sonrisa. 
—¿Acaso intentas asustarme?
—Se me olvida que lo ves todo.  
—Si estuvieras en una misión ya te habrían derrotado.
Con la mano da unas palmaditas sobre el sofá, para que tome asiento a su lado.
 Y así lo hago, tratando de colocarme lo suficientemente cerca para que nuestras rodillas rocen ligeramente. 
—Creí que estarías dormida. Es muy tarde para una perezosa como tú. 
Golpeo su brazo, negando con desaprobación.
—¡Auh! Y una muy agresiva. 
Suspiro, envolviéndome en la manta, colocando mi barbilla sobre mis rodillas. 
—La verdad es que no podía dormir. 
—Ya somos dos.
En medio del silencio, me siento complacida de estar en su presencia. Es como una necesidad que sólo da tregua al estar en la misma habitación que él. 
—Nana está contenta de que vayas a venir en Noche Buena —comento en voz baja.
—¿Qué tipo de juguetes le gustan? Estaba pensando en regalarle una casa de muñecas.
Mi rostro se ilumina.
—En realidad hay una que siempre ha querido. ¿Pero sabes lo costosa que es?
—Nah, eso no es problema —responde despreocupado.
—Es mejor enseñarle a ganarse las cosas.
—¿Entonces prefieres que le regale carbón? ¿O que la ponga a trabajar? El trabajo infantil es ilegal.
—No, no, me refiero a que quizás algo más modesto sería mejor. 
Satoru se aprieta las mejillas, pensando. Con su mano alzada, noto que está utilizando la pulsera que le regalé en su cumpleaños. ¿Cómo no la había visto? Bueno, Satoru siempre tiene las manos en los bolsillos. 
—Ya se me ocurrirá algo. 
—Estás usando la pulsera —tomo delicadamente los hilos que cuelgan del trenzado negro que le había hecho. Las dos cuentas color lila brillan en la luz tenue que alcanza a entrar por la ventana.
—Quizás sea una superstición, pero… siento que… ¿cómo decirlo? Estás más presente desde que la empecé a usar.
—¿Mm?
—El día de ayer, a pesar de estar a kilómetros de aquí, pude sentir que algo no estaba bien contigo. Y como tampoco respondiste mis mensajes, así deduje que debía venir. 
Niego con la cabeza, agachando la mirada.
—No hay ningún ritual en la pulsera. Está limpia. 
Pero sí que había un sentimiento impregnado.
Los grillos tocan serenata, y la oscuridad nos envuelve, haciéndome sentir en un sueño lúcido. ¿Con cuántas personas me había sentado en la sala, en medio de la noche, vistiendo pijama? Era un momento íntimo de alguna manera. 
En un momento de valentía (o en un gesto de plena confianza), inclino mi cabeza posándola en su hombro.
No podía negarlo, la lectura de la pulsera que yo misma había tejido lo confirmaba, estaba enamorada; perdidamente enamorada de él y apenas si habíamos compartido algunos momentos a solas. Pero habían sido significativos.
No tenía sentido. No teníamos futuro. Pero no poseía la voluntad para abandonar éstos sentimientos. ¿Hasta cuándo se cansaría de mí? ¿Alguna vez me apartaría? ¿Qué tan lejos podía llegar con mi bandera blanca?
Pienso en el consejo de Nanami y le daba la razón. ¿Había algo tan doloroso como el limbo? Pero mi corazón se contradecía, jurando que tenía suficiente con posar mi cabeza en su hombro, con aspirar su aroma y sentir su calor de cerca, pero era todo mentira. Era como alimentar a una bestia carnívora apenas con un par de huesos. No estaría satisfecha aunque le alcanzara para sobrevivir. 
—¿Puedo preguntarte algo? —susurro, rompiendo el silencio.
—Mmm, ¿me pregunto qué será?
—Si no quieres responder lo entenderé.
—Has logrado encender mi curiosidad. ¿De qué se trata?
Me muerdo el labio tratando de encontrar las palabras; una forma de aproximarme a la verdad sin arruinar el momento. Pero era un campo minado. Tarde o temprano, la bomba explotaría en mi cara.
—¿Alguna vez te has enamorado?
Puedo notar cómo Satoru se pone tenso de inmediato.
—Qué chismosa. ¿Para qué quieres saber eso? ¿Y por qué te sonrojas? 
Me toco la cara, preguntándome cómo puede ver eso en la oscuridad, pero claro, sus seis ojos podían ver todo. ¡Espera! ¿También podían ver debajo de la ropa? ¿Acaso me estaba viendo desnuda en éste momento? 
Mis mejillas arden en llamas, mientras el pánico alimenta el fuego.
Entonces Satoru se inclina para verme de cerca, alzando su antifaz, apuntándome con sus divertidos ojos fluorescentes.
—Acaso... ¿tú eres la que está enamorada?
¿Era muy obvia? ¿Cómo se lo iba a explicar? 
Había un pensamiento oscuro emergiendo de una grieta en algún lugar de mi mente. 
¿Qué tal si Satoru evitaba las relaciones porque éstas demandaban algo del otro? 
Sí, las relaciones exigen cosas del otro. Demandan tiempo y atención, honestidad, fidelidad, respeto... Incluso dinero. Sí, también podían ser un compromiso económico. 
¿Acaso Satoru no estaba cansado de que le exigieran cosas? ¿Del mundo entero esperando ser cargado en sus hombros? Cuando él siempre había dado su cien por ciento, ¿iba a llegar yo a exigirle todavía más? No podía hacerle eso. 
—Akari, tu corazón está latiendo muy fuerte. ¿Estás bien?
Mi corazón palpita tan fuerte que puedo sentirlo en mis oídos. Pero el tiempo apremia. ¿Qué tal si su muerte estaba cerca? ¿Qué tal si éste era el último momento? Honestamente me costaba creerlo. No podía concebirlo derrotado. Aún no conocía fuerza alguna que pudiera pararlo. Quizás todo eso de la visión era un error o una mentira. Sí, un intento cruel de su familia para obligarlo a entregarles un heredero. 
¿Qué tal si mis sentimientos también eran una charada? ¿Un espejismo del corazón? ¿Qué tal si todo éste lío era una patada de ahogado? Una simple excusa de mi cuerpo para lograr meterme en su cama. 
Mi mirada viaja a sus labios. Incluso la mínima luz que nos baña hace brillar sus labios de forma apetitosa. ¿Por qué siempre se veían tan jugosos? No era justo. Había pasado tanto desde la última vez que había sentido la cercanía de otro cuerpo en un intercambio íntimo, que tal vez eso era lo que necesitaba para aclarar mi mente, sus labios. 
Cansada de pensarlo tanto, mareada de la tormenta cerebral, tomo sus mejillas por detrás de sus orejas  y lo beso, presionando nuestros labios juntos. Cierro los ojos, apretando mis párpados.
Ésta vez no hay lectura, no hay recuerdos dolorosos ni revelaciones. Sólo sus labios y los míos. Su respiración acariciando mi mejilla y mis dedos sobre su piel hacen que en mi mente se anulen los pensamientos, que la tormenta disipe, que lo único que quede en el mundo sea nuestro beso. 
Satoru permanece inmóvil pero tampoco se aleja. Quizás esté sorprendido de mi inesperado movimiento. ¿Será que no le desagrada?
Siento su mano posarse gentilmente sobre mi brazo, acariciándome con su pulgar y mi corazón se acelera ante ese gesto que corresponde a mi beso. Quizás también esté nervioso y no sabe qué hacer. Yo también me siento así. Así que trato de aligerar la presión entre nuestros rostros, sintiendo cómo la piel se despega, pero sin separarse por completo. Rozo sus labios con los míos, recorriéndolos de forma suave como una pluma, tomándome mi tiempo y disfrutando de su tacto. 
Tomo su labio superior entre los míos, luego su labio inferior y Satoru me deja saborearlos con la punta de mi lengua. Entonces su mano presiona mi brazo y la otra toma mi nuca para profundizar el beso. 
—Mmmm —suspiro complacida, deleitada de que mis deseos sean escuchados. Paso mis brazos alrededor de su cuello juntando nuestros pechos, sintiendo el latido de nuestros corazones cabalgando juntos de forma desaforada.
Satoru cambia su cara de lado y continúa besándome ávidamente, con un hambre que me deja en shock. Esto enciende algo en él, porque decide usar la lengua por primera vez, rozando mis labios, como pidiéndome entrar. 
Pero él no sabe, seguro que no tiene idea de que mis puertas han estado abiertas para él desde hace tiempo. Que mi lengua saliva solo de observar sus labios, que mi corazón emprende un maratón cuando lo tengo cerca. Que mi piel arde en llamas cuando me toca. Y ahora que nuestras lenguas danzan en un baile húmedo y delicioso, despierta mi hambre, ese apetito que conozco muy bien. Sobre todo cuando Satoru deja salir un gruñido leve al momento en que muerdo su labio. 
Nos estamos inclinando. Su mano baja por un costado hasta mi cintura y rodea hasta mi espalda baja, presionando ligeramente. 
Me estoy volviendo agua, no sólo por el sudor que empieza a acumularse sobre mi frente, sino que estamos emanando un vapor que empieza a robarme el aliento. El beso es intenso y maravilloso, pero necesito respirar un momento. Así que bajo mis brazos con cuidado para separar nuestros pechos. 
Se rompe el beso en medio de jadeos y nuestro aliento caliente.
Nos miramos a los ojos pero noto que el ceño fruncido de Satoru empieza a deshacerse, endureciendo sus facciones. Y lo veo claramente, noto el momento justo en que una ola de arrepentimiento lo invade como un tsunami. 
Oh no. 
Suelta mi cintura, tomando distancia, volviendo a ponerse el antifaz. 
—Esto es un error —susurra, poniéndose de pie —. Tengo que irme. 
Siento un dolor en el pecho. Es medianoche, no sé a dónde va, no sé por qué ha reaccionado así. Sólo escucho cómo abre la puerta y sale de la casa apresurado, pero no quiero mirar. 
Estoy temblando sin saber qué hacer. Ésto me recuerda a nuestro primer beso, hace doce años, pero ésta vez soy yo quien ha dejado ver sus secretos; mis sentimientos por él. 
Lentamente rindo mi cuerpo sobre el sofá haciéndome bolita, mirando a la nada. Y así permanezco quién sabe cuánto, porque ha empezado a amanecer. 
-*-*-*-*-*-
Trato de ignorar la terrible noche de insomnio y me recompongo ante el primer trino de las aves. 
Me preparo para llevar a Nana a la escuela, tratando de poner la mejor sonrisa posible, ignorando el vacío en mi pecho. No he llorado ni pienso hacerlo. 
Afuera del jardín de niños, reviso su mochila, sus calcetas y sus libros y me aseguro de que tampoco se olvide de su pulsera de protección. 
—Nos vemos pronto, mami. ¿Vamos a ver películas en navidad, verdad? 
—Sí, pequeña, y a comer pollo frito.
—¡Qué rico! ¿Y mi papá vendrá también? 
—Él pasará por ti al día siguiente. Un pajarito me dijo que Santa Claus llegará a su casa a media noche. 
—¿Pero no va a cenar con nosotras? 
—Es que va a trabajar. Incluso en días como ese los animales también se enferman. 
—Está bien —asiente. 
Cuando la abrazo para despedirme, huelo su cabello aroma a cereza y recuerdo por qué estoy haciendo ésto y me siento más tranquila. Nanako era mi verdadero consuelo, siempre.
No importaba lo demás cuando sabía que mi familia estaba bien. No debía olvidar mi objetivo.
-*-*-*-*-*-
Durante mi trayecto en tren, recibo una alerta: 
Se convoca de inmediato a todos los hechiceros de primer grado o superior al patio interior número 9. Es de alta prioridad. 
En seguida llamo a Nanami, quien me responde con voz agitada. Parece estar corriendo. 
—¿Qué fue esa alerta? ¿Qué está pasando?
—Al parecer hay intrusos en la escuela. ¿Estás cerca?
—N-no, me falta una hora de camino. 
—Entonces te informaré de la situación cuando la hayamos controlado —cuelga. 
El resto del viaje se torna de lo más ansioso. Trato de comunicarme con Shoko y con Yaga pero tampoco obtengo respuesta. Decido que comunicarme con Gojo no es una opción en este momento.
Generalmente cuando regreso a Tokio en un día común y corriente, tomo el autobús, pero el día de hoy opto por un taxi. Éste me deja a las faldas del Mushiro, en dónde subo a toda velocidad por las interminables escaleras. Desde el momento en que cruzo el primer arco, puedo sentir la energía maldita emanando de la escuela, cuando ésta por lo general es neutral gracias a las barreras del señor Tengen. 
Ha pasado una hora desde el mensaje de alerta y empiezo a pensar lo peor. Temo que alguien haya muerto en mi ausencia. Temo que esto sea mi culpa. Debí estar más temprano. Se suponía que Satoru y yo regresaríamos juntos. Me pregunto si Satoru habrá vuelto directamente a la escuela después de dejar mi casa. Y sí se hubiera quedado, si no lo hubiera besado, ¿Todo seguiría como antes?
Al llegar a la escuela, todo luce desierto. En el patio exterior número nueve se puede oler la suciedad residual de cuatro hechiceros y varias entidades malditas. Coloco mi mano en la losa de piedra tallada debajo de mis pies y siento emanar la ya conocida energía de Geto. Había también en la escena dos chicas jóvenes y otro hechicero masculino. Recorro el patio tratando de reconstruir la escena y encuentro la suciedad residual de un puñado de maldiciones, incluso una de primer grado. Hay algunos rastros de sangre y tensión en el ambiente, pero no parece haber sido un enfrentamiento severo. 
Me apresuro a la oficina de Yaga, la cual está vacía. Es entonces que me topo con Yuta Okkotsu mientras corro por los pasillos. Él debía saber algo, ya que estuvo presente en la escena. 
—Yuta, ¿qué sucedió? ¿Están todos bien? —lo tomo de los hombros.
—Eeeh, sí, supongo que nadie salió herido —sonríe con timidez—. Aunque todos los profes están encerrados en la sala de juntas, me imagino que tiene qué ver con la visita de Geto y su declaración de guerra. 
Abro los ojos con sorpresa y lo suelto en seguida. Corro hacia la sala de juntas abriendo las puertas de par en par sin pensar en que todos estarían mirándome con desaprobación. 
—¡Itoyama, que alguien más te ponga en contexto, estamos en medio de algo!
—No es necesario. Le di lectura al patio nueve —me recargo en una pared. 
—Entonces continúa, Ijichi. 
La sala está llena. Todos los hechiceros adultos afiliados a la Preparatoria de Hechicería de Tokio se encuentran aquí reunidos, incluso rostros que no conocía. 
—Suguru Geto es un brujo de clase especial que controla espíritus malditos —prosigue Ijichi, mientras expone su informe frente a un pizarrón lleno de fotos y apuntes—. Es capaz de atraer y controlar maldiciones de origen natural, ese es su poder. Fundó sectas para recolectar maldiciones de sus seguidores por todo el país. Aún debería poseer sus antiguas maldiciones, dado que, ha habido menos reportes de maldiciones estos últimos años, por lo que sí podría tener al menos dos mil de ellas en su poder…
—Pero estadísticamente la mayoría ha de ser de segunda categoría o menor —interviene el director—. Y siendo generosos, me parece imposible que haya más de cincuenta brujos. 
—Esa es la parte más aterradora —interrumpe Satoru. Éste se encuentra del otro lado de la habitación, con la espalda en la pared—. Él jamás iniciaría una guerra que no fuera capaz de ganar. 
—¡Totem! Convoquen a todos los alumnos, los tres clanes y hechiceros Ainu. Esto es la guerra. Ésta vez vamos a exorcizar a Geto. 
Todos en la habitación se ponen tensos, incluso Shoko decide retirarse de la habitación.
El murmullo empieza a crecer en la sala, mientras me acerco al pizarrón para leer las notas de Ijichi:
Desfile de las 100 maldiciones: 24 de diciembre de 2016, Shinjuku, Tokio; Kioto, por definir. 
Detrás de mí escucho a Yaga y a Satoru pidiendo a Ijichi que prepare todo para tener una reunión privada con el director de la Preparatoria de Kioto y con las autoridades tokiotas, pues habría que evacuar a toda la ciudadanía, sobre todo de los barrios del centro de dicha ciudad. Me quedo helada al escuchar la conversación.
—Será una locura, la estación de trenes de Shinjuku es probablemente la más concurrida del mundo. ¿Cómo hará el ayuntamiento para evacuar a medio millón de personas e impedir el tránsito quizás de otros dos millones y medio?
—Ese es su problema. Nosotros tenemos otras cosas de las cuáles ocuparnos. Sin embargo no descarto la posibilidad de conformar un equipo de apoyo para residentes que hubiesen quedado rezagados. 
—Lo más probable es que estemos demasiado ocupados cuidando de no dañar la infraestructura —se burla Satoru—. ¿Sabes cuántos millones costaría reconstruir el Edificio Gubernamental Metropolitano de Tokio? 
—No es momento para tu sarcasmo, Satoru. Necesitamos discutir la estrategia. 
Es apenas cuando intento visualizar el volumen de personas a las que debemos proteger, que algo hace click en mi cerebro. En Japón, el número de hechiceros no se acercaba ni al uno por ciento de la población. Éramos apenas un puñado de personas velando por el bienestar de tantos millones. ¿Cómo haríamos posible que ésta misión saliera bien? ¿Cómo era posible que Geto pensara en desvanecer así como así tantas almas, como si no valieran nada? ¿Cómo si sus propios camaradas no tuvieran familias y seres queridos?
Pero claro, él había asesinado incluso a sus padres. ¿Qué diablos le iba a importar todo ello?
Geto debía ser exorcizado. Enviado a la tumba como debió ser en un principio. ¿De verdad Satoru aún pensaba que podía disuadirlo de su plan? Quizás su afecto lo estaba cegando. 
Suspiro con pesadez cuando vuelvo a mi habitación para dejar mis maletas. Quizás lo que más me afligía de la situación (de forma egoísta) es que no habría cena de navidad en familia después de todo. 
Lista de capítulos:
7 notes · View notes
guanomole · 1 year ago
Text
Kaihoisasti katselen comic con Tampere sivustoja. Mieli tekis mutta se ihmis määrä ahdistais liikaa. Joku päivä mä viel menen, sanon itselleni. Joku päivä.
8 notes · View notes
teo-romeo · 5 months ago
Text
❄️❄️❄️¡El capítulo dos de JoJos Bizzarre Adventure: Rime Ice Curse ya salió!❄️❄️❄️
Estoy orgulloso de poder anunciar que la novela finalmente revivió, y esta vez con un capítulo el DOBLE de largo. Trataré de que el capítulo tres sea más corto y compacto, para poder subirlo pronto.
Sinopsis:
Hayato se emprende en una búsqueda junto con Josuke para encontrar a su enemigo personal: Hajime Teki, luego de descubrir a través de sus cámaras secretas que éste tuvo un encuentro con El Hombre De Blanco.
Ver Capítulo II: Unhealed Tissue:
https://www.wattpad.com/1483496622?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=Teo-Romeo
Ver Capítulo I: Rime Ice Curse:
https://www.wattpad.com/story/377233489?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_reading&wp_page=reading&wp_uname=Teo-Romeo
Creado por: Teo Romeo
Portada: CA MP AS
Concepto Original: Hirohiko Araki
Agradecimientos Especiales a:
Donovan, Leonardo Barrera, David.
Tumblr media
4 notes · View notes
frameobsessions · 2 years ago
Text
Animecon! Hetkinen, mikä niistä?
Linkitän tässä tekstissä usein Twitteriin tai Facebookiin, mutta olen pyrkinyt parhaani mukaan etsimään muitakin lähteitä. Esimerkiksi useat vanhat nettisivut on jo lakanneet toimimasta, joka teki lähteiden löytämisestä haastavaa. Kore wa saatana no työmaa.
Vanhemmalle harrastajalle Animeconin historia voi olla tuttua, joten kerrataan! Mitä uudistuneelta Animeconilta voisi odottaa? Onko coneista blogaaminen vielä kiinnostavaa?
Kipinän tähän pohdintaan sai alkunsa aivan kesäkuun lopussa somekanaviin ilmestynyt “täysin uudistettu ja uudella porukalla tehty Animecon” joka järjestetään ensi kesänä Jyväskylän Paviljongissa. Instagramissa ihmettelin heti alkuun miten conilla voi olla jo yli 900 seuraajaa, kun Twitterissä seuraajia on vain muutama. Asiaa selittää pienellä päättelyllä se että kyseessä onkin hiljattain lopettaneen Urumin Helsingin liikkeen sivu, profiili on vain uusittu. Kai näinkin voi tehdä?
Tumblr media
                                       Urumihan se siellä.
Conin nimi herätti jonkin verran keskustelua, sillä Animecon ei ole mitenkään erityisen omaperäinen ja nimeen liittyy paljon negatiivisia mielleyhtymiä. Nettisivujen y-tunnusta tutkimalla saa selville, että tapahtuman takana onkin varsin tuore Animecon World Oy.
Animeconin historiasta
Tähän mennessä olleet Animeconit voisi jakaa kolmeen osaan: Finnconin kyljessä olleeseen sivutapahtumaan, Nekocon Ry:n järjestämiin ja Suomen Con-Tapahtumat Oy:n järjestämiin coneihin. Animeconin historia juontaa vuoteen 1999, jolloin se järjestettiin ensimmäisen kerran Finnconin yhteydessä. Animecon ja Finncon kiersivät paikkakuntia, lisäksi Aconia järjestävä porukka vaihtui joka vuosi. Nimen omisti pitkään Turun Animeseura. Lopulta tapahtuma irtaantui Finnconista ja järjestäjätaho vaihtui kokonaan. Nekocon Ry:n Animecon järjestettiin vuosina 2012-15 Kuopion Musiikkikeskuksella ja 2016 Jyväskylän Paviljongissa. Nekocon Ry on edelleen aktiivinen ja järjestää tällä hetkellä Kuopiossa Nekoconia. Suomen Con-Tapahtumat Oy eli SCT pyörähti eloon vuonna 2016. Ensimmäinen SCT:n Animecon pidettiin Kuopiossa 2017 ja seuraavan kerran 2018 Helsingin Messukeskuksella. SCT ehti järjestämään myös Umiconin Turussa (linkki 1, linkki 2) vuoden 2018 helmikuussa. Conikavalkadiin kuului myös muotipainotteinen Puricon, joka oli tarkoitus järjestää ensin 2017, mutta se lykkääntyi ja siirtyi vuodelle 2018. Lopulta Puricon peruttiin kokonaan alhaisen kysynnän vuoksi. Animeconin taival SCT:n alla loppuikin toukokuussa 2019, kun ilmoitettiin ettei tapahtumaa järjestetä seuraavaan kahteen vuoteen. Yrityksen toiminta on sittemmin kaatunut konkurssiin tapahtumasta syntyneiden velkojen vuoksi. Kuoppaiset kaksi vuotta
Taisin käydä Animeconissa kesällä 2015, Acon oli tuohon aikaan harrastajien keskuudessa pidetty. Coneista löytyi vielä tietynlaista kotikutoisuutta ja rentoa henkeä, tai ehkä kierin jo nostalgiassa. :D Joka tapauksessa suomalaiset conit on pitkään ja hyvin perinteisesti järjestetty aina voittoa tavoittelemattomien yhdistysten kautta ja SCThen suhtauduttiin ehkä aluksi uteliaisuudella, mutta varauksella. Nämä oli omat fiilikseni aikanaan. Kuten Aino tviitissään totesi, ongelma oli pohjimmiltaan se että SCT hankki itselleen pidetyn conin nimen ja järjestivät lopulta jokaisen tapahtuman huonosti. Coneihin myytiin myös super/VIP-lippuja (linkki Ylilaudalle) ja niiden hintaa pidettiin jo tuolloin kalliina; 34,90 euroa viikonlopusta ennakkoon, lauantaista 30 e, sunnuntaista 25 e ja 45 euroa superlipusta. Vertailun vuoksi esimerkiksi Traconin lippu vuosina 2017-18 oli 28 euroa, edustuspöydältä 30 e ja Desuconin lippu 29 euroa, vähän pienempien tapahtumien hinnat liikkuivat siinä 20-25 euron pakeilla. Superlippuja ei ole sen kummemmin coneissa nähty, mutta niihin kuului puoli tuntia aiempi sisäänpääsy, VIP-osio katsomossa, erillinen VIP-tila vesipisteineen ja konsoleineen, etuoikeus nimikirjoitusjonoon ja hieno badge.
Tumblr media
Animecon sai paljon kritiikkiä huonosta ja ontuvasta viestinnästä, sekä siitä että tapahtumat koettiin laadullisesti huonoina lippuhintaan nähden. Toki joukosta löytyy myös jonkin verran positiivisia kokemuksia, mutta pääasiassa SCT kirvoitti paljon keskustelua ja erilaisia kannanottoja (linkki 1, linkki 2), joiden sisältö ei ole mielestäni kauheasti vanhentunut. Ehkä osa harrastajista kävi tapahtumassa tietämättä tai välittämättä Animeconin voittoa tavoittelevasta taustasta, kunniavieraat oli tarpeeksi nimekkäitä ja houkuttelevia, tai ehkä haluttiin vain kokea kaikkien puhuma kamala con. Eniten harmittaa vänkärit eli vapaaehtoiset, joille olisi kuulunut rahallinen korvaus tehdystä työstä.
Toki SCT:n coneihin saatiin nimekkäitä vieraita, kuten Arina Tanemura Umiconiin, mutta yhdyn edelleen siihen että toivottavasti kunniavieraille ei jäänyt huonoa kuvaa suomalaisista coneista järjestelyjen vuoksi. Ei ole mikään ihme, että SCT:n tie loppui lyhyeen ja Animeconin nimi vedettiin viemäriin samalla. Kunnianhimoiset mutta epärealistiset tavoitteet kariutui konkurssiin ja harrastajien suolaan. Animecon_World
Tykkään pohtia conien viestintään liittyviä asioita, joten se että uuden Aconin ensimmäinen postaus on muumimeemi, huvittaa. 
Desuconin jälkeen eetteriin ilmestyi uusi con, Kotae Expo, joka on tässä hyvä vertailukohde. Kotaelta löytyy nettisivuiltaan perustietoja kuten sähköpostit ja ennen kaikkea tapahtuman logo, jota uudella Aconilta ei vielä edes ole. Visuaalisilla elementeillä, viestinnän sävyllä ja ylipäätään nettisivujen sisällöllä on iso merkitys siinä, kokeeko mahdollinen kävijä tapahtuman luotettavaksi ja ajan arvoiseksi tapahtumaksi vierailla. Animecon on ilmoittanut päivämääräkseen myös sen viikonlopun, jolloin Nekocon yleensä pidetään (heinäkuun toinen viikonloppu). Conien kirjoittamaton kohteliaisuussääntö on, ettei oltaisi toisten päällä. Ihmettelin asiaa IGn kommenteissa ja sain vastauksen että Nekocon väistäisi. Nähtäväksi jää, mitä päivämäärien kanssa lopulta käy. Kotaelle siis pisteitä vahvasta aloituksesta ja vähemmän piisamirotan himoitsemia keksejä Aconille.
Tumblr media
                                         Instagramien vertailua Ensimmäisessa postauksessa kirjoitetaan “täysin uudistettu ja uudella porukalla tehty Animecon saapuu Paviljonkiin 13.-14.7.2024!” Kysyin parilta ystävältä mitä “täysin uudistettu” voisi tarkoittaa. Mainittiin parempi tilojenkäyttö, uudenlainen ohjelma ja perinteisten tapojen ravistelu. Sain myös hyvän pointin siitä, että se voisi olla sisäisten organisointitapojen kehittämistä, vaikka tapahtuma olisi muutoin ns. perinteinen con. Uusi porukka tulee varmasti osittain siitä, että Urumi haki kevättalvella työntekijöitä conia varten. Työpaikkailmoitus ei ole enää niin kattava haun sulkeuduttua, mutta tärkeimpien vastaavien palkka olisi noin 1800-2000 euroa ja muiden vastaavien 50-200 euroa. Kävin keskustelua työpaikkailmoituksesta sähköpostitse helmikuussa, koska hausta ei tullut mm. selville sitä onko kyseessä osa-aikainen vai kokoaikainen työ. Pääasiassa kyse oli osa-aikaisesta työstä, lähempänä tapahtumaa taas oli mahdollisuus kokoaikaiseen työhön. “Palkasta noin 60% on provisiota, mutta se riippuu tietysti tapahtuman lopullisesta koosta. Provisio on laskettu 2000 hengen tapahtumaan.” Palkat olivat myös joustavia. Conin tekemiseen menee vuoden aikana niin paljon tunteja, että vaikka palkat voivat aluksi kuulostaa kohtuullisilta, eivät ne todellisuudessa sitä ole. Mukaan on kysytty myös jo muita coneja tekeviä henkilöitä. Kauppalehden yritysrekisteristä voi huomata että Animecon World Oy linkittyy Urumiin, joka on myös Oy-taustainen. Urumin ja uuden Animeconin omistaa siis sama henkilö. Urumi on aiemmin järjestänyt Chibiconia joka järjestettiin useasti Oulussa, lisäksi oli paikkakuntia kiertävä mini-Chibicon. Chibicon oli myös kaupallinen con, vaikkakin pieni sellainen. Myös Urumiconina tunnetussa tapahtumassa oli usein myyjänä vain Urumi itse ja viestintä usein hidasta ja ontuvaa. Kävin myös selaamassa Chibiconin Instagramia, jonne oli jaettu Duunitorin työnhakuilmoitusta. Ensimmäisessa postauksessa puhutaan Chibiconin paluusta, seuraavissa siitä että con “etsii järjestäjiä uudistuneeseen tapahtumaan.”
Haluaisin tietää ajatuksenjuoksun siihen että miten Animeconin on päätetty olevan hyvä nimi. :D Miksi juuri tämä con haluttiin kaivaa henkiin?  Nimi aiheuttaa kävijöiden suunnalta paineita ja huonoja mielikuvia (eikä “World” muuta asiaa) ja uudesta tekijäporukasta huolimatta: jos con järjestetään yhtä huonosti kuin SCT:n aikaan, siitä varmasti saa kuulla. Ja vaikka se järjestettäisiin paremmin, on kritiikki silti höllemmässä. 
Jos haluat keskustella tekstistä tai conista, käytä hashtagia #AnimeconFi, jos laitat minulle viestiä olethan asiallinen! Päivitän tekstiä, jos siitä löytyy asiavirheitä. Tämä kirjoitus on kirjoitettu yksityishenkilönä eikä edusta muiden edustamieni tahojen kantaa. Lähteet: Linkit haettu 1.-6.7.2023 välillä Abracadabra Cosplayn blogi Helsingin Aconista Ainon tviitti Animecon 2015-nettisivut Animecon World Oy kauppalehti.fi Animecon.World -nettisivu AnimeconFIn Facebook-sivu chibi.fi Desucon 2018 ja 2017 JaMen uutinen Puriconin lykkääntymisestä 24.8.2017 Japsun Tumblr-teksti SCTstä Japsun tviitit yksi ja kaksi Jussi Karin teksti Animeconista Kotae Expo -nettisivu Nekohistoria, nekocon.fi Oma teksti Chibiconista 2017 ja 2018 Puriconin Facebook-sivu Savon Sanomien uutinen Kuopion Animeconista 15.7.2021 Suomen Con-Tapahtumat Oy kauppalehti.fi Sähköpostikeskustelu 5.-9.2.2023 Tracon 2018 ja 2017 Urumin työpaikkailmoitus Duunitorissa Umiconin Facebook-sivu Wikipedia-artikkeli Animeconista Ylen uutinen Helsingin Animeconista 15.7.2018 Ylilaudan kuva hintavertailusta (sisältövaroitus ketjun lukemiseen) edit 6.7.: korjattu vuoden 2016 Aconin sijainti edit 7.7.: korjattu viikonlopun ennakkohinta ja Tanemuran vierailema con
29 notes · View notes
kanjis-yajan · 22 days ago
Text
Kanji #827 適
Significado: adecuado, apropiado
Explicación: Compuesto por el radical mutante de movimiento / camino ⻌ y el radical radical 啇 (teki): Un componente que originalmente se relaciona con "raíz" o "base". La combinación evoca algo adecuado o apropiado mediante una buena base.
Nemotecnia: Este camino (⻌) es apropiado (適), tiene una buena base (啇)
ON: テキ / TEKI
Kun: (no se usa)
Ranking de uso: ★★★★☆
Jukugo:
適当- tekitō - 適 (adecuado, apropiado) + 当 (acertar) = apropiado, como en un regalo apropiado. Sin embargo, 適当 ¡También significa irresponsable! Hacer algo sin considerar las consecuencias. 適当な人間だ! "Es un irresponsable. Dice cualquier cosa que se le pase por la cabeza." ★★★★☆ #radical cretino
適齢期 - tekireiki - 適 (adecuado, apropiado) + 齢 (años, edad) + 期 (periodo, plazo) = en edad propicia para matrimonio ☆☆☆☆☆
0 notes
rocknorte · 5 months ago
Text
Carnaval de Los Tekis 2025
Tumblr media
El carnaval de Jujuy 2025 se viene con todo, y no solo por el escenario que van a pisar Los Tekis, sino por el impresionante line-up que va a dar que hablar. El 1 de febrero, Jujuy se va a llenar de música, baile y buena onda con una grilla de artistas que va a sorprender a todos. 🌈🎶
Además de Los Tekis, que van a hacer explotar el escenario con su estilo único, la fiesta contará con la presencia de Los Auténticos Decadentes, Emanero, Valentino Merlo, Q’Lokura, Jorge Rojas, Ángela Leiva, La Delio Vélez, La Beriso, y Sergio Galleguillo, entre otros. ¡Una propuesta musical para todos los gustos! 🎸🎤
Tumblr media
¿Cuándo? El 1 de febrero de 2025 📅 ¿Dónde? Jujuy, el lugar donde el carnaval y la música se fusionan de una manera única.
Este año, el carnaval no solo será un recorrido por la música del norte, sino que también traerá un poco de todo: desde el folclore de los Tekis y Jorge Rojas, hasta el rock de La Beriso y Los Auténticos Decadentes, pasando por el reggaetón y la cumbia de artistas como Emanero y Ángela Leiva. ¡Una mezcla increíble que va a hacer que nadie se quede quieto! 😎
Así que si querés disfrutar de la mejor música en uno de los carnavales más importantes del país, no te podés perder este evento. ¡Agendá la fecha y preparate para una fiesta que va a dar que hablar!
0 notes
trastornadosrevista · 5 months ago
Text
Los Tekis: ¡El Carnaval de Los Tekis 2025 ya está a menos de un mes! 
El Carnaval de Los Tekis, uno de los eventos culturales y musicales más importantes del país, está a menos de un mes de comenzar. Del 28 de febrero al 3 de marzo de 2025, Jujuy se transformará en el epicentro de la música, la tradición y la alegría, convocando a miles de personas de todo el país y del extranjero.
Con un line up imponente que incluye a figuras de renombre nacional e internacional, este carnaval promete ser una experiencia única para todos los asistentes. Los Tekis, anfitriones y emblema de esta celebración, compartirán escenario con varios artistas como Los Auténticos Decadentes, Emanero, Valentino Merlo, Q´Lokura, Jorge Rojas, Ángela Leiva, La Delio Velez, La Beriso, Sergio Galleguillo, entre muchos otros que llenarán de música y emoción las cuatro jornadas
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
El carnaval de Los Tekis no es solo una fiesta, sino un evento que marca un impacto profundo en la economía y el turismo de Jujuy. Cada edición genera miles de empleos directos e indirectos, impulsando sectores clave como la hotelería, la gastronomía y el comercio local. Además, atrae a miles de turistas que llegan para disfrutar no solo del carnaval, sino también de los paisajes y la cultura únicos de la provincia.
Más que un festival, es un llamado a carnavalear, a dejarse llevar por la música y las tradiciones en un espacio que invita a todos a ser parte de esta gran experiencia.
Este carnaval 2025 será especialmente emotivo, ya que marcará el último abrazo músical, una última fiesta de Juanjo, quien este fin de semana pasado anunció su retiro de la banda. Después de más de 35 años compartiendo esta aventura, Juanjo, así se despidió de la banda "Esta despedida no es un adiós definitivo, porque se que la música nunca se detiene; permanece siempre viva en los recuerdos, en las emociones y en las almas de quienes la sienten. Esto no es el fin, sino una transformación, un cambio que me llena de paz y de esperanza. Los Tekis han sido y siempre serán parte de mi vida". 
0 notes
panchochiquillo · 5 months ago
Text
Abre la puerta y entra a mi hogar Amigo mío que hay un lugar Deja un momento de caminar
Sentate un rato a descansar Toma mi vino y come mi pan Tenemos tiempo de conversar
Si hay alegría en mi corazón Con tu presencia me traes el sol Manos sencillas manos de amor Tienden la mesa y le dan calor
El pan caliente sobre el mantel Un vino bueno y un gusto a miel Abre mi casa mientras tu estés
Que felicidad amigo mío tenerte conmigo y recordar Hasta que floresca pecho adentro Abra este capullo de amistad
Toma mi guitarra y dulcemente Cantame con ella una canción Que quiero guardar en mi memoria El grato recuerdo de tu voz
Abre la puerta y entra a mi hogar Amigo mío que hay un lugar Deja un momento de caminar
Sentate un rato a descansar Toma mi vino y come mi pan Tenemos tiempo de conversar
Si hay alegría en mi corazón Con tu presencia me traes el sol Manos sencillas manos de amor Tienden la mesa y le dan calor
El pan caliente sobre el mantel Un vino bueno y un gusto a miel Abre mi casa mientras tu estés
Que felicidad amigo mío, tenerte conmigo y recordar Hasta que floresca pecho adentro Abra este capullo de amistad
Toma mi guitarra y dulcemente Cantame con ella una canción Que quiero guardar en mi memoria El grato recuerdo de tu voz
0 notes
yesungsh27 · 5 months ago
Text
"Game Nintendo yang Cocok untuk Dimainkan Bersama Keluarga"
Tumblr media
Nintendo telah lama dikenal sebagai perusahaan yang menghadirkan game ramah keluarga dengan gameplay yang seru dan menghibur. Baik itu bermain bersama anak-anak, orang tua, atau teman-teman, konsol Nintendo menawarkan berbagai pilihan game yang dapat dinikmati oleh semua kalangan. Berikut adalah beberapa game Nintendo terbaik yang cocok dimainkan bersama keluarga.
1. Mario Kart 8 Deluxe
Game balapan ini merupakan pilihan utama untuk keseruan keluarga. Dengan berbagai karakter ikonik dari dunia Nintendo, lintasan yang penuh warna, dan mode multiplayer hingga empat pemain dalam satu layar, Mario Kart 8 Deluxe menawarkan pengalaman bermain yang kompetitif namun tetap menyenangkan. Mode "Smart Steering" juga membantu pemain pemula agar tetap bisa menikmati balapan tanpa kesulitan.
2. Super Mario Party
Super Mario Party adalah permainan papan virtual yang menghadirkan berbagai minigame seru dan interaktif. Dengan mode permainan yang beragam, termasuk kerja sama tim dan kompetisi individu, game ini sangat cocok dimainkan bersama keluarga. Minigame yang mudah dipahami menjadikan game ini pilihan tepat untuk pemain segala usia.
3. Animal Crossing: New Horizons
Jika keluarga mencari permainan yang lebih santai, Animal Crossing: New Horizons adalah pilihan terbaik. Pemain bisa membangun pulau impian mereka, mendekorasi rumah, dan berinteraksi dengan penduduk desa yang menggemaskan. Mode multiplayer memungkinkan anggota keluarga untuk bekerja sama dan berbagi kreativitas dalam membangun komunitas impian mereka.
4. Super Smash Bros. Ultimate
Bagi keluarga yang menyukai game pertarungan ringan, Super Smash Bros. Ultimate menawarkan pengalaman bertarung dengan karakter ikonik dari berbagai franchise Nintendo. Dengan berbagai tingkat kesulitan, game ini bisa disesuaikan agar tetap menyenangkan bagi semua pemain, baik pemula maupun yang sudah berpengalaman.
5. Luigi’s Mansion 3
Game petualangan ini menampilkan Luigi dalam misinya menangkap hantu di sebuah hotel berhantu. Mode co-op memungkinkan dua pemain untuk bekerja sama menyelesaikan teka-teki dan mengalahkan musuh. Dengan visual yang menawan dan cerita yang seru, game ini menjadi pilihan menarik untuk dimainkan bersama keluarga.
6. Nintendo Switch Sports
Nintendo Switch Sports membawa kembali keseruan olahraga virtual seperti tenis, bowling, dan sepak bola. Game ini mengandalkan sensor gerak dari Joy-Con, sehingga memberikan pengalaman bermain yang lebih interaktif dan menyenangkan. Cocok untuk dimainkan bersama keluarga sambil berolahraga ringan di rumah.
7. Kirby and the Forgotten Land
Game platformer ini menawarkan petualangan seru dengan visual yang penuh warna dan gameplay yang mudah dipahami. Mode co-op memungkinkan dua pemain untuk bekerja sama, menjadikannya pilihan yang sempurna bagi keluarga yang ingin menikmati pengalaman bermain yang lebih santai namun tetap menantang.
8. Overcooked! All You Can Eat
Game memasak yang penuh tantangan dan kekacauan ini menuntut kerja sama tim dalam menyajikan makanan dengan cepat dan efisien. Dengan mode multiplayer yang mendukung hingga empat pemain, Overcooked! All You Can Eat adalah pilihan yang seru untuk menguji koordinasi dan strategi dalam keluarga.
Kesimpulan
Nintendo selalu menghadirkan game yang dapat dinikmati oleh seluruh anggota keluarga, baik yang ingin bersaing dalam balapan, bertarung dengan karakter favorit, atau sekadar menikmati petualangan yang menyenangkan. Dengan berbagai pilihan game di atas, waktu bermain bersama keluarga bisa menjadi lebih seru, menyenangkan, dan penuh kebersamaan. Jadi, siapkan Joy-Con dan nikmati momen berkualitas bersama keluarga dengan game Nintendo favorit Anda!
0 notes
gabrielutau · 1 year ago
Text
Tumblr media
🎶 ¡Nuevo Cover UTAU! 🎶
🎤 ¡No te pierdas nuestra última interpretación de "Additional Memory" con D'mitri Magomedov! 🎤
🔥 ¡Escucha nuestra versión aquí! 🔥 youtu.be/zIOLw16jybw
🌟 ¡Únete a nuestro canal de Telegram para más contenido de mis UTAU! 🌟 👉 t.me/GabrielUtau_Content
🎵 Canción Original: "Additional Memory" Artista: Jin (Shizen-no-Teki-P) Compositor: Jin (Shizen-no-Teki-P) Ilustrador: Shizu Intérpretes Originales: Hatsune Miku
🎤 Intérprete del Cover: D'mitri Magomedov Proveedor de la Voz: @gabrielUtau Mezcla, arreglos y edición de video: @gabrielUtau
🎹 Base UST Original: youtu.be/5V6OVRdyN9o Canal de Jin (Shizen-no-Teki-P): 👉 @edwordrecords2149 nicovideo.jp/user/15872264
📢 ¡No te lo pierdas y comparte con tus amigos! 📢
🚨 DISCLAIMER 🚨 Este video es un cover realizado por D'mitri Magomedov, basado en la canción "Additional Memory" de Jin (Shizen-no-Teki-P), originalmente interpretada por Hatsune Miku. Ni D'mitri Magomedov ni yo poseemos los derechos de la canción original ni de la ilustración original incluida en este video.
"Copyright Disclaimer Under Section 107 of the Copyright Act 1976, allowance is made for "fair use" for purposes such as criticism, comment, news reporting, teaching, scholarship, and research. Fair use is a use permitted by copyright statute that might otherwise be infringing. Non-profit, educational, or personal use tips the balance in favor of fair use."
1 note · View note
discobar · 1 year ago
Text
La grande accoppiata Project 6 e Rinse Fm
Nines, Pusha T, Chip, DJ Boring, DJ Seinfeld, Eliza Rose, Katy B, Mozey, P-rallel, SBTRKT, Serum, Taylah Elaine, Teki Latex, Todd Edwards e Unknown T sono soltanto alcuni dei principali nomi che completano la line up di Project 6, festival in programma venerdì 24 maggio 2024 al Brockwell Park di Londra e con il quale l’emittente radiofonica Rinse FM festeggia i suoi primi 30 anni di più che…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
lignanolanotte · 1 year ago
Text
La grande accoppiata Project 6 e Rinse Fm
Nines, Pusha T, Chip, DJ Boring, DJ Seinfeld, Eliza Rose, Katy B, Mozey, P-rallel, SBTRKT, Serum, Taylah Elaine, Teki Latex, Todd Edwards e Unknown T sono soltanto alcuni dei principali nomi che completano la line up di Project 6, festival in programma venerdì 24 maggio 2024 al Brockwell Park di Londra e con il quale l’emittente radiofonica Rinse FM festeggia i suoi primi 30 anni di più che…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
tekyacademyvn · 2 years ago
Text
Giới thiệu về Teky Academy
Giới thiệu Teky Academy
Address: Tầng 5, tòa nhà MAC Plaza, số 10 Trần Phú, Mộ Lao, Hà Đông, Hà Nội, Việt Nam
Phone : 024 7109 6668
Website: https://teky.edu.vn/blog/
Blog: https://teky.edu.vn
TEKY là Học viện sáng tạo công nghệ với chương trình giảng dạy STEAM (Science – Technology – Engineering – Art – Mathematics) theo chuẩn Mỹ đầu tiên tại Việt Nam dành cho trẻ em từ 4 đến 18 tuổi. Được thành lập vào tháng 6 năm 2016, TEKY quyết tâm thực hiện sứ mệnh mang đến cho thế hệ trẻ Việt Nam kiến thức toàn diện về STEAM, đặc biệt là các tư duy công nghệ, khoa học máy tính và kỹ năng thế kỷ 21 – 4Cs (Critical Thinking: Tư duy phản biện – Communication: Giao tiếp – Creativity: Sáng tạo – Collaboration: Làm việc nhóm). Các bộ môn giảng dạy tại Teky gồm: Lập trình và phát triển ứng dụng, Robotics Engineering, Công nghệ 3D và MultiMedia. Chúng tôi tin rằng trẻ em Việt Nam có cơ hội phát triển mạnh mẽ trong một nền kinh tế số và cần được trang bị sẵn sàng để trở thành những doanh nhân công nghệ trong tương lai.
Tháng 11/2016, Teky là đơn vị đầu tiên tại Việt Nam gặt hái được 5 huy chương bạc trong cuộc thi lập trình quốc tế WeCode – bộ môn lập trình Scratch cho độ tuổi 6-9.
Tháng 3/2017, Teky là 1 trong 10 dự án Ảnh hưởng Xã hội trên toàn bộ khu vực Đông Nam Á và dự án duy nhất tại Việt Nam, theo bình chọn của Chính phủ Úc thông qua sàng lọc 2000 dự án khác.
Tháng 6/2017, Teky là 1 trong 3 dự án được đánh giá cao nhất trong sự kiện Women NextGen Entrepreneur diễn ra tại Thuỵ sĩ.
Tính tới tháng 9/2017, Teky đã đem chương trình Hour of Code tới trên 3.000 học sinh toàn quốc.
Trong 3 năm hoạt động, Teky đã vinh dự nhận được 5 giải thưởng Rice Bowl Startup Award cho các hạng mục: “Dự án đào tạo có ảnh hưởng xã hội tốt nhất” (2017), “Khởi nghiệp nhiều người bình chọn nhất” (2018), và “Dự án cống hiến cho xã hội tốt nhất” (2018), “Founder Of The Year” và “Best NewComer” (2019)
Bà Đào Lan Hương – Chủ tịch HĐQT TEKY Holdings đã đại diện tham gia phái đoàn Việt Nam tham dự Hội nghị Thượng đỉnh về Kinh doanh và Đầu tư ASEAN (ASEAN BIS), nhận giải thưởng “Doanh nghiệp khởi nghiệp và đổi mới sáng tạo xuất sắc” tại Giải thưởng Doanh nghiệp Đông Nam Á  2019 (ABA).
Ông Lê Quang Tuấn, Đồng sáng lập – Giám đốc Đào tạo TEKY tự hào nhận được Giải thưởng dành cho Nhà lãnh đạo Giáo dục công nghệ Xuất sắc nhất Châu Á tại Singapore vào giữa tháng 11.2019.
Tháng 12/2019, Học viện Sáng tạo Công nghệ Teky được tổ chức World Economic Forum (WEF) bầu chọn là mô hình giáo dục toàn cầu tiêu biểu tại diễn đàn kinh tế Davos, Thụy Sĩ. Diễn đàn kinh tế Davos tổ chức hàng năm t��i Thuỵ Sĩ là sự kiện về kinh tế lớn thế giới với sự tham dự của chính khách đến từ các nước phát triển, các tỷ phú và tầng lớp siêu giàu đến tìm cơ hội hợp tác, đầu tư.
Học viên được đào tạo tại TEKY cũng đã tự tin chinh chiến và xuất sắc đạt thành tích cao tại các cuộc thi công nghệ quốc tế, như Chung kết cuộc thi World Robot Olympiad Vietnam; giành các huy chương và giải thưởng trong các cuộc thi sáng tạo công nghệ cho trẻ em như WeCode hay AppJamming Summit.
Sứ mệnh
Sứ mệnh của chúng tôi là cung cấp một môi trường đào tạo tư duy và kỹ năng máy tính bài bản, chuyên nghiệp, giúp cho trẻ em Việt Nam có khả năng dẫn đầu Cuộc Cách mạng Công nghiệp lần thứ IV và hình thành tốt hơn con đường sự nghiệp của một doanh nhân công nghệ tương lai
Phổ biến kiến thức STEAM đến cộng đồng trẻ, nhằm giúp cải thiện tốt hơn chất lượng giáo dục ở Việt Nam và các nước khu vực Đông Nam Á
Cung cấp và hỗ trợ cải tiến hệ thống cơ sở vật chất đào tạo ở Việt Nam để bắt kịp với thế giới
Truyền cảm hứng và khơi dậy cho trẻ em ứng dụng đam mê, sáng tạo của mình vào cuộc sống thực tiễn
Tầm nhìn
Trở thành Học viện STEAM dành cho trẻ em số một Đông Nam Á trong 3 năm về số lượng học sinh tại các điểm đào tạo và hệ thống Edutech Platform
2017
Ra mắt và điều hành 2 Trung tâm công nghệ ở Hà Nội và thành phố Hồ Chí Minh, bao gồm 15-20 phòng học máy; triển khai 150+ sự kiện Hour Of Code cho hơn 5000 trẻ em cả nước.
Triển khai trại hè công nghệ bán trú đầu tiên ở Việt Nam và được sự ủng hộ nhiệt tình của đông đảo phụ huynh.
2018 – 2019
Mở rộng lên đến 16 cơ sở toàn quốc và hợp tác mở rộng câu lạc bộ ngoại khoá tại hơn 30 trường quốc tế toàn quốc, tiếp tục triển khai các chương trình trại hè công nghệ lần 2 và lần 3, ra mắt hàng loạt chương trình học tiên tiến hợp tác với các đối tác công nghệ hàng đầu thế giới.
2020
Hệ sinh thái các trung tâm đào tạo công nghệ, các điểm đào tạo, cộng đồng STEAM, hệ thống giáo dục công nghệ và ươm mầm tài năng trẻ quy mô toàn khu vực.
Học viện sáng tạo Teky:
#Cam kêt 7 tuổi có thể lập trình
#Top 10 dự án giáo dục có tầm ảnh hưởng nhất Đông Nam Á 2017 & 2018
#Top 3 Dự án xuất sắc nhất, NextGen – Thụy Sĩ
 Hotline Hà Nội: 024-7109-6668 | 0975-241-015
 Hotline Hồ Chí Minh: 028-7109 9948 | 097-900-8642
Tham khảo thêm các kênh Social của chúng tôi
https://www.linkedin.com/in/teky/
https://www.behance.net/academyteky
1 note · View note
kanjis-yajan · 1 month ago
Text
Kanji #717 摘
Significado: Arrancar, recoger, extraer
Explicación: Es un kanji compuesto por el radical mutante de mano 扌 y el radical 啇 (teki): Un componente que originalmente se relaciona con "raíz" o "base", pero aquí actúa principalmente como fonético, aportando el sonido aproximado. La combinación sugiere la acción de una mano que "recoge" o "extrae" algo con cuidado.
Nemotecnia: La mano (扌) arranca (摘) la vieja raíz (啇)
ON: テキ / TEKI
Kun: つ- / tsu- つ*む = 摘む = Literalmente, podar: el jardinero poda los arbustos. En sentido figurado, cortar de raíz. Se usa a menudo en la frase 才能を摘む (sainou wo tsumu, atrofiar el crecimiento emocional de sus hijos) ★★☆☆☆ #por cierto, cortar una sola flor es ぬく, no つむ
Ranking de uso: ★★☆☆☆
Jukugo:
��摘 - shiteki - 指 (dedo / apuntar, señalar) + 摘 (arrancar, recoger, extraer) = indicación ◆ observación. Para señalar una deficiencia, generalmente en forma de crítica: puedes usarlo para tus amigos. ★★☆☆☆
0 notes
kritere · 2 years ago
Text
“Il bestiame paga, il mare è pericoloso”: il video della regione Piemonte per convincere i senegalesi a non migrare
DIRETTA TV 16 Settembre 2023 “Volere una bella vita non dovrebbe spingerti a sacrificare te stesso. La vita è preziosa, il mare è pericoloso”. È il testo di una canzone, il cui videoclip è stato realizzato dalla Regione Piemonte con un obiettivo ben chiaro: spingere i giovani senegalesi a non migrare verso l’Europa. 0 CONDIVISIONI Si chiama “Teki fi menane na nek”, cioè “Realizzarsi qui è…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes