radhbu

[dutchjan]

August 16, 2023

[fransopdefiets]

9-9 Store Darum

Gisteren zat ik onder het eten een beetje naar de weersvoorspellingen te kijken, we krijgen drie regenachtige dagen, daarna wordt het weer mooier. Nou geen probleem dacht ik, wie nat fietst, moet droog slapen, ik regel alvast wat onderdak. Nou kon ik in Ribe , wat mijn doel voor de volgende dag was, wel een hutje krijgen, maar dat kostte minimaal 125 euro, dat vond ik echt teveel, zeker gezien de onvoorspelbare kwaliteit van die dingen. In Store Darum kon ik wel goedkoop slapen, maar dat betekent wel 15 extra kilometers dinsdag. Nou ja, vooruit dan maar. Intussen at ik mijn zelf bereide avondmaaltijd, een salade met veldsla, groene asperges, appel en aardbeien en een stukje rundvlees. Toe at ik meer aardbeien met kwark.

Als ik wakker word, regent het, ik doe rustig aan, ik heb vandaag toch alle tijd. Het eerste stuk van de route gaat langs militair oefenterrein. De rode ballen zijn gehesen en de slagbomen omlaag, maar ik hoor geen schieten. Wel zie ik even later zo’n 30 soldaten met bepakking in een rij over de hei lopen. De twaalfde eeuwse kerk in Oksbøl is open, ze hebben er prachtig houtsnijwerk aan de muur gehangen, dat volgens mij vroeger onderdeel was van een altaar.

De route gaat nu richting Esbjerg, over hei en door bos. Ik bedenk me dat ik de hei in de afgelopen week nog geen enkele keer in volle bloei heb gezien, je ziet wel verspreid hier en daar wat bloeiende plantjes, maar geen grote vlakken paars.

Na Esbjerg fiets ik achter de waddendijk, het lijkt hier meer op Groningen, het contrast met vanmorgen is enorm. Rechts de dijk, links een sloot met riet en daarachter weilanden.

Precies voor de eerste bui kom ik aan op de camping.

Afgelegde afstand: 62 km

Gefietste tijd: 4,5 uur

[keesdp]

Het Zuiden

IJsland heeft maar een hoofdweg de weg nummer 1. Deze loopt helemaal rond. Sommige wegen in het oosten zijn secundaire wegen, maar omdat je die ook kunt nemen en daarmee rond IJsland kan rijden noemen ze deze ook 1. Ik zie het al gebeuren: waar staat u? op weg nummer 1, kunt u zeggen waar precies? Nee natuurlijk niet. Er staan nergens hectometerpaaltjes en de afstanden tussen de dorpen zijn soms 200 km. Daarbij zijn de plaatsnamen niet uit te spreken met die voor ons vreemde letters en accenten. Ook de benzinepompen zijn dun gezaaid, dus goed plannen en vaak tanken als het kan.

De bewegwijzering is ook iets waar je aan moet wennen. Ongeveer 100 meter voor een kruising of afslag wordt aangegeven welk wegnummer naar links of rechts gaat met het volgende plaatsje achter het wegnummer. Als hij verwijst naar een volgende weg, staat dit wegnummer met een stippellijn omrand. Bij de kruising of splitsing zelf, staat geen bord meer, dus je moet onthouden, wegnummer, bestemming en richting. Kan je het nog een beetje volgen? Nou ik ben in het begin vaak 100 meter achteruit gereden, wat hier geen probleem is want er is bijna geen verkeer.

Ijslanders zijn vreemde mensen. Ze hebben vaak een prachtig vrijstaand huis als je van een afstandje kijkt, maar als je dichterbij komt of naar binnen kijkt schrik je je rot. Wel trekt iedereen zijn schoenen uit als ze naar binnen gaan. Ze spreken zonder uitzondering uitstekend engels, wat maar goed is, want IJslands lijkt nergens op. Het schijnt afgeleid te zijn van het Noors, maar die verstaan ze ook niet. Ook alle info die je op borden en folders vind zijn in het Ijslands en Engels, soms in het Duits ook. Vreemd, want de meeste touristen die wij tegenkwamen waren Italianen en Fransen, oh ja en Amerikanen. Verder een enkele Tsjech, een Nederlander een Zuid-Koreaan, een Belg en een Pool. We zijn geen Scandinaviërs tegengekomen en gelukkig ook geen Russen.

De weg die wij nog moeten gaan (lijkt Mieke Telkamp wel), is de zuidelijke 1 van west naar oost. We denken alle speciale Ijsland dingen al gezien te hebben. Nou dus niet. Dat wil zeggen; het landschap veranderd elke kilometer van de 300. Dan rij je tussen met IJslandsmos bedekte lavavelden, dan weer tussen paarse heidevelden, dan weer door een maanlandschap met zwarte heuveltjes in een vlak groen veld, met links imposante bergen zoals je ze alleen in films ziet over de maan of mars of Game of Thrones, misschien zijn die hier wel opgenomen. Dan weer door gele duinen van steen, bizar gewoon, echt.

We passeren de Eyjafjallajökull, je weet toch 2014 legde hij met zijn aswolk al het vliegverkeer plat in Europa. Er is nu een museum langs de weg waar je de vulkaan ziet. Sporen van de uitbarsting zie je duidelijk op de berg, daar heb je geen museum voor nodig. De enige wc waar ze geld vragen staat hier.

We rijden verder langs de enorme gletsjer Vatnajökull. De grootste van IJsland. We doen er dan ook 2 dagen over om er langs te rijden. Ondertussen veranderen de rivieren onder de bruggen, in met ijsblokken gevulde stromen. We gaan een zijweggetje in. Deze bestaat uit gravel en eindigd na vele bochten, putten en heuvels op een enorme parkeerplaats met bussen en auto's. Je kan hier een boottocht met rib's boeken naar de gletsjer. We gaan informeren of we mee kunnen. Er wordt door de CB om assistentie gevraagd, 2 mannen rennen naar buiten, doen zwemvesten om en springen op een quad en scheuren tussen de touristen door weg. Wij zien de paniek op de gezichten van de vrouwen achter de toonbank. I need assistance now, horen we door de CB. Yeah, we on our way; horen we. Dat is wat we weten, wat er gebeurd was werd ons niet duidelijk. De vrouw achter de balie probeerde achteloos door te gaan met haar werk, het verkopen van 12 zitplaatsen op de 7 rib's á 60 euro. Ik heb 1 plek zegt ze om half drie. anders wordt het half zeven voor ik twee plaatsen heb. Iedereen heeft on-line geboekt. Eén is geen. Als jullie hier rond willen lopen, en over een half uur terug willen komen, is er misschien een afzegging. We gaan rondlopen. Als we over de heuvel zijn weten we niet wat we zien. Een prachtig meer met drijvende ijsschotsen. In de verte zien we de Rib's naar de gletsjer varen. Het is hier zo geweldig, dat we besluiten het hierbij te laten en de Ribvaart een mis te geven.

Ook de Puffintour op een open hooiwagen doen we niet, veel te koud. Ik reken uit dat we 250 euro hebben uitgespaard, dat moeten we vieren in het volgende havenstadje met fish en chips, een veel gevraagde hap bij de pizzeria.

Onderweg zien we een brand in de verte. Het blijkt een huurcamper te zijn als we dichterbij komen, Er zijn al veel mensen bij en de hitte is enorm. Als wij passeren staat hij al volledig in lichterlaaie. Het zal je gebeuren op vakantie vreselijk. Een half uur later komt de brandweer ons tegemoet, nou ik denk dat dat een beetje te laat is.

Op een parkeerplaats zien we een ons bekende camper staan. We zagen hem op de boot, op Sandur Pharoer en bij de zeehonden in het noorden. Nu hier dus weer in het oosten. One life live it staat op zijn en haar camper. Zij trekken zich niets aan van campings en staan overal op parkeersplaatsen. Een enorme antenne staat achterop gebouwd met een benzine generator voor stroom. Toen wij de vorige keer elkaar weer zagen gaf hij mij een visitekaartje. Zij zijn Polen en maken radio verslag van hun reis. Op hun website die ik even open, staat een heel reisverslag van hun reis welke overeenkomt met de onze. Alleen houden wij ons wel aan de regels.

[midlifeinla]

0scardag 12 maart 2023

In de straten een bizarre mix van zwervers en dagjestoeristen achter een hek waar continu geblindeerde SUV´s langs passeren. Ik merk een verloren gereden acteur op die vast staat met zijn chauffeur voor een hek. "But I´m nominated tonight", zegt hij met licht teleurgestelde stem tegen de politieagent. Een half uur later zie ik hem dan toch uitstappen, al zwaaiend, aan de andere kant van het hek. Maar niemand anders herkent hem. #danielbruhl

Die avond staat hij nog op het podium om mee de Oscar te ontvangen voor beste Foreign Language Film.

Na deze petite histoire beweeg ik me richting WeHo, West-Hollywood, de gaybuurt van L.A., om de Oscars mee te volgen.

Ik passeer eerst nog even bij Amoeba Music op Hollywood & Vine, een platenwalhalla, om enkele vinylplaten te zoeken die een vriendin van me graag wou. Maar de buit valt tegen. Enkel hiphop en pop in de zaak.

In het park achter de Roxy is er ook een kijkparty, van Elton John, die me een beetje te duur leek. Om aan te schuiven bij dat feestje moet je 6000 euro op tafel leggen.

Het gejuich bij elke belangrijke winst doet me denken aan een wereldkampioenschap van de Rode Duivels. De Oscars zijn zowat het Eurovisiesongfestival van de States.

Later die avond beweegt een colonne geblindeerde SUV´s zich over Santa Monica Boulevard, naar WeHo, waar ondertussen Go-go-dansers halfnaakt op platformen aan het dansen zijn, om eerst bij Elton langs te springen en daarna verder door naar de Vanity Fair-party in Beverly Hills voor een uitgebreid fotomoment.

Ik zie Billie Eilish, Lady Gaga, Rihanna en Lenny Kravitz passeren en ook een resem acteurs die opeens niet zo belangrijk meer lijken. Ook Justin Bieber loopt hier ergens rond, gehuld in een tapijtje om zijn ex te vermijden. Ik ben wat verzadigd in het sterrenspotten. Zelfs een verloren gelopen Nobelprijs-winnares boeit me nog amper.

Zoals Hugh Grant het die avond nog in een interview zei: "It´s all a bit Vanity Fair", doelend op het boek van Thackeray, niet op het feestje. Een verwijzing waarbij hij merkte dat die interviewster het niet door had. Op haar volgende vraag over wat hij die avond aan had van kledij reageerde hij heel laconiek "My suit".

Bij Vanity Fair zie ik nog een plethora van ontplofte jurken en glimmende smokings met een edgy twist passeren. Geen hemdloze herenkostuums deze keer. Wellicht omdat het best fris was in mistig L.A. De etiquette in restaurants en hotels is ook wel wat strikter. Of misschien is Californië wat preutser of gevoeliger op dat vlak.

In de befaamde Larry Edmunds cinemaboekhandel op Hollywood Boulevard hangt er dan ook een bordje, no shoes, no shirt, no entry.

Ik begeef me nog even naar Carney´s. Het hotdog restaurant in een afgedankte treinwagon op Sunset. Er is een wachtrij van mensen in galakostuum die na drie uur vastzitten in een zaal wel een klein hongertje gekregen hebben. Ze mengen zich in de treinwagon tussen twintigers die van een RPG-party komen en enkele verdwaalde zwervers die laat op de avond met hun verzameld bedelgeld snel nog een goedkope maaltijd komen halen.

Ik zou zo een Martin Parr-achtige foto kunnen nemen.

[devosopmaandag]

De Voor Even Volmaakt Gelukkige Vrouw

Sinds we elk voorjaar twee maanden in Frankrijk doorbrengen, en steeds op andere plekken, horen 'vide-greniers' tot mijn vaste vormen van plezier. 'Lege zolders' betekent het woord letterlijk. Ooit was 'zolderopruiming' een gewoon Nederlands woord. Daar is nu 'koningsdagmarkt' voor in de plaats gekomen. Op zulke momenten lijkt de Hollandse koopmansgeest als volksaard naadloos samen te vallen met de onstuitbare consumeerhonger van de Westerse mens. Die massa aan overtollige hebbedingen die dan boven komt drijven is niets anders dan de 'plastic soup' in de oceanen, waar we ons ernstige zorgen om maken. Wie niet gevoelig is voor de vrolijke opwinding op die dag zal er verre van blijven, en zelfs haar neus ervoor ophalen. En dan wel van vide-greniers houden.

Gekrioel van auto's kondigt aan dat de vide-grenier dichterbij komt. Soms vinden deze plaats in het kleinste gehucht, gewoon in een weiland. Er is de vaste grote tent waar je vieze koffie kunt krijgen, gebraden worsten en dure wijn in plastic bekers. Bijna altijd vinden ze plaats onder een stralende zon. Regen verandert alles: een vrolijk wapperende vlag getransformeerd in een stukgetrapte krant in de modder. En toch....

Twee soorten, soms half-professionele, verkopers zijn er altijd. Er zijn de morsige oude mannetjes die hun schuren hebben leeggehaald en die de oudste en smerigste dingen verkopen als zuiver goud. Andere, niet per se morsige mannen, buigen zich over een stuk regenpijp, een roestige bijl, een jampot met met schroeven. Aan weerszijden van de spullen maken ze altijd een tevreden indruk.

Ik ga natuurlijk voor die zeldzame verkopers die op tafels en kleden in het gras hun specifieke waren tonen. Het zijn bijna zonder uitzondering oudere vrouwen, zoals ik er zelf ook een ben. Hun koopwaar bestaat uit vergeeld linnen beddengoed van grootmoeders. Behalve lakens, geborduurde tafelkleden en servetten zijn er ook altijd oude knopen, restanten breiwol, kantklosgarens en coupons. Coupons zijn overigens de krasloten van de vrouw: op een dag zal ik er echt iets moois van maken! Laat ik eerlijk zijn, al die verrrukkelijke stoffen en fournituren zijn natuurlijk niets anders dan de roestige zagen en olieblikken van de mannen.

In een weiland aan de rand van het gehucht Chaptuzat staat dan zo'n oudere vrouw. De zon schijnt stralend, de seringen bloeien, er wordt al luidruchtig wijn gedronken in de grote tent. Ik vóel dat ik iets ga vinden. Ik laat de lakens en tafelkleden voor wat ze zijn, buig me over dozen en koffers, doorzoek stapels met servetten en lappen zonder te veel overhoop te halen . Misschien dat ergens helemaal onderop iets van mijn gading ligt. En dan vind ik een prachtige ouderwetse zakdoek in een patroon dat ik nooit eerder zag, en dan nog een en nog een! Mijn hartslag versnelt. Wát, ze komen uit het Musée de l'Impression sur Étoffes de Mulhouse!! Zo lang al wil ik daar naar toe. Ik geef haar drie euro en ben voor even volmaakt gelukkig.

[robertwetrers]

Fleur (37) raakt ruim 1700 euro kwijt door beleggingsfraude: ‘Ik geloofde niet dat iemand het zó slecht met mij voor had’

Fleur* (37) heeft interesse in crypto en is op zoek naar een betrouwbare online exchange om te beleggen. “Ik wist dat beleggen in crypto wel wat risicovoller is dan beleggen in normale aandelen”, vertelt ze. Dit heeft zij inmiddels ook op de harde manier ondervonden. 

Sinds begin dit jaar is Fleurs interesse in crypto sterk gegroeid. Ze heeft al ervaring met daytrading** en is nu op zoek naar een cryptocurrency exchange met behulp van AI. Ze begint haar zoektocht op Google en stuit op een advertentie van ‘Investiray.com’. “Dit zag er leuk en interessant uit”, zegt ze. Ze besluit een account aan te maken op de website. 

Er had toen een alarmbel moeten afgaan, maar toch heb ik geld belegd bij Investiray

Telefonisch contact

Een half uur later wordt Fleur gebeld door ‘Adrian Ricci’. Hij doet zich voor als een personal accountmanager en helpt Fleur met het voltooien van haar inschrijving. Adrian wijst ‘Ashley Astor’ toe als Fleurs persoonlijk financieel expert. Beiden spreken Engels. “In eerste instantie vond ik het fijn dat ze mij meteen belden, maar achteraf besef ik dat dat natuurlijk een val was.”

Sinds Fleur een account heeft aangemaakt, wordt ze ook gebeld door onbekende +31-nummers. De bellers doen zich voor als financiële accountmanagers. “Er had toen een alarmbel moeten afgaan, maar toch heb ik geld belegd bij Investiray.”

1700 euro armer

Ashley vertelt Fleur dat er om de vier jaar een Bitcoin halving plaatsvindt. Dit kan voor beleggers positief uitpakken op de lange termijn. Fleur is hiervan op de hoogte en besluit op 21 mei een klein bedrag van 365 euro over te maken. “Ik wilde eerst even zien hoe dat zou gaan met die AI-bots.” Op 30 mei maakt Fleur nog eens 1414 euro over naar Investiray. 

De overboekingen vinden plaats via Coinify Aps en Bitonic via Mollie. “Dat zijn twee exchanges waarmee je normale iDEAL-betalingen kunt omzetten in crypto. Vervolgens wordt het geld op een andere wallet gezet.” 

Tijdens de overboekingen denkt Fleur dat het geld naar haar eigen crypto wallet gaat, maar deze blijkt van de oplichters te zijn. “Ik vroeg mij op dat moment ook niet af waarom ik het op die manier moest overmaken. Nu denk ik, shit, ik had daar nooit mee in moeten stemmen, want dat deden ze natuurlijk met een reden.”

Achterdocht en vage smoesjes

Ashley laat aan Fleur weten dat ze haar geïnvesteerde geld binnen een week weer terug kan halen. Na ongeveer twee weken wil Fleur haar inleg opnemen. Het geld stijgt namelijk zo snel, dat ze achterdochtig wordt. “Als het echt zou zijn, dan zou iedereen dit wel doen.” Fleur probeert eerst een klein bedrag op te nemen om te kijken of het lukt. “Vanaf daar begon het eigenlijk meteen af te brokkelen.”

Na zo'n drie mislukte geldopnames beseft Fleur: “Zij weet het, ik weet het, dit gaat hem gewoon niet worden. Volgens mij willen ze je zo lang mogelijk aan het lijntje houden door je naar een scherm te laten kijken wat niks doet, maar wat wel zo lijkt waardoor jij gewoon rustig blijft.” Op dat moment komt Ashley steeds met een andere vage smoes: ‘Ik kan je nu niet bellen’, ‘Ik ben druk met evenementen’. “Ineens had ze het heel druk, terwijl ze daarvoor bijna iedere dag met mij kon bellen." 

Slachtoffer van boilerroomfraude

Fleur komt online veel verhalen tegen over boilerroomfraude tijdens de mislukte overboekingen. Boilerroomfraude is een vorm van beleggingsfraude.  “De verhalen kwamen wel heel bekend voor en ik besefte dat ik erin ben getrapt.” 

De oplichters gaan sluw te werk. “Ze vroegen ook of ik al bekend was met traden. Als je wat meer ervaren mensen hebt, dan vallen dingen natuurlijk veel sneller op. Het leek voor een beginneling heel echt.” Ook stuurt Ashley veel websites door die Investiray zogenaamd aanprijzen. “Die websites bestaan kort en zien er ook allemaal een beetje hetzelfde uit, alsof het door één en dezelfde persoon wordt gemaakt.”

Vriendschappelijke vertrouwensband

In plaats van Fleur onder druk te zetten om geld over te maken, creëert Ashley een persoonlijke band. “Ze willen je het gevoel geven dat ze met jou samen geld creëren. Hierdoor kreeg ik helemaal niet het gevoel dat iemand op dat moment bezig was om mij op te lichten.” 

De relatie tussen Fleur en Ashley ontwikkelt zich snel en krijgt het karakter van een vriendschap. Ze bellen bijna dagelijks met elkaar. “Ashley was heel aardig en het leek echt alsof ze oprecht interesse had in mij. Ik geloofde op dat moment dan ook niet dat iemand het zó slecht met mij voor had.” 

Niemand denkt: ‘Jij zult vast een oplichter zijn, hier heb je mijn spaargeld’

Victim blaming

Fleur heeft haar buren, ouders en een vriendin verteld over de oplichting. Iedereen toont veel begrip, behalve haar vriendin. “Zij zei direct: ‘O, daar stink je toch niet in?’ Dat vond ik niet zo leuk. Niemand denkt: ‘Jij zult vast een oplichter zijn, hier heb je mijn spaargeld’.”

De opmerking van haar vriendin doet Fleur veel pijn. “Op zo’n moment zoek je steun bij iemand. In plaats van dat diegene zegt: ‘Shit dat dit je is overkomen, kom hier voor een knuffel’, geeft iemand je het gevoel dat je dom bent. Dat vind ik heel pijnlijk en daar heb ik nog meer moeite mee dan wat mij is overkomen.”

Boodschap aan andere slachtoffers

Fleur deelt haar verhaal in de hoop dat mensen die zich in een vergelijkbare situatie bevinden, herkenning vinden en geen geld overmaken naar de oplichters. Ook wil Fleur andere slachtoffers een hart onder de riem steken. “Als dat gevoel dat je zo stom bent geweest eenmaal aan je knaagt, dan is dat moeilijk om van je af te schudden. Toch wil ik benadrukken dat je niet alleen bent en dat het niet jouw schuld is, maar de schuld van de crimineel die jou heeft opgelicht.” 

Verder adviseert Fleur om je verhaal te delen met de mensen om je heen. “Erkennen dat het is gebeurd is stap één en daarna is het tijd om te helen. Als je niks zegt, dan kan ook niemand er voor je zijn.”

Ben jij online opgelicht en wil jij jouw verhaal delen op Opgelicht?! Dit kan anoniem of onder je eigen naam. Door je ervaring te delen kun je andere slachtoffers van online fraude steun en herkenning bieden, en jezelf helpen in je herstel. Help jij samen met ons het taboe rondom online oplichting te doorbreken? Zo meld je je aan.

[jansiemons]

Oh, wat een toeval! Precies tussen de regendruppels door heb ik vandaag de nieuwste editie van de Welzijn-gazet uit mijn brievenbus gevist. Van de andere partijen uit Latem heb ik nog niets gevonden in de bus, dus ik kan nu net zo veel humoristische snibbigheid over hen vertellen als mijn goudvis over quantumfysica. Maar natuurlijk valt die Welzijn-gazet nét nu, zo vlak voor de verkiezingen. Die Welzijn-gazet staat bol van de glorieuze verwezenlijkingen, een hele waslijst waar je "u" tegen zegt. Elke zijstraat en elk bescheiden projectje wordt in het zonnetje gezet alsof ze net de Nobelprijs hebben gewonnen. Alles is positief, alles is prachtig, maar als inwoner in de buurt van de Pontstraat vraag ik me af of ik niet per ongeluk een sprookjesboek heb gekregen in plaats van een gazet.

Maar wacht eens even... de grote, pijnlijke dossiers, waar zijn die gebleven in die Welzijn-gazet? Die schitteren door afwezigheid in deze glorieuze opsomming van triomfen, niet? Is het niet hilarisch hoe bepaalde van onze lokale politici een selectief geheugen hebben? Ze vergeten alles, behalve hun eigen successen! Maar wij, de betrokken inwoners, zitten hier echter nog steeds met een geheugen vol rampen van de afgelopen drie jaar. Het lijkt wel alsof politici een speciale onzichtbare inkt gebruiken voor alles wat ook maar een beetje kritisch zou kunnen klinken. Geen woord in de lijst van opsomming over de 3 jaar van eindeloze ellende van de wegenwerken in de Pontstraat en over de Koperstraat in de opsomming van verwezenlijkingen. Hoe zou dat toch komen? Misschien zijn die gewoon verdampt in de lucht, of bedolven onder het eeuwige stof van de wegenwerken? Wel krijgen we een knotsgekke monoloog die op hilarische wijze de verantwoordelijkheden in een dubbelinterview compleet negeert. Het is net alsof we weer midden in een aflevering van de Fabeltjeskrant zijn beland, met meneer de Uil die voorleest uit het de Grote Gelijk-heb-gazet. En ondertussen krijgen zijstraten zoals de Wiedauwkaai en de Groene Dreef meer aandacht in de Welzijn-gazet dan een kat in een schoteltje melk. Ik hoop van harte dat het daar wél allemaal rozengeur en maneschijn is, anders is het echt een gemiste kans in het sprookjesboek.

De Welzijn-gazet heeft het wél over de bibliotheek De Vluchter, het peperdure boekenpaleis, een plek dat bijna onbereikbaar is voor mensen met een beperking. Oh, wat een majestueus bouwwerk, maar dat bescheiden prijskaartje van 4,2 miljoen euro en het feit dat je een Olympische sporter moet zijn om er binnen te komen, wordt natuurlijk niet vermeld. Hoe chic! In plaats daarvan verliezen ze zich in lyrische beschrijvingen van architectonische wonderen, terwijl de functionele gebreken netjes onder het tapijt worden geveegd. Ach, die prioriteiten, nietwaar?

En laten we het vooral niet hebben over het revolutionaire fietsnetwerk, lijkt me! Overal fietsstraten en snelheidsbeperkingen – klinkt als een droom voor de milieubewuste fietsfanaat. En de snelheidsremmers ... vreemd genoeg, geen woord in de gazet over hoe dat in de praktijk werkt of welke chaos het soms veroorzaakt. Misschien een tikje ingewikkeld om uit te leggen? Of gewoon niet glanzend genoeg voor de voorpagina. Want wie wil er nu horen over de dagelijkse beslommeringen als we kunnen fantaseren over een fietsutopia? Ach ja, die heerlijke prioriteiten…

En als kers op de taart: een dubbelinterview met Agnes en Pieter van Welzijn, wat een stel! De partij-slogan: 'Welzijn de partij van de Burgemeester'. Maar serieus, wie van hen is nou de burgemeester en wie zwaait er met de scepter? Lastig te zeggen, ze schitteren beide zo goed samen in de spotlights dat je zou denken dat ze samen een auditie doen voor een soap. Als inwoner die bij de volgende verkiezingen niet compleet in het duister wil tasten, vraag ik me af: is deze soort van soort diepgaande journalistieke acrobatiek standaard met elke Welzijn-kandidaat, of is dit een exclusief voorrecht voor de uitverkorene(n)? Misschien hangt er een vleugje profileringsdrang in de lucht? Maar nee, dat zou natuurlijk te gek zijn, toch? Of is het een dubbelinterview dat meer weg heeft van een dubbelzinnig toneelstuk, waar de grens tussen leiderschap en achtergrondfiguur vervaagt? Het lijkt wel een aflevering van 'Wie is de Mol?'.

Maar laten we toch vrolijk blijven met een flinke dosis milde spot, zoals we dat altijd doen in Latem en Deurle, waar zelfs de eekhoorns in de hoogste bomen een uitstekend gevoel voor humor hebben! Eerlijk is eerlijk, Welzijn heeft natuurlijk ook zijn verdiensten. Maar de triomferende opsomming in deze Welzijn-gazet is als een vrolijke regenboog in een wereld vol grijze wolken, waar elk project klinkt als een sprookje verteld door een enthousiaste oom en elk initiatief een staande ovatie krijgt van een publiek van juichende kinderen. Hoe dan ook, we mogen onszelf gelukkig prijzen met zo'n bron van ongefilterd, zuiver positief nieuws. Het is een lichtbaken in de vaak zo mistige wereld van de lokale politiek. Het is bijna aandoenlijk hoe ze in de Welzijn-gazet hun uiterste best doen om ons, de gewone stervelingen, te beschermen tegen de nuchtere realiteiten van de dagelijkse beslommeringen in onze gemeente. En als laatste: deel gerust, maar voel je vooral niet verplicht om de hele wereld te verlichten met deze "wijsheid".🥴🤣

9 juli 2024

[voetbalshirtfoot]

De winnaar van de Ballon d'Or is bevestigd

Als we het over de Ballon d'Or hebben, kunnen we allemaal denken aan Messi en Ronaldo, die allebei altijd al sterke kanshebbers waren voor de Ballon d'Or. Hun tijdperk gaat echter langzaam voorbij en we staan ​​op het punt een nieuw tijdperk in te luiden. De Ballon d'Or is het doel dat elke speler die een goedkope voetbalshirts draagt ​​in zijn carrière nastreeft. Wie zal dit jaar de Ballon d'Or winnen?

De huidige Ballon d'Or behoort tot de jongere generatie en de winnaar van de Ballon d'Or van 2024 is bepaald; de Braziliaanse spits Vinicius van Real Madrid zal succesvol gekroond worden. Deze speler boekte vorig seizoen ook zeer goede resultaten. Vinicius, die nu het Real Madrid Thuistenue met nummer 7 draagt, heeft zijn kracht bewezen. In het afgelopen seizoen leidde hij Real Madrid naar drie kampioenschappen met een data van 24 doelpunten en 9 assists.

Vinicius is momenteel 180 miljoen euro waard. Als voetballer won hij ook de Ballon d'Or zoals hij wenste, een nieuwe eer in zijn carrière.

[rtvideaal]

Actie Wehlse Broek geslaagd; 5 AED's en 8 burgerhulpverleners

De actie die werd gehouden om AED’s in het Welhse Broek te krijgen is geslaagd. In totaal is er 2541, 42 euro opgehaald aan donaties. Verder is er nog 2.000 euro binnengekomen door middel van steun door de Gemeente Doetinchem, Stichting Lamsweerde en Univé. Drie bedrijven in het buitengebied van Wehl, in het gebied waar de actie voor bedoeld was hebben een AED aangeschaft. De bedrijven die een…

[tripodtor]

Dan denk je dat het ergste achter je ligt...

En dan moet je nog aan de slag met Big Pharma. Maar dan in de dierenwereld.

Met alle respect, ik geloof niet dat je het hele traject om dierenarts of zelfs dus oncoloog te worden doorloopt als je niet van dieren houdt. Maar de ziel is er bij de klinieken wel echt uitgezogen voor mijn gevoel.

Ik kan hier uren over doorzagen, maar in een verkorte versie :

Clinical Trial : vaccinatie tegen botkanker 》 5500 euro minstens, uiteraard een scala aan extra CT scans, bloedonderzoeken , de hele rambam. Én 1500 euro studiekosten. Pardon? Studiekosten? Er staat in de krant dat jullie onderzoek al heel veel bijgedragen heeft zelfs aan genezen van kanker in mensen ?! Waar is de overheid hierin, waar is de subsidie?! Zijn we ineens allemaal niet meer bang om kanker te krijgen ofzo, is de prioriteit verschoven? Sorry hoor, maar hier kom ik echt niet bij met mijn hoofd.

Verder houdt iedere kliniek stijf zijn lippen op elkaar kwa informatie. Het enige wat we te horen kregen van maar liefst 4 andere dierenziekenhuizen was : standaard protocol is 6 x infuus van 20 minuten met tussenpozen van drie weken. Dat is ongeveer 2500 euro. Dan ga je zelf maar lezen omdat je niet word verteld of het daarbij blijft en wat je dan in vredesnaam moet doen als je hond infuzen haat met het vuur van de zeven hellen, maakt niet uit hoe vaak je het vraagt. Zelfs Aukje van onze dierenarts Tiel Drumpt heeft voor ons rondgebeld en gevraagd, zelfs zij kreeg niet meer info dan dat ! Overal luidt de boodschap : Je moet eerst maar op consult komen.. ondertussen mogen ze allemaal eigen tarieven aanhouden, moeten we dan 5 consulten gaan betalen voordat we eindelijk mogen weten welke kliniek wél orale chemo of kortere infuzen aanbiedt?!

Uiteindelijk heb ik afgelopen dinsdag voor de derde keer gebeld naar de kliniek waar we toch maar een consult hadden gepland (want wat moet je anders) en gezegd, "luister ik wil n�� weten of je ook andere manieren hebt om dit te doen, anders komen we überhaupt niet."

Uiteindelijk kwam er met veel moeite uit dat orale chemo inderdaad bestaat (niemand heeft ons dit verteld, puur kennis die we hebben door de supportgroep Tripawds) maar dat ze er gewoon niet genoeg over weten en dat ze het alleen doen als we extra veel bloedonderzoeken laten doen. Dus, als we niet voet bij stuk hadden gehouden was jullie plan om óf alsnog het infuus door onze strot te douwen, óf gewoon de kosten van het consult op te strijken en ons voor niks te laten komen. We zijn namelijk heel duidelijk geweest over de infuzenaanpak en Astor. We hebben nou eenmaal geen lieve dommige huis-tuin-en-keuken labrador die dat toelaat. Je hebt zijn hele patiëntendossier gekregen en alle informatie over Tor die je ooit nodig zou kunnen hebben.

En dit alles terwijl je weet dat we in zak en as zitten omdat onze beste vriend verdomme veel te jong dood gaat en we niks kunnen doen tenzij we hem door 4 maanden hel willen trekken, terwijl de kans zeer aanwezig is dat het zijn laatste 4 maanden zijn, want ook die gouden infuzen geven maar 50/50 kans op meer tijd. Schaam je.

Okee, dus toch uren doorgezaagd. Oh, well. Het moest even gezegd worden. Vanaf nu zal ik me weer gedragen.

[techvandaag]

OM eist drie jaar celstraf tegen verdachte van creditcardphishing

Het Openbaar Ministerie eist drie jaar celstraf tegen een 31-jarige man uit Amsterdam die aan 'omvangrijke creditcardfraude' zou hebben gedaan. Via een phishingwebsite zou hij creditcardgegevens en daarmee 80.000 euro van slachtoffers gestolen hebben. http://dlvr.it/TCPV6f

[gekruidengeroerd]

‘Anneke Jam’ en even Stet in.

Iedereen weet wat er bedoeld wordt als iemand aan tafel twee vraagt. ‘Kan iemand even de “Anneke Jam” doorgeven?’ De inhoud van de grote pot rode bessenjam mindert snel.

De wind beweegt met ons mee en wij op onze beurt bewegen mee met de wind. Als een lichte bries alleen vroeg in de ochtend en op het eind van de middag uit haar bed wil komen volgen we haar ritme. Soms ratelt de ankerlier zelfs al voor zonsopgang op het voordek

Vieren de fok een beetje en nemen ondertussen een hap vanaf ons bordje op schoot.

Overdag vieren we lange siësta’s, gaan de stad in en bestellen koffie met Duitse taart.

Zwemmen rondjes om de boot en plukken onrijpe pruimen voor limonadesiroop. De 10.000 stappen op onze stappenteller halen we met gemak.

In het stadje Usedom proberen we net als 20 jaar geleden een nylon keukenschort te kopen. Zo ééntje die je als een vest met knopen aantrekt. Achter het fornuis is dit schort niet aan te raden, want voor je het weet sta je in vuur en vlam. Maar bij het dek schrobben kan het prima.

Vijf minuten voor sluitingstijd koop ik nog snel een paar kilo tomaten bij de groenteboer. ‘Aus eigene Garten’, zegt de verkoopster.

De nieuwe fiets app is even wennen. Zonder creditcard kan er tegenwoordig geen fiets meer gehuurd worden. Na een half uur lukt het me om twee fietsen te bevrijden van hun slot. We hebben nog 3 uur de tijd voor een fietstochtje. Zes uur staat vanavond als vertrekmoment gepland.

Fietsen richting de brug, steken het water over, hebben de wind in onze rug en er is niets aan de hand. Met een elektrische fiets zouden we zeker niet sneller gaan.

Dan ineens versnelt iemand de tijd en zijn de wijzers van de klok vooruit gezet. Het is onzeker of het pontje waar we mee over willen steken wel vaart. Gaan we 35 km terug tegen de wind in, of 15 km wind mee naar het pond? Besluiteloos, fietsen we een paar kilometer terug draaien dan weer om en bellen dan de patatzaak naast de pond, waar je een kaartje moet kopen om te checken tot hoe laat de pond nog vaart. 17.00 uur steekt de pond voor de laatste keer over vandaag. We hebben nog 35 minuten en moeten nog 15 km.

Met mijn rechterhand druk ik mijn bovenbeen naar beneden om wat extra druk op de trapper te uit te kunnen oefenen. Dit gevoel ken ik ergens van en talloze fietstochten van Uithuizermeeden naar de middelbare school in Warffum komen naar boven. Voor mijn gevoel altijd tegenwind.

Speeksel loopt uit mijn mondhoeken en mijn lippen zijn kurkdroog. Het zure appeltje wat ik onderweg plukte helpt maar een klein beetje.

Zeg tegen Hans dat hij maar vooruit moet fietsen om de pond tegen te houden. Bij hem is de fut er echter ook wel uit. Samen zwoegen we voort. Fietsen nog een keer verkeerd. Nog vijf minuten en twee kilometer te gaan.

Op onze laatste druppels diesel rijden we een gehuchtje binnen waar de patat #kar net haar luiken laat zakken. Fiets maar door gebaart de eigenaresse, koop maar een kaartje op de pond. Nog 40 meter. De schipper ziet ons aankomen en wacht. Zet mijn fiets op de stander, val op een bank neer en kan geen pap meer zeggen.

De prijs voor de pond 25 euro voor ons samen voor 10 minuten maakt me ook niet meer uit. Zo blij dat we deze overtocht gehaald te hebben. Bellen naar de Najade dat we te laat zijn maar dat de schade meevalt.

Aan de overkant bestellen we twee ‘Radlers Citroen’, klokken die achterover en stappen snel weer op voor de laatste 7 km terug naar Usedom

Echt heel relaxed in drie uur tijd meer dan 60 km gefietst zonder pauze. Nu alleen nog maar even eten koken voor de groep.

In Nederland zou het niet kunnen, even per ongeluk bij een Sail langs komen waaien. In Stettin kan dit echter wel. Zonder dat we het wisten wacht na 24 zeearenden, 2 ijsvogels en ontelbare aalscholvers op wit gescheten bomen, Sail Stettin op ons.

Meerdere drie en viermasters liggen afgemeerd langs de wal. Voor de nacht mogen we blijven liggen, maar de volgende ochtend om acht uur moet de Najade vertrokken zijn. Voor de zekerheid komt de organisatie ook om vijf uur in de ochtend nog even langs om er echt zeker van te zijn, dat we de gemaakte afspraak niet vergeten. Al vroeg varen een rondje langs de schepen. Vanaf ons achterdek zien we dat er op andere achterdekken briefings worden gegeven aan de bemanning. Daarna zoeken we helemaal achterin Stettin een plekje voor de kant. Een braakliggend terrein, niemand weet van wie het is. Op deze plek zou ik echter met gemak een kruidenwandeling kunnen geven.

Terwijl we denken op het eind van de wereld te zijn beland, zien we na het oversteken van het veldje, ineens de tram, lijn 11 staan. Voor 2 slotties per persoon kunnen we een kwartiertje later in het centrum uitstappen om even de Stet in te gaan. Dit grapje heb ik vandaag nog maar drie keer gemaakt vandaag. Als de doorsnee passagiers van de tram, symbool staan voor de doorsnee bevolking van Stettin, dan gaat het niet goed met Polen, tandeloze monden, ingevallen wangen, afgetrapte pantoffels, drank neuzen en trieste blikken zitten om ons heen

We halen glep bij de sklep, en leren dat de bakker, als het personeel gewisseld wordt, de winkeldeur tijdelijk op slot doet. De kas wordt opgemaakt en het nieuwe team start met een lege kas.

Bij de slager staan de kasten vol potten ingemaakte augurken, bietjes en paddenstoelen. Achter de kassa bij de supermarkt staan flessen met 98% alcohol.

Betalen kan alleen maar cash en in slotties natuurlijk. De euro is hier ver te zoeken

Met dezelfde tramconducteur als op de heenreis, hij zwaait als hij ons ziet, rijden we terug. Zo’n herhaalde ontmoeting geeft onmiddellijk het gevoel iedereen hier in de stad te kennen en laat je thuis voelen

Naast een gezonken vracht schip meren we af in een piepklein Pools haventje. Verschillende wilgen zijn de nieuwe lading en vullen de ruimten tussen de spanten in. Wel veel goedkoper dan het aanleggen van een nieuwe steiger en de bolders zitten er al gratis op. Waterlelies omlijsten deze bijzondere afmeerplek.

Vijf Polen, allemaal met een fles bier in de hand, komen informeren naar onze buitengewone meet apparatuur. Dit moet wel een technisch hoogstandje zijn, want hoe weten we anders in vredesnaam waar we kunnen varen met zo’n groot schip in deze ondiepe wateren. Als Derk vervolgens met onze peilstok naar voren komt duurt het even voordat ze van hun verbazing zijn bekomen. Havenbewoners noemen ze zichzelf, ze zijn van hier, en wonen in de haven.

Zwaluwen zitten als muzieknoten op de elektriciteits- draden. In de glep verbazen we ons over de afmetingen van de tomaten en de kolen. Tussen de groenten in staat een grote emmer met ingemaakte augurken. Venkelbloemen versieren de bovenkant.

Rügen ronden we voor de helft, via Swinoesie steken we over naar Sassnitz. Zeilen langs de Königsstuhl, laten de zon de krijtrotsen beschijnen en draaien weer om.

De Razende Roland tuft en toetert door de heuvels en door de bossen van Rügen

Als ik veel te hart een gravel pad naar beneden raas hoor ik haar in de verte Oeoeoeoeoe…

Het silhouet van Stralsund met haar vele kerken en hoge pakhuizen is al weer zichtbaar aan de horizon. Bijna terug bij af en de pot met Anneke Jam is leeg.

Van 6 tot 13 september kun je nog opstappen voor een avontuurlijk zwerftocht over de Nederlandse en Duitse Wadden naar Rottumeroog en naar de Duitse Waddeneilanden. We hebben nog 6 kooien beschikbaar. We starten en eindigen in Lauwersoog.

[fransopdefiets]

29-8 Gränna

De afgelopen dagen waren hartstikke leuk en gezellig en ik had maar één wens, twee dagen niet op een fiets zitten en die werd vervuld. Dinsdagochtend bezochten we een van de kringloopwinkels, die hebben een inpandige cafetaria en Anton en Gunnel hebben er een vast dinsdagochtend koffieclubje. Ik kocht er een dvd met Burn after reading van de Coen brothers. Die ging in de doos met alle overtollige kleding en fietsgidsen, die ik voor 25 Euro naar huis gestuurd heb. Nou ja, naar de buren dan, die zetten hem wel bij mij neer.

Woensdagochtend gingen we met zijn drieën naar het centrum, koffie drinken bij Babette’s. Dat is een groot gebouw uit het eind 19e eeuw met een biologische bakkerij, een grote coffeeshop en een kerkzaal, die nu voor concerten en optredens wordt gebruikt. Het gebouw was ooit van de kerk en is gekocht door drie vrouwen, die de sociale functie van het gebouw wilden behouden. Dat lukte omdat een van de drie een dochter van een grote vastgoedeigenaar is.

‘s Middags aten we een warm lunchbuffet in een ander voormalig kerkgebouw, van de Stadsmissionen. We hebben deze dag zo ons steentje bijgedragen aan de instandhouding van sociale initiatieven.

Tussendoor bezocht ik snel het Östergotlandsmuseum, met een leuke expositie over thema’s in de schilderkunst en hoe die door de tijd heen uitgewerkt zijn. Er hing onder meer een prachtig schilderij van Hans Cranach waarop je Eva naar Adam ziet kijken, terwijl hij in de appel bijt.

Daarna namen Anton en ik de trein naar Norrköping, waar je mooie voorbeelden kunt zien van de herbestemming van fabrieksgebouwen. Het oude centrum bestond uit enorme fabriekscomplexen langs de rivier die nu deels een culturele en deels een commerciële bestemming hebben gekregen. Dat was meteen een goede gelegenheid om posters op te hangen om reclame te maken voor de platenbeurs die Anton organiseert.

Toen snel weer terug, een boterham gegeten en mee naar de repetitie van de band waarin Anton drummer is. Konden we gelijk een aantal platen multiplex mee terug nemen in de aanhanger, daar worden tafelbladen van gemaakt voor de kramen op de beurs.

Tussendoor heb ik het achterwiel weer eens gesteld, de riem begon weer wat losjes zitten. Ik moet dat zo ongeveer elke 1.000 km doen. Het valt me op dat het wiel nog steeds de neiging heeft om scheef te gaan staan, daar moeten ze van de winter in de werkplaats maar eens goed naar kijken.

Rond half negen vertrek ik, het was een beetje een rommelig maar hartelijk afscheid. Anton wilde nog een stukje meefietsen, maar Gunnel was niet lekker, dus hij bleef thuis. Het is altijd weer de vraag wanneer je elkaar weer ziet, daar gaan vaak jaren overheen. Het SMHI (Zweedse KNMI) heeft waarschuwingen afgegeven voor onweer, wolkbreuken en zware windstoten in de namiddag en avond. Het leek me dus verstandiger om een hutje te boeken op een camping op ongeveer 80 km hier vandaan. Dan ben ik daar hoe dan ook een beetje op tijd en veilig onder dak. Mocht ik overvallen worden door noodweer dan kan ik ook nog uitwijken naar het zomerhuis van Anton en Gunnel bij Ödeshög, maar ik ga er van uit dat dat niet nodig is.

Het fietsen gaat super in de ochtend, er staat weinig wind, het is lekker weer en de wegen zijn vlak. Om elf uur doe ik boodschappen en drink ik cappuccino in Mjölby. Om twaalf uur heb ik een tweede koffiestop met broodje in de Centralkonditori van Väderstad.

Ik merk dat ik weer in de bewoonde wereld fiets, want in Ödeshög is er ook nog een Konditori. Zo rond half vier arriveer ik op de camping, het broeierig en benauwd, ik ben benieuwd hoe laat het onweer komt.

Gefietste afstand: 84 km

Gefietste tijd: 5,5 uur

[bestetruiwinkel]

Failliet verklaard

FC Girondins de Bordeaux, een 143 jaar oude club, heeft aangekondigd dat het faillissement heeft aangevraagd bij de rechtbank. Nadat de rechtbank het relevante proces heeft geopend, verliest de club zijn status als profclub. Zidane, de favoriet om vanavond de Olympische fakkel aan te steken, was ooit een speler die een Bordeaux goedkope voetbalshirts droeg.

Het faillissement van Bordeaux markeert het einde van een tijdperk voor Bordeaux. Ze wachtten niet eens op een hoorzitting bij de rechtbank van koophandel voordat ze besloten hun status als profclub op te geven, wat erg triest klinkt. Bordeaux heeft zes keer het Franse Ligue 1-kampioenschap gewonnen en drie keer de Franse beker.

Dit betekent ook dat alle spelers, waaronder meer dan 70 jeugdopleidingsstudenten, hun toekomst in voetbalshirt Bordeaux hebben beëindigd en free agents zijn geworden. Tegelijkertijd kondigde de club ook de sluiting van de jeugdopleidingsacademie aan. Naar verluidt kan Bordeaux de lonen niet betalen en moet het aanzienlijk bezuinigen. Momenteel lijdt de club een nettoverlies van ruim 40 miljoen euro.

[peterpijls1965]

Crapulaire klootzak

In overleg met mijn huisarts stopte ik drie jaar geleden met mijn laatste psychiatrische pil, een antipsychoticum dat ik dertien jaar lang in een soms zware dosis slikte.

De jaren daarna, vooral de eerste maanden na de afbouw, hoorde ik soms tien verschillende stemmen in mijn hoofd. Nooit hadden ze het typische randpsychotische karakter dat ik decennia linkte aan de stemmen die ik hoorde: angst, achterdocht en wanen.

De stemmen die ik door de afkick van Olanzapine (Zyprexa) wel hoorde werden nooit echt bedreigend. Ik werd er niet bang van. Inmiddels is er nog één innerlijke stem over, die van mezelf. De stem klinkt galmend en hard als ik veel beweeg.

De stem (in telepathie geloof ik niet wegens gebrek aan bewijs) scheldt me achtereenvolgens uit voor 'crapulaire klootzak', 'homofiele pedo' en 'emmer drek'.

Soms vraag ik me af of de stem gelijk heeft. Meestal ben ik het niet eens met de scheldpartijen in mijn brein. Tijdens dertien jaar Venray ben ik nooit bekeurd. Mijn leven lang heb ik niet gevochten. Sinds mijn amputaties fantaseer ik er zelfs niet meer over.

Wel betaal ik verbale of andere vormen van agressie met gelijke munt terug. Meestal alleen in gedachten. Ik kan erg goed schelden en vloeken in het Roermondse dialect. Daarbij heb ik een advocaat, bewindvoerders (vrijwillig) en gemeentelijke case managers.

Klagen doe ik niet. Mijn vakantiegeld verbraste ik op terrassen en in restaurants, bij de H&M en het Kruitvat (zonnebril, 9 euro). Voor het eerst in tien jaar at ik Grieks, in een zijstraatje van de Schoolstraat. Het glas Retsina was adembenemend, na een decennium onthouding. Verder ben ik van de aangeklede voorgerechten. Ik had de tijd van mijn leven. Alleen geef ik dan teveel fooi, maar tot protest leidde het niet.

Over drie maanden is denk ik dat ook de stem die mij een crapulaire klootzak vindt tot zwijgen is gebracht. De afkick van Olanzapine - alleen van ziekelijk alcoholgebruik afkomen duurde langer - beschouw ik dan als afgerond. Het VieCuri in Venray verwees voor een stoppen met roken-traject naar mijn huisarts. Morgen ga ik een afspraak maken.

[reneleijen]

Duitsland: Politie verkoopt voor miljarden aan bitcoins na schikking met crimineel

Toen het Bundeskriminalamt begin 2024 een deal sloot met een crimineel, kreeg ze ook vijftigduizend bitcoins. Die bitcoins zijn inmiddels drie miljard euro waard. De zaak draait om een man die een illegale streamingdienst beheerde. Op Movie2k.to konden Duitsers zich in 2012 en 2013 abonneren, met cryptovaluta. De exploitant was jarenlang onvindbaar maar werd mei 2023 opgepakt. Kort daarna gaf hij…