demonnapologist

[dutchjan]

August 16, 2023

[zoueriemandzijnopmars]

Ik snap gewoon niet helemaal waarom iedereen tegenwoordig perse op zaterdag wil korfballen, in plaats van zondag, wat een ramp is voor de planning omdat er maar zoveel ruimte is, dus vooral in de zaal speelt men dan om 8 uur ‘s avonds eens een wedstrijd in plaats van een normale middag tijd, maar dat zal wel aan mij liggen

[timelord-dolfijn]

Zit in de trein en vroeg de conducteur om een pleister (want veel te grote koffer en heb m’n vinger ermee bezeerd) en kreeg een saaie normale pleister. @nederlandsespoorwegen waarom geen pleisters met leuke treintjes erop, gemiste kans

[genniviva]

Het kabinet is gevallen, dus er komen (hopelijk binnenkort) weer verkiezingen! Ik raad iedereen aan om als je er de tijd voor heb eens te kijken of je kan helpen met stemmen tellen in je dorp. Ik heb dat tijdens de laatste waterschaps- en provinciale verkiezingen gedaan, en niet alleen betaald het lekker, het is ook nog eens gezellig :)

[air-rising]

New ellie and daan articles 🥹 can you post it please

Google translated as per usual.

-

’Ik ga waar zij gaat’

Liefde tussen Daniëlle van de Donk en Australië-ster Ellie Carpenter overstijgt alles

'I go where she goes'

Love between Daniëlle van de Donk and Australia star Ellie Carpenter transcends everything

Daniëlle van de Donk (r.) straalt op de foto met haar geliefde Ellie Carpenter. De twee kunnen elkaar zomaar tegenkomen als opponenten op het WK.

Daniëlle van de Donk (r.) shines in the photo with her beloved Ellie Carpenter. The two can just meet as opponents at the World Cup.

-

Het was een geweldige shock voor Australië, donderdagavond in Brisbane. Waar niemand rekening mee had gehouden, geschiedde. De Matildas, outsider op het eigen WK, werden in Queensland pootje gelicht door Nigeria (2-3), waardoor plaatsing voor de knock-outfase een zware kluif gaat worden. Daniëlle van de Donk voelde een paar duizend kilometer verderop in Wellington met haar vriendin mee.

Natuurlijk had Van de Donk na de Australische nederlaag een vreugdesprongetje kunnen maken. Tenslotte: de Aussies zijn net als Nederland een kanshebber voor de wereldtitel. Maar zo zit Van de Donk niet in elkaar.

It was a great shock for Australia, Thursday night in Brisbane. What no one had taken into account happened. The Matildas, outsider at their own World Cup, were lifted in Queensland by Nigeria (2-3), making placement for the knockout phase a tough hit. Daniëlle van de Donk felt with her friend a few thousand kilometers away in Wellington.

Of course Van de Donk could have made a leap of joy after the Australian defeat. Finally: the Aussies, like the Netherlands, are a contender for the world title. But that's not how Van de Donk works.

De liefde voor haar Ellie overstijgt het WK. „Ik hoop dat mijn vriendin ver komt”, zegt de verliefde Oranje Leeuwin na terugkomst uit Wellington, waar Oranje en de Verenigde Staten een waar spektakelstuk hadden opgevoerd. „Natuurlijk wil ik dat. Ellie heeft er keihard voor getraind. Zij is net terug van een kruisbandblessure.”

The love for her Ellie transcends the World Cup. 'I hope my girlfriend gets far,' says the Orange Lioness in love after returning from Wellington, where Orange and the United States had staged a true spectacle. “Of course I want that. Ellie trained hard for it. She has just returned from a cruciate ligament injury.”

Ellie Carpenter is mateloos populair in haar geboorteland. Op vijftienjarige leeftijd maakte de rechtsback haar debuut voor het nationale elftal, een jaar later was ze de jongste deelnemer aan het olympisch voetbaltoernooi. De vonk tussen Carpenter en Van de Donk sloeg over in Frankrijk, waar ze samen uitkomen voor Olympique Lyonnais.

Ellie Carpenter is immensely popular in her native country. At the age of fifteen, the right back made her debut for the national team, a year later she was the youngest participant in the Olympic football tournament. The spark between Carpenter and Van de Donk spread in France, where they play together for Olympique Lyonnais.

In de armen sluiten | Closing in the arms

Ze konden elkaar een paar weken terug in Sydney nog even kort in de armen sluiten, vertelt Van de Donk, die in de uren na het duel met de VS een ware hit was op social media vanwege de zwarte badmuts die ze de laatste paar minuten van het duel moest dragen.

They were able to embrace each other briefly a few weeks ago in Sydney, says Van de Donk, who was a real hit on social media in the hours after the duel with the US because of the black swimming cap she had to wear for the last few minutes of the duel.

Voor aankomst in Nieuw-Zeeland verbleef Oranje negen dagen in Sydney. „Daar hebben we elkaar nog een uurtje kunnen zien”, zegt Van de Donk. Carpenter was op doorreis naar Brisbane, waar de Australische selectie haar tenten heeft opgeslagen. „Ik moest allemaal spullen voor haar meenemen, proteïnes en zo. Het kwam toevallig zo uit dat we elkaar konden treffen. Hoe kort ook, ik was hartstikke blij om haar te zien.”

Before arriving in New Zealand, Orange stayed in Sydney for nine days. 'We were able to see each other there for another hour,' says Van de Donk. Carpenter was passing through to Brisbane, where the Australian selection pitched its tents. “I had to bring all kinds of stuff for her, proteins and stuff. It just so happened that we could meet. No matter how short, I was very happy to see her.”

Staan vol achter ploeg | Are full behind squad

Het is dat Van de Donk zelf actief is op het WK, anders had ze alle duels van haar geliefde op de tribunes gezeten. „Ik vind dat ze ook een heel leuk team hebben. De mensen in Australië staan als home country vol achter de ploeg, de stadions zitten vol en breken records. Daar moet ik ook achter staan. Maar dat had ik vorig jaar op het EK ook bij Engeland. Die zijn ook op de juiste manier aan de weg aan het timmeren. Nou, dan heb je mijn support al. Want ik wil het vrouwenvoetbal ook alleen maar verder helpen”, meent Van de Donk, die na haar loopbaan het trainersvak in wil. „Sommige trainingspapiertjes heb ik al.”

It is that Van de Donk herself is active at the World Cup, otherwise she would have sat all the duels of her lover in the stands. “I think they also have a very nice team. The people in Australia are full behind the team as a home country, the stadiums are full and break records. I have to stand behind that too. But I also had that at the European Championships last year in England. They are also working on the right way. Well, then you already have my support. Because I only want to help women's football further,” says Van de Donk, who wants to enter the coaching profession after her career. 'Some training papers I already have.'

Daniëlle van de Donk in haar outfit van het Nederlands elftal. Dinsdag wacht de groepswedstrijd tegen Vietnam.

Daniëlle van de Donk in her outfit of the Dutch national team. The group game against Vietnam awaits on Tuesday.

Afgelopen zomer bezocht Van de Donk voor de eerste keer het land van haar vriendin. „Dat was na het EK, uiteraard met zijn tweetjes. Ik had een hele goede reisgids aan haar en heb hele mooie dingen gezien. Zelf komt Ellie uit het binnenland van New South Wales, op vijf uur rijden van Sydney. Ze woonde er op een boerderij en weet zelfs hoe je slangen moet killen. Verder was er daar helemaal niks te doen. Gelukkig wonen haar ouders nu in Sydney.”

Last summer Van de Donk visited her girlfriend's country for the first time. “That was after the European Championship, of course the two of us. I had a very good travel guide with her and saw very beautiful things. Ellie herself comes from the interior of New South Wales, a five-hour drive from Sydney. She lived there on a farm and even knows how to kill snakes. There was nothing else to do there at all. Fortunately, her parents now live in Sydney.”

"’Ellie woonde op een boerderij en weet hoe ze slangen moet killen’"

"'Ellie lived on a farm and knows how to kill snakes'"

Elke dag contact | Contact every day

Natuurlijk heeft ze contact met haar vriendin. Elke dag. Ze gunnen elkaar sportief het allerbeste, weet Van de Donk: „We willen allebei dat de ander ver komt. We kunnen elkaar pas in de finale tegenkomen. Wat een finale zou dat zijn.” Niet ondenkbaar: ze zouden elkaar in het veld zomaar kunnen tegenkomen. Van de Donk, stellig: „We gaan niet voor elkaar uit de weg. Oh nee, we gaan er gewoon vol op. Honderd procent.”

Of course she has contact with her girlfriend. Every day. They wish each other the very best sportingly, Van de Donk knows: “We both want the other to go far. We can't meet until the final. What a finale that would be.” Not unthinkable: they could just meet in the field. Van de Donk, firmly: “We do not shy away from each other. Oh no, we're just going full. One hundred percent.”

En na die, vooralsnog imaginaire finale, zal het vast wel goed komen tussen de tortelduifjes, vermoedt Van de Donk, die zich wellicht ooit nog eens met haar Ellie in Australië zal gaan vestigen. „Het zou kunnen, maar niets is zeker. Het is best gek. Ik denk nu eigenlijk: ik ga waar zij gaat. Ze is een stuk jonger dan ik, dus ik denk dat zij langer blijft voetballen. Uiteindelijk zal ik dus wel mee moeten. Zo staan we er eigenlijk beiden in. Of het nou Australië wordt of Nederland, of van mijn part Italië, we zien het wel. Als we maar samen zijn.”

And after that, for the time being imaginary finale, things will probably be fine among the lovebirds, suspects Van de Donk, who may one day settle in Australia with her Ellie. “It could be, but nothing is certain. It's pretty crazy. I actually think: I'm going where she goes. She's a lot younger than me, so I think she keeps playing football longer. So in the end I will have to come along. That's how we both are in it. Whether it will be Australia or the Netherlands, or of my part Italy, we'll see. As long as we are together.”

[blinde-mama]

Hoi allemaal.

Ik ben blind en krijg een kindd. Leuk een baby natuurlijk. Maar hoe ga ik het doen met de verzorging, voeding, hoe beleef ik mijn zwangerschap? Allemaal vragen die ik ga beantwoorden doormiddel van deze wekelijkse blogs.

Voordat we beginnen wil ik wel even zeggen dat deze blogs niet gepost worden voor het trekken van aandacht, maar juist om een inkijk te geven in het leven van een blinde mamma to be. Gewoon een weekelijks stuk om te lezen met humor, mijn belevingen en verhalen over dingen die ik mee maak nu ik zwanger ben en ook alle bijbehorende controles krijg en dingen moet gaan regelen. Veel plezier met het lezen. En tot de volgende.

Zwanger, van test tot 10 weken.

In deze blogs ga ik jullie weekelijks meenemen in het moederschap. Maar niet zomaar “normaal” moederschap, nee, het moederschap als je, net als ik, volledig blind bent. Welke dingen zijn vanzelfsprekend en welke niet? Richt je de babykamer anders in? Waar loop je tegen aan bij het zwanger zijn en krijgen van een baby? Hoe lees je je zwangerschapstest af als je deze niet kunt zien? Hoe beleef je je echo’s? Leuk, al die vragen maar er komkt zoveel meer bij kijken, Maar naast al die vragen neem ik jullie ook mee bij de leuke, grappige, frustrerende of juist onverwachte meevallers.

De test.

Tja, je bent al een paar dagen over tijd, en dan? De wel bekende zwangerschaps test. Een test met streepjes kan je als visueel beperkt persoon “moeilijk” of niet aflezen, natuurlijk had ik ook gewoon kunnen wachten tot man lief thuis was van zijn werk, maar geduld is nooit mijn sterkste kant geweest, en wat moet je anders op een zaterdagochtend? Goed, die test dus, maar uhm, hoe ga je de test uitvoeren, want ja, leuk zoon test maar er komt wel wat preciessie werk bij kijken als je snapt wat ik bedoel. De oplossing? Gewoon, een papieren bekertje. Even het bekertje vol maken met benodigd test materiaal, wat ook nog best wel een uitdaging is, kan ik je zeggen, test erin, wachten, en dan? Dan moet de test worden afgelezen. Nou, daar gaat ie dan. Met de telefoon en behulp van AI een foto maken van de test. “Op de foto zie je een aanrecht, zeeppompje en een koffiemachine.” Leuk dat je dat allemaal ziet, maar ik wil de test in beeld, niet mijn aanrecht. Nog maar eens proberen. Enn ja hoor, “de test laat een zwangerschapstest zien met het woord zwanger in beeld.” Wat? Toch nog maar een keer proberen. “De test laat een zwangerschapstest zien met het woord zwanger op het display”. hoera! Hij is dus echt positief. We krijgen er dus een baby bij, super leuk, maar wat nu?

4 weken zwanger. De eerste aan wie ik het verrtelde, afgezien van mijn partner, was mijn moeder. Toch wel lichtelijk in paniek, want hoe gaat ze reageren? Hoe ga ik het zelf trekken? Anyway, moeders was super blij, net als man lief, gelukkig. Ik zelff moest echt wel even twee tellen na gaan denken. Maar uiteindelijk wilde we dit natuurlijk super graag, en ook ik was na eerst even te moeten wennen aan het idee, echt onwijs happy met de komst van de mini.

Gelukkig had ik al voor mijn zwangerschap wat dingen op een rijtje kunnen zetten. Welke instanties ga ik inschakelen bij hulp en training met betrekking op baby kind zorg? Gelukkig kon ik hier snel mee beginnen en was die zorg al itsjes minder.

7 weken zwanger.

En dan, de aller eerste echo. Hoe dubbel is dit? Nou, ik kan je vertellen dat het heel dubbel, maar zo mooi is, ondanks dat je het zelf niet ziet. Gelukkig heb ik een onnwijs lieve, meedenkende en bovenal, geduldige en begripvolle verloskundige prraktijk gevonden die echt de tijd neemt en alles tot in detail beschrijft en uitlegt, net als mijn partner natuurlijk. Maar ik dwaal af. die eerste echo dus, wat een mooi moment. Je hoort nog geen hartje, maar toch krijg jede bevesteging dat het goed is, dat het hartje klopt, en dat je echt ja, echt zwanger bent van een klein wondertje.

Toen kwam het moment. Hoe en waneer gaan we het aan de rest van de familie vertellen? We wisten hoe en waneer, maar dan komt het grote moment. De spanning nam toe, en eindelijk was het hoge woord eruit. Ik ben zwanger. Voor het eerst zei ik het hard op waar mijn hele familie bij was. Een raar maar mooi moment. Gelukkig heb ik een onwijs lieve, zorgzame familie die me soms letterlijk, overal doorheen sleept. Toppers zijn het.

10 weke zwanger.

De intake bij de verloskundige. We kregen een vragenlijst die ik moest invullen met mijn partner, maar helaas, een ontoegankelijke website voor mensen met een visuele beperking. No worries, de vragenlijst werd ingevuld en ik ging opzoek naar een manier om ontoegankelijke informatie voor mij toch toegankelijk te maken. Helaas, zonder succes. Ook de kraamzorg moest natuurlijk geregeld worden maar, helaas. Ook die website was niet goed toegankelijk voor een blind persoon. Maar gelukkig waren ze er weer. De verloskundigen, die samen met ons meteen de kraamzorg regelden. Helden zijn het.

Hebben jullie nog vragen?

Toen kwam de vraag of er nog vragen waren. Tja, die waren er zeeker. Toen ik aangaf dat ik de periode tussen de eerste echo en de twede best wel lang vond en ik me zorgen maakte bood de verloskundige aan om een snelle echo te maken en ook, bij hoge uitzondering het hartje te laten horen. Oh my god, wat een moment. Zo mooi. En ja hoor, daar kwamen ze dan. De tranen. Zeker omdat ik natuurlijk geen fotos echt kan bekijken was dit super speciaal en bijzonder. Als je volledig blind ben en je dus niet meteen van je kindje kan genieten op een echo is het luisterenn van de hartslag the next best thing.

Tien weken dus, zo ver ben ik nu. Wat be ik nu al trots. Op mijn nee, ons kindje. Op mijn partner die me zo goed steund en super lief is. Op m’n familie die mee enken in oplossingen, die aan komen met twede hands baby spullen, die aanbieden om mee te gaan naar echo’s, ik ben blij met ze. Volgendeweek zijn we er weer. Tot dan.

[zondermens]

May I only speak in Poetry

Het is een zonde. Zo jong en zo alleen. Bloemen en onkruid groeiend in haar hersenpaden met geen flauw benul hoe ze haar weg erdoor ging banen. Op automatische piloot reed ze. Niemand die haar koers bijsturen kon. Niemand waarvan ze de wegaanwijzingen geloofde. Smachtend naar een sterke hand die haar bij haar nekvel zou nemen, haar zou kneden tot iets concreet, iets duidelijk, een persoon, iets dat bestaan kon.

De paradox van haar leven was dat ze vrij wilde zijn maar in iemands handpalm wilde rusten, om nooit boven de randen van haar koninkrijk uit te hoeven kijken.

Wat als ze nooit de zachte lakens van zich had afgeslagen? Was het beter geweest als ze was gebleven waar ze was, als ze nooit die hongerige steken in haar buik had gevolgd?

"Ga!"

Ontdek waar je vandaan komt. Ontdek waar je naartoe kan. Keer het existentiële probleem tot in zijn kern binnestenbuiten en weet uiteindelijk wie je bent. Weet alles. Vind uw grond. Begin er als een gek in te graven. Duw tegen uw plafond tot het dak van uw hoofd niet meer verder kan. Begin er gewoon aan. Bevraag alles. Sla uw spiegelbeeld kapot.

De tegenstrijd van verlangen naar controle en vrijheid in de vorm van kennis.

Ze was een ram; mensen moesten wijken voor haar. Ze liep, rende door tuinen, knakte stelen kapot onder haar voeten, scheurde bladeren van struiken. Ze spuugde op het trottoir van haar ziel. Ze was kwaad dat ze ooit geboren was geweest. Dat dit haar was aangedaan. Dat dit alles moest bestaan.

Bestaan was een helse betovering van de geest. We zijn onder hypnose. Leven als zombies. Gekweld en bedeesd. We willen vrij zijn, maar de wijn houdt ons in bedwang. De ketens van begeerte: het engelengezang. De zachte muziek die klinkt in onze buiken als we weer met schuldgevoel toegeven aan de sirenes van het buffet dat ons wordt voorgeschoteld. De tuin van Eden. Het mag. Maar neem er de gevolgen wel bij. Wees verantwoordelijk voor het zijn van vrij.

We willen graag geloven dat verlichting inhoudt dat ge niet langer belast zijt met de verantwoordelijkheid voor uw problemen. We willen graag geloven dat alles makkelijk wordt als de ketens zijn afgeslagen. Is dit echt zo? Of rennen we gewoon weg in de mist van apathie en cynisch bespot?

Stel alles in vraag tot ge uw eigen staart achtervolgt en de hondsdolheid toeslaat, tot uw gevoel van eigenheid is weggerot.

"Er moet een balans zijn."

Een fluisterende windgolf doet haar tot stilstand komen. De gedachtentrein houdt halt. De zinnen in kale tunnels onder het station lachen in uitroeptekens.

"Wees eens stil."

Stations zijn in beweging en ik ben mee op reis. Drukte. Een afstandelijke verbondenheid. Hier ben ik thuis. Ik laat de mensenmassa over mij heenkomen.

Kijkt niemand dan echt? De boodschap wordt uitgeademd in elke mogelijke vorm van symboliek. Ben ik gek? Of kent gij de weg gewoon niet? Ik vraag het aan arrogante voorbijgangers, die mij met hun tas in de ene hand en hun telefoon in de andere, verstrooid aankijken. Alsof ik verdwaald ben. Alsof ik geld nodig heb. Ik ben niet verdwaald, denk ik.

We kunnen het niet weten. Het schrille contrast der perspectief zal nooit echt naast elkaar gelegd kunnen worden. We zijn gewoon: gij daar en ik hier.

De dualiteit, ons plezier. De dans. Het vertier. Ik neem er vrede mee. Vanaf nu, elke dag opnieuw.

Ik loop kalm naar de gele deur, in een zijsteeg van de tunnel en vind daar mijn tuin van Eden terug. Grasgroene velden met lelieblanke bloemenkelken verwelkomen mij alsof ik nooit weg ben geweest.

Geen geren en gevlucht meer. De cirkel is rond. Ik ben terug in mijn zachte handpalm, het beginpunt, mijn grond.

Ik doe het licht uit, trek de lakens over mij heen. Terug bij af. Helemaal opnieuw.

En toch kan ik niet meer terug.

[echteliefde]

Home ♥ Échte liefde sinds 2009.

Het was een gewone avond in Tilburg, de lucht rook naar regen en avontuur. Ik had nooit echt stilgestaan bij de kracht van graffiti. Het leek altijd iets voor de rebellen onder ons die hun sporen nalieten op de muren van de stad zonder dat het écht iets zou betekenen. Tot ik Atilla ontmoette. Atilla was anders. Hij zag in graffiti geen rebellie, maar een kunstvorm, een manier om verhalen te vertellen, om gevoelens te uiten. Op een avond vroeg hij mij mee. “We gaan op pad,” zei hij, en ik ging mee zonder te weten wat me te wachten stond.

Die avond was de stad van ons. Atilla spoot zijn tag en trow up’s in vloeiende vormen terwijl ik op de uitkijk stond. De adrenaline van de nacht voelde als een gevoel waar ik wel aan kon wennen. Op een gegeven moment draaide Atilla zich naar me om met een glimlach. Hij stak een spuitbus in mijn hand en zei: “Nu is het jouw beurt. Creëer iets dat bij jou past, iets wat je blijft doen en wat jou omschrijft.”

Ik stond daar, stil, met de bus in mijn hand, niet wetend wat ik moest doen. Wat zou mij omschrijven? Wat zou ik keer op keer kunnen spuiten zonder dat het betekenis verloor? Toen kwam het woord: échte. Het voelde alsof alles op dat moment samenkwam. Ik wilde het écht doen. Niet half, niet even, maar écht. En dus spoot ik het woord op de muur, in dikke, duidelijke letters. “Echte.”

Toen was het verhaal nog niet compleet. We spraken die nacht veel, vooral over onze persoonlijke ervaringen, over liefde en falen, over Valentijnsdag, die voor ons beiden nooit echt goed was verlopen. Terwijl we anekdotes uitwisselden over slechte Valentijnsdates, kreeg het woord een nieuwe lading. Ik deelde mijn gedachte: “Wat als ik liefde eraan toevoeg?” stelde ik aan Atilla voor. En zo werd het: échte liefde.

Eerst spoot ik de woorden afzonderlijk, als twee losse delen. Maar al snel ontdekten ik dat het makkelijker was om ze aan elkaar te schrijven, sneller, vloeiender. De woorden smolten, en met het geluid van de spuitbus die door de nacht klonk als een geheel, het voelde alsof het één geheel werd.

Toen begon het echte spelen met vormen. Een hartje kwam erbij, dat werd omlijst met een aureool, een symbool van puurheid en iets hemels. Het uitroepteken werd creatief om het hartje gebogen, een krachtig statement. En onder het woord échte maakte ik een pijl in een boog, die richting het hart wees, waardoor het een glimlach kreeg alsof het symbool zelf blij was met zijn eigen bestaan.

Dit was niet zomaar een tag. Het werd iets groters, iets wat mensen raakte, iets dat zich verspreidde door de straten van Tilburg. Het échte liefde teken stond niet langer alleen voor een naam. Het groeide uit tot het Tilburgs Peace teken, een symbool dat verhalen vertelde, over liefde, over imperfectie, en over wat het betekent om écht te zijn.

Nu kijk ik ernaar en denk ik na. Waar vind jij échte liefde? Of misschien, wat betekent échte liefde voor jou?

[bl0ss0sm]

Tweede Kans (Deel 3)

Original comic artist: Tulipsempai -> English version! Vorige deel - Volgende deel

"...Ik kan het niet geloven..." "Ik ben dood."

"Ik hoorde Chosen een beetje kalmeren terwijl ik wegliep" "Ik zag hem mijn lichaam meenemen. Ik vraag me af of hij het wil begraven ofzo."

"Ik snap het niet..."

"Chosen zag er zo FUCKING VERDRIETIG uit!!" "Ik heb hem nooit zo zien doen!" "Dit is niet de reactie die ik van hem verwacht had."

"Hij was degene die het allemaal startte!" "Het was duidelijk dat hij me dood wilde!" "Ik DaChT nIeT dAt HeT zO vEr ZoU gAaN" "Je werkte samen met die stick moordenaar en nu HUIL JE OVER MIJ DOOD!??"

"..."

"Betekent..." "Betekent dat dat hij mij nog steeds als en vriend zag?"

"Als dat het geval zou zijn. zo waarom verraadde hij mij nadat ik heb mijn plan met de virabots liet zien?" "Waren we het niet eens over dat we de wereld wouden overnemen?" "Als hij het er niet mee eens was waarom zei hij dan niets in plaats van mij slaan?" "Verdomme Chosen!" "Praat de volgende keer!"

"...Maar ik denk dat er geen volgende keer is hè." "Chosen... kan me niet langer horen." "..." "Het is alsof ik er niet meer ben voor hem."

"Ik heb mijn krachten niet eens meer." "Ik moest hier naartoe lopen." "Man, een geest zijn is stom."

"...Snif..." "Nee..."

"NEE!" "Snif!" "IK GA NIET HUILEN!!" "IK MOET een oplossing vinden voor dit!"

"Nou, is dat niet zielig." "H-Huh??"

"Hoi :)" "Je zit op mijn plek." "WAT DE FUCK????"

[spinvisfan]

een column van een recente opdracht voor school. zelf niet uiterst tevreden over, maar deze column is dan ook in een uur gemaakt terwijl ik ziek was en voor motivatie en adrenalinestimulatie Mao Zedong's propagandalied herhalend op de achtergrond had aangezet.

Dick schuift, Dick Schoof

Kabinet-Schoof is tot nu toe iets meer dan 100 dagen bezig, alleen is de vraag hoe lang de ministers, staatssecretarissen en Tweede Kamerleden het nog vol gaan en kunnen houden. Het is een complete ramp in Den Haag; Niemand in de Tweede Kamer is tevreden met de nieuwe minister-premier, het gaat al wekenlang flink tekeer op Twitter en ook in de kamer zelf hangt een diep verdeelde, ongezellige sfeer.

De ster van het nieuwe kabinet, de partijloze Dick Schoof, heeft het afgelopen weken niet makkelijk gehad. Al in de eerste week – tijdens het eerste, belangrijke debat - werd hij van alle kanten aangevallen door onder andere Frans Timmermans, Dilan Yeşilgöz, Pieter Omtzigt en Geert Wilders, die geeneens in de oppositie zitten. Naast dat hij gelijk een harde ontgroening moest doorstaan voor zijn nieuwe titel en dat vrijwel zijn hele kabinet ongelukkig is met deze dieptrieste omstandigheden, spreekt hij de mensen buiten het kabinet ook niet echt aan. Voordat hij zijn titel kreeg en zelfs nu nog, wist en weet bijna niemand wie Dick Schoof was. Het is dan ook erg komisch dat zijn achternaam zijn irrelevantie al aanduidt. Dit is best logisch, aangezien hij - naast dat hij hiervoor bij de geheime dienst heeft gewerkt – eigenlijk een erg karakterloze man zonder mening is. Hij is partijloos, durft geen verantwoordelijkheid voor iets te nemen en is daardoor ook allergisch voor het woord ‘ik’, en zelfs nu, terwijl het kabinet hem zo hard nodig heeft bij de grootste vraagstukken van vandaag, heeft hij geen standpunten over de allerbelangrijkste punten waar dit kabinet mee aan de slag moet.

Wat opvallend is aan deze hele situatie is de openbare felheid van PVV-leider Geert Wilders tegen Schoof. Hij noemde het optreden van de gloednieuwe premier “slappe hap”, zei in een interview in het AD dat premier Schoof “absoluut niet de baas is” en beweert ook dat Schoof niet ingreep toen er door de oppositie werd gezegd dat er “twee racisten” in de kamer zitten, hoewel dat niet ver van de waarheid ligt. Wilders was altijd erg enthousiast over de functie minister-premier, maar sinds dat hij die rol af moest staan aan Schoof door onenigheid in het kabinet, is hij extreem negatief tegenover de premier, en zelfs tegen zijn eigen ministers. Het lijkt erop dat Wilders flink op zijn teentjes is getrapt.

Ook Pieter Omtzigt heeft recent totaal geen goede indruk gemaakt. Hij vindt dat wij als Nederlands massaal meer kinderen moeten maken, vertelde hij. Niet alleen is dit een absurd voorstel als je kijkt naar de huidige toestand van het land in termen van de woningnood, studieboetes, hogere rentes en inflatie, maar ook omdat er ook al erg lang gezeikt wordt door het kabinet zelf dat het land te vol is en dat er een asielcrisis is. Die asielcrisis waar onder andere minister Faber het al heel lang over heeft, is er ook helemaal niet; Alleen als er meer Nederlandse kinderen worden gebaard, zal het te vol zitten en kunnen de ministers eindelijk doorgaan met hun inhumane asielplannetje.

In meer dan 100 dagen is er nog steeds niks bereikt, maar goed, het kabinet zit er ‘nog maar’ 100 dagen. Wat wel opvallend is, is dat er op de kern van dit kabinet, namelijk asiel, nog steeds geen wet in gang is gezet. Het wordt afwachten hoe lang het kabinet en de Tweede Kamer dit nog kunnen verdragen, vooral als je ziet dat de disharmonie in Den Haag alleen maar toeneemt. Het kabinet staat tot nu toe nog overeind, maar eigenlijk was het al ingestort begonnen.

[geschiedenisish]

Dystopische Nederlanders

Ok, euhm, hoe ga ik dit uitleggen.

Ik heb inmiddels nogal wat ervaring met zo'n beetje heel christelijk Nederland. En er zitten écht rare types tussen.

Ik wil er hier even twee noemen in aantocht naar de Amerikaanse verkiezingen, op basis van een Tumblr post die ik zojuist gerebloged heb.

De eerste is Gezin in Gevaar.

Ze zullen het je zelf niet snel melden, maar deze website en Youtube account, die het bestaan van een kleurrijk boekje over homohuwelijken zien als het einde der tijden, zijn bedacht door de organisatie Civitas Christiana. De Nederlandse tak van TFP. TFP zijn een organisatie die ons terug willen sleuren naar een tijd nog vóór het concilium van Trent uit de 16e eeuw! Gezin in Gevaar zijn het daar volledig mee eens, al zullen dat zelf niet toegeven. Hoe ik dat weet? Omdat Hugo Bos de secretaris is van CC én de baas van GiG!

Iedere keer als je een nieuwsfragment ziet over de week van de Lentekriebels, over 'bezorgde ouders' of over 'fouten bij de Rutgers stichting', weet dan dat journalisten in de propaganda van Gezin in Gevaar zijn getrapt. De organisatie heeft gelijk, soms gaat Rutgers te ver in haar seksuele voorlichting, maar het feit dat een hyperconservatieve christelijke organisatie de conversatie kan leiden omtrent dit onderwerp, Hugo wordt vaak geïnterviewed in reportages over dit onderwerp, maakt dat we deze organisatie dringend in de gaten moeten blijven houden, en we ze beter niet meer kunnen uitnodigen om de conversatie te leiden over dit onderwerp!

De tweede organisatie bestaat niet meer, maar dat maakt ze niet minder dystopisch. Waar nu de macht in Nederland in handen is van de VVD, was dat rond 1900 anders. Terwijl Aletta Jacobs, Jacobus Schoondermark, Jan Rutgers en Frederik van Eeden bezig waren met de eerste emancipatiebeweging, moesten zij vechten tegen de extreem-conservatieve ARP, oftewel "Anti-Revolutionaire Partij". (Zij waren wel niet de machtigste partij though. Dat waren de liberalen en/of de katholieken. Maar de ARP zaten wel echt ALTIJD mee in de regering!)

Nou denk je misschien dat dit een hele pacifistische partij is die gewoon rust willen, maar nee. Revolutie verwijst hier naar een specifiek revolutie; namelijk de Franse Revolutie! De ARP waren anti-democratie en anti-scheiding van kerk en staat. We leren allemaal op school dat het algemeen vrouwenkiesrecht geruild moest worden tegenover vrijheid van onderwijs. En wie stonden er aan de andere kant van die ruil? Juist ja, de ARP! ZIJ zijn de reden dat de Nederlandse overheid tot op de dag van vandaag betaalt voor evolutie- en klimaat-ontkenners in het Nederlandse onderwijs!!!!!!!!! En dat zoiets OOK NOG in de GRONDWET staat vastgelegd!?!?!?!?!!?

Weet je waarom Nederland zo moeilijk Indonesië af kon staan? VANWEGE DE ARP die op dat moment de macht hadden en twee "politionele acties" uitvoerden omdat zij Indonesië zagen als "hen door God gegeven". (Al speelden hier decennia aan kleinering van het Indonesische volk in de Nederlandstalige wetenschappelijke literatuur wel een rol in, maar soit.) Als laatste waren de ARP ook verantwoordelijk voor Hendrik Colijn, de man bekend als de meest incompetente minister-president uit de vaderlandse geschiedenis. (Google ff op “Gaat u maar rustig slapen”, een van de oudste Nederlandse memes.)

En wat veel mensen niet weten is dat deze dystopische organisatie is opgericht door Abraham Kuyper. Kuyper is zo'n beetje de belangrijkste man in de ontwikkeling van het Nederlands protestantisme na 1800. In die tijd had je twee type hervormers; progressieven en conservatieven. Kuyper was grotendeels deel van de laatste categorie. Hij vond de mainstream kerk, de Nederlands Hervormde Kerk, te progressief, en richtte de Nederduitse Gereformeerde Kerk op, die zes jaar later al weer over ging in de "Gereformeerde Kerken in Nederland". Lange tijd DE conservatieve tegenhanger van de NHK. Kuyper heeft er voor gezorgd dat een groot deel van Nederland éxtra conservatief geworden is! Vooral in de Biblebelt!

Dus even voor de duidelijkheid. Christenen die ons EEUWEN TERUG de tijd in willen sleuren, dan wel naar de 16e, dan wel naar de 18e eeuw, bestaan nog steeds of hebben in een recent verleden bestaan (De ARP is in 1974 opgegaan in het nog steeds bestaande CDA, net als de katholieke partijen. Het CDA is wel aanzienlijk progressiever dan de ARP ooit was though.)

Absurd conservatisme is niet iets uit een ver verleden. Vandaag de dag kunnen mens nog steeds het halve land achter zich krijgen met uitspraken als "alles was beter voor de emancipatiebewegingen van 1960" of "Alles was beter in de Gouden Eeuw, daar moeten we weer naar terug."

DIT. IS. NIET. NORMAAL. zoals Innuendo Studios het zo mooi zegt in zijn nieuwste video. CC die de Week van de Lentekriebels in zijn volledigheid willen afschaffen is niet normaal, ARP die willen dat de staat betaalt voor christelijk onderwijs en vooral voor wetenschap-ontkenning is niet normaal. Incels die vinden dat we terug moeten naar gender rollen van vóór 1960, zijn niet normaal.

Dit soort dingen ZIJN niet normaal en MOETEN ook NOOIT normaal WORDEN. Maar dat lukt alleen als WIJ een streep trekken. Anders doen zij het namelijk voor ons. CC heeft de streep gezet. Ieder jaar proberen zij tijdens de Week van de Lentekriebels het NORMAAL te maken dat OUDERS als ENIGEN hun kinderen sexuele voorlichting mogen geven. EN NIEMAND ANDERS!!!!!!!!!!!

We weten allemaal hoe slecht en problematisch thuisonderwijs is, al helemaal voor zoiets gevoeligs als sexuele voorlichting. Maar ieder PowNews of Telegraaf spotje over de Rutgers Stichting maakt CC's mening meer normaal, en die van ons minder. LAAT. DIT. NIET. GEBEUREN.

Stem! Praat! Verkondig! Want als wij het niet doen, dan doen zij het wel! Het is ze al eens gelukt in 1900, maar weet je wie het toen ook gelukt is? De feministen! ZIJ kregen algemeen kiesrecht al in 1919 na algemeen mannenkiesrecht in 1917 én algemeen onderwijs voor kinderen! (Beter bekend als de leerplicht. Anders had je nu nog steeds in de fabriek gewerkt!) Ook was het onder druk van de feministen dat het kinderwetje van Van Houten werd ingevoerd en het kiesrecht al in 1887 werd verbreed. (De feministen waren in die tijd voornamelijk een one issue partij voor algemeen kiesrecht, andere feministische zaken stonden op de tweede plaats. Zoals bijvoorbeeld kinderbescherming en -rechten, ook begonnen door de feministen.) In andere landen duurde algemeen kiesrecht veel langer! Omdat NEDERLAND een sterke traditie van feministen heeft die niet over zich heen laten praten! Die netwerkten en vechten voor hun idealen. (Van Houten kwam ook niet met het idee voor zijn wetje. Dat idee kwam van de feministen maar konden ze alleen via hem in de Kamer krijgen.)

Dus verkondig! Want er zijn voldoende Nederlanders, zo zie je nu, die graag over je heen praten met hoe ZIJ de wereld graag zouden zien! En dat doen ze dan ook nog eens in eufemismen! Sta. Dat. Niet. Toe. En noem het middeleeuwse, christelijke beestje bij de naam!

Maak HUN mening niet NORMAAL. Zelfs als de Telegraaf en PowNews dit wel doen.

[roggemoeder]

In de roggevelden van Duurswold

De Roggemoeder

Op een gure novembermiddag liep ik, al een hele tijd geleden, langs de kringloop van het dorp waar ik ben opgegroeid. Ergens op het Hogeland in Groningen. Natuurlijk kan ik de kringloop niet weerstaan en moest ik even binnenkijken. Bij de boeken stond een hele stapel oude streekromans, verstofte encyclopedieën en de wereld aan beduimelde detectives. Maar er was ook een half plankje met het labeltje ‘’volkskunde’’. Daar kwam ik een boek van K. Ter Laan tegen. Na het even doorgebladerd te hebben besloot ik het voor €2 euro mee te nemen. Dat boek was Nederlandse Overleveringen 1. Die ene met die prachtige linosnede van een zeemeermin op de voorkant. De aankoop van dit boek heeft heel wat in werking gesteld.

Ik ben meer gaan leren over volkskunst en voelde langzamerhand de band met de provincie ook weer versterken. Ik woonde inmiddels al niet meer in Groningen, maar je kunt de Groninger wel uit Groningen halen, maar niet andersom. Ik ben en zal altijd een Grunneger blijven. Aan de hand van Nederlandse Overleveringen 1 ben ik opzoek gegaan naar meer streekverhalen. Maar een streekverhaal lezen staat niet gelijk aan weten waar het vandaan komt, en dat was juist mijn doel. Daarom beginnen we met 1 voor 1 ontdekken waar de legendes vandaan komen en of er misschien een verklaring voor te vinden is. En vandaag is het verhaal van de titel van mijn blog aan de beurt. De roggemoeder.

K. Ter Laan en Nederlandse Overleveringen 1

Nederlandse Overleveringen 1 is gepubliceerd in 1932 maar de versie die ik in bezit heb komt uit de tweede oplage uit 1981. Hoofdstuk 3 begint op bladzijde 35 en heet Korengeesten. Paragraaf 1 is DE ROGGEMOEDER. Hieronder vallen dus de Roggemoeder en ’t Korenwijf. ’t Korenwijf is een term die we later in onze studie nog tegen gaan komen. Paragraaf 2 DE LAATSTE SCHOOF bestaat uit een verzameling verhalen over de verering en gebruiken rondom het verzamelen van de laatste schoof graan bij het oogsten. Hier staan een aantal zeer interessante verwijzingen in, maar die zijn voor een andere blog.

Duurswold

Duurswold is een streek in midden Groningen die grotendeels samenvalt met de oude gemeente Slochteren. In de 9e eeuw n.Chr. werd begonnen met het ontginnen van de toen nog hoogveengebieden. Dat geeft ook het startschot voor het ontstaan van de vele lintdorpen die het gebied rijk is. Na intensief het veen te ontginnen en droog te leggen moest er een nieuw gebruik van de bodem bedacht worden en werd het gebied in cultuur gebracht. Een cultuurlandschap is een landschap wat door mensenhanden is ontworpen, aangelegd en onderhouden wordt. Bij het afsteken van veen is de eerste halve meter niet geschikt om turf van te maken. Deze werd veelal bewaard om te mengen met de zandgrond die overbleef na het afsteken van het hoogveen. Met goede afwatering en de juiste meststoffen kan er van dalgrond geschikte landbouwgrond gemaakt worden. En laat rogge nou eens erg goed groeien op dalgronden. Zo ontstonden de wapperende velden vol rogge en andere granen in de veenkoloniën. Dit was slechts van korte duur. In 1200 ontstonden problemen met de grondwaterstand. Door het inklinken van de bodem veranderden de hoogveengebieden in zure laagveengebieden. De velden waren slechts nog geschikt als hooiland. In 1770 werd er een nieuw plan voor afwatering gemaakt en werden er een aantal poldermolens gebouwd. Deze zorgen voor de juiste afwatering. En door gebruik van kalkhoudende kleigrond veranderden de velden wederom van schraal hooiland, in buitengewoon vruchtbare akkers waar rogge gretig verbouwd werd.

In de 16e, 17e en 18e eeuw was Duurswold en arme streek. Er was onvoldoende land om boerenfamilies te kunnen onderhouden, het veen was al grotendeels afgegraven en de aardappelfabriek die in latere jaren welvaart zou brengen stond er nog niet. Ik denk dat het dan geen gekke gedachte is dat met armoede geloof sterker wordt, als houvast in moeilijke tijden. Dit is niet alleen geloof in een God maar ook bijgeloven en oude volksverhalen. Daarom is het ook niet raar dat het verhaal van de roggemoeder uit mondelijke overlevering komt van iemand uit de Woldstreek.

In Nederlandse Overleveringen 1 staat onder het verhaal niet alleen de verwijzing naar ’t Wold maar ook ‘’(Grn. Volksverhalen, 15.)’’. Groninger Volksverhalen is een boek uit 1930 geschreven door E.J. Huizenga - Onnekes samen met K. Ter Laan en F.G. Knol. Eilina Huizenga – Onnekes was een Gronings folkloriste. Haar oom Johannes had een van de eerste boeken over de folklore van Groningen geschreven en daardoor was haar interesse gewekt. Om het werk van haar oom voort te zetten trok ze de hele provincie door en schreef ze de verhalen op zoals ze ze hoorde, in dialect. In wierdedorp Ezinge vond zij een schriftje uit 1800. Hierin schreef een destijds 11-jarig jongetje verhalen van de huisnaaister op. Eilina besloot het schriftje met spelfouten en al uit te geven als boekje. Groninger Volksvertellingen 1: Het boek van Trijntje Soldaats werd uitgebracht in 1928. De publicatie van dit boek wordt gezien als een van de eerste sprookjesboeken in het Nederlands geschreven. En dus twee jaar later publiceerde ze Groninger Volksverhalen wederom in het Gronings. Groninger volksverhalen openbaar toegankelijk. Zie bronnenlijst.

En inderdaad in Hoofdstuk 3 VAN ZOMER- EN WINTERGEESTEN pagina 15 vinden we: RÒGGEMOUER

De originele tekst is als volgt:

RÒGGEMOUER

As de rògge groot wòrdt, zo dat ie der hoast nait meer over kieken kinnen din zit ter aaltied ’n gaist in, dij der op paast. Kinder binnen din wel es onverzichteg, en willen in ’t koorn lopen, omdat ’t doar zok aiveg mooi speulen is. Mòie heur aaltied voor woarschaawen, Ròggemouer kin mor zo komen, en slepen ze weg. Din zai ie ze nooit weer.

’t Is zo wondermooi in zummertied, as ie bij ’t koorn langs lopen. Din kin je ’t zo regelmoated gòlven zain, net as ’t wotter van de zee. Mor as ie goud toukieken, is ter aaltied ’n stee in, doar beweegt de rògge zok vremd en onrusteg. Da’s de gevoarlke plek; doar zit Ròggemouer.

As ie niks doun, dut Ròggemouer ook nooit wat. ’t Ainegste wat heur nòg wel es overkomt is dat ze de kòrrels van rògge, dij din nog zo waik binnen, wat stief in haand knipt. Din wòrden ze swaart en vergifteg; doar zeggen ze tegen van mouerkorrels. Mor dat is altied mor ’n stok of wat.

(’t Wòld.)

Het stuk tekst wat in Groninger Overleveringen 1 staat is een vertaling van bovenstaande passage. Volgens mij is het ook voor niet Groningers nog redelijk te lezen wat nou de precieze strekking is van het stukje, maar bij deze mijn vertaling.

ROGGEMOEDER

Als de rogge hoog wordt, zodat je er bijna niet meer overheen kunt kijken, dan zit er altijd een geest in die er op past. Kinderen kunnen dan nog wel eens onvoorzichtig zijn en willen in het koren lopen omdat het daar zo eeuwig mooi spelen is. Daar moet je hen altijd voor waarschuwen, Roggemoeder kan maar zo komen en sleept ze weg. Dan zie je ze nooit weer.

Het is zo wonderschoon in de zomertijd als je bij het koren langs loopt. Dan kun je het zo regelmatig zien golven, net als het water van de zee. Maar als je dan goed kijkt is er altijd een plek waar de rogge vreemd en onrustig beweegt. Dat is de gevaarlijke plek, daar zit Roggemoeder.

Als je niks doet, doet de Roggemoeder ook nooit wat. Het enige wat haar nog wel eens overkomt is dat ze korrels van de rogge, die dan nog zo zacht zijn, te stevig in haar hand knijpt. Dan worden ze zwart en vergiftigd, daar zeggen ze moederkorrels tegen. Maar dat zijn er altijd maar een paar.

Observaties

Hieruit kunnen we een aantal dingen opmaken. Dat blijkbaar dus de aanwezigheid van de roggemoeder een afschrikkende werking op kinderen zou moeten hebben. Een figuur of verhaal met een waarschuwende functie wordt ook wel een kinderschrik genoemd en gebruikt om kinderen in het gareel te houden. Ook jij hebt vast wel eens gehoord ‘’daar krijg je vierkante ogen van’’ of ‘’als de klok slaat dan blijft je gekke gezicht zo staan’’ dit zijn allemaal vormen van bangmakers. Ook Sint Nikolaas en Krampus worden gebruikt als kinderschrik. Sinterklaas ziet immers alles, en wie zoet is krijgt lekkers wie stout is de roe. De figuren gebruikt als kinderschrik zijn vaak afgeleid van figuren uit het Germaanse geloof. Nadat vooral in de 18e eeuw volksgeloof heel erg afnam werd het alleen nog gebruikt als bangmaker om kinderen in de pas te laten lopen. Figuren die kinderen ontvoeren en meenemen komen het meeste voor, wellicht omdat die het meest effectief zijn?

‘’Dan zie je ze nooit weer.’’

Het kan ook een verklaring zijn voor personen die in Duurswold vermist raakten. Veenmoerassen zijn voor volwassenen al een gevaarlijke plek om van de paden te dwalen laat staan kinderen. Door de zuigende werking van het veen en de natte omgeving ligt de verdrinkingsdood altijd op de loer. Een vermissing hoeft ook niet altijd met de dood te eindigen.

Veel volksverhalen zullen voortkomen uit het niet kunnen verklaren van natuurlijke verschijnselen. Dat zien we bijvoorbeeld met donder in de Noordse en Germaanse mythologie en bliksem in de Griekse mythologie. En inderdaad beweegt en golft een roggeveld soms vreemd. Omdat er specifiek over de zomer wordt gesproken is de kans groot dat dit windhozen zijn geweest. Windhozen ontstaan onder een onweerswolk. En wat volgt vaak na een hete zomerdag? Juist, onweer. Het hoeven ook geen volledig gevormde slurfvormige windhozen te zijn, maar als er een beginnende windhoos werd gezien in de vorm van onrustig bewegende rogge is het voor die tijd een makkelijke conclusie. Van confirmation bias had men toen nog niet gehoord. Het zien van fysieke ‘’bewijzen’’ voor de aanwezigheid van een entiteit zorgt alleen maar voor een sterker geloof van de legende.

Deze roggemoeder laat blijkbaar ook sporen achter in de ‘’echte/fysieke’’ wereld in de vorm van ‘’moederkorrels’’. ‘’En dat zijn er altijd maar een paar’’ is ook te verklaren. De schimmel Echt moederkoren komt namelijk niet veel voor. En het is niet een ziekte die zich snel verspreid en daarmee hele akkers tegelijk besmet. Dus in een groot veld met rogge zullen inderdaad slechts enkele aren met de schimmel besmet zijn, en daarmee aangeraakt voor de roggemoeder. Hoewel we nu weten dat deze moederkorrels worden veroorzaakt door een schimmel is het best mogelijk dat deze sage als verklaring voor deze zwarte korrels is ontstaan. En niet alleen dat, mensen die besmet meel hebben gegeten kunnen daardoor gaan hallucineren en doodgaan. Uit de gifstoffen uit moederkoren wordt namelijk LSD gesynthetiseerd. Ik kan me best voorstellen dat high zijn goed werkt voor het voorstellingsvermogen en dat daardoor ‘’geesten’’ werden gezien. Echt moederkoren en de zwarte korrels komen op een later moment in haar eigen blog nog een keer terug want daar zit ook een fascinerend verhaal aan vast.

En toen liep het spoor helaas vast. In Groningse Volksverhalen staan geen bronnen omdat alle verhalen mondeling door Eilina verzameld zijn. Maar niet getreurd, dit is slechts deel 1 van een hele reeks aan bronnen en achtergrondinformatie die uitgeplozen kan worden. Er staat nog een bezoek aan de Groninger archieven op de planning en in de Collectie Overijssel is nog het nodige te vinden. Dit is slechts de eerste stap op het pad van haar verhaal.

Geloof ik nou in het bestaan van de roggemoeder? Goede vraag. Geen idee. Geloof ik dat er overal een soort bezieling in zit? Ja, maar of dat dan ook direct betekend dat ik denk dat er in elk veld een geest huist weet ik niet. Volksverhalen zijn voor mij een manier om verbinding te voelen met de grond waarop ik sta, met de mensen om mij heen, met de provincie waar ik opgegroeid ben en met mijn voorouders. Of ik er dan ook in geloof kan ik je nog niet vertellen. Wellicht een volgende keer.

[fransopdefiets]

21-8 Medskogsjöhn (maar het zou ook Medskogstorpen kunnen zijn)

Gisteren deed ik inkopen in een soort van Maxis, een megagrote supermarkt. Daar hadden ze heel fatsoenlijke kant en klaarmaaltijden, ik kocht een chicken tandoori, Griekse yoghurt en blauwe bessen. Een gewoon halfje yoghurt hebben ze niet, wel Griekse en Turkse yoghurt met 10% vet en Russische yoghurt met 17% vet. Ik ben de tijd voorbij dat ik vond hoe vetter hoe beter, dus het wordt Griekse yoghurt.

Omdat het morgenavond gaat regenen, wilde ik een hutje reserveren op een camping op de route. In Åmot is een hele grote camping met tientallen hutten, zag ik. Het duurde even voordat ik begreep dat het om de gelijknamige plaats in Noorwegen gaat en toen kwam ik er al puzzelend achter dat die Zweedse fietsroute vanaf Bolnäss een vrijwel campingloos traject volgt. Dat vroeg om improviseren en ik zag dat op de lijn Bolnäss - Sandviken wel een aantal campings liggen. In Medskogsjöhn hebben ze ook hutten, maar je moet bellen om te reserveren. Dat gesprek verliep nogal warrig, omdat de man aan de andere kant nauwelijks Engels sprak. Ik begreep uiteindelijk dat ik naar een verborgen (!) webpagina moest gaan met het boekingsformulier, maar telkens als hij me het adres wilde geven, verloor hij zichzelf in hele uitweidingen over fake bookings. Ik dacht, dit schiet niet op, dus roep thank you, thank you en hang op. Daarna loop ik naar de receptie en vraag of zij dit willen oplossen. Dat doen ze graag en daarna kwam ik in een boekingsformulier terecht met verplichte velden zoals mijn social security number (12345678/123) en mijn kentenen (CYKEL1). Ik ontving zowaar een ontvangstbevestiging, dus ik ging er vanuit dat het goed zit.

Ik ben om half zes al wakker, dus zit al vroeg op de fiets. Ik ben nu van de uitgestippelde route af, dus ik moet vanavond wel even een aangepast plan maken. Maar nu neem ik weg 83 tot voorbij Kilafors en daarna hoef ik alleen maar weg 272 te volgen. Het is best een lekkere route, de klimmetjes worden steeds minder en uiteindelijk fiets ik op een zachtgolvende weg die door de bossen slingert.

Ik probeer weer een aflevering van mijn hoorspel te luisteren, maar de wind maakt teveel herrie in mijn oren. Als ik me afvraag waarom ik daar vroeger geen last van had, schiet me te binnen dat de oren van mannen, naarmate ze ouder worden, steeds meer naar buiten gaan staan en dus steeds meer wind vangen. Ik denk dat de natuur daarmee het onvermijdelijk afnemend gehoor wil compenseren, maar ik ben er mooi klaar mee.

Op de camping aangekomen, blijkt de receptie een soort kroeg te zijn waar men om drie uur al flink aan het bier zit. Vanaf de bar word ik verwezen naar een oude man in een korte broek en twee enorm opgezwollen benen, die als een soort Don Corleone de zaak in de gaten houdt. Ik laat de ontvangstbevestiging van de boeking zien en hij gaat bellen en dan hoor ik de stem van gisteren weer. O ja, die Duitser, nee roep ik, Hollander! Two persons right? No one! Een hoop gerommel aan de andere kant en dan is hoor ik mijn naam. Yes roep ik. OK I will look which cabin, one moment. Weer een hoop gerommel en dan het verlossende woord cabin 1A. Inmiddels is mij ook het taalprobleem duidelijk geworden, want dit zijn duidelijk Oost-Europeanen, ik schat ze in als Bulgaren. Vandaar dat ze geen Engels spreken.

Cabin 1A is een nogal afgeleefd hutje, met een bed vol dennenaalden en bloedvlekken in het matras. Maar wel een werkende koelkast, een beetje plakkerig van binnen, en een TV. Ik leg vanavond mijn eigen matje wel op het bed en kruip in mijn slaapzak. Het belangrijkste is dat ik droog slaap.

En de camping heeft een restaurant.

Gefietste afstand: 79 km

Gefietste tijd: 6 uur

[vallenmetogendicht]

Het was er vol mens. Geluid en warmte sloegen me in het gezicht als Mohamed Ali en als dat gebeurt ga je knock out. Logisch. Toch bleef ik staan. Leviii! Je bent er toch, oo wat heerlijk schat. Alles wat ik dacht te weten verdween als sneeuw voor de zon toen tante Sandra me tegen haar boezem drukte en in mijn oor fluisterde, ‘jij bent de mijne vanavond’. Met een hoofd vol tomaat worstelde ik mezelf los uit deze volstrekte waanzin en nam snel en onhandig plaats op een nog vrije stoel langs oom Ari. Het was even stil zoals eigenlijk altijd wanneer ik naast oom Ari ga zitten. Onwennig keken we naar elkaars voeten. Zo beste kerel, hoe gaat het op werk? Ik ben ontslagen. O zei Ari. Er moest natuurlijk gesaneerd worden zei hij na een tijdje. Nee zei ik, ik functioneerde gewoon niet. Oom Ari keek me even snel aan waarna zijn ogen weer naar mijn schoenen vluchtte. Hij zuchtte. En dat Grietje, hoe heette ze ook alweer. Ayu. Oja, Aho, is ze niet mee vandaag? Nee, het is uit. Verdomme zei Ari, pas gebeurt? Ja, gister. Stilte. Toen pakte oom Ari de nog volle fles rode wijn uit de handen van tante Sandra, die net wilde beginnen met het bijschenken van alle gasten, en dronk hem in een keer achter elkaar leeg. Godverdomme Ari, zei Sandra, die was voor iedereen hier bestemt. Met vuur rode lippen en ogen waarin een heel leven verdween keek oom Ari naar Sandra en toen naar mij. Met twee zweterige handen pakte hij mijn beide schouders vast en ademde Sandra’s wijn recht in mijn gezicht terwijl hij zei: Levi, dit deed ik voor jou. Bedankt zei ik. Een halve glimlach trok over oom Ari’s gezicht waarna hij resoluut opstond, struikelde en languit op de tafel met hapjes en drankjes viel.

[medewerkers]

Wijzigingen

🌟 Nieuw

We hebben onze documentatie over het maken van aangepaste sjablonen voor blogs bijgewerkt, met name over hoe om te gaan met berichten in de nieuwe berichtindeling (Neue Post Format, NPF) versus berichten in de ‘oude’ indeling.

Als je een mobiel apparaat gebruikt om de website met een webbrowser te bezoeken, laat de navigatiedialoog nu zien op welke blogpagina (Berichten, Concepten, enz.), Accountpagina of Instellingenpagina je je momenteel bevindt.

Op het web hebben gedeactiveerde blogs in reblogreeksen nu de grijze anonieme avatar, in plaats van een van de standaard avatars.

🛠️ Fixes

Probleem verholpen dat zich eerder op alle platforms voordeed, waardoor sommige reblogactiviteiten op mysterieuze wijze in de activiteitenfeed ontbraken. Ze zijn nu allemaal terug!

Op iOS hebben we een bug verholpen waardoor de banner onderaan het scherm met de Tumblr abonneebadge je iets te vaak lastigviel.

We zijn bezig met het verhelpen van een aantal visuele problemen op het web die kunnen optreden bij het laden van feeds, waardoor feeds kort weg- en terugschoten.

We hebben een bug verholpen waardoor gebruikers slechts één link naar aangepaste pagina's konden toevoegen aan hun blog op het web.

Probleem opgelost waardoor sommige feeds werden verbroken omdat iemand… ergens… een manier had gevonden om meer dan het maximale aantal pollopties in een bericht op te nemen. En nul opties in een peiling.

De feed Volgend loopt niet langer in een ‘lus’ en toont content vanaf de bovenkant van de feed terwijl je scrolt.

Er is een klein probleem opgelost waardoor je veel moest scrollen voordat de links onderaan de rechterzijbalk werden weergegeven.

Op 28 september ontbraken gedurende ~15 minuten alle reblogitems in ieders activiteit. We hebben ze zo snel mogelijk teruggezet.

🚧  Nog mee bezig

In de nieuwste versie van de iOS-app zien sommige gebruikers een grijs klokpictogram () in berichten, naast de reblogknop. Dit is het Snelle wachtrij-experiment van de instellingen van Tumblr Labs, maar het is niet de bedoeling dat iedereen dit ziet. We werken eraan om het te verwijderen voor gebruikers die het experiment niet hebben ingeschakeld.

🌱 Binnenkort

Houd de blog @engineering in de gaten voor een fascinerende blik in onze nieuwste hackathon, die binnenkort wordt gepubliceerd!

Heb je een probleem? Dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels), dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op!

Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community.

[salernoah]

Dinsdag | 14-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 2

Terwijl de Italianen hun schoonheidsslaapje, il riposo, houden, geniet ik van de middagzon vanaf het balkon. Misschien is het een vreemd beeld voor de Italianen, ik die in bikini op een stoeltje zit en een wasrek als bureau gebruik, terwijl zij hier nog gekleed gaan in jeans en blazers (hoe ze het doen, weet ik ook niet).

Vandaag mocht ik gelukkig aanschuiven in een nieuwe klas, een niveau hoger dan mijn klas van gisteren. Hoewel de meerderheid van de klasgenoten toch echt wel in aanmerking kwam voor een veteranenpas, was ik verheugd om een meisje van mijn leeftijd te zien. Het meisje bleek echter een Braziliaanse vrouw van dertig te zijn, die er veel jonger uitziet (dankzij een beetje botox, bekende ze echter).

De les verliep goed. Het tempo lag inderdaad hoger en ik kon makkelijk meekomen. Aangezien we ook een stukje grammatica (mijn favoriete taalonderdeel) hebben behandeld, was het voor mij een zeer geslaagde dag.

Na de pauze van een halfuur, die ik op de lungomare heb doorgebracht (foto’s makend met mijn analoge camera), was er nog een meid van mijn leeftijd verschenen. Een Zwitserse van tweeëntwintig. Het overgrote deel van mijn klas (op mij, de Braziliaanse en een Sloveense oude dame na) bestaat uit vrouwen uit Zwitserland. We gingen met z’n allen naar buiten voor een opdracht waarbij we in twee teams werden verdeeld. De school ligt in het stadshart. We moesten een lijst met vijf specifieke kledingstukken maken (zoals een rode leren riem, een gestreepte broek) en vervolgens uitwisselen. De bedoeling was om alle vijf kledingstukken te vinden en te fotograferen binnen een kwartier. Toen we terug naar het schoolgebouw liepen, raakte ik in gesprek met de Braziliaanse Valeria. Ook zij had meer mensen van onze leeftijd verwacht, in plaats van zo veel senioren. We spraken af om samen met het Zwitserse meisje (ben haar naam reeds vergeten; Eve?) te gaan lunchen na school. Morgen gaan Valeria en ik allebei mee op excursie naar Vietri sul Mare, wat vlakbij Salerno ligt. Vietri is de hoofdstad van de keramiek in Italië.

Het is nu 15:27 en ik voel de zon inmiddels wel branden. Zolang mijn laptop niet oververhit raakt, houd ik het nog wel uit. Mijn huisgenoot uit Tsjechië is nu in Pompeii, dus heb ik het huis voor mezelf. Dat zal wellicht anders zijn zodra het oudere Braziliaanse echtpaar hier volgende week intrekt. Ik denk niet dat ik dan nog in mijn bikini op het balkon zal zitten, alleen als ik zeker weet dat ik alleen thuis ben.

Na de lunch met de meiden, waarbij een bekende (een Zwitserse van negentien) van Eve aanschoof, ging ik op weg naar het kasteel bovenop de berg. Ik wist niet hoe ik er precies moest komen, maar volgens Eve was het lopend goed te doen. Ik volgde Google Maps en probeerde hier en daar mijn eigen draai aan de route te geven door op mijn gevoel af te gaan. Ik liep door smalle gekleurde straatjes en onder bogen door terwijl ik zo nu en dan een foto maakte met mijn camera. Ik kwam langs een bordje met de route naar de botanische tuin, Giardino di Minerva, die jammer genoeg een jaar gesloten is voor onderhoud (ik had Salerno namelijk de voorkeur gegeven deels vanwege deze botanische tuin) en liep het bordje voorbij. Uiteindelijk kwam ik uit bij een prachtige miniwaterval. Een waterval! In de stad! Ik vond het verbazingwekkend. Het uitzicht op zee was trouwens ook bijzonder mooi. Hoewel ik niet wist waar ik precies terecht was gekomen, was ik blij met mijn plotselinge ontdekking. Een paar trappen op en ik stond voor iemands huis met een citroenboom op de kleine patio voor het huis. Een trap verder en ik liep een piepklein bruggetje over naar een huis dat boven de waterval lag. Een adembenemend uitzicht. Ik zou hier ook wel kunnen wonen, dacht ik nog.

Ik besloot mijn bezoek aan het kasteel te verplaatsen naar een andere dag deze week. Ik moest ontzettend plassen en wist de ingang van het kasteel toch niet te vinden. Ook wilde ik vandaag naar il Duomo di Salerno, maar toen ik bij de kathedraal aankwam en aan de man vroeg of ik naar binnen mocht in deze outfit, werd ik vriendelijk afgewezen. God houdt namelijk niet van schaarsgeklede sexy jonge vrouwen wier decolleté te aanstootgevend is voor een plek waar baby’s gedoopt worden en families samenkomen (zo erg was het ook weer niet hoor). Dus zei ik beleefd in het Italiaans dat ik overmorgen wel zou terugkomen. Helaas wordt het overmorgen nog warmer dan vandaag, dus denk ik dat ik het maar naar vrijdag verplaats.

Hoewel het pas officieel mijn derde dag in Italië is, voelt het alsof ik hier al een week zit. Ik voel me erg op mijn gemak in het appartement en op school. Ik ben doodblij dat ik nu in een andere klas zit waarbij het allemaal iets sneller gaat. De oude vrouwen zijn allemaal zo erg nog niet; er zijn er pas twee die ik wat minder graag mag: de Sloveense vrouw, omdat ze traag is; en een van de Zwitserse vrouwen die tijdens de opdracht een beetje kapsones had en zo deed tegen mij (ik hoorde later van de vriendin van Eve dat zij die vrouw ook niet mocht). Verder zijn de vrouwen een stuk beter dan de ongemakkelijke Japanners en heb ik geen last meer van iemands stinkadem om negen uur ‘s ochtends.