#epsa

[chronographes]

Rotary Rotamatic Compressor

[sakuramoussy]

A collection of Oceanids of Whistold. I haven't figured out if all of these characters will have a role in the actual story, but Akvahma and Lym are both relevant at the very least. The rest I will have to play by ear and see who fits and who doesnt :)

[recursive360]

🙶The most merciful thing in the world, I think, is the inability of the human mind to correlate all its contents. We live on a placid island of ignorance in the midst of black seas of infinity, and it was not meant that we should voyage far. The sciences, each straining in its own direction, have hitherto harmed us little; but some day the piecing together of dissociated knowledge will open up such terrifying vistas of reality, and of our frightful position therein, that we shall either go mad from the revelation or flee from the light into the peace and safety of a new dark age.🙷 ― H.P. Lovecraft

[frenchbulletin]

EPSA: Le champ d'eau, le pari S. Arabian et la réponse Delta

EPSA: Le champ d’eau, le pari S. Arabian et la réponse Delta

Mission en France : Giorgos Lampiris Le directeur général de l’entreprise, Michalis Tsaoutos, voit dans l’organisation des Jeux olympiques d’hiver un facteur d’opportunité et la possibilité d’y renforcer la présence de la société de boissons non alcoolisées EPSA, compte tenu de l’événement sportif spécifique. Dans le même temps, l’entreprise envisage la possibilité d’entrer dans l’eau gazeuse…

[punkforkos]

Epsa introduction post!! It's Eepa Time!!

Epsa Odaceli (she/they) is my gnome divination wizard. They're sparkly, got heterochromia from staring into the abyss and having the abyss stare back at them (aliens), she has three arcane focuses, she's a college dropout, unkillable even by god, bi4bi married to her equally sparkly husband (also don't even get me started on them. they have the best dnd romance i've ever had the pleasure of playing out),

her favorite spells are Bibby Hand (Bigby's hand) and Detect Thoughts!! <3

>> my carrd | ko-fi | inprnt <<

you can read more about her on her Toyhouse if you'd like!

[chronic-crassicaudiosis]

Decir que estoy terminando el año estudiando, trabajando y patinando los fines de semana.

Nada me sale perfecto y ojalá le hubiera invertido más tiempo a patinar y no a tiktok o tuviera más vida social pero poco a poco.

Del tiempo desperdiciado en Tumblr o en BG3 no cambiaría ni un segundo.

[kenobster]

The thing about Anakin (in prequel trilogy movies) is that he actually is a really good person by default. He is a war hero for a reason; he cares so deeply and unconditionally. Sure, he's a little careless sometimes and a little impulsive. He makes mistakes and bad calls and sometimes he needs to get his hormones under fucking control. But overall, he's very much trying to do a good job. He listens to feedback, he asks for advice, and he apologizes and tries to improve when he realizes he's wrong. 

Really, he only ever crosses unforgivable lines when two very specific criteria are met: (1) when the most sensitive points of his trauma are being put under an immense amount of pressure; (2) when his support system, for whatever reason, is absent. 

And even when those two criteria are met, he still struggles not to cross those lines as hard as he can for as long he can--until he eventually just snaps under the pressure.

Example #1, the Sand People massacre. Long before going to Tatooine, Anakin’s trauma points were already under an extreme amount of pressure. He was having nightmares about his mom--reminding him of his childhood as a slave and of the slavery in which he’d left her behind. When Anakin does go to Tatooine, his support system consists solely of a girl whom he does like and does trust but whom he doesn’t know very well. Old wounds continue to reopen as he takes his first steps into Mos Epsa and speaks with Watto, a being who owned and abused him. Anakin has no reason whatsoever to think Watto isn’t the orchestrator of his mother’s torment. But does he kill, dismember, or otherwise attack Watto? No. He remains polite. So polite, in fact, that it’s unsettling.

When he hears about his mother's capture and torture from the Lars family, Anakin is, suffice to say, upset. To rescue her, he goes alone (no support system). Even with his mother actively being brutalized (trauma), Anakin does not arrive with the intention of violence. He does not massacre the entire village in an attempt to rescue her. His plan is clearly to sneak in unnoticed, grab her, and sneak out. Even after seeing her strung up, at no point does his plan seem to change… Until she dies. In that moment, his mom, the epitome of his failure to free all the slaves, has just taken her last breath. He is completely alone. His mom has practically been slaughtered. His mom. Thus, his trauma hits a breaking point, and his usual support system is out of sight. 

He snaps. 

It is his choice, yes, but it is the result of a decade of abuse and generational trauma. It is also very much a mistake/accident… In other words, it is not an example of his true values and beliefs; it is an example of their temporary absence.*

*Evidence supporting this is in the scene with the line “to be angry is to be human,” but that’s a subject that needs its own whole ass post. I’ll link it later if I ever write it.

Example #2, the Jedi massacre. There are so many posts on the subject already that I'm not going to spend time detailing every single instance in which Palpatine isolates Anakin or manipulates Anakin into isolating himself. But a brief overview: sowing distrust in the Jedi Council, creating a narrative of deceit around the Jedi Order, orchestrating events to get Obi-Wan dead/offworld, and associating the dark side of the Force with Padme’s presence (via suggestions that only a Sith Lord can save her). With that, Anakin's entire support system is crippled. Unlike in AOTC, he is surrounded by loved ones, yes, but they can’t help him. By Palpatine's design, Anakin eventually bars each of them from entry.

Meanwhile, Palpatine is putting his trauma under extreme pressure and manipulating the shit out of him. Starting on the Invisible Hand itself, when Palpatine encourages Anakin to kill Dooku.* The movie explicitly connects this scene to the sand people massacre, which immediately establishes an awakening of old trauma. Wounds reopen, and Palpatine presses on them and he presses on them and he presses on them. Padme’s looming death becomes the symbol of his past trauma (of what he failed to protect and what he did as a result). And through Palpatine’s misinformation campaign, the Jedi become the perpetrators of this trauma, rather than the support system.

*For reasons beyond the scope of this post, I do not consider Count Dooku's murder to be an example of Anakin crossing an unforgivable line. I consider it to be an example of Anakin making a bad call. Even so, one could easily argue that his support system was absent and that his pressure points were being targeted in this scene, too. But I find that argument uninteresting because it doesn't apply imo.

Still, Anakin resists. Still, he tries again and again to retain his ideals. He seeks advice from Yoda. He listens to Obi-Wan's feedback and apologizes. He opens up to Padme. He initially rejects Sith Lord Palpatine. He tries to do the right thing by telling Mace Windu and letting the Council handle things. Because that's who he is--that's his true nature. Anakin is alone in the Council chambers (no support system) when Palpatine taunts him with Padme's inevitable death (trauma). And still, he resists. He races to Palpatine's office, but does he immediately kill, dismember, or otherwise attack Mace Windu? No. Even as Palpatine continues to press on his trauma (“I have the power to save the one you love!”), Anakin tries to reason with Mace. However much he is rationalizing the truth to his benefit, he is still trying to get out of this trap. He even admits the core of it in the end: “I need him!” Even then, even when Mace rightly goes for the killing blow, Anakin is still resisting! He attacks, he dismembers, but he doesn't kill. He makes an impulsive, ill-thought-out, almost reflexive decision (supported by the horror in the line “What have I done?!”). It’s as if Palpatine has shoved him right up against that unforgivable line, and Anakin is using his last inch of space to not teeter over it. 

Then Palpatine kills Mace Windu. In his mind, Anakin has nothing left after that. In his mind, he is responsible for getting Mace killed (trauma), and he doesn’t see how the Jedi can possibly forgive him (no support system). In his mind, his wife is dying (trauma), and he is alone in the presence of his abuser (no support system).

He snaps.

Unlike in AOTC, this does not happen by accident. These events were deliberately and continuously manufactured by a Sith Lord with an agenda. Palpatine directs Anakin’s explosion onto the Jedi Order, where Anakin compounds upon his trauma with more murder and more death. He becomes isolated to Palpatine's manipulations by killing (or enraging) his entire support system.

Afterward, Palpatine has all of the fuel he needs to make Anakin snap and snap and snap, over and over, for a very long time.

Who is to blame is such a boring, irrelevant question when we have such a fascinating character. The prequel trilogy gives us a complicated villain who is simultaneously the executor of such horrific violence and also the boy who wanted to free all the slaves. A villain who kills a part of himself every time he kills another. A villain who is so horrifically victimized even whilst he commits his terrible crimes. And because it's fiction (aka the victims of his actions are narrative elements, not people), I'm allowed to feel unashamedly devastated for him. I’m allowed to see the truth: that Darth Vader is only the suit he wears. The mask concealing the good person underneath. The Jedi Order was Anakin’s family, too, and you should feel sorry that he lost them. You should feel sorry for the way he is abused in ROTS. Darth Vader doesn’t represent who Anakin is or what he believes, and blame is irrelevant to this truth.

Because support systems matter. They matter to people who have gone through trauma. Yes, sometimes they are even the ONLY difference between the choice to do good and the choice to do bad. Sometimes, all that is necessary to prevent a heinous crime is to help them before they snap. I think people are uncomfortable with Anakin because that kind of helplessness is a really hard thing to admit. It's not fun to realize that you could have made similar choices if you had been in the wrong place, at the wrong time, with the wrong person. Research has shown people greatly prefer to attribute their accomplishments to their own actions and choices in life. It makes sense. The realization that external factors may have played a role in everything we take pride in is scary--but this fear leads us to the bias that we could never become Darth Vader. Even if we were raised as a slave, even if our loved ones were taken from us, even if our sense of reality was being manipulated and distorted--somehow we would not be broken. We would remain Anakin Skywalker.

It's a comforting fantasy for people who have done nothing wrong.

As someone who is human, someone who has made mistakes and bad calls and who regrets the times I might have crossed lines, I find a lot more comfort in the message George Lucas provides. The prequel trilogy is a story about the harm someone (anyone) can do if they're not careful. Anakin becomes Darth Vader not because he’s innately evil but rather because he’s under extreme pressure and no one is able to help him. In contrast, the original trilogy offers compassion and an opportunity for self-forgiveness. Darth Vader chooses to become Anakin simply because one person looked at what he'd done and said, "Stop. This isn't you." In the face of how helpless and dangerous every one of us can be, I find Anakin’s story to be really meaningful, and I wish more of us appreciated it.

[lawsofchaos1]

Star Wars Promptlet

In one universe Obi-Wan Kenobi bows shallowly at the end of his formal report of the Battle of Naboo and requests the Council free the mother of his new Padawan from slavery on Tatooine. The Council makes agreeable noises and Obi-Wan tells himself that they will act on his request. However, wary of being accused of attachment, wary of his Padawan being taken away from him because he's too young, too inexperienced, too emotional, too much of a failure, Obi-Wan never checks and he never asks again.

In another universe, Obi-Wan Kenobi sees the dismissive body language of the Counselors during his report - it can't possibly be a Sith they whisper in the eddies of the Force - and he doesn't make a request before he leaves. Instead, he shows up at Quinlan's door in the middle of the Temple's night cycle and his creche mate takes one look at his face before putting on his Shadow blacks and sneaking them past the Temple guard.

Forty one cycles later, Obi-Wan picks Anakin up from where he'd been undergoing the crash course of So You Think You Want To Be A Jedi Knight in the Initiate's hall (which went shockingly well, Anakin making friends left and right and filling in some severe baseline knowledge gaps most of the Temple inhabitants took for granted). He hands his Padawan a small, carved bracelet - a broken chain - made from one of the few native plants of Tatooine, a gift from Shmi, and watches Anakin's eyes grow liquid-wet in joy and wonder.

Most people gloss over that Qui-Gon had bought Anakin and not Freed him, Anakin had noticed. Obi-Wan never needed to be told the difference. And Obi-Wan hadn't bought Shmi, he'd simply provided her what she needed to Free herself. And maybe a substantial portion of the Mos Epsa slave quarters along with her. (But that pesky little slave rebellion that started while Obi-Wan and Quinlan just so happened to be on planet absolutely definitely for sure couldn't be traced back to them. They'd made certain of that.)

The Temple still just shy of outright forbids Padawans contact with their birth parents, but every so often - although at least once a year - Obi-Wan sends Anakin on some strange errand that inevitably ends with him slipping into a booth and finding himself sitting next to his mother for a few precious hours of catching up. Their first meeting (after hearing all about how his mother Freed herself and so many others of course) is all about the new friends he made during his moon-cycle in the Initiate's dorms and how four of them have decided to claim him as a crechemate since apparently every Jedi needs crechemates and he came in too old to get them the normal way. Anakin thinks from watching Obi-Wan with Quinlan and Bant and Garen that this means he has siblings now.

(A few years later Anakin's definitely-siblings get sent with him on his weird errand that happens to be on Anakin's life-day and Shmi makes them all a cup of desert-scented tea and welcomes them into the family. Anakin doesn't cry, it's just the steam from the tea making his cheeks wet.)

When Palpatine starts showing a little too much interest in a young Padawan, Anakin listens when Obi-Wan warns him something might be wrong. After all, his Teacher is a Chain-Breaker- why would Anakin doubt him when his words suggest that Palpatine may be too close to a Depur to be trusted? His crechemates also don't like it and his mother says words he didn't know she knew in her own reaction.

The anonymous report Anakin submits to the Senate Guards that they might want to check in on Senator Palpatine and his creepy obsession with young kids stays anonymous, but it does get leaked and the ensuing media storm starts strong and ends stronger with the discovery of a Sith Master.

In short, Obi-Wan helps Shmi Free herself and a war that breaks a galaxy never starts.

[myslodsiewniav]

Mam dni płodne i tylko to mnie usprawiedliwia xD 🫠 + prośba o polecenia z kilku dziedzin❤️🫡

26.07.2024

Robię sobie dziś projekcik (tatuaż projektuję), zaraz wychodzę z psórcią i książką na uszach do parku, aby się poruszać i zrelaksować.

Miło jest mi dziś, piątkowy poranek, wolny.

Myślami wracam do rozkminki na temat Rodu Smoka, warsztatów artystycznych i innych aspektów projektowych, które wydają się na ten moment lepsze niż poszukiwanie darmowego w zupełności narzędzia do zarządzania projektem trwającm 6 mc dla 4 osób. A robię to w każdej chwilii od zakończenia pracy biurowej do kolacji przez ostatnie 3 dni. Masę czasu straciłam na to. Rzecz w tym, że wszędzie dopiero po rejestracji widzę biało na czarnym, że chociaż Asana czy Trello, czy pierdyliard innych programów/narzędzi ma na oficjalnej stronie info, że w opcji free można tworzyć zadania i zespół, to okazuje, że zaproszenie do zespołu członków tego zespołu ZAWSZE jest płatne xD (czyli mogę sobie stworzyć plan działania projektu z którego mogę korzystać tylko ja, reszta co najwyżej może patrzeć, albo - O ZGROZO - pisać do mnie z prośbą bym w ich imieniu zaznaczyła wykonanie ich zadań. Toż to bez sensu! To miało zaoszczędzić czas, a nie namnożyć dupogodzin do zrobienia). No i kurwa, zajebiście, tracę czas na przedzieraniu się przez chujową komunikację producentów narzędzi do zarządzania, aby ostatecznie ZNOWU musieć przenieść projekt do 100% darmowego excela w dysku Google, tak by wszyscy mogli uczestniczyć w projekcie i zaznaczać realizację tasków. A to mnie wkurza, bo MAM DOŚĆ EXCELA, to jest dziubanie 1:1 jak na kartce papieru, chcę bardziej zautomatyzowanego narzędzia! Na 6mc za free dla zespołu 4 os. Ktoś? Coś? Cos polecacie? Aż się wkurzyłam pisząc o tym. Znowu. Od dwóch dni się na to wkurzam.

Chętnie przyjmę polecenia.

Wracając: słuchałam podcastu popkulturalnego, moje myśli krążą wokół tematu cosplayów, nauki tworzenia ciuchów (cospleyowych), aż do ostatniego epsa Rodu Smoka. Produkcja HBO zawsze powodowała we mnie rozkminianie kostiumów, jakie noszą bohaterowie... a potem jakich NIE NOSZĄ. I bardzo żywo wróciła mi w pamięci scena z chyba 3 lub 4 epsa, w której obnażony Aemond wstaje przed bratem i jego kolegami, którzy go zaskoczyli podczas wizyty w burdelu, a potem odchodzi... Zaskakująco mocna scena, zaskakująco hymm... miałam silny dysonans na tej scenie: jednocześnie widzimy nagiego bohatera, w jego najbardziej bezbronnej chwili i obnażonego, jak tylko się da. Coś we mnie poruszyło ten dziecięcy wstyd: że rodzeństwo zobaczy Cię na golasa, kiedy robisz coś bardzo intymnego. Aż zaciskam zęby, przeszywają mnie ciary żenady. Przecież to najgorszy z dziecięcych koszmarów! W tym momencie, jako widzka kibicowałam Aemondowi mimo wszystkich jego dotychczasowych chujowych zagrań, bo jednak jest nękany przez brata... Ale reakcja tego człowieka to nie reakcja dziecka, to jest kręcone jak "super hero landing" - jako moment jego chwały mimo oczywistego naruszenia chwili intymności i bezbronności. (Przy tym Aemond znowu robić coś chujowego, ech...). Zarazem kręcone jest to tak i daje taki vibe, jakby właśnie w tej nagości i w tej bezwzględnej prawdzie o człowieku jakim jest bez ubrań, tytułów, biżuterii - że on właśnie zaprezentował się w pełnej zbori. Autentycznie miałam dysonans - widzę pięknego, nagiego człowieka i zarazem mam wrażenie, jakbym patrzyła na kogoś uzbrojonego, niezniszczalnego. Wizualny oksymoron po prostu - świetnie to nakręcono. Zresztą komentarz aktora, Ewana Mitchella to w zasadzie przyznanie, że w tej scenie on wykonuje niewiele "na twarzy" by przywdziać tą "fasadę" - yeah, to widać, ale jeszcze bardziej to czuć. Czapki z głów.

Niemniej mam dni płodne ewidentnie, dziś o tej scenie pomyślałam i przypomniało mi się - aż parsknęłam śmiechem - jak bardzo sexy ta scena jest xD.

Jak tą scenę oglądałam w ogóle nie miałam takich myśli czy wrażeń, a dziś NAGLE wspomnienie tej sceny co rusz wskakuje mi przed oczy i tylko "damn, so hot young man!" xD i myślę o tej scenie mimochodem wciąż i wciąż. I sama z siebie się śmieję, bo jednak to zabawne. xD Co całkiem bawi - hormony rządzą moją podświadomością dzisiaj. xD I dziś też dni płodne. xD

Dla kontekstu i na swoją obronę xD przypomnę, że moja dzisiejsza reakcja jest tym dziwniejsza, że: "House of the Dragon's Sex Scenes Are Unsexy by Design" - sceny seksu lub nagości zawsze są w tym serialu po coś, nie dla bycia "sexy" czy karmienia potrzeby widza by tylko oglądać ładnych ludzi xD

A skojarzeniami (prowadzona tym zażenowaniem reakcją własnej podświadomości, trochę zawstydzeniem tą reakcją, trochę śmiechem na pokrycie tego zażenowania wobec bądż co bądź niewłaściwych uczuć względem innego osoby, której nie znam, a która świetnie zagrała swoją rolę; i zarazem gdzieś między zapewnianiem siebie samej, że to okay tak czuć wobec drugiego człowieka, że to nie jest uprzedmiotowanie, bo cokolwiek moje instynkty teraz dyktują, to intelekt i tak prowadzi w tym przypadku przesiew myśli: to jest zajebiście nagrana i zagrana scena po prostu) nagle dotarłam do uwagi mojej siostry sprzed tygodnia. I znowu: śmiechnęłam na to wspomnienie, bo mnie zaskoczyła xD

Rodzinne niesnaski z gałęzią rodziny z Niemiec trwały itp. Moja kuzynka - bo nawiązała ze mną kontakt kuzynka, córka siostry mojego taty, tej pary, która opiekuje się teraz babcią i spotkanie z którymi sprowokowało we mnie sporą rozkminę - zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego co jest jej przywilejem, a co nie xD zapytała mnie skąd ja wiem, że ona buduje dom. Bo przecież ona dotąd nikomu nie mówiła o tym, że będzie budować dom. A na pewno nikomu z Polski. I teraz się martwi, że wszyscy będą wiedzieć (🤨!? Ale, że o co chodzi?), a chociaż nie chce tego trzymać w sekrecie (znowu - to w czym problem? 🤨) to też nie chce, żeby ktokolwiek z rodziny z Polski wiedział o tym zbyt szybko (🤨?! Ale, że co? Nie kminię tych części...), bo ona jeszcze nie wie czy w tym domu zamieszka sama czy po prostu będzie go taktować jako inwestycję na przyszłość - może go sprzeda, a może będzie najmować (tą część rozumiem i probsuję - spoko pomysł, bez względu na to co zadecyduje).

Nie kryję - czuję się zamotana tymi informacjami, bo coś tam głębiej jest na pewno, ale nie widzę z czego wynikają obawy lub przekonania, a kuzynka nie chciała wyjaśniać. No i jej prawo, ok. Ale po mojej stronie i po moim końcu dostępnych danych zostało mi znowu wznieść brwi wysoko ze zdziwienia: kolejna osoba z ich gałęzi rodziny nie łączy faktów odpowiedziałam "Przecież mój tata będzie w przyszłym miesiącu pracować u ciebie na budowie".

Na co kuzynka, trochę zaskoczona, trochę nerwowa - jakby właśnie do niej dotarło, że mój tato może ROZMAWIAĆ z córkami - przyznała "Ooops, a no tak!" i zaraz dodała, że "ciiiii" i wyjaśnienie, że ona oficjalnie nie ma pojęcia kto będzie pracować przy budowie jej domu, bo to wszystko organizuje i opłaca jej tata. Z jednej strony przyznała, że nieoficjalnie wie, że będzie u niej pracował mój tata, a z drugiej - że ona nie wie nic na ten temat, ona nie zajmuje się opłatą ekipy, ona kupuje tylko materiały, a resztę opłaca jej tata. I dużo uśmiechniętych emotek. I od razu info, że w tej chwilii w Niemczech, u nich, pojawił się już na jej budowie jej daleki kuzyn (na potrzeby tego wpisu nazywany Silvanem) i wyjaśniła mi we wiadomości, że również "oficjalnie" była zaskoczona, widząc tego kuzyna, specjalistę w zakresie budownictwa, bo "oficjalnie" nie wie przecież, że dla niej pracuje.

Nie wiem o co chodzi z tym "oficjalnie" i "nieoficjalnie" w przypadku, gdy rozmawiam z 35-letnią kobietą, która buduje dom za własne pieniądze również wsparta przez rodziców. To brzmi jakbym rozmawiała o jakichś zasadach etykiety z czasów regencji - co wolno przyznać, że się wie, a czego nie wypada przyznać, że się wie. Itp.

I to przywilej, że jej tata płaci za wykonanie roboty - mam wrażenie, że ona tego nie widzi.

Opowiedziałam o tym siostrze dając w ogóle catchup do sytuacji o której rozmawiałyśmy przez telefon - tj. o odwiedzinach u babci.

Siostra przyznała - też bez wielkich emocji czy złości - że kuzynka zachowuje się jak dziecko i nie dostrzega swojego przywileju, bo chyba nigdy nie musiała go dostrzegać. Że ta rodzina nasza z Niemiec ma jakieś takie inne powody do czucia nostalgii i tęsknoty niż my - lubią wspominać jak byli od nas w lepszej sytuacji z początku zmian ustrojowych i bardzo ich nie cieszy, że polska i Polacy stanęli na nogi, że praca tu jest uczciwa, towary dostępne, a także, że można żyć i budować się na poziomie nie odbiegającym od tego w innych miejscach Europy. Wkurza ich, że nie mogą czuć się lepisi? Nie wiem.

Nie rozkminiałyśmy tego bardziej - już podczas spotkania z siostrą wymieniłam tylko swoje wrażenia i update od osób z rodziny, które mnie zalały informacjami (a w zeszłym tygodniu było tego dużo, byłam tym przygnieciona), ona podała mi na spokojnie swoje doświadczenia i rozkminy, zgodnie stwierdziłyśmy, że z tego wyłania się dość jasny obraz: my nie myślimy o niemieckich krewnych zbyt często, bo mamy swoje życie. Od nich nie wychodzi zbyt często kontakt - to my, Polska część rodziny dbamy o to by się do nich odezwać i to taż luz, bo jesteśmy dorośli i mamy swoje gnające życia, pracę, niektórzy dzieci, choroby itp (w zasadzie w naszym pokoleniu kontakt z niemiecką gałęzią utrzymuję ja -nr6- bo mam kontakt z najmłodszym kuzynem -nr9- i sporadycznie z jego starszą siostrą -nr7-, a mieszkająca w Polsce kuzynka nr 2 utrzymuje kontakt z najstarszym kuzynem -nr3- mieszkającym w Niemczech, z którym ja dla kontrastu wcale nie mam kontaktu). O ile nie wiemy czy rodzina z Niemiec ma jakies uczucia wobec nas przez resztę roku(bo i skąd?), to przy każdej ich wizycie wylewa się z nich żal, że u nas nie jest "jak kiedyś" - i to też jakaś taka bigoteria lub dychotomia (nie wiem, które słowo w tym przypadku zasadniejsze), bo z jednej strony są źli, że nie jest u nas tak źle i biednie, jak było w latach 80-90, a z drugiej, widząc, że jest u nas dostatniej, lepiej niż te 35-40 lat temu są też źli, że nie żyje się nam na takim samym poziomie jak osobą żyjącym w Niemczech. Z jednej strony jesteśmy zbyt bogaci (🤨?) i jest nam zbyt dobrze w stosunku do tego co zostało opuszczone przez emigrantów i zarazem wkurwia ich, że nam wystarcza to jak jest teraz, a nie chcemy "czegoś więcej" przy czym to więcej to właśnie dołączenie do nich w emigracji 🤨...

Bardzo to dziwne.

Do mojej siostry - też się w zeszłym tygodniu dowiedziałam - ciocia i wujek z Niemiec również 2 tygodnie temu robili wycieczki personalne i prztyczki, które miały pokazać, że sis i Szwagier mogliby mieć lepiej, a mają gorzej (w mniemaniu wujka i cioci). Jeszcze rok temu namawiali siostrę i Szwagra do emigracji (żebym była dobrze zrozumiana: wspieram cokolwiek sis i Szwagier postanowią, to okay, że mają pomysły na siebie, różne, emigracja też jest ok jeżeli tak zadecydują) - przy czym wujek wyjaśniał wtedy wszem i wobec, że tylko ich para spośród naszego pokolenia żyjącego w Polsce ma szanse na wielką karierę w Niemczech, bo tylko oni są dość zaradni i inteligentni (żeby nie było: mnie też jakieś 7 lat temu próbował ściągnąć do Niemiec i "pokierować moim życiem", perorował, że pomógłby mi z pracą, z najęciem mieszkania, z nauką języka, ale w zamian za to miałabym pytać go o pozwolenie na zawarcie znajomości, musiałby weryfikować kto może zostać moimi przyjaciółmi, na co wydaję własne zarobione pieniądze, również miałabym go prosić o wyjście na randkę itp. Wkurwiłam się wtedy, bo to była reakcja wujka na wiadomość, że zerwałam z chłopakiem narkomanem... Serio, zerwałam z typem, który chciał mnie kontrolować, a wujek proponuje mi, że dla mojego dobra będzie mnie kontrolował, ale lepiej niż mój ex, no kurwa, wiadomo, że się wkurzyłam i tą propozycję odrzuciłam, wybrałam terapię i stawanie na własne nogi SAMEJ - wujek wtedy uznał, że głupio postępuję. Ja mam inne zdanie na ten temat). A teraz perorowali, że siostra i Szwagier źle wychowują dziecko (dlaczego? Bo moja mama i tata codziennie spędzają po 1 h z wnukiem, a zdaniem cioci i wujka powinni w tym czasie odpoczywać i zwiedzać świat - tato zapytał "za co!?" co zawisło w pełnym pogardy milczeniu). A najgorsze, że uznali, że mój siostrzeniec jest, uwaga, ZA GRUBY, tak, ZA GRUBY i że moja siostra go źle karmi. To wkurwiło moją siostrę wtedy, ale jak mi to opowiadała to nawet nie podniosła głosu, raczej z rezygnacją i z dystansem do tego podeszła. Że widzi, że to nie ma sensu i nie pozwoli krzywdzić swojego dziecka - chłopiec ma 11 miesięcy i jest we właściwej wadze dla swojego wieku. Sis stwierdziła, że nie pozwoli wtłoczyć malca w to co wtłoczono nas - w dyskutowanie na temat tego, że jesteśmy za grube. A przez większość życia nie byłyśmy. Ech. I luz.

Anyway - co mnie rozbawiło xD

Otórz sis słuchając mojej relacji rozmowy z kuzynką zmarszczyła czoło na wieść, że -dajmy na to, zmyślam imię - "Silvan już u nich" zapytała "A kto to Silvan? Powinnam znać?". Wyjaśniłam jej, że to przecież kuzyn naszej kuzynki od strony jej ojca - więc nie nasz kuzyn, ale osoba, którą mimo chodem znamy. Siostra dalej próbowała sobie przypomnieć kto to u licha ten Silvan. Czy ona go widziała kiedykolwiek? Czy ja jestem pewna, że ona typa zna?

W tam czasie - mój obecny przy rozmowie narzeczony - już się śmiał z tego, że nawet moja siostra gubi się w zawiłościach naszego drzewa genealogicznego i pokrewieństw. Nie jest jedyny! xD

Przypomniałam siostrze to zdarzenie z którego ja najwyraźniej wspominam Silvana: to był młody chłopak, w wieku jakoś kuzynki nr 2, czyli o 8-14 lat starszy od nas. Czyli z naszej perspektywy z tamtego lata po prostu stary, dorosły chłop, który pracował na budowie w domu babci, gdy wujkowie dobudowywali piętro w domu, jakoś lato '98-'99. W jakiś sposób jest spokrewniony ze szwagrem naszego taty.

Podczas, gdy my (tj. maluchy w rodzinie): siostra, ja, kuzynka równolatka i jej młodszy brat, bawiliśmy się na wsi, graliśmy w różne gry na ogrodzie, chodziliśmy do lasu na jagody i grzyby, całe dnie jeździliśmy na rowerach lub rysowaliśmy (mieliśmy 7-11 lat) w tym czasie główna działka należąca do rodziny, na której stał dom dziadków była placem budowy. I na tej budowie wyróżniał się młody chłopak, który nawet spocony i brudny wyglądał jak z 6 członek Backstreet Boys w przerwie między kręceniem kolejnych teledysków. xD

Serio.

Pamiętam, że typ miał hustę (zawsze) i pieszczochy (czasami) na nadgarstkach, zawsze nosił szerokie spodnie bojówki z zawsze wypchanymi kieszeniami, ZAWSZE chodził bez koszulki eksponując umięśnione ciało. Miał proste, ciemne, lśniące włosy sięgające ramion, czasem wiązał z tyłu kitkę, ale częściej wiązał czerwoną bandanę na głowie tak, aby przytrzymywała włosy i okrywała głowę przed palącym słońcem.

Będąc sobą oczywiście najbardziej w pamięci utkwiły mi jego włosy. Proste jak druty i lśniące xd to dla mnie było w nim najbardziej fascynujące. Bo lubię włosy u facetów - tj. wtedy nie byłam świadoma, że to będzie cechą, która będzie dla mnie tak istotna w kontaktach romantycznych. Wtedy po prostu ten chłopak wyglądał inaczej niż reszta mężczyzn jakich znałam - i nie wiedziałam, że jest bardziej przystojny, że ma seksy ciało, albo wyjątkowy styl ubioru. Po prostu jako jedyny miał dłuższe włosy i bandanę na głowie. Jakby to był charakter design postaci do animacji/mangii/gry to miałby gość zadatki na postać drugoplanowego pirata.

No i przez tego typa pierwszy raz w życiu obserwowałam, jak moje starsze kuzynki zachowują się debilnie. Dzwoniły do nas, na stacjonarny (jak odbierała babcia, albo ciocia, lub ktokolwiek z dorosłych to prosiły mnie lub moją rówieśniczkę do telefonu xD) i pytały czy to prawda, że pracuje na budowie Silvan, a jeżeli tak, to w jakich godzinach pracuje? I gdzie pracuje? I one mogą wpaść w odwiedziny. A kolejnego dnia kuzynki wpadały w odwiedziny - na co my, maluchy rodzinne cieszyliśmy się jak pojebani xD, gotowaliśmy dla kuzynek specjalne dania, albo planowaliśmy gry z ich udziałem - ale w ogóle nie były zainteresowane zabawą z nami, ani grami, ani jagodami, ani pływaniem, tylko baaaaardzo chciały oglądać postępy na budowie, a jeszcze bardziej chciały, aby im o jakiś belkach czy gładziach opowiadał Silvan. A kolejnego dnia dzwoniły by zapytać czy Silvan coś o nich mówił... Albo odwiedzały nas inne starsze dziewczyny ze wsi babci, albo też będące tam na wakacjach koleżanki kuzynek, które chciały zobaczyć to legendarne ciacho, i też: niby wpadały do nas, jako pretekst, że chcą nas poznać, a tylko czekały, aż pojawi się ten cały Silvan. Interesował je tylko ten typ. I też potem dzwoniły by się upewnić czy może Silvan następnego dnia mówił nam co o nich sądzi... To było taaaakie dziwne, bo poprawiały makijaże, ubierały się w krótkie kiecki i 10 razy sprawdzały czy włosy dobrze leżą nim weszły na budowę (czyli miejsca brudu, pyłu, kurzu). Tak bardzo tego wtedy nie rozumiałyśmy... I tak bardzo czuliśmy się wykorzystani i pomijani...

Doszło do tego, że my, dzieciaki, byliśmy zazdrośni o Silvana (który nie miał chyba pojęcia, że w zasadzie jesteśmy lokalnym punktem informacji jego wielbicielek). Unikaliśmy typa zupełnie (nie było to trudne - on na serio pracował na tej budowie i nie szukał okazji do rozmowy z dziećmi, czasami, jak przechodził obok nas to coś zagadał, albo odrzucił nam piłkę jeżeli wpadła na budowę - minimum kontaktu), żeby w końcu kuzynki i koleżanki kuzynek, nasze nowe "koleżanki", które nawet nie pamiętały naszych imion się od nas odczepiły.

Aż właśnie za którymś razem przyjechała kuzynka nr 2 - to mi utkwiło w pamięci BARDZO - bo ona szczerze się ucieszyła, że nas, młodsze kuzynostwo widzi. I oczywiście w naszych oczach ona też była dorosła - miała 20 lat i była studentką architektury xD. I z podjazdu, przed budową, gdy nas wszystkich wytulała krzyknęła do chłopa na kalenicy "Silvan! Chodź się przywitać!" - bez żadnych pozorowanych przypadków, bez podchodów. Typ zjechał z góry, przywitał ją i zaczęli rozmawiać o tym, że kuzynka dostała zadanie bojowe od wujka: przywieźć na tą budowę brakujące materiały budowlane. Koleś miał jej wymienić co potrzebują. Zaczęli rozmawiać nudno, jak dorośli, o pracy - ale ona nie była zawstydzona, ani on jakiś taki odległy jak przy innych dziewczynach (myślę, że chyba go zawstydzały te wielbicielki przychodzące do jego miejsca pracy). Nas kuzynka uspokoiła, że wróci się z nami pobawić jak wykona swoje obowiązki tj. zrobi zakupy, że jeżeli chcemy to możemy się pakować do jej auta i wszyscy pojedziemy do hurtowni po zaprawy, betony itp. To było fajne! Nie pamiętam czy wsiedliśmy do auta czy nie - pamiętam, że bycie zauważonymi i nieignorowanymi było super. :D Tak bardzo chcieliśmy spędzić czas z kuzynką! No i pamiętam, że jak kuzynka zapisała listę zakupów, dopytała o niezbędne sprawy budowlane mówiąc w tamtym czasie narzeczem architektoniczno-budowlanym, to zmierzwiła Silvanowi te fascynujące mnie włosy. Ot tak. Po prostu. A on chętnie ściągnął z głowy tą czerwoną bandanę, podkładając głowę pod pieszczotę, Więc zmierzwiła mu włosy jeszcze raz. Kuzynka go pochwaliła za nową fryzurę, a potem po prostu, wolno przejechała ręką po jego klatce piersiowej, aż do pasa szerokich spodni. Atmosfera się zmieniła. A potem obydwoje się zaśmiali. Chyba kuzynka skomplementowała typa za zmężnienie, on z nią ustalał kiedy się spotkają, jak starzy znajomi. Jako dziecko nie wiedziałam co się wydarzyło, ale czułam, że cała sprawa jest taka... inna. Bardzo mi to zapadło w pamięć. Wiedziałam, że widzę coś czego widzieć nie powinnam. A zarazem byłam w szoku, że kuzynka tak zupełnie nieskrępowanie dotyka nagiego ciała w zasadzie dalekiego członka rodziny (tak to widziałam - kuzyn naszej kuzynki jest naszym kuzynem xD) publicznie! Na ulicy!

No, więc to dla mnie jest Silvan.

Gdy to opowiadałam siostrze nie mogła sobie przypomnieć takiego osobnika na budowie u babci, w wakacje, lata temu. Pamiętała budowę trwającą kilka wakacji, pamiętała masę innych rzeczy które robiłyśmy, ale nie pamiętała naszej frustracji Silvanem (no cóż, ja i kuzynka z Niemiec byłyśmy najstarsze i to my byłyśmy ciągane do telefonów by opisywać plan dnia typa z budowy). Ani tych włosów, ani czerwonej badany czy gołej klaty. Ale na podstawie opisu stwierdziła, że w sumie nic dziwnego, że na niego leciały nasze kuzynki w wieku późno-nastoletnim. xD

Moją siostrę zainteresowało coś innego: "a tobie się nie podobał?", a ja na to "Ty go nawet nie pamiętasz, a ja byłam zbyt mała by mógł mi się podobać stary facet - ja wtedy miałam crusha na kolegów z klasy i postaci z książek". Na to siostra w śmiech z tego "starego faceta", a ja na to, że dla 9-11 latki to był stary typ! A na to siostra kręci głową dalej rechocząc, patrzy na mojego narzeczonego, którego też bawi słuchanie tej całej historii i nagle jeszcze głośniej zaczyna się śmiać. Pytam jej o co chodzi, a ona - wciąż patrząc na mojego narzeczonego - mówi "No tak, dla ciebie to stary chłop, szczególnie biorąc pod uwagę średnią z metryki twoich dotychczasowych partnerów". xD

Zatopiony xD

Uwaga o tyle trafna, co zabawna.

xD

[Tym bardziej, że te wspomnienia o Silvanie to się rozgrywały w czasach mniej więcej, gdy mój obecny narzeczony się dopiero rodził. xD]

[burnwater13]

Concept art by Anton Grandert of the rancor on Tatooine, in Mos Epsa crashing through a courtyard and holding a speeder. Image from The Book of Boba Fett, Season 1, Episode 7, In the Name of Honor.

“Ship’s log: It’s day 134, officially Taungsday, at midday. Grogu has insisted that we travel to Dathomir to evaluate it as a potential location to re-home ‘Ranky’ if anything happens to Fett, Fennec, the rancor keeper, and those creepy monks that infest… I mean inhabit, the palace. I gotta say I’ve been to some real skugholes, but this place beats them all by a couple of parsecs. I’ll be completing a couple passes around the planet to collect appropriate data on the atmosphere, any living creatures, and any potential threats. Grogu keeps wrinkling his nose, and while cute, I think it’s a sign that the place smells ‘Sithy’. He’s made that face before and it’s always turned out that the person, critter, or place had some association with the Sith. Just imagine my surprise that a rancor comes from a place that you can detect the ‘Sithiness’ it gives off from orbit. Hope the Force covers us, because I can’t imagine how the Creed could. Din Djarin out.”

The Mandalorian looked over his shoulder and was at least glad that Grogu hadn’t been paying any attention to his log entry. Instead he was practicing his various meditations. Apparently the Jedi had a whole catalog of mediations that they used to prepare for things. He’d heard about the battle meditation. A Jedi, who was appropriately tuned into the Force and sufficient strength, and thoroughly practiced could turn the tide of battle whichever way they wanted it to go according to legend. Since the Jedi hadn’t won any major battles since the Clone Wars it was pretty clear that no one had met any of those criteria. 

After the battle meditation, there was the Pathfinder meditation. Similar in many ways to the battle meditation, the pathfinder allowed a Jedi, under all those same criteria, to find a path to any place under and circumstances and traverse it safely. Again, there had been no indication that any of Grogu’s masters had been able to perform that meditation either. Although, the story Grogu told of helping Ian escape from the Jedi Temple did seem like the output of some sort of miracle, Grogu had commented that he really hadn’t had the time and foresight to use that meditation to help solve that problem. He and Ian were just good at climbing trees. 

The next meditation that Grogu had talked to the Mandalorian about was the one the small Force worker seemed to use all the time. It was called Charm Creature. It puzzled the bounty hunter that Grogu had only mentioned it passing and that he had to get his apprentice to elaborate on what it was and how it worked. As it turned out, it still worked like all the others, but Grogu was so good at it he managed to do the steps in something like a wave of his hand. 

It had saved him from the Mudhorn, the Krayt dragon (Grogu told him that no one was paying attention to him, but he was certainly paying attention to that Krayt dragon), and then Ranky, when the critter went berserk because of the Scorpenek annihilator droids. All it had looked like to him was Grogu holding up one hand and kind of holding his breath. Then the rancor took a deep shuddering breath and began to fall asleep. Grogu had informed him that it wasn’t that easy, but he could hardly expect a Mandalorian to understand all the nuances. Din Djarin would have grounded the little krill-crabby patty for being so sassy, but the kid had just saved his life again. 

Right now Grogu was practicing the ‘Everything in its place’ meditation which he said helped him understand a new place faster. Where he could find places to hide, or places to stash snacks, or places that could get you away from danger even if hiding from danger was impossible or at the very least, highly unlikely. The Mandalorian had asked him if his plan covered hiding someone as big as his dad and Grogu and grinned widely and began to laugh. There was something to the laugh that was unnerving and Din Djarin wondered what story his son hadn’t told him yet. No doubt how he’d helped his friend Ian study rathtars and had to help smuggle them into the Temple from whatever crate or aquarium they had been at. 

The thought made him shudder. Grogu was capable of doing many things and the more time he spent training, the more amazing they were. Amazing and terrible. Since the little guy had been able to keep the terrible part focused on ex-Imps, the Mandalorian hadn’t worried about it too much. But now he was worried. They would be landing on Dathomir whenever Grogu gave him the signal and it was all so they could find a home for a critter that couldn’t even fit in any ship they had ready access to. 

Now, Din Djarin really shuddered. He couldn’t even imagine what sort of ship Grogu had in mind for his impossible to predict rescue mission that they both hoped would never come to pass. At least Din Djarin knew he hoped it would never come to pass. He was a little worried that Grogu knew something else about Dathomir and this reconnaissance mission was more about that and less about the rancor. 

“Hey, buddy? Are you almost ready? We’ve done our passes around the planet. The data is all over the place. Are you sure you want to check it out? We could go to Felucia. I understand rancors live there as well.”

Grogu opened his eyes and looked up at him and locked onto the Mandalorian’s gaze.

“Purrgil”

“Purrgil?”

“Purrgil” 

The Mandalorian wondered if that was the name of new meditation when R5 beeped at him.

“Space whales? Dank Farrik! What do space whales have to do with anything?”

Between R5 and Grogu they managed to explain it all to the Mandalorian.

“Ship’s log. Amended entry. We are not at Dathomir to evaluate it for the rancor. We are waiting here for it’s ride to show up so Grogu can explain to the space whales, when and where to collect it. Apparently he was using another Jedi meditation called 'Sight from Beyond’. It lets him sense major changes in the balance of the Force and prepare for them. When asked why that hadn’t helped the Jedi he replied that you have to listen to warnings. Great. After the ‘meeting’ we’re headed back to Nevarro, I hope. All this meditation has given me a headache. Mando out.” 

[justanotherbookortwo]

Ok damn I can't make up my mind (that's a lie but idk how to start it so). Explanations are below

5 things +1 thing is soooo silly and self indulgent I might do it anyway (as in I'm thinking up what I can remember about x thing and trying to arrange a timeline) so bear that in mind.

Mandalorian 2: electric boogaloo is just the prev text post, where boba is hired to bring a force sensitive child to a jedi - any jedi - and cal is the closest and easiest to find.

Boba just chills there for a while ig: he sticks around on Koboh after he turns Caij in, and it's making Greez veery twitchy in the saloon

Post rotj meeting: Cal is passing through Mos Epsa and is distracted by how much...lighter it all seems (least fleshed out idea, if this wins I will take suggestions)

Get along shirt: they get marooned somewhere and have to work together for x amount of time (again, will take suggestions)

[sutrala]

(NaturalNews) The House of Representatives has unanimously passed a measure to enhance Secret Service protection for presidential candidates in U.S....

[correctrvbquotes]

Screen shifts to Sandtrap inside the temple, where Tucker, Grif and Sarge are looking at Epsilon-Church (inside the monitor body) beside Caboose.

Tucker: Church? You're telling me that thing is Church.

Caboose: Well, not exactly. See, um, technically, uh, this thing is, uh, just a memory of Church. Um, his name is Epsilon.

Tucker: Epsa-whatsawhat?

Epsilon-Church: Me, dipshit!

Caboose: Uh, yeah, see, he's a resident memory of the guy that Church was based on, so he's kind of like, remembering himself. Yeah, Simmons can explain, yeah, much better than I can, probably.

Grif: Sounds like I have another reason to be glad Simmons isn't here.

[haber71net]

Kırıkkale Futbol Kulübü, kendi saha ve seyircisi önünde Akedaş Epsas Kahramanmaraş İstiklalspor'u konuk edecek. Liderlik peşinde olan kırmızı lacivertliler, üçüncü haftada yine galibiyet istiyor. ... ---------------------------- Haberin devamı haber71.net'te.

[punkforkos]

Attack for one of my besties @erythaia featuring our dnd ship: Farley and Epsa!!!! I forgot to post it on here when I put it on the rest of my social media, oops ;;!!

>> my carrd | ko-fi | artfight <<