#geleefd

[jurjenkvanderhoek]

GEDACHT EN GELEEFD, BEDACHT EN BELEEFD

Scharrelen door veld en sprokkelen in bos, langs bergen en door dalen van het bestaan. Kalm en bedaard, bijna contemplatief, beschouwend want de omgeving moet geobserveerd, bekeken en nagespeurd. Met scherp oog voor kleine geringe dingen tuurt kunstenaar Fred Geven door kreupelhout en over struikgewas. Bij omzwervingen in het woud en langs de zee, over landen en tussen sloten vindt hij schamele objecten die door mens en natuur als afval afvallen, gevallen van het zijn. Restmateriaal van leven en werken, gebruikt in onbruik geraakt. Deze materie is nog waardevol voor ogen en in handen van deze beeldmaker. Het heeft geleefd, Fred geeft het nieuw leven. De creatie reïncarneert tot recreatie. Van wat het was wordt het opnieuw is.

In aanleg doet Guus Koenraads hetzelfde, echter in een andere dimensie. Hij ziet kleuren – vlakken en lijnen, velden en grenzen, gebruikt voor gangbare uitzichten, die nieuwe indrukken maken door zijn schilderijen. Deze, die composities, benoemen de omgeving in een hogere wereld. Uitgemeten werken die op doek op paneel geschilderde lagen dragen. Elke laag met een eigen geest en betekenis. De opmaak lijkt geschetst aan de tekentafel van de architect. Deze rechtlijnigheid staat lijnrecht op het veelvormige en meervoudige werk van Fred Geven. En daardoor past het zo goed samen in deze ruimte van Kunstlokaal No.8. Het stoot elkaar af, terwijl de één het andere aanvult.

In het iets wat tot niets werd blaast Fred Geven nieuw leven. Als de schepper maakt hij levend wat dood leek. Het nieuwe dat door doelmatigheid oud werd en het toepasbare karakter verloor, brengt hij terug in de wereld van het algemeen nut. Daarvoor kan het met een kleine aanpassing ingezet worden. Transformeert de blik van de kijker ernaar van overbodig in dienstbaar. Is de verrotting, het bederf en verval, noodzaak om tot nieuw inzicht en beleving te komen. Dood doet leven. Krijgt het ding kleur aangemeten of wordt het samen geplaatst in een collage om object te worden. Van voorwerp tot individu omgevormd. Geven incarneert en belichaamt door slechts een geringe, soms wel een verwaarloosbare, ingreep toe te passen. Maar toch komt door deze onbeduidende toevoeging het hout - de stok, de bast, het plankje – tot leven op een nieuw podium. Het speelt zich een andere laag van ervaren in. Het is geleefd en wordt beleefd.

In essentie schrijft Guus Koenraads ook een nieuw script voor zijn creaties. Zijn gemaakte vlak, met acrylverf op doek, wordt gevouwen om een paneel zodat de dimensie zich schijnt door te zetten van oppervlak tot ruimte. In de schaduwen lijken de kleuren zich te mengen met de wand als drager. De objecten spelen zich een rol binnen de kosmos waar deze zich voor de uitstalling in hebben begeven. Het universum van dit lokaal is uitgemeten, afgemeten wanneer ik de deur achter me dicht doe, maar toch is het onmetelijk groot in beleving. De abstracte werken spreken door de kleuren die symbool staan voor de realiteit. De werkelijkheid krijgt in het belijnen en het betinten een andere misschien wel betere betekenis. Wat ik zie geeft stof tot nadenken. Het is gedacht om te bedenken.

De titels van de werken sturen mijn gedachten zowel bij Geven als bij Koenraads een bewuste richting in. Onbevangen kijken is er niet bij wanneer een witte punt op een plankje “de maan, het wad” genoemd is. “Grey days ending pink” wordt duidelijk een landschap bij avondlicht. De “akker” lijkt dan wel ruimte voor objectief kijken te geven, de nerven van het hout laten het plankje voor zichzelf spreken. Geven zag het zo en heeft er een overbodige toevoeging aan gegeven om het een kunstobject te laten worden, zijn handtekening eraan te geven. De naamgeving van Koenraads is dan wel meer van een diepere laag. De vierkanten en rechthoeken krijgen een vloeiende titel. Mysterieus als de werken in eenvoud raadselachtig zijn. Maar toch de bedoeling van de kunstenaar met het werk beschrijven. Daaraan kan ik wel een eigen inhoud geven, maar de zin blijft toch die woorden bevatten: “light of the past”, “heaven can wait”, “the architect”.

Het werk van Fred Geven is in beginsel afvallig, maar vindt door zijn handen een nieuwe weg naar de zichtbaarheid. Een kleine aanpassing kan de bestaansreden van het ding omvormen tot een object met waarde. Een kunstvoorwerp waaraan een prijskaartje hangt. Zo deelt Guus Koenraads de werkelijkheid in vlakken in. De lijnen lopen liniaalrecht en scheiden soorten en ruimtes. Het zijn heeft een bouwkunstig wezen. En zo is het vierkant hier rond. Is de omgeving verkaveld en krijgt uitschot gewicht. Gedacht en geleefd, bedacht en beleefd.

“Gedacht en geleefd”, werken van Guus Koenraads en Fred Geven bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega-Schurega. Tot en met 27 november 2022.

https://www.kunstlokaalno8.nl/guus-koenraads-fred-geven/

[eind-goed-al-goed]

Dutch poems, part. I

[A new series in which I share my favourite poems in Dutch]

November bij JC Bloem

Het regent en het is november Weer keert het najaar en belaagt Het hart, dat droef, maar steeds gewender, Zijn heimelijke pijnen draagt. En in de kamer, waar gelaten Het daaglijks leven wordt verricht, schijnt uit de troosteloze straten Een ongekleurd namiddaglicht. De jaren gaan zoals zij gingen, Er is allengs geen onderscheid Meer tussen dove erinneringen En wat geleefd wordt en verbeid. Verloren zijn de prille wegen Om te ontkomen aan de tijd; Altijd november, altijd regen, Altijd dit lege hart, altijd.

uit: Het verlangen (1921)

[devosopmaandag]

De vrouw die voorgoed bij mij inwoont

Men zegt dat iedereen een innerlijke leeftijd kent die niets te maken heeft met het aantal geleefde jaren. Misschien is het zo dat die innerlijke leeftijd een soort ideaal moment is geweest, waarin lichaam, geest en omstandigheden 'optimaal' waren. Die ervaring is zo vormend geweest dat deze als een gids wordt in de jaren erna. Maar wat vooral gebeurt, is dat dat als 'concept' wordt omarmd. Het ontstaan ervan kan een volkomen innerlijk proces zijn. Het hoeft ook niet te betekenen dat die periode alleen maar positief is geweest. Zo'n innerlijke leeftijd is misschien wel de harde substantie van het zelf. Een mens kan nu eenmaal niet leven met een zelf dat alleen maar vluchtig is, dat nooit vorm aanneemt. Ondertussen worden in de wetenschap en de filosofie wel vastgesteld dat het Zelf en het Bewustzijn uiterst wankele begrippen zijn. Bewustzijn zou een narratief zijn, een gemaakt verhaal. Dan maar, en die innerlijke leeftijd mag dan een construct zijn, hij kan ook voor iemand zeer betekenisvol zijn.

Onlangs vond ik deze foto terug van mijzelf. Het is misschien begin jaren '90. Ik kijk met een zeker ongeloof naar die jonge vrouw, die daar zo elegant op een houten trapje in de warmte van de zon zit te lezen. Het licht is fel, ze draagt een zonnebril. Het is warm. Blote benen, elegante schoenen met een strikje, een beetje 18e-eeuws model. Het zijn misschien wel de mooiste schoenen die ze ooit bezat. Ik herken het omslag van het boek dat zij leest. Ik heb geen enkele herinnering aan de inhoud van 'Leone Leoni' van George Sand. Oh, wat is ze daar ver verwijderd van de puber, de jonge adolescent. Hoe lang had het wel niet geduurd voor ze vrouw werd. Ik kijk naar mezelf als een vroege Cindy Sherman, die van zichzelf een rebel, een tut, een feeks, een dom wicht en een vamp maakte. Zoveel 'zelven' opvoeren duidt natuurlijk op een krachtig innerlijk. Ik kijk naar haar, en weet niet zeker wie zij daar is. En natuurlijk was er ook nog de fotograaf.

Mijn innerlijke leeftijd ligt een jaar of vijf later. Ik woon dan voor het eerst van mijn leven alleen. Ik ben eenzaam, en sterk tegelijk. Ik ben opnieuw die jonge vrouw met haar achttiende-eeuwse schoentjes, maar dan leest ze een boek dat haar past als een handschoen, dat haar dingen uitlegt over het leven, over haarzelf, dingen die ze altijd al had willen weten, zonder dat ze dat wist, en die ze vanaf dan in haar leven besluit te gebruiken. Die bijna dertig jaar jongere vrouw woont nu voorgoed bij mij in.

.

[hersenarbeid]

Want wat als blijkt dat je achteraf meer hebt gepiekerd dan geleefd.

- Kun je jezelf dan vergeven?

[altijd-november]

November

Het regent en het is November: Weer keert het najaar en belaagt Het hart, dat droef, maar steeds gewender, Zijn heimelijke pijnen draagt.

En in de kamer, waar gelaten Het daaglijksch leven wordt verricht, Schijnt uit de troostelooze straten Een ongekleurd namiddaglicht.

De jaren gaan zooals zij gingen, Er is allengs geen onderscheid Meer tusschen doove erinneringen En wat geleefd wordt en verbeid.

Verloren zijn de prille wegen Om te ontkomen aan den tijd; Altijd November, altijd regen, Altijd dit leege hart, altijd.

J.C. Bloem (1887-1966)

[stormvanwoorden]

Ik houd van de traagheid, maar ik word vaak gevangen in de gejaagdheid van het dagelijkse leven. In het presteren. In het veranderen van wat al bestaat. In het willen passen. Want het moet altijd beter. Het liefst ook meer voor minder. Want genoeg is nooit genoeg. (En morgen is te laat). Dan ben ik een echo van woorden die mij niet eigen zijn. Een schaduw van wie ik normaal ben. Een geest die mij overal achtervolgt. Nee, ik heb geen ambitie anders dan mijn menselijkheid zoveel als mogelijk te omhelzen. Dan mijzelf lief te hebben. In vijf jaar zie ik mijzelf hopelijk nog (en eindelijk) in de spiegel. Niet meer in termen van gebreken en ongebruikt potentieel, maar als iets moois. Als iets ondefinieerbaars. Want de mens is een oneindig uitgestrekte vlakte. Waarom het willen opdelen in hokjes en doelstellingen? Waarom het willen vervormen? Waarom het willen forceren? Alles heeft z'n eigen tempo en daaraan willen voorbij gaan is hetzelfde als iets vernielen. Als iets doden nog voor het geleefd heeft. (Zie je het al liggen?) Een mens deint vanzelf wel uit. Plooit zich op z'n eigen ritme wel in de vormen die het kan en wilt aannemen. Ja, willen is een belangrijk onderdeel van het kunnen zijn. Laten we even terugkeren naar het begin. Zien hoe een spin het leven uit een gevangen prooi zuigt. Beseffen hoeveel verschillende soorten vliegen er bestaan (zo'n 120.000). Die variatie terugvinden in de mensheid. Morgen voor morgen laten. Nog eens luisteren naar vogels en opmerken op dat bladeren niet allemaal op dezelfde manier ritselen. Voel je het al? Kan je het ruiken?

(Een spoor van karkassen volgt mijn gebeden).

[wannalookatsomestars]

wil met iemand de hele dag in bed doorbrengen af en toe in een deken gewikkeld naar de keuken strompelen voor nog een glas thee en dan weer terug duiken in armen en dekens en de warmte van samen  in stilte boeken lezen films kijken verhalen vertellen voelen ruiken slapen zijn en de positie van de zon volgen op de muur en dan ‘s avonds gaan slapen wetende dat we een dag voor onszelf geleefd hebben 

[mberserik]

Milano Fashion Week Baby!

Na een weekendje Nederland om carnaval te vieren, natuurlijk terug naar Milano gevlogen samen met mijn collega-modellen ;) want het was fashion week!

Dinsdag een pop-up store opening van een nieuw jeans-collectief was een kleine teleurstelling. Een kamertje van 4x4 met een mega rij...

Een heuse fashion show bijgewoond, onze Milano Fashion Institute boyband ;) werd uitgenodigd bij Maryling om hun Fall/winter 23 collectie te mogen bewonderen.

L'Oréal kwam naar school om een presentatie te geven en een 'brandstorm' te houden. De winnaar van deze brandstorm wint een stage bij L'Oréal in Parijs...

Een talk bijwonen in een paleis (in dit geval Palazzo Giureconsulti) is inmiddels natuurlijk regular business, dat begrijpen jullie...

Fashion Hub natuurlijk nog even meegepakt en casual afgesloten met Aperol Spritz op de rooftop... hahaha

Tegenwoordig kan de vrijdag alleen niet meer te laat worden want zaterdagochtend wacht de professor voor Italiaans op me...

Fashion week met een banger afgeslopen: We werden uitgenodigd bij Bottega Veneta (voor de mensen die onder een fashion-steen hebben geleefd; dat is op dit moment hét high-end modemerk)

Vogue, the business of fashion en fashion united schrijven over niets anders dan de show van Bottega Veneta; en wie was daar dan aanwezig? je boyyyyy!!!!1

Na Bottega nog even fondazione Prada meegepakt en dat leek me het weekje wel weer hahaha.

Arrivederla! (ja ik heb weer wat nieuws geleerd zaterdag:))

[bahbahbahbahbahbah7747]

Wijsgerige antropologie Filosofie

Bij filosofie zijn er veel verschillende onderdelen. De hoofd onderdelen van filosofie, oftewel de domeinen van filosofie, zijn sociale filosofie, ethiek, kennisleer, wijsgerige antropologie en wetenschapsfilosofie. Deze takken van filosofie verdiepen zich in vragen ideeën en concepten die je met logica kan vragen maar bewijs ontbreekt en het ondersteund de wetenschap door vragen te stellen. Sociale filosofie behandelt bijvoorbeeld vragen die verband houden met de aard van de samenleving, terwijl ethiek zich bezighoudt met morele vragen en hoe we ons leven zouden moeten leiden.

De wetenschapsfilosofie is ook een cruciaal gebied van de filosofie dat de grondslagen van wetenschappelijke kennis onderzoekt en de methoden die worden gebruikt om deze te verwerven. Dit gebied van de filosofie helpt ons de relatie tussen wetenschap en de wereld te begrijpen, en hoe wetenschap kan worden gebruikt om onze wereld beter te begrijpen.

Naast deze gebieden omvat filosofie ook filosofische antropologie, die zich bezighoudt met vragen over de mens en de menselijke natuur. Dit gebied van de filosofie is sterk aanwezig in de psychologie, omdat het probeert de aard van het menselijk bestaan ​​en de menselijke ervaring te begrijpen.

Er zijn een veel vragen in de filosofie en dus ook een veel tegenstellingen zoals mens - dier of aangeboren - aangeleerd ook lichaam - geest of landbouw - regels.

Een andere belangrijke tegenstelling binnen de filosofische antropologie is het onderscheid tussen wat vrij is en wat gevangen zit. De drempel 6 in de filosofie van 250.000 jaar geleden markeert een cruciaal moment in de menselijke evolutie, aangezien dit het begin markeert van de moderne mens. Ongeveer 12.000 jaar hebben mensen in agrarische of beschaafde samenlevingen geleefd, op dat moment ontstond er dus beschaving: we bedachten toen wetten en regels, banen en werk. Op dat moment leerden we te conformeren oftewel aanpassen aan de groep. Terwijl we 240.000 jaar als succesvolle jagers en verzamelaars hebben geleefd.

Het belangrijk om stil te staan bij de tegenstelling tussen overleven en waarde binnen de filosofische antropologie. Historisch gezien hebben mensen altijd in groepen moeten overleven, en dit heeft onze overtuigingen en waarden gevormd. Het begrijpen van deze tegenstellingen en tegenstrijdigheden binnen de filosofische antropologie kan ons helpen de aard van het menselijk bestaan beter te begrijpen.

Er zijn verschillende factoren in de beelden van de mens:

Factor 1: Religie

Factor 2: Samenleving

Factor 3: Omgeving ( natuurlijk)

Factor 4: Familie en vrienden

Factor 5: Politiek

Een mensbeeld is een filosofische visie op de aarde en de waarde van de mens. Het beschrijft de manier waarop mensen worden gezien en hoe ze worden beschouwd in relatie tot de rest van de wereld, en bevat ideeën over menselijke emoties, verantwoordelijkheden, doelen en beperkingen. Ook is het belangrijk om het verschil in Mensbeeld te weten van Hobbes en Rousseau. Hobbes denkt dat de mens slecht is en dat beschaving noodzaak was. Hij denkt dat we een sterke strenge leider nodig hebben om ervoor te zorgen dat we goed doen. Rousseau denkt weer anders; hij denkt dat de mens goed is en dat de beschaving ons verpest (Homo sapiens) oftewel de mens. Hij zegt dat we het samen moeten doen. Hij denkt dat de mens slecht jaloers en hebberig is. Ook dat we ons niet teveel moeten laten verpesten door de beschaving.

Het mensbeeld is heel afhankelijk van de persoon of de plek waar je opgroeit. Het mensbeeld kan beïnvloeden worden door het christendom. Meestal bepaalt een geloof hoe je denkt wat goed en wat slecht is. Het christendom zegt dat de mens van nature slecht is. Het christendom zegt dat om goed te worden moet je goed eren en bidden enz. Maar als je dat niet bent ben je zondig oftewel betekent dit in het christendom dat je de regels en principes overtreed.

Aristoteles is een heel belangrijk persoon in de wijsgerige antropologie. Aristoteles zei dat de mens een wezen is die kennis wil van natuur.

Ook heb je Nietzsche die hier heel belangrijk voor is. Nietzsche is oftewel de filosoof met de hamer. Hij zegt altijd dat de mens uit is op macht, alleen kan een mens niet overleven, zegt hij. Een mens is een wezen met gebrek, zegt hij. Ook dat dieren gelukkiger zijn omdat ze in het moment leven, ze hebben geen herinneringen (onhistorisch).

Hij zei ook dat Nietzsche het zwartste dier is. Hij was het nooit eens met andere filosofen.

[josephinesliteraireblog]

DOVDH - Hoofdstuk 10-12

Hallo lezers!

Dit zijn de dingen dat me zijn opgevallen/ dat ik heb gelezen tussen hoofdstuk tien en twaalf:

Hoofdstuk 10,p 115

Max ging na het optreden back stage om naar Ada te gaan. Bruno en Max ontmoeten elkaar en Onno zit nog steeds diep na te denken om in de politiek te gaan. Vervolgens beslissen Bruno, Max en Onno om naar een zigeunerorkest te gaan. Tijdens het concert was Max ontroerd van de ambiance. Bruno vertrekt en Onno en Max praten voor de rest van de avond, grootendeels over Max zijn vader.

Ze praten over dat ze de volgende dag naar het Rijksinstituut moeten gaan om zo meer informatie over zijn vader te weten (Max was benieuwd). Hij gaat,na het gesprek, naar huis.

Hoofdstuk 11, p 125

De volgende ochtend stonden Max en Ada op ze aten ontbijt en praatte met elkaar. Onno belt aan de deur en vervolgens vertrekken Onno en Max om naar het instituut te gaan. Een glimp van Jaloezie ontstond in Ada. Iets dat nog niet onthuld was in het boek:

Ada dacht na over haar relatie en of Max wel van haar hield. Ze wist dat Max soms vreemdging met andere vrouwen, maar daar gaf ze niet om , omdat Max noot echt van die vrouwen hield. Maar nu, was ze aan het twijfelen of die gevoelens wel aan bod kwamen bij Onno.

Max en Onno kwamen aan bij het instituut en werden begeleid naar de directeurs zijn kantoor, waar Max daarna het dossier van zijn vader kreeg. Het was gigantisch, hij moest geholpen worden door een man genaamd "oud" die verantwoordelijk was voor de dossiers. Er werd onthuld dat de vader een persoonlijke vriend had, Generaal Schumann. Er werden brieven naar elkaar geschreven en een lag bij het dossier. Oud sprak over zijn terechtstelling en hoe Delius niet getuigden of sprak tijdens zijn proces. Het laatste dat Delius ooit geschreven was was: " Es gibt nur mich. Was es nicht gibt, das kann nicht sterben." (Er is alleen ik. Wat niet bestaat, kan niet sterven.) De rechter beslisten dat iemand die zijn vrouw en schoonouders de dood in joeg, niet normaal was. En daarmee kreeg Delius de doodstraf.

Na het bezoekje ging Max terug naar huis. Toen hij thuis aankwam lag er een briefje op zijn bureau, van Ada:

Hij was er niet zo kapot van en hij zag dit eerder als een episode in zijn leven dat vroeg of laat ging gebeuren.

Hoofdstuk 12, p 140

Max keek naar het dossier en las over zijn grootouders en zijn vader. Hij deed een opvallende ontdekking: de drie plaatsen van zijn vaders jeugd (Bielsko, Katowice en Krakow ) vormden een gelijkbenige driehoek en in het midden lag Oswiecim: Auschwitz. Hij las verder over zijn vader en hoe zijn dagen en leven eruit zag. Hij las over Hitler, polen, Duitsland etc... Hij besloot om de nachttrein naar Katowice te nemen. Hij stelde zich voor hoe zijn vader hier had rond gewandeld en geleefd. Hoe hij zijn jeugd doorbracht. Daarna ging jij naar Krakow en vervolgens naar Bielsko. De volgende dag ging hij naar Auschwitz. arbeit macht frei was het eerste ding dat hij zag. Hij keek somber rond en verbeelde zich hoe de mensen die hier gevangen waren en werkte leefde. Hij dacht aan zijn moeder en hoe zij hierdoor zou moeten zijn gegaan. Max was in een fase van zelfbewustzijn beland:

Hij was aan het lijden en hij kon er niks aan doen. Hij besloot, langzaam om de vierenhalf miljoen vierkante meters heen te lopen, verdwenen in zijn eigen gedachtes.

Dit was tot nu toe een van de meest intressante en kwellend hoofdstuk dat ik tot nu toe gelezen heb. Prachtig geschreven!

Ik zocht vervolgens enkele foto's op van Auschwitz, omdat ik er nog nooit ben geweest en ik wou een visualisatie. Hier is er een van:

[inge-universe]

#blogtour #zomerenkeuning Alexandria Bellefleur - Written in the stars 3 - Margot & Olivia @a.m.bellefleur #alexandriabellefleur #writteninthestars #writteninthestarsseries @zomerkeuning 'Margot & Olivia' is het derde en laatste deel van de Written in the stars-serie van Alexandria Bellefleur. Lees ook in deze serie: 'Elle & Darcy' en 'Londen & Seattle'. Wie heeft dit boek gelezen? En wat vond je er van? ............ Mijn mening: Vandaag is het mijn beurt voor de tour. Toen Zomer & Keuning mensen zochten voor de blogtour leek het me erg leuk om mee te doen. Dus eerst de 1e twee delen gelezen. Wat een leuke serie is dit. Zo gezellig en lief. Je leeft heel erg mee met de personages. En de koppeltjes zijn te schattig. Het leuke aan deze serie is dat ze in elkaar overlopen en de karakters van eerdere boeken terugkomen in een kleinere rol. Dit deel gaat over Margot. Ik was erg benieuwd naar haar verhaal na 't lezen vd vorige delen. Wat zou haar verhaal zijn. Ik vind Olivia ook erg leuk. Het verhaal is erg humoristisch visueel en met een sexy #lgbtq tintje. Het koppel heeft veel chemie en zijn totaal verschillend en vullen elkaar fantastisch aan. Een erg leuke afsluiter van de serie. Wellicht wat voorspelbaar maar dit maakt het boek zeker niet minder leuk. Ik ben zeer benieuwd geworden naar deze schrijfster. Ga zeker meer van haar lezen. Bedankt Zomer & Keuning ............ Inhoud: Olivia’s leven loopt niet volgens plan. Ze is bijna dertig, gescheiden, en het voelt niet alsof ze echt heeft geleefd. Dan ontmoet ze Margot via een datingapp. Margot is niet op zoek naar liefde, maar naar casual hook-ups en Olivia lijkt de perfecte kandidaat. Olivia is echter niet de enige die nieuwe ontdekkingen doet. Hoe meer tijd ze met elkaar spenderen, hoe leuker het wordt. Durft Margot zich kwetsbaar op te stellen en een relatie te beginnen? ............ #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #boekstagram #instabook #dutchbookstagram #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #boekenwurm #booktrovert #boekenpost #feelgood #feelgoodroman #newadult #erotischeroman #roman https://www.instagram.com/p/ChsIxlRLSUK/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[walhella]

180822

Ik zie steeds je tanden. Ik weet niet hoe het komt maar die tanden van je, die voortanden die net iets anders zijn dan de rest van je gebit. Ik denk dat dat het eerste was waarvoor ik viel, die witte kubussen aan de binnenkant van die volle lippen, die grote mooie rode lippen.  Ik keek vandaag iemand in de ogen en ineens waren het de jouwe. Ineens, een seconde lang was je bij me. Je bruine diamanten met die dikke donkere wimpers. Was dat het tweede waar ik voor viel?

Wat was het eerste waardoor ik twijfelde? Mijn angst om te springen, om opnieuw te beginnen. De angst dat ik niet zou kunnen zijn wat je nodig had. De angst dat ik je pijn zou doen. Ik heb zo lang geleefd in angst, in een vlucht, in de alcohol. Ik verloor er alles door, en jij was er om me op te vangen. Tot die fatale klap, en ik uiteindelijk verloor wat me het dierbaarst was. Ik verloor jou.

Mijn psycholoog zegt dat ik mezelf moet vergeven. Dat ik moet stoppen met mezelf te straffen. Dat er manieren zijn om met de schuld en de schaamte om te gaan. Maar ik ben er niet klaar voor, ik wil boeten, ik wil naar je foto’s blijven kijken tot ik als een huilende baby op de grond in elkaar zak omdat ik die ogen en die lippen niet van mijn netvlies krijg. Ik vind niet dat ik iets anders verdien dan dit. Ik kan mezelf niet vergeven wat ik je aandeed. De hele dag dwaalt het door me heen. De storm in je stem, je woede, je drang om me iets aan te doen. Je wanhoop en je pijn. Ik wil ze vastnemen en strelen, ik wil ze wegnemen. Maar ik kan niet ongedaan maken wat ik deed. Ik kan niet terug. Ik zou er verdomme alles voor geven om het om te keren, maar het gaat niet.

Eén troost rest me: dieper dan dit kan ik niet zinken. Na wat ik mezelf dinsdag aandeed, weet ik dat het niet meer erger kan. Er is nog altijd de paniek bij het ontwaken, de eerste twee uren van de dag zitten huilen in de douche, op bed, aan tafel. De hyperventilaties blijven, de drang om van een gebouw te springen blijft, de onophoudelijke pijn doorheen de dag blijft. Maar erger kan niet meer. Als ik hier mee leer omgaan, doorga totdat ik de pijn gewend ben, totdat de paniek als een vriend aanvoelt, dan kan ik weer verder. Ik neem al mijn gevoelens vast en draag ze, draag ze als een ketting aan mijn been, sleur ze de dag door, klets ze op het bed wanneer ik weer uiteen val. Maar ik zal ze dragen. 

Ik sta hier nu alleen, op een kruispunt. Achter me hoor ik mijn vrienden lachen, hoor ik ze zwijgen, hoor ik jou huilen. Achter me blijft alles doorgaan. Het is een ritme in mijn hoofd dat niet stil te krijgen is. Voor me is er enkel mist. Grijs, onbekend. Ik zie er niemand staan. Er is geen licht, geen aanwijzing. Enkel één grote waas. Hier ben ik dan, in mijn handen niks. Het is tijd om af te slaan. Nog één keer denk ik aan je tanden, voel ik je tong over de mijne. Ik neem een grote hap lucht, en ik ga.

[devosopmaandag]

Iets donkers en zwaars

Mijn omgang met mijn laptop is in zekere zin een magische. Dat geldt eigenlijk voor alle mensen ten opzichte van elke vorm van verfijnde technologie, en het is van alle tijden. Maar dat die omgang magisch is, wordt meestal pas ervaren als er iets grondig fout gaat. Het was donderdagmorgen 23 november 2023. Opeens veranderde mijn lichtgevende scherm ('oh, licht van mijn leven') in diepzwart, met een paar witte woorden in de linkerbovenhoek met een onheilspellende opdracht. Hoe vaak ik die opdracht ook volvoerde, zwart bleef zwart. Mijn laptop was gecrasht. Ik hield hem voor eeuwig levend.

'Is je computer stuk'?', zou mijn moeder gevraagd hebben als ze nog geleefd zou hebben. En ze zou even geaarzeld hebben bij dat moeilijke woord. Ja, Moeder, hij is stuk. Stuk gaan een glas, een bord en een broodrooster. Crashen dat doen vliegtuigen, en er vallen doden. Computers crashen ook, en ook daar vallen doden. Die doden waren eens levende wezens, zoals brieven, gedichten, teksten voor lezingen, teksten in opdracht. Ze slapen eigenlijk de hele tijd, soms weken, soms jaren, maar ze ademen. Ze ademen omdat ze in het leven zijn geboren, er zijn opgegroeid, er een plek hebben. Ze slapen vooral, ik houd van ze, ze zijn heel belangrijk voor me. En nu waren ze dood. Ja, ik weet dat ik back-ups kan maken. Ik heb dat ook wel een tijdje gedaan, maar ben er op een dag mee opgehouden. Het leven wint namelijk altijd. Wat leeft, dat leeft, wat dood gaat, gaat dood.

Terug van computerreparateur H.G. (alsof hij broodroosters repareert) belde ik vriend P. Ik vertelde hem dat de hard disc definitief kapot was en dat wat H ook probeerde, er niets tevoorschijn kwam. Ik zei P dat ik schrok van mijn eigen gelatenheid bij dat nieuws, en dat die grensde aan onverschilligheid. 'Ik dank Vader', zei ik hem ook. Vaders talent voor de dingen te nemen zoals zij zijn, hield ik lang als een tekort van hem. Nu weet ik dat het een van zijn grootste talenten was. Twee dagen later werd ik heel vroeg in de ochtend wakker en plotseling besefte ik: mijn laptop is gecrasht. Met slapen was het gedaan. Iets donkers en zwaars zette zich vast in mijn hoofd.

Maar de geest is een prachtig ding. Hij staat je altijd bij in nood. Elke pijn, elk gemis, elk verlangen kan zomaar worden getroost. Ik zou een voorstelling gaan zien, gebaseerd op het boek 'Orlando' van Virginia Woolf. Heel lang geleden las ik het. Ik sloeg het zomaar open: “… tot er plotseling een geweldige ontploffing in haar oor plaatsvond. Orlando sprong achteruit alsof zij een geweldige slag op haar hoofd had gekregen.[-] In feite was het tien uur in de ochtend. Het was elf oktober. Het was het jaar 1928. Zij bevond zich in het heden.”

Boeken gaan wel stuk, maar crashen niet.

[regioonlineofficial]

Etsen van bedelaars op ruw metselwerk en intieme etsen van Rembrandts vrouwen bij een 17e-eeuwse haard. In het volledig leeggeruimde Westfries Museum in Hoorn zijn meer dan 200 etsen van Rembrandt te bewonderen tijdens 'Rembrandt, de fotograaf'. Van 22 juni tot en met 3 november staat het museum helemaal in het teken van de etscollectie van verzamelaar Jaap Mulders, aangevuld met het eigentijds, op Rembrandt geïnspireerde werk van Anat Ratzabi en Dennis A-Tjak. Een bijzondere expositie op een unieke locatie: het museum benut de kans om vanwege de vertraagde verbouwing vier maanden lang een Rembrandtmuseum te zijn.  Het Westfries Museum exposeert de grootste collectie Rembrandt-etsen die ooit in Nederland te zien is geweest. Niet alleen wordtRembrandts meesterlijke techniek belicht, maar ook zijn haast fotografische composities. "Als Rembrandt nu geleefd had, was hij vrijwel zeker een fotograaf geweest", sprak directeur Ad Geerdink tijdens de opening van 'Rembrandt, de fotograaf' op 21 juni, voorafgaand aan de officiële opening door Rijksmuseumdirecteur Taco Dibbits. "Rembrandt had als geen andere kunstenaar uit zijn tijd namelijk oog voor het perfecte plaatje: als een fotograaf avant la lettre." Meer dan 200 originele Rembrandt-etsen Er is geen 17e-eeuwse schilder die zoveel etsen heeft gemaakt als Rembrandt van Rijn. Hij maakte er zo'n 300, en deed alles zelf: van schetsen en etsen tot afdrukken. Op de expositie in Hoorn zijn meer dan 200 Rembrandt-etsen te bewonderen, plus etsen van verwante kunstenaars. En daarin toont Rembrandt inderdaad zijn fotografische talent. Zijn zelfportretten, ruim 20 stuks, zijn in feite selfies. En net als Ed van der Elsken in de jaren '60 van de vorige eeuw, legde Rembrandt het Amsterdam van zijn tijd vast - zoals in zijn portretten van bedelaars en bekende Amsterdammers, en in zijn landschappen rondom de stad. Meesterwerken op ruw metselwerk In de leeggeruimde museumkamers van het Westfries Museum komen de etsen op een wonderlijke manier tot hun recht. De ruwe muren die zichtbaar werden na het weghalen van de betimmeringen passen goed bij de bedelaars. Op de metershoge muren van de voormalige Schutterijzaal hangen paarse panelen: een bijna kerkelijke omlijsting voor de etsen met het thema religie. "We hebben van de nood een deugd gemaakt," aldus Ad Geerdink. "Nu het museum langer leegstaat vanwege de niet geslaagde aanbesteding, kunnen we weer doen waar we goed in zijn en ruimte bieden aan vrijwel de complete verzameling van Jaap Mulders. Een unieke kans om de grootste collectie Rembrandt-etsen aan het publiek te tonen. Goed voor het museum én goed voor de stad." Ook voor internationale bezoekers Een ding wordt in de expositie zeker duidelijk. Rembrandts etsen zijn kunstwerken op de vierkante centimeter. Van groot tot superklein: ook in zijn etswerk toont Rembrandt zich Nederlands grootste kunstenaar. In de speciaal door het museum gemaakte app wordt dieper ingegaan op de verhalen achter deze kunstwerken, door middel van tekst, video's met uitleg van verzamelaar Jaap Mulders en beeldmateriaal dat uitvergroot kan worden. In elke willekeurige taal gratis te downloaden in het museum. Maar museummedewerkers bieden ook flitsrondleidingen aan (korte rondleidingen waar spontaan aangesloten kan worden) en er is een podcastserie voor thuis van The Dutch Historian - voor wie nog verder de diepte in wil met Rembrandt.  Rembrandt-selfie en etsatelier Voor jong en oud is er ook veel te doen in het museum zelf. Van de Rembrandt-selfie photobooth tot het kraken van de code op de Zolder van Rembrandt. Er is een Beestenbende-tour voor de allerkleinsten en in het etsatelier kan jong en oud zelf leren etsen. Er staat zelfs een chocoladeworkshop op het programma waar men een Rembrandt-sculptuur in chocolade leert maken. De expositie wordt aangevuld met foto's en bronzen beeldhouwwerken, geheel in Rembrandt-stijl. Op de bovenverdieping hangen door Rembrandt geïnspireerde bloemportretten en stillevens van fotograaf Dennis A-Tjak.

En door de hele expositie heen zijn prachtige bronzen te bewonderen die beeldhouwster Anat Ratzabi maakte naar aanleiding van Rembrandts etsen. Rembrandt, de fotograaf Westfries Museum, Roode Steen 1, Hoorn 22 juni t/m 3 november Dinsdag t/m zondag van 11.00 tot 17.00 uur Tickets á 12,50: westfriesmuseum.nl/rembrandt Jeugd tot 16 jaar gratis Gratis voor Museumkaarthouders, VriendenLoterij VIP-kaarthouders, Vrienden van het Westfries Museum en Leden Vereniging Rembrandt Met de klas gratis naar de expositie 'Rembrandt, de fotograaf', met aanvullende workshop? Neem dan contact op met educatie@wfm.nl. De expositie 'Rembrandt, de fotograaf' wordt mede mogelijk gemaakt door Imming Logistics Fine Art.

[dagenvanonrust]

Einzelgängers deel 2: Een ander soort liefde: Hoofdstuk 10

Luna’s ouders leerden elkaar kennen op de universiteit. Willem, die zelf van Nederland afkomstig is, studeerde geschiedenis aan de universiteit van Antwerpen en Els was een uitwisselingsstudente van de universiteit van Leiden, maar Luna wist niet precies meer hoe haar studierichting heette; het was in elk geval iets waar veel wiskunde bij kwam kijken. Haar vader ging uiteindelijk lesgeven aan het Koninklijk Atheneum van Antwerpen terwijl Els nog aan haar masterproef werkte. Zij had aanvankelijk drama willen studeren - al sinds ze kind was schreef ze toneelstukken waar zij en haar twee zussen in meespeelden en die ze opvoerden voor hun hele familie. Dat was tot ze haar passie voor cijfers ontdekte gaandeweg de middelbare school. Ze deed haar uiterste best op de universiteit om de hoogst mogelijke scores te behalen op examens om nadien te kunnen doctoreren - onofficieel had ze daar al goedkeuring voor gekregen van haar promotor. Maar toen werd ze zwanger en trok ze in bij Willem in Antwerpen. Vijf jaar nadat Sam geboren was, kwam Luna, en lang ging alles zoals de dingen horen te zijn. 

Els had dan toch nog gekozen voor een opleiding aan een toneelschool en speelde zo nu en dan in toneelstukken en had bijrolletjes in Nederlandse en Belgische filmproducties. Maar daar stopte ze mee toen ze merkte hoe bergaf het met Sam begon te gaan en ze wilde zich volledig toeleggen op het herstel van haar zoon. Toen Sam uit het leven stapte, voelde ze zich schuldig. Schuldig omdat ze dit en dat misschien anders had moeten doen, omdat ze meer tijd met hem had moeten spenderen, nadrukkelijker aan de schoolbegeleiding had moeten uitleggen hoe erg het met Sam gesteld was. Ze had vaker zijn lievelingseten moeten maken, hem meer zakgeld moeten geven om naar optredens te kunnen gaan, hem vaker moeten knuffelen voor hij naar school vertrok. Maar hoezeer Willem zijn best deed om haar ervan te overtuigen dat zij helemaal niets verkeerds gedaan had, dat ze niets had kunnen doen om deze tragedie te kunnen voorkomen, toch bleef het schuldgevoel aan haar knagen, en dat gevoel vrat haar helemaal weg. 

Nadat Luna twaalf werd kon ze het niet meer aan, wonen in het huis waar Sam ook had geleefd. Zijn kamer naast die van haar, boven de garage waar zijn fiets stond, de bekers en medailles in de woonkamer die hij had gewonnen met sportwedstrijden. Dus trok Els weer naar haar familie in Nederland, weg van Antwerpen, weg van haar gezin, weg van alles wat haar aan Sam deed denken. De eerste weken belde ze nog regelmatig naar haar man en dochter, maar de telefoontjes werden steeds minder frequent, tot het bleef bij kaartjes voor verjaardagen en nieuwjaar, tot ook die niet meer kwamen.

[surinam-unity]

Om eerlijk te hebben geleefd d..

http://news.surinam-unity.com/T7PR05